Over koken en televisie

Tags

Culinair, Dagelijkse Kost, DSTV, Eend, Jeroen Meus, Jury, Koken, Masterchef, MasterChef Australië, Pad Thai, Rudolph van Veen, Televisie

Af en toe schrijf ik wel eens iets over eten of over koken in het algemeen. Soms over mijn eigen gekokkerel. Maar niet vaak. Mijn foto’s van eten … dat is zelden een succes – dat is écht een vak apart – terwijl het er in het echt best wel vaak lekker en goed uitziet. Ik zou een bijna dagelijks logje kunnen vullen met onze ‘dagelijkse kost’. Maar dat vraagt een heel andere concentratie in de keuken. Heel regelmatig denk ik tijdens het koken of tijdens de voorbereidingen … mmm, laat ik daar een foto van maken. Maar dat doe ik bijna nooit want dat is zo’n gedoe. Handen wassen want die zijn natuurlijk niet schoon genoeg (wel plakkerig of vet) om een fototoestel te hanteren.

Waarom schrijf ik vandaag iets over eten? Vorige week meldde ik al dat we weer tv-kijken want ik heb het DSTV-abonnement weer geactiveerd. De belangrijkste reden: EK-voetbal. In de dagelijkse praktijk heb ik nog maar vier wedstrijden helemaal gezien. Tweemaal de Rode Duivels en tweemaal Oranje. Maar natuurlijk zappen we ook naar andere zenders. Bijvoorbeeld: VUZU, BBC Lifestyle en Food Network. Ik denk niet dat dit zenders zijn die belletjes doen rinkelen in de Lage Landen. Zo ontdekten we vorige week dat Master Chef Australië dagelijks wordt uitgezonden tussen zeven en half negen. Dat is precies de tijd dat wij bijna klaar zijn met eten. En laat MasterChef Australië toch mijn meest favoriete televisie-kookwedstrijd zijn. Joepie. We zitten klaar. Seizoen 12. En wat blijkt nu? …

Ten eerste, er zijn nog maar 12 kandidaten over, dus het programma wordt al een hele tijd uitgezonden. Oké, dat geeft niets. Maar een veel grotere verbazing, om niet te zeggen … shock … Waar zijn Garry, George en Matt? De presentatoren die tegelijkertijd ook de jury vormen van deze kookwedstrijd. Zij zijn toch het kloppende hart van dit geweldige tv-programma? We kijken een aflevering en maken kennis met Andy, Melissa en Jock. Het nieuwe presentatie-trio. Ik ben nog niet overtuigd en na de aflevering ga ik googlen, op zoek naar informatie.

De drie heren zijn er tijdens nieuwe contract-onderhandelingen niet uitgekomen met de producent. Tja, daar heb ik niets aan toe te voegen. Wel jammer in het kwadraat want presentatoren zijn zeer belangrijk. Ik hou bijvoorbeeld niet van MasterChef Amerika met Gordon Ramsy. Ik begrijp dat de vervanging van Garry, George en Matt wereldwijd veel aandacht heeft gekregen want ik ben lang niet de enige die MasterChef Australië het beste televisieprogramma vindt in het genre ‘culinair’. Dus een beetje oud nieuws maar voor ons was het wel een verrassing.

We zijn nu zes afleveringen verder en alles went. Dus ook een nieuwe jury. Het is bijvoorbeeld een genot om jurylid Jock te zien proeven van de gerechten van de kandidaten. De producent deed iets slims. Alle kandidaten zijn deelnemers die hoog eindigden in een van de vorige elf seizoenen. De kijker is dus niet helemaal verweesd. Zo vond ik het fijn om Poh weer te zien, de runner up van het eerste seizoen. En wat is het camera-werk geweldig. Het inzoomen op de gerechten, wow, het water loopt ons geregeld in de mond.

Het format is niet veranderd, de grote MasterChef-keuken is dezelfde, de mystery box verschijnt met regelmaat ten tonele en ook het balkon van waarop deelnemers naar hun collega’s kijken – en supporteren – is er nog steeds. Ook de sfeer van het programma is niet veranderd. Ja, een beetje, er heerst namelijk een wereldwijde pandemie. Ik zie geen mondkapjes maar wel heel veel anderhalve meters en geen geknuffel. De warmte en liefde voor elkaar, het koken en het programma zelf zijn nog steeds heel voelbaar. Ik was fan en dat ben ik nog steeds. Kijken jullie naar kookprogramma en/of kookwedstrijden?

Om nog even terug te komen op de eerste alinea. Afgelopen weekend maakte ik (slow cooked) eend klaar, geïnspireerd op een recept van Jeroen Meus (Dagelijkse Kost). Deze week aten we tweemaal verse spinazie. Een vegetarische prei-quiche. Kip in kokosmelk met boontjes. Mijn eigen versie van pad thai (met kip en garnaal) en sticky rice met mango. Vers gefrituurde sardientjes met aardappeltjes gekookt in melk en citroen. Ik stop nu met bloggen want ik ga een Normandische appeltaart maken volgens een recept dat ik nog ken toen ik in Nederland naar 24 Kitchen keek met Rudolph van Veen. (Rudolph Bakery).

Advertentie

Dertig dagen televisie kijken

Tags

Decoder, DSTV, EK, Europees kampioenschap, Rode Duivels, Sport, Sportzomer, Televisie, UEFA, Voetbal

Het is bijna 5 jaar geleden dat ik HIER iets schreef over DSTV. “Wat is DSTV?” … is waarschijnlijk de vraag die velen zich nu stellen. De letters staan voor Digitale Satelliet Televisie. Wij wonen in een buitengebied waar geen kabeltelevisie beschikbaar is. Willen we dan toch (ouderwets) televisie kijken dan zijn een schotelantenne en een bijbehorend abonnement de enige optie. Ruim vijf jaar geleden hakten we de knoop door en kozen voor DSTV. Er zijn nog twee andere aanbieders beschikbaar maar DSTV heeft het ruimste sportaanbod en het EK 2016 begon een paar dagen later. DSTV heeft ook heel wat Engelstalige zenders. Je koopt de schotel en je koopt eveneens de decoder – ‘het kastje’. Daarnaast betaal je elke dertig dagen voor een specifiek pakket naar keuze. Wij opteren voor Premium, goed voor 135 kanalen (die je natuurlijk nooit allemaal bekijkt) met oa. veel supersport-kanalen, vier filmkanalen mét Engelse ondertitels, heel wat internationale nieuwszenders. Afhankelijk van de wisselkoers kost dit abonnement ongeveer tussen de 55 en 70 euro. Dat mag je best DUUR noemen. Het goede van het Mozambikaanse abonnementen-systeem is dat je er niet langer dan 30 dagen aan vast zit. En je kunt altijd kiezen voor een ander, goedkoper abonnement. Zijn de dertig dagen voorbij en je betaalt niet dan krijg je nog maar één zender: TVM, het eerste kanaal van de nationale Mozambikaanse televisie.

Ik moest even zoeken wanneer we voor het laatst hebben betaald of met andere woorden – wanneer keken we voor het laatst televisie via DSTV? Het antwoord: vorig jaar in september – De Ronde van Frankrijk. Dus ruim acht maanden stonden de decoder en de schotelantenne figuurlijk stof te happen. We kijken meestal Netflix via internet. Ik kijk af en toe Vlaamse en Nederlandse programma’s via BVN op internet. De sportzomer 2021 komt eraan, althans zo kun je dat in Europa noemen, aan de andere kant van de evenaar is het nu winter. Juni, juli, augustus. Voetbal, het uitgestelde EK (Europees kampioenschap), Wimbledon, de Ronde van Frankrijk, de Olympische Spelen.

Daarom toog ik gisteren (vrijdag) naar een DSTV-winkel en betaalde opnieuw voor dertig dagen. Ik keek uit naar de openingsceremonie en de eerste voetbalwedstrijd. Thuis activeerde ik de decoder. Nou ja, dat was de bedoeling. Alles bleef zo dood als een dode pier. Met geen mogelijkheid kreeg ik de decoder aan de praat. Dus daarom ging ik vandaag opnieuw langs. Na een tijdje wachten was ik aan de beurt. Mijn decoder werd aangesloten en er moest een en ander worden geüpdatet. Of ik even wilde wachten. Ja hoor. Een half uur later zag ik dat 88% was voltooid. Op 97% hield de update ermee op. Tweede poging. Zelfde resultaat. Na een uur en vijftien minuten was ik er wel klaar mee. Waarom geven jullie me geen nieuwe decoder? ‘Geven’ is natuurlijk een woord dat ze niet kennen. ‘Verkopen’ wel. Gelukkig is er een aanbieding omdat er een internationaal voetbaltornooi – jaja, het EK – voor de deur staat. Ik koop een nieuwe decoder (25 euro). Ik moet wel een half uurtje wachten want mijn gisteren betaald pakket moet overgeschreven worden. Ik ga iets drinken in de buurt. Ik word precies na een half uur gebeld dat ik alles kan komen ophalen. Joepie … ik kan vanavond naar de Rode Duivels kijken.

Thuis jongleer ik wat met de oude en de nieuwe kabels en verschijnt er op het televisiescherm de mededeling … GEEN SIGNAAL.

Waar je zwarte streepjes ziet onder Tuner 1 en Tuner 2 zou je blauwe streepjes moeten zien.

Ik maak alles weer los en probeer opnieuw en opnieuw. Met hetzelfde resultaat. Ik bel naar de winkel maar alles is al gesloten. Via via herinner me ik het nummer van de technicus die ooit alles heeft aangesloten. Hij heeft gelukkig avonddienst. Een uurtje later bevestigt hij wat ik ook heb geconstateerd: geen signaal. We halen de ladder uit het schuurtje en hij klimt naar boven.

DSTV-technicus Victor aan het werk

Een onderdeel van de schotelantenne is kapot. Waterschade. Eigenaardig want zo’n ding wordt gemaakt om buiten te vertoeven. Ook Victor, de technicus, vindt deze schade tamelijk zeldzaam. Gelukkig heeft hij een vervangend onderdeel. En ja … we hebben dan eindelijk voldoende ‘blauwe streepjes’. Het duurt dan nog een klein half uur voor alles is gesynchroniseerd. Obrigado Victor en weer 25 euro armer. Ik pik nog nog gauw vijf minuutjes mee van Denemarken – Finland net voordat een Deense speler (Christian Eriksen) op het veld vecht voor zijn leven. Wat een bizarre start van deze nieuwe 30 dagen DSTV. Nog even iets eten en drinken en dan maar hopen dat België – Rusland een faire match wordt met uiteraard een winst voor de Rode Duivels. Morgen meer … niet persé over sport. Wees gerust.

Lang leve de radio

Tags

Auto, DSTV, iPod, Kunststof, Met het oog op morgen, Mozambique, Muziek, NTR, Plots, Radio, Wandelen

Ik hou van de radio. Dat zal wel duidelijk zijn als je de titel van dit stukje leest. Ik schreef er wel eens eerder over. In Nederland staat bij mij heel vaak Classic.Fm aan. Als een soort achtergrond-decor. Of moet ik het ‘behang’ noemen? Ik luister min of meer zoals ik ook de geluiden van de buurt opvang. Een buurman die het gras maait. Een buurvrouw die een ruzie tussen haar kinderen probeert op te lossen. Heel in de verte hoor ik auto’s. Ik hoor de wasmachine draaien en centrifugeren. Ik hoor dat de buurman piano speelt en les geeft aan een leerling-sopraan. Is dit ‘luisteren’? Nee, ik hoor het maar dat is ook alles.

In de auto luister ik wat aandachtiger naar de radio. Dat gaat bijna altijd goed samen in combinatie met auto-rijden. De twee programma’s die het vaakst hoor – alleen maar in de auto – zijn ‘Kunststof’ en ‘Met het oog op Morgen’. Respectievelijk op weg naar een repetitie (of vergadering) en op terugweg van diezelfde repetitie. En als het na middernacht is, luister ik naar een deel van ‘Casa Luna’. Bestaat dat nachtprogramma nog?

Een enkele keer blijf ik – na aankomst thuis – nog een paar minuten in de auto zitten omdat ik een item volledig wil afluisteren.

In Mozambique staat onze tv regelmatig aan als ‘radio’. We hebben meer dan vijfentwintig gespecialiseerde muziek-kanalen. Light Classic, Urban, Hip Hop, African Pop, Classic Rock and Roll, R&B, Opera, Afrikaanse liedjies … enzovoort.

En als wielerwedstrijden niet worden uitgezonden door Supersport dan schakel ik de laatste vijf kilometer over naar Radio 1. Een tijdje luisterde ik naar podcasts. ‘Plots’ was lang mijn favoriet programma. Pas vorige week ontdekte ik dat Kunststof van de NTR ook verkrijgbaar is als podcast. Ik heb onmiddellijk een twintigtal aflevering gedownload.

Beeldmerk NTR Kunststof

En ik probeer weer wat vaker te bewegen. En dat lukt het best als ik wandel aan een behoorlijk tempo. En dan haal ik meestal de 10.000 stappen. Ze zeggen dat dat goed is voor een mens. En wat is dan heerlijker om te luisteren naar mijn iPod. En je raadt het al … ik luister naar Kunststof. Wat een genot. Interviews van bijna een uur met een schrijver, schilder, zanger, muzikant, acteur, journalist, fotograaf … Ik ben nauwelijks met mijn gedachte bij het wandelen maar luister naar Jasper Krabbe, Simone van de Vlugt, Jeroen Siebeling, Tony Neef … enzovoort enzovoort. Ik geniet. Is het raar om Nederland met me mee te dragen terwijl ik langs de oevers van de Indische Oceaan loop? Ik vind van niet. En ik maak het goed want ik ben opnieuw begonnen met mijn Portugese taallessen. Alles in herhaling. De cursus van jaren geleden heb ik terug uit de kast gehaald. Werkboek voor me en ik luister – naar dezelfde iPod – naar Portugese teksten. Soms versta ik het onmiddellijk, soms niet want deze taalmethode is heel erg Portugees Portugees. En ik ben gewend om Mozambikaans Portugees te horen. Is dat verschillend? Ja en Nee. Officieel is Vlaams en Nederlands dezelfde taal … Nederlands. En toch is er een groot verschil als je naar iemand luistert uit Groningen of naar een West Vlaming. Ik heb het niet over dialect maar over het streekgebonden accent in dezelfde taal.

Ik ga nieuwe afleveringen van Kunststof downloaden. Waar luisteren jullie naar?

Zo maar wat over sport

Tags

DSTV, EK 2016, Friesland, Kaatsen, Sport, Supersport, TV, Voetbal, Wielrennen, Wyns

Kijken en/of zelf doen

Door ons DSTV-abonnement heb ik keuzemogelijkheden zat. Zestien sport-zenders. De meeste daarvan ‘SuperSport’. Engelstalig, ook een paar in het Portugees. Ik kan dus uitgebreid kijken naar cricket, rugby, voetbal, tennis, golf, motorsport en wielrennen. (*) Om de belangrijkste (televisie)sporten te noemen. Volgers van mijn blog weten dat ik van wielrennen houd. Wielrennen is echter een ondergeschoven kindje bij SuperSport maar gelukkig maken ze voor de Ronde van Frankrijk een uitzondering. Mogelijk omdat Marc Cavendish voor een Zuid Afrikaanse ploeg rijdt.

Denk nu niet dat ik heler dagen op de bank voor de buis zit. Nee, integendeel. Natuurlijk volg(de) ik EURO 2016. Zolang de Rode Duivels meededen was ik erg betrokken. Sinds hun (verdiende) uitschakeling tegen Wales is de interesse ver terug gezakt. Ik kijk graag voetbal maar ervoor thuisblijven of ervoor wakker blijven, nou nee. En er is iets raars met dit toernooi. Portugal zit in de finale. Ik denk erg onverwacht, ze waren echt geen favoriet bij de bookmakers. Ze speelden drie keer gelijk in de groepsfase en gingen door het systeem van ‘beste derde’ toch door. Daarna winnen ze de penalty-loterij tegen Polen. Ook tegen Kroatië hebben ze een verlenging nodig. Pas in hun halve finale winnen ze binnen negentig minuten. Tja … een waardige finalist? Ik vind van niet maar zo zit het spelletje en de regels in elkaar. En voor Frankrijk gaat een beetje hetzelfde verhaal op. Zij wonnen wel, dat weet ik. En Duitsland was toch de betere ploeg in de halve finale? Ja toch? Maar Griezmann (klinkt wel Duits maar hij is een Fransman) maakte wel twee doelpunten en die Mannschaft niet. Voetbal, een eerlijke sport? Nou nee, niet echt. Meestal is het wel leuk dat er onverwachte winnaars opstaan. Neem bijvoorbeeld Leicester die de Premier League wint. Maar daar kun je wel van zeggen dat zij het een heel seizoen goed hebben gedaan. Genoeg over voetbal.

De Tour 2016. De tv staat aan en de laatste paar kilometers ga ik even kijken. Saaie, lange en voorspelbare ritten. Vijf uur fietsen en dan wordt het toch sprinten en hebben ze een foto nodig om te bepalen wie wint. Gauw afschaffen dat soort etappes. Of als het dan toch over het plezier van massa-sprinten gaat, grijp dat terug naar drie ritjes op een dag zoals dat lang geleden (1978) wel eens gebeurde. Dan heb je dat plezier drie keer op een dag. Ritjes van veertig of vijftig kilometer, vlammen maar. Drie keer kijken naar ‘treintjes’. Binnen een uur ‘thuis’. Waarschijnlijk commercieel niet interessant genoeg. En ik vrees dat ook de rest van de Tour saai wordt. Met een dominerende Sky-ploeg en Froome als winnaar.

Onder de tekening hierboven schrijf ik: kijken of zelf doen. De verhouding ligt op dit moment op 98% kijken en 2% zelf doen en dan beoordeel ik wandelen als sport, wat het natuurlijk niet is. Dat heet ‘bewegen’. Ik heb wel gesport. Meestal recreatief, als tiener een paar jaar op atletiek gezeten. Toen ook meegedaan aan (club)kampioenschappen en toernooien. Ik was vooral goed in de kortere loopnummers, tot maximaal 400 meter. En natuurlijk heb ik gesport op school. Dan probeer je van alles. Volleybal, handbal, basketbal, zaalvoetbal, badminton, soft/honkbal. Naast gymnastiek uiteraard, daar had ik wel een hekel aan. En (school)zwemmen. De klaskampioenschappen tijdens de lange middagpauzes waren mooie momenten. En af en toe trapte ik een balletje mee met wat voetbalwedstrijden. Nooit bij een club. En met de buurjongens heb ik veel uurtjes gepingpongd in hun garage. En ik heb één keer geskied. Tien dagen wel te verstaan. Als zestienjarige met de ‘ziekenkas CM’ in Glüringen, Zwitserland.

Met Ine heb ik een paar jaartjes in de zomer recreatief getennist. In de 80’tiger jaren – wij woonden in Friesland – heb ik leren schaatsen. De Evert-van-Benthum-Elfsteden-Winters. Veel kijken en veel zelf doen. Kijken inspireert tot zelf doen. (Toen toch.) Mooie toertochten geschaatst, onder andere het Elf-Steden-Parcours maar dan wel in drie etappes. We stapten voor de deur op het ijs, de Dokkumer EE, in minder dan tien minuten waren we in Bartlehiem. Daarna door naar Dokkum of buitenom naar Leeuwarden. Of naar Harlingen en Franeker. En elke lente- en zomerperiode heb ik gekaatst. Heerlijk. De ideale mix van sport en spel, met het hele dorp in parturen op het kaatsveld achter de school in Wyns. Ik had in die tijd ook een toerfiets (een wat zwaardere racefiets) en maakte in mijn eentje af en toe een tochtje. Honderdtwintig kilometer was wel de limiet. Met als persoonlijk ‘hoogtepunt’ het tochtje vanuit Laruns naar de top van de Col d’Aubisque (1709m) en weer terug naar beneden, naar de camping.

Gek eigenlijk dat sport pas echt interessant wordt als er iemand uitblinkt die je kent. Nou ja, kennen? Een landgenoot of zoiets. Max. Moet ik zijn familienaam vermelden? Vast niet. Ook Formule 1 wordt hier (op DSTV) uitvoerig gevolgd. Ik heb nog geen beelden gezien van het atletiek EK in Amsterdam. Jammer, atletiek zit in het ‘doping-verdom-hoekje’. Of moet ik zeggen: Rusland? En Kenya? SuperSport gaat wel veel van de Olympische Spelen in Rio uitzenden. Daar ga ik vast regelmatig naar kijken. Straks nog even de wandelschoenen aantrekken want ik zit weer veel te lang achter de laptop. (En dan ben ik op tijd terug voor de beklimming van de Col d’Aspin en de aankomst van de zevende etappe van de Tour 2016.)

(*) Is het je opgevallen? Geen wintersporten. Daar doen ze niet aan, hooguit tijdens de Olympische Winterspelen een kort overzicht van de hoogtepunten van de dag.