Spuitwater

Tags

Bruiswater, Mozambique, Spa Rood, Terschelling, Vakantie, Victoriawater

Als ik de vraag zou stellen: “Wie is er niet groot geworden met spuitwater?” ken ik het vermoedelijke antwoord. Bijna alle Vlaamse lezers van mijn blog zullen zeggen “Ja, ik” en de Nederlandse lezers antwoorden “Euh … spuitwater … bruiswater … o ja, spa rood. Nee, ik niet.”

Een opmerkelijk verschil dat ik voor het eerst ontdekte toen ik een jaar of tien was. Op zomervakantie op Texel. Ik heb het over bruiswater / water met prik / water met koolzuurgas / bronwater. In mijn kindertijd (in Boechout) noemden we het ‘spuitwater’. Vandaag is ‘bruiswater’ een meer gangbaar woord. Denk ik.

Spuitwater was het meest gewone drankje dat je kon drinken. Na water uit de kraan natuurlijk. Cola (of Fanta) mocht zo heel af en toe, op een bijzondere dag. Ook fruitsap herinner ik me nauwelijks uit mijn jonge jaren. Of ben ik dat vergeten? Wel Schweppes (tonic), dat weet ik nog wel. Een beetje spannend om te drinken, wel lekker als het uit de ijskast kwam. Met een schijfje citroen erin. En groseille of grenadine, flink aangelengd met water.

Bruiswater op tafel in Maputo

Tijdens onze lange zomervakanties op Texel en Terschelling dronken we eerst de flessen leeg die we zelf hadden meegebracht. Daarna moesten we ons behelpen met bruiswater uit een groene fles – met een erg zoute smaak. Niet lekker.

Victoria-water

Victoriawater. Volgens mij bestaat dat al lang niet meer. Wie kent het nog?

Ranja was dan weer een typisch Nederlands product dat we ons graag lieten smaken tijdens warme dagen.

‘Perrier’ was denk ik het eerste alternatief. Kleine flesjes. Erg duur. Ik denk dat ‘bubbeltjes-water’ beter bekend stond in Nederland als soda-water. En dat wordt dan vooral gedronken in combinatie met whisky.

Ergens in de loop der tijd slaagde ‘Spa’ erin de Nederlandse markt te veroveren. Sterker nog. ‘Spa rood’ werd de algemene naam voor water met prik. Als je dat bestelt op een Nederlands terras krijgt je spuitwater. En dat kan dan gerust een huismerk zijn, of Bar le Duc of Chaudfontaine. Of welk merk dan ook.

Koolzuurhoudend mineraalwater wordt gekenmerkt door waterbellen. De bruisende waterbelletjes op je tong geven een verfrissende smaaksensatie. Mooi reclametekst – vind je niet?

Goed, terug naar vandaag. Terug naar Maputo (Mozambique). Ook hier is het niet gemakkelijk om bruiswater te vinden. Hetzelfde verhaal … soda kennen ze wel. En kleine flesjes ‘Pedras’. Officieel Agua das Pedras. Ik heb ondertussen speurwerk verricht in de meeste supermarkten. Af en toe vind ik een paar flessen (of flesjes zoals op de foto hierboven). Ik koop ze meestal allemaal. En als we naar Zuid Afrika gaan – zoals afgelopen weekend – dan kopen we meteen een flinke voorraad. Isabel vindt het ondertussen ook heel lekker.

Todinho – onze hulp in huis – vroeg me enige tijd geleden – niet zonder schroom: “Patrao, why do you drink alcohol in the morning?” Eerst begreep ik niet wat hij bedoelde. Hij bleek het over ‘bruiswater’ te hebben. Ik moest lachen en legde hem uit dat het geen alcohol bevat. Het is water. Niets meer, niets minder. Hij geloofde me niet. Hij drinkt zelf nooit één druppel alcohol. Ik liet het hem proeven. Hij weigerde. Ik moedigde hem aan om te proeven. Gewoon een klein slokje. Hij deed het – ik ben tenslotte zijn patrao – maar hij rende onmiddellijk naar buiten en spuugde dat goedje uit onder de dichtstbijzijnde palmboom. ‘Alcohol’ schreeuwde hij. Ik was verbaasd. Later begreep ik dat hij de ‘bubbeltjes’ associeert met alcohol. Denkend aan mousserende wijn, champagne, enzovoort.

Advertenties