Ik mis …

Tags

Beeldende kunst, Carel Fabritius, De koppelaarster, Delft, Dirck van Baburen, Johannes Vermeer, Kunstweetjes, Maria Thins, Max Van Hemel, Rembrandt, Schilderij, Schilderijen, The procuress

Het zou zomaar het begin van een nieuwe serie kunnen zijn ‘Ik mis …’. Dit is natuurlijk een onderwerp dat ik al vaker heb besproken. Meestal zijn er dan twee categorieën te onderscheiden: 1. Wat mis ik als ik in Leeuwarden (BEL/NL) ben? 2. Wat mis ik als ik in Mozambique ben? Er is sinds eind maart 2020 een derde categorie bijgekomen. 3. Wat mis ik tijdens de corona / covid-19 periode?

Laat ik er één ding uitlichten als antwoord op categorie drie. Het museum – meervoud: musea. En nog iets specifieker: schilderijen. Ik hou van naar schilderijen kijken en het liefst met een koptelefoon op waarin ik ook een woordje uitleg hoor. Niet omdat ik zelf niet kan kijken maar ik ben enkel een liefhebber, geen kenner. Wat extra weetjes of kijksuggesties zijn zeer welkom. Ik gaf al eens eerder een voorbeeld. ‘Het wonder van Haarlem’. Klik HIER. Vandaag voeg ik er nog een aan toe – een schilderij van Johannes Vermeer.

Johannes Vermeer (1632-1675) – De koppelaarster (1656) – olieverf op doek 143 x 130 cm – Gemäldegalerie Alte Meister, Dresden

Wat zie ik? Je zou zelf ook deze vraag kunnen beantwoorden. Ja toch? Waarschijnlijk ben je al beïnvloedt door de titel van dit schilderij. In het Engels zeggen ze: ‘The Procuress‘. De meeste schilderijen uit de 17e eeuw kregen pas achteraf een titel. Bijvoorbeeld omdat er een inventaris moest gemaakt worden in verband met een erfenis of een openbare verkoop. Terug naar de vraag: ‘Wat zie ik (jij)?’ Vier figuren waarvan de dame (rechts) – met het gele jasje en witte kap – het meest in het oog springt. Ook de linkerhand – op de linkerborst van de dame – van de man met het rode uniformjasje – valt op. In tweede instantie zie je natuurlijk ook het glas en de kan in Delfts blauw. Minder in het oog springend zijn de twee andere figuren. Een tevreden ogende oudere dame met een zwarte kap (of sjaal) achter de rug van de man in het rood. Links op het schilderij kijkt een glimlachende man vanuit de schaduw naar de toeschouwer. Hij heeft (waarschijnlijk) een instrument vast (op zijn schoot of tussen zijn benen). Mogelijk is je ook de geopende hand van de dame opgevallen en het muntstuk in de hand van de man met rood jasje en een dure, versierde hoed. Om volledig te zijn vermeld ik ook dat ik in de rechter benedenhoek – op de voorgrond – een groot kleed of tapijt zie.

Dat is het zo ongeveer wat ik zie. Wat nu volgt is de interpretatie. Wat betekent dit schilderij, deze compositie, dit verhaal? En wat betekenen de details die te zien zijn? De mensen die dit schilderij de titel ‘De Koppelaarster’ hebben gegeven hebben waarschijnlijk getwijfeld. Want ook ‘Het bordeel’, ‘Het hoertje’ (of varianten als prostituee, vrouw van lichte zeden) of ‘De hoerenloper’ (‘De klant’, ‘De souteneur’ of ‘Betaalde Liefde’ had de titel kunnen zijn. Ik vind ‘Een muntje voor een pleziertje’ ook wel een leuke titel. De keuze voor ‘De koppelaarster’ is een veilige. Noch de dame, noch de klant treft enige blaam. Het is ‘business’ naar tevredenheid van de tussenpersoon.

Laten we een beetje inzoomen. Heeft het meisje rode blosjes op haar wangen? Het lijkt wel zo. Waarschijnlijk een mix van tevredenheid en een flinke slok (wijn) op. Ze lijkt ontspannen. De man is niet aan zijn proefstuk toe, er is geen spoor van nervositeit. Wel probeert hij in de schaduw te blijven want deze 17de eeuwse foto zou zo maar op de 17de eeuwse Facebook kunnen verschijnen. Aan de muur van een kroeg of bordeel.

Wat was de intentie van de schilder? Een gezellig tafereel schilderen of een lesje moraal? Misschien werd hij wel geprikkeld door zo’n erotisch tafereel. We weten het niet. Het kan allebei. Interpretatie dus. Wie is de man links op het schilderij? Een muzikant met een glas wijn in zijn linkerhand. Is hij de volgende of vorige klant of is hij de huismuzikant van deze kroeg, dit bordeel? Een voyeur of een ingehuurde muzikant om de sfeer te verhogen en om zo dit samenzijn te legitimeren? Niks seks, gewoon een beetje stoeien en betalen voor een beker wijn. Een beetje aangeschoten realiseert hij zich dat hij getuige is van een grensoverschrijdende activiteit.

Uiteraard zijn er heel wat boeken volgeschreven over de schilderijen van Johannes Vermeer. Ik vermeld wat aannames of interpretaties. Dit schilderij is het eerste genre-stuk (interieur) van Vermeer. Hiervoor schilderde hij bijbelse taferelen – waarschijnlijk als zijn meesterproef voor het Sint-Lucasgilde. Vermeer groeide op in de kroeg van zijn ouders – herberg Mechelen – dus dit tafereel is hem zeker niet vreemd. Zijn schoonmoeder – Maria Thins – was ook kunsthandelaar. Zij bezat enige tijd een schilderij van Dirck van Baburen – met dezelfde titel: ‘De Koppelaarster’.

Dirck van Baburen (1595-1624) – De koppelaarster (1622) – olieverf op canvas – 106,4 x 107,6 – Museum of Fine Arts, Boston

Vermeer woonde sinds zijn huwelijk in het huis bij zijn schoonmoeder. Hij kende dus dit schilderij en de thematiek. Dit is het enige bordeel-schilderij van Johannes Vermeer. Hij gebruikte dit koppelaarster-schilderij tweemaal als achtergrond in andere werken. Het concert en Zittende virginaalspeelster.

Omdat de meekijkende man op links hetzelfde jasje draagt als de schilder op De Schilderkunst wordt er gedacht dat het een zelfportret is van de jonge Vermeer. Zit hij daarom in de schaduw? Enkele kunsthistorici denken zelfs dat de vrouw zijn eigen vrouw is. Zou haar moeder dit tafereel hebben bedacht? Wie weet maar er bestaan geen bewijzen voor.

Schildertechnisch valt er nog wel iets te zeggen. Het is een vroege Vermeer. Weinig diepte in dit schilderij in vergelijking met later werk. De losse toets, het spel van licht en schaduw (donker) duidt op verwantschap met Rembrandt waarschijnlijk via stadsgenoot Carel Fabritius. Ook de invloed van Caravagio is zichtbaar. De twee hoofdrolspelers zijn vol in kleur – geel en rood – geschilderd. De twee toeschouwers dragen donkere kleding. Het kleed op de voorgrond blijft een beetje raadselachtig. Hangt dit tapijt over een onzichtbare balustrade en bevindt het gezelschap zich in een (min of meer) privé-vertrek? Dat zou kunnen. Of is het donkere kleed enkel bedoeld als contrast met het gele jasje – hoofdrolspeelster? En eigenlijk is het raar dat het tafereel maar op de helft van het schilderij staat. De bovenkant. De onderkant is enkel kleed en donkere jas. Is dat een beginnersfout bij de opzet van het schilderij?

Tot zover voor vandaag. Ik heb in 2016 en 2017 veel gelezen over Johannes Vermeer omdat ik toen een toneel-bewerking maakte van het boek ‘Meisje met de parel’. Ik bezocht toen verschillende musea, ging naar lezingen, las boeken en snuffelde veel op internet. Ik las bijvoorbeeld: ‘Vermeer – Master of Art’ (Maurizia Tazartes). Ook ‘Gezicht op Delft’ (Anthony Baily) en ‘Vermeer’ (Lecturama).

In de serie: BEELDENDE KUNST

ps. Als je dit soort ‘weetjes’ interessant vindt dan moet je zeker eens kijken op het weblog van Max Van Hemel. Een aanrader – met elke woensdag een kunstweetje.

Ik mis, ik mis …

Tags

Beeldende kunst, Boeken, Familie, Museum, Nederland, Nostalgie, Theater, Vrienden, Zundert

Zou het door deze vrije maandag komen dat ik wat meer met mijn gedachten in BEL/NL ben? Of zijn het de emails, smsjes en whatappjes die me een licht gevoel van ‘missen’ geven? En omdat ik veel meer vrije tijd heb – zie mijn blog van gisteren – surf ik wat meer en vaker en langer rond op internet dan op een gewone maandag. En ik lees voornamelijk (nog steeds) Nederlandstalige kranten, websites, blogs, enzovoort.

Is de vraag: wat mis ik? Natuurlijk is dan het eerste wat bij me opkomt: de kinderen en de kleinkinderen. Ik zie die twee jonge meiden en die twee jongens in Ossendrecht voornamelijk opgroeien via foto’s. Dat is heel fijn en stiekem kijk ik best vaak naar hun foto’s. Zomaar even een avondje langsgaan bij Catelijne of Jules behoort ook niet tot de mogelijkheden. Dus behelpen we ons met andere communicatie-middelen. Het zij zo. Ik kan aan dit lijstje natuurlijk ook de rest van de familie, buren en goede vrienden toevoegen.

Wat mis ik nog meer? Dat is natuurlijk relatief. Sinds een week zie ik dagelijks foto’s of stukjes voorbij komen over de nieuwe overdekte markthal in Rotterdam. Wouw, wat ziet dat er indrukwekkend uit. Wat zou ik daar graag eens rondkuieren. Dat staat alvast genoteerd voor mijn volgende bezoek. En als trouw volger van theater, opera en musical … tja, het seizoen is weer in volle gang. Dus natuurlijk denk ik met grote regelmaat “O, die voorstelling zou ik graag willen zien en die en dat en daar …”. Tweemaal ‘Bruid in de Morgen’ – in Middelburg en in Amsterdam. Het Circo Circolo-festival in Liempde. Naar het Appeltheater, naar het RoTHeater, naar Rob zijn ‘Wild’ voorstelling, naar ‘Moeder, ik wil bij de revue’ en vast nog veel meer.

Of naar een museum.

Bert kijkt kunst

Toen Ine nog leefde bezochten we al gauw elke 2 a 3 weken een tentoonstelling / museum. Dat vond ik na haar overlijden het moeilijkste om in mijn eentje te doen. Natuurlijk doe (deed) ik dat nog wel af en toe – mooie herinnering aan een dagje Watou met Bep – maar ik kom aan nauwelijks 2 of 3 tentoonstellingen per jaar. En dat is veel en veel te weinig. Dat mis ik echt. MIS in kapitalen. Of mee nadenken met Rotor over vanGogh-achtige activiteiten in 2015 in Zundert. Nee dus.

Beeldende kunst raakt me. Niet alles natuurlijk maar vaak meer dan muziek. Moeilijk om uit te leggen maar het is wel zo. Natuurlijk zijn er musea in Maputo maar die heb ik na een paar keer echt wel gezien.  Ik lees geregeld over tentoonstellingen en neem me dan voor … volgende keer als ik in BEL/NL ben … maar dan zijn vaak andere dingen nog belangrijker en zit een museumbezoek er weer niet in.

En dan nog de boeken van Floor (Het raadsel van alles wat leeft) of Yoko en Marieke (Kleine Potvis). Ik bestel ze alvast maar ik kan ze pas inzien als ik weer in mijn Nederlandse thuis ben.

Zo, dat begint aardig op ‘nostalgie’ te lijken. Niks mis mee trouwens. Laat ik maar terugkeren naar mijn dagelijks leventje in Maputo. Er moet nog gekookt worden, er is een mail van de boekhouder – hij wacht op antwoord, de vader van Isabel heeft iets ingesproken op mijn voicemail. Kortom … bem vindo na Casa Schyvens em Maputo.

Ik kijk nog even achterom (12)

Tags

Boeken, Brugge, De Walvishaai, Donna Leon, Duin, E-reader, Fantasy, Fauda, Frank Herbert, Lezen, Mozambique, Netflix, Pieter Aspe, Shadow & Bone, Suburra, Televisie, Terugblik, The Serpent, Tolino, Venetië, Wilfried de Jong

Ik maak het jaar vol met deze maandelijkse terugblik. Vandaag nummer twaalf, mei 2021. Of ik volgende maand aan een tweede jaar begin weet ik nog niet.

De avonden in Mozambique worden langer en langer. Tenminste wat ‘donkerte’ betreft. Al iets voor vijven ’s middags gaan de lichten in huis aan. Een kwartiertje later is het donker. De volgende ochtend wordt het pas om zes uur weer licht. Overdag is het nog steeds lekker weer, gemiddeld 25c. Dat is in Vlaanderen en Nederland goed om er een stranddag van te maken. Als het donker wordt daalt de temperatuur snel naar 17c en met een beetje wind vindt Isabel het te koud om buiten te eten. Binnen eten, afruimen, de boel aan de kant en dan gaat meestal de televisie aan. Niet elke dag maar toch vier of vijf avonden per week.

GEKEKEN

Ook in mijn eentje keek ik af en toe een aflevering (of een paar afleveringen) van een serie. Dat zijn vaak series waarbij Isabel na twee afleveringen is afgehaakt. Bijvoorbeeld The Serpent.

The Serpent – een fictie-serie (Netflix) gebaseerd op de gruweldaden van de Aziatische seriemoordenaar Charles Sobhray en de verbeten speurtocht van Herman Knippenberg naar deze man.

Fauda – ik zag eerder dit jaar jaargang één en twee van deze Israëlische serie. Nu dus ook serie 3. Dat was wel bijzonder (en een beetje raar) want terwijl ik naar deze fictie keek over een Israelisch geheime politie-eenheid die infiltreert in Gaza zijn de oorlogshandelingen in het grote conflict Palestina – Israel volop aan de gang. Een goede serie als je van het genre houdt.

Suburra – Italiaanse misdaadserie van Netflix. Ook drie jaargangen. We zijn er in april al aan begonnen. In mei keken we het derde jaar (dat we beter vonden dan het tweede jaar). Ik zou Suburra kunnen vergelijken met Narcos (met Pablo Escobar). De gangsters (maffia, politici, zigeuners, kardinalen) zijn de hoofdrolspelers en ontegensprekelijk breng je ENIGE sympathie op voor deze boeven. Dat gebeurt ook bij Ozark en Breaking Bad. Een succesvolle formule.

Shadow & Bone – Een fantasy-serie. Geen vijf-sterren maar wel een van de betere fantasy-series die we sinds Game of Thrones hebben gezien.

GELEZEN

Mijn Tolino – Shine 3

In het gezelschap van de courtisane – Sarah Dunant. Dit is het tweede boek van een drieluik. Het zijn afzonderlijke romans. Ik blogde er al eerder over. Klik HIER.

Het vierkant van de wraak – Pieter Aspe. Mijn eerste ‘Aspe’. Het is me niet tegengevallen. Geen hoogvlieger maar het leest lekker vlot weg. En wat werd er veel gedronken en gerookt in die dagen (1995). Gaat ‘Van In’ dat volhouden? Zes Duvels per dag en twee pakjes sigaretten. Zucht. Plaats van handeling: Brugge. Soms een teveel aan bijvoeglijke naamwoorden om situaties te beschrijven. Emoties wisselen soms als een op hol geslagen achtbaan. Ik ga nog een paar ‘Aspes’ lezen – ik heb ze tenslotte gratis en voor niks op een externe schijf staan – maar vast niet allemaal.

Een stille dood – Donna Leon. Mijn eerste kennismaking met Commissario Brunetti. Plaats van handeling: Venetië. Vlotter geschreven dan Aspe. Het verhaal komt wat traag op gang om dan plots in een stroomversnelling te schieten. De Italiaanse couleur locale (inclusief wandelingen en boottochtjes door de stad én veel lekker eten) maakt het boek prettig om te lezen.

Nobiltà – Donna Leon. Meteen maar een tweede Commissario Brunetti opgepakt. Fijn maar ik weet zeker dat ik binnen een half jaar het (misdaad) verhaal niet kan navertellen. De sfeer en de markante vaste personages zal ik me wel herinneren.

Duin – Frank Herbert. Ik schreef al eerder dat ik na 40 jaar deze SF-klassieker zou gaan herlezen. Bang dat ik teleurgesteld zou worden. Dat laatste is niet gebeurd. Gaf ik vroeger dit boek een dikke vijf sterren-score dan knaag ik er nu één sterretje af. Ik was zelf verbaasd hoeveel ik toch nog wist. Grote momenten in het verhaal bedoel ik dan.

De Midasmoorden – Pieter Aspe. En zoals ik hierboven al schreef: een tweede Aspe zou spoedig volgen. Een beetje een zelfde soort opmerking … de hoofdpersonages zal ik wel onthouden. Het overmatige alcohol(mis)gebruik ook. Maar het misdaadverhaaltje vergeet ik waarschijnlijk al na een paar maanden. Maar dat geldt niet enkel voor Aspe, dat is eigen aan series met dezelfde personages.

Herfstlied – Simone van der Vlugt. Ik hou erg van de historische romans van Simone van der Vlugt. Haar thrillers lezen vlot maar ik ga niet meteen op zoek naar een andere titel.

De man en zijn wielerverhalen – Wilfried de Jong. Dit boek van meer dan 500 pagina’s lees ik niet in één keer uit. Het zijn korte en lange stukjes die wielerliefhebber en journalist Wilfried de Jong heeft geschreven in de afgelopen twintig jaar. Ik lees dus af en toe een stuk of wat (vijf, zes) verhalen en dan klik ik door naar een ander boek. Ik ben op bladzijde 140 dus ik kom de zomer wel door met zijn stukjes.

GEDAAN

Zoals je kunt zien aan het leesoverzicht hierboven heb ik best veel tijd lezend doorgebracht. Dat lezen doe ik vaak ‘tussen de bedrijven door’. Vaste prik: als ik naar bed ga, als ik rond half zeven op Isabel wacht, als ik ’s nachts langer dan 10 minuten wakker lig. In de weekenden lees ik natuurlijk veel meer. Op mijn schooldagen (lesgeven) lees ik het minste. Voor onze NTC- school (De Walvishaai) was het digitaal kwalitatief inspectieonderzoek deze maand heel belangrijk in verband met het voortbestaan van de school en de daarbij horende subsidie. Het is allemaal vlot verlopen en we kunnen uitkijken naar een positief rapport over de gehele linie.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Met de gezondheid zit het wel weer snor. Om het populair te zeggen. Groot aandachtspunt blijft … het buikje, dus overgewicht. Ik drink al sinds half maart geen druppel alcohol, ook geen koffie. Ik snoep niet maar de boterhammetjes en de toetjes blijven grote verleiders. Verder heb ik de Giro (Ronde van Italië) gevolgd maar na het uitvallen van Remco Evenepoel verslapte de aandacht en interesse enigszins. De verwachtingen van deze talentvolle coureur waren niet realistisch na negen maanden revalidatie.

TENSLOTTE

Ik moet gauw een paar knopen doorhakken. Kiezen. Dat is niet mijn sterkste eigenschap. Ik stel sommige keuzes uit. Er liggen voor diverse klussen offertes op tafel. Dat wordt onderhandelen, afdingen enzovoort. Ik wil de meeste van deze klussen afgerond zien voor het einde van juni 2021. Ook persoonlijke goede voornemens. Ja, maar ik vermeld ze nog niet. Later misschien wel.

Durf ik het aan?

Tags

Ardennen, Avek, Boeken, David Lynch, Duin, Familie, Film, Frank Herbert, Herlezen, Ine, Kleindochter, Leeuwarden, Londen, Spelletjes, Sting, Vrienden, Wyns

Gisteren schreef ik kort iets over de nieuwe verfilming van DUIN – een science-fiction klassieker uit 1965. Ik schreef erbij dat ik erg uitkijk naar deze film (release in oktober 2021). Waarom? Omdat Duin (het eerste boek) al jarenlang een prominente plaats heeft in mijn (Hebban) 25 mooiste boeken ooit.

Ik heb met opzet de oude voorkant van het boek gekozen. DUIN – Frank Herbert (1965)

“In een verre toekomst wordt het geslacht Atreides op keizerlijk bevel gedwongen zijn erfplaneet te verlaten en een nieuw leven te beginnen op de woestijnplaneet Duin. Duin is uniek: het is de enige vindplaats van de specie, een stof die de stuurlieden van de Hooglinieschepen van het ruimtegilde in staat stelt tussen de sterren te reizen.
Kort na aankomst wordt hertog Leto vermoord door de Harkonnens, de oude vijanden van het geslacht Atreides, en wordt diens erfgenaam Paul gedwongen de woestijn in te vluchten, waar hij onderdak vindt bij de Vrijmans, de oorspronkelijke bewoners van de planeet. Met hen begint hij aan de moeilijke taak de planeet voor zijn geslacht – en voor het belang van de mensheid – te heroveren.”

Ik las het boek in 1980 (misschien een jaar later). Ik vond het geweldig terwijl ik helemaal geen groot liefhebber ben van science-fiction. Ik was niet de enige die enthousiast was over dit boek. Veel van mijn studiegenoten en docenten aan de AVEK (Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie) in Leeuwarden dachten er hetzelfde over. In 1984 boekten we met z’n tweeën (Ine en ik) een lang weekend Londen. Reden: de première van de film DUNE van David Lynch met oa Sting. We waren blij maar niet super enthousiast. In hetzelfde weekend kochten we in een spelletjeswinkel in Londen het spel DUNE. Een uitgave van Avalon Hill.

Het bordspel: ‘Duin’ (Avalon Hill)

Thuis ging ik meteen aan de slag om de spelregels te vertalen. Een hele klus. Het is een strategisch spel – best een nieuw concept voor die tijd. Een spel zonder dobbelstenen, best wel anders dan bijvoorbeeld Risk of Monopoly. Een paar weken later zaten we met z’n zessen rond de grote keukentafel in Wyns. Ine, Godert, Salvatore, Duco, Marjolein en ik. We verdeelden de karakters. Salvatore de keizer Shadam, Ine de Bene Gesserit, Duco Atreides en ik de verraderlijke baron Harkonnen. Het waren memorabele avonden (en nachten). We hebben het vele tientallen keren gespeeld. Zelfs als we een weekendje naar Drenthe of de Ardennen gingen speelden we Duin. De jonge Jules (onze zoon) zat dan in zijn pyjama vanop een afstandje (op de trap) mee te kijken. De volgende ochtend – wij sliepen onze roes uit – speelde hij het hele spel in z’n eentje. We hadden hem het verhaal in het kort verteld. Het zijn heel dierbare herinneringen.

Ik heb de volgende drie boeken ook nog gelezen maar met minder enthousiasme. Ine las de hele originele reeks van zes of zeven boeken. De Duin-boeken die later zijn verschenen – geschreven door de zoon van Frank Herbert – trokken me niet. Volgens mij heeft Jules ze wel allemaal gelezen. Hij en Yvonne zijn hele grote spelletjes-liefhebbers. Dus vanzelfsprekend ging ons klassieke bordspel naar hen. Ik geloof dat ze ondertussen ook de nieuwste editie hebben aangeschaft.

En om het verhaal nog wat mooier te maken. Mijn jongste kleindochter – dochter van Jules en Yvonne heet … Duin. Wat een fantastische naam, wat een schat van een kleindochter. Hier zit een fiere Bompa te stralen van oor tot oor.

Maar nu terug naar de titel van dit stukje: ‘Durf ik het aan?’ Ik plaats hier maar één vraagteken maar het zijn er eigenlijk veel meer. Durf ik het aan om het boek (Duin) te herlezen? Omdat ik in oktober meer dan waarschijnlijk de nieuwe film ga kijken denk ik erover na om eerst het boek te herlezen. Wat gaat er gebeuren met mijn nostalgische lees-herinneringen? Gaat het meevallen of wordt het een trieste ontdekking dat dit boek niet meer de sensatie veroorzaakt van veertig jaar geleden? Ik weet het niet. Hebben jullie ervaring met het teruglezen van lievelingsboeken? Het boek staat klaar op mijn e-reader. Ik hou jullie op de hoogte.

In de serie: BOEKEN

Ik kijk nog even achterom (# 11)

Tags

Boeken, Corona, Lezen, Rogier van der Weyden, Televisie, Vaccin

Een teken van leven. Hartelijk dank voor de vele beterschapswensen. Ben ik beter? Ik zou graag ja antwoorden maar dat is bezijden de realiteit. Ik pak maandag wel mijn dagelijkse activiteiten weer op. Ik schreef vorige week dat ik er niet over wil schrijven. Daar is nauwelijks iets aan veranderd. Hooguit dit: ik heb (had) geen corona en ook geen malaria. Stop. Ander onderwerp.

GEKEKEN

Niet zoveel. Een paar actie-thrillers maar weinig dat echt indruk heeft gemaakt.

Het geheim van de meester (2021) – AvroTros. Nog steeds een mooi programma maar ik mis ‘het eerste team van experts’.

The Bold Type – vermakelijk, lichtvoetig amusement. Een soort Sex in the City 2.0 Een serie die Isabel meer bevalt dan dat het mij bekoort maar samen kijken is leuk.

Snabba Cash – Zweedse Netflix crimi. Doet me een beetje denken aan ‘The Wire’ qua onderwerp, niet qua impact en gelaagdheid.

GELEZEN

De Ommegang – Jan van Aken. Een dikke historische pil. Je gaat als lezer mee op reis met het hoofdpersonage. Twee soorten reizen: door zijn hoofd en door Europa. Helemaal tot de Oriënt en weer terug. Veel uurtjes leesplezier maar toch een lichte teleurstelling als ik terugkijk.

Politie – Jo Nesbø. Ik geloof dat dit alweer de tiende thriller is in de Harry Hole serie. Uitermate spannend. Heel vaak word je als lezer op het verkeerde been gezet. Eerlijk gezegd … misschien net een paar keer te vaak.

De geboorte van Venus – Sarah Dunant. Historische roman die heel lekker wegleest. Firenze in de zestiende eeuw. Een jong meisje ontdekt haar passie voor schilderkunst maar het keurslijf van haar opvoeding en de politieke realiteit vormen grote obstakels. Ik heb het graag gelezen.

Een gewaarschuwd man – Michael Connelly. Veruit mijn meest geliefde (thrillerauteur): Michael Connelly. Hij stelt me nooit teleur. In dit nieuwe boek is journalist Jack McEvoy opnieuw het hoofdpersonage. Geen Harry Bosch dit keer. Een aanrader als je van het genre houdt.

De roof – Daniel Silva. Hoofdpersonage in zijn boeken (thrillers) is altijd Gabriël Allon – meester-restaurateur en kunstkenner en Israelisch topspion. Een vermakelijke combinatie en dit keer best veel ‘kunst’, van Caravaggio tot van Gogh.

Het recht van de macht – David Baldacci. En nog maar een thriller. Een oudje dit keer. 1995. En dat is wel een beetje gek. Nog geen mobieltjes of internet. Nauwelijks camera’s. Een page turner maar geen aanrader.

GEDAAN

Het is raar maar ik herinner me nauwelijks iets dat afwijkt van het gangbare (corona-beperkingen) patroon. Zelfs het geplande reisje in het paasweekend hebben we uiteindelijk geschrapt. O ja … een dingetje dat ik ook al in maart heb gedaan. Ik plaatste elke ochtend een foto op Facebook met de vraag: ‘Waar was ik?’ Geen quiz, geen prijsvraag, gewoon fijn om wat in mijn vele foto’s te grasduinen. En ik heb mijn eerste ‘prik’ gehad, ik zou het bijna vergeten te vermelden.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Ik heb best veel gelezen in april. Het is gek maar er zijn enkele ‘items’ die steeds opduiken. Ik ben er niet naar op zoek maar ze duiken voortdurend op. In boeken, in blogs, in artikels die ik lees, zelfs in films of series. Dante Alighieri en zijn Goddelijke Comedie. Opera. Caravaggio. In deze volgorde. Twee jaar geleden las ik met veel plezier ‘De Bourgondiërs’ (Bart van Loo). Nu luister ik in de auto naar de Klara-Podcast. Ik kom er nog een keer op terug.

TENSLOTTE

Om een beetje vrolijk te eindigen plaats ik een foto van een triptiek. Een schilderij (een altaarstuk) van de Vlaamse kunstschilder Rogier van der Weyden. Op Twitter zag ik een deel van dit triptiek met de tekst ‘Spoiler Alert’. Ontdekken jullie ‘de fout’? Prettig weekend, op naar een mooiere mei-maand.

Rogier van der Weyden – Annunciatietriptiek, kort na 1434

In de serie: IK KIJK NOG EVEN ACHTEROM

Ik kijk nog even achterom (# 10)

Tags

Boeken, Diefstal, Lezen, Mozambique, Palma, Rutte, Stucen, Tante Doortje, Terugkijken, Zondag met Lubach, Zwembad

Laat ik het jaar proberen vol te maken met het maandelijks achterom kijken. Vandaag de tiende maand. Maart 2021. Meer als een persoonlijk geheugensteuntje dan dat het super interessant is voor mijn lezers / volgers.

GEKEKEN

Zondag met Lubach is vaste prik op maandagochtend. Jammer dat er een eind aan is gekomen. Ik ga Arjan Lubach missen.

News of the World, Grace of Monaco en The Green Mile zijn de films die ik de moeite waard vind om te vermelden.

In mijn eentje zag ik de Vlaamse serie 13 Geboden. Goed – zonder superlatieven. Behind her eyes. Ik heb het boek enkele jaren geleden met veel plezier gelezen. De serie is oké maar geen hoogvlieger. Ook niet echt mijn genre. Ik heb het eerste seizoen van Spartacus volgehouden maar ik kijk niet verder. Isabel waarschijnlijk wel. Ru Paul’s Drag Race zet Isabel aan als ze een avondje wil niksen op de bank. Af en toe kijk ik een halve aflevering mee.

GELEZEN

De geheime orde – Daniël Silva. Ik heb er al eerder een stukje over geschreven. Het was een lekker boek om flink wat letters weg te vreten in een korte tijd.

Transfermaand – Philip Kerr. Dit is de tweede voetbalthriller van de schrijver die vooral beroemd is van zijn Bernie Gunther thrillers. Teveel opgerakelde voetbalfeitjes maar wel een aangenaam tussendoortje.

Winterland – Kim Faber / Janni Pedersen. Een prima Deense thriller in de beste traditie van de Scandinavische thriller. Een aanrader. Vlot geschreven. Goed verhaal. Geloofwaardig. Ik kijk uit naar een nieuw boek van dit duo.

De eenzame bruid – Ellis Peters. Eén of twee keer per jaar haal ik een oudje uit de kast met in de hoofdrol broeder Cadfaël. Amusant. Onderhoudend. Niets meer, niets minder.

De ommegang – Jan van Aken. Een dikke historische pil. Omdat ik nauwelijks halverwege ben zal ik er ook volgende maand iets over vertellen.

GEDAAN

Dit is het saaiste onderdeel van dit maandelijkse overzicht. Oersaai … dat heeft natuurlijk te maken met de wereldwijde pandemie. Dus behalve werken, lezen, filmpje kijken, koken is er niets dat me nu te binnen schiet dat afwijkt van dit patroon. Geen uitstapjes. Geen theater. Geen concert. Geen weekendjes weg. Zelfs geen stranddag want de stranden zijn officieel verboden gebied. Maar dat wordt nauwelijks gecontroleerd.

Omdat het wielerseizoen weer is losgebarsten vind je mij wat vaker op mijn werkkamer. Dan luister ik online naar de wedstrijdverslagen. Af en toe kan ik ook wat beelden streamen. Heerlijk. Morgen (maar dat is dus al april) Vlaanderens Mooiste.

Verkiezingen in Nederland. Dat ik niet blij was met de uitslag heb ik al eens eerder geschreven. Het hele ‘verkenners-verhaal’ (Positie Omtzigt: functie elders) kan je in ‘House of Cards’ verwachten maar toch niet in Nederland. Wel dus. Ik begrijp niet dat Rutte niet is opgestapt. Ik denk niet dat er een Rutte IV komt. Wel nieuwe verkiezingen in het najaar? Dat zou zomaar wel eens kunnen wegens onmogelijkheid om een meerderheidsregering te vormen. D66 wint weer. Kaag wordt premier. D66 + linkse partijen + Volt. Wordt vervolgd.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Extra corona-kilo’s. Ik ben me er van bewust maar ik heb er nog niets aan gedaan. Komt wel – zegt hij optimistisch – ik dus. Voor de zoveelste keer hadden we weer eens insluipers op bezoek. Waarschijnlijk altijd dezelfden. Ondanks alle extra ijzeren frames en hekken is het elektrisch paneel van de zwembad weer maar eens gestolen. Voor de vierde keer al. En dit keer ook de lampen uit het zwembad. Grrr. Sukkels.

• 

• 

Ondertussen hebben we vijf offertes op tafel liggen. Voor elektrische draden bovenop de tuinmuren. Voor twee nieuwe poorten. En voor eventueel camera-toezicht. Tel daarbij ook de vervanging op van de gestolen zwembadspullen op. Je begrijpt vast wel dat er van een spaarpotje weinig overblijft. Wat een geluk dat we het afgelopen jaar nooit meer weekendjes weg konden. Grrr. Een hond staat op het verlanglijstje …

De buitenmuren van ons bijgebouw zijn nog nooit gestuct aan de buiten(achter)kant. De hevige slagregens van begin maart veroorzaakten veel lekkage. Dan zit er maar één ding op: stucen. Cement en zand kopen en de buurman vragen om een extra centje bij te verdienen. In april gaan we de drie kamers – badkamer, (slaap) kamer en de keuken – opnieuw schilderen.

• 

• 

De achter- en zijkant van ons ‘optrekje’ met vers gestuct bijgebouw, plus een klein beetje zicht op de tuin van onze buren.

Natuurlijk moet ik nu ook iets schrijven over de terroristische aanslagen in het uiterste noorden van Mozambique. Afschuwelijk in het kwadraat. Ik schreef er al eerder over en dat zal ik vast nog wel eens doen. Nu niet. Mocht iemand zich ongerust maken over onze veiligheid. Palma – de plaats van de laatste aanslagen – is ruim 2000 kilometer bij ons vandaan.

GEBLOGD

De foto-uitdaging van Saturnein vormt de rode draad doorheen maart 2021. Mijn stukje over Tante Doortje kreeg meer dan 600 bezoekers op één dag. De Terschellinger (plaatselijk weekblad) nam contact met me op. Ze willen dat logje in aangepaste vorm een keer gebruiken. Prima. Het lawaai van de quad van de buurjongen beperkt zich nu tot half uurtjes.

Kolmandike reegel

Tags

Dertig dagen foto schrijven, Estland, Foto, Foto challenge, Kamperen, Regel van dertig, Reizen, Saaremaa, Sörve

Het is een uitermate flauwe titel. Ik beken. Waarschijnlijk zie je hier en daar vandaag (en de volgende dagen) logjes verschijnen met de titel ‘Regel van derden’. De titel van dit stukje is precies hetzelfde maar dan in het Ests. Dank U, Google Translate. Ik leg het uit.

Satur9 is alweer toe aan haar zevende opdracht: ‘Regel van derden’. Toen ik dat zag staan, ging er ergens in de verte een belletje rinkelen. Ik ken die uitspraak wel maar wat is het ook alweer? Als je hebt doorklikt naar het blog van Satur9 dan heb je gelezen dat het een (denkbeeldige) onderverdeling is op een foto. Ik wist vorige week al welke foto ik wilde publiceren. Namelijk deze:

Saaremaa (Estland) zomer 2006

Ik was benieuwd of deze foto uit 2006 zou voldoen aan die regels. Niet dus of toch niet helemaal. Ik ga er een klein beetje aan sleutelen (knippen) met mijn gratis foto-programma.

Dezelfde foto maar dan net een beetje bijgesneden. Saareemaa (Estland) zomer 2006

Is dat beter? Veel verschil in beoordeling heb ik niet maar als ik moet kiezen … dan weet ik het nog niet. Want: op foto 1 is de weerspiegeling van de onzichtbare zon bijna magisch … plaatselijk rondom de boot. Op foto 2 mag de horizon dan wel op één derde liggen maar plots is de waterschittering overal. Welke foto vinden jullie mooier?

Omdat ik wat rondkeek in het foto-mapje van die vakantie zag ik ook de foto die ik nét voor deze foto had gemaakt.

De vuurtoren van Sörve (Saaremaa – Estland)

Deze foto beantwoordt (bijna) aan die regel. Zowel horizontaal als verticaal. Is dit toeval? Dat weet ik niet meer. Ik weet niet of ik daar toen heb opgelet. Misschien wel want de regel is me bekend en paste ik soms bewust toe. Ik gebruikte hem veel vaker toen ik nog met een ‘gewone’ camera fotografeerde. Nu ik ook – mea culpa – vaak kies voor het gemak, zijn de foto’s van de laatste jaren voor 90% gemaakt met mijn mobieltje (gsm). Raar maar waar … dan denk ik nooit aan die regel. En maak ik vooral rechtopstaande foto’s.

2006 was de eerste volle zomer in mijn eentje – zonder Ine en zonder de kinderen. Ik wilde kamperen zoals ik dat al mijn hele leven deed. Ik bedacht dat ik in vier weken een rondje wilde rijden. Grofweg: Bergen op Zoom – Duitsland (Berlijn) – Polen – Litouwen (Vilnius) – Letland (Riga) – Estland (Narva en Talin) en dan oversteken naar Finland (Helsinki) – Zweden (Stockholm – Malmö) – Denemarken (Kopenhagen) – Duitsland (Kiel) – Nederland. Tot Talin heb ik me grotendeels aan dat plan gehouden. Toen realiseerde ik me hoe geweldig ik de de Baltische staten vond. Rustig, vriendelijk, relatief goedkoop. Ik besloot niet over te steken naar Helsinki (want vanaf Stockholm tot thuis kende ik de weg en de steden al). Het ‘rondje’ werd een ‘achtje’. Dus na het oosten van Estland was het westen aan de beurt. Ik ontdekte op de kaart een eiland. Saaremaa. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik vond het een ontdekking. Als liefhebber van eilanden was ik blij met deze kennismaking. De vuurtoren die je op de foto hierboven ziet heb ik gemaakt op het zuidelijkste puntje van het eiland. Ik citeer wikipedia: “De Vuurtoren van Sõrve is een vuurtoren in de gemeente Saaremaa in de provincie Saaremaa in het westen van Estland. De vuurtoren staat op het zuidelijke uiteinde van het eiland Saaremaa en het schiereiland Sõrve bij het dorp Sääre, met in het oosten de Golf van Riga en in het westen de Oostzee.” Dankzij deze informatie weet ik dus dat het bootje van de eerste foto (deze foto was jarenlang mijn desktop-foto) in de Golf van Riga dobbert.

Volgende week: ‘liefde’. Ik heb een week de tijd … om te kiezen.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN

Ik bind de schaatsen onder

Tags

Bartlehiem, Dokummer Ee, Elfstedentocht, Fryslân, Houten Friese doorlopers, Houtjes, Reedriden, Schaatsen, Tytsjerksteradiel, Wyns

Als ik eerlijk ben moet ik de titel in de verleden tijd schrijven: ‘Ik bond de schaatsen onder.’ En dan moet ik er ook het jaar 1985 bij vermelden. Ik neem je mee terug in de tijd. Eind 1983 verhuisden we naar een boerderij in Wyns. Een dorp ten noorden van Leeuwarden aan de Dokkumer Ee. Gemeente Tytsjerksteradiel. Geen straatnamen, alleen huisnummers. Ongeveer honderd inwoners. Een kerk, een dorpsschool, een kaatsveld, een kroeg, een fietspont, een driedaags dorpsfeest, drie keer per week de srv-wagen, een beeld van David van Kampen, een activiteitencommissie, een biljartclub, een stuk of vijftien boerderijen en op een boogscheut het buurtschap Bartlehiem. (1)

Vanuit onze woonkamer zagen we de Dokkummer Ee. De rivier tussen Dokkum en Leeuwarden. In de zomer was het nooit heel druk op het water maar er kwamen wel bootjes voorbij. Nu nog steeds trouwens. Op warme dagen sprongen we samen met de dorpsjeugd af en toe in de rivier. Een ouderwets gevoel. De Witte van Zichem in Fryslãn.

De Dokkumer Ee in Wyns (Wijns) – gemeente Tytsjerksteradiel (Fryslãn)

Als de fotograaf 90 graden naar rechts draait dan zou je onze boerderij kunnen zien. Nu zie je de rivier. Het witte gebouw is het dorpscafé – een tijdje ook een populair restaurant. Net voorbij dat witte bootje vaart het fietspont – De Wynser Oerset.

Het fietspontje over de Dokkumer Ee in Wyns

Op deze foto zie je het café van de andere kant en vanaf de andere oever. Goed Koen … je wilde iets over schaatsen schrijven. Inderdaad. In februari 1985 begon het flink te vriezen. De Ee vroor dicht. Het dorp liep uit. Als het vriest ontdooien de Friezen. Iedereen is buiten. De weinige lantaarnpalen in het dorp werden naar het ijs gekeerd. De cafébaas zorgde voor koek en zopie. Koen (ik dus) keek mijn ogen uit. Met een jaloerse blik. Ik had ooit wel een paar keer op kunstschaatsen gestaan in Herentals (of was het Heist op den Berg) maar dat stelde niet veel voor. Reedriden (schaatsen) is een heel andere tak van sport. Jan Kwast, de dorpsschilder (2) maakte onmiddellijk een praatje.“Of Koen geen zin heeft om te schaatsen?” Ja dat heb ik wel maar ik heb (nog) geen schaatsen. Jan naar huis. Een kwartiertje later is hij terug met houtjes.

Houten Friese doorlopers

Ik had mijn wandel(berg)schoenen al aan. Jan legde me uit hoe ik die houten schaatsen moest onderbinden. Een paar minuten later gleed ik het ijs op, ongeveer ter hoogte van die blauwe auto (parkeerplek) op de eerste foto. Krabbelen is natuurlijk een juistere omschrijving. Er werd me een stoel aangeboden om me vast te houden. Dat heb ik breedlachend geweigerd. Ik maakte mijn eerste slagen. Links, rechts, links, rechts. Net voorbij het café draaide ik om. Het ging steeds een heel klein beetje beter. Ik durfde na een tijdje helemaal tot bij het huis van Sina en weer terug. Ik gleed meer dan dat ik slagen durfde te maken. Ik bleef een klein uurtje oefenen. Morgen is er weer een dag. Ik stond op met spierpijn. Niet in mijn benen maar in mijn handen en armen. Hahaha. Die had ik klaarblijkelijk erg verkrampt tijdens mijn eerste schaatservaring.

Een nieuwe dag. Een nieuw doel. Wyns – Bartlehiem en terug. En halverwege even aanwippen bij David en Janny voor een kop chocolademelk. Het lukte. Voor het eerst ervaarde (of is het ‘ervoer’?) ik verschillende ijssoorten. Zwart ijs, ribbelig ijs, kwalster enzovoort. En de wind. Net als op de fiets … meewind en tegenwind. Wat is Friesland toch mooi. De winter hield aan. Ik was elke dag op het ijs te vinden. Na een dag of vijf ging ik schaatsend naar het werk in Leeuwarden. Via Miedum, Lekkum, Snakkerburen naar de stad. Zo trots als een pauw liep ik het laatste stukje naar het Gouverneursplein. Dat is wel zo gemakkelijk met ‘houtjes’ onder je arm. Klunen zou ik pas een jaar later doen.

Er hing een Elfstedentocht in de lucht. Plots ging het over niets anders. Reinier Paping was elke dag in het nieuws. De vooroorlogse tochten kwamen nog via Wyns maar later werd Bartlehiem het magische kruispunt. Je komt er voor eerst langs vanuit Franeker, je gaat onder het bruggetje door, slaat links af naar Dokkum. In Dokkum haal je de één na laatste stempel en draai je om – opnieuw naar Bartlehiem. Daar ga je niet rechtdoor naar Wyns (en de Prinsentuin in Leeuwarden) maar linksaf naar Oudkerk en vervolgens richting Bonkevaart.

Op de tweede zaterdag van mijn eerste schaatsweken werd de ‘Groote Wielentocht’ georganiseerd. Of was het de ‘Trynwalden tourtocht’, dat zou ook kunnen. Ongeveer dertig kilometer met verschillende opstapplaatsen cq stempelposten. Het café in Wyns is één van die opstapplaatsen. Schaatsen laten slijpen. Reserve veters meegenomen. Een paar mueslirepen en een regenjasje in het rugzakje. Mobieltjes hadden we toen nog niet. Betalen in ’t café en met de stempelkaart op zak het ijs op. Jan Kwast en zijn vrouw zwaaien me uit. Eerst richting Snakkerburen en dan schijnbaar de verkeerde kant op – naar de Bonkevaart. Dan naar de Groote Wielen, naar Rytsjerk, linksaf naar Gytsjerk. Door Oentsjerk en Aldtsjerk. Vervolgens weer linksaf naar Bartlehiem.

Het bruggetje van Bartlehiem

Op de Dokkumer Ee naar links (niet onder het bruggetje door dat je op foto ziet, dat is richting Franeker) wel linksaf via Tichelwurk naar huis. Stempelkaart inleveren. Stijf maar voldaan naar thuis (nauwelijks 100 meter lopen) en dan aan de beerenburg. Mijn eerste toertocht volbracht. Een week later kreeg ik mijn eerst schaatsmedaille thuisgestuurd.

“It giet troch” maakte Jan Sipkema een paar dagen later bekend op radio en televisie. Evert van Bentum zal zijn eerste Elfstedentocht winnen. Maar dat zijn weer heel andere verhalen. Een jaar later – weer zo’n strenge winter – kocht ik lage Noren en gaf de houtjes terug aan buurman Jan.

(1) Het buurtschap Bartlehiem ligt eigenlijk in drie verschillende gemeenten. Tytsjerksteradiel, Burdaard en Stiens. Het gehucht ligt aan de kruising van drie verschillende riviertjes. Alleen als het vriest wonen de buurbewoners daadwerkelijk dicht bij elkaar. Kijk op onderstaande foto (van Google Maps).

Bartlehiem (Friesland)

Op deze foto heb ik met een zwarte streep en pijl aangegeven hoe ik op die dag van de ‘Groote Wielentocht’ langs (door) Bartlehiem ben geschaatst. Komend uit Oudkerk (Aldtjerk) onder de stenen brug (de weg van Wyns naar Burdaard) dan linksaf op de Dokkummer Ee. Nog 3,5 kilometer en dan ben je (ik) weer in Wyns. Thuis.

(2) Jan Kwast was huisschilder. Natuurlijk is dat zijn bijnaam. Ik zeg dat met volle eerbied want – duizendmaal excuus – ik ben zijn echte achternaam vergeten. Miedema? Rypstra? Ik weet het niet meer.

Nawoord. Ik las dit stukje nog even na op mijn telefoon. Onderaan dat logje verschijnen automatisch linkjes naar eerdere stukjes rondom hetzelfde thema. Wat blijkt? Op 13 februari 2012 schreef ik nagenoeg hetzelfde verhaal. Hahaha. Schaatsen op de Dokkumer Ee.

Is er iets mis?

Tags

Bloggen, Concepten, Samsung M11, Schrijven, Sinterklaas, Smartphone, Tuin, Weblog

Om meteen antwoord te geven op de titelvraag … nee, er is niets mis. Toch niet met mij. Wel met mijn drie-maanden-oude foon. Een Samsung M11. Hij is ‘gek’ geworden. Grrr. Dus tijdelijk ben ik wat minder bereikbaar.

Foto: Pixabay

Het startscherm waarmee je de telefoon ontgrendelt (met een code) flikkert onophoudelijk en produceert in microseconden tientallen codes die uiteraard fout zijn. Herstarten dan maar. Dat lukt. Resultaat: hetzelfde. Omdat ik (nee, de op hol geslagen software) driemaal een foute code produceerde moet ik nu de puk-code invoeren. Onmogelijk want het scherm blijft flikkeren. Een oude truc was de batterij eruit halen en opnieuw opstarten. Dat is geen optie meer. Je kunt niet meer bij de batterij. Straks of later deze week maar eens naar de telecom-winkel gaan. Ze zullen er vast niets aan kunnen doen. Het zijn verkopers, geen technici. Zucht. (Voor mensen die me privé kennen – voorlopig is mijn 82-nummer NIET in gebruik. Dus ook niet met WhatsApp.)

Is er verder dan iets mis? Nee hoor. ‘Maar je hebt al bijna twee weken niet meer geblogd?’ Ooo dat. Ja, dat is waar. ‘Waarom niet?’ Eigenlijk heb ik daar geen antwoord op. Een mix van van alles, denk ik. Veel lezen, iets meer televisie kijken dan gebruikelijk, dagelijks een klein uurtje in de tuin bezig zijn, druk met voorbereidingen van het sinterklaasfeest, mini-corona-depri-dipje, meer afspraken buiten de deur dan gebruikelijk, inlees-werk voor mijn nieuwe baan, de kerstboom en aanverwante decoratie en nog wat van dat soort zaken. Alles bij elkaar niets bijzonders.

Er staan nochtans wat logjes klaar – niet helemaal uitgewerkt maar wel in conceptvorm. Titels als: ‘Buikpijn mooi’ (dd 13 nov) – ‘African Magic’ (dd 9 juni) – ‘Zwaar gefrustreerd in het kwadraat’ (dd 13 april). Ik was nog niet tevreden over formuleringen of ik twijfelde of ik dit wel openbaar wil maken. Ik heb nog nooit ‘slotjes-op-mijn-blog’ gebruikt. Is er een titel bij die je nieuwsgierig maakt? Laat maar weten.

Verder ben ik natuurlijk goed in nieuwe series beginnen maar na een paar afleveringen ben ik ze weer (half) vergeten. Bijvoorbeeld: ‘Repertwaar’, ‘Standbeelden’, ‘Plogjes’, ‘Reisfotochallenge’, ‘Uit de oude doos’, ‘Op herhaling’ … enzovoort. Nog drie weken en dan rond ik de kaap van 10 jaar bloggen. Ga ik iets veranderen? Ik weet het nog niet. Soms denk ik van wel, iets meer anoniem. Toch vind ik het meestal wel best zoals het gaat. Er staat een nieuw mythologisch verhaal in de steigers. Ik ga iets vertellen en schrijven over Picasso. Ik heb nog meer dan driehonderd vragen te beantwoorden in de serie ‘1000 vragen aan mezelf’. Mocht je vragen, opmerkingen of ideeën hebben voor mijn weblog … aarzel niet om op de REACTIE-KNOP te drukken. Dank alvast.

Ik kijk nog even achterom (# 5)

Tags

Boeken, Corona, Lezen, Lotus, Online lesgeven, Schrijven, Series, Skype, Speculaas, Trump, Zoom

Ook oktober 2020 loopt alweer op z’n laatste benen. Nog twee maanden en we bakken weer oliebollen en ergeren we ons aan al het geknal op straat – ondanks het vuurwerkverbod. Is de tweede corona-golf dan op z’n retour? Laten we hopen van wel. Trump maakt nog een paar te-late stuiptrekkingen, hij treedt af en Pence wordt nog even interim-president zodat hij The Donald algehele amnestie kan verlenen voor de rest van zijn leven. Melania heeft eind januari 2021 een eerste afspraak met een advocaat … Joe Biden neemt het roer over maar wordt een van de korst zittende presidenten uit de Amerikaanse geschiedenis. Zijn gezondheid gaat snel achteruit. Kamala Harris staat klaar maar of zij er in zal slagen de Verdeelde Staten van Amerika weer te herenigen is waarschijnlijk een grotere opgave dan the war on terror of de klimaatproblemen.

GEKEKEN

Het was wel een beetje een maand van: één of twee afleveringen van een serie zien en dan afhaken. Vooral Isabel is de afhaker. In geval van ‘Secret of the Nile’ en ‘She’s Gotta have it’ begrijp ik het afhaken. ‘Crazy Ex Girlfriend’ vind ik wel grappig; Isabel vindt al dat zingen raar en storend. Misschien kijk ik ooit nog wel eens verder. Dat ze afhaakte na drie afleveringen van ‘Northern Rescue’ snap ik niet. Gelukkig zagen we wel series tot het eind. Dat is vier of vijf keer ‘afhaken’ in één alinea, dat kan beter Koen!

Emily in Paris – Tien afleveringen in twee dagen gekeken. Het stelt niets voor maar het is wel heel vermakelijk. Van de makers van Sex in the City. Romantische Comedie zonder Hugh Grant – hahaha. Er komt vast een vervolg …

The boy who harnessed the wind – Een mooie film gebaseerd op een waar gebeurd verhaal in Malawi. De moeite waard. Aanrader. Op Netflix.

Virgin River – Het eerste seizoen. Er is nog geen tweede reeks beschikbaar maar die gaat er vast komen en dan kijken we verder. Zeker weten. Genre: romantisch drama. Met veel plezier samen gekeken.

Bedford Wives – Een matige Zuid-Afrikaanse serie in het Griekse immigranten-milieu van Johannesburg. Beetje hetzelfde uitgangspunt van ‘Penoza’. Zakenman die ook actief is in de (drugs) onderwereld wordt doodgeschoten in de eerste aflevering. Zijn weduwe neemt de zaak over … inclusief duistere zaakjes en een gezin.

A suitable boy – Een miniserie. Zes afleveringen. Mooi. Romantisch. Nostalgisch. India 1951 – 1952. Ik heb het dikke boek van Vikram Seth ‘Een geschikte jongen’ ruim tien, twaalf jaar geleden met heel veel plezier gelezen. Lang genoeg geleden om nu – zonder al teveel voorkennis – te genieten van deze mooie serie.

Zondag met Lubach – Ik kijk het op maandag en ik ben heel blij dat dat kan via BVN. Amusant comedy-info-tainment.

GELEZEN

Dodelijk web – Dick Francis. Een tussendoortje voor mij, volgens het bekende Dick Francis concept.

Daar waar de rivierkreeften zingen – Delia Owens. Ik heb er al eerder over geschreven. Heel mooi.

De getuige – Steve Cavanagh. Een Eddie Flyn rechtbankthriller. Goed, spannend maar het wordt stilaan een zich herhalend concept.

Het verloren Labyrinth – Kate Mosse. Goed maar ook ruim 200 bladzijden teveel. Een dubbel verhaal waarvan je meteen weet dat ze ooit samen zullen vallen. Enerzijds eind twaalfde begin dertiende eeuw tijdens de Katharen-vervolging en ook in 2005. Telkens het boek van periode verandert, ben je er ook een beetje uit. Ik heb mooiere (betere) boeken (romans) gelezen over deze periode. Wel fijn om weer even herinnert te worden aan een vakantie in de Languedoc. Montségur, Foix, Montaillou. Ergens eind jaren 80, begin jaren 90.

GEDAAN

Tja, wat heb ik gedaan? Alweer niets bijzonders. Online lesgeven. Iets teveel rondhangen op internet. Lezen. Bloggen. Af en toe ’s morgens anderhalf wandelen. Koken. Boodschappen doen. M’n verjaardag gevierd. Verder gewerkt aan een schrijfopdracht en daar af en toe over Zoomen of Skypen.

Zoom – de saaiste foto van dit jaar op mijn blog

De gewone dingen en ik weet nu al dat november niet heel veel anders zal worden. De kinderen en kleinkinderen zie ik enkel via foto’s, video’s of via beeld-appen.

NOG IETS EXTRA OM TE VERTELLEN

In Leeuwarden valt nauwelijks iets cultureels te beleven. Uit eten gaan – een weekendje weg … vergeet het maar. Het internationaal vliegverkeer van en naar Maputo is weer een beetje op gang gekomen. De corona-maatregelen zijn een heel klein beetje afgezwakt in Mozambique. De meeste scholen zijn nog steeds gesloten. De cijfers zijn in vergelijking met de USA en Europa goed. Of dit een eerlijk en totaal beeld is, valt te betwijfelen. 12.525 positieve tests, 80 % is genezen, 91 doden. Sinds 20 maart wel te verstaan. Vliegtickets zijn haast onbetaalbaar. De noodzakelijke corona-test kost bijna 100 euro.

Oo ja, nog één ding … blijf van mijn Lotus-speculaas, rot op met biscoff – het lijkt alsof ze mijn speculaasje al in de koffie hebben gesopt en daarna verpakt. Slappe hap.

GEBLOGD

In eerdere terugblikken vermeldde ik alle logjes. Een beetje overbodig vind ik nu. Ik schrijf met veel plezier een mythologisch vervolgverhaal – met veel beeldmateriaal – over Psyche en Amor. Dat ga ik de volgende dagen ook nog doen. Klik HIER en lees eventueel wat je hebt gemist..

In de serie: IK KIJK NOG EVEN ACHTEROM