Mijn Corona-fotoprojectje op Facebook – ’50 tinten Isabel’ – heb ik vorige week afgerond. Ik heb er ook hier tweemaal over geschreven. Ik mis het een beetje. Het zoeken naar een foto, het zoeken naar een gedicht. Het was een fijne activiteit. Dus wat let me om een nieuw project te starten, een beetje vergelijkbaar met het vorige.
Een (eigen) foto, een tekst – misschien wel weer met een gedicht of een gedachte. Of een zelf geschreven verhaaltje of herinnering. En de vermelding van plaats, maand en jaartal. Ik begin eerst met een keuze uit mijn digitale foto’s – vanaf zomer 2002 – en ik zie wel of ik later oudere foto’s scan of niet. Niet chronologisch. Ook nu zal ik Facebook gebruiken als medium, dat vind ik meer geschikt dat dit blog. Ik zal de foto’s waarschijnlijk afwisselen, af en toe een foto van een gebouw of landschap. Misschien een foto waar ikzelf opsta of Ine of Isabel. Ik zie wel. Ook nu is mijn streven om vijftig keer een foto met tekst te publiceren onder het kopje GHIDFN. Laat ik mijn eerste bijdrage ook hier publiceren.
Magnolia in Georgia (USA)
Een beetje natuur
Een beetje natuur
soms voel ik daar wel voor
en plukje gras tussen de stoepstenen
of een zwieperige vlier
Lieveheersbeestjes
klein gekriebel op je arm
strandenvol een keer
toen je me aardig vond
In de achtertuin
bloeit een magnolia
en voor de kamerplanten
zorg ik steeds beter
Maar door Tarzan verkracht
naakt in een oerwoud
daar nu uitgerekend
ga jij nu dromen
[Uit: Betere Tijden (1970) – Remco Campert]
Foto: Magnolia, op een voormalige plantage in Georgia (USA) – juli 2002
Nog een weetje: alle Amerikaanse staten hebben een bijnaam. Missisipi is de Magnolia State. Georgia is de Peach State. Wij (Ine en ik) bezochten beide staten tijdens onze zomervakantie in ‘Het Diepe Zuiden van de USA’ (2002).
Het gaat nergens over en toch boeit het. The power of ordinary life!
Bovenstaand citaat is van Ron T op mijn FB-pagina. Hij schreef het naar aanleiding van de vorige vijfentwintig vragen aflevering. Dus bij deze … veel plezier met … tja, hoe zal ik het noemen?
551. Praat je gemakkelijk over guilty pleasures?
Dan moet ik eerst even bedenken wat die ook alweer zijn. Dat was trouwens ook vraag 30 in deze eindeloze serie. Ik antwoordde toen (september 2016): “Oei, ai, amai. Dat is bijna te persoonlijk om hier te publiceren. Dus dat houd ik lekker voor mezelf. Maar om toch iets op te schrijven, beken ik dat ik bij het tv-zappen overdag wel eens een hele uitzending van Mega Mindy uitkijk. En ook Master Chef Australië kan ik moeilijk weerstaan. En dat ik van witte boterhammen, met boter en chocola hou. Dat had ik al wel eens eerder vermeld.” Is er veel veranderd sindsdien? Mega Mindy heb ik al jaren niet meer gezien. Hetzelfde kan ik zeggen over Master Chef Australië. Maar kookprogramma’s vind ik nog steeds leuk. Nou vooruit: Een guilty pleasure. Die witte boterhammen met boter en chocola … die vind ik nog steeds lekker.
552. Wat lijkt je vervelend aan oud zijn?
‘Dat ben ik al’ hoor ik mezelf denken. En ook soms luidop zeggen. Ik denk dat iedereen hier ongeveer hetzelfde zal op antwoorden. Hulpbehoevend worden. Afhankelijk zijn van een ander. Fysieke gebreken. Vergeetachtigheid. Incontinentie. Waar vind ik die pil van Drion? Hou maar op. Allemaal vervelend maar gelukkig ligt dat nog allemaal in de toekomst. En wanneer dat is? Volgende vraag alsjeblief.
553. Heb je wel eens ’s nachts aan het strand gewandeld?
Meer dan eens. Op Terschelling. Op Bali. Op Formentera. In Griekenland. In Mozambique. In Engeland. Op Corsica. In Thailand. In Zeeland. Met warme kleren aan. In zwembroek. In een korte broek met een t-shirt. In m’n blootje. In mijn eentje. Met vrienden. Met mijn geliefde, met mijn beide I’s. Heerlijk. Sterker nog, ik heb niet alleen maar gewandeld maar ook op het strand geslapen.
554. Heb je wel eens een schilderij gemaakt?
Ja, maar ik vind ‘schilderij’ bijna een te groot woord. Ik zou het eerder: ‘verfsels’ noemen. Ik aquarelleer af en toe … bij gebrek aan een puzzel of een gezelschapspel. Nou, vooral een gebrek aan iemand die spelletjes ook leuk vindt. Schilderen als afwisseling van een boek, een film of een serie. Nog nooit met olieverf.
555. Hoe zie je jezelf het liefst?
Vrolijk, optimistisch, sociaal, hulpvaardig, betrokken, creatief. Of gaat het over … de spiegel?
556. Ga je graag naar rommelmarkten?
Op een schaal van 1 tot 5 scoren rommelmarkten hooguit een 2. Lang geleden organiseerden wij (De Kring in Boechout) jaarlijks een rommelmarkt – De Luizenmarkt – met de moeder van Bart Peeters als veilingmeester. Mooie herinneringen.
557. Kan je weten of je een goede beslissing hebt genomen?
Dat zegt je gevoel, denk ik. En hoe verstandig is het om je dat af te vragen? Die beslissing ligt dan al in het verleden. Leef vandaag en kijk vooruit. En als je een verkeerde beslissing hebt genomen, treur dan niet maar probeer bij te sturen. Ja toch?
558. Wat is je favoriete eiland?
Leuke vraag. Ergens op dit blog staat een onvolledige lijst van eilanden die ik heb bezocht. Ik ga er zelf ook eens kijken … op dat lijstje bedoel ik. Hoe kan ik Corsica, Bali, Mauritius, Formenteraof Terschelling nu met elkaar vergelijken? Onmogelijk. Dus … geen antwoord. Het liefste zette ik ze allemaal in mijn top 3. Deze vijf scoren trouwens heel hoog … maar dan gaan Kreta, Lombok en Lanzarote vast protesteren … 🙂
559. Voor wie zou je een kaars branden mocht je die kans krijgen?
New Orleans, USA (2002) – met Ine
Ook op deze vraag heb ik al eens eerder geantwoord. Het was / is een soort traditie om op elke vakantie een kaarsje te branden – in een kerk, kapel of kathedraal ter herinnering aan onze dierbaren die er niet meer zijn. In Azië brandde ik in lokale tempels wierookstokjes met dezelfde intentie.
560. Ga je graag naar een zwembad?
In Mozambique is uiteraard het antwoord: ja. In eigen tuin – hooguit 10 flinke stappen vanaf onze veranda. Plons. In Nederland ben ik niet zo’n fan van zwembaden. In mijn rol van Bompa ben ik vorig jaar met mijn kleindochters wel een dagje naar het zwembad geweest. Een binnenzwembad in Haarlem. Hartstikke leuk omdat ik dat deed met de meiden, niet zozeer omwille van het zwembad zelf. Ik kan me een zwembad-disco-party herinneren in Trondheim (Noorwegen) met alle Umoja-jongeren. Erg grappig – ook om zoveel onzichtbare hormonen te zien rondvliegen, ketsen, duiken. Een groep van ruim 70 tieners uit Noorwegen en drie Afrikaanse landen. Je kunt je dat vast wel voorstellen.
561. Heb je ergens spijt van?
Doe maar niet. Ik ben niet zo van de ‘spijt’. Ja … dat er geen subsidie meer is voor dat Umoja CFC programma.
562. Wat is je favoriete tekenfilm?
De Leeuwenkoning en Aladdin strijden om de eerste plaats. Een volledig onvergelijkbaar genre is bijvoorbeeld: ‘Les triplettes de Belville’ of ‘The Red Turtle’. Maar ook geweldig.
563. Wat zou je aan je kind willen meegeven?
Dat heb ik twee keer geprobeerd. Wees eerlijk. Wees respectvol. Maak fouten maar leer ervan. Blijf jezelf trouw. Wees loyaal.
564. Welk boek sloeg je onlangs met een diepe zucht dicht?
Ik schreef er een paar weken geleden over. Een klein leven. Het zuchten werd me tijdelijk te veel. Het boek ligt nog op me te wachten om verder gelezen te worden.
565. Zou je weer terug willen naar een leven zonder internet?
Eigenlijk een onzinnige vraag. Natuurlijk niet. Dat is vragen of ik terug zou willen gaan naar een leven zonder elektriciteit, zonder vervoermiddelen, zonder wat dan ook. Een vakantie zonder internet … dat is iets anders. Dat zou ik wel zien zitten. Een week zonder internet. Twee weken misschien ook nog wel. Dan ga ik eerst op zoek naar een … eiland en een paar goede boeken en dan maar hopen dat Isabel dat ook ziet zitten / aandurft / aankan …
566. Wanneer heb je voor het laatst een kleurplaat ingekleurd?
Daar zijn ze weer: Olivia en Carmen. De laatste wordt morgen alweer acht jaar. “Parabéns Carmen.” Met hen heb ik voor het laatst gekleurd. Een echte Bompa-activiteit. Ik weet dat er kleurboeken voor volwassenen bestaan maar dat is nog een stap te ver. Eigenlijk heel veel stappen …
567. Wie was je jeugdliefde?
Laat ik toch het gevoel hebben dat ik ook deze vraag al eens heb beantwoord. Ga maar zoeken dan vind je misschien het antwoord op dit weblog.
568. Voor wie heb je het laatst ballonnen opgeblazen?
Vorig jaar organiseerden we bij ons thuis een groot verrassingsfeest voor Tia Rosa. Ze werd zestig. Isabel vond het raar dat ik slingers en ballonnen ophing. “Dat is toch iets voor kinderen!”was haar commentaar. Alweer een cultuur-verschilletje, denk ik dan.
569. Hoe zouden anderen jouw huis omschrijven?
In superlatieven. “Veel groter dan ik had verwacht.” Dat gaat dan eerder over onze tuin dan over het huis. “Het lijkt binnen wel een museum, heel mooi.”Over Leeuwarden zouden ze zeggen:“Klein maar wel praktisch en begrijpelijk”.
570. Met wie haal je het liefst herinneringen op?
Ik weet niet met wie het liefst. Het is moeilijk te vergelijken. Met Per of Rufus over Umoja. Met de Vlaamse vrienden over van alles en nog wat. Idem voor Hanneke en Jean Jacques. Met Isabel over onze vakanties. Met Trienette en vele anderen herinneringen ophalen aan onze Avek-tijd. Met Peter en Luus over vijfentwintig jaar Holleweg. Met mijn kinderen over Ine. Dus geen antwoord op: ‘Met wie het liefst?’
571. Hoeveel uur per dag breng je achter een scherm door?
Meestal VOOR het scherm. Dat is sinds 20 maart vervijfvoudigd, denk ik. Van lesgeven in real life – om het in slecht Nederlands te zeggen – tot vier dagen per week online-lesgeven. WhatsAppen, Zoomen of Skypen met mijn zus, met de mensen die ik in de vorige vraag al heb genoemd. En natuurlijk met mijn kinderen en kleinkinderen. Heel veel uren dus.
572. Verzwijg je weleens aankopen voor je partner?
Verzwijgen is wel een groot woord. Als ik een reep chocola (rum en rozijnen) koop dan ga ik haar dat niet vertellen. Ofwel eet ze die reep zelf op of geeft ze die reep aan de buurmeisjes. En dan grijp ik mis als ik er zelf trek in heb. ’t Is maar een voorbeeld.
573. Wie of wat gebruik je vaak als excuus om iets niet te hoeven doen?
Het woordje ‘vaak’ staat overbodig in deze vraag. Ik wil nog wel eens zeggen dat ik dringend nog wat lessen moet voorbereiden als ik geen zin heb om bijvoorbeeld het zwembad schoon te maken of het tuinhuis te reorganiseren. Of om mijn bureaulades uit te mesten. Van dat soort zaken …
574. Ga je graag naar de bioscoop?
Ja. Eigenlijk wel ja. Films zijn gemaakt voor het grote scherm. Maar met de beeldkwaliteit en grootte van de huidige tv’s kun je dat gevoel ook thuis creëren. En natuurlijk is Netflix een grote sta in de weg om uit de luie zetel te komen. En zijn de irritante mede-bioscoop-bezoekers (popcorn vreten, elke vijf minuten de telefoon checken, praten, voeten op de leuningen voor hen, etc) ook een reden om weg te blijven uit de bioscoop. Voor een James Bond film maak ik nog steeds een uitzondering. Thuis vind ik er al gauw niks aan. In de bioscoop heb ik daar geen last van. Puur entertainment. Mijn laatste film die ik zag in de bioscoop (in Leeuwarden) was ‘Instinct’.
575. Hoe ruimdenkend ben je?
Dat ben ik maar dat zou eigenlijk een ander moeten beantwoorden. Dat is moeilijk om dat zelf te beoordelen.
Zo, dat waren ze weer. Volgende maand de volgende vijfentwintig vragen en antwoorden over mijn ordinary life.
Elke vijf zes weken beantwoord ik vijfentwintig vragen. Als je al wat langer hier meeleest, heb je ze vast wel eens voorbij zien komen. Ik ben ondertussen bij vraag 550. De afgelopen dagen hebben veel collega-bloggers een soortgelijk stukje geschreven. Randomnes of being. Ik doe mee en voor het gemak nummer ik ze vanaf 1001.
1001. Pak het boek dat het dichtste bij je ligt, ga naar pagina 18 en zoek regel 4.
‘Het enige waar ze voor had gekozen, was het stelen’.Het boek: Leswijs Nederlands. Lesboek 1 havo / vwo Deel II Pagina 18 regel 4. Ik ben lessen aan het voorbereiden vandaar dat een studieboek het dichtste bij me ligt. De regel komt uit een fragment van: ‘Een gang met gele deuren’ van Rom Molemaker.
1002. Strek je linkerarm zo ver uit als je kan. Wat kan je aanraken?
KBC Digipass
Hoe heet zo’n ding? Een digipass? Van KBC. Het apparaatje dat je nodig hebt om met je bankkaart in te loggen op de online-service van KBC (de bank). Ik moet straks wat bankzaken regelen vandaar dat ik dat ding alvast uit een lade van mijn bureau had gepakt.
1003. Wat deed je voor je deze tag begon in te vullen?
Me ergeren. Mijn kabel-internet-verbinding doet het niet meer sinds woensdagochtend. Vijf dagen ging het goed. Er schijnt een kapotte antenne in de buurt te zijn. Ik ben dus weer opnieuw gebruik aan het maken van het kleine modem. Traag x 3. Heel even was ik in het internet-paradijs … dacht ik.
1004. Wat hoor je op het moment?
‘Het eerste vioolconcert opus 26 van Max Bruch.’ Als ik in mijn werkkamer zit zet ik heel vaak de podcast ‘Het Zondagochtend Concert’ (Avro/Tros) aan. Zachtjes op de achtergrond. Toevallig hoor ik presentator Hans van den Boom dit vioolconcert aankondigen. Vandaar dat ik deze details kan opschrijven. Anders zou ik vast ‘klassieke muziek’ hebben geantwoord. Ik hoor ook vogeltjes buiten en de waterpomp die af en toe even aanslaat. Ik ben in gespannen afwachting van een ander geluid. De beltoon van mijn mobieltje. De Movitel-technicus heeft beloofd om langs te komen.
1005. Wanneer ben je voor het laatst buiten geweest? Wat deed je toen?
Als met buiten de openlucht wordt bedoeld dan ben ik vanochtend buiten geweest. Voor het eerst om half zes vanochtend. De buitenverlichting uitgedaan en de deuren opengezet. Ik ben om half zeven met Isabel mee naar de poort gelopen – ca 55 meter in de tuin – en weer terug. Ik heb op de veranda twee broodjes gegeten, een kop koffie en een glas vers appelsiensap gedronken. Een half uurtje gelezen en toen ben ik binnen de diepvries gaan reorganiseren, deels schoonmaken. Als ik deze vraag over ‘buiten de poort’ had beantwoord dan was het antwoord: gisteren om een boodschap te doen en handtekening te vragen aan Per op een document dat zijn dochter mij had gestuurd.
1006. Heb je gedroomd afgelopen nacht?
Ja. Ik droom veel en verschillende keren per nacht. In de vroege ochtend iets met een huis dat ik niet ken en een dame – die ik ook niet (her)ken. Veel kleren had ze niet aan. Was ze naakt? Dat zou zo maar kunnen. Ik hield me deels schuil achter een pilaar en een gordijn van hele dunne stof. Ik gluurde en voelde de verleiding en de opwinding groeien. Wilde ik ontdekt worden? Was deze dame zich bewust van mijn aanwezigheid? Voor ik daarop antwoord had lag ik wakker in mijn eigen bed naast mijn eigen schoonheid.
1007. Wanneer heb je voor het laatst gelachen? Waarom?
Gisteren denk ik. Met Trevor Noah. Of was het eergisteren? Zijn dagelijkse show (The Daily Show) wordt nu gepresenteerd via YouTube en Twitter. Kleinere fragmenten (hap-klare-brokken) vanuit zijn eigen huis of studio. Zonder publiek. Ik ben fan. Zijn collage-filmpjes over D. Trump zijn hilarisch. Nou ja … eigenlijk zijn ze afgrijselijk – het zijn verschrikkelijke quotes van de meest imbeciele, Amerikaanse president ooit.
1008. Wat hangt er op de muur van de kamer waar je in bent?
Wissel plankjes
Een soort wissellijst. Soms foto’s, soms eigen fröbel geschilder, vaak reproducties van schilderijen. Vandaag dus van boven naar beneden: Twee aquarellen van Malinese graan-schuur-deurtjes (eigen werk), een geschilderde Ethiopische bescherm-engel (Hanneke Roelofsen) en zes ansichtkaarten met schilderijen van Edward Hopper.
1009. Zou je het ooit overwegen te emigreren?
Dat heb ik in feite al twee keer gedaan. De eerste keer in 1979. Van Boechout (dorp tussen Antwerpen en Lier) naar Friesland (Leeuwarden, Boelenslaan, Leeuwarden, Wyns). En in de dagelijkse praktijk ook naar Mozambique. Dat laatste is officieel geen emigratie want ik woon in Leeuwarden en verblijf vaak bij mijn vrouw in Djonasse Matola Rio (Mozambique). Het is dus een kwestie van definitie. Ooit lang geleden (met Ine) droomden we van Spanje of Argentinië. Spanje was gebaseerd op vakantie-ervaringen. We gingen zelfs twee jaar op ‘Spaanse les’. Argentinië is een droom gebleven, we zijn er zelfs nooit geweest.
1010. Door wie ben je voor het laatst gebeld?
Je gelooft het niet. Een paar minuten geleden werd ik gebeld door sr. Patrick. De technicus van Movitel. De kabel-aansluiting is weer hersteld. Obrigado.
1011. Laatste keer dat je in een zwembad zwom?
Gisterenmiddag. Zwemmen is misschien iets overdreven gezegd. Ik heb geen baantjes getrokken. Gewoon even d’r in en d’r uit en de slang van de barracuda opnieuw aangesloten. Die was losgesprongen. Het blijft heerlijk een zwembad in je eigen tuin. Het is nu half mei. Herfst (?). Middagtemperatuur ca 30c. ’s Nachts ca 18c. Om half zes wordt het donker en dan koelt het gauw af.
1012. Luister je op het moment naar muziek?
Hetzelfde programma van vraag 1004. Wel een ander stuk. Johannes Sebastian Bach – cantate 147.
1013. Welke kleur is de vloer van je slaapkamer?
Wil je geloven dat ik moet gaan kijken? Tel daarbij op dat ik deels kleurenblind ben. Ik bel Isabel zometeen op met de vraag hoe zij deze kleur beschrijft. Een soort gemarmerde tegel in een heel licht soort gebroken bruin. Denk ik.
1014. Als je iets kon veranderen aan je huis (ook al is het niet handig of mogelijk), wat zou het dan zijn?
In het midden van onze grote woonkamer staat een pilaar. Enerzijds staat deze pilaar ontzettend in de weg. Anderzijds splits hij de ruimte op in vier gelijke deel-compartimenten. Zonder pilaar zou de aanschaf van een (nieuwe) bank veel gemakkelijker zijn. Nu wordt de ruimte beperkt. Ik zou ook de keuken meer willen betrekken bij de kamer. Een kookeiland zou dan tot de mogelijkheden behoren. Ik zou de tweede en de derde slaapkamer iets groter willen hebben – inclusief een eigen badkamer. Het liefst zou ik alle traliewerk voor de ramen verwijderen. Veel mooier. Veel vrijer. Maar het zou bijzonder stom zijn want jammer genoeg is ‘beveiliging’ een noodzakelijk kwaad in deze contreien. Nog een laatste wens? Twee dan toch. De buitenkeuken mag een flinke upgrade krijgen en de ijzeren poorten zou ik graag vervangen door houten poorten met een stalen frame i.v.m. dezelfde beveiliging.
1015. Wat is het laatste wat je hebt gekocht?
Als ik ‘eten en drinken’ even buiten beschouwing laat dan zijn het: benzine, telefoon-en electriciteits-credits. En net daarvoor een elektrische citruspers. Dat weet Isabel nog niet. Cadeautje voor dit weekend.
1016. Ooit op een motor gereden?
Nee. Zelfs nauwelijks op een brommer. Een keer een Vespa op Kreta gehuurd. De keren dat ik de brommer van een vriend heb geleend kan ik op één hand tellen. Een motor – nooit. Ik heb tot mijn achttiende verjaardag gefietst naar school. 10 km heen en 10 km terug. Ik was wel de eerste van de klas – twee maanden na mijn 18e verjaardag – met een ‘geit’ (lelijke eend – 2cv).
1017. Wat is het verste weg wat je ooit bent geweest?
Laat ik die vraag proberen te beantwoorden vanuit Boechout waar ik ben opgegroeid en heb gewoond tot 1979. Dan is het of Beijing, Kaapstad, Foz do Iguaçu, San Francisco of Lombok? Ik zoek het op want ik wil het ook graag weten. Ik ben verbaasd over de afstanden – hemelsbreed / in vogelvlucht. Beijing (8000 km), San Francisco (8800 km), Kaapstad (9560 km), Foz do Iguaçu (10.300 km), Lombok (12.300 km). Het Indonesische eiland Lombok is dus het verste weg (vanuit Boechout).
1018. Heb je ooit een trofee/beker gewonnen?
Ja. Een paar keer een ‘Elektra Award’ (de Zeeuwse theater-oscar). Maar leuker is de lauwerkrans als lid van het koningspartuur. Enig idee wat ik bedoel? Kaatsen. Een zeer populaire sport in Fryslãn. Eén keer had ik het geluk om als derde wiel aan de wagen de finale te winnen van de Wynser dorpsfeesten. De krans ging mee naar Bergen op Zoom en hing twee maanden aan de voorgevel van ons huis. In Friesland een heel gewoon iets. In Brabant kwamen ze vragen wie er overleden was. Hahaha.
1019. Hoe heette je eerste huisdier?
Als kind was dat onze kat Poesie. Of schrijf je dat als ‘Pussy’? Don’t mension the name of that president. Als volwassene was dat Jason. Een licht bruine labrador. Nog steeds mijn favoriet. Wel heel lang geleden (1979 – 1984).
1020. Wat is de laatste film die je in de bioscoop hebt gezien?
Dat was ‘Toy Story 4’ met mijn twee kleindochters of het was ‘Once upon a time in Hollywood’ in mijn eentje? Allebei gezien in de bioscoop in Haarlem. We spelen zelf ook bioscoopje op onze veranda. Beamer, geluidsbox en een grote witte muur als projectiescherm. De laatste film daar was ‘The Wife’.
1021. Wat doe je als je je verveelt?
Doe ik dat? Ik lees, dus waarschijnlijk zit ik al ergens met een boek voordat ik me verveel. Of ik lees een paar blogs van anderen. Af en toe wil ik wel eens een serie in mijn eentje bekijken. Of je vindt me in de keuken.
1022. Wat wilde je vroeger worden?
‘Toneelregisseur’ antwoordde ik bij het PMS in het vijfde leerjaar. Dat kon niet was even later het antwoord van een of ander sociaal figuur van het PMS want ik was (ben) kleurenblind. Een beetje dan toch. Ik noem het: kleuren-dyslectisch. Ik vroeg nog naar het verband tussen toneelregisseur en kleurenblindheid. “Dan moet je ook decors en kostuums kunnen ontwerpen. En zeggen welke kleurenspots er moeten worden gebruikt. Dat kan niet als je kleurenblind bent.” Ik heb een potje gejankt zonder dat ze het zag. Of ik het mijn ouders heb verteld, herinner ik me niet. Ik ben het toch maar wel mooi geworden … toneelregisseur. Met terugwerkende kracht denk ik dat ik misschien wel rechercheur had willen worden. Maar in mijn jeugdjaren was ‘de politie’ toch ‘de vijand’? Ja toch. Hahaha. En waarschijnlijk heb ik een veel te romantisch beeld bij de ‘recherche’.
1023. Met welke auto rijd je?
Het interesseert me totaal niet. Op één dingetje na … ze moeten het doen. Geen auto-zorgen svp. Ik rijd in een Toyota RAV 4 (driedeurs) en heel af en toe voor het vuilere werk met een Nissan X-Trail – die we aan de straatstenen niet kwijt kunnen. Hij staat wel te koop maar dat gaat niet lukken. Dus twee auto’s.
1024. Wat voor jobs heb je gehad?
Als student voornamelijk monitor van jeugdkampen in binnen- en buitenland. Animator in een familiehotel in Bredene (denk ik). Ik was theater-animator op het woonwagenkamp in Groningen (Peize). Ik was consulent Drama en Taaldrukken. Ik was (ben) theaterdocent. Regisseur. Artistiek leider van diverse (internationale) kunstprojecten. Rollenspelacteur. Leraar Nederlands. Docent NT2. Bijna altijd als ZZP’er. Zelden in loondienst.
1025. Hoe ver van je geboorteplaats woon je?
Vanuit Leeuwarden is dat 300 kilometer. Vanaf Djonasse … hahaha. Hemelsbreed 9000 kilometer en rijdend 14.000 km. Ik moest dat laatste ook opzoeken op internet.
Vandaag opnieuw vijfentwintig vragen en vijfentwintig antwoorden. Ik heb één vraag vooraf aan mezelf: ‘Hoe vaak gaat een antwoord verband houden met COVID-19?’ Ik heb nu nog geen antwoord, dat weet ik pas als ik vraag 550 heb beantwoord. Daar gaan we …
526. Hoe opgeruimd is het is jouw hoofd?
Best goed vind ik zelf. Ik ben geen chaotisch denker of doener. Ik kan zaken goed onderscheiden en zo voelt het ook in mijn hoofd. Ergens in het voorportaal van mijn hoofd staan ‘aankomende zaken en/of beslissingen’ soms te trappelen om voorrang. Dat ervaar ik het meest in nachten dat ik slecht slaap. Bijna altijd kan ik de onrust herleiden naar dingen die ik de volgende dag moet doen. Ergens in datzelfde voorportaal staat heel dikwijls een vervelend kereltje op wacht die met een diepe frons en vraagteken op zijn voorhoofd wijst naar een portemonnee …
527. Welk gedicht vind je heel mooi?
In de kelder bij mijn zoon en schoondochter staat een grote bananendoos met mijn dichtbundels. Ik ga ze binnenkort een nieuwe plek geven want ik mis ze. Heel af en toe plaats ik wel eens een gedicht op mijn blog. Ik beloof dat ik dat één van de volgende dagen nog een keer zal doen.
528. Ben je een goede verliezer?
Nu wel. Als kind niet. Ik herinner me een groot familiefeest bij Nonkel Gust en Tante Maria. Mijn ouders hadden – naar jaarlijkse gewoonte – een quiz voor de hele familie voorbereid. Na een tijdje werd het duidelijk dat ik in een verliezend team zat. Mijn gedrag werd steeds vervelender – denk ik. Ik werd door Nonkel Gust – de oudste broer van mijn vader – meegenomen naar de veranda. Op een niet mis te verstane manier heeft hij mij heel indringend de les gelezen hoe ik het hele feest verziekte met mijn gedrag. Ik herinner me niet zijn woorden maar wel het moment. Het werd een les voor het leven. Ik denk dat ik een jaar of twaalf of dertien was.
529. Wie zou jou moeten spelen als je leven werd verfilmd?
Wat een leuke vraag. Nu moet ik natuurlijk met een naam komen. Denzel Washington zou ik wel fijn vinden. Hoor ik daar iemand zeggen dat wij niet dezelfde huidskleur hebben? Detail. Ja toch?
530. Hoelang heb je nodig om je klaar te maken voor een feestje?
Ik ben na scheren en douchen in een paar minuten klaar. Als er hoogst uitzonderlijk een das moet gestrikt worden, mag je er twee minuten bij optellen. Daarna volgt meestal een periode van wachten want ‘mevrouw’ heeft heel wat meer tijd nodig en durft in de auto nog van oorbellen en schoenen te veranderen. De schat …
531. Wie is je rolmodel?
Waarvoor? Ik heb niet echt een antwoord op deze vraag. Ik heb ooit – lang geleden – eens geschreven dat ik Ibrahim Afellay een rolmodel vind voor veel van zijn leeftijdgenoten. Ik heb bewondering hoe sommige goede vrienden het doen. Hoe zij keuzes maken. Maar of het rolmodellen zijn … dat is een kwestie van definitie.
532. Zou je iets stelen als je er niet voor zou worden gestraft?
Zo’n ‘als-dan-vraag’ is niet echt aan me besteed.
533. Past je naam bij je?
Ja. Ik leg ook vaak uit dat ‘Koen’ dapper betekent en dat vind ik een fijne eigenschap. Veel mensen – vooral in oostelijk Afrika – noemen me ‘Koenie’ wat ‘brandhout’ betekent. En in het Farsi betekent Koen: ‘kont’. Gelukkig stond mijn wieg in Vlaanderen en niet in Perzië.
534. Wat is het grootste verschil tussen jou en je partner?
Heb je even? Onze verschillen komen deels voort uit leeftijdsverschil en culturele achtergrond. Mijn niet-materialistische inslag is erg verschillend en afwijkend van de wens van mijn lief om op geregelde tijden nieuwe zaken te kopen. Te willen kopen – doet meer recht aan de realiteit. Een bank, nieuwe stoelen, een nieuwe televisie …
535. Welke gekke eetgewoonte heb je?
Is ‘teveel’ een goed antwoord? Ik schep vaak een tweede en soms een derde keer op en dat is niet altijd nodig. Maar het is zo lekker … Is een boterham met kaas en confituur een gekke eetgewoonte? Ik vind het lekker.
536. Als alles mogelijk was: welk dier zou je willen hebben als huisdier?
Ik ben niet van de huisdieren. Ik vind dieren in de natuur vaak erg mooi. Ik geniet van de vogeltjes die ik zie in onze tuin. Maar om ze in een kooitje te stoppen en ze dan te temmen … nee, natuurlijk niet. Een hond … dat valt te overwegen.
537. Op welke vraag wist je onlangs geen antwoord?
Op deze vraag. Flauw hé. Meer concreet: ik kon laatst niet op de naam Mel Gibson komen. Tien minuten later – toen ik er niet meer over nadacht – floepte zijn naam op. Toen was ik alweer vergeten waarom ik zijn naam wilde herinneren …
538. Wat is de allerbeste uitvinding geweest?
Het schrift. Ik bedoel de mogelijkheid om een klank in een symbool om te zetten en dat te noteren zodat anderen – die de symbolen ook kennen – weten wat jij meedeelt. Bijvoorbeeld: het alfabet.
539. Als je moest emigreren, naar welk land zou je dan gaan?
Dat heb ik ooit gedaan van België naar Nederland. Mijn veelvuldig verblijf in Mozambique is dan weliswaar geen volledige emigratie maar het lijkt er soms wel op. Ooit droomde ik van Spanje en later van Midden of Zuid Amerika. Ik ben nog nooit in Nieuw Zeeland geweest maar ik zou dat wel kunnen overwegen als emigratieland. Verhuizen in / naar Afrika? Dan staat naast Mozambique Oeganda hoog in mijn top drie.
540. Waar zoek je een film op uit?
Op genre. Zelden een tiener-high-school-movie. Geen horror. Romantische komedies scoren hoog. Gewone lach-films en de meeste actie films krijgen hoogst zelden mijn aandacht. Ook alle super-helden blijven meestal uit mijn gezichtsveld. Wat dan wel? De rest … hahaha.
541. Houd je een dagboek bij?
Nee. Tijdens een bijzondere reis hou ik wel een dagboek bij. Dit blog lijkt soms wel op een dagboek alhoewel ik het probeer te vermijden. Wie is er nu dagelijks geïnteresseerd dat ik ’s morgens müsli heb gegeten en om kwart voor zeven in de auto stap op weg naar mijn eerste leerling van de dag … enzovoort.
Even wegdromen – foto’s – Pexels
542. Wie staan er op je favoriete foto?
Een leuke vraag. Wat is mijn favoriete foto? Het antwoord dat het eerst naar bovenkomt is ‘Ine’. Een favoriete foto is een zwart-wit foto. Najaar 1980. We hadden net een gloednieuwe, blauwe Renault 4 gekocht. Ik nam de foto op het erf in Boelenslaan. Ine staat naast de auto met Catelijne – vier jaar oud – die op de motorkap staat. Ik gebruikte die foto heel wat jaren als bladwijzer. Een andere foto van Ine hoort ook tot mijn lievelingsfoto’s. Op een Grieks strand. Mijn lief met haar tot bijna op d’r kont, starend naar de zee, een klein bikini-broekje, monokini. Een symbool van eeuwige liefde en schoonheid, van gezondheid en vrijheid.
Ik heb ook mooie foto’s van Isabel – absoluut zeker weten – maar het lijkt of digitale foto’s minder beklijven. Minder uniek zijn.
543. Voel je je vaak onnodig schuldig?
Nee. Heel hoogst zelden. Ik ben niet zo van me schuldig voelen. Doe ik iets fouts of iets stoms dan geef ik dat toe, verontschuldig me en klaar. Waarom zou ik me daarna nog schuldig moeten voelen. Laten we vooruit kijken …
544. Wat vind je het leukste aan de zomer?
Vroeger was dat zeker het vooruitzicht op vakantie. Jaren was onze zomer-vakantie-bestemming: Griekenland. Ruim vijf weken uit en thuis. Met het gezin, de auto en de tent. Vaak dicht bij het strand. Een paar dagen hier en dan weer een ander plekje opzoeken. We hadden favoriete plekjes maar we hielden ook van afwisseling. Zomer is zon, strand, lezen, spelletjes spelen, zwemmen en snorkelen, kamperen, kokkerellen en af en toe eens uit eten. Een glaasje retsina, dolmades, souvlaki …
Deze beschrijving van ‘zomer’ is vol nostalgie. Het bijna altijd mooie weer in Mozambique heeft het zomers gevoel wat uitgewist. Als ik in Nederland ben tijdens de zomer dan zijn de lange avonden met daglicht erg fijn. Ook dat hoort bij de zomer.
545. Wat kun je het makkelijkst missen?
Geweld. Hypocrisie. Populistische politici. Racisme. Religieus fanatisme. En als ik de vraag iets materialistischer beantwoord: bijna alle televisie-zenders. Af en toe een mooie serie of film is fijn maar daar hebben we gelukkig geen televisie-zenders meer voor nodig.
546. Hoe verwen je jezelf?
Lezen. Een mooie serie kijken – soms alleen, meestal samen. Lekker eten. Een romantisch avondje of weekend. De voorpret van een mooie reis hoort ook thuis onder het kopje ‘ik verwen mezelf’. En de reis zelf natuurlijk ook. In Nederland verwen ik me graag met een museum- en/of theaterbezoek – of allebei op dezelfde dag.
547. Wat is je favoriete vervoersmiddel?
De trein. Dat weet ik zeker, ik ben tenslotte de kleinzoon van een man van Den IJzeren Weg.
548. Ben je blij dat je ergens van af bent?
Zometeen vind ik het niet erg dat ik deze vijfentwintig vragen heb beantwoord.
549. Wat denk je ‘s ochtends als eerste?
De eerste secondes denk ik vast na over: ‘Welke dag is het vandaag? Wat staat er op het programma?’ Heel snel daarna is Isabel in beeld en dan … vul zelf maar in.
550. Wat herinner je je nog van de kleuterschool?
Een potkachel in het midden van de klas. Of dat ook waar is weet ik niet. Een grote boom op de speelplaats. Een non met een kap.
Het is ondertussen ruim twee weken geleden dat ik voor het eerst iets schreef over het corona-virus / COVID-19. Toen nog iets van ‘Tamelijk-Verwegistan’ in China. Het gaat nu heel hard richting onbekende toestanden. Van quarantaine, straatverboden en noodregeringen. Ik praat jullie een beetje bij wat het met ons dagelijks leven doet.
Ik ben in Mozambique en zou eigenlijk op 27 maart naar Nederland vliegen. Terug naar mijn andere thuis in Leeuwarden. Je begrijpt het al … ik ga niet, dat heb ik afgelopen vrijdag besloten. Ik vergader en overleg wel via Skype en email. Het klink bijna als de omgekeerde wereld … Afrika lijkt OP DIT MOMENT de veiligste plaats op aarde.
Corona-virus in Afrika
Natuurlijk gebruik ik de hoofdletters niet voor niets. Is het cynisch bedoeld? Nee want ik weet natuurlijk ook dat het lage aantal zieken niets zegt over de nabije toekomst.
Officieel heeft Mozambique tot op de dag van vandaag – maandag 16 maart 14u – geen geconstateerde corona-gevallen.
Het is ook nog geen groot gespreksonderwerp op straat. Wel in de expat-gemeenschap. Ik vind mezelf daar niet echt bijhoren maar uiteraard ben ik wel veel meer gefocust op buitenlands nieuws. En daar is het 98% corona-nieuws wat ik lees en zie.
Al maanden weten we dat we bezoek krijgen van goede vrienden. Nederlandse vrienden die veelvuldig in Ethiopië werken en verblijven en Duitse vrienden die hun Zuid-Afrika-reis afsluiten met acht dagen Mozambique. De afspraak stond al heel lang in onze agenda: 15 maart – M, I, JJ en H ophalen in Nelspruit (Zuid-Afrika). Dat hebben we ook gedaan. Het was spannend want ‘Duitsland’ staat op de lijst van landen waarvan de burgers eerst veertien dagen in (huis) quarantaine moeten als ze Mozambique binnenkomen.
Corona-check
Onze koorts werd gisteren bij de grens tweemaal gecheckt door een jonge vrouw die net op dat moment een schort en handschoenen kreeg. Geen koorts. Driehonderd meter verder werden de Duitse vrienden apart genomen. Nieuwe check. Geen koorts. Toch lag het verdict ‘quarantaine’ op de loer. Argumenteren dat zij al 19 dagen in Zuid-Afrika op vakantie zijn en dus NIET uit Duitsland komen (kwamen) heeft geholpen. Op Facebook lees ik dat dat vandaag – nauwelijks 24u later – niet meer lukt.
Goed. Het bezoek is er. Joepie. Lopen wij nu meer kans op besmetting? Deden we iets stoms of onverantwoords? Ik denk het niet maar ik ben uiteraard geen dokter. Of ze volgende week naar Europa kunnen vliegen, zien we dan wel weer. Ik geef privé-les aan enkele leerlingen. Eén van hen hoest en moet op advies van haar arts alle contact vermijden. Dus geen les. Ik zoek uit of ze mij wel wilt betalen maar dat is eerder een bijkomstigheid. Ik verwacht dat volgende week ook de internationale scholen hun deuren zullen sluiten tot na de paasvakantie.
Isabels ouders kwamen vanochtend aan in Mozambique – een rechtstreekse vlucht Lissabon – Maputo. Deze dagelijkst TAP-verbinding zit altijd stampvol. Vandaag nauwelijks veertig passagiers. Op het middag-journaal hoor ik dat bijna alle land- grenzen woensdag dicht gaan. Wordt vervolgd …
Is Afrika echt zo veilig? Ik betwijfel het. Er is nauwelijks deskundigheid – vrees ik. Te weinig opsporingsmiddelen. En huis-quarantaine is een onmogelijkheid voor 80% van de bevolking. Ze wonen met grote aantallen in kleine huizen en hutten. Dus ’s nachts slapen ze heel dichtbij elkaar – meestal op rieten matten.
Als het waar is dat deze corona slecht tegen warmte kan dan ontsnapt Afrika misschien aan een grote ramp. Maar dat is nog steeds niet aangetoond. Uiteraard hoopt het koude Europa en Amerika op een doorbraak als de lente echt losbarst. Ik hoop het ook maar daar bestaat nog geen zekerheid over.
We hebben maskertjes in huis en ontsmetting-alcohol. Mensen bij de grens en op het vliegveld dragen handschoenen en mondmaskers. Verder zie je dat (nog) nergens.
Het is vandaag 75 jaar geleden dat de eerste troepen van het Rode Leger het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau binnentrokken. Nederland herdenkt de Holocaust op de laatste zondag van januari. Heel veel landen doen dat op 27 januari.
Begin juli 2006 bezocht ik de voormalige vernietigingskampen in Auschwitz en Birkenau in het zuiden van Polen. Auschwitz is de Duitse naam van de Poolse stad Oświęcim
Een indrukwekkend bezoek. Het is moeilijk om de juiste bijvoeglijke naamwoorden te vinden die recht doen aan de emoties van zo’n bezoek. Ik ga dus weinig woorden gebruiken. Ik maak een keuze uit mijn foto’s.
Toegangspoort van Auschwitz I – “Arbeit macht frei”
De executiemuur in Auschwitz I
Auschwitz I
Toegangspoort Auschwitz II – Birkenau
Auschwitz II – Birkenau
Auschwitz II – Birkenau
Nederlandse herdenkingsplaquette – Auschwitz II – Birkenau
Auschwitz II – Birkenau (5 juli 2006)
Ik heb een kleine selectie van mijn foto’s hier gepubliceerd. Ik heb met opzet voor bekende (en neutralere) beelden gekozen. Iedereen kan zich de gruwelen voorstellen omdat we met regelmaat foto’s, documentaires of films over de nazi-vernietigingskampen zien. Die hoef ik dus niet toe te voegen. Het bezoek aan Auschwitz I (Stammlager) doe je in een kleine groep van ongeveer 15 a 20 personen onder begeleiding van een gids. Het bezoek aan het veel grotere Auschwitz II – Birkenau (een paar kilometer verderop) doe je in je eentje. Een bus brengt je tot bij de toegangspoort.
Na mijn bezoek – ik was er een kleine vijf uur – reed ik naar het noorden – richting Warschau. Ik herinner me helemaal niets van de weg of het landschap. Pas toen het begon te schemeren, dacht ik dat het tijd werd om een camping op te zoeken. Ik had veel tijd nodig om weer terug te keren tot de dag-dagelijkse realiteit. Een dag (bezoek) die gegrift staat in mijn herinneringen.
Op de IJzertoren in Diksmuide staat in vier talen: Nooit meer oorlog. Een hartekreet na de Grote Oorlog (!914 – 1918) maar in de realiteit blijft het een … hartewens.
Na mijn afstuderen op de AVEK (Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie) ging ik onmiddellijk aan de slag als drama / theaterdocent. Ik schreef er vorige week al over. Wij woonden in die jaren in Wyns – een paar kilometer ten noorden van Leeuwarden. Twee goede vrienden – Eric en Rob – die ik kende uit de AVEK-tijd – hadden een grappig verhaal bij elkaar gefantaseerd – Opa is een Mafkees – en zij speelden deze voorstelling met veel enthousiasme op scholen en in club- en buurthuizen. Voor hun nieuwe voorstelling vroegen ze mij als eindregisseur.
NONDESNOT, ZEI DE KONING
De Broertjes (1987) Jeugdtheater 4+
Wat doet een eindregisseur? Daar is natuurlijk geen vaste definitie over te geven. Je zou kunnen zeggen: ik was een betrokken toeschouwer en mocht (ongezouten) mijn feedback geven in het repetitielokaal nadat zij een eerste versie van hun nieuwe voorstelling klaar hadden. Bijvoorbeeld een suggestie om een stukje te schrappen of in te korten en een ander stukje wat beter uit te werken. Zorgen dat de spanningsboog van de voorstelling (en het verhaal) in orde was. Een goede balans vinden in ‘vaste onderdelen’ en ruimte laten voor ‘improvisatie’ en ‘meespelen’.
Het verhaal heel in het kort: ‘De koning houdt van toneelspelen, maar als hij dat doet, lacht het volk hem uit. Wat nu? Het publiek wordt erbij gehaald om een oplossing te vinden.’
Improvisatietheater. Meespeeltheater. Een voorstelling waar de twee acteurs heel veel contact hebben met het (jonge) publiek. Kinderen doen suggesties en spelen zelf mee. Elke voorstelling is dus weer een nieuwe creatie. Het is (was) de kracht van De Broertjes – Rob (Heiligers) en Eric (de Groot). Het was vaak dolle pret. De eerste voorstellingen ging ik mee en praatten we lang na. Wat werkt, wat moet scherper, wat moet duidelijker?
Ik herinner me een schoolvoorstelling waar twee programmeurs kwamen kijken. Deze heren hadden interesse in deze meespeel-voorstelling. De heer J. Riemersma wilde kijken of hij dit project geschikt vond voor de basisscholen in Smallingerland (Drachten). De heer B. van Dam kwam kijken namens stichting NOB (Nederlandse Onderwijs in het Buitenland). Na de voorstelling die deze twee heren bezochten, vond er een kort nagesprek plaats. Afzonderlijk van elkaar. ‘Drachten’ wilde graag nog wat verder rondkijken. Misschien een volgende keer, nu niet. Jammer en teleurstelling. Bob van Dam (NOB) zag er onmiddellijk brood in. Of ‘De Broertjes’ ook naar Indonesië en Singapore wilden met deze voorstelling? Zeven weken naar Azië om op alle Nederlandse scholen in Indonesië deze voorstelling te spelen en een theaterproject te begeleiden samen met de kinderen en onderwijzers. Een nieuw gat in de ozon-laag, zo hoog sprongen Rob en Eric. “Adieu Drachten, here we come Jakarta.” Zij gingen er heen als de broertjes AC en DIRK met TEUR als familienaam. Acteur en Dirkteur – inclusief een diploma voor de kinderen.
Natuurlijk gaat een eindregisseur … niet mee. Snik. Heel begrijpelijk natuurlijk. Later volgden nog kortere tournees in Afrika, Brazilië en Europa. Nondesnot, zei de koning. Eén groot avontuur. Een bladzijde uit een jongensboek.
Nog een laatste toevoeging. Rob en Eric hadden in die tijd nog geen rijbewijs. Zij deden alles met het openbaar vervoer. Kostuums en attributen zaten in twee grote rugzakken en in nog wat kleinere tasjes. Een stoel (troon) en een tafel staan op elke school dus waarom zou je die zelf meenemen? In hun flyer stond dus heel duidelijk: “Ophalen bij het dichtstbijzijnde trein- en busstation wordt heel erg gewaardeerd.” Laat dit detail nu juist de reden zijn waarom de NOB interesse had in deze voorstelling. Zij wisten dus dat er nauwelijks extra bagagekosten zouden zijn bij verre verplaatsingen per vliegtuig. BINGO.
Gisteren schreef ik dat de afgelopen week druk en een beetje bizar was. Eén van de hoofdrolspelers in deze week was … Stichting NOB. Juist ja, dezelfde stichting maar dan vijfendertig jaar later.
ps. Ook volgende week schrijf ik over een voorstelling die ik maakte met deze twee vrienden / acteurs. Via een deels verouderde website vind je meer informatie over deze voorstelling en De Broertjes (Stichting Broersma). Klik HIER
Nu gebruik ik deze titel – Een onzinnig lijstje – voor de vierde keer. Misschien dekt deze term niet meer helemaal de lading. Ik begon vorige week aan deze kleine serie met het voornemen om een onzinnig lijstje te publiceren. Maar terwijl ik dat lijstje maakte – puttend uit mijn herinneringen – kwamen er natuurlijk ook mini-verhaaltjes naar boven. De twee vorige logjes waren dus een ietsiepietsie meer dan een onzinnig lijstje. Ik ga vandaag verder volgens dat concept.
Ine en ik zijn drie keer samen naar het Beatrix-theater in Utrecht naar een musical gaan kijken. Lees je mee?
Chicago – Muziek – John Kander / Tekst – Fred Ebb en John Kander
Eind oktober, begin november 1999 bezocht ik in mijn eentje een Nederlandse vriend in New Brunswick, niet heel ver van New York. Hij was overdag aan het werk – dat had iets te maken met de verwachte millennium-bug. Ik ging dus vaak mijn eigen gang. Ik nam oa de trein naar Philadelphia – ook niet heel ver weg. Het werd een hele mooie dag. Ik moet er een ander keertje wat uitgebreider over schrijven. Op het station zag ik een poster voor ‘Chicago’ in een plaatselijk theater. Aanvang 18u. Ik wist dat deze musical ook in Utrecht is te zien. Ik kocht een kaartje en belde vanuit een telefooncel naar huis. Uiteraard was Ine benieuwd naar mijn activiteiten en een tikkeltje jaloers dat ik de grote plas was overgestoken in mijn eentje. Goed. Ik vertel haar wat over New York en over New Brunswick. En dat ik bel vanuit Philadelphia. Oei. Slik. Ik hoor dat ze nu meer haar best moet doen om de jaloezie niet te laten doorklinken in haar stem. Ik – de snoodaard – doe er nog een schepje bovenop en zeg: “Ja, en vanavond ga ik naar Chicago.” Een figuurlijke dolk zoeft via telecommunicatie naar Bergen op Zoom. “Wat?” Zij denkt uiteraard aan de stad en niet aan de musical. Ik probeer de wond te verzachten door er gauw aan toe te voegen: “De musical, niet de stad.” Een koel gegrom is haar reactie maar ze wenst me wel een fijne avond toe. Die had ik. Zeker weten. Ik zat op een van de eerste rijen in een maar half gevuld theater.
Chicago
Kort nadat ik terug thuis was, kocht ik vier kaartjes – inclusief een etentje vooraf – voor ‘Chicago’ in Utrecht. Wij tweeën en Catelijne en haar – toen nog vriend, nu ex. Als goedmakertje? Tja, wie weet. Ik vond het leuk om deze show- en dans-musical nog een keertje te zien.
We hadden een topcast. Als ik het me goed herinner: Ellen Evers (Roxie Hart), Pia Douwes (Velma Kelly), Tony Neef (Billy Flynn), Serge-Henri Valcke (Amos Hart). Wie de rol van Mama Morton en Mary Sunshine vertolkten, ben ik vergeten. Veel (jazz) dance, nauwelijks decorwisselingen zoals in heel veel musicals. Het orkest op het podium. De personages doorbreken regelmatig de zogenaamde vierde wand. Ze praten rechtstreeks tegen het publiek – zonder overigens een antwoord te verwachten. Hahaha – stel je voor. Een musical in de traditie van muziektheater van Bertold Brecht en Kurt Weil.
Yes, it’s our cup of tea. Genieten met een hoofdletter.
Drie of vier jaar later stond deze musical geprogrammeerd in de Antwerpse Stadsschouwburg. Een Engels gezelschap op tournee. Alweer een last minute besluit. Vanuit Bergen op Zoom is de Sinjorenstad vlakbij. Dus voor de – respectievelijk derde en tweede keer – op naar Chicago. Dat werd een kleine teleurstelling. De hele setting was precies hetzelfde als de voorstellingen die ik eerder zag. Maar er spatte nauwelijks energie van het podium naar de zaal. Allemaal een beetje tam en vermoeid. Een behoorlijke tegenvaller. Wel het bewijs dat het niveau van de acteurs (m/v) en dansers (m/v) er echt toe doet. De cd met de Nederlandse cast hebben we bij wijze van spreken grijs gedraaid. Ook vandaag nog hoor ik de Chicago-liedjes met veel plezier voorbijkomen als ik op mijn iPod de ‘Musical Shuffle’ intoets.
Uiteraard heb ik de film met oa Renée Zellweger, Catherine Zeta-Jones, Queen Latifah en Richard Gere – al een paar keer gezien. Of dat ook met Ine was, weet ik niet meer. Met Isabel herinner ik me dat wel. Zij is niet echt een musical-liefhebber maar als er veel in gedanst wordt dan is het wel goed. Ook het dramatische verhaal (en de film) van ‘Les Misserables’ kon haar wel bekoren.
In een volgende aflevering volgen er nog twee musicals die we samen in Utrecht hebben gezien. ‘Saturday Night Fever’ en ‘Mama Mia’.
Al jaren volg ik het blog van Sabine. Zij emigreerde jaren geleden naar Colombia. Het land van haar grote liefde. Haar blog is uitgegroeid tot een prachtige online-reisgids van haar nieuwe vaderland. Honderden tips over wonen, werken en reizen in dit Zuid Amerikaanse land.
BESABINE – over reizen, wonen en werken in Colombia
Ook als je niet van lezen en reizen houdt is haar website een aanrader. Prachtige en vooral kleurrijke foto’s spatten van je scherm. Kijk maar eens: BESABINE.
Waarom vertel ik nu over haar en haar website? Omdat ik al heel veel jaren zoveel herken bij haar. Ik reageer vaak op haar stukjes met de woorden: “Zo herkenbaar”. Zoals de meeste mee-lezers hier wel weten, ben ik vaak in Mozambique waar mijn vrouw woont. Anders dan Sabine heb ik nooit de volledige emigratie-stap gemaakt. Ik blijf in Nederland wonen (en werken) maar reis zo vaak mogelijk naar het land van mijn geliefde. Ik noem het dan ook mijn tweede thuis.
En nu komt het … ik overweeg om een nieuw blog te starten over ‘Reizen in Mozambique’ en de buurlanden. Sabine is dan zeker een voorbeeld. Ik heb ondertussen veel eigen foto’s van dit Afrikaanse land. Ik heb veel reiservaring en ik deel graag wat ik weet. Natuurlijk is er op dit blog heel veel te vinden over deze voormalige, Portugese kolonie. Klik maar eens op het trefwoord MOZAMBIQUE dan krijg je honderden stukjes waarin ik iets schrijf over dit land aan de Indische Oceaan. Maar deze schrijfels zijn zeer willekeurig van opzet. Bijvoorbeeld omdat ik iets beschrijf dat me net is overkomen of omdat ik iets heb opgepikt uit het plaatselijke nieuws. Op een nieuw blog zou ik alles veel systematischer ordenen. Bijvoorbeeld: Over reizen naar Mozambique. Over Maputo en omgeving. Over daguitstappen. Over de stranden. Over de eilanden. Over het dagelijks leven. Reisbestemmingen buiten de hoofdstad. Tips voor meerdaagse tochten. Bezoek aan Zuid Afrika. Bezoek aan Eswatini. Tips voor een veilig verblijf. Over klimaat. Kunst en Cultuur. Enzovoort, enzovoort.
Mozambique in bloei
Bestaat er al zo’n website in het Nederlands? Ik denk het niet. Natuurlijk hebben reisorganisaties die (groeps)reizen aanbieden in dit deel van de wereld informatie over Mozambique op hun site. Ik ga een opzet maken en als ik dat dan publiceer, zijn jullie de eersten die het zullen weten. Zou jij zo’n blog volgen?
Hier ga ik gewoon door met vertellen … wees niet bang dat dit de aankondiging is van een tijdelijke of definitieve stop. Op naar 1500 gepubliceerde stukjes. Nog ruim een maand en dan sluit ik mijn negende jaar als blogger af. Op naar het tiende jaar. Maar ook tijd voor iets nieuws.
Ik probeer me te herinneren hoe ik op het idee kwam om dit logje te schrijven. Ik weet het niet meer. Natuurlijk door een associatie, maar welke? Waarschijnlijk door iets dat ik net heb gelezen of heb gezien. Ik maak een kort lijstje met een verhaaltje van zaken die ik maar één keer in mijn leven heb gedaan of heb meegemaakt.
Alpine-Skiën
Mijn ouders waren lid van de Christelijke Mutualiteiten (Vlaams Ziekenfonds). Kinderen van leden van de CM mochten drie keer mee op preventieve luchtkuren. Zo heetten de tiendaagse vakantiekampen. Met de elf-jarigen naar Middelkerke (Belgische kust). Met de veertien-jarigen naar Melchtall (Zwitserland) en als zeventien-jarige naar Glüringen (ook in Zwitserland). De twee eerste kampen waren zomerkampen, het kamp in Glüringen was een ski-vakantie – uiteraard in de winter. Met Walter Capiau als animator. Ik had nog nooit geskied en omdat ik dit hier ter sprake breng mag het duidelijk zijn dat het bij die ene keer is gebleven. Ik bakte er niets van. Een groepje jongens – ik denk een stuk of tien – en een jonge, blonde Heidi als ski-instructeur. Een voorzichtig begin waarin we bochtjes moesten oefenen. Niet overspringen maar de latten zo plaatsen dat je vanzelf een bocht maakt. Ik lag meer in de sneeuw dan me lief was. Het gevolg … ik had geen succes bij de blozende Heidi – anderen wel. Ik rookte in die tijd pijp. Niet echt, meer een soort bedacht imago. Ik liep ook rond met een bolhoed. Ik maakte een deal met mezelf: “Als ik na drie dagen nog niet fatsoenlijk bochtjes kan skiën dan breek ik – in het openbaar – mijn pijp in twee stukken en stop met roken!” Aldus geschiedde. Ik liet me de derde dag – deels met opzet – boven op wulpse Heidi vallen. Sneeuwhappen. Een afgang. Ik heb nooit (meer) gerookt. Met dank aan Jodel-Heidi. Wat alpine-skiën betreft is het dus bij die ene keer gebleven.
In Lillehammer Noorwegen (2004)
Ook langlaufen – de Noorse ski-variant – heb ik één keertje beoefend. In Lillehammer (Noorwegen). Het was een team-building activiteit van het Cirque Nouveau Ithaka-project. Veel gelachen. Ik vond dat het best wel goed ging tot een Noorse instructeur – alweer een jongedame – me wat technische tips gaf en ik plots alleen nog maar nadacht over wat ik deed. Het gevolg: weg lol en balen dat ik het niet kon. Hahaha. Sneeuwhappen 2.0
Ijshockey kijken
Ik blijf nog even in winterse sferen. Ik ben één keer naar een officiële ijshockey-interland gaan kijken. Ik was net verhuisd vanuit Vlaanderen naar Friesland. Ijshockey in Thialf – Heerenveen. De wedstrijd NEDERLAND – (ik denk) DDR. 40 jaar geleden. Een vriendschappelijke interland in voorbereiding van de Olympische Winterspelen in Lake Placid. Ik herinner me legendarische namen als Larrie van Wieren en Jack de Heer. Ik vond het spectaculair maar ben daarna nooit meer naar ijshockey gaan kijken. Wel op televisie.
Jagen
Ik was veertien denk ik. Ik bracht de paasvakantie door bij een nicht van mijn vader in Nimes (Wallonië). Om mijn Frans bij te spijkeren. Pierre, mijn gastheer – de man van die nicht – was houtvester en hij nam me geregeld mee met zijn jeep op zijn werk-uitstappen. De bossen in. Prachtig en avontuurlijk. We gingen ook een weekend kamperen in een blokhut. Alweer koud – hahaha en de volgende dag ging ik mee op kwarteljacht. Ik herinner me drie of vier mannen met jachtgeweren in bruine of groene, ribfluwelen broeken en jasjes. En hoedjes met een kleine veer. Mijn taak was de kwartels lokken met een plastic badeend. Drie keer knijpen en dan afwachten. Op een teken van Pierre weer drie keer knijpen. Iets tussen “Piep en kwaak” in. De vogels fladderden op. “Pang Pang”. De hond kwam de (aan)geschoten kwartels keurig brengen naar zijn baasje. Nu ik dit typ vraag ik me af: “Waren het wel kwartels?” Ze zeggen toch “Zo doof als een kwartel”. Heb ik daar voor Jan-Joker staan piepen en kwaken?
Parachute-springen
Ja, je leest het goed. Ook één keer – als cadeautje voor mijn vijftigste verjaardag. Dankjewel Catelijne. In Namibië. Ik heb er al een keer eerder over geschreven. Klik HIER.
#MeToo
Ik zoek eigenlijk een beter titeltje. ‘Seksueel misbruikt’ klinkt veel te zwaar aangezet. Grens-overschrijdend gedrag van een man. Dat was het zeker. Een katholieke priester. Ik wil al meteen duidelijk stellen wat er gebeurd is nauwelijks iets voorstelt in vergelijking met hemeltergend veel gruwelijk misbruik van jongens en van meisjes door katholieke schurken. Frappant dat ik het woord ‘misbruik’ plots anders lees in de context van ‘katholiek’, maar dat terzijde.
Goed, ik vertel. We waren op terugweg van Menen naar Boechout. Wij waren het weekend op bezoek geweest bij mijn Oma en Nonkel Gustaaf. Wij zijn: mijn vader, mijn moeder, mijn broer en ik. Ik was twaalf of dertien denk ik. Uiteraard zaten mijn ouders voorin de auto en wij achterin. Bij de oprit van de snelweg staat een priester te liften. Mijn vader stopt en de man stapt aan mijn zijde achterin de auto. Ik zit vervolgens in het midden. Mijn ouders praten met de man en hij legt plots zijn hand op mijn linker knie en bovenbeen. Ik draag een korte broek. Ik verstijf maar laat niets blijken. Ik kijk strak voor me uit. Langzaamaan kruipt zijn hand naar boven en wriemelt hij zijn hand in mijn linkerbroekspijp en kriebelt hij met zijn vingers voorbij het elastiek van mijn onderbroek. Op zoek naar mijn piemeltje en kleine balletjes – denk ik. Ik verroer me niet. De volwassenen praten met elkaar. Ik voel onbekende kriebels in mijn onderbuik. Een beetje als de sensatie als je heel hoog zwiert in een schommel in de speeltuin. Even later zegt hij dat hij moet uitstappen bij de volgende afrit. Hij verdwijnt. Mijn vader rijdt de autostrade weer op en ik vertel – enigszins beschaamd – wat die man deed. Mijn vader ontploft en wilt terugdraaien maar dat gaat niet onmiddellijk op de snelweg. Mijn moeder kalmeert hem. We rijden niet terug – ik denk dat ik dat prima vond. Daar is het bij gebleven. Verder is er nooit iets vergelijkbaars gebeurd. Eén keer dus maar wel zodanig schokkend dat ik het nog steeds weet en kan navoelen.
Tenslotte
Natuurlijk zijn er nog heel veel andere zaken die ik maar één keer heb gedaan. Zoals boven op de Eiffeltoren of de Twin Towers staan. Ik ben maar één keer in het Vrijheidsbeeld (NY) geweest. Ik ben maar één keer in een hammam (Turks badhuis) geweest. Ik heb maar één keer aan een officiële zwemwedstrijd meegedaan. Ik ben één keer in Rusland geweest en het aantal landen en steden dat ik maar één keer bezocht, is best wel veel. Ik heb één keer meegespeeld in een voorstelling van de KNS (Koninklijk Nederlandse Schouwburg in Antwerpen). Ik was één keer het onderwerp van ‘Het Klokhuis’ (NPO). Enzovoort. Wie weet schrijf ik volgend jaar nog een keertje over ‘Maar één keer’. Hebben jullie mooie voorbeelden of verhalen?
