Een bruiloft (1)

Tags

Bruid, Bruidegom, Bruiloft, Djellaba, Feest, Halal, Huwelijk, Isabel, Islam, Mozambique, Negligé, Nikkah, qamis, Religieus, Taart, Vrienden, Vrijgezellenfeest

En dan is er zomaar een week voorbij waarin ik niets toevoegde aan mijn blog. Ik beloofde de afgelopen maanden wel eens dat ik over iets – dat ik had meegemaakt – wat uitgebreider zou vertellen. Dikwijls vergeet ik dat dan ook te doen. Shame on me. Zo ook over de bruiloft van Carla en Miro. Carla is de jongste zus van Ines en Ines is een jeugdvriendin van Isabel. Ze kennen elkaar al van de middelbare school in Pemba. Dat is de hoofdstad van Cap Delgado, de meest noord-oostelijke provincie van Mozambique, grenzend aan Tanzania. Bij ons vandaan zo’n kleine tweeduizend kilometer naar het noorden.

Net voor de pandemie verhuisden Carla en Miro (en hun twee kinderen) naar Maputo. Carla kreeg een hoge functie bij het ministerie van onderwijs. Miro werkt bij grote logistieke projecten, her en der verspreid over het land. Met grote regelmaat werken ze ergens in het buitenland. Zus Ines besloot om ook een baan te zoeken in Maputo wat haar tamelijk snel is gelukt.

Enfin, een beetje een lange inleiding. Vorig jaar op de verjaardag van Carla vroeg Miro haar ten huwelijk. Wij waren daar ook bij. Nu was het zover … de bruiloft. Maar zoals alles wat met bruiloften van doen heeft in Mozambique is dit nu ook weer een drie-traps-raket. Zeker voor de intimi. Lees: vriendinnen.

Het begon met het vrijgezellen-feest voor de aanstaande bruid. Nu alweer enkele weken geleden. Op een vrijdagavond kwamen 22 vrouwen bijeen in een afgehuurde villa ergens in Matola. Erg chique. Isabel was een van hen. Ze heeft er weinig over verteld, laat staan foto’s laten zien. Snik. Ja, een paar. Joepie. Mijn vrouw in negligé. Veel rood met een beetje wit en zwarte kant. Alle dames droegen een identiek pakje, vertelde ze. Om middernacht was er champagne, taart en iets dat Isabel me niet kon vertellen. Mijn fantasie gaat dan natuurlijk alle kanten op. Het was ook het moment dat Carla jarig werd. Twee vliegen in één klap (voor haar) zullen we maar zeggen.

Een week later de ‘echte’ bruiloft, verspreid over twee dagen. Op vrijdag Nikkah. Ooit van gehoord? Het is de traditionele Islamitische bruiloft. Religieus dus. Wij waren daarvoor uitgenodigd. Ik kwam die middag aan in Mozambique na een nachtje in vliegtuigen hangen. Brussel – Addis Abeba – Maputo. Ik heb de ceremonie ten dele gezien en meegemaakt. Het begint in twee verschillende ruimtes. Mannen en vrouwen gescheiden. Wat er aan de vrouwenkant gebeurt, weet ik niet. Aan de mannenkant splits het gezelschap zich ook op. De bruidegom en andere moslims gaan naar een zaaltje. Daar doen ze hun schoenen, sandalen of slippers uit. De niet-gelovigen, de niet-moslims wachten buiten dat zaaltje. Ik dus ook. De deur bleef open, er wordt vast gebeden, dat kon ik horen (of raden). Na een klein half uurtje kwamen ze weer naar buiten en ging het gezelschap op zoek naar de bruid. Zij zat gesluierd op een ereplaats op een buitenterras van Hotel Rovuma. Veel bloemen, mooi versierde tafeltjes. Onder (onverstaanbaar) gezang mocht de bruidegom langzaam de sluiers van zijn bruid verwijderen. Het eindigde met een devote zoen op haar voorhoofd. Applaus van alle aanwezigen.

Een hele korte toespraak. Daarna werd een bescheiden bruidstaart aangesneden door hem en haar. Traditioneel geven zij elkaar dan de eerste hapjes van de taart. Morgen (op de tweede dag = burgerlijke bruiloft) wordt dat allemaal grootser overgedaan.

De ceremoniemeester vertelt daarna iets over de hapjes en drankjes. Voornamelijk zelfbediening. Halal, geen alcohol. Natuurlijk gaat iedereen ook met het bruidspaar op de foto.

Ik maak hier en daar een praatje. Na een uurtje nemen we afscheid. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Veel mannen in Islamitische qamis of djellaba. Allemaal van kwalitatief mooie stoffen. De dames in prachtige avondjurken die me heel Indisch voorkwamen. Einde van de eerste dag. Dag twee bewaar ik voor een volgend logje.

Wordt vervolg.

Twee hotels onder het vergrootglas

Tags

Bier, Bruiloft, Hotel Cardoso, Hotel Polana, Isabel, Maputo, Mozambique, Ontbijt, Restaurant, Vrienden

Ik maakte mijn traditionele hub weer. Zoals je weet: vanuit NED/BEL naar MOZ of omgekeerd. Dit keer koos ik voor Ethiopian Airlines. Van Brussel via Addis Abeba naar Maputo. Waarom nu? Omdat goede vrienden afgelopen weekend hun bruiloft (uitgebreid) hebben gevierd en wij uitgenodigd waren. Over de bruiloft schrijf ik later deze week nog een keertje.

We kozen ervoor om tweemaal in een hotel te overnachten in Maputo. Weliswaar maar vijfentwintig kilometer bij ons vandaan. Maar een feest met veel vrienden is natuurlijk leuker als je niet op een glaasje meer of minder moet letten. En we onafhankelijk van elkaar kunnen besluiten te gaan slapen want het feest is in een van de hotels waar we overnachten. Isabel heeft veel (werk)contact met de meeste internationale hotels in de Mozambikaanse hoofdstad. Zij regelde – via die contacten – onze kamers in twee van de beste hotels, gelukkig voor een gereduceerd tarief. Nog steeds duur hoor, gemiddeld 140 euro, inclusief ontbijt. Slik.

We kozen voor twee hotels uit de koloniale tijd. Hotel Cardoso en Hotel Polana. Uiteraard zijn deze hotels vaak gemoderniseerd en zijn ze aangesloten bij internationale ketens.

Hotel Cardoso

Ik ken dit hotel al sinds mijn eerste verblijf (2003) in Maputo, toen voor werk. Ik verbleef er best vaak. Het was een beetje ons ‘huis-hotel’. Tijdens onze bruiloft (2013) sliepen we er ook drie nachten net zoals tijdens heel wat jaarwisselingen. Nu was het zeker vier jaar geleden dat we er overnachtten. Ons laatste feest was de bruiloft van Koen en Jacinta (januari 2020). Tijdens de pandemie was Hotel Cardoso bijna anderhalf jaar gesloten. Wegens: geen toeristen, geen zakenmensen. Even een paar zaken die ons (negatief) opvielen. Ik zet ze op een rijtje. In onze gang stonk het heel erg naar zweetvoeten. Volgens een bordje dat op de grond lag, was er net geschilderd. Ik vond de kamer piepklein en aan de lawaaierige straatkant. De temperatuur-regelaar vond ik erg ingewikkeld. Er lag geen papier met uitleg. Eigenlijk waren er maar twee standen: AAN en UIT. Isabel vond de AAN-stand te koud. ’s Nachts vond ik het dan weer veel te warm. De badkamer was klein maar voor één nachtje goed genoeg.

Bom dia vanuit Hotel Cardoso

Het ontbijt vond ik ronduit tegenvallen. Een mooi terras met uitzicht op de baai van Maputo maar alle tafeltjes waren ofwel bezet, gereserveerd of vies achtergelaten door vroege ontbijters. Ik moest naar binnen om te vragen om een tafeltje voor ons schoon te maken.

Zoals in alle hotels is er een ontbijtbuffet (self service) en kun je eieren bestellen, klaargemaakt zoals jij het vraagt. We vroegen allebei twee spiegeleitjes. Dan draai je ze niet om in de pan! Slik. Er was weinig keuze aan beleg en brood. Gelukkig wel veel vers fruit. In een aantal warmhoudschalen met deksel lag meer voedsel te wachten. Zonder enige uitleg. Je moet dus alles openen om te weten wat daaronder ligt te verpieteren … euh … warm te blijven. Niet aantrekkelijk. De koffie was oploskoffie. De thee was in orde. Het zoutvaatje zat vol vocht, dus onbruikbaar. Het uitchecken ging vlot. Al bij al hooguit ***1/2 ster. Nee, laat dat half sterretje maar zitten.

Hotel Polana

Lange tijd was dit hét top-hotel in Maputo. Ik was er vaak maar ik had er nog nooit overnacht. Dat deed ik afgelopen zaterdagnacht voor het eerst. Het inchecken ging heel moeizaam. Ik baalde dat ik bij de receptie zat te zweten in (onder) mijn mondkapje. Een piccolo hielp met het dragen van één koffertje. De kamer en de badkamer zijn heel ruim. Wow. Erg mooi.

We gaan snel iets eten in het restaurant maar we vergaten onze mondkapjes. Ik terug naar boven. De sleutelkaart werkt niet. Terug naar beneden om de kaart opnieuw te activeren. Naar boven en dan weer naar beneden naar het restaurant. Naast ons … de kindertafel van een bruiloft in de serre van het hotel. Veel gegil en gekrijs. Rondrennende kinderen en nanny’s die het niet in de hand kunnen houden. Niet fijn.

Kamer 229 – Hotel Polana (Maputo – Mozambique)

Als de kippensoep (voor Isabel) en een salade van de chef (voor mij) komen, moeten we lang wachten om ook het zoutvaatje en de olijfolie te krijgen. De soep was niet erg warm, de salade was heerlijk. Twee glazen bier van hetzelfde merk in twee glazen van verschillende merken. Vreemd. We maken er een grapje van: waarschijnlijk een vrouwelijk en een mannelijk glas.

Twee biertjes

Isabel gaat alvast naar boven en neemt één sleutelkaart mee. Tien minuten later ben ik ook weer boven. Sleutelkaart werkt niet. Dus weer naar beneden en dan weer terug. Op het bureau ligt een brief waarin de gasten gewaarschuwd worden voor mogelijk geluidsoverlast wegens een bruiloft. Met excuses van het management. Dat is waarschijnlijk de bruiloft van Carla en Miro waar wij te gast zijn. Dus last van lawaai in onze kamer? Nee. Wel op het feest zelf, we zaten te dicht bij de boxen dus ik maakte af en toe een wandelingetje. Ook om even naar Real Madrid – Liverpool te kijken. Super Courtois.

Serre-restaurant Hotel Polana

Het ontbijt was top. Een uitgebreid buffet met ruime keuze. Niets op aan te merken. Het uitchecken ging vlot. De parkeerwachter bedelde net iets te veel om een fooi. Hotel Polana krijgt een ruime ****1/2 ster-beoordeling. Over de bruiloft vertel ik later wat meer.

Een omgekeerde link

Tags

2013, Bruiloft, Diefstal, Facebook, Foto, Isabel, Mozambique, Nostalgie, Tablet

Vier van de vijf logjes die ik hier publiceer, vermeld ik ook op mijn Facebook-pagina. Met een link naar dit weblog. Vandaag doe ik min of meer het omgekeerde. FB attendeerde me vandaag op een foto van negen jaar geleden.

Mijn geliefde Isabel (negen jaar geleden)

Ik denk dat Isabel de gastenlijst voor onze bruiloft kritisch zit te bekijken op haar tablet. Een maand na deze foto gaven we elkaar het ja-woord. Negen jaar geleden alweer. Omdat ik aan het werk ben in Nederland en zij in Mozambique (snik) raken deze fb-herinnerings-foto’s een gevoelige snaar. Een snaar van gemis. Gelukkig gebruiken we WhatsApp bijna dagelijks. Even bijpraten. Soms ’s morgens rond half 5 want dan is in Djonasse de wekker net afgelopen. Soms overdag en heel af en toe in de vroege avond.

Ik probeer me te herinneren waar ik deze foto heb gemaakt. Ik weet het niet meer. Dat ga ik haar morgen even vragen. Waarschijnlijk zal zij me dan ook vertellen dat haar (witte) tablet enige tijd later werd gestolen. Overdag, op straat. Dat soort details onthou je des te gemakkelijker. Raar hé!?! Nee, niet raar.

Veel meer moet ik er niet aan toevoegen, althans niet met woorden. Ik kijk gewoon nog een tijdje – met heel veel plezier – naar deze foto. Vandaag plaats ik geen link naar Facebook want daar dook de foto op.

ps. Omdat ik vele duizenden foto’s van ons samen mis (de gestolen externe harde schijf, weet je nog?) ben ik blij dat ik vroeger regelmatig foto’s deelde op sociale media. Die heb ik gelukkig nog wel en dat is … genieten.

Amor en Psyche (8)

Tags

Ambrozijn, Amor, Amor en Psyche, Annie Louisa Swynnerton, Anthony van Dyck, Antonio Canova, Benjamin West, Bruiloft, Cherubino Alberti, Corona, Feest, François Boucher, Goden, Hades, Hedone, Hypnos, Jupiter, Liefde, Louis Jean Francois Lagrenée, Louvre, Mercurius, Mythe, Mytologie, Olympus, Polidoro da Carvangio, Pompeo Batoni, Proserpina, Raphael, Sprookje, Venus, Voluptas, William Adolphe Bouguereau

FEEST OP DE OLYMPUS

Precies op het moment dat Psyche in haar comateuze diepe slaap valt, vindt Amor dat hij lang genoeg op zijn ziekbed heeft gelegen. Van de brandwonde op zijn schouder is nauwelijks nog iets te zien. Hij moet zijn vleugels maar weer eens gaan gebruiken. ‘Je vleugels uitslaan’ … weet je wel. Hij glipt zwevend uit het slaapkamerraam en zoals dat gaat in sprookjes vliegt hij natuurlijk precies naar de goede plek. Naar de rand van het bos waar zijn vrouw ligt. Met in haar rechterhand het doosje van Proserpina dat een heel klein beetje openstaat.

Anthony van Dyck – Amor and Psyche (1638)

Amor herkent natuurlijk onmiddellijk zijn geliefde maar ook Hypnos – de diepe slaap – maar hij is voor de duvel niet bang. Gedurende een kortstondige microseconde vindt er een gevecht plaats tussen Amor en Hypnos. Natuurlijk komt Amor als overwinnaar uit de bus. De ‘Slaap’ wordt weer veilig opgeborgen in het doosje. Tijd voor ‘Dé Kus’ zou je denken want de aandachtige lezer weet natuurlijk nog dat dit verhaal begon met een foto van een kussende Amor (in het Louvre). Voor de zekerheid toch nog even de foto herhalen …

Antonio Canova – Psyche Revived by Cupid’s Kiss

Maar we zijn nog niet zover. Amor heeft eerst rugdekking nodig want hij weet niet hoe Venus, zijn moeder, zal reageren. Amor brengt een bliksembezoek aan de Olympus en legt zijn zaak voor aan Jupiter (Zeus bij de Grieken). Hij beschrijft de uitzonderlijke moed van zijn meisje. Vier moeilijke opdrachten heeft ze volbracht. Ze is zelfs teruggekeerd uit de Hades met een cadeautje voor Venus.

Prent van Cherubino Alberti – naar Polidoro da Caravagio – Jupiter omhelst Cupido – ca 1590.

De oppergod vindt het allang goed. “Ga je gang jongen, mijn support heb je” of woorden van gelijke strekking. De geluidsopname is jammerlijk genoeg in de loop der tijden verloren gegaan. Hij roept voor de zekerheid zijn hele godenfamilie bijeen voor overleg want een relatie tussen een jonge god en stervelinge is geen vanzelfsprekendheid.

Ondertussen vliegt Amor terug naar zijn lief. Hij streelt haar zacht met een van zijn pijlpunten en daarna kust hij haar, teder en vurig – als een echte, romantische sprookjesprins. Psyche ontwaakt.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Credits onderaan dit verhaal

Onmiddellijk na deze wereldberoemde zoen zendt Amor zijn ontwaakte liefje – met het doosje van Proserpina – naar zijn moeder. Ze is net op tijd want Venus staat op het punt om naar een familievergadering te gaan. Voor het eerst krijgt Psyche een goedkeurend knikje en wat gemompel van schoon-mama. Ook taak vier is volbracht. En dan ‘ploep-flits–weg‘ is de godin van liefde en schoonheid. Enigszins beduusd kijkt Psyche rond. Amor is gelukkig in de buurt en grijpt haar liefdevol bij haar heup en samen …

• 

• 

William Aldolphe Bouguereau – The abduction of Psyche (19e eeuw)

… vliegen ze naar de Olympus. De Raad der Goden heeft net een besluit genomen. Psyche is van harte welkom. Het wordt een huwelijk tussen gelijken. Jupiter geeft het meisje een beker met ambrozijn. Namens de hele familie verwoordt Mercurius (Hermes bij de Grieken) het besluit: “Drink dit Psyche en je zult onsterfelijk worden. Amor zal zich jammer genoeg niet altijd kunnen losrukken van de problemen die hij vast nog krijgt, maar jullie huwelijk zal voor altijd en eeuwig zijn.”  Bazuingeschal.

• 

• 

Raphael – The wedding banquet of Cupid and Psyche (fresco) – 1517

Met het drinken van de beker ambrozijn krijgt Psyche – net als de goden – het eeuwige leven. Er volgt een groots huwelijksfeest. Feest, feest, feest. Nectar en ambrozijn. Het eeuwige leven en de liefde moeten gevierd worden. Corona is niet welkom op dit feest. Afstand houden en mondkapjes zijn niet besteed aan mythologische goden.

François Boucher – Marriage of Cupid and Psyche

En tenslotte heeft ook Venus haar jaloersheid aan de kant geschoven en drukt Psyche aan haar moederhart. Haar zoon trouwt nu tenminste met een gelijke – een jonge godin. Met dank aan Amor, Jupiter en de hele familie.

Pompeo Batoni – The marriage of Cupid and Psyche

Psyche heeft nu voor altijd de eeuwige jeugd en om het huwelijksgeluk nog een niveautje hoger te tillen bevalt ze algauw van een dochtertje. Het meisje krijgt de – in mijn ogen bedenkelijke – naam Voluptas (Hedone bij de Grieken) wat zoveel betekent als plezier, genot en (wel)lust. Maar zij en haar ouders zijn wel hét bewijs van de immense macht van de LIEFDE – in hoofdletters.

In de serie: BEELDENDE KUNST en AMOR en PSYCHE

Verantwoording bij de diareeks

1. Benjamin West – Cupid and Psyche 1808

2. Louis Jean François Lagrenée – Amor and Psyche

3. Louis Jean François Lagrenée – Cupid and Psyche

4. Annie Louisa Swynnerton – Cupid and Psyche

5. Onbekend

6. Antonio Canova – Psyche Revived by Cupid’s Kiss (detail)

Er volgt later nog een logje (nawoord) met gebruikte bronnen.

Het is maar een datum

Tags

20 juli, Bruiloft, Columbia, Corona, Familie, Ine, Inflatie, Lief, Ouders, Ronde van Frankrijk, Sint-Amands, Terschelling, Wielrennen, Zimbabwe

20 juli – de 202de dag van dit schrikkeljaar. Nog 164 dagen tot het einde van het jaar.

Ik ben geen datum-fetisjist maar op de een of andere manier onthoud ik een aantal data vrij eenvoudig. 20 juli is zo’n dag. Wikipedia is natuurlijk een goede informatiebron om eens na te lezen wat er zoal op deze dag doorheen de geschiedenis is gebeurd. Veel namen en feiten zijn me totaal onbekend. Ik lees dat het vandaag de nationale feestdag van Colombia is. Gisteren las ik bij Sabine hoe streng de corona-maatregelen daar in Colombia zijn. Stel je voor dat die maatregelen (*) in België of Nederland zouden gelden … dan breekt er een volksopstand uit. Nu enkel een tweede coronagolf.

Het is wachten op echte wielerwedstrijden. Ik ben benieuwd of die er zullen komen. Het terugkijken naar oude beelden gaat al snel vervelen. De Ronde van Frankrijk eindigde verschillende keren op 20 juli. Eddie Merckx won in 1969. Luis Ocaña in 1973. Bernard Thevenet in 1975 (vóór Merckx) en Joop Zoetemelk in 1980 (na 5 tweede plaatsen). Allemaal op 20 juli.

Nog meer op 20 juli. Apollo 11 landt op de maan. 1969. Wij luisteren naar een transistorradiootje (op Camping Tante Doortje – Hoorn, Terschelling) naar deze historische gebeurtenis. In de Netflix-serie The Crown (seizoen 3) is er een mooie aflevering over deze maanlanding.

Op 20 juli 2011 sterft Lucian Freud – een schilder die ik erg bewonder. We zagen ooit een prachtige tentoonstelling van hem in Londen en een paar jaar later in Den Haag. Gelukkige verjaardag Peter A en Hanneke G. Ik zie op Facebook dat jullie jarig zijn. In Zimbabwe wordt op 20 juli (2008) het bankbiljet van 100 miljard (Zimbabwaanse) dollar ingevoerd. Ik heb dat jaar zo’n (waardeloos) briefje in mijn hand gehad. Officieel was de inflatie toen 2,2 miljoen procent.

Maar de belangrijkste 20 juli in mijn leven is natuurlijk de bruiloft van mijn ouders (zaliger) in 1955 in Sint-Amands aan de Schelde. Vandaag 65 jaar geleden. Eigenlijk is het niet juist wat ik schrijf. Er was natuurlijk nog geen sprake van de man die deze woorden typt. Hij – ik dus – zag pas het levenslicht in oktober een jaar later. Zij hadden die dag uitgekozen omdat mijn vader al vanzelfsprekend vakantie had (een leraar) en omdat alle bruiloftsgasten de volgende dag ook vrij waren: de Belgische nationale feestdag.

Wij gingen elk jaar op 20 juli uit eten met het gezin. Op restaurant. Dat was vaak op Terschelling waar we jaarlijks op vakantie waren. Toen ik zelf kinderen had en in Friesland woonde, was dat niet meer vanzelfsprekend. Dikwijls viel deze 20ste juli midden in onze zomervakantie en om dan even over te wippen vanuit Griekenland … dat was wat veel van het goede. Toch hielden we deze 20 juli traditie zolang en zo vaak mogelijk in ere.

Frans en Lutgart (20 juli 2003)

Ook hun gouden bruiloft (2005) herinner me nog goed want dat was nauwelijks drie weken na het afscheid van Ine. Het was fijn om toen weer veel familie te zien onder vrolijkere omstandigheden dan op een begrafenis.

En zou het toeval zijn dat ik vanochtend een lange Skype-babbel had met mijn zus in Spanje? Vast niet. We hadden dat niet bewust zo afgesproken. Wel fijn zo’n 20 juli moment. Ik drink vanavond een glaasje op hen beiden en op het leven. L’Chaim.

(*) Een paar bizarre corona-regels in Colombia: op weekenddagen mag je enkel buiten zijn afhankelijk van het laatste cijfer op je ID-kaart. Winkels moeten dat controleren. Idem voor de dag dat je boodschappen mag doen. Of auto mag rijden (altijd in je eentje). Mannen en vrouwen mogen niet op hetzelfde moment (dag) buiten sporten en dan nog maar gedurende enkele uren per dag. Fietsen mag enkel ’s ochtends. Wat zeuren wij dan over mondkapjes …

Even bijpraten (2)

Tags

Bank, Beira, Bruiloft, BTM, Familie, IDAI, Internet, Isabel, Moza-bank, Mozambique, Paus, Peaky Blinders, Uitnodiging, Weblog

Alweer een week niets toegevoegd op mijn eigenste stukje www. Hoe dat komt? Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. Ik ben niet drukker dan normaal. Ik lees wel maar niet opvallend veel vaker dan gebruikelijk. Ik reageerde de afgelopen dagen wel op stukjes van collega-bloggers maar ik vergat mijn eigen weblog. Vandaar dus een korte update (in slecht Nederlands). Even bijpraten …

Mijn bank-perikelen zijn nog steeds niet opgelost. Ik kan mijn ‘oude’ btm-bankpas wel gebruiken maar ik heb nog steeds geen toegang tot internet-banking. Dat betekent dat ik niets kan beginnen met mijn eurootjes op mijn Mozambikaanse bankrekening. Ook bij mijn derde bezoek verontschuldigden de dames van MOZA-bank zich. De twee systemen (BTM en MOZA) zijn nog niet volledig aan elkaar gekoppeld. Nog even geduld. Ik heb ondertussen wel mijn nieuwe rekening-nummers en bijbehorende NIB en IBAN-nummers gekregen. Mijn persoonlijke ‘economie’ draait weer uitsluitend op cash-geld. Wordt vervolgd …

De ene bruiloft is nauwelijks achter de rug of er liggen alweer drie uitnodigingen klaar. Omdat Isabels ouders tot eind oktober in Portugal verblijven worden wij geacht acte de présence te geven. Een oud-collega. Een neef. Een vage kennis van vroeger. Ik heb tweemaal ja gezegd en eenmaal nee. Mensen die ik nog nooit gezien heb en Isabel waarschijnlijk ook niet … nee … dank u. “Proficiat, eet smakelijk, proost en nog veel geluk samen”.

De paus is weer veilig terug in Vaticaan. Zijn rondreis in zuid-oost Afrika zit erop. Driemaal M. Mozambique, Madagascar en Mauritius. Veel media-aandacht. Ook wij keken een paar dagen naar het achtuurjournaal. ‘Vrede en verzoening’ waren de sleutel-woorden tijdens alle interviews en toespraken. Heel veel speeches met voortdurend de Mozambikaanse president in beeld. Het is tenslotte verkiezingstijd. Waar nauwelijks aandacht voor is (was) … na IDAI, de storm die Beira (tweede grootste stad van Mozambique) trof, zou de paus zeker deze streek bezoeken en in gesprek gaan met overlevenden. Dat is dus niet gebeurd. Waarom niet? De burgemeester van Beira is van de oppositiepartij MDM (en ook presidentskandidaat) en zou anders teveel aandacht krijgen. Let op … dit zijn mijn woorden. Verder hoor ik daar niemand over. Klik HIER voor een kort verslag en enkele foto’s.

We kijken af en toe een aflevering van ‘Peaky Blinders’ maar vaak is Isabel te moe en gaat haar figuurlijke kaarsje al rond negen uur uit.

Bron: Pixabay

Zeker na een dag als gisteren wanneer de ‘baas’ haar tot half acht bezighoudt. Deels voor prive-zaken maar ja … dat zijn verworven rechten van het hoger management. Einde werktijd is officieel 17u. Compensatie? Vergeet het maar. Vanochtend liep de wekker gewoon om 5.10 af en vertrok mijn lief om 6.15 naar kantoor in de stad.

Ik ga zo mijn lessen voor morgen voorbereiden want dat gaat ook gewoon door. Daar ben ik blij mee. Daarna ga ik de maandelijkse waterrekening betalen en klagen dat die veel te hoog is. Belachelijk hoog. Dus weer een hoop … gedoe. Het houdt me wel actief zullen we maar zeggen. Ik wil uiteraard positief eindigen …

Nabeschouwen

Tags

Bruiloft, Familie, Feest, Mozambique, Vrienden

Veel heb ik niet te vertellen over de bruiloft van schoonzusje Aldovanda en Andrew. De bruidegom is weer naar Canada vertrokken. Aldovanda is druk met alle mogelijke sociale media. Van Facebook tot WhatsApp-status, van Instagram tot haar eigen YouTube-kanaal. Het geeft haar vast wat afleiding nu haar kersverse echtgenoot Afrika weer heeft ingeruild voor het Noord-Amerikaanse continent. Hij woont en werkt sinds afgelopen maart in Toronto. Zij hoopt hem daar in oktober of november voor het eerst te bezoeken. Ik heb persoonlijk een wat andere fantasie bij ‘witte broodsweken’. Maar het gaat niet over mij of over ons.

Eerst maar eens een foto.

Andrew en Aldovanda Alexander – Sampaio

De bruid zag er stralend uit en heeft ook nu nog steeds een glimlach van oor tot oor. Ze kijkt zeer tevreden terug op haar (droom)huwelijk. Twee dagen feest met heel veel familie en vrienden van de bruid. Ze kwamen uit Portugal, Zimbabwe, Zuid Afrika en uit bijna alle Mozambikaanse provincies. Dat in schril contrast met de twee gasten van de bruidegom. Zijn broer vloog over uit Barcelona en een jeugdvriend uit Belfast. Jammer dat de rest van zijn familie verstek liet gaan. Zij hebben daar vast een goede reden voor – die ik niet ken – maar voor mijn schoonvader is het toch een teleurstelling. In de (Afrikaanse) traditie is een huwelijksfeest toch vooral het samenkomen van TWEE families.

In tegenstelling tot onze bruiloft in 2013 koos het jonge echtpaar voor twee dagen feest vieren in ‘het wit’ en in ‘pak met stropdas’. Geen Afrikaanse details, geen capulana’s. Dat was een beetje buiten de waard gerekend want schoon-papa had wel degelijk twee culturele dansgroepen geëngageerd. Een exotisch detail voor de Ierse gasten. Er werd veel gedanst, veel gedronken en het aantal speeches was gelukkig op één hand te tellen. Mooie dagen.

Nog een paar wetenswaardigheden. Alles begint hier té laat. Je nodigt je gasten uit tegen 14u en dan mag je blij zijn dat om 15.30 de helft is komen opdagen. Zo ook op deze beide huwelijksdagen. Op de eerste dag kwamen er uiteindelijk 14 mensen niet opdagen. Dat valt de gewone bezoeker niet op maar de familie wel. Jammer, er is wel voor hen betaald en dat in combinatie met andere vrienden die de uiteindelijke lijst van 170 genodigden niet hebben gehaald. Een beetje zuur. Ook het tegenovergestelde gebeurt. Broer Nando – hij woont in Zuid Afrika – werd uitgenodigd. Vier plaatsen zijn voor hem voorzien. Hij arriveert de dag voor de bruiloft met negen mensen. En denk je dat die extra bezoekers iets hebben geregeld om te overnachten? Nee, natuurlijk niet. Dus schoon-mama belt haar kennissenkring om slaapplekken te organiseren. Uiteindelijk geven wij ook onderdak aan ‘mensen van ver’. Op zondagnacht slapen er zelfs negen mensen bij ons.

Het is juister te zeggen: maandagochtend. Na het officiële feest nodigde Isabel nog een paar mensen uit om nog even na te borrelen op onze veranda. ‘Een paar’ verandert algauw in twintig feestvierders. In diverse stadia van dronkenschap. Rond half drie waande ik me in een Italiaanse film met slapende, lallende en ruziemakende mensen. Isabel en ik hebben uiteindelijk het gros in onze auto’s gezet en ze afgeleverd op verschillende adressen. De rest lag te pitten op de divan, matjes op de grond en in onze extra slaapkamers. Een uurtje later ging de zon op.

En dat was het dan? Nee, we werden bij Isabels ouders op maandag verwacht voor een ‘na-praat-lunch’. Met precies dezelfde mensen waarmee we op de donderdag voor de bruiloft een ‘voor-praat-lunch’ hadden. Eten en drank in overvloed. Dat laatste heb ik zeer deskundig kunnen beperken. Joepie. En wat was het fijn om gisteravond met z’n tweetjes te eten en daarna een aflevering van Peaky Blinders te kijken. De rust is weergekeerd.

1000 vragen aan mezelf (26)

Tags

1000 vragen, Avek, Bruiloft, Chic, Decadent, Familie, Fotoboek, Mozambique, New York, Parachute, Steden, Twin Towers, WTC, Zwembad

Daar gaan we weer. Vijfentwintig vragen. De antwoorden ga ik er nu aan toevoegen.

451. Wanneer heb je voor het laatst foto’s ingeplakt?

Auw. Meteen een pijnlijke vraag. Veel te lang geleden is het eerlijke antwoord. Ik heb heel wat jaren trouw fotoalbums gemaakt. Meestal liep ik een jaar – soms iets meer – achter de feiten aan. Ik denk dat het laatste album gedateerd moet worden ergens halverwege de jaren negentig. Op zolder staan kartonnen dozen met lege fotoboeken en dozen met keurig gerangschikte fotomapjes. Vaak met knipsels of foldertjes van bezochte musea of kastelen. Ook kaartjes van theatervoorstellingen zitten opgeslagen in de eerder genoemde kartonnen dozen. Stilaan vrees ik dat uitstel dit keer afstel wordt. Heb ik dan na – pak ‘m beet – 1996 niets meer ingeplakt? Nee, maar ik ben wel trouw digitale albums beginnen maken vanaf 2002. Daar is sinds twee jaar ook de klad ingekomen. Goed … het lijstje met to do zaken is weer wat langer geworden.

452. Waarover ben je onlangs van mening veranderd?

Over een uitgewerkt onderdeel van de bruiloft van mijn schoonzusje. Maar de vader van de bruid wilde er niets van weten en dreigde zelfs … censuur … dus ben ik bijgedraaid en veranderde van mening.

453. Wanneer had je het liefst een dag in bed willen blijven liggen?

Afgelopen zondag. Dan had ik de tweede dag van het huwelijk van Aldovanda en Andrew kunnen overslaan. Teveel van hetzelfde … overdaad schaadt.

454. Geloof je in een open relatie?

Ja … is mijn eerste (naïeve) antwoord maar ik weet ook dat dat in de realiteit niet werkt.

455. Welke wet zou je invoeren als je minister-president zou zijn?

Zo eenvoudig kan een minister-president geen wetten invoeren. Daar komt heel wat meer bij kijken. Maar mocht het kunnen dan zou ik vast iets willen veranderen aan de grote ‘inkomens-ongelijkheid’ en zou ik veel grotere budgetten beschikbaar stellen voor ontwikkelings-SAMENwerking, kunst en cultuur en het daarbijhorende onderwijs.

456. Wat zou je doen met een miljoen?

Allereerst heel blij zijn en vervolgens er een nachtje of wat over nadenken. Er volgt vast ook een serieuze babbel met de kinderen. De belastingen snoepen dan waarschijnlijk de helft op. Blijft er vijf ton over. Dan ga ik vast wat rondkijken om mogelijk iets van ‘vastgoed’ te kopen – misschien wel aan zee … En toen liep de wekker weer af en bleek dat miljoen een droom te zijn.

457. Hoe heette je favoriete knuffel?

Ik weet het niet. Ik herinner me een teddybeer en die noemden we ‘Fortje’. Het was een cadeautje bij Fort-koffie – waarschijnlijk gespaard met punten.

Koen – net 2 jaar geworden – gaat naar bed.

Op foto’s zie ik mezelf wel met een beer maar herinneringen heb ik er niet bij.

458. Wat was je verste reis?

Dat is een beetje lastig om op te antwoorden want daarvoor heb je een vast vertrekpunt nodig. Neem ik daarvoor Boechout – waar ik ben geboren? Of Friesland waar ik 10 jaar heb gewoond of Bergen op Zoom of Mozambique? Verre reizen zijn Beijing (China), Lombok (Indonesië) of Inguazu (het drielandenpunt Brazilië / Argentinië / Paraguay). En wat te denken van San Francisco (USA)?

459. In welke houding slaap je het lekkerst?

Op mijn rechterzij. Mijn rechterbeen bijna helemaal gestrekt en mijn linkerbeen een beetje geplooid en over het andere been gedrapeerd. Daarbij lig ik uiteraard ook deels op de rechterkant van mijn buik.

460. Naar wie ga je toe met je problemen?

Mijn meest directe kringetje. Namen hoef ik hier niet te noemen.

461. Voor wie ben je een inspiratiebron?

Dat vind ik een groot woord. Uiteraard hoop ik dat ik mijn leerlingen (en /of acteurs (m/v) etc) inspireer en als mijn kleinkinderen dat later ook doen ben ik nog trotser dan dat ik dat nu al ben.

462. Wanneer heb je voor het laatst een zonsopgang gezien?

Vandaag en bijna dagelijks. Laat ik zeggen zes dagen per week. Ik drop Isabel vijf dagen per week bij het station van Beluluane. Daarna rij ik de zon tegemoet – het is dan 06.25 / 06.35u. In deze periode van het jaar komt dan de zon tevoorschijn. Ik ben  op weg naar mijn eerste uurtjes lesgeven van 7u tot 9.15u

463. Hoe hoog was het hoogste gebouw dat je hebt bezocht?

In 1995 – het World Trade Centre in New York. 417 meter. Dat is dus één van de ingestorte torens. Heel wat jaren voor de aanslag.

464. Kunnen mensen op je bouwen?

Figuurlijk wel, hoop ik. Ja dus, dat weet ik eigenlijk wel. Ik ben betrouwbaar en loyaal.

465. Wat is het wildste dat je ooit hebt gedaan?

Een parachutesprong in Namibië. Maar om dat nu ‘wild’ te noemen is overdreven, want alles is uiteraard perfect uitgelegd en begeleid. Ik herinner me een nachtelijk avontuur met twee andere mannen en drie of vier vrouwen. Medestudenten. Een nachtelijke (AVEK) sessie in het kader van ‘Project Decadent’. Nep-champagne, een tiental slagroom- en fruittaarten, pakken vla, glaasjes advocaat, fruit en bussen slagroom. In het ‘Fries’ op het Schavernek. Eerst heel bescheiden een glaasje. Hier en daar een likje slagroom op een neus. Een druif of een stukje mandarijn verplaatst zich van mijn lippen naar een andere, vragende mond. Langzaamaan ging er een blouse uit en een spijkerbroek … Lingerie wordt zichtbaar. Een eerste toefje slagroom in een langslopende decolleté. Dat moest dan vervolgens worden … euh … de rest fantaseer je d’r zelf maar lekker bij.

466. Koop je vaak nieuwe kleren?

Nee. Een langer antwoord is overbodig.

467. Zou je een deel van je intelligentie willen inleveren voor een oogverblindend uiterlijk?

Laten we hopen dat de domste vraag van dit stukje bij deze is gesteld.

468. Heb je ooit een stille aanbidder gehad?

Ja, het werd wat gênant toen het bijvoeglijk naamwoord ‘stille’ niet meer van toepassing was.

469. Wat is je favoriete stad?

Te moeilijke vraag. Nee, een gemakkelijke vraag maar uitermate moeilijk om te beantwoorden. Barcelona. Rome. Antwerpen. New York. Ik beperk me tot deze vier steden maar Krakau, Parijs, Brugge, Firenze kloppen op de figuurlijke deur. Ook niks mis met Gent, Amsterdam, Stockholm, Riga, Sevilla, Marseille, Goes, Leeuwarden, Porto, Rio de Janeiro, Fredrikstad. Ik ben nog nooit in Sint Petersburg en Boedapest geweest maar ik kan me voorstellen dat zij onmiddellijk in mijn top 5 kunnen verschijnen.

470. Wat zou je je toekomstige zelf willen vragen?

Iets serieuzer studeren dan de huidige versie van mezelf heeft gedaan. Goed muziekonderwijs volgen en dat niet te snel opgeven.

471. Zou je ook bij je partner blijven als je omgeving hem afkeurde?

In mijn geval is de ‘hem’ een ‘haar’. Ik denk het wel maar dat is me gelukkig niet overkomen. De omgeving keurt trouwens vooral het effect dat de partner heeft op mij. Veel minder de partner zelf.

472. Wanneer heb je voor het laatst iets gebakken?

Telt een ei en een tosti ook mee? Dan moet ik antwoorden: vanochtend. Mijn laatste taart kwam vorige week uit de oven.

473. Voor welke gelegenheid was je voor het laatst chic gekleed?

Dat mag duidelijk zijn. Afgelopen weekend tijdens de tweedaagse bruiloft van mijn schoonzusje en haar kersverse echtgenoot.

474. Wat is je favoriete uitdrukking?

Heb ik die? Ik weet het niet. Ik antwoord gemakkelijk: “Ja, dat is waar” maar dat is geen uitdrukking. Ik blijf voorlopig het antwoord schuldig. In hele kleine familiekring is dat:“Thank yourself” – ik hoor nu mijn kinderen op afstand gniffelen.

475. Wat staat er op de laatste foto die je hebt gemaakt?

Voetjes in het water

De foto is uiteraard het antwoord op de vraag. Afgelopen maandag-namiddag na de bruiloft. Eerst werd er nog gezamenlijk geluncht bij mijn schoonouders. Daarna trok het ‘jonge grut’ naar onze tuin met zwembad. Op de foto van links naar rechts. Ana, Mangaze, Mathew, Aldovanda (de bruid), James en Andrew (de bruidegom). Ik was de enige die wel in het zwembad dobberde, de rest vond het te koud. De watjes.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Aftellen

Tags

Aftellen, Bruid, Bruiloft, Das, Getuige, Huwelijk, Mozambique, Noord-Ier, Padrinho, Schoonzusje, Stropdas

Voor A – mijn schoonzusje – is het aftellen nu echt begonnen.

Nog vijf dagen …

Zaterdag trouwt ze. Haar aftellen is afgelopen oktober al begonnen toen ze ten huwelijk werd gevraagd. Na wat wikken en wegen kwamen 17 en 18 augustus uit de bus gerold als trouwdata. Ja, dat is geen fout. In Mozambique duurt een (traditionele) bruiloft twee dagen. Soms zelfs drie. Haar aanstaande echtgenoot is zaterdag aangekomen in Maputo. Hij woont en werkt in Toronto (Canada). En om het nog iets internationaler te laten klinken … hij is een Noord-Ier. Een Brit dus, inclusief rood haar en rode baard en een heel wit velletje. Ze hebben elkaar twee jaar geleden in Lissabon ontmoet.

Ik ben haar ‘Padrinho’. Een mix van peter en getuige. In het Engels gebruik je daarvoor het woord: ‘Godfather’. Met andere woorden de persoon die de bruid bijstaat met goede raad (als daar naar gevraagd wordt). En natuurlijk ook voor hand- en spandiensten. Soms geld of om een goed woordje te doen bij een sollicitatie. De bekende ‘kruiwagen’. Dat laatste is niet echt nodig want zij heeft een prima baan bij PWC-Mozambique.

Ik moet twee dagen opdraven in pak met stropdas. En let op … dat moet elke dag een ander pak zijn en moet uiteraard matchen met de garderobe van mijn eega. We zitten tenslotte twee dagen aan de hoofdtafel te schitteren (ahum) naast bruid en bruidegom. Helemaal mijn ding … maar niet heus. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst twee dagen na elkaar een das heb gedragen. Ik denk tijdens mijn stageperiode als leraar ergens halverwege de zeventiger jaren. Ik heb mijn zwager al gevraagd of hij mijn dassen wilt strikken want dat zit niet in mijn systeem. En om dat nu via YouTube te leren … nee, dankjewel. Mogelijk vraag je je af wat ik dan op mijn eigen bruiloft droeg. Nou, geen stropdas. De eerste dag een lichtgekleurde, zijden foulard (halsdoek). De tweede dag droeg ik een Afrikaans – op maat gemaakt – overhemd – zonder das. De aanstaande bruiloft is een stuk traditioneler. Mijn schoonzusje droomt van een Hollywoodbruiloft – zoiets als in de film, met veel bruiloftsdames die allemaal hetzelfde gekleed zijn. Ik geloof een stuk op twaalf … geen kindjes. … en zonder Afrikaanse details. Wel vuurwerk en een over-the-top-taart. Twee taarten by the way … twee dagen, weet je wel!?

Er is nog wat werk aan de winkel. Ook voor mij. Overleg met de DJ en met de MC. Afkortingen die internationaal gebruikt worden denk ik. De MC is een dame die ik ken van andere evenementen. Een bruiloft van een goede vriend en zij presenteerde de show die ik onlangs in Mozambique regisseerde. Ik moet zelf mijn speech nog voorbereiden. In het Portugees en ik wil geen papiertje gebruiken. Liever wat grammaticale fouten dan een voorgelezen boodschap. Dus ook Padrinho Koen is aan het aftellen …

Woman in red

Tags

Bruiloft, Film, Isabel, Mozambique, Rode jurk, Xigiane

Was dat niet een film? Woman in red. Met zo’n opwaaiende rode jurk. Zo’n beetje als de iconische foto met Marlyn Monroe.

Zoals ik het ook gisteren zei: “Dit weekend houd ik het kort.” Vandaag nog korter dan gisteren. Niet omwille van de zomertijd want in Mozambique wordt de klok niet / nooit verzet. Maar omdat we twee dagen te gast zijn op een bruiloft.

Wij zijn d’r klaar voor. Op naar de bruiloft van J & W

In de serie #25/40