Zou het woord ‘fotoduinen’ bestaan? Dat is namelijk wat ik de laatste weken bijna dagelijks even doe. Ik open de gordijnen. Ik zet ramen en deuren open. Ik zet thee. Ik open de kleine poort. Ik geef de kippen water en voer. Als Sofrimento aan komt lopen geef ik hem ook wat. Melk, een restje van gisteravond of wat brokjes. Ik ga naar mijn werkkamer. Ik open de laptop. Ik scroll heel vluchtig door het nieuws (nos.nl of nu.nl). Ik open mijn e-mailprogramma en ik ga naar Facebook. Al meer dan een maand plaats ik elke ochtend rond 7u een foto – soms een paar foto’s – en stel de vraag: “Waar was ik?” Vandaag al dag 37.
Het is geen wedstrijd, geen quiz, gewoon een aardigheidje, vooral voor mezelf. Enkele vrienden plaatsten in februari tien dagen lang een foto van een vakantie of een reis. Zonder uitleg en ze nomineerden elke dag iemand anders. Bij één van mijn vrienden raadde ik elke dag waar de foto was genomen. Gewoon als een geintje. Ik denk dat ik er 6 of 7 juist had herkend.
In dezelfde periode ging ik wekelijks of zoek naar een foto voor de foto-challenge van Saturnein. Ik kreeg lol in dat scrollen en grasduinen door mijn foto’s. Ik verbaasde me hoeveel duizenden foto’s ik heb. Ik schreef het al eerder. Tiny blogde in dezelfde weken 40 dagen na elkaar. Dat deed ik een paar jaar geleden ook een keer. Dus waarom niet 40 dagen een ‘Waar-was-ik-foto’ plaatsen op Facebook? Excuses aan mijn volgers die niet faceboeken.
Ik heb een aantal trouwe reageerders. De een gokt soms juist, soms fout. Een ander determineert de foto’s tot in de kleinste details. Grapjassen schrijven elke dag hetzelfde. Soms raadden ze het land wel juist maar niet de stad. Een paar snoodaards gebruiken heel slim een Google-foto-herkenningsprogramma. Ik gebruik niet de meest herkenbare gebouwen. Geen Eiffeltoren, geen Colosseum of geen Manneke Pis.
Het is grappig dat Facebook automatisch de tekst vertaalt. Dat merk ik aan reacties van vrienden uit Noorwegen, Zimbabwe of Mozambique. Enkele oud reisgenoten herkennen natuurlijk af en toe locaties waar we samen stonden te fotograferen.
Natuurlijk is het moeilijk om deze kleine fotootjes te herkennen. Je zou bijvoorbeeld Aleppo (Syrië) kunnen herkennen of de brug in Fredrikstad (Noorwegen). Wat dacht je van Göteborg (Zweden) of Irkoetsk (Siberië Rusland)? Herken je de molen van Sint Anneke (Antwerpen, België), een zicht op Maassluis (Nederland) of het geboortehuis van William Shakespeare in Stratford upon Avon (Engeland)? Nog drie dagen en dan zit mijn Foto 40-daagse erop. Ik vond (vind) het leuk om te doen.
Enkele FB-vrienden verbaasden zich dat ik in deze corona-tijd zo veel op reis ben. Nee hoor. De vraag staat in de verleden tijd. ‘Waar was ik?’ Niet ‘Waar ben ik?’ In mijn fantasie ontstaat natuurlijk wel zoiets als ‘Waar zal ik zijn?’… in de toekomende tijd.
Het thema van deze tiende week: oud. “Weer heel veel mogelijkheden, weer heel veel mogelijkheden tot creativiteit. Een foto van je grootouders. Of je ouders. Of jezelf. Hangt allemaal af van je leeftijd, ha! Een oud gebouw. Je oude jeans. Een oud detail van iets nieuws. Something old. Er zijn zoveel mogelijkheden.” Dit is een deel van de beschrijving zoals je dat kunt lezen bij Satur9. Je weet wel … een wekelijks foto-idee, een challenge.
Bij het lezen van de woorden ‘oude jeans’ dacht ik onmiddellijk aan mijn oude wandelschoenen. Ik weet zeker dat ik er een foto heb van gemaakt net voor ze in de afvalcontainer belandden. Waar, in welk digitaal mapje staat deze foto? Of herinner ik me een foto van vóór zomer 2002? Dat is het jaar dat ik mijn eerste digitale camera kocht (op Schiphol op weg naar Atlanta – USA).
Ik zie op mijn laptop een paar honderd foto’s in sneltreinvaart. Veel oude gebouwen, een paar oude mensen. Als ik mijn eigen zwarte krullenbos verschillende keren zie, besef ik dat ik flink ben verouderd de laatste jaren. En dan zie ik een paar keer een foto van mijn oude tent.
Zomer 2006 – In de buurt van Talinn, Estland
Niemand denkt bij deze foto aan‘oud‘. Ik wel, een beetje dan toch. Oud in de zin van: voormalig. Als het weekthema ‘Wat mis ik?’ zou zijn dan had ik deze foto ook kunnen gebruiken. Ik kocht deze tent drie weken nadat Ine was overleden. 2005. Het was volop zomer en ik wilde er nog even tussenuit. Naar vrienden in Frankrijk. De tent die we hiervoor (samen uiteraard) gebruikten vond ik te groot. En ietsjes te onhandig om in mijn eentje op te zetten. Dus … een nieuw tentje. Drie-persoons – lichtgewicht, geen nylon.
Deze foto is één jaar later gemaakt. Mijn zomervakantie 2006 in de Baltische staten. Ik heb er al veel vaker over geschreven. Bij gebrek aan maatje, partner, reisgezel heb ik die vakantie wel twintig foto’s van mijn tentje gemaakt. Hahaha. Ook de daarop volgende jaren was deze tent onderwerp van een heel wat foto’s. Misschien ga ik er een keer een plogje van maken in het kader van ‘thematisch ploggen’.
Flink wat jaren later besloot ik om mijn tentje mee te nemen naar Mozambique. Ik had stiekeme plannetjes om ook met Isabel te gaan kamperen. Buurland Zuid-Afrika is daarvoor een ideale bestemming. Dat Isabel dit ABSOLUUT geen goed idee vind, kan onderwerp zijn van een toekomstig stukje. Mijn tentje ligt naast mijn slaapzak en opblaasmatjes stof te happen. Maar toen werd het kerstvakantie 2017. Mijn kinderen en kleinkinderen komen op bezoek. Hoera hoera hoera. Mijn zoon (en co) huurt een kampeerauto in Johannesburg. Twee weken later rijden ze ons erf op. Mijn dochter (en co) komt met het vliegtuig naar Maputo. Op de vroege ochtend van 2 januari 2018 vertrekken we naar Zuid-Afrika. Naar het Krugerpark en … gaan we kamperen. Ik koop een nieuw nylontentje voor de familie en ik beloof mijn oudste kleindochter dat zij samen met mij (Isabel moet werken en blijft in Mozambique) in het tentje van Bompa mag slapen.
We rijden naar Graskop maar het weer verandert dramatisch. We zoeken een plekje voor de nacht. De gehuurde kampeerauto zal dat noodweer wel doorstaan. De twee kleine tentjes niet. En de verwachtte nachttemperaturen rond de 10c zijn ook niet uitnodigend. We vinden een huisje voor de nacht. De volgende dag rijden we via Orpen het Krugerpark binnen. Vanavond gaan we dan echt kamperen …
We hebben kampeerplekjes gereserveerd bij Malelane Satelitte Camp. Ik haal mijn tentje – na jaren winterslaap – uit de tas. En dan … tromgeroffel … ontdek ik dat ik jaren daarvoor enkel de binnentent, de stokken en een paar haringen (piketten) heb meegenomen uit Bergen op Zoom. Ooo help !!! De rest – de buitentent – heb ik blijkbaar – ooit – in de afvalcontainer gedumpt. Domme Bompa. Hoezo dom? Het is toch lekker weer …
3 januari 2018 – Malelane Satellite Camp (Krugerpark)
Zoals je kunt zien staat mijn oude tent … nou ja, binnentent … te pronken naast een schitterende kampeerauto en een nylon geval. We hebben heerlijk geslapen. Gelukkig bleef het droog.
Tenslotte. Op de eerste foto zie je ook mijn oude auto. Niet echt oud in leeftijd maar het is de auto die ik toen gebruikte. Ik heb helemaal NIETS met auto’s. Ik kan dus niet vol weemoed vertellen over ‘mijn oude auto’ want ik heb er nauwelijks een gevoel bij. Zo’n ding moet starten wanneer ik dat wil. Als ik op de rem trap moet hij (het / zij) stoppen. En in Afrika is het handig dat de airco werkt. Verder heb ik geen enkele voorkeur. Merk, kleur, cc’s … het zal me worst wezen.
De mevrouw die ik als kind Tante Doortje noemde, was geen echte tante van me maar de vrouw die een camping uitbaatte op Hoorn (Terschelling) – recht tegenover ‘Stilma’ (later een Spar-winkel). De camping vlakbij de watertoren – aan de rand van het bos van Hoorn.
Tante Doortje – respectievelijk de weduwe Doeksen en Camping Tante Doortje. Ik heb waarschijnlijk honderden keren ‘Bij Tante Doortje’ geantwoord op de vraag waar wij kampeerden tijdens onze vakanties. De eerste keer was in de zomer 1967. Bijna zes weken stond onze bruine bungalowtent op het kleine veldje. Het begin van een heel lange traditie. Zes weken werden twee maanden. Ik heb er al veel vaker over geschreven. De camping heet nu ‘Camping Dennedune’. In opzet nog bijna hetzelfde als vijftig jaar geleden. Alleen is het nu de kleinzoon van Tante Doortje die de camping runt.
In dit logje wil ik het niet over de camping hebben maar over het bezoek van Tante Doortje bij ons thuis in Boechout (België). Dat was volgens mij een grote belevenis voor alle betrokkenen. Wij gingen elk jaar naar haar. Nu kwam zij naar ons. Volgens mij was het best bijzonder dat zij naar ‘de wal’ ging. En dan ook nog helemaal naar het buitenland. Een hele onderneming. Op bezoek bij ‘Schyvens’, bij de Belgen van het kleine veldje. Ik denk niet dat zij veel andere, vaste kampeergasten heeft opgezocht in bijvoorbeeld Krommenie, Groningen, Sneek, Franeker of Amersfoort. Zij kwam niet alleen maar met het gezin van haar dochter (dochter, schoonzoon en drie kleinzonen). De jongens waren van onze leeftijd. We kenden ze van onze vakanties.
Tante Doortje en haar familie op bezoek in Boechout (België)
Op de achterste rij van links naar rechts: Tante Doortje (weduwe Doeksens), mijn moeder (Lutgart) en mijn vader (Frans). Op de voorste rij van links naar rechts: de twee jongste kleinzonen. Ik denk dat Richard de jongste is. De naam van zijn broer ben ik vergeten. Dan sta ik in het rijtje met een zware boekentas. Mijn jongere broer Bart heeft onze kat ‘Poesie’ in zijn armen. Naast hem Henk en dan zijn moeder – Annie, dochter van Tante Doortje. De foto’s zijn gemaakt door meneer van der Veen, schoonzoon van Tante Doortje, politiefotograaf van de gemeentepolitie Leeuwarden. Ik heb hem jaren later nog een keer ontmoet in Ljouwert – hij was toen in functie als politieagent. Net geen bekeuring, wel een waarschuwing. Hij herkende me direct en was verbaasd dat ik in zijn stad studeerde.
Ik herinner me dat het bezoek van Tante Doortje in de tweede helft van oktober was. Ik denk 1968 of 1969. Herfstvakantie in Nederland (*) maar wij moesten nog naar school tot Allerheiligen. Tante Doortje, haar dochter en schoonzoon logeerden in een nabijgelegen hotel. De jongens sliepen bij ons. Wij aten altijd samen. Overdag werden er uitstappen gemaakt. Naar Lier (begijnhof, Zimmertoren, een wandeling langs de Nete) en naar Antwerpen (het Steen, de Grote Markt, de kathedraal, de Groenplaats). Mijn vader speelde (een beetje) voor gids.
Tante Doortje op de Groenplaats (Antwerpen) tussen de duiven.
Op de achtergrond de kathedraal van Antwerpen.
Tante Doortje op bezoek in België
Of deze derde foto in Antwerpen of in Lier is gemaakt weet ik niet. Als ik Henk zo naar boven zie kijken dan kijkt hij waarschijnlijk naar de Onze Lieve Vrouwe kathedraal of naar de Boerentoren. Allebei in Antwerpen.
Deze drie foto’s vond ik vorig jaar in een kartonnen doos die jarenlang bij mijn moeder in een kast stond. Prachtige foto’s van een ‘wereldberoemde vrouw’ op Hoorn (Terschelling). Een begrip. Hoeveel badgasten zouden er bij haar gekampeerd hebben? Op het kleine veld of op het grote veld. In het bakkershuisje, in de grote schuur of in de appartementen achter haar woonhuis. Vele honderden of duizenden. Ik denk dat mijn ouders tot 1986 een deel van hun zomervakantie doorbrachten bij Tante Doortje.
(*) Wij kregen elk jaar in de Nederlandse herfstvakantie bezoek. Tante Doortje en haar familie. Tante Joke en Ome Geert en hun jongens (uit Groningen). Meneer en mevrouw Nauta (uit Amersfoort). Waarom ik dat nog zo goed weet? Omdat ik altijd verjaarde tijdens die bezoeken. En wat ik ook nog weet: al deze gasten aten nooit dubbele boterhammen (hún boterhammen zijn veel dikker gesneden) en ze aten een zacht gekookt ei zonder brood. Gewoon als een lekkernij. Raar vond ik dat … raar.
Naar jaarlijkse gewoonte publiceer ik ook vandaag – 8 maart = Internationale Vrouwendag – een aantal foto’s van vrouwen die belangrijk zijn in mijn leven. Ik wissel jaarlijks het thema een beetje. Het thema van vandaag is ‘Finne’. Het wordt zo wel duidelijk wie Finne is. Ik ga als het ware inzoomen … op mijn nichtje. Ik zet haar in mijn blogspot.
Tien dames en twee heren (december 2014)
Een familiefoto, genomen op onze lobolo. Lobolo-watte? Het traditionele Mozambikaanse huwelijk – het overhandigen van de bruidsschat aan de familie van de bruid. Ik ga er nu niet over uitweiden. Ik schreef er al eerder over en misschien doe ik dat binnenkort nog wel een keer (als er tenminste vraag naar is). Wat belangrijk is om te vermelden is dat bijna alle mensen op de foto familieleden zijn. En uiteraard is het niet erg moeilijk om te zien uit welk deel van de wereld ze komen. Ik zoom in op mijn Vlaamse familie. Mijn zus en haar twee dochters. Finne staat uiterst rechts – met capulana voor de gelegenheid.
Van links naar rechts: Lief – Nore – Finne – onze gids in Swaziland
Kerstvakantie 2014. Een safari stond natuurlijk ook op het programma. Twee dagen in Mkhaya Game Reserve (Swaziland / Eswatini). We vierden er de verjaardag van mijn zus(je). We schelen ruim 14 jaar. Ik ben de oudste, zij de jongste. Zij konden niet op onze (gewone) bruiloft aanwezig zijn omdat ze alle drie naar school moesten. Geen vakantie. Mijn zus is (was) leerkracht (juf van kinderen met autisme). Mijn nichtjes zaten toen nog gewoon op de middelbare school.
Ik maak nu een grote sprong. De drie dames hebben nu hun eigen leven. Je moet hopen dat Nore (de jongste) je nooit belt met haar werktelefoon want dan heeft ze waarschijnlijk slecht nieuws. Ken je het woord: ‘Contactopsporingsonderzoek’? Ken je het woord niet? Houden zo want dan is er nooit iemand met een positieve coronatest bij je in de buurt geweest. Dat is wat zij nu doet – mensen bellen. Als je mijn zus belt neemt zij de mogelijk de telefoon op in het Spaans. Want net als haar broer heeft ze haar geboortegrond verlaten in zuidelijke richting. Ik zoom verder in op Finne (de oudste).
Koen en Finne in de Bodyshop Antwerpen (februari 2019)
Finne is weer terug waar ze is opgegroeid. En ik ben heel trots op haar. Vandaar dat ik vandaag mijn blog-spot op haar richt. Finne werkt in The Bodyshop. Ik ging bij haar op bezoek in de winkel op de Meir. Ik keek mijn ogen uit hoe professioneel zij klanten adviseert bij hun aankoop. Uiteraard kocht ik enkele producten voor Isabel die Finne me aanraadde. Afgelopen week publiceerde de ‘Flair’ een uitgebreid interview met haar. MUST FOLLOW – heet de reeks op Flair – Lifestyle. Heel fijn. Tof. Klik HIER om het hele interview te lezen dan begrijp je dat het een fiere nonkel is die deze woorden typt. (ps. Ze zegt nooit ‘nonkel Koen’ want de broer van haar vader heet ook Koen en hij is de ‘nonkel Koen’. Ik ben gewoon ‘Koen’ of de ‘Afrikaanse of Ollandse Koen’- dat zou ook kunnen.)
Ik heb geen Instagram dus daar kan ik haar niet uitgebreid volgen. Maar jullie misschien wel. Klik HIER dan zie je haar profiel. Of misschien kennen jullie wel iemand die interesse heeft in haar specifieke doelgroep. Ik ben trots op haar – mijn stoere en dappere nicht: Finne Smets. Een vrouw om lief te hebben.
Ik zoom weer wat uit. Overal lees je vandaag de oproep om je uit te spreken tegen seksisme. Ook online. Natuurlijk sta ik 100% achter deze oproep. Seksisme de wereld uit.
ps. Als ‘bewaarder’ en familieman vind ik het heel tof om op de foto’s van Finne in de Flair en op haar Instagram de roze stoel van mijn grootouders te zien staan (links van haar). Toen Bompa Schyvens overleed in 1983 kreeg ik twee stoeltjes uit zijn huis. Ik liet ze opnieuw bekleden. Kalfs- of runderleer. In 2017 ging ik kleiner wonen en vertrokken de stoelen weer naar Vlaanderen. Naar mijn zus. Nu staan ze bij haar dochter. Mooi vind ik dat.
Het is een uitermate flauwe titel. Ik beken. Waarschijnlijk zie je hier en daar vandaag (en de volgende dagen) logjes verschijnen met de titel ‘Regel van derden’. De titel van dit stukje is precies hetzelfde maar dan in het Ests. Dank U, Google Translate. Ik leg het uit.
Satur9 is alweer toe aan haar zevende opdracht: ‘Regel van derden’. Toen ik dat zag staan, ging er ergens in de verte een belletje rinkelen. Ik ken die uitspraak wel maar wat is het ook alweer? Als je hebt doorklikt naar het blog van Satur9 dan heb je gelezen dat het een (denkbeeldige) onderverdeling is op een foto. Ik wist vorige week al welke foto ik wilde publiceren. Namelijk deze:
Saaremaa (Estland) zomer 2006
Ik was benieuwd of deze foto uit 2006 zou voldoen aan die regels. Niet dus of toch niet helemaal. Ik ga er een klein beetje aan sleutelen (knippen) met mijn gratis foto-programma.
Dezelfde foto maar dan net een beetje bijgesneden. Saareemaa (Estland) zomer 2006
Is dat beter? Veel verschil in beoordeling heb ik niet maar als ik moet kiezen … dan weet ik het nog niet. Want: op foto 1 is de weerspiegeling van de onzichtbare zon bijna magisch … plaatselijk rondom de boot. Op foto 2 mag de horizon dan wel op één derde liggen maar plots is de waterschittering overal. Welke foto vinden jullie mooier?
Omdat ik wat rondkeek in het foto-mapje van die vakantie zag ik ook de foto die ik nét voor deze foto had gemaakt.
De vuurtoren van Sörve (Saaremaa – Estland)
Deze foto beantwoordt (bijna) aan die regel. Zowel horizontaal als verticaal. Is dit toeval? Dat weet ik niet meer. Ik weet niet of ik daar toen heb opgelet. Misschien wel want de regel is me bekend en paste ik soms bewust toe. Ik gebruikte hem veel vaker toen ik nog met een ‘gewone’ camera fotografeerde. Nu ik ook – mea culpa – vaak kies voor het gemak, zijn de foto’s van de laatste jaren voor 90% gemaakt met mijn mobieltje (gsm). Raar maar waar … dan denk ik nooit aan die regel. En maak ik vooral rechtopstaande foto’s.
2006 was de eerste volle zomer in mijn eentje – zonder Ine en zonder de kinderen. Ik wilde kamperen zoals ik dat al mijn hele leven deed. Ik bedacht dat ik in vier weken een rondje wilde rijden. Grofweg: Bergen op Zoom – Duitsland (Berlijn) – Polen – Litouwen (Vilnius) – Letland (Riga) – Estland (Narva en Talin) en dan oversteken naar Finland (Helsinki) – Zweden (Stockholm – Malmö) – Denemarken (Kopenhagen) – Duitsland (Kiel) – Nederland. Tot Talin heb ik me grotendeels aan dat plan gehouden. Toen realiseerde ik me hoe geweldig ik de de Baltische staten vond. Rustig, vriendelijk, relatief goedkoop. Ik besloot niet over te steken naar Helsinki (want vanaf Stockholm tot thuis kende ik de weg en de steden al). Het ‘rondje’ werd een ‘achtje’. Dus na het oosten van Estland was het westen aan de beurt. Ik ontdekte op de kaart een eiland. Saaremaa. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik vond het een ontdekking. Als liefhebber van eilanden was ik blij met deze kennismaking. De vuurtoren die je op de foto hierboven ziet heb ik gemaakt op het zuidelijkste puntje van het eiland. Ik citeer wikipedia: “De Vuurtoren van Sõrve is een vuurtoren in de gemeente Saaremaa in de provincie Saaremaa in het westen van Estland. De vuurtoren staat op het zuidelijke uiteinde van het eiland Saaremaa en het schiereiland Sõrve bij het dorp Sääre, met in het oosten de Golf van Riga en in het westen de Oostzee.” Dankzij deze informatie weet ik dus dat het bootje van de eerste foto (deze foto was jarenlang mijn desktop-foto) in de Golf van Riga dobbert.
Volgende week: ‘liefde’. Ik heb een week de tijd … om te kiezen.
Vorige week lanceerde blogcollega Satur9s World een idee. Een challenge … ik heb een hekel aan dat woord. Ik zie haar idee meer als een uitnodiging om je eigen gang te gaan.
Het eerste thema: koffie of thee. Een foto of een paar foto’s en een stukje over datzelfde thema. Een onderschrift, een herinnering, een gedicht of zomaar een fantasieverhaaltje. Deze omschrijving heb ik zelf toegevoegd aan mijn ‘Dertig-dagen-foto-schrijven’.
De titel laat al vermoeden dat ik geen voorkeur heb. Wil ik thee of wil ik koffie? Ik drink het allebei. Als kwantiteit een criterium is dan wint thee. Ik drink veel meer thee dan koffie. En geen voorkeur gaat nog verder. Welke thee? Geen voorkeur. Ik drink earl grey, thee met fruitsmaakjes, citroenthee, gember-rooibos, ceylon tea, kamillethee. Isabel maakt vaak zelf thee met bladeren van bomen uit de tuin. Ik drink het allemaal. Geen voorkeur. Meestal zonder suiker, af en toe met honing al dan niet met citroen. Ik zet ’s morgens vaak een grote pot thee, drink dan één grote kop warme thee. De rest schenk ik over in een kan en die kan gaat in de ijskast. Gedurende de dag drink ik dan ijsthee.
Bij ons thuis (in mijn jeugd) dronk mijn moeder meestal thee en mijn vader Moccona uit zo’n glazen pot of Nescafé. Oploskoffie. Op feestdagen of als er bezoek was dan werd er een ‘filterke’ aangeboden. Mijn ouders hadden daar aparte ijzeren opzetstukjes voor met een soort plat koffiezakje. Later kon je plastic koffiebakjes kopen. Ze stonden altijd ergens in de kast te verpieteren. Ik herinner me niet wanneer ik zelf voor het eerst koffie dronk. Ik denk bij mijn grootouders. Koffie met veel melk.
Koffie leuten is geen Vlaamse activiteit. Ik maakte kennis met het traditionele koffiedrinken rond een uur of 10 toen we jaarlijks op zomervakantie gingen naar Terschelling. Alle Nederlandse buren deden eraan mee. Elke ochtend voor een andere tent, tussen de windschermen. Bij tante Trijn en ome Eppo, bij Roodermond, bij Elzer, bij tante Janny en Ome Willy, bij Nauta, bij Postmus. Mijn ouders kenden deze gewoonte niet. En zoals je weet trok deze jongen eind jaren 70 naar het hoge noorden. Studeren op de AVEK. Daar stonden twee grote koffiezetapparaten in de keuken. Je kon koffie tappen zoveel je wou. Thuis in Boelenslaan en later in Wyns stond er altijd een koffiezetapparaat in de keuken. Het werd verschillende keren per dag gebruikt. Er was altijd een onverlaat in huis die vergat het warmhoudplaatje uit te schakelen. Niks zo goor dan de geur van uitgekookte restjes koffie onder in de glazen pot.
Elk Nederlands huishouden heeft (had) een vergelijkbaar ding in huis. Vaste prik in het keukenkastje: een pak filterkoffie (soms een tweede pak met cafeïnevrije koffie. Een doos met de papieren filters. Melitta. Ik kocht vaak het verkeerde formaat filters. Te klein of te groot. Koffie kreeg nooit heel veel aandacht van me. Ik dronk koffie maar ik kon het ook zomaar een paar dagen vergeten en dat is trouwens nog altijd zo. Na een lekker etentje vind ik koffie wel lekker – niet thuis maar in een restaurant. Liefst met een cognacje en een stukje chocola.
We hebben altijd gekampeerd dus ook daar moest iets – zonder elektriciteit – op gevonden worden. Ik herinner me drie variaties. Ik toon ze in historische volgorde.
Die laatste variant – percolator – gebruik ik nog af en toe in Mozambique. Een cadeautje van Jean Jacques (snik) en Co. Maar eerst nog even terug naar Bergen op Zoom.
Ik kocht een chique espresso-apparaat voor Ine’s vijftigste verjaardag. Een Bosch. Op dat moment de Rolls Royce onder de thuis-espresso-apparaten. Bovenin doe je de bonen. Je stelt de maling in en de hoeveel water. Je drukt op een knopje. Je hoort dat de koffie wordt gemalen en even later druppelt de koffie in je kop of tas. En mocht je melk willen schuimen, dan kan dat ook met hetzelfde apparaat.
Na een paar jaar ging er iets mis. Gelukkig heeft Yvonnes vader er een nieuwe rubberen ring in gemonteerd. Ik kon weer jaren vooruit. Zeker op maandagochtenden als ik mijn traditionele sms ‘koffie klaar, de deur is los’ naar buurvrouw Luus stuurde. Het apparaat heeft de verhuizing uit Bergen op Zoom niet gehaald. In Mozambique gebruiken we een Delta-apparaat.
Als ik ‘we’ gebruik in de vorige zin bedoel ik meer Isabel dan mezelf. In dit apparaat doe je een capsule, sluit je het apparaat en druk je op een knop. Je hebt drie keuzes: weinig water, ietsjes meer water of een volle kop water. Koffie uiteraard. Het is een vreselijk duur systeem. Het apparaat kost weinig, de capsules kosten bijna 60 eurocent per stuk. Vergelijk het maar met een printer (relatief goedkoop) en de cartridges (erg duur).
Heb ik nog andere koffieverhalen? Ja natuurlijk wel. Ethiopië. Ik ben er gedurende acht jaar heel veel geweest. Ethiopië is één van de bakermatten van de koffie. Koffie, het ‘zwarte goud’ van Ethiopië. Bereket nam ons mee naar de plaats waar ooit de koffieplant (boon) werd ontdekt door een herder. Hij constateerde dat zijn geiten – die van die onbekende plant aten – veel actiever waren dan de geiten van zijn buurman lager in het dal. Vlakbij dronk ik een kopje koffie. Zoals er nog veel zouden volgen – al dan niet met een traditionele koffieceremonie.
Koffie in Jimma, Ethiopië
Koffie in Mekele (Ethiopië)
Rahel in Addis Ababa
Laat ik afronden. In de titel schrijf ik ‘Zonder voorkeur’. Hoe drink ik mijn koffie het liefst? Het maakt me niet uit. Echt niet. Zwart. Zwart met suiker (als de koffie heel sterk is, maar het hoeft niet). Met melk. Koffie verkeerd. Met geschuimde melk. Latte macchiato. Galão (al dan niet oscuro). Cappuccino. Het is me allemaal om het even. Echt waar. Ook ijskoffie vind ik lekker. Met koffiemelk of gecondenseerde melk … nee, laat maar. En als ik een week geen koffie drink … ik zal het nauwelijks hebben gemerkt. Of ik ’s avonds koffie vermijd omdat ik dan niet kan slapen? Ik heb nog nooit geconstateerd dat het zo is. En jullie?
Volgend thema: ‘Kader in Kader’.
ps. Misschien moet ik ooit een ode schrijven aan de wondermooie theevelden die ik in Oeganda en Kenya zag. Zo mooi. Beeldschoon.
Als je bijna 10 jaar stukjes schrijft en vervolgens deelt op een blog dan wil het wel eens gebeuren dat je in herhaling valt. Of dat je twijfelt: “Heb ik dit al eens eerder geschreven?” Zo dacht ik vandaag aan mijn bezoek in 2011 aan Bethlehem. “Heb ik hier al eens over geblogd?” Ik weet het niet meer. Ik gebruik de ZOEK-knop op mijn eigen blog. Israël en Bethlehem leveren wel een paar hits op maar veel minder dan ik had verwacht. Misschien voegde ik negen jaar geleden veel minder tags toe. Dat maakt het zoeken uiteraard moeilijker. Eigenlijk ben ik verbaasd. Maar dan valt mijn figuurlijk kwartje. Ergens vanaf mei of juni 2011 was web-streepje-log (de plek waar ik mijn schrijfels publiceerde) niet meer bereikbaar. Ik blogde sinds 1 januari van dat jaar maar er kwam de klad in want uitgever Sanoma had andere prioriteiten. In september van dat jaar verhuisde ik naar dit plekje, met dank aan WordPress.
Mozaïek in Bethlehem (Palestina / Israël) – augustus 2011
Ik was in 2011 met Isabel (in februari) al op vakantie geweest. Ruim drie weken naar Brazilië. Die stukjes zijn allemaal verloren gegaan door slecht beheer van web-log. Grrr. In de Europese zomer had ik allerlei werkzaamheden in Nederland en Scandinavië. En toen ontstond er plots een gat in mijn agenda. Veertien dagen vrij. Ik kocht een retourtje Schiphol – Tel Aviv. Best bijzonder want ik had ergens midden van de 70’er jaren gezworen (tegen mijn toenmalige vriendin) dat ik nooit naar Israël zou gaan voor er een eerlijke oplossing was voor de Palestijnen. Die oplossing was er niet in 2011 (nog steeds niet trouwens) maar ik wilde het land toch graag een keer bezoeken.
Na een paar dagen in Tel Aviv vond ik een kamer in Oost-Jeruzalem. Bezet Palestijns gebied, zou je kunnen zeggen. Een heel klein beetje consequent probeerde ik te zijn. Voor wat het waard was / is. Mijn eerste echte bezoek aan Palestijns gebied was een halve-dagtocht naar Bethlehem. Zoals je op de foto / mozaïek hierboven kunt zien, ligt dat geografisch vlak bij elkaar. In de realiteit is het anders. Een muur. De zwaarste grens die ik ooit ben overgestoken. Hekken, camera’s, bodycheck, paspoortcontrole …
Grenscontrole Israël – Palestijns gebied (Bethlehem)
Laat er geen misverstand over bestaan dat ik alle geweld afkeur en als muren en hekken helpen om je bevolking te beschermen dan heb ik begrip voor extreme beveiliging. Goed, ik wil het niet over politiek hebben en zeker niet over het Israëlische – Palestijnse vraagstuk.
Bethlehem. Hoe oud was ik toen ik dat woord voor het eerst hoorde? Twee – drie? Zoiets denk ik. Er stond in de decembermaand altijd een kerststalletje bij ons thuis. Eerder een kerstgrot – gemaakt door Nonkel Gustaaf (beeldhouwer). En nu ben ik vlak bij die legendarische stad. Legendarisch in mijn katholieke kinder-oren. Ik mocht ooit de traditionele middernachtmis-processie ‘aanvoeren’ (voorop lopen) als misdienaar met het kindeke Jesus in mijn armen. Eindbestemming: de kribbe in de kerststal in onze parochiekerk Sint-Bavo in Boechout. Optreden zat al van jongs af aan in mijn bloed. (Kuch kuch)
Eenmaal de grenscontrole achter de rug staan er verschillende toeristenbusjes (en gidsen uiteraard) te wachten die je graag langs alle bijbelse plekjes rijden. Grote toeristenwinkels vlak bij de hekken deden me aan Lourdes denken. Toeristenprullaria, je kent het wel. Als ik het me goed herinner was de eerste bestemming een weiland – daar waar de herders d’engelen hoorden zingen dat de heiland is geboren. Klik klik klik …. foto’s. Ik moet lachen met mijn eigen gedachten. Wat een onzin en ik maak er ook nog foto’s van. Dat deed ik ook op alle volgende bestemmingen die ochtend. Foto’s maken van locaties uit een boek. Weliswaar de bijbel maar dan nog.
Je moet diep bukken om in de Basiliek van de Geboorte naar binnen te gaan. Een grote – haast lege kerk. Geen stoelen of banken. Overal plukjes toeristen. Er liggen veel roosters in de vloer, zo krijg je een blik op een mooie mozaïekvloer ergens op een lager niveau. Romeins neem ik aan.
Interieur Basiliek van de Geboorte (Bethlehem)
Ergens links achteraan tussen de pilaren is een zijkapel. Daar staan mensen aan te schuiven. Dáár stond ooit de stal waar Maria haar kind ter wereld kracht. Er was geen plaats in de herberg, weet je wel? Waarschijnlijk wilden andere gasten geen ooggetuige zijn van een bevalling. Of was het Jozef die zijn zwangere vrouw wat privacy gunde en koos voor een plek met wat stro bij de os en de ezel. Deze plek dus.
Volgens de overlevering is dit dé plek waar Jesus van Nazareth is geboren.
Als ik deze foto had gepubliceerd als ‘Waar ben ik? -prijsvraag’, had je dan kunnen raden waar en wat dit is? Waarschijnlijk niet. Je krijgt ongeveer vijftien seconden de kans om een foto te maken zonder andere bezoekers. Ik kijk mijn ogen uit; een beetje naar de plek maar nog meer naar collega basiliek-bezoekers. Een schitterende mix van vrome aanbidding en daarna gauw poseren alsof je bij de Eiffeltoren of bij Manneke Pis staat.
Fotoshoot in Bethlehem – augustus 2011
Ik herinner me ook nog een kapel waar de kindermoord van Bethlehem (28 december) wordt herdacht. De rondleiding in Bethlehem bracht me vervolgens naar de ‘Heilige Melkgrot’. “Wat? Waar?” hoor ik jullie vragen. Dat vroeg ik toen ook. De melkgrot van de maagd Maria. “Ooo die … ” antwoordde ik met heel veel vraagtekens in mijn ogen. Kijk nog eens goed op de mozaïek-kaart. Ik had er nog nooit van gehoord.
Melkgrot van de maagd Maria – Bethlehem
Je zult begrijpen dat hier mijn ‘I don’t believe’ – stekels recht overeind stonden. Wat is de bron van dit verhaal? De uitleg ter plekke was ongeveer als volgt: “Toen het duidelijk werd dat koning Herodes de opdracht had gegeven om alle net geboren jongetjes te doden, vluchtten Jozef en Maria met hun baby. Net buiten de stad – zoals je weet zijn ze op weg naar Egypte – voelt de jonge moeder stuwing. Het kind moet gevoed worden. Ze vinden een grot en mama Maria legt haar kind aan de borst. Als bij een wonder kleurt de donkere grot plots melkwit.” Geloof je me niet? Kijk nog maar eens goed naar de foto hierboven. Een melkwitte rots als plafond. Ja toch? Ooo vandaar.
Een halve dag in Bethlehem en dan weer terug naar de grenscontrole. Ik had veel van dat soort halve dagen – religieus toerisme – in Israël. Ik zal er nog wel een paar keer over vertellen
Nooit eerder zat er een gat van meer dan drie maanden tussen de vorige en deze aflevering van ‘1000 vragen aan mezelf’. Laat ik proberen om elke maand (minstens) vijfentwintig vragen te beantwoorden dan komt er over anderhalf jaar een eind aan deze serie. IJs en weder dienende … moet ik er dan wel bij vermelden. Daar gaan we weer … ik dan toch.
601. Waar let je op als je iemand voor het eerst ontmoet?
Best wel een goede vraag maar ik vind de vraag beantwoorden een stuk lastiger. Ik denk: iemands fysieke kenmerken zoals lengte, overgewicht of juist skiny, het haar, gezichtsuitdrukking, kleding. Uiteraard zijn er allerlei factoren die een rol spelen. Is het een eerste zakelijke ontmoeting? Dat is vast anders dan een eerste ontmoeting in familie-verband. Is hij of zij een zoener of eerder een handruk-knijper? Wordt er meteen gehugd? (Iets dat in Afrika heel gebruikelijk is).
602. Waarmee zou je wat actiever kunnen zijn?
Dat is een terugkerende bekentenis. Ik ben een uitsteller (zie heel veel vorige vragen / antwoorden). Maar ben ik eenmaal in gang geschoten dan ben ik best wel actief.
603. Speel jij de hoofdrol in je eigen leven?
Kun je hier nee op antwoorden? Natuurlijk speel ik de hoofdrol in mijn eigen leven. Maar als de vraag is of ik de hoofdrol speel in onze relatie (Isabel – Koen) of in (met) mijn familie dan is het antwoord uiteraard gevarieerder. Maar ook dan ben ik eerder een hoofdrolspeler dan een figurant.
604. Welke leraar heeft een positieve invloed op je gehad?
Herman de Graef. Misschien schrijf je ‘Graef’ met twee a’s. Hoofddocent Nederlands en didactiek op het regentaat in Antwerpen (eind jaren 70 van de vorige eeuw). Op de middelbare school denk ik aan Herman Boets (ook leraar Nederlands). Op de AVEK … dat vind ik moeilijker om te kiezen. Jacques. Salvatore. Ine. Godert. Dirk. Maar dan doe ik anderen te kort. Op de AVEK was het kollektief het belangrijkst. Ik en (met) de anderen. Een soort UBUNTU avant la lettre … I am because we are.
605. Wat zou je het meest missen als je doof was?
Stemmen … denk ik. Van mijn geliefden. Isabel, de kinderen en kleinkinderen. Natuurlijk ook muziek en liedjes. Mis ik de stem van Ine? Een lastige vraag. Haar innerlijke stem hoor ik nog steeds – bijna dagelijks. Haar echte stem kan ik moeilijk oproepen maar ik zou die stem wel onmiddellijk herkennen als ik die zou horen.
606. Om welk nieuwtje was je onlangs verbaasd?
Als ik het woord ‘nieuwtje’ even vergeet dan verbaas is me dagelijks hoe het in de wereld zo uit de klauw kan lopen. Ik heb het niet over corona / covid-19 maar over hoe Trump bezig is. Elke dag een tikkeltje erger (egocentrischer, narcistischer, racistischer, enzovoort) dan de dag daarvoor. Stel je toch voor dat die man kan (mag) doorgaan als president van de Verenigde Staten tot de derde week van januari 2025. Dan worden het de Verdeelde Staten van Amerika. Ook de complotdenkers (theorieën) verbazen me steeds weer.
607. Zou je wel weer kind willen zijn?
Nee, niet echt. Het lijkt me best pittig om nu kind te zijn. Verwachtingen cq dagelijkse realiteit.
608. Wat zou je uren doen zonder je te vervelen?
Wat ik nu doe. Beetje bloggen, beetje rondneuzen op internet. Krant, tijdschrift een gemist televisie-programma bekijken en lezen uiteraard. Lezen dus.
609. Wanneer was jij op het goede moment op de juiste plek?
Op een première van het Iepenloftspul in Jorwert (Friesland). De feint fan twa masters (2002). Naar jaarlijkse gewoonte ging ik (gingen wij) naar de voorstelling in de notaristuin. Natuurlijk ontmoetten we dan ook Hanneke en Jean Jacques. Vrienden en oud-collega’s. Jean Jacques vroeg me waar ik mee bezig was. Ik antwoordde: de regie van Lucia de Moucheron met Flairck en Corpus. Een muzikale nieuw-circus-voorstelling. Een week later belde Jean Jacques mij vanuit Stockholm of ik interesse had in een nieuw-circus-voorstelling met 150 Europese jongeren. De rest is geschiedenis. Zonder dat moment was ik waarschijnlijk niet (nooit) in Scandinavië of Afrika terechtgekomen.
610. Sta je vaak stil bij hoe dingen gemaakt worden?
Zelden. Ik heb geen bijzondere interesse in technische zaken. Nee.
611. Wat was het kleinste succesje dat je hebt geboekt?
Hahaha. Ik heb afgelopen zondag onze oude Nissan X Trail aan de praat gekregen nadat hij niet wilde starten toen Isabel vertrekkens gereed was.
612. Word je meestal jonger of ouder geschat?
Jonger. Dank u. Obrigado. Merci. Da ge bedankt zèt dè witte war!
613. Wanneer heb je voor het laatst zand tussen je tenen gevoeld?
Bijna dagelijks als ik in Mozambique ben want daar loop ik heler dagen op blote voeten en delen van onze tuin zijn erg zanderig. Of op het strand van Ponta d’Ouro. Als ik in Leeuwarden ben … dan zal het vast wel op het strand geweest zijn, in Zandvoort of in Vlissingen.
614. Wat wilden je ouders vroeger dat je zou worden?
Gelukkig.
615. Welk apparaat van vroeger mis je?
Heel af en toe mijn pick-up. Nostalgie dus. In Bergen op Zoom hadden we vroeger een ijsmachine. Om zelf (slagroom) ijs te maken. Met aardbeien, bramen of rode bessen. Natuurlijk is zo’n apparaat nog te koop. Net als een espresso-apparaat. Maar ik koop die dingen niet. Dus missen … is het niet echt.
616. Waarin denk of doe je nog steeds als een kind?
Ik denk in het ‘vertrouwen in anderen’. Noem het naïef … ik weet het maar zo zit dit beestje in elkaar.
617. Heelt tijd alle wonden?
Tja. Ja en nee. Je leert er mee omgaan en je probeert dat oude wonden niet opnieuw beginnen etteren.
618. Ben je romantisch?
Op een schaal van 1 tot 10 ben ik een romantische zeven.
619. Wat zou je tegen je jongere ik willen zeggen?
Ook deze vraag heb ik naar mijn gevoel al een paar keer eerder beantwoord. “Beste ik – was iets ambitieuzer geweest op school. Zet je muzieklessen door en geef niet zo snel op. Ga op dansles. Op de tekenacademie (in Hove) heb je braaf de opdrachten uitgevoerd maar nooit gezocht naar je eigen stijl en beeldtaal. Dat had je meer aandacht kunnen / moeten geven.”
620. Wat doe je met gekregen souvenirs?
Bewaren tot een moment van verhuizen of omdat er iets kapot is gevallen. Ja, ik weet het. Ik ben een bewaarder maar gelukkig is het souvenirs krijgen van anderen een zeldzaamheid geworden. En zelf probeer ik ze zo weinig mogelijk te kopen.
621. Van wie heb je onlangs afscheid moeten nemen?
Van Rob. Vriend, oud-huisgenoot, collega en nog heel veel meer. En het afscheid moest via WhatsApp want de corona-realiteit maakte een persoonlijk (afscheid)bezoek onmogelijk.
622. Ben je een jongens- of een meisjesvader?
Hoe moet ik deze vraag interpreteren? Ik heb een zoon en een dochter. Kiezen tussen hen is uiteraard onmogelijk maar ik denk dat ik iets meer naar een meisjesvader neig. Eigenlijk een rare vraag.
623. Heb je weleens je eigen ansichtkaarten gemaakt?
Ja. Ik heel af en toe. Voor het laatst voor de bruiloft van een vriend. Het is dan wel geen ansichtkaart maar een felicitatie-kaart. Mijn moeder heeft het wel jarenlang gedaan. Met theezakjes. Pergamano. Dozen vol …
624. Hoe zou je familie jou omschrijven?
Ik denk dat de bedenkers van deze 1000 vragen vergeten zijn om alles na te lezen op ‘dezelfde vraag’. Ook deze vraag kwam al eens eerder aan bod. Mijn familie zal we omschrijven als loyaal, ver weg, betrouwbaar, creatief. En er zullen vast neven en nichten zoiets denken als … ouwe bok, groen (Afrikaans) blaadje …. de gelukzak.
625. Waar zoek je je kleding op uit?
Waar ga ik naar toe? Daar kies ik mijn kleren op uit. Naar een vergadering – dan zijn het vast schoenen, een lange broek en een overhemd of polo-shirt. Ga ik een biertje drinken met vrienden (in Afrika) – sandalen, korte broek, tshirt of een los-zittende (flodder) bloes. En uiteraard heeft het weer grote invloed op het kiezen van kleren. Een trui, een extra onderhemd, handschoenen, een regenjas. En in Mozambique zal Isabel er voor zorgen dat ik niet drie dagen na elkaar hetzelfde aantrek – al ga ik nergens heen. De schat.
Gisteren bekende ik dat ik nog nooit in Bergen of Charleroi ben geweest. Dat van Charleroi is geografisch gezien niet juist want ik was een paar keer op het vliegveld van ‘Brussel-Zuid’. Ik heb de stad of de (verpauperde) buitenwijken nog nooit met eigen ogen aanschouwd.
De titel maakt natuurlijk duidelijk dat ik vandaag iets over Vlaamse steden wil melden. Ken ik Vlaanderen dan beter dan Wallonië? Beter dan Nederland of Mozambique? Er is geen juist antwoord mogelijk op deze vraag. Hieronder ga ik een lijst publiceren van alle … Vlaamse steden. Ik heb wel hulp gezocht bij nonkel Wikipedia (klik HIER) zodat ik alle 65 steden in het Vlaams gewest kan vermelden. En ik gebruik een (#) om aan te geven hoe goed ik zo’n stad ken als bezoeker. Ik heb de volgende indeling in mijn hoofd:
( ) Een Vlaamse stad waarvan ik niet eens wist dat ze bestaan. Nou ja … waarvan ik eerlijk gezegd niet wist dat ze zich een stad mogen noemen.
(#) Steden die ik wel van naam ken maar waar ik nog nooit écht ben geweest. Hooguit voorbijgereden of gestopt om de weg te vragen, te plassen of te tanken.
(##) Steden waar ik ooit moest zijn in verband met werk of een afspraak maar nooit echt heb bezocht. Zeker niet als toerist.
(###) Steden die ik wat vaker heb bezocht (werk, vrienden, familie, theater, festival, concert etc) en dan met ietsjes meer aandacht. Maar nog steeds is mijn kennis zeer oppervlakkig.
(####) Steden die ik wel als toerist heb bezocht. Dus waar ik ook kerken en/of een museum van binnen heb gezien. En waar ik heb gewandeld in de stad en/of in een park.
(#####) Steden waarvan ik durf te zeggen dat ik ze ken. Niet als inwoner maar als geregelde bezoeker.
De wandelschoenen aan, de stadsplattegrond in de achterzak en daar gaan we … Brugge op z’n mooist.
Als aankomend leraar geschiedenis heb ik ooit (school)groepen begeleid tijdens stadsbezoeken (excursies als gids) in Brugge en Lier. Ook in Trier maar dat is in Duitsland. Goed daar ga ik met mijn (onzinnig) lijstje … van nul naar vijf.
( ) Halen (L), Mesen (WV), Oudenburg (WV) en Zoutleeuw (VB).
Kan ik hier nog enige duiding geven? Dat ik de provincie Antwerpen het beste ken is logisch want ik ben geboren in Mortsel (A), ging naar school in Boechout en Antwerpen. Boechout is een buurgemeente van Mortsel (A) en Lier (A). Wij hadden een vakantiehuisje in Hamont-Achel (L) en mijn oma woonde acht jaar in Menen (WV).
Ik zocht ook nog even naar een lijst van Belgische gemeenten. Klik HIER. Vlaanderen heeft 300 gemeenten. Beveren (A) is de grootste gemeente (inwoners) in Vlaanderen die zich geen stad mag noemen. Brussel (natuurlijk wel een stad) zou ik opnemen in mijn lijst met vier (####) kruisjes. Brussel is historisch natuurlijk wel een Vlaamse (Brabantse) stad maar maakt (politiek) geen deel uit van het Vlaamse gewest.
Een saai lijstje? Waarschijnlijk wel (sorry) maar ik vond het leuk om er eens bij stil te staan omdat ik gisteren over het onbekende Henegouwen schreef. Mocht je een (toeristische) tip hebben in Vlaanderen … dan houd ik me aanbevolen. Eerst maar eens deze corona-periode gezond en verantwoord doorkomen …
Waarschijnlijk kent iedereen het spelletje: “Ik zeg een woord – bijvoorbeeld: ‘bergen’- en dan zeg jij …” Om bij hetzelfde voorbeeld te blijven … ‘Bergen’ en dan volgen er reacties zoals: ‘Wandelen. Alpen. Sneeuw. Vakantie. Pyreneeën.’ Als ik deze vraag stel in West-Brabant (NL) dan is de kans groot dat mensen ‘Bergen op Zoom’ antwoorden want in het Markiezaat zegt men: ‘Bergen’ en niet ‘Bergen op Zoom’.
Misschien krijg je wel een verwijzing naar het Noord-Hollandse Bergen of Bergen aan Zee. Of mensen die Noorwegen een beetje kennen reageren mogelijk met het Noorse Bergen. Of wie weet ‘Bergen Belsen’.
Bergen (Mons) Foto: Hugo Segers
Is er iemand die dit stukje leest al op de gedachte gekomen om ‘Mons’ te antwoorden? De Waalse stad‘Bergen’. ‘Mons’ dus in het Frans. Waarschijnlijk niet. Zoals je onder de foto kunt lezen is deze foto gemaakt door (collega) Hugo Segers. Hij was afgelopen weekend op city-trip naar het Waalse Bergen en hij plaatste heel mooie foto’s op zijn Facebook-pagina.
En dat zette me aan het denken. Ik ben nog nooit in Bergen (Mons) geweest en ook Charleroi ken ik enkel vanuit de verte omdat er een snelweg in de buurt ligt die ik wel eens gebruik. Ik weet NIETS over deze Belgische steden. Het lijstje van steden (in Europa en in de wereld) die ik al heb bezocht is best wel lang. Van San Francisco tot Beijing. Van Moskou tot Rio de Janeiro. Van Talinn tot Brugge. Van Belfast tot Nairobi. Van Stockholm tot Marrakesh. Van Jerusalem tot Kaapstad.Van Damascus tot Irkoetsk. En ja ook Bergen op Zoom, Bergen (NH) en Bergen in Noorwegen heb ik al bezocht. Maar het Belgische Bergen … ik weet er niets van. Rien de Rien. Een totaal onbekende stad in mijn eigen land. Dat laatste is maar deels waar want ik woon al sinds 1979 in het buitenland. Maar toch …
De nieuwe corona-maatregelen in de Lage Landen zijn niet bevordelijk om nu onmiddellijk een stedentrip te plannen naar Mons. Ik zet de stad (en Charleroi) wel op mijn lijstje om met de voetbalvrienden eens te bezoeken. We waren tenslotte al samen in: Luik, Marseille, Lyon, Firenze, Luca, Milaan, Sevilla, Istanbul, Eindhoven, Lier, Mechelen, Mortsel, Lissabon, Napels, Palermo. Ja … en ook in Bergen op Zoom.
Bergen (Mons) Foto: Hugo Segers
Wie van mijn volgers (lezers) kent de hoofdstad van de Belgische provincie Henegouwen? Ooit al eens bezocht? Wij gingen vroeger met onze kinderen af en toe op stedenbezoek. Ik herinner me: Ieper, Oudenaarde, Rijsel, Gent en Rome. En met Ine waren er korte uitstappen naar Praag (2x), Londen (2x), Barcelona (2x), Kassel (3x), Berlijn (1x) en Parijs (3x). De steden die we bezochten tijdens ‘gewone’ vakanties laat ik hier onvermeld.
Wat zijn jullie favoriete steden om te bezoeken? City-trips dus van twee, drie of vier dagen. Ik ben benieuwd. Maar eerst is het opnieuw: “Blijf in uw kot!”
ps. Ik heb de foto’s ongevraagd ‘weggeplukt’ van de Facebook-pagina van Hugo Segers. “Hugo, mocht dit een probleem voor je zijn dan hoor ik het wel. En dank voor de tip. Een eye-opener om het in slecht Vlaams te zeggen”
