De wekker loopt zoals gewoonlijk af om 5.05 Het begin van een normale weekdag / werkdag. Ik ga thee zetten, doe de gordijnen open, loop even naar buiten en snuif de ochtend op. Ik doe de lichten rondom het huis uit. Ik maak de lunch van Isabel klaar. Breng haar een kop thee en loop naar de werkkamer. Ik doe de laptop open, benieuwd of Hillary de overwinning al op zak heeft. Waarschijnlijk nog net iets te vroeg in de VS.
Toch wordt er al melding gemaakt dat Donald Trump het verrassend goed doet. En die tendens zet door. Ik blijf het nieuws via internet volgen. In de loop van de ochtend wordt het duidelijk. Ook de 45e president van de Verenigde Staten is een man. Gisteren zocht ik op internet naar een beroemde foto van Hillary Clinton die ik me herinnerde en die ik vandaag wil gebruiken op mijn blog.
Deze foto heeft halverwege de jaren 90 meer dan een jaar bij ons op een prikbord gehangen in Bergen op Zoom. Ik vond het een prachtige foto van de beroemde fotografe Annie Leibovitz. Ik was vol bewondering voor de First Lady. Een soort Edward Hopper enscenering maar dan zonder de gebruikelijke ‘leegte’. Hier zag ik veeleer een mooie, zonnige ‘toekomst’.
Hillary Rodham Clinton. Waarschijnlijk zullen we haar na vandaag nog zelden in het openbaar zien. Daar gaf ze vanochtend al een eerste signaal voor af. Ze stuurde haar campagne-leider op pad met een zwakke boodschap dat er nog niets is verloren. Ze verscheen zelf nog niet in het openbaar. Een zwaktebod in mijn ogen. En natuurlijk begrijp ik dat tweemaal verliezen – eerst van Obama in 2008 en nu van Trump – afschuwelijk moet zijn.
Goed. De Amerikanen hebben een onbehouwen seksist, populist, isolationist en braller zonder enige politieke ervaring verkozen tot hun president. We gaan het zien. Dat ook de Senaat en het Huis van Afgevaardigden een meerderheid van republikeinen krijgt, maakt het nog verontrustender. Alhoewel ik dat laatste ook een beetje relativeer. Het is een raar systeem dat de daadkracht van een president zo kan worden gefrustreerd door een tegenwerkend parlement – zoals Barack Obama zes jaar heeft ondervonden.
Het gevoel van ontreddering, verontwaardiging en boosheid nu Trump is verkozen tot de ‘machtigste man op aarde’ is niet nieuw. Ik herinner me precies hetzelfde gevoel op de dag dat Ronald Reagan werd verkozen. Ook toen is de wereld niet vergaan. En in iets mindere mate de dag dat George W Bush werd verkozen. Dat staat zo in tegenstelling met het gevoel van acht jaar geleden. Ik was op de ochtend dat Obama werd verkozen in Kenia. Een dag om nooit meer te vergeten. Euforie. Hoop op verandering. Een doorbraak. Ook de eerste inauguratie van Bill Clinton in 1993 staat me nog goed voor de geest. We hadden die dag een try-out van ‘Water’ (Het Hondje van de Ruyter) op een basisschool. We waren opgewonden positief. Een nieuw tijdperk brak aan …
En dat is nu weer het geval. Alleen ben ik nu bezorgd voor dat nieuwe tijdperk. Eigen volk eerst. Vreemdelingenhaat. Ontkenning van de klimaatproblemen. Hoe moet het dan niet zijn voor die miljoenen Amerikanen die wel voor Hillary hebben gestemd?
En zoals ik al zei in de titel. Nog één keer. Voorlopig even een tijdje geen politiek meer op mijn blog. Maar zeg nooit nooit …
Koen Schyvens 
Ik hoorde Trump vanmorgen op de radio met zijn overwinningsspeech! Echt als een wolf in schaapskleren!
Ik heb het al elders gezegd, de kiezer heeft altijd gelijk en Hilary (alhoewel ik ook twijfel aan haar capaciteiten om president te worden) is niet slim genoeg geweest…heeft de “gewone mens” niet aangesproken, daar is die onnozelaar wel in geslaagd. Versta me niet verkeerd, dit is niet goed voor de VS en voor de wereld, maar we hebben Bush ook overleefd!
Wel knappe foto trouwens.
Democratie in zijn ultieme vorm. Met alle gevolgen…………
Ik hou me niet zo bezig met de Amerikaanse politiek maar wat we tot nu toe van die man gezien hebben is niets om blij van te worden.
En dan te bedenken dat Hilary de meeste stemmen heeft gekregen maar door het kiessysteem dus toch verloren heeft. 😦
Ik vind het even onvoorstelbaar als jij dat dit kan. Bij Reagan werd er vooral gelachen omdat hij maar een tweede- of derderangsacteur was. Narcisten zijn veel gevaarlijker …
Ik volg jou helemaal, van het begin tot het einde en het is nu idd afwachten. Was (en ben) er niet goed van, zoals zovele anderen. Dit was een unieke kans. Het moet vreselijk zijn voor haar op zo’n manier te verliezen – ondanks het grootst aantal stemmen – na al dat harde werk en dan nog van zo iemand. Die foto deed me ook spontaan denken aan Hopper (nog voor ik jouw bericht verder las). Heel mooi.