Ik weet nog waar

Tags

Familie Familie, Groningen, Het jaar van Fortuyn, Jeugdtheater, Moord, Pim Fortuyn, Politiek, Theater, Theater Rob Heiligers, Vrienden, Waar was je?

Vandaag twintig jaar geleden werd Pim Fortuyn vermoord in het Mediapark in Hilversum. Er zijn zo van die dagen in de geschiedenis die veel indruk achterlaten. De vraag wordt dan gesteld: “Weet je nog waar je was toen …?” Ik zie die vraag ook vandaag voorbij komen. Op de plaats van de puntjes staat dan zoiets als “toen je hoorde dat Pim Fortuyn is doodgeschoten?” Soortgelijke vragen over: de aanslagen op 11 september 2001 of de moord op JF Kennedy of Martin Luther King.

20 jaar geleden zat ik in de auto en luisterde naar de autoradio. Zoals gebruikelijk luisterde ik naar Radio 1 – ook toen al de nieuws- en actualiteitenzender. Ik was op weg naar Groningen naar een try out van een jeugdtheatervoorstelling die ik regisseerde. Daarover zo nog wat meer. Ik reed ergens tussen Utrecht en Almere. De radio was er meteen bij … dodelijke aanslag op Fortuyn. Eerst was er nog veel onduidelijk. Ik moest nog bijna twee uur rijden. Van die rit zelf herinner ik me niets. Gedurende die twee uur werd het duidelijk dat de politicus de aanslag niet had overleefd. Een gedenkwaardige rit. Ik parkeerde de auto buiten bij het repetitielokaal van Kolder & Ko in Groningen en liep naar binnen. Rob, Marieke en Jothea hadden het decor al opgesteld, alle spullen lagen klaar. Ik merkte dat zij nog niets hadden gehoord over Fortuyn. Een half uurtje later zouden een aantal uitgenodigde mensen naar een eerste try out van Familie Familie komen kijken. Wat moest ik doen? Het vertellen of mijn mond houden? Uiteraard zou dat nieuws hun (onze) voorbereiding flink in de war schoppen. Maar natuurlijk zou het publiek dat wel weten. Ik vertelde het. Eerst ongeloof en dan verbijstering. Geen van ons allen was een Fortuyn-aanhanger. In tegendeel zelfs. Maar een moord? In Nederland? Niet te geloven, niet te bevatten.

Familie Familie – Theater Rob Heiligers

Wat nu? We zaten in de kleine kantine wat te filosoferen, beetje wezenloos te kletsen toen de eerste gasten (collega’s en vrienden) binnendruppelden. Natuurlijk was er maar één gespreksonderwerp: Pim Fortuyn. Na ruim een half uur peilde Rob de stemming. Wat doen we: de try out door laten gaan of verder blijven praten zoals we al deden? We kozen (zonder te stemmen hoor) voor dat laatste. Er komen later nog wat try out momenten. We waren niet gehaast. Nú spelen zou geen juiste feed back opleveren.

Weet jij nog waar je was toen je dit hoorde?

Ps. Via NPO-start kijk ik nu naar de dramaserie: ‘Het jaar van Fortuyn’ (Avro/Tros) Ik lees negatieve recensies met kwalificaties als: ‘slecht amateurtoneel’. Daar ben ik het niet mee eens. Het is geen topserie maar ik amuseer me goed.

Vrij of niet

Tags

Ambassade, Culinair, De Walvishaai, Docent Nederlands, Huwelijksverjaardag, Isabel, Kleuters, Koningsdag, Maputo, Mozambique, Vakantie, Vrije dagen, Zambi

En waar is dat feestje? In Zambi (Maputo, Mozambique).

Het zijn een beetje rare dagen. Elke dag weer de vraag: ‘Is het vandaag een werkdag of niet? Ik leg het uit.

Ik geef Nederlandse les aan alle leerlingen van de Nederlandse school in Maputo. NSM DE WALVISHAAI. (Nederlandse School in Maputo – De Walvishaai). Daarnaast geef ik les aan drie medewerkers van de Nederlandse Ambassade en enkele privé-leerlingen. Alle lessen verzorg ik van maandag tot donderdag. De vrijdag houd ik zoveel mogelijk vrij voor andere zaken. Voor het huis, de tuin en noodzakelijke (bureaucratische) rompslomp.

De school heeft Nederlandse en Vlaamse leerlingen. Zij gaan naar vier of vijf verschillende dagscholen. De Italiaanse school, de Engelstalige Montessori-school, de Engelstalige Internationale school, de Amerikaanse school en de Franse school. Deze scholen hebben geen enkel overleg met elkaar wat vakantiedagen betreft. Ja, over een ding zijn ze het eens: een officieel vrije dag in Mozambique is ook een vrije dag op hun school. Daarnaast volgen zij ook de vrije dagen en onduidelijke vakantieroosters van respectievelijk Italië, USA en Frankrijk. Als ik daar de Nederlandse en de Belgische vrije dagen zou aan toevoegen dan zijn er meer vrije dagen dan lesdagen, bij wijze van spreken dan toch.

Vandaag is het een gewone lesdag terwijl het in Nederland Koningsdag is. Dus vrij. In België is het een gewone schooldag. Twee leerlingen zijn afwezig want zij zijn kort op vakantie in Nederland. Vandaag na school- en werktijd gaan Isabel en ik nog even langs op de Nederlandse ambassade voor een Koningsdag-receptie. Nog geen feest want dat mag nog niet. Pandemie, weet je wel. Er zijn – jammer genoeg – nog steeds beperkingen.

Aanstaande zondag is het 1 mei en dat is een vrije dag in Mozambique. Omdat deze dag op zondag valt wordt ie automatisch verplaatst naar maandag. Dus maandag 2 mei is een officieel vrije dag. Omdat er best veel maandagen wegvallen als schooldag, ga ik maandag wel aan de slag met mijn kleutergroepje. Alle ouders vonden dat een prima idee. Licht gemopper van Isabel, dat dan weer wel.

Ik ga nu aan de slag met wat anders want de lessen van vanmiddag moet ik nog voorbereiden. Vertelde ik al dat we gisteren onze huwelijksverjaardag vierden met een lekker etentje na het werk? Nee, natuurlijk niet maar het maakt het gevoel van ‘vrij of niet vrij zijn’ alleen maar wat verwarrender.

Verkeersboete

Tags

Auto, Benzine, CJIB, Goes, Haringvlietbrug, Heemstede, Maputo, Nederland, Numansdorp, Refresco, Repetities, Snelheidovertreding, Verkeersboete

Dat is een hekel heb aan de verkeerspolitie in Mozambique en hun klein-corrupt gedrag heb ik hier al vaker uit de doeken gedaan. Maar als ik dan in Nederland een verkeersboete krijg dan heb ik onmiddellijk heimwee naar de jongens en meisjes in Maputo. Daar kun je tenminste tegenaan lullen en kijken of je het op een akkoordje kunt gooien. In Nederland zie of spreek je geen hond. Alles gaat via camera’s en enveloppen met boetes.

Ja, ik heb tot tweemaal toe te snel gereden. Twee weken na elkaar op bijna hetzelfde tijdstip, op dezelfde plaats. Grrr. Ja, ik reed te snel maar had niet echt in de gaten dat ik iets verkeerds deed. Ik let namelijk goed op en gebruik meestal cruisecontrol om te verhinderen dat ik onoplettend toch te hard rij. Ik leg uit wat ik verkeerd deed. Gisteravond reed ik namelijk opnieuw op hetzelfde tijdstip op dezelfde plek. Zoals je op de bekeuring kunt lezen: Op de A29 op de Haringvlietbrug om 22.47. Ik kom dan van de repetitie in Goes en rij naar mijn logeeradres in Heemstede. Vanaf Goes mag je ’s avonds bijna overal 120 km/u rijden. Ik houd me aan die snelheid. Ik luister naar NPO 1. Het is rustig op de weg. Iets voor de Haringvlietbrug zie je plots een bord 90 km/u. Heel even later staat op het matrix-bord 70 en nog even later 50. Ik denk dat dit alles binnen een kilometer afstand van elkaar staat. Uiteraard schakel ik de cruisecontrol uit en verminder vaart. Ik ga niet vol op de rem. De weg is versmald. Er wordt aan de weg (brug) gewerkt. Niet ’s nachts maar er zijn wegwerkzaamheden. Voor mijn gevoel (dom Koen) reed ik heel rustig ondanks de lege snelweg. Niet dus. Ik reed 65 km/u. Te hard. Boete: 108 euro. WAT ZONDE VAN DE CENTJES. En niemand om tegenaan te lullen. Ik betaal uiteraard per ommegaande maar dan zie ik dat ik een week later (vorige week dus) opnieuw in de fout ging. Nu een boete van 45 euro.

Gisteravond heb ik driedubbel goed opgelet. Opnieuw een volkomen lege snelweg. Geen werkvolk in de buurt. Ik kroop tegen 49km/u over die kostbare brug. Alle Haringvliet-slakken passeerden me met groot gemak.

Al bij al zijn het dus dure repetities. Dure benzine en bijkomende boetes. ‘It’s all in the game’ zullen we maar zeggen. Maar ik kijk nu al uit naar het moment dat de verkeerspolitie in Maputo zeurt om een ‘refresco’. Letterlijk betekent dat een ‘frisdrank’ maar ze bedoelen natuurlijk een ‘zakcentje’. Beginnen met een boete van 2000 mt – ongeveer 25 euro – tot pak ‘m beet na wat over en weer gepraat … een eurootje of 5 voor hun eigen broekzak.

Ondertussen in Nederland (6)

Tags

Friesland, Fryslân, Gemeenteraadsverkiezingen, Groen Links, Leeuwarden, Politiek, Verkiezingen

Laat ik vandaag ook maar de titel ‘Ondertussen in Nederland’ gebruiken. Ik gebruik enkele statistieken en twee foto’s. Onderwerp: de gemeenteraadsverkiezingen 2022. Ooit in een ver verleden toen ik nog in België woonde ging ik voor het eerst naar de stembus. Dat was toen een verplichting – ik denk dat ik daar wel een voorstander van ben. Het waren ook gemeenteraadsverkiezingen. In Boechout – provincie Antwerpen. Kort daarna verhuisde ik naar Nederland. Naar Leeuwarden. Ik mocht vervolgens zelden deelnemen aan verkiezingen want ik ben een buitenlander (Belg) in Nederland. Dus voor de provincieraad en voor de Tweede Kamer mag ik niet stemmen. Belastingen moet ik wel in Nederland betalen hoor. Ergens in de jaren 90 van de vorige eeuw kreeg ik wel stemrecht voor de gemeenteraad en voor het waterschap. Voor de Europese verkiezingen mag ik kiezen of ik in België of in Nederland stem. Dat doe ik dus in Nederland, daar woon ik tenslotte.

Ik zag dus het stemhokje in Bergen op Zoom met enige regelmaat van binnen. Het stemmen per post voor het Belgische parlement ging zelden goed. Daar hoort flink wat administratie bij en dat ging vaak fout. Nu zou het weer een keertje gewoon gaan. Stemmen in een Nederlands stemhokje.

Voor het eerst in mijn leven vulde ik de stemwijzer in. Dat was mogelijk voor de gemeente Leeuwarden. Fijn. Uiteraard was ik benieuwd naar de uitslag.

Dit advies beviel me. Dat is ook wat ik – zonder stemwijzer – in gedachte had. Nou ja … Groen Links of PvdA, niet de Christen Unie. De Partij van de Dieren (PvdD) heeft geen kandidatenlijst ingediend in de Friese hoofdstad.

Ik maakte eerst een selfie met het bordje ‘Stembureau’ én de Oldehove in beeld. Tja, dan krijg je een foto in spiegelbeeld. Er kwam een man naar buiten die wel een betere foto wilde maken. Bij deze. In het stemhokje worstelde ik wat met mijn telefoontje, het grote stemformulier en mijn rode potloodje. Ik weet eigenlijk niet of dat mag. Doet er niet toe …

Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn politieke voorkeur. Ik ben ‘aards-conservatief’. Ik stem al meer dan 40 jaar hetzelfde. PSP, Groen Links of Groen! Ik ben hondstrouw. Ik heb dat al eerder gemeld op dit weblog. De uitslag …

Ik kan tevreden terugkijken naar de uitslag in de Friese hoofdstad. Groen Links wint 2 zetels. Dat is beter dan verwacht. Jammer dat de PvdA zetels moet inleveren. Zouden het communicerende vaten zijn? Waarschijnlijk wel. Dat FvD een zetel haalt, vind ik verontrustend. De FNP (Fryske Nasjonale Partij) doet het uitzonderlijk goed. Meestal scoren zij goed in plattelandsgemeentes. Nu dus ook in de stad. Het opkomstpercentage is (in het hele land) schrikbarend laag. Leeuwarden scoorde – als grote uitzondering – een bijna 11% hogere opkomst.

Goed, dat was het weer. Ik heb dit stukje vooral geschreven om er over een paar jaar zelf nog eens naar te kunnen kijken. Mijn weblog wordt na twaalf jaar meer en meer soort persoonlijk archief. Kleine briefjes met krabbels, schriftjes en mapjes op een externe harde schijf zijn veel moeilijker te archiveren.

Ondertussen in Nederland (5)

Tags

Corona zelftest, Den Haag, Goes, Kunstmuseum, Leeuwarden, Nederland, Online lesgeven, Paula Rego, Trein

Af en toe gebruik ik de titel ‘Ondertussen in …’. Ik heb twee varianten: Nederland en Mozambique. Op de een of andere manier schrijf ik weinig over mijn activiteiten in Nederland. En dat is ook nu weer het geval. Ik ben alweer achttien dagen in West-Europa. Meer nauwkeurig moet ik dan zeggen: meestal in Nederland, heel af en toe in Vlaanderen en ook een paar dagen in Beieren (Duitsland).

Je zou dan kunnen denken dat ik heel veel stof heb om over te schrijven. Dat is zo. Stof genoeg maar weinig animo om dat via mijn vingertoppen en het toetsenbord te vertellen, hier op mijn blog. Het zijn bijzonder drukke weken met veel werkafspraken (in Zeeland) die ik ook wil combineren met familie- en vriendenbezoek. Tel daarbij op dat ik ook gewoon blijf lesgeven aan mijn leerlingen in Mozambique – ja, online natuurlijk – dan verlang ik ’s avonds naar mijn bedje en heb ik geen puf meer om nog langer naar een beeldscherm te staren.

Gisteren (zondag) had ik aangekruist als een dagje voor mezelf. En waar was ik dan?

Zo moeilijk is het niet. In Den Haag. Belangrijkste bestemming: Het Kunstmuseum, vroeger Het Gemeentemuseum. De grote overzichtstentoonstelling van de Portugees-Britse kunstenaar Paula Rego. In Mijn Digitaal Lockdown Museum heb ik al over haar verteld. Klik HIER. Ik was maar net op tijd want volgende zondag eindigt deze expositie. Het was lekker druk in Den Haag, niet alleen in het museum maar ook op de terrassen. Mooi weer – weet u wel. Ik vind het nog steeds koud, zegt deze import Afrikaan. Ik loop ook wat te kuchen, te snotteren en te proesten dus ik weet ondertussen hoe een corona-zelftest werkt. Er verscheen gelukkig nog niet één keer een tweede streepje.

Dit is uiteraard geen samenvatting van twee-en-een-halve week Nederland. Niet eens van een paar uurtjes in de residentie. Ik kom er nog op terug neem ik me nu voor. Vanavond weer alle repetitie-zeilen bijzetten in Goes. Morgenochtend naar huis (in Leeuwarden). Twee dagen online lesgeven en woensdag gaan stemmen. Daarna naar het Fries Museum, de bioscoop en het theater. Niet allemaal op dezelfde dag hoor. Treinen, musea, repetities, theater, bioscoop … wat dat betreft zijn mijn Mozambikaanse en Nederlandse leven moeilijk met elkaar te vergelijken. Gelukkig bestaat er zoiets als WhatsApp-video want Isabel is in haar eentje in warm Djonasse.

Twee films

Tags

Film

Lam geslagen

Tags

Europa, Oekraïne, Oorlog, Rusland, Sprakeloos, Vrede

Wat moet ik hier vertellen terwijl er in Europa een oorlog woedt? Alles wat ik zou kunnen melden, lijkt zo onbenullig. Dus ben ik maar voor even in mijn blog-schelp gekropen. Krik-krak, deurtje op slot. (*) Je merkt vanzelf wanneer ik weer iets te melden heb.

(*) Ik verdwijn niet uit blogland. Ik blijf lezen en reageren op stukjes van anderen. En het journaal blijf ik volgen en de kranten blijf ik lezen. Daarvoor ben ik niet op slot.

Zaza

Tags

Begrafenis, Botswana, Corona, Dinokana, Dood, Familie, Nichtje, North-West Province, Overlijden, Pretoria, Schoonfamilie, Skilpadshek, Suikerziekte, TIA, Zeerust, Zuid Afrika

Mmapula Isabel Phakwe (27 september 2007 – 23 januari 2022)

Ik denk dat ik met deze eerste regel al veel heb uitgelegd waarom ik afgelopen woensdag een onverwachte blogpauze aankondigde. Hartelijk dank voor jullie reacties maar de reden was triester dan jullie goed gemeende suggesties. Ik wist niet precies wat me te wachten stond. De jonge dame (in die eerste regel) is ons nichtje Zaza. Oudste dochter van Isabels oudste broer. Ze is 14 jaar geworden. Een in-en-in trieste realiteit.

In mijn agenda stonden afgelopen week heel wat afspraken in Zeeland in verband met een nieuwe theaterproductie in Goes. Door de lockdown en het uitstel van veel openbare bijeenkomsten besloot ik nog wat langer in Mozambique te blijven. Dat kwam nu goed van pas. Nou ja, bij wijze van spreken.

We wisten dat Zaza enkele dagen voor de Kerst was opgenomen in een ziekenhuis in Pretoria (Zuid-Afrika) waar ze afwisselend bij een tante en bij haar vader woonde. We mochten in verband met allerlei covid-19 regels niet op bezoek gaan. Zelfs haar vader moest het doen met korte telefonische gesprekjes met de afdeling van het ziekenhuis. Er ging half december iets mis met haar en haar vorig jaar geconstateerde suikerziekte. Vorige week zondag is ze overleden. De familie in shock en in rouw. Zaza is het oudste kleinkind van mijn schoonouders. Zij zijn in Portugal i.v.m. diverse doktersbezoeken. Mijn zwager studeert in Lissabon en mijn schoonzusje en haar man wonen in Belfast (Noord-Ierland). Wij zijn de enigen die in de buurt zijn. Nou ja … in de buurt … minder ver weg dan Europa.

Zaza’s moeder woont bij haar ouders in Dinokana (Zuid-Afrika) met Samantha, het jongere zusje van Zaza. Ik had nog nooit van Dinokana gehoord. Nu weet ik dat dit dorp slechts 12 kilometer verwijderd is van Skilpadshek – de grens met Botswana. Ruim 800 kilometer bij ons vandaan. Pal naar het westen. We zijn er de afgelopen dagen geweest want daar werd Zaza zaterdag begraven, op loopafstand van het huis van haar grootouders.

Op het erf bij Zaza’s grootouders in Dinokana

Het waren intense, trieste en mooie dagen. Een hele rare mix van emoties. Ik hoop er de komende dagen woorden voor te vinden. Het overlijden van een kind, een teenager is dramatisch. Voor haar ouders, haar grootouders, haar zusje. Voor ooms en tantes, neefjes en nichtjes, haar vrienden. De buren en de hele gemeenschap.

Wij zagen Zaza voor het laatst in augustus 2019 op de bruiloft van Aldovanda en Andy. Daarna gooide corona roet in het eten. De grens Zuid-Afrika – Mozambique was lange tijd gesloten. We zagen elkaar af en toe via WhatsApp-video. Ze vond het altijd fijn om even met Tio Koen te praten. En ik zag het meisje – dat ik voor eerst ontmoette toen ze 3 jaar was – opgroeien tot een intelligente, jonge dame.

Nog even iets over die mix van gevoelens. Ik was nauw betrokken bij de begrafenis-rituelen als oudste familielid langs vaders zijde. Een korte speech en het mee helpen dragen van de kist. Tegelijkertijd was alles nieuw en licht exotisch voor deze Vlaamse oom. Ik had mijn schoonouders beloofd om ook wat foto’s en filmpjes te maken. Voor zover dat kan natuurlijk. Vechten tegen mijn tranen en tegelijkertijd weten dat ik met de muzikanten van dienst wil gaan praten. Ik ga de volgende dagen wat meer vertellen over deze gebeurtenis die veel indruk heeft gemaakt. Niet alleen op mij maar ook op Isabel. Ik zal daar dan de titel TIA voor gebruiken … This Is Africa.

Onverwachte blogpauze

Tags

Afrika, Bloggen, Familie, Onverwacht, Pauze

De titel zegt veel. Niet alles, dat begrijp ik. Je hoort nog van me maar het zal nog even een paar dagen duren. Geen reden om ongerust te zijn.

Foto door Cup of Couple op Pexels.com

Ik klap zo het beeldscherm dicht. Blijf gezond.

Blendle

Tags

Abonnement, Betaalmuur, Blendle, Blendle Premium, Gratis, Groen Links, Lisa Westerveld, Nieuws, Volkskrant, Volkskrant Magazine

Ik heb het al wel eens eerder over ‘Blendle’ gehad op mijn blog. Een website (organisatie) die je tegen betaling laat meelezen in nationale en internationale kranten en tijdschriften. Ik was jaren geleden een enthousiaste gebruiker. In het begin van hun bestaan. Je had je eigen ‘portemonnee’. Meestal zat daar bij mij tien, maximaal 20 euro in. Je had toen twee opties. Je kocht of de hele (digitale) krant of je betaalde per artikel. Ik denk respectievelijk 1,10 euro of 0,19 eurocent. Na een maand of drie was mijn portemonnee leeg en vulde ik hem weer aan.

Na een tijdje werd het onmogelijk om een hele krant te kopen. Jammer. En weer wat later ging ook de optie ‘koop een artikel’ in de blende-prullenbak. Nog jammerder. Ik kreeg een aantal maanden de tijd om mijn geld toch nog uit te geven voor artikels. Ik weet niet meer of ik dat ook daadwerkelijk heb gedaan.

Blendle introduceerde een abonnementssysteem. Voor een tientje per maand kun je lezen en bladeren in meer dan 100 kranten en tijdschriften. Ik ben er (nog) nooit aan begonnen. Wat moet ik met 100 kranten en tijdschriften? Ik zit nu al te vaak naar een beeldscherm te turen. Ik beperk me dus tot de gratis stukjes en de koppen in kranten en tijdschriften. Ik weet dat ik 14 dagen Blendle Premium gratis mag uitproberen. Toch twijfel ik, voornamelijk om mezelf te beschermen tegen veel te veel beeldscherm-tijd.

Waarom schrijf ik daar vandaag over? In het Volkskrant Magazine staat een groot interview met Lisa Westerveld. Twee Kamerlid van Groen Links. Ik volg haar (een beetje) via Twitter en de gangbare nieuwssites zoals nos.nl en nu.nl. Ik ben wel benieuwd naar dat interview. Maar ja … het zit achter de digitale betaalmuur.

Wat nu? Het gewoon voorbij laten gaan als heel veel andere stukken die me wel interessant lijken? Na twee dagen ben ik de interesse waarschijnlijk alweer vergeten. Zo gaat dat met nieuws. Of neem ik 2 weken een gratis proefabonnement en zorg ik ervoor dat ik me op tijd afmeld? Ik weet het nog niet.

Blogs eindigen vaak met een vraag. Klantenbinding. Hahaha. Kennen jullie Blendle? Hebben jullie online-abonnementen? Wat raad je me aan: 14 dagen uitproberen of het laten passeren?

P.s. Mocht je toevallig dit interview hebben op papier en je wilt er foto’s van maken … dan. Nou ja, dan komen we vast in contact met elkaar om e-mails uit te wisselen. Ja toch?!?