‘Schaapjes tellen’ … iedereen weet wat dat betekent. ‘Steden tellen’ daarentegen klinkt waarschijnlijk wat vreemd. Toch gebruik ik steden in plaats van schaapjes. Ja, ik lig veel te vaak wakker en met mijn drukke werkschema moet ik wel voldoende uurtjes maken in bed. Niet alleen horizontaal maar ook slapend. Ik las, alweer een hele tijd geleden, dat er een alternatief is voor de springende schaapjes over een hek. Gebruik het alfabet. Van A naar Z. En bedenk bij elke letter een stad (of plaats) waar je goede herinneringen aan hebt.
Ik heb het al verschillende keren uitgeprobeerd. Ik ben – denk ik – nog nooit verder gekomen dan Kopenhagen. Droom-tellen jullie even mee?
A van AMSTERDAM
Ik kom graag in de Nederlandse hoofdstad. Ik heb er nooit gewoond maar ik ben er wel heel vaak geweest. Ik heb er een half jaar lang een bijscholing gevolgd. Mijn dochter woonde er bijna twintig jaar. We hadden bijna vijftien jaar een opera-abonnement in de Amsterdamse Stopera. Ook heel veel andersoortige theatervoorstellingen zag ik in A’dam. Hetzelfde gaat op voor tentoonstellingen. Natuurlijk heb ik Amsterdam ook bezocht als toerist. Een paar keer een rondvaart gemaakt door de grachten met mijn Afrikaanse familie en andere gasten. Het Anne Frank huis bezocht ik samen met de cast van Het Middelburgs Theater. Er woont familie. Er wonen vrienden. Enzovoort, enzovoort. Dit denk ik er niet allemaal bij hoor als probeer in slaap te vallen.
Ook met een A … Addis Abeba, Atlanta, Antwerpen, Athene, Algeciras … maar dat zijn weer andere verhalen.
Amsterdam – foto: Pixabay
B van BARCELONA
Het was een hele tijd onze lievelingsstad in Europa. Ik was er voor het eerst als jong kind in 1964 op weg naar Torrox aan de Costa del Sol. Met Ine ben ik vier of vijf keer in Barcelona geweest. Een paar keer tijdens een zomervakantie en later ook als stedentrip. En met de mannen – mijn Vlaamse vrienden – zijn we natuurlijk ook al een keer afgezakt naar de Catalaanse hoofdstad.
Ook met een B … Brugge, Beijing, Bangkok, Belfast, Berlijn … maar dat zijn weer andere verhalen.
C van CAMBRIDGE
Nadat Catelijne haar gymnasium-diploma had gehaald besloot ze om verder te studeren in Cambridge. Ik vond dat een goed idee. Uiteraard omdat ik dan kon vertellen … “Mijn dochter studeert in Cambridge.” Dat klinkt chique, vind je niet? Samen met haar goede vriendin Ysabelle woonde ze eerst een tijdje op kamers bij een karikaturale Engelse hospita. Cambridge is een mooi, historische stadje. Ik kuierde er graag door de straatjes.
Ook met een C … Chartres, Caïro, Cannes … maar dat zijn weer andere verhalen.
D van DAR ES SALAAM
Al bij de vierde letter van dit in-slaap-val-rijtje ben ik in Afrika beland. De grootste stad van Tanzania. Het is niet de hoofdstad – dat is Dodoma. Ook met een D maar daar ben ik nooit geweest. Gedurende acht jaar kwam ik meerdere keren per jaar in Dar es Salaam. In het Arabisch betekent dat ‘Huis van de Vrede’. Ik heb gezeild in (vanuit) Dar es Salaam. Mijn portemonnee is er ooit gerold. Een pinautomaat slikte mijn credit card in. Van de vier steden die ik nu horizontaal liggend in bed heb bedacht is dit veruit de grootste stad. Met het Umoja-programma hebben we er vaak opgetreden. We hebben er festivals en conferenties georganiseerd. Ik heb er de files vaak vervloekt en nam er een paar keer de boot naar Zanzibar.
Ook met een D … Dubrovnik, Dublin, Den Bosch, Den Haag … maar dat zijn weer andere verhalen.
Laat ik het hier maar bijlaten voor jullie ook in slaap vallen. In een volgende aflevering tel ik verder, beginnend bij de E van …
Zo, dat hebben we ook weer gehad. Het is beter om de vorige zin in het enkelvoud te schrijven. Zo, dat heb ik ook weer gehad. Weer een jaartje ouder, eigenlijk maar een dagje ouder maar goed, in de gangbare telling tellen we met jaren. Ik kreeg veel verjaardagswensen in wel vijf verschillende talen. Of waren het er zes? Via sms, via WhatsApp, telefoontjes en bijna 300 via mister Zuck. Allemaal heel erg bedankt. Obrigado. Takk. Kanimambo. Danke schön. Gracias. Geen kaartjes dit keer … alhoewel ik dat niet zeker weet. Zoals ik al vaker vertelde zijn de posterijen in Mozambique uiterst onbetrouwbaar. Wat er op de deurmat in Leeuwarden is gevallen weet ik nu nog niet.
Een Vlaams app-bericht sprak over pensioen. Pensioen? Nee, dat zit er nog niet in. Ja, ik ben 65 geworden maar de pensioenleeftijd (aow) in Nederland is voor de meeste mensen 67 jaar. Dus nog even geduld. Toch blijft dat getal 65 voor altijd verbonden met zoiets als ‘op pensioen gaan’. Mijn beide grootvaders waren al op pensioen toen ik mijn eerste woordjes brabbelde. Uiteindelijk maakte mijn Bompa (vader van mijn vader) het grapje dat hij langer op pensioen was dan dat hij ooit gewerkt had. Ik weet het niet precies maar volgens mij was hij nauwelijks 50 toen ‘Den IJzeren Weg’ hem uitzwaaide. Daar zat een ingewikkelde rekensom achter. Ik weet het niet precies maar het was zoiets als ‘elk oorlogsjaar telt voor drie’. Hij zat vier jaar aan het front achter de IJzer. Ik heb het over de Grote Oorlog 14-18. Werken bij het spoor – dus de overheid – had ook weer zijn eigen telling. Ik moet zeggen dat hij goed van zijn pensioen heeft genoten. Hij kon zijn vrouw – mijn Bomma – thuis verzorgen toen het woord ‘mantelzorger’ nog niet was uitgevonden. Hij werd bijna 90. Hij overleed enkele weken nadat mijn jongste zoon het levenslicht zag. Vier generaties mannelijke Schyvens.
Mijn andere grootvader was onderwijzer en schoolhoofd in Sint-Amands aan de Schelde. Ik weet niet precies wanneer hij op pensioen ging (mocht). Volgens mij toen hij een jaar of 55 was. Mijn vader sukkelde al met zijn gezondheid toen hij nauwelijks 60 was. Zijn langdurig ziekteverlof gleed tamelijk geruisloos over in pensioen. Mijn moeder was – denk ik – 64 toen er een eind kwam aan haar betaald, werkzaam leven. Mijn zus(je) ging op pensioen net voor ze tram 5 opstapte. Voornamelijk wegens medische redenen, dus niet persé leuk.
Ik werkte van mijn 26ste tot mijn 33ste in loondienst. En dat part-time. We verhuisden van Friesland naar Noord-Brabant. Ine werkte al vanaf haar 22ste en bouwde pensioen op. Ik werd free-lancer (ZZP’er) en vond het bedrag om mijn pensioenbreuk op te vangen achterlijk hoog. Met andere woorden: ik heb nauwelijks iets opgebouwd voor mijn oude dag. Lang dachten we dat we wel rond zouden komen van Ine’s pensioen, haar aow en later aangevuld met mijn aow’tje. We gingen er lang van uit dat dat op je 65ste zou gebeuren. De realiteit was een heel andere. Snik. Ine overleed, ik kreeg nul komma nul partnerpensioen en hop nog steeds van job naar job. Zonder enige pensioenopbouw.
Het hele beeld van ‘op pensioen gaan als je 65 wordt’ is iets van vroeger of uit een sprookje. Dat geldt niet voor mij, ik moet nog even door. Ja, ik krijg een uitgedunde aow als ik 67 word. Uitgedund omdat ik pas op mijn 22ste officieel in Nederland kwam wonen. Dat wordt doorberekend in negatieve zin.
Is dit een klaagzang, een mopper-Koen? Ik hoop het niet want zo voel ik me niet. Ik ben bijna altijd omringd door kinderen en veel jongere mensen. Dat houdt mij jong … zullen we maar zeggen. Maak ik me zorgen over mijn (onze) toekomst? Ik kan hier niet volmondig ja of nee op antwoorden. Een beetje wel, een beetje niet. Mijn financieel vooruitzicht is niet al te rooskleurig maar met een beperkt budget rondkomen moet vast lukken. Ja toch? Dat hoop ik tenminste de dag na mijn vijfenzestigste verjaardag.
Zeventig procent van de vragen heb ik de afgelopen jaren op onregelmatige tijdstippen beantwoord. Nog driehonderd vragen te gaan … Laat ik gauw beginnen.
701. Hoe tevreden ben je met je lichaam?
‘Body shame’ is me vreemd dus ik ga dat lijf van mij hier niet afkeuren. In zoverre ik weet marcheert alles nog naar behoren. Afkloppen, hout vasthouden. Het kan zomaar voorbij zijn. Ik zou wel wat meer aandacht mogen besteden aan het overgewicht. Het grapje dat goed materiaal onder een afdakje moet hangen begint flauw te worden. Ik weet dat ik structureel te weinig doe om mijn gewicht onder controle te houden. Afgeleid daarvan weet ik dus dat ik roofbouw pleeg op hart- en bloedvaten. En toch haal ik er eerder mijn schouders over op dan dat ik er daadwerkelijk iets aan doe. Dom? Ja natuurlijk. Volgende vraag graag.
702. Als je één muur in je huis een kleur zou geven, welke kleur kies je dan?
De meeste muren in ons huis hebben een kleurtje. In mijn werkkamer bijvoorbeeld – een soort grijs-groen en gebroken wit.
703. Wat voor leuks heb je gisteren gedaan?
Gisteren, zaterdag. Het was warm, zo’n 38c. Een aantal collega’s van Isabel kwamen lunchen. Natuurlijk wilt zij dan dat alles er goed uit ziet. Dus de tuinman kwam al om 6u langs. Samen met Oswaldo heb ik de tent-patio opgezet. Dat was bijna vier jaar geleden want met onze ruime veranda is zo’n tent een beetje overbodig. Ik was blij dat alles nog prima functioneerde. Het textiel was nog in prima conditie. Ik was een tikkeltje bezorgd dat het weer erin zou zitten. Gelukkig is dat niet zo. Verder was het eten heerlijk en de dames genoten van het zwembad. En ik van de d…
704. Wat doe je als dingen je niet lukken?
Balen. Ik word dan te gemakkelijk chagrijnig.
705. Wat is het engste wat je ooit hebt gedaan?
Uit een vliegtuig springen, denk ik. Met parachute uiteraard en een begeleider, een duosprong in Namibië ter gelegenheid van mijn 50ste verjaardag. Maar vond ik dat eng? Ik weet het niet, wel spannend.
706. Zijn mensen graag bij jou in de buurt.
Ik geloof het wel behalve als ik knor en grom en dat gebeurt af en toe.
707. Waarvan spijbel je weleens?
Schoonmaken. Ook klussen in de tuin die ik moet (wil) doen blijven soms een weekje liggen. De eerste tijd nadat we het zwembad in gebruik hadden deed ik zelf alle schoonmaakwerk. Na een paar maanden was ik dat beu en nu ben ik blij dat er tweemaal per week iemand komt om schoon te maken. Idem met het poetsen in huis.
708. Wanneer is de wereld op haar mooist?
’s Morgensvroeg. Zeker in deze periode van het jaar. Het is al vroeg licht. Als ik mijn ochtendrituelen heb uitgevoerd (koffie en thee maken, de lunchbox voor Isabel gereedmaken) dan vlei ik me neer op de veranda. Soms kijk ik even naar de hoofdpunten van het nieuws maar meestal staar ik wat voor me uit. Naar de tuin en naar de vele vogeltjes die af en aan vliegen.
709. Waar kwam je onlangs pas achter?
Dat ik lichte ouderdomsverschijnselen vertoon. Nog niets om me echt zorgen over te maken maar ik moet wel mijn voeten beter optillen. Ik struikel wat vaker over ’t een of ’t ander. Meestal kom ik wel op mijn pootjes terecht maar vorige week ging ik toch onderuit. Ik stoeide met een grote, lieve herdershond. Ik verloor mijn evenwicht en PATS daar lag ik. Schaafwonden op schouder, knie en gezicht.
710. Houd je van verkleedfeestjes?
Soms. Het is nog geen gewoonte in Afrika (houden zo !!!). De laatste keer was waarschijnlijk toen Catelijne 40 werd.
De secondes net voor het doek opgaat. Ik zit (zat) met grote regelmaat in de schouwburg. Heerlijk, altijd weer heerlijk. En net voor het begint ben ik altijd opgewonden blij naar wat er komen gaat. Jammer dat Covid-19 dat gevoel danig heeft verstoord.
713. Wat doe je meestal om drie uur ’s middags?
Lesgeven. Vier dagen per week ben ik rond 15u druk in de weer met Nederlandse les (geven).
714. Met welke beroemdheid zou je goed kunnen opschieten?
Boudewijn de Groot. Geen idee waarom ik hem uitkies. Misschien omdat ik hem al ‘ken’ sinds mijn jeugd. Ik hou van zijn stem, van zijn liedjes, zelfs van hoe hij eruit ziet. Ik heb hem nooit persoonlijk ontmoet, wel een paar keer gezien – hij op de bühne, ik in de zaal. Maar of ik goed met hem zou kunnen opschieten … geen idee.
715. Wat zou je serveren op een high tea?
Dit lijkt eerder een kwisvraag. Thee, scones, cream … wat nog meer? We organiseerden een high tea ter gelegenheid van de 80ste verjaardag van mijn moeder. Dat werd zeer gewaardeerd door haar, onze tantes, vrienden en buren.
716. Wat kun je ook nog prima morgen doen?
Letterlijk morgen: mijn maandagles voorbereiden want die begint pas om half twee.
717. Wat doet een wandeling door de natuur met je?
Gek dat ik dat in Mozambique zelden doe. Na afloop is de voldoening altijd groot. Blij en trots dat ik ben gaan wandelen. Echte natuurwandelingen … dat is alweer veel te lang geleden. Wie weet binnenkort weer een keertje. Ik zal er verslag over uitbrengen.
718. Welk lied past het best bij je relatie?
719. Hoe ziet jouw ideale wereld eruit?
Hoe vaak kwam deze vraag al langs? Respect voor de natuur en voor elkaar. Minder, een eerlijker verschil tussen arm en rijk. Geen corruptie. Geen oorlog. Aandacht voor kunst en cultuur. Moet ik nog even doorgaan?
720. Wat is voor jou gezelligheid?
Me op mijn gemak voelen met anderen. Ouwehoeren, nostalgisch terugkijken of discussiëren en dan ook echt naar elkaar luisteren. Een hapje, een drankje en een mooi muziekje zijn fijne hulpmiddelen om de gezelligheid te verhogen.
721. In welk beroep zou je waarschijnlijk ook goed zijn?
Wielercommentator. Zou ik een talk show kunnen leiden? Ik heb het lang wel gedacht maar zelden echt uitgeprobeerd. Een gemiste kans? Ja, maar mijn vreemde talen (Frans, Engels, Duits) waren niet van zulke hoge kwaliteit om het écht te kunnen.
722. Wat is het liefste wat je ooit tegen iemand hebt gezegd?
Ik neem aan: ‘Ik hou van jou’. Natuurlijk kun je dat tien keer per dag zeggen maar ik herinner het me als de dag van gisteren, die eerste keer dat ik dat ‘echt’ tegen Isabel zei. Nou ja … in het Engels dan.
723. Wat in het interieur heb je zelf gemaakt?
Nu moet ik goed rondkijken. Wat heb ik zelf gemaakt? Sommige foto’s die in mijn boekenkast staan. Een paar ‘verfsels’ die ik zelf heb gemaakt hangen aan de muur in mijn werkkamer. Verder niets denk ik.
724. Hoe zouden mensen die jou voor het eerst zien je omschrijven?
Daar gaan we weer. Fysiek. Iets over mijn dikke buik en mijn wilde haren.
725. Wat zou je doen met een extra uur tijd per dag?
Hetzelfde wat ik nu ook doe. Beetje lezen, beetje schrijven, beetje lummelen. Het liefste zou ik dan een bordspel spelen maar daarvoor heb ik de verkeerde vrouw aan de haak geslagen. Ze houdt niet van spelletjes.
Gisteren schreef ik over een beeld dat ik onlangs zag op Facebook. Vanochtend werd mijn aandacht opnieuw getrokken door een foto. Iemand die ik volg had het hartje aangevinkt bij een foto-bericht van Maarten Brinkman, daardoor krijg ik daar een melding van. Dat denk ik tenminste. Ik klikte de foto open.
Wat een heerlijke en speelse verzameling. Onmiddellijk mis ik mijn kleinkinderen. Het liefst ging ik nu onmiddellijk met ze naar het bos met de opdracht: “Goed kijken en bijzondere takjes gaan we verzamelen.” Niet dat ik ook maar enige pretentie heb om de kunstenaar te imiteren. Maar hij (zijn werk) flitst me terug naar mijn eigen kinderjaren en naar de jaren dat mijn eigen kinderen het nog leuk vonden om mee te gaan wandelen. Ik herinner me vooral Jules als beginnend sprokkelaar. Takken, schelpen, bladeren en stenen. Veel stenen. Als we in het bos in Bergen op Zoom wandelden moest hij een keuze maken voordat we de brug over de A58 overstaken. ‘Wat neem ik mee, wat laat ik achter?’ Na andere wandelingen was de terugkeer bij onze auto eenzelfde soort keuzemoment. Omdat hij (principieel) nooit een speelgoedpistool of -wapen van ons kreeg was de keuze snel gemaakt. De pistooltakken gingen mee. Ze kregen een plekje op zijn kamer naast alle zwaard- en paardtakken. We speelden eindeloos Yakari, Yokolima en John Snakeman op onze wandelingen. Een eigen gemaakte boog en pijlen vonden we wel verantwoord. Best gek bedenk ik me nu, uiteraard denkend aan die gek afgelopen week in Noorwegen en die andere idioot eerder dit jaar in Twente.
Terug naar Maarten Brinkman. Ik ging op zoek, wie is deze kunstenaar? Deze geordende pistooltakken associeerde ik met het werk van Anne Geene, maar dat terzijde. Brinkman heeft een eigen website, klik HIER. Hij gebruikt veel meer dagelijkse materialen in zijn installaties. Takken, boomstronken, touw, stenen, enzovoort. Hij is altijd op zoek naar het omslagpunt – het moment waarop een streepje op papier verandert in een vogel. Dat is het punt waarop mensen in hun verbeeldingswereld kunnen stappen. Alex de Vries ging op bezoek in het atelier van de kunstenaar en schreef op Motley.nl over dat bezoek. Transformatie van het betekenisloze.
Ik herken dat in mijn eigen activiteiten. Eerst ben ik gewoon (meester) Koen maar als ik een kartonnen doos op mijn hoofd zet, een bezem ondersteboven vasthoud en een wat zwaardere stem opzet ben ik plots Sinterklaas. Althans voor een (jong) publiek dat welwillend de overstap maakt naar de verbeeldingswereld. Ik hoef daarvoor geen baard, tabberd en mijter aan te trekken of op te zetten. Het hele principe van toneelspelen is daarop gebaseerd.
Het lijkt of ik een weekthema te pakken heb op mijn blog. Ik ben benieuwd waarover ik morgen zal schrijven.
Precies drie weken geleden maakte ik mijn traditionele hup. Van Nederland naar Mozambique. Op bezoek, thuis bij mijn geliefde Isabel. (*) Je zou denken dat ik dat steeds gemakkelijker doe. Ik weet het niet. Eerlijk gezegd zijn de corona-regels een sta in de weg om te kunnen vergelijken met eerdere jaren. De reistijd blijft min of meer hetzelfde. Kortweg gezegd: 24 uur van huis naar huis. Dit keer iets langer want ik moest ruim 8 uur wachten (doodslaan) in Rome. Natuurlijk is dat gelukt want de klok tikt gewoon door. Omdat mijn werkzaamheden onmiddellijk van start gingen nam ik weinig tijd om terug te kijken. Ik kreeg en krijg uiteraard heel vaak de vraag: “Hoe was je vakantie?”
Ja, hoe was de vakantie? Laat ik beginnen met te zeggen dat ik mijn tijd in Nederland niet persé als vakantie heb ervaren. Ja, er waren dagen die op vakantie leken. Zeker weten. Maar de belabberde zomer (ik heb het over het weer) nodigde niet echt uit om gestrekt op een handdoek te gaan liggen niksen op een strand. Mijn niksen op een strand bestaat meestal uit kilometers lang wandelen langs de vloedlijn. Als de regels en het weer het toestaan liefst in mijn blote niksie. Verder hou ik van een korte plons in de zee, veel lezen en een paar keer een kort bezoek aan een strandtent. Het is er niet van gekomen. Niet in Dishoek, niet in Vrouwenpolder, niet in Zandvoort, niet op Terschelling. Ik heb de Noordzee NIET gezien. Ook de Waddenzee niet. Wel het Nauw van Calais of moet je dan zeggen: Het Kanaal?
Ik heb uitermate genoten om weer thuis in Leeuwarden te zijn. Super om Hanneke vaak te zien. Wat is Leeuwarden toch een fijne stad. Onvergelijkbaar met toen ik er net kwam wonen in 1979. Leeuwarden bruist nog steeds – met dank aan de na-effecten van Culturele Hoofdstad van Europa (2018). Ik haalde bijna dagelijks mijn 10.000 stappen. Ik ging naar de film, liep over de markt, vernieuwde mijn bibliotheek-abonnement. Ik bezocht concerten. Ik ging uit eten in de plaatselijke horeca, ik kookte zelf of schoof aan bij vrienden. Ik las veel en keek relatief weinig tv of Netflix.
Ik zat heel veel op de trein. Een paar keer leende ik een auto. Van Catelijne of van Hanneke, dank daarvoor. En ik huurde ook voor korte tijd zelf een auto. Tot zover klinkt alles positief. Vind je niet? Voelt het ook zo? Tja, ietsjes minder. De hele tijd maalde al die veranderende corona-regels door mijn hoofd. Doe ik dit wel of niet? En dat dan? Mag dit wel of niet? Mag en kan ik naar Duitsland (Markus en Inge), naar België (familie en vrienden), naar Frankrijk (Catelijne en co), naar Spanje (mijn zus)? Wel of niet een mondkapje, quarantaine of knuffelen …?
En natuurlijk was er ook werk dat gedaan moest worden. Maar ook dat werd ernstig beïnvloed door corona. Het grote, jaarlijkse NOB-evenement vond enkel ONLINE plaats. Ik geef les op een NOB-school. Geen échte ontmoetingen met collega’s of uitgevers van taal-methodes. Ook de NOB-dag in Antwerpen met Vlaamse collega’s werd enkele dagen voor de betreffende dag geannuleerd. Balen. Mijn persoonlijke planning was deels gebaseerd op deze dag. Ik kreeg op e-mail-verzoeken vaak de reactie dat de desbetreffende persoon op vakantie was. Zucht. Andere e-mails verdwenen (zogenaamd) in spam-boxen. Tweede zucht.
Tot vijf keer toe was ik in Goes. Of in Tilburg of Rotterdam maar dat was ook voor Goes. Er komt weer een themajaar aan in 2022. Goes Europa. En voor de vijfde keer op rij ben ik daarbij betrokken. Het was fijn om bijna alle bekenden en medewerkers (van weleer) weer te zien. Ik ga er de komende maanden vast veel vaker over schrijven. En een onverwachte brainstorm-ochtend over een nieuw project in Wouw. Tja, wie weet?
Wat waren dan echte hoogtepunten? Ten eerste moet ik zeggen: mijn kleinkinderen weer veel vaker zien. Heerlijk, dat is absoluut nummer één. Spoedig gevolgd door de dagen op de Wahrberg in Duitsland. Lees er mijn stukjes van juli maar op na. Ook de paar dagen in Frankrijk waren heerlijk. Daar zag ik de zee wel, vanuit ‘ons’ appartement in Le Portel (Boulogne sur Mer). Gewoon uit het raam kijken en me dagelijks verbazen over het grote verschil tussen eb en vloed.
Wel veel (oude) vrienden gezien en dat voelt fijn en vertrouwd. Nu nog hopen dat zij ook weer eens naar Mozambique kunnen afreizen. Wees welkom !!! Net onder mijn huid – en soms duidelijk zichtbaar – wroet en wringt het rouwen om Rob, Jean Jacques en Per. Het heeft nog niet echt een plekje gekregen, dat voel ik wel.
Wat heb ik niet gedaan? Nauwelijks een museum van binnen gezien. Ook geen theatervoorstelling of festival bezocht. Geen opera, musical, toneelstuk of cabaret gezien. Mijn geplande dagen in Antwerpen gingen niet door. Ik ben niet naar Spanje gereisd. Deels door Corona-voorschriften, deels door te hoge kosten. Ik was maar twee keer (kort) in Bergen op Zoom. Ook dat had ik anders verwacht. Het dagje met Ender en Icarus in Rotterdam verliep anders dan gedacht want het regende pijpenstelen. Het stiekeme plannetje om een (lang) weekend naar Belfast te gaan (daar woont mijn Mozambikaanse schoonzusje en haar man) bleef bij een (mislukt) plannetje. Had ik al verteld dat Isabel er al die tijd niet bij was? Het is nog steeds lastig om een toeristenvisum te krijgen voor niet-Europeanen. Dus best veel in mijn eentje. Niks mis mee maar samen is toch leuker. Door werkverplichtingen kon ik niet naar mijn geliefde Zundert voor het jaarlijkse corso. Ik had Gea, Meile, Finne, Nore, Aline, Duco en Marjolein, Hilde en Guido, Bona en Andre, Beer, Philipine, Peter, Gerard en Diana, Karel en Ria, Bep, Luuc en Ida, Ton, Ciska, Myriam, Rob en Rebecca, Johan en Els, Rob en Jan, Ineke en Ben … ook graag even gezien en gesproken. (**) Het is er niet van gekomen. Iets van … teveel hooi op een te korte vork … er komt wel een volgende keer. Zomer 2022 of tussen alle werkzaamheden door in Goes in het voorjaar. We gaan het zien.
(*) Op bezoek bij … mag je vrij interpreteren want ik zeg altijd dat ik twee thuizen heb.
(**) Best gevaarlijk zo’n namenlijstje want het is vast en zeker onvolledig. Excuses.
Waarom heeft het ruim drie maanden geduurd voordat ik weer eens wat vragen / antwoorden deel op mijn weblog? Dit is een vraag die niet in het officiële lijstje staat van Flow Magazine. Ik ben toe aan vraag 676 en ik zie wel hoe ver ik vandaag kom.
O ja … voor al deze antwoorden en mijn hele blog geldt de volgende quote: Mijn blog is als een bikini: ik laat een hoop zien maar niet alles.
676. Om welk onrecht kun je heel kwaad worden?
Geroddel dat anderen schaadt. Elke vorm van discriminatie.
677. Wat is het mooiste compliment dat je ooit kreeg?
Daar moet ik serieus over nadenken. En dat is geen valse bescheidenheid. Het mooiste compliment? Poeh. Dat ik lekker heb gekookt. Dat ik nog steeds mooie kuiten (benen) heb, meldde Isabel me vanochtend, half tussen neus en lippen, dat dan weer wel.
678. Hoe besluit je of je iemand aardig vindt of niet?
Gevoelsmatig uiteraard. Ik zie snel het positieve van iemand. Ik begin eerst met vertrouwen. Noem me gerust naïef. Natuurlijk kijk ik ook – een beetje stiekem – de kat uit de boom. Belangrijk is het om onbevooroordeeld naar iemand te kijken. En natuurlijk moet niet elke kennismaking eindigen in vriendschap.
679. Wat gaat er te langzaam?
Het einde van alle corona-maatregelen. Maar dit antwoord had ik twee jaar geleden natuurlijk niet kunnen geven. Veel bureaucratische geregel – zeker in Mozambique – gaat veel te traag. Heel actueel kan ik zeggen dat de ontwikkelingen in Virgin River – seizoen 3 – (een Netflix-serie) veel te traag gaan. Ik denk dat ik afhaak, Isabel ook trouwens.
680. Welk nummer wil je dat er gedraaid wordt op je begrafenis?
Mag ik nog even passen voor deze vraag? Afgelopen week hebben we afscheid genomen van Per. Zijn as verstrooid onder zijn lievelingsbomen. We kozen voor een lied van Oliver Mtukudzi, een gezamenlijk vriend die ook veel te vroeg is overleden.
Neria. Op YouTube kun je nog heel wat andere versies vinden van dit mooie lied. Ook met Engelse vertaling.
681. Wat is je laatste goede daad?
Moet ik dan een veer in mijn eigen reet steken? Nee, dankjewel. Het afscheid – waarover ik net hierboven schreef – mee organiseren en het aan elkaar praten, hoort thuis op het lijstje ‘goede daad’. Maar het mag duidelijk zijn dat ik dat liever heel veel jaren later had kunnen doen.
682. Zie jij de mensen die in je ‘top 10’ staan elke week?
Nee. En eigenlijk is dat een nare term – mijn top 10. Wie zijn dat dan? Een familie top 10. Een vrienden top 10. Een collega top 10. Nee, dankjewel. En iedereen die hier al wat langer meeleest weet dat ik afwisselend in mijn ene thuis (Leeuwarden) ben en dan weer in mijn Afrikaanse thuis (Djonasse, Matola-Rio). Dat maakt dat ik ‘top 10’ mensen vaak lange tijd niet zie.
683. Wat was je beste beslissing van het afgelopen jaar?
Om ondanks corona-restricties toch naar Duitsland te gaan. Samen met Hanneke naar Markus en Inge. Ik heb er verschillende keren over geblogd. En hetzelfde geldt voor mijn trip naar Noord-Frankrijk. Op bezoek bij Catelijne en haar meiden. En mijn uitstapjes met Ender en Icarus.
684. Wat is het leukste concert waar je bent geweest?
Als die vraag ook over afgelopen jaar gaat, ben ik gauw uitgepraat. Het leukste concert ooit? Dan zeg ik nu: Torhout zomer 1988 met oa. Los Lobos, John Hiatt, INXS, Bryan Adams en Sting. Maar Janis Ian of Astor Piazzolla of Milva of Raymond van het Groenewoud of Mikis Theodorakis (en nog veel meer) maken ook aanspraak op de eretitel ‘Het leukste concert’.
685. Wat is je favoriete beloning voor hard werk?
Een weekje vakantie met mijn geliefde. Twee of drie mag ook. Weekjes bedoel ik, niet geliefden. En een exotische bestemming voeg ik graag toe aan dit antwoord.
686. Heb je wel eens iemand aan het huilen gemaakt?
Ja natuurlijk. Wie niet?
687. Ga je voor kwaliteit of kwantiteit?
Ligt eraan waarover we het hebben. Maar in het algemeen zou ik zeggen ‘kwaliteit’. Maar ik leef vaak als een ‘Bourgondiër’ en dan is er eerder sprake van enige (noodzakelijke) ‘kwantiteit’ …
688. Wat is de beste remedie tegen liefdesverdriet?
Opnieuw verliefd worden. Ja toch?
689. Welke vijf dingen zou je in een picknickmand stoppen?
Broodjes, fruit, (smeer)kaas, een zelfgemaakte (eier/kip)salade en bestek. Ik hoop dat er ook een koeltas (coolman) mee wordt genomen met water, vers fruitsap en een fles(je) bubbels.
690. Heb je veel zelfvertrouwen?
In de meest voorkomende situaties … JA.
691. Naar wie ga je voor wijze raad?
Ik ga geen namen noemen maar twee personen die daarvoor heel veel jaren in aanmerking kwamen, zijn afgelopen jaar gaan hemelen. Na een relaxed weekendje met Isabel – inclusief wat filosoferen en plannetjes maken – ben ik in staat mezelf goede raad te geven. Of althans een soort ‘plan de campagne’ te hebben.
692. Wat is het leukst aan thuiskomen?
Voor de internettijd was dat – na een lange vakantie – een stapel maken van alle Volkskranten en dan rustig beginnen bladeren en lezen. Thuiskomen in België betekende lekker brood en toespijs (beleg) kopen en daar heerlijk van genieten. Nu moet ik antwoorden: mijn geliefde(n) weer zien. Vrienden en familie.
693. In welk vak was je vroeger goed in school?
Nederlands en geschiedenis.
694. Wanneer heb je voor het laatst een baby vastgehouden?
De eerste helft van 2019. Mijn kleindochter Duin.
695. Zou je jezelf als vriend / vriendin willen hebben?
Ja, waarom niet? Ik kan me voorstellen dat ik dan wel eens moe zou kunnen worden van die ‘vriend’ want hij (vriend Koen) laat graag blijken dat hij over van alles kan meepraten …
696. Kun je goed wachten?
Beter dan vroeger. Dat moet ook wel want wachten is een onderdeel van het ritme in Mozambique (Afrika). Ik las gisteren een mooi citaat over wachten. Medewerkers (crew en cast) aan een film kregen op een dag op de set een t’shirt van een boze collega. Op de voorkant stond: FILMEN IS WACHTEN en op de achterkant: OP JE GELD.
697. Voor welk probleem zou je naar een psycholoog gaan?
Ik denk op de eerste plaats dat ik te lang niet zou gaan. Maar als ik dat advies zou krijgen van intimi dan zal ik wel met drempelvrees een afspraak maken. Een onverwerkt trauma, een moeizame relatie met mijn levenspartner … van dat soort zaken. Gelukkig zijn dat twee voorbeelden die ik niet meetors in mijn rugzakje.
698. Wat wil je nog leren?
Iets eerder nee-zeggen. Voor mijn schoolwerk is er nog heel wat dat ik nog moet (bij)leren. Een aantal (digitale) workshops staan al aangestipt in mijn agenda.
699. Waar kun je geen dag zonder mee?
Goede vraag. Als ik zuurstof even negeer als antwoord dan weet ik het zo gauw niet. Natuurlijk is alles afhankelijk van het moment. Vandaag (zondag) zou ik het prima vinden als de elektriciteit (even) uitvalt. Dan maar geen koud drankje, geen internet, geen water en vanavond eten bij kaarslicht. Morgen (maandag = werkdag) zou dat een stuk vervelender zijn. Geen telefoon. Ja, dat is ook een goed idee voor korte tijd. Een paar dagen, een vakantieweek. Geen e-reader of geen boek(en) zou ik wel heel erg vervelend vinden. Een dagje zonder eten mag geen probleem zijn. Een tijd geen vlees … dat zou ik gemakkelijk kunnen accepteren en gewoon worden. Geen kaas … dat zou ik heeeeeel jammer vinden. Geen werk … dat lijkt me voor even een fijne realiteit. Geen auto. Ik zou er aan kunnen wennen want in Nederland heb ik die ook niet meer sinds 2017.
700. Hoe vaak beginnen je zinnen met: “Toen ik zo oud was als jij …”?
Nooit. Ook nooit gezegd of toch bijna nooit. Wel vertel ik graag over vroeger maar dat is heel iets anders.
Zo, dat waren weer vijfentwintig vragen en antwoorden. Misschien moet ik nog even doorgaan om zo een 1000-vragen-logje in voorraad te hebben.
Zeg eens eerlijk, heb je enig idee waar dit stukje over gaat? Helpt bovenstaande foto om het te weten of helemaal niet?
Al bijna tien jaar rij ik met grote regelmaat naar Heemstede. Tussen Hoofddorp en Haarlem, in Noord-Holland. Soms reis ik met de trein maar even vaak met de auto. Als ik er dan bijna ben, zie ik bij een stoplicht een bijzonder gebouw op mijn rechterhand. En wegwijzers naar Cruquius en een meubelboulevard. Ik weet en zie dat dat bakstenen gebouw een gemaal is. Veel meer weet en wist ik niet. Tot nu. Nog maar eens het bewijs dat het geschiedenis-onderwijs in Vlaanderen wel degelijk verschilt met dat in Nederland. Wij leerden nauwelijks iets over de grote waterwerken ten noorden van de Belgische grens.
Op de tweede foto las je waarschijnlijk ook ‘Cruquius-museum’. Officieel heet het: Haarlemmermeermuseum De Cruquius. Cruquius is de naam van het dorp waar dit museum is gevestigd. Het dorp is vernoemd naar waterbouwkundige plannenmaker Nicolaus Cruquius – geboren op Vlieland als Nicolaas Kruik.
Een mooie namiddag-bestemming met de kleinkinderen. Ze kennen het gebouw ook van de buitenkant. Nu gaan we samen op onderzoek. Ik keek mijn ogen uit. Natuurlijk ken ik de Haarlemmermeer. Eerlijk gezegd vooral als naam van de gemeente waar de luchthaven Schiphol is gevestigd. Lang geleden was het een meer. Hé hé zou je zeggen maar ik heb er nooit aandacht aan besteed. Op foto drie zie je hoe groot dat meer was. Oorspronkelijk waren het drie meren tussen Amsterdam, Haarlem en Leiden. Omdat de bewoners rond die meren steeds meer veen afstaken – als verwarming voor de koude maanden – voegden de drie meren zich steeds meer aan elkaar tijdens en na grote stormen. Het grootste meer had als bijnaam: ‘De Waterwolf’. Een hongerige wolf.
In de zeventiende eeuw bedacht Jan Adriaanszoon Leeghwater al een plan om het meer leeg te pompen met behulp van heel veel windmolens. De omliggende steden waren bang dat ze inkomsten zouden verliezen door minder scheepvaart. Ruim een eeuw later kwam Cruquius met een verbeterd plan, ook met windmolens. Maar ook dit keer bleef het bij plannen.
Twee zware stormen (1834 en 1836) zweepten het water op tot de poorten van Amsterdam en Leiden. Genoeg is genoeg zal Koning Willem I vermoedelijk gedacht hebben. Hij had in 1830 heel wat prestige (en land) verloren nadat België zich had los gemaakt van de Nederlanden. De koning was in de ban van grote industriële projecten in Engeland waar stoommachines voor een ware revolutie hadden gezorgd. In 1839 werd de wet tot droogmaking van het Haarlemmermeer aangenomen. Het meer had een oppervlakte van ruim 18.000 hectare en was twee tot vier meter diep. In 1840 werd begonnen met het graven van een 60 kilometer lange ringvaart en bijhorende ringdijk.
Drie stoomgemalen – Leegwather (bij de Kaag), Cruquius (bij Heemstede) en De Lijnden (bij Osdorp) – pompten ruim 800 miljoen kubieke meter van het meer in de ringvaart. In 1852 spartelden de vissen op het droge. Opdracht volbracht. In 1855 werd het drooggevallen land de nieuwe gemeente Haarlemmermeer. De rest is geschiedenis. Van een agrarisch gebied tot een grote internationale luchthaven.
Als bezoeker loop je door het gemaal dat nu nog als museum-attractie in gebruik is. In vroegere tijden brachten schepen kolen naar het gemaal, in het grote ketelhuis werd de steenkool verhit en de daarbij ontstane stoom zetten de pompen in werking.
De kinderen bleven geboeid want ze hadden in de eerste zaal een schatkist met hangslot ontdekt. Zij kregen een blad met veertien vragen. Bijvoorbeeld: Hoeveel liter stoom kan je maken van 1 liter water? (*) Als ze alle antwoorden juist invulden konden ze de code kraken en de schatkist openen. Een kleine verrassing om mee naar huis te nemen. Een geslaagde middag, een geslaagd bezoek.
Museum-tv heeft een pagina met een mooi filmpje van 7 minuten over het museum. Klik HIER. Zeer de moeite waard, niet alleen deze mini-documentaire maar ook het museum zelf.
Wil je nog meer lezen? Klik dan HIER bij het Noord-Hollands Archief.
Ja, het corona – covid-19 spook waart nog steeds rond in mijn hersenpan. Bij wie niet trouwens? Mijn zomer staat in het teken van bezoekjes afleggen, het nieuwe schooljaar voorbereiden en GOES 2022. Dat laatste zou eigenlijk GOES 2021 zijn maar alles werd een jaar uitgesteld.
Meer dan me lief is volg ik de corona-maatregelen – opgelegd door diverse overheden – op de voet. Het begon natuurlijk met de verplichte PCR-test voor vertrek. Gelukkig kreeg ik te horen dat ik negatief regeerde op dat vervelende staafje in mijn neus. Op het vliegveld van Maputo moest ik de negatieve test wel drie keer laten zien. Met veel gesukkel kreeg ik uiteindelijk ook een verplichte corona-app, die ik voor mijn transfer in Rome nodig had, gedownload.
Zowel in Addis (Ethiopië) als in Rome (Italië) werd mijn negatieve PCR-test gevraagd voordat ik aan boord van het vliegtuig mocht. Op Schiphol werd me niets gevraagd. Ik schreef al eerder dat ik verbaasd rondkijk in Nederland dat er nauwelijks iets te merken is van beperkingen. Enkel in het openbaar vervoer moet ik (men) een mondkapje dragen. Maar als je iets eet of drinkt mag het natuurlijk even af. Op NS-stations geen anderhalve meter maar ‘5 tegels afstand’.
Afstand houden – in de praktijk zie ik dat nauwelijks. In een overvolle trein sta ik opgepropt tussen Russische jongeren, jonge meiden op terugweg van het strand, grootouders met kinderen en forenzen. Voor het eerst in mijn leven biedt iemand mij een opklapstoeltje (zitplaats) aan. Zucht, slik. Het is dus te zien dat ik bij de 65+groep hoor. Ik bedank vriendelijk.
Ik vind het rechter mondkapje (uit Duitsland) ietsjes prettiger in gebruik dat het linker.
Half juli ging ik samen met Hanneke op vriendenbezoek naar Duitsland. Ik schreef er al eerder over. Als ik me heel strikt had gehouden aan de regels was ik misschien wel niet gegaan. Ik werd niet één keer gecontroleerd, ook niet bij de grens. In winkels ben je verplicht een mondkapje te dragen. Dat doe ik dan ook. Brave burger.
In Nederland bezoek ik concerten, de bioscoop, een museum. Er wordt niets gecontroleerd of gevraagd. Ik schuif geregeld aan op een buitenterras. Ik bezoek vrienden (zonder te knuffelen). Ik volg mijn gezond verstand.
Overal in Leeuwarden lees je op de stoep deze oproep
Mijn dochter en haar twee meiden hebben een vakantie in Noord-Frankrijk geboekt en ze zouden het fijn vinden dat ik een paar dagen langskom. Dat doe ik graag. Maar hoe? Met de trein of met een huurauto? De trein is best duur en dan kom ik in drie landen: Nederland, België en Frankrijk. Elk met eigen regels. De regels in Frankrijk worden strenger. Ook met de auto moet ik me houden aan corona-voorschriften.
Reisbeperkingen voor Frankrijk vanaf 8 augustus (info: ANWB)
Digitaal Corona Certificaat. Was het maar zo simpel. Ik krijg dat niet voor elkaar. Nog niet. Ik ga het verhaal niet te uitgebreid maken. Heel in het kort. Ik ben 2x gevaccineerd met COVISHIELD. Dat is de Indiase variant van AstraZeneca. Met een klein (niet onbelangrijk) verschil: er worden geen QR-codes bijgeleverd. Ik kan dus mijn vaccinatie niet digitaal opslaan. Gelukkig heb ik wel stempels in mijn ‘gele boekje’. De GGD-Utrecht zoekt naar een oplossing voor mij en vele tienduizenden lotgenoten.
Op het journaal en in de krant lees ik dat Frankrijk en Nederland steekproefsgewijs grenscontroles houden. Ik twijfel of ik naar Frankrijk ga want ik zal ook in elk restaurant, bar, zelfs de buitenterrassen mijn ‘passe sanitaire’ (gezondheidspas) moeten tonen. Zucht. Grrr.
Ik bel de avond voor vertrek ongeveer 15 minuten met mijn dochter. Ze bevestigt dat je inderdaad geen terras opkomt zonder die controle. Na een paar minuten neigen we allebei naar ‘dat moet ik niet doen, ik blijf in Nederland’. Tien minuten later besluit ik het toch anders. Ik ga wél en word ik aan de grens (bij De Panne – Duinkerken) tegengehouden – dikke pech – dan draai ik om ga terug. Bij haar logeeradres vermijden we restaurants en bars. Ik kan ook op een drie-pits-fornuis ‘thuis’ koken.
Ik zie geen hond bij de grens, ook geen controleurs. Ik ben op vakantie zonder passe sanitaire maar wel met mijn gele boekje. De volgende dag maken we een grote wandeling. We zien een weide ingericht als caféterras, met ligstoelen en geïmproviseerde tafeltjes. Een container doet dienst als tijdelijk bar.
In de buurt van Cap Blanc Nez
We zoeken een plekje. Catelijne gaat de drankjes en ijsjes bestellen. Ik blijf op afstand. Haar digitaal corona certificaat wordt gescand. Ook ik moet me melden. In keurig Frans leg ik uit dat ik in Afrika woon, tweemaal ben gevaccineerd maar geen QR-codes heb. Ik toon mijn gele boekje. Ik word goedgekeurd. Yes, oef.
Ook de volgende dag gebruik ik dezelfde strategie. In een speeltuin met trampolines en in een restaurant. Ik word elke keer goedgekeurd na mijn charmante praatje. Of ze een oogje dichtknijpen of niet, dat weet ik niet. Ik ben blij dat ik me niet bang heb laten maken en wel op bezoek ben gegaan. Ben ik asociaal bezig, breng ik anderen in gevaar? Ik vind van niet. Nee, natuurlijk niet.
Een bliksembezoek aan mijn zus in Spanje schrap ik wel van mijn wensenlijst. Snik. Er volgt nu nog één spannend moment. Opnieuw moet ik voor vertrek (naar Mozambique) een negatieve PCR-test met reisdocumenten kunnen voorleggen. Het testmoment staat al in mijn agenda. Mijn portemonnee protesteert heftig tegen deze noodzakelijke maar overbodige uitgave. 129 euro. Zucht.
En nog meer stom corona-nieuws. Het door mij zo geliefde CORSO in Zundert mag dit jaar niet uitrijden. Geen rijdend corso op de eerste zondag van september. Al het tweede jaar op rij. Er wordt nu een haalbaar plan uitgebroed en gepresenteerd aan de (lokale) overheid. De wagens wel tentoonstellen maar ze niet laten rijden. Wordt vervolgd.
ps. Ik probeer de komende weken het corona-onderwerp te vermijden op dit blog. Beloofd is beloofd.
“Koen, waarom schrijf je zo weinig te laatste tijd?” Een vraag die ik mezelf stel. Het antwoord volgt wat moeizamer. “Euh … omdat ik met iets anders bezig ben of zoiets. Of is dat wat al te gemakkelijk?”
Als ik een tijdje geleden meldde dat ik mijn eerste rondje Nederland er had opzitten dan kan ik dat nu aanvullen met … ik ben al aan mijn derde rondje bezig. De bestemmingen blijven hetzelfde. Vanuit Leeuwarden naar Heemstede, Bergen op Zoom, Ossendrecht, Drachten en Goes. Tussendoor ook nog naar Tilburg, Oude Bildtzijl en Haarlem. Rotterdam, Harlingen en Utrecht zitten nog in de planning. En wie weet ga ik nog even de landsgrenzen over.
Ik kan ook lijstjes maken van boeken, concerten, musea en films die ik bezocht of heb gelezen. Laat ik er twee even uitlichten. Boek: Koorts (van Deon Meyer) en film: The Painter and the Thief (Noorse film). En ik ben naar de kapper geweest maar dat is van een heel andere orde.
Deze film. Ik ga er voorlopig niets over vertellen. Bang dat ik iets verraad. Iets met spoilers … Ik vind het een aanrader maar dat is heel persoonlijk en uitermate subjectief. En mocht je naar ‘The Green Knight’ willen gaan kijken … doe het niet. Een afrader. Ik liep na goed een half uur de bioscoop uit. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan.
En wat is Leeuwarden toch een fijne stad om te wonen, om te zijn. Catelijne zei me onlangs – toen we samen door Ljouwert kuierden – dat haar vriendinnen Leeuwarden ‘Klein Amsterdam’ noemen. Tja, het zal vast een compliment zijn. Wat vooral opvalt zijn de (overvolle) terrassen en heel veel (binnenlandse) toeristen. Het succes van Leeuwarden Culturele Hoofdstad 2019 houdt nog steeds aan. Heel begrijpelijk en ook terecht.
Nog even iets anders. Wat keek ik uit naar het moment dat ik over dat boek (Koorts) zou kunnen vertellen aan mijn vriend Per in Mozambique. Jammer genoeg staat de vorige zin in de verleden tijd. Ik keek en niet ik kijk … Mijn maatje, mijn luisterend oor, mijn Noors-Zweedse (oud) collega, mijn Mozambikaanse buurman … hij is niet meer. Hij overleed zondagochtend. Totaal onverwacht. Ik staar wat wezenloos naar mijn beeldscherm. De juiste woorden zitten nog verstopt achter het ongeloof.
Zaterdagmiddag ging ik in Leeuwarden naar een orgelconcert van Bach. Ik had als enige uitzicht op de stadsorganist.
Heel bijzonder. Ik dacht de hele tijd: hierover ga ik wat vragen en vertellen aan Per, zelf een begaafd pianist. Als de dood nabij is zijn er veel vragen en weinig antwoorden. Rust zacht mijn vriend.
Natuurlijk zal bijna iedereen denken dat dit een logje wordt over wielrennen. Nee, dat wordt het niet of toch nauwelijks. Tadej Pogačar heeft voor de tweede keer de Tour gewonnen. Knap. En natuurlijk zoeken alle wielerliefhebbers naar superlatieven om de drie ritoverwinningen van Wout van Aert te bejubelen. Een bergrit, een tijdrit en een massasprint. Heel knap.
De titel verwijst echter naar mijn eigen ronde. Nadat ik mezelf uit quarantaine heb ontslagen in Leeuwarden begon ik aan mijn rondje Nederland. Leeuwarden – Heemstede – Ossendrecht – Bergen op Zoom – Goes – Heemstede – Leeuwarden.
Koen Schyvens 