Niet echt op vakantie

Tags

Afrika, Begrafenis, Botswana, Dinokana, eSwatini, Familie, Gauteng, Mbombela, Mozambique, Mpumalanga, Nelspruit, Noordwest, Reizen, Snelweg, Vakantie, Weekend, Zaza, Zeerust, Zuid-Afrika

Een wat verwarrende titel. Wat bedoel ik eigenlijk? Afgelopen dagen – van donderdag tot zondag – was ik (waren wij) uithuizig. Ik zou het graag als ‘vakantie’ bestempelen maar toch gaat die vlieger niet helemaal op. Laat ik eerst een kaart tonen …

Mogelijk herken je hier en daar een naam. Laat ik toch een en ander wat toelichten. Helemaal rechts (in het oosten dus) lees je ‘Complexo Aliança’. Dat is de naam van een trouwcentrum bij ons in de buurt. In Matola-Rio (Mozambique). Dichtbij eSwatini (Mbabane is de hoofdstad van Swaziland dat sinds enkele jaren eSwatini heet.) 778 kilometer naar het westen zie je onze weekend-bestemming: Dinokana. Dichtbij de grens met Botswana. (Gaborone is de hoofdstad van Botswana). Het grootste deel van de kaart (en de reis) is Zuid-Afrika. Van oost naar west doorkruisen we drie provincies: Mpumalanga, Gauteng en Noordwest.

Laat je niet te veel afleiden door Nederlandse namen. Bijvoorbeeld Ermelo en Middelburg. Steeds meer worden de oude (plaats)namen vervangen door Afrikaanse namen. Zo heet Nelspruit (de hoofdstad van Mpumalanga) nu Mbombela. Bijna alle verkeersborden en wegwijzers zijn aangepast.

Tot zover deze topografische bijdrage. Nu rest natuurlijk nog het waarom van deze ‘niet-vakantie’.

Iets meer dan een jaar geleden overleed ons nichtje Zaza. Mensen die toen al meelazen, herinneren zich mogelijk mijn stukjes (klik HIER) over haar begrafenis in Dinokana. Juist … datzelfde Dinokana van deze reis. In dit deel van Afrika is het de gewoonte om een jaar na het overlijden (begrafenis) opnieuw bijeen te komen met familie en vrienden. Vorig jaar waren mijn schoonouders (de grootouders van Zaza) in Portugal. Het was toen voor hen onmogelijk om op stel en sprong bij de begrafenis aanwezig te zijn. Isabel en ik gingen wel. ‘Een jaar later’ is dus wat eenvoudiger te plannen.

We reisden dit keer samen: mijn schoonouders, Isabel en ik. Ik was de chauffeur van dienst. Er staan zo’n 1600 kilometer meer op de teller van de auto van Sr. Sampaio. Het zijn prima (snel)wegen. Meestal tolwegen, ongeveer 25 euro toltaks (enkele reis). Over onze dagen in Zeerust en Dinokana vertel ik komende dagen nog wat meer.

Nu nog één opmerking. Natuurlijk hebben Afrikaanse mensen die in loondienst werken ook vakantiedagen (vrije dagen / vrije weken). Die dagen worden heel vaak gebruikt om familie-ver-weg te bezoeken. Bijvoorbeeld voor een bruiloft of een ceremonie één jaar later. Veel minder om als toerist op vakantie te gaan zoals wij dat doen in Europa.

Advertentie

In de trein

Tags

Blind, Braille, Dirigent, Leeuwarden, Lezen, Magazine, Metro, Nederland, NMBS, NS, Oliebollenkraam, Ouders, OV-chipkaart, Partituur, Rails, Railtender, Spits, Stiltecoupé, Trein, Tussen de rails

Ik zat de afgelopen week heel wat uurtjes in de trein. Dat vind ik geen enkel probleem, laat dat duidelijk zijn. Drie lange ritten van bijna 4 uur. Veel tijd dus om wat te lezen, e-mails te beantwoorden, een klein beetje te slapen, de hoofdpunten van het nieuws te bekijken, wat te whatsappen of enkele ‘Better call Saul’ – afleveringen te zien. Kortom: ik verveel me niet en een paar uur later ben ik op de plek van bestemming. In mijn geval de afgelopen week tweemaal Leeuwarden, tweemaal naar huis.

In deze opsomming vergat ik twee belangrijke onderdelen te vermelden: naar mensen kijken (en luisteren) en over hen fantaseren. En een mogelijk praatje maken met een medereiziger. (*) Dat laatste gaat een stuk moeizamer dan vroeger want bijna iedereen tuurt tegenwoordig naar zijn/haar eigen beeldscherm. Telefoon, tablet of laptop. Ik zat tweemaal in het stiltecoupé en daar wordt in principe niet gepraat of luidop getelefoneerd.

Ik reis al mijn hele leven zeer regelmatig met de trein. Er is best veel veranderd. Treinkaartjes waar een gaatje werd in geknipt zijn geëvolueerd naar de persoonlijke OV-chipkaart. Er rijdt geen koffiekarretje (railtender) meer door de trein. Best wel jammer maar ja … in de overvolle treinen tegenwoordig is er natuurlijk geen doorkomen aan. Op de grote stations zijn er nu mini-supermarkten en koffiebars. Het spoorboekje zit niet meer in mijn tas maar ik volg de dienstregeling nu op schermen in de trein of op m’n telefoon.

Vroeger zocht ik altijd naar een achtergelaten krant of tijdschrift. En naar ‘Tussen de rails’ en later ‘Rails’. Het gratis maandelijks magazine van de NS. De NMBS (Belgische treinen) had zijn eigen tijdschrift – hangend aan een haakje en/of touwtje – als ik me niet vergis.

‘TUSSEN DE RAILS’ – verboden mee te nemen.

Ik was er dol op. Als toevallig de maand bijna voorbij was verdween er wel eens een ‘Tussen de rails’ … richting mijn tas of rugzak. Ik geef het dertig jaar later toe. Ik hoop dat de strafbare feiten zijn verjaard.

Toen kwam de tijd van ‘Spits’ en ‘Metro’. De gratis krantjes. Ook die las ik bijna altijd op de trein. NS gooide het toen over een moderne boeg. ‘Tussen de rails’ werd ‘Rails’. Een trendy magazine met vaak een heel bijzondere layout. Het werd meer kijken dan lezen.

‘RAILS’ – verboden mee te nemen

Nu vind ik zelden nog achtergelaten lectuur in de trein. Best wel jammer. Krantenlezers lezen nu hun krant (of magazine) op de smartphone of tablet. Alweer een nostalgisch logje waarbij je mij niet hoort beweren dat het vroeger beter was. Wel anders.

Ik herinner me een treinreis (ik denk van Leeuwarden naar Bergen op Zoom) waarbij ik eerst tegenover een man zat die een partituur zat te lezen. Ik sprak hem aan en vroeg of hij hoorde wat hij las. Hij zei volmondig ja. Op dezelfde reis kwam ik terecht naast een blinde man. Hij had een volledig wit braille-tijdschrift op schoot liggen en zat te lezen – met zijn vingers uiteraard. Ook hem sprak ik aan en vertelde hem onder andere over de man met de partituur. Ik kreeg na een praatje zijn braille-tijdschrift. Heel aardig. Ik heb het minstens 15 jaar bewaard.

Zoiets bijzonders is me de afgelopen dagen niet overkomen. Wel had ik een gesprek met een dertiger uit Groningen die twintig jaar lang een oliebollenkraam had op kermissen en tijdens de kerstperiode. Hij is nu werkeloos want hij kan de energie (elektriciteit) niet meer betalen. Alles doorrekenen naar de klant zit er niet in.

(*) Mijn ouders hebben elkaar op de trein ontmoet. Ze lazen toevallig hetzelfde boek en raakten daardoor aan de praat. De rest is geschiedenis … waarvan de schrijver van dit blog dus een deel van die geschiedenis is. Een treinliefhebber.

Bijna 200 dagen onderweg

Tags

Avek, Blauwe Zwaan, Bm'er, Canarische Eilanden, Duin, Foto's, Fryslân, Leeuwarden, Madeira, Numansdorp, Orka, Polarsteps, Portugal, Schade, Tenerife, Vrienden, Wereldreis, Wyns, Zeilen

Ik hou van reisblogs, van reisboeken, van reisverhalen. En ze worden nog boeiender als je de reizigers persoonlijk kent. Zo volg ik de belevenissen van Duco en Marjolijn via Polarsteps. Wij kennen elkaar al ruim veertig jaar. Marjolijn was een studiegenoot op de Akademie voor Ekspressie en Kommunicatie (AVEK) in Leeuwarden. We werden al heel gauw goede vrienden. Zij pasten op onze jongste zoon als wij naar Spaanse les gingen. Zij stalden hun zeilboot tijdens de winter in onze schuur in Wyns. Ze leerden mij zeilen in een bm’er op Friese wateren. Zeil-kampeer-weekenden in de Biesbosch. We speelden eindeloos veel uren bordspellen. ‘Duin’ was ons favoriete spel. We lazen heel veel dezelfde boeken. We gingen samen weekendjes naar de Ardennen. We zochten hen op in Portugal toen zij daar woonden en werkten. Dit lijstje kan ik nog veel langer maken maar dat is saai voor anderen.

Ik zag hen voor het laatst in levende lijve eind mei van dit jaar. Ik bezocht Duco en Marjolijn net voor hun vertrek. Hun huis in Breda was zo goed als leeg. Nog een paar campingstoeltjes en eten met het bord op schoot. En heel veel bijpraten, zoals altijd. Het was fijn om hen nog even te zien want twee dagen later startte hun grote zeiltocht in Numansdorp (Zuid-Holland).

De Blauwe Zwaan

Bestemming … de wereld rond. Ja, je leest het goed. De wereld rond. Plannen zijn gemaakt en omdat ze ook veel willen zien onderweg zijn er aan die plannen geen vaste data gekoppeld. Duurt de reis 3 jaar of 5 jaar? De toekomst zal het leren. Is de route al helemaal bekend? Ja en nee. Eerst maar eens vertrekken richting Azoren, Madeira of Canarische eilanden.

We zijn nu bijna 200 dagen verder. Ik volg hen bijna dagelijks via Polarsteps. Deze website heeft als ondertitel ‘Automatic Travel Tracker’. Naast een kaart waar de reiziger zich bevindt, is er veel ruimte voor logjes en foto’s. Marjolijn doet bijna dagelijks verslag van al hun bezigheden. Met hele mooie foto’s. Naast zeilen hebben ze ook veel aandacht voor alle plaatsen die ze aandoen. Dus ook mooie verslagen van wandeltochten, museumbezoek, ontmoetingen met andere zeilers. Het rondscharrelen op markjes, havens en kleine eilanden. Verhalen over alle papierwerk en bureaucratie. Het lijkt alsof je een beetje met ze meereist.

Loopt alles gesmeerd? Ook nu is het antwoord ja en nee. De boot werd in oktober aangevallen door een orka. Ja, je leest het alweer goed. Dat zorgde voor schade aan de boot. En veel bibbermomenten. De boot moest naar een werf voor grondige inspectie en reparatie. Bijna vijf weken lag ‘De Blauwe Zwaan’ op het droge op het zuidelijkste puntje van Portugal. Wat een werk, wat een doorzettingsvermogen. Een flinke renovatie. Gelukkig hadden ze veel aanspraak en hulp van lotgenoten en bevriende zeilers.

Na wat proefvaartjes en na nauwkeurig de weerberichten interpreteren, vertrokken ze voor het tweede deel van hun wereldreis. Op naar Madeira. Daar zijn ze ondertussen alweer vertrokken. Ze hebben besloten om de komende tijd op de Canarische eilanden te verblijven. Nou ja, op hun boot in Canarische havens. Nu bijvoorbeeld in Tenerife. De oversteek richting Panama kan maar tweemaal per jaar. November en maart. De plannen worden min of meer dagelijks bijgesteld. Nu eerst rustig aan want er komt ook familie op bezoek. Dat zou ik ook wel even willen. Ik droom nu al weg dat ik ze binnen een paar jaar verwelkom … in Mozambique.

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen maar waarom lees je het niet zelf uit ‘eerste hand’? Via hun Polarsteps. Waarschijnlijk moet je dan eerst een (gratis) account aanmaken.

Room with a view (11)

Tags

Aap, Acrobaten, Contortionist, Familie, Indische Oceaan, Internet, Isabel, Langi Langi Beach Bungalows, Nungwi Beach, Reizen, Room with a view, Strand, Zanzibar

Zanzibar plog #03

Onze logeerplek in Stone Town (Zanzibar, Tanzania) is vooral een prima verblijf in de stad. Het strandje onder onze kamer is een typisch stadsstrand waar grote delen van de dag (bij eb) jongens voetballen. Ik heb er nooit iemand gezien die daar rustig een boek zat of lag te lezen op een badlaken. Nee, daarvoor kan je beter naar het noorden van het eiland rijden. Wij lieten ons dan ook rijden – met een tussenstop voor een mooie ‘spice-tour’. Maar daarover meer in een volgend plogje.

Plaats van bestemming: Langi Langi Beach Bugalows in Nungwi Beach.

Een oud-collega had een mooie korting voor ons geregeld. Ook dit keer een kamer met uitzicht op de Indische Oceaan. Geniet je mee?

Wat een heerlijke plek! Met een paar kleine min-puntjes. Het internet was waardeloos en dat verwacht je niet meer van een logement in 2022. En ik moest alles cash betalen want hun credit-card-apparaat functioneerde niet. Sic. Bij de buren en in heel eenvoudige winkeltjes kon dat wel, ontdekten we later die middag. En een aap als huisdier in het restaurant is ook niet meer van deze tijd, vind ik. Andere gasten vonden het prachtig en bleven maar foto’s maken. Goed, genoeg gezeurd. Het uitzicht vanop ons privébalkon kwam regelrecht uit een reclamefolder. Adembenemend mooi. Jammer dat het maar één dag/nachtje was.

Omdat we geld moesten pinnen liepen we ook wat uitgebreider door het dorp. Een groot plein met daaromheen heel veel winkeltjes en langs het strand heel veel lodges en restaurantjes. We kochten een paar kleinigheden en aten heerlijke vis terwijl acrobaten en een contortionist een mooie act uitvoerden op het strand. Ik bleef steeds maar denken ‘Wat zou Catelijne en haar meiden het hier fantastisch vinden.’ Ook Isabel fantaseerde luidop dat het fijn zou zijn om met de hele familie hier een paar dagen vakantie te vieren. Tja, wie weet.

Dat was het weer voor vandaag maar treur niet … er komen nog meer plogjes aan over onze korte vakantie op Zanzibar. Hahaha. Had ik al verteld dat ik daar ook jarig was?

In de serie: ROOM WITH A VIEW

Room with a view (10)

Tags

Archipelago Waterfront, Hemelbed, Indische Oceaan, Isabel, Palmbomen, Room with a view, Stone Town, Strand, Tanzania, Vakantie, Zanzibar, Zee

Zanzibar plogje #02

Tijdens mijn veelvuldige werkreizen publiceerde ik met enige onregelmatigheid foto’s van mijn hotelkamers en het uitzicht. Nu ik veel minder reis is de serie ‘Room with a view’ wat in de vergetelheid geraakt. Ik kus deze serie – bij wijze van spreken – weer wakker. Vandaag foto’s van ons uitzicht in Stone Town, Zanzibar, Tanzania. Onze eerste drie nachten.

Als je op de foto’s klikt zie je de foto vergroot. Een soort diavoorstelling. Maar dat weet natuurlijk iedereen die blogs leest en volgt.

Als toegift nog een paar foto’s van onze logeerplek Archipelago Waterfront.

Wat ons opviel in dit hotel? Geen televisie op de kamer. En toen we ‘verhuisden’ naar Nungwi Beach in het noorden van Zanzibar, ook daar geen televisie op de kamer. Het uitzicht op de Indische Oceaan is meer dan genoeg!!! Een terechte conclusie.

U bent alvast gewaarschuwd … de Zanzibar-plogjes zijn nog niet ten einde.

In de serie: ROOM WITH A VIEW

Deuren in Zanzibar

Tags

Deuren, Eiland, Isabel, Islamitisch, Kooplui, Oman, Oost-Afrika, Plog, Ploggen, Reizen, Souk, Swahili, Tanzania, Toerisme, UNESCO, Zanzibar

Vandaag Zanzibar-plogje #01.

Met andere woorden: de beloofde foto’s. We verbleven 3 dagen in de hoofdstad van Zanzibar. Stone Town. We hadden a room with a view. Dat leverde mooie plaatjes op maar die zijn voor een volgend plogje. Ons hotelletje was op nauwelijks vijf minuten lopen van de oude, historische binnenstad. Deze mysterieuze stad werd ooit bedacht en ontworpen door een sultan uit Oman. Een mooie wandeling leidt door nauwe, kromme straatjes, langs bazaars, moskeeën en bijzondere architectuur. Een Midden-Oosten souk in Oost-Afrika. 95% van de lokale bevolking is Islamitisch en dat zie je heel nadrukkelijk in het straatbeeld.

Een van de mooiste en meest bijzondere bezienswaardigheden van Stone Town zijn de prachtige houten deuren. Ruim vijfhonderd pareltjes, heb ik ergens gelezen. Wie goed kijkt kan drie verschillende soorten stijlen onderscheiden: Swahilische, Arabische en Indiase.
De Indiase deuren zijn het gemakkelijkst te herkennen want deze hebben grote ijzeren punten op de deuren. Deze punten waren oorspronkelijk bedoeld om de olifanten tegen te houden maar ze hebben op Zanzibar slechts een esthetische functie. Ook bij gebrek aan olifanten. Lol. Boven deze deuren is vaak een houten halfronde boog te vinden die rijkelijk versierd is.
De Arabische deur heeft geen punten en een rechthoekig uiterlijk. De stijlen en bovenzijde van de deur is vaak versierd en er zijn Arabische teksten te lezen. Er zijn nieuwere deuren te vinden die een combinatie van beide stijlen zijn. De Swahilische deuren zijn simpel, gekleurd en vaak zonder enige decoratie.

Stone Town was een echt handelscentrum. De oude stad is de laatste tweehonderd jaar nauwelijks veranderd. Stone Town was vroeger verdeeld in etnische en economische districten, daarom zie je deurtypes vaak in groepjes. Kooplui zoals de Indische Gujarati naast Indische Punjabi en Arabieren, meestal uit Oman. In Stown Town zijn Arabische, Europese, Indiase en Afrikaanse culturen te vinden, die één geheel zijn geworden. Je zou het de Zanzibar-Swahili-Cultuur kunnen noemen.

Stone Town werd in 2000 op de werelderfgoedlijst van de UNESCO opgenomen vanwege de fascinerende en wrede geschiedenis van de stad als handelsimperium in de Indische Oceaan. En een slavenstad. De unieke gebouwen zijn een mix van de eerder genoemde culturen. Er werden tot de machtsovername van de Britten – halverwege de negentiende eeuw – zo’n 50.000 Afrikaanse slaven per jaar verkocht. Maar dat is een ander verhaal. Vandaag beperk ik me tot onze deuren-foto’s. 

Herfstvakantie

Tags

Allerheiligen, Capo Delgado, DCMA, Foto's, Herfst, Herfstvakantie, Isabel, Mozambique, Pemba, Reizen, School, Tanzania, Umoja, Vakantie, Zanzibar

Eigenlijk zou de titel ‘De herstvakantie is voorbij’ moeten zijn. En ook dat is niet helemaal juist want er is geen sprake van herfst in dit deel van de wereld. Geen ‘herfst’ maar wel een weekje vrij. Onze Nederlandse School in Maputo volgt dit schooljaar zoveel mogelijk het vakantierooster van de Franse School. Zij noemen dit weekje: ‘Vacances de la Toussaint’. Allerheiligen dus naar goed katholiek gebruik.

Isabel had nog zeven ongebruikte vakantiedagen. Daar heeft ze er nu vier van gebruikt voor onze korte vakantie naar (op) Zanzibar in Tanzania. Even d’r samen tussenuit. Zanzibar ligt bij wijze van spreken bij ons om het hoekje. Niet echt waar maar toch. Met het vliegtuig: Maputo – Pemba – Dar es Salaam – Zanzibar.

Zanzibar – Foto door Dmitry Limonov op Pexels.com

Vandaar dat het hier een weekje muisstil was, we zijn er even tussenuit geknepen. Ik was tussen 2007 en 2014 bijna jaarlijks een paar dagen op Zanzibar. Op werkbezoek bij de plaatselijke muziekacademie. DCMA – Dhow Countries Music Academy. Een partner in het Umoja-programma. Natuurlijk heb ik toen – in tussenuurtjes – ook enkele korte toeristische uitstapjes gemaakt op dit wereldberoemde eiland. Isabel was er nog nooit geweest, zelfs niet in Tanzania. Nochtans woonde ze vijf jaar in Pemba – hoofdstad van Capo Delgado, de meest noord-oostelijke provincie van Mozambique. Grenzend aan Tanzania.

Ik moet onze foto’s nog uitzoeken, downloaden en in het juiste mapje stoppen. Opnieuw heb ik het voornemen om er spoedig een fotoboek van te maken. En ik maak daarna nog een plogje over onze korte vakantie. Met andere woorden: wordt vervolgd.

Ondertussen in Mozambique (13)

Tags

Buren, Djonasse, Foto's, Goes, Isabel, Kippen, Koffers, Mozambique, Reizen, Saloon, School

De titel moet je met een korreltje zout nemen. Ik ben nauwelijks 48u geleden aangekomen in mijn tweede thuis. Terug in Djonasse bij Isabel. Niet dat ik Isabel al heel veel heb gezien. Donderdag en vrijdag zijn lange werkdagen voor haar en vandaag stond een bezoek aan haar ‘saloon’ op het programma. Dat betekent zo’n slordige 5 uur zitten, wachten en je laten bepotelen. Een beetje pedicure, vinger- en teennagels krijgen een grote beurt – inclusief nieuwe kleurtjes en ook nog iets met haar haar. In de tussentijd deed ik grote boodschappen. Nee Thomas, niet wat jij denkt. De diepvries, de voorraadkast en de ijskast zijn weer aangevuld. Omdat maandag het nieuwe schooljaar van NSM De Walvishaai begint heb ik daar dan minder tijd voor. Er moet vooruit gedacht worden.

Met mijn gedachte ben ik nog best veel in Nederland. Meer bepaald in Goes. Ik word nog steeds wakker met liedjes in mijn hoofd uit de voorstelling IN HET SPOOR VAN DE STIER. Ook de grote WhatsApp-groep ‘De Stier’ is nog erg actief. Het delen van grappige berichtjes, links naar Google-Foto’s. Ook foto’s van achter de schermen.

Het eerste lijstjes zijn gemaakt. Een lijstje met klusjes in- en rondom het huis. Een boodschappenlijstje voor de Nederlandse School. Een voorzichtige vakantieplanning gemaakt met de zeven overgebleven vakantiedagen van Isabel. Waarschijnlijk tijdens de ‘herfstvakantie’ wat hier eigenlijk een ‘lentevakantie’ is. De laatste week van oktober. En laat ik toch in die week jarig zijn. Wordt vervolgd.

Een paar zaken die me opvallen nu ik ruim 10 weken in Europa verbleef. Het is droog. Kurkdroog. De grote doorgaande weg (Rua de Mozal) is in betere conditie. Veel putten zijn dichtgemaakt. Waarschijnlijk spoelen ze weer open als het (hard) gaat regenen. Meestal vanaf half of eind oktober. Op onze veranda hangt een irritante pisgeur. Onaangenaam. Wat blijkt? Een buurman is een kippen-business begonnen op nauwelijks 50 meter van ons bedoeninkje. Als de wind verkeerd staat waait de penetrante geur onze kant op. Isabel is gaan melden dat wij (en ook andere buren) niet gediend zijn van deze stankoverlast. Ook dit: wordt vervolgd.

Balanceer-act voor 4 koffers en handbagage (Zaventem – Brussels Airport)

Nog een laatste detail. Ik ben toegekomen met alle koffers. Vier in totaal + handbagage. ‘Vier?’ hoor ik jullie denken. Ja vier. Twee van mezelf. Een koffer vol boeken voor de schoolbibliotheek. En Isabels koffer. Weet je nog? Isabels koffer kwam nooit aan in Brussel. Het woord ‘nooit’ moet ik vervangen door ‘vierentwintig dagen te laat’. Ja, de koffer werd keurig afgegeven op een door mij opgegeven adres in Bergen op Zoom. Eind goed, al goed. Isabel blij en ik 220 euro armer omdat ik extra bagage moest inchecken. Zucht. Wordt niet meer vervolgd.

Werkverblijf in Goes (6)

Tags

Atomium, België, Brussel, Duitsland, Familie, Goes, Isabel, Koffer, Mechelen, Plantentuin in Meise, Schloss Spielberg, Shopping, Steinere Rinne, Uber, Vakantie, Vrienden, Wahrberg, Waterloo, Winkelen, Zwemvijver

De vakantie is ten einde. Ik ben weer in Goes en Isabel is aangekomen in Mozambique. Nu gelukkig wel met haar koffers, waarvan één nieuwe.

Nog even terugblikken op de afgelopen drie weken. Als ik er een score aan moet geven dan twijfel ik aan een zes, een zes plus of een zeven min. Dat vind ik licht teleurstellend want natuurlijk zou een acht of een negen fijner zijn. En waarom deze subjectieve, te lage score? Dat heeft voornamelijk te maken met de nooit aangekomen en waarschijnlijk verloren koffer van Isabel. Ik heb er al genoeg over geschreven.

Het gevolg was wel dat we een paar dagen langer in België bivakkeerden. Een dagje in Mechelen en eentje in Neufchateau. Daarna een bezoek aan het Atomium, de Plantentuin in Meise en de Leeuw van Waterloo.

• 

• 

• 

• 

• 

Mechelen, Brussel, 2x Meise en Waterloo

Dat klinkt als typische bestemmingen voor toeristen. Dat is ook zo. Ik kan ook zeggen: schoolreis bestemmingen. Ik was op al die plaatsen al eens eerder, maar dan wel meer dan 50 jaar geleden. Veel kiekjes geschoten. Wat veel minder fotogeniek is, zijn de uren die ik deels wachtend doorbracht in of bij winkels. Zucht. Slik. Want je begrijpt het goed: er moest geshopt worden, wat door het verlies van de bagage ook bittere noodzaak was.

Een winkel in Neufchateau (België)

Winkelen … niet meteen mijn favoriete sport of vrijetijdsbesteding. Dat is een understatement. Tussen ons gezegd en gezwegen … dit is deels de uitleg van die lage beoordeling. Winkelen in Lissabon, in Nazaré, in Mechelen, in Neufchateau en tweemaal in Ansbach. Het was fijn dat Hanneke bij de laatste ronde in Ansbach de honneurs van me heeft overgenomen.

Over enkele weken is het kleine leed weer vergeten en ben ik zelf ook weer in zuidelijk Afrika. Ik kijk er al naar uit. Natuurlijk hadden we ook veel mooie dagen. Met als hoogtepunten de grote familie-lunch in Nazaré, de dagen in Chãos in de Portugese bergen, een avondje uit in Mechelen, de Plantentuin in Meise, het verblijf op de Wahrberg, het bezoek aan Schloss Spielberg. Ook de Steinere Rinne vond ik opnieuw een buitengewoon natuurverschijnsel. Twee keer naar het strand, vaak uit eten, spelletjes spelen met Carmen en Olivia, voor het eerst een Uber-taxi gebruikt, zwemmen in de zwemvijver van Markus en Inge, enzovoort. Als ik dit onvolledig lijstje goed tot me laat doordringen dan eindig ik deze korte terugblik toch met een score van zeven plus.

Maar nu eerst weer aan het werk in Goes. Nog zestien dagen en dan gaat IN HET SPOOR VAN DE STIER in première. Ik ga er de komende weken meer over vertellen.

Welterusten

Tags

Aurach, Bedden, België, Chãos, Duitsland, Isabel, Koffer, Kusel, Lissabon, Mechelen, Nazaré, Neufchateau, Portugal, Reizen, Slapen, Vakantie, Waterloo

Laat ik beginnen met iedereen te bedanken die de afgelopen dagen heeft gereageerd op mijn vorige stukje. Over de niet-aangekomen koffer van Isabel. Dank voor jullie medeleven en adviezen. Jammer genoeg hebben we nog steeds niets vernomen. Gelukkig is dit stukje vakantie-leed wat uit onze gedachte verdwenen. Niet helemaal maar toch voldoende.

Als ik volgende week weer aan het werk ben in Goes (en Isabel in Maputo) dan ga ik er nog een keer achteraan.

Voor vandaag een diavoorstelling van alle bedden en slaapkamers waar we deze vakantie hebben geslapen. In Portugal, België en Duitsland. Duiken jullie mee de ‘koffer’ in?

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In chronologische volgorde: Lissabon (4x), Chãos (3x) , Nazaré (4x), Mechelen (2x), Neufchateau (1x), Waterloo (1x), Kusel (1x), Aurach (4x).

En eigenlijk schrijf ik dit stukje met foto’s zodat ik over enkele maanden nog weet welk bed waar stond. Voor het geval ik een fotoboek maak voor onder de kerstboom.