Mijn sportcarrière (1)

Tags

Atletiek, Boechout, Buurjongens, Eksel, Familie, Gymnastiek, Jeugd, Marc Smet, Paul Thys, Pius X, Sfinks, Sgola, Sint-Gabriël, Sport, Tienkamp, Turnen, Wommelgem

Overdrijven is ook een vak. Dat bewijst de titel van dit stukje. Ik hou van sport maar de eerlijkheid gebied om te zeggen dat ik hou van sport kijken en over sport lezen. Natuurlijk heb ik een paar maal actief sport beoefend maar het zal hooguit een kort hoofdstuk worden in mijn niet bestaande memoires. Mogelijk enkel een voetnoot.

Zoals elk kind en jongere die naar school gaat krijg je lichamelijke opvoeding. Ik dus ook. Turnen of gymnastiek. Verschillende woorden voor hetzelfde. Ik vond als kind de turnles op school een uurtje om te overleven en om te proberen niet te hard op te vallen. Laat ik zeggen dat ik meestal een 6 scoorde. Op mijn rapport kreeg ik meestal een 7. Ik deed mee maar blonk nergens in uit. Ik beheerste de basisoefeningen maar aan het sportraam hangen en dan je benen horizontaal heffen. Zucht. Buikspieroefeningen. Ja, ik deed het tienmaal als dat moest maar dat is dan ook alles wat er over te zeggen is. Ik was van gemiddelde lengte dus ik stond altijd halverwege de lange rij (jongens) om over de bok of de plint te springen. Het ging, soms met een beetje hulp van de meester.

Koen in het tweede leerjaar bij meester Marcel Jansen (*)

De zwemles in het Astridbad in de Nerviërstraat in Antwerpen was van hetzelfde laken een pak. Ik deed alles – zonder protest – mee maar was geen hoogvlieger cq hard-zwemmer. Ik herinner me vooral de enorme chloorgeur en de galmende gangen. En de naar pis stinkende kleedhokjes. Later heb ik op vrijwillige basis mijn reddings-brevet gehaald. Ik heb zelfs een keer meegedaan aan provinciale schoolkampioenschappen zwemmen provincie Antwerpen. Een verhaal voor een andere keer.

Op de middelbare school begonnen de gymnastieklessen dikwijls met lopen. Rennen dus. Geen wedstrijd – toch niet officieel – maar het hardlopen volhouden zonder te wandelen. Op Sint-Gabriël was dat een rondje op de piste van Sgola, daarna een rondje door het park – langs de sfinksbeelden – langs het latere Sfinks-café – terug naar de piste en nog een extra laatste rondje. Ik schat de totale afstand op 1000 tot 1200 meter. Ik eindigde steeds in de tweede groep van de middenmoot.

Later op Pius X (op ’t Kiel in Antwerpen) maakten we kennis met meerdere sporten. Handbal, basketbal, volleybal, badminton, zaalvoetbal en mijn favoriet: honkbal of de softbal-variant. Veel leuker dan het saaie turnen. Onze gymleraar gaf ons ook yoga – zeer vooruitstrevend voor de zeventiger jaren. Ik vond het een verademing.

Als kind (en tiener) heb ik op twee sportclubs (verenigingen) gezeten. Op atletiek en op turnen. Dat laatste zal je vast verbazen gelet op wat ik hierboven schreef. Ik snap het met terugwerkende kracht ook nauwelijks. We mochten van mijn vader (ouders) niet op voetbal want dat is een ploegsport. Omdat we een chalet in Eksel (Vlaams Limburg) hadden waren we de meeste weekends daar te vinden. De redenering van mijn vader was: als je je engageert voor een teamsport dan moet je er ook zijn op de wedstrijddagen. En dat kon ik dus niet garanderen. Vandaar GEEN voetbal, WEL atletiek. Deze sport is veel individueler. De beperkte club-meetings werden ruim van te voren ingepland. Dat kon wel. Ik specialiseerde me – dat is wel een erg groot woord – in de korte loopnummers. 100, 200 en 400 meter. 60 of 100 meter horden en verspringen. Op clubkampioenschappen heb ik tweemaal de hele tienkamp meegedaan. 100 meter lopen, verspringen, kogelstoten, hoogspringen, 400 meter lopen, 110 meter horden, discuswerpen, polsstokhoogspringen, speerwerpen en de 1500 meter. Alleen met polsstokspringen haalde ik beide keren 0 punten. Ik eindigde steevast bij de laatste vijf. Eigenlijk was het een tweekamp met mijn beste vriend en buurjongen Marc. Dat was een wedstrijd in een wedstrijd – die hij meestal nipt won. Zijn broer Pierre haalde afwisselend goud, zilver of brons dankzij hoge scores bij hoogspringen. In onze atletiekclub (SGOLA) hadden we twee olympische atleten. Paul Thys en Marc Smet. Onze ‘helden’ waren ook deels onze trainers.

Nog even over mijn turnavontuur. Er woonden altijd een aantal jongens bij ons in huis. Een tijdje was dat Rudy uit Wommelgem. Zijn vader was reder en vaak van huis. Zijn zoon woonde in de week bij ons en ging in het weekend naar huis. Op dinsdagavond ging hij nog steeds op de fiets vanuit Boechout naar zijn turnkring in Wommelgem. Op ’t Laar – in de buurt van Fort 2. Algauw vonden de vaders dat ik hem moest vergezellen. Dat deed ik. Vooral het fietsen naar – en het terugfietsen naar huis vond ik fijn. We maakten er op de Borsbeeksesteenweg fietswedstrijdjes van. Daarmee haalde ik een behoorlijk resultaat. In de turnzaal was ik van dezelfde middelmaat die ik eerder beschreef.

In een volgend stukje vertel ik meer over mijn sportief leven. Hahaha.

(*) Bij de foto. Waarom deze foto? Ik ging in mijn fotoboeken op zoek naar een sportende Koen. Niet te vinden als ik alle vakantie-kiekjes niet als sportief beschouw. Op bovenstaande foto zit ik op de eerste rij – de tweede van links. In mijn (ons) turnuniform. Een wit shirt met het Sint-Gabriël-logo (schildje) op de borst en een blauwe short. Zo liepen we ook mee in de jaarlijkse processie in het dorp. Uiteraard met witte sokjes en witte turnpantoffels (turnsloefen). Mijn vriend Marc G staat op de tweede rij in het midden. Een andere goede vriend en buurjongen (Dirk v T) zit ook op de eerste rij – de vierde van rechts.

Toevallig meelezende mensen uit Boechout … wie herken je nog meer?

Mijn jeugd ABC Tag (2)

Tags

Ardennen, Boechout, Eksel, Forel, Liefdesverdriet, Limburg, Musschennest, Speurtocht, Toneel, Verliefd, Vissen, Zolder

De volgende drie herinneringen. De D, de E en de F.

D. DE D***Y

Verliefd tot over mijn oren. Of zeg je: ‘tot achter mijn oren’? Ja, dat was ik. En deze verliefdheid was voor het eerst verbonden met !!#*#!! . Piep. Censuur. Laat ik het maar houden op … al het fraais wat de D***Y te bieden had. Mee-lezers die me al kennen uit mijn jeugd zullen ofwel gniffelen ofwel de wenkbrauwen fronsen want zij kennen ook de dame in kwestie. En ‘de Koen’ natuurlijk … Ja, ik weet dat D***Y ook een jongens-naam is maar ik weet zeker dat ik verliefd was op een zeer aantrekkelijk, blond meisje. Eèn van de eerste meisjes van onze jeugdvereniging. Het sprookje – in mijn ogen dan toch – duurde ruim acht maanden. In die tijd haalde ik – kort na mijn achttiende verjaardag – mijn rijbewijs en kocht een geit. Ik heb het dus over een lelijke eend of in ’t Frans een deux cheveaux. Die auto was een belangrijk onderdeel van onze prille relatie. De actieradius van onze gezamenlijke activiteiten werd plots veel groter. Een etentje in een Italiaans restaurant in Antwerpen. Voor het eerst in mijn leven met mijn geliefde naar een restaurant. Stel je voor … Gaan zwemmen bij een zandafgraving in de buurt van Mechelen. En ze speelde mee in een theaterproductie van het plaatselijke toneelgezelschap. In mijn herinnering waren we toneel-broer en zus. Zij – een verwend kreng dat meer bezig was met nageltjes vijlen en lakken dan helpen in het huishouden en ik – de lollig-doende-halve-hippie die zijn toneel-vader voor de gek hield. Die toneel-vader was in het echt ook mijn vader – en regisseur van die voorstelling – maar dat terzijde. Ik haalde haar op voor elke repetitie en ik bracht haar weer thuis, dat had ik beloofd aan haar ouders. Wij zagen elkaar ook bij veel activiteiten van onze jeugdvereniging. Ik kreeg een zelf-geschilderde Hollie Hobit-poster van haar. De schat. Ik denk voor mijn verjaardag. Ik ging zo vaak mogelijk kijken naar de volleybal-wedstrijden die ze speelde. Ze was best goed maar dat is (was) natuurlijk geen objectief oordeel. We deden best veel samen in die maanden. En toen maakte ze het af (uit). Heel plots, onverwacht en heel definitief. ‘Een donderslag bij heldere hemel’ noemen ze dat maar ik vond het eerder een alles verwoestende tsunami bij een idyllisch, tropisch strand. Ik was kapot. Vijf dagen gejankt en me opgesloten op mijn jongenskamer. Nauwelijks gegeten en vijf kilo afgevallen. Het is bijna vijfenveertig jaar geleden maar ik kan dat gevoel van ondraaglijk verlies nog steeds oproepen.

Oude vlam

Als ik jaren later iets over haar vertelde aan Ine was haar ontnuchterende reactie: “Oude vlammen zijn afgebrande lucifers lieve schat”. Tja. En mocht ‘de D***Y’ dit stukje lezen – dat zou zomaar kunnen – dan doe ik haar bij deze de hartelijke groeten vanuit zonnig Mozambique. Ik hoop dat alles goed met haar gaat en haar geliefden.

E. EKSEL

Eksel is een dorp in de (Vlaams) Limburgse deelgemeente Hechtel-Eksel. Mijn ouders erfden eind jaren zestig onverwacht wat geld van een kinderloze tante. Mijn vader kocht daarmee een houten chalet in een gloednieuw vakantiepark. ‘Het Musschennest’ (*) in Eksel. En daarmee werd onze bijna wekelijkse weekendbestemming … Eksel. Dit houten huisje had twee kleine slaapkamertjes met stapelbedden. In de woonkamer – een beetje een te groot woord – stond een eettafel en een slaapbank. En een gaskachel. ’s Avonds nadat de bank een bed was geworden deden mijn ouders een gordijn dicht om wat privacy te hebben. Een mini-keuken op caravan-formaat en een wc met een mini-lavabo. Douchen deden we bij een gezamenlijk toiletgebouw. Mijn vader was algauw bestuurslid van de vereniging van eigenaren en samen met mijn moeder vormde hij de redactie van het verenigingsblad ‘Ons Nestje’. Hij organiseerde kwissen, speurtochten, fietstochten, toneel- en kleinkunstavonden. Andere bestuursleden focusten zich meer op sportieve activiteiten. Wij bouwden eindeloos veel hutten / kampen in de bossen in de onmiddellijke omgeving. Af en toe ging mijn broer vissen bij een plaatselijke visvijver. We maakten uitstappen naar de Achelse Kluis, naar de carnavalsoptochten in de buurt of in Valkenswaard. Naar Kleine Brogel of naar het Evoluon in Eindhoven. Mijn vader vertelde dikwijls over zijn legerdienst in Leopoldsburg (in de buurt van Eksel). Vanuit Eksel fietsten mijn broer en ik soms terug naar huis (in Boechout) of omgekeerd en naar de formule 1 races in Zolder. Op een vroege lente-zondag in 1970 werden onze Bart en ik aangemaand om een lange speurtocht uit te zetten in de buurt. Zo gezegd – zo gedaan. Wij kwamen terug bij het chalet en zagen tot onze verbazing dat alle gordijnen dicht waren en de ramen flink aangedampt. Wij begrepen niet wat er gebeurde. Op ons lawaai kwam mijn vader met rode konen naar buiten. Verder werd er geen uitleg verschaft. Negen maanden later werd mijn zusje geboren. “Made in Eksel” zullen we maar zeggen … tenminste dat zeggen de familie-kronieken. In de grote (zomer) vakantie werd onze chalet verhuurd want wij gingen dan acht weken naar Terschelling.

F. FOREL

Ik had de F ook kunnen gebruiken om over mijn vader – Frans – te schrijven maar hij komt voortdurend voor in deze jeugdherinneringen. Dus geen aparte vermelding onder de F. Wel de F van Forel. Ik heb het dus over een vissoort maar in mijn jeugdherinneringen koppel ik forel altijd aan de Ardennen. Ik denk dat wij elk jaar een lang weekend of een korte vakantie naar de Ardennen of naar Luxemburg trokken.  De activiteiten bestonden dan voornamelijk uit grote wandelingen maken. Veel lezen. Kaarten en spelletjes spelen. Voor het eerst in een echt hotel slapen. Soms een (streek)museum of een kasteel bezoeken en altijd ergens gaan eten. En je kunt het al raden … 9 van de 10 keer koos ik (en ik niet alleen) voor ‘truite’ oftewel ‘forel’. Liefst in boter gebakken en dat werd dan meestal met wat amandelschaafsel en peterselie geserveerd. Na het proeven was de standaardvraag: “En, smaakt het goed of toch een beetje naar grond?” De traditie van jaarlijks naar de Ardennen te gaan, kopieerde ik graag met mijn eigen gezin en ook dan moest er forel gegeten worden. Ik maakte het vaak zelf klaar in de gehuurde huizen. Houffalize, Bomal, Virton, Bastenaken, Sankt Vith, Larochette, Achouffe, Frahan, Dinant en nog meer plaatsen in het zuiden van België en Luxemburg.

(*) Op internet lees ik dat Roompot Recreatie een nieuw vakantiepark plant op de plaats waar vroeger “Het Musschennest” stond. Mooi rond ‘cirkeltje’ want het hoofdkantoor van Roompot is in Goes gevestigd en Goes is me dierbaar zoals ik al vaker heb geschreven.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG