Help, er vallen gaten in mijn bovenkamer

Tags

Boeken, Lezen, Thriller, E-boek, Game of Thrones, E-reader, John Grisham, Herlezen, Vergeetachtigheid

Een schokkende constatering. Ik vergeet meer dan ik zelf denk. Natuurlijk weet ik dat ik met regelmaat iets vergeet. Nog geen belangrijke zaken, denk ik. Hoop ik. Toch betrap ik me iets te vaak op vergeetachtigheid. Niet dat ik afspraken vergeet maar onbelangrijke zaken verdwijnen in een tot nu toe onbekend zwart gat. Ik merk het al een tijdje als ik na een paar jaren een film terugkijk. Ik herinner me meestal wel de sfeer en de hoofdlijnen van het verhaal maar ik ben verbaasd hoeveel er ook verdwenen is. Zo zag ik enkele weken geleden op Ziggo zes korte samenvattingen van de zes seizoenen ‘Game of Thrones’. Ik knipperde vaak met mijn ogen want ik dacht voortdurend … dit ben ik vergeten. Hoe zat dat ook alweer? Ik ben verbaasd. Zou het misschien komen omdat ik die serie in het Engels heb gevolgd en daarom zo nu en dan wat miste? Als dat zo is, is er nog niet veel aan de hand.

Maar nu een meer schokkende ervaring …

Boekenplankje – John Grisham

Ik lees veel en ik vergeet tegenwoordig veel meer dan vroeger. Zeker van thrillers. En nog meer als die thrillers op elkaar lijken. Vroeger had ik een goed visueel geheugen. Ik onthield de kaft, de cover-foto. Het werd pas een probleem als de uitgever een titel opnieuw uitbracht met een andere voorkant, soms zelfs met een andere titel. Dan begon ik te twijfelen. Heb ik dit boek al gelezen of niet? Dit moet ik eerlijk gezegd een beetje relativeren want uitgevers hebben er handje van weg van om hun cover-foto’s erg op elkaar te laten lijken. Voor ik aan het werk was in Afrika en de e-reader nog niet bestond, keek ik bij twijfel in onze boekenkast als ik niet zeker was. De boekenkast puilt uit. Boeken staan twee rijen dik. Ik denk niet dat ik ooit een boek bij vergissing een tweede keer kocht en ook niet per ongeluk een tweede keer las. Niet dat ik de verhalen gedetailleerd herinner of kan navertellen. Nee, maar ik weet redelijk zeker dat ik na twintig, dertig bladzijden weet hoe het verhaal zich zal ontwikkelen. En de Hercule Poirot in mij weet vast nog wie later zal ontmaskerd worden als snoodaard.

Nou, niet dus. Ik las een paar weken geleden een John Grisham. Met veel plezier. Ik herken uiteraard zijn stijl en het soort karakters (advocaten) die hij graag gebruikt als hoofdpersonage. Ergens ruim halverwege in het boek wordt een kind ontvoerd in een park. Tiens … het is alsof ik dat al eens eerder las. Ach ja, boeken en plots lijken soms op elkaar. Na een paar bladzijden dacht ik er niet meer over na. Ik heb het boek uitgelezen en beoordeeld met mijn eigen sterren-ranking. En nu komt het … ik ben vanochtend mijn mappen met e-books aan het her-organiseren, zowel op mijn e-reader als op mijn laptop en externe harde schijf. En wat zie ik … dat boek van Grisham heb ik tweemaal. Zelfs tweemaal gekocht en nu begrijp ik dat ik het dus ook tweemaal heb gelezen. De eerste keer nauwelijks drie jaar geleden.

HELP … in grote letters.

Nooit geweten dat dit me zou overkomen. Ik ben geschokt. Nou ja, eventjes dan. Ik kan het ook positief duiden. Als het waar is dat ik zoveel vergeet waarom koop ik dan nog steeds nieuwe boeken (thrillers)? Hier kan ik flink kosten gaan besparen. Er staan honderden thrillers in de boekenkast en op mijn harde schijf. Durf ik die test aan? Gewoon opnieuw beginnen met Henning Mankell, Sjowall en Walhoo, Lee Child, Elisabeth George en vele anderen … Constateren dat ik veel meer vergeten ben dan ik me realiseer? Ik ga het voorzichtig uitproberen. Voorlopig onthoud ik romans beter, houd ik me voor. Die zijn natuurlijk ook unieker van opzet en verhaal, meestal toch.

En mocht ik de volgende weken opnieuw bloggen over mijn opkomende vergeetachtigheid, schroom dan niet om het me voorzichtig te melden in een reactie – die altijd erg graag ontvang.

Advertenties

De Chinees

Tags

Afrika, Boeken, China, E-boek, E-reader, Henning Mankell, Lezen, Mozambique, Thriller, Vakantie, Zweden

Een dikke pil. Bijna vijfhonderd bladzijden. Een thriller van succes-auteur Henning Mankell. Het boek staat al een paar jaar op mijn Mozambikaanse boekenplank. Ik stelde steeds uit om erin te beginnen. Te zwaar om in bed te lezen. En toen kwam ik dit boek als digitaal koopje tegen. En omdat ik een beetje in de ‘vakantie-modus’ sta, begon ik aan dit boek. Drie dagen later is het uitgelezen. Tijd voor een korte recensie.

De Chinees – Henning Mankell

“In januari 2006 vindt de politie van het Zweedse dorp Hesjövallen achttien mensen die op beestachtige manier zijn vermoord. Birgitta Roslin, rechter in Helsingborg, is met stomheid geslagen want bijna alle slachtoffers zijn verwanten van haar. Omdat haar huisarts haar twee weken ziekteverlof voorschrijft, reist ze naar het noorden en vindt in het huis van een slachtoffer een dagboek van een verre verwant uit de negentiende eeuw. En dan schakelt het boek naar een tweede verhaal. In Nevada (USA) wordt in de 19e eeuw een spoorweg aangelegd. Scandinavische opzichters, Chinese en Afrikaanse dwangarbeiders. En voor de derde maal beginnen we aan een nieuw hoofdstuk (verhaal). In hedendaags China. Een moderne, corrupte TaiPan leest in zijn familie-dagboek. Als lezer weet je al gauw dat er verbanden zijn tussen de drie verhalen.” 

Ik vind het een goed boek. Maar geen topper. Teveel, te uitgebreide zijwegen. Maar ook lijntjes die niet zijn uitgewerkt of afgerond. Het is alsof Mankell het principe ‘Kill your darlings’ vergeten is. Natuurlijk voegt hij er geschiedenis en politiek aan toe. We weten dat hij een sociaal geëngageerd schrijver is (was). Met een zwak voor Afrika.

Raad ik dit boek aan? Ja, maar je moet wel een doorbijter zijn en van historische, sociale en politieke ontwikkelingen houden. Wat weten wij over China en hoe Chinezen denken? Hoe werkt de Chinese politiek en waarom zijn er zoveel Chinezen in Afrika? Hoe verhoudt kapitalisme en communisme zich met elkaar in het post-Mao-tijdperk? Interessante vragen die ik ook regelmatig stel want ook de grote infrastructurele werken in Mozambique worden door Chinezen uitgevoerd.

Cartoon © Zapiro

De zomer van Kim Novak

Tags

Boeken, E-boek, Griet Op de Beeck, Håkan Nasser, Lezen, Zweden

Ik lees nog steeds, dagelijks. Met veel plezier. Niet meer kunnen lezen lijkt me een der gruwelen des levens. Mijn moeder heeft kilometers boeken gevreten. Ik denk dat er drie bibliotheken waren waar ze alles (wat haar boeide – en dat was veel) heeft gelezen. Sint Amands, Boechout en Midsland, Terschelling. Ik weet niet beter of ook ik was wel ergens te vinden met een boek. Ik schrijf hier zo af en toe over wat ik lees. Lang niet altijd. De laatste tijd lees ik wat meer werk-gerelateerd. Dan zijn andere tussendoortjes meer dan welkom. ‘De zomer van Kim Novak’ is zo’n boek(je).

De zomer van Kim Novak

“Twee veertienjarige vrienden, Erik en Edmund, pubers met het bijbehorende gedrag, taalgebruik en gevoelens, brengen samen de zomer van 1962 door in een vakantie- huisje aan een Zweeds meer. Ze roeien, zwemmen, lezen, roken, tekenen strips en maken fietstochtjes. Henry, de oudere broer van Erik, begint in het zomerhuis een relatie met Eric’s lerares Ewa, die sprekend op Kim Novak lijkt. De beide veertienjarige vrienden hebben ook zo hun gedachten en gevoelens voor de jonge, knappe vrouw. Ewa is echter verloofd met een beroemde, agressieve top-handballer en dan …”

Ik heb veel politie-thrillers van Håkan Nasser gelezen uit zijn verfilmde serie ‘Van Veeteren’. Met veel plezier. Dit is een heel ander verhaal. Ik heb er erg van genoten. Het is maar 165 bladzijden dik (of dun). Ik lees zelden achter-flap-teksten. Ook nu niet. Ik wist dus niet wat ik moest verwachten. Ik heb veel gelachen met Eric en zijn vriend en hun gedachten. Het boek deed me voortdurend denken aan de Vlaamse auteur Griet Op De Beeck. En dat is nogal wat want ik vind haar boeken geweldig. Ook van dit boek heb ik gesmuld. Is het een thriller? Ja, een beetje maar veel meer een fijne roman (vertelling) met een thriller-element dat pas na honderd pagina’s een wat prominentere plaats krijgt in het boek. Ik vind het een aanrader. Ik geef het ****1/2 ster en dat ik heel veel voor een spannend boek. Een aanrader als je van het genre houdt.

Zaterdagochtend komt meneer Murphy op bezoek

Tags

Batterij, Bergen op Zoom, E-boek, Quist, Tolino, Toyota Auris, Vrienden

Zaterdagochtend. De wekker loopt al om half zeven af. Vijftig minuten later loop ik naar de auto.

Mijn autosleutel – Toyota Auris

Ik druk op het knopje van de autosleutel. Niks. Ik druk nogmaals. Nog niks. De automatische sloten reageren niet. Ik haal het kleine sleuteltje eruit. Een oplossing om toch in de auto te komen. Ik stap in en druk op de startknop. Niks. Ik probeer het nogmaals. Nog minder dan niks. Enkel een boodschap in het Engels. Het is me duidelijk – de batterij van mijn sleutel is leeg.

Ik zoek de handleiding van de auto en ga terug naar binnen. Na veel bladeren vind ik een tekening hoe ik die sleutel kan ‘open wringen’. Zo gezegd zo gedaan. Ik haal het batterijtje eruit. Ik bel Ton en leg mijn probleem uit en excuseer me voor mijn te-laat-komen. Ik haal mijn fiets uit de schuur en rij naar de garage – ook Toyota-dealer. Mijn banden staan veel te plat. Niet handig fietsen op die manier. Om twintig voor acht sta ik voor een gesloten garage. Het is zaterdag. Ze gaan pas om negen uur open. Terug naar huis. Ik vrees dat een van mijn fietsbanden lek is. Ik zucht, ik puf. Ik loop naar de buren, mogelijk kunnen zij helpen. Ach ja, die zijn niet thuis. Dan maar naar de Aldi, die heeft een rek vol batterijen. Ik ben te vroeg. De winkel gaat pas om half negen open. Ik wacht. Dan gaat de winkel eindelijk open. Ik graai tussen heel vele mogelijkheden. De doorsnede van mijn batterijtje kan ik vergelijken. De dikte niet. Ik koop iets op goed geluk. Terug naar huis. Ik wissel het batterijtje. Ik sluit het huis af en loop naar de auto. Nog steeds niks. Fout batterijtje.

Ik wil mijn fietsbanden oppompen. Dat lukt niet. Mijn fiets heeft Belgische ventielen en met mijn kleine handpompje lukt het niet. Ik loop dan maar naar de garage. Het is ondertussen negen uur geweest. Daar koop ik het juiste batterijtje. Ze brengen me thuis. Heel attent van ze. Om half tien zit ik in de auto. Alles doet het weer. Ik ben twee uur te laat op mijn afspraak.

Een laatste dingetje. Een advies voor de Toyota garage. In mei heb ik een grote beurt en de verplichte APK keuring laten uitvoeren van mijn hybride Auris. Dan wordt alles nagekeken, aangevuld en mogelijk vervangen. Ze verversen de olie, de ruitenvloeistof enzovoort. Waarom steken ze geen nieuw batterijtje in de sleutel? Kleine moeite toch?

En dit alles is gebeurd nadat op wonderbaarlijke wijze mijn Tolino, mijn e-boek, het heeft opgegeven. Een vast-lopend scherm. Niet meer aan de praat te krijgen. En dan is het over en uit. Onbruikbaar. Ook alle trucjes om te herstarten helpen niets.

Om dit Murphy-verhaal te beëindigen vermeld ik maar al te graag iets positiefs … dat mijn geliefde boekhandel Quist in Bergen op Zoom mij een nieuwe Tolino heeft gegeven. Zij gaan er zelf achteraan bij de importeur. Een geweldige service. Fijn dat je als vaste klant zo goed wordt behandeld. Dank dank.

Een vergeten gewoonte

Tags

Boeken, E-boek, E-reader, Foto, Ine, Lezen, Vakantie

Toen ik gisteren door mijn vakantie-foto’s in Thailand scrolde, zag ik onderstaande foto. En realiseerde ik me dat ik een oude gewoonte niet meer heb. Best wel jammer. Ik vertel er wat meer over onder de foto.

Gelezen in Thailand – januari 2010

Ik kocht mijn eerste e-reader eind 2010. Ik had er zeker een jaar of nog langer tegenaan gehikt. Ik hou van boeken, niet alleen de inhoud maar ook hoe ze eruit zien, ook hoe ze voelen, hoe ze ruiken, hoe de lay-out is. Boekenliefhebbers herkennen dat vast. Ik reisde in de tijd ook al heel veel en was soms weken van huis. Ik had toen meestal twee koffers (of een koffer en een rugzak) bij. Een koffer met kleren, toiletartikelen en dergelijke en een tas met gemiddeld tien tot vijftien boeken. Kwestie van te kunnen kiezen of switchen. Veel gewicht om mee te zeulen. Mogelijk overgewicht werd toen gelukkig vergoed door mijn opdrachtgever. Maar ik was dat gezeul beu en besloot om zo’n digitaal boek uit te proberen. En dat beviel onmiddellijk. De inhoud bleef hetzelfde – uiteraard – maar het gewicht van mijn ‘Be-Book’ was vooral in bed heel prettig. Sinds begin 2011 lees ik fictie bijna uitsluitend op een e-reader. Nu een Tolino. Non fictie blijf ik op papier lezen.

Goed, terug naar de foto. Het was al jaren mijn (onze) gewoonte om een foto te maken op het eind van mijn (onze) vakantie van de boeken die ik (wij) gelezen had(den). Een leuke herinnering, vaak gekoppeld aan mooie reis-herinneringen. Nu ik alles digitaal lees, maak ik nooit nog een foto van mijn boeken. Best wel jammer want ook dat geheugensteuntje ben ik nu kwijt. Waar las ik welk boek? Dat vergeet ik heden-ten-dage veel sneller.

Op de foto zie je twee reisgidsen – Bangkok en Thailand; twee ter plekke aangeschafte boekjes – over de Birma-spoorlijn en het programmaboek van Siram Niramit. En zes romans. Een typische vakantie-oogst. ‘Shantaram’ heb ik sindsdien al heel vaak aangeraden aan vrienden. Net zoals vrienden mij ‘Haar naam was Sarah’ hadden aangeraden. Vriend Per wees me op de schrijver James Lee Burke. Van Henning Mankell heb ik bijna alles gelezen. ‘Kennedy’s Brein’ speelt zich voor een groot deel in Maputo en Mozambique af. Van ‘Snel geld‘ herinner ik me meer de sfeer en de snelle taal dan de details. En van ‘De Veteraan’ herinner ik me niets. (*)

Als alternatief houd ik hier op deze site een onvolledige lijst bij van boeken die ik (net) gelezen heb. Als geheugensteuntje werkt dat niet zo heel goed. Een boek dat ik dagen in handen heb gehad, herinner ik me beter omdat de kaft vaak gebrand staat op mijn netvlies. Dat ontbreekt volkomen bij een e-boek. En wat dacht je van Griekse zandkorrels, Corsicaanse grassprieten of Spaanse tapa-restjes die terug te vinden zijn in onze oudere boeken?

Nog een foto om dit stukje te eindigen. Onze boekenfoto van zomer 2004. Drie weken Ile de la Réunion en Frankrijk. Ik moet er wel bij zeggen dat dit de boeken-oogst is (overzicht) van twee personen. Ine (een veel-lezer) en ik. Sommige boeken lazen we allebei.

Vakantie-boeken, zomer 2004

(*) Ik zocht even op waar dit boek over gaat. Het zijn vijf kortverhalen. Vandaar dat ik het niet meer wist. Ik ben niet zo van de kortverhalen. Mogelijk heb ik er maar één of twee gelezen.

Verder lezen of niet

Tags

Boeken, Camilla Läckberg, E-boek, Lezen, Thriller, Zusje

Ik ben op pagina 100. Bijna een derde van het boek heb ik gelezen. ‘Zusje’. Het vijfde boek van Camilla Läckberg. Ik heb haar vier voorgaande boeken ook gelezen. En verteld aan Isabel zoals ik eerder al een keertje vertelde. [Ik ben een luisterboek] De Zweedse schrijfster schrijft uitgebreid over haar hoofdpersonages. Erica (schrijfster en moeder) en Patrick (haar verloofde en politieman). En over hun familie, collega’s en vrienden. Een bekend procédé waarvoor veel Zweedse thriller-schrijvers bekend zijn.

Zusje

En toch heb ik daar (voor het eerst) veel last van. Ik heb het gevoel dat het evenwicht is verbroken. Te weinig woorden over de misdaad die als rode draad door het boek is geweven. Driekwart van het boek gaat over het privé-leven van deze personages. Teveel soap. Zorgen om een depressieve zus, het uitzoeken van een bruidsjurk, de computerspelletjes van een politieman, de zwangerschap van een vriendin, het etentje van de politie-chef met een vrouw die hij op dansles heeft ontmoet, de massage door de man van een collega, enzovoort enzovoort … teveel privé.

Daarnaast lopen er minstens drie verhaallijnen dooreen. Daar heb ik niet echt last van. Dat hoort bij het genre maar het help het boek niet vooruit.

Wat te doen? Stoppen of toch doorlezen? Ik weet dat dit soort thrillers meestal door vrouwen wordt gelezen. Ook Nederlandse thriller-auteurs zijn populair bij hen. Simone van der Vlugt, Saskia Noort, Loes den Hollander, Esther Verhoef en anderen.

Ik blijf het vervelend vinden om een boek niet uit te lezen. Maar toch. Ik blijf nog even mijn best doen want Isabel vindt het soap-gedeelte leuk om te horen. Kent iemand dit boek? Herken je mijn kritiek? Ik lees het graag.

Laag bij de grond

Tags

Boeken, E-boek, Michel Houellebecq, Onderworpen

Het is heet in Maputo. Ik zweet en ik drink koud water en ik zweet. Ik lees wat en zoek afwisselend een plekje dicht bij de airco en in de tuin – op zoek naar een zuchtje wind. Ik wacht op een paar belangrijke telefoontjes maar ze komen niet. Daar moet ik morgen weer achteraan.

Zomaar een foto die niets met dit stukje van doen heeft. Enkel dat ik deze foto vandaag op Facebook zag.

Laag bij de grond

Ik werk mijn onvolledige overzicht van ‘onlangs gelezen’ bij. Ik lees ‘Onderworpen’ van Michel Houellebecq uit. Een (licht) ironisch boek wat ik in de nabije toekomst speelt. In Frankrijk is de Islamitische Broederschap aan het bewind. Er waait een nieuwe wind. Vrouwen terug naar het aanrecht en het echtelijke bed. Veel typische Houellebecq elementen: een intellectueel die nauwelijks vooruit te branden is, seks, drank en zin in lekker eten. Ik blijf een fan van zijn boeken, zonder euforisch te worden.

Nu op zoek naar een nieuw boek. Iemand nog een tip?

Mijn nachten in Nederland

Tags

Bed, Beeldende kunst, Bergen op Zoom, Boeken, E-boek, Isabel, Lezen, Maputo, Slapen

Ik twijfelde of ik het bijvoeglijke naamwoord ‘eenzame’ of ‘slapeloze’ zou toevoegen aan de titel van dit stukje.

Het is natuurlijk niet voor het eerst dat ik niet in het echtelijke bed slaap. Al sinds Isabel en ik elkaar kennen, verblijf ik met enige regelmaat in het buitenland. En slaap ik in een ander bed. Meestal zijn werkzaamheden daarvan de oorzaak. Als ik naar Nederland reis, heeft dat natuurlijk ook te maken met de familie. Om de buren en vrienden niet te vergeten. De kleinkinderen groeien snel. Ik geniet van mijn ‘Bompa-rol’ als ik ze weer zie.

Goed … terug naar dat bed-verhaal.

Bron: 8tracks radio

De foto vond ik als illustratie bij het album ‘It’s cold in my bed without you’.

Ik ben altijd al een slechte slaper geweest. Een lichte slaper. Snel wakker. Gelukkig kan ik met weinig slaap prima functioneren. Ik kan ook genieten van lekker lang te slapen. Lang blijven liggen en luieren. Zeker in het weekend als er geen verplichtingen zijn.

Nog een paar bedgeheimen … ik slaap altijd aan dezelfde kant van het bed. Links. Ook als ik alleen ben. In een hotelbed installeer ik me ook altijd aan de linkerkant. Een soort ‘mijn-eigen-bed-gevoel’. Grappig dat ook Isabel hetzelfde doet – aan haar kantje wel te verstaan. Rechts. Als ik de lakens verschoon kun je aan het onderlaken heel goed zien dat het maar voor de helft gebruikt is.

Ik lees in bed. Soms maar een paar bladzijden. Soms wat meer. Dat doe ik als ik alleen slaap. En dat doe ik als we samen slapen. Meestal toch. En ik word na een paar uur wakker. Waarom? Vaak weet ik dat niet. Ja, als ik de volgende dag iets spannends moet doen. Dan begrijp ik dat. Maar vaak weet ik het niet. Als we samen slapen houd ik me stil, zo rustig mogelijk. Zo weinig mogelijk draaien en keren. Dat helpt wel want meestal val ik dan gauw weer in slaap. En stoor ik Isabel niet of zo weinig mogelijk. Zij slaapt gelukkig diep. De wekker loopt om zes af. En in deze tijd van het jaar wordt het al om half vijf licht in Maputo. Het zijn vaak de mooiste uurtjes van de dag. En ik ben een ochtendmens. Maar kan ook heel goed tegen lange avonden.

Als ik alleen in Bergen op Zoom slaap, word ik ook wakker na zo’n drie of vier uur. Raar maar waar. En dan begint het woelen. Het denk-motortje slaat aan. Ik heb de gouden regel dat ik het bedlampje pas aanknip als ik langer dan twintig minuten wakker lig. Dat is de afgelopen twee weken bijna elke nacht aan de hand. Ik pak mijn e-reader in de hand en begin te lezen tot ik met m’n ogen begin te knipperen. Lekker op mijn eigen, warme plekje onder het dikke dekbed. De andere kant van het bed is koud. Bah, niks aan – zo alleen. Zo las ik ‘Dilemma’ van John Grisham de afgelopen nachten. Drie ***sterren. Vannacht las ik ruim twintig bladzijden in ‘Oorlog en Terpentijn’. Erg mooi. Om kwart voor vijf vanochtend kreeg ik mijn eerste whatsappje. Mijn lief wenst me vanuit ons bed in Maputo een mooie dag toe. De schat. Ze was vergeten dat het hier een uur vroeger is. Maar geen probleem want ik lag te lezen. Ik was dus wakker. Een half uur later ben ik weer in dromenland. Op de wekker zie ik tussen mijn wimpers door dat het 08.16u is. Mooi zo. Toch nog even lekker geslapen. Een nacht in twee bedrijven. Buiten is het nat, grijs en koud. Dit wordt een grijze dag, om gauw te vergeten. Vanavond maar wat eerder naar bed …

Zomerhuis met zwembad

Tags

Boeken, E-boek, Herman Koch, Het diner, Huisarts, Lezen, Reizen, Roman, Schotland, Thriller, Zomerhuis met zwembad

Eerst een herinnering. Zomer 2010. Ik reis in m’n eentje door Groot Brittannië. Met de auto, zonder voorop gezet plan. Ik fantaseer op de boot in Calais dat de Orkney Eilanden een mooi reisdoel is. Ik heb de eilanden niet bezocht. In Iverness, op weg naar de ferry in Thurso, besluit ik om geen oversteek te maken. Het is koud en het regent onafgebroken. Ik rij door naar Aberdeen. Ik heb al dagen mijn tentje niet opgezet maar hotelletjes opgezocht. Die avond begin ik in Het Diner van Herman Koch. Het was een bestseller in die dagen. En je kent mijn wrevel tegen hypes. Ik had dit boek wel gekocht – of heb ik het gekregen? – maar ik koos steeds voor iets anders. ‘Sprakeloos’ (Tom Lanoye) was het mooiste boek van die vakantie. De volgende morgen was het ’s morgens een beetje beter weer. Ik veranderde al weer van plan. Geen stadswandeling maar verder lezen in het boek van Herman Koch. Het had me te pakken. Ik weet dat ik het uitlas bij het zwembad. Een paar vernikkelde kinderen in het water, een paar moeders en ik – met een kop koffie op het terras, uit de wind. Iets voor elf uur liep ik naar de receptie en boekte een nacht extra. Ik wilde het boek uitlezen. Ik had toen nog geen blog. Ik waardeerde dat boek achteraf als een  ****sterren-score op mijn eigen ranking.

Waarom schrijf ik dit? Van goede en mooie boeken herinner ik me meestal waar ik ze heb gelezen. Is dat herkenbaar voor jullie? Het Diner las ik dus in Aberdeen – deels bij het zwembad. En toevallig heet het volgende boek van Herman Koch ‘Zomerhuis met zwembad’. Ik las het gisteren uit. Niet bij het zwembad maar op het terras van een cafe in Matola.

Zomerhuis met zwembad

“Huisarts Marc Schlosser heeft een medische fout begaan waardoor een van zijn patiënten, de beroemde acteur Ralph Meier, is overleden. Hij zal zich moeten verantwoorden voor het Medisch Tuchtcollege, maar daar maakt hij zich niet echt zorgen over: ‘Een schorsing van een paar maanden, daar komt het op neer. We kennen elkaar allemaal, meer zal het niet worden.’

Maar is het wel een medische fout? Marc had immers een rekening te vereffenen met zijn patiënt, die net iets te veel belangstelling toonde voor zijn mooie vrouw Caroline. Of heeft het alles te maken met de gebeurtenissen in het zomerhuis waar het echtpaar Meier het gezin Schlosser had uitgenodigd?”

Een roman met thriller-elementen. Ik had opnieuw een paar leuke uurtjes met dit boek. Vlot geschreven vanuit het gezichtspunt van Marc Schlosser – huisarts, vader van twee meisjes en echtgenoot. Meteen in het begin van het boek weten we min of meer waar het zal eindigen. Daarvoor moeten we eerst terug in de tijd – naar een zomervakantie bij een zomerhuis met zwembad.

Heel veel bladzijdes lees je de gedachten die deze huisarts heeft bij zijn patiënten. Veel walging en innerlijk verzet tegen al die viezigheid die nu eenmaal hoort bij kwijlende, zeurende en stinkende patiënten. Meestal weet hij na twee minuten luisteren wat er aan de hand is. De volgende achttien minuten tracht hij te overleven – vaak verliest hij zich in herinneringen aan zijn studietijd. Hij heeft beroemdheden in zijn praktijk. Acteurs, schrijvers, komieken. Eén van hen nodigt de familie Schlosser uit om de vakantie bij hun gehuurde zomerhuis door te brengen. Een gelegenheid waar de oerinstincten van menig man de kop opsteekt. Seks, verleiding, foto-shoots, jonge meisjes in bikini’s, aantrekkelijke echtgenotes, strand, alcohol en veel lekker eten. Ingrediënten genoeg om voor problemen te zorgen. Vooral morele kwesties …

Een goed boek. Vlot geschreven en veel spanning. Een soort whodonit maar dan toch anders. Ik denk dat ik binnen een paar jaar nog weet waar ik het heb gelezen. Opnieuw goed voor ****sterren.

Zomaar

Tags

E-boek, Elektriciteit, Internet, Maputo, Stroomstoring, Zomaar

Vanochtend viel de stroom uit om 08.19u. Dat is niet heel vreemd. Dat gebeurt wel vaker. Het is wel de derde of de vierde keer in minder dan een week. Best wel vervelend maar het went … nou ja … de ergernis blijft.

Zomaar wat gedachten … Het is nog vroeg in de ochtend. Isabel heeft de auto meegenomen naar haar werk. Ik blijf thuis en heb geen flauw idee wat ik vandaag wil doen. Lezen? Mijn administratie bijwerken? Een stukje schrijven bij een tekening van Fleur? Een map maken met informatie over de vakantie-reis naar Europa.? Niet voor mezelf maar voor mijn reisgenoten. Een stroomstoring is daarbij niet voorzien. Nog geen probleem. Het is ondertussen 10.19u.

Zomaar … Ik pak mijn boek. Ik ben bijna op bladzijde 100 van ‘Vele hemels boven de zevende’. Mooi boek. Elk hoofdstuk een nieuw ik-personage. Ik zit ongemakkelijk. Ik ga even op bed liggen met mijn e-reader. Het is 11.21u. Ik schrik wakker. Ik zweet. Er is nog steeds geen elektriciteit. Ik ben in slaap gevallen. Ik besluit om iets anders te doen dan gepland. Ik moet wel. Ik smeer een boterham. Ik zoek mijn vodacom-modem. Een externe mogelijkheid om toch te internetten. Het is 12.36u. Ik ben online.

Wat nu? Niets natuurlijk. Ik lees twee mailtjes. Er is nog steeds geen stroom. Ik smeer nog een boterham. Ik lees twee hoofdstukjes in mijn boek. Ik reorganiseer mijn bureau, nou ja – twee lades. Ik besluit om ook de boekenkast op te ruimen. Het is 14.56u. Nog steeds geen elektriciteit. Dat begint een klein beetje een probleem te worden. Niet voor mezelf maar voor het vriesvak. Ik kijk het nog even aan. Iets anders zit er niet op.

Zomaar … Zal ik de laatste 28% van de laptop-batterij gebruiken om alvast iets te schrijven voor mijn blog? Nee, doe maar niet.

Zomaar … ik duik de keuken in. We hebben heel veel vers fruit. Ik maak alvast een fruitsalade op z’n Mozambikaans. De stukjes fruit snij ik heel veel kleiner dan in een gewone Nederlandse fruitsalade. Ik kook vanavond op z’n Indonesisch, met pisang goreng. Het is 15.34u. Nog steeds geen elektriciteit.

Zomaar … Het is een lange dag. Ik doe van alles maar ik kan bij niets mijn gedachten bij houden. Geen focus. Een paar hoofdstukjes van mijn boek. Een beetje rommelen in mijn administratie. En dan … ‘ploep’ … 15.49u. Ik hoor overal in huis ‘piep’, ‘poing’. ‘tuut tuut’ … de stroom is terug. Zomaar … onverwacht.

Ik kan nieuwe plannen maken. Ik print heel veel documenten. In gedachten ben ik alweer in Italië. Ik krijg maljes en whatappjes. “Jules is jarig. 32 alweer. Proficiat. Mijn Pinkster-zoon”. Dankjewel. Isabel belt dat ze verlaat is.

Zomaar … een dag die anders verloopt dan ik eerst in gedachte had. Eigelijk zijn dat de meeste dagen in Mozambique. Morgen weekend. Wat is ‘Pinksteren’ ook alweer in het Engels en het Portugees?

Het is niet echt een stukje … zomaar … morgen weer een dag.