Wat een gek woord is ‘aller’. Ik heb het niet over het Franse werkwoord dat ‘gaan’ betekent. Maar over ‘aller’ dat je bijvoorbeeld gebruikt bij Allerheiligen en Allerzielen. Ik dacht de afgelopen paar dagen verschillende keren aan het woord ‘aller’ met de toevoeging ‘slechtste’. Allerslechtste. Ik heb het over een boek. Dat vertel ik zo.
In de auto zat ik wat te prakkiseren over allerlei ‘allers’. Alleraardigst, allermooist, allerdomst, allerbelabberdst, allerhoogst, allersnelst, allerbest, allerliefst … enfin, ik kan nog wel even doorgaan.
Het woordje ‘aller’ kan ook als los woordje gebruikt worden. Aller ogen zijn gericht op Kwatta. Ons aller vriend. De Oude Belgen zijn de dappersten aller Galliërs. Dit is het mooiste liedje aller tijden. In ons aller belang.
Bijna alle AH-klanten kennen vast het populaire clubblaadje ‘Allerhande’. Nog een paar aller-woordjes: allerlei, allerwegen en allerijl. Tenslotte de overtreffende trap … de aller-allermooiste plek op aarde, het aller-allermooiste meisje … enzovoort.
Genoeg over dat rare woord. Ik beloofde hierboven om nog even terug te komen op de allerslechtste thriller die ik ooit heb gelezen. Kan ik dat zo stellig beweren? Nou ja, ik denk het wel. Of zal ik me beperken tot de allerslechtste ‘Aspe’ die ik ooit las. ‘Kinderen van Chronos’.
Ik zocht bij het ronde internet mannetje onderstaande foto. Tot mijn verbazing scoort dit boek een 4.7 op 5, gebaseerd op drie scores. Ik geef dit boek een 1.5 (*1/2) op mijn persoonlijk lijstje. Wat een tandenknarsend, tenenkrommend verschrikkelijk ongeloofwaardig boek. Een gemiddelde middelbare scholier schrijft betere opstellen. Misschien niet in hoeveelheid pagina’s. Wat is er dan zo verschrikkelijk? Om de anderhalve bladzijde vindt de schrijver het nodig om een totaal overbodige vergelijking te maken. Eindeloos veel beeldspraken en metaforen die algauw eindeloos irriteren. Heel veel overbodige bijvoeglijke naamwoorden. (Een poging om literair te zijn?) O ja, de auteur laat graag blijken dat zijn personages (hij dus) veel Latijnse woorden en uitdrukkingen kennen.
“Een lijk wordt ontdekt in de tuin van De Love, een gerestaureerde boerderij in de omgeving van Brugge. Commissaris Van In komt erachter dat De Love destijds als lustoord fungeerde voor tal van prominente figuren.”
Ik schreef al eerder over de oude Aspe-boeken dat er heel veel wordt gedronken (Duvel) en gerookt. Grrr. Bah. Dat heeft natuurlijk ook te maken met de tijd waarin dit boek werd geschreven. Belgische franken en draagbare cd-spelers. Corrupte en onbekwame politiemensen, politici en parketmedewerkers zal wel van alle tijden zijn maar in de hoeveelheid dat ze in dit boek worden opgevoerd is totaal ongeloofwaardig. Zoveel cliché’s in één boek is ook een prestatie. Corruptie, pedofilie, zelfmoord, sm-sex, travestie, kindermishandeling, ontvoering, een autistisch kind, een border-liner, een undercover-actie, het Helsinki-syndroom, een reisje naar Malta, een huurmoordenaar. Het komt allemaal voorbij. Steeds nieuwe (overbodige) figuren die worden opgevoerd, inclusief hun personeel of maîtresses. Personages die net op tijd doodgaan of zelfmoord plegen … gelukkig maar want anders was het boek mogelijk nog vijftig bladzijden dikker. Ook achtervolgingen, sporenonderzoek en ondervragingstechnieken zijn van een heel slecht Suske en Wiske gehalte. Vaak is het tijdsverloop totaal ongeloofwaardig. Drie vragen worden er gesteld in een verhoorkamer en plots verandert het weer drastisch en hup … alweer zitten ze met een bord frieten met klodders mayonaise op schoot in een of ander Brugs etablissement waar natuurlijk de barman zojuist een gesprek heeft afgeluisterd. De emotie-schommelingen van de twee hoofdpersonages zijn plat en veel te karikaturaal.
Een paar voorbeelden … Pieter Aspe. ‘Kinderen van Chronos / druk 1’. E-boek
‘Hij trapte kordaat zijn halfopgerookte sigaret uit en dook bij haar in het gras. Hoog boven hun hoofd kwamen koude en warme luchtlagen met elkaar in botsing. De eerste donderslag rolde als een stuitende bowlingbal over de stad. Van In zweefde op een luchtkussen dat hem allerlei lieve woordjes toefluisterde. Hij voelde nauwelijks de zware regendruppels die als pijnloze projectielen openspatten op zijn rug.’
‘William begon te trillen als een stationair draaiende dieselmotor.’ ‘Benedict lachte als een Amerikaanse presidentskandidaat in volle verkiezingsstrijd.’ ‘Vervoort monsterde Van In met het air van een student die net zijn eerste les psychoanalyse achter de rug heeft.’ ‘Onder de jurk zat een lichaam waarvoor Pythias een moord zou hebben gepleegd.’
‘Geperverteerde mayonaisedraaier,’ schreeuwde ze. ‘Vuile matrakkenneuker, citroenmuil, aambeienklosser, lookworstenvreter, spaghettilul, kanarieverkrachter, tettenmakak, pisboom…’
‘Hij zag eruit als Perseus die zich op de confrontatie met de Medusa heeft voorbereid.’ ‘Haar gezicht werd zo bleek als een Venetiaans masker.’ ‘Toen hij haar snikkend de trap op hoorde lopen, voelde hij zich eenzamer dan Robinson Crusoë.’
Enfin. Zucht. Kortom … het allerslechtste Aspe-boek. Ik heb het enkel uitgelezen omdat ik er iets over wilde schrijven. Bij deze dus.
