Het wonder van Haarlem

Tags

Audio-tour, Beeldende kunst, Begijn, Cornelis Cornelisz van Haarlem, Erotiek, Frans Hals Museum, Haarlem, Monnik, Non, Reformatie, Sint-Bavo

Een dagje Haarlem. Ik heb op mijn FB-pagina wat foto’s geplaatst. Voor het eerst bezoek ik Haarlem met cultuur geïnteresseerde ogen. Met als belangrijkste bestemming het Frans Hals Museum en De Hallen. Ik ben een groot fan van audio-tours. Ik laat me graag bijpraten en leiden door een verteller. Mijn ogen kijken dan veel nauwkeuriger naar een kunstwerk. Ik geniet dan volop. Na een tijdje sta ik voor het schilderij ‘Een monnik en een begijn’ en luister naar het verhaal over dit (erotische) werk.

Cornelis Cornelisz van Haarlem (1561) Een monnik en een begijn

Wat zie ik? Een tieten knijpende monnik en een non die hem voorzichtig afweert. Of is er sprake van ingehouden genot bij deze dame? Of kijkt ze naar de hemel in de hoop dat daar hulp vandaan komt? Hij is eerder afstandelijk zoals een dokter die naar je hartslag luistert. En de tafel vol fruit en een vol wijnglas verwijzen vast naar (seksueel) genot.

Ik luister naar de audio-gids. Dit schilderij vertelt het verhaal van ‘Het wonder van Haarlem’. Een non (of begijn) wordt beticht van onkuisheid. Waarschijnlijk is ze zwanger. Een monnik wordt gevraagd haar te testen op zwangerschap. Hij dient daarvoor in haar borst te knijpen. Bij een positieve zwangerschapstest vloeit er melk uit de borst. Maar wat gebeurde er? Er stroomt wijn uit haar tiet, waarmee de monnik haar onschuld heeft vastgesteld. Tot zover de eerste interpretatie.

Ik vermoed dat er een andere betekenis verscholen zit in dit werk. Als deze vrouw bang was om ontmaskerd te worden als onkuise religieuze, dan kijk je toch bang of zenuwachtig? Dat zie ik echt niet.

Natuurlijk is dit ook een aanklacht tegen het bourgondisch, losbandige leven van veel katholieke priesters. Het is tenslotte de tijd van de reformatie. De Sint-Bavokerk wordt in 1578 van een katholieke kathedraal een protestantse kerk. Heiligenbeelden en schilderijen worden weggehaald. Glas in lood ramen worden vervangen.

Schilder Cornelis Cornelisz van Haarlem heeft waarschijnlijk beide aspecten in zijn schilderij gestopt. De legende en de aanklacht tegen het wulpse Roomse leven.

Het schilderij is in deze periode ook een onderdeel van de thema-tentoonstelling ‘A Global Table’ met veel aandacht voor voedselstillevens en verwijst naar de werelddelen waar veel van ons voedsel vanaf de zeventiende eeuw vandaan komt. Aangevoerd over alle wereldzeeën door de Nederlandse VOC-handelsvloot.

In de serie: BEELDENDE KUNST

Advertenties

Het wringt, het knaagt, het zuigt

Tags

A. F. Th van de Heijden, Abces, Amsterdam, Beeldende kunst, Boeken, Geheugen, Herinneringen, Lezen, Marc Chagall, Tandarts, tandontsteking, Tonio, Wyns

Ik denk dat ik meer dan dertig jaar niet meer aan het woord ‘abces’ heb gedacht. In de betekenis van ‘tandontsteking’. Patat, ik heb het zitten. Een abces. Ik voelde het gisteren al opkomen maar ik stak figuurlijk mijn kop in het zand. Ik zei nog maar even niks tegen mijn lief. Zij sliep de slaap der onschuldigen. Ik lag te wroeten in bed. Ik sliep een uurtje en dan was ik weer wakker. Ik pakte mijn boek er maar bij. Een uurtje lezen en dan weer wat slapen. Het wordt vanzelf ochtend. Ik heb me beperkt tot één paracetamol. Dat gaf even verlichting.

Ik weet dat er een kies dringend aandacht moet krijgen van de tandarts. Zeer waarschijnlijk moet de tand eruit. Ik hoopte het uit te stellen tot ik weer in Nederland ben. Ik vrees dat dat niet gaat lukken. Ik ben bang – schijtens benauwd – om naar een plaatselijke tandarts te gaan maar waarschijnlijk zit er niets anders op. En mijn abces slingert me terug naar lang geleden. Ik had er toen een paar keer last van. Ik woonde toen nog bij m’n ouders. Ik herinner me het advies van mijn Oma. “Spoelen met zout water. Rauwe ajuin kauwen. Genoeg fruit eten. Genoeg vitaminen binnen krijgen.” Het vreemde is dat ik aan fruit geen gebrek aan heb in Mozambique.

Lezen moet me afleiden. Dat lukt. Maar ook daar wringt het, knaagt het en zuigt het. Bij de auteur, bij zijn herinneringen. Ik ben halverwege ‘Tonio’ (A. F. Th van der Heijden).

En een schilderij van Marc Chagall blijft maar in me rondspoken.

‘Naakt over Vitebsk’ (1933) – Marc Chagall

Een beetje afwijkend schilderij in het rijke oeuvre van de Joodse schilder van Russische afkomst. Het is niet moeilijk om te duiden waarom ik steeds maar aan dit schilderij moet denken als je mijn persoonlijke geschiedenis een beetje kent en ‘Tonio’ hebt gelezen. Niets aan de hand met onze zoon maar de taferelen van een stervende geliefde in een ziekenhuis zitten voor altijd in mijn dna, mijn hoofd. Het boek maakt een ongelofelijk aantal herinneringen in me wakker. Lang niet altijd dramatisch, verre van zelfs. Ik hop van Barcelona, naar Rotterdam, naar Ny Smellinghe (Drachten), Nikiti (Griekenland), Den Bosch, Amsterdam, Wyns, naar Boelenslaan en weer terug.

Isabel geeft me raad over wat te doen met mijn abces. Ze lijken veel op die van mijn oma. Straks zal ik waarschijnlijk een drankje krijgen van een of andere medicinale plant. Ze is al aan het bellen met haar moeder. En ze zegt dat ik geen trieste boeken moet lezen onder deze omstandigheden. Haar eerste advies volg ik op. Het tweede weet ik nog niet … wat denk jij?

Ps. Ik mijn fantasie maak ik  er witte rozen van in de linker-beneden-hoek van het schilderij.

Meer over Beeldende Kunst. Meer over Boeken.

Ik ga de wolken meten

Tags

Azië, Beeldende kunst, Goes, Jan Fabre, Johannes Vermeer, Wolkenmeter

Het is de hoogste tijd om weer in mijn eigen wereld te duiken. De nieuwssites even te laten voor wat ze zijn. Internet weer gebruiken om iets op te zoeken zoals ik dat vroeger deed met de encyclopedieën van mijn ouders. Terug naar Azië voor het Goes Azië 2017 themajaar. Terug naar de zeventiende eeuw in Delft en Middelburg. Op zoek naar Johannes Vermeer en zijn meisjes. Meisjes met brieven, halskettingen, juwelen en parels. Terug naar de kunst waar het gemakkelijker is om te dromen. Ontroerd te worden of geconfronteerd te worden. En als ik aan het schrijven ben, kan ik zelf de wereld creëren.

Ik kan rivieren laten stromen, rijstvelden blank zetten, draken oproepen om de reisgenoten te beschermen. Johannes laten kijken naar de bouw van de Oostkerk. Ik kan politie een staking laten breken of demonstranten vreedzaam bloemen in hun wapens laten stoppen. Ik kan prinsen verliefd laten worden op vissers-meisjes. Ik kan acrobaten laten dansen op papieren bootjes …

Ik ga de mieren tellen op onze achterveranda, ik ga een liedje zingen voor de mango-bomen, ik ga een gedicht verzinnen voor de schildpadden, ik ga een zwembad maken voor de vogels in onze moestuin, ik ga een taart bakken met gefantaseerde ingrediënten, ik ga een symfonie componeren voor de bananen-boom, ik ga de wolken meten …

De man die de wolken meet – Jan Fabre

De geboorte van een mural

Tags

Beeldende kunst, Kunst, Lourenzo Tsenane, Malangatana, Matola, Mozambique, Mural, Verbouwing

Vorige week plaatste Rietepietz een hele boel foto’s van muurschilderingen op haar weblog. Ook met de vraag wat het verschil is tussen graffiti en een mural (muurschildering). Ook in mijn geliefde Goes zijn er heel wat murals te vinden. Ik heb eerder al een paar stukjes geschreven over de verbouwing van ons nieuwe huis. Onder andere de tuinmuren werden verhoogd, gestukt en geschilderd. En ik heb een bevriende kunstenaar gevraagd om twee murals te maken. Ik laat het ontstaan graag zien in tien foto’s. Met een klein beetje uitleg.

Twee keer zaten we een paar uur te kletsen. Isabel, ik en Lourenzo Tsenane – Mozambikaanse kunstenaar. Over Mozambique, mijn werk, zijn werk, politiek, mestre Malangatana, zijn helden, muziek, theater, Chagall, van Gogh, Lucian Freud. En hij liet foto’s van zijn eerder werk zien. Schilderijen, objecten en murals. We werden enthousiast en een dag later stuurde hij mij – naar aanleiding van onze gesprekken – foto’s van twee ontwerpen. Een ode aan Malangatana – in zijn stijl en een heel eigen werk: Koens werk in Mozambique. Dans, theater, muziek, met Afrikaanse elementen en instrumenten. We waren het er gauw over eens. We maakten prijsafspraken. Aan de slag. Er moet volgens een strak schema gewerkt worden.

Overleg Durão en Lourenzo

De techniek is simpel. Durão is de hoofdmetselaar. Hij heeft de leiding over het stukken (met cement) van de tuinmuren. Lourenzo (rechts op de foto) maakt materiaal- en tijdsafspraken want het werk moet gebeuren in de natte cement (*). Ik zit er bovenop want strikte tijdsafspraken in dit land zijn niet vanzelfsprekend.

Beeldhouwen in natte cement

Het gaat goed. Iedereen komt zijn afspraken na. Lourenzo en zijn assistent zijn geconcentreerd aan het werk.

Detail van de werkzaamheden

In feite kopieert Lourenzo op de muur zijn eerder gemaakte tekening die door ons is goedgekeurd. Zijn assistent blijft hem steeds een stapje voor om verse cement aan te brengen op de muur. Hij loopt op en neer met de kruiwagen.

De eerste fase is afgerond.

Na twee dagen is de eerste fase klaar. De mural is ‘gebeeldhouwd’ in de muur / cement. Alles is gauw droog dankzij het mooie weer in Mozambique. Lourenzo bewerkt het hele ding met schuurpapier en hier en daar een kleine correctie met specie en truweel. We overleggen opnieuw. Nu over kleur. En we maken een afspraak om samen de verf te kopen.

Het schilderen is begonnen.

Hoog en droog, zou je kunnen zeggen. De mural krijgt twee lagen verf. Iets tussen brons en goud in. Een verfroller en diverse kwasten.

De meester aan het werk.

Tussendoor vermaken we ons met een bord spaghetti, verse mango’s uit eigen tuin, een praatje over politiek en op het eind van de dag een biertje.

Fase twee is klaar. De mural is geschilderd.

Gelijktijdig maakt hij ook de andere mural – ode aan mestre Malangatana – maar die laat ik even buiten beschouwing in dit foto-log. Ik vind het mooi. Lourenzo is nog niet tevreden, hij wil het nog meer laten spreken. Hij gaat accenten aanbrengen.

De afwerking.

En ik zie algauw dat hij gelijk heeft. Alles komt nog veel meer tot leven. Uiteindelijk komt er nog één laag overheen. Een transparante, beschermende laag.

Een paar weken later. Ook de muren zijn geschilderd.

Wij zijn blij. En hij is tevreden. Lourenzo heeft prima werk geleverd. Obrigado. Deze mural heeft hij rechts onderaan gesigneerd. We overwegen of er (later) nog een soort ‘lijst’ komt rondom het kunstwerk. De andere mural signeert hij niet want dat vond hij ongepast omdat hij daar de stijl van Malangatana heeft gekopieerd / gebruikt. Zoals wij hem hadden gevraagd.

© Lourenzo Tsenane – mural – februari 2016

En zoals dat gaat met goed werk. Dankzij onze mond op mond reclame heeft hij nieuw werk gekregen / gemaakt bij familie en binnenkort ook bij goede vrienden.

Alle berichten over: Beeldende kunst

(*) Ik twijfel over het juiste lidwoord. DE cement of HET cement? Ook internet geeft geen eenduidig antwoord.

Brieven van Vermeer (1)

Tags

Bangladesh, Beeldende kunst, Brief, De liefdesbrief, Johannes Vermeer, Kunst, Middelburg, Schilderij, Tijl van Limburg

Ik zit de laatste tijd met m’n neus veel in boeken (en op internet) over Johannes Vermeer. En daardoor in z’n schilderijen – bij wijze van spreken. Want het zijn natuurlijk reproducties. De laatste keer dat ik een echte Vermeer zag, is ruim een maand geleden in de National Gallery in Londen. Vandaag keek ik weer eens goed naar De liefdesbrief.

De liefdesbrief – ca 1669 – 1670 – Johannes Vermeer

Vanuit een andere kamer kijken we naar een vrouw en een dienstmeisje. Ze heeft een instrument op schoot en een papiertje in haar rechterhand. Ik zou dit schilderij nooit de titel ‘Liefdesbrief’ hebben gegeven. Jullie wel?

In de vakliteratuur lees ik over allerlei verwijzingen op het schilderij naar de liefde of het gebrek daaraan. Het schilderij op de achtergrond – een bootje (symbool voor de afwezige man) op een rustige zee. Ook op het schilderij daarboven loopt een eenzame man in een verlaten landschap.

Ik vind de uitdrukking van de vrouw eerder zorgwekkend, vragend. Is ze van haar apropos door wat ze leest op het papiertje? Of is het een brief van het meisje die ze aan haar meesteres laat lezen? Komt de mevrouw te weten dat ze beiden dezelfde minnaar hebben?

Detail ‘De liefdesbrief’

Het wicht is blij met het nieuws, mogelijk kan ze zelf niet lezen. Haar mevrouw probeert haar verbazing te verbergen. Is de schilder misschien ook de schrijver van het briefje en de stiekeme observant vanuit een gang of andere kamer? Hoe reageren de dames op zijn snel geschreven kattebelletje? Het is mooi weer – zo aan het binnenvallende licht te zien – maar op het zeezicht-schilderij hangt een flinke, grijze wolk in een blauwe lucht? Onweer op komst?

Ik hoorde voor het eerst over dit schilderij in 1971. Heel Vlaanderen zat toen aan de radio gekluisterd. ‘De liefdesbrief’ was gestolen (gegijzeld) door ‘Tijl van Limburg’. Deze onbekende Robin Hood eiste 200 miljoen Belgische frank voor de slachtoffers van de hongersnood in Bangladesh. Hij belde de BRT (de radio-nieuws-dienst) tijdens het middagjournaal. Vlaanderen luisterde ademloos mee. Na een week werd ‘Tijl’ ontmaskerd, het bleek een 21-jarige te zijn die het schilderij onder zijn matras verborgen hield. Hij kon (stiekem) op heel wat sympathie rekenen voor zijn ‘nobel’ doel.

De restauratie duurde bijna een jaar. Ik zag het schilderij vorig jaar in Het Rijksmuseum in Amsterdam. Jammer genoeg samen met nog een paar tientallen andere bezoekers die zich op hetzelfde moment verdrongen voor dit 44 x 38cm grote (kleine) schilderij.

Lees meer in de serie Beeldende kunst.

Brood en Spelen

Tags

Beeldende kunst, Documenta, Facebook, Familie, Gent, Ine, Jan Hoet, Kassel, Kunst, Museum, S.M.A.K., Vrienden, Watou, Wim Delvoye

Johan en zijn Zundertse van Gogh vrienden zijn druk met ‘Vincent Asylum’ van Loek Grootjans op te bouwen in het S.M.A.K. in Gent. Dat zie ik op Facebook. Annie en Kees  zijn weer afgezakt naar Watou. Dat zie ik op Facebook. Hanneke heeft weer een expositie …

Ik schreef het eerder … er is niet zo heel veel dat ik mis als ik in Mozambique ben. Maar musea en beeldende kunst … dat is ver weg. Dat mis ik wel. Niet dagelijks maar met scheuten. Pijn-scheuten wel te verstaan. Ik kan geen beter woord bedenken. Ook weemoed en jaloezie zijn daar onderdelen van. En heimwee. Hartzeer.

Toneel en literatuur kreeg ik van thuis uit mee. Muziek al wat minder. Dans nauwelijks. Film als vermaak wel, niet als kunstvorm. Foto’s wel een beetje. En beeldende kunst was volop aanwezig in mijn kindertijd. Als vanzelfsprekend. De oudste broer van mijn oma (Nonkel Gustaaf) was beeldend kunstenaar en restaurateur. Hij maakte religieuze kunst om aan de kost te komen. En wereldlijke kunst als hobby. Hij gaf les en had getalenteerde leerlingen (beeldhouwers, oa Willem Vermandere) aan het werk in zijn atelier. Ook zijn vrouw was kunstenares. Ik ben heel vaak op bezoek geweest in hun huis / atelier in Menen, West Vlaanderen. Mijn ouderlijk huis stond na zijn overlijden vol met werk van hem. Een deel daarvan is nu van mij. Mijn opa en zijn broer (Nonkel Pater) waren gepassioneerde amateurschilders. Dorpsgezichten, boerderijen en stillevens. Ze volgden les bij gerenommeerde kunstenaars als Bernard De Pooter en Felix Eyskens. Ik heb mijn hele (jonge) leven naar hun schilderijen gekeken.

In 1979 ontmoette ik Ine. Ook zij had een schilderende vader. En Ine had een grote belangstelling voor moderne en hedendaagse kunst. Als ze geen drama-docente / drama-therapeute was geworden was ze het liefst schilderijen-restaurateur geworden, zei ze heel vaak. Vanaf het begin van onze relatie gingen we naar tentoonstellingen. Zo’n tien keer per jaar. Het Stedelijk in Amsterdam. Boymans van Beuningen. Centre Pompidou. Het Kröller-Müller Museum. Watou. Beaufort. Musea in New York, Barcelona, Bilbao, Düsseldorf, Tilburg, Groningen, Leeuwarden, Brussel, Antwerpen, Maastricht, Neuss, Munster … een heel lange lijst. Met eens in de vijf jaar de Documenta in Kassel als hoogtepunt. Een city-trip zonder museum (of galerie) bezoek was ondenkbaar. En zo gauw Jan Hoet een vaste plek kreeg in Gent toogden wij naar het pas geopende S.M.A.K. (1990). Ik ben nu weer terug bij de eerste zin van dit stukje, als je begrijpt wat ik bedoel. Zo werken associaties en herinneringen.

We liepen door Jan Hoets wereld. De Vlaamse kunstpaus die ons liet kennismaken met heel veel kunstenaars. We liepen van zaal naar zaal en daar stond ik dan, oog in oog met …

Panem et Circenses I © Wim Delvoye

… ik schoot vol. De tranen liepen over mijn wangen. In mijn herinnering lag er ook een leren voetbal op een witte stip voor het doel, maar dat kan ik nergens terug vinden op internet. Die bal heb ik er dus onmiddellijk zelf bij bedacht. ‘Brood en Spelen’. Ik had tot die dag nog nooit gehoord van Wim Delvoye. Hij maakte twaalf soortgelijke werken – de serie ‘Goals’.

Zelden ben ik zo getroffen door een kunstwerk. Een (mini)goal met glas-in-lood ramen in plaats van netten. Eén raak geschoten penalty en het doel ligt aan scherven. De tegenstelling tussen kwetsbaarheid en het ruw fysieke van voetbal / sport. Religieus materiaal en het dag-dagelijkse – de bakker – en het doeltje in één beeld. Bijna een symbool hoe er met kunst wordt omgegaan door steeds kleinere overheids-subsidies. Op de glas-in-lood-ramen staan bakkerstaferelen in de stijl van Breugel, die rechtstreeks verwijzen naar de titel, ‘Brood en spelen’. De smaak van het volk …

Panem et circenses II © Wim Delvoye

Panem et circenses III © Wim Delvoye

Misschien moet ik over mijn ‘beeldende herinneringen’ ook maar een serie maken op dit blog. Best emotioneel, al zeg ik het zelf. Ik vind het nog steeds moeilijk om in mijn eentje naar een museum of tentoonstelling te gaan. Naar toneel, opera, concert, film … in mijn eentje … no problem. Zijn er dan geen musea in Mozambique? Ja, die zijn er wel maar nauwelijks vergelijkbaar in aantal (en kwaliteit) van wat er voor handen is in Europa of Noord Amerika.

Kijk wat ik eerder schreef over beeldende kunst.

 

Op zoek naar de zon

Tags

Beeldende kunst, Edward Hopper, New York, Schilderij, Televisie, Vrienden, Zon

Ze begonnen al op woensdag aan te kondigen dat het eerste mooie (lente) weekend eraan kwam. Met temperaturen tot 20 graden. De meteorologen van dienst maakten me blij. Niet dat ik op jaarbasis zon tekort kom maar toch … ik keek ernaar uit.

© Edward Hopper. A woman in the sun, 1961, Whitney Museum of American Art, New York

Op zaterdagochtend werd ik helemaal blij – niet van de zon – maar van een mooie documentaire over Edward Hopper. Bij AvroTros. Close Up: Edward Hopper – Het witte doek. Klik HIER voor uitzending gemist. Ik zag bovenstaand schilderij vele jaren geleden in New York. Samen met nog heel veel andere schilderijen van Hopper. Heel mooi. Heel indrukwekkend. Ik ben fan. Het theatrale spreekt me aan. Ik heb wel eens eerder over hem geschreven en een schilderij van hem gebruikt als illustratie op mijn weblog.

Deze documentaire behandelde uitvoerig zijn ‘zon-onderwerpen’. Zijn fascinatie voor het zonlicht. “What I wanted to do was to paint sunlight on the side of a house” is een beroemde quote van de schilder. Heel boeiend en dat in combinatie met de grijze lucht in Bergen op Zoom. Zucht, buiten is het nog frisjes maar van binnen kreeg ik het warm. Figuurlijk dan. Naar musea gaan, kunst-programma’s over theater, opera, beeldende kunst, muziek of opera bekijken … dat zijn toch zaken die ik mis in mijn Mozambikaans leventje. Aan zon heb ik daar geen enkel gebrek, nee … het is vaak de schaduw opzoeken.

Maar dan brak de zon toch door op zondagmiddag. Juich juich juich. En wat kan ik genieten van de zomertijd. Het blijft langer licht. Joepie. Tot half negen buiten zitten met een biertje en de vrienden. Lange avonden. Ook dat mis ik in Maputo. In deze tijd van het jaar is het om kwart over zes al helemaal donker.

Ik klaag niet hoor. Ook niet tussen de regels door. Ik combineer de mooie dingen van twee werelden. Daar ben ik me heel goed van bewust. Carpe Diem.

Mijn nachten in Nederland

Tags

Bed, Beeldende kunst, Bergen op Zoom, Boeken, E-boek, Isabel, Lezen, Maputo, Slapen

Ik twijfelde of ik het bijvoeglijke naamwoord ‘eenzame’ of ‘slapeloze’ zou toevoegen aan de titel van dit stukje.

Het is natuurlijk niet voor het eerst dat ik niet in het echtelijke bed slaap. Al sinds Isabel en ik elkaar kennen, verblijf ik met enige regelmaat in het buitenland. En slaap ik in een ander bed. Meestal zijn werkzaamheden daarvan de oorzaak. Als ik naar Nederland reis, heeft dat natuurlijk ook te maken met de familie. Om de buren en vrienden niet te vergeten. De kleinkinderen groeien snel. Ik geniet van mijn ‘Bompa-rol’ als ik ze weer zie.

Goed … terug naar dat bed-verhaal.

Bron: 8tracks radio

De foto vond ik als illustratie bij het album ‘It’s cold in my bed without you’.

Ik ben altijd al een slechte slaper geweest. Een lichte slaper. Snel wakker. Gelukkig kan ik met weinig slaap prima functioneren. Ik kan ook genieten van lekker lang te slapen. Lang blijven liggen en luieren. Zeker in het weekend als er geen verplichtingen zijn.

Nog een paar bedgeheimen … ik slaap altijd aan dezelfde kant van het bed. Links. Ook als ik alleen ben. In een hotelbed installeer ik me ook altijd aan de linkerkant. Een soort ‘mijn-eigen-bed-gevoel’. Grappig dat ook Isabel hetzelfde doet – aan haar kantje wel te verstaan. Rechts. Als ik de lakens verschoon kun je aan het onderlaken heel goed zien dat het maar voor de helft gebruikt is.

Ik lees in bed. Soms maar een paar bladzijden. Soms wat meer. Dat doe ik als ik alleen slaap. En dat doe ik als we samen slapen. Meestal toch. En ik word na een paar uur wakker. Waarom? Vaak weet ik dat niet. Ja, als ik de volgende dag iets spannends moet doen. Dan begrijp ik dat. Maar vaak weet ik het niet. Als we samen slapen houd ik me stil, zo rustig mogelijk. Zo weinig mogelijk draaien en keren. Dat helpt wel want meestal val ik dan gauw weer in slaap. En stoor ik Isabel niet of zo weinig mogelijk. Zij slaapt gelukkig diep. De wekker loopt om zes af. En in deze tijd van het jaar wordt het al om half vijf licht in Maputo. Het zijn vaak de mooiste uurtjes van de dag. En ik ben een ochtendmens. Maar kan ook heel goed tegen lange avonden.

Als ik alleen in Bergen op Zoom slaap, word ik ook wakker na zo’n drie of vier uur. Raar maar waar. En dan begint het woelen. Het denk-motortje slaat aan. Ik heb de gouden regel dat ik het bedlampje pas aanknip als ik langer dan twintig minuten wakker lig. Dat is de afgelopen twee weken bijna elke nacht aan de hand. Ik pak mijn e-reader in de hand en begin te lezen tot ik met m’n ogen begin te knipperen. Lekker op mijn eigen, warme plekje onder het dikke dekbed. De andere kant van het bed is koud. Bah, niks aan – zo alleen. Zo las ik ‘Dilemma’ van John Grisham de afgelopen nachten. Drie ***sterren. Vannacht las ik ruim twintig bladzijden in ‘Oorlog en Terpentijn’. Erg mooi. Om kwart voor vijf vanochtend kreeg ik mijn eerste whatsappje. Mijn lief wenst me vanuit ons bed in Maputo een mooie dag toe. De schat. Ze was vergeten dat het hier een uur vroeger is. Maar geen probleem want ik lag te lezen. Ik was dus wakker. Een half uur later ben ik weer in dromenland. Op de wekker zie ik tussen mijn wimpers door dat het 08.16u is. Mooi zo. Toch nog even lekker geslapen. Een nacht in twee bedrijven. Buiten is het nat, grijs en koud. Dit wordt een grijze dag, om gauw te vergeten. Vanavond maar wat eerder naar bed …

Goed kijken

Tags

Beeldende kunst, Bodypaint, Etten Leur, Foto, Jörg Düsterwald, Persona, Theater, Vrienden

Zie jij een naakte vrouw?

En ook vandaag zijn de twee foto’s niet van mezelf. Maar wel van bodypainter Jörg Düsterwald. Hij ging aan de slag met een vrouwelijk model. Hij plaatst haar in dit herfstige landschap. Zie je haar?

Er bestaan heel veel soortgelijke foto’s. Honderdduizenden foto’s van gebody-painte dames. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is uitgeprobeerd. Verstopt tussen groenten en fruit. Als onderdeel van een Vermeer of van een van Gogh schilderij. Met enge verminkingen. Met ingewanden geschilderd op het blote lijf.

Ik heb het zelf ook één keer gebruikt in een voorstelling. Weet je nog Saskia? Een gebody-painte, strakke avondjurk. Blauw … als ik het me goed herinner. “Limoenen uit Sicilië” van Pirandello door Tejater Persona uit Etten Leur.

Limoenen uit Sicilië (voorjaar 1994)

Goed. Terug naar de herfstfoto. De vraag is nu: “Zie jij haar?” Goed kijken naar de foto bovenaan dit blog. En pas daarna naar beneden scrollen …

Gevonden

Nog meer van Jörg Düsterwald z’n werk kun je zien als je HIER klikt.

Nizar Ali Badr kiezel verhalen

Tags

Beeldende kunst, Kiezels, Kunst, Nizar Ali Badr, Syrië

Alle eer van dit stukje moet gaan naar de Syrische kunstenaar Nizar Ali Badr. Ik ontdekte hem via een foto op Facebook. Hij maakt beeldhouwwerk met kiezels die hij opraapt in de havenstad Latakia (Syrië). Hij geeft vorm aan de trieste realiteit van alledag voor heel veel van zijn landgenoten. Maar er zijn ook hoopvolle creaties van zijn hand. Kiezel-verhalen, kiezel-collages.

© Nizar Ali Badr

Klik door naar een website met nog veel meer foto’s. Ik vind ze heel mooi. Emotioneel. Klik HIER. Ik vind weinig informatie over de kunstenaar. Ik denk dat zijn volledige naam Jabbl Safoon Nizar Ali Badr is. Hij heeft een Facebook profiel. Klik HIER.

© Nizar Ali Badr

I hope no one will blame me I published two photo’s without permission. I like them. All honor is for the artist Mr. Jabbl Safoon Nizar Ali Badr