Sint Juttemis

Tags

Abe de verteller, Avek, Fanfare, Het Bedrijf v/h, Leeuwarden, Legende, Lezen, Onmogelijk, Pausin Johanna, Rob Maaskant, Sint Jut, Sint Juttemis, Vrienden

Vandaag is het vrijdag de dertiende (september). Sinds mijn studie (eind jaren 70, begin jaren 80) op de ‘Akademie voor Ekspessie en Kommunikatie’ (AVEK) zijn de termen ‘Sint Juttemis’ en ‘Vrijdag de Dertiende’ onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het lesrooster ging totaal overboord. De hele school vierde het feest van Sint Jut – de dag dat het onmogelijke mogelijk bleek te zijn. Elk Sint Jut-feest had een ander thema maar steevast werd er een vuur gemaakt en werd de legende van Sint Juttemis verteld of voorgelezen.

Afbeelding uit het AVEK-archief

In het jaarverslag (ik denk 1981) werd deze legende ook gedrukt. Gestencild is een juistere omschrijving. Ik publiceer het hele verhaal binnenkort op dit weblog. Voor de geïnteresseerden HIER alvast een link en het begin van de legende.

Een traditie die in ons geheugen (en hart) is gegrift. Elke vrijdag de dertiende heb ik wel contact met enkele voormalige studie-genoten. Het is vandaag niet anders. Dankzij een ‘WhatsApp-groepje’ vliegen de beste wensen op en neer. Van Kreta via Breda naar Harlingen. Van Frankrijk via Groningen naar Amersfoort en Hilversum. Van Bosnië naar Mozambique en weer terug naar Leeuwarden waar het allemaal begon.

Omdat ik toch online ben, check ik even meer ‘weetjes’ over Sint Juttemis. Uiteraard is het een item op Wikipedia. Een mooi verhaal vind ik bij Abe de Verteller. Klik HIER. Hij verwijst naar Pausin Johanna. Ik heb het boek met dezelfde titel langgeleden – met heel veel plezier – gelezen. Auteur: Donna Woolfork Cross.

Sint Juttemis of ‘De dag dat de kalveren op het ijs dansen’. Met andere woorden … een dag die niet bestaat. Het is onmogelijk. Ook in vergelijkbare uitdrukkingen zoals de Vlaamse variant: ‘Als de kiekens tanden krijgen’. Of ‘Als de katten ganzen-eiren leggen’ Of ‘Als Pasen en Pinksteren op één dag vallen’. En de laatste variant zegt dat Sint Juttemis een verbastering is van ‘Jodenmis’. Ook dat is onmogelijk – het Joodse geloof kent geen mis, zoals de katholieken.

Nog een laatste opmerking. Eind 1989 verhuisden we naar Bergen op Zoom. Enkele jaren later maakte ik kennis met Rob Maaskant. Beeldend kunstenaar, performer en muzikant. We werkten vaak samen aan grote theatrale producties in Brabant en Zeeland. Rob was jarenlang muzikant bij de Zeeuwse fanfare … je raadt het al … Sint-Juttemis.

Ondertussen zijn er meer dan vijftig ‘Appjes’ verstuurd in de ‘Oud-Avek-groep’ en wordt er flink gewerkt aan een drijvend Sint Juttemis feest. Als het zover is zal ik er vast over schrijven. Eén ding is zeker … het is op een vrijdag de dertiende …

Advertenties

Even bijpraten (2)

Tags

Bank, Beira, Bruiloft, BTM, Familie, IDAI, Internet, Isabel, Moza-bank, Mozambique, Paus, Peaky Blinders, Uitnodiging, Weblog

Alweer een week niets toegevoegd op mijn eigenste stukje www. Hoe dat komt? Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. Ik ben niet drukker dan normaal. Ik lees wel maar niet opvallend veel vaker dan gebruikelijk. Ik reageerde de afgelopen dagen wel op stukjes van collega-bloggers maar ik vergat mijn eigen weblog. Vandaar dus een korte update (in slecht Nederlands). Even bijpraten …

Mijn bank-perikelen zijn nog steeds niet opgelost. Ik kan mijn ‘oude’ btm-bankpas wel gebruiken maar ik heb nog steeds geen toegang tot internet-banking. Dat betekent dat ik niets kan beginnen met mijn eurootjes op mijn Mozambikaanse bankrekening. Ook bij mijn derde bezoek verontschuldigden de dames van MOZA-bank zich. De twee systemen (BTM en MOZA) zijn nog niet volledig aan elkaar gekoppeld. Nog even geduld. Ik heb ondertussen wel mijn nieuwe rekening-nummers en bijbehorende NIB en IBAN-nummers gekregen. Mijn persoonlijke ‘economie’ draait weer uitsluitend op cash-geld. Wordt vervolgd …

De ene bruiloft is nauwelijks achter de rug of er liggen alweer drie uitnodigingen klaar. Omdat Isabels ouders tot eind oktober in Portugal verblijven worden wij geacht acte de présence te geven. Een oud-collega. Een neef. Een vage kennis van vroeger. Ik heb tweemaal ja gezegd en eenmaal nee. Mensen die ik nog nooit gezien heb en Isabel waarschijnlijk ook niet … nee … dank u. “Proficiat, eet smakelijk, proost en nog veel geluk samen”.

De paus is weer veilig terug in Vaticaan. Zijn rondreis in zuid-oost Afrika zit erop. Driemaal M. Mozambique, Madagascar en Mauritius. Veel media-aandacht. Ook wij keken een paar dagen naar het achtuurjournaal. ‘Vrede en verzoening’ waren de sleutel-woorden tijdens alle interviews en toespraken. Heel veel speeches met voortdurend de Mozambikaanse president in beeld. Het is tenslotte verkiezingstijd. Waar nauwelijks aandacht voor is (was) … na IDAI, de storm die Beira (tweede grootste stad van Mozambique) trof, zou de paus zeker deze streek bezoeken en in gesprek gaan met overlevenden. Dat is dus niet gebeurd. Waarom niet? De burgemeester van Beira is van de oppositiepartij MDM (en ook presidentskandidaat) en zou anders teveel aandacht krijgen. Let op … dit zijn mijn woorden. Verder hoor ik daar niemand over. Klik HIER voor een kort verslag en enkele foto’s.

We kijken af en toe een aflevering van ‘Peaky Blinders’ maar vaak is Isabel te moe en gaat haar figuurlijke kaarsje al rond negen uur uit.

Bron: Pixabay

Zeker na een dag als gisteren wanneer de ‘baas’ haar tot half acht bezighoudt. Deels voor prive-zaken maar ja … dat zijn verworven rechten van het hoger management. Einde werktijd is officieel 17u. Compensatie? Vergeet het maar. Vanochtend liep de wekker gewoon om 5.10 af en vertrok mijn lief om 6.15 naar kantoor in de stad.

Ik ga zo mijn lessen voor morgen voorbereiden want dat gaat ook gewoon door. Daar ben ik blij mee. Daarna ga ik de maandelijkse waterrekening betalen en klagen dat die veel te hoog is. Belachelijk hoog. Dus weer een hoop … gedoe. Het houdt me wel actief zullen we maar zeggen. Ik wil uiteraard positief eindigen …

Papa Francisco já está a caminho de Maputo

Tags

Felipe Nyusi, Frelimo, IDAI, Katholiek, Kenneth, Maputo, Mozambique, Papa Francisco, Paus, Politiek

Mozambique was in het (Europese) voorjaar wereldnieuws. Twee mega-grote stormen (Idai en Kenneth) teisterden het midden en noorden van het land. Ik heb er vaak over geschreven. De meeste volgers van mijn stukjes hebben (waarschijnlijk) een extra oor wanneer ze het woord ‘Mozambique’ horen op radio of televisie.

Ook de volgende dagen zal het woord ‘Mozambique’ vaker te horen zijn in internationale nieuwsuitzendingen. Paus Franciscus is onderweg naar Maputo.

Paus-prularia te koop in Maputo

Hij komt vanmiddag aan en blijft een paar dagen. Vrijdag krijgt het hele land een extra vrije dag. Ook zaterdag 7 september is een officieel vrije dag. Het land herdenkt dan het Lusaka-vredesakkoord. Met andere woorden: een lang, vrij weekend.

In eerste instantie dachten we een weekendje ‘weg’ te gaan. Maar dat is waarschijnlijk een slecht idee. Heel veel doorgaande wegen zijn de komende dagen gedeeltelijk afgesloten. En bij de grens met Zuid Afrika verwachten ze urenlange files. Enerzijds Mozambikanen die er even ‘tussen uit knijpen’ en anderzijds Zuid Afrikaanse religieuze toeristen – pelgrims – die hopen een glimp op te vangen van ‘the Pope’.

De verwachting is dat het een gekkenhuis wordt. Ik ben benieuwd. Is Mozambique katholiek? Dat is moeilijk om te beantwoorden. Er wordt gezegd dat 23% van de bevolking katholiek is. Natuurlijk heeft de Portugese kolonisator zijn best gedaan om zuid-oost Afrika te bekeren tot het Roomse geloof. Ook Isabels familie is katholiek maar dat merk ik alleen als een ouder lid van de familie overlijdt. Dan is er een herdenkingsmis in een van de katholieke kerken in Maputo. Verder merk ik er eigenlijk niets van. Niet heel veel anders dan in ontkerkelijkt Vlaanderen of Nederland. Doopsel, eerste communie, plechtige communie / vormsel, soms trouwmis, Kerstmis, begrafenis. Dat is het zo’n beetje.

Ik ga een paar dagen naar het acht-uur-nieuws kijken op TVM. Iets dat ik niet vaak (meer) doe. Ik lees een Engelstalige (Mozambikaanse) internet-krant en blader soms door een papieren krant bij mijn schoonouders. That’s it.

Een laatste opmerking. Natuurlijk is dit bezoek een politieke aangelegenheid. Puur gericht op zieltjes winnen. Niet voor de hemel maar voor het stemhokje. 15 oktober zijn er presidentsverkiezingen. De campagne is afgelopen zaterdag officieel van start gegaan. En wat is er mooier voor de zittende president – Felipe Nyusi (Frelimo) om drie dagen pontificaal in het wereldnieuws te staan?

Komt een man bij de bank

Tags

Bank, BTM, Frustratie, Moza-bank, Mozambique

De man van bovenstaande titel is de schrijver van dit stukje. ‘Komt een man bij ZIJN bank’ en … die bestaat niet meer!!! Drie uitroeptekens. In plaats van BTM zie ik MOZA op de voorgevel. Even ter verduidelijking: BTM staat voor Banco Terra Moçambique en ook MOZA is een Mozambikaanse bank.

Hoofdkantoor BTM (Maputo)

Wat is dit? Hebben zij dit kantoor verkocht. Thuis kan ik niet inloggen. Mijn internet-banking is onbereikbaar. Ik moet dringend een paar betalingen doen. Eerst dacht ik dat er iets mis is met mijn computer of mijn internet-verbinding. Maar dat vijf dagen na elkaar? Ik App een bericht naar de Nederlandse gemeenschap in Mozambique. Ik krijg algauw het antwoord dat BTM is opgekocht door MOZA-bank. Oké maar waarom weet ik dat niet? Nooit ook maar één mailtje over gekregen. Ook nooit iets gehoord als ik op het kantoor iets moet regelen. Voor het laatst een week of twee geleden.

En dan gaat er een klein belletje rinkelen … ik kreeg vorige week drie vreemde mailtjes van ***MOZANET24***. Nooit van gehoord. Een mail in het Portugees zonder enige naam of logo. Drie regels tekst. Piepkleine lettertjes. Een overduidelijke vorm van SPAM. Slechts een paar zinnen die voornamelijk over pincodes en inloggen gaan. Alle alarmbellen gaan rinkelen … SPAM. Niet openen, niet reageren. NEGEREN.

Ik ga op zoek naar informatie. De website van BTM bestaat NIET meer, je wordt automatisch doorgelinkt naar de website van Moza-bank. Daar staat NUL KOMMA NUL info over deze overname. Ik vind geen doorverwijzing naar hun internet-banking.

Vandaag ga ik langs bij hun voormalige filiaal in Matola. Ik word vriendelijk doorverwezen naar het MOZA-hoofdkantoor, vijf kilometer verderop. Zij kunnen mij niet helpen want hun systeem ligt plat. Nog niet aangepast aan de systemen van hun nieuwe eigenaar. Excuses en vriendelijke woorden dat ik me geen zorgen hoef te maken.

Nee, dank je de koekoek. Ik begrijp dat ik me moet registreren bij mijn ‘nieuwe bank’. Dat ik dan nieuwe NIB-nummers krijg. Dat is de Mozambikaanse variant van IBAN. En dat ik een nieuwe pinpas krijg. Correctie – mag / moet KOPEN. Ik ben ingehouden furieus. Wat een aanfluiting. Op internet vind ik wat oude berichten (september 2018) over deze mogelijke overname.

Ik wil trouwens helemaal geen klant zijn van MOZA-bank. Die bank viel een paar jaar geleden bijna om toen een grote corruptie-zaak aan het licht kwam. De eigenaren van deze bank zijn top-mensen van de leidende politieke partij in Mozambique – of hun vriendjes. Uiteraard is die bank gered door de overheid. (*) Wil ik daar klant zijn? Liever niet maar voorlopig hebben ze nog wel geld van me. Op mijn meticais-rekening en op mijn euro-rekening. Stelletje boeven.

Dit zou een mooie zaak zijn voor mijn dochter – denk ik. Jurist bij de ACM in Den Haag. Autoriteit Consument en Markt.

Goed, hoe het verder gaat, vertel ik vast een volgende keer. Morgen maar eens een bezoek brengen aan hun hoofdkwartier in Matola Cidade. Ik ben benieuwd. Heb ik al verteld hoe tijdrovend deze ‘grapjes’ zijn?

O ja … nog een laatste opmerking. BTM is ooit opgericht door de RABO-bank. Een bank die gespecialiseerd is in agrarische ondernemingen / leningen. Zij konden het woord ‘RABO’ niet gebruiken in Mozambique want ‘Rabo’ in het Portugees betekent … ‘kont’. In hoeverre de Rabo-bank nog aandelen had in BTM weet ik niet.

(*) Ik heb deze feiten NIET gecheckt. Zo herinner ik me de geschiedenis en de geruchten een jaar of vier / vijf geleden. Trump zou meteen roepen FAKE NEWS … 

Beste zangers

Tags

2009, Amir Vahidi, AVROTROS, Beste Zangers, Bram Houg, Cathalijne de Sonnaville, Corso, Emma Heesters, Goes, Goes Afrika, Isabel Soeteweij, Oumnia Guigui, Soldaat van Oranje, Televisie, Ubuntu, YouTube, Zundert

Soms is het jammer dat ik niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn. Vandaag is het weer zo’n dag. Ik ben in Mozambique. De laatste gasten van de bruiloft vertrekken dit weekend en begin volgende week. Vanochtend vertrok Ana – die enkele weken bij ons logeerde – terug naar Portugal. Maandag vliegt ook Mangaze – broer van Isabel en Aldovanda – weer naar Lissabon. We zullen ze missen. Het was gezellig.

Vandaag zijn er twee zaken in Nederland die ik mis. De grote groep omroepers van het Corso in Zundert bezoeken vandaag alle bouwplaatsen. Twintig nieuwe creaties staan klaar om volgende week zondag door de straten van het geboortedorp van Vincent van Gogh te rijden. Mensen die me al langer volgen, weten dat ik een groot hart heb voor de grootste dahlia-parade van de wereld. Waarschijnlijk ook geen Corso dit jaar voor mij. Jammer. Snik.

Nog iets dat ik vandaag – vanavond – zal missen … de eerste aflevering van een nieuw seizoen ‘Beste Zangers’. Eén van de populairste (muziek)programma’s van AvroTros op de Nederlandse televisie. Waarom ik dit programma graag wil zien? Omdat Emma Heesters één van hen is. Misschien zegt de naam Emma Heesters je nog niet heel veel. Ze is nog niet ‘wereldberoemd in Nederland’ maar dat gaat veranderen. Let op mijn woorden.

Op YouTube is Emma al een ster met ruim anderhalf miljoen volgers. Kijk maar eens HIER. Anderhalf miljoen volgers voor een onbekende zangeres van drieëntwintig is heel veel. Waarschijnlijk vraag je je af waarom ik nu uitgerekend aandacht besteed aan Emma. Een heel klein beetje omdat ik (plaatsvervangend) trots ben dat zij haar carrière zo voortvarend aanpakt. Los Angeles, New York, Europese tournee, Zuid Korea, enzovoort. Als dertienjarig meisje deed zij eind 2008 auditie voor het openluchtspektakel Ubuntu in Goes. We waren meteen overtuigd dat Emma een prachtige stem heeft, een jong en groot talent. Zij kreeg de hoofdrol. Azina – het meisje dat op zoek gaat naar haar verdwenen broer en de grote Afrikaanse rivieren bezoekt.

Repetitie Ubuntu met oa Emma Heesters (Foto – Eddy Westveer)

Op de foto zie je van links naar rechts Hope (The Princess of Mbira), Fifi en Theresa. Drie Zimbabwaanse danseressen, zangeressen en muzikanten. Rechts – op haar knieën zit de jonge Emma. De auteur van dit blog kijkt in z’n script.

Repetitiefoto Ubuntu (2009) met oa Emma Heesters (Foto: Eddy Westveer)

Emma was niet het enige talent in deze muziektheater-productie. Ook Amir Vahidi, Cathalijne de Sonnaville (oa Soldaat van Oranje), Oumnia Guigui (oa The Voice of Holland), Bram Houg, Isabel Zoeteweij (oa Belle and the Beats) maakten deel uit van de jonge, talentvolle cast. En voor het gemak vergeet ik Boudewijn, Maria, Sjoerd en vele anderen. En vermeld ik nu geen succesvolle dansers, muzikanten en acrobaten. Mooie herinneringen waarin mijn twee werelden even samenkwamen. Nederland en Afrika.

Vanavond staat Henk Poort centraal bij ‘Beste Zangers’. Ik ben benieuwd wat Emma gaat zingen voor deze musicalster. Ik ga het later opzoeken en bekijken via ‘Uitzending gemist’ of YouTube.

Foto’s: eddywestveer@com

Aftellen

Tags

Aftellen, Bruid, Bruiloft, Das, Getuige, Huwelijk, Mozambique, Noord-Ier, Padrinho, Schoonzusje, Stropdas

Voor A – mijn schoonzusje – is het aftellen nu echt begonnen.

Nog vijf dagen …

Zaterdag trouwt ze. Haar aftellen is afgelopen oktober al begonnen toen ze ten huwelijk werd gevraagd. Na wat wikken en wegen kwamen 17 en 18 augustus uit de bus gerold als trouwdata. Ja, dat is geen fout. In Mozambique duurt een (traditionele) bruiloft twee dagen. Soms zelfs drie. Haar aanstaande echtgenoot is zaterdag aangekomen in Maputo. Hij woont en werkt in Toronto (Canada). En om het nog iets internationaler te laten klinken … hij is een Noord-Ier. Een Brit dus, inclusief rood haar en rode baard en een heel wit velletje. Ze hebben elkaar twee jaar geleden in Lissabon ontmoet.

Ik ben haar ‘Padrinho’. Een mix van peter en getuige. In het Engels gebruik je daarvoor het woord: ‘Godfather’. Met andere woorden de persoon die de bruid bijstaat met goede raad (als daar naar gevraagd wordt). En natuurlijk ook voor hand- en spandiensten. Soms geld of om een goed woordje te doen bij een sollicitatie. De bekende ‘kruiwagen’. Dat laatste is niet echt nodig want zij heeft een prima baan bij PWC-Mozambique.

Ik moet twee dagen opdraven in pak met stropdas. En let op … dat moet elke dag een ander pak zijn en moet uiteraard matchen met de garderobe van mijn eega. We zitten tenslotte twee dagen aan de hoofdtafel te schitteren (ahum) naast bruid en bruidegom. Helemaal mijn ding … maar niet heus. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst twee dagen na elkaar een das heb gedragen. Ik denk tijdens mijn stageperiode als leraar ergens halverwege de zeventiger jaren. Ik heb mijn zwager al gevraagd of hij mijn dassen wilt strikken want dat zit niet in mijn systeem. En om dat nu via YouTube te leren … nee, dankjewel. Mogelijk vraag je je af wat ik dan op mijn eigen bruiloft droeg. Nou, geen stropdas. De eerste dag een lichtgekleurde, zijden foulard (halsdoek). De tweede dag droeg ik een Afrikaans – op maat gemaakt – overhemd – zonder das. De aanstaande bruiloft is een stuk traditioneler. Mijn schoonzusje droomt van een Hollywoodbruiloft – zoiets als in de film, met veel bruiloftsdames die allemaal hetzelfde gekleed zijn. Ik geloof een stuk op twaalf … geen kindjes. … en zonder Afrikaanse details. Wel vuurwerk en een over-the-top-taart. Twee taarten by the way … twee dagen, weet je wel!?

Er is nog wat werk aan de winkel. Ook voor mij. Overleg met de DJ en met de MC. Afkortingen die internationaal gebruikt worden denk ik. De MC is een dame die ik ken van andere evenementen. Een bruiloft van een goede vriend en zij presenteerde de show die ik onlangs in Mozambique regisseerde. Ik moet zelf mijn speech nog voorbereiden. In het Portugees en ik wil geen papiertje gebruiken. Liever wat grammaticale fouten dan een voorgelezen boodschap. Dus ook Padrinho Koen is aan het aftellen …

Nostalgie eten

Tags

België, Berlaar, Camping Casa Valerosa, Catalonië, Culinair, Familie, Kalfsrol, Steak Tartaar, Visa, Zeewolf

De mevrouw die de vleeswaren snijdt bij Delhaize Berlaar vraagt welke soort ‘kalfsrol’ ik wil. Ze hebben twee soorten. Zelfgemaakte met mosterd of de klassieke (ouderwetse) kalfsrol. Ik vraag (koop) er een bakje ‘saus’ bij. Het kan niet nostalgischer. En dan zie ik ook in de rest van mijn boodschappenmandje.

Steak Tartaar

Kalfsrol, preparé, pistolets, rijstpap met saffraan, beuling en meergranenbrood. De steak tartaar heb ik afgelopen week al op het vliegveld van Brussel gegeten toen ik zat te wachten op een VISA-medewerker. Ze hebben namelijk mijn creditcard geblokkeerd en ik begrijp niet waarom. Gisteravond een gezellig etentje met mijn zus die vanochtend naar Spanje is vertrokken. Het begin van een nieuw leven? Een beetje wel ja. Van schooljuf met autistische kinderen naar beheerder van een (natuur)camping in het zuiden van Catalonië. Ik at lekkere zeewolf en prikte een vorkje mee in de mosselpot van ons Lief. We zijn allebei blij dat WhatsApp een prima middel is om met elkaar in contact te blijven. En nu overweeg ik ook om Instagram te gaan gebruiken want dat is haar voornaamste mededelingen-medium. Ik doe het nog steeds bloggend.

Ps. Mijn koffer is sinds zaterdagochtend terug in mijn bezit. Oef.

Tienduizend stappen in Frankfurt

Tags

10.000 stappen, Bagage, Bompa, Brussel, Frankfurt, Nairobi, Reizen, Schiphol, Vliegen, Zaventem

Bompa gaat op reis en neemt mee … één koffer en een laptoptas. De volgende dag komt Bompa aan in Brussel en hij neemt mee … zijn laptoptas en een ‘Property Irregularity Report’.

Bompa vertelt … Koen natuurlijk. Dinsdagmiddag staat mijn koffer gepakt in mijn Mozambikaanse thuis en vertrek ik naar NL/BEL – zoals ik het altijd noem. Een Europees verblijf heeft als centrale startplek altijd Ossendrecht. Weliswaar Nederland maar nauwelijks 2 kilometer van de Belgische grens. Ik koos opnieuw voor een combinatie van Kenyan Airways en KLM. (Maputo – Nairobi – Amsterdam – Brussel). Op dinsdagavond bij aankomst in Nairobi ontvang ik een smsje dat de KLM-vlucht naar Amsterdam is verlaat of wordt geannuleerd. Ik krijg drie opties. 1. Een nachtvlucht met Lufthansa naar Frankfurt en van daaruit naar Amsterdam en Brussel. 2. Wachten op de eventuele verlate KLM-vlucht 3. Wachten tot de volgende ochtend 7u voor een vlucht met Kenyan Airways naar Amsterdam. Ik kies de eerste optie. Vrij simpel krijg ik een nieuwe boarding pass voor Nairobi – Frankfurt. Daar moet ik me melden bij een service desk voor mijn vluchtgegevens naar Amsterdam en Brussel.

Frankfurt Airport (Foto: Pixabay)

Ik kom na een prima vlucht aan om 5.35u in Frankfurt. Eén van de grootste vliegvelden ter wereld. Het is nog vroeg in de morgen. Waar moet ik naar toe? Een service desk maar de eerste twee die ik vind zijn nog gesloten. Welke terminal? Ik vraag het verschillende medewerkers. Ik krijg telkens een ander advies. Ik passeer opnieuw een security check en moet telkens uitleggen dat ik nog GEEN boarding pass heb maar een service desk zoek. Om 6.18 sta ik dan eindelijk voor een bemande balie. (of zeg je bevrouwde balie?) Ik krijg een print mee met de nieuwe vluchtgegevens en twee boarding passes. Ik moet naar terminal C. Ik volg de wegwijzers en om 6.38 sta ik plots … buiten. Ik moet terug via de hoofdingang en de derde security check van de ochtend terminal C, vleugel B in. Mijn vlucht naar Amsterdam gaat om 7.00. Om 6.56 sta ik licht heigend voor de balie van gate B15. Ik zie gelukkig nog andere passagiers die aanschuiven om op de vliegveld-bus te stappen. Oef. Net op tijd, zwetend en wel. Ik mag niet mee want ik ben niet via de incheckbalie geweest. Ik protesteer vriendelijk. “Ja hallo zeg, ik heb toch mijn instapkaart, die kan ik toch niet zelf geprint hebben”. Er volgt een telefoontje, een iets hogere pief komt erbij. Ik mag niet mee. Ik protesteer wat krachtiger. Ze kijken elkaar aan en herhalen dat ik eerst via de incheckbalie had moeten gaan enzovoort. Twee minuten later stap ik als laatste op de bus. De vlucht naar Schiphol arriveert met 20 minuten vertraging. Ga ik de vlucht naar Brussel halen? Dat wordt rennen. Ja, gehaald. Derde zweetsessie van de vroege ochtend. Ik kom … geheel volgens schema … aan op Brussels Airport. Uiteraard zonder bagage. Ik doe aangifte bij Aviapartner.

Ik haal een vooraf geboekte en betaalde huurwagen op bij AVIS / BUDGET. Alle papieren zijn ingevuld, enkel nog de borg betalen. Mijn VISA-card wordt geweigerd. Ik begrijp niet waarom. Ik wil betalen met mijn bankpasje of cash. Nee dat kan niet, dat mag niet. Ik krijg de door mij BETAALDE auto niet mee. Punt andere lijn.

Ik grom en bel VISA. Na 20 minuten wachten wordt mij verteld dat mijn card is geblokkeerd in afwachting van persoonlijke identificatie. Die staat gepland op vrijdagochtend. Pardon? Geblokkeerd? Veiligheids-procedure. Ik kan hoog of laag springen. Mijn VISA-card is tijdelijk buiten gebruik. Ik krijg de auto niet mee. En ik heb geen bagage.

Op mijn stappenteller zie ik – in de trein naar Nederland – dat ik al 10.385 stappen heb gezet. Dus toch nog een positief bericht na een kl*te-ochtend. Welkom in Europa Bompa.

ps. Het is nu donderdagmiddag. Ruim 27u na aankomst in Brussel. Ik heb net de KLM-dienst ‘delayed baggage’ gebeld. Mijn koffer is nog steeds spoorloos. Eerst luister je naar een keuzemenu met talen. Frans / Engels / Duits / Spaans / Portugees. KLM heeft dus geen medewerker die Nederlands spreekt. Vreemd, vind je niet? Hetzelfde overkwam me op het vliegveld van Zaventem. Geen Nederlands bij de balie van AVIS/BUDGET. Welkom in Vlaanderen Bompa.

Ondertussen in Mozambique (9)

Tags

Afrika, Aids / HIV, Armoede, Bloemen, Citroen, Fruit, Matola, Mozambique, Natuur, Straatkinderen

Tweemaal per week rij ik ’s morgens vroeg via de N4 naar Matola Cidade. Ik geef daar van 7 tot 9 uur Nederlandse les aan Denisse. Ik passeer dan de stoplichten bij Construa en Shoprite tussen half zeven en kwart voor zeven. Op de middenberm – die daar tamelijk breed is – worden op dat moment een stuk of zes jongens wakker. Straatkinderen. De ene morgen liggen ze op een stuk karton nog onder hun dekens. Een volgende ochtend zitten er al een paar rechtop of zoeken een boom of lantaarnpaal om te plassen. Een schrijnende realiteit.

Slapende kinderen op de middenberm van de N4

Overdag zie ik ze niet. Of er een stilzwijgend akkoord is met de buurt weet ik niet. Ik denk dat ze daar mogen zijn (slapen) tot zeven uur en dan op moeten krassen. Ik schat de jongens tussen tien en dertien jaar. Er rijden dagelijks duizenden forenzen langs, op weg naar school en werk. Hartverscheurend maar het stoplicht springt weer op groen en ik rij verder. Regelmatig krijg ik de vraag of ik hier tegen kan. Tegen dit soort taferelen? Pure armoede. Ja, ik kan daar tegen maar realiseer me dan altijd weer dat ik geluk heb gehad dat mijn wieg niet in een Afrikaanse sloppenwijk stond.

Nog een verontrustend bericht in de krant deze week: “Mozambique: 2,2 miljoen mensen leven met HIV / Aids, 860 jongeren worden wekelijks besmet.” De getallen duizelen in mijn hoofd. Gelukkig is er wel grote vooruitgang in de behandeling. Medicijnen. Maar het aantal nieuwe besmettingen blijft verontrustend hoog. 

Laat ik met een paar foto’s uit onze tuin eindigen. Nog zes dagen en de dagen worden weer langer. Joepie. Afgelopen nacht was het koud. 10c – bijna volle maan. Het heeft al maanden niet meer geregend. Het gras wordt geel-bruin. Maar nog steeds tikt de thermometer de 30c aan in de vroege namiddag. En bloeit er van alles. Dat houdt nooit op.

Maracujá (passievrucht) in eigen tuin

Het hele jaar staat er wel iets in bloei in onze tuin

Citroenen in de achtertuin

Een onverwacht cadeautje

Ik hou van planten maar heb weinig verstand van namen. Deze plant is nu een kleine meter hoog. We hebben er verschillende van – een beetje als afscheiding tussen oprit en grasveld. En daar was plots – voor het eerst – een bloem. Het bleek een eendagsvlieg te zijn. ’s Morgens in bloei, ’s middags al gesneuveld door de wind. Ik vind deze bloem prachtig. Wie weet hoe deze bloem / plant heet? Ik vind het een soort anemoon bij koraalriffen. Iets uit een sprookje of een tekenfilm. Voor één dagje bij ons in de tuin. Prettig weekend.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

 

De brand in het landhuis

Tags

Amir Vahidi, De brand in het landhuis, Marggraff, NPO Radio 1, NTR, Podcast, Simon Heijmans, Ubuntu, Vught

Laat ik er maar weer eens een term tegenaan gooien … binge-luisteren. Dat is wat ik vanochtend heb gedaan. Zes afleveringen van de bekroonde podcast: ‘De brand in het landhuis’. Ik zat aan de radio – in mijn geval aan de computer – gekluisterd.

Afgelopen week zag ik op de Facebook-pagina van Amir een link naar een bekroonde podcast waarvoor hij de soundtrack heeft gemaakt. Nog geen uur later zie ik een soortgelijk bericht op Nu punt nl. Ik ga op zoek en download alle afleveringen.

Bron: NPO Radio 1

Ik citeer de website van NPO Radio 1.

“Op 7 december 2003 komt grootgrondbezitter Ewald Marggraff bij een brand in zijn landhuis in Vught om het leven. De excentrieke Brabander bezat zo’n 700 hectare land, een kunstcollectie van -naar verluidt- ruim 500 schilderijen en een vermogen van 160 miljoen euro in verschillende belastingparadijzen. Na zijn dood is er geen spoor meer van de schilderijen en het geld. Wat is hiermee gebeurd? En waarom is er op deze vragen nooit antwoord gekomen? Als eind 2018, vijftien jaar na de brand, nog steeds nieuwe verhalen opduiken, besluit podcastmaker Simon Heijmans een zoektocht te ondernemen. Wat is feit? Wat is fictie?”

Acteur, schrijver en podcastmaker Simon Heijmans gaat op bezoek bij oude vrienden uit zijn jeugd. Zij wonen in de Marggraffstraat – met dubbele gg en dubbele ff in Vught. Marggraff is de familienaam van een welgestelde Vughtse familie. Grootgrondbezitters. Zij woonden op een landgoed in het centrum van deze Brabantse gemeente. De laatste telg – Ewald Marggraff – wordt dood gevonden achter zijn voordeur als zijn landhuis begin december 2003 in vlammen opgaat.

In zes afleveringen zoekt Heijmans uit wat er is gebeurd en wat er waar is over een pot met gouden munten, honderden schilderijen en vele miljoenen in Zwitserland of Monaco. Hij ontrafelt wat er gebeurd kan zijn … Om in zijn eigen beeldspraak te blijven vergelijk ik deze serie met een ingewikkeld breipatroon dat hij langzaam uit elkaar trekt, ontvlecht en de losse draadjes aan ons serveert in zes stukjes van ongeveer 45 minuten. En uiteraard eindigt elk deeltje met een cliffhanger waardoor ik meteen doorklik naar de volgende aflevering.

Eigenlijk jammer want daardoor hoor ik de titelsong Places van Amir Vahidi niet met volle aandacht. Ik heb één keer met Amir samengewerkt. Hij als speler / zanger. Ik als regisseur / schrijver. Amir speelde in 2009 de rol van Niger in Ubuntu – zomerspektakel in Goes in het kader van Goes Afrika.

Ik begrijp volkomen dat deze podcast is bekroond en wordt bejubeld. Ik doe daar vandaag graag aan mee. Ook zin om te luisteren? Klik HIER

De Brand in het Landhuis is een NTR-podcast van Simon Heijmans. Research en eindredactie: Marion Oskamp. Geluidsmixage: Sam Huisman. Sounddesign en titelsong Places: Amir Vahidi.