Wie zoekt die vindt

Tags

Afrika, Afrikaans, Corsief, Corso, Corso Zundert, Dahlia, Dieren, Herfstvakantie, Krugerpark, Nijlpaard, Puzzel, Seekoei, Spelletje, Wildpark, Woorden, Zundert

Herfstvakantie in het zuiden en rond Allerheiligen gaan ook de Vlaamse scholen dicht. Eén week of misschien toch wat langer? We zullen het zien. En wat doe je dan als het advies is om thuis te blijven? Tv-kijken, spelletjes spelen, een bos- of strandwandeling. Puzzelen, een taart bakken, de lego weer eens sorteren want dat was je al lang van plan. Ik voeg er een ‘dierenspel’ aan toe.

Ik schrijf al enkele jaren stukjes in Corsief. Het wonderschone magazine over bloemencorso’s en dat van Zundert in het bijzonder. Mensen die me al wat langer kennen weten dat ik (ooit) zeer nauw betrokken was bij het grootste dahliacorso van de wereld. Begin dit jaar (of was het al vorig jaar?) bracht Corsief een themanummer uit. Thema: dieren. Dieren zijn een zeer geliefd onderwerp in het Zundertse corso. Deze praalwagens scoren vaak hoog – zeker bij het publiek. Ik heb voor Corsief een dieren-woord-puzzel gemaakt.

Ik was net een paar dagen voor het schrijven van mijn stukje met mijn schoonmoeder, schoonzusje en Isabel een dagje naar het Krugerpark geweest. Ik schreef al vaker over dit wereldberoemde park. Klik HIER. Ik heb een gids van dat wildpark in het Afrikaans. Erg grappig. Wist je bijvoorbeeld dat een nijlpaard in het Afrikaans een seekoei wordt genoemd? Ik leg zo uit waarom ik dit voorbeeld geef.

In bovenstaand rij zitten 16 (Afrikaanse) dieren verstopt. Horizontaal staan de dieren vermeld in het Nederlands en verticaal vind je dezelfde dieren met hun Afrikaanse naam. Je ziet vast in de bovenste lijn het woord nijlpaard. In de dertiende kolom verticaal lees je vrij onderaan: seekoei.

Vind jij de vijftien andere dieren? Klik op de woordpuzzel dan kan je de foto mogelijk wat vergroten. Het is geen prijsvraag dus je kunt gerust reageren bij de reacties. Zo kun je elkaar ook aanvullen. Ik ben benieuwd. Natuurlijk kunnen mijn volgers uit Zundert en omgeving ook meedoen maar jullie hebben mogelijk de antwoorden al gelezen in een ander stukje dat ik dit jaar schreef.

Eind oktober kom ik met de oplossing. Drie van de dieren hierboven zitten tweemaal (in het Nederlands en in het Afrikaans) verstopt in de puzzel.

Advertentie

Dierendag

Tags

Dieren, Dierendag, Dokter Diertje, Franciscus van Assisi, Kinderboekenweek, Vredesdag, Vrienden, Yoko Heiligers

Hoeveel mensen zouden nog weten dat ‘dierendag’ een verwijzing is naar een katholieke heilige? Sint Franciscus van Assisië. Het was ook de naamdag van mijn vader. We stonden er elk jaar bij stil op 4 oktober. Het was een heilige waarvan de mythe-vorming gigantisch was. Mocht hij nu leven dan had hij vast miljoenen volgers op FB, Twitter en Instagram. We zouden dan kunnen kijken hoe hij – geboren als een rijke jongeman – zich terugtrok in de natuur en zijn dagen sleet tussen de dieren. De huidige paus is de eerste die het aandurfde om zijn naam te gebruiken voor zijn pontificaat.

Het is raar hoe het schrijfproces in mijn brein werkt. Ik wil iets schrijven over dieren in mijn (dagelijks) leven en dan begin ik over katholieke tradities. Raar … het is natuurlijk het nest waar ik uit kom. Om nog maar een dierenterm te gebruiken. Als kind had ik (hadden wij) een kat. Poesie. Haar meest bijzondere eigenschap? Ze vond het heerlijk om mijn haar te likken. Ik herinner me het schuurpapierachtige gevoel van de tong van Poesie als ze mijn haar likte – vlakbij mijn oor waar volwassenen bakkebaarden laten groeien. Of vlak bij mijn voorhoofd.

• 

  Onze kat had een bijzondere gewoonte

Ik vond het prima maar ik ben nooit een katten-man geworden. In tegenstelling van mijn kinderen. Ook mijn moeder had tot hoge leeftijd een kat. Gezelschap was het belangrijkste motief. Ze kreeg er zelfs haar oma-bijnaam van. Oma Pino – naar haar kat ‘Pino’.

Verder hadden we elk jaar een paar weken een goudvis of een of andere vink. Het eerste weekend van oktober is het kermis en jaarmarkt in Boechout. Ik won dan vaak een prijs bij de kleurwedstrijd van ‘De Witte Mus’. De ornithologische vereniging in mijn geboortedorp. En met ‘plastic eendjes vissen’ won je (ik) bijna gegarandeerd een goudvis. Arme dieren maar als kind was je blij.

Na mijn verhuizing naar Friesland kwamen er meer dieren in mijn leven. Onze huisgenoten hadden honden en katten. Samen voegden we er schapen en kippen aan toe. En natuurlijk kwamen er lammetjes. Ik heb menige ooi geholpen bij de bevalling. Een mooie tijd. Toch waren onze lange zomervakanties een vaak sta-in-de-weg om veel dieren te hebben. In Wyns was het korte tijd: twee labradors, twee katten en kippen. Onze postzegel-tuin in Bergen op Zoom was later niet geschikt om dieren te houden. Ik bleef me verzetten tegen een hond (tot spijt van Ine) en katten (tot spijt van Catelijne en Jules). Waarom? Om dezelfde vakantie-redenen. Buren – die ook op vakantie gaan – moet je niet opzadelen met de zorg voor je dieren. Gelukkig zag Ine niks in hamsters en voor vogels was ze bang. Heel wat dierloze jaren.

Het voorlopig laatste hoofdstuk. Dieren in onze grote tuin in Mozambique. In Leeuwarden – waar ik klein woon – heb ik geen beesten. Als huwelijkscadeau kregen we twee schildpadden. Raar cadeau vind ik maar een gegeven paard … enzovoort. Ze leven nog steeds. We hebben heel veel vogeltjes in de tuin. Ze bouwen hun nesten in de open nok van onze veranda of bovenop de airco’s (het buitengedeelte uiteraard). Ik vind het schitterend om naar te kijken. En dat we kippen hebben heb ik natuurlijk de laatste weken – tot vervelens toe – vermeld.

Een hond staat nog steeds hoog op het verlanglijstje. Het liefst een labrador maar die zijn te lief om insluipers de stuipen op het lijf te jagen. Het blijft dus nog even tobben.

Ik zag vanochtend in het kippenhok heel veel pluimen van een vogel(tje). Alsof er een vos is langs geweest. Ik denk niet dat het een vos was maar welk dier wel blijft voorlopig de vraag. Een slang, een grote hagedis (lagarto)? Ik weet het niet.

Doen jullie vandaag iets aan dierendag? En wat denken jullie van de neiging om dieren te ‘vermenselijken’ met cadeautjes, kleertjes enzo? Zonder iemand te willen beledigen … ik vind het idioot.

Houden jullie van dierenboeken? Het is tenslotte Kinderboekenweek.

Dokter Diertje & De Luizige Leeuw – Yoko Heiligers

Check de prachtige ‘Dokter Diertje’- boeken van Yoko Heiligers. Ja … de dochter van … en nu moet ik plots heel erg denken aan een duif, een zwanenvleugel en aan dolfijnen. Een bijzondere dierendag. Rust zacht lieve vriend.

4 oktober 2020. Een bijzondere dierendag. En in Mozambique is 4 oktober ‘vredesdag’. Dia da Paz. Een officieel vrije dag. De dag dat de Mozambikaanse burgeroorlog eindigde met het ondertekenen van het vredesakkoord (in Rome) tussen Frelimo en Renamo. (4 oktober 1992).

Drie weetjes

Tags

Dieren, Haai, Koe, Kwal, Licht, Mieren, Mug, Nijlpaard, Paard, Sinterklaas, Vlam

Drie foto’s die ik onlangs op internet tegen kwam. Ik deel ze graag. Vandaag dus weinig woorden.

Dag Sinterklaas

En? Heeft hij jullie ook verwend met cadeautjes, surprises, marsepein en gedichten? Ik wens hem en zijn gevolg een goede reis terug naar Spanje. En stop ook alle discussie  in een kist – doe er een stevig slot op en verlies de sleutel. En dat tradities veranderen geeft helemaal niks. Want zoals je op bovenstaande foto ziet, ruimt de Sint zelf de paarden-stront op. Daar heeft hij geen knechten voor nodig. Tot volgend jaar.

Dodelijke dieren

Laat de getallen spreken …

Licht heeft geen schaduw

Een weetje. Ik was zelf toch weer verbaasd toen ik de foto zag.

Ik ben er weer ingetuind

Tags

Dieren, Dierenleed, Isabel, Mea culpa, Olifant, Reizen, Thailand

Ik twijfel tussen heel wat titels voor mijn stukje van vandaag. ‘Ik beken, ik ben schuldig’ of ‘Openbare biecht‘ of ‘Ik weet het, ik ben fout’. Met de keuze voor de titel ‘Ik ben er weer ingetuind’ leg ik de verantwoordelijkheid deels bij een ander. Varianten zijn ook nog ‘Ik ben d’r weer ingestonken’ of ‘Verleid en toegegeven’.

Genoeg mogelijkheden. Kom to the point Koen. Dat doe ik met het figuurlijke schaamrood op de wangen. En alvast excuses aan Marieke, Yoko, Marianne en nog veel anderen … Waar gaat het over? Nog steeds over onze Thailand-reis.

Bijna drie weken heb ik alles zelf geregeld en georganiseerd. Vliegtickets gekocht, hotels geboekt – meestal een paar dagen vooruit, de reis uitgestippeld, een auto gehuurd en uiteraard zelf gereden – bijna 1400 km, de nachtbus genomen, met taxi-chauffeurs onderhandeld over hun tarief. Enfin. Alles … nee … bijna alles. Ik kocht bij een klein kantoortje in Bangkok een dagtrip naar de ‘Floating Market van Damnern Saduak’ in de ochtend, een lunch onderweg en ’s middags een bezoek aan ‘Sampran Riverside – Rose Garden’ waarover ik al eerder blogde.

We werden opgehaald bij ons hotel. We pikten nog andere toeristen op tot het bus vol zat. Twaalf klanten. De eerste stop bij de drijvende markt. Een beetje uitleg van de meegereisde gids – dat is een beetje een groot woord voor wat hij deed. Maar goed. Na de drijvende markt – wat al bij al een groot commercieel circus voor toeristen is, vertrok het busje – met deels ander volk naar ‘Chang Puak Camp’. Ik frons figuurlijk mijn wenkbrauwen. Hoezo? Zit dat in ons programma? Ja, is het antwoord … als extraatje. Opnieuw veel volk. Een balie, een ontvangruimte en heel veel informatie borden. De bezoeker kan kiezen tussen twee soorten pistool-schieten, een film, carten, een ritje op een olifant, een inheemse stam bezoeken waarvan meisjes en vrouwen elk jaar een extra ring rond hun hals krijgen en nog wat van dat soort zaken. Of wachten op de hete parkeerplaats. Ik volg gedwee en sta voor de keuze. Ik koop twee kaartjes voor een ritje op een olifant.

Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. Fout, fout, fout. Ik slik mijn opkomende weerzin in. Isabel is blij verrast met zo’n extra activiteit en stelt voor om een mandje bananen te kopen. Ik weiger en een paar minuten later schommelen we op de rug van zo’n viervoeter. De drijver zit voorop met een schattig hoedje en een scherpe pin op een stok. Ik hou me stil. Ik ben d’r ingetuind maar ik ga Isabels plezier niet verpesten. Ik maak foto’s net als alle andere toeristen.

Chang Puak Camp

Links en rechts worden er foto’s van ons gemaakt die we later bij de uitgang kunnen kopen. Je kent vast dat systeem van de Efteling of andere attractie-parken. De wandeling / de rit op ‘Dombo van dienst’ duurt bijna twintig minuten. De olifanten – waar de Thai uitermate trots op zijn – lopen over smalle betonpaadjes en door een (aangelegde) waterbak. Een groot uitgevallen tredmolen wil ik het noemen.

Voorzichtig nemen ze de drie trapjes naar de waterbak. Olifanten steeple chase.

Fotogeniek maar aan de olifanten wordt natuurlijk niets gevraagd.

Ik hou me koest maar herinner me natuurlijk stukjes in kranten en tijdschriften over het dierenleed. Niet alleen hier in Thailand maar op heel veel plaatsen in de wereld. Dieren als vermaak voor mensen. Het leed achter de schermen. Ik kom er zo nog op terug. De berijders wisselen de mobieljes van hun gasten uit en maken foto’s. Ook van ons uiteraard. Voor thuis … op de figuurlijke schouw.

Ik weet niet zo gauw een onderschrift te bedenken

We lopen terug naar de parkeerplaats. En nee … ik wil niet naar tentoongestelde, inlandse mensen gaan kijken ook al wordt er bijverteld dat dat hun bron van inkomsten is. Nee, dank je.

Rondom de lunch op een andere plek ontsnap ik aan dezelfde valkuil die iets minder opdringerig was. De keuze hier is tussen een krokodillenshow – uiteraard met man die z’n kop in krokodillenbek propt, een slangenshow – met het bekende ‘gif -melken’ en ‘cobra-kussen’ en weer iets met olifanten. Nee, we wachten wel tot het busje ons ophaalt. Ook op Koh Samui hebben wij het tijger-park links laten liggen.

Dierenleed. En dieren als circusattractie. De (westerse) wereld is daar heel anders over gaan nadenken. Geen dieren meer in het circus en op de kermis. Zeker geen wilde dieren. Ik zocht even op wat de tien ‘wreedste’ dieren attracties zijn – volgens de internationale dierenbeschermingsorganisatie World Animal Protection. Ik som ze even op.

1. Olifantenritten maken – ja, heb ik gedaan
2. Tijgerselfies maken – tijgers aaien – nooit gedaan, altijd vermeden
3. Wandelen met leeuwen – nooit gedaan
4. Bezoeken van berenkuilen – nooit gedaan
5. Zeeschildpadden vasthouden – nooit gedaan, wel gezien
6. Dolfijnenshows – ja, heb ik gedaan
7. Dansende apen – enkel in het circus toen ik jong was
8. Koffieplantages met gekooide civetkatten – ja, kwamen we onverwacht langs op Bali
9. Slangenbezweerders en cobra-kussen – ja, ook op een soortgelijke manier ‘ingetuind’
10. Krokodillenfarms – ja min of meer. Een krokodillen-dierentuin in Santa Lucia, Zuid Afrika

Het bewustzijn over dieren-leed is natuurlijk ontstaan door dieren-activisten. Ik lees erover. Niet fanatiek maar ik weet het wel. En toch tuin ik er in. Maakt één of twee tickets iets uit voor het welzijn van ‘onze olifant’? Nee, natuurlijk niet. Maar heel veel minder tickets natuurlijk wel. Ik schrik van de getallen. Ruim 550.000 wilde dieren worden wereldwijd ingezet voor het plezier van ruim 110 miljoen toeristen. Ik ga hier de discussie niet voeren. Hieronder plaats ik enkele links naar stukjes op internet over dit onderwerp.

Lees meer

Ondanks bewustzijn veel dierenleed in toerisme

Toeristische attracties met dieren? Niet doen!

Meer mensen laten attracties met wilde dieren links liggen

10x Wreedste dierenattracties

Voor Isabel is dit een non-onderwerp. Zij vond het een mooi, exotisch extraatje. Ze had toch wat vragen over die pikhaak en waar ze slapen. En waarom doe olifanten geen slagtanden hebben … De discussie over dierenleed speelt hier (in Mozambique) niet. Althans niet dat ik ooit heb gemerkt. Ik besluit deze ‘biecht’ met de oproep … NIET DOEN … en ik hoop dat ik me d’r zelf aan zal houden. Ook als de verleiding groot is.

En jullie? Ook wel eens iets soortgelijks meegemaakt? Zou jij een ticket kopen? En waar ligt de grens? Een dierentuin, een safari-park. Artis? Blijdorp? Emmen? De Antwerpse Zoo? Planckendaal? Beekse Bergen? De Panda’s? Harderwijk?

In de serie THAILAND

Twee koeien

Tags

Avocado's, Bergen, Dieren, Koeien, Reizen, Slachten, Swaziland, Vrienden

Misschien moet ik beginnen met een waarschuwing. Bijgevoegde foto’s kunnen een siddering of aanverwante fysieke reactie veroorzaken. Vooral bij gevoelige dieren-liefhebbers.

Gisteren schreef ik over dagelijkse straat-taferelen die me nog nauwelijks opvallen. Vandaag is het een bijzondere waarneming. Ook in de buurt maar wel iets verder weg. Een dagtocht door Swaziland. Een uurtje bij ons vandaan. We kiezen voor een ‘witte weg’ – zoals in de wielerklassieker ‘Strade Bianche’. Geen asfalt maar gravel met veel steenslag. We zijn op weg naar Pigg’s Peak. De naam van dit stadje heeft dan weer niets te maken met een ‘varken’ maar is de naam van een voormalige goudzoeker. En of hij een figuurlijk zwijn was, vertelt Wikipedia niet.

Het is flink klimmen. Als we op een van de hoogste punten zijn beland stappen we even uit. Wat panorama foto’s maken. Het lokale schooltje is net uit en onder de bomen worden twee koeien uitgebeend. Het slachten van de beesten en de huid stropen waren al eerder gebeurd.

Slachthuis Swaziland

Eerlijk gezegd … geen dagelijks tafereel. Ik zag het voor het laatst op het platteland in Roemenië – ruim twintig jaar geleden.

Is dit gruwelijk? Ik vind van niet. We zijn hier ver weg van de hoofdstad waar vast een slachthuis is. Er loopt heel veel vee rond in bergachtig Swaziland. Vlees is een export-product. Natuurlijk slacht de plaatselijke bevolking zelf. Koeien, geiten, kippen, varkens. Geen onnodig transport en ze weten dat de beesten zijn opgegroeid in de buurt. We vergelijken de omgeving met frisse alpenweides. Het lijkt me heel gezond en heel ongecompliceerd.

Slachthuis in de bergen – onder de bomen, tussen de bloemen

Inge graait een paar avocado’s – uit eigen tuin – uit de auto en biedt ze aan aan de lokale slager. Als bedankje dat we foto’s mogen maken.

Het blijft opmerkelijk dat dit ‘bijzonder’ is. Ik eet verschillende keren per week vlees. En natuurlijk weet ik dat daarvoor dieren zijn geslacht. Omdat het slachten buiten beeld blijft, denken we er zelden over na. Enkel bij wantoestanden in slachthuizen zien we wat beelden.

Met enige verbazing volg ik de discussie over het al dan niet bijvoeren van beesten in de Oostvaardersplassen. Een paar jaar geleden was ik in een wildpark in Zimbabwe waar water werd opgepompt voor olifanten. Het verbaasde me dat de mens daar ingreep. Ik begreep het pas toen de gids het uitlegde. Als ze geen water oppompen in de parken gaan de olifanten aan de wandel en bezoeken – zonder uitnodiging – de naburige dorpen. Met catastrofale gevolgen …

Wat eten jullie vandaag?

Nieuwe oogst

Tags

Cartoon, Dieren, Foto, Grapjes, Hond, Meisje met de parel, Nijntje, Sesamstraat, Struisvogels

Niet teveel tekst. Gewoon wat grapjes met jullie delen die ik de afgelopen weken de moeite waard vond om te downloaden en op te slaan.

Hond snuffelt

… dit vind ik dus grappig …

En deze vind ik mooi

Ken je deze al?

En zo maak ik de schakel toch weer naar mijn werkzaamheden …

Stomme kippen

Tags

Dieren, Jardim, Maputo, Umoja

Ze zeggen dat mannen van nature ‘jagers’ zijn. Dat zou me vandaag goed van pas komen want wat heb ik een hekel aan de kippen van de buren. Sinds ik terug ben zie ik met grote regelmaat een stuk of vijf kippen rondscharrelen in onze tuin.

Jardim Casa Schyvens

Natuurlijk zie je geen kip op bovenstaande foto’s. Ze maken zich gauw uit de voeten als een van ons de tuin in komt. Meestal met geklap in onze handen en licht geschreeuw. Vanmiddag loop ik de tuin in om bieslook te plukken voor de maaltijd-salade die ik in gedachte heb. Vergeet het maar. Geen bieslook meer te bekennen. Enkel wat zielig stronkjes – restanten. Volgens Todinho hebben de galinhas van de buren alles weggepikt. Net als de vijfentwintig jonge sla-plantjes. Stomme beesten. Ik heb Todinho naar de buren gestuurd met de boodschap dat ze hun beesten moeten kortwieken. Of dat veel helpt, betwijfel ik ten zeerste.

Maar goed … het is prachtig weer – ruim 38c vandaag, de salade smaakte nog steeds prima ook zonder bieslook en ik heb een dagje mijn verstand verlezen – zo noemde mijn moeder dat vroeger. Vanochtend begonnen aan de nieuwste Lee Child – ‘Persoonlijk’ – een Jack Reacher thriller. Ruim vierhonderd bladzijdes. Een page turner. Nog veertig pagina’s te gaan na het schrijven van dit stukje. Eén van de beste uit de serie. Morgen weer een gewone dag met boodschappen doen en koken, een paar verslagen afwerken en een begin maken met de verwerking van ruim honderd enquêtes.

Groeten uit Houtbaai

Tags

Boeken, Dieren, Isabel, Natuur, Vakantie, Zuid Afrika

Zo, we hebben weer internet. Sinds mijn laatste stukje vorige week vrijdag is er heel veel regen gevallen in de Western Cape. Op zaterdag werden we tot tweemaal toe tegengehouden door politie. Wegafzettingen door de overvloedige regen. Bergwegen veranderen hier in no time in rivieren cq watervallen. We probeerden van Franschhoek naar De Kelders te rijden. Een ritje over twee bergpassen. Ongeveer honderd kilometer. Nee dus. Rond zes uur heb ik het B&B gebeld en onze kamer geannuleerd. Eén en al begrip. We vonden vrij gemakkelijk een kamer in Hermanus. En nu zijn we in Houtbaai, ten zuiden van Kaapstad.

Het is weer mooi weer. Zonnig met veel wind. Onze dagen zijn gevuld met typische vakantie-activiteiten. ’s Morgens na het ontbijt nog een beetje luieren, daarna een wandeling of met de auto naar een volgende bestemming. Onderweg regelmatig stoppen voor een foto of een kop koffie. Pinguins spotten in Boulders, wandelen naar de vuurtoren van Kaap de Goede Hoop, een late lunch in Kommetjie.

Koen in Kommetjie

We kiezen deze dagen voor B&B’s en niet voor hotels. En die zijn er hier rondom Kaapstad in overvloed. We checken in tussen 5 en 6. Lezen (al twee boeken uit – oa ‘Spoor’ van Deon Meyer, we kijken een filmpje – meestal op de computer – en gaan op tijd slapen.

Bekijk de foto hierboven nog eens goed. Wat valt je op? Ja, het is zonnig. Er zijn bergen in de omgeving en … enkel blanke mensen. Heel ‘De Kaap’ is ontzettend ‘wit’ – vooral alle toeristische plekken als musea, restaurants, bars, enzovoort. Nauwelijks een zwart of gekleurd iemand te zien. Ja, je ziet ze wel maar dan zijn het obers, schoonmakers, parkeerplaats-aanwijzers (m/v). Isabel is een grote uitzondering met haar mooie zwarte (chocolade) kleurtje. Bijna een bezienswaardigheid voor veel mensen. Dat is een groot verschil met bijvoorbeeld Nelspruit of Johannesburg – ook steden in Zuid Afrika. Nog twee volle dagen voor de boeg. Straks nog even naar Maputo en de (schoon)familie bellen en hopen dat morgen alles rustig verloopt tijdens de (gemeenteraad) verkiezingen.

Bij valavond

Tags

Dieren, Isabel, Jardim, Tuin, Umoja, Vleermuis

De titel suggereert mogelijk een poëtisch blog. Dat wordt het niet ondanks dit wat ouderwetse woord: valavond. Het moment dat de duisternis invalt, het begin van de avond, gekenmerkt door schemer. Gisteren zat ik bijna de hele dag samen met collega Per met onze neuzen in het onderzoeks-rapport dat over Umoja is geschreven. De onderzoekers verwachten een reactie. Om zes uur besluiten we er een punt achter te zetten. Het bier komt op tafel – in de tuin wel te verstaan. We praten nog wat na. Het is nog steeds aangenaam warm. We zitten in onze tuin en het wordt stilaan donker. En plots worden we omringd door een heleboel vleermuizen. Ze vallen als het ware uit de amandelboom in onze tuin. Ik schat een stuk of vijftig. Wat een geweldig schouwspel. Ik ben helemaal verrukt. Per reageert vrijwel onmiddellijk: “Koen, a new item for your blog!”. Nooit geweten dat wij een kolonie vleermuizen huisvesten. We zitten dan ook zelden ‘bij valavond’ in de tuin. Maar dat ga ik de komende tijd veranderen. Ik wil dit dagelijkse spektakel – het uitvliegen van de vleermuizen – vaker zien.

Zoekplaatje … ontdek de vleermuizen

Vanochtend ben ik natuurlijk onder de boom gaan staan en verdomd … je ziet ze hangen. Ondersteboven, spitse neus, rare oortjes en rare oogjes. Ze wiegen in de wind. Ze lijken op verdorde bladeren – een perfecte camouflagekleur. Ik kijk op wikipedia en lees wat informatie over de vleermuis. Het meeste had ik al wel eerder gehoord of gelezen. Isabel wordt onrustig van het idee – euh … van de vleermuizen. Zij ziet voorlopig alleen maar bloeddorstige vampiers op het erf. Hahaha. Ik overtuig haar van het grote nut van onze erf-vleermuizen. Zij eten voornamelijk muggen en zijn muggen niet een grote plaag en een potentieel gevaar voor malaria? Dat argument snijdt hout. Ik probeer later wat detail-foto’s te maken.

 

In de buurt (2)

Tags

Buurt, Dieren, Familie, Jardim, Maputo

Een tijd geleden begon ik met een nieuwe serie: ‘In de buurt’. Goed idee maar een belangrijke voorwaarde voor zo’n serie is natuurlijk dat ik in de buurt bén. En dat was niet zo vaak de afgelopen tijd. Sinds gisteren ben ik weer thuis (in Maputo). En dat betekent ook wat meer tijd voor mezelf. Het ‘things to do lijstje’ is behoorlijk lang, maar dat terzijde. Laat ik beginnen met heel dicht in de buurt. Namelijk onder ons slaapkamerraam – in onze eigen tuin. Sinds een paar weken hebben we ‘huisdieren’ – euh … ‘tuindieren’ – twee schildpadden. Een cadeautje van een tante van Isabel. Tja, wat moeten we met die beesten? Ik weet het niet maar een gegeven paard kijk je niet in de bek. Zo zeggen ze dat toch?

Leng en Poeh

En alweer een Portugees woord bijgeleerd: tartaruga = schildpad. Ik plaatste deze foto gisteren ook op Facebook en meteen krijg ik reacties dat parende schildpadden veel lawaai maken. Ik heb het nog niet gemerkt maar ben wel benieuwd. ‘Poeh’ is al driemaal ontsnapt. We vonden hem vrij snel terug maar dat die beesten traag zijn, is een verzinsel. Op internet lees ik dat zij gevarieerde voeding op prijs stellen. Voorlopig heeft Todinho er een taak bij … het verzorgen van onze huis-schildpadden. Maar wat vinden jullie – het cadeau geven van levende dieren, dat doe je toch niet? Nou ja, in Mozambique dus wel. Ik zou kippen of een geit meer zien zitten.