Corona update (#3)

Tags

Corona-virus, Mozambique, Vrienden

Ruim een week later. Vandaag weer dezelfde titel als vorige week … op het #getalletje na dan toch. Dezelfde man zit weer voor zijn toetsenbord. Of zeg je ‘achter’ zijn toetsenbord?

Dat zijn we gelukkig (nog) niet

We hebben een drukke week achter de rug – deels beïnvloed door de pandemie. Althans door het nieuws over de pandemie – corona-virus / COVID-19.

Onze vrienden kwamen vorige week zondag Mozambique binnen. Ik schreef er vorige week over. Vandaag zijn ze weer vertrokken. Naar huis in respectievelijk Nederland en Duitsland. Ik ben benieuwd wanneer we bericht krijgen dat ze hun eigen voordeur kunnen binnenstappen in Friesland en in Bavaria (Beieren). Hun vlieg-tickets – die ze ruim een half jaar geleden hebben gekocht zijn – zijn afgelopen dagen veranderd. Deels geannuleerd, deels omgeboekt. Verwarrende emails, elkaar tegensprekende sms-berichten en overbelaste telefoonlijnen hebben het plezier twee dagen vergald. Ik heb ze vanmiddag uitgezwaaid bij de incheck-balie van een uitgestorven vliegveld in Maputo.

Gelukkig is het al weken heerlijk weer en brengt het zwembad verkoeling. We hebben ’s avonds films gekeken in onze openlucht-bioscoop. Samen lekker gegeten. Dat zijn allemaal uurtjes dat het virus-nieuws even plaats moest maken voor de fijne dingen des levens.

Gisteren hadden we een super dagje – met een etentje – op het strand van Macaneta. Voor de goede orde: DAT MAG HIER NOG STEEDS. Op straat zie ik nauwelijks verschil met alle maanden hiervoor. In veel winkels dragen de medewerkers een mondmaskertje en kun je je handen sprayen bij binnenkomst. Ook bij onze voordeur staat ontsmetting-alcohol en / of gel. Groepen mogen maximaal 50 mensen groot zijn. Het verjaardagsfeestje van mijn schoonvader stellen we even uit.

Tot vanochtend was er nog geen corona-besmetting in Mozambique. Althans niet officieel gemeld en bevestigd. Nu wel. Een Portugese ingenieur die uit Engeland aankwam. Mogelijk is ook de burgemeester van Maputo besmet want hij zat vorige week tijdens een lunch (of diner) naast Prins Albert van Monaco. Wordt vast op de voet gevolgd door Jan en Alleman.

Alle scholen – van peuterspeelzaal tot universiteit – zijn sinds vandaag voor dertig dagen gesloten. Isabel en veel van haar collega’s zijn tot nader order naar huis gestuurd. Eerst tot 31 maart maar dat wordt meer dan waarschijnlijk verlengd. De roddel-tam-tam heeft het onmiddellijk over het mogelijke ontslag van 50% van alle medewerkers. Grrr – sociale media zijn onbetrouwbaar en spuiten gif en angst in het benevelde brein van teveel mensen. Zet uit dat ding. Pak een boek. Kijk een film. Speel een spelletje. Werk in de tuin.

Veel van mijn tijdelijke leerlingen zijn vertrokken omdat hun ouders dat besloten of omdat ze werden teruggeroepen door hun werkgevers. We gaan later deze week uitzoeken of ik iets kan betekenen voor hen via internet. Het zijn dus onzekere tijden met een financieel gevolg. Ik zou aanstaande vrijdag naar Nederland vliegen. Die vlucht is ondertussen ook geschrapt dus dat zou al ingewikkeld zijn geworden. Ik blijf in Mozambique. Mijn gevoel zegt dat ik daar verstandig aan doe. Wij hebben een fijn huis, een grote tuin, een ruime open veranda (80m2). We zijn met z’n tweeën en eventueel geven we de huishoudelijke hulp een paar weken vrij. Zij loopt relatief het meeste risico in de overvolle transport-busjes. Ze woont gelukkig tamelijk vrij in een losstaand huisje tussen grote mangobomen.

Er wordt hier (nog) niet gehamsterd. Onze ijskast en diepvries zijn goed gevuld. Als het nodig is houden we het wel een paar weekjes vol zonder al te vaak de straat op te gaan. Maar voorlopig is dat nog geen scenario. Dat het anders is in Europa zie ik natuurlijk wel op het nieuws en in de kranten. Ik wens jullie allemaal veel sterkte toe – waar je ook bent. In Spanje, China, Columbia, Italië, Denemarken, Ierland, Kenia, Egypte, Nederland, Duitsland, België, Frankrijk, Ethiopië, de Verenigde Staten of waar dan ook.

In de serie: CORONA UPDATE

Corona update (#2)

Tags

Corona-virus, Familie, Masker, Mozambique, Quarantaine, Vrienden, Zuid Afrika

Het is ondertussen ruim twee weken geleden dat ik voor het eerst iets schreef over het corona-virus / COVID-19. Toen nog iets van ‘Tamelijk-Verwegistan’ in China. Het gaat nu heel hard richting onbekende toestanden. Van quarantaine, straatverboden en noodregeringen. Ik praat jullie een beetje bij wat het met ons dagelijks leven doet.

Ik ben in Mozambique en zou eigenlijk op 27 maart naar Nederland vliegen. Terug naar mijn andere thuis in Leeuwarden. Je begrijpt het al … ik ga niet, dat heb ik afgelopen vrijdag besloten. Ik vergader en overleg wel via Skype en email. Het klink bijna als de omgekeerde wereld … Afrika lijkt OP DIT MOMENT de veiligste plaats op aarde.

Corona-virus in Afrika

Natuurlijk gebruik ik de hoofdletters niet voor niets. Is het cynisch bedoeld? Nee want ik weet natuurlijk ook dat het lage aantal zieken niets zegt over de nabije toekomst.

Officieel heeft Mozambique tot op de dag van vandaag – maandag 16 maart 14u – geen geconstateerde corona-gevallen.

Het is ook nog geen groot gespreksonderwerp op straat. Wel in de expat-gemeenschap. Ik vind mezelf daar niet echt bijhoren maar uiteraard ben ik wel veel meer gefocust op buitenlands nieuws. En daar is het 98% corona-nieuws wat ik lees en zie.

Al maanden weten we dat we bezoek krijgen van goede vrienden. Nederlandse vrienden die veelvuldig in Ethiopië werken en verblijven en Duitse vrienden die hun Zuid-Afrika-reis afsluiten met acht dagen Mozambique. De afspraak stond al heel lang in onze agenda: 15 maart – M, I, JJ en H ophalen in Nelspruit (Zuid-Afrika). Dat hebben we ook gedaan. Het was spannend want ‘Duitsland’ staat op de lijst van landen waarvan de burgers eerst veertien dagen in (huis) quarantaine moeten als ze Mozambique binnenkomen.

Corona-check

Onze koorts werd gisteren bij de grens tweemaal gecheckt door een jonge vrouw die net op dat moment een schort en handschoenen kreeg. Geen koorts. Driehonderd meter verder werden de Duitse vrienden apart genomen. Nieuwe check. Geen koorts. Toch lag het verdict ‘quarantaine’ op de loer. Argumenteren dat zij al 19 dagen in Zuid-Afrika op vakantie zijn en dus NIET uit Duitsland komen (kwamen) heeft geholpen. Op Facebook lees ik dat dat vandaag – nauwelijks 24u later – niet meer lukt.

Goed. Het bezoek is er. Joepie. Lopen wij nu meer kans op besmetting? Deden we iets stoms of onverantwoords? Ik denk het niet maar ik ben uiteraard geen dokter. Of ze volgende week naar Europa kunnen vliegen, zien we dan wel weer. Ik geef privé-les aan enkele leerlingen. Eén van hen hoest en moet op advies van haar arts alle contact vermijden. Dus geen les. Ik zoek uit of ze mij wel wilt betalen maar dat is eerder een bijkomstigheid. Ik verwacht dat volgende week ook de internationale scholen hun deuren zullen sluiten tot na de paasvakantie.

Isabels ouders kwamen vanochtend aan in Mozambique – een rechtstreekse vlucht Lissabon – Maputo. Deze dagelijkst TAP-verbinding zit altijd stampvol. Vandaag nauwelijks veertig passagiers. Op het middag-journaal hoor ik dat bijna alle land- grenzen woensdag dicht gaan. Wordt vervolgd …

Is Afrika echt zo veilig? Ik betwijfel het. Er is nauwelijks deskundigheid – vrees ik. Te weinig opsporingsmiddelen. En huis-quarantaine is een onmogelijkheid voor 80% van de bevolking. Ze wonen met grote aantallen in kleine huizen en hutten. Dus ’s nachts slapen ze heel dichtbij elkaar – meestal op rieten matten.

Als het waar is dat deze corona slecht tegen warmte kan dan ontsnapt Afrika misschien aan een grote ramp. Maar dat is nog steeds niet aangetoond. Uiteraard hoopt het koude Europa en Amerika op een doorbraak als de lente echt losbarst. Ik hoop het ook maar daar bestaat nog geen zekerheid over.

We hebben maskertjes in huis en ontsmetting-alcohol. Mensen bij de grens en op het vliegveld dragen handschoenen en mondmaskers. Verder zie je dat (nog) nergens.

Wordt vervolgd (vrees ik).

Internationale Vrouwendag (2020)

Tags

Catelijne, Dia international de Mulher, Familie, Hilde, Internationale Vrouwendag, Isabel, Lief, Valbona, Yvonne

Naar jaarlijkse gewoonte plaats ik op 8 maart foto’s van vrouwen. Vandaag is het thema: familie.

Catelijne

Hilde

Isabel

Lief

Valbona

Yvonne

En mochten de dames zich afvragen waarom in deze volgorde … alfabetisch lieverds. Elke andere volgorde zou uiteraard vragen oproepen. Jullie zijn me allemaal even lief. Ik wens jullie een mooie vrouwendag toe (en mannen die jullie daarbij helpen en ondersteunen).

Koen, ben je er nog?

Tags

AOW, Code+, Docent, Leraar, Nederlands, Nederlandse les, NT2, Pensioen, Zebra, ZZP

Ja, ik ben er nog. Mogelijk wek ik de indruk dat ik niet meer actief ben op mijn eigen stukje www. Er is niets aan de hand, laat ik mijn lezers en volgers maar meteen gerust stellen. Geen ziekte (afkloppen), geen relatie-problemen (daar moeten we uiteraard zelf voor zorgen). Nee het antwoord is vrij eenvoudig … zie de foto hieronder …

Nederlandse les

Handboeken. Lesmethodes. Werkboeken. Schriften van leerlingen. En voeg daar nog veel zelf gemaakte lessen en oefeningen aan toe en dan begrijp je waarschijnlijk waar mijn meeste aandacht naar toe gaat.

Via allerlei kanalen lees en zie ik dat voormalige studiegenoten aan het afronden zijn. Hun carrière zit er (bijna) op. Een woord met 8 letters. De eerste vier letters zijn een synoniem van ‘worst’ en de laatste vier letters rijmen op mijn voornaam. PENS IOEN.

Nee, dat zit er voor mij (nog) niet (echt) in. Als je maar zeven jaar in loondienst hebt gewerkt (*) is ‘op pensioen gaan’ geen echte optie. Dat is dus doorgaan tot de AOW-leeftijd. Laat ik meteen duidelijk maken dat ik geen enkele moeite heb om nog aan het werk te zijn. Het is wel bijzonder dat ik mijn ‘oude stiel’ weer heb opgepakt. Leraar Nederlands. Ik schreef er eerder over. Ik geef les aan kinderen, jongeren en volwassenen. Mijn leerlingen hebben heel wat verschillende paspoorten. Nederlands. Vlaams (België). Frans. Portugees. Mozambikaans. Je begrijpt dan ook dat ik Nederlands geef op drie verschillende NT2-niveaus. En aan groep 7 (vijfde leerjaar). Havo 1, 2 en 3. Dat zijn de eerste drie jaren van de middelbare school. Vier verschillende boeken en niveau’s.

Leswijs Nederlands 1, 2 en 3. Taal Actief. Zebra +. Code +

Deels als NT2-docent met privé-leerlingen maar ook als inval-leerkracht Nederlands. Ik heb er mijn handen vol aan. Met veel plezier. Vandaar dus wat minder logjes …

(*) Als ZZP’er – zelfstandig, cultureel ondernemer, regisseur en rollenspelacteur (al 30 jaar) is het heel moeilijk om zelf te gaan pensioen-sparen. Dat heb ik dus sinds 1990 ook niet gedaan …

Vlissingen

Tags

Bram Kwekkeboom, Dodd, Het Hondje van de Ruyter, Isabel, Korps Mariniers, Michiel de Ruyter, Muziektheater Zeeland, Theater, Toneel, Vlissingen, Zeeland

Je kunt vandaag geen (internet) krant openen of het woord ‘Vlissingen’ staat in grote letters op de voorpagina. Het (Nederlandse) kabinet heeft vandaag bekend gemaakt dat de mariniers toch niet verhuizen naar Vlissingen. Deze mededeling zat er al een tijdje aan te komen tot grote ontsteltenis (en woede) van menige Zeeuw. Onbehoorlijk bestuur en compensatie (en soortgelijke termen) vliegen in het rond. Ik heb een groot hart voor Zeeland dat is algemeen bekend bij mensen die me kennen. Ik heb niet echt een mening wat de beste plaats is voor het Korps Mariniers. Ik vind wel dat iedereen zich aan afspraken moet houden. Dat geldt ook voor mezelf, voor mijn familie, mijn buren, mijn vrienden en dus ook voor de politiek.

Isabel in Vlissingen (2017)

Ik was helemaal niet van plan om vandaag een stukje over Vlissingen te schrijven. Wel over het hondje van de Ruyter. ‘Welk hondje?’ hoor ik jullie vragen. Ik leg het uit. Ken je Vlissingen? Dan herken je de plek waar Isabel vriendelijk lacht naar de fotograaf (de schrijver van dit stukje). “Happy Valentine, my love”. In Vlissingen bij het Keizersbolwerk – boven de kazematten. Als ze niet naar mij zou kijken zou ze het standbeeld van Admiraal Michiel Adriaanszoon de Ruyter zien.

Michiel de Ruyter (Vlissingen)

“Het standbeeld van Michiel de Ruyter staat tegenwoordig op Boulevard de Ruyter in zijn geboorteplaats Vlissingen. Het gietijzeren standbeeld uit 1841 is van de hand van de Vlaamse beeldhouwer Louis Royer. Op het beeld is De Ruyter te zien, staande op een scheepsdek met de rug naar het stuurwiel, met een kijker in de hand en de andere hand in de zij. Onder zijn linker arm lijkt een hondje te zien te zijn. Niemand weet waarom dat daar zit.” (Bron: Stichting de Ruyter)

Over dat hondje wil ik iets zeggen. Maar eerst nog even iets toevoegen: “Het ‘hondje’ is goed verborgen onder de linkerhand van Michiel. Het is echter geen hondje en evenmin een lammetje (een verwijzing naar Michiels eerste werkgevers, de familie Lampsins), maar een leeuwenkop. Een sjerp omgordt het middel van Admiraal de Ruyter – een sierlijk gewerkte draagband – waarin een kort zwaard hangt – deels over zijn schouder. In zijn linkerhand – rustend op de sjerp – houdt hij een uitgetrokken handschoen vast. Het ‘hondje’ onder de mantel is de gevestknop van zijn sierdegen, dat een leeuwenkop voorstelt.” (Bron: het gedenkschrift ter gelegenheid van de oprichting in 1841 van dit standbeeld van de Mechelse beeldhouwer Louis Royer)

En nu ga ik uitleggen waarom ik over dit niet bestaande hondje schrijf. Begin 1990 zie ik een advertentie – ik denk in De Volkskrant. Het Zeeuwse jeugdtheatergezelschap ‘Het Hondje van de Ruyter’ is op zoek naar een regisseur of artistiek leider. Ik solliciteer en wordt aangenomen. Ik zal twee teksten en producties bij deze groep respectievelijk schrijven en regisseren. ‘Dasseburcht’ en ‘Water’. Meer daarover morgen in mijn wekelijks ‘Repertwaar’-stukje. Dit gezelschap gebruikte eerder de naam THEATER DODD – Deurtje open, Deurtje dicht – met oa Bram Kwekkeboom als initiatiefnemer en bezielende acteur.

Ps. Nog een laatste toevoeging. Het Zeeuwse gezelschap Muziektheater Zeeland uit Goes (waarvoor ik in 2000 en 2001 tweemaal een musical regisseerde) speelt binnenkort: Michiel de Ruyter – de Musical. Er zijn nog kaartjes heb ik begrepen.

Gedichtendag

Tags

Gedichtendag, Jotie T'Hooft, Poëzieweek

 

Zou een wolk geen wolk meer zijn

als ik haar met taferelen beschilderde?

Zou men haar Een Door De Lucht Varend

Schilderij Van Ludwig Van Beieren 

noemen?

 

Maar ik kan haar niet zelf beschilderen

want ik ben koning en geen schilder

en degene die ik met de opdracht

belastte zou antwoorden: “Onmogelijk,

Majesteit.”

 

Zo is er steeds een kloof

tussen wat het hart wil

en wat de hand doet.

 

Toch konden mijn ogen

maar moeilijk wennen

aan die steeds eendere wolken. 

Jotie T’Hooft (uit: Verzamelde Gedichten pag. 158)

Internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust

Tags

Auschwitz, Birkenau, Concentratiekamp, Herdenking, Herinnering, Holocaust, Polen, Reizen

Het is vandaag 75 jaar geleden dat de eerste troepen van het Rode Leger het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau binnentrokken. Nederland herdenkt de Holocaust op de laatste zondag van januari. Heel veel landen doen dat op 27 januari.

Begin juli 2006 bezocht ik de voormalige vernietigingskampen in Auschwitz en Birkenau in het zuiden van Polen. Auschwitz is de Duitse naam van de Poolse stad Oświęcim

Een indrukwekkend bezoek. Het is moeilijk om de juiste bijvoeglijke naamwoorden te vinden die recht doen aan de emoties van zo’n bezoek. Ik ga dus weinig woorden gebruiken. Ik maak een keuze uit mijn foto’s.

Toegangspoort van Auschwitz I – “Arbeit macht frei”

De executiemuur in Auschwitz I

Auschwitz I

Toegangspoort Auschwitz II – Birkenau

Auschwitz II – Birkenau

Auschwitz II – Birkenau

Nederlandse herdenkingsplaquette – Auschwitz II – Birkenau

Auschwitz II – Birkenau (5 juli 2006)

Ik heb een kleine selectie van mijn foto’s hier gepubliceerd. Ik heb met opzet voor bekende (en neutralere) beelden gekozen. Iedereen kan zich de gruwelen voorstellen omdat we met regelmaat foto’s, documentaires of films over de nazi-vernietigingskampen zien. Die hoef ik dus niet toe te voegen. Het bezoek aan Auschwitz I (Stammlager) doe je in een kleine groep van ongeveer 15 a 20 personen onder begeleiding van een gids. Het bezoek aan het veel grotere Auschwitz II – Birkenau (een paar kilometer verderop) doe je in je eentje. Een bus brengt je tot bij de toegangspoort.

Na mijn bezoek – ik was er een kleine vijf uur – reed ik naar het noorden – richting Warschau. Ik herinner me helemaal niets van de weg of het landschap. Pas toen het begon te schemeren, dacht ik dat het tijd werd om een camping op te zoeken. Ik had veel tijd nodig om weer terug te keren tot de dag-dagelijkse realiteit. Een dag (bezoek) die gegrift staat in mijn herinneringen.

Op de IJzertoren in Diksmuide staat in vier talen: Nooit meer oorlog. Een hartekreet na de Grote Oorlog (!914 – 1918) maar in de realiteit blijft het een … hartewens.

Oudejaarsavond

Tags

Borstkanker, Conference, Familie, Friesland, Ine, Lanzarote, Oud en Nieuw, Oudejaarsavond, Rome, Tiny Blogt, Torquay, Vrienden

Met dank aan Tiny. Het is nog vroeg op deze laatste dag van het jaar. Zoals heel veel dagen begin ik de dag met een kop thee en een sapje. Ik start de computer of de laptop. Lees de hoofdpunten van het nieuws en kijk wat collega-bloggers hebben gepubliceerd. Ik lees best veel stukjes maar niet alles. Ik kijk snel naar de titel en de eerste regels. Tiny op oudejaarsavond. Ik begin te lezen en tegelijkertijd draaien een aantal radertjes – ergens in dat rare geheugen – op topsnelheid. Wat deed ik tig jaar geleden met Oud en Nieuw.? Ik heb geen dagboekjes op zolder om herinneringen te koppelen aan jaartallen. Dus uit de losse pols wat herinneringen.

Ik heb nauwelijks herinneringen aan de 31ste december tijdens mijn kinderjaren. Ik denk dat wij gewoon tussen zeven en acht gingen slapen. Niks aftellen om middernacht. Middernacht blijft voor mij verbonden met de nachtmis op 24 / 25 december. En we moesten in topvorm zijn op 1 januari. Dat was het grote Schyvens-feest bij Nonkel Gust en Tante Maria. Nieuwjaarsbrieven voorlezen. De traditionele familie-kwis spelen die mijn ouders hadden voorbereid. De avond ervoor was dus onbelangrijk.

Ik heb een herinnering aan Oud en Nieuw 1975-1976. Ik had een ‘geit’ (lelijke eend – Citroën 2pk). Samen met mijn broer gingen we naar ‘Papillon’ kijken in de Cartoons in Antwerpen. Een lange gevangenis-film met oa Dustin Hofman en Steve McQueen. Proberen te ontsnappen van Duivelseiland. Enfin … iets voor middernacht is de film afgelopen, we lopen naar buiten en … de wereld is wit geworden. Een flinke laag verse sneeuw. Totaal onverwacht. We rijden stapvoets naar Boechout en slip verschillende keren. Gelukkig zonder ongelukken. Ik denk dat we nog even naar Sjaloom (jeugdclub in Hove) zijn gegaan.

Vanaf 1979 zijn het avonden met Ine. Vaak met huisgenoten en vrienden. Bij ons thuis in Boelenslaan (Friesland) en later in Wyns (Friesland). In Hogebeintum, Den Bosch of in Leeuwarden. Mahjongen met Godert en Angelique, lekker eten, de oudejaarsconference kijken en becommentariëren. In 1981-1982 vieren we Oud en Nieuw in Rome met Salvatore en Rene. Weinig vuurwerk maar wel duizenden lege flessen wijn die naar buiten werden gegooid. Zo kapot mogelijk. Rare jongens die Romeinen.

Dan volgen er reünie-achtige oudejaarsavonden met Derk en Trienette, Rob en Rita, Eric en Nienke / Wendy, Gea en plus en wij. Plus natuurlijk onze kinderen. Op Texel, ergens in Limburg, in Blankenberge, in Harlingen, op de Zwarte Haan op Terschelling. 1999 – 2000 … met Rob en Rita op Lanzarote. Vaste prik waren de door Ine gebakken oliebollen. En eindeloos verhalen ophalen over onze Avek-tijd. Ik herinner me de vraag aan de kinderen hoe ze het vonden om met z’n allen een paar dagen weg te zijn. “Saai – jullie lullen alleen maar over vroeger”. RAAK. Ze hadden gelijk. Aandachtspuntje voor volgend jaar. Maar nee hoor, weer hetzelfde liedje. Een keertje met z’n tweeën in Le Touquet – Paris Plage. Ik zou in fotoboeken moeten gaan kijken om het jaartal te weten.

2001 – 2002 Oud en Nieuw in Torquay (Zuid Engeland). Daar loopt iedereen verkleed over straat alsof het carnaval is. We zaten in een ‘Fawlty Towers’ hotelletje. Heel Brits, uitermate saai. Ine zat middenin de borstkanker-behandeling. De chemo’s waren voorbij. Twee weken rust. Daarna begonnen de bestralingen. We gingen een dag of vijf weg. Er even tussenuit. Catelijne woonde al in Amsterdam en Jules had net een nieuwe vriendin en bleef thuis. We kwamen terug in het hotel na een gruwelijk slecht etentje. Het was nauwelijks half negen. We besloten dat wij om 21u gingen doen alsof het middernacht was. Dat is natuurlijk ook zo ergens op aarde. Dus champagne. Glaasje. Proosten. Kussen en hopen op volledig herstel. We werden wakker gebeld door de kinderen toen in Nederland het vuurwerk losbarstte. Drie jaar later waren we in de Ardennen met Eric en Wendy. 2004 – 2005. De avond tevoren spraken we de vrees uit dat de kanker mogelijk opnieuw de kop opstak. Het werd onze laatste Oud en Nieuw samen.

Sterretjes (voor je weet wel wie)

Ik werd elk jaar door de buren in Bergen op Zoom uitgenodigd om samen met hen te dineren en te feesten. Ik heb dat nooit aangenomen. Ik was liever in mijn eentje. Beetje aanrommelen, Freek of Youp kijken en om 12 uur wel naar buiten. Vuurwerk kijken en dan schoof ik wel graag aan bij de buren voor een glas (en meer).

Over de jaarwisselingen in Mozambique vertel ik misschien een andere keer. Daar is trouwens veel van terug te vinden op dit weblog. Morgen begin ik aan mijn tiende blog-jaar. Tot dan. Veel plezier en wees voorzichtig met vuurwerk en auto-rijden met een glaasje teveel op.

Lijstjes (2)

Tags

Bergen op Zoom, Brith, Dvd, Foto's, Isabel, Leeuwarden, Maputo, Mozambique, Opruimen, Per, Regieboeken, Shredder, Umoja, Verhuizen, VHS, Vrienden, Weblog, Weggooien

Overal verschijnen lijstjes. In tijdschriften. In kranten. De Top 2000 of de Top-weet-ik-hoeveel. Goede voornemens. Andere bloggers schrijven een ‘Ik zal nooit … lijstje’ en weer anderen noemen het ‘My don’t f*ck me list’. Ook ik ontsnap niet aan de neiging om lijstjes te maken en te publiceren. Dat bewijzen mijn stukjes van de laatste weken. Zo is natuurlijk ook mijn boekenpagina ‘Onlangs Gelezen’ een verzameling met lijstjes.

Natuurlijk moet ook dit stukje een titel hebben. Ik koos – hoe saai kan ik het verzinnen? – lijstjes als titel. Ik ging toch maar even checken of ik deze titel niet al eens eerder heb gebruikt. Ja dus. Op 3 november 2012. Bijna acht jaar geleden. Klik HIER als je dat wilt lezen. Ik was verbaasd om het terug te lezen. Er is heel wat veranderd – en toch ook weer niet – in die acht jaar. Ook toen werden we doodgegooid met lijstjes. En ook toen pakte ik mijn koffer om een tijdje in Mozambique de Nederlandse winter te ontlopen. Net zoals dit jaar. Een groot verschil met vandaag is natuurlijk dat toen het UMOJA CFC programma nog bestond. Ik werd dus betaald om regelmatig in Afrika te zijn. Ik was er aan het werk. In 2012 woonde Isabel in Fomento (Matola Noord) en was dat de plek waar ik logeerde. Dat was gemiddeld een dag of tien (zo’n twee of drie keer per jaar) (*) en dan vloog ik weer richting één van onze projecten. In Oeganda of Kenia. Ethiopië of Tanzania. Zimbabwe of Zuid Afrika. Of weer terug naar huis in Nederland.

Het was (januari 2012) nog voordat ik een e-reader had. Dus één koffer was gevuld met boeken. Een stuk of vijftien. Er gingen toen nog dvd’s in een koffer. Wanneer was de laatste keer dat ik zo’n schijfje in mijn handen heb gehad? Onze trouw-dvd? Alweer bijna zeven jaar geleden. Mijn Noorse collega Brith huurde in die tijd – voor haar fredkorpset-programma – een flatje in het centrum van Maputo. Ook daar logeerde ik met enige regelmaat. Ik zie Brith nog steeds als we toevallig op hetzelfde moment in Mozambique zijn. Ook Per – Zweedse vriend en collega – zie ik. Meestal voor een kop koffie of een biertje. Hij is – na vier diefstallen en een overval in zijn huis – terug naar Noorwegen. Of hij ooit terugkeert naar Mozambique is de grote vraag. Ik hoop dat hij daar een antwoord op vindt. Hij maakt vast ook denkbeeldige lijstjes om antwoord te vinden op die vraag.

Een lijstje maken op de laptop (Foto: Pixabay)

Ik ga de laatste dagen van het jaar nog even door met lijstjes. Mijn favoriete boeken. De beste series die we afgelopen jaar (tijd) hebben gezien. Wie weet volgt er een lijstje met (goede) voornemens. En ik overweeg een wekelijkse rubriek op dit weblog. Een wekelijks verhaaltje over een voorstelling die ik heb geregisseerd. Ik leg het uit. Mijn twee verhuizingen – in twee jaar tijd – zorgden voor een grote opruiming. Vooral letterlijk. Dat is fijn. Opgeruimd staat netjes. Maar wel met pijn in het hart. Er zijn een grote hoeveelheid kartonnen dozen – met papier – weggebracht naar twee verschillende containerparken. In Bergen op Zoom was er plaats zat. Boekenkasten vol met mappen. Gemiddeld twee of drie mappen per theater-project dat ik heb geregisseerd sinds begin jaren tachtig. Daarnaast nog mijn regieboeken van diezelfde voorstellingen. Bij het opruimen hanteerde ik het volgende criterium: “Stel dat ik vandaag dodelijk verongeluk en mijn kinderen moeten mijn boeltje opruimen. Wat bewaren ze? Wat gooien ze weg?” Ik heb mezelf dus verplaatst in hun keuzes. Dat werden heel wat ritjes naar papiercontainers. Foto’s heb ik bewaard. Van de flyers of affiches van voorstellingen heb ik een foto gemaakt of heb ik het programmaboekje gescand. Recensies, interviews, krantenartikelen, toi toi toi briefjes en frutseltjes … ze bestaan niet meer. Ook de tekstboekjes zijn waarschijnlijk al lang verwerkt in recyclage-materiaal. De VHS-banden, de DVD’s en de foto’s van voorstellingen staan tijdelijk opgeslagen in een paar kartonnen-dozen op de zolder bij mijn dochter. Waarschijnlijk zullen zij ook ooit de weg vinden naar een shredder. Voorlopig zijn ze nog gered. De vraag is natuurlijk: “Voor hoe lang?” Hoe Lang is een Chinees. 

Nu ga ik naar de keuken. Terug naar mijn denkbeeldig lijstje voor de kerstlunch. Het meeste heb ik gisteren al voorbereid. Nu rest enkel nog de afwerking. Prettig Kerstfeest. Feliz Natal.

(*) In 2012 kwam Isabel twee maanden naar Nederland. Met reisjes naar Frankrijk en Portugal. En in oktober – op mijn verjaardag – vroeg ik haar ten huwelijk.

Ik heb nog niet

Tags

Cadfael, Derek Jacobi, E-reader, Ellis Peters, Friesland, Leeuwarden, Lezen, Negen, Regen, Sinterklaas, Sorjonen, Tolino, Verhuizen

 

Love – Jaume Plensa

Ik heb nog niet …

• verteld over het bezoek van Sinterklaas aan de Nederlandse en Vlaamse kinderen in Maputo. Eind november had de beste man tijd gevonden om een paar cadeautjes uit te delen op de Nederlandse ambassade. Gelukkig is zijn conditie goed want van het koude Nederland – rond de 2c – naar zuid-oost Afrika – rond de 40c – is een flinke aanslag op de weerstand. Maar ja … waarom zou ik daar een maand later nog over willen schrijven?
• verteld dat ik na bijna dertig jaar weer twee thrillers van Ellis Peters heb gelezen. Met plezier. Misschien herinner je je de BBC-serie ‘Cadfael’ (Derek Jacobi) met een middeleeuwse monnik als hoofdpersonage. Een speurneus die de nodige misdaden oplost in de jaren stillekes (1137 – 1145). Leuk om tussendoor te lezen.
• verteld dat ik dezelfde acteur – Derek Jacobi – in de zomer van 1979 aan het werk zag als Hamlet (William Shakespeare) in het openlucht-theater bij de Acropolis in Athene (Griekenland). Oudere (mee)lezers kennen die acteur misschien van ‘I Claudius’ – een andere succesvolle BBC-serie.
• verteld dat ik verhuisd ben naar Leeuwarden. Ik heb er natuurlijk al eens vaker over gemijmerd en over geschreven. Waarschijnlijk heeft het getal 9 invloed op deze beslissing. In 1979 verhuisde ik vanuit Vlaanderen naar Leeuwarden. In 1989 verhuisden we met het hele gezin vanuit Wyns – op een steenworp-afstand van Leeuwarden – naar Bergen op Zoom. En nu – 2019 – maak ik de reis in de omgekeerde richting. Van Noord Brabant (Ossendrecht) terug naar ‘Us Heitelân’.
• verteld over mijn pech met mijn Tolino e-reader. Misschien is pech niet het goede woord – onhandigheid of onzorgvuldigheid zijn waarschijnlijk eerlijker omschrijvingen. Ik pak mijn spullen en loop naar de auto. Het regent harder dan ik dacht dus ik let niet goed op. Ik stap in de auto en vertrek. Mijn mobieltje, een paraplu, een extra trui op de stoel naast me . Ik rij weg en realiseer me … geen e-reader. Ik draai om en rij terug naar huis. Op de plaats waar ik net daarvoor wegreed zie ik mijn e-reader liggen. Nat en half in het zand – beginnende modder. Ik maakte me nog niet druk want mijn elektronische bibliotheek zit verpakt in een leren omslag. Ik check heel gauw of alles nog werkt maar moet me haasten want ik ga naar een concert met vrienden uit Zimbabwe. Ze zijn op tournee. ’s Avonds laat ontdek ik dat er toch schade is aan mijn e-reader. Ik kan niet meer ‘bladeren’ en de onderste 15 % van het beeld is verdwenen. Ooo … domme Koen. Goed voor de economie maar slecht voor mijn eigen portemonnee. Er moet een nieuw apparaat gekocht worden want zonder boek …
• verteld dat ik ondertussen weer papieren boeken lees. Tja – een mens moet wat … hahaha. Non-fictie-boeken lees ik bijna nooit op mijn e-reader of tablet. Nee, in non-fictie-boeken wil ik kunnen bladeren. Heen en weer en weer terug en eventueel iets aankruisen of markeren. Dat kan ook met een elektronische variant maar dat vind ik teveel gedoe.
• verteld dat ik net ‘Sorjonen’ (Bordertown) – seizoen 1 heb gezien. Een prima politie-serie uit Finland. Maar verdorie … het eerste seizoen eindigt met een reuze cliffhanger en ik heb het tweede seizoen niet … help. Hier was ik niet op voorbereid.