Wij waren afgelopen dagen – op een eerder uitgesteld weekendje – in Zuid-Afrika. Zoals de meesten weten is dat bij ons ‘om het hoekje’. Elke keer ben ik blij met de voorrangsregels op een ‘gelijk-vloerse-kruising’. Ik probeer het uit te leggen …
Waarschijnlijk moet je eerst even goed naar deze tekening kijken. Natuurlijk merk je dan op dat we in Zuid-Afrika en Mozambique LINKS rijden. Je ziet een kruispunt ZONDER stoplichten. Eigenlijk moet ik (jij) nog 4x het woord STOP toevoegen in het gekleurde vakje. Met andere woorden: IEDEREEN die komt aanrijden moet stoppen. En dan volgt de volgende procedure: je stopt en je kijkt naar de andere 3 stopplaatsen. In volgorde van aankomst mag je ook weer vertrekken. Kom ik bijvoorbeeld als derde aan bij mijn stopplek dan mogen er twee anderen eerst doorrijden, oversteken of afdraaien naar links of rechts. Ik vind het een perfect systeem en het werkt HEEL goed als iedereen de discipline opbrengt om zich aan de regels te houden. En dat gebeurt in Zuid-Afrika.
Het spaart waarschijnlijk ook veel geld uit. Geen stoplichten en geen aanleg van dure rotondes. Ook op kruispunten waar wel stoplichten staan maar door omstandigheden de stoplichten NIET werken (*) dan geldt de regel zoals ik hierboven heb beschreven.
Hier nogmaals een tekening, nu zonder dubbele rijstrook maar wel met 4x de stopstreep. Wat zou het geweldig zijn als dit ook de realiteit is in Mozambique. Daar is het in alle opzichten het tegenovergestelde. Niemand geeft voorrang, iedereen kruipt in niet bestaande gaten tussen twee andere voertuigen en het gevolg is: het kruispunt zit onbeweeglijk vast. Minutenlang.
(*) Al sinds enige jaren is er een groot te kort aan elektriciteit in Zuid-Afrika. Er zijn daarom DAGELIJKS stroomonderbrekingen. Bijvoorbeeld van 02u tot 04 u / van 13u tot 15u / van 19u tot 21u. Driemaal twee uur en dat dagelijks, week in week uit. Dus ook de stoplichten en de straatverlichting werken niet tijdens deze uren. Mensen (en bedrijven) die het zich kunnen veroorloven hebben een aggregaat. Kleinere winkels sluiten tussen 13u en 15u. Je kunt dus begrijpen dat er steeds meer gemord wordt en dat de demonstraties en stakingen grimmiger worden.
Wie kent deze serie nog? Ik weet zeker dat Thomas Pannenkoek nu zijn vinger opsteekt. Hij lanceerde deze serie begin 2016. Ik sloot me daar graag bij aan. Nog even kort wat dit ook alweer inhoudt … Niet moeilijk: neem ‘geblinddoekt’ een random foto uit je reisarchief, denk kort na waarom je die hebt genomen, post de foto en laat je verhaal of fantasie de vrije loop.
Ik heb zeventien stukjes geschreven. Ik las ze vandaag weer eens terug en dat beviel me. Mooie herinneringen aan mooie momenten en mooie reizen. Ik zou ze hier in zeventien herhalingen kunnen delen de komende weken. Dat ga ik niet doen maar ik ga ze wel allemaal even benoemen en wie weet klik je wel verder omdat je nieuwsgierig bent geworden.
Ik vind mezelf geen dertien-in-een-dozijn-toerist maar waarschijnlijk ben ik dat wel. Ik kleur graag een beetje buiten de lijntjes. Ik ga liever een steegje linksom als de massa naar rechts gaat. Maar natuurlijk laat ik me ook als een massa-toerist verleiden tot iets raars. Neem nu bijvoorbeeld een ritje op een kameel.
Egypte 2005
Tot tweemaal toe klim ik – in minder dan twee weken tijd – op een schip van de woestijn. Waarom? Eigenlijk weet ik het antwoord niet echt. Macho-gedrag? Stoer doen? Tja, vast wel zoiets. Het eerste ritje was echt alleen maar voor de foto, rondom de piramides van Gizeh. De tweede foto is me overkomen en kon ik niet weigeren. Met een klein groepje hadden we een tweedaagse tocht met een felucca op en langs de Nijl. En wat bleek? Een onderdeel was een verplaatsing per kameel. Ook toeristisch maar toch wat minder dan bij de piramides. Ik herinner me vooral de jongen die met me meeliep …
Mijn kamelenjongen … v. Nistelrooy
En afgelopen zondag veroverde dezelfde Ruud van Nistelrooy met zijn (mijn) PSV de TOTO KNVB Beker (voetbal). Joepie.
Ik herinner nog meer ritjes op dieren. Tweemaal op een olifant in Thailand. FOUT. Mea Culpa. En een tweedaagse tocht op een kameel vanuit Timboektoe naar een Bedoeïenkanp in de woestijn waar we overnachtten. In Mali. Met een paard in Mongolië of was het een muilezel?
ps 1. Ik vind dat ook Bethlehem in dit overzicht thuishoort. En ik vind zelf stukje 9 (in Aleppo) en nummer 8 (in de Amazone) de mooiste stukjes.
ps 2. Natuurlijk heb ik ook oudere foto’s van voor 2002, voordat ik digitaal ging fotograferen. Maar die foto’s zitten ofwel in mapjes in een kartonnen doos ofwel ingeplakt in fotoboeken. In Nederland. Daar moet ik dus veel meer moeite voor doen om die op te sporen, daarna te scannen enzovoort. En zoals ik al veel vaker vertelde, heel foto’s van vakanties met Isabel stonden op een externe schijf die een paar jaar geleden is gestolen. Vandaar weinig foto’s van … Snik.
Donderdagen zijn altijd wat drukker dan de andere dagen. Ik probeer dan eind van de middag steeds klaar te zijn met alle ‘schoolwerk’. Op vrijdag ga ik dan zaken voor ‘het huis’ regelen en daarna weekend. Joepie. Vaak hebben we sociale of familiale afspraken in het weekend. Zoals vorig week. Een familiebijeenkomst om twee uur. In Maputo. Ruim 40 minuten rijden. We weten dat zo’n afspraak bijna altijd later (te laat) begint dus we melden ons pas om 3 uur. En wat denk je? Er was nog niemand. Nou ja, een nicht van Isabel was er wel want zij woont daar op de afgesproken plaats. Maar ze was er ook niet want ze lag nog te slapen. Om iets voor half vier zeiden we: “Ajuu paraplu” en vertrokken we onverrichterzake weer naar huis. Een tante belde enige tijd later – licht gepikeerd omdat we niet op haar hadden gewacht. Tja … We zijn hooguit één ding te weten gekomen: de bruiloftsdagen zijn 22, 23 en 24 september. Ik kan me gaan voorbereiden op het antwoord op de vraag: ‘Waar wil ik wel bij zijn en waarbij niet?’
Omabaard had goed naar mijn bureaublad gekeken. Ik denk met een vraagteken …
Lijnende vrouw met lang haar – Egon Schiele – 1918
En weet je nog dat ik enkele dagen geleden leerlingen de opdracht gaf om een titel (onderschrift) te bedenken bij tekeningen? Bij bovenstaande tekening had ik de titel ‘Lijnende vrouw’ niet zelf kunnen bedenken. Ik las eerst ‘Liggende vrouw’ maar dat was het dus niet.
En dan nog iets. Omabaard is onlangs naar de Plantentuin in Meise gegaan. Daar waren wij afgelopen augustus. Ik ging op zoek naar mijn logje over dat bezoek … Het bestaat niet. Dus daarom vandaag een paar foto’s en wie weet later nog wat meer.
Isabel in de Plantentuin van Meise (België)
Deze foto’s met mijn lief kon ik gemakkelijk kiezen. Natuurlijk zou het zinvoller zijn om foto’s van planten of bloemen te publiceren als je verslag wilt doen van een plantentuin annex botanische tuin. Ja toch? Maar dat is in dit geval veel moeilijker kiezen. Ik tel er al gauw een stuk of zeventig in het mapje ‘Meise’. En dan ook nog eens 20 foto’s van beelden. Dus voor mijn nummer vijf moeten deze foto’s maar volstaan.
Dit is #5 van acht dagen na elkaar een logje publiceren.
Eerst een kort overzicht van logjes die ik niet heb gedeeld met jullie. Driemaal een stukje geschreven over de BBB en Caroline. Elke keer bij het nalezen vond ik het flut-stukjes en stuurde ik ze linea recta naar de prullenbak. Ik ben geen politiek analyticus dat mag duidelijk zijn. Toch ben ik benieuwd hoe het politieke landschap er zal uitzien in Nederland over een paar maanden of over een jaar of twee …
Iets schrijven over mijn werk als ‘meester Koen’ op de Nederlandse school in Mozambique is een herhaling van zetten. Behalve over afgelopen zaterdag. Onze jaarlijkse voorleesdag. Een geslaagde NTC-activiteit. Omwille van privacy kan (mag) ik hier geen foto’s van plaatsen.
Af en toe kijk ik een serie of film. Meestal zijn het keuzes van Isabel. Ik haak veel vaker af dan vroeger. Is het mijn desinteresse of ben ik wat Netflix-moe?
Steeds meer tv-programma’s en podcasts zijn niet meer toegankelijk als je niet in Nederland bent. Daar baal ik van. Zelfs bij BVN krijg ik die mededeling regelmatig. Bah. Ik wil niet aan een VPN-abonnement, het leven is nu al veel te duur. Ps. Isabel heeft nog geen nieuwe baan maar we hebben een prima manier gevonden om elkaar niet in de weg te zitten.
De dagen worden steeds korter. Ja … zo gaat dat aan de andere kant van de evenaar. Dat vind ik niet leuk want nu kom ik bijna altijd in het donker thuis. Niet leuk.
Ik schrijf met grote regelmaat iets over de boeken die ik las. Dat zijn mijn logjes met het minst aantal reacties. Dat geeft niets, ik begrijp dat. Ik maak die stukjes meer voor mezelf zodat ik later herinner wat ik las. Dus wees gewaarschuwd … er komt weer zo’n overzicht aan. Hahaha.
We maakten twee weken geleden een leuke weekenduitstap naar Praia do Bilene. Bijna 4 uur bij ons vandaan, in de provincie Gaza. Laat ik daar dan maar wat foto’s over delen.
Praia do Bilene – provincie Gaza (Mozambique) maart 2023
Collega blogger Gerbie plaatst met grote regelmaat foto’s van voetbalvelden. Hij draagt ze altijd op aan Hans van der Meer.
Ik moest aan hem denken tijdens dit uitstapje …
Voetbalvelden – veldjes in Praia do Bilene (provincie Gaza – Mozambique)
Wat zal ik eens antwoorden? Zeven en dan maak ik af en toe een sprongetje naar zeven min en dan weer naar zeven plus.
777. Maak je makkelijk contact met anderen?
In het algemeen wel. Dat heb ik natuurlijk vooral moeten uitproberen tijdens de vakanties in mijn eentje. Dat lukte me uitstekend.
778. Wanneer heb je voor het laatst iets nieuws geleerd?
Vandaag nog. Ik probeer te doorgronden hoe ik allerlei gegevens van mijn ene (de oude) laptop de andere (de nieuwe) laptop kan overschrijven. Morgen ben ik die kennis vast weer vergeten. Zo gaat dat ook (te vaak) met nieuwe Portugese woorden.
779. Hoe hoog is het muurtje om je hart?
Eigenlijk helemaal niet zo hoog, denk ik.
780. Doe je weleens dingen tegen je zin?
Ja. Dat doet iedereen toch wel eens. Ja toch?
781. In welk boek had je graag een rol willen spelen?
Een leuke vraag. Ik denk nu even na over de boeken die ik onlangs las of beluisterde. Assistent van Rembrandt? (Ik las ‘De schilder en het meisje’) Soms denk ik dat ik rechercheur zou kunnen zijn. Maar misschien nog meer een goede strafrechtadvocaat. En dat zijn voor mij eerder romanpersonages dan mensen die ik dagelijks ontmoet.
782. Ben je ondernemend?
Hier zou ik mezelf een zes min voor geven. Want ondernemend is toch het tegengestelde van uitstellend? Ja, ik kan best ondernemend zijn hoor.
783. Kom je altijd te vroeg, te laat of op tijd?
Op tijd. En als ik door omstandigheden toch te laat dreig te komen dan laat ik dat zo snel mogelijk weten. En ben ik te vroeg, dan wacht ik gewoon even buiten of in de auto of in een café in de buurt.
784. Hoe zorg je voor orde in je hoofd?
Werk op tijd afwisselen met andere zaken. Lezen, op reis gaan, lekker eten, een filmpje, museumbezoek, bloggen enzovoort
785. Ben je ooit ergens geweest waar je alleen maar zand of water om je heen zag?
Op een boot. Maar dan zag ik natuurlijk ook nog de boot, niet alleen de zee. Alleen zand … ja, ergens in de Sahara. Ik maakte een korte wandeltocht vanuit ons kampement. Mogelijk hier en daar nog een palmboom maar toch voornamelijk heel veel zand. Ik vond het zo sensationeel dat ik me uitkleedde en in mijn blote niks me van een hoge zandduin naar beneden liet rollen.
Ook bovenstaande foto komt deels in aanmerking als antwoord op deze vraag. Je ziet mijn geliefde dochter die mijn persoontje op handen draagt. Hahaha. De schat. De foto (2006) is genomen in een droog gevallen meer in Etosha National Park in Namibië. Ik heb soortgelijke foto’s in de Gobi-woestijn in Mongolië. Maar dat is voor een andere keer.
786. Op welke plek ga je zitten in een achtbaan?
Ik heb nog nooit in een échte achtbaan gezeten. Dan bedoel ik dus eentje die ‘over de kop’ gaat. Nee, dat is niet aan mij besteed. De andere ‘banen’ (bijvoorbeeld in de Efteling) doe (deed) ik braaf mee met mijn (klein)kinderen.
787. Wijs je iemand snel op zijn of haar fouten?
Dat hangt van de situatie af. Als leraar of regisseur hoort dat bij je taak om op het juiste moment iemand op een fout te wijzen. In mijn dagelijks leven met Isabel zal ik eerder op mijn tong bijten of zelf een mogelijke fout (van haar) herstellen.
788. Welke rol heb jij in je vriendengroep?
De organisator, de bedenker, de plannenmaker, de boeker. Ik denk nu natuurlijk aan een specifiek vriendengroepje met E, W en G.
789. Wat is het vreemdste wat je ooit hebt gegeten?
Een paar gerechten in Beijing. Ik schreef er al eens een stukje over. Klik HIER. En lang geleden ergens in Frankrijk vond ik ‘tripe’ niet helemaal mijn ding. Ik hou wel van hersentjes en zwezerik. En voor (kalf)tong mag je me wakker maken. De krokodil die ik bestelde bleek kip te zijn en de olifantslurf was een stuk rundvlees. Koedoe maak ik af en toe klaar. Raar? Niet in mijn Afrikaanse tweede huis. O ja, in Noorwegen (Trondheim) at ik een keer walvis. Een soort kerstspecialiteit als ik het me goed herinner.
790. Lees je je horoscoop?
Zelden of nooit. Heel af en toe (niet eens jaarlijks) leest Isabel mijn horoscoop voor in een of ander tijdschrift.
791. Wat is de raarste plek waar je ooit bent wakker geworden?
Op een matrasje in onze woonkamer naast een buurvrouw. Even verderop lag Ine ook op een matrasje, zij met een buurman. De man van die buurvrouw. Dat lijkt op partnerruil maar dat was het niet. Gewoon op het eind van een tuinfeestje met onze zatte koppen in slaap gevallen in onze woonkamer waar we een laatste afzakkertje namen. De buren zouden blijven slapen want zij woonden net iets te ver weg om nog veilig thuis te komen. Ons bed en slaapkamer waren gewoon één trap naar boven maar dat herinnerde ik me pas toen het licht werd. Hahaha.
Natuurlijk zijn er ook andere plekjes die bijzonder waren. Op een vrachtboot, in het schoolportiek, in dezelfde woestijn als in vraag 785, in een brandende boerderij, in een vliegtuig, op een dorpspleintje in Broek in Waterland, op een Grieks strand.
792. Zou je willen dat er iets naar je vernoemd zou worden?
Ja, maar dan moet ik nu ook nog bedenken wat dan. Wie weet kom ik daar nog eens op terug.
793. Wat doe je als je niet kunt slapen?
Lezen. Dat is het fijne van een e-reader. Daar hoef ik het licht niet voor aan te knippen. En zo’n ding weegt weinig. Hooguit één of tweemaal per jaar installeer ik me op de bank bij de televisie. En als het niet kunnen slapen te maken heeft met iets dat ik dringend moet afmaken dan sta ik op en ga naar mijn werkkamer.
794. Kun je ook bevriend zijn met mensen die totaal anders denken?
Ja, maar uiteraard zijn er grenzen. En dan weet ik niet of ik ze onder het kopje ‘vrienden’ zal scharen. Kennissen of buren waar ik vriendschappelijk mee omga, kunnen gerust totaal anders denken dan ik.
795. Hoelang zou jij kunnen overleven op een onbewoond eiland?
Waarschijnlijk zal ik dit nooit uitproberen. Maar zeg nooit nooit. Een paar dagen zal wel lukken als er water of een riviertje is.
796. Hoe vaak google je de naam van je jeugdliefde(s)?
Ik heb dat wel eens gedaan. Eerder door een toevalligheid. Ik zag de naam van een jeugdliefde voorbijkomen op Facebook. Voor- en achternaam. Of zij dat ook was, weet ik niet. Ik heb haar al meer dan 40 jaar niet gezien. Zij emigreerde lang geleden naar een ver buitenland. Ik stuurde deze vrouw een berichtje met de vraag of zij was wie ik dacht dat ze was. Ik heb nooit antwoord gekregen. Verder vond ik ook niets over haar. Waarschijnlijk gebruikt ze – als ze nog leeft – de naam van haar man want ik weet dat zij in dat buitenland is getrouwd. Ook alweer 40 jaar geleden.
797. Welk schoolvak vond je verschrikkelijk?
Scheikunde en fysica maar dat kwam ook door een vervelende leraar. Hij gaf beide vakken.
798. Welke ingrediënten mogen niet ontbreken in je favoriete taart?
Wat is mijn favoriete taart? Ik hou van taart. Een kersentaart, rijstevlaai, cheese cake, slagroomtaart. Het is moeilijk kiezen.
799. Wat zing je onder de douche?
Ik zing niet onder de douche. Hooguit kaïeter ik luidkeels als het water plots té koud of té heet is.
Een wat verwarrende titel. Wat bedoel ik eigenlijk? Afgelopen dagen – van donderdag tot zondag – was ik (waren wij) uithuizig. Ik zou het graag als ‘vakantie’ bestempelen maar toch gaat die vlieger niet helemaal op. Laat ik eerst een kaart tonen …
Mogelijk herken je hier en daar een naam. Laat ik toch een en ander wat toelichten. Helemaal rechts (in het oosten dus) lees je ‘Complexo Aliança’. Dat is de naam van een trouwcentrum bij ons in de buurt. In Matola-Rio (Mozambique). Dichtbij eSwatini (Mbabane is de hoofdstad van Swaziland dat sinds enkele jaren eSwatini heet.) 778 kilometer naar het westen zie je onze weekend-bestemming: Dinokana. Dichtbij de grens met Botswana. (Gaborone is de hoofdstad van Botswana). Het grootste deel van de kaart (en de reis) is Zuid-Afrika. Van oost naar west doorkruisen we drie provincies: Mpumalanga, Gauteng en Noordwest.
Laat je niet te veel afleiden door Nederlandse namen. Bijvoorbeeld Ermelo en Middelburg. Steeds meer worden de oude (plaats)namen vervangen door Afrikaanse namen. Zo heet Nelspruit (de hoofdstad van Mpumalanga) nu Mbombela. Bijna alle verkeersborden en wegwijzers zijn aangepast.
Tot zover deze topografische bijdrage. Nu rest natuurlijk nog het waarom van deze ‘niet-vakantie’.
Iets meer dan een jaar geleden overleed ons nichtje Zaza. Mensen die toen al meelazen, herinneren zich mogelijk mijn stukjes (klik HIER) over haar begrafenis in Dinokana. Juist … datzelfde Dinokana van deze reis. In dit deel van Afrika is het de gewoonte om een jaar na het overlijden (begrafenis) opnieuw bijeen te komen met familie en vrienden. Vorig jaar waren mijn schoonouders (de grootouders van Zaza) in Portugal. Het was toen voor hen onmogelijk om op stel en sprong bij de begrafenis aanwezig te zijn. Isabel en ik gingen wel. ‘Een jaar later’ is dus wat eenvoudiger te plannen.
We reisden dit keer samen: mijn schoonouders, Isabel en ik. Ik was de chauffeur van dienst. Er staan zo’n 1600 kilometer meer op de teller van de auto van Sr. Sampaio. Het zijn prima (snel)wegen. Meestal tolwegen, ongeveer 25 euro toltaks (enkele reis). Over onze dagen in Zeerust en Dinokana vertel ik komende dagen nog wat meer.
Nu nog één opmerking. Natuurlijk hebben Afrikaanse mensen die in loondienst werken ook vakantiedagen (vrije dagen / vrije weken). Die dagen worden heel vaak gebruikt om familie-ver-weg te bezoeken. Bijvoorbeeld voor een bruiloft of een ceremonie één jaar later. Veel minder om als toerist op vakantie te gaan zoals wij dat doen in Europa.
Ik zat de afgelopen week heel wat uurtjes in de trein. Dat vind ik geen enkel probleem, laat dat duidelijk zijn. Drie lange ritten van bijna 4 uur. Veel tijd dus om wat te lezen, e-mails te beantwoorden, een klein beetje te slapen, de hoofdpunten van het nieuws te bekijken, wat te whatsappen of enkele ‘Better call Saul’ – afleveringen te zien. Kortom: ik verveel me niet en een paar uur later ben ik op de plek van bestemming. In mijn geval de afgelopen week tweemaal Leeuwarden, tweemaal naar huis.
In deze opsomming vergat ik twee belangrijke onderdelen te vermelden: naar mensen kijken (en luisteren) en over hen fantaseren. En een mogelijk praatje maken met een medereiziger. (*) Dat laatste gaat een stuk moeizamer dan vroeger want bijna iedereen tuurt tegenwoordig naar zijn/haar eigen beeldscherm. Telefoon, tablet of laptop. Ik zat tweemaal in het stiltecoupé en daar wordt in principe niet gepraat of luidop getelefoneerd.
Ik reis al mijn hele leven zeer regelmatig met de trein. Er is best veel veranderd. Treinkaartjes waar een gaatje werd in geknipt zijn geëvolueerd naar de persoonlijke OV-chipkaart. Er rijdt geen koffiekarretje (railtender) meer door de trein. Best wel jammer maar ja … in de overvolle treinen tegenwoordig is er natuurlijk geen doorkomen aan. Op de grote stations zijn er nu mini-supermarkten en koffiebars. Het spoorboekje zit niet meer in mijn tas maar ik volg de dienstregeling nu op schermen in de trein of op m’n telefoon.
Vroeger zocht ik altijd naar een achtergelaten krant of tijdschrift. En naar ‘Tussen de rails’ en later ‘Rails’. Het gratis maandelijks magazine van de NS. De NMBS (Belgische treinen) had zijn eigen tijdschrift – hangend aan een haakje en/of touwtje – als ik me niet vergis.
‘TUSSEN DE RAILS’ – verboden mee te nemen.
Ik was er dol op. Als toevallig de maand bijna voorbij was verdween er wel eens een ‘Tussen de rails’ … richting mijn tas of rugzak. Ik geef het dertig jaar later toe. Ik hoop dat de strafbare feiten zijn verjaard.
Toen kwam de tijd van ‘Spits’ en ‘Metro’. De gratis krantjes. Ook die las ik bijna altijd op de trein. NS gooide het toen over een moderne boeg. ‘Tussen de rails’ werd ‘Rails’. Een trendy magazine met vaak een heel bijzondere layout. Het werd meer kijken dan lezen.
‘RAILS’ – verboden mee te nemen
Nu vind ik zelden nog achtergelaten lectuur in de trein. Best wel jammer. Krantenlezers lezen nu hun krant (of magazine) op de smartphone of tablet. Alweer een nostalgisch logje waarbij je mij niet hoort beweren dat het vroeger beter was. Wel anders.
Ik herinner me een treinreis (ik denk van Leeuwarden naar Bergen op Zoom) waarbij ik eerst tegenover een man zat die een partituur zat te lezen. Ik sprak hem aan en vroeg of hij hoorde wat hij las. Hij zei volmondig ja. Op dezelfde reis kwam ik terecht naast een blinde man. Hij had een volledig wit braille-tijdschrift op schoot liggen en zat te lezen – met zijn vingers uiteraard. Ook hem sprak ik aan en vertelde hem onder andere over de man met de partituur. Ik kreeg na een praatje zijn braille-tijdschrift. Heel aardig. Ik heb het minstens 15 jaar bewaard.
Zoiets bijzonders is me de afgelopen dagen niet overkomen. Wel had ik een gesprek met een dertiger uit Groningen die twintig jaar lang een oliebollenkraam had op kermissen en tijdens de kerstperiode. Hij is nu werkeloos want hij kan de energie (elektriciteit) niet meer betalen. Alles doorrekenen naar de klant zit er niet in.
(*) Mijn ouders hebben elkaar op de trein ontmoet. Ze lazen toevallig hetzelfde boek en raakten daardoor aan de praat. De rest is geschiedenis … waarvan de schrijver van dit blog dus een deel van die geschiedenis is. Een treinliefhebber.
Ik hou van reisblogs, van reisboeken, van reisverhalen. En ze worden nog boeiender als je de reizigers persoonlijk kent. Zo volg ik de belevenissen van Duco en Marjolijn via Polarsteps. Wij kennen elkaar al ruim veertig jaar. Marjolijn was een studiegenoot op de Akademie voor Ekspressie en Kommunicatie (AVEK) in Leeuwarden. We werden al heel gauw goede vrienden. Zij pasten op onze jongste zoon als wij naar Spaanse les gingen. Zij stalden hun zeilboot tijdens de winter in onze schuur in Wyns. Ze leerden mij zeilen in een bm’er op Friese wateren. Zeil-kampeer-weekenden in de Biesbosch. We speelden eindeloos veel uren bordspellen. ‘Duin’ was ons favoriete spel. We lazen heel veel dezelfde boeken. We gingen samen weekendjes naar de Ardennen. We zochten hen op in Portugal toen zij daar woonden en werkten. Dit lijstje kan ik nog veel langer maken maar dat is saai voor anderen.
Ik zag hen voor het laatst in levende lijve eind mei van dit jaar. Ik bezocht Duco en Marjolijn net voor hun vertrek. Hun huis in Breda was zo goed als leeg. Nog een paar campingstoeltjes en eten met het bord op schoot. En heel veel bijpraten, zoals altijd. Het was fijn om hen nog even te zien want twee dagen later startte hun grote zeiltocht in Numansdorp (Zuid-Holland).
Bestemming … de wereld rond. Ja, je leest het goed. De wereld rond. Plannen zijn gemaakt en omdat ze ook veel willen zien onderweg zijn er aan die plannen geen vaste data gekoppeld. Duurt de reis 3 jaar of 5 jaar? De toekomst zal het leren. Is de route al helemaal bekend? Ja en nee. Eerst maar eens vertrekken richting Azoren, Madeira of Canarische eilanden.
We zijn nu bijna 200 dagen verder. Ik volg hen bijna dagelijks via Polarsteps. Deze website heeft als ondertitel ‘Automatic Travel Tracker’. Naast een kaart waar de reiziger zich bevindt, is er veel ruimte voor logjes en foto’s. Marjolijn doet bijna dagelijks verslag van al hun bezigheden. Met hele mooie foto’s. Naast zeilen hebben ze ook veel aandacht voor alle plaatsen die ze aandoen. Dus ook mooie verslagen van wandeltochten, museumbezoek, ontmoetingen met andere zeilers. Het rondscharrelen op markjes, havens en kleine eilanden. Verhalen over alle papierwerk en bureaucratie. Het lijkt alsof je een beetje met ze meereist.
Loopt alles gesmeerd? Ook nu is het antwoord ja en nee. De boot werd in oktober aangevallen door een orka. Ja, je leest het alweer goed. Dat zorgde voor schade aan de boot. En veel bibbermomenten. De boot moest naar een werf voor grondige inspectie en reparatie. Bijna vijf weken lag ‘De Blauwe Zwaan’ op het droge op het zuidelijkste puntje van Portugal. Wat een werk, wat een doorzettingsvermogen. Een flinke renovatie. Gelukkig hadden ze veel aanspraak en hulp van lotgenoten en bevriende zeilers.
Na wat proefvaartjes en na nauwkeurig de weerberichten interpreteren, vertrokken ze voor het tweede deel van hun wereldreis. Op naar Madeira. Daar zijn ze ondertussen alweer vertrokken. Ze hebben besloten om de komende tijd op de Canarische eilanden te verblijven. Nou ja, op hun boot in Canarische havens. Nu bijvoorbeeld in Tenerife. De oversteek richting Panama kan maar tweemaal per jaar. November en maart. De plannen worden min of meer dagelijks bijgesteld. Nu eerst rustig aan want er komt ook familie op bezoek. Dat zou ik ook wel even willen. Ik droom nu al weg dat ik ze binnen een paar jaar verwelkom … in Mozambique.
Ik zou nog veel meer kunnen vertellen maar waarom lees je het niet zelf uit ‘eerste hand’? Via hun Polarsteps. Waarschijnlijk moet je dan eerst een (gratis) account aanmaken.
Onze logeerplek in Stone Town (Zanzibar, Tanzania) is vooral een prima verblijf in de stad. Het strandje onder onze kamer is een typisch stadsstrand waar grote delen van de dag (bij eb) jongens voetballen. Ik heb er nooit iemand gezien die daar rustig een boek zat of lag te lezen op een badlaken. Nee, daarvoor kan je beter naar het noorden van het eiland rijden. Wij lieten ons dan ook rijden – met een tussenstop voor een mooie ‘spice-tour’. Maar daarover meer in een volgend plogje.
Plaats van bestemming: Langi Langi Beach Bugalows in Nungwi Beach.
Een oud-collega had een mooie korting voor ons geregeld. Ook dit keer een kamer met uitzicht op de Indische Oceaan. Geniet je mee?
Wat een heerlijke plek! Met een paar kleine min-puntjes. Het internet was waardeloos en dat verwacht je niet meer van een logement in 2022. En ik moest alles cash betalen want hun credit-card-apparaat functioneerde niet. Sic. Bij de buren en in heel eenvoudige winkeltjes kon dat wel, ontdekten we later die middag. En een aap als huisdier in het restaurant is ook niet meer van deze tijd, vind ik. Andere gasten vonden het prachtig en bleven maar foto’s maken. Goed, genoeg gezeurd. Het uitzicht vanop ons privébalkon kwam regelrecht uit een reclamefolder. Adembenemend mooi. Jammer dat het maar één dag/nachtje was.
Omdat we geld moesten pinnen liepen we ook wat uitgebreider door het dorp. Een groot plein met daaromheen heel veel winkeltjes en langs het strand heel veel lodges en restaurantjes. We kochten een paar kleinigheden en aten heerlijke vis terwijl acrobaten en een contortionist een mooie act uitvoerden op het strand. Ik bleef steeds maar denken ‘Wat zou Catelijne en haar meiden het hier fantastisch vinden.’ Ook Isabel fantaseerde luidop dat het fijn zou zijn om met de hele familie hier een paar dagen vakantie te vieren. Tja, wie weet.
Dat was het weer voor vandaag maar treur niet … er komen nog meer plogjes aan over onze korte vakantie op Zanzibar. Hahaha. Had ik al verteld dat ik daar ook jarig was?
Tijdens mijn veelvuldige werkreizen publiceerde ik met enige onregelmatigheid foto’s van mijn hotelkamers en het uitzicht. Nu ik veel minder reis is de serie ‘Room with a view’ wat in de vergetelheid geraakt. Ik kus deze serie – bij wijze van spreken – weer wakker. Vandaag foto’s van ons uitzicht in Stone Town, Zanzibar, Tanzania. Onze eerste drie nachten.
Als je op de foto’s klikt zie je de foto vergroot. Een soort diavoorstelling. Maar dat weet natuurlijk iedereen die blogs leest en volgt.
Als toegift nog een paar foto’s van onze logeerplek Archipelago Waterfront.
Wat ons opviel in dit hotel? Geen televisie op de kamer. En toen we ‘verhuisden’ naar Nungwi Beach in het noorden van Zanzibar, ook daar geen televisie op de kamer. Het uitzicht op de Indische Oceaan is meer dan genoeg!!! Een terechte conclusie.
U bent alvast gewaarschuwd … de Zanzibar-plogjes zijn nog niet ten einde.
Koen Schyvens 