Een dipje. Ja, er ligt een dipje op de loer. Er komt weinig uit mijn vingers. Ik ben bijna twee weken terug op het Mozambikaanse nest. Het weer is haast perfect – zonnig en niet super heet. Alleen jammer dat het om half zes al donker is. Nauwelijks regen. Isabel is mooi en lief. We hebben veel plezier samen en kijken bijna elke avond een film of een aflevering van Marco Polo. Vanavond gaan we naar een theatervoorstelling. Ze gaat elke dag naar haar werk en dan ‘heb ik de tijd aan m’n eigen’ tot zes uur ‘s middags. Ik heb geregeld een (koffie)afspraak met iemand van de familie of met oud collega’s. Ik lees veel. Ik had een leuke klus als ‘Vasco da Gama‘. Ik kook elke dag uitgebreid. Het eten is lekker. Kortom – ik heb veel vrije tijd. En misschien schuilt in dat laatste wel een deel van mijn gemoedstoestand.
Die pijl moet weer omhoog
Het is een vaag gevoel van ongenoegen. Ik ben gelukkig in het moment maar pieker te vaak over een wat verdere toekomst. En de vraag dringt zich met regelmaat op: ‘Wanneer gaat die pijl weer omhoog?’. Ik heb de laatste jaren heel vaak van het ene hoogtepunt naar het volgende hoogtepunt geleefd. Een fantastische baan waarin ik reizen en theater (muziek, dans en circus) kon combineren. Een nieuwe relatie, een nieuwe cultuur. Een aaneenschakeling van ‘kicks’ – om het iets of wat overdreven te stellen. Maar door het einde van het Umoja-programma zijn deze kicks niet meer zo vanzelfsprekend. En het waardeloze, trage internet hier in huis is iets waar ik erg van baal, het helpt me absoluut niet. Maar dat terzijde.
Natuurlijk ken ik een paar eenvoudige zaken die kunnen helpen. Wie in een dipje zit moet sporten. Niet alleen omdat de wetenschappers dat zeggen, maar ook omdat het lekker en bevredigend is. Zodra ik een uurtje heb gewandeld (gesport) voel ik me beter en ontspannen tegelijk. En dat ik er ook nog een beetje van afval, is mooi meegenomen. Het enige probleem is dat ik mezelf echt moet pushen om in beweging te komen. Ik heb altijd een smoes waarom het vandaag niet goed uitkomt. Ik bedenk dan steeds: ‘vanaf aanstaande maandag’ of ‘vanaf de eerste van de maand’ … Het lijkt behoorlijk stom als ik het zo opschrijf. Maar toch is het zo.
Medicatie of meditatie zijn niet mijn middelen om hier iets aan te verbeteren. Er hier over schrijven is mogelijk een klein stapje in de goede richting. En mezelf kleine doelen stellen en die dan ook daadwerkelijk uitvoeren. Iemand nog een tip? Ik hou me aanbevolen …
Sporten schijnt ideaal te zijn, schrijven ook, onder de mensen komen, mediteren maar dat is nietsvoor jou. Een nieuwe uitdaging zoeken?
Hoi Koen, Nu je belangrijkste bezigheid is weggevallen heb je én minder inkomsten én veel meer “vrije” tijd. Misschien heeft het zin om ook eens te overwegen om heel andere dingen te gaan doen….. Dat kan alle richtingen op gaan. Zo zegt men al jaren dat “landbouw” in Afrika grote mogelijkheden biedt. Of van je hobby, koken, je beroep te maken . Uit ervaring weet ik dat erin Afrika een redelijk grote behoefte bestaat aan goede restaurants ( en die ook goed blijven) . Overigens ook aan goede en betrouwbare garage-bedrijven. (maar ik denk dat de techniek niet jouw keus is…). Je zou ook kunnen denken aan de handel, Met jouw vele kontakten in vele landen heb je al een netwerk …. Maar wellicht trek je al een vies gezicht bij de woorden “Commercieel denken” en “het bord voor de kop van de zakenman ” ….. Zelf heb ik al vele jaren veel vrije tijd, maar ik moet zeggen dat ik me nog nooit heb verveeld …… Zo hield ik me veel bezig met Afrikaanse muziek en daaruit voortvloeiend verkoop ik nu bijv. ook Afrikaans vinyl op eBAy …… Dit zijn zo maar wat ideetjes, net voornaamste lijkt me om buiten het gangbare te denken …….
veel denkplezier, r o e l o f
Dankjewel Myriam en zeker dankjewel Roelof.