1000 vragen aan mezelf (#36)

Tags

1000 vragen, Baby, Begrafenis, Concert, Duizend vragen aan mezelf, Familie, Mozambique, Oliver Mtukudzi, Vrienden

Waarom heeft het ruim drie maanden geduurd voordat ik weer eens wat vragen / antwoorden deel op mijn weblog? Dit is een vraag die niet in het officiële lijstje staat van Flow Magazine. Ik ben toe aan vraag 676 en ik zie wel hoe ver ik vandaag kom.

O ja … voor al deze antwoorden en mijn hele blog geldt de volgende quote: Mijn blog is als een bikini: ik laat een hoop zien maar niet alles.

676. Om welk onrecht kun je heel kwaad worden?

Geroddel dat anderen schaadt. Elke vorm van discriminatie.

677. Wat is het mooiste compliment dat je ooit kreeg?

Daar moet ik serieus over nadenken. En dat is geen valse bescheidenheid. Het mooiste compliment? Poeh. Dat ik lekker heb gekookt. Dat ik nog steeds mooie kuiten (benen) heb, meldde Isabel me vanochtend, half tussen neus en lippen, dat dan weer wel.

678. Hoe besluit je of je iemand aardig vindt of niet?

Gevoelsmatig uiteraard. Ik zie snel het positieve van iemand. Ik begin eerst met vertrouwen. Noem me gerust naïef. Natuurlijk kijk ik ook – een beetje stiekem – de kat uit de boom. Belangrijk is het om onbevooroordeeld naar iemand te kijken. En natuurlijk moet niet elke kennismaking eindigen in vriendschap.

679. Wat gaat er te langzaam?

Het einde van alle corona-maatregelen. Maar dit antwoord had ik twee jaar geleden natuurlijk niet kunnen geven. Veel bureaucratische geregel – zeker in Mozambique – gaat veel te traag. Heel actueel kan ik zeggen dat de ontwikkelingen in Virgin River – seizoen 3 – (een Netflix-serie) veel te traag gaan. Ik denk dat ik afhaak, Isabel ook trouwens.

680. Welk nummer wil je dat er gedraaid wordt op je begrafenis?

Mag ik nog even passen voor deze vraag? Afgelopen week hebben we afscheid genomen van Per. Zijn as verstrooid onder zijn lievelingsbomen. We kozen voor een lied van Oliver Mtukudzi, een gezamenlijk vriend die ook veel te vroeg is overleden.

Neria. Op YouTube kun je nog heel wat andere versies vinden van dit mooie lied. Ook met Engelse vertaling.

681. Wat is je laatste goede daad?

Moet ik dan een veer in mijn eigen reet steken? Nee, dankjewel. Het afscheid – waarover ik net hierboven schreef – mee organiseren en het aan elkaar praten, hoort thuis op het lijstje ‘goede daad’. Maar het mag duidelijk zijn dat ik dat liever heel veel jaren later had kunnen doen.

682. Zie jij de mensen die in je ‘top 10’ staan elke week?

Nee. En eigenlijk is dat een nare term – mijn top 10. Wie zijn dat dan? Een familie top 10. Een vrienden top 10. Een collega top 10. Nee, dankjewel. En iedereen die hier al wat langer meeleest weet dat ik afwisselend in mijn ene thuis (Leeuwarden) ben en dan weer in mijn Afrikaanse thuis (Djonasse, Matola-Rio). Dat maakt dat ik ‘top 10’ mensen vaak lange tijd niet zie.

683. Wat was je beste beslissing van het afgelopen jaar?

Om ondanks corona-restricties toch naar Duitsland te gaan. Samen met Hanneke naar Markus en Inge. Ik heb er verschillende keren over geblogd. En hetzelfde geldt voor mijn trip naar Noord-Frankrijk. Op bezoek bij Catelijne en haar meiden. En mijn uitstapjes met Ender en Icarus.

684. Wat is het leukste concert waar je bent geweest?

Als die vraag ook over afgelopen jaar gaat, ben ik gauw uitgepraat. Het leukste concert ooit? Dan zeg ik nu: Torhout zomer 1988 met oa. Los Lobos, John Hiatt, INXS, Bryan Adams en Sting. Maar Janis Ian of Astor Piazzolla of Milva of Raymond van het Groenewoud of Mikis Theodorakis (en nog veel meer) maken ook aanspraak op de eretitel ‘Het leukste concert’.

685. Wat is je favoriete beloning voor hard werk?

Een weekje vakantie met mijn geliefde. Twee of drie mag ook. Weekjes bedoel ik, niet geliefden. En een exotische bestemming voeg ik graag toe aan dit antwoord.

686. Heb je wel eens iemand aan het huilen gemaakt?

Ja natuurlijk. Wie niet?

687. Ga je voor kwaliteit of kwantiteit?

Ligt eraan waarover we het hebben. Maar in het algemeen zou ik zeggen ‘kwaliteit’. Maar ik leef vaak als een ‘Bourgondiër’ en dan is er eerder sprake van enige (noodzakelijke) ‘kwantiteit’ …

688. Wat is de beste remedie tegen liefdesverdriet?

Opnieuw verliefd worden. Ja toch?

689. Welke vijf dingen zou je in een picknickmand stoppen?

Broodjes, fruit, (smeer)kaas, een zelfgemaakte (eier/kip)salade en bestek. Ik hoop dat er ook een koeltas (coolman) mee wordt genomen met water, vers fruitsap en een fles(je) bubbels.

690. Heb je veel zelfvertrouwen?

In de meest voorkomende situaties … JA.

691. Naar wie ga je voor wijze raad?

Ik ga geen namen noemen maar twee personen die daarvoor heel veel jaren in aanmerking kwamen, zijn afgelopen jaar gaan hemelen. Na een relaxed weekendje met Isabel – inclusief wat filosoferen en plannetjes maken – ben ik in staat mezelf goede raad te geven. Of althans een soort ‘plan de campagne’ te hebben.

692. Wat is het leukst aan thuiskomen?

Voor de internettijd was dat – na een lange vakantie – een stapel maken van alle Volkskranten en dan rustig beginnen bladeren en lezen. Thuiskomen in België betekende lekker brood en toespijs (beleg) kopen en daar heerlijk van genieten. Nu moet ik antwoorden: mijn geliefde(n) weer zien. Vrienden en familie.

693. In welk vak was je vroeger goed in school?

Nederlands en geschiedenis.

694. Wanneer heb je voor het laatst een baby vastgehouden?

De eerste helft van 2019. Mijn kleindochter Duin.

695. Zou je jezelf als vriend / vriendin willen hebben?

Ja, waarom niet? Ik kan me voorstellen dat ik dan wel eens moe zou kunnen worden van die ‘vriend’ want hij (vriend Koen) laat graag blijken dat hij over van alles kan meepraten …

696. Kun je goed wachten?

Beter dan vroeger. Dat moet ook wel want wachten is een onderdeel van het ritme in Mozambique (Afrika). Ik las gisteren een mooi citaat over wachten. Medewerkers (crew en cast) aan een film kregen op een dag op de set een t’shirt van een boze collega. Op de voorkant stond: FILMEN IS WACHTEN en op de achterkant: OP JE GELD.

697. Voor welk probleem zou je naar een psycholoog gaan?

Ik denk op de eerste plaats dat ik te lang niet zou gaan. Maar als ik dat advies zou krijgen van intimi dan zal ik wel met drempelvrees een afspraak maken. Een onverwerkt trauma, een moeizame relatie met mijn levenspartner … van dat soort zaken. Gelukkig zijn dat twee voorbeelden die ik niet meetors in mijn rugzakje.

698. Wat wil je nog leren?

Iets eerder nee-zeggen. Voor mijn schoolwerk is er nog heel wat dat ik nog moet (bij)leren. Een aantal (digitale) workshops staan al aangestipt in mijn agenda.

699. Waar kun je geen dag zonder mee?

Goede vraag. Als ik zuurstof even negeer als antwoord dan weet ik het zo gauw niet. Natuurlijk is alles afhankelijk van het moment. Vandaag (zondag) zou ik het prima vinden als de elektriciteit (even) uitvalt. Dan maar geen koud drankje, geen internet, geen water en vanavond eten bij kaarslicht. Morgen (maandag = werkdag) zou dat een stuk vervelender zijn. Geen telefoon. Ja, dat is ook een goed idee voor korte tijd. Een paar dagen, een vakantieweek. Geen e-reader of geen boek(en) zou ik wel heel erg vervelend vinden. Een dagje zonder eten mag geen probleem zijn. Een tijd geen vlees … dat zou ik gemakkelijk kunnen accepteren en gewoon worden. Geen kaas … dat zou ik heeeeeel jammer vinden. Geen werk … dat lijkt me voor even een fijne realiteit. Geen auto. Ik zou er aan kunnen wennen want in Nederland heb ik die ook niet meer sinds 2017.

700. Hoe vaak beginnen je zinnen met: “Toen ik zo oud was als jij …”?

Nooit. Ook nooit gezegd of toch bijna nooit. Wel vertel ik graag over vroeger maar dat is heel iets anders.

Zo, dat waren weer vijfentwintig vragen en antwoorden. Misschien moet ik nog even doorgaan om zo een 1000-vragen-logje in voorraad te hebben.

In de serie: 1000 vragen aan mezelf

Cruquius

Tags

Cruquius, Familie, Haarlemmermeer, Heemstede, Industriële revolutie, Industrieel erfgoed, Kleinkinderen, Koning Willem I, Leeghwater, Museum, Museum-TV, Noord-Holland, Ringvaart, Speurtocht, Stoom, Stoomgemaal, Watermanagement

Zeg eens eerlijk, heb je enig idee waar dit stukje over gaat? Helpt bovenstaande foto om het te weten of helemaal niet?

Al bijna tien jaar rij ik met grote regelmaat naar Heemstede. Tussen Hoofddorp en Haarlem, in Noord-Holland. Soms reis ik met de trein maar even vaak met de auto. Als ik er dan bijna ben, zie ik bij een stoplicht een bijzonder gebouw op mijn rechterhand. En wegwijzers naar Cruquius en een meubelboulevard. Ik weet en zie dat dat bakstenen gebouw een gemaal is. Veel meer weet en wist ik niet. Tot nu. Nog maar eens het bewijs dat het geschiedenis-onderwijs in Vlaanderen wel degelijk verschilt met dat in Nederland. Wij leerden nauwelijks iets over de grote waterwerken ten noorden van de Belgische grens.

• 

• 

• 

Op de tweede foto las je waarschijnlijk ook ‘Cruquius-museum’. Officieel heet het: Haarlemmermeermuseum De Cruquius. Cruquius is de naam van het dorp waar dit museum is gevestigd. Het dorp is vernoemd naar waterbouwkundige plannenmaker Nicolaus Cruquius – geboren op Vlieland als Nicolaas Kruik.

Een mooie namiddag-bestemming met de kleinkinderen. Ze kennen het gebouw ook van de buitenkant. Nu gaan we samen op onderzoek. Ik keek mijn ogen uit. Natuurlijk ken ik de Haarlemmermeer. Eerlijk gezegd vooral als naam van de gemeente waar de luchthaven Schiphol is gevestigd. Lang geleden was het een meer. Hé hé zou je zeggen maar ik heb er nooit aandacht aan besteed. Op foto drie zie je hoe groot dat meer was. Oorspronkelijk waren het drie meren tussen Amsterdam, Haarlem en Leiden. Omdat de bewoners rond die meren steeds meer veen afstaken – als verwarming voor de koude maanden – voegden de drie meren zich steeds meer aan elkaar tijdens en na grote stormen. Het grootste meer had als bijnaam: ‘De Waterwolf’. Een hongerige wolf.

In de zeventiende eeuw bedacht Jan Adriaanszoon Leeghwater al een plan om het meer leeg te pompen met behulp van heel veel windmolens. De omliggende steden waren bang dat ze inkomsten zouden verliezen door minder scheepvaart. Ruim een eeuw later kwam Cruquius met een verbeterd plan, ook met windmolens. Maar ook dit keer bleef het bij plannen.

Twee zware stormen (1834 en 1836) zweepten het water op tot de poorten van Amsterdam en Leiden. Genoeg is genoeg zal Koning Willem I vermoedelijk gedacht hebben. Hij had in 1830 heel wat prestige (en land) verloren nadat België zich had los gemaakt van de Nederlanden. De koning was in de ban van grote industriële projecten in Engeland waar stoommachines voor een ware revolutie hadden gezorgd. In 1839 werd de wet tot droogmaking van het Haarlemmermeer aangenomen. Het meer had een oppervlakte van ruim 18.000 hectare en was twee tot vier meter diep. In 1840 werd begonnen met het graven van een 60 kilometer lange ringvaart en bijhorende ringdijk.

Drie stoomgemalen – Leegwather (bij de Kaag), Cruquius (bij Heemstede) en De Lijnden (bij Osdorp) – pompten ruim 800 miljoen kubieke meter van het meer in de ringvaart. In 1852 spartelden de vissen op het droge. Opdracht volbracht. In 1855 werd het drooggevallen land de nieuwe gemeente Haarlemmermeer. De rest is geschiedenis. Van een agrarisch gebied tot een grote internationale luchthaven.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Als bezoeker loop je door het gemaal dat nu nog als museum-attractie in gebruik is. In vroegere tijden brachten schepen kolen naar het gemaal, in het grote ketelhuis werd de steenkool verhit en de daarbij ontstane stoom zetten de pompen in werking.

• 

• 

De kinderen bleven geboeid want ze hadden in de eerste zaal een schatkist met hangslot ontdekt. Zij kregen een blad met veertien vragen. Bijvoorbeeld: Hoeveel liter stoom kan je maken van 1 liter water? (*) Als ze alle antwoorden juist invulden konden ze de code kraken en de schatkist openen. Een kleine verrassing om mee naar huis te nemen. Een geslaagde middag, een geslaagd bezoek.

Museum-tv heeft een pagina met een mooi filmpje van 7 minuten over het museum. Klik HIER. Zeer de moeite waard, niet alleen deze mini-documentaire maar ook het museum zelf.

Wil je nog meer lezen? Klik dan HIER bij het Noord-Hollands Archief.

(*) 1700 liter

In de ban van C

Tags

België, Cap Blanc Nez, Cap Gris Nez, Corona, Corso, Covid-19, Duitsland, Familie, Frankrijk, Gele boekje, Leeuwarden, Mondkapje, Mozambique, Nederland, Pas de Calais, Passe sanitaire, PCR-test, QR-code, Regeltjes, Reizen, Vrienden, Zundert

Ja, het corona – covid-19 spook waart nog steeds rond in mijn hersenpan. Bij wie niet trouwens? Mijn zomer staat in het teken van bezoekjes afleggen, het nieuwe schooljaar voorbereiden en GOES 2022. Dat laatste zou eigenlijk GOES 2021 zijn maar alles werd een jaar uitgesteld.

Meer dan me lief is volg ik de corona-maatregelen – opgelegd door diverse overheden – op de voet. Het begon natuurlijk met de verplichte PCR-test voor vertrek. Gelukkig kreeg ik te horen dat ik negatief regeerde op dat vervelende staafje in mijn neus. Op het vliegveld van Maputo moest ik de negatieve test wel drie keer laten zien. Met veel gesukkel kreeg ik uiteindelijk ook een verplichte corona-app, die ik voor mijn transfer in Rome nodig had, gedownload.

Zowel in Addis (Ethiopië) als in Rome (Italië) werd mijn negatieve PCR-test gevraagd voordat ik aan boord van het vliegtuig mocht. Op Schiphol werd me niets gevraagd. Ik schreef al eerder dat ik verbaasd rondkijk in Nederland dat er nauwelijks iets te merken is van beperkingen. Enkel in het openbaar vervoer moet ik (men) een mondkapje dragen. Maar als je iets eet of drinkt mag het natuurlijk even af. Op NS-stations geen anderhalve meter maar ‘5 tegels afstand’.

Afstand houden – in de praktijk zie ik dat nauwelijks. In een overvolle trein sta ik opgepropt tussen Russische jongeren, jonge meiden op terugweg van het strand, grootouders met kinderen en forenzen. Voor het eerst in mijn leven biedt iemand mij een opklapstoeltje (zitplaats) aan. Zucht, slik. Het is dus te zien dat ik bij de 65+groep hoor. Ik bedank vriendelijk.

Ik vind het rechter mondkapje (uit Duitsland) ietsjes prettiger in gebruik dat het linker.

Half juli ging ik samen met Hanneke op vriendenbezoek naar Duitsland. Ik schreef er al eerder over. Als ik me heel strikt had gehouden aan de regels was ik misschien wel niet gegaan. Ik werd niet één keer gecontroleerd, ook niet bij de grens. In winkels ben je verplicht een mondkapje te dragen. Dat doe ik dan ook. Brave burger.

In Nederland bezoek ik concerten, de bioscoop, een museum. Er wordt niets gecontroleerd of gevraagd. Ik schuif geregeld aan op een buitenterras. Ik bezoek vrienden (zonder te knuffelen). Ik volg mijn gezond verstand.

Overal in Leeuwarden lees je op de stoep deze oproep

Mijn dochter en haar twee meiden hebben een vakantie in Noord-Frankrijk geboekt en ze zouden het fijn vinden dat ik een paar dagen langskom. Dat doe ik graag. Maar hoe? Met de trein of met een huurauto? De trein is best duur en dan kom ik in drie landen: Nederland, België en Frankrijk. Elk met eigen regels. De regels in Frankrijk worden strenger. Ook met de auto moet ik me houden aan corona-voorschriften.

Reisbeperkingen voor Frankrijk vanaf 8 augustus (info: ANWB)

Digitaal Corona Certificaat. Was het maar zo simpel. Ik krijg dat niet voor elkaar. Nog niet. Ik ga het verhaal niet te uitgebreid maken. Heel in het kort. Ik ben 2x gevaccineerd met COVISHIELD. Dat is de Indiase variant van AstraZeneca. Met een klein (niet onbelangrijk) verschil: er worden geen QR-codes bijgeleverd. Ik kan dus mijn vaccinatie niet digitaal opslaan. Gelukkig heb ik wel stempels in mijn ‘gele boekje’. De GGD-Utrecht zoekt naar een oplossing voor mij en vele tienduizenden lotgenoten.

Op het journaal en in de krant lees ik dat Frankrijk en Nederland steekproefsgewijs grenscontroles houden. Ik twijfel of ik naar Frankrijk ga want ik zal ook in elk restaurant, bar, zelfs de buitenterrassen mijn ‘passe sanitaire’ (gezondheidspas) moeten tonen. Zucht. Grrr.

Ik bel de avond voor vertrek ongeveer 15 minuten met mijn dochter. Ze bevestigt dat je inderdaad geen terras opkomt zonder die controle. Na een paar minuten neigen we allebei naar ‘dat moet ik niet doen, ik blijf in Nederland’. Tien minuten later besluit ik het toch anders. Ik ga wél en word ik aan de grens (bij De Panne – Duinkerken) tegengehouden – dikke pech – dan draai ik om ga terug. Bij haar logeeradres vermijden we restaurants en bars. Ik kan ook op een drie-pits-fornuis ‘thuis’ koken.

Ik zie geen hond bij de grens, ook geen controleurs. Ik ben op vakantie zonder passe sanitaire maar wel met mijn gele boekje. De volgende dag maken we een grote wandeling. We zien een weide ingericht als caféterras, met ligstoelen en geïmproviseerde tafeltjes. Een container doet dienst als tijdelijk bar.

In de buurt van Cap Blanc Nez

We zoeken een plekje. Catelijne gaat de drankjes en ijsjes bestellen. Ik blijf op afstand. Haar digitaal corona certificaat wordt gescand. Ook ik moet me melden. In keurig Frans leg ik uit dat ik in Afrika woon, tweemaal ben gevaccineerd maar geen QR-codes heb. Ik toon mijn gele boekje. Ik word goedgekeurd. Yes, oef.

Ook de volgende dag gebruik ik dezelfde strategie. In een speeltuin met trampolines en in een restaurant. Ik word elke keer goedgekeurd na mijn charmante praatje. Of ze een oogje dichtknijpen of niet, dat weet ik niet. Ik ben blij dat ik me niet bang heb laten maken en wel op bezoek ben gegaan. Ben ik asociaal bezig, breng ik anderen in gevaar? Ik vind van niet. Nee, natuurlijk niet.

Een bliksembezoek aan mijn zus in Spanje schrap ik wel van mijn wensenlijst. Snik. Er volgt nu nog één spannend moment. Opnieuw moet ik voor vertrek (naar Mozambique) een negatieve PCR-test met reisdocumenten kunnen voorleggen. Het testmoment staat al in mijn agenda. Mijn portemonnee protesteert heftig tegen deze noodzakelijke maar overbodige uitgave. 129 euro. Zucht.

En nog meer stom corona-nieuws. Het door mij zo geliefde CORSO in Zundert mag dit jaar niet uitrijden. Geen rijdend corso op de eerste zondag van september. Al het tweede jaar op rij. Er wordt nu een haalbaar plan uitgebroed en gepresenteerd aan de (lokale) overheid. De wagens wel tentoonstellen maar ze niet laten rijden. Wordt vervolgd.

ps. Ik probeer de komende weken het corona-onderwerp te vermijden op dit blog. Beloofd is beloofd.

Ondertussen in Nederland (4)

Tags

Bach, Bioscoop, Boeken, Concert, Deon Meyer, Dood, Familie, Film, Koorts, Leeuwarden, Lezen, Reizen, The Green Knight, The Painter and the Thief, Vrienden

“Koen, waarom schrijf je zo weinig te laatste tijd?” Een vraag die ik mezelf stel. Het antwoord volgt wat moeizamer. “Euh … omdat ik met iets anders bezig ben of zoiets. Of is dat wat al te gemakkelijk?”

Als ik een tijdje geleden meldde dat ik mijn eerste rondje Nederland er had opzitten dan kan ik dat nu aanvullen met … ik ben al aan mijn derde rondje bezig. De bestemmingen blijven hetzelfde. Vanuit Leeuwarden naar Heemstede, Bergen op Zoom, Ossendrecht, Drachten en Goes. Tussendoor ook nog naar Tilburg, Oude Bildtzijl en Haarlem. Rotterdam, Harlingen en Utrecht zitten nog in de planning. En wie weet ga ik nog even de landsgrenzen over.

Ik kan ook lijstjes maken van boeken, concerten, musea en films die ik bezocht of heb gelezen. Laat ik er twee even uitlichten. Boek: Koorts (van Deon Meyer) en film: The Painter and the Thief (Noorse film). En ik ben naar de kapper geweest maar dat is van een heel andere orde.

Deze film. Ik ga er voorlopig niets over vertellen. Bang dat ik iets verraad. Iets met spoilers … Ik vind het een aanrader maar dat is heel persoonlijk en uitermate subjectief. En mocht je naar ‘The Green Knight’ willen gaan kijken … doe het niet. Een afrader. Ik liep na goed een half uur de bioscoop uit. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan.

En wat is Leeuwarden toch een fijne stad om te wonen, om te zijn. Catelijne zei me onlangs – toen we samen door Ljouwert kuierden – dat haar vriendinnen Leeuwarden ‘Klein Amsterdam’ noemen. Tja, het zal vast een compliment zijn. Wat vooral opvalt zijn de (overvolle) terrassen en heel veel (binnenlandse) toeristen. Het succes van Leeuwarden Culturele Hoofdstad 2019 houdt nog steeds aan. Heel begrijpelijk en ook terecht.

Nog even iets anders. Wat keek ik uit naar het moment dat ik over dat boek (Koorts) zou kunnen vertellen aan mijn vriend Per in Mozambique. Jammer genoeg staat de vorige zin in de verleden tijd. Ik keek en niet ik kijk … Mijn maatje, mijn luisterend oor, mijn Noors-Zweedse (oud) collega, mijn Mozambikaanse buurman … hij is niet meer. Hij overleed zondagochtend. Totaal onverwacht. Ik staar wat wezenloos naar mijn beeldscherm. De juiste woorden zitten nog verstopt achter het ongeloof.

Zaterdagmiddag ging ik in Leeuwarden naar een orgelconcert van Bach. Ik had als enige uitzicht op de stadsorganist.

Heel bijzonder. Ik dacht de hele tijd: hierover ga ik wat vragen en vertellen aan Per, zelf een begaafd pianist. Als de dood nabij is zijn er veel vragen en weinig antwoorden. Rust zacht mijn vriend.

De ronde is ten einde

Tags

Bezoek, Familie, Heemstede, Leeuwarden, Ossendrecht, Snakkerburen, Vakantie, Vrienden

Natuurlijk zal bijna iedereen denken dat dit een logje wordt over wielrennen. Nee, dat wordt het niet of toch nauwelijks. Tadej Pogačar heeft voor de tweede keer de Tour gewonnen. Knap. En natuurlijk zoeken alle wielerliefhebbers naar superlatieven om de drie ritoverwinningen van Wout van Aert te bejubelen. Een bergrit, een tijdrit en een massasprint. Heel knap.

De titel verwijst echter naar mijn eigen ronde. Nadat ik mezelf uit quarantaine heb ontslagen in Leeuwarden begon ik aan mijn rondje Nederland. Leeuwarden – Heemstede – Ossendrecht – Bergen op Zoom – Goes – Heemstede – Leeuwarden.

Straatverkoop in Snakkerburen

Deel 1 van mijn zomer 2021 is daarmee ten einde.

Ik kijk mijn ogen uit

Tags

40, Covid-19, Familie, Isabel, Koken, Leeuwarden, Mondkapje, Nederland, PCR-test, Reizen, Verjaardag, Vliegen, Vrienden, Wandelen

Mogelijk heb je door mijn reacties her en der ontdekt dat ik (weer) in Nederland ben. Mogelijk ben je verbaasd dat ik de verjaardag van mijn nu veertig jarige Isabel niet in levende lijve in Mozambique heb meegevierd. Dat komt zo … na wel vijf verschillende scenario’s te hebben uitgewerkt, besloot ze om een vrouwendag (party) te organiseren. Geen kinderen. Geen mannen. Dus had ik mezelf moeten terugtrekken in mijn werkkamer en door de ramen gluren naar al dat Afrikaanse moois. Niet dus. Ik overlegde met haar dat ik twee weken na mijn tweede prik (Covishield) zou afreizen naar Europa.

Zo gezegd, zo gedaan, maar natuurlijk met allerlei obstakels. Eerst werd mijn heenreis (vliegticket) twee dagen uitgesteld. Dus ook de ingeplande en noodzakelijke pcr-test. Op maandagochtend de test. Op dinsdagochtend de uitslag – gelukkig negatief – en ’s middags naar het vliegveld. Heel veel gedoe met documenten en apps die je verplicht moet invullen. Enfin, ik ga er niet te veel woorden aan spenderen. Ik vloog via Addis Abeba (Ethiopië), Rome (Italië) naar Schiphol (Nederland). Ik kwam volgens planning aan in Nederland. En wat denk je? Nul komma nul controle op Schiphol. Geen enkele vraag over quarantaine. Moet ik dat ingevulde formulier dan nergens inleveren? Blijkbaar niet. Het is dus een zaak van eigen verantwoordelijkheid. Dat is trouwens een prima uitgangspunt.

Hanneke haalt me op en we rijden samen naar Leeuwarden. Fijn om na een lange tijd weer thuis te zijn. Mijn Nederlandse thuis wel te verstaan. Maar wat nu met quarantaine? Officieel mag ik het aan mijn laars lappen – een zogenaamde vrijstelling of uitzondering – want ik bezoek na lange tijd mijn (klein)kinderen. Ik besluit om het eerst vijf dagen rustig aan te doen. Niet naar musea, bioscoop of restaurants. Wel elke dag een 10.000 stappen wandeling.

• 

  Leeuwarden, Nieuwestad

• 

  Bij het volkstuintje van Hanneke

• 

  Dokkumer Ee

• 

  Mini-bieb in Snakkerburen

• 

  Bij de Oldehove (Leeuwarden)

Ik geniet met volle teugen van het mooie weer en de stad. Ik ga nergens naar binnen en houd afstand van de vele toeristen en winkelende Liwwadders. Thuis kook ik, lees ik, slaap wat langer dan gebruikelijk en volg het verjaardagsfeest van Isabel. Vanop afstand. Geen anderhalve meter maar ruim achtduizend kilometer. Nog één of twee dagen geduld en dan ontsla ik mezelf uit quarantaine voor ‘noodzakelijk familiebezoek’.

Ik heb nog niets vermeld dat mogelijk bij de titel van dit stukje past. Het is een hele waslijst variërend van niemand-met-een-mondkapje tot winkelstraten vol terrassen en feestende jongeren. Summer of love. Iedereen weet dat ook in Nederland de pandemie nog geen verleden tijd is maar ik zie nauwelijks een verschil met de tijd hiervoor. Dat is in Matola en Maputo wel heel anders. Ik kom er nog op terug (denk ik). Met andere woorden: Wordt vervolgd.

Durf ik het aan?

Tags

Ardennen, Avek, Boeken, David Lynch, Duin, Familie, Film, Frank Herbert, Herlezen, Ine, Kleindochter, Leeuwarden, Londen, Spelletjes, Sting, Vrienden, Wyns

Gisteren schreef ik kort iets over de nieuwe verfilming van DUIN – een science-fiction klassieker uit 1965. Ik schreef erbij dat ik erg uitkijk naar deze film (release in oktober 2021). Waarom? Omdat Duin (het eerste boek) al jarenlang een prominente plaats heeft in mijn (Hebban) 25 mooiste boeken ooit.

Ik heb met opzet de oude voorkant van het boek gekozen. DUIN – Frank Herbert (1965)

“In een verre toekomst wordt het geslacht Atreides op keizerlijk bevel gedwongen zijn erfplaneet te verlaten en een nieuw leven te beginnen op de woestijnplaneet Duin. Duin is uniek: het is de enige vindplaats van de specie, een stof die de stuurlieden van de Hooglinieschepen van het ruimtegilde in staat stelt tussen de sterren te reizen.
Kort na aankomst wordt hertog Leto vermoord door de Harkonnens, de oude vijanden van het geslacht Atreides, en wordt diens erfgenaam Paul gedwongen de woestijn in te vluchten, waar hij onderdak vindt bij de Vrijmans, de oorspronkelijke bewoners van de planeet. Met hen begint hij aan de moeilijke taak de planeet voor zijn geslacht – en voor het belang van de mensheid – te heroveren.”

Ik las het boek in 1980 (misschien een jaar later). Ik vond het geweldig terwijl ik helemaal geen groot liefhebber ben van science-fiction. Ik was niet de enige die enthousiast was over dit boek. Veel van mijn studiegenoten en docenten aan de AVEK (Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie) in Leeuwarden dachten er hetzelfde over. In 1984 boekten we met z’n tweeën (Ine en ik) een lang weekend Londen. Reden: de première van de film DUNE van David Lynch met oa Sting. We waren blij maar niet super enthousiast. In hetzelfde weekend kochten we in een spelletjeswinkel in Londen het spel DUNE. Een uitgave van Avalon Hill.

Het bordspel: ‘Duin’ (Avalon Hill)

Thuis ging ik meteen aan de slag om de spelregels te vertalen. Een hele klus. Het is een strategisch spel – best een nieuw concept voor die tijd. Een spel zonder dobbelstenen, best wel anders dan bijvoorbeeld Risk of Monopoly. Een paar weken later zaten we met z’n zessen rond de grote keukentafel in Wyns. Ine, Godert, Salvatore, Duco, Marjolein en ik. We verdeelden de karakters. Salvatore de keizer Shadam, Ine de Bene Gesserit, Duco Atreides en ik de verraderlijke baron Harkonnen. Het waren memorabele avonden (en nachten). We hebben het vele tientallen keren gespeeld. Zelfs als we een weekendje naar Drenthe of de Ardennen gingen speelden we Duin. De jonge Jules (onze zoon) zat dan in zijn pyjama vanop een afstandje (op de trap) mee te kijken. De volgende ochtend – wij sliepen onze roes uit – speelde hij het hele spel in z’n eentje. We hadden hem het verhaal in het kort verteld. Het zijn heel dierbare herinneringen.

Ik heb de volgende drie boeken ook nog gelezen maar met minder enthousiasme. Ine las de hele originele reeks van zes of zeven boeken. De Duin-boeken die later zijn verschenen – geschreven door de zoon van Frank Herbert – trokken me niet. Volgens mij heeft Jules ze wel allemaal gelezen. Hij en Yvonne zijn hele grote spelletjes-liefhebbers. Dus vanzelfsprekend ging ons klassieke bordspel naar hen. Ik geloof dat ze ondertussen ook de nieuwste editie hebben aangeschaft.

En om het verhaal nog wat mooier te maken. Mijn jongste kleindochter – dochter van Jules en Yvonne heet … Duin. Wat een fantastische naam, wat een schat van een kleindochter. Hier zit een fiere Bompa te stralen van oor tot oor.

Maar nu terug naar de titel van dit stukje: ‘Durf ik het aan?’ Ik plaats hier maar één vraagteken maar het zijn er eigenlijk veel meer. Durf ik het aan om het boek (Duin) te herlezen? Omdat ik in oktober meer dan waarschijnlijk de nieuwe film ga kijken denk ik erover na om eerst het boek te herlezen. Wat gaat er gebeuren met mijn nostalgische lees-herinneringen? Gaat het meevallen of wordt het een trieste ontdekking dat dit boek niet meer de sensatie veroorzaakt van veertig jaar geleden? Ik weet het niet. Hebben jullie ervaring met het teruglezen van lievelingsboeken? Het boek staat klaar op mijn e-reader. Ik hou jullie op de hoogte.

In de serie: BOEKEN

1000 vragen aan mezelf (34)

Tags

1000 vragen, Buren, Ethiopië, Familie, Isabel, Jacaranda, Mekelle, Tigray

Het ritme van één keer per maand vijfentwintig vragen beantwoorden was een nobel streven. In de praktijk is het alweer maanden geleden dat ik er werk van maakte. Het is alweer eind maart (2021) … daar gaan we weer … nou ja, ik dan toch.

651. Hoe zou je je leven in drie steekwoorden omschrijven?

Gevarieerd / Reislustig / Loyaal

652. Wat is er het fijnst aan volwassen zijn?

Dat ben ik ondertussen al best lang dus een antwoord zou eenvoudig moeten zijn. Uiteraard ben ik de enige die verantwoordelijk is voor wat ik doe. Dat ben je als kind niet. Dus is een tamelijk voor de hand liggend antwoord: doen en laten wat ik zelf wil. Dat laatste klinkt als ‘vrijgevochten’. Dat is het niet want ook deze volwassene heeft gekozen om zijn dagelijks leven te delen met iemand anders. Gevolg: je doet niet altijd wat je zelf wilt. Ja, uiteindelijk wel natuurlijk maar je begrijpt vast wat ik bedoel.

653. Ben je een vechter?

Ik zou graag JA antwoorden maar ik ben eerder een vluchter denk ik. Uiteraard vecht ik voor wat écht belangrijk is. Maar ik herinner me een voorval zo’n vijfentwintig jaar geleden. Burenoverlast. Onze directe buren (wij woonden in huurhuizen) hadden de volumeknop bijna altijd op standje ‘maximaal’. Niet alleen de radio en de televisie maar ook hun stemmen. Vader, moeder en drie kinderen. Er werd alleen maar naar elkaar geroepen – leek het wel. Geschreeuwd. Als de kinderen iets deden wat niet mocht werden ze naar hun (kleine) tuin gestuurd. Het schreeuwen (krijsen en huilen) nam nog wat meer toe in volume. Eens dat je je begint te ergeren is er geen weg meer terug. Op een dag kreeg onze jongste mot op straat met hun oudste. Kinderen onder elkaar. Maar het buurjongetje riep de hulp in van papa. Buurman pakte onze zoon bij zijn kladden (lurven – kan ook). Iets fysieks – dus over de grens. Je blijft met je tengels af van het kind van een ander. Ook van je eigen kinderen trouwens. Ik ben uiteraard verbaal verhaal gaan halen. ’s Avonds of ’s nachts in bed besloot ik (wij) om te vertrekken, te verhuizen. We zoeken iets anders, we huren omdat we dan de vrijheid hebben om te gaan en staan waar we willen. We vertelden het aan alle andere buren in ’t straatje. Zij vonden ons besluit te zot voor woorden, we moesten vechten. Dat was het advies. Ik had daar geen zin in. Zonde van mijn energie. Uiteindelijk liep het met een sisser af want minder dan twee maanden later verhuisden de lawaaimakers zelf. Eén of ander akkefietje met zijn werkgever, schulden en trammelant met zijn broer. De opluchting was groot. Ik zou er uiteindelijk zesentwintig jaar blijven wonen.

654. Hoe groot is je fantasie?

Hoe moet je dat uitdrukken? Niet in kilowattuur. Ook niet in ampère. Kilometers per uur, mm per vierentwintig uur … nee ook niet. In aardbeien per weggeblazen zeepbel. In tutuutjes per eekhoorntjesbrood-taart?

655. Kunnen mensen veranderen?

Als ze dat zelf willen dan kan dat. Maar iemand anders proberen te veranderen. Nee, dat gaat niet. Daar zijn al zoveel huwelijken op stuk gelopen.

656. Probeer je je problemen eerst zelf op te lossen?

Ja. Maar of dat altijd verstandig is weet ik niet. Ik vraag vaak te laat hulp. Als het over praktische zaken gaat, roep ik de hulp van anderen wat gemakkelijker in. Een kapotte waterleiding. Bomen snoeien. Het zwembad schoonmaken. Maar dat zijn natuurlijk geen problemen.

657. Wat had je graag tien jaar eerder geweten?

De uitslag van de lotto want dan had ik 10 jaar de tijd om het formulier in te vullen met de winnende getallen … lol.

658. Wat wordt je eerstvolgende project?

Hier op WordPress, op dit blog … de verzameling gedichten en de 50 foto’s van Isabel op Facebook die daar de inspiratie toe waren, ga ik hier ergens een plekje geven. Ik laat het nog wel weten.

659. Doe je vaak meerdere dingen tegelijk?

Ik ben een man dus het antwoord is nee.

Mekelle – Tigray (in betere tijden) – Ethiopië (2008)

Nee, alle gekheid op een stokje. Meerdere dingen tegelijk doen is niet mijn sterkste eigenschap. Waarom zou je dat willen? Uiteraard is het ook een kwestie van definitie. Op bovenstaande foto lees ik. Natuurlijk adem ik ook. Ik zit te genieten van het boek en het park en de prachtige jacaranda die in bloei staat. Ik weet dat ik toen ook allerlei ideeën opschreef voor de theatertekst Ubuntu-in-wording. Op het moment van de foto was ik me waarschijnlijk ook bewust dat ik werd gefotografeerd. Maar of dit ‘meerdere dingen tegelijk doen’ is, betwijfel ik.

660. Wat zit je nog steeds dwars?

Een verloren vriendschap. Of eigenlijk moet ik zeggen: twee verloren vriendschappen. Ze hebben niets met elkaar te maken. Natuurlijk zal ik daar zelf ook een rol in spelen (hebben gespeeld) maar voor mijn gevoel was het ‘de ander’ die daar echt verantwoordelijk voor was.

661. Vind je het leuk als mensen naar je kijken?

Ik heb het nooit erg gevonden. Nu nog steeds niet. Nog niet zolang geleden stond ik in een lift met een jong gezin. Vader, moeder en hun dochtertje. Onbekenden voor me. Ik schat het meisje drie of vier jaar. Zij zegt: “Kijk mama, een leeuw.” En ze wees naar mijn wilde bos met haar. Ik vond het schattig. De moeder schaamde zich dood.

662. Wat wil je nog heel graag?

Mag ik me ervan maken met één hartewens? Dat dit hele corona-gedoe enkel nog bestaat in de geschiedenisboekjes.

663. Wat was de meest bijzondere uitnodiging die je ooit kreeg?

Dat is veel te intiem om hier open en bloot te vertellen. Ik pas.

664. Hoe zullen je vrienden je beschrijven?

Op soortgelijke vragen antwoordde ik eerder: loyaal, creatief, betrouwbaar maar als je iets nodig hebt van hem moet je hem achter zijn vodden blijven zitten. En een tikkeltje te serieus, soms een beetje zwaar op de hand.

665. Wie heeft je het meest pijn gedaan in het leven?

Een vergelijkbare reactie als mijn antwoord op vraag 663

Hier laat ik het even bij. Ik beantwoordde in het verleden meestal vijfentwintig vragen. Misschien is dat ook wel de reden dat ik me er de laatste tijd niet toe zette. Teveel. Ik ben toch maar mooi vijftien vragen dichterbij de duizendste vraag gekomen.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Tien weken onderweg

Tags

Auto, Baltische Staten, Dertig dagen foto schrijven, Estland, Familie, Ine, Isabel, Kamperen, Krugerpark, Malelane Satelitte Camp, Mozambique, Oud, Zuid Afrika

Het thema van deze tiende week: oud. “Weer heel veel mogelijkheden, weer heel veel mogelijkheden tot creativiteit. Een foto van je grootouders. Of je ouders. Of jezelf. Hangt allemaal af van je leeftijd, ha! Een oud gebouw. Je oude jeans. Een oud detail van iets nieuws. Something old. Er zijn zoveel mogelijkheden.” Dit is een deel van de beschrijving zoals je dat kunt lezen bij Satur9. Je weet wel … een wekelijks foto-idee, een challenge.

Bij het lezen van de woorden ‘oude jeans’ dacht ik onmiddellijk aan mijn oude wandelschoenen. Ik weet zeker dat ik er een foto heb van gemaakt net voor ze in de afvalcontainer belandden. Waar, in welk digitaal mapje staat deze foto? Of herinner ik me een foto van vóór zomer 2002? Dat is het jaar dat ik mijn eerste digitale camera kocht (op Schiphol op weg naar Atlanta – USA).

Ik zie op mijn laptop een paar honderd foto’s in sneltreinvaart. Veel oude gebouwen, een paar oude mensen. Als ik mijn eigen zwarte krullenbos verschillende keren zie, besef ik dat ik flink ben verouderd de laatste jaren. En dan zie ik een paar keer een foto van mijn oude tent.

Zomer 2006 – In de buurt van Talinn, Estland

Niemand denkt bij deze foto aan ‘oud‘. Ik wel, een beetje dan toch. Oud in de zin van: voormalig. Als het weekthema ‘Wat mis ik?’ zou zijn dan had ik deze foto ook kunnen gebruiken. Ik kocht deze tent drie weken nadat Ine was overleden. 2005. Het was volop zomer en ik wilde er nog even tussenuit. Naar vrienden in Frankrijk. De tent die we hiervoor (samen uiteraard) gebruikten vond ik te groot. En ietsjes te onhandig om in mijn eentje op te zetten. Dus … een nieuw tentje. Drie-persoons – lichtgewicht, geen nylon.

Deze foto is één jaar later gemaakt. Mijn zomervakantie 2006 in de Baltische staten. Ik heb er al veel vaker over geschreven. Bij gebrek aan maatje, partner, reisgezel heb ik die vakantie wel twintig foto’s van mijn tentje gemaakt. Hahaha. Ook de daarop volgende jaren was deze tent onderwerp van een heel wat foto’s. Misschien ga ik er een keer een plogje van maken in het kader van ‘thematisch ploggen’.

Flink wat jaren later besloot ik om mijn tentje mee te nemen naar Mozambique. Ik had stiekeme plannetjes om ook met Isabel te gaan kamperen. Buurland Zuid-Afrika is daarvoor een ideale bestemming. Dat Isabel dit ABSOLUUT geen goed idee vind, kan onderwerp zijn van een toekomstig stukje. Mijn tentje ligt naast mijn slaapzak en opblaasmatjes stof te happen. Maar toen werd het kerstvakantie 2017. Mijn kinderen en kleinkinderen komen op bezoek. Hoera hoera hoera. Mijn zoon (en co) huurt een kampeerauto in Johannesburg. Twee weken later rijden ze ons erf op. Mijn dochter (en co) komt met het vliegtuig naar Maputo. Op de vroege ochtend van 2 januari 2018 vertrekken we naar Zuid-Afrika. Naar het Krugerpark en … gaan we kamperen. Ik koop een nieuw nylontentje voor de familie en ik beloof mijn oudste kleindochter dat zij samen met mij (Isabel moet werken en blijft in Mozambique) in het tentje van Bompa mag slapen.

We rijden naar Graskop maar het weer verandert dramatisch. We zoeken een plekje voor de nacht. De gehuurde kampeerauto zal dat noodweer wel doorstaan. De twee kleine tentjes niet. En de verwachtte nachttemperaturen rond de 10c zijn ook niet uitnodigend. We vinden een huisje voor de nacht. De volgende dag rijden we via Orpen het Krugerpark binnen. Vanavond gaan we dan echt kamperen …

We hebben kampeerplekjes gereserveerd bij Malelane Satelitte Camp. Ik haal mijn tentje – na jaren winterslaap – uit de tas. En dan … tromgeroffel … ontdek ik dat ik jaren daarvoor enkel de binnentent, de stokken en een paar haringen (piketten) heb meegenomen uit Bergen op Zoom. Ooo help !!! De rest – de buitentent – heb ik blijkbaar – ooit – in de afvalcontainer gedumpt. Domme Bompa. Hoezo dom? Het is toch lekker weer …

3 januari 2018 – Malelane Satellite Camp (Krugerpark)

Zoals je kunt zien staat mijn oude tent … nou ja, binnentent … te pronken naast een schitterende kampeerauto en een nylon geval. We hebben heerlijk geslapen. Gelukkig bleef het droog.

Tenslotte. Op de eerste foto zie je ook mijn oude auto. Niet echt oud in leeftijd maar het is de auto die ik toen gebruikte. Ik heb helemaal NIETS met auto’s. Ik kan dus niet vol weemoed vertellen over ‘mijn oude auto’ want ik heb er nauwelijks een gevoel bij. Zo’n ding moet starten wanneer ik dat wil. Als ik op de rem trap moet hij (het / zij) stoppen. En in Afrika is het handig dat de airco werkt. Verder heb ik geen enkele voorkeur. Merk, kleur, cc’s … het zal me worst wezen.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN

5 x

Tags

30 weken, Familie, Foto, Foto challenge, Kleinkinderen, Liefde, Nederland

Ik ga nauwelijks woorden spenderen aan de 8ste week van Satur9’s 30 Weeks Photo Challenge. Thema van deze week: LIEFDE. De foto spreekt (eenmalig) voor zich.

Onderschrift overbodig (lijkt me)

In de serie: 30 WEKEN FOTO SCHRIJVEN