Werkverblijf in Goes (6)

Tags

Atomium, België, Brussel, Duitsland, Familie, Goes, Isabel, Koffer, Mechelen, Plantentuin in Meise, Schloss Spielberg, Shopping, Steinere Rinne, Uber, Vakantie, Vrienden, Wahrberg, Waterloo, Winkelen, Zwemvijver

De vakantie is ten einde. Ik ben weer in Goes en Isabel is aangekomen in Mozambique. Nu gelukkig wel met haar koffers, waarvan één nieuwe.

Nog even terugblikken op de afgelopen drie weken. Als ik er een score aan moet geven dan twijfel ik aan een zes, een zes plus of een zeven min. Dat vind ik licht teleurstellend want natuurlijk zou een acht of een negen fijner zijn. En waarom deze subjectieve, te lage score? Dat heeft voornamelijk te maken met de nooit aangekomen en waarschijnlijk verloren koffer van Isabel. Ik heb er al genoeg over geschreven.

Het gevolg was wel dat we een paar dagen langer in België bivakkeerden. Een dagje in Mechelen en eentje in Neufchateau. Daarna een bezoek aan het Atomium, de Plantentuin in Meise en de Leeuw van Waterloo.

• 

• 

• 

• 

• 

Mechelen, Brussel, 2x Meise en Waterloo

Dat klinkt als typische bestemmingen voor toeristen. Dat is ook zo. Ik kan ook zeggen: schoolreis bestemmingen. Ik was op al die plaatsen al eens eerder, maar dan wel meer dan 50 jaar geleden. Veel kiekjes geschoten. Wat veel minder fotogeniek is, zijn de uren die ik deels wachtend doorbracht in of bij winkels. Zucht. Slik. Want je begrijpt het goed: er moest geshopt worden, wat door het verlies van de bagage ook bittere noodzaak was.

Een winkel in Neufchateau (België)

Winkelen … niet meteen mijn favoriete sport of vrijetijdsbesteding. Dat is een understatement. Tussen ons gezegd en gezwegen … dit is deels de uitleg van die lage beoordeling. Winkelen in Lissabon, in Nazaré, in Mechelen, in Neufchateau en tweemaal in Ansbach. Het was fijn dat Hanneke bij de laatste ronde in Ansbach de honneurs van me heeft overgenomen.

Over enkele weken is het kleine leed weer vergeten en ben ik zelf ook weer in zuidelijk Afrika. Ik kijk er al naar uit. Natuurlijk hadden we ook veel mooie dagen. Met als hoogtepunten de grote familie-lunch in Nazaré, de dagen in Chãos in de Portugese bergen, een avondje uit in Mechelen, de Plantentuin in Meise, het verblijf op de Wahrberg, het bezoek aan Schloss Spielberg. Ook de Steinere Rinne vond ik opnieuw een buitengewoon natuurverschijnsel. Twee keer naar het strand, vaak uit eten, spelletjes spelen met Carmen en Olivia, voor het eerst een Uber-taxi gebruikt, zwemmen in de zwemvijver van Markus en Inge, enzovoort. Als ik dit onvolledig lijstje goed tot me laat doordringen dan eindig ik deze korte terugblik toch met een score van zeven plus.

Maar nu eerst weer aan het werk in Goes. Nog zestien dagen en dan gaat IN HET SPOOR VAN DE STIER in première. Ik ga er de komende weken meer over vertellen.

Advertentie

Welterusten

Tags

Aurach, Bedden, België, Chãos, Duitsland, Isabel, Koffer, Kusel, Lissabon, Mechelen, Nazaré, Neufchateau, Portugal, Reizen, Slapen, Vakantie, Waterloo

Laat ik beginnen met iedereen te bedanken die de afgelopen dagen heeft gereageerd op mijn vorige stukje. Over de niet-aangekomen koffer van Isabel. Dank voor jullie medeleven en adviezen. Jammer genoeg hebben we nog steeds niets vernomen. Gelukkig is dit stukje vakantie-leed wat uit onze gedachte verdwenen. Niet helemaal maar toch voldoende.

Als ik volgende week weer aan het werk ben in Goes (en Isabel in Maputo) dan ga ik er nog een keer achteraan.

Voor vandaag een diavoorstelling van alle bedden en slaapkamers waar we deze vakantie hebben geslapen. In Portugal, België en Duitsland. Duiken jullie mee de ‘koffer’ in?

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In chronologische volgorde: Lissabon (4x), Chãos (3x) , Nazaré (4x), Mechelen (2x), Neufchateau (1x), Waterloo (1x), Kusel (1x), Aurach (4x).

En eigenlijk schrijf ik dit stukje met foto’s zodat ik over enkele maanden nog weet welk bed waar stond. Voor het geval ik een fotoboek maak voor onder de kerstboom.

Mijn geit

Tags

Auto, België, Boechout, Citroën CV 4, Deux cheveaux, Eksel, Familie, Geit, Leervergunning, Lelijke eend, Limburg, Renault 4, Rijexamen, Rijkswacht, Rijles, Versnellingen, Vrienden, Zuignapje

Rietepietz schreef een paar dagen geleden over de complimenten die ze kreeg over haar rijvaardigheid. Ik reageerde op haar stukje en begon te schrijven over mijn eigen kwaliteiten als chauffeur. En toen dacht ik ‘bingo’. Dit onderwerp kan ik ook uitwerken voor een stukje op mijn eigen weblog.

Het artikel van Rietepietz ging voornamelijk over de kunst van het inparkeren. Dat is mijn zwakste punt. Ik ben een slechte inparkeerder. En weet je waarom? Ik heb nooit (nauwelijks) rijles gehad. Waarschijnlijk klinkt deze mededeling ongeloofwaardig. Toch is het waar. Ik vertel.

Ik werd achttien in 1974. Mijn ouders hadden een vakantiehuisje in Eksel (Belgisch Limburg). Ik wilde niet meer elk weekend mee want ik had langzamerhand mijn eigen (voorkeurs)programma. Dat was geen probleem, ik mocht vaak thuisblijven in Boechout. Kort na mijn verjaardag verleidde mijn moeder me met de belofte me rijles te geven in Eksel. Daar zei ik graag ja op. Er was namelijk een nieuwbouwwijk in aanbouw dichtbij ‘Het Musschennest‘. The place to be. Er waren al geasfalteerde wegen maar nog nauwelijks verkeer. Daar zat ik voor het eerst achter het stuur van een auto. Een Datsun. Belangrijkste lesonderwerp: de versnellingen en het gebruik van de versnellingspook in combinatie met het juiste pedaal. Enfin … je kunt er je vast iets bij voorstellen. Starten. Embrayage-pedaal indrukken, schakelen naar de eerste vitesse, gaspedaal een beetje indrukken en versnellingspedaal loslaten … schok schok schok … de motor slaat af. Opnieuw proberen. Schok schok schok … de motor slaat af. Opnieuw proberen.De volgende dag had ik dit kunstje min of meer onder de knie. Ik was klaar om te rijden. Nou ja … bijna.

Ik leende een boek van een buurjongen. Honderd of honderdvijftig vragen voor het theoretische rijexamen. Ik spitte dat boek door op de middag en avond voordat ik het examen mocht afleggen. Als ik het me goed herinner had ik 24 van de 30 vragen juist beantwoord. Dat was voldoende. De volgende dag vroeg ik een ‘leervergunning’ aan op het gemeentehuis van Boechout. Ik denk dat ik voor examen en leges zo’n 250 frank moest betalen. Meer was niet nodig. Ik was wettelijk rijvaardig.

Nu was het tijd om ook een auto te kopen. Ik had tenslotte gespaard. Nooit een brommer gekocht, tot mijn achttiende met de fiets naar school gereden. Ik vond een betaalbare occasie (tweedehands) in Wijnegem of Wommelgem. Dat detail ben ik vergeten. Het werd een …

Citroën 2 CV

… geit. Grappig dat in andere talen er andere dieren uit de kinderboerderij worden geplukt. Een lelijke eend. Deux cheveaux. Die paarden verwijzen uiteraard naar de PéKa’s. Ik mocht de openbare weg op. Een jaar lang met een paar restricties: niet op de autostrade (snelweg), maximaal 90 km per uur (veel sneller reed die geit niet) en een L op de achterruit zodat anderen kunnen zien dat je een ‘leerling’ bent. De eerste periode had ik geen last van die beperkingen. Ik reed elke dag naar ’t Kiel (Antwerpen) vanuit Boechout. Algauw pikte ik onderweg twee klasgenoten op. Zij betaalden de naft (benzine).

Na een paar maanden was het jammer dat ik niet op de snelweg mocht rijden. Dat was erg zichtbaar door die verdomde L op het achterraam. De ‘zwaantjes’ (rijkswacht) zouden mij zomaar van de weg kunnen halen. Maar voor alles is een oplossing. Ik kocht een zuignapje me een haakje en prikte een gaatje in de L. Kun je nog volgen? De L bungelde braaf aan het achterraam totdat … het zuignapje losliet door aangedampte ruiten … ooo … en toen zag niemand meer dat ik met een leervergunning reed. Dat heb ik tot het verkrijgen van mijn rijbewijs (een jaar later) volgehouden. Nooit een controle gehad, nooit een boete gekregen. En de leges voor mijn rijbewijs waren ook zoiets als 150 frank.

O ja, ik zou iets vertellen over inparkeren. Bijna vergeten. Dat onderdeel was ook niet het sterkste punt van mijn moeders rijvaardigheid. Dus dat vergat ze maar voor het gemak. In die nieuwbouwwijk in aanbouw moest er niet geparkeerd worden. Ik heb het dus nooit geleerd. Natuurlijk kan ik het, soms met twee of driemaal opnieuw insteken. In Mozambique moest ik er weer opnieuw en anders aan wennen want daar zit het stuur van de auto aan de rechterkant.

Kort nadat mijn broer achttien werd, nam hij mijn blauwe geit over. Ik vond autorijden te duur worden en hij was – in tegenstelling tot mij – wel geïnteresseerd in auto’s. Gelukkig mocht ik die geit nog af en toe lenen en toen ik Ine leerde kennen, reed ik rond met haar (onze) oranje Renault 4.

Renault 4

Ps. Ik rij nu 47 jaar min of meer schadevrij. Ik heb zelf nooit een ongeluk veroorzaakt. Afkloppen. Hout vasthouden. Ik ben wel driemaal aangereden door anderen. En ik heb een paar keer een paaltje geraakt. Ja … ook een keer bij het inparkeren.

De horizonwachter III – MDLM (#21)

Tags

Beeldende kunst, België, MDLM, Naakt, Paul Delvaux, Schilderij, Skeletten, Station, Surrealisme, Trein, Vrouwen

De horizonwachter III – Le veilleur III ou horizons – 1962 – Paul Delvaux – Olieverf op canvas – 172 x 272 cm – privécollectie

Vandaag leg ik nauwelijks iets uit. Dat was trouwens ook het motto van Paul Delvaux, de Belgische schilder (1897 – 1994). Hij werd 97 jaar maar hij heeft nooit of hoogst zelden iets willen uitleggen. Dus moeten we zelf maar kijken en eventueel iets benoemen of interpreteren. Treinen, trams, Griekse en Romeinse tempels, ruïnes, de maan in al zijn vormen, lege straten, skeletten, astronomen, naakte vrouwen, stations, Venus, heel veel doorkijkjes, mannen in pakken, nimfen, spiegels, bordelen, straten bij nacht, olielampen … ik kan nog wel even doorgaan om alle elementen op te noemen die met grote regelmaat te zien zijn op zijn schilderijen en fresco’s.

In de serie: BEELDENDE KUNST en MDLM

Meer zien van zijn werk: Klik HIER

P.s. Paul Delvaux was de meest favoriete schilder van mijn broer (zaliger). Ik denk dat ik ooit een boek (catalogus) heb gehad met zijn werk maar dat boek ben ik kwijt. Waarschijnlijk een keer uitgeleend en niet opgeschreven aan wie.

Banket van de hongerigen – MDLM (#16)

Tags

Banket der hongerigen, Beeldende kunst, België, Ensorstad, Grote Oorlog, Het laatste avondmaal, James Ensor, Komische maaltijd, MDLM, Metropolitan Museum of Art, New York, Oostende, Postzegel, Schilderij, Skelet

Dat James Ensor een plekje in Mijn Digitaal Lockdown Museum zou krijgen wist ik al vanaf het begin. Twee weken later, nu dus, moet ik bedenken welk schilderij ik dan wil toevoegen. Ik kan niet één-twee-drie een specifiek werk bedenken. Iets met maskers, een doodshoofd en rare figuren. Ja, dat zal het (natuurlijk) wel worden. Waarschijnlijk iets overvols waarvan ik niet of nauwelijks weet wat het allemaal betekent. Ik herinner me wel een zelfportret, ook dit keer vooral door een Belgische postzegel uit mijn jeugd.

Deze afbeelding is geen bestaand schilderij. Het is een detail of een collage met in het midden een flamboyant zelfportret van James Ensor – ‘Ensor met bloemenhoed’. Deels lijkend op ‘Zelfportret met maskers’ (1899) Uiteraard is baron Ensor omgeven door personages met maskers en een doodskop. Niet corona-proof. Flauw grapje, ik weet het. Er bestaan nog meer Belgische postzegels met James Ensor als thema.

Ik ga op zoek naar een schilderij voor mijn museum. Ik stuit al snel op zijn meest bekende werk: Intrede van Christus in Brussel. Dat ga ik hier niet beschrijven. Maar het is wel de moeite om eens beter te bekijken. Ik kies voor …

Komische maaltijd (Banket der hongerigen) – 1917-1918 – James Ensor – Olieverf op canvas – 116 x 145 cm – Metropolitan Museum of Art, New York

Ik kende dit schilderij niet. Of ik het heb gezien tijdens een van mijn bezoeken in New York, weet ik niet meer. In vergelijking met veel ander werk van Ensor is deze afbeelding tamelijk overzichtelijk. Het lijkt bijna een tekening uit een stripverhaal. Duidelijk een parodie op ‘Het Laatste Avondmaal’. Maar wel een parodie met een heel macaber randje. Als je dan weet dat dit werk is geschilderd op het einde van de Grote Oorlog (WO I) dan begrijp je dit schilderij al heel wat beter. James Ensor woonde bijna zijn hele leven in Oostende. Het front in de Westhoek was bij wijze van spreken om het hoekje. Het grootste deel van België was bezet door Duitsland. Hongersnood lag op de loer.

Dat zie je terug op het schilderij. Op tafel liggen een rauwe ui, een wortel, een pladijs, een mossel, een garnaal en insecten. Geen feestmaal. Geen Christus met zijn apostelen. Zijn dit de stadsbestuurders van Oostende? Ik weet het niet. Wat ik wel herken zijn de drie schilderijen op de muur achter het banket. Allemaal skeletten die verwijzen naar eerder werk van Ensor. En naar de dood natuurlijk. Skeletten die bekvechten om een bokking. Natuurlijk is dit schilderij ook een politiek pamflet, kritiek op de Duitse bezetting.

De twee titels (van dit schilderij) zijn er al aangegeven toen Ensor nog leefde. Ik heb nog nooit een grote Ensor-tentoonstelling bezocht. Snik, shame. Ook het Ensor-huis in Oostende zag ik nog nooit vanbinnen. Verspreid over heel wat musea heb ik wel vaak werk van James Ensor gezien. Zoals in Mu-Zee in Oostende maar ook in Brussel, in Antwerpen, in Amsterdam. Ik lees dat Oostende in 2024 verandert in ENSORstad. 75 jaar na zijn overlijden. Iets om naar uit te kijken.

In de serie: BEELDENDE KUNST en MDLM

Bronnen: Wikipedia, Comical Repast (Banquet of the Starved), Ensor met bloemenhoed, James Ensor, de moderne Vlaamse meester

Meer werk zien van James Ensor: Klik HIER

Steden tellen (2)

Tags

België, Eindhoven, Eksel, Fredrikstad, Gent, Houston, Lam Gods, Lyndon B. Johnson Space Centre, Nasa, Nederland, Noorwegen, Slapen, Steden, Taal Aktie Komitee, Texas, Usa, Vlaanderen

Er werd flink gereageerd op mijn steden-in-slaap-val-lijstje van gisteren. Dus laat ik er vandaag nog even mee verdergaan. Enkele weken geleden zag ik tot tweemaal toe een lijstje passeren op Twitter of Facebook waarbij de vraag gesteld werd in hoeveel steden ben jij geweest?

• 

• 

Dat lijstje neem ik natuurlijk niet mee naar bed als ik probeer in te slapen. Misschien beantwoord ik die vraag nog wel een keer. Ik vind dat ik JA mag antwoorden als ik er ook daadwerkelijk ben geweest. Alleen op het vliegveld bij een tussenlanding of er langs rijden met de auto of de trein telt niet. Nou ja misschien voor 1%, goed voor een vermelding in de marge.

E van EINDHOVEN

Waarschijnlijk bezocht ik Eindhoven voor de eerste keer toen ik een jaar of twaalf was. Mijn ouders hadden een huisje (een chalet) in Eksel, in Belgisch Limburg. Eksel – toevallig ook met een E. We brachten er heel veel weekenden door. Dus een uitstap naar Eindhoven lag voor de hand want dat is nauwelijks 40 kilometer verderop. We bezochten het Evoluon. Dat deed ik later nog een paar keer. Of ik toen al supporter was (werd) van PSV kan ik me niet echt herinneren. In 1972 speelden PSV tegen Lierse SK (mijn clubke in België). De Eindhovenaren wonnen thuis met 1 – 0 maar Lierse zon op revanche. Het werd maar liefst 4 – 0 en Lierse door in de Uefa-Cup. Vanuit Bergen op Zoom gingen we met enige regelmaat naar een tentoonstelling, naar een museum of naar een theatervoorstelling in de Lichtstad.

Ook met een E … Enschede, Eeklo, Eupen, Edinburgh … maar dat zijn weer andere verhalen.

F van FREDRIKSTAD

De stad in Noorwegen die ik het beste ken. Ik ben er dan ook heel vaak geweest. In het zuiden van Noorwegen, niet zo ver van de Zweedse grens. Ik ben er aangekomen met de trein, met de bus, met een gehuurde auto en met mijn eigen auto. De muziek- en cultuurschool van Fredrikstad maakte drie jaar deel uit van het Cirque Nouveau project en de voorstelling Ithaka die ik regisseerde. Daarna was de school – waarvan Per een tijdje directeur was – deelnemer van het grote UMOJA-CFC-programma. De meeste collega’s uit die programma’s waren en bleven collega’s maar Helga en Per werden vrienden voor het leven. Diezelfde school werkt ook nu nog samen met een school in Maputo. Twee jaar geleden regisseerde ik nog een keer een gezamenlijke show van beide scholen. Ik wil graag weer en keertje naar Fredrikstad, lekker bijpraten en dan met de kleine ferry naar Gamlestan en dan rondzwerven door de oude stad. Ik denk dat Ithaka II – circus-muziek-theater – op een voormalige scheepswerf in de zesde stad stad van Noorwegen, een van mijn dierbaarste (werk)herinneringen is.

Ook met een F … Firenze, Frankfurt, Faro, Fort Portal, Fes … maar dat zijn weer andere verhalen.

G van GENT

Als ik dat zo typ: ‘G van Gent’ moet ik onmiddellijk denken aan Cyriel Van Gent. Acteur en een van de hoofdrolspelers in Johan en de Alverman (Don Cristobal). Jeugdsentiment. Maar ik heb het hier uiteraard over de Vlaamse stad. Een mooie stad, ik was er vaak maar ik heb er maar één keertje overnacht. En opnieuw zijn museum- en theaterbezoek de belangrijkste reden waarom ik vaak in de Arteveldestad te vinden was. Het liefst zou ik de verleden tijd in de vorige zin willen vervangen door de tegenwoordige tijd maar door mijn langdurig verblijf in Afrika is het laatste bezoek al weer jaren geleden. Naast de vele culturele en historische bezoeken ben ik er ook een paar keer om politieke redenen geweest. Ja, ik beken. Ik was enkele jaren een actief T.A.K.-lid, het Taal Aktie Komitee. Ik ben in Gent een keer opgepakt door de politie tijdens een betoging in 1973. Boudewijn, 25 jaar koning der Belgen – Blijde Intrede in Gent. Twee jaar later sprak in namens de Vlaamse Jeugd op de eerste republikeinse conventie in de Gentse stadsschouwburg. Het ging me echter meer en meer irriteren dat Vlaams werd geassocieerd met uiterst rechts. Ik wilde daar helemaal niets mee te maken hebben. VMO en WERE DI en ander fascistisch gespuis, het stuitte me tegen de borst. Ik vertrok algauw daarna naar Leeuwarden. Laat ik dit stukje positief eindigen met de wens om gauw weer een keer naar Gent te gaan. Naar het S.M.A.K., naar Het Lam Gods en tegen dan heb ik vast nog meer tips (gekregen).

Ook met een G … Groningen, Gibraltar, Glasgow, Göteborg, Galveston, Granada … maar dat zijn weer andere verhalen.

H van HOUSTON

Ik voeg Houston toe in mijn half-wakker-half-slaap toestand. Natuurlijk is de zin “Houston, we have a problem” wereldberoemd. Tijdens onze mooie reis door het diepe zuiden van de Verenigde Staten (2002) kwamen we ook voorbij deze grote stad in Texas. En als echte toeristen brachten we een dagje door in het Nasa Space Centre.

Koen in Houston, Lyndon B. Johnson Space Centre (2002)

Ik vond het een interessant bezoek. Niet omdat ik buitengewoon geïnteresseerd ben in ruimtevaart maar het hele Apollo-programma was toch een rode draad door mijn jeugd.

Ook met een H … Harlingen, Hasselt, Heerenveen, Haarlem, Harare, Heidelberg

ps. De steden die in opsom bij … Ook met een … heb ik ook bezocht maar daar vertel ik nu niets over. Sorry Derk en Trienette …

In de ban van C

Tags

België, Cap Blanc Nez, Cap Gris Nez, Corona, Corso, Covid-19, Duitsland, Familie, Frankrijk, Gele boekje, Leeuwarden, Mondkapje, Mozambique, Nederland, Pas de Calais, Passe sanitaire, PCR-test, QR-code, Regeltjes, Reizen, Vrienden, Zundert

Ja, het corona – covid-19 spook waart nog steeds rond in mijn hersenpan. Bij wie niet trouwens? Mijn zomer staat in het teken van bezoekjes afleggen, het nieuwe schooljaar voorbereiden en GOES 2022. Dat laatste zou eigenlijk GOES 2021 zijn maar alles werd een jaar uitgesteld.

Meer dan me lief is volg ik de corona-maatregelen – opgelegd door diverse overheden – op de voet. Het begon natuurlijk met de verplichte PCR-test voor vertrek. Gelukkig kreeg ik te horen dat ik negatief regeerde op dat vervelende staafje in mijn neus. Op het vliegveld van Maputo moest ik de negatieve test wel drie keer laten zien. Met veel gesukkel kreeg ik uiteindelijk ook een verplichte corona-app, die ik voor mijn transfer in Rome nodig had, gedownload.

Zowel in Addis (Ethiopië) als in Rome (Italië) werd mijn negatieve PCR-test gevraagd voordat ik aan boord van het vliegtuig mocht. Op Schiphol werd me niets gevraagd. Ik schreef al eerder dat ik verbaasd rondkijk in Nederland dat er nauwelijks iets te merken is van beperkingen. Enkel in het openbaar vervoer moet ik (men) een mondkapje dragen. Maar als je iets eet of drinkt mag het natuurlijk even af. Op NS-stations geen anderhalve meter maar ‘5 tegels afstand’.

Afstand houden – in de praktijk zie ik dat nauwelijks. In een overvolle trein sta ik opgepropt tussen Russische jongeren, jonge meiden op terugweg van het strand, grootouders met kinderen en forenzen. Voor het eerst in mijn leven biedt iemand mij een opklapstoeltje (zitplaats) aan. Zucht, slik. Het is dus te zien dat ik bij de 65+groep hoor. Ik bedank vriendelijk.

Ik vind het rechter mondkapje (uit Duitsland) ietsjes prettiger in gebruik dat het linker.

Half juli ging ik samen met Hanneke op vriendenbezoek naar Duitsland. Ik schreef er al eerder over. Als ik me heel strikt had gehouden aan de regels was ik misschien wel niet gegaan. Ik werd niet één keer gecontroleerd, ook niet bij de grens. In winkels ben je verplicht een mondkapje te dragen. Dat doe ik dan ook. Brave burger.

In Nederland bezoek ik concerten, de bioscoop, een museum. Er wordt niets gecontroleerd of gevraagd. Ik schuif geregeld aan op een buitenterras. Ik bezoek vrienden (zonder te knuffelen). Ik volg mijn gezond verstand.

Overal in Leeuwarden lees je op de stoep deze oproep

Mijn dochter en haar twee meiden hebben een vakantie in Noord-Frankrijk geboekt en ze zouden het fijn vinden dat ik een paar dagen langskom. Dat doe ik graag. Maar hoe? Met de trein of met een huurauto? De trein is best duur en dan kom ik in drie landen: Nederland, België en Frankrijk. Elk met eigen regels. De regels in Frankrijk worden strenger. Ook met de auto moet ik me houden aan corona-voorschriften.

Reisbeperkingen voor Frankrijk vanaf 8 augustus (info: ANWB)

Digitaal Corona Certificaat. Was het maar zo simpel. Ik krijg dat niet voor elkaar. Nog niet. Ik ga het verhaal niet te uitgebreid maken. Heel in het kort. Ik ben 2x gevaccineerd met COVISHIELD. Dat is de Indiase variant van AstraZeneca. Met een klein (niet onbelangrijk) verschil: er worden geen QR-codes bijgeleverd. Ik kan dus mijn vaccinatie niet digitaal opslaan. Gelukkig heb ik wel stempels in mijn ‘gele boekje’. De GGD-Utrecht zoekt naar een oplossing voor mij en vele tienduizenden lotgenoten.

Op het journaal en in de krant lees ik dat Frankrijk en Nederland steekproefsgewijs grenscontroles houden. Ik twijfel of ik naar Frankrijk ga want ik zal ook in elk restaurant, bar, zelfs de buitenterrassen mijn ‘passe sanitaire’ (gezondheidspas) moeten tonen. Zucht. Grrr.

Ik bel de avond voor vertrek ongeveer 15 minuten met mijn dochter. Ze bevestigt dat je inderdaad geen terras opkomt zonder die controle. Na een paar minuten neigen we allebei naar ‘dat moet ik niet doen, ik blijf in Nederland’. Tien minuten later besluit ik het toch anders. Ik ga wél en word ik aan de grens (bij De Panne – Duinkerken) tegengehouden – dikke pech – dan draai ik om ga terug. Bij haar logeeradres vermijden we restaurants en bars. Ik kan ook op een drie-pits-fornuis ‘thuis’ koken.

Ik zie geen hond bij de grens, ook geen controleurs. Ik ben op vakantie zonder passe sanitaire maar wel met mijn gele boekje. De volgende dag maken we een grote wandeling. We zien een weide ingericht als caféterras, met ligstoelen en geïmproviseerde tafeltjes. Een container doet dienst als tijdelijk bar.

In de buurt van Cap Blanc Nez

We zoeken een plekje. Catelijne gaat de drankjes en ijsjes bestellen. Ik blijf op afstand. Haar digitaal corona certificaat wordt gescand. Ook ik moet me melden. In keurig Frans leg ik uit dat ik in Afrika woon, tweemaal ben gevaccineerd maar geen QR-codes heb. Ik toon mijn gele boekje. Ik word goedgekeurd. Yes, oef.

Ook de volgende dag gebruik ik dezelfde strategie. In een speeltuin met trampolines en in een restaurant. Ik word elke keer goedgekeurd na mijn charmante praatje. Of ze een oogje dichtknijpen of niet, dat weet ik niet. Ik ben blij dat ik me niet bang heb laten maken en wel op bezoek ben gegaan. Ben ik asociaal bezig, breng ik anderen in gevaar? Ik vind van niet. Nee, natuurlijk niet.

Een bliksembezoek aan mijn zus in Spanje schrap ik wel van mijn wensenlijst. Snik. Er volgt nu nog één spannend moment. Opnieuw moet ik voor vertrek (naar Mozambique) een negatieve PCR-test met reisdocumenten kunnen voorleggen. Het testmoment staat al in mijn agenda. Mijn portemonnee protesteert heftig tegen deze noodzakelijke maar overbodige uitgave. 129 euro. Zucht.

En nog meer stom corona-nieuws. Het door mij zo geliefde CORSO in Zundert mag dit jaar niet uitrijden. Geen rijdend corso op de eerste zondag van september. Al het tweede jaar op rij. Er wordt nu een haalbaar plan uitgebroed en gepresenteerd aan de (lokale) overheid. De wagens wel tentoonstellen maar ze niet laten rijden. Wordt vervolgd.

ps. Ik probeer de komende weken het corona-onderwerp te vermijden op dit blog. Beloofd is beloofd.

Vlaamse steden

Tags

België, City-trip, Lijstje, Onzinnig lijstje, Steden, Vlaanderen

Gisteren bekende ik dat ik nog nooit in Bergen of Charleroi ben geweest. Dat van Charleroi is geografisch gezien niet juist want ik was een paar keer op het vliegveld van ‘Brussel-Zuid’. Ik heb de stad of de (verpauperde) buitenwijken nog nooit met eigen ogen aanschouwd.

De titel maakt natuurlijk duidelijk dat ik vandaag iets over Vlaamse steden wil melden. Ken ik Vlaanderen dan beter dan Wallonië? Beter dan Nederland of Mozambique? Er is geen juist antwoord mogelijk op deze vraag. Hieronder ga ik een lijst publiceren van alle … Vlaamse steden. Ik heb wel hulp gezocht bij nonkel Wikipedia (klik HIER) zodat ik alle 65 steden in het Vlaams gewest kan vermelden. En ik gebruik een (#) om aan te geven hoe goed ik zo’n stad ken als bezoeker. Ik heb de volgende indeling in mijn hoofd:

( ) Een Vlaamse stad waarvan ik niet eens wist dat ze bestaan. Nou ja … waarvan ik eerlijk gezegd niet wist dat ze zich een stad mogen noemen.

(#) Steden die ik wel van naam ken maar waar ik nog nooit écht ben geweest. Hooguit voorbijgereden of gestopt om de weg te vragen, te plassen of te tanken.

(##) Steden waar ik ooit moest zijn in verband met werk of een afspraak maar nooit echt heb bezocht. Zeker niet als toerist.

(###) Steden die ik wat vaker heb bezocht (werk, vrienden, familie, theater, festival, concert etc) en dan met ietsjes meer aandacht. Maar nog steeds is mijn kennis zeer oppervlakkig.

(####) Steden die ik wel als toerist heb bezocht. Dus waar ik ook kerken en/of een museum van binnen heb gezien. En waar ik heb gewandeld in de stad en/of in een park.

(#####) Steden waarvan ik durf te zeggen dat ik ze ken. Niet als inwoner maar als geregelde bezoeker.

De wandelschoenen aan, de stadsplattegrond in de achterzak en daar gaan we … Brugge op z’n mooist.

Als aankomend leraar geschiedenis heb ik ooit (school)groepen begeleid tijdens stadsbezoeken (excursies als gids) in Brugge en Lier. Ook in Trier maar dat is in Duitsland. Goed daar ga ik met mijn (onzinnig) lijstje … van nul naar vijf.

( ) Halen (L), Mesen (WV), Oudenburg (WV) en Zoutleeuw (VB).

(#) Borgloon (L), Dilsen-Stokkem (L), Harelbeke (WV), Herk-de-Stad (L), Ninove (OV), Tielt (WV).

(##) Aalst (OV), Beringen (L), Bilsen (L), Bree (L), Deinze (WV), Eeklo (OV), Genk (L), Gistel (WV), Halle (VB), Izegem (WV), Landen (VB), Poperinge (WV), Roeselare (WV), Ronse (OV), Scherpenheuvel-Zichem (VB), Sint-Truiden (L), Tienen (VB), Tongeren (L), Vilvoorde (VB), Waregem (WV), Wervik (WV).

(###) Aarschot (VB), Damme (WV), Dendermonde (OV), Diest (WB), Hasselt (L), Herentals (A), Hoogstraten (A), Kortrijk (WV), Lokeren (A), Lommel (L), Lo-Reninge (WV), Peer (L), Sint-Niklaas (A), Torhout (WV).

(####) Blankenberge (WV), Brugge (WV), Diksmuide (WV), Geel (A), Gent (OV), Geraardsbergen (OV), Hamont-Achel (L), Ieper (WV), Leuven (VB), Mechelen (A), Menen (WV), Nieuwpoort (WV), Oostende (WV), Oudenaarde (OV), Turnhout (A) en Veurne (WV).

(#####) Antwerpen (A), Lier (A) en Mortsel (A).

Kan ik hier nog enige duiding geven? Dat ik de provincie Antwerpen het beste ken is logisch want ik ben geboren in Mortsel (A), ging naar school in Boechout en Antwerpen. Boechout is een buurgemeente van Mortsel (A) en Lier (A). Wij hadden een vakantiehuisje in Hamont-Achel (L) en mijn oma woonde acht jaar in Menen (WV).

Ik zocht ook nog even naar een lijst van Belgische gemeenten. Klik HIER. Vlaanderen heeft 300 gemeenten. Beveren (A) is de grootste gemeente (inwoners) in Vlaanderen die zich geen stad mag noemen. Brussel (natuurlijk wel een stad) zou ik opnemen in mijn lijst met vier (####) kruisjes. Brussel is historisch natuurlijk wel een Vlaamse (Brabantse) stad maar maakt (politiek) geen deel uit van het Vlaamse gewest.

Een saai lijstje? Waarschijnlijk wel (sorry) maar ik vond het leuk om er eens bij stil te staan omdat ik gisteren over het onbekende Henegouwen schreef. Mocht je een (toeristische) tip hebben in Vlaanderen … dan houd ik me aanbevolen. Eerst maar eens deze corona-periode gezond en verantwoord doorkomen …

Bergen

Tags

België, Bergen, Bergen op Zoom, City-trip, Mons, Noorwegen, Reizen, Stedenbezoek, Vrienden

Waarschijnlijk kent iedereen het spelletje: “Ik zeg een woord – bijvoorbeeld: ‘bergen’- en dan zeg jij …” Om bij hetzelfde voorbeeld te blijven … ‘Bergen’ en dan volgen er reacties zoals: ‘Wandelen. Alpen. Sneeuw. Vakantie. Pyreneeën.’ Als ik deze vraag stel in West-Brabant (NL) dan is de kans groot dat mensen ‘Bergen op Zoom’ antwoorden want in het Markiezaat zegt men: ‘Bergen’ en niet ‘Bergen op Zoom’.

Misschien krijg je wel een verwijzing naar het Noord-Hollandse Bergen of Bergen aan Zee. Of mensen die Noorwegen een beetje kennen reageren mogelijk met het Noorse Bergen. Of wie weet ‘Bergen Belsen’.

Bergen (Mons) Foto: Hugo Segers

Is er iemand die dit stukje leest al op de gedachte gekomen om ‘Mons’ te antwoorden? De Waalse stad ‘Bergen’. ‘Mons’ dus in het Frans. Waarschijnlijk niet. Zoals je onder de foto kunt lezen is deze foto gemaakt door (collega) Hugo Segers. Hij was afgelopen weekend op city-trip naar het Waalse Bergen en hij plaatste heel mooie foto’s op zijn Facebook-pagina.

En dat zette me aan het denken. Ik ben nog nooit in Bergen (Mons) geweest en ook Charleroi ken ik enkel vanuit de verte omdat er een snelweg in de buurt ligt die ik wel eens gebruik. Ik weet NIETS over deze Belgische steden. Het lijstje van steden (in Europa en in de wereld) die ik al heb bezocht is best wel lang. Van San Francisco tot Beijing. Van Moskou tot Rio de Janeiro. Van Talinn tot Brugge. Van Belfast tot Nairobi. Van Stockholm tot Marrakesh. Van Jerusalem tot Kaapstad. Van Damascus tot Irkoetsk. En ja ook Bergen op Zoom, Bergen (NH) en Bergen in Noorwegen heb ik al bezocht. Maar het Belgische Bergen … ik weet er niets van. Rien de Rien. Een totaal onbekende stad in mijn eigen land. Dat laatste is maar deels waar want ik woon al sinds 1979 in het buitenland. Maar toch …

De nieuwe corona-maatregelen in de Lage Landen zijn niet bevordelijk om nu onmiddellijk een stedentrip te plannen naar Mons. Ik zet de stad (en Charleroi) wel op mijn lijstje om met de voetbalvrienden eens te bezoeken. We waren tenslotte al samen in: Luik, Marseille, Lyon, Firenze, Luca, Milaan, Sevilla, Istanbul, Eindhoven, Lier, Mechelen, Mortsel, Lissabon, Napels, Palermo. Ja … en ook in Bergen op Zoom.

Bergen (Mons) Foto: Hugo Segers

Wie van mijn volgers (lezers) kent de hoofdstad van de Belgische provincie Henegouwen? Ooit al eens bezocht? Wij gingen vroeger met onze kinderen af en toe op stedenbezoek. Ik herinner me: Ieper, Oudenaarde, Rijsel, Gent en Rome. En met Ine waren er korte uitstappen naar Praag (2x), Londen (2x), Barcelona (2x), Kassel (3x), Berlijn (1x) en Parijs (3x). De steden die we bezochten tijdens ‘gewone’ vakanties laat ik hier onvermeld.

Wat zijn jullie favoriete steden om te bezoeken? City-trips dus van twee, drie of vier dagen. Ik ben benieuwd. Maar eerst is het opnieuw: “Blijf in uw kot!”

ps. Ik heb de foto’s ongevraagd ‘weggeplukt’ van de Facebook-pagina van Hugo Segers. “Hugo, mocht dit een probleem voor je zijn dan hoor ik het wel. En dank voor de tip. Een eye-opener om het in slecht Vlaams te zeggen”

Mijn sportcarrière (2)

Tags

Antwerpen, Atletiek, Badminton, België, Bergen op Zoom, Boechout, Col d'Aubisque, Fietsen, Friesland, Ine, Kaatsen, Leeuwarden, Mens-Wetenschappen, Nostalgie, Pius X, Schaatsen, Sgola, Sint-Gabriël, Sport, Tennis, Voetbal, Wandelen, Wielrennen, Wyns, Zeilen, Zwemmen

Zoals ik gisteren al schreef is ‘carrière’ een woord dat eigenlijk niet past bij mijn bescheiden sportieve leven. Ik ga toch een paar sportieve activiteiten vermelden.

Tennis

Ine (mijn eerste vrouw) kwam uit een tennisfamilie. Haar vader speelde behoorlijk goed tennis en zijn kinderen gingen als vanzelfsprekend ook op tennis. In begin zestiger jaren was dat meer een sport voor de elite maar daar had mijn schoonvader lak aan. Ine speelde competitie en kon niet tegen haar verlies met kapotslaan van rackets en gevloek als een Mc Enroe avant la lettre. Vooral de verplichte handdruk met de tegenstander na verlies viel haar zwaar. Aldus de familieverhalen. Ik had nog nooit getennist maar ik probeerde het tijdens familie-weekendjes. Mijn schoonvader moedigde me aan. Ik had niet echt aanleg maar wel veel plezier en toonde veel inzet. Het resulteerde in een lidmaatschap bij een tennisvereniging bij ons in de buurt (Bergen op Zoom). Recreatief spelen tegen elkaar op vrijdagochtend – onze gezamenlijke vrije dag. En een paar keer per jaar bardienst draaien. Goed voor de sociale contacten. We waren elkaars gelijke. Ine dankzij haar techniek, ik dankzij fanatieke inzet. Lopen naar het net en niet opgeven. En soms onderhands opslaan zoals Michael Chang ooit deed. Laten we zeggen dat ik 45% van de setjes won en Ine 55%. Ze kan het niet tegenspreken. Snik.

Atletiek

Ik schreef er gisteren al over. Ik herinner me een grote club-wedstrijd op de paardenrenbaan van Oostende. Ik denk dat ik in (met) een estafette-team liep. En ik ging een paar keer naar meetings – zoals dat heette. Vier of vijf atletiekverenigingen uit de provincie Antwerpen die elkaar bestreden met de meeste atletiek-disciplines. Veel onderdelen met telkens één deelnemer per club. Je kon dus punten voor je team winnen. Ik werd (meestal) ingezet voor de 400 meter. Dat lijkt een korte afstand maar het is verdomde lang. Of zeg je ver? Ik startte altijd te snel. Lag in een mooie positie na de eerste bocht – op een 400-meter-baan – maar de tweede bocht was meestal mijn Waterloo. Ik sukkelde naar de finish. Ik herinner me geen tijden maar het was nooit onder de minuut. Snik.

Zwemmen

Ook dit vermelde ik al eerder. Ik kon zwemmen maar om naar een wedstrijd te gaan was nooit mijn intentie. Toch werd ik door het schoolteam gevraagd om mee te gaan. Provinciale schoolkampioenschappen. Ik weet niet meer in welke maand maar het water was IJSKOUD. Een openluchtzwembad. Het was een broeder die ons meenam in zijn auto. Ik zat op een katholieke broederschool. Hij was het schapenvet vergeten – zo herinner ik het me. De meeste jongens – onze tegenstanders – smeerden zich in van kop tot teen. Ik deed stoer en zei dat ik goed tegen kou kon. Het was koud, heel koud. Ik denk dat mijn piemeltje nog nooit zo verschrompeld in mijn zwembroekje heeft gezeten. Snik. En vijftig meter is best ver. Heen en weer in een 25-meter-bad. Ergens in de Kempen … in Herentals, Zandhoven of Geel … daar ergens. Eens en nooit weer.

Badminton

Leeuwarden, ergens in de 80’er jaren. John – studiegenoot en vriend – vroeg of ik zin had om te badmintonnen. Ik kende het enkel als een vakantie-activiteit. Met een vriendenclubje huurden we een baan in het plaatselijke sportcentrum. Ik geloof van 21.30 tot 22.30. Dat was het goedkoopste uur. Een hele winter lang. Ik vond het leuk maar ik had bij aanvang van onze badminton-avondjes me zwaar vergist in de explosiviteit van het speeltje cq sport. Eén winterseizoen was genoeg.

Kayakken

Ook dit hoort bij vakantie. In de Dordogne. In (op) de Tarn. In Letland. In Friesland. Nooit als een wedstrijd, altijd recreatief. Soms alleen. Meestal met Ine en de kinderen. Heel prettig om te doen en schitterend om het land vanaf het water te zien.

Fietsen

Als ik de titel ‘wielrennen’ gebruik, zou ik jullie misleiden. Fietsen dus. Ik kocht een racefiets toen we in Wyns woonden. Ik herinner me individuele tochtjes. Wyns – Ruinerwold. Wyns – Stavoren. Wyns – Harlingen. En op de fiets naar Leeuwarden. Lange tochten in Les Landes. Hoogtepunt was een vakantie waarop de racefiets meeging. Hoogtepunt: Laruns – Col d’ Aubisque (en terug uiteraard) in de Pyreneeën. Ook ritjes in het achterland van Barcelona. Mijn fiets werd gestolen in Leeuwarden. Einde grote tochten. Vanuit Bergen op Zoom werd het eerder recreatief fietsen. Met Jules naar Boechout. In vijf dagen van Vlissingen naar Maastricht – ook met Jules. Van Bergen op Zoom naar Koksijde (in mijn eentje) en een schitterende tocht (met Jules) op huurfietsen in de buurt van Meyrueis. Cevennen. Ik had net daarvoor De Renner van Tim Krabbé gelezen. Met vriendjes speelden we soms de Ronde Frankrijk na. Parcours: Welvaartstraat – Fruithoflaan – Acacialaan – Sint-Gabriëlstraat – Welvaartstraat. Tien rondjes – ik won vaak. Ik was meestal de enige deelnemer maar Roger de Vlaeminck, Eddie Merckx, Ferdinand Bracke en Felice Gimondi reden in gedachte met me mee.

Schaatsen

Ik verhuisde in 1979 (voor de eerste keer) naar Leeuwarden.  In 1985 woonden we in Wyns aan de Dokkumer Ee – vlakbij Bartlehiem. Ik schreef er al eerder over. Het werd een strenge winter. Iedereen stond op het ijs. Een buurman – Jan Kwast – gaf me een paar ‘houtjes’. Ik bond de schaatsen onder en een week later voltooide ik mijn eerste toertocht. Dertig kilometer – de Kleine Wielen Toertocht. Het café in Wyns was één van de stempelposten. Geen wedstrijd maar een toertocht – met eenmedaille als beloning.

Ook de daarop volgende twee winters – ik had ondertussen lage noren – werd er veel geschaatst. Ik voltooide de Elfstedentocht in drie of vier etappes. Op en neer naar Dokkum vanuit Wyns vond ik saai. In Harlingen heb ik veel moeten lopen. Het ijs was daar onbetrouwbaar. Bij heel wat bruggen bracht ik het ‘klunen’ in de praktijk. Zeventig kilometer (wind mee) was de max – daarna gingen mijn enkels zwikken. Op en neer schaatsen naar het werk in Leeuwarden. Een genot. Later heb ik op de Binnenschelde in Bergen op Zoom geschaatst maar dat was gepruts op een grote vijver. Geef mij maar Friesland.

Voetbal

Nooit bij een club maar natuurlijk heb ik ook weleens gevoetbald.

Onze klas – voetbalteam Mens-Wetenschappen Pius X (*)

Op school. Tijdens jeugdkampen. Op de camping. Ik was echter beter in het mee organiseren van een groot (jaarlijks) (straat)voetbaltornooi. Ik was de speaker van dienst en ik zat in de redactie van de tornooi-gazet – de Man met de Bolhoed.

Kaatsen

Nogmaals ga ik terug in de tijd. Terug naar Fryslân, terug naar Wyns. De hele zomer werd er recreatief gekaatst. Ik vond het heerlijk – ik ging met veel plezier naar de maandag-avond-partijtjes. Tweemaal per seizoen was er een echt tornooi. Tijdens het dorpsfeest en op het eind van de zomer de clubkampioenschappen. Ik deed graag mee en eenmaal hoorde ik bij het koningspartuur. Met de lauwerkrans als ultieme beloning. Ik schreef er eerder over. Lees HIER.

En wat nog meer …

Zeilen – als recreatief tijdverdrijf – nooit in wedstrijdverband. Tafeltennis – puur als vermaak. Volleybal – met een vakantie-team op Terschelling. Biljarten en schaken tijdens – en na schooltijd. Midgetgolf tijdens vakanties. Of zijn dat geen sporten? Basketbal en handbal in de school/klas-competitie (Pius X). Wandelen – ik haalde ooit mijn diploma als berg-wandel-gids in Zwitserland of was het Italië? Maar is wandelen een sport of een sportieve activiteit? Heel veel 10 en 20 kilometer Brandaris-wandeltochten op Terschelling. We (Ine en ik) hadden ooit de ambitie om de GR 20 te lopen op Corsica. We trainden wekelijks. Ine’s knie gooide roet in het eten. En na vijf dagen té koud weer in Wales, hingen we tenslotte de wandelschoenen aan de wilgen.

Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik geen honkbal heb kunnen spelen. Ik denk dat ik daar enige aanleg voor had maar het was meer iets van de VS niet van Vlaanderen. Mijn zoon zat wel één of twee seizoenen bij de Wizards of Boz maar versleet zijn jonge  broek vooral op de bank. Misschien was het iets teveel Daddy die dit een leuke sport vond.

En nu?

Bijna niets. Wandelen – af en toe. Eerlijk gezegd veel te weinig. Een beetje sportschool maar nog niet sinds de corona-uitbraak.

Conclusie

Ik ben geen stijve hark maar om me een sportieveling te noemen is fel overdreven. Ik ben benieuwd of er me nog iets te binnen schiet de komende dagen. Wie weet wordt dat dan deel 3.

(*) Bij de foto. Er is er maar een met een afro-kapsel, dat ben ik. Dit was bijna onze hele klas – Mens-Wetenschappen van Pius X Antwerpen. We speelden vriendenwedstrijden tegen andere klassen / scholen. In het geval van bovenstaande foto: bij de Alexianen in Boechout tegen een team van Kringers en jongens van Sint-Gabriël.