Musical Groep 8

Tags

9 juli, Bompa, Dansen, Familie, Groep 8, Heemstede, Isabel, Musical, Nederland, Olivia, Onderwijs, Over de kop, Toneel, Verjaardag, Zingen

Over de Kop

In Nederland nemen leerlingen van groep 8 (6de leerjaar in Vlaanderen) traditioneel afscheid van de basisschool met een musical. De laatste weken (maanden) van het schooljaar wordt er veel tijd geīnvesteerd in de groep 8 Musical. Door leerlingen en leerkrachten. Teksten worden van buiten geleerd, liedjes en dansjes geoefend, rekwisieten gemaakt, decors geschilderd. Ouders steken een helpend handje toe. En dan is het zover … haal het doek maar op.

De leerlingen spelen eerst een voorstelling voor andere leerlingen van de school. En dan is er de openbare voorstelling voor opa’s, (Bompa in mijn geval) oma’s, ooms en tantes. Later volgen nog voorstellingen voor ouders en broertjes en zusjes. Maximaal 3 kaartjes per leerling per voorstelling. Afgelopen donderdag was het zover. Kleindochter Olivia was er helemaal klaar voor en deze trotse Bompa zat op de derde rij.

Natuurlijk kijk ik met fiere grootvader-ogen naar mijn oudste kleindochter. De musical-regisseur (die ik natuurlijk ook ben) verban ik naar het schellinkje. “Hou je koest!”. Nee, het was hartstikke fijn en een tikkeltje emotioneel. Als ‘Mevrouw Laagvlieger’ – een leuk rolletje van Olivia – op bed ligt, is het napraten met mama Catelijne heerlijk. Zij heeft af en toe geholpen en kent de kinderen dus een beetje. Grappig dat we allebei talent zien bij ‘Willem, de vliegende Hollander’. Voor de juffen is deze jongen meestal een ongeleid projectiel.

Natuurlijk heb ik een paar foto’s gemaakt maar je begrijpt dat privacy het niet mogelijk maakt ze hier te publiceren. Gelukkig kan dat wel met mijn toegangskaartje. Fijn dat ik erbij kon (mocht) zijn.

Ps. Isabel is jarig vandaag. Parabéns Belinha. Geen logje over haar of haar verjaardag. Mocht je niet weten wie Isabel is, wat ik me niet kan voorstellen – hahaha – klik dan HIER. Nog twee weken en dan vallen we elkaar weer zielsgelukkig in de armen. Waar? Dat kom je later vast wel te weten. Prettig weekend.

Advertentie

Frikandon

Tags

Boelenslaan, Culinair, Dansen, Familie, Het Zunderts Toneel, Ine, Jukebox, Liedje, Meat Loaf, Oma, Paradise by the Dash Board Light, Play Back, Rock, Rock Horror Picture Show, Wyns

Mijn Vlaamse volgers weten waarschijnlijk wel wat een ‘frikandonneke’ is. Mijn Oma maakte dit bijna wekelijks klaar. ‘Gehaktbrood’ of ‘vleesbrood’ heet deze groot uitgevallen gehaktbal in het Nederlands.

We aten er vaak krieken (krikskes) bij of rabarberspijs. Een mix van zout en zoet in een warme maaltijd. Ik hou ervan maar voor Isabel is en blijft het een gruwel. Ik maak het nog regelmatig klaar maar zij zal dan Peri Peri toevoegen of hooguit een ingelegd stukje mango. Dat is een traditionele lekkernij. Met gekookte aardappelen en in het seizoen ook met gestoofd witloof.

De aanleiding van dit ogenschijnlijk culinair stukje is triestig. Eergisteren is Meat Loaf overleden. De Amerikaanse zanger die wereldberoemd werd met de klassieker ‘Paradise by the dashboard light’.

De video-clip van Meat Loaf – Paradise by the Dashboard Light mét de historische honkbalbeelden

Ik lever niet elk jaar een lijstje in voor de top 2000 maar als ik het wel doe staat dit lied vast en zeker in mijn persoonlijke top 3. Meestal zelfs op nummer 1. Dat komt natuurlijk door het theatrale. De act, de dialoog, het duet. Ik gebruikte het zelfs een keertje (1999) in een theatervoorstelling bij Het Zunderts Toneel. ‘Driekoningenavond of zomerzotheid’. In onze Nederlandse versie zongen Kees en Irma en gaf Robert – als een vermomde Dorus – het sportcommentaar.

Hoeveel keer zou ik dit lied niet (deels) hebben geplaybackt op een feest? Met Ine uiteraard en met voldoende biertjes achter de kiezen. Echt ouderwetse party-fun. Dus met zijn dood sterft er ook weer een heel, heel klein stukje Ine. Snik.

Hahaha – deze tweet van Anne S.

Natuurlijk herinner ik me ook Meat Loaf als Eddie in The Rocky Horror Picture Show. Nog een grote favoriet van me. De cult-rock-musical met oa Susan Surandon.

Onze Bat Out of Hell LP is stukgedraaid, eerst en Boelenslaan en later nog in Wyns. Natuurlijk kochten we ter vervanging de cd maar een deel van de charme was verdwenen. Dat Meat Loaf vierenzeventig is geworden is verbazingwekkend. Hij had zo thuis kunnen horen in het legendarische rijtje van 27’ers … te vroeg, te jong overleden.

In de serie: JUKEBOX

Nederlands interieur II – MDLM (#8)

Tags

17e eeuw, Abstract expressionisme, Amsterdam, Barcelona, Catalonië, Dansen, Dutch interior, Guggenheim, Jan Steen, Joan Miró, MDLM, New York, Rijksmuseum, Surrealisme, Wikipedia

Dutch Interior II – Joan Miró – zomer 1928 – Olieverf op canvas – 92 x 73cm – Solomon R. Guggenheim Museum – New York

Waarschijnlijk hebben jullie wel eens eerder werk van de Catalaanse schilder Joan Miró gezien. Ik ook. Het is decoratief en de kleurtjes zijn aantrekkelijk. Interessant om je interieur, je agenda of je bureau een moderne look te geven. Maar of je ook iets begrijpt van zijn werk blijft natuurlijk de vraag. In 1997 bezocht ik samen met mijn Vlaamse (voetbal)vrienden het Miró-museum in Barcelona. We kuierden twee uurtjes rond, bekeken zijn werken en een video. We lazen achtergrond informatie en liepen blij naar buiten. Ik herinner me verschillende groepjes met schoolkinderen die gefascineerd naar al die kleurtjes en gekke dieren keken. Daarna maakten ze hun eigen ‘Miró’. Een zeer succesvolle activiteit onder het motto ‘kunstzinnige vorming’.

Zouden jullie de titel ‘Nederlands interieur’ kunnen verklaren? Ik niet, dat geef ik onmiddellijk toe. Wat zie ik? Kijken jullie mee? Een gek figuur met zwarte lippen aan de linker kant. Een soort ballonmannetje met een dikke buik. Een vloerkleed. Rechts op de voorgrond een dier – een soort hert of jong veulen met een witte kuif, ranke voorpoten en een kleine varkensblaas. Daarboven zie ik de suggestie van muziek en dansen. Zangers en mogelijk de schaduw van een octopus of een kwal. Muzieknoten, een koploze ballerina die de can-can danst, een figuur met een wit blaasinstrument, een toeter. Links daarvan een grote lege tekstballon. Of is het de witte buik van een Alladin-achtige geest met een Dali-snorretje? Daaronder een zwart, dansend muzieknoten-poppetje. In de rechter bovenhoek het uiteinde van een drakenstaart, een zwart vierkantje, een spin en een gitaar of een luit aan de muur.

De nieuwsgierigheid overwint. Ik ga op zoek … en ook nu weer … bingo! Wat blijkt?

In de zomer van 1928 bezocht Joan Miró Nederland. Waarschijnlijk nieuwsgierig om de werken van Hollandse 17e eeuwse meesters met eigen ogen te zien. En als een echte toerist kocht hij enkele ansichtkaarten. Reproducties. Terug thuis (in Parijs) werden deze souvenirs de inspiratie van drie schilderijen, allemaal voorzien van de titel ‘Dutch interior’. Respectievelijk nummer 1, 2 en 3. Voor het bovenstaande schilderij (nummer twee) liet hij zich inspireren door een werk van Jan Steen in het Rijksmuseum in Amsterdam. Leuk, daar hebben we Jan weer.

Ik kan me voorstellen dat je nu wilt weten welk schilderij van Jan Steen dat is. Het is …

Kinderen leren een poes dansen / De dansles – Jan Havickz. Steen – 1660 – 1679 – Olieverf op houten paneel –  68,5 cm × 59 cm – Rijksmuseum, Amsterdam

Ik ga vergelijken. Zo op het eerste zicht zie ik weinig overeenkomst. Ik herken de luit in de rechter bovenhoek en een dier op de voorgrond. Ook de compositie lijkt wel wat op elkaar, evenals het kleurgebruik waarbij de blauwe jurk het meest opvalt. Als ik beter kijk zie ik ook dat de fluit bij Jan Steen en de toeter van Miró op dezelfde plaats zijn afgebeeld. Via internet vind ik een artikel in Het Parool met onderstaande foto.

Links Jan Steen – De Dansles / Rechts Joan Miró – Nederlands interieur II

Leuk om de nummertjes op de schilderijen met elkaar te vergelijken. Grappig om te zien dat het raam een zwart vierkantje is geworden en de voyeur – ja, daar is hij ook weer – een spin. Bij Jan Steen wordt een verhaal verteld, bij Miró wordt je fantasie meer geprikkeld (als je er de tijd voor neemt).

Ik ga hier het werk van Jan Steen niet zelf beschrijven maar wil je meer weten klik dan HIER (wikipedia) of HIER (histoforum). Als je meer wilt weten over ‘Nederlands interieur – nummer één en nummer drie’ klik dan HIER door naar een Engelstalige wikipedia-pagina.

Joan Miro (1893 – 1983) was een Spaanse (Catalaanse) schilder, beeldhouwer en keramist. Zijn werk wordt omschreven als surrealisme of abstract expressionisme dat een appél doet op het onderbewustzijn. Zijn eigen – haast kinderlijke – creaties zijn vaak een vertaling van zijn Catalaanse trots. Werk van Miró – een unieke, visuele taal van organische vormen, lijnen en abstracte objecten met heldere kleuren – is direct herkenbaar, zelfs vandaag de dag.

Bronnen: Info Guggenheim – Dutch Interior II door Lucy Flint en Miró herenigd met voorbeelden uit het Rijks (Kees Keijer)

In de serie: BEELDENDE KUNST en MDLM

Oo ja, ook dit schilderij zou best een plekje kunnen krijgen in mijn werkkamer. Zeker nu ik er meer over weet.

Normaal

Tags

10.10, Avek, Dansen, Dood, Flamenco, Friesland, Geboorte, Hanneke, Icarus, Ine, Martine, Overlijden, Wyns

Vijftien jaar.

Ik begin met een filmpje. Echt mooi en ja … het duurt ruim acht minuten.

 

Waarschijnlijk zal het woord ‘normaal‘ in de top 20 staan van meest gebruikte woorden in 2020. Al dan niet in combinatie met ‘het nieuwe normaal’. Net als ‘koffiedik’, ‘online’, ‘Zoom’ en ‘anderhalve meter’. Als je in het begin van dit jaar aan een gemiddelde Nederlander had gevraagd waar hij (zij) aan moet denken bij het woord ‘normaal’ dan had je vast heel vaak het antwoord ‘Achterhoekse boerenrock en Bennie Jolink’ als antwoord gekregen.

In mijn dierbare, privé-herinneringen refereert het woord ‘normaal’ altijd aan flamenco. Nu begrijp je al enigszins waarom ik het bovenstaand filmpje heb geplaatst. Maar natuurlijk moet ik nog wat meer uitleg geven. Ik zal het proberen.

Het is vandaag precies vijftien jaar geleden dat (mijn / onze) Ine is overleden. Jaarlijks plaats ik hier – op deze 29 juni – een stukje waarin ik stilsta bij deze dag. De meest bijzondere dag van het jaar. Lees er mijn stukjes maar eens op na. Klik HIER. Met als trieste dieptepunt het overlijden van Ine in 2005 en het hoogtepunt is natuurlijk de geboorte van Icarus, mijn vierde kleinkind in 2014. Niet alleen is de dag dezelfde, het uur en de minuut: 10.10 (*) zijn ook gelijk.

Nu terug naar ‘normaal’. Op dit weblog kun je vaak iets lezen over de moeder van mijn kinderen. Ook af en toe een foto van haar. Vandaag wilde ik het een tikkeltje anders doen. Eén van de zaken die ze geweldig vond was: ‘flamenco’. Als docente op de ‘Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie’ (AVEK) in Leeuwarden organiseerde zij een flamenco-cursus voor studenten en andere geïnteresseerden. Ik denk in 1988 – misschien een jaartje later. Zij engageerde voor twee of drie weekenden een Spaans dansechtpaar (uit Utrecht). Hij was de docent (en danser) en zijn vrouw de danseres. Ine kocht nieuwe dansschoenen en een fantastische zwarte rok. Spaanser kon het bijna niet. Voor het eerst op flamenco-les. Volgens mij deden ook Hanneke en Martine mee.

Wij woonden toen nog in Wyns. Toen ze de eerste avond thuiskwam was ik uiteraard benieuwd naar haar verhalen. Ze zakte onmiddellijk na thuiskomst door haar figuurlijke hoeven. Moe, gebroken en lyrisch in dezelfde euforie en ze riep … ‘normaal’. Ik begreep er niets van. “Wat bedoel je met normaal?” was dus ook mijn vraag. Ze deed het voor. Ze had de dansschoenen en de zwarte rok nog aan. Wij hadden een houten vloer. Ze ging staan en schreeuwde: “Normaal !!!” … vervolgens ging haar rug in standje: super hol en ver overstrekt en stampte ze op de vloer. Kin omhoog en ze klapte met de achterkant van haar rechterhand in de palm van haar linkerhand – ietsjes hoger dan haar hoofd. Dertig, veertig seconden Spanje in Fryslân.

Wat bleek? De flamenco-leraar gebruikte het woord ‘normaal’ om de haverklap voor een lichaamshouding (holle rug) die verre van normaal was voor dansers (m/v) die niet uit Andalusia komen. ‘Normaal’ als een soort: ‘Klaar voor de start’. Lachen dus met het woord ‘normaal’. Het werd al heel snel familietaal … zegt één van ons ‘normaal’ dan springen we recht, holle rug, stampen met de voeten, beetje Carmenachtig nepzingen, handen klappen en vijf keer ‘normaal’ roepen. En dan neerstorten en lachen.

Ter herinnering aan Ine Heijs 28 augustus 1951 – 29 juni 2005

(*) Kijk eens naar horloge-reclames. Bijna alle klokken staan op 10.10. Tien over tien. En weet je waarom? De pijlen vormen als het ware een ‘smile’ – een lachend gezicht. Horloges verkopen niet als het twintig over zeven is.