Ik pak de draad weer op

Tags

Bloggen, Cabo Delgado, Kenneth, Mozambique, Muggen, Orkaan, Vrienden

Tien dagen niets schrijven op mijn blog was alweer een hele tijd geleden. Had ik dan niets te melden? Blijkbaar niet. Nou ja … ik nam er geen tijd voor.

De draad weer oppakken

Ik was een paar dagen uit huis. En we hadden bezoek van JJ en dan wil ik niet steeds verdwijnen naar mijn werkkamer om een stukje te typen. Het waren heel gezellige dagen. Ouderwets bijgepraat. Films gekeken in onze openluchtbioscoop, spelletjes gespeeld, samen op stap geweest, gezamenlijke vrienden bezocht, lekker gekookt en gegeten. Ondertussen ook gewoon les gegeven aan mijn leerlingen. Ook naar het oranje-koningsfeest in Maputo zijn we geweest. Kortom … het waren zeer aangename dagen. De dagen vlogen voorbij zoals ze dat spreekwoordelijk zeggen. Ik ga d’r vast nog wat over schrijven. Zeker over mijn (ons) bezoek aan de provincie Nampula en Ilha de Moçambique.

Ook over Kenneth ga ik gauw wat uitgebreider schrijven. Alweer zo’n verschrikkelijke storm – een orkaan – die het noorden van Mozambique heeft geteisterd. En de overvloedige regenval in Cabo Delgado is nog steeds aan de gang. Ik kreeg weer veel berichtjes met de vraag of het goed met ons gaat. Heel lief. Ja, alles gaat goed. Mozambique is een (heel) groot land. Wij wonen 2400 kilometer ten zuiden van de nieuwe rampplek. Dat is ver weg, te vergelijken met de afstand Groningen – Malaga. Natuurlijk praat iedereen erover maar in de dagelijkse gang van zaken is het ‘ver weg’.

Mocht je lugubere associaties hebben bij de foto dan kan ik je gerust stellen. Alles gaat goed met ons. Dit touw hebben we boven het logeerbed van JJ gespannen. Zijn muskietennet hebben we vervolgens aan deze draad gehangen. Op de een of andere manier is hij het lievelingshapje van onze muggen. Hij wordt lekgeprikt en ik weet van niets. Hoe dat komt weet ik niet. Iets met lekker bloed, iets chemisch, iets biologisch. Ik ga het eens opzoeken. En of het waar is dat zoemende muggen op zoek zijn naar een partner voor een potje muggen-seks moet ik ook verifiëren want voor ik het weet word ik beticht van fake-facts en dat wil ik niet.

Advertenties

Met mijn eigen ogen

Tags

Ets, Ilha de Moçambique, Mozambique, Nampula, Reizen, Rolf Weijburg, Vrienden

Ilha de Moçambique – Rolf Weijburg

Afmetingen (cm): 40,0 x 30,0
Opmerkingen: kleurets / color etching

Vanuit mijn kantje in ons bed kijk ik al jaren naar bovenstaande ets van de Utrechtse kunstenaar Rolf Weijburg. Er hangen meer Mozambikaanse etsen van hem in onze slaapkamer. Ilha de Mozambique is de oude hoofdstad en staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Ik kom al sinds 2003 in dit zuidelijk, Afrikaanse land maar ik was nog nooit in de noord-oost regio van het land. Enkel een paar keer op de vliegvelden van Nampula en Pemba. En daar komt nu verandering in. Ik vlieg die kant op en ga met mijn eigen ogen op zoek naar bovenstaande afbeelding. Nee … naar deze poort en huis. En nog veel meer. Ik ben erg blij met dat vooruitzicht.

Dit stukje wordt vast vervolgd maar mogelijk pas binnen een paar dagen.

In de serie BEELDENDE KUNST, REIZEN en #43/40

Pauze (2)

Tags

Pauze

Pauze … met een S of met een Z … Foto: Pixabay

In de serie @42/40

Pauze

Tags

Pauze

Foto: Pixabay

#41/40

Veertig

Tags

Aswoensdag, Bloggen, Familie, Isabel, Pasen, Rome, Vasten, Veertig, Voetstappen, XL

Onderaan dit logje zie je #40/40 staan. Vandaag maak ik “40 dagen bloggen” vol. Ik schreef er eerder over op dag #15. Ik was trouwens al twee dagen eerder begonnen. Dit is dus eigenlijk logje nummer #42. Tweeënveertig aaneengesloten dagen een stukje publiceren. Maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Het lijkt al gauw op borstklopperij. Nog wel wat gedachten en associaties op het getal 40.

Veertig. Foto: Pixabay

Toen in enkele weken geleden het plan opvatte om een keer mee te doen met dit 40-dagen gedoe las ik dat je tussen Aswoensdag en Pasen zes keer mocht verzaken. Mocht smokkelen. Watjes … dacht ik. Afgelopen week merkte ik voor het eerst dat ik enkele dagen voor Pasen de kaap van 40 zou ronden. Heb ik verkeerd geteld? Ik snapte het niet. Ik ging opnieuw tellen. Er zijn 46 dagen van Aswoensdag tot Pasen. Tiens. Ik heb mijn hele jeugd het woord “40 dagen Vastentijd” gehoord. Zijn het dan geen veertig dagen. Nee dus. Op de zondagen in die periode hoef je niet te vasten. Weet je dat ik dat me nooit heb gerealiseerd? Raar maar waar. “Alhoewel er zesenveertig dagen verlopen tussen Aswoensdag en Pasen (einde van de vastentijd), wordt er traditioneel (binnen de Katholieke Kerk) niet gevast op de zes zondagen tijdens die periode, waardoor de totale duur van de vastentijd op veertig dagen uitkomt.” (citaat op Wikipedia) Veertig komt trouwens veel vaker voor in de Bijbel, maar dat terzijde.

Goed, ik ga nog een paar dagen door met elke-dag-bloggen. Denk ik. Misschien ook niet. Waarschijnlijk ga ik binnenkort weer naar mijn gewone ritme. Dat is gemiddeld drie stukjes per week. Soms iets meer, soms iets minder. Het heeft me niet heel veel moeite gekost om elke dag iets te publiceren maar ik wil het niet tot norm verheffen. Geen dwang, gewoon voor mijn plezier.

40. Denk ik vaak aan het getal 40? Nee. Ik heb er geen bijzondere gedachte bij. Nochtans heb ik in 2019 al tweemaal een 40-dagen-ding gedaan. In veertig dagen 400.000 stappen zetten en nu dus veertig dagen bloggen. Ik heb wel iets met de getallen 22, 28, 36 en 222. Daar kom ik nog een keer op terug in een ander stukje.

Mijn veertigste verjaardag herinner ik me goed. Ik wilde het geruisloos laten passeren. Niet teveel aandacht geven. Maar een beetje extra mocht dan weer wel. We besloten met zijn vieren een paar dagen naar Rome te gaan. Ine, Catelijne, Jules en ik. Eind oktober. Nog steeds mooi weer maar niet meer zomers heet. We hadden een geweldig weekend. Vraag me niet wat we deden op mijn 39ste of 41ste verjaardag. Ik weet het niet meer. En ja … ook bij Isabel komt de veertig dichterbij. Ja, ze is jonger dan ik maar dat wisten jullie toch wel? Ze begint af en toe te vragen wat ik in gedachte heb. De schat. Nou, eerlijk gezegd … nog niets maar natuurlijk zullen we … ijs en weder dienende …

Ik denk dat wij in de tachtiger jaren verschillende keren veertig dagen op zomer-vakantie gingen. Niet bewust dat ronde getal maar wel de volle periode van de schoolvakanties. Naar Griekenland, naar Portugal. Het feest voor de veertigste huwelijksverjaardag van Opa Lauw en Oma Rietje was een groot succes. Een mooie herinnering.

XL is de Romeinse schrijfwijze van 40. Ik denk daarbij eerder aan een kledingmaat. Ik heb meestal XL nodig en als een shirt of hemd een beetje krap uitvalt, moet ik uitwijken naar XXL. En nu ik het toch over kledingmaten heb … S of M … daar tussen moet ik altijd kiezen als ik iets voor Isabel koop. In etiketten staan ook andere getallen. Teveel maateenheden EU USA etc …  Daar kom ik niet wijs uit. Hetzelfde verhaal voor schoenen. Ik weet wel dat 38 een kledingmaatje is dat klopt als ik iets voor haar koop maar langzaamaan kruipt dat ook naar de  … Vertel haar maar niet dat ik dit zomaar open en bloot op mijn blog schrijf. Ze zou me wel eens …. hahaha.

In de serie #40/40

Waar ben ik Prijsvraag (12)

Tags

Foto, Prijsvraag, Reizen

Het is een paar jaar geleden dat ik een soortgelijke titel heb gebruikt. Ik plaats vandaag weer eens drie foto’s en de vraag is: “Waar heb ik die foto genomen?” Er zijn virtuele pluimen (punten) te verdienen. Een half punt als je de juiste plaats (stad of locatie) weet (of goed gokt) en een half punt als je het land juist raadt. Maximaal drie punten. Binnen een paar dagen geef ik de antwoorden. Ik ga eens opzoeken of ik de vergeten puntenstand ergens kan terugvinden.

1. Herken je deze plek? Locatie / Stad en Land?

2. Dit is ergens aan zee. Maar waar? Stad en Land?

3. Ook aan zee. Heel ergens anders. Dus nogmaals de vraag: Waar? Stad en Land?

Ik schend geen copyright want ik heb alle drie de foto’s zelf gemaakt. Gebruik je een foto-vergelijkingprogramma? Ik vind het best. Ja, die bestaan. Of heb je andere aanknopingspunten? Ik ben benieuwd. Enkel diegene die als eerste een juist antwoord bij ‘reacties’ geeft, krijgt de virtuele punten. Duidelijk toch? Succes. En zo is mijn 39ste stukje ook weer gevuld.

In de serie: REIZEN, PRIJSVRAAG en #39/40

De Notre-Dame staat in brand

Tags

Frankrijk, Isabel, Kathedraal, Kerk, Notre-Dame, Parijs, Quasimodo, Reizen, Vakantie

Een drukke dag. Boodschappen doen. Een uitgebreid verjaardagsmaal klaarmaken, inclusief taart. Lesgeven in Matola Stad. Lesgeven in Matola Djonasse. Met de auto naar de jaarlijkse autokeuring. En dan is ’s avonds uiteindelijk alles aan kant. Het is tien uur. Nog gauw even mijn mails checken en de belangrijkste punten van het nieuws bekijken.

“De Notre-Dame in Parijs staat in lichterlaaie.” Ik schrik zoals waarschijnlijk heel veel mensen – zeker in Frankrijk maar ook in de rest van de wereld. Een wereldberoemd gebouw staat in brand. Een van de vele symbolen van de lichtstad. Ik roep Isabel die op het punt staat te gaan slapen. “Weet je nog …?” Herinneringen komen boven. Ik was de afgelopen jaren driemaal in Parijs – voornamelijk als gids van Afrikaanse familieleden.

Met Isabel bij de Notre-Dame – juni 2012

Wat is er gebeurd? Is het waar dat er al een van de twee kerktorens is ingestort? Ik denk natuurlijk terug aan de verschillende bezoeken die ik ooit heb gebracht aan Parijs en aan de wereldberoemde kerk (van Quasimodo). Ik begrijp dat half Parijs op bruggen en hoge gebouwen staat toe te kijken. Zeer begrijpelijk. Een icoon staat in brand. Ik ga er vast nog wat meer over lezen op internet voordat ik ga slapen.

In de serie: REIZEN, REISFOTOCHALLENGE en #39/40

Winnen of verliezen

Tags

Bordspel, Dobbelsteen, Familie, Kleinkinderen, Spelletje, Stratego, Verliezen, Winnen

Een gewetensvraag. Wat doe je als volwassene als je een spelletje speelt met een jong kind of met je kleinkind? Proberen te winnen of het kind laten winnen. Ik probeer te winnen maar dat eindigt niet altijd naar tevredenheid van de verliezer. Logisch natuurlijk. Niemand verliest graag …

Stratego … ik speel met blauw

Een tijdje geleden daagde mijn kleindochter me uit met een spelletje stratego. Leuk. En jeugdsentiment. Ik speelde het eindeloos veel tussen mijn twaalfde en mijn twintigste. Misschien een iets te ruime schatting. Maar het is zeker veertig jaar geleden dat ik dat spel heb gespeeld. Ik was er destijds best goed in. Geduldig en strategisch.

“Bompa, ik ben heel erg goed hoor.” “Dat is geweldig meid.” “Je moet proberen de vlag te vinden. En als je op een bom trapt verlies je dat stuk.” “Ik weet het schat maar een mineur kan een bom wel onschadelijk maken. Ja toch?” “Wat is een mineur?” Zij kent de stukken enkel als een nummer, niet bij naam. Ik ken ze als: Maarschalk, generaal, kolonel, majoor, kapitein, luitenant, sergeant, mineur, verkenner, spion, vlag en bom. Zij niet en dat geeft niet. We beginnen te spelen. Al tamelijk snel verliest ze haar generaal en maarschalk. Ze loopt zich te pletter op een bom. Ik wacht rustig af en weet algauw dat ik ga winnen. Wat nu … toch maar een paar ‘stommiteiten’ doen? Met opzet een paar stukken opofferen door ze op een bom te laten lopen? Ik kan dat niet. Ik win graag en denk dat ik haar belazer door te doen alsof ik het niet goed kan.

Ik win. Ik probeer haar wat adviezen te geven maar daar is ze (nog) niet aan toe of niet in de juiste stemming. Ze vraagt me voorlopig niet meer om stratego te spelen. Misschien maar beter ook. Met dobbelsteen-spelletjes vind ik het prima om te verliezen. Memory verlies ik sowieso. Op een vrije dag van school maken en bedenken we zelf een bordspel. Het wordt een succes. We genieten alle drie. Bompa en de twee meiden. Ik vertel er een andere keer over.

Wat vinden jullie? Met opzet verliezen of niet? Hoe houd je de sfeer goed wetende dat er een drama kan volgen als het kind verliest?

In de serie: #38/40

 

Ik ben d’r aan begonnen

Tags

's Lands Glorie, Artis Historia, Bart van Loo, Boeken, Clothilde, Clovis, De Bourgondiërs, Familie, Geschiedenis, Lezen, Merovingers, Nostalgie, Strips

De Bourgondiërs. Het alom bejubelde boek van Bart van Loo. Ik ben erin begonnen en omdat we de hele dag (van 9 tot 15u) geen elektriciteit hadden … alweer een stroomstoring of een reparatie – zat er niet veel anders op dan lezen. Ik ben ook nog bezig in ‘Serotonine’ (Michel Houllebecq). Maar dat doe ik wel vaker … twee boeken tegelijkertijd lezen. Maar dan wel fictie naast non-fictie.

Al bij de proloog lach ik van oor tot oor. De herkenning. De vele uren dat ik als kind met ’s Lands Glorie op schoot zat. De prenten (Jean-Léon Huens) maakten een diepe indruk op me. En de bijgevoegde teksten (professor Jean Schoonjans) verorberde ik gretig. Mijn liefde voor geschiedenis is daarmee ontstaan net zoals bij schrijver Bart van Loo.

Uit: ’s Lands Glorie

Eind januari, begin februari hield ik ronde 2 van het grote opruimen. Ik schreef er eerder over en dat zal ik vast nog een paar keer doen. Bijna honderd Artis / Historia boeken zijn de afgelopen vijftien jaar een paar keer verhuisd. Eerst vanuit mijn ouderlijk huis naar de nieuwe woonst van mijn moeder. Daarna kortstondig in een garage in Mortsel. Daarna nam ik ze mee naar Bergen op Zoom. Voor de projecten in Goes heb ik een aantal boeken veel gebruikt. De boeken over Afrika, later over Latijns Amerika en tenslotte de Aziatische boeken.

November 2017. Ik besluit kleiner te gaan wonen. De verzameling heeft een tijdje te koop gestaan op Marktplaats, net als veel romans en thrillers. Ik kreeg nauwelijks reactie. De boeken heb ik grotendeels weggegeven aan familie en vrienden. Boeken met een Afrikaans thema zijn mee verscheept naar Mozambique. De Artis / Historia boeken verhuisden opnieuw naar een opslagloods. En in februari heb ik een aantal boekwinkels gebeld of ze interesse hadden. Gratis en voor niets. Niemand in de buurt gevonden met belangstelling voor deze boeken. De Kringloper in Roosendaal heeft ze wel aangenomen. De zes groene Historia boeken ’s Lands Glorie heb ik bewaard. Puur jeugdsentiment. En datzelfde sentiment spat ook van de eerste bladzijden van ‘De Bourgondiërs’. En algauw duikt Clovis op in het boek … de koning van de Merovingers die zich bekeerde tot het christendom. Zijn vrouw Clothilde spoorde hem daartoe aan.

Clovis en Clothilde – ’s Lands Glorie

Deze boeken hebben niet alleen mijn interesse in geschiedenis gewekt maar ook voor het stripverhaal. Want bladerend door ’s Lands Glorie lees je eigenlijk een stripverhaal (met tekst) over de geschiedenis van België / De Lage Landen. Ik ga weer verder lezen …

In de serie: BOEKEN en #37/40

Het begint met een klemmende deur

Tags

Bureaucratie, Herstel, Kast, Matola, Water

Een dagje ‘klussen’ in- en rondom het huis. Omdat het lijstje steeds langer wordt, ga ik vandaag aan de slag met een aantal herstellingen. Ik heb de timmerman die veel van onze meubelen heeft gemaakt vorige week al gebeld. Met twee dagen vertraging – ik kijk daar niet meer van op – kwam hij vanochtend langs om een grote kledingkast te herstellen. Wat is er aan de hand? De schuifdeuren willen niet meer bewegen. Althans niet op de gebruikelijke manier. Ik dacht dat er iets mis was met het ophangingssysteem. Later zag ik dat de kast volledig uit zijn ‘voegen’ hangt. Laten we de kast leegmaken om senhor Bennie en zijn assistenten ruimte te geven.

Tijdelijke verhuizing in Casa Schyvens

De veranda en de logeerkamer dienen als voorlopige opslag. De schuifdeur die het niet meer doet (deed) zie je ook op de foto.

Dokter Bennie heeft vastgesteld dat de bodem van de kast is ontzet. Mogelijk is iemand met zijn/haar volle gewicht op de bodem gaan staan om iets van de bovenste plank te pakken. Tja, wie weet?! Daardoor is het verband verdwenen. Hij meet alles op. Vervolgens koopt hij beter hout – geen plaatmateriaal dit keer – en maakt een nieuwe bodem en sterkere pootjes in zijn werkplaats. Dat is althans de bedoeling. Hij is vertrokken met de belofte om vanmiddag terug te komen en de klus te klaren. Ik ben benieuwd …

Nu rest mij de vraag of ik vandaag nog een nieuwe poging waag om een leidinggevende te spreken bij Águas da Região de Maputo. Onze waterrekening is namelijk absurd, exorbitant hoog. Bijna 75 euro voor waterverbruik in februari. Absurd, onmogelijk en totaal belachelijk. Ze schatten het verbruik. Er komt hoogst zelden iemand de meterstand opnemen. Een bureaucratisch gevecht dat veel teveel tijd kost. GRRR. Als je niet op tijd betaalt, krijg je eerst een boete – een percentage – en na twee weken niet betalen, word je afgesloten. Wordt vervolgd.

In de serie #36/40