Het eerste stukje

Tags

2023, Djonasse, Haar, Isabel, Mozambique, Nieuwjaar, Uitkijk, Verlangen

Nog even achterom kijken naar 2022? Nee, niet nodig. Of sta je op de uitkijk? Nog even lieverd en ik ben d’r weer. Dikke kus.

Advertentie

Burenhulp

Tags

Alcohol, Barraca, Buren, Burenhulp, Djonasse, Gras, Haar, Kroegje, Kruidentuin, Matola, Moestuin, Mozambique, Startkapitaal, Tuin, Win Win, Zwembad

Anuscka vroeg me enkele dagen geleden waar ik de tijd vandaan haal om (veel) te lezen. Ik antwoordde haar: “Onze buurvrouw onderhoudt de tuin.” Zij en haar man Jacob weten als geen ander dat tuinieren een tijdrovende bezigheid is. Daar heb ik noch tijd, noch voldoende interesse voor. Ik ben dus nauwelijks een kwartiertje per dag bezig met de tuin. Vooral water geven. En dat niet eens elke dag. Leve de dagen dat het (even) regent. Isabel heeft wel groene vingers en ze is in het weekend altijd een tijdje bezig in onze groene oase. Vooral met de bloemen en planten. De moestuin, de kruidentuin en nog wat soortgelijke aandachtspunten vallen sinds enkele maanden onder de verantwoordelijkheid van onze buurvrouw Dona Isabel. Een alleenstaande moeder die leeft van kleine klusjes in de buurt en de verkoop van brood en af en toe wat tomaten, kool en wat seizoensfruit. Met andere woorden … ze verdient nauwelijks droog brood, laat staan haar dagelijks brood.

Vandaar dat wij haar een mini-baantje hebben aangeboden. Onze tuin onderhouden voor een klein, vast bedrag per maand. Ik noem dat: ‘burenhulp’. In dit geval helpen we elkaar. Onze (moes)tuin krijgt de juiste, deskundige aandacht en zij heeft een paar centen meer te makken. Win win noem je dat in modern jargon.

Wij hebben best heel wat gras en dat is dan weer een klus voor een andere buurman. Eduardo. Hij werkt bij een lokaal partycentrum als tuinman. Hij is daar ook inwonend. Als wij hem bellen komt hij met de grasmaaier (van de zaak) langs en een halve dag later is ons gras van groen-maar-te-hoog verandert in geel-en-erg-kort. Natuurlijk betalen we hem. Dus opnieuw win win. Burenhulp nummer twee.

En dan is er onze andere buurvrouw. Katia. Zij is sinds afgelopen juli weduwe. Verdrietig. Ja. En ook een beetje nee. Zij had een alcoholistische man met zeer, zeer losse handjes. We kunnen niet op één hand tellen hoe vaak ze ’s nachts om hulp riep. En hoe vaak Isabel met haar naar het politiebureau ging om alweer aangifte te doen. A never ending story. Nou ja, zijn verhaal is uit. Waarschijnlijk een hartstilstand in combinatie met alcohol en zwaar werk als bouwvakker. Hij was een goed vakman. Hij kreeg – als hij nuchter was – af en toe een klusje bij ons als er iets hersteld moest worden. Zonder drank was hij prima te doen maar zwaar verslaafd … dus al bij al … grrr.

Katia is een zeer gewaardeerd haar-specialiste. Ze doet het haar – zeer deskundig – van heel veel buurvrouwen. Ook dat van Isabel. En je weet vast wel hoe belangrijk haar is voor een Afrikaanse vrouw. Katia’s binnenplaats zit altijd vol met ‘klanten’. Toch is het moeilijk voor haar om de eindjes aan elkaar te knopen met twee schoolgaande kinderen. Het kleine beetje geld dat haar man haar soms gaf is er niet meer. Zij heeft nu het plan om de leegstaande barraca (naast haar huis, tegen onze buitenmuur) te heropenen. Een barraca is meestal een opengewerkte container die dienst doet als mini-supermarkt annex kroegje, drankwinkel. In ons geval is het een stenen gebouwtje met water en elektriciteit. En met twee grote, werkende koelkasten. Het is eigendom van een buurman die meestal in Maputo verblijft. Katia (of iemand anders) kan deze plek (kaal) huren voor een redelijk bedrag. Zo’n 25 euro per maand. Katia heeft ons een lening gevraagd. Niet om de huur te kunnen betalen maar om drank in te slaan voor de barraca. Ze kan de verkoop combineren met haar vlecht-en haarwerk. Maar ze heeft een startkapitaaltje nodig. Ik heb er een paar nachten over geslapen en natuurlijk veel overlegd met Isabel. We doen het. We nemen het kleine financiële risico. We lenen haar ongeveer 175 euro. Zij zegt dat ze dat voor eind januari zal terugbetalen. Dat zou fijn zijn, natuurlijk. Een lening is een lening. Maar eerlijk gezegd heb ik ook mijn grote twijfels of dat haar zal lukken. We houden wel een oogje in het zeil. Een ‘kroegje om het hoekje’ is ook een fijn idee. Het warme seizoen is weer aangebroken, de lange zomervakantie komt eraan. Heel wat mensen krijgen in december hun dertiende maand. Dus ja … dit kan een goed moment zijn om de barraca nieuw leven in te blazen. Burenhulp nummer drie.

Onze huishoudelijke hulp (Dona Marta) en de vader en zoon die ons zwembad onderhouden hebben een baantje bij ons. Vaste dagen (momenten) per week, met officiële vakantiedagen enzovoort. Maar dat is geen burenhulp. Zij hebben een vast maandsalaris. Dat voelt anders.

Wordt vast nog wel eens vervolgd.

Ondertussen in Mozambique (13)

Tags

Buren, Djonasse, Foto's, Goes, Isabel, Kippen, Koffers, Mozambique, Reizen, Saloon, School

De titel moet je met een korreltje zout nemen. Ik ben nauwelijks 48u geleden aangekomen in mijn tweede thuis. Terug in Djonasse bij Isabel. Niet dat ik Isabel al heel veel heb gezien. Donderdag en vrijdag zijn lange werkdagen voor haar en vandaag stond een bezoek aan haar ‘saloon’ op het programma. Dat betekent zo’n slordige 5 uur zitten, wachten en je laten bepotelen. Een beetje pedicure, vinger- en teennagels krijgen een grote beurt – inclusief nieuwe kleurtjes en ook nog iets met haar haar. In de tussentijd deed ik grote boodschappen. Nee Thomas, niet wat jij denkt. De diepvries, de voorraadkast en de ijskast zijn weer aangevuld. Omdat maandag het nieuwe schooljaar van NSM De Walvishaai begint heb ik daar dan minder tijd voor. Er moet vooruit gedacht worden.

Met mijn gedachte ben ik nog best veel in Nederland. Meer bepaald in Goes. Ik word nog steeds wakker met liedjes in mijn hoofd uit de voorstelling IN HET SPOOR VAN DE STIER. Ook de grote WhatsApp-groep ‘De Stier’ is nog erg actief. Het delen van grappige berichtjes, links naar Google-Foto’s. Ook foto’s van achter de schermen.

Het eerste lijstjes zijn gemaakt. Een lijstje met klusjes in- en rondom het huis. Een boodschappenlijstje voor de Nederlandse School. Een voorzichtige vakantieplanning gemaakt met de zeven overgebleven vakantiedagen van Isabel. Waarschijnlijk tijdens de ‘herfstvakantie’ wat hier eigenlijk een ‘lentevakantie’ is. De laatste week van oktober. En laat ik toch in die week jarig zijn. Wordt vervolgd.

Een paar zaken die me opvallen nu ik ruim 10 weken in Europa verbleef. Het is droog. Kurkdroog. De grote doorgaande weg (Rua de Mozal) is in betere conditie. Veel putten zijn dichtgemaakt. Waarschijnlijk spoelen ze weer open als het (hard) gaat regenen. Meestal vanaf half of eind oktober. Op onze veranda hangt een irritante pisgeur. Onaangenaam. Wat blijkt? Een buurman is een kippen-business begonnen op nauwelijks 50 meter van ons bedoeninkje. Als de wind verkeerd staat waait de penetrante geur onze kant op. Isabel is gaan melden dat wij (en ook andere buren) niet gediend zijn van deze stankoverlast. Ook dit: wordt vervolgd.

Balanceer-act voor 4 koffers en handbagage (Zaventem – Brussels Airport)

Nog een laatste detail. Ik ben toegekomen met alle koffers. Vier in totaal + handbagage. ‘Vier?’ hoor ik jullie denken. Ja vier. Twee van mezelf. Een koffer vol boeken voor de schoolbibliotheek. En Isabels koffer. Weet je nog? Isabels koffer kwam nooit aan in Brussel. Het woord ‘nooit’ moet ik vervangen door ‘vierentwintig dagen te laat’. Ja, de koffer werd keurig afgegeven op een door mij opgegeven adres in Bergen op Zoom. Eind goed, al goed. Isabel blij en ik 220 euro armer omdat ik extra bagage moest inchecken. Zucht. Wordt niet meer vervolgd.

Roerei

Tags

Columns, Culinair, Djonasse, Ei, Hotel, Kip, Koken, Roerei, Spiegelei, Youp van 't Hek

Ik hou van een eitje. Niet dagelijks maar toch een paar keer per week. We hebben kippen en dus hebben we eitjes. Af en toe gaat er een kip in de pot. Nee, ik moet het juister formuleren. Als de jonge hanen de macht willen overnemen in het kippenhok dan gaan ze de pan in. Papa Haan blijft de baas, we helpen hem graag een handje. Ik denk dat de zes eerste hennen die we ruim een jaar geleden kochten, ondertussen al lang en breed zijn verteerd. Ik kan ze niet allemaal uit elkaar houden. En aan namen geven zijn we niet begonnen. Elke paar maanden broeden enkele aanstaande kuiken-mama’s zich te pletter op een stuk of wat eieren. Na een tijdje zien we dan jonge kuikentjes hun moeder achterna dribbelen. Gisteren zag ik er weer een stuk of vier. We zijn in blijde verwachting van nog een dozijn.

Dit is allemaal mogelijk omdat we buiten wonen en een grote tuin hebben. We storen niemand. De haan kukkelekuut zich een ongeluk maar niemand heeft er last van. Het is een geluid dat hoort bij het buitenleven. En de kippen en de eitjes zijn natuurproducten waar wij geen nee tegen zeggen.

Isabel eet het allerliefst een spiegelei. Heel af en toe is een omelet ook goed. Ik eet eieren in alle mogelijke vormen. Zacht gekookt, hard gekookt in een salade, een spiegelei (sunny side up), een omelet, roerei. Rauw eigeel op steak tartaar.

Na mijn wielerverhalen in bed, lees ik tijdens wakker-lig-periodes in een oude bundel columns van Youp van ’t Hek. Stukjes uit de periode van Jan Peter, LPF’ers in de regering, Donner bij Trix op bezoek op de fiets, Nederland leert Maxima kennen, Volkert eist veganistisch eten in de gevangenis en de Roy van Zuydewijn maakt zich elke dag publiekelijk belachelijk. Het laatste stukje dat ik vroeg in de ochtend las heet: ‘Hotelroereifabriek’. Waarschijnlijk zou ik het woord afkeuren bij een potje Scrabble. Ik typ het nog een keer … hotelroereifabriek. Er gaat een wereld voor me open.

Ik kook graag maar ik ben nog nooit in een professionele keuken geweest als er wordt gekookt. Ik ken die keukens enkel van kookprogramma’s. Een genre waar ik af en toe erg van kan genieten. Goed, terug naar het roerei. Wat lees ik? Roerei dat je in hotels bij het ontbijt krijgt, komt uit blik. Ik slik en lees verder. Hele grote megablikken roerei. Ben ik net als Youp in de veronderstelling dat elke ochtend om zes uur een kok eitjes staat te klutsen en te bakken? Euh … ja. Niet dan? Was het me dan nog nooit opgevallen dat hotelroereitjes in bijvoorbeeld Trondheim (Noorwegen), Kaapstad (Zuid-Afrika) of in Bangkok (Thailand) er allemaal hetzelfde uitzien? Egaal vaal geel en quasi smeuïg.

Ik val niet meer in slaap. Ik ga naar mijn werkkamer en klap mijn laptop open. Ik google ‘roerei in blik’. En verdomd, een heleboel hits.

Ik slik. Ik krijg een weeïge smaak in mijn mond. Ik trek een vies gezicht als ik naar mijn beeldscherm kijk. Bestaat er een uitdrukking die het tegenovergestelde van ‘het water loopt me in de mond’ betekent’? Toch kijk ik nog wat verder.

Eiproducten vloeibaar – Groothandel Hanos

Ik slik nogmaals. Ik lees de informatie bij het eerste plaatje. Roerei mix scharrel vloeibaar. De roereimix van Wiesenhof Eifix is panklaar. Het is gemaakt van de beste ingrediënten en heeft een uitstekende smaak. In de eimix roerei zijn geen conserveringsmiddelen, kleurstoffen of smaakversterkers toegevoegd. Vanwege de handige verpakking is de mix gemakkelijk portioneerbaar. Uiterst vers en vloeibaar. Door pasteurisatie is de mix gegarandeerd salmonellavrij. EIEREN (86%), geklopte ROOM, volle MELK, kippenvet, maltodextrine, gemodificeerd zetmeel E1422, zout, gemixte specerijen met SELDERIJ, zuurterelegaar: citroenzuur E330.

Wat ben ik toch een onwetende naïeveling. Het is zaterdagochtend. Traditioneel ontbijten we dan uitgebreid op de veranda. Er zijn weer heel veel vogeltjes actief. Prachtig om te zien. Het wordt hier voorjaar. En in de lente leggen alle vogeltjes een … Wij gaan ontbijten met lekkere broodjes, vers sap en fruit, kaas en een eitje. Isabel vraagt vast ovo estrelado. Ik denk dat ik dat ook maar doe en nog een paar dagen wacht om een smeuïg roereitje te maken.

Ik wil van mijn buurjongen af

Tags

Blogs, Buren, Djonasse, Ergernis, Honden, Lawaai, Matola Rio, Mozambique, Overlast, Praia do Bilene, Quad

Een aantal van jullie volgt ook de belevenissen van Vlinder 1960 (of haar ‘Franstalig’ zusje Papillon 60) op Alle Eieren in het nest. Dat zie ik uiteraard aan de reacties bij haar. Zij staat op de drempel van grote veranderingen. Ze gaat op pensioen en samen met haar Vlaamse man verhuizen ze binnenkort definitief naar België. Weliswaar maar een paar honderd meter over de Nederlandse grens maar het blijft een bureaucratische puzzeltocht. Zij bouwden enkele jaren geleden alvast het huis in WO (zoals zij dat graag benoemen). Ze brengen er nu al de meeste weekends door. Het moest hun droomplek worden. Maar dat was buiten de waard gerekend. De waard is (zijn) in dit geval: een haan aan de ene zijde en honden aan de andere zijde. En dat zijn lawaaimakers van de ergste soort. Dat kun je die beesten niet echt kwalijk nemen want dat is hun natuur. Maar hun ‘baasjes’ wel. Met de haan-buren gaat het voor zover ik het begrijp redelijk goed. Met de honden-buren gaat het helemaal fout. Onbegrip. Onwil. Ze weigeren bemiddeling door een derde. De situatie dreigt te escaleren. Enzovoort. Het gevolg is dat Vlinder steeds meer opziet tegen het leven op dat specifieke plekje in Oost-Vlaanderen. Wat eerst een geweldig vooruitzicht was, verandert stilaan in een nachtmerrie. Enfin … dit is mijn korte samenvatting van haar stukjes van het laatste jaar op haar blog. Ze slaan af en toe een weekendje-naar-huis over en blijven dan maar in hun tijdelijk verblijf in de kop van Noord-Holland. Te triest voor woorden.

Waarom schrijf ik dit? Lang dacht ik dat je toch kunt praten met buren als je ergens last van hebt. Dat is niet zo eenvoudig. Ik kan er een klein beetje over meepraten. Wij hebben een groepsapp met de buren waarin we elkaar kunnen waarschuwen als er iets ‘vreemds’ gebeurt. Verder zijn we druk met het verbeteren (egaliseren) van de zandpaden. Eén buurman laat het werk uitvoeren en coördineert alles (*). De afspraak is dat we allemaal mee betalen maar dat wil niet zo vlotten. Ongeveer de helft heeft betaald, de rest verwijdert zich uit de app of heeft allerlei verhalen. Baan verloren door corona. Onverwachte kosten voor ziekenhuis. Vergeten. Even geen geld, ik wacht op de terugbetaling van een lening. Enzovoort. Grrr. Het gaat over bedragen van rond de 60 euro per huis / koppel. Ik dwaal af …

Dus kom ik terug op de buurjongen van de titel. Ik bied hem graag virtueel te koop aan. Nee, je mag hem gratis hebben. Op één voorwaarde: hij wordt geleverd mét zijn speeltje. Een quad. Wat een kolere pokkending!!! Drie uitroeptekens. Mocht je niet weten wat een quad is, voeg ik een foto toe als illustratie.

Foto door Tima Miroshnichenko op Pexels.com

Wat een verschrikkelijke lawaaimaker. Schuin achter ons staat een huis van een familie die tijdens de week in Maputo woont. Ik denk op een flat. Vrijdagmiddag komen zij op weekend naar hun buitenverblijf in Djonasse en haalt zoonlief (een jonge knul) meteen zijn quad van stal en begint aan zijn eindeloze rondjes. Eerst achter ons huis langs (ca 27 meter), een bocht naar rechts en dan langs onze zijmuur (ruim 75 meter) en dan weer een bocht naar rechts. Dat is dan bij ons voorlangs (opnieuw ca 25 meter). Daarna is hij voor even vertrokken maar minder dan vijf minuten later is hij terug. Hij rijdt een vast parcours, een soort rondje. Allemaal zandwegen of na een regenbui: modderwegen met veel plassen. Hij kan zijn lol niet op. Ik vreet ondertussen mijn kas op. Ik moet de ramen sluiten, radio aan, airco aan … dat is de enige mogelijkheid om de herrie buiten te sluiten. Ik weet dat het ook (deels) in mijn hoofd zit. Omdat ik me eraan erger, hoor ik het ook steeds. Een beetje als Vlinder en haar buurhonden. Denk ik.

Dit is niet onze buurjongen maar een zeer vergelijkbare situatie in Ponta d’Ouro (Mozambique)

Hij gaat soms uren na elkaar door. Wij gaan binnenkort het gesprek maar een keertje aan. Mijn voorstel: maximaal 30 minuten per dag rondom ons huis. Zoek daarna maar andere wegen op! Ik denk dat hij geen rijbewijs heeft en dus veilig dicht bij huis blijft want dat zijn lokale zandwegen en daar komt geen politie.

Quads voor landbouwers met grote akkers … dat kan ik begrijpen. Quads voor toeristen en voor vrije tijd: ROT OP!!! Weer met drie uitroeptekens. Wij gaan nooit meer naar Praia do Bilene (een mooie standbestemming aan een lagune en de Indische Oceaan) want daar het stikt van de quads. Tientallen quads. Gevaarlijk. Ontzettend veel lawaai. Een verschrikking. En ze – meestal kinderen tussen de 14 en 18 jaar – rijden de duinen aan gort. Onbegrijpelijk dat de plaatselijke overheid dat toestaat.

(*) De buurman die het werk coördineert heeft ook het meeste belang bij een toegankelijke straat want hij heeft een bouwbedrijf. Klanten en leveranciers (vrachtwagens) moeten hem kunnen bereiken.

Wolkenlucht

Tags

Djonasse, Foto, Isabel, Jan Fabre, Man die de wolken meet, Mozambique, Photo challenge, Regen, Vrouw die de wolken meet, Wolken, Wolkenmeter

Mijn wolkenmeter

Moet ik dit uitleggen? Misschien wel een klein beetje maar heel veel woorden ga ik niet gebruiken. Ik doe mee met een wekelijkse photo challenge (om het op zijn slecht Vlaams te zeggen). Een idee van Satur9’s. Afgelopen week: ‘wolkenlucht’.

Ik wist meteen welke foto ik wilde publiceren. Er was echter nog één probleempje. De foto moest nog gemaakt worden. En je gelooft het niet … een hele week regen, regen en nog eens regen. En wind … je wordt er gek van. Wolken? Ja, maar donker en donker grijs met alleen maar regen, regen en nog eens regen. Dus weer om een foto te maken … vergeet het maar. Maar zoals dat gaat: na regen komt zonneschijn.

Trapje naar buiten. Isabel uitleggen wat ik graag wilde. Ik ging zelf op het trapje staan. Twintig foto’s later was ik nog niet tevreden met het resultaat. Deels omdat ik als model niet geschikt ben, anderzijds omdat de fotograaf van dienst niet de juiste positie koos. Dus … we draaien de rollen om. Ik maak de foto en mijn lief meet de wolken … De vrouw die de wolken meet.

En kunstliefhebbers hebben natuurlijk al lang het citaat ontdekt … Jan Fabre. Zegt je dat niets … klik HIER.

In de serie: DERTIG DAGEN FOTO SCHRIJVEN

Kader in kader

Tags

Beeldende kunst, Djonasse, Foto, Foto challenge, Kader, Lijst, Lourenzo Tsenane, Malangatana, Mozambique, Mural, Umoja, Veranda

Week 2 van Satur9’s foto challenge – Kader in kader

Ik loop een week achter met de foto’s (opdrachten – ideeën wat mij betreft) maar wat geeft het. ‘Kader in kader’. Ik wist meteen welk verhaal ik wil vertellen. Het verhaal van een kunstwerk geïnspireerd op het werk van Malangatana Valente Ngwenia. Mogelijk zegt de naam van deze Mozambikaanse kunstenaar (1936 – 2011) je niet veel. Ik heb al eerder over hem verteld en dat ga ik binnenkort nog wat uitgebreider doen. Even in ’t kort over hoe ik hem ken. Meester Malangatana was onze Mozambikaanse patroon (goodwill ambassador) van het UMOJA CFC-programma. Ik was twaalf jaar artistiek coördinator van dit talenten-programma. Ik heb Malangatana goed gekend van 2003 tot zijn overlijden in 2011. Ik ben blij dat ik verschillende van zijn werken heb. Het kunstwerk waar ik vandaag over schrijf is een ode aan de meester. Bij de verbouwing van ons huis (begin 2016) hebben we vooral de veranda flink uitgebreid. Ik benaderde Lourenzo Tsenane, een vriend én leerling van Malangatana. Ik vroeg Lourenzo om twee grote murals te maken in (op) onze tuinmuur. Ik schreef er eerder over. De geboorte van een mural. Klik HIER. Opdracht 1: ‘Mijn werk in Mozambique’. Opdracht 2: ‘Een ode aan Malangatana’ (in zijn stijl.) Over dit tweede kunstwerk schrijf ik vandaag. Ik kom terzake … terug naar ‘kader in kader’.

Laat ik beginnen met de eerste foto.

Hoeveel kader had je willen zien? Deze foto heb ik gemaakt van buiten de veranda. Ja, je zou het ook een overdekt terras kunnen noemen. 11,5 x 8 meter. Oorspronkelijk hadden we de bedoeling om hier glazen schuifdeuren en -ramen in te zetten. Maar dan zouden we door de hoge temperaturen enkel een oven creëren waarbij dag en nacht alles open moet staan om het dragelijk te maken. Conclusie: geen ramen en deuren. Lekker laten doorwaaien. Terug naar het kunstwerk. Uiteraard zie je dat in het midden van deze foto. Ik zoom in.

• 

En zoals je kunt zien was de opzet om het (open) raam (visueel) te laten fungeren als lijst, als kader van het kunstwerk.

Zo dus, de wit-grijze rand is de muur van de veranda en is dus de lijst (het kader) van het kunstwerk daarachter.

Ode aan Malangatana – Lourenzo Tsenane (Detail mural – Cement in tuinmuur Djonasse, Mozambique) (2016)

Om het nog wat duidelijker te maken, voeg ik een foto toe die ‘Het geheim van de smit’ onthult. Nou ja, bij wijze van spreken.

In de serie: DERTIG DAGEN FOTO SCHRIJVEN en BEELDENDE KUNST

Geschokt

Tags

Aljazeera, Cap Delgado, Club of Mozambique, Diksmuide, Djonasse, Frelimo, Gas, Grote Oorlog, IJzertoren, Islam, Jihadisten, Krant, Maputo, Mozambique, NOS, Nostalgie, Ongelijkheid, Onthoofding, Palma, Pers, Politiek, RTL-Nieuws, Tanzania, Terrorisme, Verenigde Naties, Verzet, Vrede

Dat ik nieuws over Mozambique wat meer volg dan het nieuws over bijvoorbeeld Costa Rica, Cambodja of Litouwen mag algemeen bekend zijn. Ik kijk af en toe naar het TVM – 8 uurjournaal en ik lees regelmatig ‘Club of Mozambique’ (engelstalige internet-krant). Ik heb al eerder verteld dat er in het uiterste noord-westen van het land regelmatig jihadistische terreuraanslagen worden gepleegd. Afschuwelijk. Verschrikkelijk. Het gaat van kwaad naar erger.

Muurschildering met Mozambikaanse vlag – Pixabay

Gisteren melden het NOS-journaal en RTL-Nieuws over nieuwe aanslagen en onthoofdingen in die regio. Ja, je leest er zo overheen maar ik schreef echt wel … onthoofdingen. Ik plaatste een paar links op mijn Facebook-pagina. Dat doe ik ook hier op mijn blog. Zie hieronder. Weet ik dan meer dan wat ik lees in de pers? Het antwoord is NEE. In feite lees ik er meer over op internet dan dat ik iets verneem via de plaatselijke pers. Wordt het onder de pet gehouden? Ik denk dat het antwoord is … ja en nee. Wat er precies gebeurd is, wordt hooguit in grote lijnen vermeld. Het regeringsleger en ingehuurde milities uit Rusland en Zuid-Afrika falen. Dat mag duidelijk zijn. Dus de overheid staat niet te springen om hier veel ruchtbaarheid aan te geven. En dan druk ik me heel voorzichtig uit.

De regio – grenzend aan Tanzania – is arm. Een enorme (jeugd)werkloosheid. Voor de kust is tien jaar geleden een enorme gasbel gevonden. Dan zou je denken dat er meer werkgelegenheid zal komen. Dat valt vies tegen. Ik lees dat het hooguit 6500 banen zal opleveren en dat het geld verdwijnt (zal verdwijnen) in de zakken van de (politieke) machthebbers in het zuiden (1) is geen rare veronderstelling. Grote sociale ontevredenheid, dat mag duidelijk zijn. Werkloze jongeren zijn gemakkelijk te ronselen voor verzet zeker als er geen enkel vooruitzicht is op een betere toekomst. Maar dat verzet tegen ongelijkheid uitmondt in religieus geïnspireerd terrorisme is hemeltergend afschuwelijk. Ik heb niet genoeg woorden om dit ten alle tijden te veroordelen.

Nederlandstalige links: Het NOS-bericht – Jihadisten onthoofden … Het RTL-Nieuws bericht – Islamisten richten bloedbad … MO-bericht – Wordt Mozambique … Of klik het woord Mozambique eens aan op de internetpagina van je eigen krant.

Engelstalige links – Club of Mozambique – Attackers behead 50 people (met oa reportages van Aljazeera) en Terrorists attack village De reactie van de VN – UN chief expresses ‘shock’

Is dit een ver van mijn bed item? Zoals je hieronder kunt lezen is dat letterlijk (in kilometers) ver van mijn bed. Natuurlijk is dit vreselijk nieuws. Naast de ingestorte toeristen-industrie (covid-19), de natuurrampen van vorig jaar is dit natuurlijk rampzalig voor het land van mijn vrouw (en veel vrienden en familie). Het dag-dagelijkse leven in Djonasse is er nog niet door beïnvloed. Maar hoe lang zal ik dat nog kunnen zeggen? Een vraag die ik mezelf stel op de dag dat het 102 jaar geleden is dat er een einde kwam aan de Grote Oorlog. ‘Nooit meer oorlog – Plus jamais de guerre – Nie wieder Krieg – No more war’ (2) Laat ik het er ook nog bijschrijven in het Portugees en het Swahili (de taal die in de getroffen regio wordt gesproken). Nunca guerra novamente – Kamwe vita tena.

(1) De hoofdstad Maputo ligt hemelsbreed ruim 2000 kilometer zuidelijker. Via de weg is de afstand tussen Palma en Maputo ongeveer 2.750 kilometer. Dat is min of meer te vergelijken met de afstand Utrecht – Athene (2.823 km) Leeuwarden – Faro (2.540 km) of Brussel – Sint-Petersburg (2.480 km).

(2) Op de IJzertoren in Diksmuide (herdenkingsmonument Grote Oorlog in de Westhoek) staat deze wens in vier talen.

Wij dragen ons steentje bij

Tags

Djonasse, Ecologische voetafdruk, Foto, Grapje, Klimaatverandering, Knipoog, Laundry, Mozambique, Wassen

Klimaatverandering. Wat doen we zelf? Erover praten, er vaak over lezen. Wat minder vlees eten. We reizen minder met het vliegtuig – maar dat komt ook door een kleiner besteedbaar budget. Eerlijk is eerlijk. Wat doen we nog meer … ik vertel het met een foto – en met een knipoog.

De was in Casa Schyvens

Wij hebben geen wasmachine. Wel personeel – dat dan weer wel. En … wij drogen onze was met solar- en wind-energie 🙂

Ps. Het wordt vandaag 39c in Matola (Mozambique) en morgen zelfs 42c. En dan zeggen ze dat het pas eind december en januari hoog-zomer wordt.

Overleg met de buren

Tags

Buren, Djonasse, Matola, Mozambique, Regen, Zand

Ruim drie jaar wonen wij nu in Djonasse. Naar grote tevredenheid. Natuurlijk zijn er van die dingetjes … grrr … zoals in elke buurt. Ik schets even onze onmiddellijke omgeving. We wonen aan een verhard zandpad. Vanaf de grote weg (een geasfalteerde, doorgaande weg) volg je een lokale weg. In droge periodes is de weg hard en stoffig. Veel kuilen en losliggende stenen … dus we rijden nooit sneller dan 10 km per uur. Het is hooguit 300 meter tot aan onze toegangspoort. Als het flink regent verandert de weg in een aaneengeschakelde plas.

Maputo chuvas 02

Deze tijd van het jaar is het droog tot … de waterleiding – ergens onder het pad – sprong. Omdat we de diepte van de kuilen kennen, lukt het ons om thuis te komen. Ik klop aan bij buren die ik niet ken want het betreft een leiding die onder hun muur verdwijnt. Deze buren wonen echter in de stad en enkel een bewaker en zijn gezin zijn aanwezig. Zij zullen het bericht doorgeven aan hun patrao. Isabel praat met enkele buurvrouwen over het ontstane probleem. Er wordt een WhatsApp-groep aangemaakt. Er wordt voorgesteld om gezamenlijk zand te kopen om de weg te verbeteren en een beetje te egaliseren. Prima ideeën …

En zoals dat gaat … sommigen reageren positief en geïnteresseerd, anderen houden zich stil. Een buurman neemt het initiatief om elkaar vandaag om 8 uur te treffen bij zijn poort. Goed voorstel. Wij gaan met z’n tweeën.

Overleg met de buren

Om kwart over acht zijn we met z’n tienen. Prima opkomst. We beginnen met een rondje ‘jezelf voorstellen’ en vertellen waar je woont. Uiteraard zijn er alleen buren komen opdagen die een groter huis hebben en gebruik maken van een auto. De armere mensen sturen hun figuurlijke kat. Ook wel begrijpelijk. Twee mensen willen wel meedoen maar kunnen vandaag niet aanwezig zijn. Ibrah, de initiatief-nemer, doet prima voorstellen. Hij stelt gratis een vrachtwagen ter beschikking. We moeten stevig, rood zand kopen. Heel wat vrachtwagens. Daarna moet dit aangestampt en geëgaliseerd worden. Mogelijk met een pletwals. Ik stel voor om ook kleine keitjes te mengen met het zand. Er wordt instemmend geknikt. Daarna volgt een discussie over onkruid verwijderen en ‘van waar – tot waar’ we de weg gaan verbeteren. Daar bereiken we tamelijk vlot overeenstemming over. Wel verwacht ik daar in de toekomst discussie over – maar nu kijk ik vooral positief naar de ontwikkeling in de buurt. Er is namelijk een projectontwikkelaar in de buurt begonnen met het ommuren van een groot terrein. Volgens de geruchten wilt hij een condominium bouwen met twaalf huizen. Dat betekent dus een jaar lang (of langer) heeeeeel veel vrachtwagens en later twaalf gezinnen met auto’s die over dezelfde weg zullen rijden … enzovoort. Kortom: wordt vervolgd. Voor nu … ik blijf positief. Ibrah stuurt zo snel mogelijk een begroting en / of inschatting van de kosten. Ik hoop dat we ook in toekomst allemaal de neuzen in dezelfde richting laten wijzen.

Nog een paar dingetjes. Ibrah heeft een zaak in bouwmaterialen en wil beter bereikbaar zijn voor zijn klanten. Logisch. En … hij is zelf aan het bouwen, nu woont hij nog elders. Hij heeft dus veel belang bij betere toegankelijkheid. Ook zakelijk. Eén van de buren spreekt zeer goed Engels. Ik vraag waar hij dat heeft geleerd. “Op school, in de praktijk” is zijn antwoord “En jij bent Nederlands” hoort hij aan mijn accent. Ja dus, nou ja … min of meer. Hij heeft vier jaar in Enschede gestudeerd en is nu docent aan de beste universiteit van Maputo. Mooi zo’n burenoverleg, zo leer je anderen kennen.

Op de foto zie je een klein stukje van onze muur, aan de achterzijde van onze tuin. Achter de boom – boven de geparkeerde auto – een muur met een soort torentje. Gezichtsbedrog uiteraard.