Maar één keer

Tags

één keer, Familie, Jagen, Katholiek, KNS, Lillehammer, Misbruik, Namibië, Parachute, Pijp, Roken, Skiën, Zwitserland

Ik probeer me te herinneren hoe ik op het idee kwam om dit logje te schrijven. Ik weet het niet meer. Natuurlijk door een associatie, maar welke? Waarschijnlijk door iets dat ik net heb gelezen of heb gezien. Ik maak een kort lijstje met een verhaaltje van zaken die ik maar één keer in mijn leven heb gedaan of heb meegemaakt.

Alpine-Skiën

Mijn ouders waren lid van de Christelijke Mutualiteiten (Vlaams Ziekenfonds). Kinderen van leden van de CM mochten drie keer mee op preventieve luchtkuren. Zo heetten de tiendaagse vakantiekampen. Met de elf-jarigen naar Middelkerke (Belgische kust). Met de veertien-jarigen naar Melchtall (Zwitserland) en als zeventien-jarige naar Glüringen (ook in Zwitserland). De twee eerste kampen waren zomerkampen, het kamp in Glüringen was een ski-vakantie – uiteraard in de winter. Met Walter Capiau als animator. Ik had nog nooit geskied en omdat ik dit hier ter sprake breng mag het duidelijk zijn dat het bij die ene keer is gebleven. Ik bakte er niets van. Een groepje jongens – ik denk een stuk of tien – en een jonge, blonde Heidi als ski-instructeur. Een voorzichtig begin waarin we bochtjes moesten oefenen. Niet overspringen maar de latten zo plaatsen dat je vanzelf een bocht maakt. Ik lag meer in de sneeuw dan me lief was. Het gevolg … ik had geen succes bij de blozende Heidi – anderen wel. Ik rookte in die tijd pijp. Niet echt, meer een soort bedacht imago. Ik liep ook rond met een bolhoed. Ik maakte een deal met mezelf: “Als ik na drie dagen nog niet fatsoenlijk bochtjes kan skiën dan breek ik – in het openbaar – mijn pijp in twee stukken en stop met roken!” Aldus geschiedde. Ik liet me de derde dag – deels met opzet – boven op wulpse Heidi vallen. Sneeuwhappen. Een afgang. Ik heb nooit (meer) gerookt. Met dank aan Jodel-Heidi. Wat alpine-skiën betreft is het dus bij die ene keer gebleven.

In Lillehammer Noorwegen (2004)

Ook langlaufen – de Noorse ski-variant – heb ik één keertje beoefend. In Lillehammer (Noorwegen). Het was een team-building activiteit van het Cirque Nouveau Ithaka-project. Veel gelachen. Ik vond dat het best wel goed ging tot een Noorse instructeur – alweer een jongedame – me wat technische tips gaf en ik plots alleen nog maar nadacht over wat ik deed. Het gevolg: weg lol en balen dat ik het niet kon. Hahaha. Sneeuwhappen 2.0

Ijshockey kijken

Ik blijf nog even in winterse sferen. Ik ben één keer naar een officiële ijshockey-interland gaan kijken. Ik was net verhuisd vanuit Vlaanderen naar Friesland. Ijshockey in Thialf – Heerenveen. De wedstrijd NEDERLAND – (ik denk) DDR. 40 jaar geleden. Een vriendschappelijke interland in voorbereiding van de Olympische Winterspelen in Lake Placid. Ik herinner me legendarische namen als Larrie van Wieren en Jack de Heer. Ik vond het spectaculair maar ben daarna nooit meer naar ijshockey gaan kijken. Wel op televisie.

Jagen

Ik was veertien denk ik. Ik bracht de paasvakantie door bij een nicht van mijn vader in Nimes (Wallonië). Om mijn Frans bij te spijkeren. Pierre, mijn gastheer – de man van die nicht – was houtvester en hij nam me geregeld mee met zijn jeep op zijn werk-uitstappen. De bossen in. Prachtig en avontuurlijk. We gingen ook een weekend kamperen in een blokhut. Alweer koud – hahaha en de volgende dag ging ik mee op kwarteljacht. Ik herinner me drie of vier mannen met jachtgeweren in bruine of groene, ribfluwelen broeken en jasjes. En hoedjes met een kleine veer. Mijn taak was de kwartels lokken met een plastic badeend. Drie keer knijpen en dan afwachten. Op een teken van Pierre weer drie keer knijpen. Iets tussen “Piep en kwaak” in. De vogels fladderden op. “Pang Pang”. De hond kwam de (aan)geschoten kwartels keurig brengen naar zijn baasje. Nu ik dit typ vraag ik me af: “Waren het wel kwartels?”  Ze zeggen toch “Zo doof als een kwartel”. Heb ik daar voor Jan-Joker staan piepen en kwaken?

Parachute-springen

Ja, je leest het goed. Ook één keer – als cadeautje voor mijn vijftigste verjaardag. Dankjewel Catelijne. In Namibië. Ik heb er al een keer eerder over geschreven. Klik HIER.

#MeToo

Ik zoek eigenlijk een beter titeltje. ‘Seksueel misbruikt’ klinkt veel te zwaar aangezet. Grens-overschrijdend gedrag van een man. Dat was het zeker. Een katholieke priester. Ik wil al meteen duidelijk stellen wat er gebeurd is nauwelijks iets voorstelt in vergelijking met hemeltergend veel gruwelijk misbruik van jongens en van meisjes door katholieke schurken. Frappant dat ik het woord ‘misbruik’ plots anders lees in de context van ‘katholiek’, maar dat terzijde.

Goed, ik vertel. We waren op terugweg van Menen naar Boechout. Wij waren het weekend op bezoek geweest bij mijn Oma en Nonkel Gustaaf. Wij zijn: mijn vader, mijn moeder, mijn broer en ik. Ik was twaalf of dertien denk ik. Uiteraard zaten mijn ouders voorin de auto en wij achterin. Bij de oprit van de snelweg staat een priester te liften. Mijn vader stopt en de man stapt aan mijn zijde achterin de auto. Ik zit vervolgens in het midden. Mijn ouders praten met de man en hij legt plots zijn hand op mijn linker knie en bovenbeen. Ik draag een korte broek. Ik verstijf maar laat niets blijken. Ik kijk strak voor me uit. Langzaamaan kruipt zijn hand naar boven en wriemelt hij zijn hand in mijn linkerbroekspijp en kriebelt hij met zijn vingers voorbij het elastiek van mijn onderbroek. Op zoek naar mijn piemeltje en kleine balletjes – denk ik. Ik verroer me niet. De volwassenen praten met elkaar. Ik voel onbekende kriebels in mijn onderbuik. Een beetje als de sensatie als je heel hoog zwiert in een schommel in de speeltuin. Even later zegt hij dat hij moet uitstappen bij de volgende afrit. Hij verdwijnt. Mijn vader rijdt de autostrade weer op en ik vertel – enigszins beschaamd – wat die man deed. Mijn vader ontploft en wilt terugdraaien maar dat gaat niet onmiddellijk op de snelweg. Mijn moeder kalmeert hem. We rijden niet terug – ik denk dat ik dat prima vond. Daar is het bij gebleven. Verder is er nooit iets vergelijkbaars gebeurd. Eén keer dus maar wel zodanig schokkend dat ik het nog steeds weet en kan navoelen.

Tenslotte

Natuurlijk zijn er nog heel veel andere zaken die ik maar één keer heb gedaan. Zoals boven op de Eiffeltoren of de Twin Towers staan. Ik ben maar één keer in het Vrijheidsbeeld (NY) geweest. Ik ben maar één keer in een hammam (Turks badhuis) geweest. Ik heb maar één keer aan een officiële zwemwedstrijd meegedaan. Ik ben één keer in Rusland geweest en het aantal landen en steden dat ik maar één keer bezocht, is best wel veel. Ik heb één keer meegespeeld in een voorstelling van de KNS (Koninklijk Nederlandse Schouwburg in Antwerpen). Ik was één keer het onderwerp van ‘Het Klokhuis’ (NPO). Enzovoort. Wie weet schrijf ik volgend jaar nog een keertje over ‘Maar één keer’. Hebben jullie mooie voorbeelden of verhalen?

Onverwacht

Tags

Algarve, Cabo Sa Vicente, Faro, Reizen, Sagres, Verjaardag, Vrienden

Dat mijn verjaardag eraan kwam was natuurlijk bekend. Dat ik die voor de eerste keer in tien jaar zonder Isabel zou vieren en dan ook nog op het Europees continent was een gegeven toen ik een maand geleden de koffers pakte ivm familie-dingetjes.

Dat ik op 25 oktober meer Portugees sprak dan op een gemiddelde dag in Mozambique was een grote verrassing. Ik was – onverwacht – een paar dagen in de Algarve met heel goede vrienden. Heel geweldig. En om toch nog even aan mijn meisje te denken, reden we naar het meest zuid-westelijke puntje van Europa. Dichter bij Afrika kon ik die dag niet komen. Sagres, Cabo de Sao Vicente. Zo ‘scoorde’ ik een nieuwe vuurtoren in mijn verzameling.

Lunchen in Vila do Bispo

Cabo de Sao Vicente

Sagres, The End of the World (Algarve – Portugal)

Farol de Sao Vicente

Weer een jaartje erbij

Een beetje in de war

Tags

Avis, Huurauto, Tanken, Zaventem

Een cadeautje van ruim 20 euro. Iedereen zou daar blij mee zijn maar ik twijfel. En het woord cadeautje moet ik eigenlijk tussen aanhalingstekens plaatsen. Ik leg het uit. Vandaag moet ik mijn huurauto terugbrengen naar Zaventem. Contractueel ben ik verplicht om de auto volgetankt in te leveren. Dat doe ik uiteraard want een mogelijke naheffing is veel duurder. Ik schuif aan bij een benzinepomp in de buurt want zij geven een mooie korting – zeker in vergelijking met Nederlandse prijzen. Het is druk maar dan komt er een pomp vrij. Ik rij naar pomp 5 en stap uit. Ik vraag aan een andere gebruiker – bij pomp 6 – of je ook binnen kunt betalen. Ja, dat kan. Ik voer dus geen bankpasje in –  wat je ’s avonds en ’s nachts wel moet doen.

E10 tanken – Foto: Pixabay

De teller geeft € 20,58 aan. Ik loop naar binnen en wil betalen. De dame achter de kassa begrijpt niet wat ik wil. Ik zeg dus nogmaals dat ik wil betalen. Dat hoeft niet want ik heb al betaald. Ik schud vriendelijk – ontkennend – mijn hoofd. Een tweede verkoopster komt erbij en zij herhaalt dat ik al heb betaald. Ik weet dat ik niet heb betaald, mijn portemonnaie is nog niet uit mijn broekzak geweest. Ik bedank en zeg dat ik het niet begrijp maar toch maar vertrek. Wat moet ik anders? Na het wegrijden vind ik het jammer dat ik niet voor 50 euro heb getankt. Maar dat terzijde.

Ik begrijp het niet en ben wat in de war. Wegrijden zonder betalen is niet mijn gewoonte en waarschijnlijk is er een foto gemaakt van het nummerbord van mijn huurauto. Even later lever ik op het vliegveld de auto in. Ik vertel over mijn vreemde tankbeurt. De controleur adviseert me om dit verhaal ook te melden bij de balie van AVIS / BUDGET. Dat doe ik. Zij maken een aantekening in mijn huur-dossier.

Mogelijk heeft de persoon die bij pomp 6 – aan de andere zijde – heeft getankt voor mij betaald. Waarvoor mijn welgemeende dank. Afwachten of ik hier over een paar maanden nog iets over hoor. Een dubbel gevoel. Blij met het cadeautje en verward door de situatie.

Mijn jeugd ABC Tag (3)

Tags

Arendsoog, Bart Peeters, Boechout, Boeken, Bompa, Familie, Hove, Hugo Matthysen, Indiaan, Italië, Karl May, Klukkluk, Ottorongo, Pius X, Televisie, Texel, Vakantie, Vlaanderen, Winnetou, Witloof

Opnieuw drie herinneringen aan mijn jeugd.

G. GROENTEN

Welk kind heeft niet – van tijd tot tijd – ruziegemaakt met z’n (haar) ouders over het eten van ‘groenten’. Eigenlijk herinner ik me enkel de strijd om ‘witloof’. Ik schrijf het opzettelijk met twee o’s. Witloof en niet ‘witlof’. Uiteraard is dit dezelfde groente. In Vlaanderen schrijven we dat met twee o’s. In Nederland werd het lang ‘Brussels lof’ genoemd en nu is witlof de algemeen aanvaarde naam. Mijn moeder maakte witloof op drie verschillende manieren klaar. Rauw – in kleine stukjes gesneden. Mijn vader was er verzot op. Met mayonaise (uiteraard) en soms met een koud hard gekookt eitje. Deze variant mochten wij overslaan. Dan aten wij veldsla. Ook met mayonaise en een eitje. Witloof gestoofd in boter. De meest bittere variant. Grrrr. Met lange tanden … en ruzie … enzovoort. Witloof met hesp en kaassaus (uit de oven) was eetbaar. Zeker met veel extra kaassaus. En mijn moeder was zo aardig om een paar rolletjes witloof te vervangen door prei. De schat.

Verse groenten (foto: Pixabay)

Verder was ik een goede groente-eter met rode kool als favoriet. Gevolgd door pekes en erwtjes – gestoofd met een ajuintje. Opnieuw kies ik voor de Vlaamse schrijfwijze. Omdat we in die tijd veel meer seizoensgebonden groenten aten, kwamen de snijbonen na een tijdje mijn neus uit. Teveel dagen hetzelfde. En er werd wat afgeweckt in die tijd – dat is een understatement. Schorsenelen (schorseneren) en asperges hoorden (toen) ook niet tot mijn favoriete groeten.

En hoe anders is dat nu. Ik ben dol op witlof en asperges. Zou het kunnen dat de telers een minder bittere variant hebben ontwikkeld? Van broccoli, aubergine, courgette, kousenband of Chinese kool hadden we nog nooit gehoord.

H. HUGO MATTHYSEN

Middelbare school in Antwerpen. Afdeling ‘Mens Wetenschappen’. In mijn jeugd waren er bijna geen gemengde scholen in het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Jongens en meisjes gingen naar verschillende scholen. Een aantal staatsscholen waren wel gemengd. In het vijfde en zesde middelbaar zat ik in de klas met één van de laatst overgebleven ‘internen’ van PIUS X. Den Hugo. Hij was ‘intern’, dat betekent dat hij door de week op school bleef slapen en dus een kamer had op school. Heel wat vrije lesuren hingen we dan ook stiekem rond in zijn kamer. We werden goede vrienden. Hij speelde gitaar en schreef grappige liedjes en toneelstukjes (Johny Wol). Snel na mijn achttiende verjaardag had ik een auto en begonnen we in het weekend uit te gaan. Hugo woonde destijds in Ekeren Kappelen maar trok meestal met ons op. Met ons bedoel ik: Peter (uit Hove) en ik (uit Boechout). Ik was vaak de chauffeur van dienst. Met plezier overigens. De meeste Vlaamse lezers weten vast wie ‘Hugo Matthysen’ is. Compagnon van Bart Peeters of ze kennen hem van zijn stukjes in Humo of als scenarioschrijver van Dag Sinterklaas, Kulderzipken, Het Leugenpaleis, enzovoort. Moet ik ook nog ‘Clement Peerens’ vermelden? De link met Bart Peeters is nu gauw gelegd want den Bart zat ook op onze middelbare school en woonde ook in Boechout. Kun je nog volgen? Een kleine wereld … De vriendschap met Hugo (en Bart) is verwaterd door de grote afstand. Ik verhuisde algauw naar Friesland, hij studeerde in Leuven en verhuisde later naar Hove. Ik kwam maar een keer of drie vier per jaar naar Vlaanderen en hij was druk met z’n carrière. Soms horen we iets van elkaar via anderen. En mocht den Hugo dit lezen. “Groetjes en laten we weer eens iets afspreken … en altijd welkom in Ossendrecht of in Mozambique.”

I. Indianen

Mijn moeder was een grote lezer. Mijn vader moedigde ook ons aan om boeken te lezen. Strips werden oogluikend toegestaan maar als leraar Nederlands had hij zijn bedenkingen. Wij leerden de Indianen kennen via boeken en films. Ik las alle verhalen van Karl May. Ik hield veel meer van Winnetou – het opperhoofd van de Apachen – dan van Old Shatterhand. Ook de Arendsoog-boeken werden verslonden. Via de televisie leerden we Ottorongo (Johan en de Alverman) en Klukkluk (Pipo de Clown) kennen. We verkleedden ons vaak als indiaan – met oorlogsstrepen – en we waren uren bezig om goede bogen te maken. En heel veel pijlen en een zelfgemaakte pijlenkoker. We galoppeerden op denkbeeldige paarden die we vastbonden aan heel wat denkbeeldige bomen op Texel en Terschelling.

Indianen op Texel

Mijn grootvader – Bompa Schyvens – maakte één grote reis in zijn leven. Naar Italië – ik denk naar Venetië. Geen onverdeeld succes. Sinds die ene reis sprak hij het woord ‘Italianen’ nooit meer uit. Hij gebruikte daarvoor het woord ‘Indianen’.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Reisfotochallenge (17)

Tags

Beijing, China, Kleermaker, Koning Aap, Peking Opera, Reisfotochallenge, Schminken, Theater, Wandelen, Zijden blouse

Terwijl de naamgever van deze serie waarschijnlijk bezig is met een gedetailleerde en intensieve inspectie van het Franse zit- en sta-sanitair in de buurt van Marseille, gebruik ik vandaag zijn geesteskind – reisfotochallenge – nog een keer. Een foto uit het rijke, persoonlijke fotoarchief. Ik ga op zoek naar een foto van precies tien jaar geleden. 21 augustus 2009.

Mijn dag begint op de trein. In Nederland en Vlaanderen is het nog 20 augustus. Zes uur tijdsverschil. Ik ben onderweg van Ulan Bator (Mongolië) naar Beijing (China). In de nacht is het meest spectaculaire ogenblik het moment waarop de wagons worden losgekoppeld van de Russische (of Mongoolse) onderstellen en worden herplaatst op Chinese wielen. De spoorbreedte is verschillend in beide landen. Als het ’s ochtends licht wordt, is er veel te zien op het Chinese deel van deze reis. Moskou – Irkoetsk – Ulan Bator – Beijing. Veel meer dan tijdens de vijf dagen (en nachten) in Rusland. Dan zie je vooral bomen en bomen en nog eens bomen.

Zhang Jia – Kou Nan

Eén van de zaken die ik me heel goed herinner, is de grote hoeveelheid zonnepanelen op de daken van heel veel (eenvoudige) huizen. Veel meer dan in Nederland of Vlaanderen – in die tijd (2009). Veel arbeiders aan het werk als de trein de verre buitenwijken van de Chinese hoofdstad binnenrijdt.

Werk aan het spoor

Rond half drie in de namiddag lopen we het stationsplein op. Een uur later verken ik de omgeving van het hotel waar ik vier nachten zal blijven. Voor het eerst gaan ‘chinezen’. Ik heb het over eten. Het mag duidelijk zijn dat een Vlaamse of Nederlandse Chinees iets heel anders is dan een Chinese Chinees. Ik schreef er al een keertje eerder over. Klik HIER.

Ik wil ook iets tastbaars (en bruikbaars) meenemen uit China. Ik laat twee zijden blouses maken. Uiteraard ‘tailormade‘. Bordeau-rood en zwart met een motiefje. Ik draag beide blouses ook nu nog met enige regelmaat. Dat betekent dat mijn ‘maatje-groter’ niet heel veel is veranderd in de laatste tien jaar. Het baardje is wel van kleur veranderd. Mijn haar nu is wat korter, dunner en grijzer.

Bij de kleermaker in Beijing

Mijn vingertje. Waarschijnlijk probeerde ik in mijn beste Mandarijn het winkelmeisje uit te leggen op welk knopje van mijn foto-toestel ze moest drukken. Het is gelukt moet ik constateren want anders kon ik deze foto tien jaar later niet met jullie delen.

Via het hotel kwam ik aan een kaartje van de Peking Opera op diezelfde avond. Wereldberoemd – maar ik had het nog nooit in levende lijve meegemaakt.

Koning Aap in gevecht met 18 strijders

Een paar zaken herinner ik me van dit theaterbezoek. Je loopt via de ‘kleedkamer’ naar de zaal. Je ziet de acteurs in volle concentratie zichzelf of collega’s schminken.

Chinese grime

Engelstalige boventiteling was een handige toevoeging. Niet dat er zoveel gesproken of gezongen wordt, het is eerder een combinatie van acrobatiek, mime en bewegingstheater. Voor een lokaal publiek zijn de verhalen waarschijnlijk gesneden koek. Voor de doorsnee toerist zijn ze dat niet. Uiteraard loop je – ook hier – het theater uit via een souvenirwinkel. Ik dacht dat ik de route die de lokale bus eerder op de avond had gereden op mijn eigen navigatiesysteem had opgeslagen – ik heb het dus over mijn geheugen want van het woord App had ik tien jaar geleden nog nooit gehoord, laat staan van G4 en Google Maps op een smartphone. Ik liep dus mooi verkeerd. In plaats van een half uurtje was ik ruim anderhalf uur aan de (nachtelijke) wandel. Een intensief eerste dagje in Beijing. Tien jaar geleden. Mooie herinnering(en).

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

Even om het hoekje vlakbij

Tags

Aap, Buffel, Familie, Giraf, Krugerpark, Leeuw, Liedjes, Neushoorn, Nostalgie, Olifant, Sesamstraat, Vrienden, YouTube, Zuid Afrika

Wie herkent de titel van dit stukje? Dan keek je in de 80’er jaren naar Sesamstraat en dan had je waarschijnlijk een casettebandje dat eindeloos werd herhaald. Thuis en in de auto. Bij ons is het een klassieker. ‘Even om het hoekje vlakbij.’

Maar ik wilde het eigenlijk niet hebben over Sesamstraat maar over een dagje naar het Krugerpark met gasten uit Portugal die bij ons logeren ivm de bruiloft van mijn schoonzusje. Ik heb niet zoveel tijd om stukjes te schrijven en foto’s uit te zoeken. Laat ik me dus beperken tot één foto. Nou ja, een kleine collage met de hoogtepunten van ons dagje Krugerpark – en zoals de meeste volgers en meelezers wel weten dat is … even om het hoekje vlakbij.

Dagje Krugerpark

Even er tussenuit

Tags

Auto, Barefoot in Barra, Inhambane, Inharrime, Isabel, Midweek, Mozambique, Nhanombe Lodge, Praia da Barra, Praia de Zavora, Reizen, Vakantie

Een korte vakantie in eigen land. In ons geval moet je dat ‘eigen land’ lezen als … Mozambique. Isabels vakantie werd door haar werkgever begin juni ingekort van drie weken naar elf dagen. Te kort om samen ‘ver weg’ te gaan. Dan bedoel ik naar Europa of naar een ver buitenland. Vandaar ‘vakantie in eigen land’.

De meest populaire vakantiebestemming in Mozambique is Inhambane. Praia da Barra  en/of Praia de Tofo. Ik was er eerder in 2006 en Isabel ging er voor het laatst in 2008 op vakantie. We waren er nog nooit samen. In het hoogseizoen (half december – half januari) kun je er over de koppen lopen. Mooie stranden. Kans om walvissen, walvishaaien en/of reuze-roggen te zien. Snorkelen en duiken zijn de meest geliefde sporten. In die periode waan je je echter in een enclave van Zuid Afrika want vanuit Johannesburg (bijna tien miljoen inwoners) is de kust van het schiereiland Inhambane maar zo’n 1100 kilometer rijden. Vergelijk het maar met NL/BEL naar de Middellandse Zee. (Nice, Toulon, Barcelona).

Inhambane, Praia da Barra

Eind juli, begin augustus is het er muisstil. Winter … weet je wel. Hahaha. We hadden de twee lodges die we geboekt hebben in ons eentje. ‘Barefoot in Barra’ en ‘Nhanombe Lodge’. Het weer was prima. Tussen de 28c en 32c in de namiddag. ’s Nachts koelt het af naar 20c. Heerlijk. Lezen. Twee films en Outlander 4 (op de laptop) kijken. Zelf koken en overdag grote wandelingen maken. In vijf dagen uit en thuis.

Inharrime, Praia de Zavora

Ondertussen zijn we allebei weer aan het werk. Zo gaat dat en je hoort me niet klagen. Het was een fijne midweek in eigen land.

Mijn jeugd ABC Tag (2)

Tags

Ardennen, Boechout, Eksel, Forel, Liefdesverdriet, Limburg, Musschennest, Speurtocht, Toneel, Verliefd, Vissen, Zolder

De volgende drie herinneringen. De D, de E en de F.

D. DE D***Y

Verliefd tot over mijn oren. Of zeg je: ‘tot achter mijn oren’? Ja, dat was ik. En deze verliefdheid was voor het eerst verbonden met !!#*#!! . Piep. Censuur. Laat ik het maar houden op … al het fraais wat de D***Y te bieden had. Mee-lezers die me al kennen uit mijn jeugd zullen ofwel gniffelen ofwel de wenkbrauwen fronsen want zij kennen ook de dame in kwestie. En ‘de Koen’ natuurlijk … Ja, ik weet dat D***Y ook een jongens-naam is maar ik weet zeker dat ik verliefd was op een zeer aantrekkelijk, blond meisje. Eèn van de eerste meisjes van onze jeugdvereniging. Het sprookje – in mijn ogen dan toch – duurde ruim acht maanden. In die tijd haalde ik – kort na mijn achttiende verjaardag – mijn rijbewijs en kocht een geit. Ik heb het dus over een lelijke eend of in ’t Frans een deux cheveaux. Die auto was een belangrijk onderdeel van onze prille relatie. De actieradius van onze gezamenlijke activiteiten werd plots veel groter. Een etentje in een Italiaans restaurant in Antwerpen. Voor het eerst in mijn leven met mijn geliefde naar een restaurant. Stel je voor … Gaan zwemmen bij een zandafgraving in de buurt van Mechelen. En ze speelde mee in een theaterproductie van het plaatselijke toneelgezelschap. In mijn herinnering waren we toneel-broer en zus. Zij – een verwend kreng dat meer bezig was met nageltjes vijlen en lakken dan helpen in het huishouden en ik – de lollig-doende-halve-hippie die zijn toneel-vader voor de gek hield. Die toneel-vader was in het echt ook mijn vader – en regisseur van die voorstelling – maar dat terzijde. Ik haalde haar op voor elke repetitie en ik bracht haar weer thuis, dat had ik beloofd aan haar ouders. Wij zagen elkaar ook bij veel activiteiten van onze jeugdvereniging. Ik kreeg een zelf-geschilderde Hollie Hobit-poster van haar. De schat. Ik denk voor mijn verjaardag. Ik ging zo vaak mogelijk kijken naar de volleybal-wedstrijden die ze speelde. Ze was best goed maar dat is (was) natuurlijk geen objectief oordeel. We deden best veel samen in die maanden. En toen maakte ze het af (uit). Heel plots, onverwacht en heel definitief. ‘Een donderslag bij heldere hemel’ noemen ze dat maar ik vond het eerder een alles verwoestende tsunami bij een idyllisch, tropisch strand. Ik was kapot. Vijf dagen gejankt en me opgesloten op mijn jongenskamer. Nauwelijks gegeten en vijf kilo afgevallen. Het is bijna vijfenveertig jaar geleden maar ik kan dat gevoel van ondraaglijk verlies nog steeds oproepen.

Oude vlam

Als ik jaren later iets over haar vertelde aan Ine was haar ontnuchterende reactie: “Oude vlammen zijn afgebrande lucifers lieve schat”. Tja. En mocht ‘de D***Y’ dit stukje lezen – dat zou zomaar kunnen – dan doe ik haar bij deze de hartelijke groeten vanuit zonnig Mozambique. Ik hoop dat alles goed met haar gaat en haar geliefden.

E. EKSEL

Eksel is een dorp in de (Vlaams) Limburgse deelgemeente Hechtel-Eksel. Mijn ouders erfden eind jaren zestig onverwacht wat geld van een kinderloze tante. Mijn vader kocht daarmee een houten chalet in een gloednieuw vakantiepark. ‘Het Musschennest’ (*) in Eksel. En daarmee werd onze bijna wekelijkse weekendbestemming … Eksel. Dit houten huisje had twee kleine slaapkamertjes met stapelbedden. In de woonkamer – een beetje een te groot woord – stond een eettafel en een slaapbank. En een gaskachel. ’s Avonds nadat de bank een bed was geworden deden mijn ouders een gordijn dicht om wat privacy te hebben. Een mini-keuken op caravan-formaat en een wc met een mini-lavabo. Douchen deden we bij een gezamenlijk toiletgebouw. Mijn vader was algauw bestuurslid van de vereniging van eigenaren en samen met mijn moeder vormde hij de redactie van het verenigingsblad ‘Ons Nestje’. Hij organiseerde kwissen, speurtochten, fietstochten, toneel- en kleinkunstavonden. Andere bestuursleden focusten zich meer op sportieve activiteiten. Wij bouwden eindeloos veel hutten / kampen in de bossen in de onmiddellijke omgeving. Af en toe ging mijn broer vissen bij een plaatselijke visvijver. We maakten uitstappen naar de Achelse Kluis, naar de carnavalsoptochten in de buurt of in Valkenswaard. Naar Kleine Brogel of naar het Evoluon in Eindhoven. Mijn vader vertelde dikwijls over zijn legerdienst in Leopoldsburg (in de buurt van Eksel). Vanuit Eksel fietsten mijn broer en ik soms terug naar huis (in Boechout) of omgekeerd en naar de formule 1 races in Zolder. Op een vroege lente-zondag in 1970 werden onze Bart en ik aangemaand om een lange speurtocht uit te zetten in de buurt. Zo gezegd – zo gedaan. Wij kwamen terug bij het chalet en zagen tot onze verbazing dat alle gordijnen dicht waren en de ramen flink aangedampt. Wij begrepen niet wat er gebeurde. Op ons lawaai kwam mijn vader met rode konen naar buiten. Verder werd er geen uitleg verschaft. Negen maanden later werd mijn zusje geboren. “Made in Eksel” zullen we maar zeggen … tenminste dat zeggen de familie-kronieken. In de grote (zomer) vakantie werd onze chalet verhuurd want wij gingen dan acht weken naar Terschelling.

F. FOREL

Ik had de F ook kunnen gebruiken om over mijn vader – Frans – te schrijven maar hij komt voortdurend voor in deze jeugdherinneringen. Dus geen aparte vermelding onder de F. Wel de F van Forel. Ik heb het dus over een vissoort maar in mijn jeugdherinneringen koppel ik forel altijd aan de Ardennen. Ik denk dat wij elk jaar een lang weekend of een korte vakantie naar de Ardennen of naar Luxemburg trokken.  De activiteiten bestonden dan voornamelijk uit grote wandelingen maken. Veel lezen. Kaarten en spelletjes spelen. Voor het eerst in een echt hotel slapen. Soms een (streek)museum of een kasteel bezoeken en altijd ergens gaan eten. En je kunt het al raden … 9 van de 10 keer koos ik (en ik niet alleen) voor ‘truite’ oftewel ‘forel’. Liefst in boter gebakken en dat werd dan meestal met wat amandelschaafsel en peterselie geserveerd. Na het proeven was de standaardvraag: “En, smaakt het goed of toch een beetje naar grond?” De traditie van jaarlijks naar de Ardennen te gaan, kopieerde ik graag met mijn eigen gezin en ook dan moest er forel gegeten worden. Ik maakte het vaak zelf klaar in de gehuurde huizen. Houffalize, Bomal, Virton, Bastenaken, Sankt Vith, Larochette, Achouffe, Frahan, Dinant en nog meer plaatsen in het zuiden van België en Luxemburg.

(*) Op internet lees ik dat Roompot Recreatie een nieuw vakantiepark plant op de plaats waar vroeger “Het Musschennest” stond. Mooi rond ‘cirkeltje’ want het hoofdkantoor van Roompot is in Goes gevestigd en Goes is me dierbaar zoals ik al vaker heb geschreven.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Weekboek

Tags

Boechout, Familie, Hans Aarsman, Hermitage, Isabel, Kenya Airways, Lier, Mozambique, Nederland, Netflix, Suitsupply, Vertraging, Visa, When they see us

Geen dagboek maar een weekboek. Het is alweer acht dagen geleden dat ik te gast was in (mijn eigen) blogland. Even een korte update – om het in slecht Nederlands te zeggen.

Foto: Pixabay

Woensdag

Een dagje voor mezelf. Ontbijten met dochter en kleindochter. Op de fiets naar het station en kuieren door de Amsterdamse binnenstad. Een kaartje kopen voor de (Amsterdamse) Hermitage. Een mooi bezoek – vooral de audiotour met Hans Aarsman bij de tentoonstelling Hollanders van de Gouden Eeuw. Een heerlijke Vietnamese noodle-soep gegeten met als gevolg een volgespetterd tshirt. Soep eten met stokjes blijft een circus-atractie.

Donderdag

Een dagje Heemstede in combinatie met Haarlem. Bompa en kleindochter en tussendoor mijn nieuwe kostuum (een pak) opgehaald bij Suitsupply. Er komt een bruiloft aan in Mozambique en als Padrinho en zwager van de bruid wordt er van mij verwacht … enzovoort.

Vrijdag

Ritje naar Bergen op Zoom. Tandarts (een afgebroken kies laten trekken). Met verdoofde lip naar de kapper. Cadeautje kopen in de Wereldwinkel. Naar de apotheek. Even thuis in Ossendrecht. Post sorteren. Wout van Aert zien vallen in de tijdrit (op tv). Naar België. Naar het trouwfeest van Laura en Bob in Lier. Dochter van goede vrienden.

Zaterdag

Berlaar en Boechout. Een paar heftige buien. Goed voor de tuin. Laat ik toch geen tuin hebben in België, maar dat terzijde. Verjaardagsfeest in festivalstijl. Heel in de verte horen we – naar het schijnt – de bassen van Tomorrowland. Kan dat? Zo’n twintig kilometer verderop – hemelsbreed?

Zondag

Beetje aantutten. Een boodschapje bij Delhaize en koffers inpakken. Alle cadeautjes zijn voorzien van cadeaupapier. De koffers staan gereed. Mijn schoonzus brengt me naar Zaventem, waarvoor nogmaals dank. Ik heb tijd genoeg om nog een (afscheid) steak-tartaar te eten. Mijn vlucht naar Amsterdam duurt nauwelijks 22 minuten. ‘Shame on me’ – een vlucht Brussel – Amsterdam – maar dat maakt het totaal-ticket naar Mozambique bijna 300 euro goedkoper. Ik zal never nooit iets begrijpen van prijzen voor vliegtickets.

Maandag

Wakker worden ergens in de lucht. Een licht ontbijt ergens boven Somalië en om half zes voet aan de grond in Nairobi (Kenia). Overstaptijd ruim 5 uur. Een sapje. Een plekje zoeken ergens op de grond om nog een uurtje te doezelen. Rond half tien kijk ik op de informatieborden welke gate ik moet opzoeken. Nog geen informatie beschikbaar. Enkel het bericht: Maputo 11.10 – SHEDULED. Om kwart over tien is deze mededeling verwijderd. Tiens !?! Ik loop naar de balie van Kenya Airways. Vlucht geannuleerd. Grom grom. Alweer. Dat overkwam me ook in februari. Grom grom. 24 uur wachten. Ik eis en krijg een beter hotel dan de vorige keer. Papieren invullen voor visa. Aanschuiven. Wachten op transport. Anderhalf uur in de file. Gelukkig heb ik een goed boek. Isabel appen dat ik alweer vertraging heb. Grom grom. Uit eten in mijn eentje in een chique hotel op kosten van een ander … grom grom. Ik val rond half tien in slaap.

Dinsdag

Met vierentwintig uur vertraging aangekomen in Maputo. Een uurtje wachten op het vliegveld want Isabel kan niet zomaar weg op haar werk. Gelukkig is daar mijn boek en mijn tablet. Ik kijk naar “When they see us”. Een Netflix-mini-serie. Een aanrader maar wel schokkend – gebaseerd op ware gebeurtenissen. Om zes uur thuis in mijn Afrikaanse thuis. Drie dagen onderweg. Een mengeling van grom grom, zucht zucht en joepie joepie.

Woensdag

De koffers zijn uitgepakt. De cadeautjes zijn uitgedeeld. Een paar uurtjes naar de stad. Samen uit eten en dan op internet lezen dat de Mozambikaanse overheid de prijzen voor visa en verblijfsvergunning hebben verhoogd. Single visa van ca 30 euro naar 90 euro. Verblijfsvergunning voor een jaar van bijna 300 euro naar bijna 500 euro. Vandaar dus GROM GROM in hoofdletters. De overheid maakt toerisme in/naar Mozambique haast onbetaalbaar. Voor buurland Zuid Afrika heb je geen visum nodig. Idiote overheid. Kleine accommodaties zullen gauw het loodje leggen.

Laat ik toch optimistisch eindigen. Ik ben weer bij mijn meisje. Het was vandaag 32c (ja, ik weet het, dat is ‘kouder’ dan in de Lage Landen). Mijn internet werkt. Ik ben terug in blogland.

Uitslag

Tags

Foto, Frankrijk, Isabel, Klaipèda, Litouwen, Musée d’Orsay, Nazaré, Parijs, Portugal, Prijsvraag, Reizen, Uitslag

Voorlopig blijf ik gevrijwaard van de processie-eikenrups. Ik heb het dus over een andere uitslag. Een vergeten uitslag van een vergeten prijsvraag. We gaan terug naar 16 april van dit jaar. Klik HIER. Drie foto’s en daarbij de vraag “Waar ben ik?” Met andere woorden: “Waar heb ik deze foto’s gemaakt?”

Weinig juiste antwoorden. Een paar gokjes. Gerbie geef ik een half punt. En Ximaar verdient ook een half punt maar ik geef hem een vol punt. Hij antwoordde op foto één: Musée d’Orsay in Parijs. Dat is helemaal juist. Officieel had hij natuurlijk ‘Frankrijk’ moeten antwoorden maar ik reken het goed.

Gerbie krijgt een half punt voor zijn gok bij foto twee. Ja, het is in Portugal maar niet in de Algarve maar bij Sitio – Nazaré. Deze twee foto’s heb ik genomen tijdens Isabels eerste vakantie in Europa in 2012.

De derde foto was duidelijk te moeilijk. Het strand bij Klaipèda in Litouwen.

Klaipèda in Litouwen

Ik was er in de zomer 2006. Een mooie reis door de Baltische staten. In mijn eentje, met de tent, wat toeristengidsen, veel boeken. Een mooie herinnering.

In de serie: REIZEN en PRIJSVRAAG