Zeeuw van de dag

Tags

Europa, Goes, In het spoor van de stier, Omroep Zeeland, Radio, Zeeland, Zeeuw van de dag

Deze nieuwe eretitel is me zomaar in de schoot geworpen. Ik ben vandaag bij Omroep Zeeland ‘Zeeuw van de dag’. Haha, best bijzonder voor deze Vlaamse Mozambikaan uit Leeuwarden.

Ze bellen me tweemaal. Vanochtend om 6.45 en vanavond nog een keer om 18.45. Het is telkens een live-gesprek dus ik ben benieuwd naar de vragen. Laat ze maar komen.

Ik werd vorige week gebeld door de redactie van dit radio-programma. Of ze me mochten bellen op 30 augustus omdat vandaag het Openluchtspektakel IN HET SPOOR VAN DE STIER in première gaat in het kader van het themajaar Goes-Europa 2022. Omroep Zeeland vindt mij een geschikte ‘Zeeuw van de dag’. Dankjewel.

In het programmaboekje staat natuurlijk iets anders vermeld. Daar lees je dat ik de ‘artistiek coördinator en eindregisseur’ van deze voorstelling ben. Ruim 120 acteurs, zangers, muzikanten, dansers, vuurartiesten enzovoort op de planken en ruim 60 mensen achter de schermen.

Kom dat zien, kom dat zien. Zes voorstellingen, van 30 augustus tot 3 september. Er zijn nog kaartjes: Tickets IN HET SPOOR VAN DE STIER

Advertentie

Ik weet nog waar

Tags

Familie Familie, Groningen, Het jaar van Fortuyn, Jeugdtheater, Moord, Pim Fortuyn, Politiek, Theater, Theater Rob Heiligers, Vrienden, Waar was je?

Vandaag twintig jaar geleden werd Pim Fortuyn vermoord in het Mediapark in Hilversum. Er zijn zo van die dagen in de geschiedenis die veel indruk achterlaten. De vraag wordt dan gesteld: “Weet je nog waar je was toen …?” Ik zie die vraag ook vandaag voorbij komen. Op de plaats van de puntjes staat dan zoiets als “toen je hoorde dat Pim Fortuyn is doodgeschoten?” Soortgelijke vragen over: de aanslagen op 11 september 2001 of de moord op JF Kennedy of Martin Luther King.

20 jaar geleden zat ik in de auto en luisterde naar de autoradio. Zoals gebruikelijk luisterde ik naar Radio 1 – ook toen al de nieuws- en actualiteitenzender. Ik was op weg naar Groningen naar een try out van een jeugdtheatervoorstelling die ik regisseerde. Daarover zo nog wat meer. Ik reed ergens tussen Utrecht en Almere. De radio was er meteen bij … dodelijke aanslag op Fortuyn. Eerst was er nog veel onduidelijk. Ik moest nog bijna twee uur rijden. Van die rit zelf herinner ik me niets. Gedurende die twee uur werd het duidelijk dat de politicus de aanslag niet had overleefd. Een gedenkwaardige rit. Ik parkeerde de auto buiten bij het repetitielokaal van Kolder & Ko in Groningen en liep naar binnen. Rob, Marieke en Jothea hadden het decor al opgesteld, alle spullen lagen klaar. Ik merkte dat zij nog niets hadden gehoord over Fortuyn. Een half uurtje later zouden een aantal uitgenodigde mensen naar een eerste try out van Familie Familie komen kijken. Wat moest ik doen? Het vertellen of mijn mond houden? Uiteraard zou dat nieuws hun (onze) voorbereiding flink in de war schoppen. Maar natuurlijk zou het publiek dat wel weten. Ik vertelde het. Eerst ongeloof en dan verbijstering. Geen van ons allen was een Fortuyn-aanhanger. In tegendeel zelfs. Maar een moord? In Nederland? Niet te geloven, niet te bevatten.

Familie Familie – Theater Rob Heiligers

Wat nu? We zaten in de kleine kantine wat te filosoferen, beetje wezenloos te kletsen toen de eerste gasten (collega’s en vrienden) binnendruppelden. Natuurlijk was er maar één gespreksonderwerp: Pim Fortuyn. Na ruim een half uur peilde Rob de stemming. Wat doen we: de try out door laten gaan of verder blijven praten zoals we al deden? We kozen (zonder te stemmen hoor) voor dat laatste. Er komen later nog wat try out momenten. We waren niet gehaast. Nú spelen zou geen juiste feed back opleveren.

Weet jij nog waar je was toen je dit hoorde?

Ps. Via NPO-start kijk ik nu naar de dramaserie: ‘Het jaar van Fortuyn’ (Avro/Tros) Ik lees negatieve recensies met kwalificaties als: ‘slecht amateurtoneel’. Daar ben ik het niet mee eens. Het is geen topserie maar ik amuseer me goed.

Annabel

Tags

Annabel, De Taalstaat, Dictafoon, Flink zijn, Frits Spits, Hans de Booij, Herman Pieter de Boer, Ik zal jouw man zijn, Janjaap de Vries, Jean-Pierre Geelen, Liedjes, Mag ik dan bij jou, NT2, Podcast, Radio, Raymond Van het Groenewoud, Robert Long

Het wordt tijd dat ik de dictafoon op mijn mobieltje ga activeren. Ik zit op dinsdag, woensdag en donderdag gemiddeld zo’n drie uur in de auto. Op de heenweg naar mijn werkafspraken ben ik meestal in m’n eentje. Dan luister ik heel vaak naar podcasts die ik eerder heb gedownload. De laatste weken is ‘De Taalstaat’ mijn favoriet. Op de terugweg zit Isabel meestal naast me en dan is zo’n Nederlandstalig programma niet de beste keuze. In de auto krijg ik ook allerlei ideeën, soms voor een stukje op dit blog, soms andere ingevingen. Of ik hoor de naam van een liedje, een zanger (m/v), een boek of een mooie quote. Dan neem ik me voor om dat te onthouden maar dan moet ik een dag later constateren dat ik die naam weer vergeten ben. Vandaar mijn idee om de Samsung ‘Spraak recorder’ app wat zichtbaarder te plaatsen op het beginscherm van mijn foon.

Twee van mijn volwassen NT2-leerlingen vinden afwisseling in de lessen belangrijk. Ik ook trouwens, dat is veel fijner dan een methode van A tot Z slaafs te volgen. Zij vinden het bijvoorbeeld heel fijn dat ik af en toe een Nederlandstalig liedje gebruik. Op YouTube vind je daar goede voorbeelden van. Janjaap de Vries heeft een paar leuke (eenvoudige) liedjes voor NT2-lessen geschreven en opgenomen. Ik heb ze allemaal al een keer gebruikt.

In ‘De Taalstaat’ (een uitzending van half januari) vertelde Jean-Pierre Geelen over ‘De vrouw in het maanlicht’. Een bundeling kort-verhalen van Herman Pieter de Boer. Frits Spits eindigde de wekelijkse taalschat met een liedje. Annabel van Hans de Booij. Ik kon het nog bijna helemaal meezingen. Wat ik niet (meer) wist is dat Herman Pieter de Boer de tekst van dat liedje heeft geschreven. Ik plaats een link naar YouTube en vertel daaronder verder …

Zo heb ik stiekem dus ook wat toegevoegd aan mijn ‘Nostalgische Jukebox’. Twee vliegen in één klap. Ik ga verder met mijn verhaal …

In de auto – luisterend naar dit liedje – wist ik dat ik Annabel deze week wilde gebruiken in mijn NT2-lessen. Op YouTube zijn er bijna tien versies te vinden van dit liedje. Ik gebruikte twee verschillende versies. In het eerste filmpje hoor je het liedje en zie je een een stuk of dertig foto’s die het Annabel-verhaaltje illusteren. Een station, een leeg perron, een vertrekkende trein, een stelletje in bed, een beetje moe maar voldaan … enzovoort. In het tweede filmpje hoor je het liedje en kun je de tekst meelezen. Mijn leerlingen hadden ook nog een geprinte versie van het liedje gekregen. Het lesuur was zo voorbij. Een succesvolle les. Ik had de dictafoon niet nodig om me dit idee te herinneren. Zo weet ik ook nog welke andere liedjes ik eerder heb gebruikt. Ik zal jouw man zijn Raymond van het Groenewoud. Flink zijn (Robert Long). Het fijne van deze liedjes (kleine verhaaltjes) is dat ze goed verstaanbaar zijn en dat ik versies van deze liedjes (liefs mét tekst) vind op internet (YouTube).

Mag ik dan bij jou (Claudia de Breij) overweeg ik ook om te gebruiken maar dat is wel een graadje moeilijker want het is geen ‘verhaaltje’ zoals ‘Flink zijn’ en ‘Annabel’. Mocht je nu een super-tip voor me hebben … klik dan gauw op EEN REACTIE PLAATSEN. Prettig weekend.

ps. Sonia, een van mijn NT2-leerlingen, dacht dat ik dit liedje (Annabel) had gekozen omdat ik dan steeds Isabel hoor. Hahaha.

De waan van de (mid)dag

Tags

Libanon, Remco Evenepoel, Tweets, Twitter, Wielrennen, Wout van Aert, Zaterdag

Ontbijt maken – check. Afwas – check. Koken voor vanavond – check. Toetjes maken – check. Twee wassen doen en ophangen – check. Emails lezen en beantwoorden – check. E-book opladen – check. (Internet) krant lezen – check. GHIDFN Dag # 17 publiceren – check.

Een luie zaterdagnamiddag met een boek op de bank op de veranda en een koud biertje. En een tweede biertje. Straks de planten en de tuin water geven. Het is erg droog. Ik luister naar een podcast. Binnen kijk ik af en toe even naar de koersontwikkeling in Italië. Milaan – San Remo. Ik zie dat Primoz Roglic de 2e rit in de Tour de l’Ain wint.

Ik klik mijn Twitter open. De waan van de dag. Een kleine bloemlezing van een middagje ‘twitteren’. Een bloemlezing.

• Om de culturele sector te steunen heeft Onder Stroom voetballogo’s ontworpen voor tal van culturele huizen! Van de amateurs tot de profs, onze culturele clubs zijn wereldklasse. Daarom start FC Onder Stroom vandaag één grote voetballiga: de Cultural Pro League! (supportlive2020)
• Over 24 dagen wordt @vrij_nederland 80. Tot en met 31 augustus duiken we elke dag één parel op uit het verleden – van 2020 terug tot 1940. Vandaag 1964: Bibeb (volgens haarzelf haar beste vraaggesprek), met Gerard Reve (Vrij Nederland)
• Politici en luiers hebben een ding gemeen. Ze moeten regelmatig gewisseld worden….. om dezelfde reden (Valentine)
• In maart was het al geweten dat de kwetsbaarsten de grootste slachtoffers zijn van deze crisis. Dat er een verband zou zijn tussen corona en armoede. (Sihame El Kaouakibi)
• Je kan #Reuzegom geen studentenclub noemen. Dit was een geperverteerde augiasstal waar bendeleden hun sadistische trekjes oefenden op hun eigen preminiemen, zichzelf vervolgens tot elite kroonden onder hun motto “100% terechte Antwerpse arrogantie”, en daarna gewoon CEO werden. (Marc van Ranst)
• Belachelijk al dat gezaag over hittegolf, megahitte, warmterecord, hitte-alarm en code oranje. Het is gewoon lekker weer. Vroeger hadden wij vele weken achtereen goed weer. Dat noemde wij toen zomer. (Martin Bos)
• Lebanon can count on solidarity from the EU. Not just in words but also in concrete action for the Lebanese people. (Charles Michel)
• Gisteren in rampgebied in Beiroet zag ik één brandweerauto, twaalf wachtende politieagenten. Maar wel vele duizenden vrijwilligers. Van tieners van de scouting tot een brigade Russische vrouwen. De overheid doet niets. ‘Misschien liggen ze te slapen?’ (Olaf Koens)
• Echtgenote van Nederlandse ambassadeur Beiroet overleden als gevolg van explosie (NOS)
• President Trump houdt persco op zijn eigen golf club. Leden van de club staan te kijken (waarom eigenlijk) zonder masker, zonder afstand te houden. (Eric Mouthaan)
• Ilja Leonard Pfeijffer: “De vrijheid om geen mondkapje te dragen is geen vrijheid. Mensen die deze vrijheid voor zichzelf opeisen, beperken de vrijheid van anderen. Hun gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel ondermijnt de vrijheid van ons allemaal.” (HP/DE TIJD)
• Hulpgoederen of voldoende graan heeft de Libanese overheid niet op voorraad. Traangas wel. De protesten zijn nog maar net begonnen. Gaat heel groot worden. We zijn er bij. (Olaf Koens)
• What more do we need to see? What more needs to happen? We. Cannot. Go. On. Like. This. W A K E U P (Greta Thunberg)
• Our nation is desperate for leadership — leadership that can unite us and steer us through these crises. But at the most critical moment of his presidency, Donald Trump has nothing to offer. (Joe Biden)
• Wout van Aert wint schitterend in Milaan-Sanremo en Remco Evenepoel grijpt de macht in de Ronde van Polen met ritwinst met anderhalve minuut voorsprong. Wat een weelde voor ons wielrennen!!! (Johny Vansevenant) 

   

  Zullen het daar maar bij laten? Prettige zaterdagavond nog. Morgen weer een nieuwe dag.

De brand in het landhuis

Tags

Amir Vahidi, De brand in het landhuis, Marggraff, NPO Radio 1, NTR, Podcast, Simon Heijmans, Ubuntu, Vught

Laat ik er maar weer eens een term tegenaan gooien … binge-luisteren. Dat is wat ik vanochtend heb gedaan. Zes afleveringen van de bekroonde podcast: ‘De brand in het landhuis’. Ik zat aan de radio – in mijn geval aan de computer – gekluisterd.

Afgelopen week zag ik op de Facebook-pagina van Amir een link naar een bekroonde podcast waarvoor hij de soundtrack heeft gemaakt. Nog geen uur later zie ik een soortgelijk bericht op Nu punt nl. Ik ga op zoek en download alle afleveringen.

Bron: NPO Radio 1

Ik citeer de website van NPO Radio 1.

“Op 7 december 2003 komt grootgrondbezitter Ewald Marggraff bij een brand in zijn landhuis in Vught om het leven. De excentrieke Brabander bezat zo’n 700 hectare land, een kunstcollectie van -naar verluidt- ruim 500 schilderijen en een vermogen van 160 miljoen euro in verschillende belastingparadijzen. Na zijn dood is er geen spoor meer van de schilderijen en het geld. Wat is hiermee gebeurd? En waarom is er op deze vragen nooit antwoord gekomen? Als eind 2018, vijftien jaar na de brand, nog steeds nieuwe verhalen opduiken, besluit podcastmaker Simon Heijmans een zoektocht te ondernemen. Wat is feit? Wat is fictie?”

Acteur, schrijver en podcastmaker Simon Heijmans gaat op bezoek bij oude vrienden uit zijn jeugd. Zij wonen in de Marggraffstraat – met dubbele gg en dubbele ff in Vught. Marggraff is de familienaam van een welgestelde Vughtse familie. Grootgrondbezitters. Zij woonden op een landgoed in het centrum van deze Brabantse gemeente. De laatste telg – Ewald Marggraff – wordt dood gevonden achter zijn voordeur als zijn landhuis begin december 2003 in vlammen opgaat.

In zes afleveringen zoekt Heijmans uit wat er is gebeurd en wat er waar is over een pot met gouden munten, honderden schilderijen en vele miljoenen in Zwitserland of Monaco. Hij ontrafelt wat er gebeurd kan zijn … Om in zijn eigen beeldspraak te blijven vergelijk ik deze serie met een ingewikkeld breipatroon dat hij langzaam uit elkaar trekt, ontvlecht en de losse draadjes aan ons serveert in zes stukjes van ongeveer 45 minuten. En uiteraard eindigt elk deeltje met een cliffhanger waardoor ik meteen doorklik naar de volgende aflevering.

Eigenlijk jammer want daardoor hoor ik de titelsong Places van Amir Vahidi niet met volle aandacht. Ik heb één keer met Amir samengewerkt. Hij als speler / zanger. Ik als regisseur / schrijver. Amir speelde in 2009 de rol van Niger in Ubuntu – zomerspektakel in Goes in het kader van Goes Afrika.

Ik begrijp volkomen dat deze podcast is bekroond en wordt bejubeld. Ik doe daar vandaag graag aan mee. Ook zin om te luisteren? Klik HIER

De Brand in het Landhuis is een NTR-podcast van Simon Heijmans. Research en eindredactie: Marion Oskamp. Geluidsmixage: Sam Huisman. Sounddesign en titelsong Places: Amir Vahidi.

Wreed

Tags

Ajax, Amsterdam, Champions League, Internet, Lezen, Matthijs De Ligt, Moura, Nu.nl, Radio, Sport, Tottenham, Voetbal, Vrienden

De eerste titel die bij me opkwam voor dit stukje was: ‘Voetbal lezen’. Want dat is letterlijk wat ik gisteravond en de avond daarvoor heb gedaan. Ik heb de halve finales van de Champions League gelezen. Klinkt dit cryptisch? Waarschijnlijk wel. Ik probeer te beschrijven hoe dat zit.

Bron: Pixabay

Eerst even de droge informatie. Woensdagavond las ik Liverpool – Barcelona. Uitslag 4 –  0 waardoor de Engelse ploeg naar de finale gaat. Gisteravond speelde Ajax Amsterdam tegen Tottenham Hotspur uit Londen. Uitslag 2 – 3. Ajax is uitgeschakeld. Omdat ik weet dat veel van mijn lezers niets met voetbal hebben, ga ik hier niet de hele wedstrijd beschrijven of analyseren. Wel vertel ik iets over de omstandigheden hoe ik deze  – nu al historische – wedstrijd heb gevolgd, heb beleefd.

We eten op tijd. We kijken een aflevering van ‘The Legacy’ – seizoen 3 op mijn Mac-desktop. Isabel gaat naar bed met boek en telefoon. Ik zeg dat ik nog even blijf ‘hangen’. “Voetbal?” vraagt ze. Ja dus. Wij hebben op dit moment geen televisie-abonnement. TVM 1 heeft geen uitzendrechten. Dat wordt dus de radio via internet. Onze internet-verbinding is echter traag in de avonduren. Ik open NPO Radio 1 – Langs de lijn  maar krijg niets te horen. Het zoekende icoontje blijft maar ronddraaien en ronddraaien. Ik open het liveblog van NU.nl Dat is niet genoeg. Ik open het liveblog van VI.nl (Voetbal International) en het liveblog van NOS.nl Drie verschillende websites die alle drie geschreven verslag doen van de wedstrijd. Heel af en toe hoor ik de radio. Dan weer twee minuten, dan weer dertig seconden en heel af en toe wel vijf minuten na elkaar. Ik lees de wedstrijd …

Het verslag van NOS.nl is traag en met veel te veel vertraging. VI is het snelst, bijna elke minuut een update. Nu.nl is ook prima. Zakelijk maar zij schrijven ook iets meer over de sfeer en ze geven commentaar. “Dolberg zit totaal niet in de wedstrijd. De prijs van De Ligt schiet omhoog. Wanyama ontsnapt aan geel. Llorente heerst in de lucht.” Enzovoort. Ik klik voortdurend van site naar site. Het is rust. Ik haal een glas water en een pak koekjes. Ik kus Isabel welterusten.

Ajax zit op rozen, ze leiden met 2 – 0. Tottenham moet nu drie keer scoren om door te gaan. Ik overweeg om naar bed te gaan maar doe dat toch maar niet. Terwijl ik de wedstrijd verder lees op de drie verschillende sites sms ik met Per. En ik WhatsApp ontspannen met Rafik in Zuid Afrika. Hij is jarig en een vurig supporter van het Engelse team.

Ik citeer stukjes uit onze conversatie. 14:15 Koen: Tonight 1x Vertonghen 1x De Ligt … Ajax Goes to Madrid. 14:26 Rafik: I just hope we have a good game 21:12 Koen: The goal of De Ligt is already there. My god … what a start 21:38 Rafik: It’s over … 22:25 Koen: No … it’s not! 2 – 2 Rafik: Now we have a game!!!

Het wordt steeds spannender. Het pak koekjes is bijna op. Zenuw-snoepen heet dat … denk ik. De minuten tikken weg. Ik zap steeds sneller van de ene naar de andere pagina. Alsof dat iets helpt … hahaha. Ik lees: “Heel Amsterdam zit met dichtgeknepen billen”. Vijf minuten extra speeltijd. Nog twee minuten. De radio-verbinding is weer hersteld. Ik luister en lees en klik steeds heen en weer. Nog dertig seconden … opgewonden NOS-presentatoren … weer doorklikken naar de andere site en dan gebeurt het … GOAL … 2 – 3 Tottenham naar de finale. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik grijp naar mijn hoofd. Nee toch!!! Ongeloof.

22:57 Koen: Miracle again 22:58 Rafik: Hatrick (met heel veel smileys). 23:00 Koen: Yes. Parabens Rafik: Thx Pai Koen: My god Rafik: Wonderful game. Moura 23:01 Koen: 30 seconden AFTER 5 min extra Rafik: Imagine

Per stuur een laatste sms om 23:02 … Fuck!

Ik citeer liever Erik ten Hag, de trainer van Ajax. “Wreed.” Ik ga naar bed. Ik zit nog vol adrenaline en kan niet slapen. Ik ben GEEN Ajax-supporter maar in deze editie van de Champions League werd ik dat wel. Zeker weten. Wat een knappe prestatie. Zelfs ik voel me rot na dit verlies in de allerlaatste seconde. Wat sneu, wat erg, wat wreed. Zo dicht erbij en dan … helemaal niets. Een paar weken geleden zei ik: “Laat Ajax de KNVB-beker maar winnen, de finale tegen Liverpool spelen en PSV pakt het kampioenschap. Lijkt me een mooie deal en scenario.” Dat was mijn droomscenario. Vannacht dacht deze PSV-supporter: “Wat zou het sneu zijn voor De Ligt en Co dat ze ook het kampioenschap nog verliezen …” 

Sport … de allerbelangrijkste bijzaak ter wereld. Hahaha. En ook wielerwedstrijden volg ik op dezelfde manier. Beetje internet-radio en verder de wedstrijd  … lezen … op verschillende live-blogs. En in 2018 … las … ik ook het CORSO in Zundert … via internet en tweets.

Lang leve de radio

Tags

Auto, DSTV, iPod, Kunststof, Met het oog op morgen, Mozambique, Muziek, NTR, Plots, Radio, Wandelen

Ik hou van de radio. Dat zal wel duidelijk zijn als je de titel van dit stukje leest. Ik schreef er wel eens eerder over. In Nederland staat bij mij heel vaak Classic.Fm aan. Als een soort achtergrond-decor. Of moet ik het ‘behang’ noemen? Ik luister min of meer zoals ik ook de geluiden van de buurt opvang. Een buurman die het gras maait. Een buurvrouw die een ruzie tussen haar kinderen probeert op te lossen. Heel in de verte hoor ik auto’s. Ik hoor de wasmachine draaien en centrifugeren. Ik hoor dat de buurman piano speelt en les geeft aan een leerling-sopraan. Is dit ‘luisteren’? Nee, ik hoor het maar dat is ook alles.

In de auto luister ik wat aandachtiger naar de radio. Dat gaat bijna altijd goed samen in combinatie met auto-rijden. De twee programma’s die het vaakst hoor – alleen maar in de auto – zijn ‘Kunststof’ en ‘Met het oog op Morgen’. Respectievelijk op weg naar een repetitie (of vergadering) en op terugweg van diezelfde repetitie. En als het na middernacht is, luister ik naar een deel van ‘Casa Luna’. Bestaat dat nachtprogramma nog?

Een enkele keer blijf ik – na aankomst thuis – nog een paar minuten in de auto zitten omdat ik een item volledig wil afluisteren.

In Mozambique staat onze tv regelmatig aan als ‘radio’. We hebben meer dan vijfentwintig gespecialiseerde muziek-kanalen. Light Classic, Urban, Hip Hop, African Pop, Classic Rock and Roll, R&B, Opera, Afrikaanse liedjies … enzovoort.

En als wielerwedstrijden niet worden uitgezonden door Supersport dan schakel ik de laatste vijf kilometer over naar Radio 1. Een tijdje luisterde ik naar podcasts. ‘Plots’ was lang mijn favoriet programma. Pas vorige week ontdekte ik dat Kunststof van de NTR ook verkrijgbaar is als podcast. Ik heb onmiddellijk een twintigtal aflevering gedownload.

Beeldmerk NTR Kunststof

En ik probeer weer wat vaker te bewegen. En dat lukt het best als ik wandel aan een behoorlijk tempo. En dan haal ik meestal de 10.000 stappen. Ze zeggen dat dat goed is voor een mens. En wat is dan heerlijker om te luisteren naar mijn iPod. En je raadt het al … ik luister naar Kunststof. Wat een genot. Interviews van bijna een uur met een schrijver, schilder, zanger, muzikant, acteur, journalist, fotograaf … Ik ben nauwelijks met mijn gedachte bij het wandelen maar luister naar Jasper Krabbe, Simone van de Vlugt, Jeroen Siebeling, Tony Neef … enzovoort enzovoort. Ik geniet. Is het raar om Nederland met me mee te dragen terwijl ik langs de oevers van de Indische Oceaan loop? Ik vind van niet. En ik maak het goed want ik ben opnieuw begonnen met mijn Portugese taallessen. Alles in herhaling. De cursus van jaren geleden heb ik terug uit de kast gehaald. Werkboek voor me en ik luister – naar dezelfde iPod – naar Portugese teksten. Soms versta ik het onmiddellijk, soms niet want deze taalmethode is heel erg Portugees Portugees. En ik ben gewend om Mozambikaans Portugees te horen. Is dat verschillend? Ja en Nee. Officieel is Vlaams en Nederlands dezelfde taal … Nederlands. En toch is er een groot verschil als je naar iemand luistert uit Groningen of naar een West Vlaming. Ik heb het niet over dialect maar over het streekgebonden accent in dezelfde taal.

Ik ga nieuwe afleveringen van Kunststof downloaden. Waar luisteren jullie naar?

Vlaamse Vrienden – Plog

Tags

Costo do Sol, Familie, Isabel, Krugerpark, Macaneta, Maputo, Mozambique, Namaacha, Vrienden, Zuid Afrika

Een bijna vijftigjarige vriendschap. Mozambique – Maart 2018. Een plogje.

Eric – Werner – Koen – Gie

Het stadsbezoek aan Maputo is halverwege. Tijd voor een hapje en een drankje.

Costa do Sol (Maputo)

Costa do Sol (Maputo) op een doordeweekse dag

Het vingertje van Koen. Het staat op heel veel foto’s. Ik leg het graag uit. Ik weet het. Reisleider en gids – in eigen omgeving. En verhalen vertellen. Dat is nu eenmaal de aard van het beestje.

Thuis duiken we het zwembad in. Tijd om nieuwe plannen te maken.

Napraten en plannen maken voor morgen

Ik doe een aantal voorstellen. Wikken en wegen. Woensdag staat een dagje Krügerpark (Zuid Afrika) op het programma. We rijden op tijd weg. We passeren de grenzen in minder dan anderhalf uur. We rijden het wereldberoemde park in via Crocodile Bridge Gate. We worden niet teleurgesteld.

Een ontmoeting met de eerste van de Big Five

Olifant op “12 uur”

Voor de Vlaamse vrienden was dit het hoogtepunt van ons dagje Safari om het hoekje.

Voor het eerst had ik vooral oog voor vogels want Werner is een liefhebber. Hij heeft zijn verrekijker in de aanslag. De lijst wordt lang. We kijken links naar twee grijze go-away vogels. Kwēvoël in het Afrikaans. Een loerie of toerako.

Grey go-away bird / Grijze loerie

En omdat we met z’n allen naar links blijven kijken, zien we niet wat er rechts voorbijkomt. Gelukkig steken ze de weg over …

Neushoorn

We zien drie van de grote vijf. De olifant, de neushoorn en de buffel. De leeuw en het luipaard lieten zich niet zien. Wel giraffen, wrattenzwijnen, antilopes, zebra’s, koedoe’s, hyena, apen, krokodil, boseekhoorns en nog veel meer. Om tien uur rijden we het erf weer op. Werner is zestig geworden. Een mooie dag.

En dan is het alweer donderdag. Een nieuwe uitstap. Naar Namaacha, Pequenos Libombos en Tia Sandra.

De watervallen van Namaacha

Namaacha

En alweer dat vingertje … onderweg stoppen we om vers fruit te kopen.

Ik koop appel-bananen bij een van de vele stalletjes langs de weg

Vrijdag. Dat wordt een dagje strand aan de Indische Oceaan. Met de auto naar Macaneta. Op tijd stoppen voor een lokaal biertje. Een wandeling door de duinen en dan ons omver laten spoelen door de golven.

Praia da Macaneta in Marracuene

En ook de innerlijke mens wordt niet vergeten. We zaten vaak en lang aan tafel. Niet alleen vandaag maar alle dagen.

Heerlijk eten bij Quinta do Lourenço – Macaneta

En je weet het … als er een fototoestel wordt bijgehaald in een restaurant dan is het eten en de ambiance dik in orde.

En dan is Eric jarig. Een boottocht naar Portuguese Island en Inhaca. Met de catamaran Umoja vanuit Maputo. Ik maakte die tocht al vaker – ook met onze eerdere gasten.

Een dagje op de ‘Umoja’ van Maputo Yachting

En als we de haven van Maputo binnen varen, kruisen we een cruise-schip van de Holland America Line. De ‘Amsterdam’ met Rotterdam als thuishaven.

Eric fotografeert de AMSTERDAM van de Holland America Line

En waar is Isabel? Aan het werk maar ’s avonds en in het weekend vertelt ze honderd-uit over typisch Mozambikaanse zaken. Veel over planten en kruiden en het medicinaal gebruik ervan. En over African Magic. Sangoma’s en brucheria.

Isabel met de jongens

En als Isabel aan het woord is, houd ik mijn mond en m’n armpjes op de rug, luister en leer steeds meer over Mozambikaanse gebruiken.

En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken. Is dit plogje volledig? Nee, natuurlijk niet. De vele uren kaarten zijn niet in beeld gebracht. Kingen en Wiezen. Luisteren naar de radio – Ronde van Vlaanderen. Sterke Nikki Terpstra. Kijken en luisteren naar de regen. Zomerse kampeer-herinneringen ophalen. Familie opzoeken. Afdingen op de lokale markt. Capulana’s kopen op Inhaca. Lezen en luieren. Lachen met Gustave Eiffel’s flaters. We huren een Kia Soll. Ons huis en zwembad onverwacht vol vinden met familie en vrienden en dansen met Tia Sandra. Lokale gerechten proeven. Schelpjes en krab met bladeren van maniok en zoete aardappel. Boos worden op de bureaucratische systemen en onwillige douaniers. 2M drinken. Uren in de avondspits stilstaan. Op bezoek bij jarige Pai Sampaio. Uren in het donker doorbrengen want er is geen elektriciteit. Tot tweemaal toe is de watertank leeg en wordt het omschakelen naar de ‘kampeer-modus’. Het zwembad brengt uitkomst.

De dagen zijn omgevlogen. Een heerlijke tijd. Dit mag vaker gebeuren. Wij zijn er klaar voor. De gasten mogen zich melden …

Woord van de dag

Tags

De Ochtend, E-Njen, Frits Spits, Goes, Radio, Radio 1, Woord van de Dag

Bijna dagelijks zit ik in de auto. Meestal op weg naar werkafspraken. En dat zijn ritjes van ongeveer 40 km (naar Goes) of 65 km (naar Middelburg). Mijn autoradio staat standaard afgesteld op Radio 1. In het programma ‘De Ochtend’ is er een dagelijks moment waarin ‘Het woord van de dag’ wordt besproken door een lid van het Taalteam – waarvan Frits Spits het bekendste lid is.

Ik vind dit een fijne rubriek. Ook het uitgebreidere programma op zaterdagochtend ‘De Taalstaat’ beluister ik graag. Niet thuis – enkel in de auto.

Goed, terug naar ‘De Ochtend’. Elke werkdag praat een team van taaldeskundigen, cabaretiers en schrijvers je in De Ochtend bij over de taal van die dag. Dit Taalteam zoekt in de miljoenen woorden die op een dag voorbij komen, naar dat ene woord dat de dag kleur geeft. Ze leggen onverwachte taalverbanden, ontleden hoogdravende uitspraken, veroordelen nietszeggendheid, rijmen, verfraaien en kneden de actuele taal van die dag! 

Het Taalteam

Het woord van afgelopen maandag was ‘Ontsporingstong’. Een woord dat opdook in de actualiteit omdat de NS met opzet een trein had laten ontsporen om mogelijk erger te voorkomen. En later bespreken ze het woord van de week en nog later ‘Het woord van het Jaar.

Herken je ze nog – deze woorden?

Na een half uurtje gaat de radio weer uit en concentreer ik me op mijn eigen werkzaamheden. Gisteren was het een lange ochtend bijpraten allerlei productie-zaken voor de openluchtvoorstelling E-Njen. We hadden het over muziek, kostuums, dans, rekwisieten. Natuurlijk ook over de repetities en tenslotte ook over de noodzakelijke vergunningen. En dat was het moment dat ook wij onze eigen rubriek ‘Woord van de Dag’ konden opstarten. Ik noem er een paar: ‘Obstakelvrees’. ‘Puntvernauwing’. ‘Opklimming’. ‘Tweerichtingsverkeersstraat’. Zomaar een greep uit rapporten, tussentijdse evaluaties, voorschriften. We konden er hartelijk om lachen.

Toch vind ik woorden als ‘Drakenstaartkleur’, ‘Keizersplatform’, ‘Waterspeeltuin’, ‘Wahjongschimmendoek’, ‘Nevelpagode’, ‘Rijstveldgodin’ en ‘Bamboebouwvrijwilliger’ fijnere woorden. En jullie … wat zijn jullie woorden van de dag?

Ik denk / vrees dat het woord van dinsdag refereert aan de gruwelijke aanslag in Manchester of aan de maag/darmproblemen van Tom Dumoulin. Ik hoorde bijvoorbeeld het woord ‘Terreurinflatie’ – als je erover nadenkt is dat natuurlijk te triest voor woorden.

Een vraag bij Buitenhof

Tags

Buitenhof, Het Middelburgs Theater, Jeroen Smit, Passievrucht, Smartphone, Telefoon, Televisie

Ik kijk graag naar het televisieprogramma ‘Buitenhof’. Een politiek interview programma op de zondagochtend dat het ‘hijgerige’ van andere talk-shows tracht te vermijden. Gisteren gaf Jeroen Smit een korte samenvatting van het internationale nieuws. En hoe de internationale pers naar de Nederlandse verkiezingsuitslag kijkt. Hij eindigde met een vraag. “Wat heeft tijdens de 8 jaar dat Obama president van de Verenigde Staten was meer je leven beïnvloed: zijn beleid of de smart phone?” Ook de interviewer moest toegeven dat het eerlijke antwoord ‘de smart phone’ is. Innovatie is dus het allerbelangrijkste in een mensenleven – belangrijker dan wie een paar jaar de politieke lakens uitdeelt. En dat wordt door de komst van immigranten alleen maar versneld – is zijn overtuiging. Pikant detail daarbij is dat Steve Jobs een kind is (was) van Syrische migranten.

Mijn mobiele telefoon

Steeds vaker lees je artikelen over het gebruik / misbruik van de smart phone. Leraren klagen steen en been over concentratie-verlies van leerlingen die voortdurend switchen tussen een taak en hun mobieltje. Facebook, Snapchat, Instagram … ze kunnen het geen minuut missen. Op de radio hoorde is een programma waarbij de luisteraar werd gevraagd tips te geven om de smart phone verslaving in te dammen. Ik hoorde tot tweemaal toe mijn eigen methode. Mijn standaard-instelling laat geen data-verbinding toe. Ik ben enkel online als ik wifi heb. Dat is thuis en op enkele plekken waar ik vaak kom. Ik heb geen Facebook-App op mijn mobieltje. Dus ook daar word ik niet door lastig gevallen. En mijn emails lees ik enkel op de computer. Al met al is dat een flink aantal maatregelen om het gebruik te beperken. In de auto heb ik een ingebouwd navigatie-systeem. En als ik (lopend) ergens naar toe moet kijk ik thuis hoe ik daar moet komen vanaf een parkeerplaats of station.

Afgelopen zaterdag zag ik in Middelburg een mooie theatervoorstelling ‘Passievrucht’. Er werd tot driemaal toe gevraagd om de telefoon uit te zetten. En wat gebeurt er? Op de eerste rij tijdens de voorstelling … oplichtende flitslichtjes en een rinkelend mobieltje … de eigenaar fluistert net te luid een paar zinnen. Bestaat er zoiets als ‘stadionverbod’ voor theaterbezoekers …?