Tags
Familie Familie, Groningen, Het jaar van Fortuyn, Jeugdtheater, Moord, Pim Fortuyn, Politiek, Theater, Theater Rob Heiligers, Vrienden, Waar was je?
Vandaag twintig jaar geleden werd Pim Fortuyn vermoord in het Mediapark in Hilversum. Er zijn zo van die dagen in de geschiedenis die veel indruk achterlaten. De vraag wordt dan gesteld: “Weet je nog waar je was toen …?” Ik zie die vraag ook vandaag voorbij komen. Op de plaats van de puntjes staat dan zoiets als “toen je hoorde dat Pim Fortuyn is doodgeschoten?” Soortgelijke vragen over: de aanslagen op 11 september 2001 of de moord op JF Kennedy of Martin Luther King.
20 jaar geleden zat ik in de auto en luisterde naar de autoradio. Zoals gebruikelijk luisterde ik naar Radio 1 – ook toen al de nieuws- en actualiteitenzender. Ik was op weg naar Groningen naar een try out van een jeugdtheatervoorstelling die ik regisseerde. Daarover zo nog wat meer. Ik reed ergens tussen Utrecht en Almere. De radio was er meteen bij … dodelijke aanslag op Fortuyn. Eerst was er nog veel onduidelijk. Ik moest nog bijna twee uur rijden. Van die rit zelf herinner ik me niets. Gedurende die twee uur werd het duidelijk dat de politicus de aanslag niet had overleefd. Een gedenkwaardige rit. Ik parkeerde de auto buiten bij het repetitielokaal van Kolder & Ko in Groningen en liep naar binnen. Rob, Marieke en Jothea hadden het decor al opgesteld, alle spullen lagen klaar. Ik merkte dat zij nog niets hadden gehoord over Fortuyn. Een half uurtje later zouden een aantal uitgenodigde mensen naar een eerste try out van Familie Familie komen kijken. Wat moest ik doen? Het vertellen of mijn mond houden? Uiteraard zou dat nieuws hun (onze) voorbereiding flink in de war schoppen. Maar natuurlijk zou het publiek dat wel weten. Ik vertelde het. Eerst ongeloof en dan verbijstering. Geen van ons allen was een Fortuyn-aanhanger. In tegendeel zelfs. Maar een moord? In Nederland? Niet te geloven, niet te bevatten.
Wat nu? We zaten in de kleine kantine wat te filosoferen, beetje wezenloos te kletsen toen de eerste gasten (collega’s en vrienden) binnendruppelden. Natuurlijk was er maar één gespreksonderwerp: Pim Fortuyn. Na ruim een half uur peilde Rob de stemming. Wat doen we: de try out door laten gaan of verder blijven praten zoals we al deden? We kozen (zonder te stemmen hoor) voor dat laatste. Er komen later nog wat try out momenten. We waren niet gehaast. Nú spelen zou geen juiste feed back opleveren.
Weet jij nog waar je was toen je dit hoorde?
Ps. Via NPO-start kijk ik nu naar de dramaserie: ‘Het jaar van Fortuyn’ (Avro/Tros) Ik lees negatieve recensies met kwalificaties als: ‘slecht amateurtoneel’. Daar ben ik het niet mee eens. Het is geen topserie maar ik amuseer me goed.
Koen Schyvens 
Nee ik weet het niet meer, ook niet van 11 september of nu wanneer de oorlog in Oekraïne precies begon. De gebeurtenissen staan boven mijn eigen beslommeringen. Ik weet wel precies wanneer en hoe ik hoorde dat mijn moeder overleed.
Bij het overlijden van mijn moeder was ik zelf bij. Ik weet wel waar ik was toen mijn zus me belde dat mijn vader was overleden.
Bij mij was het omgekeerd. Ik heb lang gewaakt bij mijn vader.
Ik weet dat van geen enkele gebeurtenis en vind dat ook totaal niet van belang. Van die vliegtuigjes dacht ik bij het de eerste keer zien dat het een animatie was. Niet dus.
Uiteraard is het van geen enkel belang of je dat (nog) weet. Maar mijn geheugen werkt wel zo. Waarom? Geen idee.
Mooi verhaal Koen, over jullie afwegingen, en het besluit dat jullie uiteindelijk namen. De moord had duidelijk effect op jullie leven, daar, en toen. Dat had het op mijn leven niet – niet direct. Natuurlijk schokt de moord op een politicus, ongeacht wat hij verkondigt, maar ik heb verder geen herinneringen aan die dag. Ik was hoogst waarschijnlijk thuis, mijn zenuwachtige best aan het doen om een goede bonusmoeder te zijn… (oftewel: buiten tennissen of voetballen met manliefs weerbarstige oudste van 14)
Een bonus-puber … dat is een heel andere arena dan het volgen van het nieuws via de autoradio.
Haha, dat kun je wel stellen ja…
Ik zat destijds in Nice, zonder internet. Einde middag ging ik naar mijn galerist daar en die vertelde iets over een moord op een politicus in Nederland. Pas de volgende morgen stond er een klein stuk daarover in de Nice Matin. Telefonisch leerde ik al wel meer, maar ik heb ’t toen allemaal vanaf een afstand moeten meekrijgen.
van Pim weet ik het niet van 9/11 wel , avonddienst op Schiphol , zag de kisten in de torens duiken , eerst dachten we nog dat het 1 of andere stunt was , helaas het was echt
en niet lang nadien kwamen vele kisten op weg naar de usoa terug “)
Ik weet hetnog precies. Ik was met mijn jongste zoon affiches ophangen voor GroenLinks in het kadervan de verkiezingen. De plakkers van de lijst Fortuijn hadden nogal wat ruimte ingenomen en overal geplakt. Zoon zei: “Nou plak jij er ook maaroveral overheen.” Dat deed ik niet. Ik plakte op ons plekje en liethetdaarbij. In de auto hoorden we toen datPim was doodgeschoten.
Ik heb het jaar van Fortuijn met plezier gekeken. Ikvond het een goed tijdsbeeld. Ik heb alleen maar positieve recensies gelezen. Ik was geraakt door wat er met Melkert gebeurde.
In alle gevallen hoorde ik dat thuis op radio óf TV , verbijsterende gebeurtenissen waarbij mensen ove andermans leven menen te mogen beschikken. Dát zijn de mensen die geen boodschap aan vrede hebben. Maar dié mensen vind je niet bij herdenkingen , daar vind je alleen de goedwillende mensen die zo’n herdenking niet nodig hebben om andermans leven te respecteren.
Neen, maar ik schrok er wel van dat het al 20 jaar geleden is… amai!
Bij ons in België lagen weinig mensen wakker van die moord. We wisten dat die mens evenveel werd gehaat als die werd geliefd. Zijn dood was een beetje randinformatie.
Ik denk dat ik op mijn werk was, net als die 11e september, maar hoe ik het nieuws van Pim Fortuyn hoorde weet ik niet meer. Sommige dingen blijven je zo bij…
Ja, ik was op vakantie. Met het gezin van toen in onze stacaravan, net een prunus geplant in de tuin toen het nieuws bekend werd. 9/11 was ik aan het werk, daarna thuis de hele avond tv gevolgd.
De dood van Diana weet ik ook nog: op een zondagochtend belde mijn zus me, was er beroerd van.
Doorgaans weet ik dat ook niet. Tenzij het me echt persoonlijk raakt uiteraard.