Nine eleven

Tags

11 september, Chili, Familie, Ine, Louw Heijs, Salvador Allende, Verenigde Staten, WTC, Zilveren bruiloft

Ik heb een lichte afwijking. Ik hoef er niet voor in therapie. Ik onthou gemakkelijk data. Eigenlijk moet ik de verleden tijd van ‘onthouden’ gebruiken want er komen niet veel nieuwe data bij – in dat geheugen van mij.

Maar 11 september is zo’n dag die elk jaar opnieuw belletjes doet rinkelen. Ik noem er een paar.

11 september 1973

Staatsgreep in Chili. De socialistische regering van Salvador Allende wordt met geweld omver geworpen door legerleider Pinochet. Het was groot nieuws. Ik zat op de middelbare school en we praten over niets anders. Het woord ‘junta’ werd toegevoegd aan onze woordenschat. We maakten in de maanden en jaren nadien werkstukken over de ‘Putch’ en we organiseerden solidariteit-acties. Chileense vluchtelingen vonden hun weg naar Europa.

Staatsgreep in Chili

11 september 1995

Een paar dagen eerder hebben we in Den Bosch uitgebreid verteld over onze vakantie in de Verenigde Staten. Vooral over ons bezoek aan Mariska in Walnut Creek in Californië. Pap (de vader van Ine) luistert met volle aandacht maar is gauw moe. We beloven om gauw langs te komen met de foto’s. Op 11 september zitten we aan het avondeten. De telefoon gaat. Pap is overleden. Niet meer wakker geworden na een middagslaapje. 11 september wordt een dag die een kras maakt op mijn harde schijf.

Vader en dochter Heijs aan de jonge jenever (op Terschelling)

11 september 2001

Dit is natuurlijk de bekendste 11 september – wat we sindsdien veel vaker ‘Nine eleven’ zijn gaan noemen. De aanslagen in New York en Washington. Ik stond bij Albert Heijn toen Jules me belde dat er een vliegtuig in een WTC toren was gevlogen. In 1995 – tijdens de vakantie waar ik hierboven al over schreef – hadden we daar nog bovenop gestaan. Ik reken af en rij naar huis om vervolgens tot diep in de nacht naar de televisie te kijken. Vroeger werd de vraag gesteld: “Weet je nog waar je was of wat je deed toen je hoorde dat Kennedy vermoord is?” (Ja, dat weet ik nog.) Of een soortgelijke vraag over Pim Fortuyn (Ook dat weet ik nog). Veel mensen weten nu nog waar ze voor het eerst hoorden over de aanslagen in de Verenigde Staten.

Aanslagen in New York

11 september 2004

Samen met de buren vieren we een zilveren jubileum. Peter en Lucy zijn 25 jaar getrouwd en wij wonen 25 jaar samen. Eigenlijk was dat twee weken later. We geven een groot feest voor familie, vrienden, buren en collega’s.

Een diner in Rilland

Een beetje een rare foto moet ik zeggen. Het zijn natuurlijk twee foto’s naast elkaar van de jubilerende paren terwijl we toch echt samen aan tafel zaten. En het is ook een gekke confronterende foto, dertien jaar later. Wat lijken zijn we jong en Ine bedenk ik altijd veel jonger en slanker dan op deze foto. En bijna altijd met lang haar zoals op de foto met haar vader. Snik.

Zal ik over een paar jaar ook 11 september 2017 toevoegen aan dit lijstje? En jullie, hebben jullie herinneringen aan deze datum?

Nog 111 dagen tot het nieuwe jaar … maar in Ethiopië vieren ze vandaag – op 11 september nieuwjaar. Vandaag begint daar 2010 (als ik het goed herinner).

Advertentie

Thematisch ploggen (4)

Tags

Brussel, Foto, Isabel, Parijs, Rio de Janeiro, Rome, St. Lucia, Standbeelden, Zuid Afrika

We zijn alweer een paar dagen terug van onze korte vakantie in St. Lucia en Richards Bay in Zuid Afrika. Twee plaatsen aan de Indische Oceaan, ten noorden van Durban en ten zuiden van Ponta do Ouro (Mozambique). Het waren mooie dagen. Gewandeld, uit eten, lezen, filmpje kijken, verjaardag stilletjes vieren, een storm-nacht overleefd, een boottocht, een dagje wild spotten in de vrije natuur annex wildpark. Olifanten, buffels, nijlpaarden, zebra’s, gnoe’s, krokodillen, apen, neushoorn, kudu’s, njala en andere herten-soorten. En uiteraard veel vogels waar ik de naam niet van ken. Vandaag blader ik door de foto’s en verwijder flink wat mislukte foto’s. Bewogen, niet scherp, onderwerp te ver weg, teveel van hetzelfde, enzovoort …

En wat doe ik met die foto’s waar we poseren naast standbeelden? Wat een rare bezigheid als je (ik) er wat dieper over nadenkt. Deed ik dat vroeger ook? Ik probeer me dat te herinneren. Ik denk het niet. Toen moesten we lachen met de Amerikaanse en de Japanse toeristen die eindeloos foto’s van zichzelf lieten maken met ‘Het Monument op de Dam’ op de achtergrond, of ‘Manneke Pis’ of ‘Rubens’ op de Groenplaats. Wij deden dat niet. Wij maakten foto’s van die beelden en van kerken en bruggen en mooie gebouwen. Tegenwoordig telt een foto niet als je d’r niet zelf opstaat. De selfie-foto-cultuur.

Wij bezondigen ons daar ook aan. Ook in St. Lucia.

Isabel in St. Lucia (SA)

Koen in St. Lucia (SA)

En wat doe ik met die foto’s? Print ik ze? Komen ze in een vakantie-album? Zet ik ze op Facebook? Ja, dat deed ik en dan is het grappig dat een goede kennis schrijft: “He, daar was ik ook vorig jaar.” Leuk om te weten.

En natuurlijk maakte ik veel meer foto’s van mijn liefje bij standbeelden. Een rare gewoonte. Of doen jullie dat ook?

Isabel (en vele anderen) in Rio

Isabel in Parijs

Isabel in Brussel

Isabel in Kaapstad

Isabel in Rome

Meer in de serie ‘Thematisch ploggen’.

 

Reisfotochallenge (8)

Tags

Amazone, Brazilië, Isabel, Manaus, Piranha, Reisfotochallenge, Vissen

Vandaag zes foto’s die samen met een beetje tekst het verhaal vertellen van een bijzondere ontmoeting in de Amazone (Brazilië). Februari 2011.

Vanuit Manaus zijn we de Amazone-rivier opgevaren. Eerst met een wat groter schip – een ferry – later met een kleiner bootje en tenslotte met een groot uitgevallen kano. We verblijven vier dagen in een eco-lodge. Vandaar uit hebben we verschillende activiteiten. Excursies heet dat in het reis-jargon. We zijn met z’n vieren. Een koppel uit Groningen en wij tweeën uit Mozambique. Meestal vergezelt Angelo ons, een Braziliaanse Amazone-gids. Hij spreekt goed Engels. Vandaag is Luiz onze gids, hij spreekt enkel Portugees. We gaan op piranha-visvangst. We varen een klein uurtje en vinden een beschut plekje. We krijgen allemaal een hengel (buigzame stok). Er staat een bakje met vlees-aas. We gaan aan de slag.

Pescador Koen

Na tien minuten ben ik erbij gaan zitten. Wel zo ontspannen. Ik wacht nog op mijn eerste vis. Zou het waar zijn dat we vandaag piranha’s naar boven halen?

Pescador Isabel

Begint de verveling al toe te slaan bij Isabel? Nog net niet maar de eerste opwinding is duidelijk voorbij. Als Enno als eerste een piranha aan de haak slaat, worden we weer wat enthousiaster. Een half uur later hebben we er zeven. En Luiz haalde ook nog een andere vis uit het water. Nu op weg naar een lokale familie, we gaan de vis ook opeten.

Fernando

We varen in een zijarm van een zijarm van een zijarm van de Amazone-rivier. We leggen aan bij een drijvend, houten platvorm en worden door een enthousiaste man welkom geheten. Heel veel “Bem Vindos”. De man stelt zich voor als Fernando. Hij heeft geen tanden meer in z’n mond. Daarom heeft hij waarschijnlijk een halsketting met haaientanden. Maar dat terzijde, flauw grapje. Piranha-tandjes zijn veel kleiner zoals we zelf hebben geconstateerd.

Fernando is de man van de grapjes. Toch is hij ook verbaasd en enigszins sprakeloos. Hij begrijpt niet wie Isabel is. Drie blanke toeristen kan hij wel plaatsen maar een zwarte vrouw … wat doet zij hier? En ze spreekt ook nog Portugees? Isabel probeert het uit te leggen. Eerst zegt ze dat haar broer ook Fernando heet. Dat vindt hij leuk. En dat ze uit Mozambique komt. Daar heeft Fernando nog nooit van gehoord. “Dat is vast een stadje in Portugal want je spreekt Portugees” is zijn redenering. Isabel doet nog een poging met “Een land in Afrika”. Tevergeefs. Zijn vrouw wordt erbij gehaald. Fatima.

Mama Fatima

In no time wordt Isabel door Fatima meegenomen naar de keuken. Daar gaan de dames het Mozambique-mysterie samen ontrafelen en oplossen.

Princesa cozinhar Isabel

Mijn lief helpt de piranha’s schoon te maken. Ze hoort van Fatima dat ze elf kinderen heeft met Fernando. De meesten verblijven bij familie in Manaus. In de ruim tien jaar dat ze toeristen over de vloer krijgen na hun Piranha-vis-avontuur, is Isabel de eerste zwarte vrouw die bij hen op bezoek komt. Fatima kan het maar moeilijk met elkaar rijmen. Zwart zijn en toerist zijn, Portugees spreken en aan de andere kant van de wereld wonen en niet in Bahia. Ze vindt het onwijs boeiend. Isabel wordt uitgenodigd om de volgende zaterdag opnieuw langs te komen. Dan wil Fatima haar voorstellen aan familie en vrienden, even verderop in de Amazone. Zaterdag is haar vrije dag. Jammer dat we dan alweer vertrokken zijn, richting Olinda en Recife.

Piranhas fritura

Samen met een paar andere visjes smaken de gefrituurde piranha’s prima. Ik neem twee gebitjes mee. Ik wikkel ze in wc-papier. Cadeautje voor Mangaze. Fernando leidt ons ook nog rond in zijn ‘achtertuin’ vol rubberbomen. Hij legt het hele proces heel nauwkeurig en plastisch uit. Dat is weer een verhaal voor een andere keer.

Carnaval in Rio

Tags

Boechout, Brazilië, Carnaval, Corso, Isabel, Olinda, Olympische Spelen, Rio de Janeiro, Salvador de Bahia, Zundert

Vaste volgers van mijn blog weten dat ik al meer dan vijftien jaar betrokken ben bij het grootste bloemencorso van de wereld. In Zundert. Op de eerste zondag van september mag ik deze parade – samen met Ton – aan elkaar praten bij de hoofdtribune. De praalwagens en muziekkorpsen leggen een parcours af van ruim 5 kilometer, door de Zundertse straten. Ook de carnavals-optochten van Oeteldonk en ’t Krabbegat heb ik vaak bezocht. En als kind de Narrenstoet in den Boshoek in Boechout. En de bezoeken van de reuzen in Antwerpen (Royal de Luxe). Ik heb dus een bepaald beeld bij dit soort parades / optochten.

In 2011 gingen we op vakantie naar Brazilië – met tweemaal een verblijf in Rio de Janeiro. Natuurlijk bezochten we de grote toeristische trekpleisters. Op de tweede dag vroeg ik een taxichauffeur om het parcours van het ‘Carnaval in Rio’ te rijden. Hij begreep mijn vraag niet. Wat blijkt … Carnaval in Rio – wat wij van de televisie kennen – rijdt niet rond door de straten van Rio maar enkel in de Sambódromo.

Panorama Sambódromo

Een straat / stadion speciaal gebouwd voor de optocht en shows van de samba-scholen. Zij rijden nauwelijks 700 meter, van de ene naar de andere kant. Ik was zo teleurgesteld. Ik had geen idee. We reden er naar toe en in mijn ogen zag ik eerder de tribunes van een Formule 1 circuit dan de plaats voor zo’n wereldberoemd feest. Lege tribunes, een lege straat … zeer saaie foto’s. Een illusie armer. Natuurlijk is dit anders tijdens carnaval – dat begrijp ik ook wel. (*)

Carnaval in Rio

In dezelfde vakantie waren we ook in Olinda en Salvador de Bahia. Een week voor carnaval. We zagen dus veel repetities en als ik de foto’s van Olinda mag geloven is dat het mooiste en meest authentieke carnaval van Brazilië. Veel meer te vergelijken met onze optochten. Gaan jullie wel eens naar optochten of parades? Welkom in Zundert – zondag 4 september in de straten en op maandag 5 september op het tentoonstellingsterrein.

Foto’s: Wikipedia

(*) Ook de Zundertse straten  – zonder corso – zijn geen hoogtepunt en zul je dus niet terugvinden in toeristengidsen. Wel het van Goghhuis aan een van die straten.

Serie: Olympische Spelen

Bijzondere overnachtingen

Tags

Brazilië, Estland, Familie, Frankrijk, Ger, Ine, Isabel, Mauritius, Mongolië, Transsiberie Express

Ik zag op verschillende reisblogs de #tag ‘Bijzondere overnachtingen’ voorbijkomen. Corners of the World en My Footprints. Laat ik daar zelf ook eens over nadenken. Mooie herinneringen ophalen. En de foto’s erbij zoeken.

Ik interpreteer deze #tag als volgt … bijzondere plekken waar ik heb overnacht. Natuurlijk herinner ik me ook een aantal bijzondere nachten door emotionele omstandigheden. En dan denk ik aan de nacht dat Ine is overleden of aan onze huwelijksnacht in Hotel Cardoso. Om zomaar twee uitersten te memoreren. Goed, terug naar de bijzondere overnachtingsplekken.

1. Een eco-lodge in de Amazone (Brazilië)

Amazon Village

Een bijzondere plek, ver weg van de bewoonde wereld. Eerst een paar uur varen vanuit Manaus met een rivierboot. Later met een klein bootje naar deze lodge – zonder elektriciteit. Eerst vroeg Isabel of ik gek geworden was. De schat. Hoe kon ik haar naar zo’n plek brengen? Het werden drie mooie dagen, dicht bij de natuur en met de bijzondere verhalen van Angelo, onze gids. Deze foto – Isabel in de hangmat op de veranda – heb ik gemaakt op Valentijnsochtend 2011. Daarna zijn we piranha’s gaan vissen. Zeven stuks en lekker dat ze zijn … Isabel vond deze dagen – achteraf – het hoogtepunt van onze ruim drie weken durende reis in Brazilië. Haar eerste soort ‘kampeer’-ervaring.

2. In de trein – Transsiberië Express

Op weg naar Irkoetsk

Vijf dagen en nachten duurt de reis van Moskou naar Irkoetsk. Elke dag duurt (maar) 23 uur door de tijdsverschillen als je naar het oosten rijdt. Op de foto zie je mij met mijn Russische reisgenote. Zij was met haar dochtertje op weg naar Vladivostok. Ik had Beijing als eindbestemming. Overdag zat ik op ‘haar’ bed. ‘Mijn’ bed zie je nog een heel klein beetje, net boven me. Ik heb wel vaker nachten doorgebracht in treinen. Niet altijd in bed overigens. Soms hangend in een stoel of liggend in een gangpad.

3. Een ger (Mongolië)

Wakker worden in deze ger, ergens in Mongolië

Ik reisde in de zomer door Mongolië. Het was dus niet erg koud. Toch was het prettig dat de kachel in deze tent ’s avonds werd aangestoken. De meeste mensen kennen dit soort tent onder de naam ‘Yurt’, het Turkse woord voor deze ronde tent. En mocht je ook in zo’n tent willen slapen, neem dan eens een kijkje bij Mas Donzelenche (in de Cevennen, Frankrijk). Klik hier. Ook hun andere gites zijn zeer de moeite waard en kunnen allemaal in dit overzicht staan.

4. Luxe op Mauritius

La Palmeraie

Door mijn werk slaap ik heel vaak in hotels. Er zijn jaren geweest dat ik bijna honderd hotel-overnachtingen in een jaar kon tellen. Ooit vond ik dat bijzonder. Na een tijdje wordt het heel gewoon. Ik sliep in pensions zonder stromend water of elektriciteit. En ik ken ook de luxe van vijf-sterren-hotels op de meest exotische plaatsen. Wat dacht je van Zanzibar of Stockholm? Hilton, Sheraton, Holiday Inn, Southern Sun … en ga zo maar door. Als er maar een goed bed is, geen lawaai en een douche. Dan vind ik het al lang goed. Op Mauritius verbleven we in een vier-sterren hotel. La Palmeraie. Een mooie herinnering – niet zozeer door het hotel maar door de combinatie: Isabel – vakantie – mooi weer – zon, zee en strand.

5. Mijn tentje (in Estland)

Meer heb ik niet nodig

Misschien wel mijn meest dierbare plekje. En dan bedoel ik mijn tentje. Ik heb een eindeloze reeks foto’s van onze tenten en kampeerplekken. In Nederland, Frankrijk, Spanje, Portugal, Duitsland, voormalig Joegoslavië, Griekenland enzovoort. Nadat Ine overleden is in 2005 ben ik gewoon op vakantie blijven gaan. Met de tent. Net als voorheen. Een kampeerplek, wat kookspullen, een stoeltje, wandelschoenen, een slaapmatje en een paar boeken. Veel meer heb ik niet nodig. Deze foto heb ik genomen op Saareema, een eiland in de Baltische Oost Zee (Estland).

En tenslotte … deze #tag heeft ook heel wat bij me los gemaakt. Dat kun je waarschijnlijk tussen de regels door wel lezen. Er zijn nog zoveel mooie en bijzondere herinneringen aan ‘overnachtingen’. Wat denk je van al die nachten die ik half-slapend in vliegtuigen doorbreng? Of op ferry’s? Of op zeilboten met Eric en Co. Of op een Nijl-schip in Egypte sinterklaas-avond en nacht vieren? En ik mag de bijna duizend nachten op Terschelling niet onvermeld laten. Of op de achterbank van de auto – gauw een dutje doen en dan weer verder. En die nacht dat we de grens Griekenland – Joegoslavië (hedendaags Macedonië) niet over konden steken. Dus slapen naast de auto in een Grieks stoppelveld, de kinderen tussen ons in. Of in campers en motels in de USA. Of die slapeloze nacht omdat het te heet was in Las Vegas? Ook de slaapplekken in wildparken zijn vaak bijzonder. Twee nachten op de oever van de Niger in Mali, de slaapzak uitrollen, een dutje doen en dan weer verder op weg naar Timbuktu. Ik herinner me ook een bijzondere nacht in Etosha National Park (Namibië) waar hyena’s en jakhalzen ruzie maakten rondom ons tentje. Op zoek naar restjes van onze barbecue. En het brandalarm – midden in de nacht na het trouwfeest van Catelijne. Half dronken op de stoep van een Bastion Hotel in Amsterdam. Of de dertig nachten dat ik onder de sterrenhemel heb geslapen tijdens onze Avek-Woestijn-Reis in 1981. Van Leeuwarden naar Merzouga (Zuid Oost Marokko) en terug.

Aan dit stukje moet ik later nog maar eens een vervolg breien …

Travel Tag: Een ABC’tje (1)

Tags

Amsterdam, Brazilië, Corsica, Dolomieten, Estland, Ine, Isabel, Italië, Reizen, Terschelling, Vakantie

Limoentje – zo heet ze nog steeds in mijn fantasie – lanceerde een paar weken geleden een reis ABC’tje. Klik HIER als je haar reis-associaties wilt lezen. Zesentwintig associaties, A B C … tot Z. Zesentwintig verhaaltjes over reizen en vakanties. Ik ga daar meerdere stukjes aan besteden.

A – Amsterdam De laatste 35 jaar kan ik Amsterdam natuurlijk niet meer als een reis-bestemming beschouwen. Dat was anders toen ik op de middelbare school in Antwerpen zat. Ik had al heel snel na mijn 18de verjaardag een auto. Een geit / lelijke eend. En je raadt het al … samen met drie vrienden (Peter, Hugo en Marc) vetrokken we naar Amsterdam. We sliepen in twee tentjes in een weiland in Broek in Waterland. Ik herinner me het van Goghmuseum, het Rijksmuseum, de te lange rijen voor het Anne Frank Huis. Maar vooral de Wallen – ik keek mijn jongens-ogen uit; onder het motto ‘wel kijken, niet kopen’. Jaren later bekeek ik Amsterdam opnieuw met toeristen-ogen. Nu als gids van Isabel. En eerder ook met Hope, Fifi, Theresa, Per en Tania.

B – Brazilië Onze eerste vakantie samen. Isabel spreekt de taal en Koen heeft veel reiservaring. Ruim drie weken naar Brazilië. Een droom voor velen in Mozambique. Ook voor mij trouwens. Ik blogde toen ook al. Op het vermaledijde web-log.nl en zoals algemeen bekend, zijn al die stukjes verloren gegaan. Zeer jammer.

Op een zijrivier van de Amazone

De dagen in de Amazone behoren tot de hoogtepunten van mijn reizen.

C – Corsica De geur van het maquis blijft voor altijd in mijn emotionele geheugen aanwezig. Drie geweldige kampeer-vakanties. De eerste keer (1981) samen met Ine met de boot vanuit Livorno. Een ontdekking. Een beetje Frankrijk en een beetje Italië en dan nog heel veel meer. Een jaar later samen met Ine, Catelijne en mijn zus. Eindeloze meezing-sessies met ‘Kinderen voor Kinderen’ en de (nep)ontmoeting met Jef Nys, de geestelijk vader van Jommeke. En in 2001 nogmaals met Ine. Een bijzondere vakantie want zij had net voor ons vertrek te horen gekregen dat ze borstkanker had. Een vakantie op een naturistencamping. Veel praten, lezen, huilen en nog meer praten. Ook lekker eten, zwemmen, snorkelen, wandelen, vrijen, drinken en dan weer praten, huilen en lachen. Een fantastische vakantie-bestemming.

D – Dolomieten Als gezin gingen we elk jaar naar Texel en later naar Terschelling. Ik schreef er al vaker over. Als lid van ‘de ziekenkas’ mocht je een aantal keren in je jeugd mee op ‘preventieve luchtkuren’. Goedkope groepsreizen voor jongeren. Wij waren lid van de christelijke mutualiteiten. Dat betekende een tiendaagse vakantie als elf-jarige (naar Middelkerke, België), als veertienjarige (Melchtal, Zwitserland) en als zeventienjarige (Gluringen, Zwitserland). Al heel gauw daarna ging ik mee als monitor (begeleider) van het Onafhankelijk Ziekenfonds. Bestemming: de Dolomieten – Zuid Tirol, Italië. Heerlijke vakanties. Niet zo massaal. Groepen van ongeveer dertig jongeren. Heel veel bergwandelingen waarvan de tweedaagse naar de Schlern-hütte het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt vormde. Een aantal jaren later heb ik die tocht herhaald met Ine en toen zesjarige Jules.

E – Estland Ruim vier weken duurde mijn kampeer-trektocht door de Baltische staten. Een ontdekking. 2006. Mijn eerste lange vakantie in mijn eentje. Uiterst ontspannend. Goedkoop, kleinschalig, een soort ouderwets Frankrijk-gevoel. Ik had geluk met het weer. Tartu vond ik gezellig kneuterig. In Narva keek ik van op de burcht uit op Rusland. Ik kon jammer genoeg de autopapieren om naar Sint Petersburg te rijden niet regelen bij de grens. Daarvoor moest ik naar Tallinn. Een mooie, kleine, historische stad. Ook mijn bezoek aan het eiland Saaremaa vond ik meer dan de moeite waard.

Saaremaa (Estland)

ps. Het prettige van deze reistag is dat ik de komende weken dit ABC’tje moet volmaken. Dat ga ik met veel plezier en nostalgie doen.

Herinnering aan mijn droeve hoeren

Tags

Boeken, E-boek, Latijns Amerika, Lezen, Márquez

Het zal de meeste volgers van mijn blog niet zijn ontgaan dat vorige week Gabriel García Márquez is overleden. In mijn ogen één van de allergrootste schrijvers / vertellers van de afgelopen honderd jaar. Ik gebruik met opzet het getal 100 want dat refereert natuurlijk ook aan zijn meest bekende roman: ‘Honderd jaar eenzaamheid’. Ik las dat boek ruim dertig jaar geleden en het behoort tot de dag van vandaag – zonder enige twijfel – tot mijn persoonlijke top 10. Ook ‘Liefde in tijden van cholera’ staat in dat lijstje.

En ik las meer van hem. In 1985 bewerkte en regisseerde ik met veel plezier ‘Kroniek van een aangekondigde dood’ bij de Openluchtspelgroep in Oosterhout. Tot mijn blije verrassing heeft ook Isabel verschillende boeken van hem gelezen. We hadden het om de één of andere reden nog nooit over Márquez gehad. Zij vertelde met veel plezier over zijn laatste boek: ‘Herinnering aan mijn droeve hoeren’. Dat had ik nog niet gelezen. Ik wist dat ik het ergens had opgeslagen op een harde schijf. Ondertussen staat het boek op mijn e-reader en heb ik het uitgelezen.

Memoria de mis putas tristes

“‘Voor mijn negentigste verjaardag wilde ik mezelf trakteren op een waanzinnige liefdesnacht met een jonge maagd.” Zo begint het boek. En het zal deze oude man – journalist en kunstliefhebber – ook lukken om zijn wens in vervulling te doen gaan. En toch pakt de werkelijkheid anders voor hem uit dan gedacht.

Met hulp van de plaatselijke hoeren-madam wordt een nacht gepland met een veertienjarig meisje. Zij ligt naakt te slapen door kalmerende middelen die haar gegeven zijn om haar angst te overwinnen. Hij vindt het meisje prachtig: “Die nacht ontdekte ik wat een onwaarschijnlijk genot het is om het lichaam van een slapende vrouw te bekijken zonder de drang van de begeerte.” 

Er gebeurt dus helemaal niets die nacht. Hij kijkt alleen maar naar het slapende meisje en gaat ’s ochtends weg en geeft een kus op haar voorhoofd ten afscheid. Onmiddellijk beseft hij dat hij verliefd is. Dat was hem in de 90 jaren hiervoor niet overkomen. Zijn wekelijkse stukjes in de krant worden liefdesgedichten. Hij koopt een fiets voor het meisje en bezoekt haar telkens als ze slaapt. En hij kijkt en kijkt. Hij ontwikkelt een eenzijdige en hevige verliefdheid voor het slapende meisje. Er is geen geen sprake van enige seksuele activiteit. 

En thuis filosofeert hij over ouder worden, de liefde, pijntjes en kwaaltjes, zijn collega’s bij de krant, zijn activiteiten met zijn huishoudster, zijn bezoeken aan prostituees, zijn moeder, zijn kat en nog veel meer.

Een verhaal over ouder worden, verliefd worden, lust, poëzie en klassieke muziek. En net als in de andere boeken van Márquez proef en ruik je als het ware Latijns Amerika. Ik heb het gevoel dat ik die stad, de markten en het bordeel zelf heb gezien. Een heerlijk boekje – dit was mijn manier om een rasverteller te herdenken.

Nagenieten

Tags

Corso, Facebook, Familie, Goes, Kausay Pacha, Umoja, YouTube, Zundert

De voorstellingenreeks van “Kausay Pacha, op zoek naar El Dorado” zitten erop. Gisteravond nog een gezellig afscheidsfeest en dat was het dan. Wat nu nog rest zijn de foto’s, een zilveren hartje aan mijn ketting en een bos bloemen.

Het boeket

Op Facebook staan al honderden foto’s en op YouTube verschijnen de eerste filmpjes. Ik ontdekte al vier liedjes. Waarschijnlijk volgen er nog meer. Over een paar weken is de dvd klaar en een cd met de liedjes. Ik zal daar nog een tijdje op moeten wachten want tegen die tijd ben ik aan het werk in Afrika. Ik richt mijn vizier de komende dagen op wat familiale afspraken en op het bloemencorso van Zundert. Ook dat belooft een heus spektakel te worden. Heel veel wagens met bewegende onderdelen. Ik doe er volgende week verslag van.

De laatste voorbereidingen

Tags

Goes, Kausay Pacha, Media, Televisie

Het zijn overvolle dagen en zelfs overvolle nachten. Dit heeft natuurlijk alles te maken met de productie in Goes (Zeeland). Overdag zijn er nog een heleboel regel-dingetjes te doen. En elke avond hebben we – tot laat – repetities met alle deelnemers. Spelers, muzikanten, dansers, zangers, acrobaten, mensen voor de special effects, enzovoort. De laatste twee nachten hebben we het lichtplan van de voorstelling gemaakt en uitgeprobeerd. Een tijdrovende klus die enkel ’s nachts kan worden uitgevoerd. Ik heb het dus twee keer op rij licht zien worden ’s morgens. Tussendoor probeer ik nog wat tijd vrij te houden voor andere klusjes. Omroep Zeeland maakte een item over Kausay Pacha, op zoek naar El Dorado. Klik HIER voor die reportage.

Goes

Tags

Dans, Goes, Kausay Pacha, Muziek, Theater

Er staat maar één activiteit in mijn agenda: ‘Goes’. De laatste voorbereidingen van het zomerspektakel ‘Kausay Pacha, Op zoek naar El Dorado‘. Aanstaande donderdag is het zover: première. Nog nog zes dagen om de puntjes op de i te zetten. Ruim tweehonderd medewerkers. Zangers, muzikanten, acrobaten, spelers, dansers. Veel mensen back stage. In totaal zo’n driehonderd vrijwilligers / amateurs die hun uiterste best doen om er iets moois en onvergetelijks van te maken.

Het weer de komende dagen

Er zijn al drie avondvoorstellingen uitverkocht. Dat is een fijn vooruitzicht. Mocht je nog geen kaartje hebben en ben je wel van plan om te komen kijken … boek dan vandaag nog. Klik HIER.