Tags
Nog een paar uurtjes en dan is het alweer april. De tijd vliegt voorbij en dan hebben we hier in Mozambique ook vandaag 24 uur. Hier geen zomertijd of wintertijd. Op de klok betekent het dat er tot eind oktober geen tijdsverschil meer is tussen Mozambique en Nederland / België. Het is al goed te merken dat de dagen korter worden. ’s Morgens wordt het later licht en ’s middags gaan de lichten al aan rond half zes.
Het zijn drukke dagen, vooral in voorbereiding van onze bruiloft. Alles kost hier de nodige tijd. Ik schreef er al eerder over. Toch wordt de ‘to do list’ elke dag een beetje korter ondanks dat er toch ook weer nieuwe zaken op verschijnen. Naast regelzaken hebben we ook geprobeerd om voor het eerst sinds lange tijd een weekendje samen door te brengen. Dat is gelukt. Het begon zaterdagochtend met verse kokosnoten uit eigen tuin.
Todinho e coco do jardim
We zouden oorspronkelijk een weekendje naar Ponta d’Ouro gaan maar daar hebben we uiteindelijk van afgezien. We hebben een 4×4 auto maar door de veelvuldige regen in januari en februari zijn sommige wegen totaal verwoest – aldus een paar vrienden. De adviezen waren tegenstrijdig. We maakten een alternatief plan. Op zaterdagochtend streepten we een paar zaken van onze lijst en ’s middags slenterden we over de wekelijkse kunstmarkt bij Fortaleza. Daarna zijn we uitgebreid gaan lunchen op de ‘Fish Market’. Ik schreef er al eerder over. Klik HIER. Hoe groot Maputo en Matola ook zijn, we komen altijd wel iemand tegen die we kennen. Zo zag ik – volledig onverwacht – Uncle Aby, een Zuid Afrikaan die ik al meer dan zes jaar niet had gezien. Reuze gezellig.
Vandaag beginnen we met een omelet. Toch nog een beetje Pasen. Hahaha. We rijden we naar het noorden. Op zoek naar een strand dat we nog niet kennen. En tegelijkertijd doen we een beetje onderzoek naar eventuele kampplaatsen (kleine gastverblijven). We drinken koffie in Manhiça (ja – inderdaad dezelfde naam als de familienaam van Isabel). We vragen de serveerster om advies. We worden onmiddellijk omringd door vier mannen die ons graag de weg wijzen – zij het tegenstrijdig. We kiezen om via Maragra Sugar Estate naar de duinen en de zee te rijden.
(Maragra sugar estate is situated in the Maputo province of Mozambique (25°27’S, 32°46’E), 90 km north of Maputo city, 3 km south of Manhica town and approximately 10 km inland from the Indian Ocean. It is surrounded on all but the east side by three rural villages forming one single unit with a population of ± 20,000. The number of Maragra estate employees fluctuates between 1,250 and 4,500 personnel per month through the year, with a significant increase in personnel from April through to November/December, when the harvesting and milling of the cane takes place. These personnel are drawn from the surrounding villages and other rural areas.)
We moeten ons melden bij een ‘gate’. We krijgen een ‘permit’ om naar ‘Praia Calanga’ te rijden. Twee controles verder – ruim een half uur later nadat we door eindeloze suikerriet-plantages zijn gereden – is de weg afgesloten. Te slecht om door te rijden. Te diepe sporen van vrachtwagens. Onze doorgangsbewijs wordt veranderd naar ‘Praia Machubo’. Onze auto wordt voor het eerst getest als 4×4. Heel veel los duinzand. We arriveren bij een kampplaats en maken een wandeling door de duinen. Een eindeloos (leeg) strand met verblindend wit zand. Een verfrissende duik in zee en daarna via een ander zandpad weer terug naar de auto. Onderweg naar Maputo kopen we houtskool, zoete aardappelen en allerlei potten met ingelegde groeten – in azijn, in olie, met citroen en pepertjes. Morgen is het april. Tweede Paasdag bestaat (hier) niet. Geen meubelboulevard. Gewoon aan het werk. De wekker loopt om 6 uur af … of hoe zeg je dat tegenwoordig? ‘Het alarm op mijn mobiele telefoon begint om zes uur te trillen en speelt een muziekje …’
Koen Schyvens 