Tien weken onderweg

Tags

Auto, Baltische Staten, Dertig dagen foto schrijven, Estland, Familie, Ine, Isabel, Kamperen, Krugerpark, Malelane Satelitte Camp, Mozambique, Oud, Zuid Afrika

Het thema van deze tiende week: oud. “Weer heel veel mogelijkheden, weer heel veel mogelijkheden tot creativiteit. Een foto van je grootouders. Of je ouders. Of jezelf. Hangt allemaal af van je leeftijd, ha! Een oud gebouw. Je oude jeans. Een oud detail van iets nieuws. Something old. Er zijn zoveel mogelijkheden.” Dit is een deel van de beschrijving zoals je dat kunt lezen bij Satur9. Je weet wel … een wekelijks foto-idee, een challenge.

Bij het lezen van de woorden ‘oude jeans’ dacht ik onmiddellijk aan mijn oude wandelschoenen. Ik weet zeker dat ik er een foto heb van gemaakt net voor ze in de afvalcontainer belandden. Waar, in welk digitaal mapje staat deze foto? Of herinner ik me een foto van vóór zomer 2002? Dat is het jaar dat ik mijn eerste digitale camera kocht (op Schiphol op weg naar Atlanta – USA).

Ik zie op mijn laptop een paar honderd foto’s in sneltreinvaart. Veel oude gebouwen, een paar oude mensen. Als ik mijn eigen zwarte krullenbos verschillende keren zie, besef ik dat ik flink ben verouderd de laatste jaren. En dan zie ik een paar keer een foto van mijn oude tent.

Zomer 2006 – In de buurt van Talinn, Estland

Niemand denkt bij deze foto aan ‘oud‘. Ik wel, een beetje dan toch. Oud in de zin van: voormalig. Als het weekthema ‘Wat mis ik?’ zou zijn dan had ik deze foto ook kunnen gebruiken. Ik kocht deze tent drie weken nadat Ine was overleden. 2005. Het was volop zomer en ik wilde er nog even tussenuit. Naar vrienden in Frankrijk. De tent die we hiervoor (samen uiteraard) gebruikten vond ik te groot. En ietsjes te onhandig om in mijn eentje op te zetten. Dus … een nieuw tentje. Drie-persoons – lichtgewicht, geen nylon.

Deze foto is één jaar later gemaakt. Mijn zomervakantie 2006 in de Baltische staten. Ik heb er al veel vaker over geschreven. Bij gebrek aan maatje, partner, reisgezel heb ik die vakantie wel twintig foto’s van mijn tentje gemaakt. Hahaha. Ook de daarop volgende jaren was deze tent onderwerp van een heel wat foto’s. Misschien ga ik er een keer een plogje van maken in het kader van ‘thematisch ploggen’.

Flink wat jaren later besloot ik om mijn tentje mee te nemen naar Mozambique. Ik had stiekeme plannetjes om ook met Isabel te gaan kamperen. Buurland Zuid-Afrika is daarvoor een ideale bestemming. Dat Isabel dit ABSOLUUT geen goed idee vind, kan onderwerp zijn van een toekomstig stukje. Mijn tentje ligt naast mijn slaapzak en opblaasmatjes stof te happen. Maar toen werd het kerstvakantie 2017. Mijn kinderen en kleinkinderen komen op bezoek. Hoera hoera hoera. Mijn zoon (en co) huurt een kampeerauto in Johannesburg. Twee weken later rijden ze ons erf op. Mijn dochter (en co) komt met het vliegtuig naar Maputo. Op de vroege ochtend van 2 januari 2018 vertrekken we naar Zuid-Afrika. Naar het Krugerpark en … gaan we kamperen. Ik koop een nieuw nylontentje voor de familie en ik beloof mijn oudste kleindochter dat zij samen met mij (Isabel moet werken en blijft in Mozambique) in het tentje van Bompa mag slapen.

We rijden naar Graskop maar het weer verandert dramatisch. We zoeken een plekje voor de nacht. De gehuurde kampeerauto zal dat noodweer wel doorstaan. De twee kleine tentjes niet. En de verwachtte nachttemperaturen rond de 10c zijn ook niet uitnodigend. We vinden een huisje voor de nacht. De volgende dag rijden we via Orpen het Krugerpark binnen. Vanavond gaan we dan echt kamperen …

We hebben kampeerplekjes gereserveerd bij Malelane Satelitte Camp. Ik haal mijn tentje – na jaren winterslaap – uit de tas. En dan … tromgeroffel … ontdek ik dat ik jaren daarvoor enkel de binnentent, de stokken en een paar haringen (piketten) heb meegenomen uit Bergen op Zoom. Ooo help !!! De rest – de buitentent – heb ik blijkbaar – ooit – in de afvalcontainer gedumpt. Domme Bompa. Hoezo dom? Het is toch lekker weer …

3 januari 2018 – Malelane Satellite Camp (Krugerpark)

Zoals je kunt zien staat mijn oude tent … nou ja, binnentent … te pronken naast een schitterende kampeerauto en een nylon geval. We hebben heerlijk geslapen. Gelukkig bleef het droog.

Tenslotte. Op de eerste foto zie je ook mijn oude auto. Niet echt oud in leeftijd maar het is de auto die ik toen gebruikte. Ik heb helemaal NIETS met auto’s. Ik kan dus niet vol weemoed vertellen over ‘mijn oude auto’ want ik heb er nauwelijks een gevoel bij. Zo’n ding moet starten wanneer ik dat wil. Als ik op de rem trap moet hij (het / zij) stoppen. En in Afrika is het handig dat de airco werkt. Verder heb ik geen enkele voorkeur. Merk, kleur, cc’s … het zal me worst wezen.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN

Kolmandike reegel

Tags

Dertig dagen foto schrijven, Estland, Foto, Foto challenge, Kamperen, Regel van dertig, Reizen, Saaremaa, Sörve

Het is een uitermate flauwe titel. Ik beken. Waarschijnlijk zie je hier en daar vandaag (en de volgende dagen) logjes verschijnen met de titel ‘Regel van derden’. De titel van dit stukje is precies hetzelfde maar dan in het Ests. Dank U, Google Translate. Ik leg het uit.

Satur9 is alweer toe aan haar zevende opdracht: ‘Regel van derden’. Toen ik dat zag staan, ging er ergens in de verte een belletje rinkelen. Ik ken die uitspraak wel maar wat is het ook alweer? Als je hebt doorklikt naar het blog van Satur9 dan heb je gelezen dat het een (denkbeeldige) onderverdeling is op een foto. Ik wist vorige week al welke foto ik wilde publiceren. Namelijk deze:

Saaremaa (Estland) zomer 2006

Ik was benieuwd of deze foto uit 2006 zou voldoen aan die regels. Niet dus of toch niet helemaal. Ik ga er een klein beetje aan sleutelen (knippen) met mijn gratis foto-programma.

Dezelfde foto maar dan net een beetje bijgesneden. Saareemaa (Estland) zomer 2006

Is dat beter? Veel verschil in beoordeling heb ik niet maar als ik moet kiezen … dan weet ik het nog niet. Want: op foto 1 is de weerspiegeling van de onzichtbare zon bijna magisch … plaatselijk rondom de boot. Op foto 2 mag de horizon dan wel op één derde liggen maar plots is de waterschittering overal. Welke foto vinden jullie mooier?

Omdat ik wat rondkeek in het foto-mapje van die vakantie zag ik ook de foto die ik nét voor deze foto had gemaakt.

De vuurtoren van Sörve (Saaremaa – Estland)

Deze foto beantwoordt (bijna) aan die regel. Zowel horizontaal als verticaal. Is dit toeval? Dat weet ik niet meer. Ik weet niet of ik daar toen heb opgelet. Misschien wel want de regel is me bekend en paste ik soms bewust toe. Ik gebruikte hem veel vaker toen ik nog met een ‘gewone’ camera fotografeerde. Nu ik ook – mea culpa – vaak kies voor het gemak, zijn de foto’s van de laatste jaren voor 90% gemaakt met mijn mobieltje (gsm). Raar maar waar … dan denk ik nooit aan die regel. En maak ik vooral rechtopstaande foto’s.

2006 was de eerste volle zomer in mijn eentje – zonder Ine en zonder de kinderen. Ik wilde kamperen zoals ik dat al mijn hele leven deed. Ik bedacht dat ik in vier weken een rondje wilde rijden. Grofweg: Bergen op Zoom – Duitsland (Berlijn) – Polen – Litouwen (Vilnius) – Letland (Riga) – Estland (Narva en Talin) en dan oversteken naar Finland (Helsinki) – Zweden (Stockholm – Malmö) – Denemarken (Kopenhagen) – Duitsland (Kiel) – Nederland. Tot Talin heb ik me grotendeels aan dat plan gehouden. Toen realiseerde ik me hoe geweldig ik de de Baltische staten vond. Rustig, vriendelijk, relatief goedkoop. Ik besloot niet over te steken naar Helsinki (want vanaf Stockholm tot thuis kende ik de weg en de steden al). Het ‘rondje’ werd een ‘achtje’. Dus na het oosten van Estland was het westen aan de beurt. Ik ontdekte op de kaart een eiland. Saaremaa. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik vond het een ontdekking. Als liefhebber van eilanden was ik blij met deze kennismaking. De vuurtoren die je op de foto hierboven ziet heb ik gemaakt op het zuidelijkste puntje van het eiland. Ik citeer wikipedia: “De Vuurtoren van Sõrve is een vuurtoren in de gemeente Saaremaa in de provincie Saaremaa in het westen van Estland. De vuurtoren staat op het zuidelijke uiteinde van het eiland Saaremaa en het schiereiland Sõrve bij het dorp Sääre, met in het oosten de Golf van Riga en in het westen de Oostzee.” Dankzij deze informatie weet ik dus dat het bootje van de eerste foto (deze foto was jarenlang mijn desktop-foto) in de Golf van Riga dobbert.

Volgende week: ‘liefde’. Ik heb een week de tijd … om te kiezen.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN

Reisfotochallenge (7)

Tags

Bureaucratie, Estland, Godfried Bomans, Ivan de Verschrikkelijke, Ivangorod, Narva, Reisfotochallenge, Rusland

Nog even kort wat dit ook alweer inhoudt … Niet moeilijk: neem ‘geblinddoekt’ een random foto uit je reisarchief, denk kort na waarom je die hebt genomen, post de foto en laat je verhaal of fantasie de vrije loop. (Aldus: Thomas Pannenkoek).

Gestrand

Gestrand in Narva

Even heb ik overwogen om deze foto te gebruiken bij mijn onregelmatige prijsvraag ‘Waar ben ik?’ Toch maar niet gedaan. En het antwoord lees je onder de foto. In Narva. Ik denk niet dat er veel belletjes gaan rinkelen bij deze naam. Narva is de derde grootste stad van Estland. In het noordoosten van het land. Narva is ook de naam van de grensrivier tussen Estland en Rusland. Aan de andere kant van het water – de grens – ligt Ivangorod.

Ik strandde bij deze wegwijzers in de zomer 2006. Alweer tien jaar geleden. In mijn eentje, vier weken dwalen door de Baltische staten. De auto, een tentje, boeken, wegenkaarten en een reisgids. Veel meer had ik niet bij me. Ik schreef er al eerder over. En toen kwam ik op het plekje dat op die reis het verst afgelegen punt vanuit Bergen op Zoom was. Google Maps vertelt me dat deze afstand 2.353 kilometer bedraagt. Ik maakte die zomer een flinke omweg om Narva te bereiken. Er stond toen al ruim 3.500 kilometer op de teller.

Waarom geef ik dit stukje de ondertitel ‘gestrand‘? In mijn oorspronkelijke plan zou ik in Tallinn oversteken naar Helsinki. En dan later via Zweden, Denemarken en Duitsland weer naar huis rijden. Het beviel me zo goed in Litouwen, Letland en Estland dat ik Scandinavië schrapte uit mijn plannen. En toen kwam Sint Petersburg steeds dichterbij. Deze stad staat al heel veel jaren op mijn wensen-lijstje. Bucket list heet dat in het Engels. Ik reed richting grens Estland – Rusland.

Ik had me hier totaal niet op voorbereid. Ik wist niets van wat wel kan en niet kan. Ik zou het die dag te weten komen. Ik parkeer de auto in de buurt van bovenstaande borden. Ik pak mijn paspoort en de autopapieren en ik loop naar een hokje met mannen in uniform. Mijn Ests en Russisch zijn uiterst belabberd. Hahaha. Ik mompel zoiets als “Good morning, tere paevast”. Er komt nauwelijks antwoord. Er wordt wel veel gewezen naar een ander kantoor. Daar staan meer mensen aan te schuiven. Een douanebeambte vraagt naar de papieren van de auto. Was dit een Est of een Rus? Ik weet het niet. Buiten mijn Nederlandse verzekeringspapieren en het kentekenbewijs had ik niets bij me. Kan ik hier een visum kopen? En heb ik import-papieren nodig voor de auto? Ik weet het niet. Ik kan niet verder. Het noodzakelijke document is enkel verkrijgbaar in Tallinn. 220 kilometer naar het Westen. Maar ik wil naar het Oosten. Sint Petersburg ligt aan de denkbeeldige horizon, slecht 150 kilometer van deze grens. Een paar slagbomen en regels houden me tegen. Gestrand dus.

Ik heb die dag wel de burcht van Narva bezocht. Boven op de toren en muren heb je een mooi uitzicht op Rusland – het land dat ik pas drie jaar later voor het eerst zou bezoeken. En Sint Petersburg staat nog steeds op dat lijstje. Op die toren – kijkend naar het kasteel in Ivangorod – voelde ik me even ‘Ivan de Verschrikkelijke’. Deze Russische tsaar veroverde Narva in de zestiende eeuw. Ik heb een persoonlijke herinnering aan deze historische vorst. Toen ik veertien was speelde ik ‘Ivan de Verschrikkelijke’ in het toneelstuk ‘Bloed en Liefde’ van Godfried Bomans. Het stuk eindigt met de zelf-gekozen dood van ‘Ivan’. Hij drinkt de gifbeker die wordt aangereikt door een bevriende soldaat. Een rol die mijn broer speelde. Ivans laatste toneelwoorden herinner ik me nog steeds. “Ik groet U, laatste van de Middeleeuwers!”.  Een diepe buiging. Doek. Het applaus komt vanzelf.

Eerdere stukjes in deze serie lees je HIER.

Bijzondere overnachtingen

Tags

Brazilië, Estland, Familie, Frankrijk, Ger, Ine, Isabel, Mauritius, Mongolië, Transsiberie Express

Ik zag op verschillende reisblogs de #tag ‘Bijzondere overnachtingen’ voorbijkomen. Corners of the World en My Footprints. Laat ik daar zelf ook eens over nadenken. Mooie herinneringen ophalen. En de foto’s erbij zoeken.

Ik interpreteer deze #tag als volgt … bijzondere plekken waar ik heb overnacht. Natuurlijk herinner ik me ook een aantal bijzondere nachten door emotionele omstandigheden. En dan denk ik aan de nacht dat Ine is overleden of aan onze huwelijksnacht in Hotel Cardoso. Om zomaar twee uitersten te memoreren. Goed, terug naar de bijzondere overnachtingsplekken.

1. Een eco-lodge in de Amazone (Brazilië)

Amazon Village

Een bijzondere plek, ver weg van de bewoonde wereld. Eerst een paar uur varen vanuit Manaus met een rivierboot. Later met een klein bootje naar deze lodge – zonder elektriciteit. Eerst vroeg Isabel of ik gek geworden was. De schat. Hoe kon ik haar naar zo’n plek brengen? Het werden drie mooie dagen, dicht bij de natuur en met de bijzondere verhalen van Angelo, onze gids. Deze foto – Isabel in de hangmat op de veranda – heb ik gemaakt op Valentijnsochtend 2011. Daarna zijn we piranha’s gaan vissen. Zeven stuks en lekker dat ze zijn … Isabel vond deze dagen – achteraf – het hoogtepunt van onze ruim drie weken durende reis in Brazilië. Haar eerste soort ‘kampeer’-ervaring.

2. In de trein – Transsiberië Express

Op weg naar Irkoetsk

Vijf dagen en nachten duurt de reis van Moskou naar Irkoetsk. Elke dag duurt (maar) 23 uur door de tijdsverschillen als je naar het oosten rijdt. Op de foto zie je mij met mijn Russische reisgenote. Zij was met haar dochtertje op weg naar Vladivostok. Ik had Beijing als eindbestemming. Overdag zat ik op ‘haar’ bed. ‘Mijn’ bed zie je nog een heel klein beetje, net boven me. Ik heb wel vaker nachten doorgebracht in treinen. Niet altijd in bed overigens. Soms hangend in een stoel of liggend in een gangpad.

3. Een ger (Mongolië)

Wakker worden in deze ger, ergens in Mongolië

Ik reisde in de zomer door Mongolië. Het was dus niet erg koud. Toch was het prettig dat de kachel in deze tent ’s avonds werd aangestoken. De meeste mensen kennen dit soort tent onder de naam ‘Yurt’, het Turkse woord voor deze ronde tent. En mocht je ook in zo’n tent willen slapen, neem dan eens een kijkje bij Mas Donzelenche (in de Cevennen, Frankrijk). Klik hier. Ook hun andere gites zijn zeer de moeite waard en kunnen allemaal in dit overzicht staan.

4. Luxe op Mauritius

La Palmeraie

Door mijn werk slaap ik heel vaak in hotels. Er zijn jaren geweest dat ik bijna honderd hotel-overnachtingen in een jaar kon tellen. Ooit vond ik dat bijzonder. Na een tijdje wordt het heel gewoon. Ik sliep in pensions zonder stromend water of elektriciteit. En ik ken ook de luxe van vijf-sterren-hotels op de meest exotische plaatsen. Wat dacht je van Zanzibar of Stockholm? Hilton, Sheraton, Holiday Inn, Southern Sun … en ga zo maar door. Als er maar een goed bed is, geen lawaai en een douche. Dan vind ik het al lang goed. Op Mauritius verbleven we in een vier-sterren hotel. La Palmeraie. Een mooie herinnering – niet zozeer door het hotel maar door de combinatie: Isabel – vakantie – mooi weer – zon, zee en strand.

5. Mijn tentje (in Estland)

Meer heb ik niet nodig

Misschien wel mijn meest dierbare plekje. En dan bedoel ik mijn tentje. Ik heb een eindeloze reeks foto’s van onze tenten en kampeerplekken. In Nederland, Frankrijk, Spanje, Portugal, Duitsland, voormalig Joegoslavië, Griekenland enzovoort. Nadat Ine overleden is in 2005 ben ik gewoon op vakantie blijven gaan. Met de tent. Net als voorheen. Een kampeerplek, wat kookspullen, een stoeltje, wandelschoenen, een slaapmatje en een paar boeken. Veel meer heb ik niet nodig. Deze foto heb ik genomen op Saareema, een eiland in de Baltische Oost Zee (Estland).

En tenslotte … deze #tag heeft ook heel wat bij me los gemaakt. Dat kun je waarschijnlijk tussen de regels door wel lezen. Er zijn nog zoveel mooie en bijzondere herinneringen aan ‘overnachtingen’. Wat denk je van al die nachten die ik half-slapend in vliegtuigen doorbreng? Of op ferry’s? Of op zeilboten met Eric en Co. Of op een Nijl-schip in Egypte sinterklaas-avond en nacht vieren? En ik mag de bijna duizend nachten op Terschelling niet onvermeld laten. Of op de achterbank van de auto – gauw een dutje doen en dan weer verder. En die nacht dat we de grens Griekenland – Joegoslavië (hedendaags Macedonië) niet over konden steken. Dus slapen naast de auto in een Grieks stoppelveld, de kinderen tussen ons in. Of in campers en motels in de USA. Of die slapeloze nacht omdat het te heet was in Las Vegas? Ook de slaapplekken in wildparken zijn vaak bijzonder. Twee nachten op de oever van de Niger in Mali, de slaapzak uitrollen, een dutje doen en dan weer verder op weg naar Timbuktu. Ik herinner me ook een bijzondere nacht in Etosha National Park (Namibië) waar hyena’s en jakhalzen ruzie maakten rondom ons tentje. Op zoek naar restjes van onze barbecue. En het brandalarm – midden in de nacht na het trouwfeest van Catelijne. Half dronken op de stoep van een Bastion Hotel in Amsterdam. Of de dertig nachten dat ik onder de sterrenhemel heb geslapen tijdens onze Avek-Woestijn-Reis in 1981. Van Leeuwarden naar Merzouga (Zuid Oost Marokko) en terug.

Aan dit stukje moet ik later nog maar eens een vervolg breien …

Tartu

Tags

Estland, Kamperen, Prijsvraag, Reizen, Tartu, Vakantie

Ik heb in de titel van dit stukje de uitslag van ‘Waar ben ik (10)?’ beantwoord. Tartu, de tweede stad van Estland.

Stadswapen Tartu (Estland)

Omdat ik had beloofd om het wat gemakkelijker te maken, plaatste ik drie foto’s uit dezelfde stad. Ik heb geprobeerd om de meest bekende gebouwen en standbeelden van Tartu niet te gebruiken want met Google-foto-zoekprogramma’s is dat niet meer erg moeilijk. Ik weet niet of Gerbie op die manier de tweede foto heeft herkend. Hij was de eerste om ‘Tartu’ te antwoorden. Verder gokt hij op Madrid maar dat is vreemd want in mijn tekst stond duidelijk dat alle drie de foto’s in dezelfde stad zijn gemaakt. Waarschijnlijk was hij zo druk om toch maar de eerste te zijn. Ximaar heeft zijn antwoord gebruikt om alle foto’s in Tartu te situeren. Roelof deed nog een dappere poging. Estland is juist maar het was niet in Talinn.

Nu moet ik dus punten toekennen. Dat is in dit geval moeilijker dan de prijsvraag. Gerbie verdient zes punten (juiste stad, juist land, als eerste antwoord) maar verprutst met zijn onnodige toegingen het juiste antwoord. Ximaar profiteert van de tip en krijgt dus vijf punten (tweede juiste antwoord). Roelof geef ik twee punten. Als derde raadt hij het juiste land maar de verkeerde stad.

Nou ja, een rommeltje, die puntentelling. Gauw vergeten.

Mijn bezoek aan Tartu staat me nog helder voor de geest. Ik was er in de zomer van 2006. Een zonnige dag, een mooie studentenstad. Veel standbeelden. Veel jonge mensen want Tartu is een universiteitsstad. Een oude kerk op een heuvel. Een rivier. Ik herinner me een gesprek met een oude man die een gruwelijke hekel heeft aan de Russen. Een nationalist pur sang, met een biertje teveel op. En Koen was een gewillige prooi om hem een tijdje aan te horen, half in het Engels, half in het Duits. En ik betaalde nog een extra biertje voor de man. Ik zette mijn tentje op bij het meer ten oosten van Tartu. Rusland aan de overzijde.

Travel Tag: Een ABC’tje (1)

Tags

Amsterdam, Brazilië, Corsica, Dolomieten, Estland, Ine, Isabel, Italië, Reizen, Terschelling, Vakantie

Limoentje – zo heet ze nog steeds in mijn fantasie – lanceerde een paar weken geleden een reis ABC’tje. Klik HIER als je haar reis-associaties wilt lezen. Zesentwintig associaties, A B C … tot Z. Zesentwintig verhaaltjes over reizen en vakanties. Ik ga daar meerdere stukjes aan besteden.

A – Amsterdam De laatste 35 jaar kan ik Amsterdam natuurlijk niet meer als een reis-bestemming beschouwen. Dat was anders toen ik op de middelbare school in Antwerpen zat. Ik had al heel snel na mijn 18de verjaardag een auto. Een geit / lelijke eend. En je raadt het al … samen met drie vrienden (Peter, Hugo en Marc) vetrokken we naar Amsterdam. We sliepen in twee tentjes in een weiland in Broek in Waterland. Ik herinner me het van Goghmuseum, het Rijksmuseum, de te lange rijen voor het Anne Frank Huis. Maar vooral de Wallen – ik keek mijn jongens-ogen uit; onder het motto ‘wel kijken, niet kopen’. Jaren later bekeek ik Amsterdam opnieuw met toeristen-ogen. Nu als gids van Isabel. En eerder ook met Hope, Fifi, Theresa, Per en Tania.

B – Brazilië Onze eerste vakantie samen. Isabel spreekt de taal en Koen heeft veel reiservaring. Ruim drie weken naar Brazilië. Een droom voor velen in Mozambique. Ook voor mij trouwens. Ik blogde toen ook al. Op het vermaledijde web-log.nl en zoals algemeen bekend, zijn al die stukjes verloren gegaan. Zeer jammer.

Op een zijrivier van de Amazone

De dagen in de Amazone behoren tot de hoogtepunten van mijn reizen.

C – Corsica De geur van het maquis blijft voor altijd in mijn emotionele geheugen aanwezig. Drie geweldige kampeer-vakanties. De eerste keer (1981) samen met Ine met de boot vanuit Livorno. Een ontdekking. Een beetje Frankrijk en een beetje Italië en dan nog heel veel meer. Een jaar later samen met Ine, Catelijne en mijn zus. Eindeloze meezing-sessies met ‘Kinderen voor Kinderen’ en de (nep)ontmoeting met Jef Nys, de geestelijk vader van Jommeke. En in 2001 nogmaals met Ine. Een bijzondere vakantie want zij had net voor ons vertrek te horen gekregen dat ze borstkanker had. Een vakantie op een naturistencamping. Veel praten, lezen, huilen en nog meer praten. Ook lekker eten, zwemmen, snorkelen, wandelen, vrijen, drinken en dan weer praten, huilen en lachen. Een fantastische vakantie-bestemming.

D – Dolomieten Als gezin gingen we elk jaar naar Texel en later naar Terschelling. Ik schreef er al vaker over. Als lid van ‘de ziekenkas’ mocht je een aantal keren in je jeugd mee op ‘preventieve luchtkuren’. Goedkope groepsreizen voor jongeren. Wij waren lid van de christelijke mutualiteiten. Dat betekende een tiendaagse vakantie als elf-jarige (naar Middelkerke, België), als veertienjarige (Melchtal, Zwitserland) en als zeventienjarige (Gluringen, Zwitserland). Al heel gauw daarna ging ik mee als monitor (begeleider) van het Onafhankelijk Ziekenfonds. Bestemming: de Dolomieten – Zuid Tirol, Italië. Heerlijke vakanties. Niet zo massaal. Groepen van ongeveer dertig jongeren. Heel veel bergwandelingen waarvan de tweedaagse naar de Schlern-hütte het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt vormde. Een aantal jaren later heb ik die tocht herhaald met Ine en toen zesjarige Jules.

E – Estland Ruim vier weken duurde mijn kampeer-trektocht door de Baltische staten. Een ontdekking. 2006. Mijn eerste lange vakantie in mijn eentje. Uiterst ontspannend. Goedkoop, kleinschalig, een soort ouderwets Frankrijk-gevoel. Ik had geluk met het weer. Tartu vond ik gezellig kneuterig. In Narva keek ik van op de burcht uit op Rusland. Ik kon jammer genoeg de autopapieren om naar Sint Petersburg te rijden niet regelen bij de grens. Daarvoor moest ik naar Tallinn. Een mooie, kleine, historische stad. Ook mijn bezoek aan het eiland Saaremaa vond ik meer dan de moeite waard.

Saaremaa (Estland)

ps. Het prettige van deze reistag is dat ik de komende weken dit ABC’tje moet volmaken. Dat ga ik met veel plezier en nostalgie doen.