Abertura de conta em Meticais

Tags

Bank, BTM, Internet bankieren, Kafka, Maputo, Matola, Matola Rio, Moz River, MoZa, Mozambique, Pinpas

Wat een gedoe! Ik kreeg een mailtje van mijn bank met bovenstaande tekst als titel. Ze schrijven dan wel ‘abertura’ (opening) maar eigenlijk bedoelen ze ‘sluiting’. ‘We gaan je rekening stopzetten.’ Wat is er aan de hand? Ik probeer het zo eenvoudig mogelijk uit te leggen. Ik opende ruim twaalf jaar geleden een bankrekening bij Banco Terra. Een toenmalige, Mozambikaanse dochter van de Rabobank. Dat deed ik op het toenmalige hoofdkantoor in Maputo. Laat ik dat kantoor ‘Samora’ noemen. Ik heb een euro-rekening en een meticais-rekening. Na wat aanloop-hobbels werkte alles prima. Mijn BT-pinpas en internet-bankieren. Ik maak(te) er veel gebruik van.

Toen verhuisden wij naar Matola-Rio. Het dichtstbijzijnde kantoor van BTM (de nieuwe naam – Banco Terra Moçambique) staat bij João Mateus, een kilometer of 10 verderop. Ik meldde me daar aan in 2016. Ik werd daar altijd vriendelijk geholpen. Een tijd later werd BTM opgekocht door MoZaBanco. Ik moest voor een aantal nieuwigheden naar hun kantoor in ‘Matola Cidade‘. Oa voor een nieuwe pinpas en aanpassingen voor internet-bankieren. Zucht. Maar alles bleef toch min of meer hetzelfde.

Toen opende MoZaBanco een kantoor op loopafstand van bij ons. ‘Moz River.’ Mooi zo, wel zo gemakkelijk. Zij hebben de pinautomaat die ik het vaakst gebruik. Af en toe doe ik een handeling IN het kantoor. Afgelopen september kon ik plots mijn internet-bankieren niet meer gebruiken. Ik kreeg steeds de melding dat de codes die ik invoerde niet correct waren. Vervelend maar ook niet heel erg want veel transacties kun je per telefoon of bij de ATM-automaat uitvoeren. Toch ging ik in november klagen in het kantoor. Medewerker Ivan begreep het ook niet. Hij probeerde het ook … tevergeefs. Zijn voorstel: we cancelen je inloggegevens en we vragen volledig nieuwe codes aan. Een week later had ik drie losse e-mails met allerlei codes en kon ik weer aan de slag. Dat probeerde ik vlak voor ik weer naar Nederland reisde – half december. Het werkte niet. Alweer niet.

Sinds enige weken word ik voortdurend gebeld door iemand van MozaBanco – meestal als ik les geef. Ik hou het dan kort en vraag om me terug te bellen. Dan doen ze, maar weer tijdens mijn werktijd. Zucht. Uiteindelijk krijg ik ze aan de lijn. Ze zeggen dat ze vanuit João Mateus bellen. Ik meld vriendelijk dat ik nu mijn zaken – al een hele tijd trouwens – regel bij Moz River, bij meneer Ivan. Dat vertelde ik hen al een paar keer eerder.

Nog iets vreemds, even iets tussendoor. Mijn pinpas is officieel verlopen op 09/22. Toch gebruik ik deze pas nog bijna dagelijks. Ook afgelopen weekend nog in Zuid-Afrika. Ik kreeg waarschijnlijk al een keer een telefoontje hierover maar ik weet dat niet zeker. Mogelijk door mijn irritatie of door mijn zwakke Portugees.

Afgelopen week kreeg ik telefoon dat MoZaBanco mijn euro-rekening gaat afsluiten omdat ik die rekening al lang niet meer heb gebruikt. Er staat nog wel geld op. Ik protesteer heftig. Ik leg uit dat mijn salaris in euro’s wordt betaald maar dat ik geen internet-toegang meer heb om te internetbankieren. Dat is tegen dovemansoren gezegd. Mogelijk ook door mijn geïrriteerde zwakke Portugees.

Vrijdag kreeg ik dan de hierboven genoemde e-mail. Ik zag dat bericht tijdens ons Zuid-Afrika-weekendje. Ik moet dringend vier gegevens aanleveren. Ik mail drie ingescande documenten als antwoord. Ik zie dat die vraag komt van ‘Samora’ waar ik al zeven jaar niet meer over de vloer ben geweest. Ik werd vanochtend al voor 9u gebeld met hetzelfde verzoek. Ik antwoord zeer korzelig. Ik besluit mijn lessen van vandaag te annuleren en naar Maputo (Samora) te rijden met allerlei documenten.

Nadat ik wat stoom heb afgeblazen, kan ik luisteren en normaal antwoorden. Deels in het Portugees, deels in het Engels. Ze willen controleren of mijn gegevens nog up to date zijn. Ze krijgen kopieën van mijn identiteitskaart, van mijn nuit (een soort Burger Service Nummer) en een bewijs van waar ik woon of verblijf in Djonasse Matola-Rio. En ik moet aantonen hoe ik aan geld kom. Dat laatste leg ik uit. Salaris in Nederland en problemen met mijn euro-rekening bij MoZaBanco wegens internet-blokkade. Dus vaak euro’s wisselen voor meticais bij een wisselkantoor of met familieleden. Ik vul een papier in want ik moet officieel verhuizen voor de bank van ‘Samora’ naar ‘Moz River’. Ik teken een formulier. Zucht.

Tenslotte vraag ik – met enige schroom – iets over mijn verlopen maar nog wel werkende bankkaart (pinpas). De dame zoekt iets op in haar computer en zegt dat mijn kaart bij ‘João Mateus‘ op me ligt te wachten. Oké, nooit iets over vernomen via e-mail of gewone post. Ik vraag of ik die kaart daar morgenochtend kan ophalen. Dat kan maar voor de zekerheid belt zij. ‘Samora’ belt ‘João Mateus‘. En weet je wat er wordt geantwoord? Meneer Koenraads kaart ligt in ‘Moz River’. Haha en dan beweren dat ze niet weten dat ik niet meer bij ‘Samora’ klant ben maar bij ‘Moz River’. Zucht.

Ik ga er donderdag langs. Nieuwe kaart ophalen en hopen dat ik daarna weer kan internet-bankieren. Zucht.

Ps. Ik heb mijn RIP Vic en Eddie stukje van vrijdag wat uitgebreid. Klik HIER.

Advertentie

De turnzaal

Tags

Boechout, Bok, Gym, Gymnastiek, Lager onderwijs, Nostalgie, Plint, Radslag, Sint-Gabriël, Spingplank, Sportraam, Turnen, Zweedse bank

Ik was als kind geen stijve hark maar ook geen held in de turnzaal / gymlokaal. Het lager onderwijs volgde ik zes jaar in het Sint-Gabriëlinstituut. Op minder dan vijf minuten wandelen vanaf mijn ouderlijk huis in Boechout (provincie Antwerpen). De school had een eigen, moderne turnzaal. We hadden een aparte turnmeester. Ik ben zijn naam vergeten. Ik weet ook niet meer vanaf welk leerjaar we les van hem kregen. Wel herinner ik me nog de zak met mijn turnsloefen, witte kousen, een blauwe short en een wit shirt met daarop het schoolschildje genaaid. ‘Stinkie-stankie zweetgeur’. Ik spreek dus over 1962 – 1968. We moesten ons omkleden in een soort voorgeborchte (er zaten enkel jongens op die school) en daarna moesten we in de zaal aan de linkerkant (onder ramen) op de Zweedse banken gaan zitten.

Tijdens het eerste deel van de les stonden we verspreid over de turnzaal met ons gezicht naar de meester. Op afstand van elkaar zodat we elkaar niet konden (aan)raken. Er volgden dan tien minuten springen, huppelen, met armen en benen zwaaien enzovoort. Een warming up zullen we maar zeggen. Daarna moesten we op lengte-volgorde gaan staan en liepen we als een lange slang op allerlei soorten manieren door de ruimte. Volgende onderdeel: iets op de turnmatten. Het duurde altijd lang voor alles op zijn plaats was gelegd. Meestal als een lange rode loper als bij een modeshow. In dezelfde lengte-volgorde (ik zat ergens iets over halverwege in zo’n rij) moesten we dan koprollen maken. Eerst een paar keer vooruit, daarna ook achteruit over de kop. Dat was mijn eerste moeilijkheid. Ik kon het wel maar meer dan een zesje kreeg ik niet van de niet-bestaande jury. Ook mijn radslag verdiende geen hoge score.

En dan werd het tijd voor de turntoestellen. Ken je ze nog? Ze werden opgesteld bijna op het eind van de turnzaal. Voor zo’n toestel werd een houten springplank neergezet. Een trampoline kan ik me niet herinneren. Achter zo’n toestel lagen nog één of twee matten. Al dat neerzetten was ook onze (de leerlingen) taak.

En weer stormden we daarna opnieuw in lengte-volgorde af op zo’n obstakel. Met de benen wijd over de bok of de plint en daarna met de benen opgetrokken tussen je armen. Dat laatste was best moeilijk. De turnmeester stond altijd naast zo’n toestel en hielp je er desnoods eroverheen. Ik vond dat hij te hard in mijn arm kneep, net onder mijn oksel maar als hij me dan ook een beetje de hoogte in tilde was ik toch blij. Soms stonden de toestellen in de lengte, soms in de breedte. Soms was er nog een onduidelijke oefening met een dik touw. Touwtrekken in ploegen. Touwtje springen …

Het laatste deel van de les was in- en bij de sportramen. Naar boven klimmen, je omdraaien en je benen gestrekt optillen, hangend aan de hoogste sport. Kortom: buikspieroefeningen. Soms werden de sportramen open gedraaid en moest je eroverheen klimmen. Ladder op, ladder af, en bovenlangs. Een soort kinder-stormbaan. En ook de Zweedse banken werden soms omgedraaid en werden dan gebruikt als evenwicht-balkjes. Ik denk dat zo’n les 45 minuten duurde. Douchen was geen onderdeel van de les omdat er simpelweg geen douches waren. Stinkie-stankie voor de tweede keer.

Laat ik wat ouderwetse foto’s toevoegen:

Van boven naar onder en van links naar rechts: de springplank, een mat met lussen om ze weer op te hangen, de bok, sportramen, matten, Zweedse bank en de plint. (*)

We gingen ook zwemmen. Met de bus naar Antwerpen naar het Koningin Astridbad. Maar dat is een verhaal voor de volgende keer. Net zoals vertellen over de rest van mijn turncarrière. Om een erg overdreven term te gebruiken.

Koningin Astridbad in de Nerviërsstraat (Berchem – Antwerpen) in de ’60 er jaren (van de vorige eeuw)

(*) Ik gebruik met opzet de Vlaamse woorden die ik me herinner. In Nederland zijn woorden als kast, sportrekken en apenkooi meer gangbare begrippen.

Ik kijk nog even achterom (# 9)

Voor ik er zelf erg in heb, is de maand alweer voorbij. Op de laatste dag van de maand kijk ik (meestal) nog even terug. ‘Wat deed ik ook alweer?’ Laat ik deze jonge traditie nog even volhouden.

GEKEKEN

Naar goede gewoonte kijk ik ook deze maand en volgende maand naar Lubach op Zondag.

Ik ben blij dat de lijst van NETFLIX-series eerder beperkt is dan uitgebreid. We keken naar Marseille (tweede seizoen) en naar Good Girls. Laat ik er meteen een belangrijke kanttekening bij maken. Ik keek ook naar het eerste seizoen van Good Girls maar voor we halverwege het tweede seizoen waren, haakte ik af. Té traag, eindeloze herhalingen van hetzelfde. Het manco van veel series. Isabel keek wel verder. Ik ben benieuwd of ze (ooit) naar het vierde seizoen zal kijken. Ik niet.

GELEZEN

Bloemblad van zee – Isabel Allende. Prachtig. Heel mooi. Ik heb deze (familie) geschiedenis heel graag gelezen.

De Gouden kiel – Desmond Bagley. Dit was een boek in het kader van ‘herlezen’. Heel vaag wist ik – na bijna 40 jaar – het einde nog. Lekker spannend een tussendoortje.

De vergeten tombe – Kate Mosse. Een dik (pseudo) historisch boek. Bijna 700 pagina’s. Over de tarot. Goed maar veel te veel bladzijden.

GEDAAN

Het leerlingenaantal van de lokale basisschool is geslonken van zeventien naar tien. Ouders vertrekken ivm corona, dus ook hun kinderen. De resterende tien leerlingen – met zes verschillende niveaus (van groep 2 tot groep 6) – vragen best veel voorbereiding. Ook nog een stuk of vijf volwassen leerlingen die mijn moedertaal willen leren … je begrijpt het … werk zat.

Wij hebben twee verschillende soorten avocado, dat is duidelijk te zien op de foto. En eitjes van onze kippen. De oogst van een dag zonder wind.

Is het bijzonder als ik zeg dat het veel heeft geregend met dagen na elkaar forse rukwinden? Tja, wie weet. De avocado-oogst is gigantisch dit jaar. Lekker, lekker maar jammer dat het allemaal na een week of zes voorbij is.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Covid-19. Ja, dat is ook dagelijkse realiteit in Mozambique. Steeds meer. Snik. Een soort beperkte lockdown en veel meer besmettingen. Wie weet breng ik de komende week wél de moed op om er wat meer over te schrijven. Nu niet.

GEBLOGD

Ja, af en toe. De hervertelling van Daedalus en Icarus heb ik afgerond. Ik doe mee aan de wekelijkse foto-challenge van Satur9. Verder weinig nieuws onder de zon. Een saaie maand? Ja en nee. Een maand in het rijtje dat ‘thuis blijven’ het motto is. De rest is ‘comme l’habitude’.

Internationale Vrouwendag (2020)

Tags

Catelijne, Dia international de Mulher, Familie, Hilde, Internationale Vrouwendag, Isabel, Lief, Valbona, Yvonne

Naar jaarlijkse gewoonte plaats ik op 8 maart foto’s van vrouwen. Vandaag is het thema: familie.

Catelijne

Hilde

Isabel

Lief

Valbona

Yvonne

En mochten de dames zich afvragen waarom in deze volgorde … alfabetisch lieverds. Elke andere volgorde zou uiteraard vragen oproepen. Jullie zijn me allemaal even lief. Ik wens jullie een mooie vrouwendag toe (en mannen die jullie daarbij helpen en ondersteunen).

Reisfotochallenge (17)

Tags

Beijing, China, Kleermaker, Koning Aap, Peking Opera, Reisfotochallenge, Schminken, Theater, Wandelen, Zijden blouse

Terwijl de naamgever van deze serie waarschijnlijk bezig is met een gedetailleerde en intensieve inspectie van het Franse zit- en sta-sanitair in de buurt van Marseille, gebruik ik vandaag zijn geesteskind – reisfotochallenge – nog een keer. Een foto uit het rijke, persoonlijke fotoarchief. Ik ga op zoek naar een foto van precies tien jaar geleden. 21 augustus 2009.

Mijn dag begint op de trein. In Nederland en Vlaanderen is het nog 20 augustus. Zes uur tijdsverschil. Ik ben onderweg van Ulan Bator (Mongolië) naar Beijing (China). In de nacht is het meest spectaculaire ogenblik het moment waarop de wagons worden losgekoppeld van de Russische (of Mongoolse) onderstellen en worden herplaatst op Chinese wielen. De spoorbreedte is verschillend in beide landen. Als het ’s ochtends licht wordt, is er veel te zien op het Chinese deel van deze reis. Moskou – Irkoetsk – Ulan Bator – Beijing. Veel meer dan tijdens de vijf dagen (en nachten) in Rusland. Dan zie je vooral bomen en bomen en nog eens bomen.

Zhang Jia – Kou Nan

Eén van de zaken die ik me heel goed herinner, is de grote hoeveelheid zonnepanelen op de daken van heel veel (eenvoudige) huizen. Veel meer dan in Nederland of Vlaanderen – in die tijd (2009). Veel arbeiders aan het werk als de trein de verre buitenwijken van de Chinese hoofdstad binnenrijdt.

Werk aan het spoor

Rond half drie in de namiddag lopen we het stationsplein op. Een uur later verken ik de omgeving van het hotel waar ik vier nachten zal blijven. Voor het eerst gaan ‘chinezen’. Ik heb het over eten. Het mag duidelijk zijn dat een Vlaamse of Nederlandse Chinees iets heel anders is dan een Chinese Chinees. Ik schreef er al een keertje eerder over. Klik HIER.

Ik wil ook iets tastbaars (en bruikbaars) meenemen uit China. Ik laat twee zijden blouses maken. Uiteraard ‘tailormade‘. Bordeau-rood en zwart met een motiefje. Ik draag beide blouses ook nu nog met enige regelmaat. Dat betekent dat mijn ‘maatje-groter’ niet heel veel is veranderd in de laatste tien jaar. Het baardje is wel van kleur veranderd. Mijn haar nu is wat korter, dunner en grijzer.

Bij de kleermaker in Beijing

Mijn vingertje. Waarschijnlijk probeerde ik in mijn beste Mandarijn het winkelmeisje uit te leggen op welk knopje van mijn foto-toestel ze moest drukken. Het is gelukt moet ik constateren want anders kon ik deze foto tien jaar later niet met jullie delen.

Via het hotel kwam ik aan een kaartje van de Peking Opera op diezelfde avond. Wereldberoemd – maar ik had het nog nooit in levende lijve meegemaakt.

Koning Aap in gevecht met 18 strijders

Een paar zaken herinner ik me van dit theaterbezoek. Je loopt via de ‘kleedkamer’ naar de zaal. Je ziet de acteurs in volle concentratie zichzelf of collega’s schminken.

Chinese grime

Engelstalige boventiteling was een handige toevoeging. Niet dat er zoveel gesproken of gezongen wordt, het is eerder een combinatie van acrobatiek, mime en bewegingstheater. Voor een lokaal publiek zijn de verhalen waarschijnlijk gesneden koek. Voor de doorsnee toerist zijn ze dat niet. Uiteraard loop je – ook hier – het theater uit via een souvenirwinkel. Ik dacht dat ik de route die de lokale bus eerder op de avond had gereden op mijn eigen navigatiesysteem had opgeslagen – ik heb het dus over mijn geheugen want van het woord App had ik tien jaar geleden nog nooit gehoord, laat staan van G4 en Google Maps op een smartphone. Ik liep dus mooi verkeerd. In plaats van een half uurtje was ik ruim anderhalf uur aan de (nachtelijke) wandel. Een intensief eerste dagje in Beijing. Tien jaar geleden. Mooie herinnering(en).

In de serie: REISFOTOCHALLENGE