Lezen en Luisteren (#4)

Tags

Boeken, Damon Galgut, E-boek, E-reader, Elodie Harper, Isabel Allende, Lezen, Paolo Cognetti, Rene Appel, Simone van der Vlugt, Wilbur Smith

Laat ik beginnen met de vijf boeken die ik de afgelopen tijd heb beluisterd. Meestal in de auto, heel soms in mijn werkkamer en nog zeldzamer terwijl ik wandel. Dat laatste – wandelen – doe ik veel te weinig maar dan gebruik ik de smoes: te warm, te slijkig door de regen. Ik beken … het zijn smoezen. En aan goede voornemens doe ik zelden.

Zoals ik al eerder vertelde, luister ik naar boeken via mijn abonnement van de bibliotheek in Leeuwarden. Na drie weken verdwijnen ze vanzelf uit mijn digitale boekenkast. Het is wel mogelijk om een boek een periode langer te lenen.

Waarschijnlijk is ‘De acht bergen’ het bekendste boek omdat het onlangs prima is verfilmd. Een mooi boek, een mooie film. Het mooiste boek dat ik in dit logje ter sprake breng. ‘Hittegolf’ is een verzameling korte verhalen die allemaal het etiket ‘thriller’ en ‘licht erotisch’ mee kunnen krijgen.

‘De lege stad’ is een historische roman. Het bombardement op Rotterdam 1940. ‘De belofte’ sprak me zeer aan, mede omdat het zich in Zuid-Afrika afspeelt. En zoals je weet is dat bij ons ‘om het hoekje’. ‘Het Wolvennest’– ook een historische roman was onderhoudend. Ik had het echter nog niet volledig beluisterd toen de drie weken erop zaten. Ik voelde geen behoefte om het opnieuw te downloaden. Dat laatste kwam ook door de kerstvakantie. Een periode dat ik uiteraard veel minder in de auto zit.

Twee boeken van bestseller-schrijver Wilbur Smith. Ik ben al heel lang fan van zijn boeken. Waarbij ik wel moet opmerken dat niet al zijn boeken een hoge waardering krijgen. En dat was nu ook weer aan de hand. Ik las ‘Roofvogels’ in de vakantie. Heel veel uurtjes leesplezier. Ook dit verhaal speelt zich af in zuidelijk en Oost-Afrika. Maar dan wel in de 17de eeuw. De VOC-tijd. Heel veel jaren later schreef hij een vervolg op Roofvogels. ‘Gouden Leeuw’. Ik vond het een vervelend boek met enkele afschuwelijke personages. Ik heb het boek figuurlijk dichtgeklapt – ik lees digitaal op mijn e-reader – zo’n honderd pagina’s voor het eind.

Het grote leesproject van de laatste weken was ‘Het huis met de geesten’ van Isabel Allende.

Dit boek en de schrijfster verdienen een apart logje. Met andere woorden: wordt vervolgd.

In de serie: BOEKEN

Advertentie

Lezen en Luisteren (#3)

Tags

Anya Niewierra, Auto, Boeken, David Baldacci, De Pruimenpluk, Dimitri Verhulst, E-boek, Kees van Beijnum, Lezen, Liza Marklund, Luisterboek, Luisteren, Scott Turow, Thrillers, Vertellen

Een nieuw overzicht van de boeken die ik de afgelopen zes weken heb gelezen en geluisterd. Opnieuw geen super-hoogvliegers. Gewoon amusant, onderhoudend of spannend. De hoogste waardering geef ik aan ‘De Pruimenpluk’ van Dimitri Verhulst.

Alles maar een keertje op een rijtje. Eerst de boeken die ik (in de auto) heb beluisterd.

Dankzij mijn abonnement van de bibliotheek in Leeuwarden luister ik veel vaker naar boeken. Daardoor vergeet ik om bijvoorbeeld naar ‘De Taalstaat’ te luisteren. Sorry Frits. Thuis staat de radio meestal op radio 4 of classicnl. Ik luister nu (althans in de auto) naar ‘De lege stad’ (Simone van der Vlugt).

Een fijne (her)ontdekking vind ik de rechtbank-thrillers van Scott Turow. Alle drie met veel plezier gelezen. Wie weet volgen er nog wel meer.

En nog meer spannende boeken …

‘Vrij uitzicht’ (Anya Niewierra) beviel me goed en was een prima boek om aan Isabel (na) te vertellen. Dat was lang geleden. ‘Dame Blanche’ (Elvin Post) heeft enkel platte, karikaturale personages. Niet aan beginnen zou ik zeggen. Ik las ‘De verraders’ in twee dagen uit maar een paar weken later moet ik heel diep nadenken waar dit boek ook alweer over gaat.

En nog drie andere boeken die ik met plezier las.

In de serie: BOEKEN

Lezen en luisteren (#1)

Tags

Bevroren goud, Boeken, Cirkel in het gras, De avond is ongemak, De boodschapper, De draaischijf, De opgang, Duel, E-boek, Lezen, Luisterboek, Onze kinderen, Poubelle, Recensie, Van Moskou tot Medan

Alweer iets over boeken. Een lijstje in de vorm van fotootjes van de kaften van boeken die ik onlangs heb gelezen of heb beluisterd. Luisteren, dat laatste doe ik sinds enkele maanden. Ik ben lid van de bibliotheek in Leeuwarden en na enig gemier slaagde ik er in om boeken te lenen en via mijn mobieltje (en koptelefoon) ze te beluisteren. Al wandelend of in de auto en dan natuurlijk zonder koptelefoon.

Best een mooi lijstje, al zeg ik het zelf. Wat me opvalt? Dat ik weinig logjes heb geschreven over deze boeken. Recensies schrijven is niet mijn favoriete bezigheid, moet ik constateren. Toch zijn er een aantal boeken bij die kan aanbevelen. Tenminste als je een fervent lezer bent. De draaischijf van Tom Lanoye staat nu genoteerd als kandidaat: ‘Mijn beste boek van 2022’. Dat heeft natuurlijk alles te maken met herkenning. Antwerpen, de KNS, het toneelmilieu, de Vlaamse zaak, politiek, enzovoort. Ook De Boodschapper (Kader Abdolah) vond ik een mooie en boeiende vertelling. Over de historische Mohammed (de profeet).

Wil je mijn lijstje van onlangs gelezen boeken zien, klik dan HIER.

In de serie: BOEKEN

Nooit meer slapen

Tags

Boeken, Dichters, E-boek, Lerarenopleiding, Lezen, Literatuur, Meteoriet, Muggen, Nooit meer slapen, Noorwegen, Schrijvers, WF Hermans

Zal ik eerst maar eens beginnen met een bekentenis? Ik had nog nooit een boek van Willem Frederik Hermans gelezen. Daar heb ik een paar weken geleden verandering in aangebracht. Ik las: ‘Nooit meer slapen’. En dat is me bevallen.

“Nooit meer slapen is het meesterlijke verhaal van de jonge geoloog Alfred Issendorf, die in het moerassige noorden van Noorwegen onderzoek wil verrichten om de hypothese van zijn leermeester en promotor Sibbelee te staven. Issendorf is ambitieus: hij hoopt dat hem op deze reis iets groots te wachten staat, dat zijn naam aan een belangrijk wetenschappelijk feit zal worden verbonden. Deze ambitie hangt samen met het verlangen het werk van zijn vader, die door een ongeluk tijdens een onderzoekstocht om het leven kwam, te voltooien. Nooit meer slapen is een grootse roman over grote dromen.”

Eerst maar eens terugkomen op mijn eerste zinnen. Dat ik nog nooit een boek had gelezen van WF Hermans. Ik vertel hier vaak dat ik graag en veel lees. Mogelijk weten jullie dat ik ooit (1979) ben afgestudeerd als leraar Nederlands. Hoe kan het dan dat ik nooit iets van deze ‘grote meneer’ heb gelezen? Waarom heb ik gewacht tot het WF Hermans jaar? De schrijver werd op 1 september 1921 geboren. Eerlijk gezegd heb ik geen afdoend antwoord. Op de lerarenopleiding moesten we natuurlijk veel lezen. Dat heb ik ook gedaan. Veel aandacht ging uiteraard naar jeugdliteratuur want onze (toekomstige) doelgroep waren jongeren tussen de 12 en 16 jaar. Dus veel Tonke Dragt, Jan Terlouw, Guus Kuijer, Thea Beckman, Gie Laenen, ea. Natuurlijk ook Anne Frank. Ook veel aandacht voor Vlaamse grootheden zoals Stijn Streuvels, Ernest Claes, Felix Timmermans, Hugo Claus, Hubert Lampo, Jos Vandeloo, Johan Daisne, Willem Elschot, Jef Geeraerts, Louis Paul Boon, Gerard Walschap. En ook dichters als Guido Gezelle, Paul van Ostaijen, Anton van Wildenrode, Eddie van Vliet, Jotie T’Hooft.

Dit lijstje wordt saai. Toch ga ik nog even door want ook Nederlandse schrijvers passeerden de revue. Vondel, Brederode, Multatuli, Couperus, Marcellus Emants, Godfried Bomans, Antoon Coolen, Simon Carmiggelt, Frederik van Eeden, Hella Haasse, Willem Kloos, Piet Paaltjes, Bordewijk, Reve, Marga Minco, Mulisch, Wolkers, WF Hermans. Van de meeste van deze Vlaamse en Nederlandse schrijvers heb ik toen minstens één boek gelezen. Waarom Hermans steeds terzijde werd geschoven weet ik niet (meer). Natuurlijk ken ik ‘Nooit meer slapen’, ‘De donkere kamer van Damokles’, ‘Onder professoren’ en ‘Het behouden huis’ van naam. Deze boektitels duiken steeds weer op in lijstjes.

En toen werd het eind november 2021. In de ‘Taalstaat’ hoor ik bijna wekelijks wel iets over WF Hermans. Ergens op een schijf vind ik ‘Nooit meer slapen’ terug als e-boek. Ik ga het lezen. Met plezier maar niet in een heel hoog tempo en grappig genoeg vaak als ik ’s nachts niet kan slapen. Ik reis mee met Alfred, het hoofdpersonage, naar Noorwegen. Ik herken het land waar ik tussen 2002 en 2014 vaak ben geweest. Alfred kan niet slapen. Te veel zoemende en bijtende muggen – ook die herken ik in zomers Mozambique – en in de zomer wordt het nooit donker boven de poolcirkel. Hij is veruit het zwakste expeditielid van het viertal. Hij piekert en piekert maar zijn zoektocht naar een meteoriet gaat wel gewoon verder. Zonder de beloofde luchtfoto’s en natuurlijk nog zonder mobiele telefoon of google maps want het is 1960 – weet je wel. En dan besluit zijn reisgezel een ander pad te volgen. Alfred is nu voor alles op zichzelf aangewezen …

De taal is nog steeds heel goed te lezen. Ondanks dat de zoektocht een beetje voortkabbelt blijf ik met plezier verder lezen. Ik geef het vier ****sterren. En misschien ga ik wel op zoek naar een van zijn andere, zeer bejubelde boeken.

In de serie: BOEKEN

Het huis aan het meer

Tags

Berlijn, Boeken, Duitsland, E-boek, E-reader, Geschiedenis, Het huis aan het meer, IJzeren Gordijn, Ine, Lezen, Non-fictie, Thomas Harding, West-Berlijn

Joepie. Ik had weer een 4 **** sterren boek te pakken. Met dank aan Liesbeth (Apenstaartje) voor de tip. Een non-fictieboek dat leest als een roman. Het huis aan het meer.

Ik hou van geschiedenis en ik hou van lezen. Met dit boek kwam ik dan ook goed aan mijn trekken. Laat ik eerst maar eens de achterflap citeren.

“In 2013 bezoekt Thomas Harding het huis van zijn Duitse grootmoeder, gelegen aan de rand van Berlijn, bij de Groβ Glienicker See, die grenst aan de Wannsee. Deze plek, haar ‘zielenplek’, die zij heeft moeten verlaten toen de nazi’s aan de macht kwamen, ligt er vervallen en verlaten bij. Een betonnen voetpad door de tuin markeert waar de Berlijnse Muur bijna drie decennia heeft gestaan. In een poging het huis van de sloophamer te redden, onderzoekt Harding de geschiedenis van de vijf families die hier hebben geleefd: de adellijke landeigenaar die op het landgoed een wijngaard aanlegde, een welvarende Joodse familie die hier de vrije tijd doorbracht, een beroemde componist in dienst van de nazi’s, een weduwe en haar kinderen en een informant van de Stasi. Uit al deze aangrijpende en dramatische verhalen doemt een twintigste-eeuwse geschiedenis van Duitsland op.”

Ik heb al vaker – met plezier – boeken gelezen over de 20ste eeuw. Zowel in romanvorm als non-fictie. Ook dit boek kun je in dat rijtje plaatsen. Een belangrijk verschil: hier speelt het huis de hoofdrol. En af en toe de schrijver die heel veel onderzoek (en dan benadruk ik: HEEL VEEL) heeft gedaan naar dat huis en haar bewoners. Een bijzondere plek aan het randje van Berlijn. In behapbare hoofdstukken maken we kennis met de mensen die er ooit woonden en verbleven. Vijf families en ook min of meer vijf generaties. De families hebben nauwelijks iets met elkaar te maken behalve dat ze in dat (zomer)huis woonden. Ze zijn (waren) eigenaar, huurder, oppasser, onderhuurder, kraker enzovoort. Aanvankelijk was het een buitenverblijf van een rijke Joodse familie. Later werd het huis permanent bewoond wat in de winter niet vanzelfsprekend was. Als het huis eind jaren 90 totaal wordt uitgeleefd door junks en vossen in de kelder, voel je plaatsvervangende ergernis. De schrijver – wiens overgrootvader het huis ooit liet bouwen – probeert het huis te redden van de sloop.

Het boek heeft veel voetnoten die ik bijna allemaal heb genegeerd. Ik las het op mijn e-reader en dan is ‘bladeren’ net iets teveel gedoe. Ook de laatste zestig bladzijdes zijn een soort appendix. Met een lang nawoord, kopieën van documenten, veel foto’s, krantenartikelen.

Meestal lees ik non-fictie in afzonderlijke delen – een paar hoofdstukken en dan weer wat anders – dus afgewisseld met een roman of een spannend boek. Nu niet. Je wilt weten hoe het verder gaat en dat is eerder iets voor een thriller. Natuurlijk is dat het vakmanschap van de schrijver Thomas Harding.

Ik verbleef samen met Ine in het voorjaar van 1982 tien dagen in West-Berlijn. We reden vanuit Boelenslaan (Friesland) met onze Renault 4 naar Berlijn. Tweemaal een andere route. Voor het eerst achter het IJzeren Gordijn. Best wel bijzonder en ook wel een tikkeltje spannend. We logeerden (gratis) in het appartement van vrienden van een vriend. Een reis die veel indruk op ons maakte. Zeker de dag dat we via checkpoint Charlie naar Oost-Berlijn liepen. Tijdens het lezen van dit boek herinnerde ik me dus heel veel van die dagen in een verdeelde stad. Jammer dat reizen een stuk minder vanzelfsprekend is geworden … blijf gezond.

In de serie: BOEKEN

Twee thrillers

Tags

Boeken, Cilla en Rolf Börjlind, E-boek, Lezen, Michael Connelly, Thriller, Zweden

Ik ben zelf verbaasd dat ik al een week geen stukje heb gepubliceerd. Ik ben niet opvallend drukker dan anders. Een gewone werkweek, een min of meer gewoon weekend. Maar ik las wel twee thrillers in minder dan een week. Thrillers leg ik niet zo gauw weg om even iets anders te doen. Die lezen deels zichzelf, bij wijze van spreken.

Dat ik fan ben van de boeken van Michael Connelly heb ik hier al veel vaker verteld. Het duo Cilla en Rolf Börjlind zijn nieuw voor mij. Een schrijvend echtpaar uit Zweden. Ik zag hun (namen) boeken al eerder voorbijkomen maar ik had er nog nooit eentje gelezen.

De wet van de onschuld – Michael Connelly

“Advocaat Mickey Haller moet stoppen voor een verkeerscontrole, en de politie ontdekt vervolgens het lichaam van een van Hallers cliënten in de kofferbak van zijn Lincoln. Hij wordt beschuldigd van moord, maar hij weet meteen dat hij erin is geluisd. De exorbitante borgtocht van vijf miljoen dollar, hem opgelegd door een wraakzuchtige rechter, kan hij niet betalen en dus draait hij de bak in. Vanuit de gevangenis in het centrum van Los Angeles kiest Haller ervoor om zijn eigen verdediging te voeren. Hij moet een strategie bedenken, terwijl hij ook voortdurend op zijn hoede moet zijn – als vertegenwoordiger van de rechtspraak is hij een doelwit voor de andere gevangenen. Met de hulp van zijn trouwe team, onder wie Harry Bosch, probeert hij uit te zoeken wie achter de poging zit om zijn leven te verwoesten, en vooral: waarom. Pas dan kan hij proberen de rechter en de jury van zijn onschuld te overtuigen.”

Deze nieuwste ‘Lincoln-advocaat-thriller’ is gewoon goed. Niet meer, niet minder. Als je dit boek zelf wilt lezen is het misschien goed om weg te klikken, mogelijk verraad ik iets. Mickey Haller is een van de vaste personages in het oeuvre van Michael Connelly. Gaat hij dit personage opofferen en laten veroordelen tot levenslang of zelfs de doodstraf? Waarschijnlijk niet. Dat gegeven staat een beetje in de weg om dit boek heel spannend te maken. Je weet dat deze strafrechtadvocaat alle kneepjes van het vak kent, dus …

Springvloed – Cilla en Rolf Börjlind

“Olivia Rönning is studente aan de politieschool en krijgt als opdracht om in haar vakantie een oude moordzaak (cold case) te bestuderen. Ze kiest een onopgeloste strandmoord van lang geleden, eentje waar haar vader zaliger nog aan gewerkt heeft. Om inzage in documenten te krijgen moet ze contact opnemen met de desbetreffende politieagent van destijds, Tom Stilton. Deze man is echter van de aardbodem verdwenen.”

Bovenstaande publiciteitstekst beschrijft in het kort de rode draad die gesponnen is doorheen het boek. Maar er zijn heel veel zij-verhalen. Misschien wel veel te veel. De eerste helft van het boek maak je steeds kennis met nieuwe personages. Het ging mij irriteren. Uiteraard weet je dat deze verhalen uiteindelijk bij elkaar zullen komen. Ja toch? Hoe? Dat ga ik hier vanzelfsprekend niet uit de doeken doen. Ga ik nog een andere thriller in deze serie lezen? Ik twijfel nog.

Ik zoom nog even in op de kaften van beide boeken. Is het je opgevallen dat er een dikke DT-fout staat op de voorzijde van het eerste boek? Slordig vind ik dat. Op de voorzijde van het andere boek staat: ‘Een Rönning & Stilton-Thriller’. Dat had ik niet eerder gelezen (gezien) want ik las deze thriller als e-boek en dan zie je de kaft nauwelijks. Als je dan opnieuw de korte samenvatting leest over dit boek dan is de zoektocht naar de ‘van de aardbodem verdwenen agent‘ een tikkeltje voorspelbaar hoe het zal gaan.

Ik geef beide boeken ***1/2 op mijn persoonlijk sterren-overzicht. Klik HIER.

Tweemaal Kate Mosse

Tags

Amsterdam, E-boek, Frankrijk, Historische roman, Kate Mosse, Languedoc, Leesplezier, Lezen, Parijs, Roman, Stad van tranen, Tijden van vuur

Historische romans

Een boekentip. In dit geval een dubbele tip. Een aanrader als je van (dikke) historische romans houdt.

Een aantal weken (of zijn het al maanden?) kocht ik ‘Tijden van Vuur’. € 4,99 Daar kon ik me geen buil aan vallen. Ook de korte inhoud sprak me aan.

“Carcassonne, 1562. De negentienjarige Minou Joubert ontvangt een anonieme brief in de boekhandel van haar vader. De brief is verzegeld met een opvallend familiewapen, en bevat slechts zeven woorden: Zij weet dat jij in leven bent. Maar voordat Minou de geheimzinnige boodschap kan ontcijferen verandert haar lot voor altijd door een ontmoeting met de jonge hugenoot Piet Reydon. Piet heeft een eigen gevaarlijke missie, en hij heeft Minou’s hulp nodig om de Cité levend te ontvluchten. Religie zorgt voor steeds meer verdeeldheid in de Midi. Oude vrienden worden aartsvijanden en zowel Minou als Piet komt vast te zitten in Toulouse. Overal in de hele stad laait de spanning op. Als een lang verborgen document boven water dreigt te komen, raakt de machtige en wrede Vrouwe van Puivert geobsedeerd door het document. Het geheim dat het bevat zou haar macht kunnen vernietigen – en dat wil ze koste wat kost voorkomen.”

Ik vloog bij wijze van spreken door de bijna zeshonderd bladzijdes. Ik las lang geleden boeken over de bloedige vervolging van de Katharen in de 12de en 13de eeuw in het zuiden van Frankrijk. Deze twee boeken spelen zich deels af in dezelfde streek maar dan in de 16de eeuw. Opnieuw een eeuw met veel godsdienstoorlogen. De vervolging van de Hugenoten. De jacht op relikwieën. Het verhaal is spannend in het historische decor van de Languedoc in de zestiende eeuw. Een beetje in de stijl van de Kingbridge-trilogie van Ken Follet.

Even later zag ik dat ook het tweede deel is verschenen. ‘Stad van Tranen’. Dit keer plakt de uitgever er een ander prijskaartje aan. € 13,99. Ik heb het over e-boeken. De gedrukte boeken zijn nog duurder. (Maar er bestaan ook bibliotheken.) Even twijfelde ik maar ik had opnieuw zin in een lichtvoetige pageturner cq gemakkelijk boek.

“Augustus 1572. Minou Joubert en haar familie zijn in Parijs voor een koninklijke bruiloft. Het huwelijk tussen Margaretha, de zuster van de katholieke koning Karel IX, en de protestantse hugenoot Hendrik van Navarra is bedoeld om vrede te brengen in Frankrijk na een decennium van religieuze oorlogen. De hele stad loopt uit, en van heinde en verre zijn mensen gekomen om het feest mee te vieren. Maar ook Vidal, een oude vijand van Minou, is naar de hoofdstad getrokken. En wat een week vol feestelijkheden had moeten worden mondt binnen enkele dagen uit tot een grote moordpartij, waarna de straat bezaaid is met duizenden doden. Minous familie slaat op de vlucht, en moet zich noodgedwongen verspreiden over de vier windstreken.”

Dezelfde leeservaring als bij het eerste boek. In een paar dagen zijn de 600 pagina’s verteerd. Dezelfde stijl. Deels dezelfde personages. Een familiegeschiedenis in een periode vol godsdiensttwisten en bloedige oorlogen. Het verhaal neemt je mee vanuit de Languedoc naar Parijs, Chartres en Amsterdam. Het deels katholieke Amsterdam – De Stad van Tranen – is het toevluchtsoord voor veel vluchtelingen: Hugenoten, Calvenisten, Joden enzovoort – ten tijde van Willem van Oranje (en de moord door Balthasar Gerards).

Ik weet nu al dat ik ook deel 3 zal kopen zodra het verschijnt. Een prettige kennismaking met Kate Mosse – niet het Britse fotomodel van Calvin Klein maar de Britse schrijfster. Mosse – met een e op het eind.

In de serie: BOEKEN

Op vakantie in Kingsbridge

Tags

Boeken, Brug naar de Hemel, E-boek, E-reader, Historische roman, Ken Follett, Kingsbridge, Lezen

Mocht je benieuwd zijn waar Kingsbridge ligt dan vertelt Google Maps en Wikipedia het  kort en duidelijk. In het Engelse graafschap Devon. In Zuid West Engeland. Daar ben ik niet. Ik ben in het gefantaseerde Kingsbridge. De plaats die door Ken Follett is bedacht en het middelpunt is van zijn Kingsbridge-trilogie. Het eerste boek – De kathedraal / Pilaren van de aarde – las ik meer dan twintig jaar geleden en een paar maanden geleden herlas ik het. Nu ik wat meer tijd heb, ben ik begonnen aan het tweede en het dikste van de drie boeken. Brug naar de Hemel. Ruim 1100 bladzijden. Daar heb je veel vrije tijd voor nodig. Dat red je niet met tien pagina’s per avond.

Het boek leest als het ware zichzelf. Je blijft lezen want je wilt steeds weten hoe het de vier hoofdfiguren vergaat. Het werkt een beetje als een goede serie. Op het eind van elke aflevering wil je de volgende aflevering zien. Binge-kijken. Dit is binge-lezen …

Brug naar de Hemel

De uitgever verwoordt het als volgt:

“Het is de dag van Halloween in het jaar 1327. Vier kinderen – een dievegge, een pestkop, een geniaal joch en een meisje dat dokter wil worden – knijpen ertussenuit na de mis in de kathedraal van Kingsbridge. In het bos zien ze hoe twee mannen worden vermoord. Hun levens als volwassenen blijven met elkaar verbonden door de krachten van ambitie, liefde, hebzucht en wraak. Ze moeten voorspoed en hongersnood onder ogen zien, oorlog en zelfs de pest. En al die tijd leven ze in de lange schaduw van die onverklaarbare moordpartij waarvan zij op die ene dag in hun kindertijd getuige waren.”

Een historische roman. Het leven in de veertiende eeuw in Engeland. De macht van de steden wordt steeds belangrijker. Burgers eisen meer rechten. Ambachtslui verenigingen zich in gildes. De bouwmeester droomt over de hoogste toren van Engeland. De abt (prior) is tegelijk conservatief en ambitieus. De adel heerst vaak onverschrokken over hun gebied. Horigen dienen hun afdracht te voldoen aan hun heersers zelfs als ze daardoor zelf honger zullen lijden. De kerk preekt hel en verdoemenis. En de Engelse koning blijft aanspraak maken op Frans grondgebied met eindeloze oorlogen als gevolg. En dan breekt ook de pest nog uit en de gezondheidszorg staat nog in de kinderschoenen.

Ik geniet van mijn dagen in Kingsbridge. Het is geen verheven literatuur maar wel een zeer onderhoudend verhaal. Dat is de kracht van Ken Follett. Hij is een meester-verteller en situeert zijn verhalen in een historische context. Nu en dan een vleugje seks, een beetje een geschiedenis les, een beetje wetenschap en religie. Kortom … een spannend verhaal. Caris, de intelligente en vrijgevochten dochter van een wolhandelaar die dokter wilt worden maar dat niet mag, de broers Merthin en Ralph, zonen van een arme edelman, van wie de eerste van timmerman een belangrijke bouwer en burger wordt, de tweede een vechtersbaas en ambitiueuze krijgsman en tenslotte de praktische Gwenda, dochter van een arme dagloner, die een onmogelijke liefde koestert voor een boerenzoon. Hun leven en liefdes ontwikkelen zich tegen de achtergrond van de gedeeltelijke herbouw van de kathedraal, de bouw van een hospitaal en de nieuwe brug.

Ik ben blij dat ik dit boek lees op mijn e-reader want een gedrukt boek van 1100 bladzijden weegt heel wat. En een paar weken geleden is het derde deel verschenen. Het eeuwige vuur dat zich afspeelt in de zestiende eeuw. Eerst een paar andere boeken en dan ga ik later nog een keertje ‘op vakantie naar Kingsbridge’.

Ik schreef vaker over Ken Follett. Klik HIER.

Help, er vallen gaten in mijn bovenkamer

Tags

Boeken, E-boek, E-reader, Game of Thrones, Herlezen, John Grisham, Lezen, Thriller, Vergeetachtigheid

Een schokkende constatering. Ik vergeet meer dan ik zelf denk. Natuurlijk weet ik dat ik met regelmaat iets vergeet. Nog geen belangrijke zaken, denk ik. Hoop ik. Toch betrap ik me iets te vaak op vergeetachtigheid. Niet dat ik afspraken vergeet maar onbelangrijke zaken verdwijnen in een tot nu toe onbekend zwart gat. Ik merk het al een tijdje als ik na een paar jaren een film terugkijk. Ik herinner me meestal wel de sfeer en de hoofdlijnen van het verhaal maar ik ben verbaasd hoeveel er ook verdwenen is. Zo zag ik enkele weken geleden op Ziggo zes korte samenvattingen van de zes seizoenen ‘Game of Thrones’. Ik knipperde vaak met mijn ogen want ik dacht voortdurend … dit ben ik vergeten. Hoe zat dat ook alweer? Ik ben verbaasd. Zou het misschien komen omdat ik die serie in het Engels heb gevolgd en daarom zo nu en dan wat miste? Als dat zo is, is er nog niet veel aan de hand.

Maar nu een meer schokkende ervaring …

Boekenplankje – John Grisham

Ik lees veel en ik vergeet tegenwoordig veel meer dan vroeger. Zeker van thrillers. En nog meer als die thrillers op elkaar lijken. Vroeger had ik een goed visueel geheugen. Ik onthield de kaft, de cover-foto. Het werd pas een probleem als de uitgever een titel opnieuw uitbracht met een andere voorkant, soms zelfs met een andere titel. Dan begon ik te twijfelen. Heb ik dit boek al gelezen of niet? Dit moet ik eerlijk gezegd een beetje relativeren want uitgevers hebben er handje van weg van om hun cover-foto’s erg op elkaar te laten lijken. Voor ik aan het werk was in Afrika en de e-reader nog niet bestond, keek ik bij twijfel in onze boekenkast als ik niet zeker was. De boekenkast puilt uit. Boeken staan twee rijen dik. Ik denk niet dat ik ooit een boek bij vergissing een tweede keer kocht en ook niet per ongeluk een tweede keer las. Niet dat ik de verhalen gedetailleerd herinner of kan navertellen. Nee, maar ik weet redelijk zeker dat ik na twintig, dertig bladzijden weet hoe het verhaal zich zal ontwikkelen. En de Hercule Poirot in mij weet vast nog wie later zal ontmaskerd worden als snoodaard.

Nou, niet dus. Ik las een paar weken geleden een John Grisham. Met veel plezier. Ik herken uiteraard zijn stijl en het soort karakters (advocaten) die hij graag gebruikt als hoofdpersonage. Ergens ruim halverwege in het boek wordt een kind ontvoerd in een park. Tiens … het is alsof ik dat al eens eerder las. Ach ja, boeken en plots lijken soms op elkaar. Na een paar bladzijden dacht ik er niet meer over na. Ik heb het boek uitgelezen en beoordeeld met mijn eigen sterren-ranking. En nu komt het … ik ben vanochtend mijn mappen met e-books aan het her-organiseren, zowel op mijn e-reader als op mijn laptop en externe harde schijf. En wat zie ik … dat boek van Grisham heb ik tweemaal. Zelfs tweemaal gekocht en nu begrijp ik dat ik het dus ook tweemaal heb gelezen. De eerste keer nauwelijks drie jaar geleden.

HELP … in grote letters.

Nooit geweten dat dit me zou overkomen. Ik ben geschokt. Nou ja, eventjes dan. Ik kan het ook positief duiden. Als het waar is dat ik zoveel vergeet waarom koop ik dan nog steeds nieuwe boeken (thrillers)? Hier kan ik flink kosten gaan besparen. Er staan honderden thrillers in de boekenkast en op mijn harde schijf. Durf ik die test aan? Gewoon opnieuw beginnen met Henning Mankell, Sjowall en Walhoo, Lee Child, Elisabeth George en vele anderen … Constateren dat ik veel meer vergeten ben dan ik me realiseer? Ik ga het voorzichtig uitproberen. Voorlopig onthoud ik romans beter, houd ik me voor. Die zijn natuurlijk ook unieker van opzet en verhaal, meestal toch.

En mocht ik de volgende weken opnieuw bloggen over mijn opkomende vergeetachtigheid, schroom dan niet om het me voorzichtig te melden in een reactie – die altijd erg graag ontvang.

De Chinees

Tags

Afrika, Boeken, China, E-boek, E-reader, Henning Mankell, Lezen, Mozambique, Thriller, Vakantie, Zweden

Een dikke pil. Bijna vijfhonderd bladzijden. Een thriller van succes-auteur Henning Mankell. Het boek staat al een paar jaar op mijn Mozambikaanse boekenplank. Ik stelde steeds uit om erin te beginnen. Te zwaar om in bed te lezen. En toen kwam ik dit boek als digitaal koopje tegen. En omdat ik een beetje in de ‘vakantie-modus’ sta, begon ik aan dit boek. Drie dagen later is het uitgelezen. Tijd voor een korte recensie.

De Chinees – Henning Mankell

“In januari 2006 vindt de politie van het Zweedse dorp Hesjövallen achttien mensen die op beestachtige manier zijn vermoord. Birgitta Roslin, rechter in Helsingborg, is met stomheid geslagen want bijna alle slachtoffers zijn verwanten van haar. Omdat haar huisarts haar twee weken ziekteverlof voorschrijft, reist ze naar het noorden en vindt in het huis van een slachtoffer een dagboek van een verre verwant uit de negentiende eeuw. En dan schakelt het boek naar een tweede verhaal. In Nevada (USA) wordt in de 19e eeuw een spoorweg aangelegd. Scandinavische opzichters, Chinese en Afrikaanse dwangarbeiders. En voor de derde maal beginnen we aan een nieuw hoofdstuk (verhaal). In hedendaags China. Een moderne, corrupte TaiPan leest in zijn familie-dagboek. Als lezer weet je al gauw dat er verbanden zijn tussen de drie verhalen.” 

Ik vind het een goed boek. Maar geen topper. Teveel, te uitgebreide zijwegen. Maar ook lijntjes die niet zijn uitgewerkt of afgerond. Het is alsof Mankell het principe ‘Kill your darlings’ vergeten is. Natuurlijk voegt hij er geschiedenis en politiek aan toe. We weten dat hij een sociaal geëngageerd schrijver is (was). Met een zwak voor Afrika.

Raad ik dit boek aan? Ja, maar je moet wel een doorbijter zijn en van historische, sociale en politieke ontwikkelingen houden. Wat weten wij over China en hoe Chinezen denken? Hoe werkt de Chinese politiek en waarom zijn er zoveel Chinezen in Afrika? Hoe verhoudt kapitalisme en communisme zich met elkaar in het post-Mao-tijdperk? Interessante vragen die ik ook regelmatig stel want ook de grote infrastructurele werken in Mozambique worden door Chinezen uitgevoerd.

Cartoon © Zapiro