Naar Macaneta

Tags

Gidsen, Macaneta, Mozambique, Toerisme, Vissen, Vrienden

Met onze bezoekers uit Vlaanderen rijden we een dagje naar Macaneta. Er werd regen voorspeld … het werd een zonnige dag. Meer dan een foto wordt het niet vandaag … het verhaal kun je vast zelf bedenken.

Het net wordt binnengehaald. Praia Macaneta

In de serie #16/40

Advertenties

Internationale Vrouwendag (2019)

Tags

8 maart, Addis Abeba, Circus, Ethiopia, Ethiopian Airlines, Gendergelijkheid, Internationale Vrouwendag, Oslo, Umoja

Jaarlijks plaats ik op 8 maart een stukje over ‘Internationale Vrouwendag’. Vaak met foto’s van vrouwen die belangrijk zijn in mijn leven. Nieuwsgierig? Klik HIER.

Ik herhaal dit thema nog een keertje op 7 april. Dat is de Mozambikaanse Vrouwendag. Inclusief een vrije dag. Maar daarover volgende maand wat meer. Nu terug naar vandaag.

Op heel veel plaatsen op internet lees ik het volgende bericht:

“Ethiopian Airlines runs all-women operated flight on International Women’s Day.’

De vlucht van Addis Abeba via Stockholm naar Oslo bestaat vandaag (aankomst op vrijdag) volledig en alleen uit vrouwen. De piloten, het cabine-personeel en het grondpersoneel. Ze vertellen er meer over op de sociale media, met een verwijzing naar het lied Lucy in the Sky with Diamonds van de Beatles: “De Lucys staan ​​op het punt van vertrek en vliegen op 8 maart naar Oslo.”

Vrouwelijke professionals (bege)leiden de vlucht zowel vanuit de lucht als op de grond. Dit betekent luchthavenoperaties, vluchtafhandeling, laadcontrole, opritwerkzaamheden, logistiek aan boord, veiligheid en beveiliging, catering en luchtverkeersleiding worden allemaal uitgevoerd door vrouwen.

De CEO vertelt dat dit initiatief – al voor het vijfde opeenvolgende jaar – vrouwen eert op een continent waar ‘genderongelijkheid‘ nog steeds bestaat. “We zijn enorm vereerd dat we in elk aspect van onze luchtvaartsector baanbrekers voor vrouwen hebben”, zei hij. “Vrouwen zijn vanaf het begin een integraal onderdeel van ons succesverhaal en met deze toegewijde vlucht eren en vieren we hun onmisbare bijdrage aan onze luchtvaartgroep en de bredere luchtvaartindustrie, ons land en het continent als geheel.” Klik HIER voor een artikel in het Engels – met foto’s en een YouTube-filmpje.

Foto via Pixabay

Of dit meisje droomt van een toekomst bij haar nationale luchtvaartmaatschap weet ik uiteraard niet. Dat zij mogelijk droomt van een mooie toekomst vol gelijke kansen, zou misschien wel kunnen. Ik ben veel in Ethiopië geweest en heb met veel jonge mensen gewerkt aan circusvoorstellingen. Mooie voorstellingen gemaakt, zowel in de hoofdstad als in veel verschillende regio’s. Ook op plattelands-scholen en universiteiten. Altijd met zeer bijzondere artiesten. Jongens en meisjes. Een mooi en fascinerend land om te werken maar achter de façade is er nog heel veel leed en ongelijkheid. Ik ga hier niet uitweiden over de immense, interne problemen – vaak langs etnische scheidslijnen. Mijn goede vriend JJ werkt al vele jaren in dit bijzondere Afrikaanse land. Zijn verhalen zijn niet altijd positief en hoopgevend. Deze vlucht van Ethiopian Airlines is een ‘mooi plaatje voor de buitenwereld’ (gallery playing). Maar laat ik niet te negatief doen … er is nog veel werk aan de winkel voor gendergelijkheid. En niet alleen in Afrika …

In de serie #03/40

Broodautomaat

Tags

Bakker, Beleg, België, Berlaar, Beuling, Boterhammen, Brood, Broodautomaat

Op mijn dagelijkse wandeling – dit keer in Vlaanderen – zie ik geen Maria-kapelletjes meer. Ze zullen er vast nog zijn. De broodautomaat heeft zich een plaats verworven in de openbare ruimte.

Brood- en Belegautomaat (Berlaar)

Deze automaat staat dicht bij het plaatselijke station. Het is nauwelijks twintig minuten lopen naar mijn zus maar raad eens hoeveel broodautomaten ik onderweg tel? Drie. Ik ben verbaasd. Later hoor ik dat deze bakker minstens zes automaten in de buurt heeft. Soms worden ze tweemaal per dag bijgevuld. Heb ik dit fenomeen ooit in Nederland gezien? Nee, denk ik. Wel automaten – zeker bij benzinepompen. Maar met brood? Ik herinner het me niet.

En mocht je denken dat er verder geen winkels zijn in Berlaar (bij Lier) … Wel dus: een Lidl, een grote Delhaize, een Carrefour en heel wat bakkers. Zij verkopen voor het gemak ook beleg. Vleeswaren en kaas. En natuurlijk ook chocola en koffiekoeken.

Ik moet toegeven dat ik tijdens mijn dagen in Vlaanderen heb genoten. Uiteraard van het gezelschap maar ook van mijn boterhammekes. Met kaas, met gerookt vlees, met preparé, met confituur. En natuurlijk ook van witloof met hesp en kaassaus in de oven, van beulingen en appelspijs. Van een frietje met een curryworst en een boulet.

Ik ben me bewust dat ik de Vlaamse woorden gebruik. Dat moet vind ik. Mijn Nederlandse lezers / volgers begrijpen het vast. En anders vragen ze wel. Ja toch?

In de serie: #02/40

Duizenden scheermessen

Tags

Bergen op Zoom, Culinair, Ensis, Meeuwen, Natuur, Nederland, Noordzee, Nostalgie, Scheermessen, Strandlopers, Terschelling, Vakantie, VARA, Vroege vogels, Zandvoort

Op hetzelfde strand in Zandvoort – waar ik eergisteren over schreef – zag ik eerst de meeuwen …

Zandvoort (Zuid)

… en toen ik dichterbij kwam … de scheermessen.

Zandvoort (Zuid)

Vele duizenden scheermessen …

Heel veel scheermessen

Als kind bracht ik veel vakantietijd door op het Noordzeestrand. Eerst in Koksijde (BEL), later op Texel (NL) en tenslotte op Terschelling (NL).

En onze activiteiten waren een afwisseling van ravotten in de zee, over de golven springen en duiken. Met een schepnet garnalen vangen. Zandkastelen en forten bouwen bij opkomend tij. En langs de vloedlijn strandjutten en schelpen zoeken. We hadden een mooie verzameling. In een boek zochten we de namen op en in de winter thuis installeerden we op de zolder ons eigen schelpen-museum. We hadden een paar scheermessen. Dat was een geweldige vondst. Een uitzonderlijke vondst. Een mooie aanwinst voor ons museum. En op de badkamer zeepten we ons als 8 en 10-jarigen stiekem in met scheerzeep en ‘scheerden’ we ons als echte kerels.

De soort die je nu in Nederland veelvuldig aantreft heet de ‘Amerikaanse zwaardschede’ (Ensis). Een exoot, meegekomen met schepen uit (zuidelijk) Amerika. Normaal staan ze verticaal in het zand (slijk) en halen ze hun voedsel uit het water. Mini-organismen, plankton en zo. Eigenlijk horen ze thuis is veel warmer water dan de Noordzee. Als het te koud is of er is een heftige storm gaan ze dood en spoelen aan. Een feestmaal voor de vele meeuwen en strandlopers. De foto’s hierboven maakte ik eind januari. Een zonnige dag met temperaturen rond het vriespunt.

Op de website van het VARA/BNN-programma ‘Vroege Vogels‘ vind je meer informatie. Klik HIER.

In de binnenstad van Bergen op Zoom vind je een heel goede viswinkel. Ik was er vele jaren een trouwe klant. Af en toe kocht ik een bundeltje scheermessen … om op te eten wel te verstaan. Ik maakte ze klaar als mosselen. Kort koken in een beetje vocht (liefst bier), wat groenten in de pan. Een dipsausje d’r bij en smullen maar. Het was altijd een bijzonder voorafje want zoiets komt niet elke dag op je bord.

In de serie #01/40

WC, mannelijk of vrouwelijk

Tags

De, Het, Lidwoord, Taal, Taalgevoel, Trein, Vrienden, WC, Wyns

Ik ga niet schrijven over gender-neutrale toiletten of over het verschil tussen dames- en herentoiletten (*). Maar over het lidwoord horende bij het zelfstandig naamwoord: ‘WC’. Wat moet het zijn: DE WC of HET WC?

De NMBS (Belgische spoorwegen) geeft het verkeerde antwoord.

Op de trein ROOSENDAAL – ANTWERPEN

Ik stap in Roosendaal over op de trein naar Antwerpen. Ik ben goed op tijd. Ik zoek een rustig compartiment uit en loop voorbij de WC. En wat ziet mijn oog … “Het WC tijdens een halte in een station niet gebruiken.”

Ai … pijn aan mijn ogen. Ik zet mijn rugzak neer en haal mijn telefoon boven. Ik maak een foto van dit tweetalige bordje. Ik vraag dezelfde dag nog aan een paar vrienden wat het juiste lidwoord is van WC. Ik noteer een 100%-score voor DE. Maar er is een lichte twijfel als ik HET opper. Ja … in het dialect zeggen ze … enzovoort.

Rest de vraag … waarom DE en niet HET? Zouden de mensen bij de NMBS die dit bordje hebben bedacht, hebben vervaardigd en hebben bevestigd allemaal gedacht hebben dat het ‘HET WC’ moet zijn? Ik betwijfel het. Misschien was het een Franstalige afdeling die deze opdracht heeft uitgevoerd. Ik neem de proef op de som en laat Google Translate het zinnetje ‘L’usage du WC est interdit’ vertalen. Dan verschijnt er keurig: ‘Het gebruik van de WC is verboden.’

Ik Google nog wat verder. WC is mannelijk. DE WC, DEZE WC. Ik vind bij KdV – Taalmakers de volgende uitleg:

Zo zit de vork in de steel: de wc is correct. Dit is echter een uitzondering op de ‘regel’, omdat wc eigenlijk een afkorting is van het onzijdige watercloset.

De Nederlandse taal kent naast het onbepaalde lidwoord een, nog twee bepaalde lidwoorden: het en de. Voor onzijdige woorden schrijven we het, en voor mannelijke en vrouwelijke woorden de. Algemene regels voor het gebruik van de en het bestaan helaas niet, enkel regelmatigheden en de hiermee gepaarde uitzonderingen. Gelukkig helpt ons taalgevoel een handje.

Geen duidelijke regel? Dan is er ruimte voor verwarring. Zoals bij wc. Wc is de afkorting van het Engelse water closet, een onzijdig woord. Het geslacht van een afkorting is doorgaans hetzelfde als het volledige woord, maar dus niet bij wc. De afkorting wc wordt algemeen opgevat als een mannelijk de-woord.

Waarom wc dan niet de regel volgt? Omdat de afkorting waarschijnlijk niet in ons taalgebied is ontstaan uit water closet, maar rechtstreeks als Engelse afkorting is overgenomen. Zo werd the wc al snel de wc.

Deze verwarring over lidwoorden brengt me terug naar onze gezamenlijke maaltijden in Wyns. Huisgenoot Rob sprak consequent over DE zout. Alle anderen vroegen om HET zout door te geven. En wat is juist? Het schijnt allebei correct te zijn …

(*) Dan had ik bijvoorbeeld iets kunnen schrijven over de veel langere rijen bij de DAMES. En waarom er nooit een discussie is op een vliegtuig of in de trein of de WC voor mannen of vrouwen is. Ook op naturisten-campings vind je dit onderscheid niet.

Westfries Museum

Tags

Hoorn, Nederland, Westfries Museum

Een regendag. Een afspraak in Hoorn om samen met J te gaan eten. Ik reis met de trein naar deze Noord-Hollandse stad. Ik ben er een paar keer eerder geweest. Afgelopen zomer heel kort maar enkel in de onmiddellijke omgeving van het station. Ik ben er in de 80’er jaren een paar keer naar een theatervoorstelling gaan kijken (vanuit Friesland). Nu dus tijd voor een korte stadswandeling. Hoorn is groter dan ik me herinner. De gevels in de oude binnenstad zijn deels vervangen door winkelketens. Nederlandse steden gaan daardoor steeds meer op elkaar lijken. De regen gooit toch wat roet in het eten. Ik kort mijn wandeling in en beland al gauw op De Roode Steen.

De Roode Steen – Hoorn

Het historische hart van Hoorn met in het midden het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen. Iedereen zal wel weten dat het standbeeld omstreden is omdat Coen een twijfelachtige reputatie heeft na de massale slachting van de inheemse bevolking op de Banda-eilanden. Ter meerdere eer en glorie van de VOC en het veilig stellen van de handel in nootmuskaat.

Ik bezoek het Westfries Museum. Ik luister met veel plezier naar de audio-tour, ingesproken door Mieke van de Weij en specialisten. Ik wandel van zaal en zaal. Vijfentwintig in totaal.

Portretten van de vier schutterijen van Hoorn

En ook in kleine hoekjes zijn bijzondere zaken te zien. Wat denk je bijvoorbeeld van een grote collectie ‘papier-knipkunst’? In 2000 regisseerde ik ‘Zacharias Jansen’. Een personage in deze musical is ‘Jantje, de prentenknipper’. Nu zag ik het werk van één van zijn collega’s uit Hoorn.

Verfijnde papier-knip-kunst

En weet je wat een drankorgel is? De figuurlijke betekenis kende ik wel. Nu ook de letterlijke betekenis. Zie foto hieronder.

Drankorgel in het Westfries Museum

En dan beland ik in een zaal waar ik (onverwacht) het langst blijf plakken. Ik leg zo uit waarom.

Diefstal in WFM

In de nacht van 9 op 10 januari 2005 ontvreemden criminelen 24 schilderijen en 70 stuks zilver uit het Westfries Museum. Hoofdzakelijk meesterwerken uit de zeventiende en achttiende eeuw. Vijf schilderijen zijn teruggevonden in Oekraïne en gerestaureerd in Nederland. De rest is nog zoek. Lees meer over deze diefstal. Klik HIER. Ik kijk naar een documentaire over de restauratie van twee werken. Een suppoost vertelt me – nog steeds met veel emotie – over de inbraak. Het is rustig in het museum. Hij attendeert me op een televisie-uitzending van de Kunstdetective over deze diefstal. Klik HIER.

Ik loop verder. Krijg een VR-bril op met koptelefoon. Ik maak een virtuele wandeling door historisch Hoorn en vaar mee met een schip en rond de meest zuidelijke kust van Zuid Amerika. Kaap Hoorn.

En tenslotte sta ik voor de portretten van Jan Pieterszoon Coen en zijn vrouw, Eva Ment geschilderd door Jacob Wabbe.

Jan Pieterszoon Coen en Eva Ment

En dan is een soort cirkeltje rond. Een paar maanden geleden las ik ‘Schaduwspel’ van Simone van der Vlugt. Ik schreef er eerder over. Zij schrijft over Eva, grotendeels gebaseerd op historische feiten. Hier en daar aangevuld met fantasie. In dezelfde ruimte waar deze portretten hangen wordt ruim aandacht besteed aan de protesten tegen de helden-status van JP Coen.

Ik verlaat als laatste het museum. De meeste suppoosten staan al met de jassen klaar in de gang. Ik had een fijne middag.

Casa Valerosa

Tags

Barcelona, Camping, Camping Casa Valerosa, Casa Flor d'Oliva, Catalonië, Costa Dorada, Ebro-delta, Familie, Kamperen, Perollo, Rustiek kamperen, Spanje, Valencia

Laat ik beginnen met een waarschuwing. Dit logje bevat reclame. En dat is niet mijn gewoonte. Toch maak ik vandaag graag een uitzondering.

Januari loopt op z’n eind. De traditionele maand waarin heel veel Vlamingen en Nederlanders nadenken over hun aanstaande zomervakantie. En dan volgt meestal een boeking. Een vlucht, een huisje, een georganiseerde reis, een cruise, een hotel of een camping.

Mijn Vlaamse zus (leerkracht van kinderen met autisme) en haar partner fantaseren al jaren over warme oorden. Ze gingen op zoek naar ‘een nieuwe stek’ in Frankrijk of in Spanje. En in het zuiden van Catalonië hebben ze een kleine, rustieke camping gevonden. Camping Casa Valerosa. 

Casa Valerosa

Ver weg van de grote drukte. Verscholen tussen de olijfbomen. Het strand en de zee aan de Costa Dorada op slechts zeven kilometer. Ook de vogelrijke Ebro-delta en de bergen zijn vlakbij. Wandelen, fietsen, mountainbiken of gewoon relaxen en lezen bij het zwembad. Het kan allemaal.

De gezamenlijke buitenkeuken

Ontmoet je graag andere gasten op de camping … dan ga je samen kokkerellen. Een glaasje sangria, een paar tapas. Al het goede van het Spaanse leven. Volg een workshop of help bij het eten geven van de dieren. En later in het seizoen kun je helpen bij de jaarlijkse olijven-pluk. Lezen in de schaduw of gewoon luieren in je hangmat. Schuif aan bij de wekelijks georganiseerde maaltijden.

Safari kampeerplek

Overnachten en vakantie vieren op Camping Casa Valerosa kan op verschillende manieren. Er zijn zes vrije kampeerplekken. Daarvoor moet je uiteraard alles zelf meebrengen. Een tent, een caravan of een camper.

Kamperen tussen en onder de olijfbomen.

Wil je een ‘beetje meer’ dan is een Safari kampeerplek een mogelijkheid. Dan breng je zelf je tent mee. Op je plek heb je dan de beschikking over een eigen buitenkeuken met fornuis, koelbox en picnic-tafel.

Benvinguts a Catalunya

Er zijn ook twee Safari kampeerplekken MET tent en bedden.

Kamperen op Camping Casa Valerosa

En er zijn nog een paar opties. Een stacaravan voor vijf personen en eentje voor vier personen. En een kleine caravan met een buitenkeuken en eventueel kunnen er ook nog kleine tentjes bijgeplaatst worden. En tenslotte een mooie, volledig ingerichte tent met keuken.

Onder de Spaanse zon

Al vanaf de voorjaarsvakantie kun je terecht in het vakantiehuis Casa Flor d’Oliva. Dit huis heeft 2 slaapkamers en een volledig uitgeruste keuken met een koelkast en een kookplaat.

Hier geen drukte en geen gedoe … alleen maar VAKANTIE vieren.

Cambrils en Sant Carles de la Ràpita liggen op 43 km van Casa Flor d’Oliva. De luchthaven Reus ligt op 55 km van de camping. Het dichtstbijzijnde dorp heet Perelló. En daguitstappen naar Barcelona (anderhalf uur naar het noorden) of Valencia (anderhalf uur naar het zuiden) zijn uitstekend te combineren met het verblijf op de camping of het vakantiehuis.

Heb ik je al kunnen overtuigen? Wie weet … ik vind dat mijn zus (Lief) en haar partner (Bart) een groot avontuur tegemoet gaan. Maar ik ben ook trots op ze. Ze maken hun dromen waar.

Ik plaats nog een paar linkjes en dan vind je daar alle informatie die je mogelijk nodig hebt. En nog veel meer foto’s …

Camping Casa Valerosa

Camping Casa Valerosa op TripAdvisor

Vakantiehuis Casa Flor d’Oliva op Booking.com

Camping Casa Valerosa op Rustiek Kamperen

En natuurlijk mag je dit logje delen met vrienden, buren, ouders, kinderen, collega’s.

Koen past zich aan

Tags

België, Duin, Familie, Hup, IJs krabben, Krant, Mozambique, Nederland, Rechts rijden, Supermarkt, Temperaturen onder nul

Mijn traditionele hup tussen mijn twee thuizen. Dit keer van zomer naar winter. En allebei deze seizoenen doen van zich spreken. Het is echt zomer in Mozambique met geregeld temperaturen rond de 40c. En in Nederland heb ik al twee dagen staan krabben … Brr. Temperaturen onder nul.

Ook de deur is vast gevroren

En dat vraagt enige aanpassing. En er zijn veel meer kleine dingen die net even anders zijn. En die me enkel de eerste dagen opvallen. Ik geef een paar voorbeelden. Ik doe weer boodschappen in een Nederlandse supermarkt. Ik moet een muntje in een karretje stoppen. Was ik natuurlijk niet vergeten maar op dat moment wel. Ik ken de weg nog. Er is nauwelijks iets veranderd. Ik neem een paar zaken mee die ik in Mozambique niet vind. Rookvlees. Een harinkje met uitjes. Rosbief. Krentenbollen. Bij de kassa betaal ik contactloos met mijn pasje. En moet ik zelf mijn boodschappen inpakken. Dat wordt in Mozambique altijd voor je gedaan. En als ik mijn muntje terug wil hebben, mag ik mijn kar niet zomaar ergens achterlaten.

En ik moet rechts rijden met de auto. Niet links en mijn auto is hand-geschakeld. Geen automaat. Dat is altijd heel kort wennen en goed nadenken. En ik moet stoppen bij oranje – liet mijn kleindochter me duidelijk weten toen ik gewoon doorreed. Inhalen doe je links en niet daar-waar-er-plaats-is om voorbij te steken. En ik moet betaald parkeren in het grootste deel van de Bergse binnenstad. Er valt hier NIET te onderhandelen over een bekeuring. Ik moet zelf tanken en zelf gaan afrekenen. Dat wordt in zuidelijk Afrika altijd voor je gedaan. Nou ja … ze komen met de pin-automaat naar de auto. Ik moet wel zelf betalen. Hahaha. Maar ze maken wel je ramen schoon terwijl je je pincode intoetst.  Er is niemand in Nederland die me wijst waar ik kan parkeren. Er wordt niet op mijn auto gelet door straatjongeren die een centje proberen te verdienen. En ook niet gewassen.

Ik moet het afval scheiden in plaats van alles in dezelfde bak te stoppen. Glas / papier / gft / plastic …  Nog iets? O ja … batterijen en frituurvet / olie moet ook apart. Ik krijg een droge keel en droge lippen van dit koude weer. Of is het de verwarming? Het lijf is de centrale verwarming niet meer gewend. De slaapkamer is behoorlijk koud. Ijsbloemen op de ramen. Ik hou maar een shirt aan als ik ga slapen.

Ik lees weer een papieren krant. Ik spreek Nederlands / Vlaams en hoor mezelf er af en toe een Engels of Portugees woord tussen plakken. Er valt post in de brievenbus. Een kaart, een aanmaning en een blauwe enveloppe. Wij krijgen nooit post in Mozambique bij gebrek aan een brievenbus en een functionerend postbedrijf. Ik gebruik mijn Nederlandse telefoon om te bellen en te appen. Ik drink veel meer koffie dan ik gewend ben. Maar ik betaal geen € 2.90 voor en bakje mango. Nee, toch maar niet. Ben je betoeterd? In onze Afrikaanse tuin zijn er in deze tijd van het jaar een paar honderd (tegelijkertijd) rijp voor onmiddellijke consumptie.

En natuurlijk gaat de meeste aandacht deze eerste dagen naar de kinderen en de kleinkinderen. En naar de kleine Duin. Dank jullie wel voor de overdonderende hoeveelheid mooie reacties en gelukwensen. Hier op mijn blog en ook op mijn Facebook-pagina. Heel lief.

De aanpassing verloopt vlot. Nu nog hopen dat ik niet verkouden wordt.

Meneer en mevrouw Singh

Tags

Bruiloft, Durban, India, Kaapstad, Ontmoeting, Singh

In een hotel verblijf je meestal anoniem – zeker voor andere gasten. Dat is heel anders in een Bed & Breakfast. Zeker als Robyn – de gastvrouw – haar gasten aan dezelfde tafel laat ontbijten. Wij werden de eerste ochtend voorgesteld aan meneer en mevrouw Singh. Een ouder, Indisch echtpaar uit Kaapstad. Koen zat al gauw op zijn praatstoel en ook meneer Singh liet zich niet onbetuigd. Zo’n eerste gesprekje gaat dan meestal over “Waar komt U vandaan?” of “Ook op vakantie in Durban?” En dan wat wetenswaardigheden uitwisselen over eerdere bezoeken. Zo verliep ook ons eerste gesprek.

De tweede ochtend waren zij net klaar met hun ontbijt toen wij aanschoven aan de grote keukentafel. Het bleef dus bij “Goed geslapen?” en “Have a nice day.” En ieder ging zijn eigen weg.

Het is 24 december. Wij aten ons buikje rond in een Indisch restaurant. Puur toeval. Wel heel lekker. Het blijft één van mijn favoriete keukens. Mmm. We kopen een fles bubbels – Boschendal Brut – en leggen de fles koud voor later op de avond. Ik zit op de veranda met een boek als meneer en mevrouw Singh thuiskomen. Net voor het donker wordt. Een vriendelijke groet en zij gaan naar hun kamer. Een kwartiertje later komen ze weer naar buiten met een fles champagne in een koeler. Het blijkt een cadeautje te zijn van Robyn en Steve. Wij worden uitgenodigd om ook een glaasje te komen drinken. Ik zeg toe. We trekken gauw iets anders aan en lopen de woonkamer van onze gastvrouw in.

Proficiat Meneer en Mevrouw Singh

Het bleek dat Meneer en Mevrouw Singh hun drieënvijftigste huwelijksverjaardag vierden. Dat werd algauw duidelijk toen we aanschoven. Vandaar de ‘bubbels’. Een bijzondere dag … 24 december voor een bruiloft. Niets bleek minder waar. We spreken over 1965. De familie Singh is hindoe. Voor hen betekent Kerstmis enkel een vrije dag. Verder niets religieus. Meneer komt uit Kaapstad en zijn bruid uit Port Elizabeth. Zo’n 700 kilometer verderop. Vader Singh huurde voor de gelegenheid 11 auto’s die in optocht vertrokken naar Port Elizabeth. Drie dagen bruiloft, feest, veel ceremonieel in de tempel. Een gigafeest waarop mevrouw – toen nog niet Singh – haar nieuwe schoonfamilie voor het eerst zag. Haar verloofde had ze al wel ontmoet. Na drie dagen vertrok het jonge echtpaar naar Kaapstad. De nieuwe mevrouw Singh trok in bij de ouders van haar man.

Ik hing aan hun lippen. Ook Isabel vroeg hen het hemd van het figuurlijke lijf. Over het feest, de tradities, enzovoort. Ik haalde onze fles ‘bubbels’. Er kwam allerlei lekkers op tafel. Foto’s werden gemaakt. Een mooie ontmoeting op Kerstavond. De grote Singh-familie heeft drie kinderen met aanhang en zeven kleinkinderen. Twee van de kleindochters vieren hun verjaardag op 25 december. Ze gaan met z’n allen naar de Drakensbergen. Een week met veel Singhetjes onder elkaar.

We ontbijten nog samen op 25 december en dan vertrekken we weer naar onze eigen werelden. Wij naar huis in Mozambique. Zij naar de familie.

Christmass crackers bij het ontbijt

Onverwachte ontmoetingen … je kunt ze niet organiseren maar als het zover is … is het genieten. Het hoogtepunt van onze dagen in Durban.

1000 vragen aan mezelf (22)

Tags

1000 vragen, Familie, Game of Thrones, Mozambique, Nero, Overgewicht, Proust, Vakantie

De vorige keer dat ik hier vragen beantwoordde, adviseerde Trienette om te stoppen met deze vragenlijst maar om de Proust-vragenlijst te gebruiken. Dank voor de suggestie. Omdat ik een zwak heb voor het getal 22 kan ik niet zomaar opgeven. Vandaag dus de tweeëntwintigste aflevering van ‘1000 vragen aan mezelf’.

351. Hoe ijdel ben je?

Dat vind ik moeilijk uit te drukken in een getal. Maar laat ik het houden op een 7 (waarbij 10 heel ijdel is en 1 totaal niet ijdel). Ik twijfelde tussen een 6 en een 7. Ik denk dat dit blog al een vorm van ijdelheid is. Ik schrijf over mezelf en wat me bezighoudt. Ik plaats de laatste twee jaar veel minder foto’s van mezelf op internet. Dat heeft meer met ‘veiligheid’ te maken dan met gebrek aan ijdelheid. Als ik echt te ijdel ben dan hoop ik dat Isabel of mijn kinderen me daar op zullen wijzen.

352. Volg je meestal je hart of je hoofd?

Het liefst zou ik nu ‘mijn hart’ antwoorden maar gelukkig is daar ‘het hoofd’ om me voor grote stommiteiten te behoeden. In het algemeen is mijn hart en hoofd goed in balans.

353. Wat is het laatste risico dat je hebt genomen?

Veel in Afrika verblijven en mezelf daardoor ‘onzichtbaar’ maken voor mogelijke opdrachtgevers. Dat is zeker een risico dat ik heb genomen. En nog neem. En ik weet de uitkomst nog niet … ik zie wel.

354. Neem jij vaak het voortouw in een gesprek?

Ja, dat doe ik. Soms zelfs wat teveel en bezondig ik me aan uitgebreid mijn zegje doen. Of laten blijken hoeveel ik weet … Ik betrap mezelf daar geregeld op. Meestal nadat het gesprek al voorbij is.

355. Op welk fictief karakter uit een serie lijk je?

Leuke vraag. Laat ik er de personage-lijst van Game of Thrones er eens bijnemen. Dan ben ik Petyr Baelish (Littlefinger) maar dan zonder al het stiekeme van zijn personage. In Casa de Papel herken ik me het meest in ‘Nairobi’.

Het traditionele EINDE van een Nero-album

Ik ben de combinatie tussen NERO en zijn MADAM. Ik heb de wafels gebakken en ik voer het hoogste woord.

356. Wat mag er niet op een goed feest ontbreken?

Een plaats waar je kunt praten en elkaar kunt verstaan. Soms is de muziek zo luid dat een gesprek onmogelijk is. Dat zijn niet mijn geliefde feesten.

357. Neem je gemakkelijk een compliment in ontvangst?

Ja. Geen probleem. En als het compliment bedoeld is voor meerderen dan kan ik dat goed delen met die anderen.

358. Hoe serieus neem je je gezondheid?

Ik denk dat ik moet antwoorden … niet heel serieus. Of toch niet serieus genoeg. Dat moet ik dan natuurlijk ook uitleggen. Ik weet dat ik overgewicht heb. Een buik. Ik weet dat ik serieuzer moet proberen af te vallen. Ik doe daar te weinig voor. Ja, ik ga sinds een paar weken weer  tweemaal per week naar de sportschool. Maar ik zou vooral moeten minderen met eten. Ik eet gewoon teveel. Niet tussendoor maar bij elke maaltijd. Het is zo lekker …

359. Welk deel neemt seks in je leven in?

Seks maakt op een gezonde manier – om in de terminologie van de vorige vraag te blijven – deel uit van mijn / ons leven. En zoals je kunt lezen is de toevoeging ‘ons’ van wezenlijk belang.

360. Hoe vier je graag je vakantie?

Op reis. Liefst naar een land (of stad of streek) dat ik nog nooit eerder bezocht. Dat is het eerste antwoord. En tijdens zo’n reis moet er tijd zijn voor elkaar, voor veel afwisseling – stad en dan weer strand. Een museum of een concert en daarna weer een mooie wandeling in de natuur. Tijd om te lezen, uit eten te gaan en samen plannen te maken voor de nabije toekomst als we weer thuis zijn.

361. Wat is het ergste waarover je hebt gelogen?

Liegen. Ik kan er slecht tegen. En natuurlijk heb ik me daar ook wel eens schuldig aan gemaakt. Maar ‘het ergste’ … dat weet ik niet zo gauw. En als ik het wel wist zou ik dat hier niet open en bloot vertellen.

362. Rek jij je eigen grenzen op?

Ja. Zonder enige twijfel doe ik dat. Laat ik het voorbeeld van mijn ‘te dikke buik’ en het daarbijbehorend overgewicht er nog een keertje bijnemen. Als ik eerst zei “voor het eind van het jaar moet er tien kilo af” dan schuift dat al gauw op naar “eerst maar eens beginnen met vijf kilo” of “na de feestdagen is het een beter moment om er serieus aan te werken”.

363. Ben jij een goede moppentapper?

Ja, dat ben ik. Maar ik doe het nog zelden. Ik word niet meer ‘gevoed’ met moppen. Je moet moppen horen om ‘in conditie’ te blijven.

364. Welk liedje gaat over jou?

‘Morgen beginnen’ (Gerard van Maasakkers) is het eerste wat bij me naar boven komt. Maar dat heeft natuurlijk ook te maken met mijn antwoord op vraag 362

365. Van welke kleine dingen kun je genieten?

Best van veel. Een foto die ik krijg doorgestuurd via WhatsApp. Tussen half zes en tien over zes in de ochtend – op onze veranda naar de tuin en de vogeltjes kijken. Een nieuw nummer van ‘Bahamontes’ in de bus krijgen.

366. Waarvoor mogen mensen jou altijd wakker maken?

De bekende ‘beschuit-vraag’ … Ik zou vroeger zeker geantwoord hebben: ‘Donker bruin meergranen-brood met spekvet, oude kaas en een sterke mosterd’.

Kloosterbrood met oude kaas (Koningshoeven)

Natuurlijk mogen ze me wakker maken als iemand in nood is. Ik hoop dat ik dan kan helpen al is het maar als chauffeur of als luisterend oor.

367. Wat zou je willen veranderen aan je uiterlijk?

Het wordt een saai antwoord. Mijn buik.

368. Wat wil je dat mensen zeggen op je begrafenis?

Zullen we dat maar overlaten aan diegene die dan leven en zich geroepen voelen om iets te zeggen?

369. Laat jij je gemakkelijk voor de gek houden?

Tja … meer dan ik zelf in de gaten heb. Vrees ik. Ik refereer hier vooral aan allerlei lieden in Mozambique (garagist, metser, schrijnwerker, elektricien, etc) die een centje extra aan me proberen te verdienen want Koen heeft een wit velletje en dat betekent … een dikke portemonnee. Ja toch?

370. Wat zou je doen als het onmogelijk mis kon gaan?

Deze vraag moet ik een paar keer lezen. Wat vragen ze eigenlijk? Ik weet het niet. ‘Hét doen natuurlijk’ want het kan onmogelijk mis gaan.

371. Moet je altijd alles kunnen zeggen?

Dit is een vraag die een politieke lading heeft gekregen. De vrijheid van meningsuiting.   Ik hoop dat de meeste mensen zo verstandig zijn om niet ALLES te zeggen wat ze denken en vinden. Maar het mag wel.

372. Aan wie moet je meer aandacht besteden?

Als er me een naam te binnen schiet dan zal ik hem/haar bellen, mailen of langsgaan. Zo gauw daarvoor de gelegenheid is. En mocht iemand vinden dat ik te weinig aandacht aan hem/haar besteed dan hoor ik dat graag.

373. Kun je gemakkelijk loslaten?

Ja. En ook een beetje nee. Als regisseur moet ik heel veel loslaten. De spelers (dansers, zangers, muzikanten, acrobaten) moeten het waarmaken op de planken. Dus … loslaten. Na de laatste voorstelling is het nog meer ‘loslaten’. Opruimen, afbreken en dat was het dan. En foto’s verdwijnen ook al gauw in een mapje ergens in de computer. Gek genoeg kan ik – in eerste instantie – ‘spullen’ slechter loslaten. De verzamelaar in mij …

374. Waar ben je dankbaar voor?

Ik ben erg gevoelig voor het woord ‘dankbaar’. Ik vind het een K#T-woord. Ik vermijd het zoveel mogelijk. Ik heb alle sprekers op de afscheidsbijeenkomst (uitvaart) van Ine gevraagd om het woord ‘dankbaar’ NIET te gebruiken. Ik ben blij met heel veel zaken. Ik ben blij dat mijn geliefden gezond zijn. Ik ben blij dat ik een mooi huis heb en dat ik het goed heb met Isabel aan mijn zij. Ik ben blij met haar familie. En met de mijne – uiteraard. Ik word blij van een mooi boek. Moet ik nu overal waar ik ‘blij’ schreef ‘dankbaar’ schrijven? Kom op zeg. Rot op met je dankbaarheid.

375. Zijn complimentjes van mensen die je niet goed kent belangrijk voor je?

Complimentjes krijgen voelt goed. Dat is prettig. Of ze nu van bekenden of onbekenden komen, doet niet veel terzake.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF