Reisfotochallenge (7)

Tags

Bureaucratie, Estland, Godfried Bomans, Ivan de Verschrikkelijke, Ivangorod, Narva, Reisfotochallenge, Rusland

Nog even kort wat dit ook alweer inhoudt … Niet moeilijk: neem ‘geblinddoekt’ een random foto uit je reisarchief, denk kort na waarom je die hebt genomen, post de foto en laat je verhaal of fantasie de vrije loop. (Aldus: Thomas Pannenkoek).

Gestrand

Gestrand in Narva

Even heb ik overwogen om deze foto te gebruiken bij mijn onregelmatige prijsvraag ‘Waar ben ik?’ Toch maar niet gedaan. En het antwoord lees je onder de foto. In Narva. Ik denk niet dat er veel belletjes gaan rinkelen bij deze naam. Narva is de derde grootste stad van Estland. In het noordoosten van het land. Narva is ook de naam van de grensrivier tussen Estland en Rusland. Aan de andere kant van het water – de grens – ligt Ivangorod.

Ik strandde bij deze wegwijzers in de zomer 2006. Alweer tien jaar geleden. In mijn eentje, vier weken dwalen door de Baltische staten. De auto, een tentje, boeken, wegenkaarten en een reisgids. Veel meer had ik niet bij me. Ik schreef er al eerder over. En toen kwam ik op het plekje dat op die reis het verst afgelegen punt vanuit Bergen op Zoom was. Google Maps vertelt me dat deze afstand 2.353 kilometer bedraagt. Ik maakte die zomer een flinke omweg om Narva te bereiken. Er stond toen al ruim 3.500 kilometer op de teller.

Waarom geef ik dit stukje de ondertitel ‘gestrand‘? In mijn oorspronkelijke plan zou ik in Tallinn oversteken naar Helsinki. En dan later via Zweden, Denemarken en Duitsland weer naar huis rijden. Het beviel me zo goed in Litouwen, Letland en Estland dat ik Scandinavië schrapte uit mijn plannen. En toen kwam Sint Petersburg steeds dichterbij. Deze stad staat al heel veel jaren op mijn wensen-lijstje. Bucket list heet dat in het Engels. Ik reed richting grens Estland – Rusland.

Ik had me hier totaal niet op voorbereid. Ik wist niets van wat wel kan en niet kan. Ik zou het die dag te weten komen. Ik parkeer de auto in de buurt van bovenstaande borden. Ik pak mijn paspoort en de autopapieren en ik loop naar een hokje met mannen in uniform. Mijn Ests en Russisch zijn uiterst belabberd. Hahaha. Ik mompel zoiets als “Good morning, tere paevast”. Er komt nauwelijks antwoord. Er wordt wel veel gewezen naar een ander kantoor. Daar staan meer mensen aan te schuiven. Een douanebeambte vraagt naar de papieren van de auto. Was dit een Est of een Rus? Ik weet het niet. Buiten mijn Nederlandse verzekeringspapieren en het kentekenbewijs had ik niets bij me. Kan ik hier een visum kopen? En heb ik import-papieren nodig voor de auto? Ik weet het niet. Ik kan niet verder. Het noodzakelijke document is enkel verkrijgbaar in Tallinn. 220 kilometer naar het Westen. Maar ik wil naar het Oosten. Sint Petersburg ligt aan de denkbeeldige horizon, slecht 150 kilometer van deze grens. Een paar slagbomen en regels houden me tegen. Gestrand dus.

Ik heb die dag wel de burcht van Narva bezocht. Boven op de toren en muren heb je een mooi uitzicht op Rusland – het land dat ik pas drie jaar later voor het eerst zou bezoeken. En Sint Petersburg staat nog steeds op dat lijstje. Op die toren – kijkend naar het kasteel in Ivangorod – voelde ik me even ‘Ivan de Verschrikkelijke’. Deze Russische tsaar veroverde Narva in de zestiende eeuw. Ik heb een persoonlijke herinnering aan deze historische vorst. Toen ik veertien was speelde ik ‘Ivan de Verschrikkelijke’ in het toneelstuk ‘Bloed en Liefde’ van Godfried Bomans. Het stuk eindigt met de zelf-gekozen dood van ‘Ivan’. Hij drinkt de gifbeker die wordt aangereikt door een bevriende soldaat. Een rol die mijn broer speelde. Ivans laatste toneelwoorden herinner ik me nog steeds. “Ik groet U, laatste van de Middeleeuwers!”.  Een diepe buiging. Doek. Het applaus komt vanzelf.

Eerdere stukjes in deze serie lees je HIER.

Advertenties

Bijzondere overnachtingen

Tags

Brazilië, Estland, Familie, Frankrijk, Ger, Ine, Isabel, Mauritius, Mongolië, Transsiberie Express

Ik zag op verschillende reisblogs de #tag ‘Bijzondere overnachtingen’ voorbijkomen. Corners of the World en My Footprints. Laat ik daar zelf ook eens over nadenken. Mooie herinneringen ophalen. En de foto’s erbij zoeken.

Ik interpreteer deze #tag als volgt … bijzondere plekken waar ik heb overnacht. Natuurlijk herinner ik me ook een aantal bijzondere nachten door emotionele omstandigheden. En dan denk ik aan de nacht dat Ine is overleden of aan onze huwelijksnacht in Hotel Cardoso. Om zomaar twee uitersten te memoreren. Goed, terug naar de bijzondere overnachtingsplekken.

1. Een eco-lodge in de Amazone (Brazilië)

Amazon Village

Een bijzondere plek, ver weg van de bewoonde wereld. Eerst een paar uur varen vanuit Manaus met een rivierboot. Later met een klein bootje naar deze lodge – zonder elektriciteit. Eerst vroeg Isabel of ik gek geworden was. De schat. Hoe kon ik haar naar zo’n plek brengen? Het werden drie mooie dagen, dicht bij de natuur en met de bijzondere verhalen van Angelo, onze gids. Deze foto – Isabel in de hangmat op de veranda – heb ik gemaakt op Valentijnsochtend 2011. Daarna zijn we piranha’s gaan vissen. Zeven stuks en lekker dat ze zijn … Isabel vond deze dagen – achteraf – het hoogtepunt van onze ruim drie weken durende reis in Brazilië. Haar eerste soort ‘kampeer’-ervaring.

2. In de trein – Transsiberië Express

Op weg naar Irkoetsk

Vijf dagen en nachten duurt de reis van Moskou naar Irkoetsk. Elke dag duurt (maar) 23 uur door de tijdsverschillen als je naar het oosten rijdt. Op de foto zie je mij met mijn Russische reisgenote. Zij was met haar dochtertje op weg naar Vladivostok. Ik had Beijing als eindbestemming. Overdag zat ik op ‘haar’ bed. ‘Mijn’ bed zie je nog een heel klein beetje, net boven me. Ik heb wel vaker nachten doorgebracht in treinen. Niet altijd in bed overigens. Soms hangend in een stoel of liggend in een gangpad.

3. Een ger (Mongolië)

Wakker worden in deze ger, ergens in Mongolië

Ik reisde in de zomer door Mongolië. Het was dus niet erg koud. Toch was het prettig dat de kachel in deze tent ’s avonds werd aangestoken. De meeste mensen kennen dit soort tent onder de naam ‘Yurt’, het Turkse woord voor deze ronde tent. En mocht je ook in zo’n tent willen slapen, neem dan eens een kijkje bij Mas Donzelenche (in de Cevennen, Frankrijk). Klik hier. Ook hun andere gites zijn zeer de moeite waard en kunnen allemaal in dit overzicht staan.

4. Luxe op Mauritius

La Palmeraie

Door mijn werk slaap ik heel vaak in hotels. Er zijn jaren geweest dat ik bijna honderd hotel-overnachtingen in een jaar kon tellen. Ooit vond ik dat bijzonder. Na een tijdje wordt het heel gewoon. Ik sliep in pensions zonder stromend water of elektriciteit. En ik ken ook de luxe van vijf-sterren-hotels op de meest exotische plaatsen. Wat dacht je van Zanzibar of Stockholm? Hilton, Sheraton, Holiday Inn, Southern Sun … en ga zo maar door. Als er maar een goed bed is, geen lawaai en een douche. Dan vind ik het al lang goed. Op Mauritius verbleven we in een vier-sterren hotel. La Palmeraie. Een mooie herinnering – niet zozeer door het hotel maar door de combinatie: Isabel – vakantie – mooi weer – zon, zee en strand.

5. Mijn tentje (in Estland)

Meer heb ik niet nodig

Misschien wel mijn meest dierbare plekje. En dan bedoel ik mijn tentje. Ik heb een eindeloze reeks foto’s van onze tenten en kampeerplekken. In Nederland, Frankrijk, Spanje, Portugal, Duitsland, voormalig Joegoslavië, Griekenland enzovoort. Nadat Ine overleden is in 2005 ben ik gewoon op vakantie blijven gaan. Met de tent. Net als voorheen. Een kampeerplek, wat kookspullen, een stoeltje, wandelschoenen, een slaapmatje en een paar boeken. Veel meer heb ik niet nodig. Deze foto heb ik genomen op Saareema, een eiland in de Baltische Oost Zee (Estland).

En tenslotte … deze #tag heeft ook heel wat bij me los gemaakt. Dat kun je waarschijnlijk tussen de regels door wel lezen. Er zijn nog zoveel mooie en bijzondere herinneringen aan ‘overnachtingen’. Wat denk je van al die nachten die ik half-slapend in vliegtuigen doorbreng? Of op ferry’s? Of op zeilboten met Eric en Co. Of op een Nijl-schip in Egypte sinterklaas-avond en nacht vieren? En ik mag de bijna duizend nachten op Terschelling niet onvermeld laten. Of op de achterbank van de auto – gauw een dutje doen en dan weer verder. En die nacht dat we de grens Griekenland – Joegoslavië (hedendaags Macedonië) niet over konden steken. Dus slapen naast de auto in een Grieks stoppelveld, de kinderen tussen ons in. Of in campers en motels in de USA. Of die slapeloze nacht omdat het te heet was in Las Vegas? Ook de slaapplekken in wildparken zijn vaak bijzonder. Twee nachten op de oever van de Niger in Mali, de slaapzak uitrollen, een dutje doen en dan weer verder op weg naar Timbuktu. Ik herinner me ook een bijzondere nacht in Etosha National Park (Namibië) waar hyena’s en jakhalzen ruzie maakten rondom ons tentje. Op zoek naar restjes van onze barbecue. En het brandalarm – midden in de nacht na het trouwfeest van Catelijne. Half dronken op de stoep van een Bastion Hotel in Amsterdam. Of de dertig nachten dat ik onder de sterrenhemel heb geslapen tijdens onze Avek-Woestijn-Reis in 1981. Van Leeuwarden naar Merzouga (Zuid Oost Marokko) en terug.

Aan dit stukje moet ik later nog maar eens een vervolg breien …

Tartu

Tags

Estland, Kamperen, Prijsvraag, Reizen, Tartu, Vakantie

Ik heb in de titel van dit stukje de uitslag van ‘Waar ben ik (10)?’ beantwoord. Tartu, de tweede stad van Estland.

Stadswapen Tartu (Estland)

Omdat ik had beloofd om het wat gemakkelijker te maken, plaatste ik drie foto’s uit dezelfde stad. Ik heb geprobeerd om de meest bekende gebouwen en standbeelden van Tartu niet te gebruiken want met Google-foto-zoekprogramma’s is dat niet meer erg moeilijk. Ik weet niet of Gerbie op die manier de tweede foto heeft herkend. Hij was de eerste om ‘Tartu’ te antwoorden. Verder gokt hij op Madrid maar dat is vreemd want in mijn tekst stond duidelijk dat alle drie de foto’s in dezelfde stad zijn gemaakt. Waarschijnlijk was hij zo druk om toch maar de eerste te zijn. Ximaar heeft zijn antwoord gebruikt om alle foto’s in Tartu te situeren. Roelof deed nog een dappere poging. Estland is juist maar het was niet in Talinn.

Nu moet ik dus punten toekennen. Dat is in dit geval moeilijker dan de prijsvraag. Gerbie verdient zes punten (juiste stad, juist land, als eerste antwoord) maar verprutst met zijn onnodige toegingen het juiste antwoord. Ximaar profiteert van de tip en krijgt dus vijf punten (tweede juiste antwoord). Roelof geef ik twee punten. Als derde raadt hij het juiste land maar de verkeerde stad.

Nou ja, een rommeltje, die puntentelling. Gauw vergeten.

Mijn bezoek aan Tartu staat me nog helder voor de geest. Ik was er in de zomer van 2006. Een zonnige dag, een mooie studentenstad. Veel standbeelden. Veel jonge mensen want Tartu is een universiteitsstad. Een oude kerk op een heuvel. Een rivier. Ik herinner me een gesprek met een oude man die een gruwelijke hekel heeft aan de Russen. Een nationalist pur sang, met een biertje teveel op. En Koen was een gewillige prooi om hem een tijdje aan te horen, half in het Engels, half in het Duits. En ik betaalde nog een extra biertje voor de man. Ik zette mijn tentje op bij het meer ten oosten van Tartu. Rusland aan de overzijde.

Travel Tag: Een ABC’tje (1)

Tags

Amsterdam, Brazilië, Corsica, Dolomieten, Estland, Ine, Isabel, Italië, Reizen, Terschelling, Vakantie

Limoentje – zo heet ze nog steeds in mijn fantasie – lanceerde een paar weken geleden een reis ABC’tje. Klik HIER als je haar reis-associaties wilt lezen. Zesentwintig associaties, A B C … tot Z. Zesentwintig verhaaltjes over reizen en vakanties. Ik ga daar meerdere stukjes aan besteden.

A – Amsterdam De laatste 35 jaar kan ik Amsterdam natuurlijk niet meer als een reis-bestemming beschouwen. Dat was anders toen ik op de middelbare school in Antwerpen zat. Ik had al heel snel na mijn 18de verjaardag een auto. Een geit / lelijke eend. En je raadt het al … samen met drie vrienden (Peter, Hugo en Marc) vetrokken we naar Amsterdam. We sliepen in twee tentjes in een weiland in Broek in Waterland. Ik herinner me het van Goghmuseum, het Rijksmuseum, de te lange rijen voor het Anne Frank Huis. Maar vooral de Wallen – ik keek mijn jongens-ogen uit; onder het motto ‘wel kijken, niet kopen’. Jaren later bekeek ik Amsterdam opnieuw met toeristen-ogen. Nu als gids van Isabel. En eerder ook met Hope, Fifi, Theresa, Per en Tania.

B – Brazilië Onze eerste vakantie samen. Isabel spreekt de taal en Koen heeft veel reiservaring. Ruim drie weken naar Brazilië. Een droom voor velen in Mozambique. Ook voor mij trouwens. Ik blogde toen ook al. Op het vermaledijde web-log.nl en zoals algemeen bekend, zijn al die stukjes verloren gegaan. Zeer jammer.

Op een zijrivier van de Amazone

De dagen in de Amazone behoren tot de hoogtepunten van mijn reizen.

C – Corsica De geur van het maquis blijft voor altijd in mijn emotionele geheugen aanwezig. Drie geweldige kampeer-vakanties. De eerste keer (1981) samen met Ine met de boot vanuit Livorno. Een ontdekking. Een beetje Frankrijk en een beetje Italië en dan nog heel veel meer. Een jaar later samen met Ine, Catelijne en mijn zus. Eindeloze meezing-sessies met ‘Kinderen voor Kinderen’ en de (nep)ontmoeting met Jef Nys, de geestelijk vader van Jommeke. En in 2001 nogmaals met Ine. Een bijzondere vakantie want zij had net voor ons vertrek te horen gekregen dat ze borstkanker had. Een vakantie op een naturistencamping. Veel praten, lezen, huilen en nog meer praten. Ook lekker eten, zwemmen, snorkelen, wandelen, vrijen, drinken en dan weer praten, huilen en lachen. Een fantastische vakantie-bestemming.

D – Dolomieten Als gezin gingen we elk jaar naar Texel en later naar Terschelling. Ik schreef er al vaker over. Als lid van ‘de ziekenkas’ mocht je een aantal keren in je jeugd mee op ‘preventieve luchtkuren’. Goedkope groepsreizen voor jongeren. Wij waren lid van de christelijke mutualiteiten. Dat betekende een tiendaagse vakantie als elf-jarige (naar Middelkerke, België), als veertienjarige (Melchtal, Zwitserland) en als zeventienjarige (Gluringen, Zwitserland). Al heel gauw daarna ging ik mee als monitor (begeleider) van het Onafhankelijk Ziekenfonds. Bestemming: de Dolomieten – Zuid Tirol, Italië. Heerlijke vakanties. Niet zo massaal. Groepen van ongeveer dertig jongeren. Heel veel bergwandelingen waarvan de tweedaagse naar de Schlern-hütte het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt vormde. Een aantal jaren later heb ik die tocht herhaald met Ine en toen zesjarige Jules.

E – Estland Ruim vier weken duurde mijn kampeer-trektocht door de Baltische staten. Een ontdekking. 2006. Mijn eerste lange vakantie in mijn eentje. Uiterst ontspannend. Goedkoop, kleinschalig, een soort ouderwets Frankrijk-gevoel. Ik had geluk met het weer. Tartu vond ik gezellig kneuterig. In Narva keek ik van op de burcht uit op Rusland. Ik kon jammer genoeg de autopapieren om naar Sint Petersburg te rijden niet regelen bij de grens. Daarvoor moest ik naar Tallinn. Een mooie, kleine, historische stad. Ook mijn bezoek aan het eiland Saaremaa vond ik meer dan de moeite waard.

Saaremaa (Estland)

ps. Het prettige van deze reistag is dat ik de komende weken dit ABC’tje moet volmaken. Dat ga ik met veel plezier en nostalgie doen.