Tags
Alledaags, Buren, Corona, Isabel, Mathieu, Mozambique, Persoonlijk, Politiek, Rutte, Schrijven, Vrienden
Sinds ik met Mijn Digitaal Lockdown Museum ben begonnen, meld ik niets meer over mijn dagelijkse besognes. Het is dus al drie weken geleden dat ik iets vertelde over het dag-dagelijkse. Sorry. De blogs die ik volg – met dat soort onderwerpen – scoren wel bijzonder hoog. Ik ben een enthousiaste volger daarvan. Ik volg dus sollicitaties, ziekenhuisbezoeken, tussendoor vakanties, toestanden met de buren, de honden of de (klein)kinderen en meer van dat soort zaken. Met interesse en met medeleven. Zelf ben ik eerder terughoudend over mijn persoonlijk leven. Niet dat ik grote geheimen heb maar meestal denk ik ‘Wat oninteressant om daarover te schrijven!’ Tel daarbij op dat ik over familie en mijn relatie met Isabel uiterst terughoudend ben. Ja, dat zijn misschien leuke dingen of laten we zeggen ‘dingetjes’.
Wie is geboeid dat ik vertel dat Isabel vaak te lang bezig is met haar telefoon en dat dat mij af en toe frustreert? Of dat zij dit-of-dat heeft meegemaakt op haar werk? Daarom zijn dat zelden onderwerpen om over te bloggen. Nog een paar voorbeelden … de buurvrouw wordt met enige regelmaat in elkaar gerost door haar alcoholistische echtgenoot. Dan komt ze bij ons beschutting zoeken. Een andere vriendin had een kortstondige affaire met een getrouwde man. Mijn appeltaart stond te lang in de oven en was nauwelijks te eten. De oudste, vijftienjarige dochter van mijn zwager heeft suikerziekte maar zij overtreedt maandelijks weleens haar ‘dieet-voorschriften’ … en dat eindigt bijna altijd met een ziekenhuisopname. Leerling x of y heeft weer maar eens geen huiswerk gemaakt. De huishoudelijke hulp heeft een dierbaar voorwerp gebroken tijdens het afstoffen. Ik kan nog wel even doorgaan. Ik schrijf er uiterst zelden over.
Wat heb ik dan wel te melden? Ik baal van de hele C-toestand. Als alles volgens planning was verlopen had ik de afgelopen weken al heel wat musea en theaters bezocht in Nederland. Dan was ik naar Shrek en Aladin geweest met mijn kleinkinderen. Naar Museum Voorlinden en het Kunstmuseum in Den Haag. Naar de bioscoop in Leeuwarden. Dan had ik Oud en Nieuw gevierd in Nederland of Duitsland. Maar … ik typ deze woorden vanuit zomers Mozambique. Waarom zou ik 10 dagen in quarantaine gaan terwijl alles dicht is in Nederland? Balen !!! Je zult me daar dus niet horen over klagen. Werkafspraken in Goes (Nederland) zijn logischerwijs zes weken uitgesteld. Vliegtickets zijn omgeboekt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen … eind februari.
Moet ik melden dat het een schande is dat Rutte er 300 dagen voor nodig had om er een nummertje IV aan toe te voegen? Met dezelfde partijen als Rutte III. Dat ik nauwelijks een ‘nieuw elan’ verwacht. Robbert Dijkgraaf is veel belovend maar ik vrees dat hij de drie jaar niet zal volmaken. Dat ik Hoekstra een min-kukel vind, is dat iets om te melden? Dat ik toch enige waardering opbreng voor het doorzettingsvermogen van minister de Jonge? Dat het jammer is dat Mathieu vdP moet afhaken voor dit veldritseizoen? Dat ‘Dorst’ van Jo Nesbø bijna 100 pagina’s te lang is?
Goed, na 14 januari ga ik daar mogelijk meer over vertellen. Voorlopig ga ik door met vertellen over schilderijen. ‘I like it’. Na de lock down schrijf ik vast wat vaker over fait d’hivers, over mijn dagelijks leven in Nederland of Mozambique. Heel uitzonderlijk dat ik twee stukjes publiceer op één dag. ’t Is vakantie hé. Groetjes. Morgen weer een nieuw schilderij, iets dat past bij 6 januari.