Uitslag

Tags

Foto, Frankrijk, Isabel, Klaipèda, Litouwen, Musée d’Orsay, Nazaré, Parijs, Portugal, Prijsvraag, Reizen, Uitslag

Voorlopig blijf ik gevrijwaard van de processie-eikenrups. Ik heb het dus over een andere uitslag. Een vergeten uitslag van een vergeten prijsvraag. We gaan terug naar 16 april van dit jaar. Klik HIER. Drie foto’s en daarbij de vraag “Waar ben ik?” Met andere woorden: “Waar heb ik deze foto’s gemaakt?”

Weinig juiste antwoorden. Een paar gokjes. Gerbie geef ik een half punt. En Ximaar verdient ook een half punt maar ik geef hem een vol punt. Hij antwoordde op foto één: Musée d’Orsay in Parijs. Dat is helemaal juist. Officieel had hij natuurlijk ‘Frankrijk’ moeten antwoorden maar ik reken het goed.

Gerbie krijgt een half punt voor zijn gok bij foto twee. Ja, het is in Portugal maar niet in de Algarve maar bij Sitio – Nazaré. Deze twee foto’s heb ik genomen tijdens Isabels eerste vakantie in Europa in 2012.

De derde foto was duidelijk te moeilijk. Het strand bij Klaipèda in Litouwen.

Klaipèda in Litouwen

Ik was er in de zomer 2006. Een mooie reis door de Baltische staten. In mijn eentje, met de tent, wat toeristengidsen, veel boeken. Een mooie herinnering.

In de serie: REIZEN en PRIJSVRAAG

Advertenties

Tienduizend stappen in Frankfurt

Tags

10.000 stappen, Bagage, Bompa, Brussel, Frankfurt, Nairobi, Reizen, Schiphol, Vliegen, Zaventem

Bompa gaat op reis en neemt mee … één koffer en een laptoptas. De volgende dag komt Bompa aan in Brussel en hij neemt mee … zijn laptoptas en een ‘Property Irregularity Report’.

Bompa vertelt … Koen natuurlijk. Dinsdagmiddag staat mijn koffer gepakt in mijn Mozambikaanse thuis en vertrek ik naar NL/BEL – zoals ik het altijd noem. Een Europees verblijf heeft als centrale startplek altijd Ossendrecht. Weliswaar Nederland maar nauwelijks 2 kilometer van de Belgische grens. Ik koos opnieuw voor een combinatie van Kenyan Airways en KLM. (Maputo – Nairobi – Amsterdam – Brussel). Op dinsdagavond bij aankomst in Nairobi ontvang ik een smsje dat de KLM-vlucht naar Amsterdam is verlaat of wordt geannuleerd. Ik krijg drie opties. 1. Een nachtvlucht met Lufthansa naar Frankfurt en van daaruit naar Amsterdam en Brussel. 2. Wachten op de eventuele verlate KLM-vlucht 3. Wachten tot de volgende ochtend 7u voor een vlucht met Kenyan Airways naar Amsterdam. Ik kies de eerste optie. Vrij simpel krijg ik een nieuwe boarding pass voor Nairobi – Frankfurt. Daar moet ik me melden bij een service desk voor mijn vluchtgegevens naar Amsterdam en Brussel.

Frankfurt Airport (Foto: Pixabay)

Ik kom na een prima vlucht aan om 5.35u in Frankfurt. Eén van de grootste vliegvelden ter wereld. Het is nog vroeg in de morgen. Waar moet ik naar toe? Een service desk maar de eerste twee die ik vind zijn nog gesloten. Welke terminal? Ik vraag het verschillende medewerkers. Ik krijg telkens een ander advies. Ik passeer opnieuw een security check en moet telkens uitleggen dat ik nog GEEN boarding pass heb maar een service desk zoek. Om 6.18 sta ik dan eindelijk voor een bemande balie. (of zeg je bevrouwde balie?) Ik krijg een print mee met de nieuwe vluchtgegevens en twee boarding passes. Ik moet naar terminal C. Ik volg de wegwijzers en om 6.38 sta ik plots … buiten. Ik moet terug via de hoofdingang en de derde security check van de ochtend terminal C, vleugel B in. Mijn vlucht naar Amsterdam gaat om 7.00. Om 6.56 sta ik licht heigend voor de balie van gate B15. Ik zie gelukkig nog andere passagiers die aanschuiven om op de vliegveld-bus te stappen. Oef. Net op tijd, zwetend en wel. Ik mag niet mee want ik ben niet via de incheckbalie geweest. Ik protesteer vriendelijk. “Ja hallo zeg, ik heb toch mijn instapkaart, die kan ik toch niet zelf geprint hebben”. Er volgt een telefoontje, een iets hogere pief komt erbij. Ik mag niet mee. Ik protesteer wat krachtiger. Ze kijken elkaar aan en herhalen dat ik eerst via de incheckbalie had moeten gaan enzovoort. Twee minuten later stap ik als laatste op de bus. De vlucht naar Schiphol arriveert met 20 minuten vertraging. Ga ik de vlucht naar Brussel halen? Dat wordt rennen. Ja, gehaald. Derde zweetsessie van de vroege ochtend. Ik kom … geheel volgens schema … aan op Brussels Airport. Uiteraard zonder bagage. Ik doe aangifte bij Aviapartner.

Ik haal een vooraf geboekte en betaalde huurwagen op bij AVIS / BUDGET. Alle papieren zijn ingevuld, enkel nog de borg betalen. Mijn VISA-card wordt geweigerd. Ik begrijp niet waarom. Ik wil betalen met mijn bankpasje of cash. Nee dat kan niet, dat mag niet. Ik krijg de door mij BETAALDE auto niet mee. Punt andere lijn.

Ik grom en bel VISA. Na 20 minuten wachten wordt mij verteld dat mijn card is geblokkeerd in afwachting van persoonlijke identificatie. Die staat gepland op vrijdagochtend. Pardon? Geblokkeerd? Veiligheids-procedure. Ik kan hoog of laag springen. Mijn VISA-card is tijdelijk buiten gebruik. Ik krijg de auto niet mee. En ik heb geen bagage.

Op mijn stappenteller zie ik – in de trein naar Nederland – dat ik al 10.385 stappen heb gezet. Dus toch nog een positief bericht na een kl*te-ochtend. Welkom in Europa Bompa.

ps. Het is nu donderdagmiddag. Ruim 27u na aankomst in Brussel. Ik heb net de KLM-dienst ‘delayed baggage’ gebeld. Mijn koffer is nog steeds spoorloos. Eerst luister je naar een keuzemenu met talen. Frans / Engels / Duits / Spaans / Portugees. KLM heeft dus geen medewerker die Nederlands spreekt. Vreemd, vind je niet? Hetzelfde overkwam me op het vliegveld van Zaventem. Geen Nederlands bij de balie van AVIS/BUDGET. Welkom in Vlaanderen Bompa.

Hasta la Vista

Tags

Campo Cape Cape, CCFM, Chamanculo, Film, Filmfestival, Hasta la vista, Maputo, Mozambique, Sloppenwijk

Een bijzondere avond in Mozambique.

Logo van het 18e Festival van de Europese Film

Het was alweer heel wat jaren geleden dat ik een bezoek bracht aan dit festival. Vaak omdat het aan mijn aandacht was ontsnapt. Of simpel omdat ik er tegen opzag om weer naar de stad te rijden. Vijftig kilometer heen en weer en twee keer tol betalen. Daar heb ik niet altijd zin in.

Ik had de Nederlandse film-avonden aangekruist maar ben niet gegaan. Op zaterdagochtend check ik het programma. Hé ja … een Vlaamse film. Hasta la Vista. Een veel besproken film uit 2011 over drie fysiek gehandicapte jongens die naar Spanje trekken om voor het eerst in hun leven seks te hebben met een vrouw. Ik heb er destijds wel over gelezen maar ik heb hem niet gezien. Dat kan ik nu inhalen.

Bijna alle films in dit festival worden vertoond in het Frans Cultureel Centrum in Maputo. Twee films worden elders vertoond. Een Spaanse film en deze Vlaamse film. Op internet lees ik: ‘Chamanculo C Campo Cape Cape’. De wijk ken ik, de locatie niet. Ook Google Maps helpt me niet verder. Ik bel Oswaldo die vervolgens ook weer iemand belt … enzovoort. Uiteindelijk heb ik een vaag idee waar ik moet gaan zoeken.

Chamanculo is een volksbuurt. Ik denk dat wij – in Europa, het rijke westen – Chamanculo een sloppenwijk noemen. Na vijf keer vragen kom ik aan bij het voetbalveld Cape Cape. De juiste afmetingen van een voetbalveld, twee doelen (uiteraard zonder netten) en een betonnen zittribune. Daar zitten al ruim zeshonderd kinderen. Voor de tribune staat een groot projectiescherm, een beamer (projector) en er komt muziek uit de boxen. De zone rondom de projector en het scherm is omzoomd met een touw. Binnen het touw staan vijf plastic stoeltjes. Er zitten twee mannen. Ik scharrel wat rond maar word onmiddellijk verwelkomd. “Bent U van de Belgisch Ambassade? Of van de Spaanse?” Nee zeg ik naar waarheid. Ik ben gewoon een bezoeker. Toch krijg ik een plekje op een van de vijf plastic stoelen binnen de omheining. Ik word voorgesteld aan de lokale Chief. Als ik zit heet de organisator ons allemaal welkom. De rest vertel ik met foto’s …

Hartelijk welkom op het 18e Festival van de Europese Film

Alles staat gereed. Ik zit gelukkig ver genoeg naar links zodat de projector niet het halve beeld verstoort. Achter mij staan honderden kinderen tot tegen de draad. Ze joelen en praten hardop – volumeknop op 10.

Boa noite Chamanculo …

We happen stof want op het voetbalveld worden verschillende potjes tegelijkertijd gespeeld. Kinderen rollen grote autobanden van de ene naar de andere kant.

Waar zijn de mensen van de ambassade?

Nog een toespaak in de vorm van “Kunnen jullie mij horen?” “Jaaaa”. “Ik hoor jullie niet. Kunnen jullie mij horen?” “JAAAAA” En nog een stuk of tien gelijksoortige vragen en applaus voor de Belgische Ambassade. Volgens mij verwachten ze dat ik even rechtsta. De film kan beginnen.

“Ja dat is het! Kijk hier naar, de drie idioten.”

De film is begonnen. De eerste twintig minuten versta ik nauwelijks een woord Vlaams. De kinderen zijn veel te luidruchtig. Gelukkig zijn er Portugese onderschriften. Hahaha. Later wordt het wat rustiger.

“Mijn moeder droomt ervan om Spanje te leren kennen.”

Een klein half uur nadat de film is begonnen schuiven twee vrouwen aan op de plastic stoeltjes. Iemand van de Spaanse ambassade en van het Belgisch consulaat. Die laatste dame heb ik eerder ontmoet op de 21 juli viering in 2014. Ze zijn meer bezig met hun telefoon dan met de film … maar dat is in de hele wereld hetzelfde … zucht.

Kinderen kijken mee naar Hasta la Vista

Het begint met twee of drie kinderen die onder de draad doorkruipen en voor onze voeten gaan zitten. Binnen de kortste keren zijn het drie rijtjes. We kunnen verhinderen dat ze met een rieten stok door een buurtwerker worden weggejaagd.

“Maar ik wil vanavond naar de stad.”

In de film zijn de jongens en hun begeleidster aangekomen in Spanje. Kinderen beginnen zich te vervelen en druipen af. Op zoek naar ander vermaak. Een vader komt zijn kind ophalen. Een stevige oorvijg. Mijn buurvrouw foetert hem stevig uit. Terecht dat ze protesteert tegen dit onnodig huiselijk geweld. Het kind zit braaf op de grond. Het is iets na negen uur en de film is afgelopen. Nog even een laatste korte toespraak en dat was het dan weer. Ik word op weg naar mijn auto meteen omringd door een paar jongeren. Ik word omhelsd en tegelijkertijd wordt er 100 meticais gevraagd. “Honger.” Ik ken de argumenten. Ik antwoord vriendelijk “Nu niet, misschien een andere keer.” Mijn portemonnee hier boven halen en één iemand iets geven … Nee, dan breekt de hel los. Vooral onderling. Ik help wel op momenten dat het mij uitkomt en er geen jaloezie kan zijn. Ik rij naar de stad. Niet met de intentie van de jongens uit de film. Hahaha. Ik haal Isabel op bij een concert.

Een bijzondere avond. En wat ik van de film vond? Goed denk ik. Een moeilijk onderwerp in een tragisch-komisch jasje. Niet heel beklijvend. Een groot compliment voor het geweldige acteerwerk van hoofdrolspeler Robrecht Vanden Thoren.

Hasta la Vista

Ik heb nog nooit

Tags

Ambulance, Beugel, Cruise, Duiken, Nog nooit gedaan, Piercing, Skydiven, Tattoo

Ik heb nog nooit …

Dit lijstje is niet origineel. Dankjewel Vlinder 1960. Mijn antwoorden zijn dat waarschijnlijk ook niet maar ze zijn wel waar.

1. Nooit iets gebroken. Ik heb nog nooit iets gebroken. Afkloppen. Hout vasthouden. En ik hoop dat dat ook niet zal gebeuren. Niet nu, niet in de nabije toekomst en niet in de verre toekomst. Maar ik weet ook dat met het verstrijken van de jaren de kans op vallen ook toeneemt en dat botten steeds brozer worden.
2. Nooit geskydived. Ik zou de definitie van ‘skydiven’ moeten opzoeken. Ik twijfel dus over dit antwoord. Ik heb wel – voor mijn vijftigste verjaardag – een parachutesprong gemaakt. Met een buddy. Ongeveer dertig seconden vrije val en daarna nog ruim twee minuten ‘zweven’ boven de Namibische woestijn.
3. Nooit een beugel gehad. Beugels waren er nauwelijks in mijn jeugdjaren. Was ik vijfentwintig jaar later geboren dan had ik er mogelijk wel eentje gekregen. En nu vrees ik dat een vals gebit een kwestie van tijd wordt …
4. Nooit een tattoo laten zetten. Ik ben nog tattoo-loos. Ik ben absoluut geen fan maar ik sluit het ook niet helemaal uit dat ik ooit …
5. Nooit een kind gebaard. Dat zit er ook niet in. Verder dan ‘een kabouter baren’ (in een rollenspel) tijdens mijn theateropleiding ben ik niet gekomen …
6. Nooit gedoken. Dat was ik wel ooit van plan na prachtige snorkel-sessies in de Rode Zee (Egypte). Maar de stap naar duiken heb ik nooit gezet.
7. Nooit geziplined. Ik moest opzoeken wat dit is. Aan een takel (katrol) onder een staalkabel van de ene naar de andere kant ‘zwieren’. Verder dan de kinder-versie in diverse speeltuinen ben ik niet gekomen. Dus zeker niet geziplined boven ravijnen of woeste bergrivieren.
8. Nooit in een ambulance gelegen. Met dit antwoord smokkel ik. Ik vind dat ik niet ‘gelegen’ heb maar ik heb ‘gezeten’ in een ambulance. Niet met volledige instemming van de begeleidende verpleger. Ik leg het uit. Bij een (slag)ader-onderzoek in Bergen op Zoom merkte de arts een vernauwing. Hij besloot om een stent te (laten) plaatsen. Dat kon niet in Bergen op Zoom, daarvoor moest ik naar Breda. Voor ik het wist was er een ambulance die me daar naartoe bracht. Ik moest liggen maar dat vond ik overdreven en bijzonder onprettig. Ik voelde me veel meer op mijn gemak als ik die vijfendertig kilometer zittend en pratend mocht doorbrengen. Onder licht protest mocht ik mijn gedwongen horizontale positie wijzigen.
9. Nooit een cruise gemaakt. Ik heb wel diverse keren nachtjes doorgebracht op ferry’s. Bijvoorbeeld van Venetië of Ancona (Italië) naar Patras (Griekenland). Dat duurde toen nog zesendertig uur en dan was de associatie met ‘love boat’ gauw gemaakt.
10. Nooit iets laten piercen. Als ik ‘piercen’ hoor of lees dan denk ik aan wenkbrauw, tong of navel. Dat heb ik nooit gedaan. Ik heb wel al ruim veertig jaar een ringetje (oorbel) in mijn rechter-oorlel.

Het zal duidelijk zijn dat ik de andere zaken al wel heb gedaan.

Ik pak de draad weer op

Tags

Bloggen, Cabo Delgado, Kenneth, Mozambique, Muggen, Orkaan, Vrienden

Tien dagen niets schrijven op mijn blog was alweer een hele tijd geleden. Had ik dan niets te melden? Blijkbaar niet. Nou ja … ik nam er geen tijd voor.

De draad weer oppakken

Ik was een paar dagen uit huis. En we hadden bezoek van JJ en dan wil ik niet steeds verdwijnen naar mijn werkkamer om een stukje te typen. Het waren heel gezellige dagen. Ouderwets bijgepraat. Films gekeken in onze openluchtbioscoop, spelletjes gespeeld, samen op stap geweest, gezamenlijke vrienden bezocht, lekker gekookt en gegeten. Ondertussen ook gewoon les gegeven aan mijn leerlingen. Ook naar het oranje-koningsfeest in Maputo zijn we geweest. Kortom … het waren zeer aangename dagen. De dagen vlogen voorbij zoals ze dat spreekwoordelijk zeggen. Ik ga d’r vast nog wat over schrijven. Zeker over mijn (ons) bezoek aan de provincie Nampula en Ilha de Moçambique.

Ook over Kenneth ga ik gauw wat uitgebreider schrijven. Alweer zo’n verschrikkelijke storm – een orkaan – die het noorden van Mozambique heeft geteisterd. En de overvloedige regenval in Cabo Delgado is nog steeds aan de gang. Ik kreeg weer veel berichtjes met de vraag of het goed met ons gaat. Heel lief. Ja, alles gaat goed. Mozambique is een (heel) groot land. Wij wonen 2400 kilometer ten zuiden van de nieuwe rampplek. Dat is ver weg, te vergelijken met de afstand Groningen – Malaga. Natuurlijk praat iedereen erover maar in de dagelijkse gang van zaken is het ‘ver weg’.

Mocht je lugubere associaties hebben bij de foto dan kan ik je gerust stellen. Alles gaat goed met ons. Dit touw hebben we boven het logeerbed van JJ gespannen. Zijn muskietennet hebben we vervolgens aan deze draad gehangen. Op de een of andere manier is hij het lievelingshapje van onze muggen. Hij wordt lekgeprikt en ik weet van niets. Hoe dat komt weet ik niet. Iets met lekker bloed, iets chemisch, iets biologisch. Ik ga het eens opzoeken. En of het waar is dat zoemende muggen op zoek zijn naar een partner voor een potje muggen-seks moet ik ook verifiëren want voor ik het weet word ik beticht van fake-facts en dat wil ik niet.

Met mijn eigen ogen

Tags

Ets, Ilha de Moçambique, Mozambique, Nampula, Reizen, Rolf Weijburg, Vrienden

Ilha de Moçambique – Rolf Weijburg

Afmetingen (cm): 40,0 x 30,0
Opmerkingen: kleurets / color etching

Vanuit mijn kantje in ons bed kijk ik al jaren naar bovenstaande ets van de Utrechtse kunstenaar Rolf Weijburg. Er hangen meer Mozambikaanse etsen van hem in onze slaapkamer. Ilha de Mozambique is de oude hoofdstad en staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Ik kom al sinds 2003 in dit zuidelijk, Afrikaanse land maar ik was nog nooit in de noord-oost regio van het land. Enkel een paar keer op de vliegvelden van Nampula en Pemba. En daar komt nu verandering in. Ik vlieg die kant op en ga met mijn eigen ogen op zoek naar bovenstaande afbeelding. Nee … naar deze poort en huis. En nog veel meer. Ik ben erg blij met dat vooruitzicht.

Dit stukje wordt vast vervolgd maar mogelijk pas binnen een paar dagen.

In de serie BEELDENDE KUNST, REIZEN en #43/40

Veertig

Tags

Aswoensdag, Bloggen, Familie, Isabel, Pasen, Rome, Vasten, Veertig, Voetstappen, XL

Onderaan dit logje zie je #40/40 staan. Vandaag maak ik “40 dagen bloggen” vol. Ik schreef er eerder over op dag #15. Ik was trouwens al twee dagen eerder begonnen. Dit is dus eigenlijk logje nummer #42. Tweeënveertig aaneengesloten dagen een stukje publiceren. Maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Het lijkt al gauw op borstklopperij. Nog wel wat gedachten en associaties op het getal 40.

Veertig. Foto: Pixabay

Toen in enkele weken geleden het plan opvatte om een keer mee te doen met dit 40-dagen gedoe las ik dat je tussen Aswoensdag en Pasen zes keer mocht verzaken. Mocht smokkelen. Watjes … dacht ik. Afgelopen week merkte ik voor het eerst dat ik enkele dagen voor Pasen de kaap van 40 zou ronden. Heb ik verkeerd geteld? Ik snapte het niet. Ik ging opnieuw tellen. Er zijn 46 dagen van Aswoensdag tot Pasen. Tiens. Ik heb mijn hele jeugd het woord “40 dagen Vastentijd” gehoord. Zijn het dan geen veertig dagen. Nee dus. Op de zondagen in die periode hoef je niet te vasten. Weet je dat ik dat me nooit heb gerealiseerd? Raar maar waar. “Alhoewel er zesenveertig dagen verlopen tussen Aswoensdag en Pasen (einde van de vastentijd), wordt er traditioneel (binnen de Katholieke Kerk) niet gevast op de zes zondagen tijdens die periode, waardoor de totale duur van de vastentijd op veertig dagen uitkomt.” (citaat op Wikipedia) Veertig komt trouwens veel vaker voor in de Bijbel, maar dat terzijde.

Goed, ik ga nog een paar dagen door met elke-dag-bloggen. Denk ik. Misschien ook niet. Waarschijnlijk ga ik binnenkort weer naar mijn gewone ritme. Dat is gemiddeld drie stukjes per week. Soms iets meer, soms iets minder. Het heeft me niet heel veel moeite gekost om elke dag iets te publiceren maar ik wil het niet tot norm verheffen. Geen dwang, gewoon voor mijn plezier.

40. Denk ik vaak aan het getal 40? Nee. Ik heb er geen bijzondere gedachte bij. Nochtans heb ik in 2019 al tweemaal een 40-dagen-ding gedaan. In veertig dagen 400.000 stappen zetten en nu dus veertig dagen bloggen. Ik heb wel iets met de getallen 22, 28, 36 en 222. Daar kom ik nog een keer op terug in een ander stukje.

Mijn veertigste verjaardag herinner ik me goed. Ik wilde het geruisloos laten passeren. Niet teveel aandacht geven. Maar een beetje extra mocht dan weer wel. We besloten met zijn vieren een paar dagen naar Rome te gaan. Ine, Catelijne, Jules en ik. Eind oktober. Nog steeds mooi weer maar niet meer zomers heet. We hadden een geweldig weekend. Vraag me niet wat we deden op mijn 39ste of 41ste verjaardag. Ik weet het niet meer. En ja … ook bij Isabel komt de veertig dichterbij. Ja, ze is jonger dan ik maar dat wisten jullie toch wel? Ze begint af en toe te vragen wat ik in gedachte heb. De schat. Nou, eerlijk gezegd … nog niets maar natuurlijk zullen we … ijs en weder dienende …

Ik denk dat wij in de tachtiger jaren verschillende keren veertig dagen op zomer-vakantie gingen. Niet bewust dat ronde getal maar wel de volle periode van de schoolvakanties. Naar Griekenland, naar Portugal. Het feest voor de veertigste huwelijksverjaardag van Opa Lauw en Oma Rietje was een groot succes. Een mooie herinnering.

XL is de Romeinse schrijfwijze van 40. Ik denk daarbij eerder aan een kledingmaat. Ik heb meestal XL nodig en als een shirt of hemd een beetje krap uitvalt, moet ik uitwijken naar XXL. En nu ik het toch over kledingmaten heb … S of M … daar tussen moet ik altijd kiezen als ik iets voor Isabel koop. In etiketten staan ook andere getallen. Teveel maateenheden EU USA etc …  Daar kom ik niet wijs uit. Hetzelfde verhaal voor schoenen. Ik weet wel dat 38 een kledingmaatje is dat klopt als ik iets voor haar koop maar langzaamaan kruipt dat ook naar de  … Vertel haar maar niet dat ik dit zomaar open en bloot op mijn blog schrijf. Ze zou me wel eens …. hahaha.

In de serie #40/40

Waar ben ik Prijsvraag (12)

Tags

Foto, Prijsvraag, Reizen

Het is een paar jaar geleden dat ik een soortgelijke titel heb gebruikt. Ik plaats vandaag weer eens drie foto’s en de vraag is: “Waar heb ik die foto genomen?” Er zijn virtuele pluimen (punten) te verdienen. Een half punt als je de juiste plaats (stad of locatie) weet (of goed gokt) en een half punt als je het land juist raadt. Maximaal drie punten. Binnen een paar dagen geef ik de antwoorden. Ik ga eens opzoeken of ik de vergeten puntenstand ergens kan terugvinden.

1. Herken je deze plek? Locatie / Stad en Land?

2. Dit is ergens aan zee. Maar waar? Stad en Land?

3. Ook aan zee. Heel ergens anders. Dus nogmaals de vraag: Waar? Stad en Land?

Ik schend geen copyright want ik heb alle drie de foto’s zelf gemaakt. Gebruik je een foto-vergelijkingprogramma? Ik vind het best. Ja, die bestaan. Of heb je andere aanknopingspunten? Ik ben benieuwd. Enkel diegene die als eerste een juist antwoord bij ‘reacties’ geeft, krijgt de virtuele punten. Duidelijk toch? Succes. En zo is mijn 39ste stukje ook weer gevuld.

In de serie: REIZEN, PRIJSVRAAG en #39/40

De Notre-Dame staat in brand

Tags

Frankrijk, Isabel, Kathedraal, Kerk, Notre-Dame, Parijs, Quasimodo, Reizen, Vakantie

Een drukke dag. Boodschappen doen. Een uitgebreid verjaardagsmaal klaarmaken, inclusief taart. Lesgeven in Matola Stad. Lesgeven in Matola Djonasse. Met de auto naar de jaarlijkse autokeuring. En dan is ’s avonds uiteindelijk alles aan kant. Het is tien uur. Nog gauw even mijn mails checken en de belangrijkste punten van het nieuws bekijken.

“De Notre-Dame in Parijs staat in lichterlaaie.” Ik schrik zoals waarschijnlijk heel veel mensen – zeker in Frankrijk maar ook in de rest van de wereld. Een wereldberoemd gebouw staat in brand. Een van de vele symbolen van de lichtstad. Ik roep Isabel die op het punt staat te gaan slapen. “Weet je nog …?” Herinneringen komen boven. Ik was de afgelopen jaren driemaal in Parijs – voornamelijk als gids van Afrikaanse familieleden.

Met Isabel bij de Notre-Dame – juni 2012

Wat is er gebeurd? Is het waar dat er al een van de twee kerktorens is ingestort? Ik denk natuurlijk terug aan de verschillende bezoeken die ik ooit heb gebracht aan Parijs en aan de wereldberoemde kerk (van Quasimodo). Ik begrijp dat half Parijs op bruggen en hoge gebouwen staat toe te kijken. Zeer begrijpelijk. Een icoon staat in brand. Ik ga er vast nog wat meer over lezen op internet voordat ik ga slapen.

In de serie: REIZEN, REISFOTOCHALLENGE en #39/40

Reisfotochallenge (16)

Tags

Aksum, Ark van het Verbond, Axum, Berg Sinai, Bijbel, Ethiopië, Jeruzalem, JHWH, Kathedraal van onze Heilige Maria van Zion, Koningin Sheba, Mozes, Oud Testament, Reisfotochallenge, Reizen, Stenen Tafelen, Tien Geboden, Toerist

Met enige regelmaat word mij gevraagd welk Afrikaans land ik kan aanraden als vakantieland. Een gemakkelijk vraag. Een moeilijk antwoord. Meestal weten mensen wel iets over Kenia en Tanzania en dat dit landen zijn waar je op ‘safari’ kunt gaan en op het eind kunt relaxen op een zonnig strand aan de Indische Oceaan. De big five kun je natuurlijk in bijna elk Afrikaans land zien – maar dat terzijde. Vaak zeg ik dan iets over het nog relatief onbekende Oeganda. Een mooie bestemming. Of ik vertel enthousiast over Mozambique. En wat dacht je van de combinatie Botswana / Namibië? Ook zeer de moeite waard. Mali is door de religieuze en politieke conflicten jammer genoeg minder aantrekkelijk geworden. Maar het meest bijzondere land is zonder enige twijfel … Ethiopië. Heel gevarieerd en totaal anders dan de rest van Afrika.

Ik was er best vaak. Meestal om er te werken maar ook als toerist. In die hoedanigheid bezocht ik Aksum (Axum) in het hoge noorden van Ethiopië. De stad is deels Unesco Werelderfgoed met obelisken en restanten van het paleis van de Koningin van Sheba.

Het gebouw omgeven met de meeste verering – aanbidding is de kapel die hoort bij de Kathedraal van onze Heilige Maria van Zion.

Kapel van de Ark van het Verbond

Gaat er al een belletje rinkelen? Als toerist kan je wel de kathedraal bezoeken maar niet de kapel. Ik geef heel kort een opfriscursus Bijbelse Geschiedenis. Over Mozes en de Stenen Tafelen. De Tien Geboden – gegrift op twee stenen tabletten – werden door God (JHWH) aan Mozes gegeven op de berg Sinaï, toen de Israëlieten door de woestijn trokken op weg naar het Beloofde Land. Ze werden bewaard in een houten kist met draagstokken, de Ark van het Verbond, een van de heiligste voorwerpen van de Joodse en Christelijke traditie. De Ark werd bewaard in de tempel van Salomon in Jeruzalem. Die tempel is in de zesde eeuw vóór Christus verwoest door keizer Nebukadnezar en sindsdien is de Ark verdwenen. Maar niet volgens de Ethiopiërs! Wat is het geval? Volgens hen is er een familierelatie tussen de Joden en de Axumieten. Koning Menelik I – zoon van Keizer Salomon en Koningin Sheba – regeerde over Ethiopië. Menelik ging geregeld terug naar Jeruzalem en heeft de Ark – voordat de tempel verwoest werd – in veiligheid gebracht in Aksum.

Daar wordt de Ark van het Verbond nog steeds bewaard. In de kapel die je op de foto hierboven ziet. De tempel is niet toegankelijk. “De Ark wordt bewaakt door een monnik die 13 jaar in de tempel moet blijven” zo vertelde mij een van de vele gidsen (jongens) die graag een centje bijverdienen met mooie verhalen. Ik toonde interesse maar hij zag ook vraagtekens en enige scepsis bij ondergetekende. “De échte Stenen Tafelen?” zag hij mij denken / vragen. “Ja, de echte. Nou ja … niet de hele echte want die heeft Mozes uit pure razernij kapot geslagen op de rotsen, verbolgen als hij was dat het volk danste rond een Gouden Kalf, een afgodsbeeld. Dat weet iedereen die de Bijbel een beetje kent. Maar dit is wel de eerste, echte kopie die heel lang is bewaard in de Tempel in Jeruzalem.” “Aaa … vandaar …” en verder hield ik mijn mondje dicht. Mijn portemonnee opende ik wel. Ik bedankte de gids en had weer een schitterend verhaal om te vertellen aan mijn kinderen, kleinkinderen en mijn blog-lezers.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en #28/40