Een tag over vliegen

Tags

Athene, Griekenland, Johannesburg, Kenia, KLM, Maputo, Reizen, Scandinavië, Tag, Vliegtuig, Vrienden, Werner

Ik zag een reis#tag bij GoYvon en bij ‘Op reis met Co’. Leuk om deels over te nemen en deels om er mijn eigen vragen bij te bedenken.

Wanneer maakte jij je allereerste vliegreis?

Op deze vraag moet ik twee antwoorden geven. Mijn luchtdoop en mijn eerste vliegreis. Toen ik elf of twaalf jaar was werd ik de gelukkige winnaar van een ballonwedstrijd. Mijn ballon was vanuit Boechout helemaal naar Duitsland gevlogen. Het kaartje werd terug gestuurd en ik won een helikoptervlucht. Vertrek en aankomst in Sint Katelijne Waver. Een klein half uurtje zat ik naast de piloot. Achter me zaten nog twee mensen. We vlogen van Mechelen over Duffel, Hove, Boechout, Lier en weer terug naar het vertrekpunt. Een ontzettend mooie ervaring. Geweldig. Volgens mij heeft mijn vader een super 8 filmpje gemaakt van vertrek en aankomst. Mijn eerste vliegreis was vele jaren later. Brussel – Athene in de zomer 1977. Ik was toen twintig.

Vanaf welke luchthaven vertrok je?

Zaventem. De luchthaven van Brussel.

Met welke maatschappij vloog je?

Sobelair. Een dochter-onderneming van Sabena. Allebei al lang op de fles.

Vloog je alleen of met iemand anders?

Met Werner W. Een vriend uit Boechout. Hij had al een paar keer eerder gevlogen. Ik was het groentje. Zijn ouders brachten ons naar het vliegveld. Ik kwam daar voor het eerst. Werner en zijn ouders waren daar regelmatig te vinden. Ik denk dat we hen vandaag ‘vliegtuig-spotters’ zouden noemen.

Wat herinner je je nog van die vlucht?

Tommy Cooper. De Britse komiek. Niet de man met de rode fez maar een dubbelganger. We hadden hem al gauw in de smiezen en lachten om de opvallende gelijkenis. Zeker toen hij het hele zakje zout over zijn salade knoeide en een glas tomatensap omstootte. We schreven over hem in ons reisdagboek. En we zagen door het mooie weer de Schlern, een berg met berghut in de Dolomieten, waar we een week eerder hadden gewandeld en overnacht.

Op welke luchthaven kwam je aan?

Athene. Ik weet niet meer of deze luchthaven een naam had in die tijd.

Wat deed je op je (vakantie)bestemming?

Van de luchthaven met een taxi naar het stadscentrum van Athene. Een goedkoop hotel op Plaka en daarna de stad in. Later naar Kreta, Santorini en nog een paar andere eilanden. Drie weken later vertrokken we huiswaarts. Athene – Brussel.

Wanneer maakte je je tweede vlucht?

Een paar maanden later. Opnieuw met Werner. De vlucht London Heathrow – Belfast. Eerst met de trein naar Oostende. De boot naar Dover. De trein naar Londen. De metro naar Heathrow. En daar werden we naar een zwaar bewaakt gedeelte gebracht. Voor het eerst in mijn leven werd ik gefouilleerd. Het IRA was nog erg actief in die dagen. Er werden geen risico’s genomen. Voor deze vlucht kon je toen geen ticket op voorhand kopen. Dat deed je bij de terminal op het vliegveld. Elke twee uur vertrok er een nieuwe vlucht naar Belfast (Noord Ierland). Het voelde als een ‘busverbinding-door-de-lucht’.

Hoeveel keren heb je tot nu toe gevlogen?

Ik weet het niet. Dat zeg ik niet om op te scheppen. Ik ben de tel al jaren kwijt. Tot 2002 denk ik dat ik ongeveer zestig keer heb gevlogen. Misschien iets vaker. Altijd om op vakantie te gaan. Korte vakanties of City-trips. Canarische eilanden, naar de Balearen, Griekenland. Met de vrienden naar Spanje, Portugal, Turkije en Italië. Naar de Verenigde Staten. En vanaf najaar 2002 werd mijn werk internationaler. Ik vloog dus vaak naar werkafspraken. Eerst naar Scandinavië en vanaf 2003 ook naar Afrika.

Op het vliegveld van Kopenhagen (eind 2002)

Ik herinner me bovenstaand vliegtuig nog goed. Kopenhagen (Denemarken). Een lange wandeling van de internationale terminal van Kastrup naar de terminal voor binnenlandse vluchten. Ik vond dat een bijzondere ervaring. Ik vloog naar Århus met SAS. Ik herinner me dat je bij het naar buiten lopen een papieren zak kon meegraaien met daarin een muffin, een broodje en een mars. Op het vliegtuig kreeg ik een beker koffie en een flesje water. Van begin 2003 tot eind 2014 vloog ik jaarlijks tussen de tachtig en de honderd keer. Bijna altijd voor het werk. Sindsdien vlieg ik veel minder vaak. Soms op vakantie. En op en neer tussen mijn twee thuizen – zo’n driemaal per jaar. Dat zijn dan gemiddeld tien, twaalf vluchten per jaar.

Wat was je beste vlucht ooit?

Oei. Moeilijk om te kiezen. Onze eerste keer Schiphol Amsterdam – JFK New York was bijzonder. Voor het eerst naar de VS. Met Singapore Airlines. Zij werden toen als beste airline ter wereld beschouwd. De ongevraagde en toch gekregen upgrades later naar Business Class mogen er natuurlijk ook wezen. Met KLM en Emirates vlieg ik graag. LAM, Ryanair of Ethiopian Airways zijn een heel ander verhaal. Niet mijn favorieten en dat is een understatement.

Wat was je ergste vlucht ooit?

Als ik alle vertragingen even niet meereken dan is de binnenlandse vlucht Tete – Maputo met LAM de ergste vlucht ooit geweest. Dit is een vlucht van noord naar zuid in Mozambique. Gemiddeld duurt deze vlucht 2,5 uur. Op deze bewuste dag in 2015 was er eerst een eindeloze vertraging. Bijna vijf uur later vertrok het vliegtuig – onaangekondigd – eerst naar Nampula. In het oosten van het land. Landen tijdens een apocalyptisch onweer is geen pretje voor de piloot. Ook niet voor de passagiers. Weer lang wachten en tenslotte de vlucht naar Maputo. Ik denk dat de aankomsttijd in het holst van de nacht bijna acht uur later was dan gepland.

Ben je ooit bagage verloren bij een vliegreis?

Breek me de bek niet open. Heel vaak. Echt heel vaak. Bijna altijd is de bagage uiteindelijk wel gevonden. En er was een tijd dat er altijd wel iets aan de hand was met mijn bagage als ik via Johannesburg vloog. Gemiddeld denk ik dat het drie keer goed gaat en één keer gaat het mis. Dat is dus 25% kans op gedoe en administratieve rompslomp.

Heb je ooit een vlucht gemist?

Jazeker. Verschillende keren. Een keertje een vlucht Brussel – Londen. Ik werd weggebracht met de auto. Er was een ongeluk gebeurd op de A1, ergens tussen Mechelen en Vilvoorde. Het verkeer stond bijna twee uur stil. Gevolg: te laat bij de incheck. Gelukkig gaan er veel vluchten naar Londen en haalde ik mijn vlucht Londen – Johannesburg nog wel. Op Johannesburg Airport heb ik een keer slecht opgelet en zat ik te lang te lezen. Ik miste mijn vlucht naar Dar es Salaam. Ik moest wachten tot de volgende dag. Gelukkig zonder bij te betalen.

Wat is de kortste vlucht en wat was je langste vlucht?

Mijn kortste vlucht was Zanzibar – Dar Es Salaam. Nauwelijks een kwartiertje. In een klein propeller-vliegtuig naast de piloot zitten. Achter mij nog een tiental passagiers. De langste vlucht weet ik eigenlijk niet. Beijing – Amsterdam of Frankfurt – Johannesburg of Johannesburg – Sao Paulo of Amsterdam – Atlanta of Parijs – Reunion?

Heb je nog andere vliegreizen waar je iets over wilt vertellen?

In Entebbe (Oeganda) stond ik een keer 24u te vroeg op het vliegveld. Dat was dus lang wachten maar dat was nog niet alles. De volgende dag had onze aansluitende vlucht Nairobi – Maputo een technisch mankement. Dat werd nog een extra nacht in Kenia. Dat was dus meer dan 48u later aankomen dan verwacht. Ook onze huwelijksreis in 2013 eindigde met een grote vertraging. Het internationale vliegveld van Nairobi stond in brand. Ik kwam uiteindelijk 72 uur later aan in Nederland.

En ik werd een keertje foutief overgeboekt. In plaats van een vlucht Frankfurt – Johannesburg strandde ik tijdelijk op het vliegveld van Accra in Ghana. Daar moest ik het maar uitzoeken. In Roemenië werd ooit mijn binnenlandse Tarom vlucht Boekarest – Iaşi geschrapt wegens onweer. Dat werd dus verder reizen met de trein, de volgende dag.

En de meeste bijzondere incheck was in Jimma (Ethiopië). Daar was nog geen apparatuur om de bagage te controleren. Alles, maar dan ook alles, werd met de hand betast en gecontroleerd. Gemiddeld zo’n tien minuten per koffer. De wachtruimte was een gebouw met een zinken dak, niet veel groter dan een klaslokaal. Een gedeeltelijk glazen wand die zijn beste tijd had gehad met daarin twee deuren (glas met een aluminium frame). Op de deuren had een grapjas briefjes opgehangen met de tekst “Gate 1” en “Gate 2”.

En de volgende vliegreis gaat naar …?

Als alles volgens planning verloopt, vlieg ik binnenkort van Maputo naar Doha. Waarschijnlijk met een stop-over in Johannesburg. Met Qatar Airways. Daarna doorvliegen naar Amsterdam.

Naar de tandarts in Athene

Tags

Athene, Griekenland, Olijf, Olympische Spelen, Reizen, Tandarts, Vrienden

Mijn twee weken vol nostalgie. Mijn Olympische steden serie. En dat terwijl ik twee weken geleden dacht om eens lekker te schrijven over sport in het algemeen en de Olympische Spelen in het bijzonder. Het loopt anders. Zo gaat dat als je schrijft zonder echte planning of schema’s vooraf. Vandaag een herinnering uit 1977. In Athene.

Een primeur. Voor het eerst met een vliegtuig op vakantie. Sobelair vanuit Zaventem. Drie weken met de rugzak, een tentje, samen rond zwervend met vriend Werner. We beginnen onze vakantie in Athene en na een paar dagen reizen we door met een lokale bus naar Rafina. Via Marathon – om nog even een link te hebben met de Olympische Spelen. Later nemen we de boot naar Kreta en belanden ook nog op Santorini en Mykonos. We slapen meestal op het strand. Soms boven op een dak of in een park. Dat zeulen met een tentje is eens maar nooit weer. We eten voor het eerst souvlaki, bifteki en dolmadakia. We drinken ouzo, retsina  en in Georgioupoli proeven we iets ‘raars’. Klaargemaakt door onze Duitse hippie-buren op het strand. Deze schoonheid voegde knoflook, peper, zout en snippers komkommer toe aan haar yoghurt. He? Yoghurt eet je toch met suiker of honing? Ik proefde. Ik proefde nogmaals. Best wel lekker met een stukje brood. Werner bleef zijn twijfels houden.

Nu – anno 2016 – weet natuurlijk iedereen dat ik het over tzaziki heb. Toen een volslagen onbekend gerecht in Vlaanderen. De wereld was toen nog veel groter. Griekse gerechten waren totaal onbekend. In mijn jonge jaren aten we alleen seizoens-gebonden groenten. Enzovoort.

“Waar blijft die tandarts van de titel?” Goed terug naar Griekenland 1977. Op Naxos zitten we bij een strandtentje en doe ik me tegoed aan alle lekkernijen op kleine bordjes. Ook een soort koude spinazie met knoflook. Ik neem een flinke hap en … ‘knak’ … ik bijt op een kleine zwarte olijf die per ongeluk in de spinazie zit. AUW. Godskolere …. auw auw auw. Ik voel dat er een flink stuk tand afbreekt. Pijnscheuten als pijltjes-met-mes-scherpe punten ergens in mijn achterhoofd en nek. Ik kruip in mijn slaapzak. Ik neem een aspirientje. We hadden gelukkig al een kaartje voor de boot de volgende ochtend naar Athene.

Na aankomst in Piraeus gaan we op zoek naar een tandarts vlak bij een hotelletje waar we een kamer reserveren. Vanaf nu herinner ik me alles in zwart wit. We lopen een donker trappenhuis in en lopen naar de tweede of derde verdieping – aan de achterzijde. Daar is het ‘kabinet’ van een tandarts. We gaan binnen. Een bureau met een assistente en een paar houten stoelen. De wachtkamer. Ik ben gauw aan de beurt. De tandarts begroet me. Eerst in het Grieks en dan in nauwelijks verstaanbaar Engels.

οδοντίατρος

Ik mag meegaan. Werner blijft achter. Enkel een glazen wandje – mat glas – is de afscheiding tussen ‘praktijk’ en ‘wachtruimte’. Hij vraagt wat er aan de hand is. Hij draagt een witte doktersjas en een brandende sigaar tussen zijn lippen. Ik ga in de stoel zitten. Hij kijkt en stopt wat instrumenten in mijn mond. Het zweet – angstzweet – loopt over mijn rug. Ik ben drijfnat. Hij zegt voor het eerst: “Don’t be afraid sir.” Hij zal het nog vaker herhalen. Hij zet een klem tussen boven- en onderkant van mijn gebit.

Don’t be afraid sir

Ik kan niets zien. Wel voelen. En fantaseren. Hij zet een tang op mijn afgebroken tand en begint te wringen en te wrikken. Ik kreun en kerm. Ik grijp me vast aan de armleuningen. Hij herhaalt zijn favoriete zin: “Don’t be afraid sir”. Door mijn oogleden vol tranen zie ik de as van zijn sigaar op mijn korte broek vallen. In mijn kruis om precies zijn. Een paar minuten later is hij klaar. De tand getrokken. Zonder enige verdoving. Mijn mond vol bloed. Ik spoel en spuug alles uit in een witte, emaille kom. Hij propt watjes in mijn mond. Ik sta op. Licht wankelend. Hij gaat me voor naar zijn assistente en schrijft een briefje voor de apotheker op de benedenverdieping. Het zijn twee witte pilletjes. Tabletten. Pijnstillers. Ik moet onmiddellijk naar bed gaan. Proberen te slapen. De apotheker herhaalt de woorden van de tandarts. Eerst een half pilletje nemen met water en dan proberen te slapen. Als je wakker wordt en je hebt nog pijn – neem dan het tweede halve tabletje. Het is eind van de middag. Van Werner begrijp ik dat hij even hard heeft gezweet dan ik. Hij hoorde mij namelijk kreunen en kermen en steeds maar die woorden … “Don’t be afraid sir”.

En zo gauw mogelijk naar bed

Ik ga onder zeil met een half pilletje en barstende koppijn. Ik word veertien uur later wakker. Ik slaap NOOIT diep en lang. En al zeker niet aan één stuk. Ik heb nog nooit zolang geslapen. Dat pilletje kon zelfs een olifant omleggen. Ik had een zeurderig gevoel maar geen pijn meer. Een ongemakkelijke mond, een holte waar voorheen een tand zat. Alsof je net bent verhuisd en nog niet bent gewend aan je nieuwe omgeving. Ik besloot dat ik geen nieuwe dosis pijn-killer nodig had. Ik spoelde de overschot door de wc. En wonderlijk genoeg liep ik twee dagen later weer fluitend door Athene.

In de serie: Olympische Spelen (Steden)

Een onzinnig lijstje

Tags

Antwerpen, Athene, Beijing, Familie, Ine, Isabel, Lijstje, Lillehammer, Olympische Spelen, Oslo, Reizen, Rio de Janeiro, Rome, Sport, Steden, Vakantie, Wyns

De Olympische zomerspelen komen d’r aan, dat zal nauwelijks iemand zijn ontgaan. Ik hou van sport (kijken). Ik ga de komende weken zo nu en dan wat schrijven over de Olympische Spelen of over sport. Wees gerust, geen wedstrijdverslagen. Gewoon wat associaties. Dingen die ik me herinner en dat is echt niet alleen maar sport gerelateerd. Dus ook de sport-haters hoeven niet af te haken, denk ik toch. Neem nu vandaag, gewoon een onzinnig lijstje van wereldsteden. Steden waar de Olympische spelen (zomer en winter) zijn georganiseerd. En dan vermeld ik erbij of ik er wel of niet ben geweest. Als bezoeker, als toerist en soms om te werken. Maar nog nooit ben ik bezoeker geweest tijdens de Spelen. Alhoewel dit wel op mijn bucket list staat.

Rio 2016

Athene (1896) – ja, heel wat keren geweest. In 1977 voor het eerst. Parijs (1900) – ja, zelfde antwoord. Saint Louis (1904) – nee. Londen (1908) – ja, zelfs onlangs nog een keertje. Stockholm (1912) – ja, tussen 2002 en 2004 kwam ik er vaak om te werken. Antwerpen (1920) – ja, natuurlijk. Ik heb er jaren op school gezeten – op de VIIde Olympiadelaan, recht tegenover het Olympisch Stadion op het Kiel – thuishaven van den Beerschot. Parijs (1924) – ja. Amsterdam (1928) – ja, ik heb er wel nooit gewoond maar ik kom er toch gauw vijftien keer per jaar. Los Angeles (1932) – ja, tijdens een vakantie en rondreis door het westen van de Verenigde Staten. Ik vond Los Angeles helemaal niks. 100 km snelweg, eindeloze rondwegen en honderden wijken. Geen hart. Geen stad. Berlijn (1936) – ja, tien dagen met Ine, nog voor de muur was gevallen / afgebroken (1981). Londen (1948) – ja.  Helsinki (1952) – nee. In 2006 was ik van plan om Helsinki te bezoeken. Met de ferry van Talinn in Estland naar Finland maar de Baltische staten bevielen me zo goed dat ik de overtocht niet heb gemaakt. Helsinki staat nog wel hoog op mijn verlanglijstje. Melbourne (1956) – nee. Rome (1960) – ja, verschillende keren. Vorig jaar nog met mijn hele familie (de Nederlandse, Vlaamse en de Mozambikaanse). En ik vierde er een keertje Oud en Nieuw en een paar jaar later mijn veertigste verjaardag. Tokio (1964) – nee. Het zijn wel de eerste Spelen waarvan ik me iets herinner. De gouden medaille van Gaston Roelants op de 3000 meter steeple. Mexico Stad (1968) – nee. Ook een stad van mijn bucket list. München (1972) – ja. Een half-dag-bezoekje en er vaak langs gereden. Montreal – (1976) – nee. Veel van deze Spelen heb ik in het ziekenhuis gezien na een foute behandeling van klierkoorts (kuskes-ziekte) / ziekte van Pfeiffer. Moskou (1980) – ja. Vier dagen in de Russische hoofdstad, bij het begin van mijn Trans Siberië Express avontuur. Mooie stad. Los Angeles (1984) – ja. Seoel (1988) – nee. Op de dag van de opening van de Spelen kochten we een nieuwe televisie bij V&D in Leeuwarden. We hadden bijna een jaar geen tv gekeken nadat het afdankertje van mijn schoonouders het definitief had begeven. Barcelona (1992) – ja. Verschillende keren. Voor het eerst als kind in 1964. Het was jarenlang onze lievelings-stad in Europa, met zeer regelmatige lange-weekend-bezoeken. Atlanta (1996) – ja. Onze rondreis door het Diepe Zuiden van de Usa begon en eindigde in Atlanta. Sydney (2000) – nee. Australië trok me heel lang niet maar nu ik er relatief veel dichterbij woon, denk ik dat het niet meer heel lang zal duren om down under een keer te bezoeken. Athene (2004) – ja. Maar het is alweer veel te lang geleden dat ik in Griekenland was.

Olympische Spelen 2008 Beijing (*)

Beijing (2008) – ja. Ook vier dagen Peking, aan het eind van dezelfde reis die in Moskou begon. En precies twintig jaar later kocht ik – weer op de openingsdag van de Spelen – een nieuwe televisie. Nu bij de Mediamarkt in Bergen op Zoom. Londen (2012) – ja. En ook begin oktober ben ik er weer (even).

Isabel en Koen – Corcovado – Cristo Redentor (2011)

Rio de Janeiro (2016) – ja. Samen met Isabel verbleven we in 2011 twee keer een paar dagen in Rio. Mooie herinneringen aan deze stad die (toen) droomde van een mooie toekomst … wereldbeker voetbal in 2014, Olympische Spelen in 2016.

Voor de volledigheid – ook het Winter-lijstje. Chamonix (1924) – ja. Een mooie camping aan de voet van de Mont Blanc. Hartje zomer wel te verstaan. Sankt Moritz (1928) – nee. Lake Placid (1932) – nee. Garmisch Partenkirchen (1936) – nee. Wel blijft deze winter-sport-plaats voor altijd verbonden met Nieuwjaar – schansspringen. Tv kijken en daarna naar het familiefeest bij Nonkel Gust. Sankt Moritz (1948) – nee. Oslo (1952) – ja. Heel vaak – sinds 2002. Altijd voor werk. Cortina d’Ampezzo (1956) – nee. Squaw Valley (1960) – nee. Dit is de enige plaats in deze onzinnige lijst waar ik werkelijk niets over weet. Innsbruck (1964) – ja. Ik ben er in de jaren 70 vaak geweest als begeleider van jeugdkampen. De eerste keer dat ik met eigen ogen een olympische spring-schans zag (in de zomer) was in Innsbruck. Ik was diep onder de indruk. Zo steil. Zo diep. En in de verte / in de diepte … het kerkhof van Innsbruck. Grenoble (1968) – ja. Ik antwoord ‘ja’ maar ‘nee’ is meer op zijn plaats. Ik ben verschillende keren via Grenoble gereden, vorig jaar nog, maar nooit in Grenoble gestopt. Sapporo (1972) – nee. De eerste winterspelen waar ik me iets van herinner. Met dank aan Ard Schenk. Innsbruck (1976) – ja. In diezelfde zomer heb ik de olympische bobsleebaan bezocht. Lake Placid (1980) – nee. De eerste Winterspelen die ik uitgebreid – schaatsen en ijshockey – heb gezien. Ik woonde toen net een paar maanden in Boelenslaan (Friesland). Met de onmogelijke vijf gouden medailles van Eric Heiden. Sarajevo (1984) – ja. Een paar dagen op de stadscamping gestaan en de stad (in wederopbouw) veelvuldig bezocht. In mijn eentje in 2007. Een paar jaren na de burgeroorlog. Calgary (1988) – nee. Ik herinner me deze winterspelen vooral omdat ik vaak met Rob (in Wyns) schaatsen zat te kijken. Albertville (1992) – ja. Ook in de zomer. En alweer op een camping. Mooie berg-wandelingen gemaakt vanuit Albertville. Lillehammer (1994) – ja. Ik ben er zowel in de zomer als in de winter geweest. Aanleiding was altijd werk. 2002 / 2004.

Koen in Lillehammer (2003)

Ook hier stond ik ooit – in de winter dit keer – boven op de olympische springschans. En ik heb er zelf op de lange latten gestaan. Langlaufen. Bij mij was het eerder ‘sneeuw-krabbelen’. Nagano (1998) – nee. Salt Lake City (2002) – nee. De hoofdstad van Utah. Ik was er twee keer dichtbij maar we kozen steeds voor een National Park en niet voor een Mormoonse kerk / tempel. Turijn (2006) – ja. Of nee. Eenzelfde antwoord als Grenoble. Verschillende keren langs gereden maar nooit echt bezocht. Vancouver (2010) – nee. Ik heb ooit overwogen om die kant op te gaan maar tot op heden is het er niet van gekomen. Sotsji (2014) – nee. En de plaats van de Winterspelen in 2018 kan ik nog steeds niet uitspreken, laat staan opschrijven.

(*) Over de 5 km foto. Deze foto maakte ik in de zomer van 2009 in een park in Beijing. Een stille, nagelaten getuigenis van de zomerspelen, één jaar eerder. De (blauwe) ideale lijn voor marathon-lopers. Hier het 5 km punt, nog iets minder dan 40 km en dan zijn de lopers weer terug in het legendarische ‘Vogelnest’ – Olympisch stadion van Beijing.

In de serie ‘Olympische Spelen’.