A casa com duas cores

Tags

Duas cores, Gras, Hub, Mozambique, To do list, Twee kleuren, Winter

Ik heb mijn traditionele hub weer gemaakt. En overleefd zonder verkouden te worden. Het grappige is dat het de omgekeerde temperatuur-sensatie is. Nee … in feite dezelfde. Van WARM naar KOUD. Bijzonder is het wel dat ik uit warm NL/BEL naar (relatief) koud Mozambique ben gevlogen. Het is winter deze kant (ten zuiden) van de evenaar. Maandag de hele dag grijs en regen. Dat is fijn voor de tuin. Hoor ik jaloerse stemmen uit het gortdroge Vlaanderen en Nederland? Nu alweer twee dagen lekker weer overdag. Ik heb zelfs een uurtje in de zon zitten lezen. Dat doe ik nooit in het hartje van de zomer (december / januari). Veel te heet. En is ook niet zoiets als huidkanker van teveel zon?

En het prettige is dat de dagen nu steeds langer worden. Het wordt iets vroeger licht en het wordt iets later donker. Voorlopig is dat nog meer theorie dan praktijk. In huis moet ik echt wel een trui aantrekken (bij gebrek aan verwarming). En een extra dekentje vindt Isabel een absolute noodzaak. Ik vervul mijn rol als ‘kacheltje in bed’ met veel plezier. (Ik kijk nu al uit naar wat Mijnheer Pannenkoek voor kwinkslag zal maken.) By the way … ik vind het nog steeds fijn als lezers / volgers een reactie achterlaten. Meelezen zonder reageren is ook goed hoor … lurkers melden zich wel eind april. Ja toch?

Goed. Een nieuwe periode in Mozambique. De to-do-list is in de maak. De goede voornemens ook. Ik ga d’r vast over schrijven als ik de eerste resultaten boek. Het huis met de twee kleuren (dat betekent de titel van dit stukje) heeft mijn aandacht nodig. En we zijn nog op zoek naar hulp …

Laat ik eindigen met een foto die ik van internet heb geplukt. Voorlopig hetgeen ik het meest ga missen. Niet het groene gras want dat was dor, dof, wit en geel toen ik uit Nederland vertrok. Vandaag kan ik zeggen dat het gras in onze tuin groener is. Maar mijn fiets …

Advertenties

Joepie, het is zo ver

Tags

Fietsen, Isabel, Kleinkinderen, Mozambique, Nederland, Rode Duivels, WK 2018

Ik vertel het met een liedje – een YouTube-filmpje …

Waarschijnlijk een tikkeltje (te) cryptisch … en natuurlijk moet je 2014 vervangen door 2018.

En dan nog wat pee-esjes.

ps 1 De Rode Duivels waren de beste ploeg van het WK maar ze werden verschalkt door een uitgekookte tactiek van Les Blues. Jammer, maar zo gaat het … Tevreden zijn met brons want daarmee verbeteren ze het resultaat van Ceulemans, Gerets en Co.

ps 2 Wat was het heerlijk om afgelopen weken weer veel te kunnen fietsen.

ps 3 Ik ga ze missen … die vier kleine deugnieten.

ps 4 Het was al die weken heerlijk Mozambikaans weer in Nederland, België en Duitsland. Ik voelde me helemaal thuis. Gosto.

Een Duitsland plog

Tags

Ansbach, Aurach, Beieren, Duitsland, Feuchtwangen, Paarden, Steinerne Rinne, Vrienden, Wahrberg, Zonne-energie

Een paar dagen naar vrienden in Duitsland. Kijk je mee?

Wahrberg – Toegangspoort

Op bezoek bij Marcus en Inge op de Wahrberg. Onverwacht op de koffie. Elke ochtend schuift ieder die dat wilt aan voor de koffie. Een gezellige start van de dag. De Wahrberg – ooit aangekocht door de overgrootvader van Marcus en Uli Bornebusch. Een familie-bedrijf.

Paardenparadijs

Het bedrijf omvat veel verschillende activiteiten. Een manege voor gepensioneerde paarden. Zonne-energie opwekken. Locatie voor seminars, cursussen en workshops. Overnachtingsplaatsen voor ruim 30 personen. En biologische landbouw.

Bij Marcus en Inge

Het is prachtig weer. We ontbijten, lunchen en dineren altijd buiten op een van de vele terrassen.

Kersen in overvloed

En tussen de maaltijden door lopen we onze ‘fruit-ronde’. Kersen, rode kersen, wilde aardbeien, frambozen. Een ouderwets gevoel om zoveel kersen te plukken (eten) dat je geen pap meer kunt zeggen. Zo … rechtstreeks van de boom.

Zwemvijver en blokhut

Eén van de vele slaapplekken op de Wahrberg. En in de zomer spring je onmiddellijk vanuit je bed de zwemvijver in. Dat kan natuurlijk ook in de herfst, winter en lente. Brrr. (*)

Ik geniet met volle teugen

We maken een rondrit. Een wandeling in Feuchtwangen. We bezoeken de Gelber Berg bij Dittenheim. Hoogtepunt vond ik de ontdekking van de ‘Steinerne Rinne bij Wolfsbronn‘.

Steinerne Rinne Wolfbronn

Er zijn meer van dit soort natuurlijke versteende goten in de omgeving. Heel bijzonder. We bezoeken kruidentuinen. Insecten-hotels in gemeenschap-boomgaarden. Een museum over de muur die de Romeinen ooit bouwden. Trump is echt niet de eerste die denkt dat een muur bouwen iets positiefs zal opleveren.

Vanop het heuveltje heb je mooi zicht op het Romeinse miniatuurkamp

En verderop zie je op de foto de contouren – nu zijn het goed onderhouden heggen – van de muren rondom het Romeinse legerkamp. In de buurt is een informatief museum.

Een stukje Berlijnse Muur in Ansbach

De hoofdstad van de Landkreis Ansbach – waar de Wahrberg te vinden is – is Ansbach. We drinken een glaasje. We eten een ijsje. We bezoeken een tentoonstelling en lopen door de plaatselijke orangerie. Staan even te kijken naar een repetitie van een Rococo-dans-show. En zoals elke grote Duitse stad heeft ook Ansbach een stukje Berlijns Muur.

Tijd voor het avondeten

Buurvrouw Elfie heeft heerlijk gekookt. Grote ronde courgettes – dit heeft vast een andere naam – gevuld met lasagne. Een glas plaatselijke sprudel-wijn erbij. Een gezellige avond.

Zonne-boer Marcus

Een indrukwekkend veld zonne-panelen. Enkele jaren geleden investeerden ze fors in deze giga-installatie. Zij waren toen voorlopers. Ze hebben een contract om twintig jaar energie te leveren aan het plaatselijke energie-bedrijf. Zij voorzien ongeveer drieduizend huishoudens van energie. Indrukwekkend. De panelen draaien deels mee naar de zon. De installatie wordt vanop afstand gemonitord. Dat deed Marcus ook dagelijks toen ze bij ons op bezoek waren in Mozambique.

Zweethutten

Naast de vele hectaren landbouwgronden, weilanden voor de paarden (bijna vijftig stuks), de biologische moestuinen, stallen en voorraadschuren heeft de Wahrberg ook een indianen-veld. Ik ben benieuwd naar het verhaal. Marcus vertelt …

Vroeger gingen zij elk jaar met een grote groep paarden en huifkarren op trektocht in de omgeving. Een week onderweg. Daar leerden ze twee Indianen kennen die zich aansloten bij hun trektocht. Zij waren op zoek naar een plek voor hun jaarlijkse rituelen. Zij vonden een plek op de Wahrberg. Gedurende een week komen er ongeveer vijfendertig Indianen (#) naar deze – ondertussen gewijde grond. Zij bouwen een grote cirkel voor rituele dansen die dagen onafgebroken doorgaan. De zweethutten worden heropgebouwd. Toeschouwers mogen op afstand aanwezig zijn maar er mag niet gefilmd worden. Ook geen foto’s.

De Driekoningen zijn langs geweest

Het was zeker dertig jaar geleden dat ik deuren zag met de initialen van de driekoningen. Ik ken het uit Tirol. Ook in (katholiek) Beieren, zo blijkt. Kinderen komen zingen langs de deuren op 6 januari. De deur wordt gemarkeerd (gezegend in vroegere tijden) met het jaartal en de eerste letters van de drie Wijzen uit het Oosten. 20 * C + M + B * 18 (Caspar / Melchior / Balthasar)

En dan is het tijd om afscheid te nemen.

Auf Wiedersehen

En mocht je je afvragen waar ligt de Wahrberg … ik heb een kaartje van hun website geplukt.

Burg Wahrberg in Aurach

(*) Herkende je het beeld van Hanneke Roelofsen?

(#) Mag je het woord ‘Indianen’ nog wel gebruiken? Ik bedoel wel degelijk de oorspronkelijke bewoners van Noord, Midden en Zuid Amerika.

Water of Bier

Tags

Boechout, Bus, Heemstede, Icarus, Kiosk, Leiden, NMBS, NS, Roosendaal, Staking, Trein

Ik ben boos. Ik ben geïrriteerd. Ik heb me proberen aan te passen. Dit stukje gaat over het voorbije weekend. Drie dagen na elkaar verjaardagsfeestjes. Veel in treinen en bussen gezeten. En uiteindelijk ook een auto moeten lenen. Ik vertel het ietsje uitgebreider.

Het begint op vrijdagmiddag. Ik fiets naar het NS-station van Heemstede Aerdenhout. Ik zet mijn fiets in de stalling en loop het stationswinkeltje binnen. Ik zal dat de komende dagen nog een paar keer doen.

Kiosk – NS-Station Roosendaal

Ik kijk even rond en twijfel tussen Icetea en water. Allebei de flesjes kosten € 2,20. Ik koop water en zie dat een blikje Heineken (bier) maar € 1,50 kost. Dat is toch ongehoord. Nee … het is belachelijk dat bier stukken goedkoper is dan water. Ik maak er een opmerking over aan de verkoper van dienst. Hij haalt zijn schouders op en vertelt dat het om een tijdelijke aanbieding gaat. Ik vind het onbegrijpelijk. En schandalig.

Ik neem de trein naar Bergen op Zoom en wil met de streekbus naar huis. Naar Ossendrecht. Geen bus te bekennen. Ik wist van de staking in het streekvervoer op woensdag. Dat het zo lang zou duren wist ik niet. Ik bel en wordt opgehaald. We vieren de vierde verjaardag van kleinzoon Icarus. ’s Avonds heb ik nog een verjaardagsfeest. In Boechout. Ook nu laat het openbaar vervoer me in de steek. In West Brabant geen bussen. In Vlaanderen geen treinen. Ik leen een auto.

Op zaterdag bijna hetzelfde liedje. Ik wil met het OV naar Berlaar. Vergeet het maar. Busstakingen in Nederland. Treinstakingen in België. Dan maar weer de auto lenen. De wegen rondom Hoogerheide zitten potdicht. Twee zware ongevallen, veel mensen op weg naar de Zeeuwse stranden en/of Concert at Sea en de Nederlandse wielerkampioenschappen. In een sukkeltempo rij ik de grens over. Het is een mooi feest met lekkere kebab en heerlijk ijs.

Ondertussen is het zondagochtend. In de vroege uurtjes rij ik op en neer naar Schiphol. Mijn zoon moet voor zijn werk naar Abu Dhabi. Vlak bij de luchthaven is het druk. Het hoogseizoen is begonnen. Twee uur later geef ik de auto terug aan mijn schoondochter. En ik controleer bus- en treinschema’s. Zucht. Ik word naar Roosendaal gebracht. Joepie. Ik koop een retourtje Roosendaal – Boechout (11 euro) en neem de trein naar Boechout. Dat moet met drie verschillende stoptreinen. Eerst Roosendaal – Essen. Daarna Essen – Antwerpen Berchem (met eindeloos veel tussenstops). En uiteindelijk naar mijn geboortedorp. Een fantastisch verjaardagsfeest. En dan terug naar het station voor de terugreis naar Heemstede Aerdenhout.

Het wordt een heel lange reis. Ik weet het … de opsomming die volgt is saai. Eerst de stoptrein Boechout – Antwerpen Centraal. Daar 39 minuten wachten. Daarna de stoptrein Antwerpen Centraal – Essen. Daar weer 16 minuten wachten. De stoptrein Essen – Roosendaal. Ik mocht in Antwerpen niet mee met de intercity naar Breda. Verkeerd kaartje. Goed. In Roosendaal ontdek ik dat er gewerkt wordt aan het spoor. Ik reis van Roosendaal naar Zwijndrecht met de trein. Daarna met de NS-bus van Zwijndrecht naar Schiedam. Voor mijn gevoel passeren we wel honderd rotondes. In Schiedam wacht ik ruim twintig minuten op de trein naar Leiden. In Leiden is het alweer uitchecken. En opnieuw met de NS-bus een toeristische rondrit via oa Voorhout, Hillegom en uiteindelijk word ik afgezet bij het station van Heemstede Aerdenhout. Het is iets over enen (maandagochtend). Ik fiets naar mijn logeeradres. Ik neem een borrel en blijf me verbazen. Is er wel een groot verschil tussen Nederland en Mozambique? Ja natuurlijk wel. Hier zijn het luxe bussen en je zit niet bij elkaar op schoot. Maar de grootste ergernis van het weekend blijft het bizarre prijsverschil tussen bier en water. Arm Nederland …

Prijsverschil

Tags

België, Berlaar, Nederland, NMBS, NS, Prijsverschil, Reizen, Roosendaal

Waarom zijn twee (bijna identieke) producten verschillend van prijs?

Ik heb het niet over een kilo asperges, een tweedehandse iPhone of een elektrische fiets. Maar over een treinkaartje. Ik vertel …

Broederlijk naast elkaar NS en NMBS

Ik reis deze dagen veel met het openbaar vervoer. Het vaakst met de trein en af en toe met de bus of de tram.

Afgelopen week kom ik vanuit Bergen op Zoom aan op het station van Roosendaal. Ik wil verder reizen naar Berlaar (provincie Antwerpen).

De NS-conducteur adviseert me naar het NS-loket te gaan in Roosendaal. Dat hebben ze daar nog. [Juich]

Ik vraag een enkeltje Roosendaal – Berlaar. Dat kan hij (zijn computer) niet vinden. “Is dat Antwerpen agglomeratie?” vraagt hij. “Nee, het is nog een stukje verder.” Hij twijfelt en suggereert om een kaartje Antwerpen te kopen en dan aan de NMBS-conducteur te vragen hoe het verder moet. Dat begrijp ik. Dan vraag ik of hij een enkele reis Roosendaal – Lier wel verkoopt. Ja, dat kan het systeem ophoesten. Ik koop dat ticket. Dat kost € 13,40. Berlaar is één station verder. Ik wacht af maar tref geen conducteur. Ik stap uit in Berlaar zonder nog iets extra bij te betalen.

Een paar dagen later onderneem ik dezelfde rit in omgekeerde richting. Bij het perron in Berlaar staat een NMBS-ticket-automaat. Ik tik als eindbestemming Roosendaal in. Dat is mogelijk. Ik ga naar betalen en de prijs is € 9,90. Ik vind dat een enorm verschil. Drie euro en vijftig cent verschil. En dat voor een traject dat zelfs iets langer is. Wie legt me dat uit?

Natuurlijk zijn het twee verschillende organisaties. De NS en de NMBS. Maar toch? Hebben zij geen afstemming met elkaar over prijzen? Het verschil zit niet in spits- of daluur of weekendtarief.

Djoser

Tags

Afwijzing, Azië, Djoser, Goes Azië, Leeftijd, Leiden, Reisbegeleider, Reizen, Thailand, Toekomst

Met heel veel plezier denk ik terug aan een mooie reis met Djoser. 2009. Met de Trans-Siberië-Express van Moskou naar Beijing. Met een tussenstop in Irkoetsk en twee weken in Mongolië. Een kampeer-trektocht. Ik heb er al vaker over geschreven. Ik dacht toen geregeld “Wat Anneke kan, kan ik ook”. Zij was een uitstekende begeleider. Geen kwaad woord over haar. Integendeel. Ik heb haar de laatste dag in Beijing – namens de hele groep – uitvoerig in de bloemetjes gezet. Inclusief een mooie fooi namens ons allemaal en een Chinees cadeautje. Meestal organiseer ik mijn / onze reisjes zelf.

Sinds begin 2015 heb ik te weinig betaald werk. Na twaalf jaar werd het UMOJA CFC programma niet meer gesubsidieerd. Heel jammer. De projectleider ging op vervroegd pensioen en ik overschatte mijn werk-mogelijkheden in Afrika. Geen betaald werk meer. Wel wat losse klussen zo nu en dan. En in 2017 kon ik me met volle energie focussen op twee mooie opdrachten in Goes en Middelburg. Een fijne tijd. Ik besloot om de eerste helft van 2018 meer tijd door te brengen met Isabel. In Mozambique uiteraard want daar woont mijn vrouw, mijn liefde. Ik had tijd om te klussen en we kregen veel bezoek. Ik was reisleider, jeugdherberg-vader en kok in ons eigen huis. Een mooi plekje waar het heerlijk toeven is. De plannen om een B&B te beginnen zijn geboren. En ik organiseer met hetzelfde gemak tripjes voor onze gasten in Mozambique, Swaziland en Zuid Afrika.

Maar … is dit genoeg voor Koen? Nee. Ik wil weer aan de slag. Ik wil weer met mensen in de weer zijn. En ik wil op reis. Al jaren had ik in gedachte om te solliciteren bij Djoser als reisbegeleider.

Bron: Djoser website

Een belangrijke voorwaarde is beschikbaarheid in juli en augustus. En daar wrong het schoentje lange tijd. Maar niet in mijn planning 2018. En veel vrienden sporen me aan om me te melden bij Djoser. Zij vinden me uitermate geschikt. Ik vind een sollicitatieformulier op internet. Ik reageer en vul een lange vragenlijst in en update mijn CV – met extra informatie over alle reizen die ik maakte.  Mijn voorkeur gaat in eerste instantie uit naar groepsreizen en niet naar familie-reizen of fiets-wandelvakanties.

Een paar dagen later krijg ik een afwijzings-email. “Omdat ik in België woon, kan ik niet worden ingezet omdat het betaling-systeem dat niet toestaat.” Wat? Wat een onzin. Ik woon in Nederland. Al sinds 1979. Ik woon er niet alleen, ik betaal er ook mijn belastingen. Ik heb een Nederlands burger-service-nummer. Ossendrecht ligt dan wel dicht tegen de Belgische grens maar het is toch echt een dorp in Nederland. Ik antwoord per ommegaande en verzoek om een reactie. Twaalf dagen hoor of lees ik niets. We zijn ondertussen op vakantie in Thailand. Ik blijf er af en toe over denken. Vanuit Krabi stuur ik ze toch nog een keer een mailtje. Een uur later heb ik antwoord. Ze hebben me proberen te bellen. Iemand had mijn informatie verkeerd geïnterpreteerd. Oké, dat kan gebeuren. Ik word toch uitgenodigd voor een gesprek in Leiden. In dezelfde mail lees ik dat ze nog begeleiders zoeken voor Thailand. Komt dat even mooi uit !!! hoor je me denken. Fijn. Een grote glimlach. Thai onder de Thai zullen we maar zeggen.

Ik boek een ticket naar Nederland. Iets vroeger dan mijn oorspronkelijke plan maar dat is alleen maar leuk. Ik zie de kinderen en de kleinkinderen een maand eerder dan gepland. Ik regel een nieuwe simkaart. Koop een nieuwe telefoon. Logeer bij mijn oude buren. Ga naar de opera. De middag bij Djoser is prettig verlopen. Twee interviews. Een power point presentatie en een korte pitch. Vier minuutjes iets vertellen over mezelf gecombineerd met het last minute onderwerp “Wat me irriteert”. Zij laten per mail weten of ik mag deelnemen aan de tweedaagse, interne training. Ik wacht af maar denk dat ik word uitgenodigd. Nee dus. Ik krijg een kort mailtje met een afwijzing en een telefoonnummer dat ik kan bellen als ik meer informatie wil.

Ik ben van mijn melk. Van mijnen apropos. Zo zeggen we dat in mijn geboortestreek. Ik slik de afwijzing en treur. Ik had dat niet verwacht. Ik wacht een paar dagen en bel dan toch. Isabel adviseerde me dat niet te doen. Ik bel toch en vraag naar hun motivatie.

Ik vat het samen. Er zijn twee belangrijke redenen. Ten eerste omdat ik in Mozambique woon. Wat? Hoezo? Ik woon in Nederland. Ja, ik verblijf vaak in Mozambique maar ik woon en werk in Nederland. “Ooo sorry, dat hebben we dan verkeerd begrepen.” [Versie2.0]. Ik ben beschikbaar. De hele zomer lang – precies zoals Djoser verlangt. Goed. En ze vinden dat ik te weinig reiservaring heb in Azië. Dat kan ik niet ontkennen. Wat is voldoende reiservaring? Tweemaal drie weken rondgetrokken in Thailand. Een trip naar Bali en Lombok. Met de Trans Siberië Express naar Beijing. Twee weken in Mongolië. Een mooie reis door Syrië – voor de verschrikkelijke burgeroorlog. Ze erkennen wel dat ik veel Afrika-ervaring hebben maar daar zoeken ze geen mensen voor. Had ik al verteld dat ik twee jaar actief was voor het themajaar ‘Goes Azië’? Een Aziatisch verhaal schreef en regisseerde …

Bron: Djoser website

Zucht. Een afwijzing. Het overkomt me niet heel vaak omdat ik weinig solliciteer. Kan ik er mee omgaan? Weet ik niet. Ik zal wel moeten. Ben ik boos? Weet ik ook niet. Wel ontgoocheld.

Mijn gevoel zegt echter dat de werkelijke reden mijn leeftijd (61) is. Al in het eerste gesprek maakte de vrouwelijke interviewer een aantekening en vertelde dat Djoser medewerkers vanaf hun 65ste laten afvloeien. Ze maakte een aantekening. En ik kon haar horen denken “Zullen we nog investeren in deze man? Hij gaat hooguit nog vier of vijf jaar mee.” Dat werd NIET gezegd maar ik voelde wel de onuitgesproken boodschap tijdens het interview. En wettelijk mogen ze dat natuurlijk niet zeggen. De gemiddelde leeftijd van de andere dertien sollicitanten die ik zag is hooguit 35 – misschien zelfs nog iets jonger. 

Ik ben niet verblind door kortzichtigheid. Ik denk dat ik een gezonde kijk heb op mijn capaciteiten. Ik denk (dacht) dat ik de ‘juiste papieren’ (figuurlijk bedoeld) heb om een enthousiaste reisbegeleider te zijn voor Djoser. Dat vinden zij niet. Jammer. Het zij zo. De geschikte kandidaten mogen vandaag en morgen op cursus. Ik niet. Ik had al logies geboekt in de buurt van Leiden. Zij worden klaargestoomd voor iets dat ik graag had gedaan. Niet omwille van de poen, want de beloning is karig – dat weet iedereen. 

Een afgesloten hoofdstuk. Ik ga weer mijn eigen weg …

ps. Had ik al verteld dat ik heel veel jaren de Djoser-gidsen bewaarde? Niet omwille van het reis-aanbod maar omdat Rolf Weijburg de vormgeving deed. Tekeningen en kaarten. 

Reisfotochallenge (13)

Tags

Departement outre mers, Donzelenche, Frankrijk, Ine, Kamperen, Reisfotochallenge, Reunion, Saint-Denis, Vakantie, Veiling

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaar nummer 13 in de reeks.

We zijn nauwelijks terug van onze Thailand-reis en ik begin alweer na te denken over een volgende bestemming. Een beetje in tegenspraak met dit stukje want daarin kijk ik terug en niet vooruit. Zal ik beginnen met een paar foto’s. Herken je waar ik was? Waar wij waren? Het was nog een vakantie met Ine (zomer 2004).

Heb je al enig idee waar ik deze foto maakte?

Ik voeg nog een foto toe. Wordt het dan gemakkelijker? Blijkbaar spreken ze daar Frans …

Hou het netjes bij deze ‘Miserie kapel’ …

Nog een foto uit de oude doos. Niet echt een doos maar een mapje op een externe schijf.

Alweer de zee … een hint

Ooit gehoord van ‘Départements outre mers’? Daar moet je het zoeken. Een overzees departement van Frankrijk. Réunion. Ten oosten van Madagascar. We verbleven er negen dagen. Een mooie reis maar hoe we er terecht kwamen is een mooi verhaal. Ik vertel …

Zomer 2004. Het regent best vaak in juni en juli. We hebben nog niets geboekt. Niet zo ongebruikelijk want meestal zijn we last-minute-besluiters. Wordt het Griekenland, Spanje, Italië of blijven wat dichterbij huis? Soms besluiten we het pas als we thuis wegrijden … de tent en de kampeerspullen achterin de auto en karren maar …

Ik ben een dagje vrij en surf wat rond op het wereldwijde net. Ik vind een veiling-site waar vakantie- en vliegtickets worden aangeboden. Gedurende een uur kun je bieden op een item. Ik maak een account aan. Er wordt een vliegticket Parijs (Orly) naar Saint-Denis (Réunion) aangeboden. De hoogste bieder koopt het ticket. Er wordt gegarandeerd dat er altijd twee tickets zijn – voor het winnende bedrag. De veiling begint en het bedrag loopt al gauw op van 50 euro naar 60, 75, 100, 125 … ik doe twee keer mee. Ik neem me voor om bij 195 euro te passen. Dat gebeurt dan ook enkele minuten voor het uur is verstreken. Het eindbod was 355 euro. Mooi voor de winnaar. Best een prima prijs voor een vliegticket naar zuidelijk Afrika.

Goed. Ik ga over tot de orde van de dag. Nauwelijks een kwartier later krijg ik een mail. Over de veiling en mijn bod van 195 euro. Er blijken nog voldoende tickets te zijn. Ik krijg 24 uur bedenktijd om tickets te kopen voor 195 euro. Wow. Ik bel Ine en zeg haar dat we naar Frankrijk op vakantie gaan. “Mooi” is haar reactie. Eerder koeltjes dan super enthousiast. “Ook al een idee waar in Frankrijk”. “Ja, naar een Frans eiland”. Corsica is dan natuurlijk de eerste gedachte. We waren er al twee keer eerder. Een mooi vakantie-bestemming.

En dan vertel ik haar over de veiling en over ‘Ile de la Réunion’. Drie dagen later tuffen we naar Orly. We parkeren de auto bij het vliegveld. De kampeerspullen blijven in de auto. We nemen elk een rugzak mee. We huren een auto op Réunion en maken een mooie rondreis. Strand. Vulkanen. Palmbomen. Bergen. Creools eten. Betalen met euro’s en Le Monde en L’equipe kopen. Een straat met een kathedraal, een hindoetempel, een moskee, een synagoge en een Boeddhistisch heiligdom. Heel bijzonder.

Room with a view (Cilahot)

Eenmaal terug in Parijs plakten we d’r nog tien dagen Cevennen, Lozère en Gard aan vast. Kamperen en een groot verjaardagsfeest op Donzelenche.

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

ps. Ook ik heb een AVG verklaring toegevoegd. Klik HIER. Ik wil er geen stukje aan spenderen.

Shoppen in Bangkok

Tags

Afdingen, Bangkok, Bloemen, Haar, Isabel, Markten, Shoppen, Thailand

Behalve cultuur snuiven, uit eten gaan, relaxen, lezen en nog wat van dat soort typische vakantie-dingen stond ook ‘shoppen’ met stip op het to-do-lijstje. Op dat van Isabel dan toch. Want ze had nog maar nauwelijks aan een paar vriendinnen en collega’s verteld dat we naar Thailand op vakantie gingen of de verlanglijstjes stroomden binnen. Ik moest dus al gauw op de figuurlijke rem staan. Prima – ik weet het – shoppen hoort erbij maar laten we het ook beperken. We spreken af dat er pas de laatste dagen daadwerkelijk wordt gewinkeld. Anders zeulen we de hele tijd veel te veel mee … Daar heeft Isabel zich redelijk aangehouden. Ga je mee … winkelen in Bangkok?

Phahurat (Indian) market

Al op de eerste volle dag was het al raak. Honderden winkeltjes. Nee, duizenden kleine winkeltjes zien we tijdens onze wandeling vanaf de Ratchawongse Pier. We lopen zo ‘Little India’ binnen met veel kleurrijke winkeltjes. Phahurat Market. Een grote variatie in stoffen. Stapels fluweel en zijde. Goud- en brokaatstoffen. Tweed, sarongs, sjaals. Juwelen-kitch-winkeltjes. En overal de geur van eten, wierook, kerrie, mango, mottenballen.

Pahurat Market

Het is over de koppen lopen, zeker in de kleine zijstraatjes. Af en toe duik je een winkel in omdat er weer een steekkarretje met winkelwaar voorbij komt en je dus plaats moet maken. Af en toe is er ‘airco’ in kleine steegjes. Zo lijkt het toch. Een apart gevoel. Isabel is op zoek naar ‘haar‘, pruiken of haar-inzet-stukken – weet ik veel hoe dat allemaal heet ?!?. Geen nep maar echt haar. Het staat op haar bestellijst. Voorlopig houdt ze zich bezig met ‘oorbellen’. Want dat neemt zogenaamd geen plaats in en weegt nauwelijks iets. Ja, het is goed.

Pahurat Market – Bangkok

En dan lopen we toch overduidelijk Chinatown in. Sampheng Market. Het winkelaanbod wordt iets gevarieerder. Veel kruiden en medicijnwinkeltjes, speelgoed, potten en pannen en natuurlijk nog steeds veel kleding, sieraden en stoffen.

Sampheng Chinatown Bangkok

De eerste spullen zijn gekocht. Ik bewaak de portemonnee en Isabel ruikt ‘business’. We spreken af dat zij mag inkopen – beperkt – en het daarna in Mozambique verkoopt aan de liefhebber. Zus, vriendinnen, collega’s. Ik krijg de aankoopbedragen terug en zij krijgt de winst. Ik ben benieuwd. (*)

Pakklong Tallad

We eten een hapje en springen weer op de hop-on-hop-off boot en stappen uit bij de Yodpiman Pier. We lopen door een winkelcentrum en staan even later op een gigantische bloemenmarkt. Pakklong Tallad. Een kleurrijk spektakel waarin geel overheerst. Mooi, een aanrader.

Bloemen … moet ik meer zeggen?

Overal zitten mannen en vrouwen bloemen te rijgen. De hele stad (en land) hangt vol met gele bloemenslingers. Alle kleine Boedha en Hindoe uitingen – van groot tot klein – zijn versierd met bloemen.

Even lachen Koen …

En ik moet ook op de foto. Ik zie er de meerwaarde niet van in maar Isabel dringt aan. “Waarom?” “Jij bent toch de man van de flower-parade (nvdr: Corso). Lezen jouw vrienden in Zundert je blog niet?” Ik knik. “Nou dan.”

De zoektocht naar ‘haar’ verloopt moeizaam. Nul, zero, nada. Niet één winkeltje gezien met ‘haar’. Iets onbegrijpelijks voor een Afrikaanse vrouw. Er wordt druk gewhatsapped met een tante met Bangkok-ervaring.

Een nieuwe dag. Na historische en religieuze bezienswaardigheden nemen we een tuk tuk naar de volgende markt.

Pratunam Market

Pratunam Market. We spreken af dat het bij kleinigheden blijft en dat we op het eind van de vakantie hier terugkomen.

Pratunam Market

Als ‘geldschieter’ ben ik ook degene die onderhandeld. “Leer mij afdingen”. Haha. Jarenlange Afrika-ervaring. Het systeem is al snel duidelijk. Er gaat nauwelijks iets van de prijs af als je maar één truitje, bloesje of broek koopt. Je kunt een mooie korting bedingen vanaf drie stuks.

Voor mezelf of voor de ‘business’?

Pratunam Market Bangkok

En uiteraard lopen wij ook chique winkelcentra in. Zoals ‘River City‘. Het prijsverschil is gigantisch. En waarschijnlijk is merkkleding hier binnen wel echt en daarbuiten nep.

Geen prijskaartje te bekennen …

Twee weken later zijn we terug in Bangkok. Isabel verheugt zich op de grote Chatuchak Weekend Markt. Enkel open op zaterdag en zondag. Ze noemen het de ‘moeder aller markten’.

Chatuchak Weekend Market

De schatting is dat er ongeveer 15.000 winkeltjes zijn. We verheugen ons op koopjes maar we hebben al gauw in de gaten dat Pratunam Market goedkoper is. We dwalen door de straatjes. Ik koop eetstokjes. Iets voor de kleinkinderen. Isabel scoort vijf witte bloesjes. En het rugzakje raakt aardig vol. Nieuwe slippers en onderbroeken. Ik koop een ijslolly en we vinden een tafeltje en twee krukjes.

We eten paella

Veel massage-salons, bonsai-boompjes, levende dieren, vissen, opium-pijpen, zeep in allerlei vormen, potten en pannen, kleding, tassen, koffers …  veel te veel om allemaal op te noemen. De sfeer is een mix van de zaterdag-markt en de ‘Vogelmarkt’ in Antwerpen maar dan heel veel groter. Eerlijk gezegd viel het ons wat tegen.

Rugzakjes draag je bij voorkeur op je buik

En nog steeds geen ‘haar’. Het wordt dan ook van de shopping-list geschrapt. Haar is een hot item voor Afrikaanse vrouwen. Niet voor de Thaise vrouw. Zoveel is wel duidelijk.

Bobay Market

Een nieuwe dag. Een nieuwe markt. Hier koop je vooral alles in veelvoud. Bobay Market. We beginnen ons thuis te voelen in het openbaar vervoer. De boten, taxi’s, de tuk tuks, de metro en de BTS skytrain.

Slipjes in pakketen van twaalf

Sokken, beha’s, onderbroeken, pyjama’s, t-shirts, leggings, spijkerbroeken … noem het maar op, koop je hier in het groot. Zes, tien of twaalf stuks. En bij vijfentwintig krijg je nog een extra korting. En zie je rechts van Isabel – hangend aan een rekje – die plastic zakjes? Nep-konten. Ik had het nog nooit gezien. Ja, in carnaval-winkels maar nog nooit in een dames-speciaal zaak. Hier koop je een flinke derrière met vijf tegelijk.

We gaan voor de tweede keer naar Pratunam. En we lopen ook duidelijk door het Arabisch / Islamtische deel. De extra koffer begint zich al aardig te vullen. Ik blijf de boekhouding verzorgen.

Ook hier koop je minimaal zes stuks

En dan is het zomaar de laatste dag. Er moeten ook nog wat cadeautjes gekocht worden voor het Afrikaanse thuisfront. Een groot winkelcentrum in de buurt van ons hotel moet uitkomst bieden.

Terminal 21 Shopping Centre Bangkok

Terminal 21. Ik heb mijn boek meegenomen. Ik installeer me bij een barretje en spreek af dat Isabel me oppikt rond drie uur. De schat is maar tien minuutjes te laat. Tijd om onze koffers te pakken. O ja … we hebben welgeteld twee winkeltjes gezien met ‘haar’. Veel te duur begrijp ik … Dat wordt over niet al te lange tijd een weekendje Zuid Afrika … denk ik.

(*) Ruim een week na thuiskomst is 70% van de spullen verkocht. Maar nog niemand heeft tot nog toe betaald … “Eind van de maand” is de afspraak …

In de serie THAILAND

Ik ben er weer ingetuind

Tags

Dieren, Dierenleed, Isabel, Mea culpa, Olifant, Reizen, Thailand

Ik twijfel tussen heel wat titels voor mijn stukje van vandaag. ‘Ik beken, ik ben schuldig’ of ‘Openbare biecht‘ of ‘Ik weet het, ik ben fout’. Met de keuze voor de titel ‘Ik ben er weer ingetuind’ leg ik de verantwoordelijkheid deels bij een ander. Varianten zijn ook nog ‘Ik ben d’r weer ingestonken’ of ‘Verleid en toegegeven’.

Genoeg mogelijkheden. Kom to the point Koen. Dat doe ik met het figuurlijke schaamrood op de wangen. En alvast excuses aan Marieke, Yoko, Marianne en nog veel anderen … Waar gaat het over? Nog steeds over onze Thailand-reis.

Bijna drie weken heb ik alles zelf geregeld en georganiseerd. Vliegtickets gekocht, hotels geboekt – meestal een paar dagen vooruit, de reis uitgestippeld, een auto gehuurd en uiteraard zelf gereden – bijna 1400 km, de nachtbus genomen, met taxi-chauffeurs onderhandeld over hun tarief. Enfin. Alles … nee … bijna alles. Ik kocht bij een klein kantoortje in Bangkok een dagtrip naar de ‘Floating Market van Damnern Saduak’ in de ochtend, een lunch onderweg en ’s middags een bezoek aan ‘Sampran Riverside – Rose Garden’ waarover ik al eerder blogde.

We werden opgehaald bij ons hotel. We pikten nog andere toeristen op tot het bus vol zat. Twaalf klanten. De eerste stop bij de drijvende markt. Een beetje uitleg van de meegereisde gids – dat is een beetje een groot woord voor wat hij deed. Maar goed. Na de drijvende markt – wat al bij al een groot commercieel circus voor toeristen is, vertrok het busje – met deels ander volk naar ‘Chang Puak Camp’. Ik frons figuurlijk mijn wenkbrauwen. Hoezo? Zit dat in ons programma? Ja, is het antwoord … als extraatje. Opnieuw veel volk. Een balie, een ontvangruimte en heel veel informatie borden. De bezoeker kan kiezen tussen twee soorten pistool-schieten, een film, carten, een ritje op een olifant, een inheemse stam bezoeken waarvan meisjes en vrouwen elk jaar een extra ring rond hun hals krijgen en nog wat van dat soort zaken. Of wachten op de hete parkeerplaats. Ik volg gedwee en sta voor de keuze. Ik koop twee kaartjes voor een ritje op een olifant.

Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. Fout, fout, fout. Ik slik mijn opkomende weerzin in. Isabel is blij verrast met zo’n extra activiteit en stelt voor om een mandje bananen te kopen. Ik weiger en een paar minuten later schommelen we op de rug van zo’n viervoeter. De drijver zit voorop met een schattig hoedje en een scherpe pin op een stok. Ik hou me stil. Ik ben d’r ingetuind maar ik ga Isabels plezier niet verpesten. Ik maak foto’s net als alle andere toeristen.

Chang Puak Camp

Links en rechts worden er foto’s van ons gemaakt die we later bij de uitgang kunnen kopen. Je kent vast dat systeem van de Efteling of andere attractie-parken. De wandeling / de rit op ‘Dombo van dienst’ duurt bijna twintig minuten. De olifanten – waar de Thai uitermate trots op zijn – lopen over smalle betonpaadjes en door een (aangelegde) waterbak. Een groot uitgevallen tredmolen wil ik het noemen.

Voorzichtig nemen ze de drie trapjes naar de waterbak. Olifanten steeple chase.

Fotogeniek maar aan de olifanten wordt natuurlijk niets gevraagd.

Ik hou me koest maar herinner me natuurlijk stukjes in kranten en tijdschriften over het dierenleed. Niet alleen hier in Thailand maar op heel veel plaatsen in de wereld. Dieren als vermaak voor mensen. Het leed achter de schermen. Ik kom er zo nog op terug. De berijders wisselen de mobieljes van hun gasten uit en maken foto’s. Ook van ons uiteraard. Voor thuis … op de figuurlijke schouw.

Ik weet niet zo gauw een onderschrift te bedenken

We lopen terug naar de parkeerplaats. En nee … ik wil niet naar tentoongestelde, inlandse mensen gaan kijken ook al wordt er bijverteld dat dat hun bron van inkomsten is. Nee, dank je.

Rondom de lunch op een andere plek ontsnap ik aan dezelfde valkuil die iets minder opdringerig was. De keuze hier is tussen een krokodillenshow – uiteraard met man die z’n kop in krokodillenbek propt, een slangenshow – met het bekende ‘gif -melken’ en ‘cobra-kussen’ en weer iets met olifanten. Nee, we wachten wel tot het busje ons ophaalt. Ook op Koh Samui hebben wij het tijger-park links laten liggen.

Dierenleed. En dieren als circusattractie. De (westerse) wereld is daar heel anders over gaan nadenken. Geen dieren meer in het circus en op de kermis. Zeker geen wilde dieren. Ik zocht even op wat de tien ‘wreedste’ dieren attracties zijn – volgens de internationale dierenbeschermingsorganisatie World Animal Protection. Ik som ze even op.

1. Olifantenritten maken – ja, heb ik gedaan
2. Tijgerselfies maken – tijgers aaien – nooit gedaan, altijd vermeden
3. Wandelen met leeuwen – nooit gedaan
4. Bezoeken van berenkuilen – nooit gedaan
5. Zeeschildpadden vasthouden – nooit gedaan, wel gezien
6. Dolfijnenshows – ja, heb ik gedaan
7. Dansende apen – enkel in het circus toen ik jong was
8. Koffieplantages met gekooide civetkatten – ja, kwamen we onverwacht langs op Bali
9. Slangenbezweerders en cobra-kussen – ja, ook op een soortgelijke manier ‘ingetuind’
10. Krokodillenfarms – ja min of meer. Een krokodillen-dierentuin in Santa Lucia, Zuid Afrika

Het bewustzijn over dieren-leed is natuurlijk ontstaan door dieren-activisten. Ik lees erover. Niet fanatiek maar ik weet het wel. En toch tuin ik er in. Maakt één of twee tickets iets uit voor het welzijn van ‘onze olifant’? Nee, natuurlijk niet. Maar heel veel minder tickets natuurlijk wel. Ik schrik van de getallen. Ruim 550.000 wilde dieren worden wereldwijd ingezet voor het plezier van ruim 110 miljoen toeristen. Ik ga hier de discussie niet voeren. Hieronder plaats ik enkele links naar stukjes op internet over dit onderwerp.

Lees meer

Ondanks bewustzijn veel dierenleed in toerisme

Toeristische attracties met dieren? Niet doen!

Meer mensen laten attracties met wilde dieren links liggen

10x Wreedste dierenattracties

Voor Isabel is dit een non-onderwerp. Zij vond het een mooi, exotisch extraatje. Ze had toch wat vragen over die pikhaak en waar ze slapen. En waarom doe olifanten geen slagtanden hebben … De discussie over dierenleed speelt hier (in Mozambique) niet. Althans niet dat ik ooit heb gemerkt. Ik besluit deze ‘biecht’ met de oproep … NIET DOEN … en ik hoop dat ik me d’r zelf aan zal houden. Ook als de verleiding groot is.

En jullie? Ook wel eens iets soortgelijks meegemaakt? Zou jij een ticket kopen? En waar ligt de grens? Een dierentuin, een safari-park. Artis? Blijdorp? Emmen? De Antwerpse Zoo? Planckendaal? Beekse Bergen? De Panda’s? Harderwijk?

In de serie THAILAND

Entertainment in Bangkok

Tags

Amusement, Asiatique, Bangkok, Calypso Cabaret, Entertainment, Go-go-bar, Kathoey, Ladyboy, Prostitutie, Riverfront, Rose Garden, Show, Siam Niramit, Soi Cowboy, Thailand

Dit is geen reisgids. Ik vertel enkel over onze activiteiten in- en rondom Bangkok. Er zijn heel veel sites te vinden op internet waar je gedetailleerde informatie vindt over van alles en nog wat. Ook over wat wij hebben ondernomen en hebben gezien.

Siam Niramit

Welkom bij Siam Niramit

Ik was hier al een keer eerder in 2010. De show maakte toen veel indruk op me. Ik kocht na afloop de cd. De moeite waard om nog een keer te gaan kijken. We waren ruim op tijd en dat betekent tijd genoeg om rond te wandelen in een mooi nagebouwd, traditioneel Thais dorp. Een leuke activiteit in afwachting van de show. En er is ook entertainment vooraf op de grote binnenplaats. En dan is er volop tijd om te poseren met medewerkers in kostuum. We zullen ze later terugzien in de show. Het geheel roept een Efteling-gevoel op.

Een kleine fooi wordt zeer gewaardeerd.

Het complex heeft een enorme theaterzaal. Ze claimen het grootste theaterpodium van de wereld te hebben. Plaats voor ruim 2000 toeschouwers. Het is goed georganiseerd. En streng. Een zeer nauwkeurige check van je tas. Foto- en videoapparatuur moet je in bewaring geven. Geen eten en drinken mee naar binnen. De zaal is goed gevuld. Ik schat ruim 1500 toeschouwers. Eindeloos wordt herhaald dat mobiele telefoons moeten worden uitgeschakeld. Dat je geen foto’s mag maken – ook niet met je mobieltje. We worden toegesproken in het Thais, in het Engels, in het Russisch, in het Chinees, in het Koreaans (denk ik) en in het Japans (ook dat denk ik).

En dan is het tijd voor een hulde aan Koning Bhomibol – overleden in het najaar 2016. Een mix van historische foto’s en korte filmpjes. Een soort Belgavox of Polygoon journaal zoals wij dat vroeger in de bioscoop zagen. En tenslotte wordt iedereen verzocht recht te staan voor het Thaise volkslied. Tijd voor de show …

Een foto van het programma-boek – tevens het eindbeeld van de show

Grootse decors. Mooie kostuums. Prachtige lichteffecten en een strak geregisseerde choreografie. Een reis door het oude Siam. Het begint in het Noorden in het oude koninkrijk van Lanna. Ook de Isaan en het erfgoed van de Khmer beschaving worden uitgebeeld. Religie komt aan bod. Boeddhisme en het religieuze principe van Karma.  Een grappig anklung-orkest met publieksparticipatie vormt de overgang naar het laatste deel.

Nog een foto uit het programmaboekje

De drie werelden: de Hel, het Himaphan bos en de Hemel worden uitgebeeld. Het laatste deel van Siam Niramit staat in het teken van traditionele Thaise festivals zoals Songkran en Loy Krathong.

Een mooie show. Ja. Maar ik ben minder onder de indruk dan de eerste keer. Isabel vond het prachtig. De muziek staat op een bandje. Jammer. Er wordt veel gedanst. Traditionele dansen. Ik zou het eerder mooie, elegante bewegingen noemen. Strakke groeps-choreografieën. Levende olifanten op het podium en in de zaal. Tja. Een beleefd applaus van het publiek en daarna met de artiesten op de foto – voor een fooi natuurlijk. Dat is het patroon bij alle Thaise shows die we hebben gezien.

Een aanrader? Ja hoor. Ongeveer 40 euro per persoon – inclusief vervoer van – en naar de meeste hotels in Bangkok.

Sampran Riverside (formerly Rose Garden) – Thai Village & Cultural Show

Twee weken later combineren we een bezoek aan de Floating market van Damnoen Saduak met een middagbezoek aan Sampran Riverside. Een uurtje rijden van Bangkok. Als sinds 1962 wordt deze culturele show opgevoerd door een aantal families. Ruim 150 medewerkers. Ze zijn al toe aan de derde generatie. Best uniek.

Ook hier wandel je eerst rond in een soort openluchtmuseum (Bokrijk). Huizen uit verschillende delen van Thailand. Inclusief een heus rijstveld. Her en der zijn activiteiten waar je naar kunt kijken. Een schimmenspel. Zijde weven. Soms zelf meedoen. Natuurlijk liet ik me verleiden tot bamboe-stok-dansen, iets culinairs met bananen, bloem-rijgen … Het Thai boxen, het olifantjes-kleien en de massage heb ik over geslagen.

Bijzonder vriendelijke begeleiding van een Thaise schone

Hier gaat het allemaal wat gemoedelijker. We gaan naar de theaterzaal. Best groot. Ik ben aangenaam verrast. De show begint met live muziek. Een ensemble van vijf muzikanten. Traditionele drums en diverse marimba’s. Mooi.

Bamboe-dans uit I-San. Noord-Oost Thailand

We zien veel van de workshop-begeleiders terug in de show. Een mix van kleine scènetjes. Het ochtendritueel. Vissers bij de rivier. Een processie. Stok- en zwaardvechten. Best spectaculair. Thai boxen. Vinger-nagel-dans. Bamboe-stok-dansen. Traditionele feesten. Een bruiloft.

Een Thaise bruiloft

En gedurende de hele show – bijna 45 minuten – wordt er live gemusiceerd. Daarvoor een figuurlijke pluim voor dit culturele centrum. Toch kan deze regisseur het niet laten. Ik zie nauwelijks begeestering, inleving. Het heeft geen kl#ten. No cojones. Hoe noemt Willen Nijholt dat ook alweer? Het is allemaal zo plichtmatig. Technisch waarschijnlijk goed maar ik wil meer …

Calypso Cabaret – Asiatique Riverfront

Wie Thailand zegt, denkt al gauw aan het fenomeen ladyboy of kathoey. Ook wel de derde sekse genoemd. Ladyboys zijn mensen met een mannenlichaam maar ze gedragen zich als vrouw, brengen make-up op en kleden zich zoals vrouwen doen. Ze vormen een grote en belangrijke, geaccepteerde groep in de Thaise samenleving. Meer lezen … klik HIER.

De meest bekende kathoey-show van Bangkok is de Calypso show in Asiatique. Dit luxe winkelcentrum combineert winkelen met ontspanning. Je vindt er ruim 1.500 winkeltjes, kermisattracties, restaurants enzovoort. En heb je eenmaal de zoekterm Calypso Cabaret ingevoerd op je pc, laptop of mobieltje … dan blijft er reclame verschijnen voor deze show.

Advertentie voor Calypso Cabaret

Een vooraf gekocht ticket kost 25 euro – inclusief een drankje. Het theater heeft de sfeer van een nachtclub. Het publiek zit aan kleine tafeltjes met een gratis drankje. Veel rood pluche en dito glitter- gordijnen. Sfeer-verlichting. En dan begint de show. Cabaret – niet in de betekenis van humor / standup comedy maar nachtclub-entertainment.

Welcome

Veel wisselende sferen. Bekende deuntjes en songs. Amerikaanse songs, Aziatische muziekjes. Een geisha-act. Elvis. Een Chicago-medley – All that Jazz. Mooie imitaties. Alles geplay-backt. Lip-singing en muziek op een bandje.

Ladyboys van het Calypso Cabaret

Een goed tempo. Het theater heeft geen ‘toren’ zoals dat in theatertermen heet. Dat maakt de changementen soms wat klungelig, rommelig en amateuristisch. Had ik een leuke avond?

De finale

Ja hoor. Entertainment. Niets meer, niets minder. Ze dansen prachtig en elegant. Mooi om naar te kijken. Amusant. Maar zag ik betere shows? Ja. Denk maar aan ons bezoek aan een show in Moulin Rouge in Parijs. En natuurlijk … na de show op de foto met de artiesten. Met veel lucht-kusjes en geknipper met wimpers – zeker als er wat geld wordt geschoven.

Onderschrift overbodig

Soi Cowboy

Eigenlijk hoort dit onderdeel niet echt bij dit artikel. Of wel? Soi Cowboy is een van de bekendste (beruchte) red light district straten van Bangkok. Ontstaan tijdens de Vietnam-oorlog als ontspanningsoord voor Amerikaanse soldaten. Meer info – klik HIER.

Bangkok by night

Hier hebben we geen kaartje gekocht. Wel even rondgelopen – zoals toeristen ook de Amsterdamse Wallen bezoeken. En als motto de bekende uitspraak … “Kijke kijke … nie kope”.

Soi Cowboy

Honderden meisjes en mogelijk net zoveel mannen. Bijna allemaal blank en de overgrote meerderheid 40+. De mannen dan toch. En hoe het er binnen aan toegaat – in de go-go-bars – kennen we enkel uit de verhalen …

In de serie THAILAND – BANGKOK