Een ontzettend grote ramp

Tags

Beira, Cycloon, Het weer, IDAI, Mozambique, Pers, Solidariteit, Verwoesting

Langzaamaan begint het door te dringen wat een verwoestende cycloon over Mozambique, Zimbabwe en Malawi is getrokken. Ik schreef er afgelopen week al over. En waarschijnlijk zal ik dat nog een paar keer doen.

Ook de Nederlandse pers pikt berichten over Idai op. Natuurlijk zijn de schietpartij in Utrecht en de provinciale verkiezingen de hoofdonderwerpen. Toch zie ik her en der vertalingen van internationale persberichten. En die liegen er niet om … Twee artikelen uit nu.nl.

“Cycloon Idai in Afrika kan uitgroeien tot grootste natuurramp ooit.” Grammaticaal een eenvoudig zinnetje maar als je de betekenis laat doordringen …

“President Mozambique vreest zeker duizend doden door cycloon Idai.” Ik denk dat dit later een veel te voorzichtige inschatting zal zijn.

Orkaan Idai: eerst kwam de storm, daarna de regen. Dit is een van de vele NOS-items – met een kort filmpje – over de ramp.

Een teken van solidariteit

In de Mozambikaanse pers worden enorme bedragen genoemd voor eerste hulp. Lees: voedsel en medicijnen. Later zullen ‘enorme’ bedragen veranderen in ‘astronomische’ bedragen voor wederopbouw. En dan bekruipt me onmiddellijk een ongemakkelijk gevoel. Ik probeer het uit te leggen. Natuurlijk zal Mozambique hulp krijgen uit het buitenland – dat lijkt me logisch. Fijn. Maar ik ben nu al bang voor het alom gevestigde principe van “Ik doe iets als ik er zelf ook beter van wordt.” Met andere woorden … corruptie.

Laat ik niet te negatief denken nu er nog zoveel onduidelijk is. Graag wil ik vrienden, familie, en bekenden bedanken die ons berichtjes sturen met de vraag of het goed met ons gaat. Ja, met ons wel. Wij wonen ruim duizend kilometer ten zuiden van het rampgebied. Maar van heel veel andere mensen – ook familie en vrienden van Isabel – weten we niets. Het is vrijwel onmogelijk om contact te krijgen met de getroffen regio.  90% van de infrastructuur is verwoest. Geen antennes, geen elektriciteit. Alles kapot. Beira, de tweede stad van Mozambique is volledig verwoest en lijkt op een oorlogsgebied. Elk gebouw heeft schade. Dan kun je je wel voorstellen wat er nog rest van de vele schamele huizen en hutten. Niets meer. Vergelijkingen met Rotterdam dringen zich op. Dit keer geen bombardement maar de natuur. Heler wijken en dorpen zijn van de kaart geveegd. Een vloedgolf van zes meter hoog. Windsnelheden van 170 km per uur. Ga zo maar door. Op Facebook en in lokale kranten verschijnen gruwelijke foto’s van de verwoesting. De eerste luchtbeelden zijn te zien.

Ik weet dat ik heel wat lezers (volgers) heb die – voor ze hier gingen meelezen – nauwelijks iets over Mozambique wisten of er überhaupt hebben van gehoord. Nu is het wereldnieuws. Ik ben benieuwd voor hoe lang. Jammer dat Mozambique pas in de ‘picture’ komt als het slecht gaat. Wordt vast vervolgd.

In de serie IDAI en #14/40

Advertenties

Ondertussen in Mozambique (7)

Tags

Beira, Cycloon, IDAI, Mozambique, Natuur, Natuurgeweld, Overstromingen, Tropische storm

Terwijl de hele wereld – heel terecht – naar de verschrikkelijke moordaanslagen in Christchurch (Nieuw Zeeland) kijkt, likt ook midden Mozambique zijn wonden.

Cycloon Idai komt aan land

Een krachtige tropische storm stortte zich gisteren op Beira, de tweede stad van het land – 500.000 inwoners. De schade is aanzienlijk. Kapotte billboards, veel elektriciteitspalen zijn omgevallen waardoor er overal elektriciteitskabels in de plassen liggen. Ontwortelde bomen. Beschadigde infrastructuur en communicatie. Vernielde daken. Windsnelheden tot 170 km per uur.

Idai houdt huis in Beira

In de noordelijke provincie Zambezi werden dorpen langs de kuststrook afgesneden van het vasteland door de stormvloed. De Mozambikaanse televisiezender TVM meldt dat minstens vijf mensen zwaar gewond zijn geraakt.

Cycloon Idai in midden Mozambique

Cycloon Idai dumpte nog meer water en bracht vernietiging in gebieden waar tientallen mensen al zijn gedood en tienduizenden mensen zijn ontheemd door overstromingen in de afgelopen weken. Sinds oktober kwamen meer dan 50 mensen om het leven door overstromingen in hetzelfde gebied. Ruim 800.000 mensen zijn getroffen en hebben op de een of andere manier hulp nodig. Voor voedsel, voor onderdak. Vele honderduizenden akkertjes staan onder water en dat betekent zeer waarschijnlijk geen oogst. Dus geen voedsel. En dat schrijnend genoeg na een lange periode van extreme droogte. President Nyusi vreest zeker duizend doden. 90 % van de infrastructuur is verwoest. Lees HIER.

Zijn wij ook getroffen? Nee, we wonen relatief ver van de streek waar Idai zoveel schade heeft aangericht. Mozambique is een groot land. Ik probeer het te vergelijken en iets te verduidelijken … De afstand tussen Maputo en Beira is ongeveer 1100 km. Dat is hetzelfde als de afstand Antwerpen – Marseille.

Een dag later heeft ook de Nederlandse pers aandacht voor dit natuurgeweld. Klik HIER.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE en #10/40

Internationale Vrouwendag (2019)

Tags

8 maart, Addis Abeba, Circus, Ethiopia, Ethiopian Airlines, Gendergelijkheid, Internationale Vrouwendag, Oslo, Umoja

Jaarlijks plaats ik op 8 maart een stukje over ‘Internationale Vrouwendag’. Vaak met foto’s van vrouwen die belangrijk zijn in mijn leven. Nieuwsgierig? Klik HIER.

Ik herhaal dit thema nog een keertje op 7 april. Dat is de Mozambikaanse Vrouwendag. Inclusief een vrije dag. Maar daarover volgende maand wat meer. Nu terug naar vandaag.

Op heel veel plaatsen op internet lees ik het volgende bericht:

“Ethiopian Airlines runs all-women operated flight on International Women’s Day.’

De vlucht van Addis Abeba via Stockholm naar Oslo bestaat vandaag (aankomst op vrijdag) volledig en alleen uit vrouwen. De piloten, het cabine-personeel en het grondpersoneel. Ze vertellen er meer over op de sociale media, met een verwijzing naar het lied Lucy in the Sky with Diamonds van de Beatles: “De Lucys staan ​​op het punt van vertrek en vliegen op 8 maart naar Oslo.”

Vrouwelijke professionals (bege)leiden de vlucht zowel vanuit de lucht als op de grond. Dit betekent luchthavenoperaties, vluchtafhandeling, laadcontrole, opritwerkzaamheden, logistiek aan boord, veiligheid en beveiliging, catering en luchtverkeersleiding worden allemaal uitgevoerd door vrouwen.

De CEO vertelt dat dit initiatief – al voor het vijfde opeenvolgende jaar – vrouwen eert op een continent waar ‘genderongelijkheid‘ nog steeds bestaat. “We zijn enorm vereerd dat we in elk aspect van onze luchtvaartsector baanbrekers voor vrouwen hebben”, zei hij. “Vrouwen zijn vanaf het begin een integraal onderdeel van ons succesverhaal en met deze toegewijde vlucht eren en vieren we hun onmisbare bijdrage aan onze luchtvaartgroep en de bredere luchtvaartindustrie, ons land en het continent als geheel.” Klik HIER voor een artikel in het Engels – met foto’s en een YouTube-filmpje.

Foto via Pixabay

Of dit meisje droomt van een toekomst bij haar nationale luchtvaartmaatschap weet ik uiteraard niet. Dat zij mogelijk droomt van een mooie toekomst vol gelijke kansen, zou misschien wel kunnen. Ik ben veel in Ethiopië geweest en heb met veel jonge mensen gewerkt aan circusvoorstellingen. Mooie voorstellingen gemaakt, zowel in de hoofdstad als in veel verschillende regio’s. Ook op plattelands-scholen en universiteiten. Altijd met zeer bijzondere artiesten. Jongens en meisjes. Een mooi en fascinerend land om te werken maar achter de façade is er nog heel veel leed en ongelijkheid. Ik ga hier niet uitweiden over de immense, interne problemen – vaak langs etnische scheidslijnen. Mijn goede vriend JJ werkt al vele jaren in dit bijzondere Afrikaanse land. Zijn verhalen zijn niet altijd positief en hoopgevend. Deze vlucht van Ethiopian Airlines is een ‘mooi plaatje voor de buitenwereld’ (gallery playing). Maar laat ik niet te negatief doen … er is nog veel werk aan de winkel voor gendergelijkheid. En niet alleen in Afrika …

In de serie #03/40

Praatje met plaatje

Tags

Auteursrecht, Bloggen, Copyright, Foto, Nederland, Schrijven, Zandvoort

Al vanaf de eerste dag dat ik blog (1 januari 2011) hanteer ik hetzelfde principe. Ik schrijf een stukje en ik voeg er een foto aan toe. Meestal foto’s die ik zelf heb gemaakt. Soms met een foto van Pixabay – of vergelijkbare sites – want die foto’s zijn rechten-vrij.

Lang was ik in de gedachte dat ik ook foto’s kon (mocht) gebruiken die ik her en der op het wereldwijde web vond. Dat deed ik dan ook meestal met bronvermelding. Een collega-blogger attendeerde me op dit misverstand. Waarvoor dank K. Ik ben er één keer op aangesproken. Via een mail. Ik schreef een stukje over Joost Zwagerman en gebruikte een foto die ik de dagen rond zijn dood veelvuldig aantrof op internet. De fotograaf van de foto stuurde me een mail (of reactie) waarin hij mij opdroeg die foto te verwijderen. Dat heb ik uiteraard gedaan. Hoe wist hij van het bestaan van mijn foto? Waarschijnlijk omdat ik zo keurig was geweest om zijn naam als bron te vermelden. Zou hij werkelijk elke avond zijn eigen naam invoeren bij Google en kijken waar hij opduikt? Vast niet …

Goed. Ik moet dus geen foto’s meer gebruiken waar mogelijk auteursrecht op rust. Want zelfs dit soort blogs – beetje ouwehoeren zonder enige commerciële bijbedoeling – valt onder de strenge eisen van copyright.

Ik voel wel dat het een soort rem zet op mijn inspiratie. Ik hou van taal maar ook van beeld. Ik wil niet enkel tekst produceren. Is dat raar? Uiteraard komen jullie hier meeLEZEN en veel minder meeKIJKEN. Maar toch …

Het betekent dat ik mijn telefoon wat vaker zal gebruiken om een foto te maken. Zoals  hieronder …

Beeld in Zandvoort

Nu is de vraag: “Mag ik deze foto publiceren op mijn blog?” Ik hoop van wel want bij deze heb ik dat besluit genomen. Jullie kunnen deze foto zien. Ik heb die foto zelf gemaakt. Dus geen vuiltje aan de lucht. Denk ik. Nu rest de vraag of de kunstenaar die dat beeld heeft gemaakt dat ook goed vindt? Ik herinner me niet of er een bordje stond tussen het gras. Ik liep er toevallig langs op één van mijn dagelijkse wandelingen. Ik moet dus op internet gaan zoeken of ik iets meer te weten kom over dit beeld.

Na flink zoeken (surfen) vind ik de volgende informatie. Het bronzen beeld heet “The seas of She” van Marc Sjerps. Ik zoek nog wat verder en vind onderstaande tekst.

Op vrijdag 22 september, 17.00 uur, onthulde wethouder G. Toonen, met onder andere Kunst & Cultuur in de portefeuille, het beeld ‘The Seas of She’, dat onlangs door de Stichting Kunstcircus is aangekocht en wat door de stichting welwillend in bruikleen is gegeven aan de gemeente. De aanwinst staat op de Boulevard Paulus Loot, ter hoogte van huisnummer 37. De Zandvoortse kunstenaar Mark Sjerps creëerde een gestileerde vrouwfiguur in de traditie van de 19e eeuwse modernisten. ‘Bij die traditie van vormen weglaten en abstraheren sluit ik me aan’, zegt hij, terwijl hij de onthulling voorbereidt. Daar is hij in de ogen van Stichting Kunstcircus meer dan voldoende in geslaagd. ‘Een excellent kunstwerk’, met die woorden typeerde Leo Heino van Stichting KunstCircus het nieuwe beeldhouwwerk.

Ben ik nu volledig genoeg? Moet ik bij een landschapsfoto ook de landschapsarchitect vermelden? Nee toch … Zijn deze noodzakelijke overpeinzingen stimulerend om te blijven bloggen? Nee, niet echt. Maar ik begrijp ook dat er auteursrecht geldt voor het gebruik van het werk van anderen …

ps. Zou ik nu slapende honden wakker maken? Of slaapt de copyright-politie niet?

Zoek de verschillen

Tags

Macaneta, Mozambique, Nederland, Strand, Wandelen, Zandvoort

Vind de verschillen. En dan moet ik er verder geen woorden aan besteden …

Op het strand van Zandvoort (NL)

Op het strand van Macaneta (MOZ)

Koen past zich aan

Tags

België, Duin, Familie, Hup, IJs krabben, Krant, Mozambique, Nederland, Rechts rijden, Supermarkt, Temperaturen onder nul

Mijn traditionele hup tussen mijn twee thuizen. Dit keer van zomer naar winter. En allebei deze seizoenen doen van zich spreken. Het is echt zomer in Mozambique met geregeld temperaturen rond de 40c. En in Nederland heb ik al twee dagen staan krabben … Brr. Temperaturen onder nul.

Ook de deur is vast gevroren

En dat vraagt enige aanpassing. En er zijn veel meer kleine dingen die net even anders zijn. En die me enkel de eerste dagen opvallen. Ik geef een paar voorbeelden. Ik doe weer boodschappen in een Nederlandse supermarkt. Ik moet een muntje in een karretje stoppen. Was ik natuurlijk niet vergeten maar op dat moment wel. Ik ken de weg nog. Er is nauwelijks iets veranderd. Ik neem een paar zaken mee die ik in Mozambique niet vind. Rookvlees. Een harinkje met uitjes. Rosbief. Krentenbollen. Bij de kassa betaal ik contactloos met mijn pasje. En moet ik zelf mijn boodschappen inpakken. Dat wordt in Mozambique altijd voor je gedaan. En als ik mijn muntje terug wil hebben, mag ik mijn kar niet zomaar ergens achterlaten.

En ik moet rechts rijden met de auto. Niet links en mijn auto is hand-geschakeld. Geen automaat. Dat is altijd heel kort wennen en goed nadenken. En ik moet stoppen bij oranje – liet mijn kleindochter me duidelijk weten toen ik gewoon doorreed. Inhalen doe je links en niet daar-waar-er-plaats-is om voorbij te steken. En ik moet betaald parkeren in het grootste deel van de Bergse binnenstad. Er valt hier NIET te onderhandelen over een bekeuring. Ik moet zelf tanken en zelf gaan afrekenen. Dat wordt in zuidelijk Afrika altijd voor je gedaan. Nou ja … ze komen met de pin-automaat naar de auto. Ik moet wel zelf betalen. Hahaha. Maar ze maken wel je ramen schoon terwijl je je pincode intoetst.  Er is niemand in Nederland die me wijst waar ik kan parkeren. Er wordt niet op mijn auto gelet door straatjongeren die een centje proberen te verdienen. En ook niet gewassen.

Ik moet het afval scheiden in plaats van alles in dezelfde bak te stoppen. Glas / papier / gft / plastic …  Nog iets? O ja … batterijen en frituurvet / olie moet ook apart. Ik krijg een droge keel en droge lippen van dit koude weer. Of is het de verwarming? Het lijf is de centrale verwarming niet meer gewend. De slaapkamer is behoorlijk koud. Ijsbloemen op de ramen. Ik hou maar een shirt aan als ik ga slapen.

Ik lees weer een papieren krant. Ik spreek Nederlands / Vlaams en hoor mezelf er af en toe een Engels of Portugees woord tussen plakken. Er valt post in de brievenbus. Een kaart, een aanmaning en een blauwe enveloppe. Wij krijgen nooit post in Mozambique bij gebrek aan een brievenbus en een functionerend postbedrijf. Ik gebruik mijn Nederlandse telefoon om te bellen en te appen. Ik drink veel meer koffie dan ik gewend ben. Maar ik betaal geen € 2.90 voor en bakje mango. Nee, toch maar niet. Ben je betoeterd? In onze Afrikaanse tuin zijn er in deze tijd van het jaar een paar honderd (tegelijkertijd) rijp voor onmiddellijke consumptie.

En natuurlijk gaat de meeste aandacht deze eerste dagen naar de kinderen en de kleinkinderen. En naar de kleine Duin. Dank jullie wel voor de overdonderende hoeveelheid mooie reacties en gelukwensen. Hier op mijn blog en ook op mijn Facebook-pagina. Heel lief.

De aanpassing verloopt vlot. Nu nog hopen dat ik niet verkouden wordt.

Duin Irma Johanna

Tags

Bergen op Zoom, De maan, Duin, Familie, Geboorte, Kleindochter, L'Chaim, Schyvens

‘Beebie’ is geboren. Maandag 14 januari  – 17.55u wordt in Bergen op Zoom mijn vijfde kleinkind geboren. 3630 gram. DUIN IRMA JOHANNA SCHYVENS. Dochter van mijn zoon Jules en schoondochter Yvonne. Hun derde kindje, Ender en Icarus hebben een zus. Olivia en Carmen een nichtje.

Duin Schyvens

De tekst hierboven klinkt erg zakelijk. Het zijn de feiten maar hier zit een meer-dan-trotse Bompa te stralen van oor tot oor. Een kleindochter. Joepie. Alles gaat goed met moeder en kind. Dat is ook altijd fijn om te horen / weten.

We schenken een borreltje in en toosten op het nieuwe leven. Welkom Duin. En met m’n glaasje loop ik naar buiten en breng een toost uit op ‘de Maan’. L’Chaim – Op het leven.

ps. Dit is de vijfde keer dat ik zo’n mooi bericht kan plaatsen op mijn blog. En zoals je vast zult begrijpen, zal ik in de (nabije) toekomst terughoudend zijn met het plaatsen van foto’s van mijn kleinkinderen. Dat is namelijk niet aan mij … maar vandaag mag het wel. Ik ben zielsgelukkig.

Meneer van der Staaij

Tags

HLTB, Kees van de Staaij, Nashville-verklaring, Politiek, Rainbow, Regenboog

“Heb je goed geslapen deze week Kees?”

Van links naar …

… het midden en dan …

… naar rechts.

Woorden zijn niet echt nodig. Beelden zeggen genoeg. En deze beelden komen allemaal van Pixabay.

ps. En ik ben niet origineel met deze (foto)-boodschap. Dat doet er vandaag niet toe.

Nieuwe oogst (8)

Tags

Chagrijn, Isabel, Kerstmis, Kus, Nederlandse les, Plastic, Scheveningen, Terschelling, Vervuiling, Vis, Vluchtelingen

Ik moet een interne strijd leveren om niet te chagrijnig te worden / blijven. En dat al op de derde dag van het jaar. ’t Is natuurlijk ook maar een gewone donderdag. Isabel is aan het werk. Onze empregado zou vandaag weer aan het werk gaan. Je begrijpt het al. Ik gebruik de werkwoordsvorm ‘zou’. Het is bijna vier uur en hij is er nog steeds niet. Voor de tweede opeenvolgende dag is hij niet op komen dagen. Het moet wel een geweldige oud-en-nieuw-kater zijn die hij moet uitzieken. Sic. Is dat het begin van het einde voor Sr. Bennie?

En hij is niet de enige die niet komt opdagen. Ik geef twee leerlingen Nederlandse les. En je raadt het al. Eentje gaf vorige week al aan even een pauze te willen nemen. En de ander smste me vanochtend om 8 uur dat ze niet kan komen. Ik had alles al klaar gelegd. Extra oefeningen gemaakt. Een eenvoudige tekst geschreven … grrr. En ook de zwembad-schoonmaker is nog niet verschenen. Ik typ dus veel te vaak GRRR de laatste tijd. Daar moet verandering in komen.

Daarom maar een nieuwe aflevering van ‘Nieuwe oogst’. Plaatjes die ik van het internet heb geplukt. Soms van Twitter, Facebook of een nieuwssite. Gewoon kleine grapjes of nadenkertjes. Laat ik maar met iets vrolijks / moois beginnen.

Weg met het grijze chagrijn

De vrolijkste kerstboom die ik afgelopen periode ben tegengekomen is wel deze …

Mijn favoriete kerstboom

Ik lees nog steeds Vlaamse en Nederlandse kranten en tijdschriften. Weliswaar via internet. En naast de puinhoop in Scheveningen en de ontelbare leugens en verdraaide waarheden van The Donald lees ik ook over de containers die bij Borkum overboord zijn geslagen. Terschelling en andere waddeneilanden (kust) worden overspoeld met plastic en piepschuim. Drie containers met gevaarlijke stoffen zijn nog zoek.

Dier en mens

En ook onderstaande cartoon snijdt hetzelfde thema aan. Erg grappig (als het niet zo triest was).

Vertaling is vast niet nodig.

De actie “We gaan ze halen” mag dan wel mislukt zijn. Iets te naïeve voorbereiding. Maar dat er nog steeds zoveel mensen op de vlucht zijn of eindeloos wachten in erbarmelijke (Griekse en andere) kampen is beschamend als je bedenkt hoeveel miljoenen er weer in de lucht zijn geknald afgelopen maandag …

Dit behoeft geen onderschrift

Laat ik maar iets vrolijker eindigen. Dat was tenslotte de opzet van dit stukje.

Gewoon … een mooie gedachte

Niet helemaal waar natuurlijk. Maar wel een prikkelende zin.

Een dooddoener

… maar wel eentje die je zo vaak moet herhalen.

Zometeen spring ik nog even in de auto. Bij gebrek aan ‘trein’. Sorry. De eerste boodschappen van het jaar doen. Wat eten we vandaag?

Wat eet ik vandaag?

Na de kip, konijn en lam van de afgelopen dag kies ik vandaag opnieuw voor een vis-maaltijd. Ik woon tenslotte dichtbij zee. Dat vindt mijn meisje vanavond vast een prima keuze.

Dit plaatje bewaarde ik al lang op mijn bureaublad.

En na het eten beginnen we aan een nieuwe serie. Dat betekent wel … kiezen. En dat is niet altijd vanzelfsprekend … zeker niet gemakkelijk. Maar als we rond half tien – of ietsjes later – het licht uitknippen dan eindigen we onze dag met …

Welterusten

Het valt me nu pas op hoeveel ‘Engels’ ik gebruik – via de plaatjes – in dit logje. Tja … ’t Is mijn dagelijkse taal geworden. Daarom blijf ik bloggen … in het Nederlands. Met zo nu en dan een Vlaamse zinconstructie.

In de serie: NIEUWE OOGST

Thuiskomen

Tags

Djonase, Energie, Ergernissen, Maputo, Matola, Mozambique, Stroomstoring, Stroomuitval

Vijf dagen uit huis. En dan op woensdag-namiddag weer thuis komen. Tweede kerstdag. Iets dat in Mozambique geen enkele betekenis heeft. Dat is een gewone werkdag. Isabel had nog een extra laatste vrije dag. Een stranddagje in Ponta do Ouro. Rond vijf uur stonden we voor onze poort. Die voelde meer dan stroef. Nauwelijks in beweging te krijgen. Grrr. Met hangen en wurgen kreeg ik er een beetje beweging in. Bennie – onze empregado – kwam een helpende hand uitsteken. Schoonzusje en haar vriend (verloofde) dobberden heerlijk rond in ons zwembad. Het is ze gegund. Zij hebben deze vijf dagen de honneurs waargenomen. In plaats van hun flat – vier hoog – in de stad maakten ze volop gebruik van onze spullen. Wij waren ondertussen zeker dat het huis niet leeg gehaald werd door loslopend tuig. Veel inbraken de laatste tijd in onze omgeving. Wanneer niet eigenlijk? Maar dat laatste is terzijde.

Koffers uit de auto, telefoon en laptop weer aan de opladers. De wasmand vullen. En misgraaien in de ijskast. Logisch want ook die stond ter beschikking van A & A. Een licht gegrom. Dan ontdekken dat de poetsmevrouw een glazen lamp heeft gebroken. Grrr. Alweer nummer vijf van gebroken zaken in een half jaar tijd. Grrr. Ik zie op de plavuizen rond het zwembad allemaal witte vlekken. Gemorste chemicaliën. Grrr.

We eten samen en dan vertrekken onze oppas-logees weer naar huis. Ik til me een breuk aan de poort. De wieltjes lopen vast. Geen beweging in te krijgen. Alweer grrr. Ik raak uit mijn humeur. Ben ik autistisch aan het worden? Kan ik geen verandering aan in de structuur van mijn dagelijks, huishoudelijke leventje? Ben ik een chagrijn? Tja … gewoon even niet blij … zal ik het daar maar op houden?

Vanochtend de plaatselijke serralheiro gebeld. Officieel vertaal je dat als: slotenmaker maar hier heeft het meer de betekenis van ‘lasser’, iemand die met ijzer uit de voeten kan.

Helpende handen

De wieltjes zitten muurvast. Het draaimechanisme van het apparaat dat de poort via de afstandsbediening in beweging zet, is deels afgebroken wegens slijtage. Hitte, regen, roest, beroerde kwaliteit. Chinees ??? We kopen nieuwe wieltjes. Er wordt gezaagd en gelast. Een warme klus bij 40c.

Nieuwe wieltjes worden vast gelast.

Een half uur later loopt de poort weer op rolletjes. Letterlijk en figuurlijk.

Omdat overal de airco’s en de ventilatoren overuren maken is er geen stroom. PLOP. En alles valt uit. Volstrekte duisternis. Alweer voor de tweede opeenvolgende avond. Zucht. We hebben gelukkig voldoende oplaadbare lampen om iets te kunnen zien. We eten bij kaarslicht. De slaapkamer blijft heet. De ramen open zetten helpt niet want de lucht (briesje) is ook heet. En we krijgen liefst zo weinig mogelijk muggen op bezoek.

Dat wordt nog een paar uurtjes puffen. In het zwembad springen om wat af te koelen en hopen dat ze ook vannacht weer elektriciteit leveren. Gisteren sprong alles om 01.42 weer aan. Tot zover een greep uit ons dagelijks leven. En ik hoor jullie vragen … hebben jullie geen aggregaat? Ja, dat hebben we. Zo’n ding slurpt benzine en maakt een pokke-herrie. Morgen toch maar serieus overwegen om hem weer aan de praat te krijgen.

Ps. Als er stroom is, laden wij alles meteen weer op. Ook de laptop waar ik nu zit op te rammelen. Ik heb nog 67% aan batterij.