Nostalgie eten

Tags

België, Berlaar, Camping Casa Valerosa, Catalonië, Culinair, Familie, Kalfsrol, Steak Tartaar, Visa, Zeewolf

De mevrouw die de vleeswaren snijdt bij Delhaize Berlaar vraagt welke soort ‘kalfsrol’ ik wil. Ze hebben twee soorten. Zelfgemaakte met mosterd of de klassieke (ouderwetse) kalfsrol. Ik vraag (koop) er een bakje ‘saus’ bij. Het kan niet nostalgischer. En dan zie ik ook in de rest van mijn boodschappenmandje.

Steak Tartaar

Kalfsrol, preparé, pistolets, rijstpap met saffraan, beuling en meergranenbrood. De steak tartaar heb ik afgelopen week al op het vliegveld van Brussel gegeten toen ik zat te wachten op een VISA-medewerker. Ze hebben namelijk mijn creditcard geblokkeerd en ik begrijp niet waarom. Gisteravond een gezellig etentje met mijn zus die vanochtend naar Spanje is vertrokken. Het begin van een nieuw leven? Een beetje wel ja. Van schooljuf met autistische kinderen naar beheerder van een (natuur)camping in het zuiden van Catalonië. Ik at lekkere zeewolf en prikte een vorkje mee in de mosselpot van ons Lief. We zijn allebei blij dat WhatsApp een prima middel is om met elkaar in contact te blijven. En nu overweeg ik ook om Instagram te gaan gebruiken want dat is haar voornaamste mededelingen-medium. Ik doe het nog steeds bloggend.

Ps. Mijn koffer is sinds zaterdagochtend terug in mijn bezit. Oef.

Advertenties

Tienduizend stappen in Frankfurt

Tags

10.000 stappen, Bagage, Bompa, Brussel, Frankfurt, Nairobi, Reizen, Schiphol, Vliegen, Zaventem

Bompa gaat op reis en neemt mee … één koffer en een laptoptas. De volgende dag komt Bompa aan in Brussel en hij neemt mee … zijn laptoptas en een ‘Property Irregularity Report’.

Bompa vertelt … Koen natuurlijk. Dinsdagmiddag staat mijn koffer gepakt in mijn Mozambikaanse thuis en vertrek ik naar NL/BEL – zoals ik het altijd noem. Een Europees verblijf heeft als centrale startplek altijd Ossendrecht. Weliswaar Nederland maar nauwelijks 2 kilometer van de Belgische grens. Ik koos opnieuw voor een combinatie van Kenyan Airways en KLM. (Maputo – Nairobi – Amsterdam – Brussel). Op dinsdagavond bij aankomst in Nairobi ontvang ik een smsje dat de KLM-vlucht naar Amsterdam is verlaat of wordt geannuleerd. Ik krijg drie opties. 1. Een nachtvlucht met Lufthansa naar Frankfurt en van daaruit naar Amsterdam en Brussel. 2. Wachten op de eventuele verlate KLM-vlucht 3. Wachten tot de volgende ochtend 7u voor een vlucht met Kenyan Airways naar Amsterdam. Ik kies de eerste optie. Vrij simpel krijg ik een nieuwe boarding pass voor Nairobi – Frankfurt. Daar moet ik me melden bij een service desk voor mijn vluchtgegevens naar Amsterdam en Brussel.

Frankfurt Airport (Foto: Pixabay)

Ik kom na een prima vlucht aan om 5.35u in Frankfurt. Eén van de grootste vliegvelden ter wereld. Het is nog vroeg in de morgen. Waar moet ik naar toe? Een service desk maar de eerste twee die ik vind zijn nog gesloten. Welke terminal? Ik vraag het verschillende medewerkers. Ik krijg telkens een ander advies. Ik passeer opnieuw een security check en moet telkens uitleggen dat ik nog GEEN boarding pass heb maar een service desk zoek. Om 6.18 sta ik dan eindelijk voor een bemande balie. (of zeg je bevrouwde balie?) Ik krijg een print mee met de nieuwe vluchtgegevens en twee boarding passes. Ik moet naar terminal C. Ik volg de wegwijzers en om 6.38 sta ik plots … buiten. Ik moet terug via de hoofdingang en de derde security check van de ochtend terminal C, vleugel B in. Mijn vlucht naar Amsterdam gaat om 7.00. Om 6.56 sta ik licht heigend voor de balie van gate B15. Ik zie gelukkig nog andere passagiers die aanschuiven om op de vliegveld-bus te stappen. Oef. Net op tijd, zwetend en wel. Ik mag niet mee want ik ben niet via de incheckbalie geweest. Ik protesteer vriendelijk. “Ja hallo zeg, ik heb toch mijn instapkaart, die kan ik toch niet zelf geprint hebben”. Er volgt een telefoontje, een iets hogere pief komt erbij. Ik mag niet mee. Ik protesteer wat krachtiger. Ze kijken elkaar aan en herhalen dat ik eerst via de incheckbalie had moeten gaan enzovoort. Twee minuten later stap ik als laatste op de bus. De vlucht naar Schiphol arriveert met 20 minuten vertraging. Ga ik de vlucht naar Brussel halen? Dat wordt rennen. Ja, gehaald. Derde zweetsessie van de vroege ochtend. Ik kom … geheel volgens schema … aan op Brussels Airport. Uiteraard zonder bagage. Ik doe aangifte bij Aviapartner.

Ik haal een vooraf geboekte en betaalde huurwagen op bij AVIS / BUDGET. Alle papieren zijn ingevuld, enkel nog de borg betalen. Mijn VISA-card wordt geweigerd. Ik begrijp niet waarom. Ik wil betalen met mijn bankpasje of cash. Nee dat kan niet, dat mag niet. Ik krijg de door mij BETAALDE auto niet mee. Punt andere lijn.

Ik grom en bel VISA. Na 20 minuten wachten wordt mij verteld dat mijn card is geblokkeerd in afwachting van persoonlijke identificatie. Die staat gepland op vrijdagochtend. Pardon? Geblokkeerd? Veiligheids-procedure. Ik kan hoog of laag springen. Mijn VISA-card is tijdelijk buiten gebruik. Ik krijg de auto niet mee. En ik heb geen bagage.

Op mijn stappenteller zie ik – in de trein naar Nederland – dat ik al 10.385 stappen heb gezet. Dus toch nog een positief bericht na een kl*te-ochtend. Welkom in Europa Bompa.

ps. Het is nu donderdagmiddag. Ruim 27u na aankomst in Brussel. Ik heb net de KLM-dienst ‘delayed baggage’ gebeld. Mijn koffer is nog steeds spoorloos. Eerst luister je naar een keuzemenu met talen. Frans / Engels / Duits / Spaans / Portugees. KLM heeft dus geen medewerker die Nederlands spreekt. Vreemd, vind je niet? Hetzelfde overkwam me op het vliegveld van Zaventem. Geen Nederlands bij de balie van AVIS/BUDGET. Welkom in Vlaanderen Bompa.

Ondertussen in Mozambique (9)

Tags

Afrika, Aids / HIV, Armoede, Bloemen, Citroen, Fruit, Matola, Mozambique, Natuur, Straatkinderen

Tweemaal per week rij ik ’s morgens vroeg via de N4 naar Matola Cidade. Ik geef daar van 7 tot 9 uur Nederlandse les aan Denisse. Ik passeer dan de stoplichten bij Construa en Shoprite tussen half zeven en kwart voor zeven. Op de middenberm – die daar tamelijk breed is – worden op dat moment een stuk of zes jongens wakker. Straatkinderen. De ene morgen liggen ze op een stuk karton nog onder hun dekens. Een volgende ochtend zitten er al een paar rechtop of zoeken een boom of lantaarnpaal om te plassen. Een schrijnende realiteit.

Slapende kinderen op de middenberm van de N4

Overdag zie ik ze niet. Of er een stilzwijgend akkoord is met de buurt weet ik niet. Ik denk dat ze daar mogen zijn (slapen) tot zeven uur en dan op moeten krassen. Ik schat de jongens tussen tien en dertien jaar. Er rijden dagelijks duizenden forenzen langs, op weg naar school en werk. Hartverscheurend maar het stoplicht springt weer op groen en ik rij verder. Regelmatig krijg ik de vraag of ik hier tegen kan. Tegen dit soort taferelen? Pure armoede. Ja, ik kan daar tegen maar realiseer me dan altijd weer dat ik geluk heb gehad dat mijn wieg niet in een Afrikaanse sloppenwijk stond.

Nog een verontrustend bericht in de krant deze week: “Mozambique: 2,2 miljoen mensen leven met HIV / Aids, 860 jongeren worden wekelijks besmet.” De getallen duizelen in mijn hoofd. Gelukkig is er wel grote vooruitgang in de behandeling. Medicijnen. Maar het aantal nieuwe besmettingen blijft verontrustend hoog. 

Laat ik met een paar foto’s uit onze tuin eindigen. Nog zes dagen en de dagen worden weer langer. Joepie. Afgelopen nacht was het koud. 10c – bijna volle maan. Het heeft al maanden niet meer geregend. Het gras wordt geel-bruin. Maar nog steeds tikt de thermometer de 30c aan in de vroege namiddag. En bloeit er van alles. Dat houdt nooit op.

Maracujá (passievrucht) in eigen tuin

Het hele jaar staat er wel iets in bloei in onze tuin

Citroenen in de achtertuin

Een onverwacht cadeautje

Ik hou van planten maar heb weinig verstand van namen. Deze plant is nu een kleine meter hoog. We hebben er verschillende van – een beetje als afscheiding tussen oprit en grasveld. En daar was plots – voor het eerst – een bloem. Het bleek een eendagsvlieg te zijn. ’s Morgens in bloei, ’s middags al gesneuveld door de wind. Ik vind deze bloem prachtig. Wie weet hoe deze bloem / plant heet? Ik vind het een soort anemoon bij koraalriffen. Iets uit een sprookje of een tekenfilm. Voor één dagje bij ons in de tuin. Prettig weekend.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

 

De brand in het landhuis

Tags

Amir Vahidi, De brand in het landhuis, Marggraff, NPO Radio 1, NTR, Podcast, Simon Heijmans, Ubuntu, Vught

Laat ik er maar weer eens een term tegenaan gooien … binge-luisteren. Dat is wat ik vanochtend heb gedaan. Zes afleveringen van de bekroonde podcast: ‘De brand in het landhuis’. Ik zat aan de radio – in mijn geval aan de computer – gekluisterd.

Afgelopen week zag ik op de Facebook-pagina van Amir een link naar een bekroonde podcast waarvoor hij de soundtrack heeft gemaakt. Nog geen uur later zie ik een soortgelijk bericht op Nu punt nl. Ik ga op zoek en download alle afleveringen.

Bron: NPO Radio 1

Ik citeer de website van NPO Radio 1.

“Op 7 december 2003 komt grootgrondbezitter Ewald Marggraff bij een brand in zijn landhuis in Vught om het leven. De excentrieke Brabander bezat zo’n 700 hectare land, een kunstcollectie van -naar verluidt- ruim 500 schilderijen en een vermogen van 160 miljoen euro in verschillende belastingparadijzen. Na zijn dood is er geen spoor meer van de schilderijen en het geld. Wat is hiermee gebeurd? En waarom is er op deze vragen nooit antwoord gekomen? Als eind 2018, vijftien jaar na de brand, nog steeds nieuwe verhalen opduiken, besluit podcastmaker Simon Heijmans een zoektocht te ondernemen. Wat is feit? Wat is fictie?”

Acteur, schrijver en podcastmaker Simon Heijmans gaat op bezoek bij oude vrienden uit zijn jeugd. Zij wonen in de Marggraffstraat – met dubbele gg en dubbele ff in Vught. Marggraff is de familienaam van een welgestelde Vughtse familie. Grootgrondbezitters. Zij woonden op een landgoed in het centrum van deze Brabantse gemeente. De laatste telg – Ewald Marggraff – wordt dood gevonden achter zijn voordeur als zijn landhuis begin december 2003 in vlammen opgaat.

In zes afleveringen zoekt Heijmans uit wat er is gebeurd en wat er waar is over een pot met gouden munten, honderden schilderijen en vele miljoenen in Zwitserland of Monaco. Hij ontrafelt wat er gebeurd kan zijn … Om in zijn eigen beeldspraak te blijven vergelijk ik deze serie met een ingewikkeld breipatroon dat hij langzaam uit elkaar trekt, ontvlecht en de losse draadjes aan ons serveert in zes stukjes van ongeveer 45 minuten. En uiteraard eindigt elk deeltje met een cliffhanger waardoor ik meteen doorklik naar de volgende aflevering.

Eigenlijk jammer want daardoor hoor ik de titelsong Places van Amir Vahidi niet met volle aandacht. Ik heb één keer met Amir samengewerkt. Hij als speler / zanger. Ik als regisseur / schrijver. Amir speelde in 2009 de rol van Niger in Ubuntu – zomerspektakel in Goes in het kader van Goes Afrika.

Ik begrijp volkomen dat deze podcast is bekroond en wordt bejubeld. Ik doe daar vandaag graag aan mee. Ook zin om te luisteren? Klik HIER

De Brand in het Landhuis is een NTR-podcast van Simon Heijmans. Research en eindredactie: Marion Oskamp. Geluidsmixage: Sam Huisman. Sounddesign en titelsong Places: Amir Vahidi.

Ntumbuluko (1)

Tags

Dans, MoNo, Mozambique, Ntumbuluko, Regie, Show, Stewart Sukuma, Zang

Hoe heet zoiets? ‘Radiostilte’ … In mijn geval is het eerder ‘blogstilte’. En is daar een reden voor? Nauwelijks. Of hooguit een heel klein beetje.

Ik kreeg vorige week – zeer onverwacht – telefoon van de directeur van een dansschool cq dansgezelschap in Maputo.  Of ik hem kon helpen … Deze dansschool startte enige tijd geleden een professioneel dansgezelschap Companhia de dança MoNo. En dat maken ze heel graag wereldkundig. Met een grote show. Om te beginnen in Mozambique. De school heeft de meest bekende zanger van het land – Stewart Sukuma – uitgenodigd om met hun dansers op te treden. Stewart kun je een beetje vergelijken met Bart Peeters in Vlaanderen of Marco Borsato in Nederland. Een zanger die af en toe ook meespeelt in films en diverse televisie-programma’s op de nationale televisie presenteert. Ik heb tijdens mijn UMOJA CFC – periode vaak met hem samengewerkt. En hij was in 2013 onze muzikale gast op onze bruiloft.

Goed … terug naar de vraag van MoNo: “Koen, kun je ons helpen … wij hebben een buitenstaander nodig die zorgt voor continuïteit, voor de smeerolie en coördinatie.”

Ja dus. Graag. Ik heb negen dagen de tijd. Ik schort mijn Nederlandse lessen even op. En die negen dagen gingen in toen ik mijn vorige stukje publiceerde op 29 mei. Morgen is de première van ‘Ntumbuluko’. Wij / Zij zijn er klaar voor. Morgenochtend nog even de puntjes op de figuurlijke i. Je begrijpt vast waarom ik even niets publiceerde … volgende week ben ik terug …

Poster Ntumbuluko

Klimaatvluchtelingen (5)

Tags

Donatie, Familie, Huis, IDAI, Ine, Klimaatvluchtelingen, Mozambique, Sofala

Het (voorlopig) laatste deel over klimaatvluchtelingen en (de gevolgen van) cycloon IDAI. Vandaag over de wederopbouw, een update en een nieuw verzoek. Op 3 mei schreef ik ‘Een donatie voor Mozambique’. Ik had vandaag ook de titel ‘Een donatie voor Mozambique – deel 2′ kunnen gebruiken.

Ruud – een neef van Ine – heeft me (ons) een tweede nieuwsbrief bezorgd. Hij beloofde eerder om ons te informeren wat er met het opgehaalde geld gebeurt in Mozambique – bij zijn jonge zoon, zijn moeder en zijn familie. Ik citeer grote stukken uit zijn nieuwsbrief.

“Lieve mensen, ons huidige bedrag staat nu volgens (nichtje) Ronique op € 1970,- Dit is geweldig. ik wil jullie heel graag op de hoogte brengen van wat er met jullie bijdrage is gebeurd en dat o.a. aan de hand van foto’s. De funderingen zijn opnieuw uitgegraven en zijn helemaal klaar.”

De funderingen zijn gegraven

“Het metselwerk is inmiddeis opgetrokken tot ongeveer 40 cm boven het maaiveld (hoogte van de begane vloer). Er is een metselaar ingehuurd en de rest van de werkers bestaat uit familieleden, die vrijwillig meehelpen tegen gratis kost en inwoning.”

Het metselwerk is begonnen.

“Ik zorg zelf voor de tekeningen en ook voor regelmatig contact via WhatsApp.”

Bouwtekening

“Wederom wil ik jullie vragen voor een donatie i.v.m. de kapconstructie, kozijnen, elektra etc. voordat we deze rekening gaan sluiten over ongeveer 3 of 4 maanden. Elke maand krijgen jullie een nieuwsbrief van mij. Zijn er bepaalde vragen, dan hoor ik dat graag. Ik wil jullie andermaal ontzettend bedanken voor jullie medeleven en we zijn heel erg ontroerd door de warmte en giften van iedereen. Jullie hebben mijn familie en mij ook enorm gemotiveerd om weer het roer om te zetten naar een betere toekomst.                                                                                          

Het is zo inspirerend om mensen op een directe manier te helpen en te ondersteunen, daarom wil ik voorlopig doorgaan met mijn nieuwsbrieven met daarin alle informatie. Ik hoop dat we deze band tussen ons allemaal  alleen maar daardoor verstevigen. We gaan samen een huis bouwen en jullie zullen en kunnen daar heel trots op zijn.

Heel erg bedankt, Ruud, namens mijn familie in Mozambique”

Zoals je begrijpt is geld nog steeds van harte welkom. Ik herhaal daarom graag het rekeningnummer: NL 08 INGB 0795 3738 80 op naam van RBB Arts  Deze rekening wordt beheerd door Ronique – een nichtje van Ruud en Ine. Voel je uiteraard vrij om iets te geven. Ik durf wel zeggen dat dit geld 100% naar de bouw van het huis(je) gaat. Niet naar westerse hulpverleners die ook heel goed werk doen, begrijp me niet verkeerd. Het is hulp op micro-niveau, heel concreet en persoonlijk.

In de SERIE: KLIMAATVLUCHTELINGEN en CYCLOON IDAI

En morgen weer heel iets anders …

Klimaatvluchtelingen (3)

Tags

Búzi, Estaquinha, Guara Guara, Herbert Bos, Hulpverlening, IDAI, Klimaatvluchtelingen, Mozambique, Noodhulp, Resettlement, Sofala, Unicef, Water

Vandaag het laatste verslag van wateringenieur Herbert Bos – tijdelijk gedetacheerd bij UNICEF Mozambique. De tekst en foto’s zijn van deze Nederlandse hulpverlener in de provincie Sofala nadat cycloon IDAI en de daarop volgende overstromingen een spoor van vernieling achterlieten.

In de buurt van Buzi (20 km westelijker), ligt Guara-Guara, ook een resettlement area. Dit gebied ligt duidelijk hoger en is ook al bij eerdere overstromingen gebruikt als resettlement. Anderhalve week geleden zijn de eerste klimaatvluchtingen vanuit de kampen in Beira teruggekomen in dit gebied. Ik was daarbij. Ze kwamen aan met vier grote bussen en veel organisaties en overheden waren aanwezig.

Aankomst van klimaatvluchtelingen in Guara Guara (*)

In dit resettlement gebied zijn ook nog geen condities, er zijn geen wegen of watervoorzieningen. UNICEF lost dit nu samen met de overheid en met partners op. Wij werken er aan om binnen afzienbare tijd een goed watersysteem beschikbaar te hebben. In de tussentijd zorgen onze partners met ‘watertrucking’ voor de tijdelijke watervoorziening.

Tot slot Estaquinha. Ook een stadje langs de oevers van de rivier de Buzi. Estaquinha is stevig geraakt door de overstromingen, maar vooral ook door de orkaan. In het stadje zelf is dat te merken aan het groot aantal huizen zonder daken. Ook in Estaquinha is een resettlement kamp aangelegd. Op dit moment wonen hier ongeveer 300 families. De omstandigheden zijn niet optimaal. Er wordt door verschillende organisaties hard gewerkt om zaken te verbeteren. Ook UNICEF neemt initiatief in watervoorziening voor deze nieuwe nederzetting.

Noodopvang voor klimaatvluchtelingen (*)

Werkend in het district Búzi zie ik dus veel klimaatvluchtelingen. Families die gevlucht zijn voor het stijgende water en niet terug kunnen of willen naar hun oude plek. Het gaat echt om grote aantallen, alleen al in het district Búzi gaat het over duizenden families (x 5 = aantal personen). Overige locaties in de provincie Sofala liggen in de districten Chibabava, Nhamatanda, Dondo en Caia. Het gaat dus in totaal over misschien wel honderdduizend personen.

Nieuwe plekken worden aangewezen, maar hebben nog nauwelijks condities. De plekken bestaan uit niet veel meer dan een stuk afgebakende mato (wildernis, bush). Daar ligt dus een grote uitdaging voor de water en sanitatie sector van overheid en organisaties. Ik ben blij dat ik daar een bijdrage aan kan leveren.

Herbert Bos in overleg

Verder zijn door de overstromingen bestaande sociale en economische verbanden tussen families verbroken. Eerdere gemeenschappen zijn versplinterd en verdwenen. Hierdoor is het probleem van de klimaatvluchtelingen niet alleen het probleem van huisvesting of condities, maar zeker ook het sociale probleem rondom het ontbreken van gemeenschappen en verbanden.

Tot zover de verslagen en foto’s van Herbert Bos vanuit Búzi – provincie Sofala (Mozambique)

TEKST en FOTO’S: Herbert Bos (*) Foto’s via Facebook-pagina Nederlandse Ambassade Mozambique

Klimaatvluchtelingen (2)

Tags

Bandua, Búzi Sede, Herbert Bos, Hulpverlening, IDAI, Mozambique, Sofala, Unicef, Water

Wederopbouw na cycloon IDAI in midden Mozambique. Opnieuw een verslag over het werk van hulpverlener Herbert Bos – tijdelijk gedetacheerd bij UNICEF Mozambique. (*) Klik HIER als je deel 1 hebt gemist. Tekst en foto’s zijn van zijn hand.

In het dorp Bandua (zuid-oever Búzi rivier) zijn de overstromingen beperkt gebleven. Dit gebied ligt iets hoger, met als gevolg dat het veel vluchtelingen heeft ontvangen van de lager gelegen gebieden. Dit zijn letterlijk klimaatvluchtelingen. In totaal wonen nu op dit moment 1200 families (meer dan 6000 mensen) in drie kampen. Geen van deze drie kampen beschikt over de absolute basisbehoeften water, latrines en/of voedsel. De totale uitzichtloosheid van de kampen raakte mij erg.

Noodopvang langs de Búzi-rivier (*)

Op dit moment is de Mozambikaanse overheid bezig om al deze vluchtelingen een nieuw stukje grond aan te wijzen, waarop ze een nieuw leven kunnen beginnen. Voor deze nieuwe nederzettingen worden percelen van 20×30 meter aangewezen in een gebied dat nu nog wildernis is. De families gaan vervolgens aan de slag met het schoonmaken van de percelen en bouwen hier een nieuwe hut, of zetten er een tent op. Meestal uit eigen beweging wordt een latrine gegraven. Waterbronnen zijn nog niet beschikbaar, waardoor deze mensen nu nog vaak kilometers moeten lopen.

Omgeving van Bandua (*)

Wij proberen als UNICEF zo snel mogelijk een aantal watersystemen te realiseren voor deze nieuwe nederzettingen. Ondanks al het leed was er toch ook optimisme bij de kinderen. Búzi Sede (hoofdstad van het district Búzi) is een stad van rond de 18.000 inwoners. De stad is volledig overstroomd geweest, waarbij veel is verwoest.

Na de verwoestingen en overstroming (*)

Ook in deze stad hebben vele duizenden mensen het overleefd op daken en hogere plekken. De overlevenden die zijn opgepikt door helikopters zijn veelal naar kampen rondom Beira gebracht (100 km, 3,5 uur rijden afstand).

Ik zit minimaal één keer per week in Búzi Sede. Ik ontmoet en coördineer – samen met de locale overheden – daar alle partners die bezig zijn met water, sanitatie en hygiëne. Veel partners krijgen aanvullende financiering van UNICEF om waterputten te ontwikkelen, latrines te graven en hygiëne kits uit te delen. Omdat het watersysteem van Buzi verwoest is, wordt de bevolking op dit moment van water voorzien via vrachtwagens met een 10.000 liter tank. Verder worden ondiepe putten gebruikt.

Grote nood aan vers water (*)

Omdat dit geen duurzame oplossing is werken we als partners met vereende krachten om voor alle vier de wijken een klein watersysteem te realiseren. Uitdaging daarbij is dat veel grondwater zout is vanwege de nabijheid van de zee. Maar ondanks dat zijn we allemaal erg gecommitteerd om dit op korte termijn gereed te krijgen.

WORDT VERVOLGD

TEKST en FOTO’S: Herbert Bos (*) Foto’s via Facebook-pagina Nederlandse Ambassade Mozambique

Klimaatvluchtelingen (1)

Tags

Búzi, Grudja, Herbert Bos, Klimaatvluchtelingen, Mozambique, Sofala, Unicef

Nederland is in de ban van de aanstaande Europese verkiezingen. Bijna alle berichten op sociale media hebben wel iets van doen met deze verkiezingen. Logisch. Nee, dat is niet helemaal waar – ook Duncan Laurence en GoT zijn nog steeds hot items. Klimaat is gelukkig een belangrijk thema. De aandacht voor de wederopbouw van de getroffen gebieden – na twee verwoestende cyclonen – in Mozambique is enkel lokaal nieuws.

Op de Facebook-pagina van de Nederlandse Ambassade in Mozambique wordt er nog wel veel aandacht besteed aan de wederopbouw. Ik ben zo vrij om de verslagen van veldwerker en hulpverlener Herbert Bos hier op mijn blog integraal te kopiëren.

Herbert Bos (Bron FB NL ambassade Mozambique)

Op basis van eerdere (noodhulp) ervaringen in het land is Herbert Bos door de Nederlandse regering gedetacheerd bij UNICEF Mozambique. Herbert is als wateringenieur verantwoordelijk voor het herstel en de rehabilitatie van watervoorziening en sanitaire voorzieningen in het meest getroffen district van de Sofala-provincie in Mozambique: district Búzi. Dorpen als Grudja, Estaquinha en Buzi Sede zijn tijdens de overstromingen volledig overstroomd. Daarnaast zijn de meeste (landelijke) gebieden tussen de dorpen volledig verwoest, met als gevolg een groot aantal ontwrichte gezinnen. Deze klimaatvluchtelingen zoeken nu naar nieuwe nederzettingsgebieden om opnieuw te beginnen met leven. Aangezien deze gebieden nog geen infrastructuur hebben, is het de verantwoordelijkheid van Herbert om samen met lokale / districtsoverheden en NGO-partners te voorzien in de behoeften aan water en sanitaire voorzieningen in deze hervestigingsgebieden.

De komende dagen zijn ‘mijn’ stukjes en foto’s 100% van de hand van Herbert Bos. Het is ZIJN verslag – met persoonlijke indrukken – van een aantal evaluatieritten die hij de afgelopen weken heeft uitgevoerd. Ik vind het meer dan de moeite waard om deze verslagen hier te publiceren.

De klimaatvluchtelingen van Búzi

In de laatste maanden van maart creëerde de cycloon IDAI behalve hevige stormen ook erg veel regen in centraal Mozambique en Zimbabwe. Dit leidde tot één van de hevigste overstromingen van de rivier de Búzi die er ooit geweest is. Ook nu nog zie ik in het landschap hoe ongelofelijk hoog het water heeft gestaan. De rivierwaterstand was zo hoog als de boomstronk (zie foto hieronder).

Overstroomd gebied (*)

Omdat het stroomgebied van de Búzi rivier behoorlijk vlak is, leidde de hoge waterstanden op beide oevers tot een kilometers-breed overstroomd gebied. Juist de oevers van de rivieren zijn bewoond vanwege de vruchtbare gronden. Dorpen en steden als Búzi Sede, Grudja, Estaquinha en Bandua (deels) werden volledig overstroomd.

Gewoonlijk werk ik als management consultant in Nederland. Maar sinds halverwege april ben ik, vanwege mijn eerdere ervaringen met rampen in Mozambique, voor drie maanden gedetacheerd bij UNICEF Mozambique, standplaats Beira. Mijn werkgever, AT Osborne, heeft mij hiervoor drie maanden betaald verlof gegeven. Mijn taak is het om de watervoorziening in de overstroomde gebieden zo snel mogelijk weer aan de gang te krijgen, op welke wijze dan ook. Een aantal impressies vanuit mijn veldbezoeken in de afgelopen twee weken (NB: vanwege de slechte toegankelijkheid van de wegen is de duur van ieder veldbezoek onzeker en reis ik meerdere dagen over hobbelige zandwegen. Overnachting en eten is altijd weer een zoektocht.)

Na de overstromingen (*)

Impressies vanuit het veldbezoek: Grudja ligt op de noordoever van de rivier en is helemaal overstroomd geweest. Op de foto hieronder zie je de Administraçao waarop duidelijk te zien is tot welke hoogte Grudja overstroomd is geweest.

Administraçao Grudja (*)

Op dit dak hebben 84 mensen 5 dagen gewacht op redding. Grudja kent naast een aantal handpompen één centraal watersysteem. Dit is volledig overstroomd en niet werkbaar meer. Aan mij de taak om dit snel te rehabiliteren. 

Getroffen door IDAI (*)

Daarnaast had het ziekenhuis een watersysteem op zonne-energie. Ook van dat systeem is helaas niets over.

In Grudja zijn veel vluchtelingen. Omdat het redelijk goed te bereiken is (dwz 2 uur vanaf de grote weg EN1), zag ik het uitdelen van hygiëne kits tijdens mijn bezoek. Het is de planning dat een groot aantal gevluchte families uit het district Buzi hier hun nieuwe plek vinden (resettlement areas)

WORDT VERVOLGD

TEKST en FOTO’S: Herbert Bos (*) Foto’s via Facebook-pagina Nederlandse Ambassade Mozambique

Gewoon wat weetjes

Tags

Boeken, Game of Thrones, Groen, Groen Links, Lezen, Mozambique, Verkiezingen, Winter, Zoete aardappel

De een noemt het ‘Wat houdt me bezig’, de ander ‘Fait d’hivers’ en een derde ‘Kan het nog slapper’. Ik heb dit stukje maar ‘Gewoon wat weetjes’ gedoopt.

Gisterochtend heb ik voor de eerste keer – sinds half augustus vorig jaar – weer een trui aangetrokken. (*) Om tien over zes uur ’s morgens. Dat is het moment dat ik naar de auto loop om Isabel bij het station af te zetten. Het was uitzonderlijk koud. 14c Overdag tikt de thermometer gewoon de 31c aan. Het is al dagen prachtig weer. Weinig wind. Strakblauwe luchten en een wassende maan. Dat zorgt dus voor heldere en relatief koude nachten. Tot tweemaal toe hoorde ik Mozambikanen verzuchten: “Winter is Coming.” Natuurlijk ook verwijzend naar GoT. Wij mijden alle commentaren en recensies over deze hit-serie. Wij willen er pas over praten als we alle zes de afleveringen – in korte tijd na elkaar – hebben gezien. Nog een paar weken geduld.

Wie kent deze bloemen?

Het is geen prijsvraag, gewoon een foto. Het zijn de bloemen die groeien op het loof van de zoete aardappels in onze tuin. Mooi hé!? Ze zeggen als er veel bloemen groeien  tussen het loof dat dan de aardappels groot zijn. We gaan het zien … voorlopig blijven we de bladeren eten. Erg lekker. Je maakt ze klaar als spinazie, eventueel met een uitje, wat knoflook en gestoofde tomaat.

Wat meer? Ik lees nog steeds twee boeken tegelijkertijd. Twee dikke pillen. De Bourgondiërs (Bart van Loo) en Otmar’s zonen (Peter Buwalda). Op de een of andere manier kom ik er niet toe om echt door te lezen. Tien, vijftien bladzijden ’s avonds in bed. Overdag ben ik te druk met andere zaken. De gebruikelijke bureaucratische papierwinkel bijvoorbeeld. Twee dagen lesgeven en natuurlijk moeten die lessen ook voorbereid worden. Kortom … ik verveel me niet.

Mogelijk herinneren jullie nog dat ik een tijdje geleden het verhaal dat mijn vader in 1941 schreef als twaalfjarige  – Een eindelooze achtervolging – ben beginnen publiceren op mijn weblog. Ik heb weer enkele bladzijden toegevoegd. Klik HIER als je dat wilt lezen.

Jammer dat er zo snel een einde kwam aan de Giro van Tom Dumoulin. Het maakt de interesse meteen een stukje kleiner. In de (internet)pers is er veel aandacht voor de aanstaande verkiezingen. Ik was niet op tijd om alles te regelen om vanuit het buitenland te kunnen stemmen. Een beetje: ‘Shame on me’. Dat is een zekere ‘groene’ stem die niet wordt uitgebracht. Volgende keer beter. En jullie … ligt de keuze al vast?

(*) Uiteraard droeg ik wel warme kleren toen ik in de winter-periode in Nederland en België was. Dat lijkt me logisch.