Mevrouw Kaag

Tags

António Guterres, Boeken, Corona, Covid-19, D66, Den Haag, Groen Links, Hypocriet, Ilja Leonard Pfeijffer, Joop, Khadija Arib, Marieke Lucas Rijneveld, NRC, Politiek, Ruben L Oppenheimer, Rutte, Sigrid Kaag, Struisvogel, VN

Waag ik me aan een stukje over politiek? Ja soms. Vandaag dus weer. Ik beloof dat ik er geen gewoonte van zal maken. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik NIET op mevrouw Kaag heb gestemd bij de verkiezingen in maart. Ik mag als Belg, wonende in Nederland, niet stemmen voor eerste en tweede kamer. ALS – met hoofdletters – ik had mogen stemmen dan had ik tot in het hokje getwijfeld tussen Esther Ouwehand (PvdD) en Corinne Ellemeet (Groen Links).

Donderdag is Sigrid Kaag afgetreden als minster van buitenlandse zaken nadat ze een motie van afkeuring aan haar broek kreeg omwille van de chaotisch (slecht) verlopen evacuaties vanuit Kabul. Zestien partijen (wat een belachelijk grote hoeveelheid) keurden haar beleid op dit punt af. Kaag trok daaruit haar consequentie wat volgens de wet niet hoefde.

Vervolgens barst het op de sociale media los. Een woordendiaree gaande van ‘eindelijk opgerot #hex’ tot eindeloos vaak ‘respect’. Dat laatste vind ik van veel politici uiterst hypocriet. Politiek Nederland heeft weer eens laten zien dat ze een domineesvolk zijn met afkeurende vingertjes. Ja, ik weet het, het parlement controleert de regering en dan kan het zijn dat een minister zijn (haar) verantwoordelijkheid moet nemen en moet aftreden. Deed Kaag (Nederland) het opvallend slecht bij de onverwacht snelle evacuaties uit Afghanistan? Ik weet het niet. Klagen haar ambtenaren over haar leiderschap? Ik heb dat niet gelezen. Ik geloof het niet. Zat zij (deels) klem tussen afgesproken VVD- en CDA-beleid in het demissionaire kabinet? Waarschijnlijk wel. Noodkreten vanuit Kabul waren er al in maart 2021 toen Stef Blok (VVD) nog minister was op BuZa. Deden andere landen het beter? Hoeveel ministers van buitenlandse zaken van andere landen zijn al afgetreden? Ik kan er me geen herinneren? Nederland, het braafste jongetje van de klas. Ze sturen een zeer competente diplomate de deur uit. Met dank aan coalitiepartner Christen Unie. Zij zijn namelijk op hun christelijke pik getrapt omdat D66 (en dus politiek leider Kaag) nu niet verder wil met hen in een mogelijke nieuwe Rutte-regering. Te grote conservatieve meningsverschillen over medisch-ethische kwesties.

Ik verorber de commentaren gisteravond en vanochtend. Francisco van Jole noemt het in Joop een meesterzet van Sigrid Kaag. Een interessant stuk vooral omdat hij drie citaten aanhaalt uit Kaags HJ Schoo-lezing van vorige week. Of het een weldoordachte meesterzet is of niet weet ik niet. Dat ze de handen meer vrij heeft in gesprekken met Rutte (VVD) en Hoekstra (CDA) over de vorming van een nieuw kabinet is natuurlijk waar. Wat haar persoonlijke ambities zijn, weet ik niet. António Guterres (VN) ooit opvolgen, zou zomaar kunnen.

De Hofvijver – Den Haag (Bron: Pixabay)

Ik was gisteren van plan om een stukje te schrijven over al het eindeloze gezeur en gemekker over het corona-beleid. Meer specifiek over ontkenners en ergerlijke roeptoeters die het beleid vergelijken met de Zuid-Afrikaanse apartheid en met de nazi-praktijken tegen oa Joden in WO II. Vreselijk, walgelijk. Ik lees met regelmaat de opinie van vaccin-weigeraars. Af en toe knik ik daarbij instemmend. Toch denk ik meestal … doe niet zo moeilijk. Je ouders hebben je ook ingeënt tegen veel kinderziektes, je stapt toch alleen maar achter het stuur MET rijbewijs. Deze vergelijkingen zullen wel niet opgaan maar ik word zo moe van ‘het gezeur’ en de achterdocht. Het lijkt wel of zij tegen mij zeggen dat ik een meeloper ben en niet zelfstandig kan nadenken. Dankje de koekoek.

Dat de horeca dicht moet om middernacht is natuurlijk een gotspe, alsof covid-19 dan pas arriveert. En de entertainment-business blijft heel begrijpelijk aanhikken tegen een aantal beperkingen.

Goed, ik denk er maar niet teveel over na. Ik schreef een paar dagen geleden – als reactie op een stukje bij LEVENSJUTTER – dat ik waarschijnlijk iets van een struisvogel in me heb.

ps. 1. Ik vind de cartoons van Ruben L. Oppenheimer waarin hij Kaag tekent als een heks (#heks) smakeloos maar het is zijn goed recht. Meestal kan ik zijn cartoons erg waarderen. Nu even niet maar dat kan en mag.

ps. 2. Ik kijk nu al uit naar het boekenweekgeschenk en essay 2022. Ilja Leonard Pheijffer en Marieke Lucas Rijneveld.

ps. 3. Ik lees op dezelfde sociale media heel vaak dat Khadija Arib (PvdA) erg wordt gemist als voorzitter van de Tweede Kamer.

Solidair

Tags

Corona-crisis, Cultuursector, Demonstratie, Evenementenbranche, Formule 1, Mozambique, Nederland, Politiek, Solidariteit, Unmute us

Ik ben zaterdag niet in Nederland. Jammer anders was ik meer dan waarschijnlijk de straat op gegaan. Ouderwets demonstreren onder het motto UNMUTE US. Jammer dat het een Engelstalige kreet is maar verder ben ik 100 % solidair.

Ik citeer:

“We moeten opkomen voor de Nederlandse evenementenbranche die al ruim anderhalf jaar stil ligt. Voor alle 101.000 mensen die hierin werkzaam zijn én haar vele bezoekers. We moeten strijden voor alle jongvolwassenen die momenteel psychische problemen ervaren. Voor onze bezoekers die ons nodig hebben om te ontladen van de dagelijkse structuur, om zichzelf te kunnen zijn binnen de veilige omgeving die wij samen creëren, om de zorgen even te kunnen vergeten. We willen elkaar weer kunnen ontmoeten, weer kunnen lachen en dansen. Bovenal willen we weer vooruit kunnen kijken. Want perspectief hebben we nog steeds niet.

Vanaf het begin van de coronacrisis heeft de evenementenbranche geluisterd. We hebben aangehoord en ingestemd. Niet alleen jongeren maar iedereen. Met veel geduld hebben we gewacht, en gewacht en gewacht. Maar het kabinet hield ons op mute. Daarom zijn we op 21 augustus de straat op gegaan tegen het willekeurige beleid en om te vechten voor heropening van de evenementensector op volledige capaciteit. Ondanks het gigantische succes met ruim 70.000 demonstranten bleef het oorverdovend stil in Den Haag.

Daarom organiseren we op zaterdag 11 september een nieuwe protestmars in 11 steden: Amsterdam, Den Haag, Eindhoven, Enschede, Groningen, Leiden, Maastricht, Nijmegen, Rotterdam, Tilburg en Utrecht.

We stoppen niet voordat we gehoord worden. De boodschap: Stop de willekeur en laat ons open gaan!”

Er wordt al vele duizenden keren boos en verongelijkt gekeken (vergeleken) naar flink gevulde voetbalstadions en vorige week naar de formule 1-race in Zandvoort. Tenenkrommend ergerlijk. Ook in Mozambique is het al sinds april 2020 oorverdovend stil. Geen theater, nauwelijks concerten – af en toe iets illegaals, geen festivals, geen bioscopen, geen clubs. Hier is er 0% compensatie van de overheid. Artiesten, muzikanten, dansers (m/v) … ze zoeken – soms tevergeefs – andere jobs want er moet toch brood op de plank komen.

Vanochtend zag ik een heel ander – maar symbolisch vergelijkbaar – bericht.

The #Taliban have destroyed instruments of the National Music Institute — where the country’s first all-female orchestra ‘Zohra’ (named after the music goddess in Persian writings), once practiced. Can you imagine a society without music? A home without #MUSIC is a house without windows!! #Afghanistan please donate to save Afghan Music! www.dniusa.org

De draad oppakken

Tags

Bloggen, Fictie, Griekenland, Jukebox, Liedjes, Liesbeth List, Mikis Theodorakis, Muziek, Schooljaar, Schrijven, Series, Weblog, YouTube

Het nieuwe schooljaar is een week oud. Leuk om mijn leerlingen weer te zien. Blije gezichten als ze nieuwe boeken en nieuwe schriften krijgen. Mijn werkkamer lijkt meer op een rampgebied na een aardbeving. Dat wordt opruimen dit weekend. Om ook nog tussendoor te bloggen … nee, dat was wat teveel gevraagd. Heb ik er geen zin meer in? Nee, dat is het niet. Geen inspiratie? Ja, wel een beetje. Maar dan denk ik aan alle ‘series’ die ik de afgelopen jaren heb opgestart. Veel beginnetjes maar nooit (of zelden) er een vervolg aan gegeven. Denk bijvoorbeeld aan de ‘1000 vragen aan mezelf’ of ‘30 weken foto schrijven‘.

Ik kan nog even doorgaan. ‘Ik mis’. ‘Iets van vroeger’ is blijven steken op drie afleveringen. ‘Ik kijk nog even achterom’ heb ik precies één jaar volgehouden. Mijn gelezen boekenlijst houd ik redelijk goed bij. Het lijstje van series die ik – al dan niet samen met Isabel – zag, is al een hele tijd niet meer aangevuld. ‘Ondertussen in Mozambique‘ schreeuwt om nieuwe episodes.

Af en toe schrijf ik fictie maar ‘Boris’ en ‘De witte stier’ wachten op volgende hoofdstukken. Ook het verhaal ‘Een eindeloze achtervolging’ heb ik nog niet volledig gepubliceerd. Ik beloofde ook meer mythologische hervertellingen. ‘Ja, ik weet het’ zeg ik nu tegen mezelf. Goed om dit overzichtje te maken, mogelijk helpt het me de komende tijd om weer wat actiever te bloggen.

Aan ‘Mijn nostalgische jukebox‘ voeg ik graag een YouTube-filmpje toe …

Althans … dat dacht ik. Ik weet niet wat er verkeerd gaat. Zien jullie iets? Ik zie alleen maar een zwart vlak. Waarschijnlijk iets met ‘auteursrechten’. Ik kan het filmpje wel zien en horen … Liesbeth List zingt Theodorakis – 1967 maar blijkbaar is delen onmogelijk. Of het heeft met mijn ‘instellingen’ te maken? Ik moet het uitzoeken. Heeft iemand een advies? HELP of moet ik zeggen JOEPIE … nadat ik dit stukje heb gepubliceerd zie ik dat alles normaal werkt. Heel vreemd.

Ik hoorde – via Liesbeth List – voor het eerst over Mikis Theodorakis. De Griekse componist die deze week is overleden. Ik zag deze Griekse muzikale held tweemaal in levende lijve. Voor het eerst in het antieke theater in Epidaurus in 1977. Hij dirigeerde het orkest bij de voorstelling Trojaanse Vrouwen. Een jaar later zag ik de meester aan het werk met zijn eigen orkest in de ‘Arena’ in Deurne (Antwerpen). En wie kent de sirtaki uit ‘Zorba de Griek’ niet?

PvdA en GroenLinks

Tags

GroenLinks, Kabinet, Links, PvdA, Regering, Regeringsvorming, Rutte, Verkiezingen

Doe het niet.

Ik blog niet vaak over politiek. Af en toe kan ik het niet laten. Ruim vijf maanden na de verkiezingen is er nog geen nieuw kabinet in Nederland. In vergelijking met federale regeringsvormingen in België is vijf maanden enkel het begin van het begin. Maar alle gekheid op een stokje … het schiet niet op in Nederland. Geruzie, gelek, excuses, vakantiewerk enzovoort. De zetelverdeling is natuurlijk in augustus niet veranderd en de ene partij sluit nog steeds de andere uit. Dat was ook al zo in maart.

Foto door Markus Spiske op Pexels.com

De VVD van Rutte is en blijft de grootste partij. Ook in de opiniepeiling van gisteren is de VVD de grootste. Onbegrijpelijk maar dat is de realiteit. CDA en D66 verliezen fors virtuele zetels. Ik heb er twee bedenkingen bij. Ten eerste stel ik voor dat VVD, D66 en CDA een minderheidsregering vormen (niet mijn voorkeur maar wel aansluitend bij de uitslag). Politiek rechts van het midden. Met zo’n regering krijgt de kamer eindelijk iets te zeggen over belangrijke onderwerpen. Er valt best iets te onderhandelen met bijvoorbeeld CU, PvdA, GroenLinks, SP over deelonderwerpen. Mogelijk ook met Volt, PvdD en JA21 (zeker niet mijn voorkeur). De tweede kamer (de oppositie) kan dan minder mekkeren dat ze eigenlijk vier jaar stemvee zijn. WIJ tegen ZIJ (76 tegen 74) zoals dat de laatste tijd te vaak is gebeurd.

Dit demissionair kabinet krijgt flink wat op zijn bordje maar eigenlijk staat dat bordje niet eens op een tafel. Ik las ergens dat ze ‘semi-dictatoriaal’ zijn want ze kunnen niet meer weggestuurd worden en toch moeten ze van alles beslissen. Denk maar aan corona en Afghanistan.

De PvdA en GroenLinks laten zich verleiden om nu als één fractie mee te praten en mogelijk mee te doen. Een goed idee? Ik denk het niet want een PvdA-kiezer zal zeggen: “Ik wil dat niet want ik heb bewust op de PvdA gestemd en NIET op GroenLinks.” En omgekeerd uiteraard. En je kunt de volgende verkiezingsuitslag – na regeringsdeelname al raden … ze worden afgestraft omdat ze toch teveel rechts beleid hebben goedgekeurd. Mijn advies: maak je punt vanuit de kamer (in de hoop natuurlijk dat het minderheidskabinet er komt). Er zijn ook minderheidsregeringen te vormen over (midden) links maar ik denk niet dat PVV, Forum, Ja21 en VVD geneigd zullen zijn om te ‘helpen’.

En dan nog een dingetje … de aanstaande enquêtes over de gaswinning cq aardbevingen in Groningen, over corona en over de toeslagen-affaire. Waarom zou je als PvdA of GroenLinks dat op je bordje nemen? Ministeriële verantwoordelijkheid, weet je wel. Doe het niet en praat – zonder druk – over mogelijke samenwerking of fusie. Neem daar de tijd voor en nodig dan ook SP en PvdD uit.

Zo dat was het weer, gelul over politiek. Net zo onbeduidend als discussiëren over voetbal, het mooiste plekje, tattoo’s of mondkapjes.

In de ban van C

Tags

België, Cap Blanc Nez, Cap Gris Nez, Corona, Corso, Covid-19, Duitsland, Familie, Frankrijk, Gele boekje, Leeuwarden, Mondkapje, Mozambique, Nederland, Pas de Calais, Passe sanitaire, PCR-test, QR-code, Regeltjes, Reizen, Vrienden, Zundert

Ja, het corona – covid-19 spook waart nog steeds rond in mijn hersenpan. Bij wie niet trouwens? Mijn zomer staat in het teken van bezoekjes afleggen, het nieuwe schooljaar voorbereiden en GOES 2022. Dat laatste zou eigenlijk GOES 2021 zijn maar alles werd een jaar uitgesteld.

Meer dan me lief is volg ik de corona-maatregelen – opgelegd door diverse overheden – op de voet. Het begon natuurlijk met de verplichte PCR-test voor vertrek. Gelukkig kreeg ik te horen dat ik negatief regeerde op dat vervelende staafje in mijn neus. Op het vliegveld van Maputo moest ik de negatieve test wel drie keer laten zien. Met veel gesukkel kreeg ik uiteindelijk ook een verplichte corona-app, die ik voor mijn transfer in Rome nodig had, gedownload.

Zowel in Addis (Ethiopië) als in Rome (Italië) werd mijn negatieve PCR-test gevraagd voordat ik aan boord van het vliegtuig mocht. Op Schiphol werd me niets gevraagd. Ik schreef al eerder dat ik verbaasd rondkijk in Nederland dat er nauwelijks iets te merken is van beperkingen. Enkel in het openbaar vervoer moet ik (men) een mondkapje dragen. Maar als je iets eet of drinkt mag het natuurlijk even af. Op NS-stations geen anderhalve meter maar ‘5 tegels afstand’.

Afstand houden – in de praktijk zie ik dat nauwelijks. In een overvolle trein sta ik opgepropt tussen Russische jongeren, jonge meiden op terugweg van het strand, grootouders met kinderen en forenzen. Voor het eerst in mijn leven biedt iemand mij een opklapstoeltje (zitplaats) aan. Zucht, slik. Het is dus te zien dat ik bij de 65+groep hoor. Ik bedank vriendelijk.

Ik vind het rechter mondkapje (uit Duitsland) ietsjes prettiger in gebruik dat het linker.

Half juli ging ik samen met Hanneke op vriendenbezoek naar Duitsland. Ik schreef er al eerder over. Als ik me heel strikt had gehouden aan de regels was ik misschien wel niet gegaan. Ik werd niet één keer gecontroleerd, ook niet bij de grens. In winkels ben je verplicht een mondkapje te dragen. Dat doe ik dan ook. Brave burger.

In Nederland bezoek ik concerten, de bioscoop, een museum. Er wordt niets gecontroleerd of gevraagd. Ik schuif geregeld aan op een buitenterras. Ik bezoek vrienden (zonder te knuffelen). Ik volg mijn gezond verstand.

Overal in Leeuwarden lees je op de stoep deze oproep

Mijn dochter en haar twee meiden hebben een vakantie in Noord-Frankrijk geboekt en ze zouden het fijn vinden dat ik een paar dagen langskom. Dat doe ik graag. Maar hoe? Met de trein of met een huurauto? De trein is best duur en dan kom ik in drie landen: Nederland, België en Frankrijk. Elk met eigen regels. De regels in Frankrijk worden strenger. Ook met de auto moet ik me houden aan corona-voorschriften.

Reisbeperkingen voor Frankrijk vanaf 8 augustus (info: ANWB)

Digitaal Corona Certificaat. Was het maar zo simpel. Ik krijg dat niet voor elkaar. Nog niet. Ik ga het verhaal niet te uitgebreid maken. Heel in het kort. Ik ben 2x gevaccineerd met COVISHIELD. Dat is de Indiase variant van AstraZeneca. Met een klein (niet onbelangrijk) verschil: er worden geen QR-codes bijgeleverd. Ik kan dus mijn vaccinatie niet digitaal opslaan. Gelukkig heb ik wel stempels in mijn ‘gele boekje’. De GGD-Utrecht zoekt naar een oplossing voor mij en vele tienduizenden lotgenoten.

Op het journaal en in de krant lees ik dat Frankrijk en Nederland steekproefsgewijs grenscontroles houden. Ik twijfel of ik naar Frankrijk ga want ik zal ook in elk restaurant, bar, zelfs de buitenterrassen mijn ‘passe sanitaire’ (gezondheidspas) moeten tonen. Zucht. Grrr.

Ik bel de avond voor vertrek ongeveer 15 minuten met mijn dochter. Ze bevestigt dat je inderdaad geen terras opkomt zonder die controle. Na een paar minuten neigen we allebei naar ‘dat moet ik niet doen, ik blijf in Nederland’. Tien minuten later besluit ik het toch anders. Ik ga wél en word ik aan de grens (bij De Panne – Duinkerken) tegengehouden – dikke pech – dan draai ik om ga terug. Bij haar logeeradres vermijden we restaurants en bars. Ik kan ook op een drie-pits-fornuis ‘thuis’ koken.

Ik zie geen hond bij de grens, ook geen controleurs. Ik ben op vakantie zonder passe sanitaire maar wel met mijn gele boekje. De volgende dag maken we een grote wandeling. We zien een weide ingericht als caféterras, met ligstoelen en geïmproviseerde tafeltjes. Een container doet dienst als tijdelijk bar.

In de buurt van Cap Blanc Nez

We zoeken een plekje. Catelijne gaat de drankjes en ijsjes bestellen. Ik blijf op afstand. Haar digitaal corona certificaat wordt gescand. Ook ik moet me melden. In keurig Frans leg ik uit dat ik in Afrika woon, tweemaal ben gevaccineerd maar geen QR-codes heb. Ik toon mijn gele boekje. Ik word goedgekeurd. Yes, oef.

Ook de volgende dag gebruik ik dezelfde strategie. In een speeltuin met trampolines en in een restaurant. Ik word elke keer goedgekeurd na mijn charmante praatje. Of ze een oogje dichtknijpen of niet, dat weet ik niet. Ik ben blij dat ik me niet bang heb laten maken en wel op bezoek ben gegaan. Ben ik asociaal bezig, breng ik anderen in gevaar? Ik vind van niet. Nee, natuurlijk niet.

Een bliksembezoek aan mijn zus in Spanje schrap ik wel van mijn wensenlijst. Snik. Er volgt nu nog één spannend moment. Opnieuw moet ik voor vertrek (naar Mozambique) een negatieve PCR-test met reisdocumenten kunnen voorleggen. Het testmoment staat al in mijn agenda. Mijn portemonnee protesteert heftig tegen deze noodzakelijke maar overbodige uitgave. 129 euro. Zucht.

En nog meer stom corona-nieuws. Het door mij zo geliefde CORSO in Zundert mag dit jaar niet uitrijden. Geen rijdend corso op de eerste zondag van september. Al het tweede jaar op rij. Er wordt nu een haalbaar plan uitgebroed en gepresenteerd aan de (lokale) overheid. De wagens wel tentoonstellen maar ze niet laten rijden. Wordt vervolgd.

ps. Ik probeer de komende weken het corona-onderwerp te vermijden op dit blog. Beloofd is beloofd.

Ondertussen in Nederland (4)

Tags

Bach, Bioscoop, Boeken, Concert, Deon Meyer, Dood, Familie, Film, Koorts, Leeuwarden, Lezen, Reizen, The Green Knight, The Painter and the Thief, Vrienden

“Koen, waarom schrijf je zo weinig te laatste tijd?” Een vraag die ik mezelf stel. Het antwoord volgt wat moeizamer. “Euh … omdat ik met iets anders bezig ben of zoiets. Of is dat wat al te gemakkelijk?”

Als ik een tijdje geleden meldde dat ik mijn eerste rondje Nederland er had opzitten dan kan ik dat nu aanvullen met … ik ben al aan mijn derde rondje bezig. De bestemmingen blijven hetzelfde. Vanuit Leeuwarden naar Heemstede, Bergen op Zoom, Ossendrecht, Drachten en Goes. Tussendoor ook nog naar Tilburg, Oude Bildtzijl en Haarlem. Rotterdam, Harlingen en Utrecht zitten nog in de planning. En wie weet ga ik nog even de landsgrenzen over.

Ik kan ook lijstjes maken van boeken, concerten, musea en films die ik bezocht of heb gelezen. Laat ik er twee even uitlichten. Boek: Koorts (van Deon Meyer) en film: The Painter and the Thief (Noorse film). En ik ben naar de kapper geweest maar dat is van een heel andere orde.

Deze film. Ik ga er voorlopig niets over vertellen. Bang dat ik iets verraad. Iets met spoilers … Ik vind het een aanrader maar dat is heel persoonlijk en uitermate subjectief. En mocht je naar ‘The Green Knight’ willen gaan kijken … doe het niet. Een afrader. Ik liep na goed een half uur de bioscoop uit. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan.

En wat is Leeuwarden toch een fijne stad om te wonen, om te zijn. Catelijne zei me onlangs – toen we samen door Ljouwert kuierden – dat haar vriendinnen Leeuwarden ‘Klein Amsterdam’ noemen. Tja, het zal vast een compliment zijn. Wat vooral opvalt zijn de (overvolle) terrassen en heel veel (binnenlandse) toeristen. Het succes van Leeuwarden Culturele Hoofdstad 2019 houdt nog steeds aan. Heel begrijpelijk en ook terecht.

Nog even iets anders. Wat keek ik uit naar het moment dat ik over dat boek (Koorts) zou kunnen vertellen aan mijn vriend Per in Mozambique. Jammer genoeg staat de vorige zin in de verleden tijd. Ik keek en niet ik kijk … Mijn maatje, mijn luisterend oor, mijn Noors-Zweedse (oud) collega, mijn Mozambikaanse buurman … hij is niet meer. Hij overleed zondagochtend. Totaal onverwacht. Ik staar wat wezenloos naar mijn beeldscherm. De juiste woorden zitten nog verstopt achter het ongeloof.

Zaterdagmiddag ging ik in Leeuwarden naar een orgelconcert van Bach. Ik had als enige uitzicht op de stadsorganist.

Heel bijzonder. Ik dacht de hele tijd: hierover ga ik wat vragen en vertellen aan Per, zelf een begaafd pianist. Als de dood nabij is zijn er veel vragen en weinig antwoorden. Rust zacht mijn vriend.

Ik kijk mijn ogen uit

Tags

40, Covid-19, Familie, Isabel, Koken, Leeuwarden, Mondkapje, Nederland, PCR-test, Reizen, Verjaardag, Vliegen, Vrienden, Wandelen

Mogelijk heb je door mijn reacties her en der ontdekt dat ik (weer) in Nederland ben. Mogelijk ben je verbaasd dat ik de verjaardag van mijn nu veertig jarige Isabel niet in levende lijve in Mozambique heb meegevierd. Dat komt zo … na wel vijf verschillende scenario’s te hebben uitgewerkt, besloot ze om een vrouwendag (party) te organiseren. Geen kinderen. Geen mannen. Dus had ik mezelf moeten terugtrekken in mijn werkkamer en door de ramen gluren naar al dat Afrikaanse moois. Niet dus. Ik overlegde met haar dat ik twee weken na mijn tweede prik (Covishield) zou afreizen naar Europa.

Zo gezegd, zo gedaan, maar natuurlijk met allerlei obstakels. Eerst werd mijn heenreis (vliegticket) twee dagen uitgesteld. Dus ook de ingeplande en noodzakelijke pcr-test. Op maandagochtend de test. Op dinsdagochtend de uitslag – gelukkig negatief – en ’s middags naar het vliegveld. Heel veel gedoe met documenten en apps die je verplicht moet invullen. Enfin, ik ga er niet te veel woorden aan spenderen. Ik vloog via Addis Abeba (Ethiopië), Rome (Italië) naar Schiphol (Nederland). Ik kwam volgens planning aan in Nederland. En wat denk je? Nul komma nul controle op Schiphol. Geen enkele vraag over quarantaine. Moet ik dat ingevulde formulier dan nergens inleveren? Blijkbaar niet. Het is dus een zaak van eigen verantwoordelijkheid. Dat is trouwens een prima uitgangspunt.

Hanneke haalt me op en we rijden samen naar Leeuwarden. Fijn om na een lange tijd weer thuis te zijn. Mijn Nederlandse thuis wel te verstaan. Maar wat nu met quarantaine? Officieel mag ik het aan mijn laars lappen – een zogenaamde vrijstelling of uitzondering – want ik bezoek na lange tijd mijn (klein)kinderen. Ik besluit om het eerst vijf dagen rustig aan te doen. Niet naar musea, bioscoop of restaurants. Wel elke dag een 10.000 stappen wandeling.

• 

  Leeuwarden, Nieuwestad

• 

  Bij het volkstuintje van Hanneke

• 

  Dokkumer Ee

• 

  Mini-bieb in Snakkerburen

• 

  Bij de Oldehove (Leeuwarden)

Ik geniet met volle teugen van het mooie weer en de stad. Ik ga nergens naar binnen en houd afstand van de vele toeristen en winkelende Liwwadders. Thuis kook ik, lees ik, slaap wat langer dan gebruikelijk en volg het verjaardagsfeest van Isabel. Vanop afstand. Geen anderhalve meter maar ruim achtduizend kilometer. Nog één of twee dagen geduld en dan ontsla ik mezelf uit quarantaine voor ‘noodzakelijk familiebezoek’.

Ik heb nog niets vermeld dat mogelijk bij de titel van dit stukje past. Het is een hele waslijst variërend van niemand-met-een-mondkapje tot winkelstraten vol terrassen en feestende jongeren. Summer of love. Iedereen weet dat ook in Nederland de pandemie nog geen verleden tijd is maar ik zie nauwelijks een verschil met de tijd hiervoor. Dat is in Matola en Maputo wel heel anders. Ik kom er nog op terug (denk ik). Met andere woorden: Wordt vervolgd.

Zonnewende

Tags

Het Zunderts Toneel, John Simmons, Kreeftskeerkring, Langste dag, Midsumeer Night's Dream, Midzomernachtsdroom, New York, Theater, Toneel, William Shakespeare, Zon, Zonnewende, Zundert

De zon staat vandaag precies boven de kreeftskeerkring. In het noorden betekent dat dus de kortste nacht van het jaar. Ten zuiden van de evenaar is dat natuurlijk precies andersom. Dus straks wendt de zon haar figuurlijke steven en stiffelt ze weer ‘onze’ kant op.

Is dit een dag om naar uit te kijken? Niet heel veel anders dan gisteren of overmorgen, tenzij je gisteren of overmorgen jarig was / bent of je examenfeest hebt of … je kunt vast nog heel veel andere redenen bedenken om uit te kijken naar een specifieke dag.

In Scandinavië, Groot Brittanië en Ierland worden traditiegetrouw grote feesten georganiseerd om de zomerzon te verwelkomen. Het inspireerde William Shakespeare om lang geleden ‘Midsummer night’s dream’ te bedenken en te schrijven. Eén van zijn meest bekende toneelstukken. Deels een sprookje, deels een romantische komedie en zelfs een klucht. Misschien vertel ik dat verhaal binnenkort wel een keer zoals ik eerder deed met een paar mythologische verhalen.

In het Nederlands heet het toneelstuk Midzomernachtdroom. Ik heb dit stuk zelf een keer – met veel plezier – geregisseerd bij Het Zunderts Toneel (NL).

Ik speelde ook een keer mee in een verkorte versie in het Shakespearetheater in Diever. Regie: Aram Adriaanse en muzikaal leider: Antony Zielhorst. Ik speelde de rol van Lysander. Of was het toch Demetrius? Eén van de twee geliefden.

Naast deze twee versies zag ik heel wat andere uitvoeringen. De meest hilarische interpretatie zag ik ooit in New York – een gehele drag queen versie. Schitterend. Er bestaan ook heel wat muziekstukken (en balletten) die zijn geïnspireerd door de Engelse bard. En (teken)films natuurlijk.

In dit toneelstuk zit nog een klein toneelstukje verborgen. Zoals een Russische baboesjka. Een groepje handwerkslieden (zoals een wever en een timmerman) repeteert ergens op een open plek in het bos het zeer tragische verhaal van Pyramus en Thisbé. Ook dat verhaal leent zich tot een her-vertelling later op mijn blog. Deze scène wordt vaak als los toneelstukje (eenakter of straattheater) gespeeld. Pure kolder.

Laat ik eindigen met twee willekeurig gekozen schilderijen van John Simmons. De andere verhalen volgen later deze zomer.

• 

• 

John Simmons – scène uit Midsummer night’s dream en Hermia en Lysander

Ik wens jullie een fijne midzomer toe en mocht je aan de andere kant van de evenaar wonen – ten zuiden bedoel ik -vanaf nu worden de dagen weer langer. (Joepie)

Dertig dagen televisie kijken

Tags

Decoder, DSTV, EK, Europees kampioenschap, Rode Duivels, Sport, Sportzomer, Televisie, UEFA, Voetbal

Het is bijna 5 jaar geleden dat ik HIER iets schreef over DSTV. “Wat is DSTV?” … is waarschijnlijk de vraag die velen zich nu stellen. De letters staan voor Digitale Satelliet Televisie. Wij wonen in een buitengebied waar geen kabeltelevisie beschikbaar is. Willen we dan toch (ouderwets) televisie kijken dan zijn een schotelantenne en een bijbehorend abonnement de enige optie. Ruim vijf jaar geleden hakten we de knoop door en kozen voor DSTV. Er zijn nog twee andere aanbieders beschikbaar maar DSTV heeft het ruimste sportaanbod en het EK 2016 begon een paar dagen later. DSTV heeft ook heel wat Engelstalige zenders. Je koopt de schotel en je koopt eveneens de decoder – ‘het kastje’. Daarnaast betaal je elke dertig dagen voor een specifiek pakket naar keuze. Wij opteren voor Premium, goed voor 135 kanalen (die je natuurlijk nooit allemaal bekijkt) met oa. veel supersport-kanalen, vier filmkanalen mét Engelse ondertitels, heel wat internationale nieuwszenders. Afhankelijk van de wisselkoers kost dit abonnement ongeveer tussen de 55 en 70 euro. Dat mag je best DUUR noemen. Het goede van het Mozambikaanse abonnementen-systeem is dat je er niet langer dan 30 dagen aan vast zit. En je kunt altijd kiezen voor een ander, goedkoper abonnement. Zijn de dertig dagen voorbij en je betaalt niet dan krijg je nog maar één zender: TVM, het eerste kanaal van de nationale Mozambikaanse televisie.

Ik moest even zoeken wanneer we voor het laatst hebben betaald of met andere woorden – wanneer keken we voor het laatst televisie via DSTV? Het antwoord: vorig jaar in september – De Ronde van Frankrijk. Dus ruim acht maanden stonden de decoder en de schotelantenne figuurlijk stof te happen. We kijken meestal Netflix via internet. Ik kijk af en toe Vlaamse en Nederlandse programma’s via BVN op internet. De sportzomer 2021 komt eraan, althans zo kun je dat in Europa noemen, aan de andere kant van de evenaar is het nu winter. Juni, juli, augustus. Voetbal, het uitgestelde EK (Europees kampioenschap), Wimbledon, de Ronde van Frankrijk, de Olympische Spelen.

Daarom toog ik gisteren (vrijdag) naar een DSTV-winkel en betaalde opnieuw voor dertig dagen. Ik keek uit naar de openingsceremonie en de eerste voetbalwedstrijd. Thuis activeerde ik de decoder. Nou ja, dat was de bedoeling. Alles bleef zo dood als een dode pier. Met geen mogelijkheid kreeg ik de decoder aan de praat. Dus daarom ging ik vandaag opnieuw langs. Na een tijdje wachten was ik aan de beurt. Mijn decoder werd aangesloten en er moest een en ander worden geüpdatet. Of ik even wilde wachten. Ja hoor. Een half uur later zag ik dat 88% was voltooid. Op 97% hield de update ermee op. Tweede poging. Zelfde resultaat. Na een uur en vijftien minuten was ik er wel klaar mee. Waarom geven jullie me geen nieuwe decoder? ‘Geven’ is natuurlijk een woord dat ze niet kennen. ‘Verkopen’ wel. Gelukkig is er een aanbieding omdat er een internationaal voetbaltornooi – jaja, het EK – voor de deur staat. Ik koop een nieuwe decoder (25 euro). Ik moet wel een half uurtje wachten want mijn gisteren betaald pakket moet overgeschreven worden. Ik ga iets drinken in de buurt. Ik word precies na een half uur gebeld dat ik alles kan komen ophalen. Joepie … ik kan vanavond naar de Rode Duivels kijken.

Thuis jongleer ik wat met de oude en de nieuwe kabels en verschijnt er op het televisiescherm de mededeling … GEEN SIGNAAL.

Waar je zwarte streepjes ziet onder Tuner 1 en Tuner 2 zou je blauwe streepjes moeten zien.

Ik maak alles weer los en probeer opnieuw en opnieuw. Met hetzelfde resultaat. Ik bel naar de winkel maar alles is al gesloten. Via via herinner me ik het nummer van de technicus die ooit alles heeft aangesloten. Hij heeft gelukkig avonddienst. Een uurtje later bevestigt hij wat ik ook heb geconstateerd: geen signaal. We halen de ladder uit het schuurtje en hij klimt naar boven.

DSTV-technicus Victor aan het werk

Een onderdeel van de schotelantenne is kapot. Waterschade. Eigenaardig want zo’n ding wordt gemaakt om buiten te vertoeven. Ook Victor, de technicus, vindt deze schade tamelijk zeldzaam. Gelukkig heeft hij een vervangend onderdeel. En ja … we hebben dan eindelijk voldoende ‘blauwe streepjes’. Het duurt dan nog een klein half uur voor alles is gesynchroniseerd. Obrigado Victor en weer 25 euro armer. Ik pik nog nog gauw vijf minuutjes mee van Denemarken – Finland net voordat een Deense speler (Christian Eriksen) op het veld vecht voor zijn leven. Wat een bizarre start van deze nieuwe 30 dagen DSTV. Nog even iets eten en drinken en dan maar hopen dat België – Rusland een faire match wordt met uiteraard een winst voor de Rode Duivels. Morgen meer … niet persé over sport. Wees gerust.

Een kleine Twitteroogst

Tags

Internet, Tweets, Twitter

Laat ik er een ‘diashow’ van maken. Dat is het woord dat WordPress gebruikt voor verschillende foto’s op een rijtje. Dus mogelijk moet je scrollen of vegen om al deze geselecteerde tweets te bekijken (lezen).

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Doe ik dit elke dag? Nee, enkel op de dagen dat ik thuis ben en op mijn laptop kijk. Op mijn telefoon (smartphone van Samsung) kijk ik NOOIT naar Twitter of Facebook. Heel zelden check ik mijn e-mail op mijn foon (om het populair te zeggen). Vanochtend werk ik thuis en dan kijk ik wel even op Twitter. Natuurlijk staan er veel meer tweets op dan wat ik hierboven laat zien. Een kleine selectie. Iets over wielrennen en voetbal, iets over politiek, iets over boeken, iets van een illustrator … dat zijn blijkbaar zo wat zaken waar mijn oog een fractie langer blijft bij hangen. Nu weer aan het werk. Tot gauw.