Tags

, , , , , , , , , ,

Rare titel? Het wordt zo wel duidelijk.

Het duurde ruim een uur voordat alle vingerafdrukken zijn genomen op de Nederlandse ambassade in Maputo. Maar het is gelukt. Alle documenten zijn verzameld en goedgekeurd. De vingerafdrukken van Isabel, Mangaze, Aldovanda en Hawa zijn opgeslagen in de centrale computer. Over ruim twee weken mogen we de paspoorten ophalen mét het noodzakelijke Schengen-visum. Alweer een bureaucratische berg beklommen / overwonnen. De vakantie en de reis komen nu gauw dichterbij. Koen als reisleider. Daarover later meer. Maar eerst even de tijd nemen om mijn boek uit te lezen. ‘De vrouw van Zagreb’ (Philip Kerr) Goed voor ***sterren, misschien een half sterretje meer.

Ik zit op de veranda te lezen terwijl het buiten prachtig weer is. In mijn boek zoekt een dame het strand op. Ze wil genieten van een paar uurtjes zon. En ik zit te bedenken dat ik bijna nooit buiten zit – in de zon. Dat is alweer geleden van half november – op het strand van Gili Meno (Indonesië). Vroeger kon ik niet vlug genoeg in de zon zitten. Ik zie dat ook aan al onze Noorse Umoja-deelnemers. Zo gauw het maar kan zitten zij in de zon in zwembroek of bikini. Ik ben dat helemaal afgeleerd. Ik was altijd behoorlijk bruin – zon-gebruind. IJdel? Best wel. Een bewijs daarvan is deze foto van 24 jaar geleden.

Op terugweg uit Griekenland

Op terugweg uit Griekenland (zomer 1991)

Heel wat jonger, nog nauwelijks een buikje, geen grijze haren maar nog een volle bos haar. Lezen – dat is nog niet veranderd. Waarom zit ik nu niet meer zo vaak in de zon? Het is not done in Afrika. Hier zit je in de schaduw, je loopt aan de schaduwzijde van de straat. Je zoekt eventueel een terras op met een verfrissende bries. Maar niet in de zon. Ook in Bali en Lombok gingen we geregeld naar het strand. Een strandstoel staat daar onder een palmboom of onder een parasol. Vanochtend ging ik naar de ambassade met lange broek, schoenen en een overhemd. Zo hoort het. Heb je officiële papieren nodig met stempels, ga dan vooral niet in korte broek en/of op slippers of sandalen. Ze sturen je terug naar huis. Je komt vaak het gebouw niet eens in. Dus de kop koffie die ik na afloop drink is bij voorkeur niet in de zon. Veel te warm met een lange broek en schoenen. Eten in de zon is trouwens iets waar ik altijd al een hekel aan had.

Terug naar mijn zon-verhaal. Natuurlijk is er ondertussen veel meer bekend over huidkanker. Toch is dat niet de belangrijkste reden dat ik de zon mijd. Maar het speelt wel mee in mijn overwegingen – ga ik in de zon zitten of niet? Smeren met factor 50 is niets voor mij. Een beetje smeren is oké, factor 10 of ietsjes meer. Er waren tijden dat we tijdens de vakantie uren in de zon doorbrachten. ’s Morgens na het ontbijt een paar uurtjes op het (meestal Griekse) strand. Lezen, spelletje spelen, zwemmen, snorkelen, wandelen. Op het heetst van de dag terug naar de tent. Hapje eten, een fles retsina opentrekken. lezen of een dutje doen en eind van de middag weer even terug naar het strand, naar de zon. Of eventueel naar het zwembad. En dat vier, vijf weken lang – heerlijke lange school-zomer-vakanties. Nou, dan kwam dat kleurtje vanzelf.

En dan nog iets over de titel van dit stukje. ‘Zon’ – dat hoeft geen toelichting meer. ‘Een Sneeuw’ waarschijnlijk wel. Op deze foto lees ik het toneelstuk ‘Een Sneeuw’ van Willem Jan Otten. ‘Het Roosendaals Toneel’ (en ‘Persona’ uit Etten Leur) hadden me gevraagd om dit stuk te lezen en mogelijk te regisseren. Dat is toen door omstandigheden niet doorgegaan. Een paar jaar later heb ik het bij ‘Het Middelburgs Theater’ alsnog geregisseerd. Met heel veel plezier. Een mooie herinnering. Bevlogen spelers, een schitterend decor. Zij wonnen een ‘Elektra Award’ (Zeeuwse toneel-oscar) voor het ‘ensemble-spel’.

Het weekend kan beginnen. Morgen misschien even in de vroege ochtend-zon? Ja wie weet – met een kopje koffie en een nieuw boek.