Anderhalve meter samenleving, ic-capaciteit, viroloog, mondkapje, winkelbelafspraak, reisverbod, visiteverbod, horecaverbod, quarantaineplicht, vaccinatiepaspoort, testcertificaat, bubbel, zoönose, essentiële winkels, fieldlab, het oude normaal, PCR-test, thuisquarantaine, zelftest, antivirale middelen, contactberoepen, groepsimmuniteit, hoestschaamte, wachtvak, intelligente lockdown, avondklok, kweekstokje, isolatie, outbreak management team, risicogroepen, RIVM, phizer, social distancing, vitale beroepen, coronahamsteren, maskerdiscipline, coronakapsel, kuchscherm, veiligheidregio, Catshuisoverleg, complottheorie, trombose, zelfisolatie, aerosol, afhaalrestaurant, zwerfkapje, anticoronafeest, boodschappenservice, coronabuikje, zorgapplaus, astrazeneca, lockdownbaby, coronadode, online lesgeven, complotdenker, druktebarometer, ellebooggroeten, eenzaamheidsvirus, zoom, handgel, knuffelcontact, blijf in uw kot, raamvisite, reproductiecijfer, reuk- en smaakverlies, testevenement, routekaart, sneltest, swab, teststraat, uitbraakteam, viruswaarheid, viruswappie, astrazeneca-stop, standje omgekeerde cowgirl, tweede golf, miljarden KLM-steun, afhaalkoffie …
Is er een illustrator die een kwartetspel kan maken van bovenstaande termen? Waarschijnlijk een geweldig sinterklaascadeautje 2021 – leverbaar met een bijpassend gedicht.
Ik probeer de huidige pandemie-situatie met een optimistische bril te bekijken maar dat is niet altijd gemakkelijk. Somberheid klopt af en toe kortstondig op de deur. Misschien is ‘apathisch’ een juistere omschrijving. Net als mijn afwisselend verblijf in BEL/NL en Mozambique is mijn planning afhankelijk van de (on)mogelijkheden op beide plaatsen. En het beeld verandert voortdurend. Wat kan volgende maand? Wat kan eind juni? Wat kan eind augustus? Niemand die het echt weet. Het begint op geloven te lijken en niet meer op wetenschap.
Ik ben voornamelijk een brave burger die zich niet al te druk maakt over de beperkingen. Leuk is anders maar ik tel mijn zegeningen. In Mozambique is er in het dagelijks leven niet heel veel veranderd. Er is een avondklok van 22u tot 04.30. Dat zijn de uren dat ik blij ben dat ik in mijn bedje lig. Alle winkels zijn gewoon open met één beperking. Alcohol mag niet verkocht worden op zondag en ook niet van maandag tot zaterdag na 13u. Restaurants moeten om 20u de deur sluiten. Er zijn geen evenementen – geen theatervoorstellingen, geen festivals, geen concerten. Veel vrienden – net als ik – zoeken alternatief werk want er moet wel brood op de plank komen. Mondkapjes zijn verplicht in het openbaar vervoer en in alle winkels. Op straat mag je het zelf weten. Officieel zijn de populaire stranden af en toe gesloten. Er zijn weinig trouwfeesten, begrafenissen zijn in beperkte kring. Privé-feestjes zullen er vast wel zijn. Ook mijn verjaardag in oktober. Sorry. Nul infecties. Oef. Bubbels zitten voorlopig nog enkel in flessen. Na de besmettingspiek begin januari – veel expats hielden zich niet aan de regels – zijn de cijfers weer afgevlakt. Ik toon wat getallen.
In vergelijking met de meeste Europese landen zijn dit positieve getallen. Bijna 800 doden op een bevolking van 30 miljoen mag je natuurlijk niet positief noemen. Maar toch. Isabel kreeg een eerste uitnodiging voor vaccinatie via haar werk. Een belangstellingsinventarisatie. Nog geen concrete data. Haar werkgever overweegt om samen met andere bedrijven vaccins te kopen op de commerciële markt. Ofwel Sinopharm ofwel Sputnik. Het komt dan ook ter beschikking van partners van werknemers. Ze (we) zullen er wel zelf moeten voor betalen. Hoeveel? Geen antwoord. Voorlopig meer vragen dan antwoorden.
Er kan (mag) gereisd worden, ja … maar de hele rompslomp van PCR-test, last minute test, 10 dagen thuisisolatie is heel goesting-dodend. Voorlopig zit intercontinentaal reizen nog niet in de planning. Wat is essentieel? Wat is plezier? Wat is noodzaak? Ook weekendjes naar een buurland zijn herinneringen in fotomapjes. Afgelopen jaar (maart / april 2020) dachten we nog optimistisch dat het in de (Europese) zomer wel over z’n hoogtepunt heen zou zijn. Niet dus. Op Facebook plaatste ik een link naar een essay op OneWorld.nl (een opinie) over hoe ‘Het Westen’ de rest van de wereld heeft besmet. Niet persé mijn mening maar wel interessant om te lezen.
Dan is er nog een dingetje. Geld. De laatste jaren kreeg ik voor één euro ongeveer 95 meticais. Dat is drastisch veranderd. Dramatisch zelfs. Eén euro vandaag is slechts 66 meticais waard. HELP. Ik schrijf het met opzet met hoofdletters. En de prijzen van bijna alle alledaagse producten in de supermarkt gaan omhoog. Als ik euro schrijf, kan ik ook dollar, pond, rand of krone schrijven. En niemand die het me kan uitleggen. Pot de centrale bank de lokale munt op om zo een (fake) schaarste te creëren? Mozambikanen kunnen dus goedkoper ‘shoppen’ in de Verenigde staten of in Europa (Portugal) maar niemand heeft geld om daar ook daadwerkelijk naar toe te gaan? Zijn er een paar hoge partijbonzen met een overschot aan lokaal geld dat omgezet moet worden in dollars? Hoe kan een terroristisch conflict (in het noorden) de munt sterker maken? Mozambique is een internationaal drug-doorvoer-land geworden. Speelt dat een rol? Leg het me uit (in eenvoudige bewoordingen). Toeristen komen toch al niet maar met zo’n belabberde wisselkoers hebben ze in Mozambique ook niets te zoeken. Dit artikel stond afgelopen week in de lokale (Engelstalige) website-krant.
Laat ik maar niet verder kijken dan ons eigen bedoeninkje. Genieten van de fruitbomen en de tuin. Avocado, bananen, citroenen, passievrucht, guave. Verse eitjes, het zonnetje, weinig regen in deze tijd van het jaar. Komt tijd, komt raad.
In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE
Koen Schyvens 