Te druk met de voorstellingen van IN HET SPOOR VAN DE STIER in Goes om ’s nachts nog na te denken over een logje. Zaterdagavond speelden we de laatste voorstelling. We worden overspoeld met complimenten. Heel fijn, hartelijk dank. Nu weer terug naar de dagelijkse realiteit. Toch nog twee foto’s …
Foto: Hans ColijnFoto: Patrick van Iersel
Een zoekplaatje? Misschien wel een beetje. Of alle 123 (m/v) muzikanten, dansers, artiesten, zangers, acteurs enz op de foto staan, denk ik niet. Tel er gerust nog zo’n 60 mensen bij op die achter de schermen werken (kostuums, grime, kapsels, catering, decorploeg, enz dan krijg je een indruk waar de schrijver van dit logje zich ophield de laatste tijd.
De eerste zondag van september … Bloemencorso in Zundert. Ik ben in de buurt dus wat dacht je? Natuurlijk ben ik van de partij. Dankjewel voor de uitnodiging. Het was een beetje thuiskomen bij zoveel corso-vrienden.
Zoekplaatje? Nee, ik denk het niet. En als de 2de doorkomst op zich laat wachten, vindt Omroep Brabant twee oud-gedienden op de eerste rij van de tribune.
Foto: Jules Vereecken
Maandag. Wat staat er nu op het programma? Inpakken en hop … huiswaarts keren … Mijn hart maakt alvast een klein sprongetje.
Deel 1.Kunstmuseum Den Haag heeft een grote tentoonstelling met werk van Paula Rego. Een Portugees, Britse schilder. Of moet je ‘schilderes’ zeggen? Jammer genoeg is het museum nu gesloten maar ‘ze’ blijft nog even hangen tot 22 maart 2022. Iets om naar uit te kijken. Ondertussen lees ik wel hier en daar wat over haar werk. In eerste instantie lijkt het tamelijk realistisch. Kijk maar naar het schilderij hieronder. Het museum heeft ook een boeiende podcast gemaakt over Paula Rego waar ik met interesse naar luister. Wel op een iets andere manier dan mijn gebruikelijke. Meestal luister ik podcasts in de auto. Heerlijk. Maar verhalen die gaan over beeldende kunst wil ik horen mét ‘het plaatje’ d’rbij. Dat doe ik thuis, niet in de auto. Onderaan plaats ik een link naar nog twee andere podcasts over kunst.
Mijn geliefde collega-blogger (en top-reageerder) Rietepietz heiligt één principe: “Kunst. Ik moet gewoon kunnen begrijpen wat ik zie, uitleg moet overbodig zijn.” Het zijn niet letterlijk haar woorden maar hier komt het wel op neer. Ik begrijp deze wens. Als verteller bij het bloemencorso in Zundert weet ik dat het publiek ook graag iets meer hoort over de achtergrond van het ‘beeld’ dat aan hen voorbijtrekt. Dat is ook wat ik in Mijn Digitaal Lockdown Museum probeer te doen.
Dus wat ziet Rietepietz en wij hieronder? Een serieus kijkende man met een blauwe broek, geblokt hemd, opgestroopte mouwen, stevige werkschoenen, donkere sokken, een witte schort en een rood doek met witte vlekjes in zijn rechterhand. En we zien een roodharig, naakt jongetje. Het jongetje ligt stijf op de rechterknie en de linkerhand van de man. Voor hem staat een zwarte emmer met ijzeren handvat. Verder is er in de ruimte niets te zien. Een donkere muur, een lichte vloer en misschien zoiets als een drempel of dorpel waar de man op zit. Mogelijk zit hij op een onzichtbaar krukje.
Er doet zich meteen een probleem voor. De titel van dit stukje is ook de titel van het schilderij. ‘Geppetto wast Pinokkio.’Dat is natuurlijk niet een echt probleem maar onmiddellijk kijk je dus met deze extra informatie naar dit schilderij. Ik ga ervan uit dat Riet en wij weten wie Geppetto en Pinokkio zijn.
Zien we nu een jongen of zien we een houten pop? Dat is natuurlijk de kracht van dit schilderij. We weten het niet. Dit schilderij vertelt dus heel nauwkeurig het begin van het sprookje van Carlo Collodi. Houtbewerker boent zijn … tja, wat is hij? Een houten pop of nu al een echte jongen?
Waarschijnlijk moet je nu je ‘Disney-beelden’ uitschakelen. Deze Geppetto lijkt in bijna niets op de oude, goedlachse man met een brilletje voor op zijn neus, witte snor en haardos. Ook deze Pinokkio lijkt nauwelijks op het vrolijk kereltje met jagershoedje, rode korte broek, gele bloes, blauwe strik en witte handschoenen.
Tot zover het eerste deel. Kijk naar het schilderij, misschien vind je het mooi, mysterieus, naar, saai … of wat dan ook. In deel 2 vertel ik wat meer. Wat je dus niet ziet zo op het eerste zicht. De verfoeide uitleg, weet je wel. Sla het gerust over. Tot morgen.
Geppetto wast Pinokkio – 1996 – Paula Rego – Pastel op papier
Deel 2. Omdat ik al wat andere schilderijen van Paula Rego zag, herken ik een thema. Bewerkte sprookjesfiguren. Nooit vrolijk, eerder donker, duister en ongemakkelijk. Een fee met een bloot jongetje (ook Pinokkio). Jongetjes, mannen en (oudere) vrouwen in zwarte ballet-tutu’s. Een ezelskop. Sneeuwwitje en haar stiefmoeder. Er valt weinig te lachen. Terug naar deze ‘Pinokkio’. Er is weinig vrolijks te zien. De verstijfde houding van het blote jongetje op de schoot van een man die hem duidelijk in de greep heeft. Zijn armen zijn naar achteren getrokken. Hij houdt zich stijf als een plank. Een mooie vergelijking omdat we weten dat het Pinokkio is. Is dit een nachtmerrie of een verwijzing naar pedo-gedrag van de man? Ik weet het niet. Deze kerel straalt nauwelijks liefde uit. Geppetto de poppenmaker uit het sprookje werkt met beitels, mesjes, gutsen, vijlen en schuursponsjes. Deze man oogt meer als een slager, de messen kunnen we er gemakkelijk bij bedenken. Heeft de bloedrode lap een symbolische betekenis? Waarschijnlijk wel, althans in mijn verbeelding en dat is natuurlijk iets dat het schilderij – de schilder – veroorzaakt.
Weet je wat een Piëta is? Dat is het woord dat wordt gebruikt voor elke afbeelding van Maria met een dode Christus op haar schoot. Waarschijnlijk vind je het te ver gezocht om dit schilderij daarmee te vergelijken. Natuurlijk weet Paula Rego heel goed dat die associatie er is bij de (geoefende) toeschouwer. Dan moet je je dus afvragen of het jongetje dood is of niet. Natuurlijk is een houten pop dood, daar bestaat geen misverstand over. Maar Pinokkio wil heel graag levend zijn als een echte jongen. Het verhaal van dit schilderij scharrelt dus ergens tussen een duistere sprookjeswereld en het echte leven.
Wat je niet kunt zien op dit schilderij is een familie-weetje. De schoonzoon van Paula Rego heet Ron Mueck. Hij is een beroemde Australische beeldhouwer die opgroeide in een familie van poppenmakers. Of hij model is geweest voor deze Geppetto weet ik niet maar dat is zeker niet uit te sluiten. Mueck maakt hyper realistische beelden van baby’s, kinderen, jonge en oude mensen. Soms in ’t klein, soms in het heel groot. Ik zag een paar van zijn fascinerende beelden in Museum Voorlinden.
Ik kijk uit naar de dag dat ik in Den Haag het werk van Paula Rego met eigen ogen kan zien. Fascinerend werk met een mysterieuze, verontrustende ondertoon.
Ja, het corona – covid-19 spook waart nog steeds rond in mijn hersenpan. Bij wie niet trouwens? Mijn zomer staat in het teken van bezoekjes afleggen, het nieuwe schooljaar voorbereiden en GOES 2022. Dat laatste zou eigenlijk GOES 2021 zijn maar alles werd een jaar uitgesteld.
Meer dan me lief is volg ik de corona-maatregelen – opgelegd door diverse overheden – op de voet. Het begon natuurlijk met de verplichte PCR-test voor vertrek. Gelukkig kreeg ik te horen dat ik negatief regeerde op dat vervelende staafje in mijn neus. Op het vliegveld van Maputo moest ik de negatieve test wel drie keer laten zien. Met veel gesukkel kreeg ik uiteindelijk ook een verplichte corona-app, die ik voor mijn transfer in Rome nodig had, gedownload.
Zowel in Addis (Ethiopië) als in Rome (Italië) werd mijn negatieve PCR-test gevraagd voordat ik aan boord van het vliegtuig mocht. Op Schiphol werd me niets gevraagd. Ik schreef al eerder dat ik verbaasd rondkijk in Nederland dat er nauwelijks iets te merken is van beperkingen. Enkel in het openbaar vervoer moet ik (men) een mondkapje dragen. Maar als je iets eet of drinkt mag het natuurlijk even af. Op NS-stations geen anderhalve meter maar ‘5 tegels afstand’.
Afstand houden – in de praktijk zie ik dat nauwelijks. In een overvolle trein sta ik opgepropt tussen Russische jongeren, jonge meiden op terugweg van het strand, grootouders met kinderen en forenzen. Voor het eerst in mijn leven biedt iemand mij een opklapstoeltje (zitplaats) aan. Zucht, slik. Het is dus te zien dat ik bij de 65+groep hoor. Ik bedank vriendelijk.
Ik vind het rechter mondkapje (uit Duitsland) ietsjes prettiger in gebruik dat het linker.
Half juli ging ik samen met Hanneke op vriendenbezoek naar Duitsland. Ik schreef er al eerder over. Als ik me heel strikt had gehouden aan de regels was ik misschien wel niet gegaan. Ik werd niet één keer gecontroleerd, ook niet bij de grens. In winkels ben je verplicht een mondkapje te dragen. Dat doe ik dan ook. Brave burger.
In Nederland bezoek ik concerten, de bioscoop, een museum. Er wordt niets gecontroleerd of gevraagd. Ik schuif geregeld aan op een buitenterras. Ik bezoek vrienden (zonder te knuffelen). Ik volg mijn gezond verstand.
Overal in Leeuwarden lees je op de stoep deze oproep
Mijn dochter en haar twee meiden hebben een vakantie in Noord-Frankrijk geboekt en ze zouden het fijn vinden dat ik een paar dagen langskom. Dat doe ik graag. Maar hoe? Met de trein of met een huurauto? De trein is best duur en dan kom ik in drie landen: Nederland, België en Frankrijk. Elk met eigen regels. De regels in Frankrijk worden strenger. Ook met de auto moet ik me houden aan corona-voorschriften.
Reisbeperkingen voor Frankrijk vanaf 8 augustus (info: ANWB)
Digitaal Corona Certificaat. Was het maar zo simpel. Ik krijg dat niet voor elkaar. Nog niet. Ik ga het verhaal niet te uitgebreid maken. Heel in het kort. Ik ben 2x gevaccineerd met COVISHIELD. Dat is de Indiase variant van AstraZeneca. Met een klein (niet onbelangrijk) verschil: er worden geen QR-codes bijgeleverd. Ik kan dus mijn vaccinatie niet digitaal opslaan. Gelukkig heb ik wel stempels in mijn ‘gele boekje’. De GGD-Utrecht zoekt naar een oplossing voor mij en vele tienduizenden lotgenoten.
Op het journaal en in de krant lees ik dat Frankrijk en Nederland steekproefsgewijs grenscontroles houden. Ik twijfel of ik naar Frankrijk ga want ik zal ook in elk restaurant, bar, zelfs de buitenterrassen mijn ‘passe sanitaire’ (gezondheidspas) moeten tonen. Zucht. Grrr.
Ik bel de avond voor vertrek ongeveer 15 minuten met mijn dochter. Ze bevestigt dat je inderdaad geen terras opkomt zonder die controle. Na een paar minuten neigen we allebei naar ‘dat moet ik niet doen, ik blijf in Nederland’. Tien minuten later besluit ik het toch anders. Ik ga wél en word ik aan de grens (bij De Panne – Duinkerken) tegengehouden – dikke pech – dan draai ik om ga terug. Bij haar logeeradres vermijden we restaurants en bars. Ik kan ook op een drie-pits-fornuis ‘thuis’ koken.
Ik zie geen hond bij de grens, ook geen controleurs. Ik ben op vakantie zonder passe sanitaire maar wel met mijn gele boekje. De volgende dag maken we een grote wandeling. We zien een weide ingericht als caféterras, met ligstoelen en geïmproviseerde tafeltjes. Een container doet dienst als tijdelijk bar.
In de buurt van Cap Blanc Nez
We zoeken een plekje. Catelijne gaat de drankjes en ijsjes bestellen. Ik blijf op afstand. Haar digitaal corona certificaat wordt gescand. Ook ik moet me melden. In keurig Frans leg ik uit dat ik in Afrika woon, tweemaal ben gevaccineerd maar geen QR-codes heb. Ik toon mijn gele boekje. Ik word goedgekeurd. Yes, oef.
Ook de volgende dag gebruik ik dezelfde strategie. In een speeltuin met trampolines en in een restaurant. Ik word elke keer goedgekeurd na mijn charmante praatje. Of ze een oogje dichtknijpen of niet, dat weet ik niet. Ik ben blij dat ik me niet bang heb laten maken en wel op bezoek ben gegaan. Ben ik asociaal bezig, breng ik anderen in gevaar? Ik vind van niet. Nee, natuurlijk niet.
Een bliksembezoek aan mijn zus in Spanje schrap ik wel van mijn wensenlijst. Snik. Er volgt nu nog één spannend moment. Opnieuw moet ik voor vertrek (naar Mozambique) een negatieve PCR-test met reisdocumenten kunnen voorleggen. Het testmoment staat al in mijn agenda. Mijn portemonnee protesteert heftig tegen deze noodzakelijke maar overbodige uitgave. 129 euro. Zucht.
En nog meer stom corona-nieuws. Het door mij zo geliefde CORSO in Zundert mag dit jaar niet uitrijden. Geen rijdend corso op de eerste zondag van september. Al het tweede jaar op rij. Er wordt nu een haalbaar plan uitgebroed en gepresenteerd aan de (lokale) overheid. De wagens wel tentoonstellen maar ze niet laten rijden. Wordt vervolgd.
ps. Ik probeer de komende weken het corona-onderwerp te vermijden op dit blog. Beloofd is beloofd.
Herfstvakantie in het zuiden en rond Allerheiligen gaan ook de Vlaamse scholen dicht. Eén week of misschien toch wat langer? We zullen het zien. En wat doe je dan als het advies is om thuis te blijven? Tv-kijken, spelletjes spelen, een bos- of strandwandeling. Puzzelen, een taart bakken, de lego weer eens sorteren want dat was je al lang van plan. Ik voeg er een ‘dierenspel’ aan toe.
Ik schrijf al enkele jaren stukjes in Corsief. Het wonderschone magazine over bloemencorso’s en dat van Zundert in het bijzonder. Mensen die me al wat langer kennen weten dat ik (ooit) zeer nauw betrokken was bij het grootste dahliacorso van de wereld. Begin dit jaar (of was het al vorig jaar?) bracht Corsief een themanummer uit. Thema: dieren. Dieren zijn een zeer geliefd onderwerp in het Zundertse corso. Deze praalwagens scoren vaak hoog – zeker bij het publiek. Ik heb voor Corsief een dieren-woord-puzzel gemaakt.
Ik was net een paar dagen voor het schrijven van mijn stukje met mijn schoonmoeder, schoonzusje en Isabel een dagje naar het Krugerpark geweest. Ik schreef al vaker over dit wereldberoemde park. Klik HIER. Ik heb een gids van dat wildpark in het Afrikaans. Erg grappig. Wist je bijvoorbeeld dat een nijlpaard in het Afrikaans een seekoei wordt genoemd? Ik leg zo uit waarom ik dit voorbeeld geef.
In bovenstaand rij zitten 16 (Afrikaanse) dieren verstopt. Horizontaal staan de dieren vermeld in het Nederlands en verticaal vind je dezelfde dieren met hun Afrikaanse naam. Je ziet vast in de bovenste lijn het woord nijlpaard. In de dertiende kolom verticaal lees je vrij onderaan: seekoei.
Vind jij de vijftien andere dieren? Klik op de woordpuzzel dan kan je de foto mogelijk wat vergroten. Het is geen prijsvraag dus je kunt gerust reageren bij de reacties. Zo kun je elkaar ook aanvullen. Ik ben benieuwd. Natuurlijk kunnen mijn volgers uit Zundert en omgeving ook meedoen maar jullie hebben mogelijk de antwoorden al gelezen in een ander stukje dat ik dit jaar schreef.
Eind oktober kom ik met de oplossing. Drie van de dieren hierboven zitten tweemaal (in het Nederlands en in het Afrikaans) verstopt in de puzzel.
Soms is het jammer dat ik niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn. Vandaag is het weer zo’n dag. Ik ben in Mozambique. De laatste gasten van de bruiloft vertrekken dit weekend en begin volgende week. Vanochtend vertrok Ana – die enkele weken bij ons logeerde – terug naar Portugal. Maandag vliegt ook Mangaze – broer van Isabel en Aldovanda – weer naar Lissabon. We zullen ze missen. Het was gezellig.
Vandaag zijn er twee zaken in Nederland die ik mis. De grote groep omroepers van het Corso in Zundert bezoeken vandaag alle bouwplaatsen. Twintig nieuwe creaties staan klaar om volgende week zondag door de straten van het geboortedorp van Vincent van Gogh te rijden. Mensen die me al langer volgen, weten dat ik een groot hart heb voor de grootste dahlia-parade van de wereld. Waarschijnlijk ook geen Corso dit jaar voor mij. Jammer. Snik.
Nog iets dat ik vandaag – vanavond – zal missen … de eerste aflevering van een nieuw seizoen ‘Beste Zangers’. Eén van de populairste (muziek)programma’s van AvroTros op de Nederlandse televisie. Waarom ik dit programma graag wil zien? Omdat Emma Heesters één van hen is. Misschien zegt de naam Emma Heesters je nog niet heel veel. Ze is nog niet ‘wereldberoemd in Nederland’ maar dat gaat veranderen. Let op mijn woorden.
Op YouTube is Emma al een ster met ruim anderhalf miljoen volgers. Kijk maar eens HIER. Anderhalf miljoen volgers voor een onbekende zangeres van drieëntwintig is heel veel. Waarschijnlijk vraag je je af waarom ik nu uitgerekend aandacht besteed aan Emma. Een heel klein beetje omdat ik (plaatsvervangend) trots ben dat zij haar carrière zo voortvarend aanpakt. Los Angeles, New York, Europese tournee, Zuid Korea, enzovoort. Als dertienjarig meisje deed zij eind 2008 auditie voor het openluchtspektakel Ubuntu in Goes. We waren meteen overtuigd dat Emma een prachtige stem heeft, een jong en groot talent. Zij kreeg de hoofdrol. Azina – het meisje dat op zoek gaat naar haar verdwenen broer en de grote Afrikaanse rivieren bezoekt.
Repetitie Ubuntu met oa Emma Heesters (Foto – Eddy Westveer)
Op de foto zie je van links naar rechts Hope (The Princess of Mbira), Fifi en Theresa. Drie Zimbabwaanse danseressen, zangeressen en muzikanten. Rechts – op haar knieën zit de jonge Emma. De auteur van dit blog kijkt in z’n script.
Repetitiefoto Ubuntu (2009) met oa Emma Heesters (Foto: Eddy Westveer)
Emma was niet het enige talent in deze muziektheater-productie. Ook Amir Vahidi, Cathalijne de Sonnaville (oa Soldaat van Oranje), Oumnia Guigui (oa The Voice of Holland), Bram Houg, Isabel Zoeteweij (oa Belle and the Beats) maakten deel uit van de jonge, talentvolle cast. En voor het gemak vergeet ik Boudewijn, Maria, Sjoerd en vele anderen. En vermeld ik nu geen succesvolle dansers, muzikanten en acrobaten. Mooie herinneringen waarin mijn twee werelden even samenkwamen. Nederland en Afrika.
Vanavond staat Henk Poort centraal bij ‘Beste Zangers’. Ik ben benieuwd wat Emma gaat zingen voor deze musicalster. Ik ga het later opzoeken en bekijken via ‘Uitzending gemist’ of YouTube.
Het is vandaag de eerste zondag van september. Bloemencorso in Zundert. Na vijftien mooie jaren hebben Ton en ik de figuurlijke microfoon aan de wilgen gehangen. Vandaag maken Monique en Wendy hun debuut als omroepers bij de hoofdtribune.
Monique en Wendy – Foto Edwin Wiekens BNdeStem
Ik ken beide dames al heel wat jaren. Zij speelden respectievelijk in Oosterhout en Roosendaal in toneelstukken die ik regisseerde. Ze gaan het geweldig doen, uiteraard op geheel eigen wijze. Het is mooi weer, wat let je nog om te komen kijken en luisteren naar het grootste dahliacorso ter wereld?
Dat was het dan. Na zestien keer hebben we de omroep-microfoon bij Corso Zundert overgedragen aan onze opvolgers. Monique en Wendy. Zij gaan het fantastisch doen. Dat kon je dit jaar al (een beetje) merken. Ton en ik kregen een zwart polo-shirt van onze collega omroepers. Met een prachtige cartoon van Bart B.
“Jullie mogen stoppen”
En als je dan een staand applaus krijgt van duizenden mensen bij de hoofdtribunes … dan hou ik het niet meer droog. Vechten tegen m’n tranen – met een mooi dahlia-boeket in mijn handen. Mijn ademhaling onder controle houden en doorgaan. En meteen … een grote omroep-fout maken. Hahaha. En wat ook bijzonder is, is hoeveel honderden mensen de afgelopen dagen in de tenten, op straat en op het tentoonstellingsterrein mij hebben bedankt en bedolven onder de complimenten. Ongelooflijk en heel veel ‘Dank U Wel’.
En dan is het maandagavond en rij ik weer naar huis. Een leeg huis om thuis te komen want mijn geliefde Isabel is nog in Mozambique. Aan het werk. Er zijn zo van die tijden dat we een echtpaar zijn waarvan de man op de grote vaart zit. Maanden van huis. Ik zit nu hier – in Nederland – ook aan het werk. Zij zit daar. (Snik, zucht).
Alleen thuis
De keuken is in geen dagen opgeruimd. Afwas van vier of vijf dagen. De tuin ligt er half verwilderd bij. De wasmand puilt uit. De ramen hebben in geen maanden een sopje gezien. Stiekem mis ik onze Todinho. Onze huishoudelijke hulp in Mozambique.
Ik ben vanochtend begonnen met een eind te maken aan deze ‘wildernis’. Er draait een was. Het beddengoed is verschoond. De badkamer heeft een beurt gekregen. De afwas is weggewerkt. Zometeen ga ik boodschappen doen. Fruit, groenten, sapjes, thee met verschillende smaakjes. Ik ga mijn dagelijkse stappen maken. En ik kan weer verder vooruit kijken … dacht ik. Ik zet de computer aan en …
Op Facebook zie ik honderden foto’s en filmpjes van Corso Zundert. Nog even nagenieten. Het blijft doodzonde dat twee buurtschappen niet konden meerijden door de Zundertse straten. Te riskant omdat er teveel (ruk)wind stond. Veiligheid boven alles. Het gemis van de Veldstraat en de Heikant kreeg ik niet uit mijn ‘systeem’ op zondag. Het knaagde aan mijn gemoed. Het beïnvloedde voor een deel het super-gevoel dat ik meestal heb. Maar als ik dan de intense vreugde zie van Robin en Gijs dan schiet ik opnieuw vol. En dat kan ik ook zeggen over de mensen van Helpt Elkander en Klein Zundert. Of de trots van Rijsbergen dat ze in het eerste rijtje zijn geëindigd.
En het werd een bijzondere jubel dit jaar. Iets anders dan alle voorgaande jaren. Een lang gerekte – deels uitgestelde jubel – van buurtschap Tiggelaar. Opnieuw laureaat, na tien jaar weer de eerste prijs. Hun Gevaarlijk Transport was indrukwekkend. Groots, speels, onverwachte bewegingen, zeer goed gebruik van figuranten. Een onbetwiste winnaar.
Waarschijnlijk zal het woord ‘Corso’ wat minder vaak opduiken op mijn weblog. Woorden zoals ‘Familie’, ‘Vrienden, ‘Zeilen’, ‘Azie’, Goes’ en ‘Vermeer’ zullen vast meer te zien zijn in mijn stukjes de komende dagen en weken.
De eerste zondag van september komt er weer aan. En dat betekent in de persoonlijke agenda: Corso Zundert. Voor de zestiende (en laatste) keer mag ik ‘Het grootste Bloemencorso van de Wereld’ aan elkaar praten bij de hoofdtribune. Een hele eer. Een jaarlijks hoogtepunt. In de twintig bouwtenten wordt op dit moment – zaterdagochtend – door heel veel buurtbewoners de dahlia’s op de wagens ‘getikt’. En dat gaat zo door tot in de kleine uurtjes van de zondagmorgen. ‘Tikken’ is een Zunderts werkwoord. Eerst wordt de stengel van de bloem verwijderd, dan gaat er een spijker door het hart van de bloem en die wordt op de juiste plaats op de wagen ‘gespijkerd’. Enfin, het gaat te ver om hier al het werk van maanden – door een paar duizend vrijwilligers – te beschrijven in dit kort logje.
Klik hieronder maar eens op de ontwerpen van dit jaar. Een foto-montage van alle twintig ontwerpen. Wat je natuurlijk niet ziet zijn alle bewegingen die veel van deze wagens in petto hebben. Of de muziek. Ook de figuranten en duwers zie je niet. Daarvoor moet je zondag of maandag in Zundert zijn. Kijk je mee?
En mocht je nog niet overtuigd zijn, er bestaat ook een korte promo-filmpje.
Omroep Brabant is van de partij. Mocht je niet naar het geboortedorp van Vincent van Gogh afzakken dan tonen we al dat moois via je eigen ‘kijkdoos’. Veel plezier.
Vaste volgers van mijn blog weten dat ik al meer dan vijftien jaar betrokken ben bij het grootste bloemencorso van de wereld. In Zundert. Op de eerste zondag van september mag ik deze parade – samen met Ton – aan elkaar praten bij de hoofdtribune. De praalwagens en muziekkorpsen leggen een parcours af van ruim 5 kilometer, door de Zundertse straten. Ook de carnavals-optochten van Oeteldonk en ’t Krabbegat heb ik vaak bezocht. En als kind de Narrenstoet in den Boshoek in Boechout. En de bezoeken van de reuzen in Antwerpen (Royal de Luxe). Ik heb dus een bepaald beeld bij dit soort parades / optochten.
In 2011 gingen we op vakantie naar Brazilië – met tweemaal een verblijf in Rio de Janeiro. Natuurlijk bezochten we de grote toeristische trekpleisters. Op de tweede dag vroeg ik een taxichauffeur om het parcours van het ‘Carnaval in Rio’ te rijden. Hij begreep mijn vraag niet. Wat blijkt … Carnaval in Rio – wat wij van de televisie kennen – rijdt niet rond door de straten van Rio maar enkel in de Sambódromo.
Panorama Sambódromo
Een straat / stadion speciaal gebouwd voor de optocht en shows van de samba-scholen. Zij rijden nauwelijks 700 meter, van de ene naar de andere kant. Ik was zo teleurgesteld. Ik had geen idee. We reden er naar toe en in mijn ogen zag ik eerder de tribunes van een Formule 1 circuit dan de plaats voor zo’n wereldberoemd feest. Lege tribunes, een lege straat … zeer saaie foto’s. Een illusie armer. Natuurlijk is dit anders tijdens carnaval – dat begrijp ik ook wel. (*)
Carnaval in Rio
In dezelfde vakantie waren we ook in Olinda en Salvador de Bahia. Een week voor carnaval. We zagen dus veel repetities en als ik de foto’s van Olinda mag geloven is dat het mooiste en meest authentieke carnaval van Brazilië. Veel meer te vergelijken met onze optochten. Gaan jullie wel eens naar optochten of parades? Welkom in Zundert – zondag 4 september in de straten en op maandag 5 september op het tentoonstellingsterrein.
Foto’s: Wikipedia
(*) Ook de Zundertse straten – zonder corso – zijn geen hoogtepunt en zul je dus niet terugvinden in toeristengidsen. Wel het van Goghhuis aan een van die straten.
Ik heb niet zoveel te vertellen vandaag. Laat ik dan maar een link plaatsen naar een YouTube filmpje. Een interview met Ton en mezelf in het TV programma De TisgZ over onze omroep-bezigheden bij het jaarlijkse bloemencorso in Zundert. Met als onverwachte video-gast Joop van Zijl.
Rendez-vous bij Corso Zundert ook dit jaar op de eerste zondag van september. 4 september 2016.
Koen Schyvens 