Mijn jeugd ABC Tag (3)

Tags

Arendsoog, Bart Peeters, Boechout, Boeken, Bompa, Familie, Hove, Hugo Matthysen, Indiaan, Italië, Karl May, Klukkluk, Ottorongo, Pius X, Televisie, Texel, Vakantie, Vlaanderen, Winnetou, Witloof

Opnieuw drie herinneringen aan mijn jeugd.

G. GROENTEN

Welk kind heeft niet – van tijd tot tijd – ruziegemaakt met z’n (haar) ouders over het eten van ‘groenten’. Eigenlijk herinner ik me enkel de strijd om ‘witloof’. Ik schrijf het opzettelijk met twee o’s. Witloof en niet ‘witlof’. Uiteraard is dit dezelfde groente. In Vlaanderen schrijven we dat met twee o’s. In Nederland werd het lang ‘Brussels lof’ genoemd en nu is witlof de algemeen aanvaarde naam. Mijn moeder maakte witloof op drie verschillende manieren klaar. Rauw – in kleine stukjes gesneden. Mijn vader was er verzot op. Met mayonaise (uiteraard) en soms met een koud hard gekookt eitje. Deze variant mochten wij overslaan. Dan aten wij veldsla. Ook met mayonaise en een eitje. Witloof gestoofd in boter. De meest bittere variant. Grrrr. Met lange tanden … en ruzie … enzovoort. Witloof met hesp en kaassaus (uit de oven) was eetbaar. Zeker met veel extra kaassaus. En mijn moeder was zo aardig om een paar rolletjes witloof te vervangen door prei. De schat.

Verse groenten (foto: Pixabay)

Verder was ik een goede groente-eter met rode kool als favoriet. Gevolgd door pekes en erwtjes – gestoofd met een ajuintje. Opnieuw kies ik voor de Vlaamse schrijfwijze. Omdat we in die tijd veel meer seizoensgebonden groenten aten, kwamen de snijbonen na een tijdje mijn neus uit. Teveel dagen hetzelfde. En er werd wat afgeweckt in die tijd – dat is een understatement. Schorsenelen (schorseneren) en asperges hoorden (toen) ook niet tot mijn favoriete groeten.

En hoe anders is dat nu. Ik ben dol op witlof en asperges. Zou het kunnen dat de telers een minder bittere variant hebben ontwikkeld? Van broccoli, aubergine, courgette, kousenband of Chinese kool hadden we nog nooit gehoord.

H. HUGO MATTHYSEN

Middelbare school in Antwerpen. Afdeling ‘Mens Wetenschappen’. In mijn jeugd waren er bijna geen gemengde scholen in het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Jongens en meisjes gingen naar verschillende scholen. Een aantal staatsscholen waren wel gemengd. In het vijfde en zesde middelbaar zat ik in de klas met één van de laatst overgebleven ‘internen’ van PIUS X. Den Hugo. Hij was ‘intern’, dat betekent dat hij door de week op school bleef slapen en dus een kamer had op school. Heel wat vrije lesuren hingen we dan ook stiekem rond in zijn kamer. We werden goede vrienden. Hij speelde gitaar en schreef grappige liedjes en toneelstukjes (Johny Wol). Snel na mijn achttiende verjaardag had ik een auto en begonnen we in het weekend uit te gaan. Hugo woonde destijds in Ekeren Kappelen maar trok meestal met ons op. Met ons bedoel ik: Peter (uit Hove) en ik (uit Boechout). Ik was vaak de chauffeur van dienst. Met plezier overigens. De meeste Vlaamse lezers weten vast wie ‘Hugo Matthysen’ is. Compagnon van Bart Peeters of ze kennen hem van zijn stukjes in Humo of als scenarioschrijver van Dag Sinterklaas, Kulderzipken, Het Leugenpaleis, enzovoort. Moet ik ook nog ‘Clement Peerens’ vermelden? De link met Bart Peeters is nu gauw gelegd want den Bart zat ook op onze middelbare school en woonde ook in Boechout. Kun je nog volgen? Een kleine wereld … De vriendschap met Hugo (en Bart) is verwaterd door de grote afstand. Ik verhuisde algauw naar Friesland, hij studeerde in Leuven en verhuisde later naar Hove. Ik kwam maar een keer of drie vier per jaar naar Vlaanderen en hij was druk met z’n carrière. Soms horen we iets van elkaar via anderen. En mocht den Hugo dit lezen. “Groetjes en laten we weer eens iets afspreken … en altijd welkom in Ossendrecht of in Mozambique.”

I. Indianen

Mijn moeder was een grote lezer. Mijn vader moedigde ook ons aan om boeken te lezen. Strips werden oogluikend toegestaan maar als leraar Nederlands had hij zijn bedenkingen. Wij leerden de Indianen kennen via boeken en films. Ik las alle verhalen van Karl May. Ik hield veel meer van Winnetou – het opperhoofd van de Apachen – dan van Old Shatterhand. Ook de Arendsoog-boeken werden verslonden. Via de televisie leerden we Ottorongo (Johan en de Alverman) en Klukkluk (Pipo de Clown) kennen. We verkleedden ons vaak als indiaan – met oorlogsstrepen – en we waren uren bezig om goede bogen te maken. En heel veel pijlen en een zelfgemaakte pijlenkoker. We galoppeerden op denkbeeldige paarden die we vastbonden aan heel wat denkbeeldige bomen op Texel en Terschelling.

Indianen op Texel

Mijn grootvader – Bompa Schyvens – maakte één grote reis in zijn leven. Naar Italië – ik denk naar Venetië. Geen onverdeeld succes. Sinds die ene reis sprak hij het woord ‘Italianen’ nooit meer uit. Hij gebruikte daarvoor het woord ‘Indianen’.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Advertenties

Reisfotochallenge (17)

Tags

Beijing, China, Kleermaker, Koning Aap, Peking Opera, Reisfotochallenge, Schminken, Theater, Wandelen, Zijden blouse

Terwijl de naamgever van deze serie waarschijnlijk bezig is met een gedetailleerde en intensieve inspectie van het Franse zit- en sta-sanitair in de buurt van Marseille, gebruik ik vandaag zijn geesteskind – reisfotochallenge – nog een keer. Een foto uit het rijke, persoonlijke fotoarchief. Ik ga op zoek naar een foto van precies tien jaar geleden. 21 augustus 2009.

Mijn dag begint op de trein. In Nederland en Vlaanderen is het nog 20 augustus. Zes uur tijdsverschil. Ik ben onderweg van Ulan Bator (Mongolië) naar Beijing (China). In de nacht is het meest spectaculaire ogenblik het moment waarop de wagons worden losgekoppeld van de Russische (of Mongoolse) onderstellen en worden herplaatst op Chinese wielen. De spoorbreedte is verschillend in beide landen. Als het ’s ochtends licht wordt, is er veel te zien op het Chinese deel van deze reis. Moskou – Irkoetsk – Ulan Bator – Beijing. Veel meer dan tijdens de vijf dagen (en nachten) in Rusland. Dan zie je vooral bomen en bomen en nog eens bomen.

Zhang Jia – Kou Nan

Eén van de zaken die ik me heel goed herinner, is de grote hoeveelheid zonnepanelen op de daken van heel veel (eenvoudige) huizen. Veel meer dan in Nederland of Vlaanderen – in die tijd (2009). Veel arbeiders aan het werk als de trein de verre buitenwijken van de Chinese hoofdstad binnenrijdt.

Werk aan het spoor

Rond half drie in de namiddag lopen we het stationsplein op. Een uur later verken ik de omgeving van het hotel waar ik vier nachten zal blijven. Voor het eerst gaan ‘chinezen’. Ik heb het over eten. Het mag duidelijk zijn dat een Vlaamse of Nederlandse Chinees iets heel anders is dan een Chinese Chinees. Ik schreef er al een keertje eerder over. Klik HIER.

Ik wil ook iets tastbaars (en bruikbaars) meenemen uit China. Ik laat twee zijden blouses maken. Uiteraard ‘tailormade‘. Bordeau-rood en zwart met een motiefje. Ik draag beide blouses ook nu nog met enige regelmaat. Dat betekent dat mijn ‘maatje-groter’ niet heel veel is veranderd in de laatste tien jaar. Het baardje is wel van kleur veranderd. Mijn haar nu is wat korter, dunner en grijzer.

Bij de kleermaker in Beijing

Mijn vingertje. Waarschijnlijk probeerde ik in mijn beste Mandarijn het winkelmeisje uit te leggen op welk knopje van mijn foto-toestel ze moest drukken. Het is gelukt moet ik constateren want anders kon ik deze foto tien jaar later niet met jullie delen.

Via het hotel kwam ik aan een kaartje van de Peking Opera op diezelfde avond. Wereldberoemd – maar ik had het nog nooit in levende lijve meegemaakt.

Koning Aap in gevecht met 18 strijders

Een paar zaken herinner ik me van dit theaterbezoek. Je loopt via de ‘kleedkamer’ naar de zaal. Je ziet de acteurs in volle concentratie zichzelf of collega’s schminken.

Chinese grime

Engelstalige boventiteling was een handige toevoeging. Niet dat er zoveel gesproken of gezongen wordt, het is eerder een combinatie van acrobatiek, mime en bewegingstheater. Voor een lokaal publiek zijn de verhalen waarschijnlijk gesneden koek. Voor de doorsnee toerist zijn ze dat niet. Uiteraard loop je – ook hier – het theater uit via een souvenirwinkel. Ik dacht dat ik de route die de lokale bus eerder op de avond had gereden op mijn eigen navigatiesysteem had opgeslagen – ik heb het dus over mijn geheugen want van het woord App had ik tien jaar geleden nog nooit gehoord, laat staan van G4 en Google Maps op een smartphone. Ik liep dus mooi verkeerd. In plaats van een half uurtje was ik ruim anderhalf uur aan de (nachtelijke) wandel. Een intensief eerste dagje in Beijing. Tien jaar geleden. Mooie herinnering(en).

In de serie: REISFOTOCHALLENGE

Even om het hoekje vlakbij

Tags

Aap, Buffel, Familie, Giraf, Krugerpark, Leeuw, Liedjes, Neushoorn, Nostalgie, Olifant, Sesamstraat, Vrienden, YouTube, Zuid Afrika

Wie herkent de titel van dit stukje? Dan keek je in de 80’er jaren naar Sesamstraat en dan had je waarschijnlijk een casettebandje dat eindeloos werd herhaald. Thuis en in de auto. Bij ons is het een klassieker. ‘Even om het hoekje vlakbij.’

Maar ik wilde het eigenlijk niet hebben over Sesamstraat maar over een dagje naar het Krugerpark met gasten uit Portugal die bij ons logeren ivm de bruiloft van mijn schoonzusje. Ik heb niet zoveel tijd om stukjes te schrijven en foto’s uit te zoeken. Laat ik me dus beperken tot één foto. Nou ja, een kleine collage met de hoogtepunten van ons dagje Krugerpark – en zoals de meeste volgers en meelezers wel weten dat is … even om het hoekje vlakbij.

Dagje Krugerpark

Even er tussenuit

Tags

Auto, Barefoot in Barra, Inhambane, Inharrime, Isabel, Midweek, Mozambique, Nhanombe Lodge, Praia da Barra, Praia de Zavora, Reizen, Vakantie

Een korte vakantie in eigen land. In ons geval moet je dat ‘eigen land’ lezen als … Mozambique. Isabels vakantie werd door haar werkgever begin juni ingekort van drie weken naar elf dagen. Te kort om samen ‘ver weg’ te gaan. Dan bedoel ik naar Europa of naar een ver buitenland. Vandaar ‘vakantie in eigen land’.

De meest populaire vakantiebestemming in Mozambique is Inhambane. Praia da Barra  en/of Praia de Tofo. Ik was er eerder in 2006 en Isabel ging er voor het laatst in 2008 op vakantie. We waren er nog nooit samen. In het hoogseizoen (half december – half januari) kun je er over de koppen lopen. Mooie stranden. Kans om walvissen, walvishaaien en/of reuze-roggen te zien. Snorkelen en duiken zijn de meest geliefde sporten. In die periode waan je je echter in een enclave van Zuid Afrika want vanuit Johannesburg (bijna tien miljoen inwoners) is de kust van het schiereiland Inhambane maar zo’n 1100 kilometer rijden. Vergelijk het maar met NL/BEL naar de Middellandse Zee. (Nice, Toulon, Barcelona).

Inhambane, Praia da Barra

Eind juli, begin augustus is het er muisstil. Winter … weet je wel. Hahaha. We hadden de twee lodges die we geboekt hebben in ons eentje. ‘Barefoot in Barra’ en ‘Nhanombe Lodge’. Het weer was prima. Tussen de 28c en 32c in de namiddag. ’s Nachts koelt het af naar 20c. Heerlijk. Lezen. Twee films en Outlander 4 (op de laptop) kijken. Zelf koken en overdag grote wandelingen maken. In vijf dagen uit en thuis.

Inharrime, Praia de Zavora

Ondertussen zijn we allebei weer aan het werk. Zo gaat dat en je hoort me niet klagen. Het was een fijne midweek in eigen land.

Mijn jeugd ABC Tag (2)

Tags

Ardennen, Boechout, Eksel, Forel, Liefdesverdriet, Limburg, Musschennest, Speurtocht, Toneel, Verliefd, Vissen, Zolder

De volgende drie herinneringen. De D, de E en de F.

D. DE D***Y

Verliefd tot over mijn oren. Of zeg je: ‘tot achter mijn oren’? Ja, dat was ik. En deze verliefdheid was voor het eerst verbonden met !!#*#!! . Piep. Censuur. Laat ik het maar houden op … al het fraais wat de D***Y te bieden had. Mee-lezers die me al kennen uit mijn jeugd zullen ofwel gniffelen ofwel de wenkbrauwen fronsen want zij kennen ook de dame in kwestie. En ‘de Koen’ natuurlijk … Ja, ik weet dat D***Y ook een jongens-naam is maar ik weet zeker dat ik verliefd was op een zeer aantrekkelijk, blond meisje. Eèn van de eerste meisjes van onze jeugdvereniging. Het sprookje – in mijn ogen dan toch – duurde ruim acht maanden. In die tijd haalde ik – kort na mijn achttiende verjaardag – mijn rijbewijs en kocht een geit. Ik heb het dus over een lelijke eend of in ’t Frans een deux cheveaux. Die auto was een belangrijk onderdeel van onze prille relatie. De actieradius van onze gezamenlijke activiteiten werd plots veel groter. Een etentje in een Italiaans restaurant in Antwerpen. Voor het eerst in mijn leven met mijn geliefde naar een restaurant. Stel je voor … Gaan zwemmen bij een zandafgraving in de buurt van Mechelen. En ze speelde mee in een theaterproductie van het plaatselijke toneelgezelschap. In mijn herinnering waren we toneel-broer en zus. Zij – een verwend kreng dat meer bezig was met nageltjes vijlen en lakken dan helpen in het huishouden en ik – de lollig-doende-halve-hippie die zijn toneel-vader voor de gek hield. Die toneel-vader was in het echt ook mijn vader – en regisseur van die voorstelling – maar dat terzijde. Ik haalde haar op voor elke repetitie en ik bracht haar weer thuis, dat had ik beloofd aan haar ouders. Wij zagen elkaar ook bij veel activiteiten van onze jeugdvereniging. Ik kreeg een zelf-geschilderde Hollie Hobit-poster van haar. De schat. Ik denk voor mijn verjaardag. Ik ging zo vaak mogelijk kijken naar de volleybal-wedstrijden die ze speelde. Ze was best goed maar dat is (was) natuurlijk geen objectief oordeel. We deden best veel samen in die maanden. En toen maakte ze het af (uit). Heel plots, onverwacht en heel definitief. ‘Een donderslag bij heldere hemel’ noemen ze dat maar ik vond het eerder een alles verwoestende tsunami bij een idyllisch, tropisch strand. Ik was kapot. Vijf dagen gejankt en me opgesloten op mijn jongenskamer. Nauwelijks gegeten en vijf kilo afgevallen. Het is bijna vijfenveertig jaar geleden maar ik kan dat gevoel van ondraaglijk verlies nog steeds oproepen.

Oude vlam

Als ik jaren later iets over haar vertelde aan Ine was haar ontnuchterende reactie: “Oude vlammen zijn afgebrande lucifers lieve schat”. Tja. En mocht ‘de D***Y’ dit stukje lezen – dat zou zomaar kunnen – dan doe ik haar bij deze de hartelijke groeten vanuit zonnig Mozambique. Ik hoop dat alles goed met haar gaat en haar geliefden.

E. EKSEL

Eksel is een dorp in de (Vlaams) Limburgse deelgemeente Hechtel-Eksel. Mijn ouders erfden eind jaren zestig onverwacht wat geld van een kinderloze tante. Mijn vader kocht daarmee een houten chalet in een gloednieuw vakantiepark. ‘Het Musschennest’ (*) in Eksel. En daarmee werd onze bijna wekelijkse weekendbestemming … Eksel. Dit houten huisje had twee kleine slaapkamertjes met stapelbedden. In de woonkamer – een beetje een te groot woord – stond een eettafel en een slaapbank. En een gaskachel. ’s Avonds nadat de bank een bed was geworden deden mijn ouders een gordijn dicht om wat privacy te hebben. Een mini-keuken op caravan-formaat en een wc met een mini-lavabo. Douchen deden we bij een gezamenlijk toiletgebouw. Mijn vader was algauw bestuurslid van de vereniging van eigenaren en samen met mijn moeder vormde hij de redactie van het verenigingsblad ‘Ons Nestje’. Hij organiseerde kwissen, speurtochten, fietstochten, toneel- en kleinkunstavonden. Andere bestuursleden focusten zich meer op sportieve activiteiten. Wij bouwden eindeloos veel hutten / kampen in de bossen in de onmiddellijke omgeving. Af en toe ging mijn broer vissen bij een plaatselijke visvijver. We maakten uitstappen naar de Achelse Kluis, naar de carnavalsoptochten in de buurt of in Valkenswaard. Naar Kleine Brogel of naar het Evoluon in Eindhoven. Mijn vader vertelde dikwijls over zijn legerdienst in Leopoldsburg (in de buurt van Eksel). Vanuit Eksel fietsten mijn broer en ik soms terug naar huis (in Boechout) of omgekeerd en naar de formule 1 races in Zolder. Op een vroege lente-zondag in 1970 werden onze Bart en ik aangemaand om een lange speurtocht uit te zetten in de buurt. Zo gezegd – zo gedaan. Wij kwamen terug bij het chalet en zagen tot onze verbazing dat alle gordijnen dicht waren en de ramen flink aangedampt. Wij begrepen niet wat er gebeurde. Op ons lawaai kwam mijn vader met rode konen naar buiten. Verder werd er geen uitleg verschaft. Negen maanden later werd mijn zusje geboren. “Made in Eksel” zullen we maar zeggen … tenminste dat zeggen de familie-kronieken. In de grote (zomer) vakantie werd onze chalet verhuurd want wij gingen dan acht weken naar Terschelling.

F. FOREL

Ik had de F ook kunnen gebruiken om over mijn vader – Frans – te schrijven maar hij komt voortdurend voor in deze jeugdherinneringen. Dus geen aparte vermelding onder de F. Wel de F van Forel. Ik heb het dus over een vissoort maar in mijn jeugdherinneringen koppel ik forel altijd aan de Ardennen. Ik denk dat wij elk jaar een lang weekend of een korte vakantie naar de Ardennen of naar Luxemburg trokken.  De activiteiten bestonden dan voornamelijk uit grote wandelingen maken. Veel lezen. Kaarten en spelletjes spelen. Voor het eerst in een echt hotel slapen. Soms een (streek)museum of een kasteel bezoeken en altijd ergens gaan eten. En je kunt het al raden … 9 van de 10 keer koos ik (en ik niet alleen) voor ‘truite’ oftewel ‘forel’. Liefst in boter gebakken en dat werd dan meestal met wat amandelschaafsel en peterselie geserveerd. Na het proeven was de standaardvraag: “En, smaakt het goed of toch een beetje naar grond?” De traditie van jaarlijks naar de Ardennen te gaan, kopieerde ik graag met mijn eigen gezin en ook dan moest er forel gegeten worden. Ik maakte het vaak zelf klaar in de gehuurde huizen. Houffalize, Bomal, Virton, Bastenaken, Sankt Vith, Larochette, Achouffe, Frahan, Dinant en nog meer plaatsen in het zuiden van België en Luxemburg.

(*) Op internet lees ik dat Roompot Recreatie een nieuw vakantiepark plant op de plaats waar vroeger “Het Musschennest” stond. Mooi rond ‘cirkeltje’ want het hoofdkantoor van Roompot is in Goes gevestigd en Goes is me dierbaar zoals ik al vaker heb geschreven.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Weekboek

Tags

Boechout, Familie, Hans Aarsman, Hermitage, Isabel, Kenya Airways, Lier, Mozambique, Nederland, Netflix, Suitsupply, Vertraging, Visa, When they see us

Geen dagboek maar een weekboek. Het is alweer acht dagen geleden dat ik te gast was in (mijn eigen) blogland. Even een korte update – om het in slecht Nederlands te zeggen.

Foto: Pixabay

Woensdag

Een dagje voor mezelf. Ontbijten met dochter en kleindochter. Op de fiets naar het station en kuieren door de Amsterdamse binnenstad. Een kaartje kopen voor de (Amsterdamse) Hermitage. Een mooi bezoek – vooral de audiotour met Hans Aarsman bij de tentoonstelling Hollanders van de Gouden Eeuw. Een heerlijke Vietnamese noodle-soep gegeten met als gevolg een volgespetterd tshirt. Soep eten met stokjes blijft een circus-atractie.

Donderdag

Een dagje Heemstede in combinatie met Haarlem. Bompa en kleindochter en tussendoor mijn nieuwe kostuum (een pak) opgehaald bij Suitsupply. Er komt een bruiloft aan in Mozambique en als Padrinho en zwager van de bruid wordt er van mij verwacht … enzovoort.

Vrijdag

Ritje naar Bergen op Zoom. Tandarts (een afgebroken kies laten trekken). Met verdoofde lip naar de kapper. Cadeautje kopen in de Wereldwinkel. Naar de apotheek. Even thuis in Ossendrecht. Post sorteren. Wout van Aert zien vallen in de tijdrit (op tv). Naar België. Naar het trouwfeest van Laura en Bob in Lier. Dochter van goede vrienden.

Zaterdag

Berlaar en Boechout. Een paar heftige buien. Goed voor de tuin. Laat ik toch geen tuin hebben in België, maar dat terzijde. Verjaardagsfeest in festivalstijl. Heel in de verte horen we – naar het schijnt – de bassen van Tomorrowland. Kan dat? Zo’n twintig kilometer verderop – hemelsbreed?

Zondag

Beetje aantutten. Een boodschapje bij Delhaize en koffers inpakken. Alle cadeautjes zijn voorzien van cadeaupapier. De koffers staan gereed. Mijn schoonzus brengt me naar Zaventem, waarvoor nogmaals dank. Ik heb tijd genoeg om nog een (afscheid) steak-tartaar te eten. Mijn vlucht naar Amsterdam duurt nauwelijks 22 minuten. ‘Shame on me’ – een vlucht Brussel – Amsterdam – maar dat maakt het totaal-ticket naar Mozambique bijna 300 euro goedkoper. Ik zal never nooit iets begrijpen van prijzen voor vliegtickets.

Maandag

Wakker worden ergens in de lucht. Een licht ontbijt ergens boven Somalië en om half zes voet aan de grond in Nairobi (Kenia). Overstaptijd ruim 5 uur. Een sapje. Een plekje zoeken ergens op de grond om nog een uurtje te doezelen. Rond half tien kijk ik op de informatieborden welke gate ik moet opzoeken. Nog geen informatie beschikbaar. Enkel het bericht: Maputo 11.10 – SHEDULED. Om kwart over tien is deze mededeling verwijderd. Tiens !?! Ik loop naar de balie van Kenya Airways. Vlucht geannuleerd. Grom grom. Alweer. Dat overkwam me ook in februari. Grom grom. 24 uur wachten. Ik eis en krijg een beter hotel dan de vorige keer. Papieren invullen voor visa. Aanschuiven. Wachten op transport. Anderhalf uur in de file. Gelukkig heb ik een goed boek. Isabel appen dat ik alweer vertraging heb. Grom grom. Uit eten in mijn eentje in een chique hotel op kosten van een ander … grom grom. Ik val rond half tien in slaap.

Dinsdag

Met vierentwintig uur vertraging aangekomen in Maputo. Een uurtje wachten op het vliegveld want Isabel kan niet zomaar weg op haar werk. Gelukkig is daar mijn boek en mijn tablet. Ik kijk naar “When they see us”. Een Netflix-mini-serie. Een aanrader maar wel schokkend – gebaseerd op ware gebeurtenissen. Om zes uur thuis in mijn Afrikaanse thuis. Drie dagen onderweg. Een mengeling van grom grom, zucht zucht en joepie joepie.

Woensdag

De koffers zijn uitgepakt. De cadeautjes zijn uitgedeeld. Een paar uurtjes naar de stad. Samen uit eten en dan op internet lezen dat de Mozambikaanse overheid de prijzen voor visa en verblijfsvergunning hebben verhoogd. Single visa van ca 30 euro naar 90 euro. Verblijfsvergunning voor een jaar van bijna 300 euro naar bijna 500 euro. Vandaar dus GROM GROM in hoofdletters. De overheid maakt toerisme in/naar Mozambique haast onbetaalbaar. Voor buurland Zuid Afrika heb je geen visum nodig. Idiote overheid. Kleine accommodaties zullen gauw het loodje leggen.

Laat ik toch optimistisch eindigen. Ik ben weer bij mijn meisje. Het was vandaag 32c (ja, ik weet het, dat is ‘kouder’ dan in de Lage Landen). Mijn internet werkt. Ik ben terug in blogland.

Uitslag

Tags

Foto, Frankrijk, Isabel, Klaipèda, Litouwen, Musée d’Orsay, Nazaré, Parijs, Portugal, Prijsvraag, Reizen, Uitslag

Voorlopig blijf ik gevrijwaard van de processie-eikenrups. Ik heb het dus over een andere uitslag. Een vergeten uitslag van een vergeten prijsvraag. We gaan terug naar 16 april van dit jaar. Klik HIER. Drie foto’s en daarbij de vraag “Waar ben ik?” Met andere woorden: “Waar heb ik deze foto’s gemaakt?”

Weinig juiste antwoorden. Een paar gokjes. Gerbie geef ik een half punt. En Ximaar verdient ook een half punt maar ik geef hem een vol punt. Hij antwoordde op foto één: Musée d’Orsay in Parijs. Dat is helemaal juist. Officieel had hij natuurlijk ‘Frankrijk’ moeten antwoorden maar ik reken het goed.

Gerbie krijgt een half punt voor zijn gok bij foto twee. Ja, het is in Portugal maar niet in de Algarve maar bij Sitio – Nazaré. Deze twee foto’s heb ik genomen tijdens Isabels eerste vakantie in Europa in 2012.

De derde foto was duidelijk te moeilijk. Het strand bij Klaipèda in Litouwen.

Klaipèda in Litouwen

Ik was er in de zomer 2006. Een mooie reis door de Baltische staten. In mijn eentje, met de tent, wat toeristengidsen, veel boeken. Een mooie herinnering.

In de serie: REIZEN en PRIJSVRAAG

Tienduizend stappen in Frankfurt

Tags

10.000 stappen, Bagage, Bompa, Brussel, Frankfurt, Nairobi, Reizen, Schiphol, Vliegen, Zaventem

Bompa gaat op reis en neemt mee … één koffer en een laptoptas. De volgende dag komt Bompa aan in Brussel en hij neemt mee … zijn laptoptas en een ‘Property Irregularity Report’.

Bompa vertelt … Koen natuurlijk. Dinsdagmiddag staat mijn koffer gepakt in mijn Mozambikaanse thuis en vertrek ik naar NL/BEL – zoals ik het altijd noem. Een Europees verblijf heeft als centrale startplek altijd Ossendrecht. Weliswaar Nederland maar nauwelijks 2 kilometer van de Belgische grens. Ik koos opnieuw voor een combinatie van Kenyan Airways en KLM. (Maputo – Nairobi – Amsterdam – Brussel). Op dinsdagavond bij aankomst in Nairobi ontvang ik een smsje dat de KLM-vlucht naar Amsterdam is verlaat of wordt geannuleerd. Ik krijg drie opties. 1. Een nachtvlucht met Lufthansa naar Frankfurt en van daaruit naar Amsterdam en Brussel. 2. Wachten op de eventuele verlate KLM-vlucht 3. Wachten tot de volgende ochtend 7u voor een vlucht met Kenyan Airways naar Amsterdam. Ik kies de eerste optie. Vrij simpel krijg ik een nieuwe boarding pass voor Nairobi – Frankfurt. Daar moet ik me melden bij een service desk voor mijn vluchtgegevens naar Amsterdam en Brussel.

Frankfurt Airport (Foto: Pixabay)

Ik kom na een prima vlucht aan om 5.35u in Frankfurt. Eén van de grootste vliegvelden ter wereld. Het is nog vroeg in de morgen. Waar moet ik naar toe? Een service desk maar de eerste twee die ik vind zijn nog gesloten. Welke terminal? Ik vraag het verschillende medewerkers. Ik krijg telkens een ander advies. Ik passeer opnieuw een security check en moet telkens uitleggen dat ik nog GEEN boarding pass heb maar een service desk zoek. Om 6.18 sta ik dan eindelijk voor een bemande balie. (of zeg je bevrouwde balie?) Ik krijg een print mee met de nieuwe vluchtgegevens en twee boarding passes. Ik moet naar terminal C. Ik volg de wegwijzers en om 6.38 sta ik plots … buiten. Ik moet terug via de hoofdingang en de derde security check van de ochtend terminal C, vleugel B in. Mijn vlucht naar Amsterdam gaat om 7.00. Om 6.56 sta ik licht heigend voor de balie van gate B15. Ik zie gelukkig nog andere passagiers die aanschuiven om op de vliegveld-bus te stappen. Oef. Net op tijd, zwetend en wel. Ik mag niet mee want ik ben niet via de incheckbalie geweest. Ik protesteer vriendelijk. “Ja hallo zeg, ik heb toch mijn instapkaart, die kan ik toch niet zelf geprint hebben”. Er volgt een telefoontje, een iets hogere pief komt erbij. Ik mag niet mee. Ik protesteer wat krachtiger. Ze kijken elkaar aan en herhalen dat ik eerst via de incheckbalie had moeten gaan enzovoort. Twee minuten later stap ik als laatste op de bus. De vlucht naar Schiphol arriveert met 20 minuten vertraging. Ga ik de vlucht naar Brussel halen? Dat wordt rennen. Ja, gehaald. Derde zweetsessie van de vroege ochtend. Ik kom … geheel volgens schema … aan op Brussels Airport. Uiteraard zonder bagage. Ik doe aangifte bij Aviapartner.

Ik haal een vooraf geboekte en betaalde huurwagen op bij AVIS / BUDGET. Alle papieren zijn ingevuld, enkel nog de borg betalen. Mijn VISA-card wordt geweigerd. Ik begrijp niet waarom. Ik wil betalen met mijn bankpasje of cash. Nee dat kan niet, dat mag niet. Ik krijg de door mij BETAALDE auto niet mee. Punt andere lijn.

Ik grom en bel VISA. Na 20 minuten wachten wordt mij verteld dat mijn card is geblokkeerd in afwachting van persoonlijke identificatie. Die staat gepland op vrijdagochtend. Pardon? Geblokkeerd? Veiligheids-procedure. Ik kan hoog of laag springen. Mijn VISA-card is tijdelijk buiten gebruik. Ik krijg de auto niet mee. En ik heb geen bagage.

Op mijn stappenteller zie ik – in de trein naar Nederland – dat ik al 10.385 stappen heb gezet. Dus toch nog een positief bericht na een kl*te-ochtend. Welkom in Europa Bompa.

ps. Het is nu donderdagmiddag. Ruim 27u na aankomst in Brussel. Ik heb net de KLM-dienst ‘delayed baggage’ gebeld. Mijn koffer is nog steeds spoorloos. Eerst luister je naar een keuzemenu met talen. Frans / Engels / Duits / Spaans / Portugees. KLM heeft dus geen medewerker die Nederlands spreekt. Vreemd, vind je niet? Hetzelfde overkwam me op het vliegveld van Zaventem. Geen Nederlands bij de balie van AVIS/BUDGET. Welkom in Vlaanderen Bompa.

Hasta la Vista

Tags

Campo Cape Cape, CCFM, Chamanculo, Film, Filmfestival, Hasta la vista, Maputo, Mozambique, Sloppenwijk

Een bijzondere avond in Mozambique.

Logo van het 18e Festival van de Europese Film

Het was alweer heel wat jaren geleden dat ik een bezoek bracht aan dit festival. Vaak omdat het aan mijn aandacht was ontsnapt. Of simpel omdat ik er tegen opzag om weer naar de stad te rijden. Vijftig kilometer heen en weer en twee keer tol betalen. Daar heb ik niet altijd zin in.

Ik had de Nederlandse film-avonden aangekruist maar ben niet gegaan. Op zaterdagochtend check ik het programma. Hé ja … een Vlaamse film. Hasta la Vista. Een veel besproken film uit 2011 over drie fysiek gehandicapte jongens die naar Spanje trekken om voor het eerst in hun leven seks te hebben met een vrouw. Ik heb er destijds wel over gelezen maar ik heb hem niet gezien. Dat kan ik nu inhalen.

Bijna alle films in dit festival worden vertoond in het Frans Cultureel Centrum in Maputo. Twee films worden elders vertoond. Een Spaanse film en deze Vlaamse film. Op internet lees ik: ‘Chamanculo C Campo Cape Cape’. De wijk ken ik, de locatie niet. Ook Google Maps helpt me niet verder. Ik bel Oswaldo die vervolgens ook weer iemand belt … enzovoort. Uiteindelijk heb ik een vaag idee waar ik moet gaan zoeken.

Chamanculo is een volksbuurt. Ik denk dat wij – in Europa, het rijke westen – Chamanculo een sloppenwijk noemen. Na vijf keer vragen kom ik aan bij het voetbalveld Cape Cape. De juiste afmetingen van een voetbalveld, twee doelen (uiteraard zonder netten) en een betonnen zittribune. Daar zitten al ruim zeshonderd kinderen. Voor de tribune staat een groot projectiescherm, een beamer (projector) en er komt muziek uit de boxen. De zone rondom de projector en het scherm is omzoomd met een touw. Binnen het touw staan vijf plastic stoeltjes. Er zitten twee mannen. Ik scharrel wat rond maar word onmiddellijk verwelkomd. “Bent U van de Belgisch Ambassade? Of van de Spaanse?” Nee zeg ik naar waarheid. Ik ben gewoon een bezoeker. Toch krijg ik een plekje op een van de vijf plastic stoelen binnen de omheining. Ik word voorgesteld aan de lokale Chief. Als ik zit heet de organisator ons allemaal welkom. De rest vertel ik met foto’s …

Hartelijk welkom op het 18e Festival van de Europese Film

Alles staat gereed. Ik zit gelukkig ver genoeg naar links zodat de projector niet het halve beeld verstoort. Achter mij staan honderden kinderen tot tegen de draad. Ze joelen en praten hardop – volumeknop op 10.

Boa noite Chamanculo …

We happen stof want op het voetbalveld worden verschillende potjes tegelijkertijd gespeeld. Kinderen rollen grote autobanden van de ene naar de andere kant.

Waar zijn de mensen van de ambassade?

Nog een toespaak in de vorm van “Kunnen jullie mij horen?” “Jaaaa”. “Ik hoor jullie niet. Kunnen jullie mij horen?” “JAAAAA” En nog een stuk of tien gelijksoortige vragen en applaus voor de Belgische Ambassade. Volgens mij verwachten ze dat ik even rechtsta. De film kan beginnen.

“Ja dat is het! Kijk hier naar, de drie idioten.”

De film is begonnen. De eerste twintig minuten versta ik nauwelijks een woord Vlaams. De kinderen zijn veel te luidruchtig. Gelukkig zijn er Portugese onderschriften. Hahaha. Later wordt het wat rustiger.

“Mijn moeder droomt ervan om Spanje te leren kennen.”

Een klein half uur nadat de film is begonnen schuiven twee vrouwen aan op de plastic stoeltjes. Iemand van de Spaanse ambassade en van het Belgisch consulaat. Die laatste dame heb ik eerder ontmoet op de 21 juli viering in 2014. Ze zijn meer bezig met hun telefoon dan met de film … maar dat is in de hele wereld hetzelfde … zucht.

Kinderen kijken mee naar Hasta la Vista

Het begint met twee of drie kinderen die onder de draad doorkruipen en voor onze voeten gaan zitten. Binnen de kortste keren zijn het drie rijtjes. We kunnen verhinderen dat ze met een rieten stok door een buurtwerker worden weggejaagd.

“Maar ik wil vanavond naar de stad.”

In de film zijn de jongens en hun begeleidster aangekomen in Spanje. Kinderen beginnen zich te vervelen en druipen af. Op zoek naar ander vermaak. Een vader komt zijn kind ophalen. Een stevige oorvijg. Mijn buurvrouw foetert hem stevig uit. Terecht dat ze protesteert tegen dit onnodig huiselijk geweld. Het kind zit braaf op de grond. Het is iets na negen uur en de film is afgelopen. Nog even een laatste korte toespraak en dat was het dan weer. Ik word op weg naar mijn auto meteen omringd door een paar jongeren. Ik word omhelsd en tegelijkertijd wordt er 100 meticais gevraagd. “Honger.” Ik ken de argumenten. Ik antwoord vriendelijk “Nu niet, misschien een andere keer.” Mijn portemonnee hier boven halen en één iemand iets geven … Nee, dan breekt de hel los. Vooral onderling. Ik help wel op momenten dat het mij uitkomt en er geen jaloezie kan zijn. Ik rij naar de stad. Niet met de intentie van de jongens uit de film. Hahaha. Ik haal Isabel op bij een concert.

Een bijzondere avond. En wat ik van de film vond? Goed denk ik. Een moeilijk onderwerp in een tragisch-komisch jasje. Niet heel beklijvend. Een groot compliment voor het geweldige acteerwerk van hoofdrolspeler Robrecht Vanden Thoren.

Hasta la Vista

Ik heb nog nooit

Tags

Ambulance, Beugel, Cruise, Duiken, Nog nooit gedaan, Piercing, Skydiven, Tattoo

Ik heb nog nooit …

Dit lijstje is niet origineel. Dankjewel Vlinder 1960. Mijn antwoorden zijn dat waarschijnlijk ook niet maar ze zijn wel waar.

1. Nooit iets gebroken. Ik heb nog nooit iets gebroken. Afkloppen. Hout vasthouden. En ik hoop dat dat ook niet zal gebeuren. Niet nu, niet in de nabije toekomst en niet in de verre toekomst. Maar ik weet ook dat met het verstrijken van de jaren de kans op vallen ook toeneemt en dat botten steeds brozer worden.
2. Nooit geskydived. Ik zou de definitie van ‘skydiven’ moeten opzoeken. Ik twijfel dus over dit antwoord. Ik heb wel – voor mijn vijftigste verjaardag – een parachutesprong gemaakt. Met een buddy. Ongeveer dertig seconden vrije val en daarna nog ruim twee minuten ‘zweven’ boven de Namibische woestijn.
3. Nooit een beugel gehad. Beugels waren er nauwelijks in mijn jeugdjaren. Was ik vijfentwintig jaar later geboren dan had ik er mogelijk wel eentje gekregen. En nu vrees ik dat een vals gebit een kwestie van tijd wordt …
4. Nooit een tattoo laten zetten. Ik ben nog tattoo-loos. Ik ben absoluut geen fan maar ik sluit het ook niet helemaal uit dat ik ooit …
5. Nooit een kind gebaard. Dat zit er ook niet in. Verder dan ‘een kabouter baren’ (in een rollenspel) tijdens mijn theateropleiding ben ik niet gekomen …
6. Nooit gedoken. Dat was ik wel ooit van plan na prachtige snorkel-sessies in de Rode Zee (Egypte). Maar de stap naar duiken heb ik nooit gezet.
7. Nooit geziplined. Ik moest opzoeken wat dit is. Aan een takel (katrol) onder een staalkabel van de ene naar de andere kant ‘zwieren’. Verder dan de kinder-versie in diverse speeltuinen ben ik niet gekomen. Dus zeker niet geziplined boven ravijnen of woeste bergrivieren.
8. Nooit in een ambulance gelegen. Met dit antwoord smokkel ik. Ik vind dat ik niet ‘gelegen’ heb maar ik heb ‘gezeten’ in een ambulance. Niet met volledige instemming van de begeleidende verpleger. Ik leg het uit. Bij een (slag)ader-onderzoek in Bergen op Zoom merkte de arts een vernauwing. Hij besloot om een stent te (laten) plaatsen. Dat kon niet in Bergen op Zoom, daarvoor moest ik naar Breda. Voor ik het wist was er een ambulance die me daar naartoe bracht. Ik moest liggen maar dat vond ik overdreven en bijzonder onprettig. Ik voelde me veel meer op mijn gemak als ik die vijfendertig kilometer zittend en pratend mocht doorbrengen. Onder licht protest mocht ik mijn gedwongen horizontale positie wijzigen.
9. Nooit een cruise gemaakt. Ik heb wel diverse keren nachtjes doorgebracht op ferry’s. Bijvoorbeeld van Venetië of Ancona (Italië) naar Patras (Griekenland). Dat duurde toen nog zesendertig uur en dan was de associatie met ‘love boat’ gauw gemaakt.
10. Nooit iets laten piercen. Als ik ‘piercen’ hoor of lees dan denk ik aan wenkbrauw, tong of navel. Dat heb ik nooit gedaan. Ik heb wel al ruim veertig jaar een ringetje (oorbel) in mijn rechter-oorlel.

Het zal duidelijk zijn dat ik de andere zaken al wel heb gedaan.