Eigenlijk zou de titel ‘De herstvakantie is voorbij’ moeten zijn. En ook dat is niet helemaal juist want er is geen sprake van herfst in dit deel van de wereld. Geen ‘herfst’ maar wel een weekje vrij. Onze Nederlandse School in Maputo volgt dit schooljaar zoveel mogelijk het vakantierooster van de Franse School. Zij noemen dit weekje: ‘Vacances de la Toussaint’. Allerheiligen dus naar goed katholiek gebruik.
Isabel had nog zeven ongebruikte vakantiedagen. Daar heeft ze er nu vier van gebruikt voor onze korte vakantie naar (op) Zanzibar in Tanzania. Even d’r samen tussenuit. Zanzibar ligt bij wijze van spreken bij ons om het hoekje. Niet echt waar maar toch.Met het vliegtuig: Maputo – Pemba – Dar es Salaam – Zanzibar.
Vandaar dat het hier een weekje muisstil was, we zijn er even tussenuit geknepen. Ik was tussen 2007 en 2014 bijna jaarlijks een paar dagen op Zanzibar. Op werkbezoek bij de plaatselijke muziekacademie. DCMA – Dhow Countries Music Academy. Een partner in het Umoja-programma. Natuurlijk heb ik toen – in tussenuurtjes – ook enkele korte toeristische uitstapjes gemaakt op dit wereldberoemde eiland. Isabel was er nog nooit geweest, zelfs niet in Tanzania. Nochtans woonde ze vijf jaar in Pemba – hoofdstad van Capo Delgado, de meest noord-oostelijke provincie van Mozambique. Grenzend aan Tanzania.
Ik moet onze foto’s nog uitzoeken, downloaden en in het juiste mapje stoppen. Opnieuw heb ik het voornemen om er spoedig een fotoboek van te maken. En ik maak daarna nog een plogje over onze korte vakantie. Met andere woorden: wordt vervolgd.
Tijdens mijn bijna-dagelijks scroll-moment door Facebook en Twitter verschijnen er best veel tekeningen (cartoons) van Peter van Straaten. Altijd goed voor een glimlach.
Wat maakt Peter van Straaten zo goed? De combinatie tekening – tekst.
En het zien van zijn tekeningen veroorzaakt ook een tikkeltje nostalgie. Heel veel jaren hing Peter’s Zeurkalender bij ons op de WC. Onder die scheurkalender stond een klein tafeltje met een stapeltje afgescheurde grapjes, de Donald Duck en een paar strips. Verder foto’s en beeldjes van heel wat vuurtorens. Over dat laatste heb ik wel vaker geschreven. Of zijn boek ‘Aanstoot’ ook op dat tafeltje lag, herinner ik me niet. We hadden het wel. Als ik me nu iets naar links draai zie ik het staan in mijn boekenkast.
Ik bezocht in 1997 de grote overzichtstentoonstelling van Peter van Straaten in het Markiezenhof in Bergen op Zoom. Een paar honderd tekeningen. Grappig maar ook ‘overdaad schaadt’. Dat was toch een beetje het gevoel na dat bezoek.
‘Agnes, de belevenissen van een eigentijdse, gescheiden vrouw in Amsterdam’ verscheen wekelijks in Vrij Nederland maar ik las het zelden. Ine deed dat wel. Ook de Vader & Zoon strips die in het Parool verschenen, las of zag ik zelden.
Links van me ligt in de boekenkast de niet-afgescheurde Zeurkalender van 2017. Hahaha.
Weet je wat ik ga doen vanaf 1 januari 2023? Ik ga hem gebruiken want ja … dan kloppen de data weer met de juiste dagen. Want 1 januari viel in 2017 op een zondag en dat is ook zo in 2023. Zo gaat dat – wie wat bewaart heeft wat. Houden jullie van Peter van Straaten?
Ps. Dit zou zo maar het begin kunnen zijn van een kleine reeks over tekenaars en cartoonisten.
Sorry … het gaat over politiek. Klik gerust weg en dan zie ik je wel (natuurlijk niet letterlijk) over een paar dagen.
Hoogtij-dagen op (mijn) Twitter en alle nieuws-websites die ik volg. Het zal bijna niemand ontgaan zijn dat Liz Truss – premier van Groot-Brittanië – na 45 dagen haar ontslag heeft aangeboden. Niemand zal daar over treuren, hooguit haar ouders maar zelfs dat betwijfel ik.
Laat ik meteen duidelijk maken dat ik vind dat er nieuwe algemene verkiezingen moeten plaatsvinden in de UK. Lees deze voorgaande zin nog driemaal want dat is wat ik vind. Maar hun kies-systeem zit heel anders in elkaar dan het Nederlandse, Belgische of Vlaamse. ‘The winner takes it all’ en het is aan de partij met de meeste volksvertegenwoordigers (dus de partij en de regering die aan de macht is) om 5 jaar – na de laatste algemene verkiezingen – te besluiten wanneer er weer algemene verkiezingen worden georganiseerd. Raar? Ik ben het met je eens. Maar zo zit hun kiessysteem in elkaar.
Dus de Conservatieve partij in het Verenigd Koninkrijk kan het nog ruim 2,5 jaar uitzingen. Volgende week kiezen een paar honderd of duizend Britten wie hun regeringsleider wordt. Democratisch? Nee, natuurlijk niet. Laat ik ze een stemadvies geven: ‘Kies voor Boris Johnson’. Is dat iets dat ik het Verenigd Koninkrijk of de Conservatieven toewens? Nee, natuurlijk niet. Ik herhaal: ‘Algemene verkiezingen nu!!!’. Ze noemen Johnson ook wel ‘Marmite Boris’. Naar het zwarte goedje dat je op kaas, vlees of andere zaken kunt smeren. Een soort Britse mosterd maar dan anders. Je houdt ervan of je gruwelt ervan. (Ps. Ik vind het af en toe lekker.)
Foto: Pxfuel
Waarom dan toch dit waardeloos statement? Britse politiek is een ver van mijn bedshow. Het is de enige manier voor de Britten om de volgende twee jaar door te komen. Al de andere kandidaten zijn van hetzelfde laken een pak als Truss en May. Randfiguren. Who is Sunak? Pappen en nathouden. Naamlozen, zij opereren in de de marge van de wereldpolitiek. Alleen Boris Johnson is anders. Een karikaturale verbinder op rechts. Een clown met uitstraling. Wil de Conservatieve Partij overleven? Dan is hij hun enige overleving-strategie. Alle andere opties leiden tot desastreuze gevolgen voor de Britse economie en daardoor ook de Europese economie. Kies voor deze idiote ‘pas op de plaats’ in plaats van nog meer chaos en achteruitgang. En wie weet vertrekken er dan een paar honderd conservatieve parlementsleden en wordt de partij intern opgeblazen. En dan moeten wij – andersdenkenden – hopen dat Labour daarna een écht antwoord heeft gevonden. Of ten laatste in 2025. Eerlijk gezegd, betwijfel ik dat ten zeerste, maar dat terzijde
Een raar logje? Ja. Dat vind ik zelf ook. Ook deze woorden mag je driemaal herlezen, dat het een raar stukje is. Ik ben benieuwd hoe deze Britse soap zal verder gaan. Wat denken jullie? Vast heel weinig maar dat geeft niet. Ik lees al deze nieuwsberichten vooral als internet-amusement in tegenstelling tot alle diep-trieste berichten over Oekraïne. Ik ga voor nu maar weer terug naar mijn boek en naar ‘Better call Saul’. Prettig weekend.
Nawoord op maandagmiddag. Rishi Sunak wordt de nieuwe premier van het Verenigd Koninkrijk. Of Boris Johnson een plek krijgt in zijn regering is niet helemaal uit te sluiten. Buitenlandse zaken zou bijvoorbeeld kunnen, lijkt me. Anders wordt hij vast een luis aan de zijkant van de conservatieve pels.
Anuscka vroeg me enkele dagen geleden waar ik de tijd vandaan haal om (veel) te lezen. Ik antwoordde haar: “Onze buurvrouw onderhoudt de tuin.” Zij en haar man Jacob weten als geen ander dat tuinieren een tijdrovende bezigheid is. Daar heb ik noch tijd, noch voldoende interesse voor. Ik ben dus nauwelijks een kwartiertje per dag bezig met de tuin. Vooral water geven. En dat niet eens elke dag. Leve de dagen dat het (even) regent. Isabel heeft wel groene vingers en ze is in het weekend altijd een tijdje bezig in onze groene oase. Vooral met de bloemen en planten. De moestuin, de kruidentuin en nog wat soortgelijke aandachtspunten vallen sinds enkele maanden onder de verantwoordelijkheid van onze buurvrouw Dona Isabel. Een alleenstaande moeder die leeft van kleine klusjes in de buurt en de verkoop van brood en af en toe wat tomaten, kool en wat seizoensfruit. Met andere woorden … ze verdient nauwelijks droog brood, laat staan haar dagelijks brood.
Vandaar dat wij haar een mini-baantje hebben aangeboden. Onze tuin onderhouden voor een klein, vast bedrag per maand. Ik noem dat: ‘burenhulp’. In dit geval helpen we elkaar. Onze (moes)tuin krijgt de juiste, deskundige aandacht en zij heeft een paar centen meer te makken. Win win noem je dat in modern jargon.
Wij hebben best heel wat gras en dat is dan weer een klus voor een andere buurman. Eduardo. Hij werkt bij een lokaal partycentrum als tuinman. Hij is daar ook inwonend. Als wij hem bellen komt hij met de grasmaaier (van de zaak) langs en een halve dag later is ons gras van groen-maar-te-hoog verandert in geel-en-erg-kort. Natuurlijk betalen we hem. Dus opnieuw win win. Burenhulp nummer twee.
En dan is er onze andere buurvrouw. Katia. Zij is sinds afgelopen juli weduwe. Verdrietig. Ja. En ook een beetje nee. Zij had een alcoholistische man met zeer, zeer losse handjes. We kunnen niet op één hand tellen hoe vaak ze ’s nachts om hulp riep. En hoe vaak Isabel met haar naar het politiebureau ging om alweer aangifte te doen. A never ending story. Nou ja, zijn verhaal is uit. Waarschijnlijk een hartstilstand in combinatie met alcohol en zwaar werk als bouwvakker. Hij was een goed vakman. Hij kreeg – als hij nuchter was – af en toe een klusje bij ons als er iets hersteld moest worden. Zonder drank was hij prima te doen maar zwaar verslaafd … dus al bij al … grrr.
Katia is een zeer gewaardeerd haar-specialiste. Ze doet het haar – zeer deskundig – van heel veel buurvrouwen. Ook dat van Isabel. En je weet vast wel hoe belangrijk haar is voor een Afrikaanse vrouw. Katia’s binnenplaats zit altijd vol met ‘klanten’. Toch is het moeilijk voor haar om de eindjes aan elkaar te knopen met twee schoolgaande kinderen. Het kleine beetje geld dat haar man haar soms gaf is er niet meer. Zij heeft nu het plan om de leegstaande barraca (naast haar huis, tegen onze buitenmuur) te heropenen. Een barraca is meestal een opengewerkte container die dienst doet als mini-supermarkt annex kroegje, drankwinkel. In ons geval is het een stenen gebouwtje met water en elektriciteit. En met twee grote, werkende koelkasten. Het is eigendom van een buurman die meestal in Maputo verblijft. Katia (of iemand anders) kan deze plek (kaal) huren voor een redelijk bedrag. Zo’n 25 euro per maand. Katia heeft ons een lening gevraagd. Niet om de huur te kunnen betalen maar om drank in te slaan voor de barraca. Ze kan de verkoop combineren met haar vlecht-en haarwerk. Maar ze heeft een startkapitaaltje nodig. Ik heb er een paar nachten over geslapen en natuurlijk veel overlegd met Isabel. We doen het. We nemen het kleine financiële risico. We lenen haar ongeveer 175 euro. Zij zegt dat ze dat voor eind januari zal terugbetalen. Dat zou fijn zijn, natuurlijk. Een lening is een lening. Maar eerlijk gezegd heb ik ook mijn grote twijfels of dat haar zal lukken. We houden wel een oogje in het zeil. Een ‘kroegje om het hoekje’ is ook een fijn idee. Het warme seizoen is weer aangebroken, de lange zomervakantie komt eraan. Heel wat mensen krijgen in december hun dertiende maand. Dus ja … dit kan een goed moment zijn om de barraca nieuw leven in te blazen. Burenhulp nummer drie.
Onze huishoudelijke hulp (Dona Marta) en de vader en zoon die ons zwembad onderhouden hebben een baantje bij ons. Vaste dagen (momenten) per week, met officiële vakantiedagen enzovoort. Maar dat is geen burenhulp. Zij hebben een vast maandsalaris. Dat voelt anders.
Ik heb wel eens eerder iets verteld over strips. En dat ik daar van hou. Bijvoorbeeld een stukje over onze grote verzameling Ons Volkske. Dat is puur jeugdsentiment. Nog steeds zal ik Blake en Mortimer en Alex opnemen als favorieten in mijn niet bestaande Top 50 lijst. In dat oude stukje vertelde ik iets over strips in mijn kinderjaren. Van vrienden kregen we een tijdje lang hun oude Robbedoezen. Het tijdschrift. Ook leuk maar minder boeiend dan de eerder genoemde verhalen in Ons Volkske. We kregen geen nieuwe strips van mijn ouders. We kregen wel zakgeld en daar kochten we af en toe prentjesboeken van. Dat mocht. Meestal Michel Vaillant, Lucky Luke en Asterix. Vooral Michel Vaillant las ik steeds opnieuw en opnieuw. Vooral de verhalen die zich buiten het racen afspeelden waren mijn favoriete albums.
Bij de buren leenden we alle Piet Pienter en Bert Bibber-albums. Getekend en geschreven door dorpsgenoot Pom. Pseudoniem van Jozef Van Hove. Bij andere buren alle Kuifjes. Ik vertelde vast ook al over de grote behangpapier-albums en kasboek-albums die mijn oma verzamelde. Nee? Goed, even in het kort. Mijn oma had een abonnement op De Standaard of Het Nieuwsblad. In die krant verschenen dagelijks vier of vijf strips zoals Suske en Wiske, Bessy, Robert en Bertrand en De Rode Ridder. Zij knipte die stroken uit en plakte ze in dikke boeken. Zo ontstonden heel wat albums die wij dan mochten lezen. Later kregen wij al die boeken. Uiteraard waren die stripstroken in zwart-wit, gedrukt op krantenpapier. Meestal drie of vier plaatjes, telkens eindigend met een cliff-hanger. Kijk de oudere albums er maar eens op na. We lazen ze niet dagelijks maar pas als het hele verhaal gepubliceerd was. Met dank aan oma – de verzamelaar.
Uit: Suske en Wiske – De sonometer (Blauwe reeks album 9)
Waarom schrijf ik vandaag iets over strips? Omdat ik sinds enkele maanden lid ben van de Facebook-groepStripknip. Een heel actieve groep met dagelijkse bijdragen van veel verschillende leden. Veel van de titels van nieuwe strips zeggen me niets. En het is al heel lang geleden dat ik een strip-speciaalzaak ben binnengewandeld. Vorige week viel mijn oog op een nieuwe serie: Galaxa. En die naam deed een oud, nostalgisch belletje rinkelen. Galaxa, de fee van het licht in de reeks van de Rode Ridder. De muze van Johan of waren zij geliefden?
Uit De Toverspiegel – album 58 – De Rode Ridder met Galaxa, de goede fee van het licht.
Ik was verkocht. Galaxa was niet enkel Johans fantasie-fee maar ook de mijne. Ik was een jonge puber en ik keek steeds weer naar die mooie Galaxa. In mijn jonge jaren hoopte ik vurig ooit verkering te krijgen met een evenbeeld van deze prikkelende verschijning. Hahaha. Een Rode Ridder album zonder Galaxa was een tegenvaller. Ik bleef dan op ‘mijn honger zitten‘.
Galaxa – Fee van het licht (Karel Biddeloo)
Toen ik eind 70’er jaren naar Leeuwarden verhuisde, stond de strip-interesse op een heel laag pitje. Ik had andere prioriteiten. Het duurde zeker tot 1983. Toen had ik mijn eerste betaalde baan. En er was een stripwinkel in Leeuwarden. De Rat. Ik werd vaste klant. Een nieuwe tijd brak aan en ik werd een verzamelaar. Niet van de strips uit mijn jeugd maar van nieuwe reeksen. In de jaren 80 verschenen heel wat seks-parodieën. Natuurlijk ook een erotische tekening van mijn Galaxa.
Tekening: Karel Biddeloo
Ik heb jaren niet meer aan haar gedacht. Na 2000 nam mijn interesse in strips af. Je kunt je centjes maar één keer uitgeven en reizen hapte een flink stuk uit onze gezamenlijke portemonnee. En strips – zeker hardcovers – werden steeds duurder. Haast onbetaalbaar voor een free lancer zonder vaste baan.
Dwalend door Leeuwarden loop ik nu wel eens binnen bij een krantenwinkel met veel strips. Mooi … maar ik hou de vinger op de knip. Of me dat ook zal lukken als ik deze nieuwe Galaxa zie liggen? Ik weet het nog niet. Voorlopig zeg ik … nee. Ik ben nog niet overtuigd van deze leerling van de Elfen-academie.
Uit: Spiegelblind – deel 1 – Galaxa – Peter van Gught, Romano Molenaar en Shorow Di Rosso
En jullie? Houden jullie van strips? Ik heb zo het vermoeden dat ik weinig ‘ja‘ zal lezen in de reacties. Maar wie weet. Verras me.
Het is vandaag ‘Internationale Coming Out Day’. In het Nederlands klinkt dat dan als ‘Coming out dag’. Beetje rare term. Over ‘Uit de kast komen’. Ik wist niet dat zo’n dag bestond maar mijn oog viel er vandaag op. Op nu.nl lees ik dat er ruim één miljoen Nederlanders zich kunnen vinden in het etiketje ‘Bi+’. Dat verbaast me niet. Waarschijnlijk is het aantal nog veel hoger. Ik zeg met enige regelmaat in gesprekken of tijdens verjaardagsborrels dat ik denk dat ieder schepsel in aanleg Bi+ is. Natuurlijk wordt dat meestal in onze westerse samenleving vanaf de geboorte ontkent. We leren namelijk iets anders. Hetero-seksueel is de norm. Gelukkig is er tegenwoordig meer bespreekbaar en geoorloofd. Mensen kunnen hun eigen geaardheid genuanceerder benoemen en beleven.
Ik begon dit stukje echter niet met de intentie om iets over gender-keuze te vertellen. Sorry … misschien is ‘keuze’ hier een verkeerd gebruikt woord. Wel wilde ik het hebben over naakt. Wat het een met het ander te maken heeft, moet de lezer zelf maar invullen. Ik hou van naakt. Als ik het woord ‘naakt’ invoer in mijn eigen zoek-app zie ik heel wat stukjes voorbijkomen. Ik schreef er dus al vaker over. Niets is me vreemd. Natuurlijk gaan de meeste stukjes dan over beeldende kunst of over naturisme. Twee zaken die me aan het hart gaan, waar ik van hou.
Toevallig lees ik vandaag een interessant artikel in de NRC over Suze Robertson. Ooit van haar gehoord? Ik niet tot nu. Ze werd (wordt) ook wel de vrouwelijke van Gogh genoemd. Een bezoek aan een overzichtstentoonstelling van haar werk in Den Haag staat in mijn agenda. Wat heeft dat met ‘naakt’ te maken, hoor ik jullie denken. Lees het artikel maar. Zij doorbrak het verbod (taboe) dat meisjes (dames) geen schildercursussen mochten volgen met vrouwelijke naaktmodellen.
En nu ben ik dus bij mijn onderwerp. Naaktmodellen. Ik ben een verzamelaar – ook op mijn laptop of computer. Ik verzamel vrouwelijke naakten. Schilderijen en tekeningen van vrouwelijk naakt wel te verstaan. Heel soms doe ik een amateuristische poging met een aquarel van eigen hand penseel. Ik schreef er al eerder over. Maar wat doe ik met zo’n verzameling? Opslaan. Bewaren. En daarna … eigenlijk heel weinig. Zal ik ze hier op mijn blog met jullie delen? Of op FB of op mijn status? Tja, wie weet?! Mogelijk vindt FB mij dan een viespeuk en verbant me voor een tijdje. Ik zie wel. Misschien voeg ik er wel een gedicht aan toe. Kunst … weet je wel. Knipoog. Een voormalige studiegenote – Christa Zaat – heeft een immense verzameling op Facebook van schilderijen – inclusief alle details over materiaal, makers, formaten, musea, etc. Klik HIER.
Laat ik beginnen met een kleine greep uit mijn eigen (digitale) collectie. Mogelijk zal ik er later nog een keer op terugkomen. Mochten jullie verzoeken of vragen hebben … ik lees het graag.
Van links boven tot rechts beneden: Lev Tchistovky – William Adolphe Bougeureau – Will Wilson – Vincente Romero – Théo van Rysselberghe – Steve Hanks – Laura Night – Cayetano de Arquer Buigas.
Scrollend door mijn verzameling merk ik dat heel vaak het ‘plaatje’ heb opgeslagen maar vergat de schilder te vermelden. Dom van me. Dus dat is nog flink wat uitzoekwerk.
Het is al geleden van begin juni dat ik iets schreef over de boeken die ik las of beluisterde. Waarom het zolang heeft geduurd? Ik heb niet echt een antwoord op die vraag. Natuurlijk heeft mijn werkverblijf in Goes en de vakantie met Isabel en familie daar iets mee te maken. Ik las minder, ik had andere prioriteiten. Mogelijk is een andere reden dat er geen hoogvliegers zijn langsgekomen. Dus heb ik weinig interessants te melden. Ik bedoel dus iets over **** 4 sterrenboeken of meer. Bijna alle boeken die ik afgelopen maanden las of beluisterde krijgen *** 3 sterren of ***1/2 – ster van me. Laat ik een boeken-fotolijstje maken. Eerst de thrillers en spannende boeken.
Geen uitschieters. Alhoewel … De Wachtpost van Lee Child en zijn broer vond ik uitermate saai en zwak. Een afrader dus. Veruit het minste boek uit de lange Jack Reacher-serie. En natuurlijk blijft Michael Connelly mijn nummer één in dit genre. De drie verhalen van John Grisham heb ik met veel plezier verorberd. Ik hou van rechtbank-thrillers.
Een tweede boeken-fotolijstje.
Ook in dit lijstje geen echte uitschieters. Ik heb ze met plezier gelezen of beluisterd. Dat wel. Vaak gegniffeld met Herman Brusselmans. Het was zeker 25 jaar geleden dat ik een ‘Brusselmans’ had gelezen. Ik hou van de historische romans van Simone van der Vlugt.De Kaasfabriek speelt zich voor een groot deel af in Veurne tijdens De Grote Oorlog. Dat had ik niet verwacht.
Klik HIER om mijn sterrenbeoordelingen te zien. O ja … ik lees sinds twee weken op mijn telefoon met de ReadEra-app. Dat gaat prima dus ik heb geen grote haast om een nieuwe e-reader te kopen.
Nog net op tijd. De week van het Nederlands zit er bijna op. Eerlijk gezegd las ik er bij toeval iets over op Vlaamse websites. In Nederland gaat de volle aandacht naar de jaarlijkse Kinderboekenweek. Eigenlijk is het raar dat deze twee evenementen samenvallen. Je zou toch verwachten dat taalclubs hun agenda’s op elkaar afstemmen. Op vrt.nieuws las ik een opiniestuk geschreven door Benedikte Van Eeghem. Ik genoot van de eerste tot de laatste letter. Ik ga vandaag zelfs nog een stapje verder: ik citeer hieronder haar tekst. Iets dat ik zelden doe. Ja … gedichten wel maar geen lange lappen tekst.
De liefde voor Mijnheer N.
Week van het Nederlands: zoals wiedergutmachungsseks, maar nog beter.
Tromgeroffel en trompetgeschal: we vieren de Week van het Nederlands, dames en heren. Als ik thuis met dat nieuws uitpak, krijg ik in het beste geval twee verveelde puberblikken in ruil. Taal is ‘fokking saai’ en je kunt er geen snapstreaks mee verzamelen. Daarom vermeld ik de feestweek niet in het huishouden en zwijg ik wijselijk over mijn affaire met mijnheer N.
Mijnheer N. is het Nederlands. Hij verschaft me als minnaar eindeloos genot, zelfs wanneer ik het niet verwacht. Doet me op mijn onderlip bijten als hij me in elke hoek van de kamer met woorden verrast. Mijnheer N. beroert, ontroert en voert mij naar ongekende hoogtepunten. Ik koester die beleving door te lezen en van zijn woordenschat te genieten. Door te schrijven en me aan zijn potentie te laven. Ik word compleet week van het Nederlands – slik!
Ja, ik wijs de kroost discreet terecht als er hoofdletters in een tekst ontbreken of als ze zondigen tegen de dt-regels uit de wereld van mijnheer N. ‘Fokking zwak’ heet zoiets. Uit liefde voor hem stuur ik teksten bij als collega’s erom vragen, als hun tekstopbouw hapert of als ze per abuis zondigen tegen betrekkelijke voornaamwoorden. “Het feestje die, het meisje die”, weet u wel, de klassieke uitschuivers.
Ook ik zondig er soms tegen en als mijnheer N. me daarop wijst, weet ik dat ik bij hem in het krijt sta. Ik toon berouw, corrigeer mezelf en daarna omhels ik hem inniger dan ooit. Het is zoals wiedergutmachungsseks, maar dan nog beter, tot we uitgeput en verzadigd in elkaars armen vallen.
Bloost u stilaan? Goed zo. Er komt nog.
Wat immer charmant is: dat onze affaire frictie geeft. Debat genereert. De dingen laat schuren. Taal is niet alleen ontdekken en bijsturen, maar ook grenzen verleggen en nieuwe horizonten opzoeken. We leven in het tijdperk van woke, woorden worden meer dan ooit gewikt en gewogen. Mijnheer N. en ik moeten geregeld schrappen, herschrijven en elkaar terugvinden.
Omdat niet elke man vandaag zomaar ‘hij’ genoemd wil worden en niet elke vrouw ‘zij’. Omdat een man geen ‘vroedvrouw’ hoeft te zijn en een vrouw geen ‘vuilnisman’. Omdat gender, diversiteit en inclusie er anno 2022 echt toe doen.
Ik zucht soms bij de vele bochten die mijnheer N. daardoor moet maken, de richting die hij inslaat en de twijfels die hij daar zelf bij heeft. Het doet onze romance al eens wankelen maar de basis houdt stand. De liefde versterkt er zelfs door, omdat we elkaar tegemoet blijven komen en finaal in extase de kleren van het lijf scheuren, nadat we zaken respectvol hebben benoemd.
Ik ben verlekkerd op mijnheer N
Jawel, en ik ben hem dankbaar. Omdat hij het gruwelwoord ‘gehandicapt’ als standaard heeft geschrapt en ‘mensen’ voorop zet, zelfs als ze een beperking hebben. Zo schat hij mij helemaal naar waarde. We speuren in het verlengde immer liefdevol naar taaloplossingen in een snel veranderende wereld, vegen oude gewoonten van tafel en beminnen in een innovatieve context. Flexibiliteit is ons geliefkoosde glijmiddel.
Wat maakt het dus uit, dat deze affaire geen snapstreaks scoort en door enkelingen ‘fokking saai’ wordt bevonden? Het zal ons worst wezen. Mijnheer N. en ik laven ons ongegeneerd aan elkaar. Het is bodemloze passie die elke norm, elk genderdebat en elk afremmend kader overstijgt. In deze Week van het Nederlands explodeert de affectie tot 8 oktober met ongeziene kracht.
Omdat we iedereen hetzelfde genot gunnen, bekijken we hoe we deze campagne richting toekomst nog beter in de markt kunnen zetten. We willen kwalitatief Nederlands tot absolute norm maken met kennis van zaken en een uitgekiende ‘branding’, zoals marketingbobo’s dat noemen.
We willen kwalitatief Nederlands tot absolute norm maken.
Bij wijze van strategie steken mijnheer N. en ik vanaf nu loeihard de middelvinger op naar wie de Nederlandse grammatica aan zijn of haar laars lapt. We verachten de gemakzuchtigen die zich blijven hullen in slordig taalgebruik. We schrappen taalverloederaars zonder pardon uit onze vriendenlijst en excommuniceren elk sms-woord van de hedendaagse jeugd.
Weg met “kga”! Dood aan “kvint”! Vervloekt zij die ‘men’ als bezittelijk voornaamwoord gebruiken! Dat soort onachtzaamheid bezoedelt de intrinsieke schoonheid van mijnheer N al te zeer.
Ik laat het niet gebeuren, hij evenmin. No pasarán, zeggen Spanjaarden daarover. We verdedigen en koesteren wat ons dierbaar is en verheffen de Nederlandse taal tot het hoogste goed. Het heerlijkste genot. Marketinggewijs denken we intussen aan deze slogan voor de Week van het Nederlands in 2023: “made for pleasure”. Of werd dat al eens eerder gebruikt?
Hulde aan Benedikte Van Eeghem. Klik HIER voor haar tekst op Vrt.be
Meer weten over de Week van het Nederlands. Klik HIER.
Op mijn vorig stukje over reclame kreeg ik veel reacties en tips. Dank daarvoor. Ik maak gauw de balans op en ga waarschijnlijk wat zaken veranderen. Ik laat het nog wel weten. Ook op mijn Facebook-pagina verschijnt veel reclame of gesponsorde mededelingen. Dat is tenslotte hun verdien-model. Als ik te vaak dezelfde FB-boodschap zie passeren, klik ik – via de drie puntjes bovenaan – op ‘Advertentie verbergen’ en vervolgens op ‘Herhalend’. Dat helpt meestal.
Een mededeling die regelmatig voorbijkomt is onderstaand bericht:
Ik zag deze ‘oproep’ ook al met een paspoort bij een Rabo-bank-filiaal. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een tikkeltje nieuwsgierig ben. MAAR … ik kan me beheersen en ik heb er nog nooit op geklikt. En nu zie ik pas de naam van de website. Best bijzonder voor een ‘Nederlands’ bericht (paspoort en bank) dat zij een Portugees woord gebruiken in de naam van hun website. ‘Hoje’ betekent ‘vandaag’. ZUCHT. Weg ermee.
En via Messenger op FB krijg ik met tussenpozen erotische vriendschap-verzoeken. ZUCHT. Sorry trollen maar sla mijn deur maar over.
En vandaag las ik iets over de poging om onze ‘Miep’ te jatten in Zundert. Het beeld van het legendarische corso-meisje voor het gemeentehuis in Zundert. Diefstal mislukt, schade aangericht. Ik las erover in De Zundertse Bode. Klik HIER. En waarom vermeld ik dat hier? Ik zie onder het artikel dezelfde reclame met de kussende dames, de sardientjes, de poserende dames voor een cruiseschip en iets over tand-implantaten. Zie mijn foto van gisteren. Raar. Dus niet alleen bij WordPress … het mysterie is nog niet opgelost. Heeft het iets met mijn laptop-instellingen te maken? Ik weet het niet. Nu maar hopen dat ik gauw vind hoe ik uBlock kan koppelen aan mijn Safari-browser.
Sinds ik hier bij WordPress gratis blog, weet ik dat er reclame wordt toegevoegd aan mijn stukjes. Dat neem ik voor lief. Ik herinner me dat ik er mijn lezers ooit eens naar vroeg. Of het hen stoorde. Nee dus. Mogelijk ook omdat medebloggers dezelfde overwegingen (ooit) hebben gemaakt.
De reclame beperkte zich meestal tot één blokje. Meestal met wat tekst, zeker niet met een schreeuwende foto. Sinds enkele maanden wordt er een heel raster toegevoegd aan onze blogs. Iedereen herkent vast onderstaande collage. Ik zie ze namelijk ook bij jullie (met een gratis WordPress-blog).
In mijn geval zijn heel wat onderschriften in het Portugees. Het ‘systeem’ herkent dus van waaruit ik blog (of lees) want ik zag dezelfde foto’s ook tijdens mijn langdurig verblijf in Nederland, met Nederlandse teksten. In navolging van ons aller Rietepietz eindig ik tegenwoordig mijn stukjes met een STREEP. Als afscheiding tussen mijn bijdrage en de toegevoegde reclame. Ik vind zo’n fotoblok (9 verschillende reclames) erg opdringerig. Nee … walgelijk.
Maar nu kom ik tot mijn punt. Een vraag. Een overpeinzing. Ik ben redelijk ongevoelig voor reclame en zeker in bovenstaand geval is er hooguit 0,1% van mijn brein dat zou kunnen overwegen om zo’n fotootje aan te klikken. Dus deze reclame schiet volledig zijn doel voorbij. Of ik ben geen doelgroep. Ook op de blogs van mijn medebloggers ben ik niet (nooit) van plan om door te klikken op een reclame. Hebben jullie daar ooit op geklikt? Ik denk dat het antwoord NEEN zal zijn.
Ik ken het gegeven dat televisie-reclames die irriteren meestal goed bevallen bij de opdrachtgever. Dan wordt er tenminste over gepraat. Tja, het zal wel.
Nog even terug naar het fotoblok hierboven (en mogelijk hieronder). Wie kent ze niet … ‘Sarah Paulson en Amanda Peel’?‘Wie?’ hoor ik jullie denken. Je weet wel … Sarah Paulson en Amanda Peel. Ooo die … het zijn die twee kussende dames rechtsboven. Een foto die gemaakt is bij de uitreiking van de Golden Globes in 2017. Een vriendschappelijke zoen op de rode loper. Ja, en dan? Waarom zou ik daar op klikken? Omdat ik 21 foto’s van beroemde ‘gays’ wil zien? Als ik dat al zou willen zien dan brengt ‘Google’ me in twee klikken naar honderden foto’s. Hoe zit het met auteursrecht? Deze foto is gemaakt door ene Jim Ruymen/UPI. Dat moest ik uiteraard even opzoeken. Als hij betaald krijgt voor elke keer dat deze dames me tegemoet kussen vanuit zo’n fotoblok, is hij een rijk man.
Wat is de zin van deze foto’s en links?
Goed. Ik laat het hierbij. Zo meteen nog een Riet-streep hieronder en klaar is mijn stukje. O ja, nog één dingetje. Ik was enkele maanden in Nederland en zag zo nu en dan televisie. Ik had ruim 50 zenders ter beschikking. Als ik op de bank even lag bij te komen en even ging zappen dan was het eigenlijk een halfuur durende reclame braaksel. Bah. Zo onzinnig. Wat ben ik blij dat wij met onze 98% Neflix op onze tv, daar van zijn gevrijwaard.
Heeft een van jullie ooit (onlangs) de stap gemaakt van ‘gratis’ naar ‘betaald’ bloggen bij WP? Ik lees het graag want ik overweeg het heel serieus om van deze ‘shit’ verlost te zijn.
Koen Schyvens 