WordPress blijft af en toe een mysterie

Tags

Bloggen, Blogs, Inloggen, Mysterie, Uitloggen, Volgen, Wordpress, WordPress-Reader

Sinds september 2011 – dus al bijna 10 jaar – maak ik met veel plezier gebruik van WordPress. Gratis. Net zoals Facebook en Twitter kan ik die diensten gratis gebruiken. Dankjewel. Omdat ik de gratis versie gebruik mogen zij een advertentie toevoegen aan elk stukje. Deal. Ik weet dat die advertenties er zijn – ook bij collega-bloggers maar ik merk ze nauwelijks op. Ze storen me niet of toch hoogst zelden.

Iedereen die WordPress gebruikt weet dat zij een tijd geleden een upgrade hebben uitgevoerd. Iets met schrijven in blokken. Dat hoefde voor mij niet. Ik heb het een paar weken genegeerd maar nu ben ik er min of meer aan gewend. Toch blijven er een aantal mysteries onopgelost. Ik probeer ze te beschrijven. Wie weet krijg ik wel een aantal suggesties van medebloggers.

Laat ik beginnen met ‘reageren’ op stukjes van andere bloggers. Bij een aantal kan ik onmiddellijk op hun site de ‘LIKE-knop’ aanklikken. Ik zie dan mijn mini-avatar verschijnen. Bij hen kan ik ook meteen een reactie achterlaten. Bij anderen moet ik mezelf altijd eerst ‘AANMELDEN’. Eerst mijn e-mailadres invullen, dan volgt automatisch mijn gebruikersnaam en mijn site-adres. Geen groot ongemak maar toch … Dat moet ik dus ELKE keer weer opnieuw doen. Soms moet ik mezelf nog een keer extra identificeren met wordpress-wachtwoord en zo. Dat is toch raar!?! Dat ik dat een eerste keer moet doen begrijp ik volkomen maar waarom steeds weer opnieuw?

Nog zoiets. Enkele trouwe lezers (volgers) kunnen NIET reageren op mijn stukjes. Waarom niet? Geen flauw idee. Zij reageren gelukkig wel op de links naar mijn stukjes op Facebook.

Nog een laatste mysterie. Ik heb favoriete blogs die ik graag lees. Een stuk of vijfentwintig. (*) Rechtsonder op hun site verschijnt een knop ‘VOLG’. Die klikte ik ooit aan. Dan zie ik op dezelfde plaats de knop ‘VOLGEND’ verschijnen. In de omgekeerde volgorde kun je jezelf ook weer uitschrijven als volger. Na aanmelding krijg ik vervolgens – in mijn READER – een chronologisch overzicht van de meest recente stukjes van de blogs die ik volg. Handig. Ik lees die stukjes niet in de reader maar ik klik altijd ‘BEZOEK’ aan. Kun je nog volgen? Ik hoop het.

Bij andere blogs die ik nog niet volg druk ik ook op de ‘VOLG-knop’ maar dan verschijnt er zoiets als:

Schermafbeelding van ‘Golven in zee’

Dat wil ik dus niet. Ja, ik wil ‘Golven in zee’ graag volgen maar NIET via mijn e-mail. De inbox van mijn e-mail zit al vol genoeg. Waarom is ‘VOLG’ aanklikken bij ene voldoende om te VOLGEN en bij een ander niet? Ik begrijp het niet. Waarschijnlijk heeft het iets met ‘INSTELLINGEN’ te maken. Maar hoe of wat blijft een raadsel, een mysterie. Dus wat is het effect? Ik volg die blogs met een e-mailverzoek niet.

Ik lees blogs (Facebook en Twitter) enkel op mijn laptop. Nooit op mijn telefoon. Kwestie van me te beperken want dat eeuwige gestaar naar een foon … grrr. En ik lees blogs op de website van de blogger en niet in de reader.

Nog een laatste dingetje. Ik log mezelf op WordPress nooit uit. Sinds een paar maanden gebeurt dat ‘automatisch’ een paar keer per week. Ik word uitgelogd zonder dat ik dat zelf doe. Dan moet ik mezelf dus weer inloggen met gebruikersnaam en wachtwoord. Herkennen jullie dat? Moeten jullie dat ook veel vaker doen dan voorheen?

(*) Ik volg zo’n 25 blogs. Gelukkig schrijven ze niet allemaal een dagelijks stukje want dat zou veel te veel zijn om bij te houden. Als ik iets te melden heb, reageer ik ook met enige regelmaat. Daar volgt dan vaak weer een reactie op.

Advertentie

Ik wil van mijn buurjongen af

Tags

Blogs, Buren, Djonasse, Ergernis, Honden, Lawaai, Matola Rio, Mozambique, Overlast, Praia do Bilene, Quad

Een aantal van jullie volgt ook de belevenissen van Vlinder 1960 (of haar ‘Franstalig’ zusje Papillon 60) op Alle Eieren in het nest. Dat zie ik uiteraard aan de reacties bij haar. Zij staat op de drempel van grote veranderingen. Ze gaat op pensioen en samen met haar Vlaamse man verhuizen ze binnenkort definitief naar België. Weliswaar maar een paar honderd meter over de Nederlandse grens maar het blijft een bureaucratische puzzeltocht. Zij bouwden enkele jaren geleden alvast het huis in WO (zoals zij dat graag benoemen). Ze brengen er nu al de meeste weekends door. Het moest hun droomplek worden. Maar dat was buiten de waard gerekend. De waard is (zijn) in dit geval: een haan aan de ene zijde en honden aan de andere zijde. En dat zijn lawaaimakers van de ergste soort. Dat kun je die beesten niet echt kwalijk nemen want dat is hun natuur. Maar hun ‘baasjes’ wel. Met de haan-buren gaat het voor zover ik het begrijp redelijk goed. Met de honden-buren gaat het helemaal fout. Onbegrip. Onwil. Ze weigeren bemiddeling door een derde. De situatie dreigt te escaleren. Enzovoort. Het gevolg is dat Vlinder steeds meer opziet tegen het leven op dat specifieke plekje in Oost-Vlaanderen. Wat eerst een geweldig vooruitzicht was, verandert stilaan in een nachtmerrie. Enfin … dit is mijn korte samenvatting van haar stukjes van het laatste jaar op haar blog. Ze slaan af en toe een weekendje-naar-huis over en blijven dan maar in hun tijdelijk verblijf in de kop van Noord-Holland. Te triest voor woorden.

Waarom schrijf ik dit? Lang dacht ik dat je toch kunt praten met buren als je ergens last van hebt. Dat is niet zo eenvoudig. Ik kan er een klein beetje over meepraten. Wij hebben een groepsapp met de buren waarin we elkaar kunnen waarschuwen als er iets ‘vreemds’ gebeurt. Verder zijn we druk met het verbeteren (egaliseren) van de zandpaden. Eén buurman laat het werk uitvoeren en coördineert alles (*). De afspraak is dat we allemaal mee betalen maar dat wil niet zo vlotten. Ongeveer de helft heeft betaald, de rest verwijdert zich uit de app of heeft allerlei verhalen. Baan verloren door corona. Onverwachte kosten voor ziekenhuis. Vergeten. Even geen geld, ik wacht op de terugbetaling van een lening. Enzovoort. Grrr. Het gaat over bedragen van rond de 60 euro per huis / koppel. Ik dwaal af …

Dus kom ik terug op de buurjongen van de titel. Ik bied hem graag virtueel te koop aan. Nee, je mag hem gratis hebben. Op één voorwaarde: hij wordt geleverd mét zijn speeltje. Een quad. Wat een kolere pokkending!!! Drie uitroeptekens. Mocht je niet weten wat een quad is, voeg ik een foto toe als illustratie.

Foto door Tima Miroshnichenko op Pexels.com

Wat een verschrikkelijke lawaaimaker. Schuin achter ons staat een huis van een familie die tijdens de week in Maputo woont. Ik denk op een flat. Vrijdagmiddag komen zij op weekend naar hun buitenverblijf in Djonasse en haalt zoonlief (een jonge knul) meteen zijn quad van stal en begint aan zijn eindeloze rondjes. Eerst achter ons huis langs (ca 27 meter), een bocht naar rechts en dan langs onze zijmuur (ruim 75 meter) en dan weer een bocht naar rechts. Dat is dan bij ons voorlangs (opnieuw ca 25 meter). Daarna is hij voor even vertrokken maar minder dan vijf minuten later is hij terug. Hij rijdt een vast parcours, een soort rondje. Allemaal zandwegen of na een regenbui: modderwegen met veel plassen. Hij kan zijn lol niet op. Ik vreet ondertussen mijn kas op. Ik moet de ramen sluiten, radio aan, airco aan … dat is de enige mogelijkheid om de herrie buiten te sluiten. Ik weet dat het ook (deels) in mijn hoofd zit. Omdat ik me eraan erger, hoor ik het ook steeds. Een beetje als Vlinder en haar buurhonden. Denk ik.

Dit is niet onze buurjongen maar een zeer vergelijkbare situatie in Ponta d’Ouro (Mozambique)

Hij gaat soms uren na elkaar door. Wij gaan binnenkort het gesprek maar een keertje aan. Mijn voorstel: maximaal 30 minuten per dag rondom ons huis. Zoek daarna maar andere wegen op! Ik denk dat hij geen rijbewijs heeft en dus veilig dicht bij huis blijft want dat zijn lokale zandwegen en daar komt geen politie.

Quads voor landbouwers met grote akkers … dat kan ik begrijpen. Quads voor toeristen en voor vrije tijd: ROT OP!!! Weer met drie uitroeptekens. Wij gaan nooit meer naar Praia do Bilene (een mooie standbestemming aan een lagune en de Indische Oceaan) want daar het stikt van de quads. Tientallen quads. Gevaarlijk. Ontzettend veel lawaai. Een verschrikking. En ze – meestal kinderen tussen de 14 en 18 jaar – rijden de duinen aan gort. Onbegrijpelijk dat de plaatselijke overheid dat toestaat.

(*) De buurman die het werk coördineert heeft ook het meeste belang bij een toegankelijke straat want hij heeft een bouwbedrijf. Klanten en leveranciers (vrachtwagens) moeten hem kunnen bereiken.

Een schrijfdipje of is het iets anders?

Tags

Auto, Bloggen, Blogs, Dip, Familie, Skype, Tuin

Ik schrijf weinig. Ik denk veel en ik lees veel. En natuurlijk is daar ook de Ronde van Frankrijk. En de na-praat programma’s. Schrijf ik té weinig? Daar kan alleen ikzelf antwoord op geven. Regelmatig schiet er mij iets te binnen wat mogelijk een stukje op kan leveren. Maar een half uurtje later ben ik alweer vergeten wat dat ook alweer was. Ik klik mijn WordPress open en staar wat naar mijn scherm. Ik volg best veel blogs van anderen. Bijlezen vraagt best veel tijd. Ik weet dat het fijn is om reacties te krijgen dus ik reageer ook met enige regelmaat bij anderen en ik regeer zelf ook weer op de reacties hier. Het moet geen dagtaak worden maar ik betrap me er wel op dat er alweer een uur (of meer) voorbij is met alleen maar lezen en reageren.

Een schrijf-dip

Ik ga eens met de instelling ‘opgeruimd staat netjes’ door de blogs die ik nu volg. Misschien tijd om er voorlopig een paar te schrappen. Ik heb een paar stukjes als concept klaar staan. Maar ik twijfel nog een beetje of ze geschikt zijn voor publicatie. Ik doe niet aan ‘slotjes’ op mijn stukjes … vandaar. Ik ben ook niet iemand die ver vooruit werkt. Nee, eerder van ‘the last moment’. Dus nauwelijks iets op voorraad.

Is er dan veel veranderd in mijn dagelijks doen en laten? Nee. Eerder het omgekeerde is aan de hand. De dagen, weken en maanden lijken op elkaar. Weinig prikkels, weinig actie buiten de poort. Dus niet zoveel nieuws om over te bloggen. Dat we al maanden geen huishoudelijke hulp meer hebben is misschien een nieuwtje. Dat er vorige week een dame drie dagen op proef is geweest doorbrak dat patroon. Maar zij kreeg algauw het etiket ‘onvoldoende’ van mijn lief. En dat is dan weer geen nieuws want het is niet gauw goed voor mijn ‘Senhora’.

Ook op Facebook heb ik al twee weken geen GHIDFN-foto met gedicht gepubliceerd. Tiens … een dipje dus. En er liggen nog twee schrijfopdrachten te wachten. Een column en een synopsis. Daar werk ik wel aan maar ik ben niet tevreden met wat er op papier verschijnt. Dan ga ik maar weer iets anders doen. Iets met de kippen, ze ontsnappen teveel. Scharrelen en schijten op de verandavloer en ze eten alle koolplantjes op in de moestuin. Nog zoiets … de tuin en … o ja … ik ben nu ook verantwoordelijk voor de was. Wasmiddelen kopen. Wassen. Ja, we hebben sinds kort een wasmachine. Was ophangen. Was opvouwen en daarna alles verdelen tussen ‘wel-strijken’  of ‘niet-strijken’.

En heb ik al verteld dat er steeds wel iets kapot gaat? Vorig weekend voor de tweede keer in twee weken drie dagen geen internet. En dat is gruwelijk onhandig want het lesgeven is nog steeds online-lesgeven.

Vaak gaan tegenslagen in golfbewegingen. Gisteren was weer zo’n dag. Eerst kunnen we sleutels niet vinden. Nog niets aan de hand. Dan wil de RAV4 niet starten. Raar. Vorige week was het de Nissan met een platte accu. Startkabels brengen gelukkig uitkomst. Maar dan wil een raampje niet sluiten – dat heeft natuurlijk ook met die accu te maken – en in een moderne auto zit geen draaikrukje meer. Grrr. Geen stroom betekent dan ook altijd een open raam. Zo kun je geen boodschappen doen. Lopen dan maar en de grote boodschappen even uitstellen. Zondagmiddag rijden we even naar Isabels moeder. Een uurtje later zijn we terug en de grote poort staat wagenwijd open. Hoe kan dat? We begrijpen het niet. Gelukkig zijn de kippen niet aan de wandel gegaan.

Vervolgens heeft de poort ‘kuren’. Open – dicht – open – dicht. Isabel opent de poort en rijdt achteruit maar voor ze er erg in heeft sluit dat kreng weer. BANG – KLENG. Botsing, lichte schade aan de achterzijde. Mijn gevloek citeer ik maar niet. De poort wil niet op de juiste manier sluiten en gaat steeds open en dicht. Ook hier dus een elektrisch of electronisch probleem. Dus ook vandaag kan ik niet doen wat ik in gedachten had. Alweer Grrrr.

Tiens … dus toch wel iets geschreven …  Ja, dat dan weer wel. Kijken hoe het verder gaat deze week. O ja, ik had natuurlijk ook kunnen schrijven over de achtste verjaardag van Ender – mijn kleinzoon. Maar dat zou dan een verhaal uit tweede hand zijn. We zien elkaar enkel in filmpjes en soms op Skype. Gefeliciteerd grote man. Hoe was het in de Beekse Bergen? Volgend jaar weer dieren spotten in Afrika? Dat zou fijn zijn.

Blogs lezen

Tags

Blogs, Lezen, Weblog

In de rechterkolom kun je zien welke blogs ik volg. Dat doe ik bijna dagelijks. Ik lees stukjes van mensen die ik in het echte leven nog nooit heb ontmoet. Ik gebruik daarvoor mijn WordPress-reader. In dit overzicht zie ik wie er een nieuw stukje heeft gepubliceerd. Deze logjes verschijnen in chronologische volgorde. Het meest nieuwe bericht op de eerste (hoogste) plaats. Dit is een service van WordPress dus blogs die niet via hen worden gepubliceerd, lees ik veel minder vaak. Daar moet ik wat extra knopjes voor indrukken en dat schiet er meestal bij in.

Bijna allemaal schrijven ze een persoonlijk blog. Over hun dagelijks leven. Soms volgens een strak ritme, soms wat onregelmatiger zoals ikzelf. Ikzelf voel me in het genre ‘persoonlijk blog’ het meeste thuis. Zowel als auteur en als lezer. Uitzonderlijk volg ik ook enkele reisblogs, een boekenblog en een historisch weblog. Ik reageer niet dagelijks op hun stukjes maar wel met (grote) regelmaat. En ook hier gaat de leuze op: “Geef je wat dan krijg je wat.” Met andere woorden het zijn ook vaak collega-bloggers die op mijn stukjes reageren. Dank daarvoor. Ook familie en vrienden die reageren blijf ik heel fijn vinden. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Ik lees blogs (Bewerkte foto Pixabay)

Wat schrijven die mensen zoal? Ik ga ze niet citeren maar geef een mini-bloemlezing van de laatste dagen. Zonder bronvermelding.

Eén van mijn favorieten vertrekt vandaag of morgen op vakantie naar Tenerife. Hij komt vast naar huis met mooie detail-foto’s van wat hij op straat tegenkomt. Vaak levert dat humoristische stukjes op. Een ander schrijft zeer persoonlijk over haar werk en thuissituatie; inclusief alle echtscheiding-perikelen en gevoelens die daarbij horen. Dankzij een Haagse collega kom ik een heel klein beetje te weten hoe zwaar het is als 24 uur-mantelzorger van een dementerende echtgenoot. Zij maakt ons deelgenoot van alledaagse zaken. Vaak met een kwinkslag maar zoals wij allemaal (haar volgers) zeggen: “Petje af voor wat jij allemaal doet. Indrukwekkend.”

Als jij weet wat HD, WO en JD betekent, weet jij ook dat deze vrouw erg aan het aftellen is. Verhuizen en goodbye kantoor, werken vanop afstand is de toekomst. Ik weet nu heel veel meer over Colombia, China en over Roeselare. Dankzij collega-bloggers. Elke zaterdag vind ik een zwijmel-muziek-tip in mijn reader. Ik lees de antwoorden op de 1000-vragen – die ikzelf ook beantwoord – bij een bewust alleenstaande moeder. Drie blogs die ik volg leveren me boekentips op. Ook vaak tips voor wandelingen in Nederland of Vlaanderen. Steden-tips, vaak in Duitsland, Oostenrijk of de provincie Groningen.

Nog meer? Ja, de bouw-perikelen van een jong gezin met veel kinderen. De cadeautjes die een moeder maakt voor haar jarige tweelingdochters. Mooie foto’s, poëtische ontboezemingen, korte impressies van vakanties, reacties op artikelen in krant of tijdschrift. En natuurlijk de zorgen over zoon vier van een Vlaamse (ex) docente. Vlamingen, een Zeeuwse (cultuur) journaliste, een Rotterdamse (reis / muziek) journalist. Brabanders – eentje in A’dam Zuid Oost – een Friese fotograaf, een Tukker die van voetbal, wielrennen en lezen houdt, een historicus. Een Vlaamse vrouw die aanstekelijk over haar groene vingers schrijft. Een Vlaamse vrouw met literaire kwaliteiten die vanuit Spanje ons deelgenoot maakt van haar leven ‘in den vreemde’. Een Vlaamse oma die geniet van haar pensionering en graag schrijft over haar uitstapjes met haar kleinkinderen. Ik denk ook aan twee (tijdelijk) gestopte bloggers die nog wel blijven reageren. Wat te denken van een Vlaamse kunstenaar die elke dag een werk van eigen hand publiceert op zijn blog? Of de Nederlandse briljante kunstenaar van het jaar 2016? Allemaal erg fijn om te volgen en hun stukjes te lezen. Alle blogs die ik volg zijn in het Nederlands op eentje na. Dat zijn stukjes – met veel (dieren) foto’s – in het Afrikaans.

Ik hou erover op. Ik moet nog wat gaan bijlezen bij mijn collega’s. Prettig weekend.

Wat eten we?

Tags

Blogs, Durban, Kerst, Kerstmis, Pannenkoek, Zuid Afrika

Vele tienduizenden mensen liepen vandaag rond in The Pavillion. Eén van de grote winkelcentra van Durban. Alle kleurtjes, dik en dun, jong en oud. Op zoek naar nog een cadeautje? Nog wat extra’s voor onder de kerstboom? Op de foto met Santa? Ik heb het allemaal voorbij zien komen op mijn bankje. Ik lees een beetje, Isabel is op zoek naar … dat weet ik eigenlijk niet.

Ik kijk met grote verbazing naar mensen met karren vol. Eten, drank, cadeau’s. Wij ontsnappen dit jaar aan de grote boodschappen. Wij zijn even ‘niet thuis’ … bij wijze van spreken. We zijn in Durban (Zuid Afrika). Een boek, een mooie serie, een wandeling en uit eten … meer moet dat niet zijn. Ik loop een plaatselijke supermarkt binnen voor een fles water en een fles met bubbeltjes. Alvast voor morgenavond. En wat zie ik? Wat stel ik vast …

Pancake day

Met een knipoog naar blog-collega Thomas Paul P die er alweer een hele normale werkweek heeft opzitten. Prettig kerstfeest. Feliz Natal. Op naar een gezond 2019.

© Eckart Britch

Meest gelezen berichten vandaag

Tags

Avek, Blogs, Bloot, Internet, Kleurenblind, Links, Parijs, PSP, Rituelen, Statistieken, Water, Weblog, Yaniv

Op mijn scherm verschijnt bij het openen van mijn blog – rechts op mijn scherm – een overzicht van de meest gelezen berichten van vandaag. Soms vind je dat terug via de knop MENU.

Standaard staan daar de laatste twee stukjes vermeld die ik heb gepubliceerd. Heel logisch vind ik dat. Vandaag zijn dat ‘Steak tartaar’ en ‘En maar klagen’. De acht andere stukjes staan heel vaak in dit overzicht. Ik voeg ze toe – inclusief link – mocht je deze stukjes gemist hebben.

Meest gelezen berichten vandaag

Yaniv

Logje over een populair kaartspelletje

Spuitwater

In Vlaanderen noemen we water met bubbeltjes spuitwater of bruiswater. In Nederland is het gangbaar om Spa rood te bestellen. Een product wat niet gemakkelijk is te vinden in Mozambique.

Naakt Nude

Moet ik uitleggen waarom dit stukje vaak wordt aangeklikt? Nee toch …

Kleurenblind

Ik ben niet de enige die af en toe een kleur verkeerd benoemd. Maar om dat dan meteen ‘blind’ te noemen … kom op zeg.

PSP ontwapenend

Dit stukje staat bijna dagelijks in deze lijst. Natuurlijk heeft dat deels te maken met de naakte dame op deze iconische poster. Maar misschien zijn mensen met nostalgie naar vroeger op zoek naar deze poster.

Maffia in Parijs

Een zeer vervelend incident bij het binnenrijden van Parijs. En pas nadat ik dit stukje publiceerde, ontdekte ik – via de reacties – dat ik veel lotgenoten heb. Ik weet niet of deze bende nog steeds actief is.

Kleine rituelen

Een repetitiedag in Groningen – met vertrek vanuit Bergen op Zoom – ik had zo mijn vaste gewoontes. Misschien moet ik dit logje nog een keer herhalen maar dan over een doorsneedag in Mozambique.

Tussen de tieten

Ze blijven populair … mijn stukjes waarbij de willekeurige surfer op zoek is naar ‘bloot’. En dus bedrogen uitkomt. In dit stukje blikte ik terug naar het leerplan van de Akademie Voor Ekspressie en Kommunikatie (AVEK). Geen spellingsfouten in de naam van de opleiding die ik volgde eind jaren ’70, begin ’80. Gewoon moderne spelling … heel gewoon toen.

Ook Midden Oosten, Optisch bedrog (2) , Blote dames aan de muur en Mijn mooie kutje 🙂 worden veel aangeklikt.

Waarom niet mijn fictie-verhaaltjes? Of Boris?

Mijn weblog

Tags

Bloggen, Blogs, Schrijven, Weblog

Nu ik weer wat meer tijd heb, scroll ik wat vaker langs weblogs die ik volg. Dat doe ik met plezier. En soms zetten ze me op een (inhoudelijk) spoor. Af en toe neem ik een idee over of beantwoord dezelfde vragen. Een aantal collega-bloggers hebben in de loop van de jaren hun lay-out veranderd of zijn thematischer gaan bloggen. Ik rommel maar wat aan. Ik gebruik al jaren dezelfde opmaak van WordPress. Er zit niet heel veel systematiek in mijn categorieën en tags. Ook de titels die ik hierboven gebruik duiden niet op een heel doordacht idee. Zoals ik al zei, ik rommel maar wat aan.

Mijn virtuele muis is verbonden met de wereldbol. Ik blog wanneer het me uitkomt, zowel vanuit Nederland als vanuit Mozambique. Soms vanuit plaatsen waar ik op vakantie ben. Ik doe geen dagelijks verslag van de dingen die ik doe want dan zou dit een dagboek worden. En zo boeiend is het niet om te lezen dat ik vanochtend twee koppen thee dronk en later een kop koffie. En dat ik een kom yoghurt met fruit en muesli heb gegeten en dat ik straks een afspraak heb over de tuin. Af en toe zijn dit wel zaken waar ik over schrijf. Soms over een boek, een kunstwerk, een film, een ontmoeting. Mijn weblog is geen online toeristengids met veel foto’s en suggesties over Mozambique en/of Maputo. Ik schrijf er wel over; soms over sport of politiek. Of ik haal herinneringen op aan de hand van een foto uit het goed gevulde, persoonlijke archief. Ik gebruik gemiddeld tussen de driehonderd en vierhonderd woorden. Waarschijnlijk omdat ik dat een aantal vind dat ik graag heb bij logjes – ook van anderen. Eindeloze verhalen of grote opsommingen met bijbehorende links lees ik bijna nooit tot het eind. Logjes met teveel filmpjes sla ik  ook over. Teveel foto’s bij één stukje is ook niet aan mij besteed. Dat komt natuurlijk ook door het belabberde internet dat ik regelmatig heb in Afrika.

Ga ik iets veranderen? Voorlopig niet. Ik beantwoord vast weer wat vragen in de serie ‘1000 vragen aan mezelf’ of voeg een logje toe aan mijn serie ‘Beeldende kunst’, ‘Boeken’ of ‘Koekjestrommel’. En natuurlijk staat niets je in de weg om mij iets te vragen. Of een suggestie te doen over een onderwerp. Graag zelfs, kom maar op.

Nationale ontlurkdag

Tags

Blogs, Kliefje, Ontlurkdag, Weblog

29 april. Vandaag heb ik geen sikkepit inspiratie nodig. Ik sluit me gewoon aan bij de nationale oproep om te ontlurken. Ik deed dat al eerder op deze 29ste april in de voorgaande jaren. Kijk er mijn stukjes maar op na.

Een lurker

En mocht je niet weten waar dit over gaat … maak je bekend – onbekende mee-lezer. Al is het maar voor deze ene keer. De alom geprezen en zeer gewaardeerde Zuster Klivia heeft deze dag ooit uitgevonden. Zij heeft vele honderden lezers / volgers – zeer  terecht – maar ze heeft maar een beperkt aantal volgers die reageren op haar – vaak hilarische – stukjes. En in 2011 deed ze voor het eerst een oproep om ‘uit de mee-lees-kast te komen’. Maak je bekend, al is het maar voor één dag! En ze herhaalt deze oproep jaarlijks. En daar sluit ik me graag bij aan. Het enige saaie van zo’n dag is dat heel veel van mijn favoriete blog-collega’s vandaag een zelfde oproep doen. Tja. Niet getreurd. Je hebt nog even de tijd om te ontlurken, mocht dat op jou van toepassing zijn …

Een lurker is een persoon die op internetfora, chatrooms, blogs of Wiki’s alleen meeleest, maar zelf (bijna) niets bijdraagt. Binnen het lurken kent men een aantal groepen; de eerste is geheelonthouder, dat wil zeggen dat deze helemaal nooit iets toevoegt. De tweede is iemand die zelden iets bijdraagt, slechts af en toe dus, de derde is een persoon die wel in bepaalde nieuwsgroepen, chatrooms of forums iets bijdraagt maar in andere alleen lurkt. Wanneer een lurker plots echt gaat bijdragen na een tijd lurken noemt men dat ontlurken. Dit kan echter ook van tijdelijke aard zijn. Men kan na actieve periode ook weer in de lurkmode gaan.

ps. Het wordt tijd dat het woord ‘lurken’ wordt toegevoegd aan internet-woordenboeken want ik word gek van de automatische spelling dat ‘lurken’ steeds wil veranderen in: ‘kurken’. Of ‘Ontkurken’ of ‘ontkurkdag’. Ook een goed idee maar vandaag gaat het over ‘ontLURKEN’. Ik schenk me nog een glaasje wijn in … proost.

Duizend vragen aan mezelf (10)

Tags

1000 vragen, Biechtstoel, Blogs, Boechout, Isabel, Rijksmuseum, Taco Dibbits, Vulpotlood, Zondag

Vandaag het antwoord op veertien nieuwe vragen.

127. Word je snel verliefd?

Als er zou gevraagd worden: ‘Word je wel eens verliefd?’ dan zou ik zeker ja antwoorden. Maar of ik SNEL verliefd word, is een andere zaak. En dan ga ik natuurlijk ook nadenken wat ‘verliefd zijn’ precies inhoudt. Ja, ik word wel eens verliefd maar het kan ook zomaar een korte bevlieging zijn die over is voor ik er überhaupt ruchtbaarheid heb aangegeven.

128. Waar denk je aan voordat je in slaap valt?

Bijna een vast ritueel voor ik in slaap val is lezen. Dat kan vijf minuten zijn of ook wel een uur (of meer). De afspraak die ik met mezelf heb gemaakt is dat ik mijn boek wegleg zo gauw ik met mijn ogen begin te knipperen. Ik leg mijn boek weg, doe het licht uit en val gegarandeerd binnen dertig seconden in slaap. En in die korte tijd denk ik waarschijnlijk aan Isabel want meestal ligt zij in hetzelfde bed en probeer ik haar niet wakker te maken met mijn gedraai en gewroet.

129. Wat is je favoriete dag van de week?

De zondag denk ik. En dat heeft niets met godsdienst te maken maar wel dat ik op die dag zelden moet werken. En als ik toch repetities heb, zijn het meestal zeer goede bijeenkomsten waar er flink wat werk verzet wordt. En in Mozambique zijn we lekker met z’n tweetjes op zondag want het is de vrije dag van Todinho.

130. Wat is je grootste overwinning?

Jeetje. Wat een vraag. Ik blijf een antwoord schuldig. Tellen gezelschapspelletjes ook mee?

131. Met welke beroemdheid zou je een dag willen doorbrengen?

Vroeger had ik zeker ‘Nelson Mandela’ geantwoord. Ik denk lang na. Goed, ik geef antwoord. Met Taco Dibbits, directeur van het Rijksmuseum. Hij mag me een dagje meenemen (rondleiden) door zijn museum – door zijn wereld. Niemand anders erbij. Gewoon hij en ik. Ik kies deze man uit, niet omdat ik iets weet over hem, maar via zijn verhalen kan ik dan het Rijksmuseum bezoeken … dat lijkt me wel wat.

132. Ben je weleens verliefd geweest op een (onbereikbare) beroemdheid?

Niet dat ik me kan herinneren.

133. Wat is je droomberoep?

Ik doe wat ik graag doe. En als ik iets anders moet bedenken dan is het waarschijnlijk weer iets in de kunsten. Succesvol schrijver. Beeldend kunstenaar. Dirigent. En als ik dagdroom zie ik mezelf ook als (sport)journalist met een eigen tv-show – een soort Mart Smeets (*) of als piloot. En als ik wat geduldiger was aangelegd was rechercheur misschien ook wel iets geweest.

(*) Waarschijnlijk zijn nu heel wat lezers afgehaakt bij de gedachte aan Mart Smeets. Hij heeft ‘haters’ en ‘liefhebbers’. Ik voel me thuis bij de tweede soort.

134. Vraag je makkelijk om hulp?

Nee. En dat vind ik een slechte eigenschap van mezelf. Dat zou ik veel vaker wel moeten doen.

135. Wat kun je maar niet weggooien?

Heb je even? Wie mijn stukjes al een tijdje leest, weet dat ik een verzamelaar ben. Ik kan zeer slecht zaken weggooien. Ik wil wel maar dan voeg ik de daad niet bij het woord.

140. Welke site bezoek je dagelijks?

Hier heb ik wel eens eerder over geschreven. Ik kijk bijna dagelijks naar Nu.nl en de meeste dagen klik ik ook Facebook en de Volkskrant open. Niet dagelijks maar toch een paar keer per week klik ik naar mijn WordPress-reader en dan verder naar nieuwe stukjes van collega-bloggers.

141. Zijn de beste dingen in het leven gratis?

Wat? Plots een filosofische vraag … Moet ik nu achter mijn oren krabben? Mijn gezicht in een fronsend vraagteken veranderen? De beste dingen in mijn leven zijn uiteraard zaken die met liefde en gezondheid hebben te maken. En om dat te combineren met gratis … nou moe … doe mij maar een volgende vraag.

142. Heb je weleens iets gestolen?

Ja. Als kind een vulpotlood in een supermarkt. (Voor de kenners: bij De Wolf in Boechout toen het nog een Alvo-winkel was). Wat was ik opgelaten nadat ik dat had gedaan. Slecht geslapen. Zware schuldgevoelens. Ik heb het potlood nooit durven gebruiken en ik herinner me ook de biechtstoel waarin ik dat vertelde aan de biechtvader van dienst. Meestal verzon ik mijn zonden: “Eerwaarde Vader, ik heb gezondigd. Ik ben 4x ongehoorzaam geweest. Ik heb 3x gelogen. Ik heb mijn broertje gepest. Ik heb uit de suikerpot gesnoept.”  Hahaha … dat zei ik altijd maar ik heb dat nooit gedaan … suiker – bah … ik heb ook wel eens gezegd dat ik onkuise gedachten heb gehad … er werd gelukkig niet naar details gevraagd … oef, ik had niet geweten wat ik had moeten antwoorden. Maar die keer na mijn potlood-diefstal, zweette ik peentjes.

143. Welk gerecht schotel je gasten vaak voor?

Stoofvlees. Videekes – pasteitjes. Baclava. Soep. Moussaka. Vis in folie verpakt. Mooi woord vind ik dat: voorschotelen …

144. In welke winkel wil je wel één minuut gratis winkelen?

Leuk idee. Ik kom nu niet verder dan de Mediamarkt of een Apple-store. Maar als ik aan een ‘handeltje’ denk dan kan ik heel wat parfumflesjes scoren in één minuut bij Douglas of een andere drogisterij. Mijn lief zou d’r ogen niet geloven …

In de serie: 1000 vragen aan mezelf

Geef een reactie

Tags

Bloggen, Blogs, Lezen, Lurken, Reactie, Reclame, Schrijven, Weblog, Wordpress

Bijna alle weblogs hebben de mogelijkheid om te reageren. Ook Facebook heeft een tijd geleden het aantal reactie-icoontjes uitgebreid. Ik volg zo’n tien á twintig blogs. Niet dagelijks maar toch wel heel regelmatig. Ik meld mezelf bijna nooit aan als vaste volger. Ik krijg dus geen mailtjes in mijn mailbox met de link naar een nieuw logje. Ik heb zelf een lijst van weblogs in mijn favorietenbalk. Ik klik ze aan wanneer het mij uitkomt. Jaren geleden was ik meestal een lurker. Wel lezen, niet reageren. Maar dat is veranderd. Ik ben nog geen dagelijkse reageerder maar doe het wel veel vaker. Ik voel me dus uitgenodigd om te reageren. En ik krijg graag reacties, dat zal ik niet ontkennen.

Zo ziet dat eruit op dit weblog

Als iemand voor het eerst reageert moet dat eerst goedgekeurd worden. Ik ben ondertussen bij heel wat collega-bloggers ‘goedgekeurd’. Dankjewel. Dat ik zelf meer ben gaan reageren komt door Kliefje en Sabine. Ook Wanda, Yvon, Luus, Myriam, Thomas, Jacques, Marlies, Regenboogvlinder, Anne Mieke en vele anderen reageren geregeld op mijn schrijfsels of foto’s. En dan kwam er weer een stap bij. Vooral Sabine en Thomas zijn meesterlijk in het reageren op een reactie. Een bedankje of een kwinkslag. Bij hen loopt het aantal reacties gauw op tot ruim tachtig. Dat wordt stilaan een dagtaak omdat allemaal bij te houden.

En dan nog iets. Ook over weblogs en reacties. Hoe lezen jullie? En wanneer reageren jullie? Ik leg uit wat ik bedoel. Ik lees eerst het bericht (log). En dan reageer ik en post mijn reactie. Daarna scroll ik omhoog en lees een aantal andere reacties. Maar dat zijn er soms teveel. Of ik bemerk dat ik precies hetzelfde heb gereageerd dan tien anderen. Dat geeft niet maar als je dat dan na elkaar leest (chronologisch) dan kan het een saaie lees-lijst worden.

Ik krijg ook met regelmaat een ‘leuk’ reactie. Dankjewel. Dat doe ik wel op Facebook – meestal op foto’s – maar op weblogs doe ik dat zelden terwijl ik wel duimpjes omhoog / omlaag zie. Dat hangt natuurlijk af welke host er gebruik van maakt.

Af en toe plaats ik een link van een van mijn stukjes op Facebook. Lang niet altijd. Het is wel opvallend dat ik die dagen bijna het dubbel aantal lezers en reacties krijg. Ook wel logisch. Zo werkt reclame. Tenslotte nog een vraagje over de reclame die aan elk logje wordt toegevoegd. Dat zie ikzelf NIET. Maar omdat ik een gratis versie van WordPress gebruik mogen zij er reclame aan toevoegen. Die zien jullie dus WEL. Stoort dat of maakt het niet uit? Prettige zondag, ik kijk uit naar jullie … euh, zo kan ie wel weer …