Een dagje Krugerpark (2)

Tags

Crocodile River, Familie, Giraf, Krugerpark, Malelane, Mozambique, Nijlpaard, Olifant, Wrattenzwijn, Zebra, Zuid Afrika

Laat ik beginnen met een tweede foto van drie ‘bontkwagga’s’ … zebra’s. Daar eindigde ik gisteren mee. Vandaar …

Allemaal hebben ze een unieke streepjes-code

We zagen buffels en nijlpaarden. Niet vlakbij dus mijn foto’s zijn geen goede weergave van wat we door de verrekijker wel mooi konden zien. Het laatste nijlpaard dat we zondag zagen stond op de bodem van de Krokodillen-rivier vlakbij Malelane Gate. Zie foto hieronder. Heel bijzonder. Crocodile River … ja … zo heet die rivier echt! Deze rivier vormt de zuidgrens van het Krugerpark.

Nijlpaard (Seekoei) in de Crocodile River

Een lievelingswoord in onze familie is ‘kameelpaard’. Het lievelingsdier van mijn kleinzoon Ender. De meeste mensen noemen het kameelperd niet met zijn Afrikaanse naam maar zeggen: giraf. Wat zijn ze mooi en elegant. En als je ze ziet lopen begrijp je wel waarom de vergelijking met een kameel wordt gemaakt.

Giraf aan de wandel

De eerste giraffen die we zagen staken de weg over – net te snel om foto’s te maken. Ze bleven wel blaadjes eten maar stonden grotendeels verscholen tussen de grote struiken.

Twee giraffen

Is het enkelvoud van ‘giraffen’ – een ‘giraf’ of een ‘giraffe’? Ik moet het eens opzoeken, ik weet het niet zeker. Natuurlijk heeft Bompa een filmpje gemaakt en per ommegaande naar Nederland gestuurd. Met dank aan WhatsApp.

“Dag giraf” zei Dikkertje Dap. “Weet je wat ik heb gekregen? Rode laarsjes voor de regen …”

Onze wekker liep om 4.40 af dus net iets vroeger dan op een doordeweekse dag. Waarom ik dit vermeld? Op een wat saaier stukje – de zon is al flink van de partij – de auto schudt zachtjes van links naar rechts. Naast mij zie ik dat Isabel in slaap is gesukkeld. Een blik in mijn spiegel … ook mijn andere reisgenoten zijn in dromenland. Hahaha … Koen gaat op excursie en de meisjes … maar gelukkig spot ik kort daarna de eerste olifant van de dag. En op slag zijn ze helemaal wakker.

Een grote familie olifanten neemt een zondags bad.

Bij dezelfde rivier zien we twee nijlpaarden op de andere oever. Meestal zie je ze in het water. En ook op de andere oever tellen we een stuk of vijf buffels. We rijden verder.

Het blijft een indrukwekkend dier

Het is onbegrijpelijk dat er nog steeds lui zijn die er lol in hebben om olifanten en neushoorns dood te schieten. Zelfs giraffen. Overal wordt gewaarschuwd voor stropers. Maputo is een belangrijke doorvoerhaven van hoorns en slagtanden. Onlangs bij het vertrek van JJ werd zijn bagage besnuffeld door getrainde honden. Niet op zoek naar drugs maar op zoek naar dierlijke materialen.

Eten en drinken bij een meertje

Het hoogtepunt van de dag. De olifant die je op bovenstaande foto ziet bezorgde ons fantastische tien minuten. Met zijn slurf plukt hij eerst een flinke bos sappig gras. Hij schudt de overtollige aarde er af en dan verdwijnt alles in z’n bekkie. Dat herhaalt zich een keer of vijf. Dan is het tijd om alles door te spoelen. Water wordt opgezogen via de slurf en gedeponeerd in zijn mond. Zeg je dat van een olifant: ‘mond’? Ik denk het niet maar ‘bek’ klinkt wat oneerbiedig.

Ik eindig wat minder spectaculair. Met drie zwijntjes. Niet de biggetjes van het sprookje met de wolf. Maar met drie wrattenzwijnen. Warthog of Javalin in het Portugees.

Vlakvark is een vegetariër.

Maar bij mij komt toch als eerste het woord ‘Pumba’ op. En iedereen die de ‘Leeuwenkoning’ (The Lion King) heeft gezien weet natuurlijk wie Pumba is. Als ze onraad bespeuren gaat het staartje als een antenne omhoog. De kleintjes verzamelen zich rond mama en ze vertrekken. Is het gevaar geweken dan zakt mama weer door de knieën om gras of wortels te eten.

Het echte einde is voorbehouden aan mijn Mozambikaanse familie. Het was een mooie dag dames. Wordt vervolgd zou ik zeggen …

Aldovanda – Dona Isabel – Belinha

Mocht je nu denken … dat wil ik ook wel eens zien. Wees welkom. Ik geef je graag advies. Neem gerust contact op. Een reis naar Mozambique of Zuid Afrika hoef je echt niet met een grote reisorganisatie te doen. Ik help je graag op weg. We hebben vaker gasten op bezoek, logeerplek zat en ik ben graag je gids …

Alle foto’s heb ik zelf gemaakt op 12 mei 2019. Ik ga weer eens in mijn foto-mappen snuffelen en maak mogelijk nog een derde plogje over het Krugerpark met foto’s van eerdere bezoeken.

 

Advertenties

Een dagje Krugerpark (1)

Tags

Afrika, Auto, Crocodile Bridge, Familie, Gnoe, Impala, Isabel, Komatipoort, Krugerpark, Lower Sabie, Malelane, Moederdag, Neushoornvogel, The Big Five, Vogels, Waterbok, Zebra, Zuid Afrika

Wij wonen op precies 100 km van de dichtstbijzijnde ingang van het wereldberoemde Krugerpark. Crocodile Bridge Gate. Tot gisteren was Isabel er nog nooit geweest. “Dat is iets voor witte mensen” of woorden van gelijke strekking was steeds haar commentaar. Ook haar zus en moeder hebben nog nooit een wildpark bezocht. ‘Toerist zijn’ is hen niet vreemd – Spanje, Portugal, Zwitserland, Italië, Nederland, België, Frankrijk enzovoort – maar toch niet vlakbij huis … ben je gek?!? Mijn schoonvader is nog in Portugal dus dit was een mooie gelegenheid om zo’n bezoek te regelen. Nou ja … regelen – dat is een veel te groot woord. Je rijdt ernaar toe, je betaalt een dagkaart – Mozambikanen krijgen een flinke korting – en je zoekt je eigen weg. Wij rijden om 7.12u het park in. Rond half vijf rijden we via Malelane Gate weer naar buiten en naar huis. Moederdag 2019. Of moet ik zeggen ‘Schoonmoeder-dag’?

Minha sogra – Dona Isabel – mijn schoonmoeder

In Mozambique en Portugal vieren ze dat trouwens op de eerste zondag van mei. In Zuid Afrika en de meeste Europese landen vieren ze dat op de tweede zondag van mei. Wij gisteren. Laat ik er maar een meer-daags plogje van maken. Een kleine selectie van de vele foto’s. Met een heel gewone camera en met het mobieltje van mijn Isabel. Ja, ze is naar haar moeder vernoemd. In familiekring zegt iedereen Belinha (kleine Isabel) tegen mijn lieftallige echtgenote. Ik was eerder met haar in andere wildparken in Zuid Afrika en Eswatini (Swaziland).

Minha esposa – Belinha

Goed .. foto’s van het Krugerpark moeten natuurlijk dieren-foto’s zijn. Daar gaan we.

Gnoe – Wildebeest en Geelbekreigertjes

We hebben aardig wat vogels gezien. Mijn beperkte foto-apparatuur schiet tekort om dat mooi in beeld te brengen. We zagen naast de veel voorkomende soorten ook een zwartborstslangenarend, een prachtige ijsvogel, een secretaris-vogel, een uiltje, veel maraboe’s, een zwarte ooievaar en verschillende soorten neushoornvogels.

Neushoornvogel – ‘Zazoe’ in The Lion King

Zuidelijke hoornraaf (Bromvoël – in het Afrikaans)

En natuurlijk gingen ook mijn Mozambikaanse meisjes op zoek naar ‘The Big Five’. Dat is niet gelukt. Ik zag ze wel alle vijf maar nooit tijdens één bezoek. Gisteren konden zij de buffel en de olifant op hun lijstje aankruisen. Luipaard, leeuw en neushoorn zal voor een andere keer zijn.

Waterbok

Impala

Krokodil

Zoekplaatje … hoeveel krokodillen zie je op deze foto?

Ik was voor de vierde keer in het Krugerpark. De eerste keer drie dagen met Ine (2004). Begin 2018 twee dagen met mijn kinderen en kleinkinderen. Met de Vlaamse vrienden – Werner zijn zestigste verjaardag – gingen we één dagje. Haast identiek met onze uitstap van gisteren. 365 kilometer op de dagteller van onze auto waarvan 135 kilometer in het park. Voor de kenners: via Crocodile Bridge naar Lower Sabie en dan doorgestoken richting Jock Safari Lodge en dan naar het zuiden – de uitgang van Malelane.

Ik heb van al mijn bezoeken aan wildparken in Afrika heel veel foto’s. Gisteren dacht ik … de meisjes gaan flink wat fotograferen. Ik hoef niet zonodig maar als je dan de eerste zebra’s van de dag ziet … dan kan ik het niet laten …

Burchel’s zebra’s

Morgen deel twee.

Een donatie voor Mozambique

Tags

Donatie, Familie, IDAI, Ine, Kenneth, Mozambique

Nogmaals dank voor de vele berichtjes. Vrienden, familie en vele volgers van mijn weblog hebben de laatste dagen bezorgd gevraagd hoe het met ons gaat na de tweede grote storm die Mozambique heeft geteisterd. De Vlaamse en Nederlandse televisie zonden dramatische beelden uit van de verwoestingen in het noordoosten van wat ondertussen mijn tweede thuis is geworden. Wij wonen ver weg van het rampgebied. Respectievelijk 1400 km van Idai en 2400 km van Kenneth. Ik kreeg ook de vraag hoe ze het best kunnen helpen. Eerst kwam ik niet verder dan het ‘Rode Kruis’. Nu heb ik een nieuw antwoord. Iets op micro-niveau. Ik leg het uit.

Ruud, een Nederlandse neef van Ine (mijn eerste vrouw, moeder van mijn kinderen, overleden in 2005) heeft heel veel jaren in Mozambique gewoond. In de regio die getroffen is door Idai. Ik citeer een stukje uit de mail die hij aan familie heeft gestuurd.

“Iedereen weet wat er zich in maart afgespeeid heeft in Beira, een stad in Mozambique. Een orkaaan van ongekende omvang is daar midden door het land gegaan met achterlating van doden, ingestorte huizen, etc. etc. Daarover heen kwamen enorme overstromingen, omdat de buren Zimbabwe en Malawi het watergeweld afvoerden en waar Mozambique nogmaals de dupe van werd. Nu op dit moment heeft de cholera toegeslagen. Mijn jongste kind woont in de buurt van Beira met zijn moeder  ( foto ) en met zijn half broer en zus.

Zoon van Ruud en zijn moeder

Sinds ik weer in Nederland woon, heb ik ze altijd financieel  ondersteund zo goed en kwaad als het ging.  De laatste 3 jaar maak ik elke maand € 200 over naar mijn familie om ze te steunen en een beter huis te bouwen. Begin maart was de fundering uitgegraven en nu zijn ze in één klap alles verloren. Hun lemen hut is grotendeels weggespoeld, samen met alle bezittingen zoals de bouwmaterialen. Ik kan deze klap helaas niet in mijn eentje opvangen en vraag jullie voor een kleine donatie. Dit geld komt op een bankrekening van mijn nicht Ronique Arts, want dan is het voor mij anoniem en wordt het bedrag gecontrolleerd i.v.m. de besteding. Ronique heeft een extra rekening geopend: NL 08 INGB 0795 3738 80 op naam van RBB Arts. Ik heb persoonlijk al een paar donaties ontvangen en daarvoor mijn dank vanuit mijn hart. Ik hoop dat ik zo op deze manier mijn familie kan steunen en dat ze snel weer een toekomst hebben. Dank voor jullie begrip voor deze situatie. Groeten en bij voorbaat mijn dank, Ruud”

Ik ondersteun graag de oproep van Ruud om zijn Mozambikaanse familie te helpen. Zoals ik hierboven schreef gaat dit om hulpverlening op micro-niveau maar wel met een persoonlijk tintje en dat maakt het veel voelbaarder … vind ik. Ik zal zowel Ruud als Ronique (ook een nichtje van Ine) vragen om me op de hoogte te houden van hoe het gaat met zijn familie. Ook namens mij alvast veel dank. En natuurlijk mag je dit stukje delen met vrienden en familie. Heel graag zelfs.

Veertig

Tags

Aswoensdag, Bloggen, Familie, Isabel, Pasen, Rome, Vasten, Veertig, Voetstappen, XL

Onderaan dit logje zie je #40/40 staan. Vandaag maak ik “40 dagen bloggen” vol. Ik schreef er eerder over op dag #15. Ik was trouwens al twee dagen eerder begonnen. Dit is dus eigenlijk logje nummer #42. Tweeënveertig aaneengesloten dagen een stukje publiceren. Maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Het lijkt al gauw op borstklopperij. Nog wel wat gedachten en associaties op het getal 40.

Veertig. Foto: Pixabay

Toen in enkele weken geleden het plan opvatte om een keer mee te doen met dit 40-dagen gedoe las ik dat je tussen Aswoensdag en Pasen zes keer mocht verzaken. Mocht smokkelen. Watjes … dacht ik. Afgelopen week merkte ik voor het eerst dat ik enkele dagen voor Pasen de kaap van 40 zou ronden. Heb ik verkeerd geteld? Ik snapte het niet. Ik ging opnieuw tellen. Er zijn 46 dagen van Aswoensdag tot Pasen. Tiens. Ik heb mijn hele jeugd het woord “40 dagen Vastentijd” gehoord. Zijn het dan geen veertig dagen. Nee dus. Op de zondagen in die periode hoef je niet te vasten. Weet je dat ik dat me nooit heb gerealiseerd? Raar maar waar. “Alhoewel er zesenveertig dagen verlopen tussen Aswoensdag en Pasen (einde van de vastentijd), wordt er traditioneel (binnen de Katholieke Kerk) niet gevast op de zes zondagen tijdens die periode, waardoor de totale duur van de vastentijd op veertig dagen uitkomt.” (citaat op Wikipedia) Veertig komt trouwens veel vaker voor in de Bijbel, maar dat terzijde.

Goed, ik ga nog een paar dagen door met elke-dag-bloggen. Denk ik. Misschien ook niet. Waarschijnlijk ga ik binnenkort weer naar mijn gewone ritme. Dat is gemiddeld drie stukjes per week. Soms iets meer, soms iets minder. Het heeft me niet heel veel moeite gekost om elke dag iets te publiceren maar ik wil het niet tot norm verheffen. Geen dwang, gewoon voor mijn plezier.

40. Denk ik vaak aan het getal 40? Nee. Ik heb er geen bijzondere gedachte bij. Nochtans heb ik in 2019 al tweemaal een 40-dagen-ding gedaan. In veertig dagen 400.000 stappen zetten en nu dus veertig dagen bloggen. Ik heb wel iets met de getallen 22, 28, 36 en 222. Daar kom ik nog een keer op terug in een ander stukje.

Mijn veertigste verjaardag herinner ik me goed. Ik wilde het geruisloos laten passeren. Niet teveel aandacht geven. Maar een beetje extra mocht dan weer wel. We besloten met zijn vieren een paar dagen naar Rome te gaan. Ine, Catelijne, Jules en ik. Eind oktober. Nog steeds mooi weer maar niet meer zomers heet. We hadden een geweldig weekend. Vraag me niet wat we deden op mijn 39ste of 41ste verjaardag. Ik weet het niet meer. En ja … ook bij Isabel komt de veertig dichterbij. Ja, ze is jonger dan ik maar dat wisten jullie toch wel? Ze begint af en toe te vragen wat ik in gedachte heb. De schat. Nou, eerlijk gezegd … nog niets maar natuurlijk zullen we … ijs en weder dienende …

Ik denk dat wij in de tachtiger jaren verschillende keren veertig dagen op zomer-vakantie gingen. Niet bewust dat ronde getal maar wel de volle periode van de schoolvakanties. Naar Griekenland, naar Portugal. Het feest voor de veertigste huwelijksverjaardag van Opa Lauw en Oma Rietje was een groot succes. Een mooie herinnering.

XL is de Romeinse schrijfwijze van 40. Ik denk daarbij eerder aan een kledingmaat. Ik heb meestal XL nodig en als een shirt of hemd een beetje krap uitvalt, moet ik uitwijken naar XXL. En nu ik het toch over kledingmaten heb … S of M … daar tussen moet ik altijd kiezen als ik iets voor Isabel koop. In etiketten staan ook andere getallen. Teveel maateenheden EU USA etc …  Daar kom ik niet wijs uit. Hetzelfde verhaal voor schoenen. Ik weet wel dat 38 een kledingmaatje is dat klopt als ik iets voor haar koop maar langzaamaan kruipt dat ook naar de  … Vertel haar maar niet dat ik dit zomaar open en bloot op mijn blog schrijf. Ze zou me wel eens …. hahaha.

In de serie #40/40

Winnen of verliezen

Tags

Bordspel, Dobbelsteen, Familie, Kleinkinderen, Spelletje, Stratego, Verliezen, Winnen

Een gewetensvraag. Wat doe je als volwassene als je een spelletje speelt met een jong kind of met je kleinkind? Proberen te winnen of het kind laten winnen. Ik probeer te winnen maar dat eindigt niet altijd naar tevredenheid van de verliezer. Logisch natuurlijk. Niemand verliest graag …

Stratego … ik speel met blauw

Een tijdje geleden daagde mijn kleindochter me uit met een spelletje stratego. Leuk. En jeugdsentiment. Ik speelde het eindeloos veel tussen mijn twaalfde en mijn twintigste. Misschien een iets te ruime schatting. Maar het is zeker veertig jaar geleden dat ik dat spel heb gespeeld. Ik was er destijds best goed in. Geduldig en strategisch.

“Bompa, ik ben heel erg goed hoor.” “Dat is geweldig meid.” “Je moet proberen de vlag te vinden. En als je op een bom trapt verlies je dat stuk.” “Ik weet het schat maar een mineur kan een bom wel onschadelijk maken. Ja toch?” “Wat is een mineur?” Zij kent de stukken enkel als een nummer, niet bij naam. Ik ken ze als: Maarschalk, generaal, kolonel, majoor, kapitein, luitenant, sergeant, mineur, verkenner, spion, vlag en bom. Zij niet en dat geeft niet. We beginnen te spelen. Al tamelijk snel verliest ze haar generaal en maarschalk. Ze loopt zich te pletter op een bom. Ik wacht rustig af en weet algauw dat ik ga winnen. Wat nu … toch maar een paar ‘stommiteiten’ doen? Met opzet een paar stukken opofferen door ze op een bom te laten lopen? Ik kan dat niet. Ik win graag en denk dat ik haar belazer door te doen alsof ik het niet goed kan.

Ik win. Ik probeer haar wat adviezen te geven maar daar is ze (nog) niet aan toe of niet in de juiste stemming. Ze vraagt me voorlopig niet meer om stratego te spelen. Misschien maar beter ook. Met dobbelsteen-spelletjes vind ik het prima om te verliezen. Memory verlies ik sowieso. Op een vrije dag van school maken en bedenken we zelf een bordspel. Het wordt een succes. We genieten alle drie. Bompa en de twee meiden. Ik vertel er een andere keer over.

Wat vinden jullie? Met opzet verliezen of niet? Hoe houd je de sfeer goed wetende dat er een drama kan volgen als het kind verliest?

In de serie: #38/40

 

Ik ben d’r aan begonnen

Tags

's Lands Glorie, Artis Historia, Bart van Loo, Boeken, Clothilde, Clovis, De Bourgondiërs, Familie, Geschiedenis, Lezen, Merovingers, Nostalgie, Strips

De Bourgondiërs. Het alom bejubelde boek van Bart van Loo. Ik ben erin begonnen en omdat we de hele dag (van 9 tot 15u) geen elektriciteit hadden … alweer een stroomstoring of een reparatie – zat er niet veel anders op dan lezen. Ik ben ook nog bezig in ‘Serotonine’ (Michel Houllebecq). Maar dat doe ik wel vaker … twee boeken tegelijkertijd lezen. Maar dan wel fictie naast non-fictie.

Al bij de proloog lach ik van oor tot oor. De herkenning. De vele uren dat ik als kind met ’s Lands Glorie op schoot zat. De prenten (Jean-Léon Huens) maakten een diepe indruk op me. En de bijgevoegde teksten (professor Jean Schoonjans) verorberde ik gretig. Mijn liefde voor geschiedenis is daarmee ontstaan net zoals bij schrijver Bart van Loo.

Uit: ’s Lands Glorie

Eind januari, begin februari hield ik ronde 2 van het grote opruimen. Ik schreef er eerder over en dat zal ik vast nog een paar keer doen. Bijna honderd Artis / Historia boeken zijn de afgelopen vijftien jaar een paar keer verhuisd. Eerst vanuit mijn ouderlijk huis naar de nieuwe woonst van mijn moeder. Daarna kortstondig in een garage in Mortsel. Daarna nam ik ze mee naar Bergen op Zoom. Voor de projecten in Goes heb ik een aantal boeken veel gebruikt. De boeken over Afrika, later over Latijns Amerika en tenslotte de Aziatische boeken.

November 2017. Ik besluit kleiner te gaan wonen. De verzameling heeft een tijdje te koop gestaan op Marktplaats, net als veel romans en thrillers. Ik kreeg nauwelijks reactie. De boeken heb ik grotendeels weggegeven aan familie en vrienden. Boeken met een Afrikaans thema zijn mee verscheept naar Mozambique. De Artis / Historia boeken verhuisden opnieuw naar een opslagloods. En in februari heb ik een aantal boekwinkels gebeld of ze interesse hadden. Gratis en voor niets. Niemand in de buurt gevonden met belangstelling voor deze boeken. De Kringloper in Roosendaal heeft ze wel aangenomen. De zes groene Historia boeken ’s Lands Glorie heb ik bewaard. Puur jeugdsentiment. En datzelfde sentiment spat ook van de eerste bladzijden van ‘De Bourgondiërs’. En algauw duikt Clovis op in het boek … de koning van de Merovingers die zich bekeerde tot het christendom. Zijn vrouw Clothilde spoorde hem daartoe aan.

Clovis en Clothilde – ’s Lands Glorie

Deze boeken hebben niet alleen mijn interesse in geschiedenis gewekt maar ook voor het stripverhaal. Want bladerend door ’s Lands Glorie lees je eigenlijk een stripverhaal (met tekst) over de geschiedenis van België / De Lage Landen. Ik ga weer verder lezen …

In de serie: BOEKEN en #37/40

1000 vragen aan mezelf (23)

Tags

1000 vragen, Ambitie, Familie, Friesland, Grappen, Kapper, Koelkast, Musical

Daar gaan we weer …

376. Voor welk dier ben je bang?

Ik heb veel respect voor dieren, zeker in het stukje van de wereld waar ik nu zo vaak verblijf. Maar bang? Ik hou afstand. Ik word ongemakkelijk bij grote vissen bij zee-aquaria. Sidderalen en monsterachtige onder-water-schepsels … nee. Niks voor mij. Snorkelen vind ik heerlijk maar duiken staat niet op mijn bucket-list.

377. Waardoor was je voor het laatst helemaal van slag?

‘Helemaal’ is een groot woord maar vorig jaar toen Djoser niet met me in zee wilde als reisbegeleider … dat was wel een dingetje. Ik schreef er HIER over.

378. Wat ligt er standaard in je koelkast?

Laat ik het maar beantwoorden met een foto.

Onze ijskast (10 april 2019)

Natuurlijk is dit een momentopname. Maar ook redelijk standaard. Melk, eieren, sapjes, water.

Op de bovenste plank een plastic bak met allerlei soorten kaas. Jam en zelf gemaakte mayonaise. Dat is standaard. Ook yoghurt en boter zul je altijd aantreffen.

In de onderste twee bakken. Groenten en fruit. Druiven, appels, papaya, peren, sinaasappelen, citroen, gele pruimen en mango. En avocado.

In de groentenla: prei, worteltjes, okra’s, maniok, tomaten en sla. Meestal staat er ook een schaal (of twee) met overschotjes van gisteren, afgedekt met plastic- of aluminiumfolie. Vergeet ik iets? Chocola of pralines. En slagroom.

379. Schaam je je dat je naar bepaalde tv-programma’s kijkt?

Nou nee. waarom zou ik? We kijken uiterst zelden naar de televisie. Ik vertelde al eerder – toen ik nog een Ziggo-abonnement in Nederland had – dat ik bij het zappen bleef hangen bij Mega Mindy en bij Harry Mens. Hahaha … maar om mij daarvoor te schamen … tuurlijk niet.

380. Wanneer had je de tijd van je leven?

Ik ben best wel tevreden hoe mijn leven verloopt. Natuurlijk met persoonlijke tragedies. Dood hoort bij het leven … om het heel beknopt en haast zonder emotie weer te geven. (Slik) Mijn jeugd was prima. Onze tijd in Friesland … heerlijk. Onze jaren in Bergen op Zoom met opgroeiende kinderen, pubers. Niets mis mee. Mijn avonturen in Afrika. Helemaal top.

381. Op wie had je onterecht kritiek?

Dat zal ik vast wel gehad hebben op mijn meest dierbaren: Isabel of mijn kinderen. Ik herinner me ook de lichttechnicus in Maputo tijdens mijn allereerste voorstelling die ik daar regisseerde. Oktober 2003. Hij was steeds een paar seconden TE LAAT met de lichtstanden terwijl hij het hele scenario UITGEPRINT voor zijn neus had liggen. Ergerlijk. Tijdens de evaluatie een paar maanden later kwam ik erachter dat deze man NIET kan lezen. Dus mijn uitbranders waren … noem het gerust onterecht.

382. Hergebruik je weleens andermans grappen?

Vast wel. Moppen zijn er toch om door te vertellen? Ik ben wel goed om ze om te buigen naar een verhaal alsof ik het zelf heb meegemaakt of ter plekke verzin.

383. Bestel je altijd hetzelfde in een restaurant?

Meestal niet maar in sommige restaurants wel. Een Beef Wellington bij Tio Manel … ik zou wel gek zijn om daar iets anders te bestellen. Mmm.

384. Wat is je geheime ambitie?

Ik word oud … zucht … want de ambitie is niet meer zo groot. Een opera regisseren komt het dichtst in de buurt. Of een boek schrijven …

385. Hoe zou je je dagen vullen als je alles mocht doen wat je wilde?

Een ‘als-dan-vraag’ is niet erg aan me besteed. Ik vul mijn dagen meestal met genoegen. En als er onbeperkt geld zou zijn … gaan we vast meer op reis.

386. Waar word je altijd enthousiast van?

Ik ben snel enthousiast. Een toneelvoorstelling. Een museumbezoek. Een mooi boek. Iets met mijn kinderen en/of kleinkinderen. En hetzelfde antwoord als hierboven … als er weer een mooie reis in het verschiet is.

387. Van welke spullen kun je genieten?

Ik ben totaal niet-materialistisch. Spullen doen me niet veel. Wat ik heb wil ik graag behouden maar genieten van spullen … ik moet daar hard over nadenken …

388. Vind je het leuk om nieuwe dingen te doen?

Ja, maar niet heel uitgesproken. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit motor gereden. Of nog nooit met een jet-ski gevaren. Zou ik dat leuk vinden? Nee, ik denk het niet. Een vriend heeft een paar jaar geleden 100 dagen gewerkt voor 100 euro per dag in 100 verschillende beroepen. Dus bijna elke keer iets nieuws. Vandaag met de ambulance mee, morgen het middagmaal uitdelen in een verzorgingshuis en volgende week een dagje bij de Hoogovens werken of een dag taxi rijden. Leuk ja … van zoiets zou ik kunnen genieten. En Pierre steunde er een goed doel mee in Kenia. 10.000 euro voor een nieuwe school.

389. Ben je een vragensteller of een verteller?

Eerder het tweede. Ja, ik ben een verteller.

390. Wat was je laatste creatieve uitspatting?

Beroepsmatig is dat de succesvolle voorstelling “Meisje met de Parel”. Sommige schrijfsels en verfsels zijn natuurlijk ook creatieve uitspattingen. En dan reken ik mijn kookresultaten niet mee …

391. Bij welk liedje draai je de radio harder in de auto?

Heel verschillend maar vanochtend toevallig tweemaal. Eerst bij de Nederlandstalige versie van ‘I don’t know how to love him’ (uit Jesus Christ Superstar) en even later nog een keer met ‘A Whole New World’ (uit Aladdin).

392. Wanneer heb je voor het laatst enorm veel plezier gehad?

Opnieuw moet ik nadenken over ‘enorm veel’. Ik heb best vaak plezier. Gisteravond bijvoorbeeld bij de eerste twee afleveringen van ‘Killing Eve’. Maar was dat ‘enorm veel’? Een dagje met Isabel naar ’t strand en lekker gaan eten. Ook met veel plezier. Met de Vlaamse vrienden op stap. Ja natuurlijk. Zeilen met Eric en vrienden. Top. Het vrouwen-concert op Internationale Vrouwendag in CCFM in Maputo. Ja. Enzovoort …

393. Is je partner ook je beste vriend of vriendin?

Ja en Nee. Er zijn zaken die ik deel met andere vrienden met andere interesses dan mijn eigen vrouw.

394. Welk accent vind je charmant?

Hahaha … nooit over nagedacht maar tijdens mijn tien jaar in Friesland kreeg ik wel vaak te horen dat ‘mijn Belgisch accent zo leuk is, zo charmant’. En dan moest ik weer uitleggen dat ‘Belgisch’ niet bestaat maar ‘Vlaams’ … En om ‘Afrikaans’ een accent te noemen … nou nee. Ik pas. “Ik tink dat it Frysk in prachtige taal is” … een accent wil ik dat niet noemen.

395. Op welke momenten van het leven vliegt de tijd?

Niet specifiek een moment. De tijd gaat gewoon snel. Het is alweer april 2019 … vorig jaar pakten we in april onze koffers voor een vakantie in Thailand. Is dat al een jaar geleden? Ja dus …

396. Wanneer ben je voor het laatst van kapsel veranderd?

Niet zo vaak. Isabel vindt dat mijn Surinaamse kapper (in Heemstede) mij anders heeft geknipt dan vorige keren. Ik zie geen verschil. De enige keer dat ik echt anders was, is in de lente 2003 toen ik mijn haar heb laten bleken. Geblondeerd. Gewoon om het een keer uit te proberen.

397. Is uit het oog ook uit het hart?

Een goede vraag. Door mijn veelvuldig, afwisselend verblijf – dan weer Afrika, dan weer Europa – in verre oorden is het lijstje van ‘Uit het oog’ aanmerkelijk langer geworden. Ik schreef er gisteren nog over. Als de ‘liefde’ (het hart) van beide kanten blijft komen dan blijven ze ook in mijn hart. Ik ben een loyaal mens.

398. Hoe zorg je dat het leven soms wat langzamer gaat?

Soms zitten er vragen in deze lijst waar ik niets mee kan. Dit is er zo eentje. Geeft niets, nog zeshonderdtwee vragen te gaan …

399. Doe je elke dag iets nieuws?

Nee natuurlijk niet. En ja natuurlijk … deze zinnetjes heb ik nog nooit eerder getypt …

400. Waar ben jij Oost-Indisch doof voor?

Isabel leest niet mee … maar voor haar wensen om een nieuwe bank te kopen en nieuwe stoelen en nieuw televisiemeubel … dan druk ik de knop ‘Oost-Indisch doof’ wel tijdelijk in en dat doet zij vast ook als ik iets zeg over ‘prioriteiten’ …

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF en #34/40

David van Kampen

Tags

Amsterdam, Bartlehiem, Beeldende kunst, Bergen op Zoom, David van Kampen, Dokkumer Ee, Elfstedentocht, Familie, Friesland, Ine, Schilderij, Wijns, Wyns

Laat ik beginnen met de foto.

Dokkumer Ee – David van Kampen

Ik heb het schilderij zelf een titel gegeven: “Dokkumer Ee”. Ik weet niet of de schilder zelf ook een titel gaf aan dit werk. Als je goed naar de foto kijkt zie je dat het schilderij op de grond staat. Ik maakte deze foto in november 2017 toen ik het grote huis in Bergen op Zoom opruimde en uiteindelijk verliet voor iets veel kleiners in Ossendrecht. Een deel van de kunst heb ik laten verschepen naar Mozambique. Een deel is terecht gekomen in Ossendrecht. Dit werk staat nog in de opslag. Onderstaand werk van David van Kampen hangt nu bij mijn dochter in Heemstede.

Op weg, op zoek – David van Kampen

Waarschijnlijk vragen jullie je nu af wat de titel ‘Dokummer Ee’ betekent. Ik geef een woordje uitleg. Wij woonden van 1983 tot eind 1989 in Wyns in Friesland. Wyns ligt aan de Dokkumer Ee, net als het buurtschap Bartlehiem. Bij velen bekend van het bruggetje en het kruispunt tijdens de Elfstedentocht. Vlak bij dat water-kruispunt woonden de kunstenaar en zijn gezin. De hele gemeenschap van Wyns en Bartlehiem telde nauwelijks 150 zielen. Uiteraard kenden wij bijna iedereen. Onze kinderen gingen naar de plaatselijke basisschool. Ik was jaren actief in het dorp. Kaatsen, activiteiten met de kinderen van de school en het jaarlijkse dorpsfeest. En zo ontstond ook onze vriendschap met David en Janny. We hebben beiden op hetzelfde Centrum voor de Kunsten lesgegeven (maar niet in dezelfde jaren).

We verzonnen toneelstukjes zoals “Moord op de Sultan” voor het dorpsfeest. David maakte de decors, de hoeden en de kromzwaarden. Hij speelde zelf ook een klein rolletje. We hadden tijdens de voorbereiding de grootste lol. In die periode kochten we twee grote werken van David – uit twee verschillende periodes.

En toen gingen we elk een andere kant uit. Wij naar Bergen op Zoom en zij verkochten hun boerderij en kochten een boot die vlak bij het Centraal Station van Amsterdam in het water lag. Zowat op de kop van de Zeedijk. De boot diende tijdelijk als Airbnb-avant-la-lettre. Een hostel. Ik heb er verschillende keren gelogeerd. In die tijd maakte David veel papier/karton werk. Knipsels in heel veel laagjes en vaak zag je naar de grond gebogen, zoekende figuren op zijn werk. Een beetje zoals het figuur op de bovenste foto. Hij attendeerde me op de zoekende mensen op kade. Op zoek naar kleine bolletjes, restantjes van een of andere drug.

Het contact verwaterde toen zij terug naar Leeuwarden verhuisden. Soms hoorden we nog iets via via maar dat is ook al zeker vijftien, twintig jaar geleden. Of zij ooit hebben gehoord dat Ine is overleden weet ik niet. Gisteren googlede ik zijn naam. David van Kampen. Hij heeft een website – Atelier David van Kampen – en woont nog steeds in Friesland. In Sint-Jacobiparochie. In september wordt hij 80.

De informatie die ik op Wikipedia lees is zeer beknopt en onvolledig. Zo weet ik zeker dat er een beeld van hem in Franeker staat en een monument op het kleine pleintje bij de Sint-Vitus kerk in Wyns. Met daarop de geschiedenis van het dorp. Ik weet het omdat ik betrokken was bij de onthulling ergens in de 80’er jaren.

De geschiedenis van Wyns (Wijns)

Ik word weemoedig. Een golf van nostalgie overspoelt me. Mooie herinneringen aan onze jaren in Wyns (Wijns).  

Nog even iets over het schilderij Dokkumer Ee. Volgens mij schilderde David dit in 1976. Als ik het me goed herinner is Edwin het babytje. Een leeftijd- en klasgenoot van Catelijne. Of zijn het toch Ine en Catelijne? In mijn fantasie zijn zij dat altijd geweest. Het haar van de vrouw is het lampenkapje dat bij David en Janny boven de keukentafel hing. En de lakentjes en de rivier vloeien in elkaar over … zo vloeien mijn gedachten aan het water van de Dokummer Ee – waar ik heb leren schaatsen – over in de waterrekening die ik zometeen in Matola Rio moet gaan betalen …

In de serie: BEELDENDE KUNST en #33/40

Een eindelooze achtervolging (1)

Tags

Familie, Frans Schyvens, Lier, Sint-Gummariscollege

Dit wordt een vervolg-log. Ik leg het uit. Mijn vader – geboren in 1929 – schreef op z’n twaalfde een verhaal en met hulp van zijn oudere broer hebben ze dit verhaal laten drukken. Het boekje verkochten ze op hun school – Sint-Gummariscollege in Lier (België) – aan medeleerlingen voor 1 frank. Ik heb het boekje terug gevonden in een van de vele kartonnen dozen die mijn zus en ik onder handen hebben gehad een paar weken geleden. Ik heb het plan opgevat om het verhaal in een aantal afleveringen opnieuw te publiceren. Nu op mijn weblog. Vandaag een eerste deeltje. Vandaag typ ik de tekst letterlijk over – inclusief de oude spelling. Waarschijnlijk doe ik dat daarna niet meer want mijn spellingcorrector slaat op tilt. Bedenk dus dat dit verhaal uit het brein en de vingers kwam van een twaalfjarige tijdens de tweede wereldoorlog.

Nog een laatste opmerking. Zijn ouders (mijn grootouders) wisten hier helemaal niets van. Pas toen mijn vader en zijn oudere broer de winst (meer dan 100 frank) aan hun moeder gaf, volgde haar reactie. Een draai rond zijn oren. Maar het geld was meer dan welkom in moeilijke tijden.

EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING

door FRANS SCHYVENS

1e HOOFDSTUK

DE GEHEIME GANG

Een auto snort over den weg… Detective Freddy Williams. Diep in zijn binnenzak weggedoken, zit een portefeuille. Daarin een lotje van de Koloniale Loterij: Het lot van 5 millioen !!! Freddy is op weg om zijn 5 millioen af te halen, op weg naar zijn fortuin !!!

Een bocht… een snok aan de rem… krak… De auto is er leelijk aan toe… Een massa volk komt toegesneld… Ook een agent is ter plaatse… Hij trekt het portier open. Freddy ligt achter het stuur. Hij heeft het bewustzijn verloren… “Is hier een dokter?” vraagt een agent, en kijkt tusschen de menigte. Een man treedt vooruit: “Jawel, mijnheer de agent, geneesheer-inspecteur van beroep”…

Dokter John heet hij. Een groene bril, een zwarte snor en een gouden ring aan den vinger.

“Die woont niet in de stad” zegt een toeschouwer. “Misschien een dokter van den buiten, die juist in de stad vertoeft.” De agent en de dokter praten even met elkaar. Dan gaat de dokter in de auto. Daar blijft hij met Freddy alleen. Na een vijftal minuten komt hij terug buiten.

“Freddy heeft het bewustzijn verloren, hij komt spoedig terug bij” zegt hij tot den agent. De menigte druipt stilaan af. Ook de dokter is verdwenen.

* * *

De agent heeft het Roode Kruis opgebeld. Freddy wordt thuisgebracht… Twee uur later trekt hij de oogen open en komt weer klaar bij zijn positieven. Vaag herinnert hij zich het ongeluk.

Maar… de detective zit hem in het bloed. “Nu Freddy de 5 millioen gaan halen. En… geen ongeluk meer!” zegt hij bij zich zelf.

Hij wil zijn portefeuille nemen. Doch die is weg. De detective wordt bleek… Hij zet heel het huis op stelten, zoekt in alle hoeken en kanten… niets van een portefeuille… GESTOLEN !?!…

* * *

In de serie: EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING en #17/40

Sinaasappelsap

Tags

Appelsiensap, Avocado, Familie, Fruit, Fruitsap, Guacamole, Kleindochters, Mozambique, Sinaasappel, Sinaasappelpers, Sinaasappelsap

Een vers sapje

Het apparaat dat je hierboven op de foto ziet, vind je tegenwoordig in heel veel supermarkten. In Nederland dan toch. In Mozambique heb ik het nog nooit gezien. Misschien dat sommige bars zich zo’n pers kunnen veroorloven. Ik weet het niet.

Tot een paar weken geleden wist ik wel van het bestaan af maar ik gebruikte het nooit. Ondertussen heb ik een paar keer een fles gevuld. Ook kleine flesjes. Nee, dat is niet waar. Dat deden mijn twee kleindochters. Ze vulden hun eigen flesje. Heerlijk vers geperst sinaasappelsap. Of vinden jullie het Vlaamse woord ‘appelsiensap’ mooier?

Is dit luxe? Een beetje maar wel een luxe die ik me graag permitteer. Voor ik thuis een volle fles bijeen heb geperst ben ik wel even bezig met mijn kleine handpers. Veel sap druipt dan op of af het aanrecht. Het plakkerig gedoe. Ik eet wat vruchtvlees. Lekker maar ik haat de pitten die ik dan onherroepelijk mee oplepel.

Ja, ik ben fan. Jullie? In Mozambique is het mango-seizoen alweer voorbij. Snik. Niet getreurd want dat betekent dat het volop avocado-tijd is. Avocado wordt hier als fruit gegeten. Of als fruitsap gedronken. Best lekker, geplet (met vork of in de mixer) met wat suiker en citroen. Klinkt apart maar is lekker. En omdat ik de traditionele manier met een snufje zout – al dan niet gevuld – in een salade ook lekker vind, kom ik volop aan mijn trekken. Of guacamole als bijgerecht of als dipsaus.

En ja … ik weet het. Lees je hier al langer mee dan heb je dit al eens gelezen. Elk jaar weer opnieuw want elk jaar is er weer een nieuwe avocado-oogst in onze tuin. Honderden peren … want zo heten ze in het Portugees: ‘Avocado-peer’.

In de serie #06/40