Nooit meer slapen

Tags

Boeken, Dichters, E-boek, Lerarenopleiding, Lezen, Literatuur, Meteoriet, Muggen, Nooit meer slapen, Noorwegen, Schrijvers, WF Hermans

Zal ik eerst maar eens beginnen met een bekentenis? Ik had nog nooit een boek van Willem Frederik Hermans gelezen. Daar heb ik een paar weken geleden verandering in aangebracht. Ik las: ‘Nooit meer slapen’. En dat is me bevallen.

“Nooit meer slapen is het meesterlijke verhaal van de jonge geoloog Alfred Issendorf, die in het moerassige noorden van Noorwegen onderzoek wil verrichten om de hypothese van zijn leermeester en promotor Sibbelee te staven. Issendorf is ambitieus: hij hoopt dat hem op deze reis iets groots te wachten staat, dat zijn naam aan een belangrijk wetenschappelijk feit zal worden verbonden. Deze ambitie hangt samen met het verlangen het werk van zijn vader, die door een ongeluk tijdens een onderzoekstocht om het leven kwam, te voltooien. Nooit meer slapen is een grootse roman over grote dromen.”

Eerst maar eens terugkomen op mijn eerste zinnen. Dat ik nog nooit een boek had gelezen van WF Hermans. Ik vertel hier vaak dat ik graag en veel lees. Mogelijk weten jullie dat ik ooit (1979) ben afgestudeerd als leraar Nederlands. Hoe kan het dan dat ik nooit iets van deze ‘grote meneer’ heb gelezen? Waarom heb ik gewacht tot het WF Hermans jaar? De schrijver werd op 1 september 1921 geboren. Eerlijk gezegd heb ik geen afdoend antwoord. Op de lerarenopleiding moesten we natuurlijk veel lezen. Dat heb ik ook gedaan. Veel aandacht ging uiteraard naar jeugdliteratuur want onze (toekomstige) doelgroep waren jongeren tussen de 12 en 16 jaar. Dus veel Tonke Dragt, Jan Terlouw, Guus Kuijer, Thea Beckman, Gie Laenen, ea. Natuurlijk ook Anne Frank. Ook veel aandacht voor Vlaamse grootheden zoals Stijn Streuvels, Ernest Claes, Felix Timmermans, Hugo Claus, Hubert Lampo, Jos Vandeloo, Johan Daisne, Willem Elschot, Jef Geeraerts, Louis Paul Boon, Gerard Walschap. En ook dichters als Guido Gezelle, Paul van Ostaijen, Anton van Wildenrode, Eddie van Vliet, Jotie T’Hooft.

Dit lijstje wordt saai. Toch ga ik nog even door want ook Nederlandse schrijvers passeerden de revue. Vondel, Brederode, Multatuli, Couperus, Marcellus Emants, Godfried Bomans, Antoon Coolen, Simon Carmiggelt, Frederik van Eeden, Hella Haasse, Willem Kloos, Piet Paaltjes, Bordewijk, Reve, Marga Minco, Mulisch, Wolkers, WF Hermans. Van de meeste van deze Vlaamse en Nederlandse schrijvers heb ik toen minstens één boek gelezen. Waarom Hermans steeds terzijde werd geschoven weet ik niet (meer). Natuurlijk ken ik ‘Nooit meer slapen’, ‘De donkere kamer van Damokles’, ‘Onder professoren’ en ‘Het behouden huis’ van naam. Deze boektitels duiken steeds weer op in lijstjes.

En toen werd het eind november 2021. In de ‘Taalstaat’ hoor ik bijna wekelijks wel iets over WF Hermans. Ergens op een schijf vind ik ‘Nooit meer slapen’ terug als e-boek. Ik ga het lezen. Met plezier maar niet in een heel hoog tempo en grappig genoeg vaak als ik ’s nachts niet kan slapen. Ik reis mee met Alfred, het hoofdpersonage, naar Noorwegen. Ik herken het land waar ik tussen 2002 en 2014 vaak ben geweest. Alfred kan niet slapen. Te veel zoemende en bijtende muggen – ook die herken ik in zomers Mozambique – en in de zomer wordt het nooit donker boven de poolcirkel. Hij is veruit het zwakste expeditielid van het viertal. Hij piekert en piekert maar zijn zoektocht naar een meteoriet gaat wel gewoon verder. Zonder de beloofde luchtfoto’s en natuurlijk nog zonder mobiele telefoon of google maps want het is 1960 – weet je wel. En dan besluit zijn reisgezel een ander pad te volgen. Alfred is nu voor alles op zichzelf aangewezen …

De taal is nog steeds heel goed te lezen. Ondanks dat de zoektocht een beetje voortkabbelt blijf ik met plezier verder lezen. Ik geef het vier ****sterren. En misschien ga ik wel op zoek naar een van zijn andere, zeer bejubelde boeken.

In de serie: BOEKEN

Het huis aan het meer

Tags

Berlijn, Boeken, Duitsland, E-boek, E-reader, Geschiedenis, Het huis aan het meer, IJzeren Gordijn, Ine, Lezen, Non-fictie, Thomas Harding, West-Berlijn

Joepie. Ik had weer een 4 **** sterren boek te pakken. Met dank aan Liesbeth (Apenstaartje) voor de tip. Een non-fictieboek dat leest als een roman. Het huis aan het meer.

Ik hou van geschiedenis en ik hou van lezen. Met dit boek kwam ik dan ook goed aan mijn trekken. Laat ik eerst maar eens de achterflap citeren.

“In 2013 bezoekt Thomas Harding het huis van zijn Duitse grootmoeder, gelegen aan de rand van Berlijn, bij de Groβ Glienicker See, die grenst aan de Wannsee. Deze plek, haar ‘zielenplek’, die zij heeft moeten verlaten toen de nazi’s aan de macht kwamen, ligt er vervallen en verlaten bij. Een betonnen voetpad door de tuin markeert waar de Berlijnse Muur bijna drie decennia heeft gestaan. In een poging het huis van de sloophamer te redden, onderzoekt Harding de geschiedenis van de vijf families die hier hebben geleefd: de adellijke landeigenaar die op het landgoed een wijngaard aanlegde, een welvarende Joodse familie die hier de vrije tijd doorbracht, een beroemde componist in dienst van de nazi’s, een weduwe en haar kinderen en een informant van de Stasi. Uit al deze aangrijpende en dramatische verhalen doemt een twintigste-eeuwse geschiedenis van Duitsland op.”

Ik heb al vaker – met plezier – boeken gelezen over de 20ste eeuw. Zowel in romanvorm als non-fictie. Ook dit boek kun je in dat rijtje plaatsen. Een belangrijk verschil: hier speelt het huis de hoofdrol. En af en toe de schrijver die heel veel onderzoek (en dan benadruk ik: HEEL VEEL) heeft gedaan naar dat huis en haar bewoners. Een bijzondere plek aan het randje van Berlijn. In behapbare hoofdstukken maken we kennis met de mensen die er ooit woonden en verbleven. Vijf families en ook min of meer vijf generaties. De families hebben nauwelijks iets met elkaar te maken behalve dat ze in dat (zomer)huis woonden. Ze zijn (waren) eigenaar, huurder, oppasser, onderhuurder, kraker enzovoort. Aanvankelijk was het een buitenverblijf van een rijke Joodse familie. Later werd het huis permanent bewoond wat in de winter niet vanzelfsprekend was. Als het huis eind jaren 90 totaal wordt uitgeleefd door junks en vossen in de kelder, voel je plaatsvervangende ergernis. De schrijver – wiens overgrootvader het huis ooit liet bouwen – probeert het huis te redden van de sloop.

Het boek heeft veel voetnoten die ik bijna allemaal heb genegeerd. Ik las het op mijn e-reader en dan is ‘bladeren’ net iets teveel gedoe. Ook de laatste zestig bladzijdes zijn een soort appendix. Met een lang nawoord, kopieën van documenten, veel foto’s, krantenartikelen.

Meestal lees ik non-fictie in afzonderlijke delen – een paar hoofdstukken en dan weer wat anders – dus afgewisseld met een roman of een spannend boek. Nu niet. Je wilt weten hoe het verder gaat en dat is eerder iets voor een thriller. Natuurlijk is dat het vakmanschap van de schrijver Thomas Harding.

Ik verbleef samen met Ine in het voorjaar van 1982 tien dagen in West-Berlijn. We reden vanuit Boelenslaan (Friesland) met onze Renault 4 naar Berlijn. Tweemaal een andere route. Voor het eerst achter het IJzeren Gordijn. Best wel bijzonder en ook wel een tikkeltje spannend. We logeerden (gratis) in het appartement van vrienden van een vriend. Een reis die veel indruk op ons maakte. Zeker de dag dat we via checkpoint Charlie naar Oost-Berlijn liepen. Tijdens het lezen van dit boek herinnerde ik me dus heel veel van die dagen in een verdeelde stad. Jammer dat reizen een stuk minder vanzelfsprekend is geworden … blijf gezond.

In de serie: BOEKEN

Twee thrillers

Tags

Boeken, Cilla en Rolf Börjlind, E-boek, Lezen, Michael Connelly, Thriller, Zweden

Ik ben zelf verbaasd dat ik al een week geen stukje heb gepubliceerd. Ik ben niet opvallend drukker dan anders. Een gewone werkweek, een min of meer gewoon weekend. Maar ik las wel twee thrillers in minder dan een week. Thrillers leg ik niet zo gauw weg om even iets anders te doen. Die lezen deels zichzelf, bij wijze van spreken.

Dat ik fan ben van de boeken van Michael Connelly heb ik hier al veel vaker verteld. Het duo Cilla en Rolf Börjlind zijn nieuw voor mij. Een schrijvend echtpaar uit Zweden. Ik zag hun (namen) boeken al eerder voorbijkomen maar ik had er nog nooit eentje gelezen.

De wet van de onschuld – Michael Connelly

“Advocaat Mickey Haller moet stoppen voor een verkeerscontrole, en de politie ontdekt vervolgens het lichaam van een van Hallers cliënten in de kofferbak van zijn Lincoln. Hij wordt beschuldigd van moord, maar hij weet meteen dat hij erin is geluisd. De exorbitante borgtocht van vijf miljoen dollar, hem opgelegd door een wraakzuchtige rechter, kan hij niet betalen en dus draait hij de bak in. Vanuit de gevangenis in het centrum van Los Angeles kiest Haller ervoor om zijn eigen verdediging te voeren. Hij moet een strategie bedenken, terwijl hij ook voortdurend op zijn hoede moet zijn – als vertegenwoordiger van de rechtspraak is hij een doelwit voor de andere gevangenen. Met de hulp van zijn trouwe team, onder wie Harry Bosch, probeert hij uit te zoeken wie achter de poging zit om zijn leven te verwoesten, en vooral: waarom. Pas dan kan hij proberen de rechter en de jury van zijn onschuld te overtuigen.”

Deze nieuwste ‘Lincoln-advocaat-thriller’ is gewoon goed. Niet meer, niet minder. Als je dit boek zelf wilt lezen is het misschien goed om weg te klikken, mogelijk verraad ik iets. Mickey Haller is een van de vaste personages in het oeuvre van Michael Connelly. Gaat hij dit personage opofferen en laten veroordelen tot levenslang of zelfs de doodstraf? Waarschijnlijk niet. Dat gegeven staat een beetje in de weg om dit boek heel spannend te maken. Je weet dat deze strafrechtadvocaat alle kneepjes van het vak kent, dus …

Springvloed – Cilla en Rolf Börjlind

“Olivia Rönning is studente aan de politieschool en krijgt als opdracht om in haar vakantie een oude moordzaak (cold case) te bestuderen. Ze kiest een onopgeloste strandmoord van lang geleden, eentje waar haar vader zaliger nog aan gewerkt heeft. Om inzage in documenten te krijgen moet ze contact opnemen met de desbetreffende politieagent van destijds, Tom Stilton. Deze man is echter van de aardbodem verdwenen.”

Bovenstaande publiciteitstekst beschrijft in het kort de rode draad die gesponnen is doorheen het boek. Maar er zijn heel veel zij-verhalen. Misschien wel veel te veel. De eerste helft van het boek maak je steeds kennis met nieuwe personages. Het ging mij irriteren. Uiteraard weet je dat deze verhalen uiteindelijk bij elkaar zullen komen. Ja toch? Hoe? Dat ga ik hier vanzelfsprekend niet uit de doeken doen. Ga ik nog een andere thriller in deze serie lezen? Ik twijfel nog.

Ik zoom nog even in op de kaften van beide boeken. Is het je opgevallen dat er een dikke DT-fout staat op de voorzijde van het eerste boek? Slordig vind ik dat. Op de voorzijde van het andere boek staat: ‘Een Rönning & Stilton-Thriller’. Dat had ik niet eerder gelezen (gezien) want ik las deze thriller als e-boek en dan zie je de kaft nauwelijks. Als je dan opnieuw de korte samenvatting leest over dit boek dan is de zoektocht naar de ‘van de aardbodem verdwenen agent‘ een tikkeltje voorspelbaar hoe het zal gaan.

Ik geef beide boeken ***1/2 op mijn persoonlijk sterren-overzicht. Klik HIER.

Tweemaal Kate Mosse

Tags

Amsterdam, E-boek, Frankrijk, Historische roman, Kate Mosse, Languedoc, Leesplezier, Lezen, Parijs, Roman, Stad van tranen, Tijden van vuur

Historische romans

Een boekentip. In dit geval een dubbele tip. Een aanrader als je van (dikke) historische romans houdt.

Een aantal weken (of zijn het al maanden?) kocht ik ‘Tijden van Vuur’. € 4,99 Daar kon ik me geen buil aan vallen. Ook de korte inhoud sprak me aan.

“Carcassonne, 1562. De negentienjarige Minou Joubert ontvangt een anonieme brief in de boekhandel van haar vader. De brief is verzegeld met een opvallend familiewapen, en bevat slechts zeven woorden: Zij weet dat jij in leven bent. Maar voordat Minou de geheimzinnige boodschap kan ontcijferen verandert haar lot voor altijd door een ontmoeting met de jonge hugenoot Piet Reydon. Piet heeft een eigen gevaarlijke missie, en hij heeft Minou’s hulp nodig om de Cité levend te ontvluchten. Religie zorgt voor steeds meer verdeeldheid in de Midi. Oude vrienden worden aartsvijanden en zowel Minou als Piet komt vast te zitten in Toulouse. Overal in de hele stad laait de spanning op. Als een lang verborgen document boven water dreigt te komen, raakt de machtige en wrede Vrouwe van Puivert geobsedeerd door het document. Het geheim dat het bevat zou haar macht kunnen vernietigen – en dat wil ze koste wat kost voorkomen.”

Ik vloog bij wijze van spreken door de bijna zeshonderd bladzijdes. Ik las lang geleden boeken over de bloedige vervolging van de Katharen in de 12de en 13de eeuw in het zuiden van Frankrijk. Deze twee boeken spelen zich deels af in dezelfde streek maar dan in de 16de eeuw. Opnieuw een eeuw met veel godsdienstoorlogen. De vervolging van de Hugenoten. De jacht op relikwieën. Het verhaal is spannend in het historische decor van de Languedoc in de zestiende eeuw. Een beetje in de stijl van de Kingbridge-trilogie van Ken Follet.

Even later zag ik dat ook het tweede deel is verschenen. ‘Stad van Tranen’. Dit keer plakt de uitgever er een ander prijskaartje aan. € 13,99. Ik heb het over e-boeken. De gedrukte boeken zijn nog duurder. (Maar er bestaan ook bibliotheken.) Even twijfelde ik maar ik had opnieuw zin in een lichtvoetige pageturner cq gemakkelijk boek.

“Augustus 1572. Minou Joubert en haar familie zijn in Parijs voor een koninklijke bruiloft. Het huwelijk tussen Margaretha, de zuster van de katholieke koning Karel IX, en de protestantse hugenoot Hendrik van Navarra is bedoeld om vrede te brengen in Frankrijk na een decennium van religieuze oorlogen. De hele stad loopt uit, en van heinde en verre zijn mensen gekomen om het feest mee te vieren. Maar ook Vidal, een oude vijand van Minou, is naar de hoofdstad getrokken. En wat een week vol feestelijkheden had moeten worden mondt binnen enkele dagen uit tot een grote moordpartij, waarna de straat bezaaid is met duizenden doden. Minous familie slaat op de vlucht, en moet zich noodgedwongen verspreiden over de vier windstreken.”

Dezelfde leeservaring als bij het eerste boek. In een paar dagen zijn de 600 pagina’s verteerd. Dezelfde stijl. Deels dezelfde personages. Een familiegeschiedenis in een periode vol godsdiensttwisten en bloedige oorlogen. Het verhaal neemt je mee vanuit de Languedoc naar Parijs, Chartres en Amsterdam. Het deels katholieke Amsterdam – De Stad van Tranen – is het toevluchtsoord voor veel vluchtelingen: Hugenoten, Calvenisten, Joden enzovoort – ten tijde van Willem van Oranje (en de moord door Balthasar Gerards).

Ik weet nu al dat ik ook deel 3 zal kopen zodra het verschijnt. Een prettige kennismaking met Kate Mosse – niet het Britse fotomodel van Calvin Klein maar de Britse schrijfster. Mosse – met een e op het eind.

In de serie: BOEKEN

Op vakantie in Kingsbridge

Tags

Boeken, Brug naar de Hemel, E-boek, E-reader, Historische roman, Ken Follett, Kingsbridge, Lezen

Mocht je benieuwd zijn waar Kingsbridge ligt dan vertelt Google Maps en Wikipedia het  kort en duidelijk. In het Engelse graafschap Devon. In Zuid West Engeland. Daar ben ik niet. Ik ben in het gefantaseerde Kingsbridge. De plaats die door Ken Follett is bedacht en het middelpunt is van zijn Kingsbridge-trilogie. Het eerste boek – De kathedraal / Pilaren van de aarde – las ik meer dan twintig jaar geleden en een paar maanden geleden herlas ik het. Nu ik wat meer tijd heb, ben ik begonnen aan het tweede en het dikste van de drie boeken. Brug naar de Hemel. Ruim 1100 bladzijden. Daar heb je veel vrije tijd voor nodig. Dat red je niet met tien pagina’s per avond.

Het boek leest als het ware zichzelf. Je blijft lezen want je wilt steeds weten hoe het de vier hoofdfiguren vergaat. Het werkt een beetje als een goede serie. Op het eind van elke aflevering wil je de volgende aflevering zien. Binge-kijken. Dit is binge-lezen …

Brug naar de Hemel

De uitgever verwoordt het als volgt:

“Het is de dag van Halloween in het jaar 1327. Vier kinderen – een dievegge, een pestkop, een geniaal joch en een meisje dat dokter wil worden – knijpen ertussenuit na de mis in de kathedraal van Kingsbridge. In het bos zien ze hoe twee mannen worden vermoord. Hun levens als volwassenen blijven met elkaar verbonden door de krachten van ambitie, liefde, hebzucht en wraak. Ze moeten voorspoed en hongersnood onder ogen zien, oorlog en zelfs de pest. En al die tijd leven ze in de lange schaduw van die onverklaarbare moordpartij waarvan zij op die ene dag in hun kindertijd getuige waren.”

Een historische roman. Het leven in de veertiende eeuw in Engeland. De macht van de steden wordt steeds belangrijker. Burgers eisen meer rechten. Ambachtslui verenigingen zich in gildes. De bouwmeester droomt over de hoogste toren van Engeland. De abt (prior) is tegelijk conservatief en ambitieus. De adel heerst vaak onverschrokken over hun gebied. Horigen dienen hun afdracht te voldoen aan hun heersers zelfs als ze daardoor zelf honger zullen lijden. De kerk preekt hel en verdoemenis. En de Engelse koning blijft aanspraak maken op Frans grondgebied met eindeloze oorlogen als gevolg. En dan breekt ook de pest nog uit en de gezondheidszorg staat nog in de kinderschoenen.

Ik geniet van mijn dagen in Kingsbridge. Het is geen verheven literatuur maar wel een zeer onderhoudend verhaal. Dat is de kracht van Ken Follett. Hij is een meester-verteller en situeert zijn verhalen in een historische context. Nu en dan een vleugje seks, een beetje een geschiedenis les, een beetje wetenschap en religie. Kortom … een spannend verhaal. Caris, de intelligente en vrijgevochten dochter van een wolhandelaar die dokter wilt worden maar dat niet mag, de broers Merthin en Ralph, zonen van een arme edelman, van wie de eerste van timmerman een belangrijke bouwer en burger wordt, de tweede een vechtersbaas en ambitiueuze krijgsman en tenslotte de praktische Gwenda, dochter van een arme dagloner, die een onmogelijke liefde koestert voor een boerenzoon. Hun leven en liefdes ontwikkelen zich tegen de achtergrond van de gedeeltelijke herbouw van de kathedraal, de bouw van een hospitaal en de nieuwe brug.

Ik ben blij dat ik dit boek lees op mijn e-reader want een gedrukt boek van 1100 bladzijden weegt heel wat. En een paar weken geleden is het derde deel verschenen. Het eeuwige vuur dat zich afspeelt in de zestiende eeuw. Eerst een paar andere boeken en dan ga ik later nog een keertje ‘op vakantie naar Kingsbridge’.

Ik schreef vaker over Ken Follett. Klik HIER.

Help, er vallen gaten in mijn bovenkamer

Tags

Boeken, E-boek, E-reader, Game of Thrones, Herlezen, John Grisham, Lezen, Thriller, Vergeetachtigheid

Een schokkende constatering. Ik vergeet meer dan ik zelf denk. Natuurlijk weet ik dat ik met regelmaat iets vergeet. Nog geen belangrijke zaken, denk ik. Hoop ik. Toch betrap ik me iets te vaak op vergeetachtigheid. Niet dat ik afspraken vergeet maar onbelangrijke zaken verdwijnen in een tot nu toe onbekend zwart gat. Ik merk het al een tijdje als ik na een paar jaren een film terugkijk. Ik herinner me meestal wel de sfeer en de hoofdlijnen van het verhaal maar ik ben verbaasd hoeveel er ook verdwenen is. Zo zag ik enkele weken geleden op Ziggo zes korte samenvattingen van de zes seizoenen ‘Game of Thrones’. Ik knipperde vaak met mijn ogen want ik dacht voortdurend … dit ben ik vergeten. Hoe zat dat ook alweer? Ik ben verbaasd. Zou het misschien komen omdat ik die serie in het Engels heb gevolgd en daarom zo nu en dan wat miste? Als dat zo is, is er nog niet veel aan de hand.

Maar nu een meer schokkende ervaring …

Boekenplankje – John Grisham

Ik lees veel en ik vergeet tegenwoordig veel meer dan vroeger. Zeker van thrillers. En nog meer als die thrillers op elkaar lijken. Vroeger had ik een goed visueel geheugen. Ik onthield de kaft, de cover-foto. Het werd pas een probleem als de uitgever een titel opnieuw uitbracht met een andere voorkant, soms zelfs met een andere titel. Dan begon ik te twijfelen. Heb ik dit boek al gelezen of niet? Dit moet ik eerlijk gezegd een beetje relativeren want uitgevers hebben er handje van weg van om hun cover-foto’s erg op elkaar te laten lijken. Voor ik aan het werk was in Afrika en de e-reader nog niet bestond, keek ik bij twijfel in onze boekenkast als ik niet zeker was. De boekenkast puilt uit. Boeken staan twee rijen dik. Ik denk niet dat ik ooit een boek bij vergissing een tweede keer kocht en ook niet per ongeluk een tweede keer las. Niet dat ik de verhalen gedetailleerd herinner of kan navertellen. Nee, maar ik weet redelijk zeker dat ik na twintig, dertig bladzijden weet hoe het verhaal zich zal ontwikkelen. En de Hercule Poirot in mij weet vast nog wie later zal ontmaskerd worden als snoodaard.

Nou, niet dus. Ik las een paar weken geleden een John Grisham. Met veel plezier. Ik herken uiteraard zijn stijl en het soort karakters (advocaten) die hij graag gebruikt als hoofdpersonage. Ergens ruim halverwege in het boek wordt een kind ontvoerd in een park. Tiens … het is alsof ik dat al eens eerder las. Ach ja, boeken en plots lijken soms op elkaar. Na een paar bladzijden dacht ik er niet meer over na. Ik heb het boek uitgelezen en beoordeeld met mijn eigen sterren-ranking. En nu komt het … ik ben vanochtend mijn mappen met e-books aan het her-organiseren, zowel op mijn e-reader als op mijn laptop en externe harde schijf. En wat zie ik … dat boek van Grisham heb ik tweemaal. Zelfs tweemaal gekocht en nu begrijp ik dat ik het dus ook tweemaal heb gelezen. De eerste keer nauwelijks drie jaar geleden.

HELP … in grote letters.

Nooit geweten dat dit me zou overkomen. Ik ben geschokt. Nou ja, eventjes dan. Ik kan het ook positief duiden. Als het waar is dat ik zoveel vergeet waarom koop ik dan nog steeds nieuwe boeken (thrillers)? Hier kan ik flink kosten gaan besparen. Er staan honderden thrillers in de boekenkast en op mijn harde schijf. Durf ik die test aan? Gewoon opnieuw beginnen met Henning Mankell, Sjowall en Walhoo, Lee Child, Elisabeth George en vele anderen … Constateren dat ik veel meer vergeten ben dan ik me realiseer? Ik ga het voorzichtig uitproberen. Voorlopig onthoud ik romans beter, houd ik me voor. Die zijn natuurlijk ook unieker van opzet en verhaal, meestal toch.

En mocht ik de volgende weken opnieuw bloggen over mijn opkomende vergeetachtigheid, schroom dan niet om het me voorzichtig te melden in een reactie – die altijd erg graag ontvang.

De Chinees

Tags

Afrika, Boeken, China, E-boek, E-reader, Henning Mankell, Lezen, Mozambique, Thriller, Vakantie, Zweden

Een dikke pil. Bijna vijfhonderd bladzijden. Een thriller van succes-auteur Henning Mankell. Het boek staat al een paar jaar op mijn Mozambikaanse boekenplank. Ik stelde steeds uit om erin te beginnen. Te zwaar om in bed te lezen. En toen kwam ik dit boek als digitaal koopje tegen. En omdat ik een beetje in de ‘vakantie-modus’ sta, begon ik aan dit boek. Drie dagen later is het uitgelezen. Tijd voor een korte recensie.

De Chinees – Henning Mankell

“In januari 2006 vindt de politie van het Zweedse dorp Hesjövallen achttien mensen die op beestachtige manier zijn vermoord. Birgitta Roslin, rechter in Helsingborg, is met stomheid geslagen want bijna alle slachtoffers zijn verwanten van haar. Omdat haar huisarts haar twee weken ziekteverlof voorschrijft, reist ze naar het noorden en vindt in het huis van een slachtoffer een dagboek van een verre verwant uit de negentiende eeuw. En dan schakelt het boek naar een tweede verhaal. In Nevada (USA) wordt in de 19e eeuw een spoorweg aangelegd. Scandinavische opzichters, Chinese en Afrikaanse dwangarbeiders. En voor de derde maal beginnen we aan een nieuw hoofdstuk (verhaal). In hedendaags China. Een moderne, corrupte TaiPan leest in zijn familie-dagboek. Als lezer weet je al gauw dat er verbanden zijn tussen de drie verhalen.” 

Ik vind het een goed boek. Maar geen topper. Teveel, te uitgebreide zijwegen. Maar ook lijntjes die niet zijn uitgewerkt of afgerond. Het is alsof Mankell het principe ‘Kill your darlings’ vergeten is. Natuurlijk voegt hij er geschiedenis en politiek aan toe. We weten dat hij een sociaal geëngageerd schrijver is (was). Met een zwak voor Afrika.

Raad ik dit boek aan? Ja, maar je moet wel een doorbijter zijn en van historische, sociale en politieke ontwikkelingen houden. Wat weten wij over China en hoe Chinezen denken? Hoe werkt de Chinese politiek en waarom zijn er zoveel Chinezen in Afrika? Hoe verhoudt kapitalisme en communisme zich met elkaar in het post-Mao-tijdperk? Interessante vragen die ik ook regelmatig stel want ook de grote infrastructurele werken in Mozambique worden door Chinezen uitgevoerd.

Cartoon © Zapiro

De zomer van Kim Novak

Tags

Boeken, E-boek, Griet Op de Beeck, Håkan Nasser, Lezen, Zweden

Ik lees nog steeds, dagelijks. Met veel plezier. Niet meer kunnen lezen lijkt me een der gruwelen des levens. Mijn moeder heeft kilometers boeken gevreten. Ik denk dat er drie bibliotheken waren waar ze alles (wat haar boeide – en dat was veel) heeft gelezen. Sint Amands, Boechout en Midsland, Terschelling. Ik weet niet beter of ook ik was wel ergens te vinden met een boek. Ik schrijf hier zo af en toe over wat ik lees. Lang niet altijd. De laatste tijd lees ik wat meer werk-gerelateerd. Dan zijn andere tussendoortjes meer dan welkom. ‘De zomer van Kim Novak’ is zo’n boek(je).

De zomer van Kim Novak

“Twee veertienjarige vrienden, Erik en Edmund, pubers met het bijbehorende gedrag, taalgebruik en gevoelens, brengen samen de zomer van 1962 door in een vakantie- huisje aan een Zweeds meer. Ze roeien, zwemmen, lezen, roken, tekenen strips en maken fietstochtjes. Henry, de oudere broer van Erik, begint in het zomerhuis een relatie met Eric’s lerares Ewa, die sprekend op Kim Novak lijkt. De beide veertienjarige vrienden hebben ook zo hun gedachten en gevoelens voor de jonge, knappe vrouw. Ewa is echter verloofd met een beroemde, agressieve top-handballer en dan …”

Ik heb veel politie-thrillers van Håkan Nasser gelezen uit zijn verfilmde serie ‘Van Veeteren’. Met veel plezier. Dit is een heel ander verhaal. Ik heb er erg van genoten. Het is maar 165 bladzijden dik (of dun). Ik lees zelden achter-flap-teksten. Ook nu niet. Ik wist dus niet wat ik moest verwachten. Ik heb veel gelachen met Eric en zijn vriend en hun gedachten. Het boek deed me voortdurend denken aan de Vlaamse auteur Griet Op De Beeck. En dat is nogal wat want ik vind haar boeken geweldig. Ook van dit boek heb ik gesmuld. Is het een thriller? Ja, een beetje maar veel meer een fijne roman (vertelling) met een thriller-element dat pas na honderd pagina’s een wat prominentere plaats krijgt in het boek. Ik vind het een aanrader. Ik geef het ****1/2 ster en dat ik heel veel voor een spannend boek. Een aanrader als je van het genre houdt.

Zaterdagochtend komt meneer Murphy op bezoek

Tags

Batterij, Bergen op Zoom, E-boek, Quist, Tolino, Toyota Auris, Vrienden

Zaterdagochtend. De wekker loopt al om half zeven af. Vijftig minuten later loop ik naar de auto.

Mijn autosleutel – Toyota Auris

Ik druk op het knopje van de autosleutel. Niks. Ik druk nogmaals. Nog niks. De automatische sloten reageren niet. Ik haal het kleine sleuteltje eruit. Een oplossing om toch in de auto te komen. Ik stap in en druk op de startknop. Niks. Ik probeer het nogmaals. Nog minder dan niks. Enkel een boodschap in het Engels. Het is me duidelijk – de batterij van mijn sleutel is leeg.

Ik zoek de handleiding van de auto en ga terug naar binnen. Na veel bladeren vind ik een tekening hoe ik die sleutel kan ‘open wringen’. Zo gezegd zo gedaan. Ik haal het batterijtje eruit. Ik bel Ton en leg mijn probleem uit en excuseer me voor mijn te-laat-komen. Ik haal mijn fiets uit de schuur en rij naar de garage – ook Toyota-dealer. Mijn banden staan veel te plat. Niet handig fietsen op die manier. Om twintig voor acht sta ik voor een gesloten garage. Het is zaterdag. Ze gaan pas om negen uur open. Terug naar huis. Ik vrees dat een van mijn fietsbanden lek is. Ik zucht, ik puf. Ik loop naar de buren, mogelijk kunnen zij helpen. Ach ja, die zijn niet thuis. Dan maar naar de Aldi, die heeft een rek vol batterijen. Ik ben te vroeg. De winkel gaat pas om half negen open. Ik wacht. Dan gaat de winkel eindelijk open. Ik graai tussen heel vele mogelijkheden. De doorsnede van mijn batterijtje kan ik vergelijken. De dikte niet. Ik koop iets op goed geluk. Terug naar huis. Ik wissel het batterijtje. Ik sluit het huis af en loop naar de auto. Nog steeds niks. Fout batterijtje.

Ik wil mijn fietsbanden oppompen. Dat lukt niet. Mijn fiets heeft Belgische ventielen en met mijn kleine handpompje lukt het niet. Ik loop dan maar naar de garage. Het is ondertussen negen uur geweest. Daar koop ik het juiste batterijtje. Ze brengen me thuis. Heel attent van ze. Om half tien zit ik in de auto. Alles doet het weer. Ik ben twee uur te laat op mijn afspraak.

Een laatste dingetje. Een advies voor de Toyota garage. In mei heb ik een grote beurt en de verplichte APK keuring laten uitvoeren van mijn hybride Auris. Dan wordt alles nagekeken, aangevuld en mogelijk vervangen. Ze verversen de olie, de ruitenvloeistof enzovoort. Waarom steken ze geen nieuw batterijtje in de sleutel? Kleine moeite toch?

En dit alles is gebeurd nadat op wonderbaarlijke wijze mijn Tolino, mijn e-boek, het heeft opgegeven. Een vast-lopend scherm. Niet meer aan de praat te krijgen. En dan is het over en uit. Onbruikbaar. Ook alle trucjes om te herstarten helpen niets.

Om dit Murphy-verhaal te beëindigen vermeld ik maar al te graag iets positiefs … dat mijn geliefde boekhandel Quist in Bergen op Zoom mij een nieuwe Tolino heeft gegeven. Zij gaan er zelf achteraan bij de importeur. Een geweldige service. Fijn dat je als vaste klant zo goed wordt behandeld. Dank dank.

Een vergeten gewoonte

Tags

Boeken, E-boek, E-reader, Foto, Ine, Lezen, Vakantie

Toen ik gisteren door mijn vakantie-foto’s in Thailand scrolde, zag ik onderstaande foto. En realiseerde ik me dat ik een oude gewoonte niet meer heb. Best wel jammer. Ik vertel er wat meer over onder de foto.

Gelezen in Thailand – januari 2010

Ik kocht mijn eerste e-reader eind 2010. Ik had er zeker een jaar of nog langer tegenaan gehikt. Ik hou van boeken, niet alleen de inhoud maar ook hoe ze eruit zien, ook hoe ze voelen, hoe ze ruiken, hoe de lay-out is. Boekenliefhebbers herkennen dat vast. Ik reisde in de tijd ook al heel veel en was soms weken van huis. Ik had toen meestal twee koffers (of een koffer en een rugzak) bij. Een koffer met kleren, toiletartikelen en dergelijke en een tas met gemiddeld tien tot vijftien boeken. Kwestie van te kunnen kiezen of switchen. Veel gewicht om mee te zeulen. Mogelijk overgewicht werd toen gelukkig vergoed door mijn opdrachtgever. Maar ik was dat gezeul beu en besloot om zo’n digitaal boek uit te proberen. En dat beviel onmiddellijk. De inhoud bleef hetzelfde – uiteraard – maar het gewicht van mijn ‘Be-Book’ was vooral in bed heel prettig. Sinds begin 2011 lees ik fictie bijna uitsluitend op een e-reader. Nu een Tolino. Non fictie blijf ik op papier lezen.

Goed, terug naar de foto. Het was al jaren mijn (onze) gewoonte om een foto te maken op het eind van mijn (onze) vakantie van de boeken die ik (wij) gelezen had(den). Een leuke herinnering, vaak gekoppeld aan mooie reis-herinneringen. Nu ik alles digitaal lees, maak ik nooit nog een foto van mijn boeken. Best wel jammer want ook dat geheugensteuntje ben ik nu kwijt. Waar las ik welk boek? Dat vergeet ik heden-ten-dage veel sneller.

Op de foto zie je twee reisgidsen – Bangkok en Thailand; twee ter plekke aangeschafte boekjes – over de Birma-spoorlijn en het programmaboek van Siram Niramit. En zes romans. Een typische vakantie-oogst. ‘Shantaram’ heb ik sindsdien al heel vaak aangeraden aan vrienden. Net zoals vrienden mij ‘Haar naam was Sarah’ hadden aangeraden. Vriend Per wees me op de schrijver James Lee Burke. Van Henning Mankell heb ik bijna alles gelezen. ‘Kennedy’s Brein’ speelt zich voor een groot deel in Maputo en Mozambique af. Van ‘Snel geld‘ herinner ik me meer de sfeer en de snelle taal dan de details. En van ‘De Veteraan’ herinner ik me niets. (*)

Als alternatief houd ik hier op deze site een onvolledige lijst bij van boeken die ik (net) gelezen heb. Als geheugensteuntje werkt dat niet zo heel goed. Een boek dat ik dagen in handen heb gehad, herinner ik me beter omdat de kaft vaak gebrand staat op mijn netvlies. Dat ontbreekt volkomen bij een e-boek. En wat dacht je van Griekse zandkorrels, Corsicaanse grassprieten of Spaanse tapa-restjes die terug te vinden zijn in onze oudere boeken?

Nog een foto om dit stukje te eindigen. Onze boekenfoto van zomer 2004. Drie weken Ile de la Réunion en Frankrijk. Ik moet er wel bij zeggen dat dit de boeken-oogst is (overzicht) van twee personen. Ine (een veel-lezer) en ik. Sommige boeken lazen we allebei.

Vakantie-boeken, zomer 2004

(*) Ik zocht even op waar dit boek over gaat. Het zijn vijf kortverhalen. Vandaar dat ik het niet meer wist. Ik ben niet zo van de kortverhalen. Mogelijk heb ik er maar één of twee gelezen.