Internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust

Tags

Auschwitz, Birkenau, Concentratiekamp, Herdenking, Herinnering, Holocaust, Polen, Reizen

Het is vandaag 75 jaar geleden dat de eerste troepen van het Rode Leger het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau binnentrokken. Nederland herdenkt de Holocaust op de laatste zondag van januari. Heel veel landen doen dat op 27 januari.

Begin juli 2006 bezocht ik de voormalige vernietigingskampen in Auschwitz en Birkenau in het zuiden van Polen. Auschwitz is de Duitse naam van de Poolse stad Oświęcim

Een indrukwekkend bezoek. Het is moeilijk om de juiste bijvoeglijke naamwoorden te vinden die recht doen aan de emoties van zo’n bezoek. Ik ga dus weinig woorden gebruiken. Ik maak een keuze uit mijn foto’s.

Toegangspoort van Auschwitz I – “Arbeit macht frei”

De executiemuur in Auschwitz I

Auschwitz I

Toegangspoort Auschwitz II – Birkenau

Auschwitz II – Birkenau

Auschwitz II – Birkenau

Nederlandse herdenkingsplaquette – Auschwitz II – Birkenau

Auschwitz II – Birkenau (5 juli 2006)

Ik heb een kleine selectie van mijn foto’s hier gepubliceerd. Ik heb met opzet voor bekende (en neutralere) beelden gekozen. Iedereen kan zich de gruwelen voorstellen omdat we met regelmaat foto’s, documentaires of films over de nazi-vernietigingskampen zien. Die hoef ik dus niet toe te voegen. Het bezoek aan Auschwitz I (Stammlager) doe je in een kleine groep van ongeveer 15 a 20 personen onder begeleiding van een gids. Het bezoek aan het veel grotere Auschwitz II – Birkenau (een paar kilometer verderop) doe je in je eentje. Een bus brengt je tot bij de toegangspoort.

Na mijn bezoek – ik was er een kleine vijf uur – reed ik naar het noorden – richting Warschau. Ik herinner me helemaal niets van de weg of het landschap. Pas toen het begon te schemeren, dacht ik dat het tijd werd om een camping op te zoeken. Ik had veel tijd nodig om weer terug te keren tot de dag-dagelijkse realiteit. Een dag (bezoek) die gegrift staat in mijn herinneringen.

Op de IJzertoren in Diksmuide staat in vier talen: Nooit meer oorlog. Een hartekreet na de Grote Oorlog (!914 – 1918) maar in de realiteit blijft het een … hartewens.

Repertwaar (3)

Tags

Avek, De Broertjes, Drachten, Eindregisseur, Eric de Groot, Friesland, Improvisatie, Indonesië, Jeugdtheater, Meespeeltheater, NOB, Nondesnot zei de koning, Repertoire, Rijbewijs, Rob Heiligers, Singapore, Stichting Broersma, Theater

Na mijn afstuderen op de AVEK (Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie) ging ik onmiddellijk aan de slag als drama / theaterdocent. Ik schreef er vorige week al over. Wij woonden in die jaren in Wyns – een paar kilometer ten noorden van Leeuwarden. Twee goede vrienden – Eric en Rob – die ik kende uit de AVEK-tijd – hadden een grappig verhaal bij elkaar gefantaseerd – Opa is een Mafkees – en zij speelden deze voorstelling met veel enthousiasme op scholen en in club- en buurthuizen. Voor hun nieuwe voorstelling vroegen ze mij als eindregisseur.

NONDESNOT, ZEI DE KONING

De Broertjes (1987) Jeugdtheater 4+

Wat doet een eindregisseur? Daar is natuurlijk geen vaste definitie over te geven. Je zou kunnen zeggen: ik was een betrokken toeschouwer en mocht (ongezouten) mijn feedback geven in het repetitielokaal nadat zij een eerste versie van hun nieuwe voorstelling klaar hadden. Bijvoorbeeld een suggestie om een stukje te schrappen of in te korten en een ander stukje wat beter uit te werken. Zorgen dat de spanningsboog van de voorstelling (en het verhaal) in orde was. Een goede balans vinden in ‘vaste onderdelen’ en ruimte laten voor ‘improvisatie’ en ‘meespelen’.

Het verhaal heel in het kort: ‘De koning houdt van toneelspelen, maar als hij dat doet, lacht het volk hem uit. Wat nu? Het publiek wordt erbij gehaald om een oplossing te vinden.’

Improvisatietheater. Meespeeltheater. Een voorstelling  waar de twee acteurs heel veel contact hebben met het (jonge) publiek. Kinderen doen suggesties en spelen zelf mee. Elke voorstelling is dus weer een nieuwe creatie. Het is (was) de kracht van De Broertjes – Rob (Heiligers)  en Eric (de Groot). Het was vaak dolle pret. De eerste voorstellingen ging ik mee en praatten we lang na. Wat werkt, wat moet scherper, wat moet duidelijker?

Ik herinner me een schoolvoorstelling waar twee programmeurs kwamen kijken. Deze heren hadden interesse in deze meespeel-voorstelling. De heer J. Riemersma wilde kijken of hij dit project geschikt vond voor de basisscholen in Smallingerland (Drachten). De heer B. van Dam kwam kijken namens stichting NOB (Nederlandse Onderwijs in het Buitenland). Na de voorstelling die deze twee heren bezochten, vond er een kort nagesprek plaats. Afzonderlijk van elkaar. ‘Drachten’ wilde graag nog wat verder rondkijken. Misschien een volgende keer, nu niet. Jammer en teleurstelling. Bob van Dam (NOB) zag er onmiddellijk brood in. Of ‘De Broertjes’ ook naar Indonesië en Singapore wilden met deze voorstelling? Zeven weken naar Azië om op alle Nederlandse scholen in Indonesië deze voorstelling te spelen en een theaterproject te begeleiden samen met de kinderen en onderwijzers. Een nieuw gat in de ozon-laag, zo hoog sprongen Rob en Eric. “Adieu Drachten, here we come Jakarta.” Zij gingen er heen als de broertjes AC en DIRK met TEUR als familienaam. Acteur en Dirkteur – inclusief een diploma voor de kinderen.

Natuurlijk gaat een eindregisseur … niet mee. Snik. Heel begrijpelijk natuurlijk. Later volgden nog kortere tournees in Afrika, Brazilië en Europa. Nondesnot, zei de koning. Eén groot avontuur. Een bladzijde uit een jongensboek.

Nog een laatste toevoeging. Rob en Eric hadden in die tijd nog geen rijbewijs. Zij deden alles met het openbaar vervoer. Kostuums en attributen zaten in twee grote rugzakken en in nog wat kleinere tasjes. Een stoel (troon) en een tafel staan op elke school dus waarom zou je die zelf meenemen? In hun flyer stond dus heel duidelijk: “Ophalen bij het dichtstbijzijnde trein- en busstation wordt heel erg gewaardeerd.” Laat dit detail nu juist de reden zijn waarom de NOB interesse had in deze voorstelling. Zij wisten dus dat er nauwelijks extra bagagekosten zouden zijn bij verre verplaatsingen per vliegtuig. BINGO.

Gisteren schreef ik dat de afgelopen week druk en een beetje bizar was. Eén van de hoofdrolspelers in deze week was … Stichting NOB. Juist ja, dezelfde stichting maar dan vijfendertig jaar later.

In de serie: REPERTWAAR

ps. Ook volgende week schrijf ik over een voorstelling die ik maakte met deze twee vrienden / acteurs. Via een deels verouderde website vind je meer informatie over deze voorstelling en De Broertjes (Stichting Broersma). Klik HIER

Een onzinnig lijstje (4)

Tags

Antwerpen, Catherine Zeta-Jones, Chicago, Dans, Ellen Evers, Ine, Jazz, Musical, New Brunswick, Onzinnig lijstje, Philadelphia, Pia Douwes, Queen Latifah, Reizen, Renee Zellwegger, Richard Gere, Theater, Tony Neef, Usa, Utrecht, Vrienden

Nu gebruik ik deze titel – Een onzinnig lijstje – voor de vierde keer. Misschien dekt deze term niet meer helemaal de lading. Ik begon vorige week aan deze kleine serie met het voornemen om een onzinnig lijstje te publiceren. Maar terwijl ik dat lijstje maakte – puttend uit mijn herinneringen – kwamen er natuurlijk ook mini-verhaaltjes naar boven. De twee vorige logjes waren dus een ietsiepietsie meer dan een onzinnig lijstje. Ik ga vandaag verder volgens dat concept.

Ine en ik zijn drie keer samen naar het Beatrix-theater in Utrecht naar een musical gaan kijken. Lees je mee?

Chicago – Muziek – John Kander / Tekst – Fred Ebb en John Kander

Eind oktober, begin november 1999 bezocht ik in mijn eentje een Nederlandse vriend in New Brunswick, niet heel ver van New York. Hij was overdag aan het werk – dat had iets te maken met de verwachte millennium-bug. Ik ging dus vaak mijn eigen gang. Ik nam oa de trein naar Philadelphia – ook niet heel ver weg. Het werd een hele mooie dag. Ik moet er een ander keertje wat uitgebreider over schrijven. Op het station zag ik een poster voor ‘Chicago’ in een plaatselijk theater. Aanvang 18u. Ik wist dat deze musical ook in Utrecht is te zien. Ik kocht een kaartje en belde vanuit een telefooncel naar huis. Uiteraard was Ine benieuwd naar mijn activiteiten en een tikkeltje jaloers dat ik de grote plas was overgestoken in mijn eentje. Goed. Ik vertel haar wat over New York en over New Brunswick. En dat ik bel vanuit Philadelphia. Oei. Slik. Ik hoor dat ze nu meer haar best moet doen om de jaloezie niet te laten doorklinken in haar stem. Ik – de snoodaard – doe er nog een schepje bovenop en zeg: “Ja, en vanavond ga ik naar Chicago.” Een figuurlijke dolk zoeft via telecommunicatie naar Bergen op Zoom. “Wat?” Zij denkt uiteraard aan de stad en niet aan de musical. Ik probeer de wond te verzachten door er gauw aan toe te voegen: “De musical, niet de stad.” Een koel gegrom is haar reactie maar ze wenst me wel een fijne avond toe. Die had ik. Zeker weten. Ik zat op een van de eerste rijen in een maar half gevuld theater.

Chicago

Kort nadat ik terug thuis was, kocht ik vier kaartjes – inclusief een etentje vooraf – voor ‘Chicago’ in Utrecht. Wij tweeën en Catelijne en haar – toen nog vriend, nu ex. Als goedmakertje? Tja, wie weet. Ik vond het leuk om deze show- en dans-musical nog een keertje te zien.

We hadden een topcast. Als ik het me goed herinner: Ellen Evers (Roxie Hart), Pia Douwes (Velma Kelly), Tony Neef (Billy Flynn), Serge-Henri Valcke (Amos Hart). Wie de rol van Mama Morton en Mary Sunshine vertolkten, ben ik vergeten. Veel (jazz) dance, nauwelijks decorwisselingen zoals in heel veel musicals. Het orkest op het podium. De personages doorbreken regelmatig de zogenaamde vierde wand. Ze praten rechtstreeks tegen het publiek – zonder overigens een antwoord te verwachten. Hahaha – stel je voor. Een musical in de traditie van muziektheater van Bertold Brecht en Kurt Weil.

Yes, it’s our cup of tea. Genieten met een hoofdletter.

Drie of vier jaar later stond deze musical geprogrammeerd in de Antwerpse Stadsschouwburg. Een Engels gezelschap op tournee. Alweer een last minute besluit. Vanuit Bergen op Zoom is de Sinjorenstad vlakbij. Dus voor de  – respectievelijk derde en tweede keer – op naar Chicago. Dat werd een kleine teleurstelling. De hele setting was precies hetzelfde als de voorstellingen die ik eerder zag. Maar er spatte nauwelijks energie van het podium naar de zaal. Allemaal een beetje tam en vermoeid. Een behoorlijke tegenvaller. Wel het bewijs dat het niveau van de acteurs (m/v) en dansers (m/v) er echt toe doet. De cd met de Nederlandse cast hebben we bij wijze van spreken grijs gedraaid. Ook vandaag nog hoor ik de Chicago-liedjes met veel plezier voorbijkomen als ik op mijn iPod de ‘Musical Shuffle’ intoets.

Uiteraard heb ik de film met oa Renée Zellweger, Catherine Zeta-Jones, Queen Latifah en Richard Gere – al een paar keer gezien. Of dat ook met Ine was, weet ik niet meer. Met Isabel herinner ik me dat wel. Zij is niet echt een musical-liefhebber maar als er veel in gedanst wordt dan is het wel goed. Ook het dramatische verhaal (en de film) van ‘Les Misserables’ kon haar wel bekoren.

In een volgende aflevering volgen er nog twee musicals die we samen in Utrecht hebben gezien. ‘Saturday Night Fever’ en ‘Mama Mia’.

In de serie: ONZINNIG LIJSTJE en MUSICAL

Over reizen in Mozambique

Tags

Besabine, Bloggen, Colombia, Foto's, Mozambique, Reizen, Toerisme, Website

Al jaren volg ik het blog van Sabine. Zij emigreerde jaren geleden naar Colombia. Het land van haar grote liefde. Haar blog is uitgegroeid tot een prachtige online-reisgids van haar nieuwe vaderland. Honderden tips over wonen, werken en reizen in dit Zuid Amerikaanse land.

BESABINE – over reizen, wonen en werken in Colombia

Ook als je niet van lezen en reizen houdt is haar website een aanrader. Prachtige en vooral kleurrijke foto’s spatten van je scherm. Kijk maar eens: BESABINE.

Waarom vertel ik nu over haar en haar website? Omdat ik al heel veel jaren zoveel herken bij haar. Ik reageer vaak op haar stukjes met de woorden: “Zo herkenbaar”. Zoals de meeste mee-lezers hier wel weten, ben ik vaak in Mozambique waar mijn vrouw woont. Anders dan Sabine heb ik nooit de volledige emigratie-stap gemaakt. Ik blijf in Nederland wonen (en werken) maar reis zo vaak mogelijk naar het land van mijn geliefde. Ik noem het dan ook mijn tweede thuis.

En nu komt het … ik overweeg om een nieuw blog te starten over ‘Reizen in Mozambique’ en de buurlanden. Sabine is dan zeker een voorbeeld. Ik heb ondertussen veel eigen foto’s van dit Afrikaanse land. Ik heb veel reiservaring en ik deel graag wat ik weet. Natuurlijk is er op dit blog heel veel te vinden over deze voormalige, Portugese kolonie. Klik maar eens op het trefwoord MOZAMBIQUE dan krijg je honderden stukjes waarin ik iets schrijf over dit land aan de Indische Oceaan. Maar deze schrijfels zijn zeer willekeurig van opzet. Bijvoorbeeld omdat ik iets beschrijf dat me net is overkomen of omdat ik iets heb opgepikt uit het plaatselijke nieuws. Op een nieuw blog zou ik alles veel systematischer ordenen. Bijvoorbeeld: Over reizen naar Mozambique. Over Maputo en omgeving. Over daguitstappen. Over de stranden. Over de eilanden. Over het dagelijks leven. Reisbestemmingen buiten de hoofdstad. Tips voor meerdaagse tochten. Bezoek aan Zuid Afrika. Bezoek aan Eswatini. Tips voor een veilig verblijf. Over klimaat. Kunst en Cultuur. Enzovoort, enzovoort.

Mozambique in bloei

Bestaat er al zo’n website in het Nederlands? Ik denk het niet. Natuurlijk hebben reisorganisaties die (groeps)reizen aanbieden in dit deel van de wereld informatie over Mozambique op hun site. Ik ga een opzet maken en als ik dat dan publiceer, zijn jullie de eersten die het zullen weten. Zou jij zo’n blog volgen?

Hier ga ik gewoon door met vertellen … wees niet bang dat dit de aankondiging is van een tijdelijke of definitieve stop. Op naar 1500 gepubliceerde stukjes. Nog ruim een maand en dan sluit ik mijn negende jaar als blogger af. Op naar het tiende jaar. Maar ook tijd voor iets nieuws.

Maar één keer

Tags

één keer, Familie, Jagen, Katholiek, KNS, Lillehammer, Misbruik, Namibië, Parachute, Pijp, Roken, Skiën, Zwitserland

Ik probeer me te herinneren hoe ik op het idee kwam om dit logje te schrijven. Ik weet het niet meer. Natuurlijk door een associatie, maar welke? Waarschijnlijk door iets dat ik net heb gelezen of heb gezien. Ik maak een kort lijstje met een verhaaltje van zaken die ik maar één keer in mijn leven heb gedaan of heb meegemaakt.

Alpine-Skiën

Mijn ouders waren lid van de Christelijke Mutualiteiten (Vlaams Ziekenfonds). Kinderen van leden van de CM mochten drie keer mee op preventieve luchtkuren. Zo heetten de tiendaagse vakantiekampen. Met de elf-jarigen naar Middelkerke (Belgische kust). Met de veertien-jarigen naar Melchtall (Zwitserland) en als zeventien-jarige naar Glüringen (ook in Zwitserland). De twee eerste kampen waren zomerkampen, het kamp in Glüringen was een ski-vakantie – uiteraard in de winter. Met Walter Capiau als animator. Ik had nog nooit geskied en omdat ik dit hier ter sprake breng mag het duidelijk zijn dat het bij die ene keer is gebleven. Ik bakte er niets van. Een groepje jongens – ik denk een stuk of tien – en een jonge, blonde Heidi als ski-instructeur. Een voorzichtig begin waarin we bochtjes moesten oefenen. Niet overspringen maar de latten zo plaatsen dat je vanzelf een bocht maakt. Ik lag meer in de sneeuw dan me lief was. Het gevolg … ik had geen succes bij de blozende Heidi – anderen wel. Ik rookte in die tijd pijp. Niet echt, meer een soort bedacht imago. Ik liep ook rond met een bolhoed. Ik maakte een deal met mezelf: “Als ik na drie dagen nog niet fatsoenlijk bochtjes kan skiën dan breek ik – in het openbaar – mijn pijp in twee stukken en stop met roken!” Aldus geschiedde. Ik liet me de derde dag – deels met opzet – boven op wulpse Heidi vallen. Sneeuwhappen. Een afgang. Ik heb nooit (meer) gerookt. Met dank aan Jodel-Heidi. Wat alpine-skiën betreft is het dus bij die ene keer gebleven.

In Lillehammer Noorwegen (2004)

Ook langlaufen – de Noorse ski-variant – heb ik één keertje beoefend. In Lillehammer (Noorwegen). Het was een team-building activiteit van het Cirque Nouveau Ithaka-project. Veel gelachen. Ik vond dat het best wel goed ging tot een Noorse instructeur – alweer een jongedame – me wat technische tips gaf en ik plots alleen nog maar nadacht over wat ik deed. Het gevolg: weg lol en balen dat ik het niet kon. Hahaha. Sneeuwhappen 2.0

Ijshockey kijken

Ik blijf nog even in winterse sferen. Ik ben één keer naar een officiële ijshockey-interland gaan kijken. Ik was net verhuisd vanuit Vlaanderen naar Friesland. Ijshockey in Thialf – Heerenveen. De wedstrijd NEDERLAND – (ik denk) DDR. 40 jaar geleden. Een vriendschappelijke interland in voorbereiding van de Olympische Winterspelen in Lake Placid. Ik herinner me legendarische namen als Larrie van Wieren en Jack de Heer. Ik vond het spectaculair maar ben daarna nooit meer naar ijshockey gaan kijken. Wel op televisie.

Jagen

Ik was veertien denk ik. Ik bracht de paasvakantie door bij een nicht van mijn vader in Nimes (Wallonië). Om mijn Frans bij te spijkeren. Pierre, mijn gastheer – de man van die nicht – was houtvester en hij nam me geregeld mee met zijn jeep op zijn werk-uitstappen. De bossen in. Prachtig en avontuurlijk. We gingen ook een weekend kamperen in een blokhut. Alweer koud – hahaha en de volgende dag ging ik mee op kwarteljacht. Ik herinner me drie of vier mannen met jachtgeweren in bruine of groene, ribfluwelen broeken en jasjes. En hoedjes met een kleine veer. Mijn taak was de kwartels lokken met een plastic badeend. Drie keer knijpen en dan afwachten. Op een teken van Pierre weer drie keer knijpen. Iets tussen “Piep en kwaak” in. De vogels fladderden op. “Pang Pang”. De hond kwam de (aan)geschoten kwartels keurig brengen naar zijn baasje. Nu ik dit typ vraag ik me af: “Waren het wel kwartels?”  Ze zeggen toch “Zo doof als een kwartel”. Heb ik daar voor Jan-Joker staan piepen en kwaken?

Parachute-springen

Ja, je leest het goed. Ook één keer – als cadeautje voor mijn vijftigste verjaardag. Dankjewel Catelijne. In Namibië. Ik heb er al een keer eerder over geschreven. Klik HIER.

#MeToo

Ik zoek eigenlijk een beter titeltje. ‘Seksueel misbruikt’ klinkt veel te zwaar aangezet. Grens-overschrijdend gedrag van een man. Dat was het zeker. Een katholieke priester. Ik wil al meteen duidelijk stellen wat er gebeurd is nauwelijks iets voorstelt in vergelijking met hemeltergend veel gruwelijk misbruik van jongens en van meisjes door katholieke schurken. Frappant dat ik het woord ‘misbruik’ plots anders lees in de context van ‘katholiek’, maar dat terzijde.

Goed, ik vertel. We waren op terugweg van Menen naar Boechout. Wij waren het weekend op bezoek geweest bij mijn Oma en Nonkel Gustaaf. Wij zijn: mijn vader, mijn moeder, mijn broer en ik. Ik was twaalf of dertien denk ik. Uiteraard zaten mijn ouders voorin de auto en wij achterin. Bij de oprit van de snelweg staat een priester te liften. Mijn vader stopt en de man stapt aan mijn zijde achterin de auto. Ik zit vervolgens in het midden. Mijn ouders praten met de man en hij legt plots zijn hand op mijn linker knie en bovenbeen. Ik draag een korte broek. Ik verstijf maar laat niets blijken. Ik kijk strak voor me uit. Langzaamaan kruipt zijn hand naar boven en wriemelt hij zijn hand in mijn linkerbroekspijp en kriebelt hij met zijn vingers voorbij het elastiek van mijn onderbroek. Op zoek naar mijn piemeltje en kleine balletjes – denk ik. Ik verroer me niet. De volwassenen praten met elkaar. Ik voel onbekende kriebels in mijn onderbuik. Een beetje als de sensatie als je heel hoog zwiert in een schommel in de speeltuin. Even later zegt hij dat hij moet uitstappen bij de volgende afrit. Hij verdwijnt. Mijn vader rijdt de autostrade weer op en ik vertel – enigszins beschaamd – wat die man deed. Mijn vader ontploft en wilt terugdraaien maar dat gaat niet onmiddellijk op de snelweg. Mijn moeder kalmeert hem. We rijden niet terug – ik denk dat ik dat prima vond. Daar is het bij gebleven. Verder is er nooit iets vergelijkbaars gebeurd. Eén keer dus maar wel zodanig schokkend dat ik het nog steeds weet en kan navoelen.

Tenslotte

Natuurlijk zijn er nog heel veel andere zaken die ik maar één keer heb gedaan. Zoals boven op de Eiffeltoren of de Twin Towers staan. Ik ben maar één keer in het Vrijheidsbeeld (NY) geweest. Ik ben maar één keer in een hammam (Turks badhuis) geweest. Ik heb maar één keer aan een officiële zwemwedstrijd meegedaan. Ik ben één keer in Rusland geweest en het aantal landen en steden dat ik maar één keer bezocht, is best wel veel. Ik heb één keer meegespeeld in een voorstelling van de KNS (Koninklijk Nederlandse Schouwburg in Antwerpen). Ik was één keer het onderwerp van ‘Het Klokhuis’ (NPO). Enzovoort. Wie weet schrijf ik volgend jaar nog een keertje over ‘Maar één keer’. Hebben jullie mooie voorbeelden of verhalen?

Onverwacht

Tags

Algarve, Cabo Sa Vicente, Faro, Reizen, Sagres, Verjaardag, Vrienden

Dat mijn verjaardag eraan kwam was natuurlijk bekend. Dat ik die voor de eerste keer in tien jaar zonder Isabel zou vieren en dan ook nog op het Europees continent was een gegeven toen ik een maand geleden de koffers pakte ivm familie-dingetjes.

Dat ik op 25 oktober meer Portugees sprak dan op een gemiddelde dag in Mozambique was een grote verrassing. Ik was – onverwacht – een paar dagen in de Algarve met heel goede vrienden. Heel geweldig. En om toch nog even aan mijn meisje te denken, reden we naar het meest zuid-westelijke puntje van Europa. Dichter bij Afrika kon ik die dag niet komen. Sagres, Cabo de Sao Vicente. Zo ‘scoorde’ ik een nieuwe vuurtoren in mijn verzameling.

Lunchen in Vila do Bispo

Cabo de Sao Vicente

Sagres, The End of the World (Algarve – Portugal)

Farol de Sao Vicente

Weer een jaartje erbij

Een beetje in de war

Tags

Avis, Huurauto, Tanken, Zaventem

Een cadeautje van ruim 20 euro. Iedereen zou daar blij mee zijn maar ik twijfel. En het woord cadeautje moet ik eigenlijk tussen aanhalingstekens plaatsen. Ik leg het uit. Vandaag moet ik mijn huurauto terugbrengen naar Zaventem. Contractueel ben ik verplicht om de auto volgetankt in te leveren. Dat doe ik uiteraard want een mogelijke naheffing is veel duurder. Ik schuif aan bij een benzinepomp in de buurt want zij geven een mooie korting – zeker in vergelijking met Nederlandse prijzen. Het is druk maar dan komt er een pomp vrij. Ik rij naar pomp 5 en stap uit. Ik vraag aan een andere gebruiker – bij pomp 6 – of je ook binnen kunt betalen. Ja, dat kan. Ik voer dus geen bankpasje in –  wat je ’s avonds en ’s nachts wel moet doen.

E10 tanken – Foto: Pixabay

De teller geeft € 20,58 aan. Ik loop naar binnen en wil betalen. De dame achter de kassa begrijpt niet wat ik wil. Ik zeg dus nogmaals dat ik wil betalen. Dat hoeft niet want ik heb al betaald. Ik schud vriendelijk – ontkennend – mijn hoofd. Een tweede verkoopster komt erbij en zij herhaalt dat ik al heb betaald. Ik weet dat ik niet heb betaald, mijn portemonnaie is nog niet uit mijn broekzak geweest. Ik bedank en zeg dat ik het niet begrijp maar toch maar vertrek. Wat moet ik anders? Na het wegrijden vind ik het jammer dat ik niet voor 50 euro heb getankt. Maar dat terzijde.

Ik begrijp het niet en ben wat in de war. Wegrijden zonder betalen is niet mijn gewoonte en waarschijnlijk is er een foto gemaakt van het nummerbord van mijn huurauto. Even later lever ik op het vliegveld de auto in. Ik vertel over mijn vreemde tankbeurt. De controleur adviseert me om dit verhaal ook te melden bij de balie van AVIS / BUDGET. Dat doe ik. Zij maken een aantekening in mijn huur-dossier.

Mogelijk heeft de persoon die bij pomp 6 – aan de andere zijde – heeft getankt voor mij betaald. Waarvoor mijn welgemeende dank. Afwachten of ik hier over een paar maanden nog iets over hoor. Een dubbel gevoel. Blij met het cadeautje en verward door de situatie.

Mijn jeugd ABC Tag (3)

Tags

Arendsoog, Bart Peeters, Boechout, Boeken, Bompa, Familie, Hove, Hugo Matthysen, Indiaan, Italië, Karl May, Klukkluk, Ottorongo, Pius X, Televisie, Texel, Vakantie, Vlaanderen, Winnetou, Witloof

Opnieuw drie herinneringen aan mijn jeugd.

G. GROENTEN

Welk kind heeft niet – van tijd tot tijd – ruziegemaakt met z’n (haar) ouders over het eten van ‘groenten’. Eigenlijk herinner ik me enkel de strijd om ‘witloof’. Ik schrijf het opzettelijk met twee o’s. Witloof en niet ‘witlof’. Uiteraard is dit dezelfde groente. In Vlaanderen schrijven we dat met twee o’s. In Nederland werd het lang ‘Brussels lof’ genoemd en nu is witlof de algemeen aanvaarde naam. Mijn moeder maakte witloof op drie verschillende manieren klaar. Rauw – in kleine stukjes gesneden. Mijn vader was er verzot op. Met mayonaise (uiteraard) en soms met een koud hard gekookt eitje. Deze variant mochten wij overslaan. Dan aten wij veldsla. Ook met mayonaise en een eitje. Witloof gestoofd in boter. De meest bittere variant. Grrrr. Met lange tanden … en ruzie … enzovoort. Witloof met hesp en kaassaus (uit de oven) was eetbaar. Zeker met veel extra kaassaus. En mijn moeder was zo aardig om een paar rolletjes witloof te vervangen door prei. De schat.

Verse groenten (foto: Pixabay)

Verder was ik een goede groente-eter met rode kool als favoriet. Gevolgd door pekes en erwtjes – gestoofd met een ajuintje. Opnieuw kies ik voor de Vlaamse schrijfwijze. Omdat we in die tijd veel meer seizoensgebonden groenten aten, kwamen de snijbonen na een tijdje mijn neus uit. Teveel dagen hetzelfde. En er werd wat afgeweckt in die tijd – dat is een understatement. Schorsenelen (schorseneren) en asperges hoorden (toen) ook niet tot mijn favoriete groeten.

En hoe anders is dat nu. Ik ben dol op witlof en asperges. Zou het kunnen dat de telers een minder bittere variant hebben ontwikkeld? Van broccoli, aubergine, courgette, kousenband of Chinese kool hadden we nog nooit gehoord.

H. HUGO MATTHYSEN

Middelbare school in Antwerpen. Afdeling ‘Mens Wetenschappen’. In mijn jeugd waren er bijna geen gemengde scholen in het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Jongens en meisjes gingen naar verschillende scholen. Een aantal staatsscholen waren wel gemengd. In het vijfde en zesde middelbaar zat ik in de klas met één van de laatst overgebleven ‘internen’ van PIUS X. Den Hugo. Hij was ‘intern’, dat betekent dat hij door de week op school bleef slapen en dus een kamer had op school. Heel wat vrije lesuren hingen we dan ook stiekem rond in zijn kamer. We werden goede vrienden. Hij speelde gitaar en schreef grappige liedjes en toneelstukjes (Johny Wol). Snel na mijn achttiende verjaardag had ik een auto en begonnen we in het weekend uit te gaan. Hugo woonde destijds in Ekeren Kappelen maar trok meestal met ons op. Met ons bedoel ik: Peter (uit Hove) en ik (uit Boechout). Ik was vaak de chauffeur van dienst. Met plezier overigens. De meeste Vlaamse lezers weten vast wie ‘Hugo Matthysen’ is. Compagnon van Bart Peeters of ze kennen hem van zijn stukjes in Humo of als scenarioschrijver van Dag Sinterklaas, Kulderzipken, Het Leugenpaleis, enzovoort. Moet ik ook nog ‘Clement Peerens’ vermelden? De link met Bart Peeters is nu gauw gelegd want den Bart zat ook op onze middelbare school en woonde ook in Boechout. Kun je nog volgen? Een kleine wereld … De vriendschap met Hugo (en Bart) is verwaterd door de grote afstand. Ik verhuisde algauw naar Friesland, hij studeerde in Leuven en verhuisde later naar Hove. Ik kwam maar een keer of drie vier per jaar naar Vlaanderen en hij was druk met z’n carrière. Soms horen we iets van elkaar via anderen. En mocht den Hugo dit lezen. “Groetjes en laten we weer eens iets afspreken … en altijd welkom in Ossendrecht of in Mozambique.”

I. Indianen

Mijn moeder was een grote lezer. Mijn vader moedigde ook ons aan om boeken te lezen. Strips werden oogluikend toegestaan maar als leraar Nederlands had hij zijn bedenkingen. Wij leerden de Indianen kennen via boeken en films. Ik las alle verhalen van Karl May. Ik hield veel meer van Winnetou – het opperhoofd van de Apachen – dan van Old Shatterhand. Ook de Arendsoog-boeken werden verslonden. Via de televisie leerden we Ottorongo (Johan en de Alverman) en Klukkluk (Pipo de Clown) kennen. We verkleedden ons vaak als indiaan – met oorlogsstrepen – en we waren uren bezig om goede bogen te maken. En heel veel pijlen en een zelfgemaakte pijlenkoker. We galoppeerden op denkbeeldige paarden die we vastbonden aan heel wat denkbeeldige bomen op Texel en Terschelling.

Indianen op Texel

Mijn grootvader – Bompa Schyvens – maakte één grote reis in zijn leven. Naar Italië – ik denk naar Venetië. Geen onverdeeld succes. Sinds die ene reis sprak hij het woord ‘Italianen’ nooit meer uit. Hij gebruikte daarvoor het woord ‘Indianen’.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Reisfotochallenge (17)

Tags

Beijing, China, Kleermaker, Koning Aap, Peking Opera, Reisfotochallenge, Schminken, Theater, Wandelen, Zijden blouse

Terwijl de naamgever van deze serie waarschijnlijk bezig is met een gedetailleerde en intensieve inspectie van het Franse zit- en sta-sanitair in de buurt van Marseille, gebruik ik vandaag zijn geesteskind – reisfotochallenge – nog een keer. Een foto uit het rijke, persoonlijke fotoarchief. Ik ga op zoek naar een foto van precies tien jaar geleden. 21 augustus 2009.

Mijn dag begint op de trein. In Nederland en Vlaanderen is het nog 20 augustus. Zes uur tijdsverschil. Ik ben onderweg van Ulan Bator (Mongolië) naar Beijing (China). In de nacht is het meest spectaculaire ogenblik het moment waarop de wagons worden losgekoppeld van de Russische (of Mongoolse) onderstellen en worden herplaatst op Chinese wielen. De spoorbreedte is verschillend in beide landen. Als het ’s ochtends licht wordt, is er veel te zien op het Chinese deel van deze reis. Moskou – Irkoetsk – Ulan Bator – Beijing. Veel meer dan tijdens de vijf dagen (en nachten) in Rusland. Dan zie je vooral bomen en bomen en nog eens bomen.

Zhang Jia – Kou Nan

Eén van de zaken die ik me heel goed herinner, is de grote hoeveelheid zonnepanelen op de daken van heel veel (eenvoudige) huizen. Veel meer dan in Nederland of Vlaanderen – in die tijd (2009). Veel arbeiders aan het werk als de trein de verre buitenwijken van de Chinese hoofdstad binnenrijdt.

Werk aan het spoor

Rond half drie in de namiddag lopen we het stationsplein op. Een uur later verken ik de omgeving van het hotel waar ik vier nachten zal blijven. Voor het eerst gaan ‘chinezen’. Ik heb het over eten. Het mag duidelijk zijn dat een Vlaamse of Nederlandse Chinees iets heel anders is dan een Chinese Chinees. Ik schreef er al een keertje eerder over. Klik HIER.

Ik wil ook iets tastbaars (en bruikbaars) meenemen uit China. Ik laat twee zijden blouses maken. Uiteraard ‘tailormade‘. Bordeau-rood en zwart met een motiefje. Ik draag beide blouses ook nu nog met enige regelmaat. Dat betekent dat mijn ‘maatje-groter’ niet heel veel is veranderd in de laatste tien jaar. Het baardje is wel van kleur veranderd. Mijn haar nu is wat korter, dunner en grijzer.

Bij de kleermaker in Beijing

Mijn vingertje. Waarschijnlijk probeerde ik in mijn beste Mandarijn het winkelmeisje uit te leggen op welk knopje van mijn foto-toestel ze moest drukken. Het is gelukt moet ik constateren want anders kon ik deze foto tien jaar later niet met jullie delen.

Via het hotel kwam ik aan een kaartje van de Peking Opera op diezelfde avond. Wereldberoemd – maar ik had het nog nooit in levende lijve meegemaakt.

Koning Aap in gevecht met 18 strijders

Een paar zaken herinner ik me van dit theaterbezoek. Je loopt via de ‘kleedkamer’ naar de zaal. Je ziet de acteurs in volle concentratie zichzelf of collega’s schminken.

Chinese grime

Engelstalige boventiteling was een handige toevoeging. Niet dat er zoveel gesproken of gezongen wordt, het is eerder een combinatie van acrobatiek, mime en bewegingstheater. Voor een lokaal publiek zijn de verhalen waarschijnlijk gesneden koek. Voor de doorsnee toerist zijn ze dat niet. Uiteraard loop je – ook hier – het theater uit via een souvenirwinkel. Ik dacht dat ik de route die de lokale bus eerder op de avond had gereden op mijn eigen navigatiesysteem had opgeslagen – ik heb het dus over mijn geheugen want van het woord App had ik tien jaar geleden nog nooit gehoord, laat staan van G4 en Google Maps op een smartphone. Ik liep dus mooi verkeerd. In plaats van een half uurtje was ik ruim anderhalf uur aan de (nachtelijke) wandel. Een intensief eerste dagje in Beijing. Tien jaar geleden. Mooie herinnering(en).

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

Even om het hoekje vlakbij

Tags

Aap, Buffel, Familie, Giraf, Krugerpark, Leeuw, Liedjes, Neushoorn, Nostalgie, Olifant, Sesamstraat, Vrienden, YouTube, Zuid Afrika

Wie herkent de titel van dit stukje? Dan keek je in de 80’er jaren naar Sesamstraat en dan had je waarschijnlijk een casettebandje dat eindeloos werd herhaald. Thuis en in de auto. Bij ons is het een klassieker. ‘Even om het hoekje vlakbij.’

Maar ik wilde het eigenlijk niet hebben over Sesamstraat maar over een dagje naar het Krugerpark met gasten uit Portugal die bij ons logeren ivm de bruiloft van mijn schoonzusje. Ik heb niet zoveel tijd om stukjes te schrijven en foto’s uit te zoeken. Laat ik me dus beperken tot één foto. Nou ja, een kleine collage met de hoogtepunten van ons dagje Krugerpark – en zoals de meeste volgers en meelezers wel weten dat is … even om het hoekje vlakbij.

Dagje Krugerpark