Meneer en mevrouw Singh

Tags

Bruiloft, Durban, India, Kaapstad, Ontmoeting, Singh

In een hotel verblijf je meestal anoniem – zeker voor andere gasten. Dat is heel anders in een Bed & Breakfast. Zeker als Robyn – de gastvrouw – haar gasten aan dezelfde tafel laat ontbijten. Wij werden de eerste ochtend voorgesteld aan meneer en mevrouw Singh. Een ouder, Indisch echtpaar uit Kaapstad. Koen zat al gauw op zijn praatstoel en ook meneer Singh liet zich niet onbetuigd. Zo’n eerste gesprekje gaat dan meestal over “Waar komt U vandaan?” of “Ook op vakantie in Durban?” En dan wat wetenswaardigheden uitwisselen over eerdere bezoeken. Zo verliep ook ons eerste gesprek.

De tweede ochtend waren zij net klaar met hun ontbijt toen wij aanschoven aan de grote keukentafel. Het bleef dus bij “Goed geslapen?” en “Have a nice day.” En ieder ging zijn eigen weg.

Het is 24 december. Wij aten ons buikje rond in een Indisch restaurant. Puur toeval. Wel heel lekker. Het blijft één van mijn favoriete keukens. Mmm. We kopen een fles bubbels – Boschendal Brut – en leggen de fles koud voor later op de avond. Ik zit op de veranda met een boek als meneer en mevrouw Singh thuiskomen. Net voor het donker wordt. Een vriendelijke groet en zij gaan naar hun kamer. Een kwartiertje later komen ze weer naar buiten met een fles champagne in een koeler. Het blijkt een cadeautje te zijn van Robyn en Steve. Wij worden uitgenodigd om ook een glaasje te komen drinken. Ik zeg toe. We trekken gauw iets anders aan en lopen de woonkamer van onze gastvrouw in.

Proficiat Meneer en Mevrouw Singh

Het bleek dat Meneer en Mevrouw Singh hun drieënvijftigste huwelijksverjaardag vierden. Dat werd algauw duidelijk toen we aanschoven. Vandaar de ‘bubbels’. Een bijzondere dag … 24 december voor een bruiloft. Niets bleek minder waar. We spreken over 1965. De familie Singh is hindoe. Voor hen betekent Kerstmis enkel een vrije dag. Verder niets religieus. Meneer komt uit Kaapstad en zijn bruid uit Port Elizabeth. Zo’n 700 kilometer verderop. Vader Singh huurde voor de gelegenheid 11 auto’s die in optocht vertrokken naar Port Elizabeth. Drie dagen bruiloft, feest, veel ceremonieel in de tempel. Een gigafeest waarop mevrouw – toen nog niet Singh – haar nieuwe schoonfamilie voor het eerst zag. Haar verloofde had ze al wel ontmoet. Na drie dagen vertrok het jonge echtpaar naar Kaapstad. De nieuwe mevrouw Singh trok in bij de ouders van haar man.

Ik hing aan hun lippen. Ook Isabel vroeg hen het hemd van het figuurlijke lijf. Over het feest, de tradities, enzovoort. Ik haalde onze fles ‘bubbels’. Er kwam allerlei lekkers op tafel. Foto’s werden gemaakt. Een mooie ontmoeting op Kerstavond. De grote Singh-familie heeft drie kinderen met aanhang en zeven kleinkinderen. Twee van de kleindochters vieren hun verjaardag op 25 december. Ze gaan met z’n allen naar de Drakensbergen. Een week met veel Singhetjes onder elkaar.

We ontbijten nog samen op 25 december en dan vertrekken we weer naar onze eigen werelden. Wij naar huis in Mozambique. Zij naar de familie.

Christmass crackers bij het ontbijt

Onverwachte ontmoetingen … je kunt ze niet organiseren maar als het zover is … is het genieten. Het hoogtepunt van onze dagen in Durban.

Advertenties

1000 vragen aan mezelf (22)

Tags

1000 vragen, Familie, Game of Thrones, Mozambique, Nero, Overgewicht, Proust, Vakantie

De vorige keer dat ik hier vragen beantwoordde, adviseerde Trienette om te stoppen met deze vragenlijst maar om de Proust-vragenlijst te gebruiken. Dank voor de suggestie. Omdat ik een zwak heb voor het getal 22 kan ik niet zomaar opgeven. Vandaag dus de tweeëntwintigste aflevering van ‘1000 vragen aan mezelf’.

351. Hoe ijdel ben je?

Dat vind ik moeilijk uit te drukken in een getal. Maar laat ik het houden op een 7 (waarbij 10 heel ijdel is en 1 totaal niet ijdel). Ik twijfelde tussen een 6 en een 7. Ik denk dat dit blog al een vorm van ijdelheid is. Ik schrijf over mezelf en wat me bezighoudt. Ik plaats de laatste twee jaar veel minder foto’s van mezelf op internet. Dat heeft meer met ‘veiligheid’ te maken dan met gebrek aan ijdelheid. Als ik echt te ijdel ben dan hoop ik dat Isabel of mijn kinderen me daar op zullen wijzen.

352. Volg je meestal je hart of je hoofd?

Het liefst zou ik nu ‘mijn hart’ antwoorden maar gelukkig is daar ‘het hoofd’ om me voor grote stommiteiten te behoeden. In het algemeen is mijn hart en hoofd goed in balans.

353. Wat is het laatste risico dat je hebt genomen?

Veel in Afrika verblijven en mezelf daardoor ‘onzichtbaar’ maken voor mogelijke opdrachtgevers. Dat is zeker een risico dat ik heb genomen. En nog neem. En ik weet de uitkomst nog niet … ik zie wel.

354. Neem jij vaak het voortouw in een gesprek?

Ja, dat doe ik. Soms zelfs wat teveel en bezondig ik me aan uitgebreid mijn zegje doen. Of laten blijken hoeveel ik weet … Ik betrap mezelf daar geregeld op. Meestal nadat het gesprek al voorbij is.

355. Op welk fictief karakter uit een serie lijk je?

Leuke vraag. Laat ik er de personage-lijst van Game of Thrones er eens bijnemen. Dan ben ik Petyr Baelish (Littlefinger) maar dan zonder al het stiekeme van zijn personage. In Casa de Papel herken ik me het meest in ‘Nairobi’.

Het traditionele EINDE van een Nero-album

Ik ben de combinatie tussen NERO en zijn MADAM. Ik heb de wafels gebakken en ik voer het hoogste woord.

356. Wat mag er niet op een goed feest ontbreken?

Een plaats waar je kunt praten en elkaar kunt verstaan. Soms is de muziek zo luid dat een gesprek onmogelijk is. Dat zijn niet mijn geliefde feesten.

357. Neem je gemakkelijk een compliment in ontvangst?

Ja. Geen probleem. En als het compliment bedoeld is voor meerderen dan kan ik dat goed delen met die anderen.

358. Hoe serieus neem je je gezondheid?

Ik denk dat ik moet antwoorden … niet heel serieus. Of toch niet serieus genoeg. Dat moet ik dan natuurlijk ook uitleggen. Ik weet dat ik overgewicht heb. Een buik. Ik weet dat ik serieuzer moet proberen af te vallen. Ik doe daar te weinig voor. Ja, ik ga sinds een paar weken weer  tweemaal per week naar de sportschool. Maar ik zou vooral moeten minderen met eten. Ik eet gewoon teveel. Niet tussendoor maar bij elke maaltijd. Het is zo lekker …

359. Welk deel neemt seks in je leven in?

Seks maakt op een gezonde manier – om in de terminologie van de vorige vraag te blijven – deel uit van mijn / ons leven. En zoals je kunt lezen is de toevoeging ‘ons’ van wezenlijk belang.

360. Hoe vier je graag je vakantie?

Op reis. Liefst naar een land (of stad of streek) dat ik nog nooit eerder bezocht. Dat is het eerste antwoord. En tijdens zo’n reis moet er tijd zijn voor elkaar, voor veel afwisseling – stad en dan weer strand. Een museum of een concert en daarna weer een mooie wandeling in de natuur. Tijd om te lezen, uit eten te gaan en samen plannen te maken voor de nabije toekomst als we weer thuis zijn.

361. Wat is het ergste waarover je hebt gelogen?

Liegen. Ik kan er slecht tegen. En natuurlijk heb ik me daar ook wel eens schuldig aan gemaakt. Maar ‘het ergste’ … dat weet ik niet zo gauw. En als ik het wel wist zou ik dat hier niet open en bloot vertellen.

362. Rek jij je eigen grenzen op?

Ja. Zonder enige twijfel doe ik dat. Laat ik het voorbeeld van mijn ‘te dikke buik’ en het daarbijbehorend overgewicht er nog een keertje bijnemen. Als ik eerst zei “voor het eind van het jaar moet er tien kilo af” dan schuift dat al gauw op naar “eerst maar eens beginnen met vijf kilo” of “na de feestdagen is het een beter moment om er serieus aan te werken”.

363. Ben jij een goede moppentapper?

Ja, dat ben ik. Maar ik doe het nog zelden. Ik word niet meer ‘gevoed’ met moppen. Je moet moppen horen om ‘in conditie’ te blijven.

364. Welk liedje gaat over jou?

‘Morgen beginnen’ (Gerard van Maasakkers) is het eerste wat bij me naar boven komt. Maar dat heeft natuurlijk ook te maken met mijn antwoord op vraag 362

365. Van welke kleine dingen kun je genieten?

Best van veel. Een foto die ik krijg doorgestuurd via WhatsApp. Tussen half zes en tien over zes in de ochtend – op onze veranda naar de tuin en de vogeltjes kijken. Een nieuw nummer van ‘Bahamontes’ in de bus krijgen.

366. Waarvoor mogen mensen jou altijd wakker maken?

De bekende ‘beschuit-vraag’ … Ik zou vroeger zeker geantwoord hebben: ‘Donker bruin meergranen-brood met spekvet, oude kaas en een sterke mosterd’.

Kloosterbrood met oude kaas (Koningshoeven)

Natuurlijk mogen ze me wakker maken als iemand in nood is. Ik hoop dat ik dan kan helpen al is het maar als chauffeur of als luisterend oor.

367. Wat zou je willen veranderen aan je uiterlijk?

Het wordt een saai antwoord. Mijn buik.

368. Wat wil je dat mensen zeggen op je begrafenis?

Zullen we dat maar overlaten aan diegene die dan leven en zich geroepen voelen om iets te zeggen?

369. Laat jij je gemakkelijk voor de gek houden?

Tja … meer dan ik zelf in de gaten heb. Vrees ik. Ik refereer hier vooral aan allerlei lieden in Mozambique (garagist, metser, schrijnwerker, elektricien, etc) die een centje extra aan me proberen te verdienen want Koen heeft een wit velletje en dat betekent … een dikke portemonnee. Ja toch?

370. Wat zou je doen als het onmogelijk mis kon gaan?

Deze vraag moet ik een paar keer lezen. Wat vragen ze eigenlijk? Ik weet het niet. ‘Hét doen natuurlijk’ want het kan onmogelijk mis gaan.

371. Moet je altijd alles kunnen zeggen?

Dit is een vraag die een politieke lading heeft gekregen. De vrijheid van meningsuiting.   Ik hoop dat de meeste mensen zo verstandig zijn om niet ALLES te zeggen wat ze denken en vinden. Maar het mag wel.

372. Aan wie moet je meer aandacht besteden?

Als er me een naam te binnen schiet dan zal ik hem/haar bellen, mailen of langsgaan. Zo gauw daarvoor de gelegenheid is. En mocht iemand vinden dat ik te weinig aandacht aan hem/haar besteed dan hoor ik dat graag.

373. Kun je gemakkelijk loslaten?

Ja. En ook een beetje nee. Als regisseur moet ik heel veel loslaten. De spelers (dansers, zangers, muzikanten, acrobaten) moeten het waarmaken op de planken. Dus … loslaten. Na de laatste voorstelling is het nog meer ‘loslaten’. Opruimen, afbreken en dat was het dan. En foto’s verdwijnen ook al gauw in een mapje ergens in de computer. Gek genoeg kan ik – in eerste instantie – ‘spullen’ slechter loslaten. De verzamelaar in mij …

374. Waar ben je dankbaar voor?

Ik ben erg gevoelig voor het woord ‘dankbaar’. Ik vind het een K#T-woord. Ik vermijd het zoveel mogelijk. Ik heb alle sprekers op de afscheidsbijeenkomst (uitvaart) van Ine gevraagd om het woord ‘dankbaar’ NIET te gebruiken. Ik ben blij met heel veel zaken. Ik ben blij dat mijn geliefden gezond zijn. Ik ben blij dat ik een mooi huis heb en dat ik het goed heb met Isabel aan mijn zij. Ik ben blij met haar familie. En met de mijne – uiteraard. Ik word blij van een mooi boek. Moet ik nu overal waar ik ‘blij’ schreef ‘dankbaar’ schrijven? Kom op zeg. Rot op met je dankbaarheid.

375. Zijn complimentjes van mensen die je niet goed kent belangrijk voor je?

Complimentjes krijgen voelt goed. Dat is prettig. Of ze nu van bekenden of onbekenden komen, doet niet veel terzake.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Het verkeer in Mozambique

Tags

Knipperlicht, Lomba, Maputo, Mozambique, My Love, Politie, Portagem, Radar, Verkeer, Xapa

Ik heb er in de loop van al de jaren dat ik blog natuurlijk al vaker over geschreven. Het verkeer. Mijn hemel … dat is wel degelijk een ander verhaal dan rijden in het beschaafde Nederland of België. En dat heeft niets te maken met het LINKS rijden want dat went heel snel. Natuurlijk zijn er ook in Mozambique verkeersreglementen. Maar die worden gemiddeld vijftig keer per dag met voeten getreden. En dan bedoel ik … per weggebruiker. Vijftig keer … nou ja, niet wetenschappelijk vastgesteld. Wel proefondervindelijk als mede-weg-gebruiker.

Maputo – in de file

Waar zal ik eens beginnen? Bij de zoveelste controle gisteravond? Nee, laat maar zitten. Alles was in orde. Als de agente met me was meegereden naar huis had ze minstens twintig bekeuringen kunnen uitschrijven. Eén op drie auto’s heeft ofwel een kapot licht of geen licht of slecht afgestelde lichten. De helft van de auto’s MET licht rijdt met de GROTE lichten aan. Een aaneenschakeling van verblinde momenten is het gevolg. Ik rij dus relatief traag en daardoor word ik langs beide kanten gepasseerd door idiote vrijdagavond-chauffeurs. Meestal op weg van- of naar een kroeg. Zelfs een lijnbus haalde me gisteravond – in een plaatselijke file – aan de verkeerde kant in. Op een tweebaansweg.

Vrachtwagens op de weg

Heel veel files worden veroorzaakt door vrachtwagens. Van- en naar de haven van Maputo. Oude vrachtwagentjes waar zwarte rook uitkomt, grote vrachtauto’s met reuze-aanhangers en alles daar tussenin. De rijstroken zijn overwegend SMAL en daarom rijden de meeste trucks in het midden – gebruikmakend van twee rijstroken. Levensgevaarlijk om ze in te halen. En meerdere malen per week staat er een vrachtwagen met stukken stil op de (snel)weg. Er worden dan – volgens oud gebruik – takken op de weg gelegd ter waarschuwing. Soms met een gevarendriehoek.

Portagem Maputo

En het dagelijks gewriemel bij de tolpoorten lijkt me een bron van hilariteit als je dat vanuit de lucht zou kunnen zien. De auto’s komen van twee rijstroken plots voor een stuk of tien tolpoortjes. Als mieren schiet iedereen alle kanten op. En dan zijn er altijd chauffeurs die het verkeerde poortje kiezen. Dat geeft een groot oponthoud want dan moeten er minstens drie of vier auto’s achteruit manoeuvreren.

Heb ik het al gehad over het twee- en drie-dubbel parkeren / stationeren in de ochtenduren? Ook tijdens de lunch. Iedereen wil perse voor de deur van zijn / haar kantoor worden weggebracht of opgehaald.

Rotondes. Een verhaal apart. Officieel heeft de auto OP de rotonde voorrang maar het invoegende verkeer heeft daar vaak geen boodschap aan. Uitkijken dus.

Xapa My love – Mozambique

Dit is een dagelijks zicht. Openbaar vervoer. Ik doe d’r nog een fotootje bij.

Nog een Xapa My love – Mozambique

Dit is het belangrijkste vervoermiddel vanuit de verder afgelegen wijken. Daar waar geen lijnbussen komen. En waarom ze dit transportmiddel ‘My Love’ noemen moeten de foto’s toch duidelijk maken. Ja toch?

Het verkeer in Maputo

Moet ik herhalen dat er zelden strepen op de weg staan? Er heel veel kuilen zijn? Er nauwelijks straatlantaarns functioneren buiten het centrum? Dat één op de drie chauffeurs ook mobiel belt als ze rijden? En dat het stikt van de verkeersdrempels?

Verkeersdrempel – Lomba

Wat nog meer? Richting aanwijzen … wordt hier niet aan gedaan. Inhalen doe je aan alle kanten. Je houden aan de voorgeschreven snelheid doe je enkel op de plaatsen waar je uit ervaring weet dat er wordt gecontroleerd met radar. En dat is altijd waar de verkeerspolitie in de schaduw kan staan – liefst beneden aan een helling. Dan is de pakkans groter. Sic. En ben je die controle voorbij dan waarschuw je het tegemoet komende verkeer met een lichtsignaal. Dat is het enige moment dat chauffeurs ‘sociaal’ zijn voor hun mede-weg-gebruiker. Verder is het asociaal en lak hebben aan regels en andere chauffeurs.

Ik rij sinds 2010 rond in dit gekkenhuis. Ik heb nog maar één keertje een klein ongelukje gehad. Een klein autootje gaf vol gas na de tolpoortjes en knalde op de achterkant van onze Nissan XTrail. Nauwelijks schade. Bij ons althans. Ik ben even gestopt. Mijn schouders opgehaald want ik had een afspraak en wilde op tijd zijn. De sukkel moest zijn autootje naar de vluchtstrook duwen. Levensgevaarlijk want ook die worden volop gebruikt.

Goed, ik ga me klaarmaken want ik duik zo het verkeer weer in … prettig weekend.

 

Ondertussen in Mozambique (6)

Tags

Brug, Katembe, Landbouw, Maputo, Moamba, Mozambique, Regenboog, Sinterklaas, Terreur, Zwembad

Het was warm. Drie dagen ongeveer 40c. Dan praten zelfs de Mozambikanen over het weer. In Tete – in het noord-westen – tikte de thermometer maandag 47.6c aan. Te heet. De airco maakt overuren. Dat is meer iets voor half januari. Nu dus al eind november.

Goed ik ga het vandaag niet over het weer hebben. Ik kom nog even terug op mijn stukje over SIMO en de onmogelijkheid om te pinnen. Dat probleem is (voorlopig) opgelost. De Nationale Bank – 51% aandeelhouder – wil niet verder met de Portugese firma die de software levert. Dus black out, de Portugezen trokken de stekker eruit. De commerciële banken – 49% eigenaar – zijn het daar niet mee eens. Zij betaalden dus zelf – elk naar rato – de achterstallige rekeningen. Hun klanten leden namelijk inkomsten-derving tot wel 90% van hun dagelijkse omzet. Alles is voorlopig weer bij het oude. De privé-sector lost de problemen van de overheid op. Het zoveelste bewijs van mis-management. Laat ik maar verder gaan met goed nieuws.

De nieuwe Maputo – Katembe brug

De langste hangbrug van Afrika

De brug is in gebruik. Al in 1989 werden de eerste plannen ontwikkeld. De Maputo-Katembe-Brug – ruim 5 kilometer lang inclusief op- en afritten – is een hangbrug over de Maputo-baai in het zuiden van Mozambique. De brug verbindt de Mozambikaanse hoofdstad op de noordelijke oever met de buitenwijk en district Katembe aan de zuidelijke oever.

Foto van de brug vanuit Hotel Rovuma

De bouwwerkzaamheden begonnen in 2014 en de brug werd officieel geopend op 10 november 2018. De bouwwerkzaamheden werden uitgevoerd door de Chinese China Road en Bridge Corporation. Een groot deel van het project wordt gefinancierd met leningen van de Chinese Exim Bank. Kosten ca 675 miljoen euro.  Lees meer.

Terreur

Ook Mozambique ontsnapt niet aan terreur. In het uiterste noord-oosten – dichtbij de grens met Tanzania – is een Islamitische terreur-organisatie actief. Afschuwelijk. Afgelopen vrijdag met twaalf slachtoffers in een dorp. Executies en brandstichting. Twintig doden in één week. Gevolg: duizenden Mozambikaanse vluchtelingen die de Rovuma-rivier oversteken richting ‘veilig’ Tanzania. Ik las dit nieuws op een Vlaamse website. Hier is weinig aandacht voor deze terreur. Maputo ligt heel ver weg van deze brandhaard. Verschrikkelijk. Een vreemd detail om te vertellen … ik las dit bericht eerst op een Vlaamse website. Mozambique wachtte maar liefst vijf dagen met dit bericht naar buiten te brengen. Waarom? Geen flauw idee. Waarschijnlijk een vorm van censuur. Maar ik begrijp niet waarom. Waarschijnlijk omdat in dezelfde provincie (Cabo Delgado) gas en olie is gevonden. Dus kunnen buitenlandse investeerders worden aangetrokken. Alsof zij geen nieuws volgen. Lees meer.

Gaan we boeren?

Ja, je leest het goed. Isabel heeft een paar jaar geleden landbouwgrond gekocht in de buurt van Moamba. Zo’n veertig kilometer bij ons vandaan. Heel langzaam ontwikkelen we deze twee hectaren in the middle of nowhere. Begin deze week werd het land omgeploegd. Ik zal er nog een keertje wat uitgebreider over schrijven. Nu een foto.

Het land wordt omgeploegd

En dan zijn er natuurlijk de dag-dagelijkse perikelen. Te vaak staat mijn auto in de garage ter reparatie. De man die het zwembad schoonmaakt en de kwaliteit van het water controleert is al een week onbereikbaar. Waarom? Ook geen flauw idee. En morgen kruip ik weer in de jaarlijkse rol van de man met een witte baard die op de Nederlandse ambassade veel kinderen blij zal maken met cadeautjes. En wie assisteren hem? De regenboog-pieten. Want zij zijn op zoek naar het eind van de regenboog – die naar verluid in Maputo staat.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

Reisfotochallenge (15)

Tags

Balk, Bloot, Calabria, Foto, Ine, Italië, Naturisme, Pizzo Greco, Reisfotochallenge, Reizen, Strand, Vakantie

Ik was vanochtend op zoek naar een specifieke foto. Ik wist niet precies meer van welk jaar. In welk mapje bewaarde ik die foto ook alweer? Al zoekende kwam ik onderstaande foto tegen.

Draagbaar hout

Een foto uit het mapje ‘Calabria’. Een vakantie van een dag of tien eind mei 2003. We reden weg op een vroege vrijdagochtend. Eindbestemming: Pizzo Greco in het uiterste zuiden van Italie. Diep in de laars. Zondagmiddag waren op de bestemming. Een naturistencamping waar het eind mei heerlijk toeven is. Kamperen onder de eucalyptusbomen. Nog lekker rustig op de camping, nog niet te heet maar wel warm genoeg om vele uurtjes – in ons blootje – van de vakantie te genieten. Lezen, een beetje kokkerellen, naar het strand, zwemmen, lezen en een lange strandwandeling maken.

En dan zie ik plots een houten balk liggen op de vloedlijn. Aangespoeld. Die dag had ik mijn fototoestel bij. Ik denk dat er toen nog geen mobieljes waren met ingebouwde camera.  Wat een vreemd stuk hout. De balk is tamelijk gewoon maar waarom twee handvaten? Zijn het handvaten? En waar werden deze dan voor gebruikt? Is het een onderdeel van een deurkozijn? In wat voor constructie zat deze balk verwerkt voordat die in zee terecht kwam? En later op dit strand?

Ik weet het niet. Jullie?

We hadden de grootste lol. Allebei in ons blootje aan de wandel met deze balk. We maakten heel wat foto’s met dat stuk hout. We maakten hilarische ‘naakt-foto’s’ want we hielden de balk precies voor die lichaams-delen die de censuur kunnen doorstaan. Erg geestig. Veel gelachen. Want hoe hou je die balk én voor je jongeheer en én voor je ogen? Acrobatische standjes. En nee … die foto’s ga ik hier niet publiceren. Hahaha. Fantasie hebben jullie vast genoeg om … ja, doei.

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

En nog een keer een doorverwijzing naar mijn (vervolg)verhaal DE WITTE STIER. Hoofdstuk 10 staat online. Flink naar beneden door-scrollen. Klik HIER

Reisfotochallenge (14)

Tags

22-11-1963, Boeken, Dallas, JFK, John F Kennedy, Lee Oswald, Lezen, Reisfotochallenge, Reizen, Stephen King, Usa, Vakantie, Verenigde Staten

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaag nummer 14 in de reeks.

Laat ik beginnen met de foto.

Tijdens onze USA reis 2002

Het mannetje op de foto is dezelfde man die nu dit stukje zit te schrijven. Weliswaar zestien jaar jonger. Enig idee waar deze foto is gemaakt? De gebouwen zeggen waarschijnlijk niet veel. De asfaltweg mogelijk nog minder. Maar zie je dat witte, geschilderde kruis op het wegdek? Dat is geen normale wegmarkering.

Waarom ik deze foto vandaag publiceer, is omdat ik de afgelopen dagen heel vaak terugdenk aan die plek. En die vakantie in onder andere Texas. Het heeft alles te maken met het boek dat ik nu lees.

22-11-1963

Waarschijnlijk gaat de eerste foto nu al wat meer ‘spreken’. Mocht een foto dat al kunnen.

Juist. Dallas (Texas) in de Verenigde Staten.

Het geschilderde kruis op het wegdek is de plaats waar JF Kennedy is doodgeschoten door Lee Harvey Oswald.

We bezochten diezelfde dag (augustus 2002) ook het museum dat is ingericht in het voormalige boekendepot – Texas School Book Depository- vanwaaruit het dodelijke schot op de 35ste president van de Verenigde Staten is gelost.

Een interessant museum – vind ik. Ik ben geïnteresseerd in geschiedenis en in politiek. Daar komen uiteraard beide aspecten ruim aan bod.

Eerst loop je als het ware door de laatste maanden van JFK. Via krantenknipsels, posters en video-beelden. De aankondiging van zijn bezoek aan Dallas. De eerste voorbereidingen voor zijn herverkiezingscampagne in 1964. De aankomst op het vliegveld. De ontvangst en de rit in open limousine door de stad.

Plaquette van de JFK route (Dallas USA)

En dan sta je – in het museum – plots tussen de kartonnen dozen voor het raam op de vijfde verdieping (6th floor) vanwaaruit Lee Oswald JFK met zijn derde schot in het hoofd trof. Je kijkt uit het raam en je ziet (nu) het witte kruis op het asfalt.

Vervolgens loop je verder door het museum. Een beetje beduusd. Ik toch. Er zijn dan twee routes. Ten eerste de reacties – wereldwijd – op de moord en de tweede route vertelt wat er onmiddellijk na de aanslag gebeurde, de moord op Oswald tot en met de begrafenis een paar dagen later. Op een andere verdieping maak je kennis met de meest geruchtmakende complot-theorieën. Ik vond het een zeer interessant museum. Zeer goed en informatief van opzet.

Goed … nog even over het boek want dat is tenslotte de directe aanleiding waarom ik vandaag dit stukje schrijf. Ik ben geen grote Stephen King fan. Ik heb wel enkele van zijn boeken met plezier gelezen maar alles wat naar ‘horror’ ruikt laat ik ongelezen over aan anderen. Dit boek 22-11-1963 zag ik in heel veel Hebban-lijstjes terugkomen. Ik werd nieuwsgierig. Ik herinner me die dag ook. (Waarschijnlijk zal het de volgende dag geweest zijn.) Mijn broertje was jarig maar wij moesten muisstil zijn want mijn vader wilde persé het radio-journaal horen. Wij hadden nog geen televisie. Wij luisterden mee naar de radio. De president van de Verenigde Staten is doodgeschoten. Het was de eerste keer dat ik mijn vader zag huilen. Ik was net zeven. En hij zei iets in de trant van … “Als daar maar geen wereldoorlog van komt. En iets over de Sovjet Unie.”  Of ik toen iets wist over de afgewende Cuba-crisis in de Varkensbaai of over Chroesjtsjov betwijfel ik.

Het boek is geen historische roman – maar een gefantaseerd verhaal waar het hoofdpersonage vanuit 2011 de mogelijkheid heeft om de moord in 1963 te voorkomen. Meer vertel ik niet. Dat moet jezelf maar lezen. Of de mini serie bekijken die daarna gemaakt is.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en BOEKEN

 

Thematisch ploggen (5)

Tags

Azië, Bergen op Zoom, China, Culinair, Eten, Familie, Frankrijk, Isabel, Kroatië, Lozere, Luik, Mali, Mas Donzelenche, Mozambique, Nederland, Nelspruit, Schevingen, Swaziland, Vrienden, Zuid Afrika

Een serie die ik nodig weer eens moet aanvullen. Dit wordt aflevering vijf of zes. De vorige plogjes gingen over ‘Kussen’, ‘Achter de schermen’, ‘Slaapplekken’, ‘Koen in de keuken’ en ‘Samen met standbeelden’. Vandaag 12 foto’s met eten of eters. Een onderwerp dat ik heel vaak fotografeer. Uiteraard omdat ik dan meestal in opperbeste stemming ben of het moment wil vereeuwigen. Verder doe ik niet zoveel met die eindeloze hoeveel eet-foto’s. Tot vandaag. Kijk je mee. 12 foto’s … van 2007 tot 2018. Met wat korte opmerkingen onder elke foto.

2007 – Dubrovnik (Kroatië)

Een kampeervakantie in mijn eentje door alle voormalige landen van Joegoslavië. Ik was uitgenodigd voor een groot familie-feest in Kosovo. Een ander hoogtepunt van die vakantie was het bezoek aan Dubrovnik. Ik vroeg de ober om een foto van me te maken. En van het eten uiteraard.

2008 – Sahara – 20 km buiten Timboektoe (Mali)

Een geweldige reis in Mali. Ook Timboektoe werd aangedaan. Een soort bestemming die op veel To Do Lijstjes voorkomt. Ik was er in 2008 – toen het nog mogelijk was. De stad heb je al gauw gezien. Grijs en stoffig. Met een mythische geschiedenis. Ik werd aangesproken door twee jongens die me een ritje aanboden – dieper de woestijn in. En blijven eten en slapen bij een bedoeïnen-familie. Kortom … twee dagen op een kameel en mee-eten met wat de pot schaft. Een top-ervaring.

2009 – Beijing (China)

Alweer zo’n ver-weg-plek. Met de trein van Moskou naar Beijing. Met allerlei tussenstops. En na twee weken kamperen in Mongolië, zeven dagen in de trein was het prettig om weer eens aan een tafel te eten. Ik schreef er al eerder over. Klik HIER

2010 – Mas Donzelenche, Vialas (Frankrijk)

Van 2001 tot 2013 ging ik minstens één keer per jaar op bezoek bij Hanneke en Jean Jacques in Frankrijk. In de Lozère. Ik heb eindeloos veel foto’s van alle geweldige maaltijden en feesten. Op de binnenplaats, in de oude keuken, kijkend naar een film, een verjaardagsfeest of beneden bij de rivier.

2011 – Djuba – Matola (Mozambique)

Alles moet je een eerste keer doen. En sommige ‘eerste keren’ herinner je je beter dan andere. Op de foto hierboven zie je (links) vriend en collega Per en (in het midden) Isabels vader. Het was de eerste keer dat ik officieel bij mijn (toekomstige) schoonfamilie aan tafel aanschoof. Het was mijn officiële introductie. Een belangrijk ritueel in Mozambique. Boy friend meets parents of his girl friend. Een gedenkwaardige avond want ik kwam al bijna twee jaar over de vloer maar altijd wanneer ‘Pai’ niet thuis was. Vanaf deze avond was alles goedgekeurd. En daar ben ik nog steeds heel blij mee.

2012 – Bergen op Zoom (Nederland)

Nog een soort ‘eerste keer’. Isabel voor het eerst in Nederland. Twee maanden vakantie. Deze foto is gemaakt in de tuin van mijn oude buren en vrienden in Bergen op Zoom. Een memorabele avond met buurvrouw Lucy (zaliger) in de hoofdrol. Het was ook emotioneel want ik heb veel soortgelijke foto’s van vóór 2005. Etentjes met de Bergse buren. Uiteraard met Ine en zonder Isabel. Voor mij was deze avond in 2012 een soort nieuwe ‘introductie’ – Isabel en Koen – tot mijn Bergse leventje. Een soort cirkel die zich – met volle goedkeuring van de buren – sloot.

2013 – Op weg naar Kenia

En ook in vliegtuigen wordt gegeten. Op huwelijksreis naar Kenia. En waar we toen vlogen? Boven Mozambique of al boven Tanzania? Het doet er niet toe. En ook in Kenia hebben uiteraard heerlijk getafeld. Maar ik wil me beperken tot één foto per jaar.

2014 – Ezulwini (Swaziland)

Alweer een foto met Isabel aan tafel. Ja, ik zou bijna dagelijks een foto van haar kunnen maken met eten als onderwerp. Hierboven waren we een lang weekend in Swaziland. Een uurtje bij ons vandaan. En dan wordt er uiteraard geluncht. Hier staan zes verschillende kleine sea food / vis-gerechtjes op tafel. Een soort tapa’s. Mmm.

2015 – Nelspruit (Zuid Afrika)

Ja ja, bijna een kopie van de eerdere foto. Ook een lang weekend. Dit keer naar Nelspruit in Zuid Afrika. En het zit er heel dik in dat ik aanstaand weekend weer zo’n foto kan maken want Mozambique heeft een lang weekend. Vrijdag is een vrije dag. Dus er even tussenuit … en wat nog grappiger is … ook nu heeft Isabel heel kort haar. Hahaha.

2016 – Luik (Belgie)

We proberen het nog steeds … elke twee jaar een meerdaagse uitstap met de jeugdvrienden. In 2016 was Luik de bestemming. En natuurlijk wordt er dan gegeten, gekaart, gewandeld, een voetbalmatch bezocht en eindeloos geluld. Vaak over voetbal en wielrennen. En over werk, onze kinderen en kleinkinderen. En in 2018 kwamen de jongens (Gie, Werner en Eric) naar Mozambique. Meer dan geweldig.

2017 – Scheveningen (Nederland)

Een super-dagje. Kleindochter Olivia met Bompa een dagje uit. ’s Middags naar de boulevard van Scheveningen en ’s avonds naar de Lion King en ’s nachts samen naar huis in Bergen op Zoom. Geweldig. Ik hoop dit soort uitstapjes in de nabije toekomst ook te maken met de andere kleinkinderen. Pareltjes !!!

2018 – Djonasse Matola Rio (Mozambique)

En een foto van eters op onze veranda mag natuurlijk niet ontbreken. Een super lunch met vrienden. Van links naar rechts met de klok mee. Hanneke, Stephen, Gilemina, Markus, Inge, Jean Jacques, Julia, Wilhelm, Lourenzo. Zeven verschillende nationaliteiten aan tafel. Nederland, Noorwegen, Angola, Duitsland, Mozambique, Zweden en België. Per en ikzelf staan niet op de foto. We zaten wel aan tafel. Nou ja … ik stond ook heel veel in de keuken.

In de serie THEMATISCH PLOGGEN

 

Grillen der natuur

Tags

Hin Ta Hin Yai, Ko Samui, Natuur, Rotsen, Thailand, Vakantie

Je kent ze vast wel … foto’s van bomen die een sterke gelijkenis vertonen met menselijke figuren. Of een aardappel in de vorm van een hart. Of twee elkaar omhelzende worteltjes. Ik – en ik ben vast niet de enige – zie vaak allerlei figuren in de wolken. Afgelopen week wees ik Isabel nog op twee ijsberen. Ze zegt dan net niet dat ik gek ben. Of de kaart van Afrika. Schapenwolkjes heten toch zo omdat we er schapen in herkennen?

Ik heb in mijn concepten nog een stukje klaarstaan over Thailand. Meer specifiek over een populaire attractie op Ko Samui. Eerlijk gezegd viel ons dat eiland wat tegen. Heel erg druk. Duizenden brommertjes. Af en toe zelfs file rijden. Te luide muziek in bijna alle bars en restaurants. Ik heb nog nooit zoveel mensen met tatoeages gezien als daar. Ja, mooie stranden. Heerlijk snorkelen. Lekker eten maar dat kun je bijna overal in Thailand.

Toegangs-poort HinTa Hin Yai

Goed. We maakten een uitstap naar Lamai Beach en bezochten Hin Ta en Hin Yai. Vertaald betekent dat Grootvader en Grootmoeder. Je verlaat de grote weg en vanaf dan is het stapvoets rijden en wringen tot je een plekje hebt gevonden om betaald te parkeren. Vervolgens loop je door een kleine straat / markt. IJs, fruit en de typische toeristen-rommel die je overal kunt kopen. Niets bijzonders. Je loopt door een poort en dan heb je mooi uitzicht op de zee. De blauwe lucht, wolkenformaties en een piepklein strandje en grillige rotsformaties. En omwille van de rotsen is deze plek populair.

Bij Hin Ta en Hin Yai (Ko Samui)

De Thai vertellen een oude legende over Hin Ta en Hin Yai.

“Een oud koppel, luisterend naar de namen Ta Kreng (opa Kreng) en Yai Riem (oma Riem) woonden met hun oudste zoon in de zuidelijke provincie Nakhon Si Thammarat. Hun zoon was nu oud genoeg om te trouwen. Op een dag besloten ze naar de naburige provincie Prachuap Khiri Khan te zeilen en daar de hand te vragen van de dochter van Ta Monglai. Tijdens hun zeereis kwam hun boot terecht in een zware storm. De oude man en zijn vrouw waren niet in staat om naar de kust te zwemmen. Ze verdronken. Ze stierven op zee en veranderden in rotsen. Zij zijn het bewijs dat de wereld de bruid is van hun ware intenties. Opa en Oma – de rotsen – staan daar tot op de dag van vandaag.”

Ja, ja. Wij gaan op zoek. Opa vinden gaat heel eenvoudig.

Opa Hin Ta

Oma hebben we niet onmiddellijk in de gaten. Dat wordt zoeken en voorzichtig glibberen op de gladde rotsen. Maar dan vinden we haar. Gniffelen. Een beetje besmuikt lachen.

Oma Hin Yai

En je zult begrijpen dat daar meer foto’s werden gemaakt. Vooral met Isabels smartphone want hier moesten de vriendinnen in Mozambique natuurlijk ook van mee genieten. Met dank aan WhatsApp.

Op de foto met Opa

En op de foto met Oma

Ach ja, je kunt wel de hele dag op je luie reet bij het zwembad liggen. Of op een strandstoel met een boek en een koude cocktail. Af en toe moet je d’r op uittrekken. Ja toch? En je onderdompelen in de plaatselijke ‘cultuur’ …

In de serie: THAILAND

Lombok, andere tijden

Tags

Aardbeving, Gili Meno, Gili Trawangan, Indonesië, Isabel, Lombok, Rinjani vulkaan, Vakantie

Het eerste item vandaag op alle televisiekanalen: ‘Tweede aardbeving binnen een week treft het Indonesische eiland Lombok”‘. Eind 2014 waren we op vakantie op Bali en Lombok. Lombok en de Gili’s waren voor ons de hoogtepunten van die vakantie. Ik heb er een paar keer over geschreven.

Ergens in het noorden van Lombok

Zin om dat nog een keer te lezen, klik HIER. Wij zwierven op Lombok van west naar noord naar zuid en weer terug.

Gigantische woudreuzen op Lombok

Vorige week werd het eiland voor het eerst getroffen door een aardbeving. Gisteren voor de tweede keer, dit keer met veel meer doden, gewonden en ingestorte gebouwen. En omdat ook de populaire Gili-eilanden zijn getroffen is het wereldnieuws. Toeristen willen naar huis. De boten zijn overvol. Het vliegveld kan de stroom passagiers nauwelijks verwerken. We volgen het nieuws. Ik haal het foto-album uit de kast. Wij liepen op de lagere flanken van de Rinjani-Vulkaaan.

Lombok, aan de voet van de Rinjani vulkaan

We wandelden de hele dag met een vrouwelijke gids langs rijstvelden, watervallen en dorpjes. Het klikte geweldig tussen de gids en Isabel. Beide dames vertelden elkaar hoe kruiden, wortels en bladen kunnen gebruikt worden bij allerlei infecties en ziektes. De vegetatie van Lombok en zuid Mozambique is deels vergelijkbaar.

Een wandeling die officieel drie uur zou duren, loopt uit naar zes uur.

We stoppen tweemaal bij mensen thuis. We eten mee wat de lokale pot schaft. Het is achteraf bekeken de meest mooie (waardevolle) dag van onze vakantie. In onze tuin in Djonase groeien nog steeds twee planten die we toen stiekem hebben meegenomen.

Traditioneel dorp op Lombok in de 21ste eeuw

We doorkruisen het binnenland. Stoppen bij stadjes. Bezoeken een tempelcomplex. Kijken onze ogen uit als een heel dorp uitloopt in lokale outfit. Dansers, muzikanten, jongens en meisjes. We stoppen geregeld om langs de kant van de weg iets te eten.

De juiste naam ben ik vergeten … stokjes met vis. Mmm

En het ene stadje is gespecialiseerd in aardewerk. Heel veel pottenbakkerijen en natuurlijk willen ze voor ons – de toeristen – een demonstratie geven.

Oma draait in no time een pot.

En het volgende dorp is beroemd om zijn textiel. De ene weverij naast de anderen.

Hier kopen we de meeste cadeautjes voor het thuisfront in Afrika en NL/BEL

En de laatste drie dagen verblijven we hoofdzakelijk op het strand. Eerst op Gili Meno en later nog even op Gili Trawangan. De journaalbeelden vandaag tonen de overvolle stranden op Gili Trawangan met toeristen die een veilig heenkomen zoeken. Bang voor naschokken of nieuwe bevingen.

Gili Meno in betere tijden

Jaarlijks zijn er tientallen natuurrampen ergens op de aarde. Vaak halen ze nauwelijks het nieuws of we registreren het nauwelijks. Maar als een plaats of gebied wordt getroffen waar je zelf bent geweest, dan volg je het met veel meer aandacht. Zo werkt het, ook bij mij (ons). Ook nu met de aardbevingen op Lombok.

En op dezelfde Nederlandse nieuws-sites en op Facebook staan deze dagen ook veel foto’s van Amsterdam afgelopen zaterdag. De (gay) pride. Kleurrijk Amsterdam. Ook Lombok vond ik zeer kleurrijk, maar dan anders. Zowel de natuur, de cultuur als ook de mensen.

Kleurrijk Lombok

Ik hoop dat het eiland en zijn bewoners gauw de ramp te boven komen.

Naschrift 9 augustus 2018

Het dodental loopt op naar ca 347 en vandaag beefde de aarde opnieuw. Er zijn na afgelopen zondag al 340 naschokken gemeten.

A casa com duas cores

Tags

Duas cores, Gras, Hub, Mozambique, To do list, Twee kleuren, Winter

Ik heb mijn traditionele hub weer gemaakt. En overleefd zonder verkouden te worden. Het grappige is dat het de omgekeerde temperatuur-sensatie is. Nee … in feite dezelfde. Van WARM naar KOUD. Bijzonder is het wel dat ik uit warm NL/BEL naar (relatief) koud Mozambique ben gevlogen. Het is winter deze kant (ten zuiden) van de evenaar. Maandag de hele dag grijs en regen. Dat is fijn voor de tuin. Hoor ik jaloerse stemmen uit het gortdroge Vlaanderen en Nederland? Nu alweer twee dagen lekker weer overdag. Ik heb zelfs een uurtje in de zon zitten lezen. Dat doe ik nooit in het hartje van de zomer (december / januari). Veel te heet. En is ook niet zoiets als huidkanker van teveel zon?

En het prettige is dat de dagen nu steeds langer worden. Het wordt iets vroeger licht en het wordt iets later donker. Voorlopig is dat nog meer theorie dan praktijk. In huis moet ik echt wel een trui aantrekken (bij gebrek aan verwarming). En een extra dekentje vindt Isabel een absolute noodzaak. Ik vervul mijn rol als ‘kacheltje in bed’ met veel plezier. (Ik kijk nu al uit naar wat Mijnheer Pannenkoek voor kwinkslag zal maken.) By the way … ik vind het nog steeds fijn als lezers / volgers een reactie achterlaten. Meelezen zonder reageren is ook goed hoor … lurkers melden zich wel eind april. Ja toch?

Goed. Een nieuwe periode in Mozambique. De to-do-list is in de maak. De goede voornemens ook. Ik ga d’r vast over schrijven als ik de eerste resultaten boek. Het huis met de twee kleuren (dat betekent de titel van dit stukje) heeft mijn aandacht nodig. En we zijn nog op zoek naar hulp …

Laat ik eindigen met een foto die ik van internet heb geplukt. Voorlopig hetgeen ik het meest ga missen. Niet het groene gras want dat was dor, dof, wit en geel toen ik uit Nederland vertrok. Vandaag kan ik zeggen dat het gras in onze tuin groener is. Maar mijn fiets …