Proost

Tags

Alcohol, BOB, Bruiswater, Bubbels, Dry January, Etentje, Familie, Heineken 0.0, Ine, Isabel, Jean Jacques, Jonge jenever, L'Chaim, Mozambique, Port, Spa Rood, Tournée Minérale, Vrienden, Zuid Afrika

Begin december nam ik me voor om na Oud en Nieuw een tijdje geen alcohol te drinken. Isabel vond dat een goed idee en zou er over nadenken om dat ook te doen. (*) Tijdens de jaarwisseling was ik thuis in Leeuwarden. 31 december dronk ik samen met Hanneke een laatste glaasje port. Met een proost richting JJ ergens op zijn eeuwige jachtvelden. Als het een jonge jenever was geweest, was er vast een ‘L’Chaim’ uitgesproken richting Ine ergens bij een kampvuurtje in de buurt van de maan. En toen werd het dus januari 2023.

Ik ontdekte pas vorige week dat er internationaal zoiets bestaat als ‘Dry January’. Ik had er nog nooit van gehoord. Dus onbedoeld was ik deelnemer aan deze ‘actie’. Ik las bijna elk jaar een alcohol-vrije periode in. De ene keer een maand, de andere keer een week of zes. Ook nu had ik bedacht om tussen 1 januari en 13 februari geen alcohol te drinken. Deels om er geen dagelijkse gewoonte van te maken en deels om mezelf te bewijzen dat ik zónder kan. Op Valentijnsdag (14 februari) toast ik samen met Isabel – met echte bubbels – op de liefde. En daarna zie ik wel wat ik doe.

Toch is zo’n alcoholvrije periode niet gemakkelijk vol te houden want mijn (Afrikaanse) omgeving begrijpt zo’n beslissing maar moeizaam. Sociale druk, weet je wel! Een etentje bij mijn schoonouders zonder alcohol is bijna als ‘vloeken in de kerk’. Een aperitiefje moet toch kunnen? Even proosten met z’n allen? Weigeren is bijna een onbeleefdheid. En proosten met een leeg glas maakt een of andere spirit boos. Hahaha. Dan maar proosten met een glas water. Ook het afslaan van een cognacje kan rekenen op afkeuring. Meestal herinnert Sr. Sampaio zich dat niet want het gaat om ‘dat moment’ en hij heeft dan al heel wat glaasjes achterover geklokt samen met zijn andere gasten. Inclusief mijn lieftallige ega.

Vorige week was Sr. Oswaldo – een vriend en buurman – jarig. Dat werd op onze veranda gevierd. Inclusief taart aansnijden en proosten met bubbels. Een traditie in Mozambique. Ik was erop voorbereid. In de ijskast stond een flesje bruiswater klaar. Een heel klein scheutje appelsap bij de Spa Rood bubbels en Koen was klaar om het feest mee te vieren. Isabel – de lieverd – had zes flesjes Heineken 0.0 voor me gekocht. Ik deed dus volop mee met slempen en ouwehoeren. Ik moet zeggen dat het alcohol-vrije Heineken bier naar ‘bier’ smaakt. Hoor ik daar in de verte Vlamingen lachen met de bewering dat Heineken naar bier smaakt? Hahaha.

Ook in Zuid-Afrika was het afgelopen dagen flink raak. Natuurlijk ná de ceremonie op het kerkhof. Ik kon daar echter gemakkelijk weigeren want ik was tenslotte de chauffeur van dienst. De BOB, weet je wel.

Het bevalt me. Ik mis het maar heel zelden. Ons dagelijks moment mét alcohol na thuiskomst van het werk is bijna een traditie geworden. Een kwartiertje samen op de veranda een biertje drinken. Of een glaasje port, gin, rum, wodka of whiskey. Wat er maar in huis is of open is. Even bijpraten. Een belangrijk moment. En daarna pas aan tafel. Nu schuif ik aan bij Isabel met een vers glas citroensap (uit eigen tuin) met veel water. Ook lekker.

Heb ik er ook profijt van? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel maar op de weegschaal zie ik dat niet. Ik sta ’s morgens wel veel fitter op en dat is natuurlijk fijn. Ik ga nog even door. Er staat ons nog wel een etentje te wachten op 12 februari waar ik nu al van weet dat alcohol weigeren weer een ‘dingetje’ wordt. Ik hou vol. Waarschijnlijk ga ik na het Valentijns-drankje nog even door. Ook wel prettig voor de portemonnee want stiekem geef je (ik) flink wat uit aan alcohol.

Ik denk dus dat ik nog wel even doorga …

Het is weer februari, het is weer Tournée Minérale. De Belgische variant van ‘Dry January’.

(*) Jammer genoeg deed (doet) ze niet mee. Maar wat niet is, kan nog komen. Ja toch!?

PROOST

Advertentie

Niet echt op vakantie

Tags

Afrika, Begrafenis, Botswana, Dinokana, eSwatini, Familie, Gauteng, Mbombela, Mozambique, Mpumalanga, Nelspruit, Noordwest, Reizen, Snelweg, Vakantie, Weekend, Zaza, Zeerust, Zuid-Afrika

Een wat verwarrende titel. Wat bedoel ik eigenlijk? Afgelopen dagen – van donderdag tot zondag – was ik (waren wij) uithuizig. Ik zou het graag als ‘vakantie’ bestempelen maar toch gaat die vlieger niet helemaal op. Laat ik eerst een kaart tonen …

Mogelijk herken je hier en daar een naam. Laat ik toch een en ander wat toelichten. Helemaal rechts (in het oosten dus) lees je ‘Complexo Aliança’. Dat is de naam van een trouwcentrum bij ons in de buurt. In Matola-Rio (Mozambique). Dichtbij eSwatini (Mbabane is de hoofdstad van Swaziland dat sinds enkele jaren eSwatini heet.) 778 kilometer naar het westen zie je onze weekend-bestemming: Dinokana. Dichtbij de grens met Botswana. (Gaborone is de hoofdstad van Botswana). Het grootste deel van de kaart (en de reis) is Zuid-Afrika. Van oost naar west doorkruisen we drie provincies: Mpumalanga, Gauteng en Noordwest.

Laat je niet te veel afleiden door Nederlandse namen. Bijvoorbeeld Ermelo en Middelburg. Steeds meer worden de oude (plaats)namen vervangen door Afrikaanse namen. Zo heet Nelspruit (de hoofdstad van Mpumalanga) nu Mbombela. Bijna alle verkeersborden en wegwijzers zijn aangepast.

Tot zover deze topografische bijdrage. Nu rest natuurlijk nog het waarom van deze ‘niet-vakantie’.

Iets meer dan een jaar geleden overleed ons nichtje Zaza. Mensen die toen al meelazen, herinneren zich mogelijk mijn stukjes (klik HIER) over haar begrafenis in Dinokana. Juist … datzelfde Dinokana van deze reis. In dit deel van Afrika is het de gewoonte om een jaar na het overlijden (begrafenis) opnieuw bijeen te komen met familie en vrienden. Vorig jaar waren mijn schoonouders (de grootouders van Zaza) in Portugal. Het was toen voor hen onmogelijk om op stel en sprong bij de begrafenis aanwezig te zijn. Isabel en ik gingen wel. ‘Een jaar later’ is dus wat eenvoudiger te plannen.

We reisden dit keer samen: mijn schoonouders, Isabel en ik. Ik was de chauffeur van dienst. Er staan zo’n 1600 kilometer meer op de teller van de auto van Sr. Sampaio. Het zijn prima (snel)wegen. Meestal tolwegen, ongeveer 25 euro toltaks (enkele reis). Over onze dagen in Zeerust en Dinokana vertel ik komende dagen nog wat meer.

Nu nog één opmerking. Natuurlijk hebben Afrikaanse mensen die in loondienst werken ook vakantiedagen (vrije dagen / vrije weken). Die dagen worden heel vaak gebruikt om familie-ver-weg te bezoeken. Bijvoorbeeld voor een bruiloft of een ceremonie één jaar later. Veel minder om als toerist op vakantie te gaan zoals wij dat doen in Europa.

Uitsmijter 2022

Tags

Amsterdam, Circus Salto, Corona, David Hockney, Familie, Gustav Klimt, Haarlem, Jan Toorop, Leeuwarden, MDLM, Oudjaar, Sneek, Teylers Museum, Umoja, Van Goghmuseum, Vrienden, Wenen

De laatste dag van het jaar. Niet een blogjaar om lang bij stil te staan. Ik begon het jaar nog enthousiast met mijn MDLM maar daarna kwam de klad er wat in. Onregelmatig schreef en publiceerde ik een stukje. Ik kijk nu uit het raam en zie een grijze lucht. Het regent (miezert) in Leeuwarden. Het wordt een rustige jaarwisseling. Ik hoop op weinig knallen van rotjes. Een beetje siervuurwerk is prima. Alhoewel ik dat laatste bijna elke week in Mozambique kan zien want we zijn de achterburen van een populair trouwcentrum. PANG KNAL PANG … OOOO

In Nederland zijn betekent ook wat vaker naar een museum gaan. In het Teylers in Haarlem was het echt druk. David Hockney’s Eye’s.

David Hockney

Ik was er op bezoek met dochter en kleindochters (10 en 13 jaar). Leuk om samen te doen. Omdat mijn aandacht niet volledig op de begeleidende informatie gericht was, miste ik ook het een en ander. Denk ik. Deze tentoonstelling vertelt over de zoektocht van de Britse kunstenaar naar het perspectief en hoe kunstenaars doorheen de eeuwen hulpmiddelen hebben gebruikt om het ‘juiste’ perpectief te schilderen (of tekenen).

Natuurlijk herinner ik me mijn middelbare school (teken)lessen over het verdwijnpunt. Ik vond het toen een openbaring. Hockney doet het anders.

Het langst keek ik – met verwondering en verbazing – naar onderstaand werk.

Een dag later kon ik onverwacht toch nog – dankzij corona van vrienden – naar ‘Golden boy Gustav Klimt’ in het Van Goghmuseum in Amsterdam. Bewapend met de audio-tour liep ik in anderhalf uur door de tentoonstelling.

Het was druk maar het Van Gogh weet de bezoekersaantallen goed in te schatten. Je bent nooit alleen maar iedereen heeft de kans om de werken goed te bekijken en eventueel de teksten te lezen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ik heb ervan genoten met één opmerking: ‘Is dit alles?’ Ik had onbewust op meer gerekend (en gehoopt). Het is nu twee dagen later en ik ben nog steeds veel bezig met deze tentoonstelling. Natuurlijk moet ik de ondertitel vermelden: ‘Inspired by Van Gogh, Rodin, Matisse …’. Op de plaats van de puntjes mogen zeker Monet en Jan Toorop worden ingevuld.

Mijn vrienden – die geveld door corona niet konden gaan – vroegen me of het de moeite waard is om in Wenen naar deze zelfde tentoonstelling te gaan in 2023. Ik heb daar geen goed antwoord op. Alleen voor deze tentoonstelling? Nee, maar natuurlijk moet je wel gaan want in Wenen is zoveel meer te zien. Zeker ook meer Gustav Klimt. En vergeet dan ook Hundertwasser niet!

Gisteren naar Circus Salto geweest. Met veel plezier. Oud Umoja CFC deelnemer Jasmijn even ontmoet en gesproken. Wat een kanjer in de piste van dit familiecircus.

Tobit en Jasmijn – Foto: Kerstcircus Sander & Friends

Ze spelen nog een hele week in Sneek. Leuk om met (jonge) kinderen en kleinkinderen te bezoeken.

Prettige jaarwisseling.

Collega-blogger Toos schreef – met kennersblik – uitgebreid over de Hockney- en Klimt-tentoonstellingen. Klik HIER en HIER. Een aanrader voor de liefhebbers.

Kerstboom

Tags

Familie, Familiedag, Isabel, Kerst, Kerstmis, Paz, Vrede, Vrienden

Deze kerstboom heb ik ‘gejat’ van Liesbeth. Fijne dagen.

Lees HIER eerdere kerststukjes want op de een of andere manier lijken deze dagen op elkaar.

Persoonlijk

Tags

Bloggen, Censuur, Familie, Ine, Isabel, Nostalgie, Openhartigheid, Persoonlijk, Vrienden

Hoe persoonlijk is een blog? Elk blog dat wordt bijgehouden door één persoon is persoonlijk. Ook het mijne. Maar net als de meeste bloggers die ik volg betekent dat niet dat ik alles uit mijn persoonlijke leven hier deel met Jan en alleman. Ik ben selectief. Je zou ook kunnen zeggen dat ik mezelf censureer. Ik ben ooit beginnen bloggen om mijn moeder op de hoogte te houden van al mijn bedrijvigheden in het (verre) buitenland. Natuurlijk gingen ook andere familieleden, buren en vrienden (af en toe) meelezen. Ik wil(de) geen van allen ongerust maken als er al eens iets tegen zat. Dat meld(de) ik hooguit in wat tussenzinnetjes. Of ik schreef er een eenmalig stukje over. Als het nodig is mail of bel ik m’n geliefden, wat tegenwoordig met WhatsApp een stuk gemakkelijker en goedkoper gaat.

Ergens in mijn eerste of tweede blogjaar (2011 – 2012) luchtte ik mijn hart over hoe Isabel zich gedroeg naar ‘personeel’. Meer nog over onze discussies en ruzies daarover. Een goede vriend reageerde met een persoonlijk mailtje: “Waarom moet iedereen dit weten Koen?” Een andere kennis reageerde soortgelijk op dat specifieke stukje. Het snelle antwoord was zoiets als: “Omdat het me bezighoudt.”

Al gauw bond ik in. Ook omdat Isabel me ooit hetzelfde vroeg. Zij leest geen Nederlands maar soms vraagt ze waar mijn stukjes over gaan. Dan vertel ik dat uiteraard. Zij is veel terughoudender over privézaken dan ik. Ook in het dagelijks leven. Zij vroeg me om dat te respecteren. Niet te veel vertellen over ons doen en laten. Sindsdien ben ik daarin wat terughoudender. Als uitgangspunt hanteer ik: ‘Als Isabel dit stukje zou kunnen lezen, vindt ze dat oké?’

Een mooi principe is: ‘Ik ben verantwoordelijk voor wat ik schrijf. Niet voor wat een ander leest en of interpreteert.’ In de praktijk zit er soms heel wat ruimte tussen deze twee zaken. Ik probeer er voor te zorgen dat die ruimte klein blijft maar of dat altijd lukt … ik betwijfel het.

Ik volg twee bloggers die al hun stukjes hebben versleuteld met een wachtwoord. Dat begrijp ik want zij zijn erg openhartig over hun directe leefwereld. Soms met naam en toenaam. Af en toe zou ik zo’n wachtwoordsleutel ook willen gebruiken want dan zou ik de hele toon van mijn stukjes kunnen veranderen. Nu hoor ik jullie denken: “Is er dan iets aan de hand?” Nee hoor, ik schrijf soms privé-logjes omdat het prettig is om bepaalde zaken onder woorden te brengen. Een soort dialoog met mezelf. Zo’n stukjes belanden dan in het mapje ‘concepten’ om er een paar dagen of weken later te verdwijnen naar de prullenbak.

Op Facebook ben ik al jaren veel terughoudender dan in de begintijd. Geen uitgebreide fotoreportages meer over ons doen en laten. Meestal plaats ik daar wel een link naar dit blog. Ik heb daar een paar vaste volgers en reageerders. Het vreemde is dat zij hier (op mijn blog) NIET kunnen reageren en wel op FB. Ik heb nog nooit iemand geblokkeerd dus ik begrijp niet hoe dat kan. Eén van de vele onbegrijpelijke kanten van de grote www-wereld.

In de ‘1000 vragen’ stukjes ben ik persoonlijker dan in stukjes over bijvoorbeeld beeldende kunst, boeken of theater. En terugblikken die het trefwoord (tag) ‘nostalgie’ (vaak over Ine) meekrijgen zijn natuurlijk ook wat persoonlijker.

Room with a view (11)

Tags

Aap, Acrobaten, Contortionist, Familie, Indische Oceaan, Internet, Isabel, Langi Langi Beach Bungalows, Nungwi Beach, Reizen, Room with a view, Strand, Zanzibar

Zanzibar plog #03

Onze logeerplek in Stone Town (Zanzibar, Tanzania) is vooral een prima verblijf in de stad. Het strandje onder onze kamer is een typisch stadsstrand waar grote delen van de dag (bij eb) jongens voetballen. Ik heb er nooit iemand gezien die daar rustig een boek zat of lag te lezen op een badlaken. Nee, daarvoor kan je beter naar het noorden van het eiland rijden. Wij lieten ons dan ook rijden – met een tussenstop voor een mooie ‘spice-tour’. Maar daarover meer in een volgend plogje.

Plaats van bestemming: Langi Langi Beach Bugalows in Nungwi Beach.

Een oud-collega had een mooie korting voor ons geregeld. Ook dit keer een kamer met uitzicht op de Indische Oceaan. Geniet je mee?

Wat een heerlijke plek! Met een paar kleine min-puntjes. Het internet was waardeloos en dat verwacht je niet meer van een logement in 2022. En ik moest alles cash betalen want hun credit-card-apparaat functioneerde niet. Sic. Bij de buren en in heel eenvoudige winkeltjes kon dat wel, ontdekten we later die middag. En een aap als huisdier in het restaurant is ook niet meer van deze tijd, vind ik. Andere gasten vonden het prachtig en bleven maar foto’s maken. Goed, genoeg gezeurd. Het uitzicht vanop ons privébalkon kwam regelrecht uit een reclamefolder. Adembenemend mooi. Jammer dat het maar één dag/nachtje was.

Omdat we geld moesten pinnen liepen we ook wat uitgebreider door het dorp. Een groot plein met daaromheen heel veel winkeltjes en langs het strand heel veel lodges en restaurantjes. We kochten een paar kleinigheden en aten heerlijke vis terwijl acrobaten en een contortionist een mooie act uitvoerden op het strand. Ik bleef steeds maar denken ‘Wat zou Catelijne en haar meiden het hier fantastisch vinden.’ Ook Isabel fantaseerde luidop dat het fijn zou zijn om met de hele familie hier een paar dagen vakantie te vieren. Tja, wie weet.

Dat was het weer voor vandaag maar treur niet … er komen nog meer plogjes aan over onze korte vakantie op Zanzibar. Hahaha. Had ik al verteld dat ik daar ook jarig was?

In de serie: ROOM WITH A VIEW

Werkverblijf in Goes (6)

Tags

Atomium, België, Brussel, Duitsland, Familie, Goes, Isabel, Koffer, Mechelen, Plantentuin in Meise, Schloss Spielberg, Shopping, Steinere Rinne, Uber, Vakantie, Vrienden, Wahrberg, Waterloo, Winkelen, Zwemvijver

De vakantie is ten einde. Ik ben weer in Goes en Isabel is aangekomen in Mozambique. Nu gelukkig wel met haar koffers, waarvan één nieuwe.

Nog even terugblikken op de afgelopen drie weken. Als ik er een score aan moet geven dan twijfel ik aan een zes, een zes plus of een zeven min. Dat vind ik licht teleurstellend want natuurlijk zou een acht of een negen fijner zijn. En waarom deze subjectieve, te lage score? Dat heeft voornamelijk te maken met de nooit aangekomen en waarschijnlijk verloren koffer van Isabel. Ik heb er al genoeg over geschreven.

Het gevolg was wel dat we een paar dagen langer in België bivakkeerden. Een dagje in Mechelen en eentje in Neufchateau. Daarna een bezoek aan het Atomium, de Plantentuin in Meise en de Leeuw van Waterloo.

• 

• 

• 

• 

• 

Mechelen, Brussel, 2x Meise en Waterloo

Dat klinkt als typische bestemmingen voor toeristen. Dat is ook zo. Ik kan ook zeggen: schoolreis bestemmingen. Ik was op al die plaatsen al eens eerder, maar dan wel meer dan 50 jaar geleden. Veel kiekjes geschoten. Wat veel minder fotogeniek is, zijn de uren die ik deels wachtend doorbracht in of bij winkels. Zucht. Slik. Want je begrijpt het goed: er moest geshopt worden, wat door het verlies van de bagage ook bittere noodzaak was.

Een winkel in Neufchateau (België)

Winkelen … niet meteen mijn favoriete sport of vrijetijdsbesteding. Dat is een understatement. Tussen ons gezegd en gezwegen … dit is deels de uitleg van die lage beoordeling. Winkelen in Lissabon, in Nazaré, in Mechelen, in Neufchateau en tweemaal in Ansbach. Het was fijn dat Hanneke bij de laatste ronde in Ansbach de honneurs van me heeft overgenomen.

Over enkele weken is het kleine leed weer vergeten en ben ik zelf ook weer in zuidelijk Afrika. Ik kijk er al naar uit. Natuurlijk hadden we ook veel mooie dagen. Met als hoogtepunten de grote familie-lunch in Nazaré, de dagen in Chãos in de Portugese bergen, een avondje uit in Mechelen, de Plantentuin in Meise, het verblijf op de Wahrberg, het bezoek aan Schloss Spielberg. Ook de Steinere Rinne vond ik opnieuw een buitengewoon natuurverschijnsel. Twee keer naar het strand, vaak uit eten, spelletjes spelen met Carmen en Olivia, voor het eerst een Uber-taxi gebruikt, zwemmen in de zwemvijver van Markus en Inge, enzovoort. Als ik dit onvolledig lijstje goed tot me laat doordringen dan eindig ik deze korte terugblik toch met een score van zeven plus.

Maar nu eerst weer aan het werk in Goes. Nog zestien dagen en dan gaat IN HET SPOOR VAN DE STIER in première. Ik ga er de komende weken meer over vertellen.

Chãos

Tags

Airbnb, Alcobertas, Café Safari, Chãos, Familie, Isabel, Portugal, Rio Maior, Serra dos Candeeiros, Vakantie, Wandelen, Wind

We verblijven in een klein dorpje aan de rand van het gebergte Serra dos Candeeiros. Het dorp is nog net groot genoeg voor een café-restaurant annex mini mercado. Café Safari. We hebben al kennis gemaakt met de eigenaar en de vaste stamgasten. Dan is het toch wel handig dat ik een mondje Portugees spreek. Uiteraard is Isabel favoriet bij de plaatselijke stamgasten.

We schuiven twee of driemaal per dag aan. ’s Morgens voor een kopje koffie met torrada. Later volgen de kleinkinderen voor een ijsje en wij, de grote mensen, voor een biertje en wat kleine boodschappen. Het dorp ligt uitgespreid tegen een bergrug. Boven op de kam maken windmolens overuren. Aan wind geen gebrek. Er staan wat vervallen huizen en kleine boerderijtjes te koop. Naast de bewoonde huizen zijn er ook heel wat huizen afgesloten. Ik denk dat het tweede huizen zijn. Lissabon is hooguit een uur hiervandaan.

Ons optrekje (via Airbnb) staat in de …

Mooi hé dit straatnaambordje?! Chãos, een van de dorpjes die samen Alcobertas heten in de gemeente Rio Maior. Alle bordjes zijn even mooi, vind ik.

We maken wandelingen in de buurt en genieten van de rust en de mooie uitzichten. We gaan eten in een chique restaurant even verderop. En natuurlijk moet er ook geposeerd worden bij deze ‘grappige’ plaatsnaam.

• 

• 

• 

En een foto van onze verblijfplaats? Ik heb geleerd dat je een stukje spannend moet afsluiten want dan komt de nieuwsgierige meelezer vast weer op bezoek. Até amanhã.

Om het hoekje vlakbij

Tags

Familie, Isabel, Lissabon, Lunch, Portugal, Quiosque, Saldanha, Stad

Vakantie. Dat kan alleen maar volledig zijn als Isabel d’r ook bij is. En dat is de realiteit al sinds afgelopen zaterdagavond. We zijn samen in Portugal. Heerlijk. Dinsdagmiddag waren we uitgenodigd voor een uitgebreide lunch in het appartement van Mangaze, Isabels broer die in Lissabon woont. Het grappige is dat Mangaze en Ines, zijn vriendin, op datzelfde moment in óns huis in Mozambique verbleven. Een soort huizenruil zou je kunnen zeggen. Isabels ouders verblijven in het huis van hun jongste zoon. Aldovanda en Andy wonen in Belfast maar zijn een weekje op vakantie in Portugal. Wij ook maar dan iets langer. En Catelijne en haar dochters maken het gezelschap compleet. Met andere woorden: een groot deel van mijn twee families voor even bij elkaar op lunchbezoek.

Een familieonderonsje in Linda a Velha

Wij boekten een fijn hotel in Lissabon met een uitstekend ontbijtbuffet. ‘Shopping’ was het belangrijkste woord (en activiteit) tijdens ons korte verblijf in de Portugese hoofdstad. Ik ben al voor de vijfde keer in Lissabon. Tien jaar geleden bezochten Isabel en ik uitgebreid de stad. Inclusief de meeste toeristische bezienswaardigheden. Als Zara, Pull & Bear, Bershka en Stradivarius op het programma staan, installeer ik me bij de ‘quiosque’ vlakbij ons hotel. Heerlijk. Een groot gevoel van vakantie. We zien elkaar later wel weer voor een heerlijke lunch met z’n allen.

Avenida Praia de Vitória – Saldanha – Lisboa

Op de tweede foto zie je misschien Isabel. Ons hotel zie ik ook maar dat is natuurlijk omdat ik weet waar ik moet kijken. Dit straat-koffie-tentje is dus letterlijk ‘om het hoekje vlakbij’. Er is meer dan alleen koffie te koop. Natuurlijk ook sapjes en frisdranken. Bier, cocktails, eenvoudige snacks. Er zijn honderden, misschien wel duizenden vergelijkbare plekjes te vinden in Lisboa. We zijn al een paar keer uit eten geweest en elke keer denk ik: “Wow, heel betaalbaar.” Portugal is echt wel goedkoper dan Nederland. Kijk maar eens op onderstaande foto. De prijslijst van onze Quiosque Deja Vu Plaza …

Ik zeg niet dat het spotgoedkoop is maar het zijn, in mijn ogen, zeer redelijke prijzen. Heb je gezien dat er steeds twee bedragen staan vermeld? Ik weet niet of ik dit al een keer eerder heb gezien. Prijzen voor overdag en prijzen voor ’s avonds na 21u.

Ondertussen hebben we de stad verlaten en zijn we omgeven door vijgenbomen, eucalyptusbomen, olijfbomen en een panoramisch uitzicht. Het is stil, nou ja, niet helemaal stil. Krekels en het geruis van de wind in de bomen en rondom het huis. Dat verslag komt een van de volgende dagen wel. Want de internetverbinding komt en gaat … en dat is prima tijdens een vakantie.

ps. Ik schreef al een keer eerder een stukje over ‘Even om het hoekje vlakbij’. Familie-taal. Klik HIER.

Musical Groep 8

Tags

9 juli, Bompa, Dansen, Familie, Groep 8, Heemstede, Isabel, Musical, Nederland, Olivia, Onderwijs, Over de kop, Toneel, Verjaardag, Zingen

Over de Kop

In Nederland nemen leerlingen van groep 8 (6de leerjaar in Vlaanderen) traditioneel afscheid van de basisschool met een musical. De laatste weken (maanden) van het schooljaar wordt er veel tijd geīnvesteerd in de groep 8 Musical. Door leerlingen en leerkrachten. Teksten worden van buiten geleerd, liedjes en dansjes geoefend, rekwisieten gemaakt, decors geschilderd. Ouders steken een helpend handje toe. En dan is het zover … haal het doek maar op.

De leerlingen spelen eerst een voorstelling voor andere leerlingen van de school. En dan is er de openbare voorstelling voor opa’s, (Bompa in mijn geval) oma’s, ooms en tantes. Later volgen nog voorstellingen voor ouders en broertjes en zusjes. Maximaal 3 kaartjes per leerling per voorstelling. Afgelopen donderdag was het zover. Kleindochter Olivia was er helemaal klaar voor en deze trotse Bompa zat op de derde rij.

Natuurlijk kijk ik met fiere grootvader-ogen naar mijn oudste kleindochter. De musical-regisseur (die ik natuurlijk ook ben) verban ik naar het schellinkje. “Hou je koest!”. Nee, het was hartstikke fijn en een tikkeltje emotioneel. Als ‘Mevrouw Laagvlieger’ – een leuk rolletje van Olivia – op bed ligt, is het napraten met mama Catelijne heerlijk. Zij heeft af en toe geholpen en kent de kinderen dus een beetje. Grappig dat we allebei talent zien bij ‘Willem, de vliegende Hollander’. Voor de juffen is deze jongen meestal een ongeleid projectiel.

Natuurlijk heb ik een paar foto’s gemaakt maar je begrijpt dat privacy het niet mogelijk maakt ze hier te publiceren. Gelukkig kan dat wel met mijn toegangskaartje. Fijn dat ik erbij kon (mocht) zijn.

Ps. Isabel is jarig vandaag. Parabéns Belinha. Geen logje over haar of haar verjaardag. Mocht je niet weten wie Isabel is, wat ik me niet kan voorstellen – hahaha – klik dan HIER. Nog twee weken en dan vallen we elkaar weer zielsgelukkig in de armen. Waar? Dat kom je later vast wel te weten. Prettig weekend.