Met afschuw en verontwaardiging las ik afgelopen dagen het nieuws rond schrijver en dichter Pim Lammers (29). Hij heeft zoveel haatmail en doodsbedreigingen ontvangen dat hij zich terugtrekt als schrijver van het jaarlijkse kinderboekenweekgedicht. De hetze tegen hem komt uit zwaar christelijke, rechtse hoek. Ik sta figuurlijk met mijn oren te flapperen.
Op wie ben ik? – Pim Lammers
Hij schreef in 2015 een verhaal voor volwassenen over de relatie van een jonge jongen en zijn voetbaltrainer. Een verhaal dat is gebaseerd op een ware gebeurtenis van een kennis van de schrijver. Nu jaren later krijgt Lammers het etiket: ‘pedofilie-activist’. Ja, hij schrijft over pedofilie en over LHBT-onderwerpen. So what? Gelukkig hebben heel veel anderen (schrijvers, kunstenaars, Gunay Uslu, staatssecretaris van cultuur, premier Rutte, Pen Nederland, ea) deze haatcampagne veroordeeld. Ik sluit me daar graag bij aan.
Ik lees bijna dagelijks een gedicht via het weblog van Wouter van Heiningen. Een aanrader als je van gedichten houdt. Ook vandaag schrijft hij over Pim Lammers. Ik kan het niet beter verwoorden dan Wouter. Hij voegt het gedicht ‘Wat jongens niet mogen doen’ toe aan zijn grote verzameling gedichten. Klik dus HIER.
Tzum schreef een recensie over Lammers’ dichtbundel ‘Ik denk dat ik ontvoerd ben’. Klik HIER. Mocht je zijn oeuvre eens willen bekijken klik dan HIER.
ps. In de (onze) kleine schoolbibliotheek van NSM De Walvishaai hebben we één boek van deze schrijver. ‘Hoe beroof je een bank?’ Onze kinderen lezen dat boek met veel plezier.
Begin december nam ik me voor om na Oud en Nieuw een tijdje geen alcohol te drinken. Isabel vond dat een goed idee en zou er over nadenken om dat ook te doen. (*) Tijdens de jaarwisseling was ik thuis in Leeuwarden. 31 december dronk ik samen met Hanneke een laatste glaasje port. Met een proost richting JJ ergens op zijn eeuwige jachtvelden. Als het een jonge jenever was geweest, was er vast een ‘L’Chaim’ uitgesproken richting Ine ergens bij een kampvuurtje in de buurt van de maan. En toen werd het dus januari 2023.
Ik ontdekte pas vorige week dat er internationaal zoiets bestaat als ‘Dry January’. Ik had er nog nooit van gehoord. Dus onbedoeld was ik deelnemer aan deze ‘actie’. Ik las bijna elk jaar een alcohol-vrije periode in. De ene keer een maand, de andere keer een week of zes. Ook nu had ik bedacht om tussen 1 januari en 13 februari geen alcohol te drinken. Deels om er geen dagelijkse gewoonte van te maken en deels om mezelf te bewijzen dat ik zónder kan. Op Valentijnsdag (14 februari) toast ik samen met Isabel – met echte bubbels – op de liefde. En daarna zie ik wel wat ik doe.
Toch is zo’n alcoholvrije periode niet gemakkelijk vol te houden want mijn (Afrikaanse) omgeving begrijpt zo’n beslissing maar moeizaam. Sociale druk, weet je wel! Een etentje bij mijn schoonouders zonder alcohol is bijna als ‘vloeken in de kerk’. Een aperitiefje moet toch kunnen? Even proosten met z’n allen? Weigeren is bijna een onbeleefdheid. En proosten met een leeg glas maakt een of andere spirit boos. Hahaha. Dan maar proosten met een glas water. Ook het afslaan van een cognacje kan rekenen op afkeuring. Meestal herinnert Sr. Sampaio zich dat niet want het gaat om ‘dat moment’ en hij heeft dan al heel wat glaasjes achterover geklokt samen met zijn andere gasten. Inclusief mijn lieftallige ega.
Vorige week was Sr. Oswaldo – een vriend en buurman – jarig. Dat werd op onze veranda gevierd. Inclusief taart aansnijden en proosten met bubbels. Een traditie in Mozambique. Ik was erop voorbereid. In de ijskast stond een flesje bruiswater klaar. Een heel klein scheutje appelsap bij de Spa Rood bubbels en Koen was klaar om het feest mee te vieren. Isabel – de lieverd – had zes flesjes Heineken 0.0 voor me gekocht. Ik deed dus volop mee met slempen en ouwehoeren. Ik moet zeggen dat het alcohol-vrije Heineken bier naar ‘bier’ smaakt. Hoor ik daar in de verte Vlamingen lachen met de bewering dat Heineken naar bier smaakt? Hahaha.
Ook in Zuid-Afrika was het afgelopen dagen flink raak. Natuurlijk ná de ceremonie op het kerkhof. Ik kon daar echter gemakkelijk weigeren want ik was tenslotte de chauffeur van dienst. De BOB, weet je wel.
Het bevalt me. Ik mis het maar heel zelden. Ons dagelijks moment mét alcohol na thuiskomst van het werk is bijna een traditie geworden. Een kwartiertje samen op de veranda een biertje drinken. Of een glaasje port, gin, rum, wodka of whiskey. Wat er maar in huis is of open is. Even bijpraten. Een belangrijk moment. En daarna pas aan tafel. Nu schuif ik aan bij Isabel met een vers glas citroensap (uit eigen tuin) met veel water. Ook lekker.
Heb ik er ook profijt van? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel maar op de weegschaal zie ik dat niet. Ik sta ’s morgens wel veel fitter op en dat is natuurlijk fijn. Ik ga nog even door. Er staat ons nog wel een etentje te wachten op 12 februari waar ik nu al van weet dat alcohol weigeren weer een ‘dingetje’ wordt. Ik hou vol. Waarschijnlijk ga ik na het Valentijns-drankje nog even door. Ook wel prettig voor de portemonnee want stiekem geef je (ik) flink wat uit aan alcohol.
Ik denk dus dat ik nog wel even doorga …
Het is weer februari, het is weer Tournée Minérale. De Belgische variant van ‘Dry January’.
(*) Jammer genoeg deed (doet) ze niet mee. Maar wat niet is, kan nog komen. Ja toch!?
Het is vast maar weinig mensen ontgaan dat er de laatste dagen veel aandacht is voor de ‘Waternoodsramp’ van 1953. Zeventig jaar geleden. In de nacht van zaterdag 31 december en zondag 1 februari 1953 voltrok zich een grote ramp. Een combinatie van hoog water, springvloed en een zware noordwester storm hadden desastreuze gevolgen. Het aantal doden bedroeg 1836 in Nederland, 307 in het Verenigd Koninkrijk, 224 op zee, waaronder 133 bij het vergaan van een Engelse veerboot en 28 in België.
Dertig jaar geleden (1993) ging de (jeugd)theatervoorstelling ‘Water’ in première op Neeltje Jans. Ter gelegenheid van 40 jaar na de ramp. Een voorstelling van het professionele Zeeuwse jeugdtheater ’t Hondje van de Ruyter’. Ik schreef de tekst en was de regisseur. De voorstelling speelden we zowel in theaters, buurthuizen als op basisscholen.
Een poëtisch verhaal over het water. De invloed van water op mensen en op kinderen in het bijzonder. Ook het verhaal van kinderen tijdens de Watersnoodramp van 1953.
Met de hulp van Google vond ik nog een oud krantenbericht uit de Zierikzeesche Nieuwsbode. (*)
Uit: De Zierikzeesche Nieuwsbode
En ook vannacht – in de nacht van 31 januari op 1 februari 2023 – wordt een datum die in mijn (onze) persoonlijk leven een plekje zal krijgen. Maar dat heeft dan weer niets met ‘Water’ van doen. En of het een ‘ramp’ is of wordt … nee, dat gaat te ver. Laten we althans hopen van niet …
(*) Mijn eigen ‘archief’ – met heel veel knipsels en bijna al mijn regie- en tekstboeken – belandden na mijn verhuizing in 2017 in de papiercontainer. Heel soms doet dat zeer. Nu bijvoorbeeld want dan had ik … snik.
Het zal niemand zijn ontgaan dat de laatste weken (maanden) er voortdurend klimaat-acties zijn in musea. Beroemde kunstwerken worden besmeurd met soep of aardappelpuree. Ik begreep er niets van. Ik las natuurlijk wel dat de actievoerders iets wilden doen dat de aandacht zou krijgen. Gewoon demonstreren krijgt hooguit een plekje op bladzijde 39 van de krant. Actievoerders die zich vastlijmen aan muren of tafels in talkshows krijgen ook even aandacht. Maar ook heel veel onbegrip. Ook van mij. Hun middelen schieten het doel voorbij, vind ik. Er wordt niet meer over klimaat gepraat maar wel over hun daden.
Maar nu was er een paar dagen geleden een museum-actie die wel mijn goedkeuring krijgt. Laat ik met twee foto’s beginnen die ik op Twitter, op Joop en in het AD tegenkwam.
Foto’s via Twitter en AD
Waarom vind ik deze actie wel oké? Ten eerste: er werd helemaal niets beschadigd, hooguit zou je kunnen zeggen dat het museum (Naturalis in Leiden) een korte tijd wat ‘overlast’ had in één zaal. Ten tweede: hun actie (theater-act, pop up tentoonstelling) werd uitgevoerd in het juiste decor. ‘De mens / Homo Sapiens’ is binnenkort uitgestorven – als er geen grote veranderingen plaatsvinden – en hoort dan thuis in dit museum. Naast de eveneens uitgestorven wolharige mammoet.
Naast de drie naakte klimaatactivisten gaf een ‘gids’ de nodige uitleg. Dit is een belangrijk en noodzakelijk onderdeel van deze klimaat-actie. Klik hieronder door naar een korte impressie.
Vandaag voeren we naakt actie in @Naturalis_Sci Met een pop-up tentoonstelling bij een skelet van een mammoet vragen we aandacht voor de klimaat- en ecologische crisis en de bedreiging van deze crisis voor de mensheid. We eisen dat Nederland in 2025 klimaatneutraal is. #naturalispic.twitter.com/HUFRwsroXk
Dit vind ik een ludieke, geslaagde, theatrale actie. Daar houd ik van. De actievoerders tonen moed, vertellen een verhaal en trekken – door hun naaktheid – aandacht. Of die aandacht er ook voldoende voor hun boodschap is, valt natuurlijk – jammer genoeg – te betwijfelen.
In vervlogen tijden was de schrijver van dit weblog af en toe betrokken bij politieke acties. En ook toen gebruikten we ‘theater’ als actiemiddel. Ik denk bijvoorbeeld met weemoed terug aan een act in Bartlehiem. Ik, als minister Deetman van Onderwijs en Wetenschappen, testte de ijskwaliteit nadat de kaasschaaf-methode van O&W was toegepast op het ijs in de Dokkumer Ee. De minister ging keurig in pak met schaatsen en al kopje onder op het beroemste kruispunt van de Elfstedentocht. Het ijs bleek te dun.
Meer lezen: Klik HIER voor een artikel in JOOP en HIER voor een artikel in het AD.
De titel lijkt wel een lullige parodie van Shaffy’s ‘Zing, vecht, huil, bid, werk en bewonder’. Nee, het zijn typische zondag-werkwoorden en dan vooral op zondagen dat we thuisblijven. Veel van die tijd vind ik mijn wederhelft voor de beeldbuis. Ze kan zonder blikken of blozen zes, zeven films op een (zon)dag zien. Ik doe mijn best om er dan eentje, soms twee mee te kijken. Ik zit nu ook op mijn werkkamer met de deur open en hoor het Netflix-geluid op de achtergrond zonder dat het me stoort. Ik loop elk half uurtje wel even langs, een zoen, een streel of de vraag of ze iets wil drinken. Ik maak een planning in mijn hoofd wat de beste momenten zullen zijn om te eten. En dat doen we (bijna) NOOIT hangend voor de buis.
Ik wissel mijn werkkamer af met de veranda en de keuken. Tussendoor ook even een plons in het zwembad. Het is warm.
Terug naar de titel. Ik lees kranten, check best veel sportitems, bekijk korte filmpjes en lees indien het gratis is, stukjes over politiek. De peiling – zetelverdeling 2de Kamer – van vandaag is van een steeds grotere verrechtsing. Of moet ik zeggen ‘extreem rechts‘? Kijk je mee en huiver. (*)
Ik zeg: ‘onbegrijpelijk’. Ja, ik begrijp niet dat zoveel potentiële kiezers voor extreem rechts kiezen. Alsof deze partijen ooit haalbare voorstellen hebben gedaan. PVV + JA21 + FVD + BBB + BVNL = 55 zetels. Deze partijen zijn vooral TEGEN iets of het zijn ontkenners om het woord ‘complotdenkers’ maar niet te gebruiken. Alsof er geen klimaatcrisis bestaat, alsof “grenzen dicht” roepen ook maar iets oplost. Goed, ik ben geen boer of visser, ik woon niet naast een AZC of in Gronings aardbevingsgebied of in een achterstandswijk. Ik ben geen benadeelde toeslagouder. Dit is een peiling 4 maanden voor de provinciale statenverkiezingen en dus onrechtstreeks ook voor de 1ste kamer. Dus wel degelijk van nationaal belang. Zo’n peilingsresultaat toont duidelijk aan dat toekomstige onderhandelingen voor een regering wreed moeilijk zullen zijn. Zoveel minifracties. Tijd voor een kiesdrempel van 5%? Ja, maar dat zal de tweedeling niet verminderen, eerder versterken. Ik word heel somber van deze peiling maar het is dan wel grappig dat een linkse stemmer heel enthousiast reageert op Twitter met: ‘GL + PvdA samen 22 zetels – de grootste partij na de Statenverkiezing’. De optimist.
Verder vind ik het geweldig hoe Frank Van Den Broecke (Vooruit-minister in België) heeft gereageerd in de kamer op een mini-rel over 25 miljoen euro klimaatontwikkelingsgeld voor Mozambique. Petje af minister.
Genoeg over politiek. O nee, nog één dingetje. Zou het ‘trumpisme’ zijn langste tijd hebben gehad? De wens is de vader van de gedachte. De tweedeling in de VS blijft onveranderlijk groot.
Nog een paar onderwerpen die me vandaag kort (digitaal) hebben beziggehouden. #Sinterklaas #Familiedag #Walvishaai #Oranje #PSV #The Crown #Vliegtickets #Boekhouding #DiaTaal #Blogs #Cillessen naar mannetje #Rode Duivels #Qatar #dBieb #Blauwe Zwaan #Blauwdruk #Djuba #MozaNet #Banksy
Laat ik dit gemekker eindigen met een foto die ik vandaag tegenkwam. Ik kan geen maker vinden. Sorry. Prettige zondag.
(*) Er zijn vast volgers die niet huiveren maar dit resultaat toejuichen. Dat kan, dat mag … zolang er hier maar niet gescholden en gediscrimineerd wordt. Elders ook niet, vind ik.
Ik wist gisteren al dat ik vandaag iets wilde schrijven over Mastodon.
Maar nu lees ik in mijn reader dat blog-collega Ximaar hetzelfde idee had. Hij schrijft ook over Mastodon. Ik herken heel veel in zijn betoog. Dat ga ik hier niet kopiëren, lees het zelf maar bij hem. Klik HIER.
Ik heb ook mijn grote twijfels bij meneer Musk, groot kapitalist. Dus rest de vraag: ‘Verhuis ik van Twitter naar Mastodon?’. Ik denk het wel maar ik blijf nog een tijdje lurken bij Musk. Wel lezen, niet schrijven. En een account aanmaken bij dat ‘microblogplatform’ is een eerste (nieuwe) stap. Wie weet wie er allemaal mee verhuist of wie ik daar tegenkom.
Facebook gebruik ik al jaren als methode om mijn logjes onder de aandacht te brengen van een groter publiek. En ik volg enkele FB’ers die daar veel stukjes publiceren. Bijvoorbeeld vriend Eddie B en Jacques K. Voorlopig blijf ik dat doen. Instagram heb ik altijd links laten liggen. LinkedIn gebruik ik zelden als actief deelnemer, soms wel om even bij te lezen. Over Yoko H bijvoorbeeld.
En bloggen doe ik ik hier op WordPress. Zelf schrijven – al is dat tegenwoordig wat onregelmatiger – en reageren op stukjes van anderen. Duco M en Marjolijn R volg ik via Polarsteps. Ik zal daar eens een apart stukje over schrijven.
O ja, nog een kleine toevoeging aan het stukje van Ximaar. Ik volg al deze zaken op mijn laptop. Niet op mijn smartphone. Dat doe ik bewust om mezelf te weerhouden om altijd naar dat kleine scherm te turen. Bellen,WhatsApp en de hoofdpunten van het nieuws is meer dan genoeg voor mijn handzaam Samsung-ding. Heel af en toe download ik een Netflix-aflevering om in een tussenuur te bekijken. Maar meestal verkies ik dan eerder een boek.
Ps. Ons Movitel-internet is vreselijk slecht sinds een kleine week. Grr. Heel ergerlijk.
Sorry … het gaat over politiek. Klik gerust weg en dan zie ik je wel (natuurlijk niet letterlijk) over een paar dagen.
Hoogtij-dagen op (mijn) Twitter en alle nieuws-websites die ik volg. Het zal bijna niemand ontgaan zijn dat Liz Truss – premier van Groot-Brittanië – na 45 dagen haar ontslag heeft aangeboden. Niemand zal daar over treuren, hooguit haar ouders maar zelfs dat betwijfel ik.
Laat ik meteen duidelijk maken dat ik vind dat er nieuwe algemene verkiezingen moeten plaatsvinden in de UK. Lees deze voorgaande zin nog driemaal want dat is wat ik vind. Maar hun kies-systeem zit heel anders in elkaar dan het Nederlandse, Belgische of Vlaamse. ‘The winner takes it all’ en het is aan de partij met de meeste volksvertegenwoordigers (dus de partij en de regering die aan de macht is) om 5 jaar – na de laatste algemene verkiezingen – te besluiten wanneer er weer algemene verkiezingen worden georganiseerd. Raar? Ik ben het met je eens. Maar zo zit hun kiessysteem in elkaar.
Dus de Conservatieve partij in het Verenigd Koninkrijk kan het nog ruim 2,5 jaar uitzingen. Volgende week kiezen een paar honderd of duizend Britten wie hun regeringsleider wordt. Democratisch? Nee, natuurlijk niet. Laat ik ze een stemadvies geven: ‘Kies voor Boris Johnson’. Is dat iets dat ik het Verenigd Koninkrijk of de Conservatieven toewens? Nee, natuurlijk niet. Ik herhaal: ‘Algemene verkiezingen nu!!!’. Ze noemen Johnson ook wel ‘Marmite Boris’. Naar het zwarte goedje dat je op kaas, vlees of andere zaken kunt smeren. Een soort Britse mosterd maar dan anders. Je houdt ervan of je gruwelt ervan. (Ps. Ik vind het af en toe lekker.)
Foto: Pxfuel
Waarom dan toch dit waardeloos statement? Britse politiek is een ver van mijn bedshow. Het is de enige manier voor de Britten om de volgende twee jaar door te komen. Al de andere kandidaten zijn van hetzelfde laken een pak als Truss en May. Randfiguren. Who is Sunak? Pappen en nathouden. Naamlozen, zij opereren in de de marge van de wereldpolitiek. Alleen Boris Johnson is anders. Een karikaturale verbinder op rechts. Een clown met uitstraling. Wil de Conservatieve Partij overleven? Dan is hij hun enige overleving-strategie. Alle andere opties leiden tot desastreuze gevolgen voor de Britse economie en daardoor ook de Europese economie. Kies voor deze idiote ‘pas op de plaats’ in plaats van nog meer chaos en achteruitgang. En wie weet vertrekken er dan een paar honderd conservatieve parlementsleden en wordt de partij intern opgeblazen. En dan moeten wij – andersdenkenden – hopen dat Labour daarna een écht antwoord heeft gevonden. Of ten laatste in 2025. Eerlijk gezegd, betwijfel ik dat ten zeerste, maar dat terzijde
Een raar logje? Ja. Dat vind ik zelf ook. Ook deze woorden mag je driemaal herlezen, dat het een raar stukje is. Ik ben benieuwd hoe deze Britse soap zal verder gaan. Wat denken jullie? Vast heel weinig maar dat geeft niet. Ik lees al deze nieuwsberichten vooral als internet-amusement in tegenstelling tot alle diep-trieste berichten over Oekraïne. Ik ga voor nu maar weer terug naar mijn boek en naar ‘Better call Saul’. Prettig weekend.
Nawoord op maandagmiddag. Rishi Sunak wordt de nieuwe premier van het Verenigd Koninkrijk. Of Boris Johnson een plek krijgt in zijn regering is niet helemaal uit te sluiten. Buitenlandse zaken zou bijvoorbeeld kunnen, lijkt me. Anders wordt hij vast een luis aan de zijkant van de conservatieve pels.
Nog net op tijd. De week van het Nederlands zit er bijna op. Eerlijk gezegd las ik er bij toeval iets over op Vlaamse websites. In Nederland gaat de volle aandacht naar de jaarlijkse Kinderboekenweek. Eigenlijk is het raar dat deze twee evenementen samenvallen. Je zou toch verwachten dat taalclubs hun agenda’s op elkaar afstemmen. Op vrt.nieuws las ik een opiniestuk geschreven door Benedikte Van Eeghem. Ik genoot van de eerste tot de laatste letter. Ik ga vandaag zelfs nog een stapje verder: ik citeer hieronder haar tekst. Iets dat ik zelden doe. Ja … gedichten wel maar geen lange lappen tekst.
De liefde voor Mijnheer N.
Week van het Nederlands: zoals wiedergutmachungsseks, maar nog beter.
Tromgeroffel en trompetgeschal: we vieren de Week van het Nederlands, dames en heren. Als ik thuis met dat nieuws uitpak, krijg ik in het beste geval twee verveelde puberblikken in ruil. Taal is ‘fokking saai’ en je kunt er geen snapstreaks mee verzamelen. Daarom vermeld ik de feestweek niet in het huishouden en zwijg ik wijselijk over mijn affaire met mijnheer N.
Mijnheer N. is het Nederlands. Hij verschaft me als minnaar eindeloos genot, zelfs wanneer ik het niet verwacht. Doet me op mijn onderlip bijten als hij me in elke hoek van de kamer met woorden verrast. Mijnheer N. beroert, ontroert en voert mij naar ongekende hoogtepunten. Ik koester die beleving door te lezen en van zijn woordenschat te genieten. Door te schrijven en me aan zijn potentie te laven. Ik word compleet week van het Nederlands – slik!
Ja, ik wijs de kroost discreet terecht als er hoofdletters in een tekst ontbreken of als ze zondigen tegen de dt-regels uit de wereld van mijnheer N. ‘Fokking zwak’ heet zoiets. Uit liefde voor hem stuur ik teksten bij als collega’s erom vragen, als hun tekstopbouw hapert of als ze per abuis zondigen tegen betrekkelijke voornaamwoorden. “Het feestje die, het meisje die”, weet u wel, de klassieke uitschuivers.
Ook ik zondig er soms tegen en als mijnheer N. me daarop wijst, weet ik dat ik bij hem in het krijt sta. Ik toon berouw, corrigeer mezelf en daarna omhels ik hem inniger dan ooit. Het is zoals wiedergutmachungsseks, maar dan nog beter, tot we uitgeput en verzadigd in elkaars armen vallen.
Bloost u stilaan? Goed zo. Er komt nog.
Wat immer charmant is: dat onze affaire frictie geeft. Debat genereert. De dingen laat schuren. Taal is niet alleen ontdekken en bijsturen, maar ook grenzen verleggen en nieuwe horizonten opzoeken. We leven in het tijdperk van woke, woorden worden meer dan ooit gewikt en gewogen. Mijnheer N. en ik moeten geregeld schrappen, herschrijven en elkaar terugvinden.
Omdat niet elke man vandaag zomaar ‘hij’ genoemd wil worden en niet elke vrouw ‘zij’. Omdat een man geen ‘vroedvrouw’ hoeft te zijn en een vrouw geen ‘vuilnisman’. Omdat gender, diversiteit en inclusie er anno 2022 echt toe doen.
Ik zucht soms bij de vele bochten die mijnheer N. daardoor moet maken, de richting die hij inslaat en de twijfels die hij daar zelf bij heeft. Het doet onze romance al eens wankelen maar de basis houdt stand. De liefde versterkt er zelfs door, omdat we elkaar tegemoet blijven komen en finaal in extase de kleren van het lijf scheuren, nadat we zaken respectvol hebben benoemd.
Ik ben verlekkerd op mijnheer N
Jawel, en ik ben hem dankbaar. Omdat hij het gruwelwoord ‘gehandicapt’ als standaard heeft geschrapt en ‘mensen’ voorop zet, zelfs als ze een beperking hebben. Zo schat hij mij helemaal naar waarde. We speuren in het verlengde immer liefdevol naar taaloplossingen in een snel veranderende wereld, vegen oude gewoonten van tafel en beminnen in een innovatieve context. Flexibiliteit is ons geliefkoosde glijmiddel.
Wat maakt het dus uit, dat deze affaire geen snapstreaks scoort en door enkelingen ‘fokking saai’ wordt bevonden? Het zal ons worst wezen. Mijnheer N. en ik laven ons ongegeneerd aan elkaar. Het is bodemloze passie die elke norm, elk genderdebat en elk afremmend kader overstijgt. In deze Week van het Nederlands explodeert de affectie tot 8 oktober met ongeziene kracht.
Omdat we iedereen hetzelfde genot gunnen, bekijken we hoe we deze campagne richting toekomst nog beter in de markt kunnen zetten. We willen kwalitatief Nederlands tot absolute norm maken met kennis van zaken en een uitgekiende ‘branding’, zoals marketingbobo’s dat noemen.
We willen kwalitatief Nederlands tot absolute norm maken.
Bij wijze van strategie steken mijnheer N. en ik vanaf nu loeihard de middelvinger op naar wie de Nederlandse grammatica aan zijn of haar laars lapt. We verachten de gemakzuchtigen die zich blijven hullen in slordig taalgebruik. We schrappen taalverloederaars zonder pardon uit onze vriendenlijst en excommuniceren elk sms-woord van de hedendaagse jeugd.
Weg met “kga”! Dood aan “kvint”! Vervloekt zij die ‘men’ als bezittelijk voornaamwoord gebruiken! Dat soort onachtzaamheid bezoedelt de intrinsieke schoonheid van mijnheer N al te zeer.
Ik laat het niet gebeuren, hij evenmin. No pasarán, zeggen Spanjaarden daarover. We verdedigen en koesteren wat ons dierbaar is en verheffen de Nederlandse taal tot het hoogste goed. Het heerlijkste genot. Marketinggewijs denken we intussen aan deze slogan voor de Week van het Nederlands in 2023: “made for pleasure”. Of werd dat al eens eerder gebruikt?
Hulde aan Benedikte Van Eeghem. Klik HIER voor haar tekst op Vrt.be
Meer weten over de Week van het Nederlands. Klik HIER.
In Club of Mozambique lees ik dat Mozambique drie dagen van nationale rouw heeft afgekondigd naar aanleiding van het overlijden van Queen Elisabeth II. Dat maakte mij nieuwsgierig naar het waarom van deze nationale rouw?
Wat blijkt? Mozambique is lid van het Gemenebest van Naties. (Commonwealth). Nooit geweten, ik dacht dat dat voorbehouden was aan voormalige kolonies en protectoraten. Niet dus. Mozambique trad in 1995 als eerste niet-kolonie toe om zo ook de banden met de Engelstalige buurlanden aan te halen na de burgeroorlog die eindigde in 1992.
Meester Koen heeft dus weer wat geleerd tijdens deze eerste schoolweek.
Koen Schyvens 