En dan land je eindelijk op Schiphol. Blij dat de lange reis er bijna op zit. Het regent. Het is 15c. Euh … hittegolf? Dat was toch al een paar dagen aangekondigd? Goed, het is nog vroeg in de ochtend. Ik moet lang wachten op mijn koffers. Daar zijn ze eindelijk. Ik zie onmiddellijk dat er iets niet in orde is. Shit. De sloten – gekoppeld aan de ritsen – zijn opengeknipt. Balen. Koffers kapot, onbruikbaar geworden. Ik loop naar de KLM-balie. Ik word vriendelijk geholpen en ga naar huis met een schaderapport met de opdracht mijn reisverzekering op de hoogte te stellen.
Ik bel ING en meld de schade aan mijn twee samsonite-koffers. Er is duidelijk gerommeld in mijn grote koffer. Mijn toilettas is een puinhoop. Een open fles bodylotion. Ik heb nog niet ontdekt dat ik iets mis. Ik heb een ING Doorlopende Reisverzekering met Werelddekking. Ik word correct behandeld en er wordt beloofd dat een medewerker me zal terug bellen. Dat gebeurde vanmiddag. Ik vertel mijn verhaal nogmaals. Ik beschrijf de schade en dan beantwoord ik alle vragen. Over nieuwwaarde. Over de aanschafdata van de koffers. Over mijn reis naar Mozambique. Dan volgt het verzoek om aan de lijn te blijven. De telefoniste moet advies vragen aan een teamleider.
Vijf minuten later antwoordt ze dat ik niet aanmerking kom voor schadevergoeding. De maximale reistijd – volgens de beruchte kleine lettertjes – bepaalt dat er een maximale reisduur is van 45 dagen. Ik was twee maanden de deur uit. Ik baal. Ik maak verbaal zeer duidelijk dat ik het k*t-kl*te vind. Zondagmiddag zijn mijn koffers in orde. Twintig uur later zijn ze gemold. Wat vijfenveertig dagen? Ik krijg vijf minuten later de afwijzing-email.
Balen. Ik heb het gevoel dat het uitgangspunt van de verzekering niet is om mij te helpen maar om te onderzoeken hoe ze er onderuit kunnen. Missie geslaagd … voor ING.
Het is veertien jaar geleden dat ik de vorige keer een diefstal van mijn fototoestel heb gemeld. Toen werd de schade deels vergoed ondanks het gebrek van een politie-rapport. Ik herinner me twee eerdere afwijzingen. Niet bij de ING. Maar ja, de kleine lettertjes. Grrr. Dit is een alles-overheersend gevoel. Van mij, van velen. Je betaalt jaarlijks behoorlijke premies maar als je iets claimt … vergeet het maar. Geen uitkering.
Falderie gezegd:
En veel kan je er dan niet aan doen. Zo frustrerend. Ook al een paar keer meegemaakt. En dan vraag je je af waarom je al die premies maar betaalt…
Mrs. Brubeck gezegd:
Ik heb net een strijd van 2 jaar achter de rug vanwege een zwaar auto ongeluk met vluchtmisdrijf. Ik dreigde voor alles op te draaien, dankzij de verzekeringsmaatschappij en hun goede advocaat kregen we gisteren goed nieuws, het kan dus ook anders…
Maar ik begrijp je frustratie volledig, ik ben werkzaam in een gelijkaardige sector en kan me helemaal inleven in de frustraties!
Rietepietz gezegd:
Ik hoorde het ooit mooi verwoorden: de verzekeraar leent je tegen betaling een paraplu en wil die zodra het gaat regenen weer terug. En de dadel ligt op het kerkhof natuurlijk want dié opsporen heeft geen prioriteit , bálen! .