Nieuwe oogst (7)

Tags

Auto, Bitterbal, Buddha, Grapjes, Manet, Meisje met de parel, Nieuwe mural, Oliepomp, Parijs, Shack, Verkiezingen, Zuid Afrika

Ik ben net terug van de garage. Onze auto (Nissan X Trail) staat daar al ruim een week ter reparatie. Voor de zoveelste keer. Het blijft sukkelen maar een nieuwe (tweedehandse) auto kopen zit er niet in op dit moment. Maar hoelang kun je blijven geld pompen in een aflopende zaak? Ik word er knap chagrijnig van. En dat wil ik niet. Dus maar iets doen wat de zinnen verzet en waar ik beter gezind van word.

Wat opgespaarde grapjes / foto’s van internet in een nieuw logje plakken en publiceren. Daar gaan we dan.

Happy Buddha

Ja, ik kan niet anders dan lachen met bovenstaand Buddha-beeld. Ik word daar vrolijk van en dat is precies wat ik probeer te veroorzaken bij mezelf. En wie weet ook bij de lezers van mijn stukjes.

Modern parelmeisje

Ook van deze foto word ik blij. Zoals de meeste lezers / volgers waarschijnlijk wel herinneren, heb ik me vorig jaar intens bezig gehouden met ‘Meisje met de Parel’. Ik bewerkte het boek over het beroemde schilderij tot een theatervoorstelling. Twintig voorstellingen zijn er gespeeld in Middelburg. Nog steeds knip en verzamel ik ‘meisjes’ die ik toevallig tegenkom op internet. Zoals bovenstaande foto. I like it.

Ik hou van sport

Ja. Leuk zo’n woordgrap. En tegelijk denk ik natuurlijk aan mijn goede voornemens. Meer bewegen. Wandelen dat doe ik met regelmaat. Maar het zou wat intenser mogen. Iets met zweet en zo … maar of dat er in zit met een potje ‘bitterballen’ betwijfel ik.

Wijs me de weg naar uw huis

Ken je het woord ‘shack’? Het is het Engelse woord voor ‘keet’. Een barak. Een huisje van zinken golfplaten. Er staan er tienduizenden in de Zuid Afrikaanse townships ondanks vele verkiezingsbeloftes. Ik zag ooit een mooi boek bij Hanneke en JJ met foto’s van shacks. Niet alleen van buiten maar ook van de interieurs. Soms verbazingwekkend smaakvol ingericht. Of kitscherig. Ook bovenstaande foto kwam ik onlangs tegen op internet. Grappig. Maar schrijnend is natuurlijk een eerlijkere omschrijving.

Verkiezingen in België

Ik heb de verkiezingen in België via verschillende websites tamelijk intensief gevolgd. De verkiezingsborden kunnen weer een tijdje opgeborgen worden. Tot begin mei 2019.  Of mijnheer Deneuker is verkozen weet ik niet. Ben ik de enige die allerlei onbedoelde verbanden zie? Scoren doe je samen. Deneuker. Lijsttrekker.

Lunch op het ‘gras’

‘Déjeuner sur l’herbe’ van Édouard Manet. Een wereldberoemd schilderij. Ik zag het ooit in Parijs. En heel veel keren in kunstboeken. Dit schilderij was ook inspiratie voor onze mural waar ik al vaker heb over geschreven. Een prettig tijdverdrijf is het nadoen van beroemde beelden en schilderijen. Dat heeft de fotograaf van bovenstaande foto ook gedaan. Een aanklacht, een knipoog … zeg het maar!

Close the gate

Zo, ik ga de laptop weer dichtklappen. Ik heb een kwartiertje niet aan kapotte oliepompen gedacht. En als je mij zou kunnen zien dan zie je een dikke smile op mijn gezicht.

In de serie: NIEUWE OOGST en BEELDENDE KUNST en MURAL

Achter het behang

Tags

Auto, Behang, Iemand achter het behang kunnen plakken, Leugens, List en bedrog, Mozambique, Nissan X Trail, Spiegel, Uitdrukking

Ik heb hier in Mozambique nog nooit (bewust) een huis gezien met behang. Ik heb zo mijn twijfels of ik dat hier kan kopen. Ik ben namelijk op zoek naar ‘behang’. Niet in de letterlijke betekenis maar in de figuurlijke. Want ik wil iemand – per onmiddellijk – achter het behang plakken. (*) Zo zeggen ze dat toch?

Laat ik beginnen met een foto …

Binnenspiegel van onze auto

Het onderschrift vertelt al wat je ziet. Deze spiegel zat tot voor kort in onze auto – Nissan X Trail. Ik heb al vaker verteld dat we reparaties moesten laten uitvoeren. Het belangrijkste was de vervanging van de versnellingsbak. Het prijsverschil tussen de officiële Nissan-garage en de kleinere garages is enorm. Vandaar dat we aanklopten bij Fredson – een klein bedrijfje bij ons in de buurt dat ons werd geadviseerd door een goede kennis. Met verstand van auto’s.

Fredson kwam langs. Ik kocht op zijn advies een tweedehandse versnellingsbak. En maakte prijsafspraken over montage enzovoort. Hij haalde onze auto op. Een paar dagen later bracht hij die auto terug. Weliswaar drie dagen later dan afgesproken. Maar enfin … ik kon weer rijden. Ik betaal Fredson en breng hem naar huis. Ik stel de spiegels in zodat ze voor mij weer in de beste stand staan. Dat is iets dat ik meerdere keren per week doe want ook Isabel rijdt met de Nissan en zij is veel kleiner en zit dichter op het stuur.

De binnenspiegel draait stroef en ik krijg – al rijdende – de spiegel niet goed in de juiste stand. Ik vraag Fredson of er iets met de spiegel is. Hij mompelt nee en nog iets dat ik niet goed versta.

Ik rij naar huis en blijf wringen aan de spiegel. Het klopt niet. Ik haal hem los en stuur een sms naar Fredson. Ik weet dat er iets mis is. Ik denk dat ze mijn spiegel hebben vervangen voor een slechter exemplaar. Ik laat niet met mijn voeten spelen – ook niet figuurlijk. Ik wil MIJN spiegel terug. Fredson is op zijn teentjes getrapt. Hij belt beledigd met Isabel. Hij accepteert mijn beschuldigingen niet. Zij probeert me later die avond te kalmeren. Ik weet dat er iets mis is.

De volgende ochtend constateert Isabel hetzelfde ongemak. De spiegel is onwillig. Onbruikbaar geworden. Ze koopt – samen met een collega – een andere binnenspiegel. Zucht. En dan kijken we beter naar het oude exemplaar …

Detail … zie je het?

Een schroef aan beide zijden. Waarom? Natuurlijk werkt het draai-mechanisme uiterst beroerd. Isabel belt met Fredson. Opnieuw ontkent hij. Isabel laat niet met zich sollen en dan geeft hij eindelijk toe. “Sorry Senhora, het was niet mijn schuld. Echt niet. Het kind van mijn assistent was in jullie auto aan het spelen en toen brak de spiegel een beetje af. Wij hebben de spiegel hersteld met twee schroeven. Echt waar. Werkt het niet? Oo. Sorry.”

GRRR en GVD’s … lul. Wees een kerel en geef het onmiddellijk toe. En het was vast zijn eigen dochtertje want waarom zou een kind van een ander in zijn garage zijn? Denk je echt dat we gek zijn? Dat een slecht Portugees sprekende, witte man (klant) dit over zijn kant laat gaan? Domme man – anti-reclame voor zijn bedrijf. Nogmaals GRRRR en waar is het behangpapier?

(*) Iemand wel achter het behang kunnen plakken. (=iemand heel vervelend vinden, waardoor je het liefst even helemaal niets meer met hem of haar te maken zou willen hebben.)

Ondertussen in Mozambique (2)

Tags

24lions.org, Auto, Criminelen, Diefstal, Ergernis, Gasfles, Inbraak, Leeuwen, Mozambique, Spiegel, Zambezi-delta, Zuid Afrika

Grote en kleine nieuwsberichten. Persoonlijke zaken en wat staat er vandaag in de krant. Vandaag deel 2.

Laat ik beginnen met het bijna-dagelijkse onderwerp ‘Diefstal’. Het houdt maar niet op. Eind april, begin mei werd de bankrekening van Isabel helemaal leegplukt. Ruim een maandsalaris. Een paar weken later een inbraak bij ons. Overdag. Vernieling van zowel een ijzeren hekwerk als een raam. Buit: een strijkijzer, drie paar schoenen, twee koepeltentjes, een gasfles en wat eten. Meer dan vervelend. Naast het gemis van waardevolle zaken is vooral het gevoel van onveiligheid meer dan vervelend. Ik heb de scheldwoorden gewist. En ook deze week zijn we opnieuw slachtoffer van diefstal. De grote lamp – stevig vastgeschroefd in de muur – bij de grote poort is gestolen. Waarschijnlijk tijdens de urenlange stroomstoring eind vorige week. De dief was goed uitgerust want zonder de juiste schroevendraaiers en steeksleutels was het hem/haar niet gelukt. Is het iemand uit buurt die ons doen en laten begint te kennen? En eergisteren werd – ik denk al voor de zesde of zevende keer – een buitenspiegel van onze auto gejat. In de stad, vlak bij Isabels werk. En ook de achterruitenwisser van dezelfde auto.

Alweer gejat

Voel ik me onveilig? Het eerlijke antwoord is nog steeds nee. Maar … een stevige maar … het begint aardig vervelend te worden zeker als Isabels collega gisteren wordt opgebeld door haar personeel dat er net een gewapende overval was bij haar thuis. Nauwelijks vijf minuten bij ons vandaan. Onder bedreiging van een vuurwapen werden de televisie, huishoudelijke apparaten en sierraden meegenomen. In minder dan vijf minuten waren de dieven ervandoor met een auto … waarschijnlijk ook gestolen. Cash geld konden ze niet vinden in de openrukte lades in de slaapkamer.

Is dit uniek in Mozambique? Jammer genoeg niet. Het is haast dagelijkse kost. Wat moeten we doen? Een bewaker in dienst nemen? Een (blaffende) hond kopen? Elektrische draden / alarm-installatie of camera’s op de muren monteren? Ik weet het even niet. Het huis is redelijk goed beschermd met traliewerk, dikke houten deuren en stevige sloten. En wat de zaak nog meer verontrustend maakt is de hardnekkige roddel dat de plaatselijke politie onder één hoedje speelt met criminelen.

Genoeg hierover. Nu het goede nieuws …

Leeuwen worden vrijgelaten in de Zambezi-delta

Ruim een eeuw geleden leefden er ongeveer 200.000 leeuwen in Afrika. Nu leven er minder dan 20.000 in het wild. In zesentwintig Afrikaanse landen komen er geen leeuwen meer voor in het wild. Tijdens de jarenlange burgeroorlog (1976 – 1992) dreigde ook het einde van leeuwen in Mozambique.

Mark Haldane, Anton Smit en chief Domingo Bichote verwelkomen de leeuwen. © 24lions.org

Een paar dagen geleden werden er 24 leeuwen vrijgelaten in de Zambezi-delta in centraal Mozambique. Nooit eerder werden er zoveel leeuwen van het ene naar het andere land overgebracht. Van Zuid Afrika naar Mozambique. Het geheel wordt georganiseerd en gemonitord door de Cabela Family Foundation in samenwerking met de Ivan Carter Wildlife Conservation Alliance en Zambeze Delta Safaris. Ruim 2,5 miljoen hectare leefgebied krijgen de leeuwen waar eerder hun soort in gevaar was.

De leeuwen werden gevangen in het Tembe-olifantenpark en het Makalili-wildreservaat in Zuid-Afrika en getransporteerd naar midden Mozambique.

Zes leeuwinnen klaar voor transport naar Mozambique. © 24lions.org

Een eerste periode zijn de leeuwen in quarantaine geplaatst en vormen ze sociale groepen. Daarna worden ze in groepen vrijgelaten om hun kansen op re-integratie in de natuurlijke omgeving te vergroten.

Werk aan de winkel voor mens en dier. © 24lions.org

Als alles volgens plan verloopt, zal de leeuwenpopulatie in het gebied de komende dertig jaar toenemen van 24 naar 500. Onderzoekers gaan ervan uit dat dit de leeuwenpopulatie in de wereld de komende twintig jaar met tien procent zou kunnen vergroten.

Meer lezen, veel foto’s en een filmpje … klik HIER. De informatie en de foto’s zijn van 24lions.org

Lang leve de radio

Tags

Auto, DSTV, iPod, Kunststof, Met het oog op morgen, Mozambique, Muziek, NTR, Plots, Radio, Wandelen

Ik hou van de radio. Dat zal wel duidelijk zijn als je de titel van dit stukje leest. Ik schreef er wel eens eerder over. In Nederland staat bij mij heel vaak Classic.Fm aan. Als een soort achtergrond-decor. Of moet ik het ‘behang’ noemen? Ik luister min of meer zoals ik ook de geluiden van de buurt opvang. Een buurman die het gras maait. Een buurvrouw die een ruzie tussen haar kinderen probeert op te lossen. Heel in de verte hoor ik auto’s. Ik hoor de wasmachine draaien en centrifugeren. Ik hoor dat de buurman piano speelt en les geeft aan een leerling-sopraan. Is dit ‘luisteren’? Nee, ik hoor het maar dat is ook alles.

In de auto luister ik wat aandachtiger naar de radio. Dat gaat bijna altijd goed samen in combinatie met auto-rijden. De twee programma’s die het vaakst hoor – alleen maar in de auto – zijn ‘Kunststof’ en ‘Met het oog op Morgen’. Respectievelijk op weg naar een repetitie (of vergadering) en op terugweg van diezelfde repetitie. En als het na middernacht is, luister ik naar een deel van ‘Casa Luna’. Bestaat dat nachtprogramma nog?

Een enkele keer blijf ik – na aankomst thuis – nog een paar minuten in de auto zitten omdat ik een item volledig wil afluisteren.

In Mozambique staat onze tv regelmatig aan als ‘radio’. We hebben meer dan vijfentwintig gespecialiseerde muziek-kanalen. Light Classic, Urban, Hip Hop, African Pop, Classic Rock and Roll, R&B, Opera, Afrikaanse liedjies … enzovoort.

En als wielerwedstrijden niet worden uitgezonden door Supersport dan schakel ik de laatste vijf kilometer over naar Radio 1. Een tijdje luisterde ik naar podcasts. ‘Plots’ was lang mijn favoriet programma. Pas vorige week ontdekte ik dat Kunststof van de NTR ook verkrijgbaar is als podcast. Ik heb onmiddellijk een twintigtal aflevering gedownload.

Beeldmerk NTR Kunststof

En ik probeer weer wat vaker te bewegen. En dat lukt het best als ik wandel aan een behoorlijk tempo. En dan haal ik meestal de 10.000 stappen. Ze zeggen dat dat goed is voor een mens. En wat is dan heerlijker om te luisteren naar mijn iPod. En je raadt het al … ik luister naar Kunststof. Wat een genot. Interviews van bijna een uur met een schrijver, schilder, zanger, muzikant, acteur, journalist, fotograaf … Ik ben nauwelijks met mijn gedachte bij het wandelen maar luister naar Jasper Krabbe, Simone van de Vlugt, Jeroen Siebeling, Tony Neef … enzovoort enzovoort. Ik geniet. Is het raar om Nederland met me mee te dragen terwijl ik langs de oevers van de Indische Oceaan loop? Ik vind van niet. En ik maak het goed want ik ben opnieuw begonnen met mijn Portugese taallessen. Alles in herhaling. De cursus van jaren geleden heb ik terug uit de kast gehaald. Werkboek voor me en ik luister – naar dezelfde iPod – naar Portugese teksten. Soms versta ik het onmiddellijk, soms niet want deze taalmethode is heel erg Portugees Portugees. En ik ben gewend om Mozambikaans Portugees te horen. Is dat verschillend? Ja en Nee. Officieel is Vlaams en Nederlands dezelfde taal … Nederlands. En toch is er een groot verschil als je naar iemand luistert uit Groningen of naar een West Vlaming. Ik heb het niet over dialect maar over het streekgebonden accent in dezelfde taal.

Ik ga nieuwe afleveringen van Kunststof downloaden. Waar luisteren jullie naar?

Een kwisvraag

Tags

Auto, Chapa, Kwis, Mozambique, Rijrichting

Met enige weemoed denk ik terug aan de kwis-avondjes in Vlaanderen. Met een paar vrienden een avondje kwissen en bijpraten. Met een biertje en op het eind van de avond waren we weer derde of vierde. Van zo’n dertig ploegen. Erg leuk.

En soms vul ik een kwisje in op internet of Facebook. Of ik stuur vriend Per een lijstje met wat vragen. Gewoon voor de lol.

Afgelopen week kwam ik op internet een kwisvraag tegen over Mozambique.

Aan welke kant van de straat rijden auto’s in Mozambique?

• Aan de linkerkant
• Aan de rechterkant
• Overdag links – ’s avonds rechts
• Er zijn geen verkeersregels in Mozambique
• Anders

Echt moeilijk is deze vraag niet. Het juiste antwoord is natuurlijk … Aan de linkerzijde. Maar ik zou het antwoord ‘Anders’ ook goedkeuren.

Veel hangt af van de staat van het wegdek. En dat is heel vaak beroerd. De meest gebruikte rijrichting is derhalve … slingerend langs de vele kuilen en plassen. De ene keer via de linkerberm en dan weer rechtsom een diepe kuil. En als je de weg een beetje kent kies je de meest gunstige asfaltstroken. En dat is slalommend van links naar rechts. En op onverharde wegen en zandpaden kies je uiteraard de rijrichting die het best uitkomt.

En chapa-chauffeurs (*) houden zich aan geen enkele regel. Zij halen links en rechts in. Snijden je en staan plots op de rem.

(*) Kleine, overvolle busjes voor semi openbaar vervoer

Daar sta je dan

Tags

Accu, Auto, Batterij, Bergen op Zoom, Diefstal, Malandro, Maputo, Mozambique, Mural, Nissan X Trail, Vrienden, Vriendschap

Een laatste dag met de gasten naar Maputo. Een laatste keer nog even wat souvenirs scoren. Vooral Inge is nog niet uitgeshopt. Een ijsje eten. Een vers sapje. Een lichte lunch. Ik rij naar Maputo. Ik rij nog even langs de garage want er moet nog wat worden gesleuteld aan de airco van de auto. Een onderdeel wordt besteld.

Een week zal het duren voor ook dat onderdeel in de garage is. En daarna is de grote opknapbeurt van onze Nissan X-Trail voltooid. Veel nieuwe onderdelen – oa een nieuwe accu. Dat was noodzakelijk want de oude batterij was dringend aan vervanging toe.

Ik parkeer de auto in een drukke straat in hartje Maputo. Wij wandelen FEIMA op. Een park met heel veel stalletjes. Kunstenaars. Handwerkslui. Verkopers van prularia, capulana’s, schilderijen, sleutelhangers en handtassen. Een stuk of vier restaurantjes. Ik strijk neer en bestel een vers sapje. Even later zijn drie van de vier anderen ook toe aan een hapje. We bestellen iets te eten.

Ruim een uur later wandelen we terug naar de auto. JJ vraagt me waarom de motorkap van mijn auto niet in het slot zit. Wat zeg je? Losgetrild? Kan dat? Ik kan het me niet voorstellen. Ik doe de klep omhoog om hem goed te sluiten. En wat zie ik? Ik moet eigenlijk vragen … wat zie ik NIET? De batterij. Nauwelijks een week oud. Gejat.

Boos? Ja natuurlijk. Maar ik moet ook lachen. Dit is te absurd voor woorden. Ik kan er niet te lang bij stilstaan. Letterlijk niet. Ik spreek een beveiliger aan even verderop in de straat. Hij is niet verantwoordelijk maar ik vraag toch of hij iets heeft gezien. Nee. Maar hij antwoordt wel dat die straat steeds onveiliger wordt door dit soort kleine incidenten. “Malandro” voegt een andere man eraan toe. Letterlijk betekent het deugniet. Ik vind het een te lichte omschrijving voor dit straat-gespuis. Samen met Markus neem ik een taxi. We rijden naar een garage. Ik koop een nieuwe accu en de taxichauffeur brengt ons terug. Hij heeft wat gereedschap in de auto liggen en helpt. Ruim een half uur later dan gepland – en alweer bijna honderd euro armer – rijden we naar huis. Het is warm. Het zwembad roept …

Thuis laat Todinho zien hoe relatief gemakkelijk de motorkap kan worden geopend van onderuit. Ik moet dus op zoek naar wat extra sloten. Een ijzeren band rond de accu. Een kettinkje met slot aan de binnenkant van de motorkap. Mocht je een beter advies hebben, laat het me weten.

Thuis gaan we nog even verder met fantaseren hoe de dieven dit hebben aangepakt. Waarschijnlijk opereren zij in team-verband. Ze hangen wat rond op straat. Ze zien toeristen uitstappen en naar het park lopen. Eentje volgt het gezelschap en als ze neerstrijken op een terrasje krijgt de ander bericht dat de kust zeker een half uurtje veilig is. En bij de auto is het kwestie van een andere auto er naast te parkeren. Al dan niet met wat theater-gegoochel met startkabels. Motorkap open. Batterij er uit en weg. Makkelijk zat.

En mocht je nu concluderen  dat Maputo een onveilige stad is … tja. Verkeerd moment  – op de verkeerde plek – zonder toezicht. Ik relativeer het maar met de herinnering dat in de negentiger jaren twee auto’s van me gestolen zijn in Bergen op Zoom. Voor de deur – in een tijdsbestek van vijf maanden. Is Bergen op Zoom een onveilige stad? Tja.

Al bij al … erg dure weken. Maar ik zal me vooral de gezelligheid herinneren met vier lieve vrienden. Veel lekker eten. Filmpjes kijken in onze huis-openlucht-bioscoop. Uitstapjes. Bijpraten. Fantaseren over de toekomst. En er is een prachtige ‘mural’ bijgekomen. Daarover later meer.

 

Goes is overal

Tags

Afrikaans, Auto, Bosch, Fuel injection electrical, Goes, Nelspruit, Nissan, Remlichten, X Trail, Zekering, Zuid Afrika

Eerst een korte inleiding. Eind december attendeerde mijn zoon me op kapotte remlichten. We hebben een Nissan X-Trail in Mozambique. Bij de technische keuring – een soort APK – in oktober was alles nog in orde. Denk ik. Ze keuren heel oppervlakkig want anders verdwijnt minstens de helft van het wagenpark naar de shredder. Goed … mijn remlichten doen het niet. Dat zie je uiteraard niet zelf. Dat moet iemand anders je vertellen.

Vrij snel daarna rij ik langs een verkooppunt van auto-onderdelen. Op het eerste zicht lijken er twee of drie zekeringen kapot. Een mannetje langs de straat heeft er twee vervangen. Probleem … niet opgelost. Ik rij gewoon verder.

Een paar weken geleden krijgt de auto een kleine beurt. Water en olie verversen, lucht- en oliefilter vervangen. En ik vraag nieuwe zekeringen. Die hebben ze niet. Let op … dit wordt een antwoord dat ik nog vaak zal krijgen.

Ik ga bij twee speciaalzaken langs in Maputo. Zelfde antwoord. Ze hebben de zekeringen niet op voorraad. Afgelopen dagen moest ik voor andere zaken naar Nelspruit in Zuid Afrika. Op maandagochtend rij ik als eerste naar de Nissan-garage. En je raadt het antwoord al … deze zekeringen hebben we niet op voorraad. Ze kunnen ze wel bestellen maar ik heb geen flauw idee wanneer ik weer naar Nelspruit afzak. Ze sturen me door naar een zaak in de buurt – gespecialiseerd in auto-onderdelen. En ook daar … niet op voorraad. Ik word heel vriendelijk door verwezen naar Bosch Fuel Injection in Nelspruit. Een paar kilometer verderop.

Bosch in Nelspruit

Bij de eerste receptie word ik doorgestuurd naar de tweede. Met de mededeling dat zij zekeringen verkopen per honderd. Maar hij zal kijken wat hij voor me kan doen. In de werkplaats kijkt een jonge mecanicien naar het probleem. De twee zekeringen blijken het wel te doen. Het zijn de mistlamp-zekeringen die kapot zijn. Ik ga twee zekeringen kopen – het waren de laatste twee – en tien minuten later is dat probleem opgelost. Niet dat ik ooit heb geweten dat er mist was in Maputo maar dat is bijzaak.

Terug naar de remlichten – die doen het nog steeds niet. Ik rij de auto naar binnen want met de felle zon is het niet gemakkelijk werken voor de technicus.

Bosch – Nelspruit Fuel injection electrical

Hij opent een klepje dat ik nooit eerder zag en vraagt een collega om op de rem te trappen. De twee jongens – ik schat ze beiden begin twintig – spreken Afrikaans met elkaar – een zwaar dialect / accent. Ik vind dat leuk en maak een opmerking. Ze gaan verder met hun werk maar nu praten ze keurig Afrikaans. Het is gemakkelijk te begrijpen. Uiteindelijk blijkt dat er niets mis is met de zekeringen maar met de lampjes. Ik ga twee nieuwe lampjes kopen. Bijna een uur later is alles geregeld. Mistlicht. Remlichten. Voor het werk hoef ik niet te betalen. Ik geef een fooi en zeg nogmaals “Thank you” en dat ik het leuk vind om Afrikaans te horen. En ik vertel hem dat ik Vlaams van origine ben.

De man zegt dat hij Nederlands verstaat want zijn moeder, zijn oom en zijn opa komen uit Nederland. Hij wil graag werk zoeken in Nederland. Hij is er nog nooit geweest. Zijn moeder spreekt Engels, Afrikaans en Nederlands door elkaar heen. Ik vraag waar zijn familie vandaan komt … uit GOES is het antwoord.

Hoe bestaat het? Ik maak een rondedans met typische Koen-kreten door de Bosch-garage. Er wordt raar naar me gekeken. Heel begrijpelijk. Uit Goes … Ik ben in Nelspruit – Zuid Afrika. Ik praat met een Afrikaanse man – die ik bij toeval ontmoet – lees bovenstaand verhaal er maar op na – en vraag waar zijn familie vandaan komt … uit GOES. Ik vertel hem heel kort waarom ik zo bijzonder reageer. Zijn moeder heet ‘Van der Groen’ (als ik het goed heb verstaan). Hij heeft ook nog familie in Den Haag. Met een grote glimlach rij ik weg. Ik heb alweer wat te vertellen – thuis, in Goes en op mijn weblog.

ps. Mocht je niet begrijpen waarom ik ‘aansla’ op het woord GOES, dan moet je wat meer lezen op mijn blog. Klik HIER. 

De Vlaketunnel

Tags

Auto, Bergen op Zoom, Goes, Middelburg, Vlaketunnel, Werk, Zeeland

Onderweg van huis naar een werkafspraak. En daarna weer terug naar huis. Daar wil ik het vandaag over hebben. Bijna al mijn werkzaamheden heb ik dit kalenderjaar in Zeeland. En nog specifieker op Walcheren en Zuid- en Noord Beveland. De centjes worden dit jaar in Nederland verdiend – vanuit Bergen op Zoom – en de vakantiedagen probeer ik in Mozambique door te brengen. Bij het meisje, bij het zwembad, bij het strand en bij de schoonfamilie. Ik ben dus veel onderweg.

Onderweg passeer ik altijd – ongeveer halverwege – de Vlaketunnel. Voor mij een belangrijk ijkpunt. Ik leg uit waarom.

Vlaketunnel onder het Kanaal door Zuid Beveland.

Als ik vanuit Bergen op Zoom vertrek, zijn mijn gedachten nog vaak bij huishoudelijke zaken. ‘Heb ik de verwarming wel lager gedraaid? Als ik straks thuiskom mag ik niet vergeten de vuilcontainer bij de straat te zetten. Ik moet dringend het gras maaien. Van wie zijn toch al die geparkeerde auto’s in ons straatje?’ Dat soort dingen. Als ik de tunnel door ben, gaat mijn aandacht vol naar het werk. In gedachte neem ik dan de repetitie door. Of focus ik me op de aanstaande vergadering. Letterlijk soms door een laatste moment telefoontje te plegen.

En een paar uur later is het precies andersom. Tussen Goes en/of Middelburg naar de tunnel denk ik nog na over wat we net hebben gedaan of hebben besproken. Eens de tunnel door is het werk naar de achtergrond verdwenen en denk ik aan andere zaken of luister naar de radio. Ik vind het prima. Misschien nog even voor lezers die Zeeland niet zo goed kennen. De afstand tussen Bergen op Zoom en Goes is 40 kilometer (een klein half uurtje met de auto) en naar Middelburg rij ik 60 kilometer (ongeveer veertig minuten).

Ook mijn eerdere werkzaamheden in Brabant hadden hetzelfde ritme. Naar Zundert – 38 kilometer, naar Oosterhout – 50 kilometer. Maar dan zonder tunnel. Die was er enkel in mijn hoofd. Jaren geleden had ik een opdracht in Bergen op Zoom. Vijf minuten fietsen van huis. Eerst vond ik het een geweldig idee. Veel tijd dat ik niet onderweg hoefde te zijn. Joepie. Ik kwam er al gauw achter dat mijn ritme danig verstoord werd door de korte verplaatsing. Mijn toetje zat bij wijze van spreken nog in mijn slokdarm als ik de acteurs de eerste opdracht gaf. En de weigering van een actrice om een ‘onflatteuze jurk’ aan te trekken tijdens een repetitie had ik nog niet verteerd. Ik nam een dreigend conflict mee naar huis.

En jullie? Hoe ervaren jullie de reistijd van huis naar werk? Misschien moet ik er wel bij vertellen dat deze verplaatsingen vaak op rustige uren zijn. Zelden last van een files. En dat ze niet dagelijks zijn. Soms wel maar gemiddeld rijd ik drie of vier keer per week door de tunnel – soms ook tijdens het weekend.

Service in Maputo

Tags

Auto, Lezen, Maputo, Mozambique, Nissan, Offerte, Radiator, X Trail, Zuid Afrika

Zin in een horror-verhaal? Verder lezen zou ik zeggen. Nee, geen verhaal met onthoofde zombies of veganistische skeletten. Of verdwaalde meisjes in het laboratorium van een gek. Nee, mijn poging om een grote service-beurt te laten uitvoeren in de lokale Nissan-garage. In Maputo, de hoofdstad van Mozambique.

Wij hebben een Nissan X-Trail, bouwjaar 2001. Er staat bijna 140.000 km op de teller als er tenminste niet mee geknoeid werd voor we de auto kochten in 2013. Precies een jaar geleden kreeg de auto een grote beurt in Durban (Zuid Afrika). Sindsdien twee keer de olie ververst en filters vernieuwd. Ruim een week geleden steeg plots de temperatuur. Ik kon niet onmiddellijk stoppen dus het duurde even voor ik bij een benzinepomp de radiator kon bijvullen. Een collega van Isabel heeft een gaatje dicht gelast (of geplamuurd). Ik wil dit toch laten nakijken en kies voor zekerheid en vakmanschap. Op naar de Nissan-garage (en hoofddealer) in Maputo. Op donderdag (vorige week) ga ik langs. Al mijn gegevens en die van de auto worden in de computer in gevoerd. Ze stellen voor om de auto te brengen op dinsdag om 7.30u. Ik ben er klokslag half acht – zoals afgesproken. Toen begon het lange wachten en aanschuiven. Om kwart over acht ben in aan de beurt. Opnieuw wordt alles gevraagd en genoteerd in de computer. Daarna worden de belangrijkste gegevens met een pen op een ander papier overgeschreven. Opdracht: servicebeurt horende bij 140.000 km, check de radiator, de automatische versnellingsbak, de remmen, de airco. Geen nieuwe banden. Daarna loopt een controleur met me mee naar onze auto. Vergelijk het met het ontvangen van een huurauto. Op een tekening worden alle krassen en deukjes aangemerkt. Vervolgens loopt hij een hele afvinklijst-lijst af. Gevarendriehoek – check, krik – check, twee gele hesjes – check. Enzovoort. Daarna worden alle bakjes binnenin de auto opengemaakt. Cd’s, een kabeltje, een paar muntjes, een pakje kauwgum, een sleutelhanger met mini-zaklamp … alles moet verwijderd worden. “Waarom?” is natuurlijk de vraag. Omdat ze hun personeel niet vertrouwen? Zucht. Bij de receptie moet ik zesmaal mijn handtekening zetten. Ik begin er niet aan om dat allemaal te lezen. Ik word gebeld als hij klaar is. Op de valreep wordt me verteld dat het mogelijk niet vandaag zal zijn. Enfin, ze bellen me.

Ik blijf in de stad, ruim 25 km vanwaar we wonen. Ik heb mijn boek en de laptop bij. Dat wordt een dagje werken op verschillende terrassen. Om vijf uur rij ik met Isabel terug naar huis. Ik ben niet gebeld.

MotorCare Nissan – Maputo

De volgende dag blijf ik thuis werken en verwacht een telefoontje. Niets van dat alles. Om half vijf op woensdag bel ik zelf de garage. Ik word vier of vijfmaal doorverbonden voor ik de juiste persoon te pakken heb. Hij spreekt Engels, dat maakt het wat gemakkelijker. “Ze zijn er nog mee bezig” is een korte samenvatting. Natuurlijk is mijn vraag: “Waarmee?” Met de check die ik heb gevraagd. Waarom duurt dat twee volle werkdagen en waarom ben ik niet gebeld? Nooit in mijn ruim 42 jaren als auto-eigenaar duurde een beurt langer dan een dag. Tja, er waren andere prioriteiten. Hij belooft me morgen om 9 uur terug te bellen. Ik krijg voorrang. De auto dan toch.

Het is donderdag. Ik ga mee naar de stad en installeer me weer op een terras, dit keer  tegenover Isabels kantoor – met boek en laptop. Zij brengt me naar de garage als de auto klaar is. Het is iets voor twaalven. Ik ben nog niet gebeld. Ik bel zelf maar kom er niet doorheen. Isabel schakelt een collega in die iemand kent bij Nissan. Ze zijn er nog mee bezig maar de offerte wordt zo meteen gemaild. “Don’t worry”. Offerte? Zucht. Ik begin nu toch heel erg te twijfelen. Maar wonder boven wonder kan Isabel een offerte uitprinten. Hou je vast: omgerekend bijna 3000 euro. Help. Dan toch enige opluchting dat het maar een offerte is en nog geen rekening. Ik ga persoonlijk overleggen bij Nissan en uitleg vragen. Ik sta voor een gesloten deur. Lunchpauze. Ik wacht vijfenveertig minuten. Lang leve mijn e-reader.

Ik wacht. Eindelijk word ik vriendelijk te woord gestaan. Veel excuses dat ze me niet gebeld hebben. De ene geeft daarvan de schuld aan een ander. Graag een woordje uitleg over de offerte. Het komt erop neer dat er veel onderdelen moeten vervangen worden. Plus de gewone service-beurt. Dat zijn 18 werkuren. Dat lijkt me schromelijk overdreven, maar enfin. Ik moet vooraf betalen als ik wil dat ze deze reparatie uitvoeren. Ik krijg alle bankgegevens. Ik sputter tegen. “Wat betekenen die sterretjes voor deze vijf onderdelen?” “Die onderdelen zijn niet in voorraad. En moeten besteld worden in Zuid Afrika.”

En nu gaan de alarmbellen pas echt rinkelen. Met een verwrongen smile zeg ik: “Dat kan dus weken duren.” En even vriendelijk wordt er geantwoord: “Ja mijnheer. Ten eerste gaat de onderdelen-fabriek pas aanstaande maandag open wegens zomervakantie in Zuid Afrika.. Dan moeten zij alle bestellingen afhandelen voor heel Zuid Afrika, Namibië, Botswana, Zimbabwe, Swaziland, Lesoutho en Mozambique. Gemiddeld blijven de vrachtwagens een paar dagen staan bij de grens ivm allerlei papierwerk en controles. En dan is het maar de vraag of alle (vijf) onderdelen geleverd worden bij het eerste transport. Kortom, het kan weken duren. En als ik niet vooraf betaal worden die onderdelen niet besteld.”

Wat te doen? Ik heb niet zoveel geld op mijn Mozambikaanse rekening. Ik vraag of ik de auto mee naar huis kan nemen en een paar dagen nadenk. Dat kan. De offerte moet dan waarschijnlijk opnieuw gemaakt worden want de prijzen veranderen dagelijks ivm de schommelende wisselkoers tussen Metacal en Rand. “Kom ik thuis?” “Ja, geen probleem maar rij geen grote afstanden.” “Naar Nelspruit?” “Nee, niet doen. Dat is te ver.”

Ik moet langs de receptie om het diagnose-rapport te betalen. Zucht. Dat duurt een uur. Langs drie verschillende recepties en even zoveel mannetjes en een kassa. Ruim 150 euro armer en ik krijg geen rapport. Dat staat in de offerte zeggen ze. Tenslotte moet ik weer met een mannetje alle deuken en krassen bekijken en krijg eindelijk de sleutel en een papier om het terrein te verlaten. Het is ondertussen drie uur in de namiddag. Om vier uur ben ik thuis. Drie dagen later. 150 euro minder in de pocket en nog steeds een auto met problemen.

Ik ga toch maar een mannetje zoeken via via die de auto kan fixen voor een paar honderd euro. Ik zal hem het rapport anex offerte van Nissan laten zien maar dan zonder de bedragen en de werkuren. Hij zou maar op het idee komen om … Prettig Weekend.

Nog even een nawoord. Ik publiceerde dit stukje vanochtend. Ik werd daarnet door en vriendelijke dame gebeld. Een lang verhaal in het Portugees. Het komt erop neer dat zij een klant-tevredenheids-onderzoek wilt maken. Een telefonische mini-enquete over de MotorCare Nissan Service. Ik versta tot nu toe alles. Dan volgt de eerste vraag hoe ik de service heb ervaren. Ik antwoord: Slecht. Ik hoor ze schrikken. Waarom is haar vraag. Ik antwoord haar dat drie dagen wachten op een telefoontje wel heel lang is, zeker in het perspectief dat ik al een week eerder een afspraak maakte. Tuut tuut tuut. Ze verbreekt de verbinding. Hahaha. Negatieve reacties worden niet geapprecieerd.

1000 vragen aan mezelf (7)

Tags

1000 vragen, Auto, Boeken, Isabel, Mediteren, Mongolië, Whatsapp

En drie weken na mijn vorige antwoorden duik ik vandaag in de volgende veertien vragen / antwoorden.

85. Hoe geduldig ben je?

Ik denk dat ik gemiddeld een zeven min scoor. Daarbij staat 0 voor absoluut heel ongeduldig en 10 voor engelengeduld. In de loop der jaren heb ik veel van mijn ongeduld bij het oud vuil gezet. Ik blijf het standaard te laat komen op een afspraak in Mozambique nog steeds een beproeving. Daardoor kan ik mezelf geen zeven plus geven.

86. Wie is jouw gevallen held?

Lastig omdat ik niet zo van de ‘helden’ ben. Moet ik het bij de sport zoeken? Wielrenners die betrapt zijn op doping? Nee, geen helden. Hun prestaties zijn soms heldhaftig maar dat maakt ze nog geen helden. En politici? Vrijheid-strijders? Ik denk dat ik heel lang geleden wel enige sympathie voelde voor Mugabe toen hij het opnam tegen het racistische bewind van Ian Smith. Maar dezelfde Mugabe heeft het al heel lang geleden verpest. Zijn land naar de afgrond geleid. En zijn bankrekeningen waarschijnlijk in de tegenovergestelde richting. Een verwerpelijk figuur.

87. Staan er foto’s op je telefoon waarmee je chantabel bent?

[Foto]

             [Deze foto is verwijderd op verzoek van de betrokkenen.]

Ach ja, wat maakt een mens chantabel? Foto’s die ik wel eens van vrienden krijg? Grapjes. En ja, die zijn met regelmaat seksistisch te noemen. Ik verwijder ze bijna onmiddellijk. Meestal omdat ik die grapjes niet leuk vind. En eigen foto’s die ik graag privé houdt? Ja, die staan soms op mijn telefoon. Als iemand daar iets zonder mijn (ons) medeweten mee wil doen dan is dat diefstal denk ik. Ben ik daarmee chantabel? Nee hoor.

88. Wie van je vrienden ken je het langst?

Werner W. Eén van de vrienden waar ik het wel vaker over heb in mijn stukjes. Hij is twee jaar jonger dus we zaten niet bij elkaar in de klas. Hij is een leeftijdsgenoot van mijn broer (zaliger). Op de lagere school is twee jaar verschil veel. Snotjong. Dat wordt al gauw minder als je op de middelbare school zit. En elkaar tegenkomt in jeugdclubs, volksdans-avonden, fuiven, redactie-raden, bonte avonden. Als ik het heb over ‘de mannen’ dan is Werner een van hen. De andere zijn Gie en Eric maar hen ken ik iets minder lang.

89. Mediteer je graag?

Ik doe dat niet in de letterlijke zin, zittend of liggend op een kleedje. Met wierook, klankschalen en repeterende, Boeddhistische soetra’s prevelen.

2009 – Bij een Boeddhistische tempel (Mongolië)

Nee, mijn mediteren gebeurt tijdens het koken of afwassen en als ik alleen in de auto zit. Mediteren in de vorm van nadenken over dingen. Ik maak vaak het grapje dat het dagelijks klaarmaken van de lunch van Isabel en het avondeten mijn dagelijkse meditatie-yoga-momenten zijn. En mijn stukjes schrijven is ook een vorm van meditatie.

90. Hoe pep je jezelf op na een rotdag?

Het liefst door me te omringen met mijn geliefden. Isabel. Mijn kinderen of kleinkinderen. Of even mijn gal spuwen bij een neutrale toehoorder. Maar soms is het beter ze niet te betrekken bij (mijn) ergernissen. En vaak zijn ze niet in de buurt. Een borrel (jonge jenever) wil nog wel eens helpen. Of ik spring in de auto en ga naar de film of ik koop een laatste moment kaartje voor een theatervoorstelling. Of gewoon in bed kruipen, een beetje lezen en hopen op een betere dag tomorrow.

91. Wat is je favoriete boek?

Daarvoor verwijs ik graag naar mijn onvolledige lijst van favoriete boeken, elders op deze site.

92. Met wie whatsapp je het meest?

Met mijn kinderen en schoondochter in onze familie-App.

93. Zeg je vaker ja of nee?

Ik ben een JA-zegger. Al heel lang geleden heb ik me dat voorgenomen en dat is nog steeds mijn uitgangspunt. Ja-zeggen en dan zien wat er volgt. Een ongevraagd advies aan jullie allemaal. Doe dat ook. Zeg JA.

94. Ben je weleens het onderwerp geweest van een roddel?

Vast wel. Ik weet het wel zeker. Ja, ook over mij wordt geroddeld. En er wordt in deze vraag 94 niet gevraagd ‘Waarover wordt er dan geroddeld?’, daar geef ik dus geen antwoord op. Lol.

95. Wat zou je doen als je niet meer hoefde te werken?

Niet heel veel anders dan wat ik nu doe. Lezen, op reis gaan, naar musea gaan. Natuurlijk komt dan meteen de vraag op: ‘Waar komt het geld vandaan om zaken te doen als: uit eten gaan, naar theatervoorstellingen gaan, af en toe op en neer vliegen tussen Nederland en Afrika, op vakantie gaan naar verre oorden?’

96. Kun je goed autorijden?

Ja. Ik rij goed en veilig. Ik heb mijn rijbewijs gehaald toen ik achttien was. Ik rij 42 jaar schade-vrij. Ik was nooit de veroorzaker (schuldige) van een ongeval. Een paar keer was ik wel betrokken bij een ongeval. Tweemaal knalde een andere auto boven op mijn ‘achterkant‘. Een keer in Antwerpen door een dronken chauffeur en een keer in een tunnel in Kristiansand in Noorwegen. Zonder lijfelijk ongemak. Ik heb wel tweemaal een paaltje geschampt bij het achteruit inparkeren. Dom, dom, dom.

97. Wil je dat mensen je aardig vinden?

Ja, in algemene zin wil ik graag aardig gevonden worden. Ik zeg nochtans met enige regelmaat dat het me niet kan schelen wat mensen van me vinden. Maar dat is meer ‘stoere praat’ dan wat ik het liefste heb.

98. Wat had je anders moeten doen in je liefdesleven?

Jeetje, wat een vraag. Ik heb niet 1 2 3 een antwoord. Ik ga d’r eens over nadenken en of ik dat dan wil delen met mijn volgers / lezers is maar helemaal de vraag. Ik ben best gelukkig … ook in de liefde.

Eerdere stukjes in deze serie ‘1000 vragen aan mezelf’.