Goes is overal

Tags

Afrikaans, Auto, Bosch, Fuel injection electrical, Goes, Nelspruit, Nissan, Remlichten, X Trail, Zekering, Zuid Afrika

Eerst een korte inleiding. Eind december attendeerde mijn zoon me op kapotte remlichten. We hebben een Nissan X-Trail in Mozambique. Bij de technische keuring – een soort APK – in oktober was alles nog in orde. Denk ik. Ze keuren heel oppervlakkig want anders verdwijnt minstens de helft van het wagenpark naar de shredder. Goed … mijn remlichten doen het niet. Dat zie je uiteraard niet zelf. Dat moet iemand anders je vertellen.

Vrij snel daarna rij ik langs een verkooppunt van auto-onderdelen. Op het eerste zicht lijken er twee of drie zekeringen kapot. Een mannetje langs de straat heeft er twee vervangen. Probleem … niet opgelost. Ik rij gewoon verder.

Een paar weken geleden krijgt de auto een kleine beurt. Water en olie verversen, lucht- en oliefilter vervangen. En ik vraag nieuwe zekeringen. Die hebben ze niet. Let op … dit wordt een antwoord dat ik nog vaak zal krijgen.

Ik ga bij twee speciaalzaken langs in Maputo. Zelfde antwoord. Ze hebben de zekeringen niet op voorraad. Afgelopen dagen moest ik voor andere zaken naar Nelspruit in Zuid Afrika. Op maandagochtend rij ik als eerste naar de Nissan-garage. En je raadt het antwoord al … deze zekeringen hebben we niet op voorraad. Ze kunnen ze wel bestellen maar ik heb geen flauw idee wanneer ik weer naar Nelspruit afzak. Ze sturen me door naar een zaak in de buurt – gespecialiseerd in auto-onderdelen. En ook daar … niet op voorraad. Ik word heel vriendelijk door verwezen naar Bosch Fuel Injection in Nelspruit. Een paar kilometer verderop.

Bosch in Nelspruit

Bij de eerste receptie word ik doorgestuurd naar de tweede. Met de mededeling dat zij zekeringen verkopen per honderd. Maar hij zal kijken wat hij voor me kan doen. In de werkplaats kijkt een jonge mecanicien naar het probleem. De twee zekeringen blijken het wel te doen. Het zijn de mistlamp-zekeringen die kapot zijn. Ik ga twee zekeringen kopen – het waren de laatste twee – en tien minuten later is dat probleem opgelost. Niet dat ik ooit heb geweten dat er mist was in Maputo maar dat is bijzaak.

Terug naar de remlichten – die doen het nog steeds niet. Ik rij de auto naar binnen want met de felle zon is het niet gemakkelijk werken voor de technicus.

Bosch – Nelspruit Fuel injection electrical

Hij opent een klepje dat ik nooit eerder zag en vraagt een collega om op de rem te trappen. De twee jongens – ik schat ze beiden begin twintig – spreken Afrikaans met elkaar – een zwaar dialect / accent. Ik vind dat leuk en maak een opmerking. Ze gaan verder met hun werk maar nu praten ze keurig Afrikaans. Het is gemakkelijk te begrijpen. Uiteindelijk blijkt dat er niets mis is met de zekeringen maar met de lampjes. Ik ga twee nieuwe lampjes kopen. Bijna een uur later is alles geregeld. Mistlicht. Remlichten. Voor het werk hoef ik niet te betalen. Ik geef een fooi en zeg nogmaals “Thank you” en dat ik het leuk vind om Afrikaans te horen. En ik vertel hem dat ik Vlaams van origine ben.

De man zegt dat hij Nederlands verstaat want zijn moeder, zijn oom en zijn opa komen uit Nederland. Hij wil graag werk zoeken in Nederland. Hij is er nog nooit geweest. Zijn moeder spreekt Engels, Afrikaans en Nederlands door elkaar heen. Ik vraag waar zijn familie vandaan komt … uit GOES is het antwoord.

Hoe bestaat het? Ik maak een rondedans met typische Koen-kreten door de Bosch-garage. Er wordt raar naar me gekeken. Heel begrijpelijk. Uit Goes … Ik ben in Nelspruit – Zuid Afrika. Ik praat met een Afrikaanse man – die ik bij toeval ontmoet – lees bovenstaand verhaal er maar op na – en vraag waar zijn familie vandaan komt … uit GOES. Ik vertel hem heel kort waarom ik zo bijzonder reageer. Zijn moeder heet ‘Van der Groen’ (als ik het goed heb verstaan). Hij heeft ook nog familie in Den Haag. Met een grote glimlach rij ik weg. Ik heb alweer wat te vertellen – thuis, in Goes en op mijn weblog.

ps. Mocht je niet begrijpen waarom ik ‘aansla’ op het woord GOES, dan moet je wat meer lezen op mijn blog. Klik HIER. 

De Vlaketunnel

Tags

Auto, Bergen op Zoom, Goes, Middelburg, Vlaketunnel, Werk, Zeeland

Onderweg van huis naar een werkafspraak. En daarna weer terug naar huis. Daar wil ik het vandaag over hebben. Bijna al mijn werkzaamheden heb ik dit kalenderjaar in Zeeland. En nog specifieker op Walcheren en Zuid- en Noord Beveland. De centjes worden dit jaar in Nederland verdiend – vanuit Bergen op Zoom – en de vakantiedagen probeer ik in Mozambique door te brengen. Bij het meisje, bij het zwembad, bij het strand en bij de schoonfamilie. Ik ben dus veel onderweg.

Onderweg passeer ik altijd – ongeveer halverwege – de Vlaketunnel. Voor mij een belangrijk ijkpunt. Ik leg uit waarom.

Vlaketunnel onder het Kanaal door Zuid Beveland.

Als ik vanuit Bergen op Zoom vertrek, zijn mijn gedachten nog vaak bij huishoudelijke zaken. ‘Heb ik de verwarming wel lager gedraaid? Als ik straks thuiskom mag ik niet vergeten de vuilcontainer bij de straat te zetten. Ik moet dringend het gras maaien. Van wie zijn toch al die geparkeerde auto’s in ons straatje?’ Dat soort dingen. Als ik de tunnel door ben, gaat mijn aandacht vol naar het werk. In gedachte neem ik dan de repetitie door. Of focus ik me op de aanstaande vergadering. Letterlijk soms door een laatste moment telefoontje te plegen.

En een paar uur later is het precies andersom. Tussen Goes en/of Middelburg naar de tunnel denk ik nog na over wat we net hebben gedaan of hebben besproken. Eens de tunnel door is het werk naar de achtergrond verdwenen en denk ik aan andere zaken of luister naar de radio. Ik vind het prima. Misschien nog even voor lezers die Zeeland niet zo goed kennen. De afstand tussen Bergen op Zoom en Goes is 40 kilometer (een klein half uurtje met de auto) en naar Middelburg rij ik 60 kilometer (ongeveer veertig minuten).

Ook mijn eerdere werkzaamheden in Brabant hadden hetzelfde ritme. Naar Zundert – 38 kilometer, naar Oosterhout – 50 kilometer. Maar dan zonder tunnel. Die was er enkel in mijn hoofd. Jaren geleden had ik een opdracht in Bergen op Zoom. Vijf minuten fietsen van huis. Eerst vond ik het een geweldig idee. Veel tijd dat ik niet onderweg hoefde te zijn. Joepie. Ik kwam er al gauw achter dat mijn ritme danig verstoord werd door de korte verplaatsing. Mijn toetje zat bij wijze van spreken nog in mijn slokdarm als ik de acteurs de eerste opdracht gaf. En de weigering van een actrice om een ‘onflatteuze jurk’ aan te trekken tijdens een repetitie had ik nog niet verteerd. Ik nam een dreigend conflict mee naar huis.

En jullie? Hoe ervaren jullie de reistijd van huis naar werk? Misschien moet ik er wel bij vertellen dat deze verplaatsingen vaak op rustige uren zijn. Zelden last van een files. En dat ze niet dagelijks zijn. Soms wel maar gemiddeld rijd ik drie of vier keer per week door de tunnel – soms ook tijdens het weekend.

Service in Maputo

Tags

Auto, Lezen, Maputo, Mozambique, Nissan, Offerte, Radiator, X Trail, Zuid Afrika

Zin in een horror-verhaal? Verder lezen zou ik zeggen. Nee, geen verhaal met onthoofde zombies of veganistische skeletten. Of verdwaalde meisjes in het laboratorium van een gek. Nee, mijn poging om een grote service-beurt te laten uitvoeren in de lokale Nissan-garage. In Maputo, de hoofdstad van Mozambique.

Wij hebben een Nissan X-Trail, bouwjaar 2001. Er staat bijna 140.000 km op de teller als er tenminste niet mee geknoeid werd voor we de auto kochten in 2013. Precies een jaar geleden kreeg de auto een grote beurt in Durban (Zuid Afrika). Sindsdien twee keer de olie ververst en filters vernieuwd. Ruim een week geleden steeg plots de temperatuur. Ik kon niet onmiddellijk stoppen dus het duurde even voor ik bij een benzinepomp de radiator kon bijvullen. Een collega van Isabel heeft een gaatje dicht gelast (of geplamuurd). Ik wil dit toch laten nakijken en kies voor zekerheid en vakmanschap. Op naar de Nissan-garage (en hoofddealer) in Maputo. Op donderdag (vorige week) ga ik langs. Al mijn gegevens en die van de auto worden in de computer in gevoerd. Ze stellen voor om de auto te brengen op dinsdag om 7.30u. Ik ben er klokslag half acht – zoals afgesproken. Toen begon het lange wachten en aanschuiven. Om kwart over acht ben in aan de beurt. Opnieuw wordt alles gevraagd en genoteerd in de computer. Daarna worden de belangrijkste gegevens met een pen op een ander papier overgeschreven. Opdracht: servicebeurt horende bij 140.000 km, check de radiator, de automatische versnellingsbak, de remmen, de airco. Geen nieuwe banden. Daarna loopt een controleur met me mee naar onze auto. Vergelijk het met het ontvangen van een huurauto. Op een tekening worden alle krassen en deukjes aangemerkt. Vervolgens loopt hij een hele afvinklijst-lijst af. Gevarendriehoek – check, krik – check, twee gele hesjes – check. Enzovoort. Daarna worden alle bakjes binnenin de auto opengemaakt. Cd’s, een kabeltje, een paar muntjes, een pakje kauwgum, een sleutelhanger met mini-zaklamp … alles moet verwijderd worden. “Waarom?” is natuurlijk de vraag. Omdat ze hun personeel niet vertrouwen? Zucht. Bij de receptie moet ik zesmaal mijn handtekening zetten. Ik begin er niet aan om dat allemaal te lezen. Ik word gebeld als hij klaar is. Op de valreep wordt me verteld dat het mogelijk niet vandaag zal zijn. Enfin, ze bellen me.

Ik blijf in de stad, ruim 25 km vanwaar we wonen. Ik heb mijn boek en de laptop bij. Dat wordt een dagje werken op verschillende terrassen. Om vijf uur rij ik met Isabel terug naar huis. Ik ben niet gebeld.

MotorCare Nissan – Maputo

De volgende dag blijf ik thuis werken en verwacht een telefoontje. Niets van dat alles. Om half vijf op woensdag bel ik zelf de garage. Ik word vier of vijfmaal doorverbonden voor ik de juiste persoon te pakken heb. Hij spreekt Engels, dat maakt het wat gemakkelijker. “Ze zijn er nog mee bezig” is een korte samenvatting. Natuurlijk is mijn vraag: “Waarmee?” Met de check die ik heb gevraagd. Waarom duurt dat twee volle werkdagen en waarom ben ik niet gebeld? Nooit in mijn ruim 42 jaren als auto-eigenaar duurde een beurt langer dan een dag. Tja, er waren andere prioriteiten. Hij belooft me morgen om 9 uur terug te bellen. Ik krijg voorrang. De auto dan toch.

Het is donderdag. Ik ga mee naar de stad en installeer me weer op een terras, dit keer  tegenover Isabels kantoor – met boek en laptop. Zij brengt me naar de garage als de auto klaar is. Het is iets voor twaalven. Ik ben nog niet gebeld. Ik bel zelf maar kom er niet doorheen. Isabel schakelt een collega in die iemand kent bij Nissan. Ze zijn er nog mee bezig maar de offerte wordt zo meteen gemaild. “Don’t worry”. Offerte? Zucht. Ik begin nu toch heel erg te twijfelen. Maar wonder boven wonder kan Isabel een offerte uitprinten. Hou je vast: omgerekend bijna 3000 euro. Help. Dan toch enige opluchting dat het maar een offerte is en nog geen rekening. Ik ga persoonlijk overleggen bij Nissan en uitleg vragen. Ik sta voor een gesloten deur. Lunchpauze. Ik wacht vijfenveertig minuten. Lang leve mijn e-reader.

Ik wacht. Eindelijk word ik vriendelijk te woord gestaan. Veel excuses dat ze me niet gebeld hebben. De ene geeft daarvan de schuld aan een ander. Graag een woordje uitleg over de offerte. Het komt erop neer dat er veel onderdelen moeten vervangen worden. Plus de gewone service-beurt. Dat zijn 18 werkuren. Dat lijkt me schromelijk overdreven, maar enfin. Ik moet vooraf betalen als ik wil dat ze deze reparatie uitvoeren. Ik krijg alle bankgegevens. Ik sputter tegen. “Wat betekenen die sterretjes voor deze vijf onderdelen?” “Die onderdelen zijn niet in voorraad. En moeten besteld worden in Zuid Afrika.”

En nu gaan de alarmbellen pas echt rinkelen. Met een verwrongen smile zeg ik: “Dat kan dus weken duren.” En even vriendelijk wordt er geantwoord: “Ja mijnheer. Ten eerste gaat de onderdelen-fabriek pas aanstaande maandag open wegens zomervakantie in Zuid Afrika.. Dan moeten zij alle bestellingen afhandelen voor heel Zuid Afrika, Namibië, Botswana, Zimbabwe, Swaziland, Lesoutho en Mozambique. Gemiddeld blijven de vrachtwagens een paar dagen staan bij de grens ivm allerlei papierwerk en controles. En dan is het maar de vraag of alle (vijf) onderdelen geleverd worden bij het eerste transport. Kortom, het kan weken duren. En als ik niet vooraf betaal worden die onderdelen niet besteld.”

Wat te doen? Ik heb niet zoveel geld op mijn Mozambikaanse rekening. Ik vraag of ik de auto mee naar huis kan nemen en een paar dagen nadenk. Dat kan. De offerte moet dan waarschijnlijk opnieuw gemaakt worden want de prijzen veranderen dagelijks ivm de schommelende wisselkoers tussen Metacal en Rand. “Kom ik thuis?” “Ja, geen probleem maar rij geen grote afstanden.” “Naar Nelspruit?” “Nee, niet doen. Dat is te ver.”

Ik moet langs de receptie om het diagnose-rapport te betalen. Zucht. Dat duurt een uur. Langs drie verschillende recepties en even zoveel mannetjes en een kassa. Ruim 150 euro armer en ik krijg geen rapport. Dat staat in de offerte zeggen ze. Tenslotte moet ik weer met een mannetje alle deuken en krassen bekijken en krijg eindelijk de sleutel en een papier om het terrein te verlaten. Het is ondertussen drie uur in de namiddag. Om vier uur ben ik thuis. Drie dagen later. 150 euro minder in de pocket en nog steeds een auto met problemen.

Ik ga toch maar een mannetje zoeken via via die de auto kan fixen voor een paar honderd euro. Ik zal hem het rapport anex offerte van Nissan laten zien maar dan zonder de bedragen en de werkuren. Hij zou maar op het idee komen om … Prettig Weekend.

Nog even een nawoord. Ik publiceerde dit stukje vanochtend. Ik werd daarnet door en vriendelijke dame gebeld. Een lang verhaal in het Portugees. Het komt erop neer dat zij een klant-tevredenheids-onderzoek wilt maken. Een telefonische mini-enquete over de MotorCare Nissan Service. Ik versta tot nu toe alles. Dan volgt de eerste vraag hoe ik de service heb ervaren. Ik antwoord: Slecht. Ik hoor ze schrikken. Waarom is haar vraag. Ik antwoord haar dat drie dagen wachten op een telefoontje wel heel lang is, zeker in het perspectief dat ik al een week eerder een afspraak maakte. Tuut tuut tuut. Ze verbreekt de verbinding. Hahaha. Negatieve reacties worden niet geapprecieerd.

1000 vragen aan mezelf (7)

Tags

1000 vragen, Auto, Boeken, Isabel, Mediteren, Mongolië, Whatsapp

En drie weken na mijn vorige antwoorden duik ik vandaag in de volgende veertien vragen / antwoorden.

85. Hoe geduldig ben je?

Ik denk dat ik gemiddeld een zeven min scoor. Daarbij staat 0 voor absoluut heel ongeduldig en 10 voor engelengeduld. In de loop der jaren heb ik veel van mijn ongeduld bij het oud vuil gezet. Ik blijf het standaard te laat komen op een afspraak in Mozambique nog steeds een beproeving. Daardoor kan ik mezelf geen zeven plus geven.

86. Wie is jouw gevallen held?

Lastig omdat ik niet zo van de ‘helden’ ben. Moet ik het bij de sport zoeken? Wielrenners die betrapt zijn op doping? Nee, geen helden. Hun prestaties zijn soms heldhaftig maar dat maakt ze nog geen helden. En politici? Vrijheid-strijders? Ik denk dat ik heel lang geleden wel enige sympathie voelde voor Mugabe toen hij het opnam tegen het racistische bewind van Ian Smith. Maar dezelfde Mugabe heeft het al heel lang geleden verpest. Zijn land naar de afgrond geleid. En zijn bankrekeningen waarschijnlijk in de tegenovergestelde richting. Een verwerpelijk figuur.

87. Staan er foto’s op je telefoon waarmee je chantabel bent?

[Foto]

             [Deze foto is verwijderd op verzoek van de betrokkenen.]

Ach ja, wat maakt een mens chantabel? Foto’s die ik wel eens van vrienden krijg? Grapjes. En ja, die zijn met regelmaat seksistisch te noemen. Ik verwijder ze bijna onmiddellijk. Meestal omdat ik die grapjes niet leuk vind. En eigen foto’s die ik graag privé houdt? Ja, die staan soms op mijn telefoon. Als iemand daar iets zonder mijn (ons) medeweten mee wil doen dan is dat diefstal denk ik. Ben ik daarmee chantabel? Nee hoor.

88. Wie van je vrienden ken je het langst?

Werner W. Eén van de vrienden waar ik het wel vaker over heb in mijn stukjes. Hij is twee jaar jonger dus we zaten niet bij elkaar in de klas. Hij is een leeftijdsgenoot van mijn broer (zaliger). Op de lagere school is twee jaar verschil veel. Snotjong. Dat wordt al gauw minder als je op de middelbare school zit. En elkaar tegenkomt in jeugdclubs, volksdans-avonden, fuiven, redactie-raden, bonte avonden. Als ik het heb over ‘de mannen’ dan is Werner een van hen. De andere zijn Gie en Eric maar hen ken ik iets minder lang.

89. Mediteer je graag?

Ik doe dat niet in de letterlijke zin, zittend of liggend op een kleedje. Met wierook, klankschalen en repeterende, Boeddhistische soetra’s prevelen.

2009 – Bij een Boeddhistische tempel (Mongolië)

Nee, mijn mediteren gebeurt tijdens het koken of afwassen en als ik alleen in de auto zit. Mediteren in de vorm van nadenken over dingen. Ik maak vaak het grapje dat het dagelijks klaarmaken van de lunch van Isabel en het avondeten mijn dagelijkse meditatie-yoga-momenten zijn. En mijn stukjes schrijven is ook een vorm van meditatie.

90. Hoe pep je jezelf op na een rotdag?

Het liefst door me te omringen met mijn geliefden. Isabel. Mijn kinderen of kleinkinderen. Of even mijn gal spuwen bij een neutrale toehoorder. Maar soms is het beter ze niet te betrekken bij (mijn) ergernissen. En vaak zijn ze niet in de buurt. Een borrel (jonge jenever) wil nog wel eens helpen. Of ik spring in de auto en ga naar de film of ik koop een laatste moment kaartje voor een theatervoorstelling. Of gewoon in bed kruipen, een beetje lezen en hopen op een betere dag tomorrow.

91. Wat is je favoriete boek?

Daarvoor verwijs ik graag naar mijn onvolledige lijst van favoriete boeken, elders op deze site.

92. Met wie whatsapp je het meest?

Met mijn kinderen en schoondochter in onze familie-App.

93. Zeg je vaker ja of nee?

Ik ben een JA-zegger. Al heel lang geleden heb ik me dat voorgenomen en dat is nog steeds mijn uitgangspunt. Ja-zeggen en dan zien wat er volgt. Een ongevraagd advies aan jullie allemaal. Doe dat ook. Zeg JA.

94. Ben je weleens het onderwerp geweest van een roddel?

Vast wel. Ik weet het wel zeker. Ja, ook over mij wordt geroddeld. En er wordt in deze vraag 94 niet gevraagd ‘Waarover wordt er dan geroddeld?’, daar geef ik dus geen antwoord op. Lol.

95. Wat zou je doen als je niet meer hoefde te werken?

Niet heel veel anders dan wat ik nu doe. Lezen, op reis gaan, naar musea gaan. Natuurlijk komt dan meteen de vraag op: ‘Waar komt het geld vandaan om zaken te doen als: uit eten gaan, naar theatervoorstellingen gaan, af en toe op en neer vliegen tussen Nederland en Afrika, op vakantie gaan naar verre oorden?’

96. Kun je goed autorijden?

Ja. Ik rij goed en veilig. Ik heb mijn rijbewijs gehaald toen ik achttien was. Ik rij 42 jaar schade-vrij. Ik was nooit de veroorzaker (schuldige) van een ongeval. Een paar keer was ik wel betrokken bij een ongeval. Tweemaal knalde een andere auto boven op mijn ‘achterkant‘. Een keer in Antwerpen door een dronken chauffeur en een keer in een tunnel in Kristiansand in Noorwegen. Zonder lijfelijk ongemak. Ik heb wel tweemaal een paaltje geschampt bij het achteruit inparkeren. Dom, dom, dom.

97. Wil je dat mensen je aardig vinden?

Ja, in algemene zin wil ik graag aardig gevonden worden. Ik zeg nochtans met enige regelmaat dat het me niet kan schelen wat mensen van me vinden. Maar dat is meer ‘stoere praat’ dan wat ik het liefste heb.

98. Wat had je anders moeten doen in je liefdesleven?

Jeetje, wat een vraag. Ik heb niet 1 2 3 een antwoord. Ik ga d’r eens over nadenken en of ik dat dan wil delen met mijn volgers / lezers is maar helemaal de vraag. Ik ben best gelukkig … ook in de liefde.

Eerdere stukjes in deze serie ‘1000 vragen aan mezelf’.

Wat een dag

Tags

Auto, België, EK 2016, Familie, Isabel, Mozambique, Voetbal, Vrienden

Even dacht ik dat ik de terugkerende titel ‘De Zondagse Drie’ van collega-blogger Wanda voor eenmaal zou overnemen. Maar ik kom tot wel vijf verhaaltjes over mijn zondag. Gisteren dus.

Een. Een oom van Isabel is overleden. Een begrafenis in dit deel van de wereld vindt meestal plaats binnen drie dagen na overlijden. Zaterdag was echter een nationale feestdag. Geen begrafenis mogelijk, dus uitwijken naar de zondag. Volgens mij kan dat nooit in Nederland of België. Maar dat terzijde. Ook in Mozambique moet je daar een extra vergunning voor regelen maar door die vrije dag op zaterdag was dat geen enkel probleem.

Cemitério Matola

Ik schreef al een paar keer eerder over begrafenissen. Ook nu was het een half open kist onder een afdak. Iedereen kon een laatste groet brengen en daarbij spray je wat parfum in de kist, rondom het hoofd van de overledene. Daarna begeeft iedereen zich naar het graf. Er wordt gezongen, een kort gebed en omdat het een militaire begrafenis was, werd de ‘Last Post’ gespeeld en vuurde een bataljon (veertien soldaten met geweer en bajonet) drie ere-saluut-schoten in de lucht. Dat alles in aanwezigheid van een oud minister van defensie, held van de revolutie. Zo’n driehonderd aanwezigen die vervolgens een bloem planten op het dichtgegooide graf. Tenslotte sprenkel je water via je handen over de bloemen cq graf. Na de ceremonie begeeft de grote familie, vrienden en buren zich naar het huis van de overleden oom. Er wordt een uur gebeden, gezongen en er wordt een toespraak gehouden. Enkele familieleden gaan rond voor een financiële bijdrage. Dan is het tijd om te eten. En in de kleine uurtjes wordt er veel gedronken. Bier, wijn, whisky, cognac. En wordt het toch nog gezellig, zoals dat vaak gaat op begrafenissen cq familiebijeenkomsten.

Twee Onderweg naar een middag-afspraak strand ik op de brug over de Matola-rivier op een stilstaande auto. Er naast een druk gebarende jonge vrouw. Ik stop. Ze blijkt zonder benzine te staan. Ze vraagt een lift naar het dichtstbijzijnde benzinestation. Ik zeg dat ik haar wel breng. Dan blijken er nog twee kleine kinderen in haar auto te zitten. Die gaan ook mee. Ze verontschuldigt zich wel tien keer. Ze heeft een lege tweeliter cola-fles bij. Bij het benzinestation vraagt ze of ik haar wat geld kan geven/lenen. Dat is goed. Door alle gebeden van die ochtend ontwaakte de Samaritaan in mij. We kopen twee liter benzine. En of ik zo vriendelijk wil zijn om haar en haar kinderen weer terug te brengen naar haar auto. ‘Tuurlijk, no problem.’

Drie Een raar geluid. Ik constateerde het al gauw. Ik voel het. Lekke achterband. Te gevaarlijk om te stoppen, dus traag verder rijden naar hetzelfde benzinestation. Band oppompen en even verderop stoppen bij een van de vele banden-plak stalletjes langs de kant van de weg.

Werk in uitvoering op zondag

Vier Bijna een uur later dan afgesproken strijk ik neer bij vriend Per op het erf. Een koud biertje, en later nog eentje. Vol trots laat hij de onlangs getegelde badkamer-vloer zien. Er zit vooruitgang in zijn bouwwerkzaamheden. Mooi zo. Ik verbaas me over hoe ver die hele Brexit bij hem vandaag staat. Dat vertelt waarschijnlijk veel meer iets over mij. Natuurlijk hebben we het ook over het EK 2016. We zoeken een buurtcafé op en zien met een half oog Frankrijk winnen van Ierland. Daarna moet ik Isabel en co gaan ophalen bij de familiebijeenkomst waar ik eerder over schreef.

Vijf Als ik eindelijk klaar ben als familie-taxichauffeur installeer ik me thuis op de bank en zie dat Duitsland heeft gewonnen van Slovakije. Ik hoor de laatste tonen van de Brabançonne. Nog een pilsje. Isabel gaat languit liggen met haar hoofd op mijn schoot en valt tijdens de eerste helft in slaap. Ik stop haar tijdens de rust in bed.

Duivels België

Voor het eerst zie ik een geweldige Eden Hazard. Wat een dribbel-gemak. Wat een energie. Het lijkt wel of alle Duivels in topconditie zijn. Wat een kansen. Zo beweeglijk. Top voetbal. Het tweede doelpunt blijft veel te lang uit. Hongarije heeft z’n kansen en een prima keeper. Eindelijk is het 2 – 0. En direct daarna de mooie treffer van de Belgische kapitein. Het gras van Toulouse verandert in ‘De Hof van Eden’. Ik hoor mezelf enthousiast schreeuwen tegen een televisietoestel. Isabel heeft het niet gehoord. De schat. De zondag zit erop. Het is wel eens rustiger geweest. But never a dull moment in Mozambique!

Ondertussen in Jardim en Mozal

Tags

Auto, E-reader, Elektriciteit, Isabel, Jardim, Lezen, Loodgieter, Mozal, Mozambique, Schilders, Verbouwen, Vrienden

Je hebt zo van die dagen … grrr … die je het liefst overslaat. Maar meestal weet je dat niet vooraf. Een paar zaken ter verduidelijking.

De loodgieter. Op het eerste zicht leek er niet heel veel werk te zijn voor de loodgieter in het nieuwe huis. Maar stilletjes aan ontdekken we steeds meer (kleine) gebreken. Een lekkende kraan. Een verouderde douchekop. Een kapotte schroef die de watertoevoer (niet meer) regelt. Een lekkende afvoer. Een verkeerd gemonteerd keukenkastje, dus de zwanenhals past niet. Een afvoerputje dat niet doorstroomt. Een boiler met kuren. En zo kan ik nog even doorgaan.

Afvoerputje

Allerlei kleine zaken maar als ik alles optel, is dit alweer een onverwachte kostenpost. Plus de werkuren van de loodgieter en de benzinekosten van het steeds maar op en neer rijden. Ik ben een dagelijkse klant van Builders, een Zuid Afrikaanse Gamma zou je kunnen zeggen.

De schilders. We zijn met twee verschillende schilders (zzp’ers) in zee gegaan. Afgelopen week verf gekocht bij Sotinco. Daar waren de heren niet blij mee want zo liepen ze een (verwachte) bonus mis bij de firma die zij aanbevolen. Jammer voor hen maar het is mijn portemonnaie. En natuurlijk zeggen ze dat niet tegen mij. Ze mopperen tegen elkaar en tegen een loopjongen van Sotinco. Wat zij niet weten is dat de gerant van Sotinco een vriend is van Isabel. Mooie korting gekregen. Dank Rui.

Overal op het erf staan verf-emmers

Maar het mag dan wel een vriend zijn, zijn magazijnman is een grote sukkel. En hun controle-systeem is zo lek als een mandje. Ze vergaten maar liefst 7 emmers van 15 liter te leveren. Dat valt niet onmiddellijk op als er een vrachtwagen aankomt met ruim 45 emmers, verfblikken, vernis enzovoort. En ik was er niet om alles te controleren. Zij zouden om 9u ‘morgens leveren. Om half twee was ik het wachten zat en vertrok. Een uurtje later kwamen ze aankachelen. Vraag me niet waar ze de hele morgen hebben uitgehangen. Niemand die dat kan controleren. Dus gisteren tweemaal op en neer rijden om hun fout te herstellen. Als ik op hun transport moet wachten, lopen de schilders minstens twee dagen vertraging op. Is dit gewoon ‘domheid’ of probeerde de magazijnier en/of de chauffeur zeven emmers achterover te drukken? Dat laatste is hier schering en inslag. Dat is waarom ik er zo bovenop blijf zitten. Enfin. Er wordt hard gewerkt. De eerste verflagen zijn aangebracht.

Stroomstoring We zitten aan tafel. Vis á la Jean Jacques. Het is kwart voor zeven. Dan is het al volledig donker in Mozambique. Plof – power cut. We blijven een paar minuten zitten en gaan dan op zoek naar onze mobieltjes-met-zaklamp-app. Daarna op zoek naar de kaarsen. We eten verder bij kaarslicht. Onverwacht romantisch maar niet heus.

Dan maar eten bij kaarslicht

De hele omgeving is aarde-donker. Het is stil. We bellen een paar vrienden. De stroomstoring is in een heel groot gedeelte van Maputo. We blijven nog even aan tafel zitten. Daarna pak ik mijn e-reader-met-ingebouwd-lampje en probeer wat te lezen. Isabel ligt te mopperen op de bank en belt nog maar eens een vriendin. Geen elektriciteit betekent geen licht, geen functionerende ijskast en diepvries, geen airco’s, geen televisie, geen internet, geen oplaad-mogelijkheden voor de smartphone en tablet, geen water want daar hebben we een elektrische pomp voor nodig. In het nieuwe huis hebben we een aggregaat voor dit soort momenten. Ondertussen is half negen en nog steeds is alles in het duister gehuld. We gaan op bed liggen. Het is heet in onze slaapkamer. Zweten. Draaien en keren en nog niet echt moe genoeg om te kunnen slapen. Ik ga maar weer op de veranda zitten met mijn e-reader. Ik ga even op de bank liggen. Ik hoor teveel muggen zoemen. Iets na middernacht ga ik weer op bed liggen. Isabel slaapt. De uren tikken traag weg. Ik ben blij dat het half zes is. Ik mag opstaan. Het daglicht komt eraan. Ik vul twee bidons bij de buitenkraan en draag ze naar de badkamer. Een Afrikaanse douche. Lekker en verfrissend. Het wordt een zonnige dag. Ik haal wat ontdooid spul uit de diepvries. Daar moet ik straks mee aan de slag. En dan ‘ploep’ … de energie is terug. Twaalf uur later. Ach ja, natuurlijk, precies op het moment dat er genoeg daglicht is. En we op het punt staan om weg te gaan …

De auto Het vorige zinnetje is maar ten dele waar. Ik ben nog thuis – met een kapotte auto. Iets met de remschijven. Juao – een automonteur uit de buurt – heeft de auto opgehaald. Hij beloofde het vanochtend nog te fixen. Dat zou mooi zijn. Wel weer onverwachte kosten.

 

Grrr ergernissen

Tags

Auto, Ergernis, Maputo, Mozambique, Politie

Er zijn zo van die dagen … grrrr. Het gebeurt niet vaak maar vandaag dacht ik een paar keer: “Wat doe ik hier?” En dan bedoel ik: hier – in Mozambique, in Maputo. Grrr.

Een opeenstapeling van kleine ergernissen. Jammer genoeg steken ze bijna dagelijks de kop op. Nee, niet dagelijks maar wel een paar keer per week. Neem bijvoorbeeld het vreselijke a-sociaal rijgedrag van bijna alle chauffeurs. Er wordt zelden voorrang gegeven en als je zo stom bent om dat wel te doen, sta je gegarandeerd een paar minuten stil. Er wordt in elk denkbaar en ondenkbaar gaatje gedoken. Langs links, langs rechts, over de berm, door de goot, via de rijstrook de andere kant op … overal proberen anderen één of twee plaatsjes te winnen in de dagelijkse files. Elke dag komt een aanrijding met blikschade dichterbij. Het is een godswonder dat ik tot nu toe schadevrij rij.

En over de ergerlijke kleine corruptie van de verkeerspolitie schrijf ik hier met grote regelmaat. Ze proberen het bijna dagelijks … en het eindigt altijd met gebedel om een beetje geld voor een cola of een fanta. Grrr. Ik ben dat zo zat !!! Met heel veel uitroeptekens.

Alweer gejat

En voor de derde keer in minder dan een half jaar is er een autospiegel gejat. Een ware plaag in Maputo. Vooral in de binnenstad. Ik leer mezelf aan om mijn autospiegels altijd naar binnen te klappen als ik ergens in de stad parkeer. Vanochtend vergat ik dat toen ik even koffie ging drinken in een goede buurt, vlak bij de Nederlandse ambassade. Ik kon de auto zien staan, wat ik natuurlijk niet de hele tijd deed. En wat denk je … twintig minuten later kom ik terug bij de auto: buitenspiegel gejat. Grrr.

En vanmiddag viel thuis het internet ruim drie uur uit. Eerst denk je natuurlijk dat er iets mis is met je eigen computer of met je betaling. Niet dus. Dan valt de elektriciteit ook nog uit – gelukkig minder dan een kwartier, maar toch. Grrr.

Er zijn zo van die dagen …

Zonder woorden (5)

Tags

Auto, Foto

De papierwinkel

Tags

Auto, Dire, Mozambique, Nuit, Politie

Alweer een paar noodzakelijke documenten in de pocket. Joepie maar het is en blijft een lijdensweg. Ik schreef er vaker over. Wat is het toch heerlijk dat wij in Nederland veel kunnen regelen via een automatische overschrijving cq verlenging. Hier moet je voor de meeste papieren eindeloos in de rij staan. Elk jaar opnieuw. En vaak meer dan één keer. Voor mijn DIRE – een éénjarige werk- en verblijfsvergunning – ben ik vijftien keren op en neer naar het kantoor van de emigratie gereden. Maar dat ding zit nu eindelijk in mijn portemonnaie. (1) En maar goed ook want daar wordt hier vaak naar gevraagd.

Mijn ‘nuit’

En vandaag kreeg ik eindelijk mijn ‘nuit-document’. (2) Zie foto. De fouten in zowel mijn voornaam als in mijn achternaam neem ik maar op de koop toe. In Nederland noemen we dat een ‘burger-service-nummer‘. Ik heb dat document – samen met het eerder genoemde DIRE-pasje nodig om een bankrekening te kunnen openen. Dat is een klus voor volgende week. En je gelooft het niet maar ik scoorde nog twee andere papiertjes vandaag: de wegenbelasting en het bewijs dat ik kijk- en luistergeld betaal. (3) Dat laatste wordt vaak gecontroleerd door de verkeerspolitie. In de volksmond heet het ook het document van ‘Radio Moçambique’. Ik had vandaag alweer zo’n verkeers-controle … kentekenbewijs, rijbewijs, internationaal rijbewijs, dire … euh … alles in orde en toch nog durven vragen naar een vrijwillige bijdrage voor zijn lunch … No way.

(1) Dank voor de hulp Sr. Sampaio (2) Dank voor de hulp Hawa (3) Dank voor de hulp Todinho

Ik ga op reis en ik neem mee

Tags

Afrika, Auto, Reizen, Vakantie

– Isabel

– Mijn e-reader, laptop en iPod

– De auto, een paar wegenkaarten en mijn Garmin navigatie

En voor de rest zien we wel waar we terecht komen en wat we nodig hebben …

Dit lijkt me een prima bestemming …