Mijn digitaal lockdown museum (#1)

Tags

Beeldende kunst, Covid-19, Erotiek, Liggend naakt, Lock down, Museum, Museum Voorlinden, Naakt, Nederland, Picasso, Schilderij

Bijna alles zit weer op slot. Heel veel winkels, restaurants, kroegen, theaters, musea. Ik kan dit lijstje nog heel wat langer maken. Economische schade voor heel veel ondernemers en mentale dreunen voor heel veel anderen. Voorstellingen, concerten, exposities die op het punt stonden om gepresenteerd te worden aan de ‘wereld’ blijven in de coulissen, de verhuisdozen en de opslagboxen. Restaurateurs proberen hun keukenvoorraden te slijten via sociale media. Ik schrijf niet wat ik van het beleid vind want dat doen al miljoenen anderen en we kunnen er toch niets aan veranderen. Ik ga voor een digitale, culturele booster-prik die ik graag met jullie deel.

Ik heb het plan om tot 14 januari 2022 – en eventueel langer mocht dat nodig zijn – elke dag iets kunstzinnigs – beeldende kunst – te plaatsen op mijn weblog. Mijn tijdelijk digitaal lockdown museum. Soms alleen een foto, soms met een woordje uitleg, een verhaaltje, een associatie. Mezelf kennende begin ik enthousiast en wordt ‘volhouden’ een dingetje, om het populair te zeggen. Goed, vandaag dag 1.

Liggend naakt (De voyeurs) – Femme nue allongée (Les voyeurs) 1955 – Pablo Picasso. Olieverf op linnen, 80 x 192 cm – Legaat van Jacqueline Picasso

Een relatief ‘laat’ werk. Een belangrijk thema in Picasso’s werk is de seksualiteit. Misschien wel zijn belangrijkste thema. Zijn obsessie was zo groot dat het lijkt of hij zich aan de seksuele fantasieën van een oude man heeft overgegeven. In vrijwel al zijn erotisch werk uit deze periode overheerst het voyeuristische element. De schilder en zijn vrouwelijk model worden bijna altijd beloerd door lelijke oude mannetjes, vaak in vreemde kostuums. Natuurlijk roept dat de vraag op: ‘Wie is de voyeur?’ Zijn dat de oude mannetjes? Is het Picasso zelf die naar zijn model gluurt. Of ben ik het? De toeschouwer met een spiedende blik op zijn werk en zijn modellen.

Een grappig weetje. De houding van deze dame is een echte ‘Schyvens-houding’. Niet persé het naakte, wel de manier waarop zij en ik het rechterbeen over de linker knie draperen. Ik zag het mijn zoon en kleinzoons ook zo doen. Best wel grappig.

Ik ben met Picasso begonnen. Hij blijft fascinerend. Hij en ik zijn allebei op 25 oktober geboren. Verder houdt elke overeenkomst op. Nou ja, ik hou ook van naakt. Ik begon vandaag met Pablo Picasso omdat ik van plan ben om in de tweede helft van januari 2022 naar museum Voorlinden te gaan. De grote duo-tentoonstelling Picasso – Giacometti. Hopelijk heb ik dan dit digitale lockdown museum kunnen sluiten en kunnen we weer volop genieten van museum- en theaterbezoek. We gaan het zien.

In de serie: BEELDENDE KUNST

Losse eindjes (#2)

Tags

Covid-19, Dimitri Leue, Familie, Londen, Lucky Luke, Quarantaine, Sinterklaas, Twitter, Woke

Gewoon een paar kleine onderwerpen. Niet een echt samenhangend stukje.

Mijn schoonzusje en haar man (op de vlucht uit ‘gevaarlijk’ zuidelijk Afrika) zijn gestrand in Londen. Ze mogen niet doorvliegen naar Dublin of Belfast, waar ze wonen. Ze moeten eerst verplicht 10 dagen in een quarantaine-hotel. Hoe vaak ze al getest zijn, weet ik niet. Ik raak de tel kwijt. Twee details zijn het vermelden waard. Eén: zij moeten dat hotel ZELF betalen. 5000 Britse ponden. OMG. Twee: zij zijn nog niet gevaccineerd (eerder luiheid dan principieel). Ik weet niet of deze twee zaken met elkaar in verband staan. Mijn schoonzusje wil al heel heel lang een keer naar Londen. Nu is ze daar en mag ze de deur niet uit.

Ik heb mijn boeken top 50 aangevuld zoals ik een paar dagen geleden al aankondigde.

Ik las een grappige quote op Twitter van Dimitri Leue (acteur). “Sluit de begraafplaatsen! Daar zijn de meeste doden! Sluit de ziekenhuizen! Daar zijn de meeste zieken! Laat de theaters open, daar is de tragedie maar om te lachen.”

Nog een grapje. Iets over ons woke-gedrag (*).

Geen sigaretten meer in beeld. Geen stereotype blanke cowboys meer in beeld, alsof er geen cowgirls – al dan niet met een kleurtje – bestaan. Geen circusdieren meer in beeld. Om maar te zwijgen van kindermishandeling en een minderjarige herkenbaar in beeld brengen. Dat de sporen de woke-censuur hebben overleefd is wel een puntje van aandacht.

Verder rest de vraag of Sinterklaas het aandurft om de Nederlandse en Vlaamse kinderen in Mozambique te bezoeken. Je begrijpt het al … alweer een los eindje!

(*) Woke staat voor ‘wakker’ zijn: alert op misstanden en problemen in de maatschappij, en het voorkomen van kwetsen van anderen (bijvoorbeeld door discriminatie of uitsluiting). Letterlijk is woke de verleden zijn van het Engelse ‘to wake up’ (wakker worden of wakker maken). (Bron: watbetekent.nl)

The day after

Tags

Belfast, Buffet, Covid-19, Familie, Isabel, Lissabon, Mozambique, Omicron-variant, Passadores, Rodizio, Rolstoel, Stress, Te laat komen, Vlees, Vliegtickets

Dit stukje gaat een beetje over vandaag, een beetje over gisteren en ook nog een beetje over eergisteren. Als je mijn vrijdag-logje hebt gelezen dan weet je dat de vondst van de omikron-variant (of moet je omicron met een C schrijven?) ons danig bezighoudt. Vooral mijn schoonfamilie schoot in standje ‘paniek’. Zonder al teveel in details te treden vertel ik waarom zij zo bezorgd zijn. Mijn schoonvader is patiënt bij een specialist in Lissabon. Hij reist daarvoor driemaal per jaar voor zes weken van Mozambique naar Portugal. Zijn reis staat (stond) gepland voor aanstaande donderdag. De vraag was plots: ‘Laat Portugal volgende week nog vluchten toe vanuit Mozambique?’ Zijn medicijnen zijn in iets meer dan drie weken op. De hele nacht (van vrijdag op zaterdag) werd er gezocht naar een ticket. Het werd gevonden – zesmaal zo duur dan een gangbaar ticket. Bovendien vliegen met een omweg via Angola. Een pcr-test vinden op de vroege zaterdagochtend is niet vanzelfsprekend. Het goede nieuws is … hij is vanmiddag thuis (in Lissabon) aangekomen, in het appartement van zijn zoon, mijn zwager.

Mijn schoonzusje en haar man zijn hier sinds half november op vakantie. Hij is Brits (Noord-Ier) en zijn vrouw (zus van Isabel) heeft een Britse verblijfsvergunning. HIJ zou mogelijk tot begin januari blijven en ZIJ was van plan om pas begin februari terug te reizen naar (koud) Belfast. Toen sloeg de paniek toe. Ze hebben tickets gevonden en vliegen allebei overmorgen naar huis. Jammer, ik kon hen niet op andere gedachten brengen.

Gisteren vierde het stel hun 2,5 jarige huwelijks-verjaardag. Normaal doe je dat volgens goed Mozambikaans gebruik uitgebreid na één jaar maar ja … corona, weet je wel. Het feest ging dus gisteren door maar zonder Pai – de initiatiefnemer. In onze tuin, deels op onze veranda.

Laat ik zeggen dat alle gasten tevreden waren. Het zag er mooi uit maar achter de schermen werd er flink gevloekt. Ik heb al vaker verteld hoe onbetrouwbaar Mozambikanen zijn als het over op tijd komen gaat. Daarom hadden we de tent en het noodzakelijke meubilair voor 30 gasten al op vrijdag laten aanrukken. Familie en vrienden van het koppel werden uitgenodigd voor een feestelijke lunch om 13u. Dan hoop je dat de meesten er rond 14u zullen zijn. Om 15u waren er al 18 mensen. De laatsten kwamen om 20u. Verwondert me dat? Niet echt meer maar er aan wennen … nee, dat went niet.

Wachten op je gasten is één ding, wachten op de cateraar is heel iets anders. Afspraak was om aanwezig te zijn om 10u. Weet je wanneer ze ons erf opreden? Je gelooft het niet … 14.52 Echt waar. Bijna vijf uur te laat. Zo onbeschoft en dan zeggen dat het verkeer tegenzat. Grrr. Wat een gelul, alsof ze op een andere planeet wonen en niet weten dat het verkeer op zaterdagmiddag bestaat uit heel veel files.

Iets na vieren kregen we het eerste eten op ons bordje. Een typisch Mozambikaans buffet (deels self service) maar het echte eten was: rodizio. Enig idee wat dat is? Bij rodizio komen passadores (obers) met gegrild vlees langs totdat je er voldoende van hebt gegeten. De passadores lopen continu rond met grote spiesen en snijden er boven je bord een mooi stuk vlees vanaf. Rundvlees, lamsvlees, varkensvlees, worstjes, kip en gegrilde ananas. Eerlijk is eerlijk … de kwaliteit van de rodizio (een Braziliaans concept) was prima.

En dan is het zondagochtend. Alles is opgehaald, afgewassen en opgeruimd. Er is wel wat gebroken maar dat hoort nu eenmaal bij zo’n event. Het was een fijne bijeenkomst maar wel met teveel stress achter de schermen, zeker toen mijn schoonzusje zich gisteravond laat ook nog eens verstapte en vanochtend een paar uurtjes doorbracht op de eerste hulp van een plaatselijk ziekenhuis. De rolstoel op het vliegveld aanstaande dinsdag is al besteld …

Bovenop het nieuws

Tags

Corona-virus, Covid-19, Mozambique, Pandemie, Quarantaine, Reisbeperking, Virus-variant, Vliegverbod, Zuid Afrika

Vrijdagen probeer ik zoveel mogelijk ‘vrij’ te houden voor niet-werkgerelateerde zaken. Boodschappen doen. Aanschuiven voor noodzakelijke stempeltjes op allerlei officiële documenten. Af en toe een klus(je) in huis of in de tuin. Afspraken maken met werklui die mogelijk iets komen doen in huis of tuin en dan hopen dat ze ook een offerte sturen. Op vrijdag bepaal ik net iets meer dan op andere dagen hoe ik mijn tijd verdeel.

Gisteravond zag ik voor het eerst berichten over een nieuwe corona-variant – B.1.1.529 Waarschijnlijk krijgt deze variant vandaag of morgen een naam met een Griekse letter. Omega zou fijn want dat is de laatste letter van het Griekse alfabet. Wishful thinking. De medische diensten in de provincie Gauteng in Zuid-Afrika (oa. Johannesburg en Pretoria) meldden gisteren de ontdekking van deze afwijkende covid-soort. Natuurlijk krijgt zo’n bericht mijn onmiddellijke aandacht. We wonen tenslotte dichtbij Zuid-Afrika.

Veel landen (Verenigd Koninkrijk, Israël, Singapore, ea) reageren door een onmiddellijk inreisverbod uit zes Afrikaanse landen. Vandaag werd ook Mozambique aan dat lijstje toegevoegd. [Zucht]. Waarschijnlijk zal de hele EU (of Schengenzone) later vandaag het luchtruim sluiten voor alle vluchten uit zuidelijk Afrika.

Ik begrijp deze maatregel. Stoer doen voor mensen die ver weg zijn is gemakkelijker dan stoer doen op binnenlands terrein. Nederland houdt zijn hart vast voor de nieuwe verordeningen die vanavond worden aangekondigd. Ik hoop dat de scholen openblijven. Hetzelfde hoop ik voor alle culturele instellingen.

Ik doe nauwelijks iets anders dan elk half uur de belangrijkste nieuwssites aan te klikken. Niet dat het me veel oplevert. Het belangrijkste nieuws weet ik al. En waarschijnlijk vragen jullie je nu af hoe het gaat met de pandemie in Mozambique.

26 november 2021 – Dit zijn cijfers sinds het begin van de pandemie maart 2020.

Dat zijn cijfers waar ministers De Jonge (NL) en Vandenbroucke (BEL) een figuurlijke moord zouden willen voor plegen. Mooie rapportcijfers maar het helpt geen moer. Over een kleine drie weken begint de zomervakantie in dit deel van de wereld. Vorig jaar leidde het strandseizoen tot een ongekende piek. Heel veel besmettingen – vooral onder de expat-gemeenschap. Op dit moment zijn de stranden nog altijd ‘No go zones’. De overheid besluit binnenkort of de stranden toegankelijk zijn in de eindejaars-periode. Ik ben benieuwd. De scholen zijn open, zo ook de restaurants en de winkels. Enkel drankwinkels moeten zich aan beperkte openingsuren aanpassen. Mondkapjes draag je nog steeds verplicht in winkels, openbare gebouwen en in het openbaar vervoer. Dat is al zo sinds maart vorig jaar. Er wordt gevaccineerd maar eerder mondjesmaat dan massaal.

Covid-19 is nog wel aanwezig in het nieuws en in gesprekken op straat maar al lang niet meer op de voorpagina. Dat verandert waarschijnlijk wel met de vliegverboden vanuit Mozambique. Maar ook dat is natuurlijk alleen maar van belang voor een heel klein deeltje van de bevolking. De meeste mensen hebben nauwelijks de mogelijkheid om verder te reizen dan binnen hun eigen woongebied. Dus voorlopig niet meer vliegen vanuit Johannesburg. Niet meer vliegen naar Europa via Lissabon, Doha en Addis Abeba. Dan gaat er mogelijk / waarschijnlijk een dikke streep door mijn vakantieplannen … we gaan het zien.

Blijf gezond, hou je aan de voorschriften en voor de rest … Carpe Diem.

Ondertussen in Mozambique (11)

Tags

Corona, Costa do sol, Covid-19, Heet, Herfst, Maputo, Mozambique, Strand, Weer, Weerberichten

We zijn alweer halverwege oktober. De dagen en weken rijgen zich aan elkaar zonder veel bijzonderheden. Ik ben aan het werk. Isabel is aan het werk. Af en toe kijken we ’s avonds even televisie. Dat is 95% van de tijd iets op Netflix. Het lokale nieuws heeft zelden onze belangstelling. Ik scroll even door de Engelstalige krant, ’s morgens luisteren we even naar de radio. Vooral Isabel en dat is dan meestal voor het weerbericht. “Wat trek ik aan?” Zij dus, ik ben uiterst saai wat (werk) kleding betreft. Meestal kijk ik wel een paar dagen vooruit. Deze week is het warm. Correctie: deze week is het heet.

Ja, je ziet het goed. 40 graden Celsius op 14 oktober. Dat zijn temperaturen voor januari en dan ook nog niet elke dag in januari. Een uitzonderlijk hete week. In huis maakt de airco overuren. Gelukkig zijn we ook veel uit-huis, dat scheelt heel wat kosten op de energierekening. Dat laatste is niet helemaal correct want je krijgt hier (in Mozambique) geen energie-rekening. Je betaalt namelijk vooraf. De meeste huizen zijn aangesloten op het elektriciteitsnet van EDM. Er is geen ‘vrije markt’. In huis heb je dan een meter. Je koopt van te voren elekricitieits-credits. De code die je ontvangt voer je in op de meter. Als de credits ‘op’ zijn, slaat je elektriciteitssysteem uit totdat je weer ‘energie’ koopt. Ik ben er al lang aan gewend. Op het bonnetje kun je wel lezen hoeveel je betaalt per kilowatt. Ik hou me daar zelden mee bezig want je moet het nu eenmaal betalen. Het blijft doodzonde dat zonne-energie hier nog nauwelijks is doorgedrongen. Eigenlijk onbegrijpelijk. Er zullen vast weer mooie woorden gesproken worden volgende week in Glasgow maar de dagelijkse praktijk is weerbarstig.

‘Ondertussen in Mozambique’ gebruikte ik vandaag als titel. Dus moet ik ook iets melden over corona / covid-19. Sorry. Hou je van cijfers? Het dodenaantal staat vandaag op 1924. Of de besmettingen weer toenemen, weet ik niet. Sinds enkele weken zijn de beperkende maatregelen deels ingetrokken of versoepeld. En meteen ging het mis volgens de regering. Overvolle stranden. Geen afstand houden. Geen mondkapjes.

Dit is een foto uit een plaatselijke krant. WhatsApp overstroomde figuurlijk met soortgelijke foto’s. In het eerste weekend na het (deels) loslaten van de strenge voorschriften ging het ook in het verkeer mis. Veel meer dodelijke ongelukken dan de anderhalf jaar hiervoor, meestal door roekeloos rijgedrag – al dan niet onder invloed van alcohol. Na het tweede weekend met overvolle stranden greep de regering in. De vijftien meest populaire stranden in het land zijn voorlopig gesloten. Dat betekent: niet op het strand zitten, niet langs de vloedlijn wandelen, niet zwemmen. Een totaal strand-verbod. Politietoezicht. Ook niet als je bent gevaccineerd. Stel je dat eens voor aan een Europese kust …

Zal ik het hier maar bij laten? De overgrote meerderheid van mijn lezers / volgers staat aan de vooravond van koudere, natte periodes. Herfst en winter. Dan moet ik jullie maar terug naar jullie eigen realiteit ‘flitsen’. Laat ik dat doen met een mooie ‘herfstfoto’ die ik een paar dagen geleden op Twitter zag.

Ik drink een koud biertje en straks eten we paella. De witte wijn ligt koud. Ik ben blij dat ik straks nog even in het zwembad kan springen. Até a próxima vez.

ps. Zondag is het 23c en wordt er veel regen voorspeld.

Mevrouw Kaag

Tags

António Guterres, Boeken, Corona, Covid-19, D66, Den Haag, Groen Links, Hypocriet, Ilja Leonard Pfeijffer, Joop, Khadija Arib, Marieke Lucas Rijneveld, NRC, Politiek, Ruben L Oppenheimer, Rutte, Sigrid Kaag, Struisvogel, VN

Waag ik me aan een stukje over politiek? Ja soms. Vandaag dus weer. Ik beloof dat ik er geen gewoonte van zal maken. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik NIET op mevrouw Kaag heb gestemd bij de verkiezingen in maart. Ik mag als Belg, wonende in Nederland, niet stemmen voor eerste en tweede kamer. ALS – met hoofdletters – ik had mogen stemmen dan had ik tot in het hokje getwijfeld tussen Esther Ouwehand (PvdD) en Corinne Ellemeet (Groen Links).

Donderdag is Sigrid Kaag afgetreden als minster van buitenlandse zaken nadat ze een motie van afkeuring aan haar broek kreeg omwille van de chaotisch (slecht) verlopen evacuaties vanuit Kabul. Zestien partijen (wat een belachelijk grote hoeveelheid) keurden haar beleid op dit punt af. Kaag trok daaruit haar consequentie wat volgens de wet niet hoefde.

Vervolgens barst het op de sociale media los. Een woordendiaree gaande van ‘eindelijk opgerot #hex’ tot eindeloos vaak ‘respect’. Dat laatste vind ik van veel politici uiterst hypocriet. Politiek Nederland heeft weer eens laten zien dat ze een domineesvolk zijn met afkeurende vingertjes. Ja, ik weet het, het parlement controleert de regering en dan kan het zijn dat een minister zijn (haar) verantwoordelijkheid moet nemen en moet aftreden. Deed Kaag (Nederland) het opvallend slecht bij de onverwacht snelle evacuaties uit Afghanistan? Ik weet het niet. Klagen haar ambtenaren over haar leiderschap? Ik heb dat niet gelezen. Ik geloof het niet. Zat zij (deels) klem tussen afgesproken VVD- en CDA-beleid in het demissionaire kabinet? Waarschijnlijk wel. Noodkreten vanuit Kabul waren er al in maart 2021 toen Stef Blok (VVD) nog minister was op BuZa. Deden andere landen het beter? Hoeveel ministers van buitenlandse zaken van andere landen zijn al afgetreden? Ik kan er me geen herinneren? Nederland, het braafste jongetje van de klas. Ze sturen een zeer competente diplomate de deur uit. Met dank aan coalitiepartner Christen Unie. Zij zijn namelijk op hun christelijke pik getrapt omdat D66 (en dus politiek leider Kaag) nu niet verder wil met hen in een mogelijke nieuwe Rutte-regering. Te grote conservatieve meningsverschillen over medisch-ethische kwesties.

Ik verorber de commentaren gisteravond en vanochtend. Francisco van Jole noemt het in Joop een meesterzet van Sigrid Kaag. Een interessant stuk vooral omdat hij drie citaten aanhaalt uit Kaags HJ Schoo-lezing van vorige week. Of het een weldoordachte meesterzet is of niet weet ik niet. Dat ze de handen meer vrij heeft in gesprekken met Rutte (VVD) en Hoekstra (CDA) over de vorming van een nieuw kabinet is natuurlijk waar. Wat haar persoonlijke ambities zijn, weet ik niet. António Guterres (VN) ooit opvolgen, zou zomaar kunnen.

De Hofvijver – Den Haag (Bron: Pixabay)

Ik was gisteren van plan om een stukje te schrijven over al het eindeloze gezeur en gemekker over het corona-beleid. Meer specifiek over ontkenners en ergerlijke roeptoeters die het beleid vergelijken met de Zuid-Afrikaanse apartheid en met de nazi-praktijken tegen oa Joden in WO II. Vreselijk, walgelijk. Ik lees met regelmaat de opinie van vaccin-weigeraars. Af en toe knik ik daarbij instemmend. Toch denk ik meestal … doe niet zo moeilijk. Je ouders hebben je ook ingeënt tegen veel kinderziektes, je stapt toch alleen maar achter het stuur MET rijbewijs. Deze vergelijkingen zullen wel niet opgaan maar ik word zo moe van ‘het gezeur’ en de achterdocht. Het lijkt wel of zij tegen mij zeggen dat ik een meeloper ben en niet zelfstandig kan nadenken. Dankje de koekoek.

Dat de horeca dicht moet om middernacht is natuurlijk een gotspe, alsof covid-19 dan pas arriveert. En de entertainment-business blijft heel begrijpelijk aanhikken tegen een aantal beperkingen.

Goed, ik denk er maar niet teveel over na. Ik schreef een paar dagen geleden – als reactie op een stukje bij LEVENSJUTTER – dat ik waarschijnlijk iets van een struisvogel in me heb.

ps. 1. Ik vind de cartoons van Ruben L. Oppenheimer waarin hij Kaag tekent als een heks (#heks) smakeloos maar het is zijn goed recht. Meestal kan ik zijn cartoons erg waarderen. Nu even niet maar dat kan en mag.

ps. 2. Ik kijk nu al uit naar het boekenweekgeschenk en essay 2022. Ilja Leonard Pheijffer en Marieke Lucas Rijneveld.

ps. 3. Ik lees op dezelfde sociale media heel vaak dat Khadija Arib (PvdA) erg wordt gemist als voorzitter van de Tweede Kamer.

In de ban van C

Tags

België, Cap Blanc Nez, Cap Gris Nez, Corona, Corso, Covid-19, Duitsland, Familie, Frankrijk, Gele boekje, Leeuwarden, Mondkapje, Mozambique, Nederland, Pas de Calais, Passe sanitaire, PCR-test, QR-code, Regeltjes, Reizen, Vrienden, Zundert

Ja, het corona – covid-19 spook waart nog steeds rond in mijn hersenpan. Bij wie niet trouwens? Mijn zomer staat in het teken van bezoekjes afleggen, het nieuwe schooljaar voorbereiden en GOES 2022. Dat laatste zou eigenlijk GOES 2021 zijn maar alles werd een jaar uitgesteld.

Meer dan me lief is volg ik de corona-maatregelen – opgelegd door diverse overheden – op de voet. Het begon natuurlijk met de verplichte PCR-test voor vertrek. Gelukkig kreeg ik te horen dat ik negatief regeerde op dat vervelende staafje in mijn neus. Op het vliegveld van Maputo moest ik de negatieve test wel drie keer laten zien. Met veel gesukkel kreeg ik uiteindelijk ook een verplichte corona-app, die ik voor mijn transfer in Rome nodig had, gedownload.

Zowel in Addis (Ethiopië) als in Rome (Italië) werd mijn negatieve PCR-test gevraagd voordat ik aan boord van het vliegtuig mocht. Op Schiphol werd me niets gevraagd. Ik schreef al eerder dat ik verbaasd rondkijk in Nederland dat er nauwelijks iets te merken is van beperkingen. Enkel in het openbaar vervoer moet ik (men) een mondkapje dragen. Maar als je iets eet of drinkt mag het natuurlijk even af. Op NS-stations geen anderhalve meter maar ‘5 tegels afstand’.

Afstand houden – in de praktijk zie ik dat nauwelijks. In een overvolle trein sta ik opgepropt tussen Russische jongeren, jonge meiden op terugweg van het strand, grootouders met kinderen en forenzen. Voor het eerst in mijn leven biedt iemand mij een opklapstoeltje (zitplaats) aan. Zucht, slik. Het is dus te zien dat ik bij de 65+groep hoor. Ik bedank vriendelijk.

Ik vind het rechter mondkapje (uit Duitsland) ietsjes prettiger in gebruik dat het linker.

Half juli ging ik samen met Hanneke op vriendenbezoek naar Duitsland. Ik schreef er al eerder over. Als ik me heel strikt had gehouden aan de regels was ik misschien wel niet gegaan. Ik werd niet één keer gecontroleerd, ook niet bij de grens. In winkels ben je verplicht een mondkapje te dragen. Dat doe ik dan ook. Brave burger.

In Nederland bezoek ik concerten, de bioscoop, een museum. Er wordt niets gecontroleerd of gevraagd. Ik schuif geregeld aan op een buitenterras. Ik bezoek vrienden (zonder te knuffelen). Ik volg mijn gezond verstand.

Overal in Leeuwarden lees je op de stoep deze oproep

Mijn dochter en haar twee meiden hebben een vakantie in Noord-Frankrijk geboekt en ze zouden het fijn vinden dat ik een paar dagen langskom. Dat doe ik graag. Maar hoe? Met de trein of met een huurauto? De trein is best duur en dan kom ik in drie landen: Nederland, België en Frankrijk. Elk met eigen regels. De regels in Frankrijk worden strenger. Ook met de auto moet ik me houden aan corona-voorschriften.

Reisbeperkingen voor Frankrijk vanaf 8 augustus (info: ANWB)

Digitaal Corona Certificaat. Was het maar zo simpel. Ik krijg dat niet voor elkaar. Nog niet. Ik ga het verhaal niet te uitgebreid maken. Heel in het kort. Ik ben 2x gevaccineerd met COVISHIELD. Dat is de Indiase variant van AstraZeneca. Met een klein (niet onbelangrijk) verschil: er worden geen QR-codes bijgeleverd. Ik kan dus mijn vaccinatie niet digitaal opslaan. Gelukkig heb ik wel stempels in mijn ‘gele boekje’. De GGD-Utrecht zoekt naar een oplossing voor mij en vele tienduizenden lotgenoten.

Op het journaal en in de krant lees ik dat Frankrijk en Nederland steekproefsgewijs grenscontroles houden. Ik twijfel of ik naar Frankrijk ga want ik zal ook in elk restaurant, bar, zelfs de buitenterrassen mijn ‘passe sanitaire’ (gezondheidspas) moeten tonen. Zucht. Grrr.

Ik bel de avond voor vertrek ongeveer 15 minuten met mijn dochter. Ze bevestigt dat je inderdaad geen terras opkomt zonder die controle. Na een paar minuten neigen we allebei naar ‘dat moet ik niet doen, ik blijf in Nederland’. Tien minuten later besluit ik het toch anders. Ik ga wél en word ik aan de grens (bij De Panne – Duinkerken) tegengehouden – dikke pech – dan draai ik om ga terug. Bij haar logeeradres vermijden we restaurants en bars. Ik kan ook op een drie-pits-fornuis ‘thuis’ koken.

Ik zie geen hond bij de grens, ook geen controleurs. Ik ben op vakantie zonder passe sanitaire maar wel met mijn gele boekje. De volgende dag maken we een grote wandeling. We zien een weide ingericht als caféterras, met ligstoelen en geïmproviseerde tafeltjes. Een container doet dienst als tijdelijk bar.

In de buurt van Cap Blanc Nez

We zoeken een plekje. Catelijne gaat de drankjes en ijsjes bestellen. Ik blijf op afstand. Haar digitaal corona certificaat wordt gescand. Ook ik moet me melden. In keurig Frans leg ik uit dat ik in Afrika woon, tweemaal ben gevaccineerd maar geen QR-codes heb. Ik toon mijn gele boekje. Ik word goedgekeurd. Yes, oef.

Ook de volgende dag gebruik ik dezelfde strategie. In een speeltuin met trampolines en in een restaurant. Ik word elke keer goedgekeurd na mijn charmante praatje. Of ze een oogje dichtknijpen of niet, dat weet ik niet. Ik ben blij dat ik me niet bang heb laten maken en wel op bezoek ben gegaan. Ben ik asociaal bezig, breng ik anderen in gevaar? Ik vind van niet. Nee, natuurlijk niet.

Een bliksembezoek aan mijn zus in Spanje schrap ik wel van mijn wensenlijst. Snik. Er volgt nu nog één spannend moment. Opnieuw moet ik voor vertrek (naar Mozambique) een negatieve PCR-test met reisdocumenten kunnen voorleggen. Het testmoment staat al in mijn agenda. Mijn portemonnee protesteert heftig tegen deze noodzakelijke maar overbodige uitgave. 129 euro. Zucht.

En nog meer stom corona-nieuws. Het door mij zo geliefde CORSO in Zundert mag dit jaar niet uitrijden. Geen rijdend corso op de eerste zondag van september. Al het tweede jaar op rij. Er wordt nu een haalbaar plan uitgebroed en gepresenteerd aan de (lokale) overheid. De wagens wel tentoonstellen maar ze niet laten rijden. Wordt vervolgd.

ps. Ik probeer de komende weken het corona-onderwerp te vermijden op dit blog. Beloofd is beloofd.

Naar de Wahrberg

Tags

Covid-19, Duitsland, Mondkapje, Vaccin, Vakantie, Vrienden, Waherberg

Het bleef spannend. Anders gezegd: “Ga ik wel of niet naar Duitsland?” Het antwoord op die vraag werd JA. Ik ben corona-vrij. Er zijn een hele tijd geleden twee vaccins in mijn arm (lichaam) gejast. Ik blijf voorzichtig. In Duitsland ben je verplicht om een nauw sluitend mondkapje te dragen in winkels, musea enzovoort. Prima.

Wij gaan naar de Wahrberg. Naar Markus en Inge. Zij wonen op een berg en hebben een hele grote tuin. Het is mooi weer. Vorige week stond het (beneden, buiten het dorp) deels onder water. Ik ben in landkreis Ansbach (Bayern). Ik blijf ruim een week. Na twee weken familiebezoeken – en nog wat andere zaken – voelt deze trip meer als vakantie. Ik lees, we ouwehoeren, ik wandel en we kletsen veel over vroeger. Ook over onze geliefden die er niet meer zijn. Een bezoek met meer emotionele momenten dan gebruikelijk gedurende het werkzame leven. Dat geeft niets, ook daar is ruimte voor in de vakantie. Niet enkel tijdens de gesprekken en de ontmoetingen. Maar ook via liedjes en muziekjes, veelal uit de 70 en 80’er jaren, schiet ik vol.

• 

• 

• 

• 

• 

Over de uitstapjes vertel ik de volgende dagen.

Ik kijk mijn ogen uit

Tags

40, Covid-19, Familie, Isabel, Koken, Leeuwarden, Mondkapje, Nederland, PCR-test, Reizen, Verjaardag, Vliegen, Vrienden, Wandelen

Mogelijk heb je door mijn reacties her en der ontdekt dat ik (weer) in Nederland ben. Mogelijk ben je verbaasd dat ik de verjaardag van mijn nu veertig jarige Isabel niet in levende lijve in Mozambique heb meegevierd. Dat komt zo … na wel vijf verschillende scenario’s te hebben uitgewerkt, besloot ze om een vrouwendag (party) te organiseren. Geen kinderen. Geen mannen. Dus had ik mezelf moeten terugtrekken in mijn werkkamer en door de ramen gluren naar al dat Afrikaanse moois. Niet dus. Ik overlegde met haar dat ik twee weken na mijn tweede prik (Covishield) zou afreizen naar Europa.

Zo gezegd, zo gedaan, maar natuurlijk met allerlei obstakels. Eerst werd mijn heenreis (vliegticket) twee dagen uitgesteld. Dus ook de ingeplande en noodzakelijke pcr-test. Op maandagochtend de test. Op dinsdagochtend de uitslag – gelukkig negatief – en ’s middags naar het vliegveld. Heel veel gedoe met documenten en apps die je verplicht moet invullen. Enfin, ik ga er niet te veel woorden aan spenderen. Ik vloog via Addis Abeba (Ethiopië), Rome (Italië) naar Schiphol (Nederland). Ik kwam volgens planning aan in Nederland. En wat denk je? Nul komma nul controle op Schiphol. Geen enkele vraag over quarantaine. Moet ik dat ingevulde formulier dan nergens inleveren? Blijkbaar niet. Het is dus een zaak van eigen verantwoordelijkheid. Dat is trouwens een prima uitgangspunt.

Hanneke haalt me op en we rijden samen naar Leeuwarden. Fijn om na een lange tijd weer thuis te zijn. Mijn Nederlandse thuis wel te verstaan. Maar wat nu met quarantaine? Officieel mag ik het aan mijn laars lappen – een zogenaamde vrijstelling of uitzondering – want ik bezoek na lange tijd mijn (klein)kinderen. Ik besluit om het eerst vijf dagen rustig aan te doen. Niet naar musea, bioscoop of restaurants. Wel elke dag een 10.000 stappen wandeling.

• 

  Leeuwarden, Nieuwestad

• 

  Bij het volkstuintje van Hanneke

• 

  Dokkumer Ee

• 

  Mini-bieb in Snakkerburen

• 

  Bij de Oldehove (Leeuwarden)

Ik geniet met volle teugen van het mooie weer en de stad. Ik ga nergens naar binnen en houd afstand van de vele toeristen en winkelende Liwwadders. Thuis kook ik, lees ik, slaap wat langer dan gebruikelijk en volg het verjaardagsfeest van Isabel. Vanop afstand. Geen anderhalve meter maar ruim achtduizend kilometer. Nog één of twee dagen geduld en dan ontsla ik mezelf uit quarantaine voor ‘noodzakelijk familiebezoek’.

Ik heb nog niets vermeld dat mogelijk bij de titel van dit stukje past. Het is een hele waslijst variërend van niemand-met-een-mondkapje tot winkelstraten vol terrassen en feestende jongeren. Summer of love. Iedereen weet dat ook in Nederland de pandemie nog geen verleden tijd is maar ik zie nauwelijks een verschil met de tijd hiervoor. Dat is in Matola en Maputo wel heel anders. Ik kom er nog op terug (denk ik). Met andere woorden: Wordt vervolgd.

Ondertussen in Mozambique (10)

Tags

Beperkingen, Corona, Corona-virus, Covid-19, Europa, Metical, Mozambique, Pandemie, Reizen, Sinopharm, Sputnik, Vaccin, Wisselkoers

Anderhalve meter samenleving, ic-capaciteit, viroloog, mondkapje, winkelbelafspraak, reisverbod, visiteverbod, horecaverbod, quarantaineplicht, vaccinatiepaspoort, testcertificaat, bubbel, zoönose, essentiële winkels, fieldlab, het oude normaal, PCR-test, thuisquarantaine, zelftest, antivirale middelen, contactberoepen, groepsimmuniteit, hoestschaamte, wachtvak, intelligente lockdown, avondklok, kweekstokje, isolatie, outbreak management team, risicogroepen, RIVM, phizer, social distancing, vitale beroepen, coronahamsteren, maskerdiscipline, coronakapsel, kuchscherm, veiligheidregio, Catshuisoverleg, complottheorie, trombose, zelfisolatie, aerosol, afhaalrestaurant, zwerfkapje, anticoronafeest, boodschappenservice, coronabuikje, zorgapplaus, astrazeneca, lockdownbaby, coronadode, online lesgeven, complotdenker, druktebarometer, ellebooggroeten, eenzaamheidsvirus, zoom, handgel, knuffelcontact, blijf in uw kot, raamvisite, reproductiecijfer, reuk- en smaakverlies, testevenement, routekaart, sneltest, swab, teststraat, uitbraakteam, viruswaarheid, viruswappie, astrazeneca-stop, standje omgekeerde cowgirl, tweede golf, miljarden KLM-steun, afhaalkoffie …

Is er een illustrator die een kwartetspel kan maken van bovenstaande termen? Waarschijnlijk een geweldig sinterklaascadeautje 2021 – leverbaar met een bijpassend gedicht.

Ik probeer de huidige pandemie-situatie met een optimistische bril te bekijken maar dat is niet altijd gemakkelijk. Somberheid klopt af en toe kortstondig op de deur. Misschien is ‘apathisch’ een juistere omschrijving. Net als mijn afwisselend verblijf in BEL/NL en Mozambique is mijn planning afhankelijk van de (on)mogelijkheden op beide plaatsen. En het beeld verandert voortdurend. Wat kan volgende maand? Wat kan eind juni? Wat kan eind augustus? Niemand die het echt weet. Het begint op geloven te lijken en niet meer op wetenschap.

Ik ben voornamelijk een brave burger die zich niet al te druk maakt over de beperkingen. Leuk is anders maar ik tel mijn zegeningen. In Mozambique is er in het dagelijks leven niet heel veel veranderd. Er is een avondklok van 22u tot 04.30. Dat zijn de uren dat ik blij ben dat ik in mijn bedje lig. Alle winkels zijn gewoon open met één beperking. Alcohol mag niet verkocht worden op zondag en ook niet van maandag tot zaterdag na 13u. Restaurants moeten om 20u de deur sluiten. Er zijn geen evenementen – geen theatervoorstellingen, geen festivals, geen concerten. Veel vrienden – net als ik – zoeken alternatief werk want er moet wel brood op de plank komen. Mondkapjes zijn verplicht in het openbaar vervoer en in alle winkels. Op straat mag je het zelf weten. Officieel zijn de populaire stranden af en toe gesloten. Er zijn weinig trouwfeesten, begrafenissen zijn in beperkte kring. Privé-feestjes zullen er vast wel zijn. Ook mijn verjaardag in oktober. Sorry. Nul infecties. Oef. Bubbels zitten voorlopig nog enkel in flessen. Na de besmettingspiek begin januari – veel expats hielden zich niet aan de regels – zijn de cijfers weer afgevlakt. Ik toon wat getallen.

• 

• 

• 

In vergelijking met de meeste Europese landen zijn dit positieve getallen. Bijna 800 doden op een bevolking van 30 miljoen mag je natuurlijk niet positief noemen. Maar toch. Isabel kreeg een eerste uitnodiging voor vaccinatie via haar werk. Een belangstellingsinventarisatie. Nog geen concrete data. Haar werkgever overweegt om samen met andere bedrijven vaccins te kopen op de commerciële markt. Ofwel Sinopharm ofwel Sputnik. Het komt dan ook ter beschikking van partners van werknemers. Ze (we) zullen er wel zelf moeten voor betalen. Hoeveel? Geen antwoord. Voorlopig meer vragen dan antwoorden.

Er kan (mag) gereisd worden, ja … maar de hele rompslomp van PCR-test, last minute test, 10 dagen thuisisolatie is heel goesting-dodend. Voorlopig zit intercontinentaal reizen nog niet in de planning. Wat is essentieel? Wat is plezier? Wat is noodzaak? Ook weekendjes naar een buurland zijn herinneringen in fotomapjes. Afgelopen jaar (maart / april 2020) dachten we nog optimistisch dat het in de (Europese) zomer wel over z’n hoogtepunt heen zou zijn. Niet dus. Op Facebook plaatste ik een link naar een essay op OneWorld.nl (een opinie) over hoe ‘Het Westen’ de rest van de wereld heeft besmet. Niet persé mijn mening maar wel interessant om te lezen.

Dan is er nog een dingetje. Geld. De laatste jaren kreeg ik voor één euro ongeveer 95 meticais. Dat is drastisch veranderd. Dramatisch zelfs. Eén euro vandaag is slechts 66 meticais waard. HELP. Ik schrijf het met opzet met hoofdletters. En de prijzen van bijna alle alledaagse producten in de supermarkt gaan omhoog. Als ik euro schrijf, kan ik ook dollar, pond, rand of krone schrijven. En niemand die het me kan uitleggen. Pot de centrale bank de lokale munt op om zo een (fake) schaarste te creëren? Mozambikanen kunnen dus goedkoper ‘shoppen’ in de Verenigde staten of in Europa (Portugal) maar niemand heeft geld om daar ook daadwerkelijk naar toe te gaan? Zijn er een paar hoge partijbonzen met een overschot aan lokaal geld dat omgezet moet worden in dollars? Hoe kan een terroristisch conflict (in het noorden) de munt sterker maken? Mozambique is een internationaal drug-doorvoer-land geworden. Speelt dat een rol? Leg het me uit (in eenvoudige bewoordingen). Toeristen komen toch al niet maar met zo’n belabberde wisselkoers hebben ze in Mozambique ook niets te zoeken. Dit artikel stond afgelopen week in de lokale (Engelstalige) website-krant.

Laat ik maar niet verder kijken dan ons eigen bedoeninkje. Genieten van de fruitbomen en de tuin. Avocado, bananen, citroenen, passievrucht, guave. Verse eitjes, het zonnetje, weinig regen in deze tijd van het jaar. Komt tijd, komt raad.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE