Vlissingen

Tags

Bram Kwekkeboom, Dodd, Het Hondje van de Ruyter, Isabel, Korps Mariniers, Michiel de Ruyter, Muziektheater Zeeland, Theater, Toneel, Vlissingen, Zeeland

Je kunt vandaag geen (internet) krant openen of het woord ‘Vlissingen’ staat in grote letters op de voorpagina. Het (Nederlandse) kabinet heeft vandaag bekend gemaakt dat de mariniers toch niet verhuizen naar Vlissingen. Deze mededeling zat er al een tijdje aan te komen tot grote ontsteltenis (en woede) van menige Zeeuw. Onbehoorlijk bestuur en compensatie (en soortgelijke termen) vliegen in het rond. Ik heb een groot hart voor Zeeland dat is algemeen bekend bij mensen die me kennen. Ik heb niet echt een mening wat de beste plaats is voor het Korps Mariniers. Ik vind wel dat iedereen zich aan afspraken moet houden. Dat geldt ook voor mezelf, voor mijn familie, mijn buren, mijn vrienden en dus ook voor de politiek.

Isabel in Vlissingen (2017)

Ik was helemaal niet van plan om vandaag een stukje over Vlissingen te schrijven. Wel over het hondje van de Ruyter. ‘Welk hondje?’ hoor ik jullie vragen. Ik leg het uit. Ken je Vlissingen? Dan herken je de plek waar Isabel vriendelijk lacht naar de fotograaf (de schrijver van dit stukje). “Happy Valentine, my love”. In Vlissingen bij het Keizersbolwerk – boven de kazematten. Als ze niet naar mij zou kijken zou ze het standbeeld van Admiraal Michiel Adriaanszoon de Ruyter zien.

Michiel de Ruyter (Vlissingen)

“Het standbeeld van Michiel de Ruyter staat tegenwoordig op Boulevard de Ruyter in zijn geboorteplaats Vlissingen. Het gietijzeren standbeeld uit 1841 is van de hand van de Vlaamse beeldhouwer Louis Royer. Op het beeld is De Ruyter te zien, staande op een scheepsdek met de rug naar het stuurwiel, met een kijker in de hand en de andere hand in de zij. Onder zijn linker arm lijkt een hondje te zien te zijn. Niemand weet waarom dat daar zit.” (Bron: Stichting de Ruyter)

Over dat hondje wil ik iets zeggen. Maar eerst nog even iets toevoegen: “Het ‘hondje’ is goed verborgen onder de linkerhand van Michiel. Het is echter geen hondje en evenmin een lammetje (een verwijzing naar Michiels eerste werkgevers, de familie Lampsins), maar een leeuwenkop. Een sjerp omgordt het middel van Admiraal de Ruyter – een sierlijk gewerkte draagband – waarin een kort zwaard hangt – deels over zijn schouder. In zijn linkerhand – rustend op de sjerp – houdt hij een uitgetrokken handschoen vast. Het ‘hondje’ onder de mantel is de gevestknop van zijn sierdegen, dat een leeuwenkop voorstelt.” (Bron: het gedenkschrift ter gelegenheid van de oprichting in 1841 van dit standbeeld van de Mechelse beeldhouwer Louis Royer)

En nu ga ik uitleggen waarom ik over dit niet bestaande hondje schrijf. Begin 1990 zie ik een advertentie – ik denk in De Volkskrant. Het Zeeuwse jeugdtheatergezelschap ‘Het Hondje van de Ruyter’ is op zoek naar een regisseur of artistiek leider. Ik solliciteer en wordt aangenomen. Ik zal twee teksten en producties bij deze groep respectievelijk schrijven en regisseren. ‘Dasseburcht’ en ‘Water’. Meer daarover morgen in mijn wekelijks ‘Repertwaar’-stukje. Dit gezelschap gebruikte eerder de naam THEATER DODD – Deurtje open, Deurtje dicht – met oa Bram Kwekkeboom als initiatiefnemer en bezielende acteur.

Ps. Nog een laatste toevoeging. Het Zeeuwse gezelschap Muziektheater Zeeland uit Goes (waarvoor ik in 2000 en 2001 tweemaal een musical regisseerde) speelt binnenkort: Michiel de Ruyter – de Musical. Er zijn nog kaartjes heb ik begrepen.

Gedichtendag

Tags

Gedichtendag, Jotie T'Hooft, Poëzieweek

 

Zou een wolk geen wolk meer zijn

als ik haar met taferelen beschilderde?

Zou men haar Een Door De Lucht Varend

Schilderij Van Ludwig Van Beieren 

noemen?

 

Maar ik kan haar niet zelf beschilderen

want ik ben koning en geen schilder

en degene die ik met de opdracht

belastte zou antwoorden: “Onmogelijk,

Majesteit.”

 

Zo is er steeds een kloof

tussen wat het hart wil

en wat de hand doet.

 

Toch konden mijn ogen

maar moeilijk wennen

aan die steeds eendere wolken. 

Jotie T’Hooft (uit: Verzamelde Gedichten pag. 158)

Internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust

Tags

Auschwitz, Birkenau, Concentratiekamp, Herdenking, Herinnering, Holocaust, Polen, Reizen

Het is vandaag 75 jaar geleden dat de eerste troepen van het Rode Leger het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau binnentrokken. Nederland herdenkt de Holocaust op de laatste zondag van januari. Heel veel landen doen dat op 27 januari.

Begin juli 2006 bezocht ik de voormalige vernietigingskampen in Auschwitz en Birkenau in het zuiden van Polen. Auschwitz is de Duitse naam van de Poolse stad Oświęcim

Een indrukwekkend bezoek. Het is moeilijk om de juiste bijvoeglijke naamwoorden te vinden die recht doen aan de emoties van zo’n bezoek. Ik ga dus weinig woorden gebruiken. Ik maak een keuze uit mijn foto’s.

Toegangspoort van Auschwitz I – “Arbeit macht frei”

De executiemuur in Auschwitz I

Auschwitz I

Toegangspoort Auschwitz II – Birkenau

Auschwitz II – Birkenau

Auschwitz II – Birkenau

Nederlandse herdenkingsplaquette – Auschwitz II – Birkenau

Auschwitz II – Birkenau (5 juli 2006)

Ik heb een kleine selectie van mijn foto’s hier gepubliceerd. Ik heb met opzet voor bekende (en neutralere) beelden gekozen. Iedereen kan zich de gruwelen voorstellen omdat we met regelmaat foto’s, documentaires of films over de nazi-vernietigingskampen zien. Die hoef ik dus niet toe te voegen. Het bezoek aan Auschwitz I (Stammlager) doe je in een kleine groep van ongeveer 15 a 20 personen onder begeleiding van een gids. Het bezoek aan het veel grotere Auschwitz II – Birkenau (een paar kilometer verderop) doe je in je eentje. Een bus brengt je tot bij de toegangspoort.

Na mijn bezoek – ik was er een kleine vijf uur – reed ik naar het noorden – richting Warschau. Ik herinner me helemaal niets van de weg of het landschap. Pas toen het begon te schemeren, dacht ik dat het tijd werd om een camping op te zoeken. Ik had veel tijd nodig om weer terug te keren tot de dag-dagelijkse realiteit. Een dag (bezoek) die gegrift staat in mijn herinneringen.

Op de IJzertoren in Diksmuide staat in vier talen: Nooit meer oorlog. Een hartekreet na de Grote Oorlog (!914 – 1918) maar in de realiteit blijft het een … hartewens.

Oudejaarsavond

Tags

Borstkanker, Conference, Familie, Friesland, Ine, Lanzarote, Oud en Nieuw, Oudejaarsavond, Rome, Tiny Blogt, Torquay, Vrienden

Met dank aan Tiny. Het is nog vroeg op deze laatste dag van het jaar. Zoals heel veel dagen begin ik de dag met een kop thee en een sapje. Ik start de computer of de laptop. Lees de hoofdpunten van het nieuws en kijk wat collega-bloggers hebben gepubliceerd. Ik lees best veel stukjes maar niet alles. Ik kijk snel naar de titel en de eerste regels. Tiny op oudejaarsavond. Ik begin te lezen en tegelijkertijd draaien een aantal radertjes – ergens in dat rare geheugen – op topsnelheid. Wat deed ik tig jaar geleden met Oud en Nieuw.? Ik heb geen dagboekjes op zolder om herinneringen te koppelen aan jaartallen. Dus uit de losse pols wat herinneringen.

Ik heb nauwelijks herinneringen aan de 31ste december tijdens mijn kinderjaren. Ik denk dat wij gewoon tussen zeven en acht gingen slapen. Niks aftellen om middernacht. Middernacht blijft voor mij verbonden met de nachtmis op 24 / 25 december. En we moesten in topvorm zijn op 1 januari. Dat was het grote Schyvens-feest bij Nonkel Gust en Tante Maria. Nieuwjaarsbrieven voorlezen. De traditionele familie-kwis spelen die mijn ouders hadden voorbereid. De avond ervoor was dus onbelangrijk.

Ik heb een herinnering aan Oud en Nieuw 1975-1976. Ik had een ‘geit’ (lelijke eend – Citroën 2pk). Samen met mijn broer gingen we naar ‘Papillon’ kijken in de Cartoons in Antwerpen. Een lange gevangenis-film met oa Dustin Hofman en Steve McQueen. Proberen te ontsnappen van Duivelseiland. Enfin … iets voor middernacht is de film afgelopen, we lopen naar buiten en … de wereld is wit geworden. Een flinke laag verse sneeuw. Totaal onverwacht. We rijden stapvoets naar Boechout en slip verschillende keren. Gelukkig zonder ongelukken. Ik denk dat we nog even naar Sjaloom (jeugdclub in Hove) zijn gegaan.

Vanaf 1979 zijn het avonden met Ine. Vaak met huisgenoten en vrienden. Bij ons thuis in Boelenslaan (Friesland) en later in Wyns (Friesland). In Hogebeintum, Den Bosch of in Leeuwarden. Mahjongen met Godert en Angelique, lekker eten, de oudejaarsconference kijken en becommentariëren. In 1981-1982 vieren we Oud en Nieuw in Rome met Salvatore en Rene. Weinig vuurwerk maar wel duizenden lege flessen wijn die naar buiten werden gegooid. Zo kapot mogelijk. Rare jongens die Romeinen.

Dan volgen er reünie-achtige oudejaarsavonden met Derk en Trienette, Rob en Rita, Eric en Nienke / Wendy, Gea en plus en wij. Plus natuurlijk onze kinderen. Op Texel, ergens in Limburg, in Blankenberge, in Harlingen, op de Zwarte Haan op Terschelling. 1999 – 2000 … met Rob en Rita op Lanzarote. Vaste prik waren de door Ine gebakken oliebollen. En eindeloos verhalen ophalen over onze Avek-tijd. Ik herinner me de vraag aan de kinderen hoe ze het vonden om met z’n allen een paar dagen weg te zijn. “Saai – jullie lullen alleen maar over vroeger”. RAAK. Ze hadden gelijk. Aandachtspuntje voor volgend jaar. Maar nee hoor, weer hetzelfde liedje. Een keertje met z’n tweeën in Le Touquet – Paris Plage. Ik zou in fotoboeken moeten gaan kijken om het jaartal te weten.

2001 – 2002 Oud en Nieuw in Torquay (Zuid Engeland). Daar loopt iedereen verkleed over straat alsof het carnaval is. We zaten in een ‘Fawlty Towers’ hotelletje. Heel Brits, uitermate saai. Ine zat middenin de borstkanker-behandeling. De chemo’s waren voorbij. Twee weken rust. Daarna begonnen de bestralingen. We gingen een dag of vijf weg. Er even tussenuit. Catelijne woonde al in Amsterdam en Jules had net een nieuwe vriendin en bleef thuis. We kwamen terug in het hotel na een gruwelijk slecht etentje. Het was nauwelijks half negen. We besloten dat wij om 21u gingen doen alsof het middernacht was. Dat is natuurlijk ook zo ergens op aarde. Dus champagne. Glaasje. Proosten. Kussen en hopen op volledig herstel. We werden wakker gebeld door de kinderen toen in Nederland het vuurwerk losbarstte. Drie jaar later waren we in de Ardennen met Eric en Wendy. 2004 – 2005. De avond tevoren spraken we de vrees uit dat de kanker mogelijk opnieuw de kop opstak. Het werd onze laatste Oud en Nieuw samen.

Sterretjes (voor je weet wel wie)

Ik werd elk jaar door de buren in Bergen op Zoom uitgenodigd om samen met hen te dineren en te feesten. Ik heb dat nooit aangenomen. Ik was liever in mijn eentje. Beetje aanrommelen, Freek of Youp kijken en om 12 uur wel naar buiten. Vuurwerk kijken en dan schoof ik wel graag aan bij de buren voor een glas (en meer).

Over de jaarwisselingen in Mozambique vertel ik misschien een andere keer. Daar is trouwens veel van terug te vinden op dit weblog. Morgen begin ik aan mijn tiende blog-jaar. Tot dan. Veel plezier en wees voorzichtig met vuurwerk en auto-rijden met een glaasje teveel op.

Lijstjes (2)

Tags

Bergen op Zoom, Brith, Dvd, Foto's, Isabel, Leeuwarden, Maputo, Mozambique, Opruimen, Per, Regieboeken, Shredder, Umoja, Verhuizen, VHS, Vrienden, Weblog, Weggooien

Overal verschijnen lijstjes. In tijdschriften. In kranten. De Top 2000 of de Top-weet-ik-hoeveel. Goede voornemens. Andere bloggers schrijven een ‘Ik zal nooit … lijstje’ en weer anderen noemen het ‘My don’t f*ck me list’. Ook ik ontsnap niet aan de neiging om lijstjes te maken en te publiceren. Dat bewijzen mijn stukjes van de laatste weken. Zo is natuurlijk ook mijn boekenpagina ‘Onlangs Gelezen’ een verzameling met lijstjes.

Natuurlijk moet ook dit stukje een titel hebben. Ik koos – hoe saai kan ik het verzinnen? – lijstjes als titel. Ik ging toch maar even checken of ik deze titel niet al eens eerder heb gebruikt. Ja dus. Op 3 november 2012. Bijna acht jaar geleden. Klik HIER als je dat wilt lezen. Ik was verbaasd om het terug te lezen. Er is heel wat veranderd – en toch ook weer niet – in die acht jaar. Ook toen werden we doodgegooid met lijstjes. En ook toen pakte ik mijn koffer om een tijdje in Mozambique de Nederlandse winter te ontlopen. Net zoals dit jaar. Een groot verschil met vandaag is natuurlijk dat toen het UMOJA CFC programma nog bestond. Ik werd dus betaald om regelmatig in Afrika te zijn. Ik was er aan het werk. In 2012 woonde Isabel in Fomento (Matola Noord) en was dat de plek waar ik logeerde. Dat was gemiddeld een dag of tien (zo’n twee of drie keer per jaar) (*) en dan vloog ik weer richting één van onze projecten. In Oeganda of Kenia. Ethiopië of Tanzania. Zimbabwe of Zuid Afrika. Of weer terug naar huis in Nederland.

Het was (januari 2012) nog voordat ik een e-reader had. Dus één koffer was gevuld met boeken. Een stuk of vijftien. Er gingen toen nog dvd’s in een koffer. Wanneer was de laatste keer dat ik zo’n schijfje in mijn handen heb gehad? Onze trouw-dvd? Alweer bijna zeven jaar geleden. Mijn Noorse collega Brith huurde in die tijd – voor haar fredkorpset-programma – een flatje in het centrum van Maputo. Ook daar logeerde ik met enige regelmaat. Ik zie Brith nog steeds als we toevallig op hetzelfde moment in Mozambique zijn. Ook Per – Zweedse vriend en collega – zie ik. Meestal voor een kop koffie of een biertje. Hij is – na vier diefstallen en een overval in zijn huis – terug naar Noorwegen. Of hij ooit terugkeert naar Mozambique is de grote vraag. Ik hoop dat hij daar een antwoord op vindt. Hij maakt vast ook denkbeeldige lijstjes om antwoord te vinden op die vraag.

Een lijstje maken op de laptop (Foto: Pixabay)

Ik ga de laatste dagen van het jaar nog even door met lijstjes. Mijn favoriete boeken. De beste series die we afgelopen jaar (tijd) hebben gezien. Wie weet volgt er een lijstje met (goede) voornemens. En ik overweeg een wekelijkse rubriek op dit weblog. Een wekelijks verhaaltje over een voorstelling die ik heb geregisseerd. Ik leg het uit. Mijn twee verhuizingen – in twee jaar tijd – zorgden voor een grote opruiming. Vooral letterlijk. Dat is fijn. Opgeruimd staat netjes. Maar wel met pijn in het hart. Er zijn een grote hoeveelheid kartonnen dozen – met papier – weggebracht naar twee verschillende containerparken. In Bergen op Zoom was er plaats zat. Boekenkasten vol met mappen. Gemiddeld twee of drie mappen per theater-project dat ik heb geregisseerd sinds begin jaren tachtig. Daarnaast nog mijn regieboeken van diezelfde voorstellingen. Bij het opruimen hanteerde ik het volgende criterium: “Stel dat ik vandaag dodelijk verongeluk en mijn kinderen moeten mijn boeltje opruimen. Wat bewaren ze? Wat gooien ze weg?” Ik heb mezelf dus verplaatst in hun keuzes. Dat werden heel wat ritjes naar papiercontainers. Foto’s heb ik bewaard. Van de flyers of affiches van voorstellingen heb ik een foto gemaakt of heb ik het programmaboekje gescand. Recensies, interviews, krantenartikelen, toi toi toi briefjes en frutseltjes … ze bestaan niet meer. Ook de tekstboekjes zijn waarschijnlijk al lang verwerkt in recyclage-materiaal. De VHS-banden, de DVD’s en de foto’s van voorstellingen staan tijdelijk opgeslagen in een paar kartonnen-dozen op de zolder bij mijn dochter. Waarschijnlijk zullen zij ook ooit de weg vinden naar een shredder. Voorlopig zijn ze nog gered. De vraag is natuurlijk: “Voor hoe lang?” Hoe Lang is een Chinees. 

Nu ga ik naar de keuken. Terug naar mijn denkbeeldig lijstje voor de kerstlunch. Het meeste heb ik gisteren al voorbereid. Nu rest enkel nog de afwerking. Prettig Kerstfeest. Feliz Natal.

(*) In 2012 kwam Isabel twee maanden naar Nederland. Met reisjes naar Frankrijk en Portugal. En in oktober – op mijn verjaardag – vroeg ik haar ten huwelijk.

Ik heb nog niet

Tags

Cadfael, Derek Jacobi, E-reader, Ellis Peters, Friesland, Leeuwarden, Lezen, Negen, Regen, Sinterklaas, Sorjonen, Tolino, Verhuizen

 

Love – Jaume Plensa

Ik heb nog niet …

• verteld over het bezoek van Sinterklaas aan de Nederlandse en Vlaamse kinderen in Maputo. Eind november had de beste man tijd gevonden om een paar cadeautjes uit te delen op de Nederlandse ambassade. Gelukkig is zijn conditie goed want van het koude Nederland – rond de 2c – naar zuid-oost Afrika – rond de 40c – is een flinke aanslag op de weerstand. Maar ja … waarom zou ik daar een maand later nog over willen schrijven?
• verteld dat ik na bijna dertig jaar weer twee thrillers van Ellis Peters heb gelezen. Met plezier. Misschien herinner je je de BBC-serie ‘Cadfael’ (Derek Jacobi) met een middeleeuwse monnik als hoofdpersonage. Een speurneus die de nodige misdaden oplost in de jaren stillekes (1137 – 1145). Leuk om tussendoor te lezen.
• verteld dat ik dezelfde acteur – Derek Jacobi – in de zomer van 1979 aan het werk zag als Hamlet (William Shakespeare) in het openlucht-theater bij de Acropolis in Athene (Griekenland). Oudere (mee)lezers kennen die acteur misschien van ‘I Claudius’ – een andere succesvolle BBC-serie.
• verteld dat ik verhuisd ben naar Leeuwarden. Ik heb er natuurlijk al eens vaker over gemijmerd en over geschreven. Waarschijnlijk heeft het getal 9 invloed op deze beslissing. In 1979 verhuisde ik vanuit Vlaanderen naar Leeuwarden. In 1989 verhuisden we met het hele gezin vanuit Wyns – op een steenworp-afstand van Leeuwarden – naar Bergen op Zoom. En nu – 2019 – maak ik de reis in de omgekeerde richting. Van Noord Brabant (Ossendrecht) terug naar ‘Us Heitelân’.
• verteld over mijn pech met mijn Tolino e-reader. Misschien is pech niet het goede woord – onhandigheid of onzorgvuldigheid zijn waarschijnlijk eerlijker omschrijvingen. Ik pak mijn spullen en loop naar de auto. Het regent harder dan ik dacht dus ik let niet goed op. Ik stap in de auto en vertrek. Mijn mobieltje, een paraplu, een extra trui op de stoel naast me . Ik rij weg en realiseer me … geen e-reader. Ik draai om en rij terug naar huis. Op de plaats waar ik net daarvoor wegreed zie ik mijn e-reader liggen. Nat en half in het zand – beginnende modder. Ik maakte me nog niet druk want mijn elektronische bibliotheek zit verpakt in een leren omslag. Ik check heel gauw of alles nog werkt maar moet me haasten want ik ga naar een concert met vrienden uit Zimbabwe. Ze zijn op tournee. ’s Avonds laat ontdek ik dat er toch schade is aan mijn e-reader. Ik kan niet meer ‘bladeren’ en de onderste 15 % van het beeld is verdwenen. Ooo … domme Koen. Goed voor de economie maar slecht voor mijn eigen portemonnee. Er moet een nieuw apparaat gekocht worden want zonder boek …
• verteld dat ik ondertussen weer papieren boeken lees. Tja – een mens moet wat … hahaha. Non-fictie-boeken lees ik bijna nooit op mijn e-reader of tablet. Nee, in non-fictie-boeken wil ik kunnen bladeren. Heen en weer en weer terug en eventueel iets aankruisen of markeren. Dat kan ook met een elektronische variant maar dat vind ik teveel gedoe.
• verteld dat ik net ‘Sorjonen’ (Bordertown) – seizoen 1 heb gezien. Een prima politie-serie uit Finland. Maar verdorie … het eerste seizoen eindigt met een reuze cliffhanger en ik heb het tweede seizoen niet … help. Hier was ik niet op voorbereid.

Oom agent

Tags

Boetes, KFC, KFC-couple, Maputo, Mozambique, Polícia de trânsito, Politie, Regen, Zuid Afrika

Met enige regelmaat bericht ik over de verkeerspolitie in zuidelijk Afrika. Meestal over de Mozambikaanse polícia de trânsito. Dat doe ik nooit of toch uiterst zelden op een positieve manier. Er is veel verkeerspolitie aanwezig – ’s morgens zijn ze actief met het regelen van het verkeer. Bij drukke kruispunten proberen ze chaos te vermijden. Tot zover het positieve nieuws. Want het moet gezegd zijn dat ook dan – ondanks files – minstens een derde meer aandacht heeft zijn (of haar) telefoontje dan voor het verkeer.

Voor de rest van de dag voeren zij controles uit. Gelukkig altijd op dezelfde plaatsen. Onderaan een helling staan ze met hun radar-controle. Of ergens in de schaduw van een grote boom. Op zo’n grote, doorgaande weg rij je overdag 60 km/u. Dat is de toegestane snelheid. Maar als de weg dan naar beneden gaat dan moet je op de rem want anders volgt er beneden geheid een bekeuring. Heeft dit iets met ‘veiligheid’ te maken? Nauwelijks. Het spekken van de gemeente- of staatskas. Toch betwijfelt iedereen dat laatste. Veel van de geïncasseerde boetes verdwijnen in de zakken van de agent. Of ik dit kan bewijzen? Nee, maar het is wel vreemd dat ze ‘toevallig” geen boekenbonnetje bij zich hebben. Als ze echt niets kunnen vinden wat ik (of anderen) fout heb gedaan volgt toch nog de vraag: “Refresco …” Nee dus want een flesje water of een half blikje cola weigeren ze. “Idiote blanke man” – hoor ik ze dan denken. Hahaha.

Een tijdje geleden was het weer raak. Ik moest stoppen. De agente salueert en vraagt hoe het gaat. Ik antwoord dan vriendelijk dat het goed gaat en wil er aan toevoegen: “Tot nu toe dan toch”. Meestal zeg ik dat maar niet. Vervolgens moet je de autopapieren en je rijbewijs overhandigen. Dan lopen ze met de papieren naar de voorkant van de auto. Daar horen drie papiertjes op de voorruit. Het bewijs dat je de autoverzekering hebt betaald. Het bewijs dat je de jaarlijkse wegenbelasting hebt betaald en tenslotte de radio-tax. Ik zorg ervoor dat alle betalingen op tijd zijn gebeurd. Ik kreeg ooit een bekeuring omdat het verzekerings-papiertje – dat ik wel kon tonen – nog niet was vastgelijmd op de voorruit.

Op vrijdag- en zaterdagnacht is er veel alcohol-controle. Dat vind ik een uitstekende zaak. Dat je soms binnen ten minuten op twee verschillende plaatsen moet blazen is vooral ergerlijk tijdverlies. Ik ben dus fan van alcohol-controle maar ook daar gaat het de politie vaak om ‘wat extra bijverdienen voor de kerst of het suikerfeest’ . Er verdwijnt veel geld in particuliere zakken want met-teveel-drank-op-betrapte chauffeurs zijn uiteraard snel geneigd om wat te ‘schuiven’ … beter dan een grote boete en het tijdelijk verlies van je rijbewijs.

Maar nu dan het goede nieuws. Nou ja … opvallende nieuws.

Verkeerspolitie Baixa, Maputo

Sociale media (Twitter, Facebook, Instagram) puilde uit met bovenstaande foto’s. Afgelopen donderdag regende het pijpenstelen in de Mozambikaanse hoofdstad. Een wolkbreuk in het kwadraat. Al het regenwater dat dan valt in de bovenstad stroomt als kolkende riviertjes naar de benedenstad (Baixa). Normaal zie je GEEN verkeerspolitie als het regent. Zij schuilen in hun auto’s of op hun kantoor. Maar nooit of toch heel zelden zie je ze dan op straat.

Bovenstaande agent bleef op zijn post tijdens het spitsuur – op een druk kruispunt in Baixa. In de stromende regen. Nooit eerder heb ik zoveel lofbetuigingen en complimenten op Facebook gezien. Een overweldigende hoeveel opgestoken duimpjes en hartjes bij deze foto. Ook de middenstand deed een duit in het zakje – inclusief free publicity. Een schoenenzaak gaf hem drie paar nieuwe schoenen. Een kledingzaak gaf een nieuw pak en regenjas cadeau. Hij werd op vrijdagochtend bedolven onder kleine cadeautjes van passerende automobilisten. Ik geloof dat hij ook een medaille heeft gekregen van de gemeente of de vakbond. Enfin … het volslagen tegenovergestelde beeld dan de ‘vervloekte polícia refresco’.

Zo’n grote complimenten-actie op de social media was er ook twee weken geleden toen een man (in Zuid Afrika) zijn verloofde ten huwelijk vroeg in een KFC-restaurant. Dat werd algauw ‘zielig’ gevonden en de bedrijven stonden in de rij om dit koppel een droomhuwelijk te geven. Van gratis eten, een band, limousine vervoer, huwelijksreis, gratis bier, gratis trouwringen  … meer dan dertig bedrijven sloten zich aan. Kortom … free publicity en een blij koppel, nu bekend als het KFC-couple. Klik HIER voor een Engelstalig artikel.

1000 vragen aan mezelf (27)

Tags

1000 vragen, Boeken, Kijkdoos, Kleinkinderen, Lezen, Maan, Pier en oceaan, Schubert, Televisie, Voorlezen, Wim Delvoye

Bijna halverwege …

476. Vind je het belangrijk om stil te staan bij bijzondere data?

‘Belangrijk’ is een iets te groot woord maar ik ben wel datum-gevoelig. Ik onthoud (misschien moet ik zeggen: “ik onthield” – in de verleden tijd) data. Sterf-data van geliefden. De belangrijkste verjaardagen. Maar het wordt wel steeds minder belangrijk … denk ik.

477. Wat zou je in een kijkdoos plakken?

Wie kijkt er in zo’n kijkdoos? Stel dat het mijn Heemstede-kleindochters zijn … dan zullen zij natuurlijk een foto zien van zichzelf – misschien wel meerdere foto’s. De randen van de kijkdoos zullen vast een Afrikaans landschap voorstellen en het zwembad van Bompa op de vloer van de kijkdoos. Voor mijn Ossendrecht-kleinzoons gebruik ik hetzelfde decor maar komen er waarschijnlijk brandweer-elementen bij en een mango-boom. En natuurlijk ‘De Maan’ in allebei de kijkdozen..

478. Welke crèmes gebruik je?

Weinig. Nivea body lotion.

479. Zou je fysiek sterker willen zijn?

Soms, maar dat is hooguit een keer of twee per jaar. Verhuisdozen sjouwen is niet mijn hobby maar als je het gewicht verdeelt over meerdere dozen dan valt het best wel mee. Zakken cement … dat laat ik graag aan een ander over.

480. Vind je dat elke dag moet tellen?

Tja. Als ik JA antwoord dan vind ik dat ik overdrijf. Natuurlijk probeer ik elke dag zinvol te besteden maar dat is zo subjectief … of niet dan?

481. Bij welk tv-programma zap je meteen verder?

Ik heb al jaren geen tv-abonnement meer dus daar heb ik geen antwoord op. Netflix of Youtube wegzappen is van een ander orde – dan bevalt de film of de serie niet en ga ik opzoek naar iets anders. Vroeger was dat zeker bij elke glimp van Ron Boszhard. Weg. Heel gauw … weg. Ook Prem Radhakishun werd snel weg-gezapt. Ik was ooit de bedenker van een knop op de afstandsbediening. Je kunt vijf namen – gezicht of stem herkenning – invoeren dan zapt de tv automatisch weg. Destijds zaten eerder genoemde heren onder die knop. Ook Janmaat (Wie kent hem nog?), Wibo van der Linden en Henk Bres. Maurice de Hond stond op de wachtlijst, net als Piet Paulusma. Gek genoeg … geen vrouwen. Nou ja, Rita Verdonk.

482. Wanneer heb je voor het laatst iemand voorgelezen?

Haaientanden

Ik lees regelmatig voor tijdens mijn lessen Nederlands maar dat is een ander soort voorlezen. Ik heb de meisjes ‘Haaientanden’ voorgelezen tijdens de Kinderboekenweek. Op school (en thuis) bij de jongens in Bergen op Zoom heb ik ‘Opa gaat op reis’ voorgelezen.

483. Ben je goed in smalltalk?

Nee.

484. Welk nieuws greep je onlangs enorm aan?

Racisme. Afgelopen zondag bij een voetbalwedstrijd in Den Bosch. Wat verschrikkelijk … zeker als je dan ook nog zo’n supporter de Hitler-groet ziet brengen. Taakstraf alsjeblieft en een stadion-verbod. Ook de ontaarde Zwarte Pieten discussie vind ik verschrikkelijk. En ja ook ‘Zwarte Piet’ valt onder racisme alhoewel heel veel mensen dat niet zo bedoelen – dat weet ik ook wel. We moeten het gewoon niet meer doen.

485. Welke taal zou je graag kunnen spreken?

Ik spreek een mondje Portugees. Dat zou veel beter kunnen. Dat geldt trouwens voor al mijn vreemde talen. Ja, ik spreek Engels en Frans – genoeg om te communiceren maar verre van vlekkeloos en met een beperkte woordenschat. Zal ik aan het wensenlijstje ook nog Duits en Spaans toevoegen? Ooit – in een ver verleden – sprak ik een mondje Spaans maar dat is ondertussen ‘vernietigd’ door mijn Portugees. Te weinig onderhoud.

486. Kun je bellen blazen van kauwgom?

Wordt dat nog steeds gedaan? Het lijkt me zo 60-70’er jaren. Ik heb het zelden gedaan of zelfs maar geprobeerd.

487. Wat was je favoriete verjaardag?

Die van de kleinkinderen vind ik wel erg leuk. Verder geef ik niet zo veel om verjaardagen. Laat Isabel het niet horen …

488. Wat is je stopwoordje?

Ik weet niet of ik dat nog heb. Een tijdje betrapte ik me op: “Yes that is true” als veel gebruikte reactie of stopwoordje. Meer als een soort ja-hummen.

489. Kun je je makkelijk in tekenfilms inleven?

Mag ik de kleinkinderen weer opvoeren? Als ik met hen een tekenfilm zie dan gaat het inleven als vanzelf. In mijn eentje (en met Isabel) zie ik zelden een tekenfilm.

490. Zoek je je wasmiddel uit op geur?

Nee, maar ik kies wel altijd iets ‘blauw’. Lavendel. Lentefris. Of is ‘lentefris’  ‘geel en groen’?

491. Is het gras altijd groener bij de buren?

Zeker weten van niet – zeker niet in de letterlijke betekenis.

492. Wat is je favoriete gezonde snack?

Fruit. Liefst vers uit eigen tuin maar gedroogde mango- of bananenstrips, vijgen of dadels lust ik ook wel. Zijn dat gezonde snacks? Of moet ik dan komkommer en worteltjes invullen?

493. Hoe stevig is je handdruk?

Heel gewoon. Niet slap en ook niet knijpend.

494. Schrijf je vaak dingen op om ze beter te kunnen onthouden?

Steeds vaker. Boodschappenlijstjes. Do do lijstjes en soms ook een quote uit een boek. Op de computer bewaar ik vaker artikels in mijn leeslijst – vooral om iets te onthouden. Zo maakte ik tijdens het lezen van ‘Pier en oceaan’ – dat ik nu bijna uitheb – losse krabbels. Bijvoorbeeld: Schubert sonate D894 en Joachim Patinir.

495. Waar heb je voor het laatst ‘ja’ tegen gezegd?

Vanochtend na een vergadering “Of ik nog iets wilde drinken?” Ik zeg best dikwijls ‘JA’. Dat levert veel meer op dan ‘NEE’.

496. Wat is je favoriete maaltijd van de dag?

Oei, dat is een moeilijke. Ik denk … het ontbijt maar dan wel in gezelschap. In mijn eentje graai ik meestal een bakje yoghurt of eet een boterham uit het vuistje. Uitgebreid ontbijten – met alles d’r op en d’r aan … mmm.

497. Val je weleens in slaap voor de tv?

Wij kijken series – dat vertel ik met enige regelmaat. Af en toe wil Isabel onmiddellijk een tweede aflevering zien. In het kader van gemakkelijk ‘ja-zeggen’ kom ik mezelf dan tegen. Halverwege zo’n tweede aflevering knipper ik met mijn ogen en val even een paar minuten weg. Mijn devies blijft dus: ‘Eén aflevering per avond.’ In het weekend of tijdens de vakantie gaat deze regel natuurlijk niet op. Dan is het heel vaak binge-kijken.

498. Hoe erg is je verzamelwoede?

Die was best groot. Verhuizen en kleiner gaan wonen helpt om verzamelingen af te stoten. Eerst met pijn in het hart maar al gauw heb ik er vrede mee. Nou ja … een beetje dan toch. Ik moet er maar niet te hard over nadenken …

499. Houd je je altijd aan je zelfopgelegde schema?

Nee. Dat is al het tweede NEE-antwoord in deze 27ste editie.

500. Welk kunstwerk heeft grote indruk op je gemaakt?

Panem et Circenses I © Wim Delvoye

Meerdere. Ik heb een bijzondere emotionele herinnering aan “Panem et Circenses I © Wim Delvoye”. Ik heb er al eens eerder over geblogd. Klik HIER.

Zo … ik ben halverwege. Vijfhonderd vragen, vijfhonderd antwoorden. Op naar de 1000. Wordt vervolgd.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Wij dragen ons steentje bij

Tags

Djonasse, Ecologische voetafdruk, Foto, Grapje, Klimaatverandering, Knipoog, Laundry, Mozambique, Wassen

Klimaatverandering. Wat doen we zelf? Erover praten, er vaak over lezen. Wat minder vlees eten. We reizen minder met het vliegtuig – maar dat komt ook door een kleiner besteedbaar budget. Eerlijk is eerlijk. Wat doen we nog meer … ik vertel het met een foto – en met een knipoog.

De was in Casa Schyvens

Wij hebben geen wasmachine. Wel personeel – dat dan weer wel. En … wij drogen onze was met solar- en wind-energie 🙂

Ps. Het wordt vandaag 39c in Matola (Mozambique) en morgen zelfs 42c. En dan zeggen ze dat het pas eind december en januari hoog-zomer wordt.

Zomaar wat neerpennen

Tags

Actualiteit, Alfabet, Bloggen, Familie, Herfst, Ine, Isabel, Slap ouwehoeren, Somber

Niet echt een onderwerp vandaag. De laptop aanzetten, gaan zitten en beginnen typen. Het begin van een logje. Ik zie wel waar ik uitkom. Als hulpmiddeltje gebruik ik het alfabet. Van A tot Z.

Als je me vraagt waar ik het meest aan denk dan antwoord ik: Afrika.

Bedoel ik te zeggen: Isabel? Ja, misschien wel.

Carmen en Olivia hebben vandaag een vrije woensdagnamiddag. De meisjes zijn moe. Fijn dat het volgende week herfstvakantie is.

Dinsdag aanstaande wordt een Bompa-dagje met de meisjes.

Even wat surfen om een ideetje te krijgen wat ik met ze ga doen. Suggesties zijn uiteraard welkom.

François heeft me heel positief verrast bij het de Sunshine Boys van Het Middelburgs Theater. Petje af.

Ga ik vandaag of morgen mijn boodschappenlijstje afwerken? Kruidnoten voor de Sinterklaasviering in Maputo later dit jaar. Anijshagel, sesamolie, geleisuiker, nieuwe schoenen – type outdoor, kaas …

Hans en Henny. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden maar nu zal Hans een nieuwe invulling moeten vinden. Rust zacht lieve Henny.

Ine was door het overlijden van Henny weer heel erg ‘aanwezig’. In verhalen, in herinneringen, in mijn dromen.

Ja, de eerste tien gedachte-zinnetjes staan erop. Nog zestien te gaan.

K is een van mijn geliefde collega-bloggers. Meestal recht voor z’n raap. Weinig zelfcensuur. Ik lees en volg haar graag.

Lief (mijn zus) en Bart (haar partner) hebben hun eerste seizoen als camping-uitbaters  in het zuiden van Catalonië er bijna opzitten. Ik ben benieuwd naar hun verhalen en hun toekomstplannen.

Meestal kopieer ik maandelijks de foto’s van mijn telefoontje naar een externe schijf of naar mijn computer. Bang om ze anders te verliezen. Doen jullie dat ook?

Nog even en dan moet ik besluiten of ik een kaartje koop voor ‘The Book of Mormon’ in Carré. Het schijnt een vrolijke, satirische musical te zijn van de makers van South Park.

Ook gewone huis-tuin-en-keuken-zaken vragen om aandacht. Afwassen, de banden van mijn fiets oppompen, boodschappen doen, koken, vuile kleren in de wasmachine stoppen. Het lijstje is uiteraard langer.

Pak ‘m beet … de kwartaalboekhouding afwerken en opsturen naar de boekhouder. Een afspraak maken bij de bank en de Kamer van Koophandel.

Qua onzinnige zinnetjes scoort dit logje hoog. Zometeen moet ik dus ook nog iets verzinnen bij de x.

Radio 1 staat bij mij altijd aan in de (huur)auto. Ik bedoel zowel de Nederlandse NPO 1 als de Vlaamse variant. Luisteren naar de actualiteit , soms een interview en af en toe een muziekje.

Soms zit ik te piekeren en ik moet oppassen dat het niet doorslaat naar somberen. Ook met een S. Als ik er later de juiste woorden voor vind dan zal ik er vast wel eens over bloggen.

Tot nu toe ben ik gematigd tevreden over dit stukje. Geen hoogvlieger maar wat geeft het?

Uiteraard hoop ik dat mijn lezers na vandaag niet afhaken.

Voorlopig ga ik dit concept niet herhalen. Er zijn nog genoeg andere series die ik nog niet heb voltooid. Denk maar aan de 1000 vragen aan mezelf en Mijn Jeugd ABC Tag.

Waarom treedt de politie (en het OM) zo verschillend op tegen betogers? Klimaat-demonstranten en boze boeren. Een kruispunt vreedzaam blokkeren is toch heel iets anders dan het omver rijden van hekken en deuren forceren. Of ben ik bevooroordeeld? Vast wel.

Xenofobie – haat en angst voor vreemdelingen. Jammer genoeg heel erg actueel. Niet alleen in Europa maar ook in Zuid Afrika. Ik word daar zo verdrietig van. Laat ik wel vermelden dat ik de x heel veel gebruik in mijn berichtjes naar Isabel. Meestal drie x’jes. Xxx

Yoghurt met anijshagel en vers fruit is op dit moment mijn favoriete toetje.

Zal ik dan maar eindigen met een foto? Ja dus.

Ja, ik weet het … meligheid troef.