1000 vragen aan mezelf (32)

Tags

1000 vragen, Auto, Bloggen, Corpus, Doof, Familie, Flairck, Hoofdrol, Ine, Isabel, Jorwert, Lucia de Moucheron, Nieuw-circus, Souvernirs, Stemmen, Trump, Vrienden

Nooit eerder zat er een gat van meer dan drie maanden tussen de vorige en deze aflevering van ‘1000 vragen aan mezelf’. Laat ik proberen om elke maand (minstens) vijfentwintig vragen te beantwoorden dan komt er over anderhalf jaar een eind aan deze serie. IJs en weder dienende … moet ik er dan wel bij vermelden. Daar gaan we weer … ik dan toch.

601. Waar let je op als je iemand voor het eerst ontmoet?

Best wel een goede vraag maar ik vind de vraag beantwoorden een stuk lastiger. Ik denk: iemands fysieke kenmerken zoals lengte, overgewicht of juist skiny, het haar, gezichtsuitdrukking, kleding. Uiteraard zijn er allerlei factoren die een rol spelen. Is het een eerste zakelijke ontmoeting? Dat is vast anders dan een eerste ontmoeting in familie-verband. Is hij of zij een zoener of eerder een handruk-knijper? Wordt er meteen gehugd? (Iets dat in Afrika heel gebruikelijk is).

602. Waarmee zou je wat actiever kunnen zijn?

Dat is een terugkerende bekentenis. Ik ben een uitsteller (zie heel veel vorige vragen / antwoorden). Maar ben ik eenmaal in gang geschoten dan ben ik best wel actief.

603. Speel jij de hoofdrol in je eigen leven?

Kun je hier nee op antwoorden? Natuurlijk speel ik de hoofdrol in mijn eigen leven. Maar als de vraag is of ik de hoofdrol speel in onze relatie (Isabel – Koen) of in (met) mijn familie dan is het antwoord uiteraard gevarieerder. Maar ook dan ben ik eerder een hoofdrolspeler dan een figurant.

604. Welke leraar heeft een positieve invloed op je gehad?

Herman de Graef. Misschien schrijf je ‘Graef’ met twee a’s. Hoofddocent Nederlands en didactiek op het regentaat in Antwerpen (eind jaren 70 van de vorige eeuw). Op de middelbare school denk ik aan Herman Boets (ook leraar Nederlands). Op de AVEK … dat vind ik moeilijker om te kiezen. Jacques. Salvatore. Ine. Godert. Dirk. Maar dan doe ik anderen te kort. Op de AVEK was het kollektief het belangrijkst. Ik en (met) de anderen. Een soort UBUNTU avant la lettre … I am because we are.

605. Wat zou je het meest missen als je doof was?

Stemmen … denk ik. Van mijn geliefden. Isabel, de kinderen en kleinkinderen. Natuurlijk ook muziek en liedjes. Mis ik de stem van Ine? Een lastige vraag. Haar innerlijke stem hoor ik nog steeds – bijna dagelijks. Haar echte stem kan ik moeilijk oproepen maar ik zou die stem wel onmiddellijk herkennen als ik die zou horen.

606. Om welk nieuwtje was je onlangs verbaasd?

Als ik het woord ‘nieuwtje’ even vergeet dan verbaas is me dagelijks hoe het in de wereld zo uit de klauw kan lopen. Ik heb het niet over corona / covid-19 maar over hoe Trump bezig is. Elke dag een tikkeltje erger (egocentrischer, narcistischer, racistischer, enzovoort) dan de dag daarvoor. Stel je toch voor dat die man kan (mag) doorgaan als president van de Verenigde Staten tot de derde week van januari 2025. Dan worden het de Verdeelde Staten van Amerika. Ook de complotdenkers (theorieën) verbazen me steeds weer.

607. Zou je wel weer kind willen zijn?

Nee, niet echt. Het lijkt me best pittig om nu kind te zijn. Verwachtingen cq dagelijkse realiteit.

608. Wat zou je uren doen zonder je te vervelen?

Wat ik nu doe. Beetje bloggen, beetje rondneuzen op internet. Krant, tijdschrift een gemist televisie-programma bekijken en lezen uiteraard. Lezen dus.

609. Wanneer was jij op het goede moment op de juiste plek?

Op een première van het Iepenloftspul in Jorwert (Friesland). De feint fan twa masters (2002). Naar jaarlijkse gewoonte ging ik (gingen wij) naar de voorstelling in de notaristuin. Natuurlijk ontmoetten we dan ook Hanneke en Jean Jacques. Vrienden en oud-collega’s. Jean Jacques vroeg me waar ik mee bezig was. Ik antwoordde: de regie van Lucia de Moucheron met Flairck en Corpus. Een muzikale nieuw-circus-voorstelling. Een week later belde Jean Jacques mij vanuit Stockholm of ik interesse had in een nieuw-circus-voorstelling met 150 Europese jongeren. De rest is geschiedenis. Zonder dat moment was ik waarschijnlijk niet (nooit) in Scandinavië of Afrika terechtgekomen.

610. Sta je vaak stil bij hoe dingen gemaakt worden?

Zelden. Ik heb geen bijzondere interesse in technische zaken. Nee.

611. Wat was het kleinste succesje dat je hebt geboekt?

Hahaha. Ik heb afgelopen zondag onze oude Nissan X Trail aan de praat gekregen nadat hij niet wilde starten toen Isabel vertrekkens gereed was.

612. Word je meestal jonger of ouder geschat?

Jonger. Dank u. Obrigado. Merci. Da ge bedankt zèt dè witte war!

613. Wanneer heb je voor het laatst zand tussen je tenen gevoeld?

Bijna dagelijks als ik in Mozambique ben want daar loop ik heler dagen op blote voeten en delen van onze tuin zijn erg zanderig. Of op het strand van Ponta d’Ouro. Als ik in Leeuwarden ben … dan zal het vast wel op het strand geweest zijn, in Zandvoort of in Vlissingen.

614. Wat wilden je ouders vroeger dat je zou worden?

Gelukkig.

615. Welk apparaat van vroeger mis je?

Heel af en toe mijn pick-up. Nostalgie dus. In Bergen op Zoom hadden we vroeger een ijsmachine. Om zelf (slagroom) ijs te maken. Met aardbeien, bramen of rode bessen. Natuurlijk is zo’n apparaat nog te koop. Net als een espresso-apparaat. Maar ik koop die dingen niet. Dus missen … is het niet echt.

616. Waarin denk of doe je nog steeds als een kind?

Ik denk in het ‘vertrouwen in anderen’. Noem het naïef … ik weet het maar zo zit dit beestje in elkaar.

617. Heelt tijd alle wonden?

Tja. Ja en nee. Je leert er mee omgaan en je probeert dat oude wonden niet opnieuw beginnen etteren.

618. Ben je romantisch?

Op een schaal van 1 tot 10 ben ik een romantische zeven.

619. Wat zou je tegen je jongere ik willen zeggen?

Ook deze vraag heb ik naar mijn gevoel al een paar keer eerder beantwoord. “Beste ik – was iets ambitieuzer geweest op school. Zet je muzieklessen door en geef niet zo snel op. Ga op dansles. Op de tekenacademie (in Hove) heb je braaf de opdrachten uitgevoerd maar nooit gezocht naar je eigen stijl en beeldtaal. Dat had je meer aandacht kunnen / moeten geven.”

620. Wat doe je met gekregen souvenirs?

Bewaren tot een moment van verhuizen of omdat er iets kapot is gevallen. Ja, ik weet het. Ik ben een bewaarder maar gelukkig is het souvenirs krijgen van anderen een zeldzaamheid geworden. En zelf probeer ik ze zo weinig mogelijk te kopen.

621. Van wie heb je onlangs afscheid moeten nemen?

Van Rob. Vriend, oud-huisgenoot, collega en nog heel veel meer. En het afscheid moest via WhatsApp want de corona-realiteit maakte een persoonlijk (afscheid)bezoek onmogelijk.

622. Ben je een jongens- of een meisjesvader?

Hoe moet ik deze vraag interpreteren? Ik heb een zoon en een dochter. Kiezen tussen hen is uiteraard onmogelijk maar ik denk dat ik iets meer naar een meisjesvader neig. Eigenlijk een rare vraag.

623. Heb je weleens je eigen ansichtkaarten gemaakt?

Ja. Ik heel af en toe. Voor het laatst voor de bruiloft van een vriend. Het is dan wel geen ansichtkaart maar een felicitatie-kaart. Mijn moeder heeft het wel jarenlang gedaan. Met theezakjes. Pergamano. Dozen vol …

624. Hoe zou je familie jou omschrijven?

Ik denk dat de bedenkers van deze 1000 vragen vergeten zijn om alles na te lezen op ‘dezelfde vraag’. Ook deze vraag kwam al eens eerder aan bod. Mijn familie zal we omschrijven als loyaal, ver weg, betrouwbaar, creatief. En er zullen vast neven en nichten zoiets denken als … ouwe bok, groen (Afrikaans) blaadje …. de gelukzak.

625. Waar zoek je je kleding op uit?

Waar ga ik naar toe? Daar kies ik mijn kleren op uit. Naar een vergadering – dan zijn het vast schoenen, een lange broek en een overhemd of polo-shirt. Ga ik een biertje drinken met vrienden (in Afrika) – sandalen, korte broek, tshirt of een los-zittende (flodder) bloes. En uiteraard heeft het weer grote invloed op het kiezen van kleren. Een trui, een extra onderhemd, handschoenen, een regenjas. En in Mozambique zal Isabel er voor zorgen dat ik niet drie dagen na elkaar hetzelfde aantrek – al ga ik nergens heen. De schat.

Iets van vroeger (# 3)

Tags

Boechout, Canasta, Familie, Kaarten, Kingen, Mochelen, Vakantie, Vrienden, Vroeger, Wiezen, Wippen

Kaarten. Kaartspelletjes. Het is niet helemaal waar dat het enkel iets van vroeger is want heel soms – eerlijk gezegd: veel te weinig – leg ik nog wel eens een kaartje. Ik ben natuurlijk opgegroeid in de periode dat er nog geen computers, smartphones en tablets waren. Er was ook nauwelijks televisie. Zeker niet op de camping of in een vakantiehuisje. We waren dus aangewezen op kaartspelletjes en bordspellen. En zelf verzonnen kwissen. En dat hebben we heeeeel veel gedaan. Kaarten bedoel ik. Meestal met veel plezier. Ik ga vertellen over de kaartspelletjes die we (vroeger) het meest hebben gespeeld. Als ik WE schrijf dan bedoel ik: mijn ouders, mijn jongere broer en ik. Vier mensen – een tamelijk ideaal aantal voor heel veel kaartvariaties. Als je de spelregels of meer of het spel wilt weten, klik dan op de link cq diverse woorden.

Wippen – Ik denk dat elke streek een eigen woord heeft voor veel varianten van hetzelfde spel. Dit was het eerste spel dat we heel veel hebben gespeeld. Natuurlijk ook omdat het onze primaire rekenvaardigheid op peil hield. Een voorbeeld zie je hierboven. 7 + 3 = 10 of 7 + 2 + 1 = 10. Je kunt ‘wippen’ ook met twee of drie personen spelen. Dat hebben dan ook heel veel gedaan. Het is een fijn spel voor jonge kinderen want je hoeft maar maximaal vier kaarten tegelijk vast te houden.

Kingen – Een heerlijk kaartspel voor vier personen die de meest gangbare regels kennen zoals: volgen en troef. En je moet natuurlijk dertien kaarten in één hand kunnen vasthouden. Dit spel begonnen we dus te spelen als we ietsjes ouder waren. Een jaar of acht of negen. Het fijne van ‘kingen’ is dat het ongeveer een uurtje duurt. Eerst speel je zes spelletjes ‘slechte punten’ (geen slagen, geen harten, geen heren en boeren, geen hartenheer, geen vrouwen, niet de laatste twee slagen) en daarna vier spelletjes ‘goede punten’ (iedereen mag een keer troef bepalen. Heerlijk. We hebben het heel dikwijls gespeeld. Ook als een soort oefenen om later te kunnen ‘wiezen’. Met de (voetbal) vrienden – Werner, Eric, Gie – kingen we bijna altijd één keer als we elkaar zien. Daarna gaan we ‘wiezen’.

Wiezen – Heel soms zei iemand ‘whist’ – de Engelse benaming van dit imens populaire kaartspel. Ik weet niet hoe dikwijls in mijn leven ik hen ‘gewiest’. Ontelbare uren. Thuis, met vrienden, op school tijdens de middag, op vakantie, op kamp. Wiezen en nog eens wiezen. Een paar termen die ik hier niet ga uitleggen maar wel verbonden zijn met het kaartspel uit mijn jeugd zijn: Trul (of troel) en trulla. Pastrul. Ik pas, ik vraag, ik ga mee. Ik ga alleen. Troef. Kopen, bovenkopen. (Troeven, boventroeven.) Abondance. Negen-slag. Abondance troef. Abondance tienslag. Miserie. Miserie op tafel. Picco. Solo slim. Meegaan op de poef. Slepen. Ne frank de juiste, ne frank den overslag. Ik word helemaal enthousiast en weemoedig als ik die termen opschrijf. Heerlijk.

Er zijn heel wat varianten van ‘wiezen’ zoals: kleuren-wies, bomeke-wies, manillen, rikken. En natuurlijk zijn ook het Nederlandse klaverjassen en hartenjagen varianten van dit kaartspel. Rikken was de variant die de familie van Ine speelde – Oost-Brabanders.

In Boechout werden er jaarlijks heel wat ‘Bomeke-Wies prijskampen’ (met een vaste partner) georganiseerd bij verenigingen of in café’s. Ik deed dikwijls mee en heb zeker twee keer gewonnen, herinner ik me (bescheiden).

Mochelen – Er zijn verschillende varianten. Het is een kaartspel dat je in je eentje speelt. Patience is het meer gangbare woord. Ik speelde het maar meestal vond (vind) ik lezen leuker. Wat ik me nog goed herinner zijn mijn grootouders. De Bompa en de Bomma. Hij mochelde aan de keukentafel. Zij zat erbij en keek ernaar – soms met een half oog. Haar benen onder een seuzze (deken) en haar voeten op de open klep van de stoof. En als den Bompa vals speelde riep ze ‘haarzak’ … zoiets als ‘valsspelen’.

Nadat mijn grootmoeder overleed ging den Bompa dagelijks kaarten, meestal met – en bij Madam Mol – zijn kaartvriendin. Ook met zijn kleinkinderen (met ons dus) heeft hij veel gekaart. Mijn andere grootouders (via mijn moeder) kaartten ook: canasta.

Canasta – Op zondag na de mis, het aperitief en het warm eten gingen de volwassenen (mijn grootouders, later alleen mijn oma, mijn ouders en een oom en tante) canasten. Dat was chiquer dan wiezen. Dat was tenminste het vooroordeel. Volgens mij is rummikub afgeleid van dit kaartspel. Ik heb het nooit mogen meespelen. We mochten wel kijken maar moesten onze mond houden. In de praktijk deden wij algauw onze eigen spelletjes of was het tijd om naar de scouts te gaan.

Morgen schrijf ik verder over kaarten. “Een logje mag niet te lang zijn anders haakt de lezer af” aldus sprak Zaratoestra of was het zijn broer?

Ik maak alvast een lijstje: pesten, ezelen, eenentwintigen, poker, scopa, yaniv, toepen. Ik heb een paar keer gekeken naar bridge (en ook wel eens meegespeeld) maar ik kan bridgen niet aan dit lijstje toevoegen wegens gebrek aan ervaring. En ik schrijf ook iets over de ‘boeren, vrouwen en heren’.

In de serie: IETS VAN VROEGER

Positief

Tags

Doping, Familie, Ine, Lance Armstrong, Najaarschallenge, Negatief, Positief, Vechten

Er gaat al een week een ‘najaarschallenge’ rond op WordPress. Ik heb me ook opgegeven maar toen ik de thema’s (onderwerpen) zag ging ik twijfelen. Dit is niet mijn ding. Deze week schrijf je over ‘Positiviteit & Energie’. In een email krijg je veel tips. Ik heb die email diagonaal gelezen. Ik zie links en rechts stukjes verschijnen over dit onderwerp. Prima. Gelukkig geeft iedereen er zijn (haar) eigen draai aan.

Bron: Pixabay

Toch gaan mijn nekharen (figuurlijk) overeind staan bij het woord positiviteit. Dat moet ik nu natuurlijk uitleggen want wat is er nu negatief aan positiviteit? Niets uiteraard maar deze term wordt zo vaak in een verkeerde context gebruikt. Maar laat ik eerst beginnen met de woorden positief en negatief. Sinds de corona-uitbraak zijn het natuurlijk de meest gebruikte woorden. Als een corona-test positief is, is dat negatief nieuws voor de betrokkene(n). Is de test negatief dan … enzovoort. Deze bedenking had ik ook altijd bij doping-testen. Test een atleet of wielrenner positief is dat voor hem of haar een negatief bericht. Niet zo heel erg vind ik want het zijn valsspelers.

Erg grappig waren de talloze reacties op de positieve covid-19-test van Donald T. “Eindelijk een keer positief nieuws over de Amerikaanse president.” En dat in alle mogelijke varianten.

“Wees (blijf) positief!” is een veel gebruikt zinnetje dat je zegt (of schrijft) tegen een bekende die een zeer ernstig medische uitslag heeft gekregen. “Blijf positief!” In de hoop dat dat werkt. Aardig bedoeld maar ook een soort dooddoener. En in dezelfde conversatie krijgt de zieke (patiënt) het advies om er voor ‘te vechten’, dan komt het vast goed. Wat vind ik dat een verschrikkelijk foute uitdrukking. Ik ben (word) emotioneel want uiteraard hebben heel wat vrienden en familie soortgelijke goed bedoelde woorden gesproken tegen Ine toen borstkanker bij haar werd geconstateerd. En zoals de meeste mee-lezers hier weten, is zij eind juni 2005 aan deze k#t-ziekte overleden. Heeft zij niet gevochten? Kom op zeg. Wat een onzin. Het heeft niets met vechten en positief blijven te maken. Ze had pech. Anderen hebben geluk. Niks vechten. (*)

Ook mijn vader (zaliger) kreeg heel vaak te horen: “Frans, positief denken, positief blijven”. Dat komt meestal niet binnen bij iemand die in een diepe depressie vertoeft. Nu lijkt het alsof ik alleen maar negativiteit zou promoten. Natuurlijk niet. Mijn moeder (zaliger) was een kampioen in positief-denken. Dat was haar manier om de ziekte van haar man (mijn vader dus) baas te kunnen. Ze zei het tegen hem maar nog veel meer tegen zichzelf. Zij heeft dat tot het einde van haar leven volgehouden. Positief blijven. Met andere woorden: niet zeuren, niet klagen, pluk de dag al is het met pijntjes en gebreken.

Ik hoop dat deze eigenschap van haar een beetje in mijn genen zit. Ik zie (meestal) het half-volle glas en negeer het half-lege glas. Positief hé.

(*) Een man waar ik een gruwelijke hekel aan heb (had) is Lance Armstrong. De vals-speler !!! Op relatief jonge leeftijd kreeg hij (teelbal) kanker. Hij heeft het overleefd. Fijn voor hem en zijn geliefden. Maar was dat omdat hij een ‘vechter’ was? Nee. Hij had geluk. Toch wordt er bij hem altijd de woorden ‘positief’ en ‘vechten’ gebruikt. Fout, vind ik. En dat hij zich heeft ingezet voor kankeronderzoek door allerlei (geld-inzamel) acties is natuurlijk prijzenswaardig.

Ik kijk nog even achterom (# 4)

Tags

Boeken, Familie, Lezen, Netflix, Rob Heiligers, Schrijven, September, Sport, Terugkijken, Theater, Vrienden, Weblog

Afgelopen maand (september 2020) eindigde in groot mineur. Tristesse alom. Rob is overleden op de laatste dag van september. Vriend, jarenlang onze huisgenoot, man van Rita (al meer dan veertig jaar een goede vriendin en ooit studiegenote op de AVEK), vader van Yoko, opa van Loes. Acteur, fantast, DktrZ met love-pleisters, vogelliefhebber, natuur-verschijnselen-gelover, sportliefhebber, optimist, pyramide-onderzoeker, reiziger. Ik kan dit lijstje blijven aanvullen. Ik schreef al vaker over hem. Graag verwijs ik naar een logje van eerder dit jaar. AUditie. Rob speelde in deze voorstelling ‘de acteur’. Een jeugdtheater-voorstelling over dood-gaan en herdenken. Ik zal vast nog vaker over Rob schrijven want dan blijft deze bijzondere man ‘levend’ in mijn (onze) verhalen.

GEKEKEN

De Ronde van Frankrijk Wij hebben geen Ziggo- of KPN-abonnement maar via DSTV heb ik de Tour toch kunnen volgen. Niet enkel via het geschreven woord of de radio maar ook met beeld. Joepie. Ik heb er afgelopen maand meer over geschreven.

De Avondetappe – Van hetzelfde laken een pak. De dagelijkse nabeschouwing op de Tour. Meestal via BVN.

Snowpiercer – Een Netflix-serie. Niet mijn favoriete genre. Een mix van science-fiction en thriller. In een toekomstige ijstijd reizen de enige overlevenden (zo’n 3000) rond in een lange trein met verschillende leefomstandigheden. Van extra luxe tot straat-arm. Een revolte is aanstaande …

Bloodline – Nog een Netflix-serie. Veel meer mijn genre. Een drama-serie. Een mix van een (goede) soap en thriller. De familie Rayburn (vader, moeder, vier kinderen en kleinkinderen) baten een hotel uit in de Florida Keys (USA). Familiegeheimen uit het verleden blijven niet langer verborgen. We zijn ondertussen begonnen aan het tweede seizoen. Ik vind het een aanrader, maar ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat we nog maar nauwelijks halverwege de drie seizoenen zijn.

Karppi (Deadwind) – Een Finse politieserie in de beste traditie van de Scandinavische thrillers. We zagen twee seizoenen. Goed maar ook niet meer dan dat. Gewoon goed.

Resgate / Redemption – De eerste Mozambikaanse Netflix-film ooit. Een gangster-movie. Niet erg goed maar ik me wel reuze geamuseerd omdat het ook een raad-spelletje werd … ‘Waar is deze scène opgenomen?’ Een feest van herkenning – ook sommige acteurs (m/v) ken ik. En leuk om Mozambikaans Portugees te horen op Netflix.

GELEZEN

Uit het leven van een hond – Sander Kollaard. Het winnende boek – Libris Literatuurprijs 2020. Ik vond het heel mooi. Absoluut een aanrader.

Spervuur – Dick en Felix Francis. Een echte ‘Dick Francis’. Het ik-personage is – zoals altijd – een held tegen wil en dank. Met alle bekende ingrediënten: paarden, een misdaad in het paardenmilieu, een zeer hachelijke situatie voor het hoofdpersonage maar het komt goed, enzovoort.

De rat van Amsterdam – Pieter Waterdrinker. Het is het eerste boek van Pieter Waterdrinker dat ik heb gelezen. Er zullen er meer volgen. Ik ga later een logje schrijven over dit dikke boek. Ik geef het vier-en-een-halve ster.

Jacques Klöters – Deze cabaretier / publicist deelt bijna dagelijks een herinnering aan een oud-collega – op Facebook. Mooie stukjes. De moeite waard om hem toe te voegen als ‘vriend’ op FB.

GEDAAN

Niets bijzonders – zo zou ik deze maand kunnen omschrijven. Of vergeet ik iets? Ik ben weer wat vaker aan het wandelen. De dagelijkse 10.000 stappen haal ik nog niet maar wie weet wat oktober zal brengen.

NOG IETS EXTRA OM TE VERTELLEN

In mijn vorig overzicht schreef ik over onze kippen. Ze hebben alle sla- en koolplantjes opgegeten. Tja – ik moet dus dringend het kippengaas van de ren verhogen. In ruil vind ik wel gemiddeld drie eitjes per dag. Wel elke dag Pasen want ze zoeken steeds een andere leg-plek. En we hebben nog andere dieren in onze tuin (gehad). Dit keer onuitgenodigde gasten. Kikkers. Waar ze vandaan komen mag Joost weten. En ook hij weet het niet. Maar op een avond begon het gekwaak. Bijna onder ons slaapkamerraam. Wat een hels kabaal. Bij daglicht zag ik ze. In en bij het zwembad. Zes stuks. Dikke, vette kikkers. Ik heb ze met plezier de vrijheid gegeven maar dan wel ver weg van onze tuin. Ik hoor ze soms nog brullen, gelukkig in de verte.

GEBLOGD

Terug naar school – Over mijn opa. Ik vond na het schrijven van dit stukje – bij toeval – een foto waar ik samen met hem op sta.

Mijn eerste communie. Ik zit uiterst rechts op schoot bij opa (mei 1963).

Een bizar bericht – Ik geloof dat ik op Facebook kortstondig ben gehackt. En ik ben niet de enige, merk ik tijdens deze september-maand.

Te gek voor woorden – Over de idioot goedkope vliegtickets in vergelijking met te dure treinkaartjes.

Een schrijfdipje of is het iets anders? – Gewoon beginnen schrijven helpt. Meestal dan toch.

Saai of niet saai, dat is de vraag – Over de Ronde van Frankrijk. En toen werd het toch nog … een historische ontknoping.

Mijn sportcarrière (1) – Over onder andere gymnastiek op de lagere school. Bijna zeshonderd keer werd dit bericht bekeken. Dat is hoogst uitzonderlijk. Ik geloof zelfs goed voor een derde plaats aller tijden.

Mijn sportcarrière (2) – Dank voor alle complimenten in de reacties voor mijn sportieve verleden.

Het geheim van de de smid – Ik schrijf over het (niet) nalezen van mijn blog-stukjes. Veel collega-bloggers reageren en schrijven dat ze veel herkennen. Trienette en Groengenot laten in hun reactie blijken dat ze de opzettelijke ‘tweemaal DE’ in de titel hebben opgemerkt. Jullie ook of las je er overheen?

Iets van vroeger (#2) – ‘Electro’ weer voor even uit de nostalgische vergetelheid gehaald.

In de serie: IK KIJK NOG EVEN ACHTEROM

Iets van vroeger (#2)

Tags

60'er jaren, Electro, Familie, Gameboy, Gezelschapspel, Leerzaam, Playstation, Sinterklaas, Vroeger

Wat deden we vroeger? Wat speelden we vroeger? Ik heb het dan over binnen spelen want de meeste tijd speelden we buiten. Toen ik een jaar of negen (misschien tien) was kreeg ik van Sinterklaas (een) ‘Electro’. Wie kent het nog?

Electro – Als het lampje brandt is het antwoord goed!

Als het lampje brandt is het antwoord goed! Ik heb het eindeloos gespeeld.

Je zou Electro de Gameboy of de Playstation van de vroege jaren zestig kunnen noemen. In mijn kinderogen was het bijna magisch. Het puntje van het groene draadje zet je in het kleine gaatje onder de tekening van de ‘papegaai’ en het gele draadje onder het woord ‘papegaai’ en … wonder boven wonder … ging het lichtje branden. Het juiste antwoord. De juiste verbinding.

In een doos zaten een stuk of zes verschillende ‘kleur-kaarten’ cq vragen. Op de achterzijde waren er ook onderwerpen maar dan in zwart-wit. Ik heb het honderden keren gespeeld met alle verschillende onderwerpen. Dieren, (hoofd)steden, gebouwen, verkeersborden, bomen en bloemen, vervoermiddelen, insecten, beroemde personen enzovoort. We kregen één of tweemaal een uitbreidingsset met nieuwe plaatjes cq vragen. Reptielen, hersengymnastiek, motoronderdelen, bijbelse geschiedenis, muziekinstrumenten, aardrijkskunde, sport en spel.

Electro – uren speelplezier en je leerde ook nog wat (ahum)

Onze Sinterklaas wist blijkbaar dat er aan onze algemene kennis moest gewerkt worden. Wat hij misschien niet wist is dat ik er na een tijdje achterkwam dat het lampje niet ging branden dank zij tweemaal ‘papegaai’ maar dat de verbinding met het eerste vakje links altijd gecombineerd was met het tweede vakje (eerste rij) bij de antwoorden. Ik kon bij wijze van spreken altijd juist antwoorden omdat ik alle combinaties kende. Hahaha. En weet je wanneer het lampje ook ging branden? Als je het gele en groene draadje (knopje) tegen elkaar hield.

Dit spel was meer een individueel (gezelschap)spel. Toch speelde ik het ook met mijn broer(tje), samen dus. Je mocht dan zolang doorgaan tot je een fout maakte. Daarna was de ander aan de beurt.

In de serie: VROEGER

Mijn sportcarrière (1)

Tags

Atletiek, Boechout, Buurjongens, Eksel, Familie, Gymnastiek, Jeugd, Marc Smet, Paul Thys, Pius X, Sfinks, Sgola, Sint-Gabriël, Sport, Tienkamp, Turnen, Wommelgem

Overdrijven is ook een vak. Dat bewijst de titel van dit stukje. Ik hou van sport maar de eerlijkheid gebied om te zeggen dat ik hou van sport kijken en over sport lezen. Natuurlijk heb ik een paar maal actief sport beoefend maar het zal hooguit een kort hoofdstuk worden in mijn niet bestaande memoires. Mogelijk enkel een voetnoot.

Zoals elk kind en jongere die naar school gaat krijg je lichamelijke opvoeding. Ik dus ook. Turnen of gymnastiek. Verschillende woorden voor hetzelfde. Ik vond als kind de turnles op school een uurtje om te overleven en om te proberen niet te hard op te vallen. Laat ik zeggen dat ik meestal een 6 scoorde. Op mijn rapport kreeg ik meestal een 7. Ik deed mee maar blonk nergens in uit. Ik beheerste de basisoefeningen maar aan het sportraam hangen en dan je benen horizontaal heffen. Zucht. Buikspieroefeningen. Ja, ik deed het tienmaal als dat moest maar dat is dan ook alles wat er over te zeggen is. Ik was van gemiddelde lengte dus ik stond altijd halverwege de lange rij (jongens) om over de bok of de plint te springen. Het ging, soms met een beetje hulp van de meester.

Koen in het tweede leerjaar bij meester Marcel Jansen (*)

De zwemles in het Astridbad in de Nerviërstraat in Antwerpen was van hetzelfde laken een pak. Ik deed alles – zonder protest – mee maar was geen hoogvlieger cq hard-zwemmer. Ik herinner me vooral de enorme chloorgeur en de galmende gangen. En de naar pis stinkende kleedhokjes. Later heb ik op vrijwillige basis mijn reddings-brevet gehaald. Ik heb zelfs een keer meegedaan aan provinciale schoolkampioenschappen zwemmen provincie Antwerpen. Een verhaal voor een andere keer.

Op de middelbare school begonnen de gymnastieklessen dikwijls met lopen. Rennen dus. Geen wedstrijd – toch niet officieel – maar het hardlopen volhouden zonder te wandelen. Op Sint-Gabriël was dat een rondje op de piste van Sgola, daarna een rondje door het park – langs de sfinksbeelden – langs het latere Sfinks-café – terug naar de piste en nog een extra laatste rondje. Ik schat de totale afstand op 1000 tot 1200 meter. Ik eindigde steeds in de tweede groep van de middenmoot.

Later op Pius X (op ’t Kiel in Antwerpen) maakten we kennis met meerdere sporten. Handbal, basketbal, volleybal, badminton, zaalvoetbal en mijn favoriet: honkbal of de softbal-variant. Veel leuker dan het saaie turnen. Onze gymleraar gaf ons ook yoga – zeer vooruitstrevend voor de zeventiger jaren. Ik vond het een verademing.

Als kind (en tiener) heb ik op twee sportclubs (verenigingen) gezeten. Op atletiek en op turnen. Dat laatste zal je vast verbazen gelet op wat ik hierboven schreef. Ik snap het met terugwerkende kracht ook nauwelijks. We mochten van mijn vader (ouders) niet op voetbal want dat is een ploegsport. Omdat we een chalet in Eksel (Vlaams Limburg) hadden waren we de meeste weekends daar te vinden. De redenering van mijn vader was: als je je engageert voor een teamsport dan moet je er ook zijn op de wedstrijddagen. En dat kon ik dus niet garanderen. Vandaar GEEN voetbal, WEL atletiek. Deze sport is veel individueler. De beperkte club-meetings werden ruim van te voren ingepland. Dat kon wel. Ik specialiseerde me – dat is wel een erg groot woord – in de korte loopnummers. 100, 200 en 400 meter. 60 of 100 meter horden en verspringen. Op clubkampioenschappen heb ik tweemaal de hele tienkamp meegedaan. 100 meter lopen, verspringen, kogelstoten, hoogspringen, 400 meter lopen, 110 meter horden, discuswerpen, polsstokhoogspringen, speerwerpen en de 1500 meter. Alleen met polsstokspringen haalde ik beide keren 0 punten. Ik eindigde steevast bij de laatste vijf. Eigenlijk was het een tweekamp met mijn beste vriend en buurjongen Marc. Dat was een wedstrijd in een wedstrijd – die hij meestal nipt won. Zijn broer Pierre haalde afwisselend goud, zilver of brons dankzij hoge scores bij hoogspringen. In onze atletiekclub (SGOLA) hadden we twee olympische atleten. Paul Thys en Marc Smet. Onze ‘helden’ waren ook deels onze trainers.

Nog even over mijn turnavontuur. Er woonden altijd een aantal jongens bij ons in huis. Een tijdje was dat Rudy uit Wommelgem. Zijn vader was reder en vaak van huis. Zijn zoon woonde in de week bij ons en ging in het weekend naar huis. Op dinsdagavond ging hij nog steeds op de fiets vanuit Boechout naar zijn turnkring in Wommelgem. Op ’t Laar – in de buurt van Fort 2. Algauw vonden de vaders dat ik hem moest vergezellen. Dat deed ik. Vooral het fietsen naar – en het terugfietsen naar huis vond ik fijn. We maakten er op de Borsbeeksesteenweg fietswedstrijdjes van. Daarmee haalde ik een behoorlijk resultaat. In de turnzaal was ik van dezelfde middelmaat die ik eerder beschreef.

In een volgend stukje vertel ik meer over mijn sportief leven. Hahaha.

(*) Bij de foto. Waarom deze foto? Ik ging in mijn fotoboeken op zoek naar een sportende Koen. Niet te vinden als ik alle vakantie-kiekjes niet als sportief beschouw. Op bovenstaande foto zit ik op de eerste rij – de tweede van links. In mijn (ons) turnuniform. Een wit shirt met het Sint-Gabriël-logo (schildje) op de borst en een blauwe short. Zo liepen we ook mee in de jaarlijkse processie in het dorp. Uiteraard met witte sokjes en witte turnpantoffels (turnsloefen). Mijn vriend Marc G staat op de tweede rij in het midden. Een andere goede vriend en buurjongen (Dirk v T) zit ook op de eerste rij – de vierde van rechts.

Toevallig meelezende mensen uit Boechout … wie herken je nog meer?

Een schrijfdipje of is het iets anders?

Tags

Auto, Bloggen, Blogs, Dip, Familie, Skype, Tuin

Ik schrijf weinig. Ik denk veel en ik lees veel. En natuurlijk is daar ook de Ronde van Frankrijk. En de na-praat programma’s. Schrijf ik té weinig? Daar kan alleen ikzelf antwoord op geven. Regelmatig schiet er mij iets te binnen wat mogelijk een stukje op kan leveren. Maar een half uurtje later ben ik alweer vergeten wat dat ook alweer was. Ik klik mijn WordPress open en staar wat naar mijn scherm. Ik volg best veel blogs van anderen. Bijlezen vraagt best veel tijd. Ik weet dat het fijn is om reacties te krijgen dus ik reageer ook met enige regelmaat bij anderen en ik regeer zelf ook weer op de reacties hier. Het moet geen dagtaak worden maar ik betrap me er wel op dat er alweer een uur (of meer) voorbij is met alleen maar lezen en reageren.

Een schrijf-dip

Ik ga eens met de instelling ‘opgeruimd staat netjes’ door de blogs die ik nu volg. Misschien tijd om er voorlopig een paar te schrappen. Ik heb een paar stukjes als concept klaar staan. Maar ik twijfel nog een beetje of ze geschikt zijn voor publicatie. Ik doe niet aan ‘slotjes’ op mijn stukjes … vandaar. Ik ben ook niet iemand die ver vooruit werkt. Nee, eerder van ‘the last moment’. Dus nauwelijks iets op voorraad.

Is er dan veel veranderd in mijn dagelijks doen en laten? Nee. Eerder het omgekeerde is aan de hand. De dagen, weken en maanden lijken op elkaar. Weinig prikkels, weinig actie buiten de poort. Dus niet zoveel nieuws om over te bloggen. Dat we al maanden geen huishoudelijke hulp meer hebben is misschien een nieuwtje. Dat er vorige week een dame drie dagen op proef is geweest doorbrak dat patroon. Maar zij kreeg algauw het etiket ‘onvoldoende’ van mijn lief. En dat is dan weer geen nieuws want het is niet gauw goed voor mijn ‘Senhora’.

Ook op Facebook heb ik al twee weken geen GHIDFN-foto met gedicht gepubliceerd. Tiens … een dipje dus. En er liggen nog twee schrijfopdrachten te wachten. Een column en een synopsis. Daar werk ik wel aan maar ik ben niet tevreden met wat er op papier verschijnt. Dan ga ik maar weer iets anders doen. Iets met de kippen, ze ontsnappen teveel. Scharrelen en schijten op de verandavloer en ze eten alle koolplantjes op in de moestuin. Nog zoiets … de tuin en … o ja … ik ben nu ook verantwoordelijk voor de was. Wasmiddelen kopen. Wassen. Ja, we hebben sinds kort een wasmachine. Was ophangen. Was opvouwen en daarna alles verdelen tussen ‘wel-strijken’  of ‘niet-strijken’.

En heb ik al verteld dat er steeds wel iets kapot gaat? Vorig weekend voor de tweede keer in twee weken drie dagen geen internet. En dat is gruwelijk onhandig want het lesgeven is nog steeds online-lesgeven.

Vaak gaan tegenslagen in golfbewegingen. Gisteren was weer zo’n dag. Eerst kunnen we sleutels niet vinden. Nog niets aan de hand. Dan wil de RAV4 niet starten. Raar. Vorige week was het de Nissan met een platte accu. Startkabels brengen gelukkig uitkomst. Maar dan wil een raampje niet sluiten – dat heeft natuurlijk ook met die accu te maken – en in een moderne auto zit geen draaikrukje meer. Grrr. Geen stroom betekent dan ook altijd een open raam. Zo kun je geen boodschappen doen. Lopen dan maar en de grote boodschappen even uitstellen. Zondagmiddag rijden we even naar Isabels moeder. Een uurtje later zijn we terug en de grote poort staat wagenwijd open. Hoe kan dat? We begrijpen het niet. Gelukkig zijn de kippen niet aan de wandel gegaan.

Vervolgens heeft de poort ‘kuren’. Open – dicht – open – dicht. Isabel opent de poort en rijdt achteruit maar voor ze er erg in heeft sluit dat kreng weer. BANG – KLENG. Botsing, lichte schade aan de achterzijde. Mijn gevloek citeer ik maar niet. De poort wil niet op de juiste manier sluiten en gaat steeds open en dicht. Ook hier dus een elektrisch of electronisch probleem. Dus ook vandaag kan ik niet doen wat ik in gedachten had. Alweer Grrrr.

Tiens … dus toch wel iets geschreven …  Ja, dat dan weer wel. Kijken hoe het verder gaat deze week. O ja, ik had natuurlijk ook kunnen schrijven over de achtste verjaardag van Ender – mijn kleinzoon. Maar dat zou dan een verhaal uit tweede hand zijn. We zien elkaar enkel in filmpjes en soms op Skype. Gefeliciteerd grote man. Hoe was het in de Beekse Bergen? Volgend jaar weer dieren spotten in Afrika? Dat zou fijn zijn.

Te gek voor woorden

Tags

Btw, CO2, Familie, Schiphol, Spoor, Stuntprijzen, Tickets, Transavia, Trein, Valencia, Vliegen, Vliegtuig

Een paar dagen geleden vond ik onderstaand aanbod in mijn mailbox. Van Transavia.

Aanbod van Transavia (eind augustus 2020)

De laatste weken (maanden) verschijnen er best veel artikelen over het idioot grote prijsverschil tussen de trein en het vliegtuig. En waarschijnlijk kan het nog goedkoper dan op bovenstaande reclame. Vliegen naar Barcelona voor 5 euro als bekendste voorbeeld – het kan.

‘Te gek voor woorden’ of ‘Van de pot gerukt’ (knipoog naar Thomas P) … het zijn zomaar twee uitdrukkingen om aan te geven dat het prijsverschil belachelijk is. Toen eind maart, begin april het vliegverkeer bijna helemaal tot stilstand kwam hoorde je hier en daar een zucht van opluchting. En van reflectie. Moeten we – met z’n allen – niet kritischer zijn? Driemaal per jaar met het vliegtuig op vakantie? Klimaat. Milieu. CO2-uitstoot. Enzovoort. Oostenrijk voerde een minimumprijs in voor vliegtickets.

Waarom is de trein zoveel duurder of het vliegtuig goedkoper? Op de wat langere afstanden gaat het vliegtuig vijf keer sneller dan de trein. Mijn simpele logica zegt dan dat je dus MEER moet betalen als dank voor de tijdwinst. Niet dus. Door de tijdwinst kan zo’n vliegtuig twee of driemaal – met hetzelfde personeel – dezelfde reis uitvoeren. Dus lagere loonkosten en meer reizigers.

Dat vliegmaatschappijen (en dus passagiers) geen BTW betalen is alom bekend. Ook betalen ze geen accijns op brandstof. Dat is al zo sinds 1944. Om de wereldvrede te bevorderen dachten ze toen. Sic. De infrastructuur voor vliegtuigen / vliegreizen is relatief goedkoop. Vliegveld. Start- en landingsbaan. De lucht is ‘gratis’. Vergelijk dat met stations en aanleg en onderhoud van spoorwegen (de rails). Heel veel duurder. Elk land heeft een eigen veiligheidssysteem op het spoor dus internationale treinen moeten meerdere systemen aanschaffen.

Gemiddeld kost een treinkaartje (retour) vanuit Nederland naar Barcelona 380 euro. Dat wordt natuurlijk ook veroorzaakt door heel veel verschillende treinorganisaties. In het geval van Nederland – Barcelona zijn het er 4. Nederland, België, Frankrijk en Spanje. Er is nauwelijks gezamenlijk (prijs)beleid. De NS (of NMBS) kan dus niet stunten met goedkope internationale tickets.

Concurrentie drukt de prijzen enorm. Op het spoor is nauwelijks concurrentie.

En het milieu dan? Dat is niet terug te vinden in het vliegticket. Kijk eens naar onderstaande vergelijkingstabel.

CO2-uitstoot Trein / Auto / Vliegtuig

Wat bedoel ik met dit stukje? Eerlijk gezegd weet ik dat zelf niet zo goed. Moet de overheid (Europa – Brussel) ingrijpen of regels stellen? Ja, misschien wel.  Waarom niet?

De keuze tussen trein of vliegtuig  … het gaat dus ook over mijn eigen portemonnee natuurlijk. Wat doe ik? Ik woon in Leeuwarden en wil op bezoek bij mijn zus die in de buurt van Valencia (Spanje) woont. Ga ik met de trein of met het vliegtuig? Met het Transavia-voorstel betaal ik 45 euro x 2 voor het vliegtuig. Met de trein naar Schiphol en terug kost me € 32,40. Dus uit en thuis voor ca 125 euro. Ik ga online op zoek naar de ticketprijs voor de trein. Na een half uur zoeken geef ik het op. Ik zie wel dat de treinreis – 5 keer overstappen – een dag en 3,5 uur duurt. Vertrek in Leeuwarden om 5.07. Aankomst in Valencia om 8.22 de volgende dag. Ik schat dat het me een kleine € 500 zal kosten. Dus nogmaals: wat doe ik? Niets. Ik blijf zitten waar ik zit. Ik vlieg niet omdat ik de milieubelasting te hoog vind. Ik ga niet met de trein omdat ik dat té duur vind. Ook de auto is geen optie want die ging in 2017 de deur uit. Gelukkig kunnen we Skypen met elkaar.

Vlieg ik dan niet meer? Ja, nog wel maar aanzienlijk minder dan vroeger. Nederland – Mozambique (en retour) met de trein … wow – dat moet gaaf zijn maar is jammer genoeg geen optie. Dus vlieg ik heel wat minder op-en-neer dan vroeger. Snik. Ook een keuze – of ik zie Isabel (mijn vrouw) lange tijd niet of ik zie mijn kinderen en kleinkinderen lange tijd niet in levende lijve. Minder vliegen … ja, deels met dank aan corona en de gesloten grenzen.

En jullie? Vliegen jullie (nog) in Europa? Ik vind het stilaan een gewetensvraag worden …

… en zoals je net kon lezen heb ik de enorme overheidssteun aan oa KLM hier buiten beschouwing gelaten. In vergelijking met de veel mindere steun aan kunst en cultuur. En de vergelijking tussen een vliegtuig vol passagiers en een theaterzaal met toeschouwers … het wordt bijna afgezaagde koek. Maar nog steeds pijnlijk en moeilijk uit te leggen.

Bron: oa De Standaard en Welingerichte Kringen

Terug naar school

Tags

Begrafenis, Bernard De Pooter, Davidsfonds, Familie, Felix Eyskens, Onderwijzer, Opa, Overlijden, Schilder, Sint-Amands, Sint-Bavo

1 september. De traditionele dag dat kinderen weer naar school gaan in België. De zomervakantie begint elk jaar op 1 juli en op 1 september beginnen de scholen weer. Dat was zo toen ik naar school ging en gaat vandaag nog steeds zo. In België doen ze niet aan vakantiespreiding. Familievakanties worden ofwel rond 21 juli (nationale feestdag) of rondom 15 augustus (Onze Lieve Vrouw Hemelvaart) georganiseerd – meestal afhankelijk wanneer ouders vakantie hebben. Mijn ouders werkten in het onderwijs. 1 september was dus ook de dag dat zij weer volle bak aan de slag gingen.

Ik ga nu nog een generatie verder terug. Ook mijn grootvader – de vader van mijn moeder – was onderwijzer. Gerard Karel De Smedt. Hij was schoolhoofd (hoofdonderwijzer) van de gemeentelijke jongensschool in Sint-Amands aan de Schelde. Hij noemde zichzelf het liefst onderwijzer-kunstenaar. Zijn oudste broer (Nonkel Mon) was heel wat jaren burgemeester van Sint-Amands en een andere broer (Nonkel Pater) was ruim dertig jaar missionaris (Scheutist) in Chinees Mongolië.

Mijn opa stichtte het Davidsfonds in zijn geboortedorp en samen met zijn broer startten ze het kunstgilde ‘Het Vierkant’ in Puurs. Een groep schilders die les kregen van mensen als Felix Eyskens (Vlaams impressionist) en Bernard De Pooter. Hij sprak met grote waardering over hen.

Scheldezicht – © Gerard Desmedt

Hooitijd – © Gerard De Smedt

Landschap in Klein-Brabant – © Gerard Desmedt

Drie schilderijtjes van mijn opa met de originele (gipsen) lijsten. Hij heeft nooit kunnen vermoeden dat zijn werk ooit aan een Mozambikaanse muur zou hangen.

Mijn moeder, mijn oma, mijn tante Lief en mijn opa (1939)

Ik heb niet heel veel eigen herinneringen aan hem want hij overleed op 1 september 1964 in Boechout. Vandaag dus zesenvijftig jaar geleden. Ik was bijna acht jaar. Ik herinner me opa het best in zijn garage-atelier. Zittend op een krukje, gehuld in een stofjas, bril op zijn neus, schilderspalet in zijn linkerhand en een penseel in de aanslag. Hij sprak zacht en was zachtmoedig. Als ik bij hen mocht mee-eten kreeg ik een glaasje tafelbier. En ik herinner me dat hij zijn boterhammen altijd in de koffie sopte voordat hij ze opat. Ik herinner me het zachte geslurp en de geur. Waarschijnlijk had hij zijn gebit niet in maar dat besefte ik niet als kind. Wij woonden in dezelfde straat – schuin tegenover hen.

Ook herinner ik me die dagen van begin september 1964. Mijn grootouders woonden toen nog niet heel lang in Boechout. Zij verhuisden enkele jaren eerder vanuit Sint-Amands naar dezelfde straat in Boechout waar hun oudste dochter (mijn moeder) had gebouwd. Voor het eerst kwam ik in aanraking met de dood. Tegelijkertijd werd ik er ver weg van gehouden. Ik herinner me heel goed dat het huis van opa en oma helemaal was bekleed met zwarte doeken. Een soort donkere grot. Spannend en griezelig tegelijkertijd. Ik heb opa niet opgebaard gezien daar vonden ze mij te jong voor. En tijdens de begrafenis moest ik bij oma blijven. Waarom weet ik niet. Ik had mijn eerste communie anderhalf jaar eerder al gedaan. Mocht een weduwe niet mee naar de mis en het kerkhof? Ik kan het hen niet meer vragen. Ik herinner me wel dat de (zwarte) begrafenisstoet vertrok in de Welvaartstraat richting parochiekerk Sint-Bavo.

Drie jaar later toen de Bomma – de moeder van mijn vader – overleed, was ik wel overal bij betrokken, inclusief het groeten van mijn opgebaarde grootmoeder tot het meelopen in de begrafenisstoet.

Je zult het wel begrijpen … 1 september had bij ons thuis altijd een klein zwart randje ondanks de opwinding van de eerste schooldag.

De zestiende niet-verjaardag

Tags

28 augustus, A58, At Seventeen, Bergen op Zoom, Between the Lines, Buren, Carré, Eva Crutzen, Familie, Friesland, Ine, Janis Ian, Kampvuur, Koor, Mas Donzelenche, Niet-verjaardag, Verjaardag, Zingen, Zomerpromenade

Ik ben geen datum-fetisjist maar sommige dagen hebben wel een sterretje ergens in dat geheugen van mij. En 28 augustus is zo’n dag. Als ik mijn logjes van de afgelopen tijd teruglees dan valt het mezelf ook op dat ik vaak een herinnering aan Ine deel. Dat is wat vaker schrijf over vroeger en wat minder over nu. Heeft dat te maken met de corona-tijd waarin we leven? Vast wel een beetje. Ik wil niet voortdurend schrijven over het aan huis gebonden zijn door de maatregelen (adviezen) van de overheid. Dus ga ik eerder iets schrijven over vroeger. Een herinnering delen.

De eerste tien jaar na het overlijden van de moeder van mijn kinderen organiseerde ik jaarlijks een ‘Niet-verjaardag-samen-zijn’ in onze tuin in Bergen op Zoom. Een mooi bijpraat-moment na de vakantie met buren, vrienden en familie. Erg fijn. Ik eindig al mijn condoleance-berichten steevast met de volgende tekst: “Blijf over hem / haar vertellen dan blijft hij / zij levend in onze verhalen.” Ik houd mezelf aan mijn eigen advies. Mogelijk tot irritatie van volgers die haar nooit hebben gekend en denken … nu is het wel genoeg Koen. Nu weten we het wel.

Vorige week zette ik de computer aan en klikte mijn Twitter-account open. En daar verscheen Ine in de gedaante van Eva Crutzen (*) met ‘At Seventeen’.

En nu moet ik natuurlijk uitleggen waarom dit liedje me zo emotioneel maakt. Iemand zei ooit dat Ine wel duizend liedjes uit haar hoofd kende. Remember de lange avonden en nachten bij een kampvuurtje op Donzelenche. Dat van die 1000 liedjes zit waarschijnlijk niet ver van de waarheid. Zingen, zingen en nog eens zingen. Niet onder de douche maar wel op alle ander mogelijke plaatsen. In een koor (A58 en het familiekoor), met vrienden, met Maatwerk, Theater op Maat, met collega’s. Er was geen feestje of Ine zong wel een liedje. Het origineel of met een nieuwe tekst. De liefde voor het zingen was genetisch (familiaal) bepaald. Haar moeder, haar broers. Allemaal talentvolle (amateur) zangers.

Toen ik Ine net leerde kennen, draaiden we in Boelenslaan (Fryslān) – waar we toen woonden – lp’s en soms cassettebandjes. Dr. John The Night Tripper, The Police, Doe Maar, Dr. Hook, Ramses Shaffy, The Nylons, Astrud Gilberto, Janis Ian, Queen, Paul Simon, Diana Ross, Randy Crawford, Abba en zo kan ik nog wel even doorgaan. Zij kenden de meeste liedjes uit haar hoofd en zong heel vaak mee.

Al gauw werd het album ‘Between the Lines’ van Janis Ian haar / ons lievelingsalbum wat meezingen of zelf zingen betreft. ‘At seventeen’, ‘In the winter’, When the party is over’. En later natuurlijk ook ‘Jesse’, ‘Fligh too high’ en ‘On the other side of the sun’.

Als we met z’n tweeën onderweg waren met de auto kwam er altijd een moment dat Ine begon te zingen. Best vaak op mijn verzoek. En dan begon ze steevast met ‘In the winter’ (Janis Ian), even later gevolgd door ‘At seventeen’. Ergens halverwege de 80’er jaren zijn we vanuit Friesland een avondje naar Carré (in Amsterdam) gereden voor een concert van … je kunt het al raden: Janis Ian. Een dierbare herinnering. Laat ik deze herinnering aan Ine maar eindigen met een You Tube filmpje van Janis Ian zelf en wat is denk je dan van: ‘On the Other Side of the Sun’? Best wel toepasselijk vind ik.

(*) Via google zocht ik nog even verder naar Eva Crutzen. Frappant is het dan om te zien dat deze cabaretière uit Maastricht komt. De stad waar Ine tot haar veertiende heeft gewoond. Nee … niet haar zeventiende … dat dan weer niet.