Het bleef spannend. Anders gezegd: “Ga ik wel of niet naar Duitsland?” Het antwoord op die vraag werd JA. Ik ben corona-vrij. Er zijn een hele tijd geleden twee vaccins in mijn arm (lichaam) gejast. Ik blijf voorzichtig. In Duitsland ben je verplicht om een nauw sluitend mondkapje te dragen in winkels, musea enzovoort. Prima.
Wij gaan naar de Wahrberg. Naar Markus en Inge. Zij wonen op een berg en hebben een hele grote tuin. Het is mooi weer. Vorige week stond het (beneden, buiten het dorp) deels onder water. Ik ben in landkreis Ansbach (Bayern). Ik blijf ruim een week. Na twee weken familiebezoeken – en nog wat andere zaken – voelt deze trip meer als vakantie. Ik lees, we ouwehoeren, ik wandel en we kletsen veel over vroeger. Ook over onze geliefden die er niet meer zijn. Een bezoek met meer emotionele momenten dan gebruikelijk gedurende het werkzame leven. Dat geeft niets, ook daar is ruimte voor in de vakantie. Niet enkel tijdens de gesprekken en de ontmoetingen. Maar ook via liedjes en muziekjes, veelal uit de 70 en 80’er jaren, schiet ik vol.
Mogelijk heb je door mijn reacties her en der ontdekt dat ik (weer) in Nederland ben. Mogelijk ben je verbaasd dat ik de verjaardag van mijn nu veertig jarige Isabel niet in levende lijve in Mozambique heb meegevierd. Dat komt zo … na wel vijf verschillende scenario’s te hebben uitgewerkt, besloot ze om een vrouwendag (party) te organiseren. Geen kinderen. Geen mannen. Dus had ik mezelf moeten terugtrekken in mijn werkkamer en door de ramen gluren naar al dat Afrikaanse moois. Niet dus. Ik overlegde met haar dat ik twee weken na mijn tweede prik (Covishield) zou afreizen naar Europa.
Zo gezegd, zo gedaan, maar natuurlijk met allerlei obstakels. Eerst werd mijn heenreis (vliegticket) twee dagen uitgesteld. Dus ook de ingeplande en noodzakelijke pcr-test. Op maandagochtend de test. Op dinsdagochtend de uitslag – gelukkig negatief – en ’s middags naar het vliegveld. Heel veel gedoe met documenten en apps die je verplicht moet invullen. Enfin, ik ga er niet te veel woorden aan spenderen. Ik vloog via Addis Abeba (Ethiopië), Rome (Italië) naar Schiphol (Nederland). Ik kwam volgens planning aan in Nederland. En wat denk je? Nul komma nul controle op Schiphol. Geen enkele vraag over quarantaine. Moet ik dat ingevulde formulier dan nergens inleveren? Blijkbaar niet. Het is dus een zaak van eigen verantwoordelijkheid. Dat is trouwens een prima uitgangspunt.
Hanneke haalt me op en we rijden samen naar Leeuwarden. Fijn om na een lange tijd weer thuis te zijn. Mijn Nederlandse thuis wel te verstaan. Maar wat nu met quarantaine? Officieel mag ik het aan mijn laars lappen – een zogenaamde vrijstelling of uitzondering – want ik bezoek na lange tijd mijn (klein)kinderen. Ik besluit om het eerst vijf dagen rustig aan te doen. Niet naar musea, bioscoop of restaurants. Wel elke dag een 10.000 stappen wandeling.
Leeuwarden, Nieuwestad
Bij het volkstuintje van Hanneke
Dokkumer Ee
Mini-bieb in Snakkerburen
Bij de Oldehove (Leeuwarden)
Ik geniet met volle teugen van het mooie weer en de stad. Ik ga nergens naar binnen en houd afstand van de vele toeristen en winkelende Liwwadders. Thuis kook ik, lees ik, slaap wat langer dan gebruikelijk en volg het verjaardagsfeest van Isabel. Vanop afstand. Geen anderhalve meter maar ruim achtduizend kilometer. Nog één of twee dagen geduld en dan ontsla ik mezelf uit quarantaine voor ‘noodzakelijk familiebezoek’.
Ik heb nog niets vermeld dat mogelijk bij de titel van dit stukje past. Het is een hele waslijst variërend van niemand-met-een-mondkapje tot winkelstraten vol terrassen en feestende jongeren. Summer of love. Iedereen weet dat ook in Nederland de pandemie nog geen verleden tijd is maar ik zie nauwelijks een verschil met de tijd hiervoor. Dat is in Matola en Maputo wel heel anders. Ik kom er nog op terug (denk ik). Met andere woorden: Wordt vervolgd.
Is er een illustrator die een kwartetspel kan maken van bovenstaande termen? Waarschijnlijk een geweldig sinterklaascadeautje 2021 – leverbaar met een bijpassend gedicht.
Ik probeer de huidige pandemie-situatie met een optimistische bril te bekijken maar dat is niet altijd gemakkelijk. Somberheid klopt af en toe kortstondig op de deur. Misschien is ‘apathisch’ een juistere omschrijving. Net als mijn afwisselend verblijf in BEL/NL en Mozambique is mijn planning afhankelijk van de (on)mogelijkheden op beide plaatsen. En het beeld verandert voortdurend. Wat kan volgende maand? Wat kan eind juni? Wat kan eind augustus? Niemand die het echt weet. Het begint op geloven te lijken en niet meer op wetenschap.
Ik ben voornamelijk een brave burger die zich niet al te druk maakt over de beperkingen. Leuk is anders maar ik tel mijn zegeningen. In Mozambique is er in het dagelijks leven niet heel veel veranderd. Er is een avondklok van 22u tot 04.30. Dat zijn de uren dat ik blij ben dat ik in mijn bedje lig. Alle winkels zijn gewoon open met één beperking. Alcohol mag niet verkocht worden op zondag en ook niet van maandag tot zaterdag na 13u. Restaurants moeten om 20u de deur sluiten. Er zijn geen evenementen – geen theatervoorstellingen, geen festivals, geen concerten. Veel vrienden – net als ik – zoeken alternatief werk want er moet wel brood op de plank komen. Mondkapjes zijn verplicht in het openbaar vervoer en in alle winkels. Op straat mag je het zelf weten. Officieel zijn de populaire stranden af en toe gesloten. Er zijn weinig trouwfeesten, begrafenissen zijn in beperkte kring. Privé-feestjes zullen er vast wel zijn. Ook mijn verjaardag in oktober. Sorry. Nul infecties. Oef. Bubbels zitten voorlopig nog enkel in flessen. Na de besmettingspiek begin januari – veel expats hielden zich niet aan de regels – zijn de cijfers weer afgevlakt. Ik toon wat getallen.
In vergelijking met de meeste Europese landen zijn dit positieve getallen. Bijna 800 doden op een bevolking van 30 miljoen mag je natuurlijk niet positief noemen. Maar toch. Isabel kreeg een eerste uitnodiging voor vaccinatie via haar werk. Een belangstellingsinventarisatie. Nog geen concrete data. Haar werkgever overweegt om samen met andere bedrijven vaccins te kopen op de commerciële markt. Ofwel Sinopharm ofwel Sputnik. Het komt dan ook ter beschikking van partners van werknemers. Ze (we) zullen er wel zelf moeten voor betalen. Hoeveel? Geen antwoord. Voorlopig meer vragen dan antwoorden.
Er kan (mag) gereisd worden, ja … maar de hele rompslomp van PCR-test, last minute test, 10 dagen thuisisolatie is heel goesting-dodend. Voorlopig zit intercontinentaal reizen nog niet in de planning. Wat is essentieel? Wat is plezier? Wat is noodzaak? Ook weekendjes naar een buurland zijn herinneringen in fotomapjes. Afgelopen jaar (maart / april 2020) dachten we nog optimistisch dat het in de (Europese) zomer wel over z’n hoogtepunt heen zou zijn. Niet dus. Op Facebook plaatste ik een link naar een essay op OneWorld.nl (een opinie) over hoe ‘Het Westen’ de rest van de wereld heeft besmet. Niet persé mijn mening maar wel interessant om te lezen.
Dan is er nog een dingetje. Geld. De laatste jaren kreeg ik voor één euro ongeveer 95 meticais. Dat is drastisch veranderd. Dramatisch zelfs. Eén euro vandaag is slechts 66 meticais waard. HELP. Ik schrijf het met opzet met hoofdletters. En de prijzen van bijna alle alledaagse producten in de supermarkt gaan omhoog. Als ik euro schrijf, kan ik ook dollar, pond, rand of krone schrijven. En niemand die het me kan uitleggen. Pot de centrale bank de lokale munt op om zo een (fake) schaarste te creëren? Mozambikanen kunnen dus goedkoper ‘shoppen’ in de Verenigde staten of in Europa (Portugal) maar niemand heeft geld om daar ook daadwerkelijk naar toe te gaan? Zijn er een paar hoge partijbonzen met een overschot aan lokaal geld dat omgezet moet worden in dollars? Hoe kan een terroristisch conflict (in het noorden) de munt sterker maken? Mozambique is een internationaal drug-doorvoer-land geworden. Speelt dat een rol? Leg het me uit (in eenvoudige bewoordingen). Toeristen komen toch al niet maar met zo’n belabberde wisselkoers hebben ze in Mozambique ook niets te zoeken. Dit artikel stond afgelopen week in de lokale (Engelstalige) website-krant.
Laat ik maar niet verder kijken dan ons eigen bedoeninkje. Genieten van de fruitbomen en de tuin. Avocado, bananen, citroenen, passievrucht, guave. Verse eitjes, het zonnetje, weinig regen in deze tijd van het jaar. Komt tijd, komt raad.
Ik had me voorgenomen om elke maand vijfentwintig vragen te beantwoorden. Laat ik dan ook de daad bij het (geschreven) woord voegen.
626. Welke eigenschap vind je niet mooi aan jezelf?
Loslaten is niet mijn sterkste eigenschap. Ik ben af en toe een vastbijter. Een idioot misverstand, een foute reactie of een slechte grap kan bij de geliefde nog wel eens voor ontploffingsgevaar zorgen. Als er dan inderdaad een explosie volgt dan wil ik het uitleggen. Mijn gelijk halen. Dat wordt dan algauw mezelf goedpraten in de ogen van mijn wederhelft. Dan ben ik meestal aan het verkeerde adres bij mijn tonnetje dynamiet. Ik krijg dan (in eerste instantie) geen ruimte om te nuanceren of om me te excuseren. Dan zet ik – dom dom dom – de hakken in het zand en wordt het duelleren of veel te lang zwijgen. Ook dat laatste is geen mooie eigenschap. Zo, de kop is er af. Nog vierentwintig vragen. Het hoeven wat mij betreft niet allemaal biechtstoel-vragen te zijn.
627. Welk gerecht zou je elke dag willen eten?
Niets. Ik hou heel erg van afwisseling maar als ik een ingrediënt zou noemen dan is het KAAS. Dat kan ik echt elke dag eten. Zelfs meerdere keren per dag. Omwille van de afwisseling uiteraard de ene keer brie of camembert. Een volgende keer blauwe kaas in de saus of in de salade. Oude boerenkaas, smeerkaas, feta, witte cheddar, mozzarella … en BROOD wil ik ook het liefst elke dag eten.
628. Met welk gevoel loop je door een dierentuin?
Omdat ‘lopen in de dierentuin’ een typische familieactiviteit is, loop ik meestal met een grote smile rond. Vroeger was dat de Antwerpse Zoo of Plankendael. Later volgden heel wat bezoeken aan Het Emmer Dierenpark. De laatste jaren De Beekse Bergen en Blijdorp.
2016 – Jules is jarig in ‘Afrika’ (Diergaarde Blijdorp / Rotterdam Zoo)
Ik ben nog nooit in Artis geweest, realiseer ik me nu. Maar … een hele grote maar … sinds ik vaak in Afrika verblijf, vind ik dierentuinen erg surrogaat en krijg ik steeds meer bedenkingen bij het opsluiten op dieren in een artificiële omgeving. Leve de wildparken! Bijvoorbeeld het Krugerpark waar ik al vaak over heb geblogd. Het lijstje van wildparken dat ik heb bezocht is veel langer dan het aantal dierentuinen.
629. Wanneer had je eerder je grenzen moeten aangeven?
Ik ben in eerste instantie een JA-zegger want als je NEE zegt op een vraag dan is het meteen OVER en UIT. Het gevaar van ja-zeggen is dan wel dat je te lang met iets of iemand meegaat en dan tegen grenzen aanloopt of ze zelfs overschrijdt. Een onschuldig voorbeeld is meegaan naar een feestje waar ik eigenlijk geen zin in heb en dan veel te lang moet blijven omdat ik ook de BOB ben en er altijd nog een allerlaatste drankje of gesprekje moet volgen. Meneer wacht wel.
630. Wat vind je de beste slechte film die ooit gemaakt is?
Leuke vraag. De eerste film die bij me opkomt is ’10’ – film uit 1979 met Julie Andrews, Dudley Moore en natuurlijk Bo Derek. Modern noemen ze dat … My Guilty Pleasure.
Door het opzoeken van deze trailer zie ik dat de hele film op YouTube staat. Maar of ik …
631. Is elke dag een nieuw begin?
Onzin. Natuurlijk niet. Ja, wel van die specifieke dag maar elke dag staat natuurlijk in een onlosmakelijk verband met de vorige en de volgende dagen. En sommige dagen zijn natuurlijk wat meer ‘een nieuw begin‘. Begin van een nieuw schooljaar of semester. De eerste repetitiebijeenkomst. De dag dat je op reis (vakantie) vertrekt. De eerste dag nadat je weer thuis bent gekomen en de draad van het gewone leven oppakt. Enzovoort.
632. Waar ga je het liefst naar toe op een eerste date?
Ik ben een bijna onbeschreven blad wat ‘daten’ betreft. Als ik ‘daten’ ruim interpreteer dan kom ik aan twee momenten. Of moet ik zeggen twee dames (in mijn specifiek geval)? Het waren in beide gevallen dames die ik al een hele tijd kende. Dus er was geen sprake van blind daten. Wel was er twee keer sprake van nogal wat push-werk van anderen. “Je moet echt een keer …” Ik gaf toe. Een drankje. Een etentje. En nog een drankje. Ik ben de beroerdste niet maar echt ontspannen was ik niet. Er volgde dan ook geen tweede één-op-één afspraak. We bleven elkaar wel zien zoals dat ook al was vóór zo’n geforceerde ‘date’.
633. Wanneer heb je je voor het laatst moeten inhouden?
Ik zou nu mijn antwoord op vraag 626 kunnen uitbreiden. Ik hou het kort. In zo’n explosieve situatie of in de stilte daarna zijn er natuurlijk voortdurend momenten dat je – bewust of onbewust – keuzes maakt. Je inhoudt. Op je woorden let. Gelukkig maar, wil ik eraan toevoegen.
634. Kun je iemand nadoen?
Een beetje. Zinnetjes, stemmetjes, typetjes. Bijvoorbeeld Jiskefet-typetjes of Koot en Bie-typetjes. Ik kon vooral mijn vader goed nadoen – beetje zwarte, wrange humor als ik er nu aan terugdenk.
635. Wat had je veel eerder moeten doen?
De Postcodeloterij opzeggen.
636. Zing je altijd mee in de auto?
Soms, stukjes van een liedje. Absoluut niet altijd. In de auto luister ik afwisselend naar podcasts, radio 1 (actualiteiten) of naar een musical-mix.
637. Met wie zou je graag willen ruilen van leven?
Een idiote vraag. Over een dagje ruilen zou ik kunnen nadenken maar een leven … kom op zeg. Volgende vraag.
638. Wanneer heb je voor het laatst heel hard gejuicht?
Dat was vast met een overwinning van Wout van Aert. En dat waren er heel wat het afgelopen seizoen. Tour etappes, Strade Bianchi, Milaan – San Remo.
639. Hoe gaat het met je liefdesleven?
Als je al wat langer hier meeleest dan weet je het antwoord op deze vraag. Ps. Ze belde me vijf minuten geleden op met de vraag wat we vanavond eten. De liefde van mijn lief gaat (ook) door de maag. Hahaha. Het antwoord is tajine met kip, couscous en een frisse salade.
640. Waardoor raak je geïnspireerd?
Door iets dat ik hoor, lees, zie, ruik, proef, voel. Door iemands verhaal. Door iets dat ik heb meegemaakt. Soms door een herinnering. Doordat iemand op het juiste moment de juiste prikkel geeft. Van dat soort zaken. Een voorbeeld is mijn her-vertelling van Amor en Psyche. Al doende, lezende en schrijvende raak ik steeds meer geïnspireerd.
641. Welk muziekinstrument zou je graag willen bespelen?
Gitaar. Ik denk dat dat binnen mijn motorieke mogelijkheden ligt. Bij piano twijfel ik daar ernstig over. Als ik mezelf zie als muzikant – wat ik dus niet ben – dan zal dat eerder begeleidend, sfeermakend zijn dan als solist. Denk maar in de richting van een kampvuur en iemand die zit te tokkelen op een gitaar en dan ook nog liedjes die plots opkomen weet te begeleiden met een paar akkoorden.
642. Heb je een grote algemene kennis?
Ik vind zelf van wel. Of ik dat kan bewijzen? Nee. Ik word stilaan een oude man dus waarschijnlijk zullen de twintigers van nu zeggen dat ik … laat maar.
643. Voor wie heb je een zwak?
Is dat nog niet duidelijk? Natuurlijk is dat Isabel. Mijn kinderen en mijn kleinkinderen, dat mag toch duidelijk zijn. Ik heb goede vrienden en daar heb ik een zwak voor. Ook familie en schoonfamilie. En binnen al deze categorieën heb ik een groter zwak voor de een dan voor de ander. Maar dat is totaal afhankelijk van het moment en dat kan morgen weer heel anders zijn.
644. Wat is je grootste obstakel?
Sinds eind maart 2020 mag het duidelijk zijn dat corona / covid-19 mijn (ons) grootste obstakel is. Moet ik er een tekeningetje bijmaken?
645. Wat ben je vandaag aan het doen?
In telegramstijl: thee zetten, Isabels lunch maken, kippen voeren, watertank bijvullen, moestuin water geven, kruidentuin sproeien, schildpadden voeren, een plons in ’t zwembad, douchen, broodje met kaas eten, (internet) krant lezen, Zondag met Lubach kijken, oefeningen maken voor mijn Nederlandse lessen, koffie drinken, emails beantwoorden. WhatsApp-berichtjes sturen en beantwoorden, online lesgeven, voorbereidingen voor het avondeten uitvoeren, werkkamer beetje opruimen, telefoontjes beantwoorden, dit logje schrijven … en de dag is nog maar halverwege.
646. Waar had je langer over moeten nadenken?
Over al dan niet verhuizen. Te vroeg? Te laat? Wat bewaren, wat wegdoen, wat verschepen? Waar? Zee, bos, stad, dorp, appartement of kamer? Van dat soort zaken.
647. Heb je liever gelijk of geluk?
Ik denk dat ik stiekem graag gelijk heb. Zie alweer mijn antwoord op de eerste vraag hierboven. Geluk is trouwens mooi meegenomen. Zijn dat eigenlijk tegengestelden: gelijk en geluk? Nee toch.
648. Wat vind je van de partners van je vriendinnen?
Dit zijn vragen uit een damesblad. Natuurlijk heb ik vrouwelijke vrienden. Vriendinnen dus. Heel wat zelfs. Hou ik me bezig met wat ik van hun partners vind? Nauwelijks. Op eentje na dan maar dat ga ik hier niet uit de doeken doen. En de partners van mijn vrienden? Hetzelfde antwoord. Waarom zou ik daar iets moeten van vinden?
649. Welke eigenschap zou je van je vader willen hebben?
Dan moet ik nadenken over mijn vader van voordat hij ziek werd. Zijn sociaal engagement was groot en dat bracht hij (mijn ouders) ook in de praktijk. Bijna mijn hele jeugd woonden er ook anderen bij ons thuis. Nooit officieel als pleeggezin maar het kwam er wel heel dichtbij in de buurt. Ik tel ze even … laat ik enkel de eerste letter van hun voornamen noteren en tussen haakjes (j – jongen) of (m – meisje). C (j), P (j), M (j), H (m), H (j), J (m), M (m). En in de korte vakanties kwam daar ook M (j) bij. Ook twee Waalse jongeren gingen met ons mee op vakantie om Nederlands te leren / praten. Het verhaal van Valbona heb ik al eerder verteld.
650. Met welk idee moet je nog steeds iets doen?
Er staan twee nieuwe her-vertellingen klaar om uitgewerkt te worden. Verder moet er een carport gerealiseerd (gebouwd) worden – vindt vooral mijn lieftallige Belinha. Dat laatste is dus eerder een dingetje dat hoog op de wensenlijst (to do list) staat. Het idee is er al lang. De uitvoering (en de centjes) laat nog op zich wachten …
Weinig tekst vandaag. Een soort plog. Waarschuwingen, voorlichting, tegeltjes en een paar (lokale) cijfers. Verder niets nieuws onder de zon. Blijf gezond.
NOS Teletekst
De eerste vier berichten op teletekst gaan (alweer) over corona / covid-19. Het mag duidelijk zijn dat we er nog niet van af zijn.
Premier Wilmès (screenshot nu punt nl)
Geen versoepelingen in België dat al vanaf het begin hoge corona-cijfers heeft. Dat heeft ook te maken met de manier van tellen (begrijp ik uit de media).
Wees geen Tim
Deze cartooneske waarschuwing lijkt me vooral gericht tot jongeren. Of dit terecht is kan ik moeilijk beoordelen. Volgens mij wordt IEDEREEN een beetje nonchalanter. Ik ook? Waarschijnlijk wel. Mijn bubbel is klein. Hooguit een man (en vrouw) of tien en dan ook nog (op Isabel na) een openlucht-bubbel.
De basisregels
Zouden er nog mensen zijn die deze basisregels NIET kennen? Ik kan het me niet voorstellen.
Informatie in Fryslân
Ben je toch ziek of snotterig of verkouden. Ook hier in Leeuwarden krijg je uiteraard advies waar je terecht kunt met je klachten.
Como prevenir?
In Mozambique wordt veel informatie gegeven via foto’s of tekeningen. Naast de bekende adviezen is ook nog één bijzonder advies: ‘Was en kook vlees en eieren goed’.
Was je handen. Draag een mondkapje. Houd 1,5 meter afstand.
Eind maart, begin april was het advies nog één meter. Dat is nu opgeschaald naar anderhalve meter. Mondkapjes zijn bijna overal verplicht. Openbaar vervoer. Winkels. Banken. Op kantoor. Enzovoort. Het is grappig om te merken hoeveel ‘straatverkoop’ er in korte tijd is ontstaan voor mondkapjes en plastic kappen voor je gezicht. Creatief Mozambique.
De cijfers van 22 juli 2020
Elke week maakt het ministerie van gezondheid de cijfers bekend. Dit zijn de totale cijfers sinds het begin van de uitbraak begin dit jaar. Mozambique heeft ongeveer 30 miljoen inwoners. Óbitos betekent overlijdens. Hoe betrouwbaar de cijfers zijn, durf ik te betwijfelen wegens weinig testcapaciteit.
Tegeltjes(wijsheid)
Bovenstaande tegel zie ik vandaag veelvuldig verschijnen op sociale media.
Enkele collega bloggers eindigen hun blog elke maand met een kort overzicht van hun activiteiten in die afgelopen maand. Ik vond het al lang een goed idee. Iets om ook een keertje te proberen doen. Met wel vooraf één waarschuwing aan mezelf: ‘Ga niet herhalen wat je ook al in logjes hebt geschreven.’Uiteraard een nobel streven maar soms zal ik er niet aan ontkomen. Ik ga het toch proberen.
JUNI 2020
Ik houd geen agenda meer bij. Terugkijken doe ik dan ook uit het geheugen.
GEKEKEN
Hier ga ik series vermelden, films niet behalve als ik ze heel bijzonder vond.
Marcella – Seizoen 1 (Netflix) Met veel plezier gekeken, samen met Isabel. We zijn gisteren begonnen aan het tweede seizoen.
Designated Survivor – Seizoen 3 (Netflix) We wisten eerst niet dat er een derde seizoen bestond van deze serie – een soort ’24’. Goed maar ook niet meer dan dat. Wel frappant dat de dreiging van een pandemie in het (her)verkiezingsjaar een belangrijk thema is. De serie verscheen voor de corona-uitbraak.
Tabula Raza – (Netflix) Een Vlaamse serie. Voor het eerst zagen we samen een Vlaamse serie met Portugese ondertiteling. Een aanrader of ben ik bevooroordeeld omdat het Vlaams is?
Ozark – Seizoen 1 (Netflix) – Een serie die ik in mijn eentje kijk. Goed. Spannend met een soort ‘zwarte’ humor. Van een Breaking Bad niveau vind ik … ik ben aan het tweede seizoen begonnen.
GELEZEN
Dert13n – Steve Cavanagh – Een heel goede rechtbankthriller
Spion buiten dienst – John le Carré – Spionageverhaal van de oude meester Le Carré. Valt wat tegen , vind ik.
De laatste stem – Graham Moore – Vijfsterrenboek van Vrij Nederland. Prima rechtbankthriller.
Wat jij niet ziet – M.J. Arlidge – Geschenk in het kader van de maand van de Spannende Boeken. Goed maar wel een tikkeltje voorspelbaar.
Tijden van Vuur – Kate Moss – Historische roman (deel 1 van een trilogie) in de stijl van Ken Follett. Languedoc – halverwege 16de eeuw. Strijd tussen katholieken en hugenoten. Leuk, onderhoudend, spannend.
Kintu – Jennifer Nansubuga Makumbi – Een internationaal bejubeld boek. Deze vuistdikke, Afrikaanse (Oeganda) roman ben ik in juni beginnen lezen. Dit boek zal dus ook voorkomen in mijn volgende overzicht (eind juli) want ik ben pas bladzijde 123.
GEDAAN
Lesgeven / Online-lesgeven – Juni was wel een bijzondere maand want veel van de lessen stonden in het teken van ‘toetsen’. Ik had dus meer voorbereidingswerk en uiteraard ook meer nakijkwerk. Mijn Vlaamse en Nederlandse leerlingen hebben de meeste toetsen goed gemaakt. Werkwoordspelling blijft voor hen – en voor ons allemaal – een punt van aandacht. Omdat al deze kinderen en jongeren overdag Engels (Amerikaans) onderwijs volgen zijn hun teksten (opstel, brief, betoog, column, enzovoort) vaak (te vaak) ‘vertaald Engels’. Dat is vrij logisch maar natuurlijk wel een punt van aandacht.
Bureaucratie – De weg naar Canossa. Een sisyfus-marteling. De processie naar Echternach. Kafka in het dagelijks leven. Ik heb er al vaker over geschreven: de eeuwige, onontwarbare bureaucratie in Mozambique. En in deze corona-tijden is alles nog een graadje erger. Om een klein voorbeeld te noemen … er moest voor de zoveelste keer een document gehaald worden bij het kadaster in Boane. Eerst koop je een formulier dat je moet invullen. Dan lever je het ingevulde formulier in bij het juiste kantoor. De volgende dag mag je het gestempelde papiertje komen ophalen. Dan ga je naar een ander kantoor om het gestempelde formulier te laten legaliseren (betalen natuurlijk) en wachten op nieuwe stempels. Met dat papiertje – inclusief 2 stempels – ga je naar een betaalbalie (30 kilometer verderop). Je betaalt en krijgt een derde stempel. Dan weer terug naar kantoor 1. Nu kunnen ze een officieel document maken. Op een nieuw formulier schrijf je weer alle details (uiteraard dezelfde als op document 1). Een ambtenaar en notaris zal dat vervolgens in een register noteren (overschrijven) en dan moeten wij dat – in het register – onderteken. Afspraak vijf dagen later. Wij er dus weer naartoe (alweer een vrije dag die Isabel moet opnemen). “Sorry, de ambtenaar die erover gaat zit 2 weken in quarantaine. Covid-19 weet je wel? Kom volgende week.” Grrr. De laatste dag van juni – nieuwe ronde, nieuwe kansen. De hele akte wordt aan ons voorgelezen (notarieel Portugees … hahaha). Wij tekenen. “Overmorgen (vandaag dus) mag je de kopieën uit het register komen ophalen.” Dus het blijft een vervolgverhaal voor juli.
Koken – niets bijzonders om te vermelden. Mogelijk zijn: koeientong, broodpudding, appeltaart, moussaka, koningsgarnalen, geit en lasagne geen alledaagse gerechten. Wel de moeite waard om hier te vermelden. Knipoog. Niet allemaal op dezelfde dag hoor. Verspreid over de hele maand juni.
50 tinten Isabel
Isabel aan het ontbijt (13 juni 2020)
Ik deed onverschrokken verder met mijn persoonlijk (corona) project op Facebook. 50 tinten Isabel. Vijftig foto’s en elke foto (van mijn vrouw) voorzie ik van een gedicht. Meestal van anderen, soms van mezelf. De serie is ondertussen voltooid.
UITSTAPJES / VAKANTIE
Tot mijn (onze) spijt blijft dit onderdeel oningevuld. Geen fysieke uitstapjes. Enkel in onze dromen en in onze fantasie. Covid-19 … weet je wel!!!
NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN
Jammer genoeg wel. Alweer een diefstal. Een insluiping. Voor de derde keer in anderhalf jaar tijd is de pomp van het zwembad gestolen met het daarbijbehorend elektrische systeem. Gruwel, kolere, klote-dieven. Nochtans zit alles achter slot en grendel maar ja .. sloten kunnen opengeknipt of geforceerd worden. Waarschijnlijk dezelfde bende als de twee vorige keren. Ze kennen de omgeving en de omstandigheden. Grrr. Dus toch maar prikkeldraad of een hond aanschaffen? Ik denk het wel … maar heel erg tegen mijn zin. Deze ezel heeft zich nu driemaal … zucht.
Langzaamaan gaat Europa weer open. De maatregelen van de afgelopen maanden worden stap voor stap afgebouwd. Van ‘Blijf in uw kot’ naar bubbels met vier en nu bubbels met tien. Alle basisschoolleerlingen in Nederland mogen weer hele dagen naar school. De Europese toeristenindustrie moet gered worden. De #BlackLivesMatter-demonstraties trekken veel volk en de meeste mensen houden zich daar (gelukkig) aan de anderhalve-meter-regel.
Wel worden ondertussen de discussies over Corona / Covid-19 luidruchtiger en heftiger. Discussies over de regels, over het beleid, enzovoort. Woorden als ‘leugens’, ‘bedrog’, ‘samenzweringstheorieën’ en ‘laat je niets wijsmaken’ verschijnen steeds vaker op Facebook en Twitter. De standpunten en meningen verharden. Soms ís het ook moeilijk om maatregelen te begrijpen met als frappantste voorbeeld natuurlijk het verschil tussen het aantal mensen in theaters en vliegtuigen. (Mooie column van Claudia de Breij.) En doe daar gerust de discrepantie bij als het over de economische steun gaat voor cultuur (en zorg) en de luchtvaart. Hemeltergend … die verschillen.
In Zuid-Afrika gaat het plots heel snel (bergafwaarts). Het aantal geïnfecteerde patiënten met covid-19 stijgt daar onrustbarend. En dat terwijl ook in Zuid-Afrika er weer veel meer mag dan twee maanden geleden. Dat valt moeilijk met elkaar te rijmen. Mozambique is een buurland van grote broer Zuid-Afrika. Mijn Afrikaanse thuis is slechts 80 kilometer van de dichtstbijzijnde grens. Een grens die voor personen al meer dan twee maanden dicht is. Gisteren stond de teller in Mozambique op 433 positief geteste mensen. Twee mensen zijn overleden (óbito). Op het kaartje hieronder zie je de verspreiding.
Overzicht 8 juni 2020
Het is goed om erbij te vermelden dat de afstand van noord (Cabo Delgado) naar zuid (Maputo) ruim tweeduizend kilometer is. Waren het eerst mensen die in de olie- en gasindustrie in Cabo Delgado werken – vaak buitenlanders – dan zijn het nu Mozambikanen die ziek worden. Ik ken persoonlijk twee mensen die in maart in Londen waren en ziek terug zijn gekomen. De aantallen zijn nog klein maar toch wordt iedereen een tikkeltje nerveuzer. Of deze getallen op waarheid berusten weet ik niet. Een gezonde twijfel is op zijn plaats. Gebrek aan controles? Manipulatie van de sterftecijfers? Ik weet het niet. Het koude seizoen is begonnen. Winter is een te groot woord maar de dagen zijn korter en ’s nachts koelt het flink af tot 12c. Huizen (en hutten) hebben zelden verwarming dus een extra trui of een deken brengt uitkomst. Het internationale luchtruim is dicht. Geen inkomende en uitgaande vliegtuigen meer. Mijn zwager kan niet terug naar Lissabon en moet waarschijnlijk zijn stage in Sevilla afzeggen. Hopelijk mag hij wel zijn studiebeurs behouden. De Europese ambassades zijn gisteren begonnen met een inventarisatie – ‘Wie wilt spoedig naar Europa?’Daar is het tenslotte zomer (en vakantie). Mogelijk wordt er bij voldoende belangstelling een uitgaande vlucht gecharterd … als tenminste de autoriteiten daar toestemming voor geven. Afwachten.
Er is ook een heel somber detail te vermelden. Uiteraard gaat dit over ‘geruchten’. De Mozambikaanse autoriteiten (zeg maar: de mensen (politici) die aan de ‘knoppen’ zitten), steken heel veel hulpgeld in eigen zakken. Zij vragen de wereld om hulp. De economie lijdt grote schade. Het land kan niet open in verband met gevaar op meer zieken. Dus … help ons, help ons en ondertussen … je kunt het zelf wel invullen. Corruptie is ziekte nummer één in Afrika. Dus meer dan waarschijnlijk zal de noodtoestand nog wel even verlengd worden. Leve de hulpgelden! Tot september? Tot het eind van het jaar? Niemand die het weet. De politie doet hier uiteraard – in het klein – aan mee. Idiote bekeuringen zoals: ‘Het is verboden om in openlucht te sporten’. Ook niet in de sportschool trouwens want die zijn al maanden dicht. Joggende mensen langs de kant van de weg worden opgepakt en gaan een nachtje de bak in. Betalen uiteraard – ruim 50 euro. ‘Alcohol drinken buitenshuis’ – hetzelfde verdict, dezelfde boete. En toch zie ik op straat nauwelijks verschil met de tijd voor de crisis. Ja, mensen dragen mondmaskers en de straathandel is verdwenen. Maar het is net zo druk als altijd.
Genoeg weer voor vandaag over Corona / Covid-19. Wees voorzichtig. Blijf gezond.
ps. Volgens de Tanzaniaanse autoriteiten zijn er geen Corona-zieken meer in Tanzania (buurland ten noorden van Mozambique) want daar kreeg de bevolking het advies van de president om te … bidden. En zo geschiede …
Zoals beloofd heb ik drie weken niet over #corona of #covid-19 geblogd. Een verademing? Ik weet het niet. Het doet er trouwens niet toe. Vandaag even bijpraten. Nederland, België en Spanje gaan een nieuwe fase in. Er mag weer wat meer. Niet overal hetzelfde maar de algemene tendens is dat er een verlicht regime komt. Scholen gaan weer (gedeeltelijk) open. De kappers mogen weer aan het werk. Ouderen mogen weer (beperkt) bezoek ontvangen. Meer en meer winkels mogen weer open. Nog even en dan gaat het openbaar vervoer weer op volle sterkte rijden. Ik ben benieuwd. Nu het uur ‘nul’ dichterbij komt lees ik ook al over de eerste overtredingen. Te volle Ikea’s. Iedereen wil naar het strand. Te volle winkelstraten. De corona-politie heeft het er maar druk mee. Natuurlijk houden de meeste mensen zich aan de afspraken. Maar toch. De protesten tegen de maatregelen nemen ook steeds meer toe. Ik hou mijn hart vast want stel je voor dat de ‘cijfers’ weer stijgen dan zijn de rapen pas echt gaar. Veel specialisten verwachten dat ook. Ze verschillen van mening of dat al in de zomer gebeurt of pas in de herfst. Een bezorgd afwachten. Wat denken jullie?
Nog één dingetje over #corona in Nederland …
KLM versus CULTUUR
Het is in en in triest. Zeker als je bedenkt dat de culturele en creatieve sector al heel veel moest inleveren na de financiële crisis in 2008. Het idee dat theaters binnenkort weer open mogen gaan met een maximum van 30 mensen – inclusief artiesten en technici – is een gotspe. Een blamage. Een kaakslag aan een grote bedrijfstak. Laat ik er – voor nu – maar geen woorden meer aan vuil maken. Hoe is het ondertussen in Mozambique?
De president heeft – zoals algemeen werd verwacht – de noodtoestand met een maand verlengd tot 31 mei. En meer dan waarschijnlijk wordt dat nogmaals tot 30 juni verlengd. Tijdens de ‘noodtoestand’ hebben de president cq regering uitgebreidere bevoegdheden zonder het parlement te moeten raadplegen. Wat is er in de dagelijkse praktijk veranderd? Hier is geen lock-down. Geen beperkingen om mensen te bezoeken of om op straat te komen. Het advies is wel ‘blijf thuis’ maar dat voor de meesten geen reëel vooruitzicht. De eerste drie weken van april waren duidelijk anders dan daarvoor. De scholen zijn dicht. Veel werknemers moeten voorlopig thuis blijven. De stranden zijn een ‘no-ga-area’. Winkels bleven open. Veel straat- en eet-stalletjes zijn opgeruimd of verdwenen. Dat was trouwens al beleid voor deze hele crisis. Er mag geen alcohol meer verkocht worden dat ter plekke wordt geconsumeerd. Je mag het wel meenemen naar huis. Hier wordt bij ons in de buurt ‘creatief’ mee omgegaan. In restaurants zijn tafels weggehaald maar kun je nog wel gaan eten. Wat trouwens in de praktijk veel minder gebeurt.
Het dragen van een mond- (en) neusmasker is verplicht in het openbaar vervoer. Sinds half april ook in de meeste winkels. Zeker bij banken en de grote supermarkten. Nu wordt ook je lichaamstemperatuur gemeten. Ik had gisteren … 33,4°. “Help – ik ga dood !!!” Het controlerende meisje begreep niet wat ik zei. Ik mocht naar binnen. Made in China – denk ik. Niet het virus maar de thermometer. In de hele supermarkt staan blauwe, rode en gele strepen op de vloer. Ze duiden vakken aan. Er mag maar één persoon – of koppel – in één vak staan. Dat wordt goed gerespecteerd behalve door de vakkenvullers. De rijen bij de kassa lijken daardoor veel langer. Hier is het trouwens 1 meter afstand houden, in tegenstelling tot 1,5 meter in Europa.
Sinds twee weken is het heel erg druk op straat. Heel veel verkeer. Op de bekende plaatsen staan er opnieuw files. Hoe kan dat? Waarschijnlijk omdat mensen die voorheen het openbaar vervoer gebruikten – zoals het goed functionerende Metro Bus systeem – nu weer terug in de eigen auto stappen. Isabel gaat ook niet meer met de trein naar haar werk maar wordt opgehaald door een chauffeur. Ze deelt die auto met één of twee collega’s. Als veel bedrijven dat doen dan begrijp je ook dat er meer auto-verkeer is. In tegenstelling tot een maand geleden dragen nu de meeste mensen een mondmasker als ze op straat zijn. Overal staan watercontainers, de guarda’s sprayen je handen bij binnenkomst. Soms staat er iemand met een gel bij de voordeur. ‘Handen wassen’ is ook hier het advies.
Handen wassen – foto: pixabay
Ik begrijp deze maatregelen. Maar wel met een bedenking. Sprayen, gel, mondmaskers, afstand houden tot personeel en de winkeltoog … Duidelijk. Maar het pinapparaat wordt aangereikt over de winkeltoog heen maar dat is wel door iedereen voor jou aangeraakt. Weg bescherming. Hetzelfde verhaal bij de tolpoorten. Daar zijn geen ontsmettingsmiddelen maar je krijgt wel munt- en papiergeld retour dat uiteraard ook door honderden voor jou is vastgepakt. De sportscholen zijn dicht omdat er geen garantie is op schoonmaak. Evenementen met meer dan vijftig mensen zijn verboden. Dus ook hier ligt de entertainment-industrie op z’n figuurlijke gat.
Cijfermatig is er nog weinig aan de hand. Iets minder dan 100 besmettingen en nog geen doden. Of dat ook waar is valt te betwijfelen. Maar vele duizenden doden kun je niet zomaar laten verdwijnen. Ook niet in Mozambique. Uiteraard bestaan er ook hier complottheorieën. Ik heb afgelopen week wat rondgevraagd, niemand die ik ken kent iemand die overleden is onder verdachte (corona) omstandigheden. Ben ik (wij) hier dan veilig? Voorlopig wel denk ik [hoop ik] maar dat zegt natuurlijk niets over de toekomst. Het blijft afkloppen en fingers crossed.
Nog iets over het onderwijs. De privé-scholen bieden online lessen aan aan hun leerlingen. De openbare scholen – die toch al niet uitblinken in goed onderwijs – zijn ook gesloten. Die scholen en leerlingen hebben nauwelijks toegang tot internet, laat staan tot een computer. Kinderen mogen / moeten één of tweemaal per week op school huiswerkopdrachten ophalen. Meestal is er ‘thuis’ nauwelijks aandacht, tijd of ruimte om huiswerk te maken. De – kinderen van de – minst bedeelden, de minst daadkrachtigen krijgen dus ook hier de hardste klappen. Triest in het kwadraat.
Het land zit op slot. De grenzen voor personen zijn dicht. Er gaan twee of drie vluchten per maand naar het buitenland. Eentje van TAP naar Lissabon (en weer terug) en af en toe een vlucht naar Addis Abeba (Ethiopië). De voorschriften zijn streng. De controle op gezondheid van de binnenkomende passagiers is meer dan heftig. Mijn zwager arriveerde vorige week uit Portugal. Het duurde bijna drie uur voor hij alle checks op het vliegveld had doorlopen. Hij moet 14 dagen in huisquarantaine blijven en kreeg na vier dagen bericht van het ziekenhuis dat alles in orde is.
Verblijfsvergunningen, D.I.R.E., visa … ze blijven tot vier maanden na de vervaldatum geldig. Tenminste zolang je in het land blijft. Ik hou mijn hart vast voor de tijd dat het immigratie-kantoor weer opengaat. Het is daar onder normale omstandigheden al chaotisch, onoverzichtelijk. Ze werken nu al met een vertraging van gemiddeld twee maanden. Wat gaat dat betekenen? Help, help, help. Ook op de ambassades worden tot nader order geen (Schengen) visa meer afgeleverd.
Tot zover. Ik wens iedereen in Nederland, België, Duitsland, Frankrijk, (Noord) Ierland, Portugal, Noorwegen en Spanje (*) veel wijsheid toe met de trage heropening van allerlei zaken. Blijf gezond. Wees voorzichtig.
(*) In deze landen wonen familie en goede vrienden. Natuurlijk hoop ik dat ook mijn familie en vrienden in de rest van Afrika en de wereld gezond blijven. Maar dat zij dit logje lezen is zeer twijfelachtig.
Waar zal ik eens beginnen? Ik ben gezond en voor zover ik weet – zijn mijn familie en directe vrienden dat ook. Dat is uiteraard goed nieuws. Ik vertelde een paar weken geleden al dat ik probeer niet teveel naar het nieuws te kijken. Daarin faal ik grandioos. Het is een en al corona, je kunt er niet omheen. Dit logje is er ook weer mee gevuld. Sorry. In Mozambique is de noodtoestand bijna drie weken een feit. Zie ik een verschil met de tijd hiervoor? Nauwelijks. Uiteraard komt dat ook omdat ik heel weinig de deur (de poort) uitga. Er is (nog) geen lockdown. Het advies om thuis te blijven maakt dus weinig indruk. De eerste week was het wel rustiger op straat maar de afgelopen dagen lijkt het weer wat drukker te zijn. Afstand houden … ook dat wordt hier geadviseerd maar ik zie het niet echt worden toegepast. Het grootste verschil zijn de waterbidons-met-een-kraantje bij elke winkel. ‘Was je handen’ is ook hier de opdracht. Bij elke supermarkt of bij de bank staat een mannetje (m/v) met een spray. Bij de supermarkten kun je nu ook de handgrepen van het winkelkarretje schoonmaken. Bij de bank mogen er maximaal vier klanten naar binnen. De medewerkers dragen een mondmasker. Dat soort dingen is al bijna het nieuwe-gewoon geworden. Op straat zie ik dat hooguit één op de tien of zelfs nog minder een mondmaskertje draagt.
Toch zijn er ook in Mozambique maatregelen getroffen. Sommige regels werken, andere maatregelen worden niet nageleefd. Ik geef het voorbeeld van de xapa’s – de kleine openbaar-vervoer-busjes. Er zijn er vele duizenden. Ik heb er vaker over geschreven. Klik HIER dan kun je eerdere stukjes lezen over de xapa of de chapa my love. Kort samengevat: die busjes zitten altijd overvol – zoals een sardineblikje. Elke passagier betaalt 10 meticais (ongeveer 15 eurocent) aan de ‘conducteur’. De conducteur en de chauffeur delen op het eind van de dag de inkomsten. Daar moeten ze natuurlijk ook de benzine en de tol van betalen en meestal ook de huur van het busje. Voor hen is het dus belangrijk dat ze zoveel mogelijk klanten vervoeren. De regering besloot tien dagen geleden dat er maximaal acht personen in zo’n busje mogen zitten. Dat betekent dus maximaal zes passagiers in plaats van de gebruikelijke vijftien of achttien. Het gevolg: er reed geen enkel busje meer – een soort spontane werkweigering want met zes betalende klanten draaien ze verlies. Dus is niet-werken (rijden) goedkoper dan wel rijden. Na twee of drie dagen werd deze acht-personen-limiet weer opgeheven. Wel is iedereen nu verplicht in het openbaar vervoer om een mondmasker te dragen. Ook in je eigen auto als je met meer dan één persoon bent. Dat laatste is volgens mij niet waar maar de lokale-tam-tam vertelt dat het wel zo is. Heel kleurrijk want mondmaskers worden in huiselijke kring gemaakt van een oude capulana. Ik zag dat de politie dit ook daadwerkelijk controleert. Ze mogen geen alcohol-controles meer houden dus zoeken ze andere pietluttigheden om hun broekzak te vullen. Bijvoorbeeld mag het puntje van je elleboog niet uit het open raam van je auto steken. Multa (boete).
Een grote zorg is de papierwinkel. Verblijfsvergunningen (D.I.R.E.), paspoorten, ID-kaarten, rijbewijzen. Die kantoren zijn bijna allemaal gesloten want die zijn altijd overvol met aanvragers. Dat is natuurlijk in verband met de noodzakelijke ‘social distance’(*) niet te handhaven. Er wordt gezegd dat alle papieren en documenten die zijn vervallen vanaf 30 maart 2020 geldig blijven tot 30 juni 2020 – zonder boete voor een te late aanvraag. Ik ben benieuwd hoe dat verder zal gaan. Want stel dat je weer een aanvraag mag indienen vanaf 1 juli (wat ik niet denk) dan is de run op die kantoren meer dan verdubbeld of verdrievoudigd. Dat zal de corruptie danig doen toenemen. Onder tafel iets extra toeschuiven zodat jouw document wel in behandeling wordt genomen. Ook nu al een veel gebruikte methode. Zucht.
Het nationale gezondheidsinstituut bracht vrijdag nieuwe cijfers naar buiten. 898 mensen getest. 34 positieve testen (26 locale mensen + 8 mensen die uit het buitenland kwamen), 0 doden, 2 patiënten zijn opnieuw gezond verklaard. 12.000 mensen die uit het buitenland arriveerden in huisquarantaine.
Dat lijken hele mooie cijfers maar iedereen weet dat dat niet de realiteit is. Nee, er zijn nog geen duizenden doden zoals in de China, Europa en de Verenigde Staten. Maar de (nabije) toekomst is heel onzeker. Want als de pandemie ook hier (in Afrika) losbreekt dan zijn de figuurlijke rapen gaar. Verwachtingscijfers spreken over 300.000 doden in Afrika en 30 miljoen mensen die vervallen in pure armoede en hongersnood. Dat zijn verschrikkelijke vooruitzichten. Laten we hopen dat het niet de realiteit wordt.
Een lange weg te gaan naar een onzekere toekomst (foto: Pixabay)
Ook hier verliezen mensen hun baan. Een groot deel van de informele industrie ligt op z’n figuurlijke gat. Straat-verkoop (tomaten, uien, kool, avocado’s, citroenen, bananen, sla, nootjes, mais, houtskool etc) mag niet meer. Stalletjes worden afgebroken. Containerwinkeltjes moeten dicht. De gedoogde terrasjes voor een drankwinkeltje – er zijn er duizenden – worden opgeruimd. Isabel is vanaf dinsdag twee weken verplicht thuis – het zijn 14 verplichte vakantiedagen die zij daarvoor moet inleveren. Afgelopen twee weken was een directe collega van haar aan de beurt – ook zij heeft er nu twee weken verplichte vakantiedagen opzitten. Waarschijnlijk volgt over vier weken hetzelfde scenario. Daarna zijn de vakantiedagen op. En dan? Niemand die het weet of het wilt zeggen … Of dat zomaar mag? Vakbonden? Iedereen is bang om zijn baan te verliezen dan hou je dus wijselijk je mond. Niet het sterkste punt van mijn lieftallige (goed gebekte) echtgenote. Waarschijnlijk wordt ze wel vijf keer per dag gebeld door haar baas. “Isabel, kun je dit mailtje even beantwoorden – het is dringend – of waar ligt …?” Wat is wijs? De telefoon opnemen – “Sorry baas, ik heb vakantie!” – of alle werk-oproepen negeren – niet opnemen? Ik ben benieuwd.
Nog even iets over ons internet. Ik heb een tweede modem aangeschaft. Van Movitel, dat functioneert voorlopig goed, naar tevredenheid. De aanvraag voor een kabel-verbinding is twee weken oud. Na een eerste toezegging kreeg ik afgelopen woensdag het bericht dat het toch niet doorgaat. De ODM-BOX in onze buurt is vol. Dus geen capaciteit. Via een hooggeplaatste kruiwagen (zonder financieel gedoe) probeer ik toch iets voor elkaar te krijgen. Een extra ODM-BOX … ik ben vast niet de enige die zit te springen om beter internet. Met andere woorden: wordt vervolgd.
Heb ik al verteld dat mijn grote computer (iMac) het heeft begeven? Grrr. Althans dat denk ik. Alles kwijt wat er opstaat (opstond). Besturingssysteem, documenten, foto’s, e-boeken, mijn lesvoorbereidingen. Mag ik het woord ‘zucht’ nog een keer gebruiken? Ja dus. Zucht. Gelukkig heb ik nog een laptop en daar zit ik nu op te typen. Vandaag dus een drukke zondag om morgen weer online aan de slag te kunnen gaan met leerlingen verspreid over vier landen.
Tenslotte: blijf gezond. De volgende drie logjes gaan niet over corona. Althans dat ga ik proberen …
(*) Ik vind de term ‘social distancy’ zo verkeerd gekozen. Het zou toch ‘fysieke afstand – sociale betrokkenheid’ moeten zijn, vind je niet?
