Een paar dagen geleden zag ik één van de vele filmpjes met de Amerikaanse president. Hij had een interview met Chris Wallace van Fox News (zijn geliefde tv-station). Onderwerp: zijn intelligentie en een IQ-test die hij in 2018 deed. Hij herinnerde zich de test goed. In feite wilde hij bewijzen dat hij intelligenter is dan zijn democratische rivaal Joe Biden.
Vervolgens ging hij wat dieper in op de test die hij deed. De eerste vijf vragen van de vijfendertig waren gemakkelijk, aldus de machtigste man op aarde. Je moest bijvoorbeeld vijf woorden onthouden. Ik citeer: “Person. Woman. Man. Camera. TV.” Hij herhaalt deze vijf woorden nog verschillende keren in het gesprek Hij vertelt de interviewer dat hij zelfs na respectievelijk 15 minuten en na 30 minuten nog steeds de vijf woorden kon opdreunen. “Person. Woman. Man. Camera. TV.” “Biden zou het niet kunnen,” zei de president ten overvloede.
Deze woorden komen niet uit de test want daar wordt bijvoorbeeld: “Trein, ei, hoed, stoel, blauw” gebruikt. The Donald gebruikte vijf woorden van zaken die hij op dat moment zag. Een persoon, een vrouw, een man, een camera en een tv. Logisch want hij werd geïnterviewd voor een televisieprogramma.
Goed. Ik ben weer veel te breedsprakerig. Ik zag dit fragment en dacht onmiddellijk aan de test die mijn moeder een aantal jaren geleden deed in het ziekenhuis in Mortsel. Ik vergezelde haar toen. Deze zogenaamde IQ-test of een bekwaamheidstest van Trump is een internationaal erkende test (Montreal Cognitive Assessment / MOCA). Deze test is bedoeld om artsen te helpen vroege tekenen van Alzheimer te signaleren. Niks IQ-test.
Mijn moeder deed de test vrij behoorlijk. Ik herinner me de vijf woorden en de vraag: “In welke stad bent U nu?” Zij reageerde enigszins verward. “We zijn niet in een stad. Nee toch?” De jonge arts wist uiteraard wel dat ze in de stad Mortsel was. Zij wist niet dat Mortsel de titel ‘stad’ toen hooguit een jaar of tien mocht gebruiken. Voor mijn moeder was het enkel het nabijgelegen dorp dat ze al ruim tachtig jaar kende.
Terug naar meneer Trump. Zijn opschepperig gedrag over zijn intelligentie ging dus over een standaard-dementie-test. Niks IQ-test. (Ik kan ook woorden herhalen … dat merken jullie. Hahaha) Je zult maar opgescheept zitten met zo’n genie …
20 juli – de 202de dag van dit schrikkeljaar. Nog 164 dagen tot het einde van het jaar.
Ik ben geen datum-fetisjist maar op de een of andere manier onthoud ik een aantal data vrij eenvoudig. 20 juli is zo’n dag. Wikipedia is natuurlijk een goede informatiebron om eens na te lezen wat er zoal op deze dag doorheen de geschiedenis is gebeurd. Veel namen en feiten zijn me totaal onbekend. Ik lees dat het vandaag de nationale feestdag van Colombia is. Gisteren las ik bij Sabine hoe streng de corona-maatregelen daar in Colombia zijn. Stel je voor dat die maatregelen (*) in België of Nederland zouden gelden … dan breekt er een volksopstand uit. Nu enkel een tweede coronagolf.
Het is wachten op echte wielerwedstrijden. Ik ben benieuwd of die er zullen komen. Het terugkijken naar oude beelden gaat al snel vervelen. De Ronde van Frankrijk eindigde verschillende keren op 20 juli. Eddie Merckx won in 1969. Luis Ocaña in 1973. Bernard Thevenet in 1975 (vóór Merckx) en Joop Zoetemelk in 1980 (na 5 tweede plaatsen). Allemaal op 20 juli.
Nog meer op 20 juli. Apollo 11 landt op de maan. 1969. Wij luisteren naar een transistorradiootje (op Camping Tante Doortje – Hoorn, Terschelling) naar deze historische gebeurtenis. In de Netflix-serie The Crown (seizoen 3) is er een mooie aflevering over deze maanlanding.
Op 20 juli 2011 sterft Lucian Freud – een schilder die ik erg bewonder. We zagen ooit een prachtige tentoonstelling van hem in Londen en een paar jaar later in Den Haag. Gelukkige verjaardag Peter A en Hanneke G. Ik zie op Facebook dat jullie jarig zijn. In Zimbabwe wordt op 20 juli (2008) het bankbiljet van 100 miljard (Zimbabwaanse) dollar ingevoerd. Ik heb dat jaar zo’n (waardeloos) briefje in mijn hand gehad. Officieel was de inflatie toen 2,2 miljoen procent.
Maar de belangrijkste 20 juli in mijn leven is natuurlijk de bruiloft van mijn ouders (zaliger) in 1955 in Sint-Amands aan de Schelde. Vandaag 65 jaar geleden. Eigenlijk is het niet juist wat ik schrijf. Er was natuurlijk nog geen sprake van de man die deze woorden typt. Hij – ik dus – zag pas het levenslicht in oktober een jaar later. Zij hadden die dag uitgekozen omdat mijn vader al vanzelfsprekend vakantie had (een leraar) en omdat alle bruiloftsgasten de volgende dag ook vrij waren: de Belgische nationale feestdag.
Wij gingen elk jaar op 20 juli uit eten met het gezin. Op restaurant. Dat was vaak op Terschelling waar we jaarlijks op vakantie waren. Toen ik zelf kinderen had en in Friesland woonde, was dat niet meer vanzelfsprekend. Dikwijls viel deze 20ste juli midden in onze zomervakantie en om dan even over te wippen vanuit Griekenland … dat was wat veel van het goede. Toch hielden we deze 20 juli traditie zolang en zo vaak mogelijk in ere.
Frans en Lutgart (20 juli 2003)
Ook hun gouden bruiloft (2005) herinner me nog goed want dat was nauwelijks drie weken na het afscheid van Ine. Het was fijn om toen weer veel familie te zien onder vrolijkere omstandigheden dan op een begrafenis.
En zou het toeval zijn dat ik vanochtend een lange Skype-babbel had met mijn zus in Spanje? Vast niet. We hadden dat niet bewust zo afgesproken. Wel fijn zo’n 20 juli moment. Ik drink vanavond een glaasje op hen beiden en op het leven. L’Chaim.
(*) Een paar bizarre corona-regels in Colombia: op weekenddagen mag je enkel buiten zijn afhankelijk van het laatste cijfer op je ID-kaart. Winkels moeten dat controleren. Idem voor de dag dat je boodschappen mag doen. Of auto mag rijden (altijd in je eentje). Mannen en vrouwen mogen niet op hetzelfde moment (dag) buiten sporten en dan nog maar gedurende enkele uren per dag. Fietsen mag enkel ’s ochtends. Wat zeuren wij dan over mondkapjes …
Ik ben niet heel angstig aangelegd. Ik zou het eerder voorzichtig noemen. Waarschijnlijk impliceert dat dus dat ik allerlei zaken vermijd. Laat me eens denken … misschien een pittig onderwerp voor deze eerste vraag. Ik weet dat ik de eerste tijd na het overlijden van Ine (in 2005) geen pogingen ondernam om me in een nieuwe relatie te storten. Atie vroeg me zo’n twee jaar later waarom ik nog steeds alleen was. Ik weet dat ik toen antwoordde dat ik bang was dat mij dit (opnieuw een partner overleven – al dan niet na een ziekte) nog een keer zou overkomen. Ik ken enkele mensen die tot tweemaal toe hun geliefde hebben begraven. Een horrorscenario in mijn gedachte. Dan maar liever alleen. En zoals dat in het leven gaat … die angst heb ik opzij gezet. Maar ik moet er niet aan denken dat …
577. Wat is je laatste onschuldige obsessie?
Ik weet het niet. Ik kan wel geboeid zijn door iets. Of sterk geïnteresseerd. Maar een obsessie? Nee. Nieuwsberichten over Trump … steeds maar weer openen en lezen … dat is toch geen obsessie? Nee toch?
578. Wat zou je dragen op de rode loper?
Waarschijnlijk dat wat Isabel voor me heeft uitgekozen. Schoenen kies ik zelf wel uit en ze weet dat ik geen stropdas wil.
579. Hoe gaat het echt me je?
Corona-moe. Trump-moe. Beetje blog-moe. Minder energiek dan ik zou willen, iets te passief en initiatiefloos. Maar voor de rest … best wel goed. Gezond. Ik lees veel, kijk series. Ik schrijf en schilder af en toe. Ik kook. Ik bak. Ik vind het online lesgeven nog steeds erg fijn. Beetje gewoontjes, dat wel. Geen leuke reisjes of weekendjes in het vooruitzicht. Snik. Covid-19-gedoe … spuugzat.
580. Waar heb je onlangs met pijn in je hart ‘nee’ tegen gezegd?
Nee gezegd tegen mezelf of eigenlijk is het juister om te zeggen: tegen mijn traditionele hup NL/BEL – MOZ of in de andere volgorde of richting.
581. Hoe kun je het voor jezelf simpeler maken?
Iets minder uitstellen om te doen wat ik toch moet / wil doen. Mijn werkkamer een flinke opruim-beurt geven (dan hoef ik me minder te ergeren als ik iets niet kan vinden).
582. Waar huil je in stilte om?
Dat ik mijn kleinkinderen veel te weinig zie. Dat ik Isabel niet kan bewegen om een keertje te gaan kamperen. Gewoon het een keertje uitproberen.
583. Heb je ooit een liefdesbrief geschreven?
Ja, wel meer dan eens. Voor een vakantieliefje. Aan één of twee van mijn ‘lieven’ (dat zijn vriendinnen – mochten mijn NL-lezers niet weten wat ik bedoel.) Voor … stop maar Koen, de vraag was niet aan wie? Oo ja … natuurlijk. Sorry.
584. Heb je ooit een liefdesbrief gekregen?
Ja, maar beduidend minder dan dat ik er zelf heb geschreven.
585. Geef je altijd aan een goed doel?
Altijd. Nee, niet altijd. Meestal stop ik de munten die in mijn portemonnee zitten in de collectebus als er wordt aangebeld. Ik doe mee met de postcodeloterij en daarvan gaat een belangrijk deel naar goede doelen. En wat ik in Afrika (Mozambique) doe ga ik hier niet aan de weblog-klok hangen.
586. In hoeveel wereldsteden ben je geweest?
Dat zijn er teveel om te tellen. Best in veel. Ergens op deze site staat een link naar ‘Koen op Reis’ mocht je dat persé willen uitzoeken. Om je toch een idee te geven: Oslo – Moskou – Beijing – Kaapstad – Nairobi – Rome – Londen – Parijs – Istanbul – Cairo – Jerusalem – Damascus – Bangkok – San Francisco – New York – Atlanta – New Orleans – Denver – Sao Paulo – Rio de Janeiro en nog zoveel meer. Vooral in Europa.
587. Welke kledingtrend van vroeger vind je nu lachwekkend?
Plateauzolen en broekpakken met enorm brede broekspijpen. Of de hele korte en strakke voetbalbroekjes. Nu … erg lachwekkend.
588. Is je basishouding positief?
Een volmondig ja.
589. Hoe rijk zou je willen zijn?
Eigenlijk is dat een flut-vraag. Toch een antwoord. Als ik wat rijker zou zijn dan zou ik mijn kinderen kunnen helpen om een beter (fijner) huis te kopen / hebben. Studie-spaarpotjes voor de kleinkinderen. Ik zou zelf ook een nieuw optrekje zoeken. Ik denk iets in Zeeland of in Friesland. Een spaarpotje voor een paar mooie reizen. En een appeltje voor de dorst voor Isabel als ik het tijdelijke voor het … enzovoort.
590. Mag je liegen om iemand te beschermen?
Liever niet. En of er dan uitzonderingen zijn? Vast wel maar liegen is zelden een goed idee. Je hoeft niet alles te vertellen – dat is iets anders. Hoe zeggen ze dat ook alweer? ‘Creatief met de waarheid omgaan.’ Liegen … doe maar niet.
591. Wat heb je onlangs tweedehands aangeschaft?
Waarschijnlijk is onze Toyota Rav 4 de laatste (echte) tweedehands aanschaf geweest. Een prima koop.
592. Wat is nep beter dan het origineel?
Isabel met een Guess-tas in Bergen op Zoom
Nee … Isabel is geen nep. Alles is origineel. Lees maar verder dan begrijp je waarom ik deze foto’s heb toegevoegd. Wat is nep beter dan het origineel? Geen flauw idee. Of het zou de prijs moeten zijn van Guess-spullen die ik wel eens voor Isabel koop. Liever een tas van 50 eurootjes met een Guess-labeltje dan dezelfde tas voor 350 euro’s. Of een namaak-merk zonnebril.
Isabel met een Guess-t’shirt in Brugge
593. Luister je goed naar je lichaam?
Nee. Geen dramatische ‘nee’ maar ik ben eerder een negeerder, een ontkenner … ‘Ach ja, het gaat wel weer over. Ja hoor, nee hoor. Ik ga wel wat meer bewegen en minder zout op mijn eten strooien. Nee … niet vandaag. Morgen …’
594. Van welk beroep begrijp je eigenlijk niet wat het precies inhoudt?
Van heel veel IT- en financiële beroepen.
596. Wat is je wens voor de mensheid?
Een socialer, eerlijker en gezondere wereld. Zonder machtswellustelingen, despootjes, populisten of corrupte politici. Geen discriminatie of racisme. Geen wapens, oorlogen en hongersnood. Eerlijke handel, goed onderwijs en een betaalbaar en toegankelijk zorgsysteem voor iedereen.
597. Zoek je gezelschap op als je je alleen voelt?
Ik denk dat ik dat vóór het internet en de mobiele telefoon gemakkelijker deed dan nu. Al gauw zijn een boek, een film, een serie of even surfen een soort van gezelschap.
598. Van welke ‘viezige’ geur kun je heel blij worden?
Kaas van een zekere rijpheid. Ik zie het ‘vieze’ dan vooral aan het vertrokken griezel-gezicht van Isabel. Of ik er heel blij van word? Nou ‘blij’ is wel wat overdreven. Een pan mosselen … eerder een vieze geur (zeker achteraf) maar oooo zo lekker. Ja daar kan ik blij van worden.
599. Wanneer had je voor het laatst kriebels in je buik?
Een paar dagen geleden toen we naar ‘Marcella’ keken. Een Netflix-serie. Zij staat op een hoog gebouw op de betonnen rand met beneden haar het drukke avondverkeer. Je weet als kijker dat ze overweegt om te springen. Ik voel onmiddellijk een heel groot, fysiek ongemak in mijn buik (waarschijnlijk niet de kriebels die de vragensteller bedoeld heeft). Ik kan niet gewoon blijven zitten en kijken. Ik kijk door mijn vingers maar ben blij dat zo’n fragment voorbij is.
600. Hoe vaak zet je je telefoon uit?
Ik heb er twee. Eentje is een ouwtje en die zet zichzelf uit. Soms zonder dat ik er erg in heb. Oude batterij. In het weekend zet ik de telefoon niet bewust uit maar ligt ie (is de telefoon mannelijk of vrouwelijk?) ergens ver weg. Naast mijn bed of in mijn werkkamer en kijk ik er pas de volgende dag of zondagavond weer naar.
Het gaat nergens over en toch boeit het. The power of ordinary life!
Bovenstaand citaat is van Ron T op mijn FB-pagina. Hij schreef het naar aanleiding van de vorige vijfentwintig vragen aflevering. Dus bij deze … veel plezier met … tja, hoe zal ik het noemen?
551. Praat je gemakkelijk over guilty pleasures?
Dan moet ik eerst even bedenken wat die ook alweer zijn. Dat was trouwens ook vraag 30 in deze eindeloze serie. Ik antwoordde toen (september 2016): “Oei, ai, amai. Dat is bijna te persoonlijk om hier te publiceren. Dus dat houd ik lekker voor mezelf. Maar om toch iets op te schrijven, beken ik dat ik bij het tv-zappen overdag wel eens een hele uitzending van Mega Mindy uitkijk. En ook Master Chef Australië kan ik moeilijk weerstaan. En dat ik van witte boterhammen, met boter en chocola hou. Dat had ik al wel eens eerder vermeld.” Is er veel veranderd sindsdien? Mega Mindy heb ik al jaren niet meer gezien. Hetzelfde kan ik zeggen over Master Chef Australië. Maar kookprogramma’s vind ik nog steeds leuk. Nou vooruit: Een guilty pleasure. Die witte boterhammen met boter en chocola … die vind ik nog steeds lekker.
552. Wat lijkt je vervelend aan oud zijn?
‘Dat ben ik al’ hoor ik mezelf denken. En ook soms luidop zeggen. Ik denk dat iedereen hier ongeveer hetzelfde zal op antwoorden. Hulpbehoevend worden. Afhankelijk zijn van een ander. Fysieke gebreken. Vergeetachtigheid. Incontinentie. Waar vind ik die pil van Drion? Hou maar op. Allemaal vervelend maar gelukkig ligt dat nog allemaal in de toekomst. En wanneer dat is? Volgende vraag alsjeblief.
553. Heb je wel eens ’s nachts aan het strand gewandeld?
Meer dan eens. Op Terschelling. Op Bali. Op Formentera. In Griekenland. In Mozambique. In Engeland. Op Corsica. In Thailand. In Zeeland. Met warme kleren aan. In zwembroek. In een korte broek met een t-shirt. In m’n blootje. In mijn eentje. Met vrienden. Met mijn geliefde, met mijn beide I’s. Heerlijk. Sterker nog, ik heb niet alleen maar gewandeld maar ook op het strand geslapen.
554. Heb je wel eens een schilderij gemaakt?
Ja, maar ik vind ‘schilderij’ bijna een te groot woord. Ik zou het eerder: ‘verfsels’ noemen. Ik aquarelleer af en toe … bij gebrek aan een puzzel of een gezelschapspel. Nou, vooral een gebrek aan iemand die spelletjes ook leuk vindt. Schilderen als afwisseling van een boek, een film of een serie. Nog nooit met olieverf.
555. Hoe zie je jezelf het liefst?
Vrolijk, optimistisch, sociaal, hulpvaardig, betrokken, creatief. Of gaat het over … de spiegel?
556. Ga je graag naar rommelmarkten?
Op een schaal van 1 tot 5 scoren rommelmarkten hooguit een 2. Lang geleden organiseerden wij (De Kring in Boechout) jaarlijks een rommelmarkt – De Luizenmarkt – met de moeder van Bart Peeters als veilingmeester. Mooie herinneringen.
557. Kan je weten of je een goede beslissing hebt genomen?
Dat zegt je gevoel, denk ik. En hoe verstandig is het om je dat af te vragen? Die beslissing ligt dan al in het verleden. Leef vandaag en kijk vooruit. En als je een verkeerde beslissing hebt genomen, treur dan niet maar probeer bij te sturen. Ja toch?
558. Wat is je favoriete eiland?
Leuke vraag. Ergens op dit blog staat een onvolledige lijst van eilanden die ik heb bezocht. Ik ga er zelf ook eens kijken … op dat lijstje bedoel ik. Hoe kan ik Corsica, Bali, Mauritius, Formenteraof Terschelling nu met elkaar vergelijken? Onmogelijk. Dus … geen antwoord. Het liefste zette ik ze allemaal in mijn top 3. Deze vijf scoren trouwens heel hoog … maar dan gaan Kreta, Lombok en Lanzarote vast protesteren … 🙂
559. Voor wie zou je een kaars branden mocht je die kans krijgen?
New Orleans, USA (2002) – met Ine
Ook op deze vraag heb ik al eens eerder geantwoord. Het was / is een soort traditie om op elke vakantie een kaarsje te branden – in een kerk, kapel of kathedraal ter herinnering aan onze dierbaren die er niet meer zijn. In Azië brandde ik in lokale tempels wierookstokjes met dezelfde intentie.
560. Ga je graag naar een zwembad?
In Mozambique is uiteraard het antwoord: ja. In eigen tuin – hooguit 10 flinke stappen vanaf onze veranda. Plons. In Nederland ben ik niet zo’n fan van zwembaden. In mijn rol van Bompa ben ik vorig jaar met mijn kleindochters wel een dagje naar het zwembad geweest. Een binnenzwembad in Haarlem. Hartstikke leuk omdat ik dat deed met de meiden, niet zozeer omwille van het zwembad zelf. Ik kan me een zwembad-disco-party herinneren in Trondheim (Noorwegen) met alle Umoja-jongeren. Erg grappig – ook om zoveel onzichtbare hormonen te zien rondvliegen, ketsen, duiken. Een groep van ruim 70 tieners uit Noorwegen en drie Afrikaanse landen. Je kunt je dat vast wel voorstellen.
561. Heb je ergens spijt van?
Doe maar niet. Ik ben niet zo van de ‘spijt’. Ja … dat er geen subsidie meer is voor dat Umoja CFC programma.
562. Wat is je favoriete tekenfilm?
De Leeuwenkoning en Aladdin strijden om de eerste plaats. Een volledig onvergelijkbaar genre is bijvoorbeeld: ‘Les triplettes de Belville’ of ‘The Red Turtle’. Maar ook geweldig.
563. Wat zou je aan je kind willen meegeven?
Dat heb ik twee keer geprobeerd. Wees eerlijk. Wees respectvol. Maak fouten maar leer ervan. Blijf jezelf trouw. Wees loyaal.
564. Welk boek sloeg je onlangs met een diepe zucht dicht?
Ik schreef er een paar weken geleden over. Een klein leven. Het zuchten werd me tijdelijk te veel. Het boek ligt nog op me te wachten om verder gelezen te worden.
565. Zou je weer terug willen naar een leven zonder internet?
Eigenlijk een onzinnige vraag. Natuurlijk niet. Dat is vragen of ik terug zou willen gaan naar een leven zonder elektriciteit, zonder vervoermiddelen, zonder wat dan ook. Een vakantie zonder internet … dat is iets anders. Dat zou ik wel zien zitten. Een week zonder internet. Twee weken misschien ook nog wel. Dan ga ik eerst op zoek naar een … eiland en een paar goede boeken en dan maar hopen dat Isabel dat ook ziet zitten / aandurft / aankan …
566. Wanneer heb je voor het laatst een kleurplaat ingekleurd?
Daar zijn ze weer: Olivia en Carmen. De laatste wordt morgen alweer acht jaar. “Parabéns Carmen.” Met hen heb ik voor het laatst gekleurd. Een echte Bompa-activiteit. Ik weet dat er kleurboeken voor volwassenen bestaan maar dat is nog een stap te ver. Eigenlijk heel veel stappen …
567. Wie was je jeugdliefde?
Laat ik toch het gevoel hebben dat ik ook deze vraag al eens heb beantwoord. Ga maar zoeken dan vind je misschien het antwoord op dit weblog.
568. Voor wie heb je het laatst ballonnen opgeblazen?
Vorig jaar organiseerden we bij ons thuis een groot verrassingsfeest voor Tia Rosa. Ze werd zestig. Isabel vond het raar dat ik slingers en ballonnen ophing. “Dat is toch iets voor kinderen!”was haar commentaar. Alweer een cultuur-verschilletje, denk ik dan.
569. Hoe zouden anderen jouw huis omschrijven?
In superlatieven. “Veel groter dan ik had verwacht.” Dat gaat dan eerder over onze tuin dan over het huis. “Het lijkt binnen wel een museum, heel mooi.”Over Leeuwarden zouden ze zeggen:“Klein maar wel praktisch en begrijpelijk”.
570. Met wie haal je het liefst herinneringen op?
Ik weet niet met wie het liefst. Het is moeilijk te vergelijken. Met Per of Rufus over Umoja. Met de Vlaamse vrienden over van alles en nog wat. Idem voor Hanneke en Jean Jacques. Met Isabel over onze vakanties. Met Trienette en vele anderen herinneringen ophalen aan onze Avek-tijd. Met Peter en Luus over vijfentwintig jaar Holleweg. Met mijn kinderen over Ine. Dus geen antwoord op: ‘Met wie het liefst?’
571. Hoeveel uur per dag breng je achter een scherm door?
Meestal VOOR het scherm. Dat is sinds 20 maart vervijfvoudigd, denk ik. Van lesgeven in real life – om het in slecht Nederlands te zeggen – tot vier dagen per week online-lesgeven. WhatsAppen, Zoomen of Skypen met mijn zus, met de mensen die ik in de vorige vraag al heb genoemd. En natuurlijk met mijn kinderen en kleinkinderen. Heel veel uren dus.
572. Verzwijg je weleens aankopen voor je partner?
Verzwijgen is wel een groot woord. Als ik een reep chocola (rum en rozijnen) koop dan ga ik haar dat niet vertellen. Ofwel eet ze die reep zelf op of geeft ze die reep aan de buurmeisjes. En dan grijp ik mis als ik er zelf trek in heb. ’t Is maar een voorbeeld.
573. Wie of wat gebruik je vaak als excuus om iets niet te hoeven doen?
Het woordje ‘vaak’ staat overbodig in deze vraag. Ik wil nog wel eens zeggen dat ik dringend nog wat lessen moet voorbereiden als ik geen zin heb om bijvoorbeeld het zwembad schoon te maken of het tuinhuis te reorganiseren. Of om mijn bureaulades uit te mesten. Van dat soort zaken …
574. Ga je graag naar de bioscoop?
Ja. Eigenlijk wel ja. Films zijn gemaakt voor het grote scherm. Maar met de beeldkwaliteit en grootte van de huidige tv’s kun je dat gevoel ook thuis creëren. En natuurlijk is Netflix een grote sta in de weg om uit de luie zetel te komen. En zijn de irritante mede-bioscoop-bezoekers (popcorn vreten, elke vijf minuten de telefoon checken, praten, voeten op de leuningen voor hen, etc) ook een reden om weg te blijven uit de bioscoop. Voor een James Bond film maak ik nog steeds een uitzondering. Thuis vind ik er al gauw niks aan. In de bioscoop heb ik daar geen last van. Puur entertainment. Mijn laatste film die ik zag in de bioscoop (in Leeuwarden) was ‘Instinct’.
575. Hoe ruimdenkend ben je?
Dat ben ik maar dat zou eigenlijk een ander moeten beantwoorden. Dat is moeilijk om dat zelf te beoordelen.
Zo, dat waren ze weer. Volgende maand de volgende vijfentwintig vragen en antwoorden over mijn ordinary life.
Vandaag opnieuw vijfentwintig vragen en vijfentwintig antwoorden. Ik heb één vraag vooraf aan mezelf: ‘Hoe vaak gaat een antwoord verband houden met COVID-19?’ Ik heb nu nog geen antwoord, dat weet ik pas als ik vraag 550 heb beantwoord. Daar gaan we …
526. Hoe opgeruimd is het is jouw hoofd?
Best goed vind ik zelf. Ik ben geen chaotisch denker of doener. Ik kan zaken goed onderscheiden en zo voelt het ook in mijn hoofd. Ergens in het voorportaal van mijn hoofd staan ‘aankomende zaken en/of beslissingen’ soms te trappelen om voorrang. Dat ervaar ik het meest in nachten dat ik slecht slaap. Bijna altijd kan ik de onrust herleiden naar dingen die ik de volgende dag moet doen. Ergens in datzelfde voorportaal staat heel dikwijls een vervelend kereltje op wacht die met een diepe frons en vraagteken op zijn voorhoofd wijst naar een portemonnee …
527. Welk gedicht vind je heel mooi?
In de kelder bij mijn zoon en schoondochter staat een grote bananendoos met mijn dichtbundels. Ik ga ze binnenkort een nieuwe plek geven want ik mis ze. Heel af en toe plaats ik wel eens een gedicht op mijn blog. Ik beloof dat ik dat één van de volgende dagen nog een keer zal doen.
528. Ben je een goede verliezer?
Nu wel. Als kind niet. Ik herinner me een groot familiefeest bij Nonkel Gust en Tante Maria. Mijn ouders hadden – naar jaarlijkse gewoonte – een quiz voor de hele familie voorbereid. Na een tijdje werd het duidelijk dat ik in een verliezend team zat. Mijn gedrag werd steeds vervelender – denk ik. Ik werd door Nonkel Gust – de oudste broer van mijn vader – meegenomen naar de veranda. Op een niet mis te verstane manier heeft hij mij heel indringend de les gelezen hoe ik het hele feest verziekte met mijn gedrag. Ik herinner me niet zijn woorden maar wel het moment. Het werd een les voor het leven. Ik denk dat ik een jaar of twaalf of dertien was.
529. Wie zou jou moeten spelen als je leven werd verfilmd?
Wat een leuke vraag. Nu moet ik natuurlijk met een naam komen. Denzel Washington zou ik wel fijn vinden. Hoor ik daar iemand zeggen dat wij niet dezelfde huidskleur hebben? Detail. Ja toch?
530. Hoelang heb je nodig om je klaar te maken voor een feestje?
Ik ben na scheren en douchen in een paar minuten klaar. Als er hoogst uitzonderlijk een das moet gestrikt worden, mag je er twee minuten bij optellen. Daarna volgt meestal een periode van wachten want ‘mevrouw’ heeft heel wat meer tijd nodig en durft in de auto nog van oorbellen en schoenen te veranderen. De schat …
531. Wie is je rolmodel?
Waarvoor? Ik heb niet echt een antwoord op deze vraag. Ik heb ooit – lang geleden – eens geschreven dat ik Ibrahim Afellay een rolmodel vind voor veel van zijn leeftijdgenoten. Ik heb bewondering hoe sommige goede vrienden het doen. Hoe zij keuzes maken. Maar of het rolmodellen zijn … dat is een kwestie van definitie.
532. Zou je iets stelen als je er niet voor zou worden gestraft?
Zo’n ‘als-dan-vraag’ is niet echt aan me besteed.
533. Past je naam bij je?
Ja. Ik leg ook vaak uit dat ‘Koen’ dapper betekent en dat vind ik een fijne eigenschap. Veel mensen – vooral in oostelijk Afrika – noemen me ‘Koenie’ wat ‘brandhout’ betekent. En in het Farsi betekent Koen: ‘kont’. Gelukkig stond mijn wieg in Vlaanderen en niet in Perzië.
534. Wat is het grootste verschil tussen jou en je partner?
Heb je even? Onze verschillen komen deels voort uit leeftijdsverschil en culturele achtergrond. Mijn niet-materialistische inslag is erg verschillend en afwijkend van de wens van mijn lief om op geregelde tijden nieuwe zaken te kopen. Te willen kopen – doet meer recht aan de realiteit. Een bank, nieuwe stoelen, een nieuwe televisie …
535. Welke gekke eetgewoonte heb je?
Is ‘teveel’ een goed antwoord? Ik schep vaak een tweede en soms een derde keer op en dat is niet altijd nodig. Maar het is zo lekker … Is een boterham met kaas en confituur een gekke eetgewoonte? Ik vind het lekker.
536. Als alles mogelijk was: welk dier zou je willen hebben als huisdier?
Ik ben niet van de huisdieren. Ik vind dieren in de natuur vaak erg mooi. Ik geniet van de vogeltjes die ik zie in onze tuin. Maar om ze in een kooitje te stoppen en ze dan te temmen … nee, natuurlijk niet. Een hond … dat valt te overwegen.
537. Op welke vraag wist je onlangs geen antwoord?
Op deze vraag. Flauw hé. Meer concreet: ik kon laatst niet op de naam Mel Gibson komen. Tien minuten later – toen ik er niet meer over nadacht – floepte zijn naam op. Toen was ik alweer vergeten waarom ik zijn naam wilde herinneren …
538. Wat is de allerbeste uitvinding geweest?
Het schrift. Ik bedoel de mogelijkheid om een klank in een symbool om te zetten en dat te noteren zodat anderen – die de symbolen ook kennen – weten wat jij meedeelt. Bijvoorbeeld: het alfabet.
539. Als je moest emigreren, naar welk land zou je dan gaan?
Dat heb ik ooit gedaan van België naar Nederland. Mijn veelvuldig verblijf in Mozambique is dan weliswaar geen volledige emigratie maar het lijkt er soms wel op. Ooit droomde ik van Spanje en later van Midden of Zuid Amerika. Ik ben nog nooit in Nieuw Zeeland geweest maar ik zou dat wel kunnen overwegen als emigratieland. Verhuizen in / naar Afrika? Dan staat naast Mozambique Oeganda hoog in mijn top drie.
540. Waar zoek je een film op uit?
Op genre. Zelden een tiener-high-school-movie. Geen horror. Romantische komedies scoren hoog. Gewone lach-films en de meeste actie films krijgen hoogst zelden mijn aandacht. Ook alle super-helden blijven meestal uit mijn gezichtsveld. Wat dan wel? De rest … hahaha.
541. Houd je een dagboek bij?
Nee. Tijdens een bijzondere reis hou ik wel een dagboek bij. Dit blog lijkt soms wel op een dagboek alhoewel ik het probeer te vermijden. Wie is er nu dagelijks geïnteresseerd dat ik ’s morgens müsli heb gegeten en om kwart voor zeven in de auto stap op weg naar mijn eerste leerling van de dag … enzovoort.
Even wegdromen – foto’s – Pexels
542. Wie staan er op je favoriete foto?
Een leuke vraag. Wat is mijn favoriete foto? Het antwoord dat het eerst naar bovenkomt is ‘Ine’. Een favoriete foto is een zwart-wit foto. Najaar 1980. We hadden net een gloednieuwe, blauwe Renault 4 gekocht. Ik nam de foto op het erf in Boelenslaan. Ine staat naast de auto met Catelijne – vier jaar oud – die op de motorkap staat. Ik gebruikte die foto heel wat jaren als bladwijzer. Een andere foto van Ine hoort ook tot mijn lievelingsfoto’s. Op een Grieks strand. Mijn lief met haar tot bijna op d’r kont, starend naar de zee, een klein bikini-broekje, monokini. Een symbool van eeuwige liefde en schoonheid, van gezondheid en vrijheid.
Ik heb ook mooie foto’s van Isabel – absoluut zeker weten – maar het lijkt of digitale foto’s minder beklijven. Minder uniek zijn.
543. Voel je je vaak onnodig schuldig?
Nee. Heel hoogst zelden. Ik ben niet zo van me schuldig voelen. Doe ik iets fouts of iets stoms dan geef ik dat toe, verontschuldig me en klaar. Waarom zou ik me daarna nog schuldig moeten voelen. Laten we vooruit kijken …
544. Wat vind je het leukste aan de zomer?
Vroeger was dat zeker het vooruitzicht op vakantie. Jaren was onze zomer-vakantie-bestemming: Griekenland. Ruim vijf weken uit en thuis. Met het gezin, de auto en de tent. Vaak dicht bij het strand. Een paar dagen hier en dan weer een ander plekje opzoeken. We hadden favoriete plekjes maar we hielden ook van afwisseling. Zomer is zon, strand, lezen, spelletjes spelen, zwemmen en snorkelen, kamperen, kokkerellen en af en toe eens uit eten. Een glaasje retsina, dolmades, souvlaki …
Deze beschrijving van ‘zomer’ is vol nostalgie. Het bijna altijd mooie weer in Mozambique heeft het zomers gevoel wat uitgewist. Als ik in Nederland ben tijdens de zomer dan zijn de lange avonden met daglicht erg fijn. Ook dat hoort bij de zomer.
545. Wat kun je het makkelijkst missen?
Geweld. Hypocrisie. Populistische politici. Racisme. Religieus fanatisme. En als ik de vraag iets materialistischer beantwoord: bijna alle televisie-zenders. Af en toe een mooie serie of film is fijn maar daar hebben we gelukkig geen televisie-zenders meer voor nodig.
546. Hoe verwen je jezelf?
Lezen. Een mooie serie kijken – soms alleen, meestal samen. Lekker eten. Een romantisch avondje of weekend. De voorpret van een mooie reis hoort ook thuis onder het kopje ‘ik verwen mezelf’. En de reis zelf natuurlijk ook. In Nederland verwen ik me graag met een museum- en/of theaterbezoek – of allebei op dezelfde dag.
547. Wat is je favoriete vervoersmiddel?
De trein. Dat weet ik zeker, ik ben tenslotte de kleinzoon van een man van Den IJzeren Weg.
548. Ben je blij dat je ergens van af bent?
Zometeen vind ik het niet erg dat ik deze vijfentwintig vragen heb beantwoord.
549. Wat denk je ‘s ochtends als eerste?
De eerste secondes denk ik vast na over: ‘Welke dag is het vandaag? Wat staat er op het programma?’ Heel snel daarna is Isabel in beeld en dan … vul zelf maar in.
550. Wat herinner je je nog van de kleuterschool?
Een potkachel in het midden van de klas. Of dat ook waar is weet ik niet. Een grote boom op de speelplaats. Een non met een kap.
Eerst een paar woorden vooraf. Ik begon daarnet aan een logje over onze semi-thuis-quarantaine. En plots had ik er genoeg van. Natuurlijk is het corona-virus en COVID-19 een zaak die ons bezighoudt. Meer dan ons lief is. Maar ik wilde iets anders. Even geen corona-gezeur. Ik ben een jaar geleden begonnen met het boekje ‘Een eindelooze achtervolging’ te publiceren. Misschien zegt je dat niets. Mijn vader – Frans Schyvens – heeft op twaalfjarige leeftijd (in 1941) dit verhaal geschreven en uitgegeven – met behulp van zijn oudste broer. Ik kopieer alles zo letterlijk mogelijk wat ik in het boekje lees. Inclusief oude spelling en de leestekens die hij heeft gebruikt. Vandaag het begin van het tweede hoofdstuk. Lees je het verhaal graag vanaf het begin, klik dan HIER.
2de HOOFDSTUK
GEVANGEN OP EEN EILAND
Toen zij beneden waren en het lawaai van het donderen der steenen ophield, keken Freddy en Tom een lange stonde elkander aan … ‘Freddy, zouden we nu vrij zijn?’ vroeg de oude roover, toen ze in de gang voortgingen. ‘De uitgang, de uitgang waar die valschaard van mompelde toen hij achter ons zocht, zouden we die nog ooit terug vinden?’ vroeg de detective zich af, en hij had maar weinig hoop …
***
Ondertusschen waren ook de dieven niet onwerkzaam gebleven. Zoodra de hoofdman terug bovenkwam, en hij sakkerde van woede, kwamen zijn mannen naar hem toe. ‘Hebt ge iets gevonden, Robby (zoo heette de hoofdman). ‘Nee, verduiveld, neen !’ sakkerde hij binnensmomds. ‘Robby, moeten we gaan helpen?’ ‘ Ja, luie vlegels, hop !’ … De mannen sprongen als soldaten recht. De hoofdman is tevreden: ‘Nu zullen we dat stuk detective en zijn verrader eens gaan opsporen!’ … Hij wilde juist de valluik weer openen, toen hij almeteens een geweldige slag hoorde en iets daverends neerstortte … ‘Vluchten, mannen ! Seffens valt ook hier alles in … en dan wordt ons geld bedolven onder de puinen en wij erbij !’ Ieder stormde buiten, doch tot nog toe zakte niets in. Zoo rap als hun beenen hen dragen konden, liepen ze naar het vliegplein … De dieven sprongen in een vliegtuig en vlogen weg … in de richting van de Noordzee. Het was 4.36 uur.
***
Ondertusschen doolden ook onze twee vrienden nog altijd voort. ‘Maar, Tom, we hebben zeker al vijf kilometer afgelegd’, zei Freddy Williams, die moe wordt. Tom antwoordt niet, want juist splitste de weg in twee. Beide mannen stonden in beraad. Kordaat sloegen ze links af. Nu maakte de weg een groote kromming. Nog tien meter … en daar is een kleine opening. Midden in het struikgewas, buiten, in de schoone natuur … midden talrijke prachtige monsters van vliegtuigen … Ze zijn op het vliegplein.
***
Nauwelijks zijn ze buiten of een man verschijnt vóór hen. ‘Heeren, wat komt ge hier zoo plotseling doen?’ vraagt een soort portier. ‘Niets , mijnheer, we zijn maar langs hier op deze groote wei gekomen.’. ‘Wat langs daar? Er heeft nog nooit iemand beproefd er door te komen.’ ‘Wij hebben toch geen ongelukken tegengekomen’, lacht Freddy. ‘Maar waar zijn we eigenlijk aangeland?’ ‘Op het vliegveld, heeren.’ Beiden stonden ze verstomd te kijken. Dat de gang op het vliegplein zou uitgekomen zijn, hadden ze nooit verwacht. ‘Heeren, ge hebt mij daarjuist gesproken dat ge langs daar, langs die petrolput gekomen zijt, maar dat kan ik niet gelooven. Wat bezielt u, langs zoo iets vuils, neen dààr !’ De man echter zag niets bijzonders. Toen trok Tom een struik weg en de gang werd zichtbaar. De man verschoot van kleur, maar nadat Freddy gansch de historie had verteld, ging hem ineens een licht op. ‘Kameraden’, riep hij, ‘dan kan ik misschien helpen. Een kwartier geleden kwamen hier eenige ongure elementen aangestormd, ze sprongen in een vliegtuig en weg waren ze zonder te betalen’ … ‘In welke richting zijn ze gevlogen?’ kreet Freddy. ‘Ik meen naar de Noordzee.’ ‘ Een vliegtuig, vlug !… Ginder doorklieven zij reeds het luchtruim …‘ Dit gebeurt om 4.50u, dus 14 minuten na de dieven.
***
‘We vliegen over de zee, mannen!’ En meteen keek de hoofdman op zijn horloge … ‘4.50 u. op den kop, mannen. Ik geloof dat we boven de zee vliegen.’
Na nog een uur gevlogen te hebben, zagen ze een klein stipje achter hen. ‘Full speed vooruit, luie vlegel ! ’t Is zeker dat stuk detective die zich voor Freddy Williams uitgeeft !’ De roovers vlogen niet heel rap, ’t was immers een zwaar verkeersvliegtuig. Maar het jachtje van Freddy daarentegen, want hij was het, vloog veel sneller en na een vijftal minuten circelden de twee vliegtuigen boven elkaar. Freddy van boven. Het gevecht begon … Freddy kon goed naar beneden schieten, maar het ander vliegtuig maakte zulke gekke buitelingen dat het onmogelijk was te raken. Plots schoot hij met zijn snuit vooruit, recht op het jacht … Deze week achteruit, doch te laat. De hoofdman schoot en een kogel vloog in den benzinebak. De nafta druppelde naar beneden … groote vlammen sloegen op … Het vliegtuig begon te duikelen en in die worsteling maakt Freddy er gebruik van en schiet ook in den motor … De roovers begonnen te tieren: ‘Dat door dien fameuzen Freddy Williams!’ ‘Ze hebben van hetzelfde laken een broek !’ lacht Freddy. Doch hij wordt aanstonds weer ernstig. ‘Tom, ik geloof, willen we niet verbrand worden, dat we zullen moeten springen. Houd u stevig, man, en tracht te zwemmen. Meer niet !…’ Ze sprongen met een valscherm in de ijselijke diepte. Weldra wordt hun voorbeeld gevolgd door de dieven. Ze hingen een vijf meter boven Freddy en Tom … Gelukkig waren alle valschermen open gegaan.
De hoofdman alleen heeft van uit het vliegtuig de revolver nog in de hand en hij wilde juist laffelijk beginnen schieten, doch een vreeselijk gekraak deed zich hooren … de twee vliegtuigen waren in zee gestort. De hoofdman wachtte niet lang. De kogels floten in de lucht. Door de bewegingen van de valschermen schoot hij nooit juist. Nog een tien meter en de eerste dief, Bardey, kwam op het eiland … Uit Robby’s revolver floot een kogel en doorboorde de valscherm van Freddy op den beganen grond. Hij viel op den grond en bleef als dood liggen. Tom had kunnen weenen van ’t verdriet, want al was hij vier uur geleden nog een dief, hij hield toch van Freddy …
***
Weldra staat ieder weer op vasten grond. Tom boog zich over Freddy. Eén oogenblik kwam er een glimlach …
Het is ondertussen ruim twee weken geleden dat ik voor het eerst iets schreef over het corona-virus / COVID-19. Toen nog iets van ‘Tamelijk-Verwegistan’ in China. Het gaat nu heel hard richting onbekende toestanden. Van quarantaine, straatverboden en noodregeringen. Ik praat jullie een beetje bij wat het met ons dagelijks leven doet.
Ik ben in Mozambique en zou eigenlijk op 27 maart naar Nederland vliegen. Terug naar mijn andere thuis in Leeuwarden. Je begrijpt het al … ik ga niet, dat heb ik afgelopen vrijdag besloten. Ik vergader en overleg wel via Skype en email. Het klink bijna als de omgekeerde wereld … Afrika lijkt OP DIT MOMENT de veiligste plaats op aarde.
Corona-virus in Afrika
Natuurlijk gebruik ik de hoofdletters niet voor niets. Is het cynisch bedoeld? Nee want ik weet natuurlijk ook dat het lage aantal zieken niets zegt over de nabije toekomst.
Officieel heeft Mozambique tot op de dag van vandaag – maandag 16 maart 14u – geen geconstateerde corona-gevallen.
Het is ook nog geen groot gespreksonderwerp op straat. Wel in de expat-gemeenschap. Ik vind mezelf daar niet echt bijhoren maar uiteraard ben ik wel veel meer gefocust op buitenlands nieuws. En daar is het 98% corona-nieuws wat ik lees en zie.
Al maanden weten we dat we bezoek krijgen van goede vrienden. Nederlandse vrienden die veelvuldig in Ethiopië werken en verblijven en Duitse vrienden die hun Zuid-Afrika-reis afsluiten met acht dagen Mozambique. De afspraak stond al heel lang in onze agenda: 15 maart – M, I, JJ en H ophalen in Nelspruit (Zuid-Afrika). Dat hebben we ook gedaan. Het was spannend want ‘Duitsland’ staat op de lijst van landen waarvan de burgers eerst veertien dagen in (huis) quarantaine moeten als ze Mozambique binnenkomen.
Corona-check
Onze koorts werd gisteren bij de grens tweemaal gecheckt door een jonge vrouw die net op dat moment een schort en handschoenen kreeg. Geen koorts. Driehonderd meter verder werden de Duitse vrienden apart genomen. Nieuwe check. Geen koorts. Toch lag het verdict ‘quarantaine’ op de loer. Argumenteren dat zij al 19 dagen in Zuid-Afrika op vakantie zijn en dus NIET uit Duitsland komen (kwamen) heeft geholpen. Op Facebook lees ik dat dat vandaag – nauwelijks 24u later – niet meer lukt.
Goed. Het bezoek is er. Joepie. Lopen wij nu meer kans op besmetting? Deden we iets stoms of onverantwoords? Ik denk het niet maar ik ben uiteraard geen dokter. Of ze volgende week naar Europa kunnen vliegen, zien we dan wel weer. Ik geef privé-les aan enkele leerlingen. Eén van hen hoest en moet op advies van haar arts alle contact vermijden. Dus geen les. Ik zoek uit of ze mij wel wilt betalen maar dat is eerder een bijkomstigheid. Ik verwacht dat volgende week ook de internationale scholen hun deuren zullen sluiten tot na de paasvakantie.
Isabels ouders kwamen vanochtend aan in Mozambique – een rechtstreekse vlucht Lissabon – Maputo. Deze dagelijkst TAP-verbinding zit altijd stampvol. Vandaag nauwelijks veertig passagiers. Op het middag-journaal hoor ik dat bijna alle land- grenzen woensdag dicht gaan. Wordt vervolgd …
Is Afrika echt zo veilig? Ik betwijfel het. Er is nauwelijks deskundigheid – vrees ik. Te weinig opsporingsmiddelen. En huis-quarantaine is een onmogelijkheid voor 80% van de bevolking. Ze wonen met grote aantallen in kleine huizen en hutten. Dus ’s nachts slapen ze heel dichtbij elkaar – meestal op rieten matten.
Als het waar is dat deze corona slecht tegen warmte kan dan ontsnapt Afrika misschien aan een grote ramp. Maar dat is nog steeds niet aangetoond. Uiteraard hoopt het koude Europa en Amerika op een doorbraak als de lente echt losbarst. Ik hoop het ook maar daar bestaat nog geen zekerheid over.
We hebben maskertjes in huis en ontsmetting-alcohol. Mensen bij de grens en op het vliegveld dragen handschoenen en mondmaskers. Verder zie je dat (nog) nergens.
Naar jaarlijkse gewoonte plaats ik op 8 maart foto’s van vrouwen. Vandaag is het thema: familie.
Catelijne
Hilde
Isabel
Lief
Valbona
Yvonne
En mochten de dames zich afvragen waarom in deze volgorde … alfabetisch lieverds. Elke andere volgorde zou uiteraard vragen oproepen. Jullie zijn me allemaal even lief. Ik wens jullie een mooie vrouwendag toe (en mannen die jullie daarbij helpen en ondersteunen).
Ergens in november vorig jaar was ik halverwege de duizend vragen. Beter gezegd … ik was halverwege de duizend antwoorden. Vandaag pak ik de draad weer op en ga richting de finish. Optimist die ik ben …
501. Laat je je graag verrassen als je uit eten gaat?
Ja. Zeker weten. Niet zozeer door de keuze van het restaurant maar wel door mijn keuze van gerechten. Vaak kies ik iets dat ik niet ken of niet eerder heb gegeten. Dat pakt meestal goed uit. Ik herinner me een keer heel lang geleden – ergens midden in Frankrijk. We hadden vertraging, er werd regen voorspeld en we besloten een hotelletje te zoeken in plaats van een camping. We gingen uit eten in het enige restaurant op het lokale dorpspleintje. Ik koos iets dat ik niet kende en vergat (waarschijnlijk bewust) te vragen wat het was. Het bleek een (stoof) potje te zijn van ingewanden. Maag, lever, pens en soortgelijke zaken. De lichte urinegeur was niet bevordelijk voor mijn appetijt. Ik leerde die dag wel een nieuw Frans woord: ‘trippe’ (pens) en zou dat daarna nooit meer verwarren met ‘truite’ (forel).
502. Wat is je beste besluit in je carrière?
Ik werd ooit – vanuit Stockholm – telefonisch uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Natuurlijk zei ik volmondig ja. Ik was nog nooit in Scandinavië geweest. Dit is dus een buitenkans – dacht ik. Een paar dagen later kreeg ik opnieuw telefoon van de Noorse opdrachtgever. Hij had een week later een vergadering in Leeuwarden. Of ik hem daar kon ontmoeten? Ja, zucht, grrr. Weg gefantaseerd reisje naar Oslo, Kopenhagen of Stockholm. Ik woonde toen in Bergen op Zoom en mocht op gesprek komen in de stad waar ik tien jaar had gewoond en gewerkt. Ik zette mijn teleurstelling opzij en besloot naar het gesprek te gaan. De rest is geschiedenis. Dat gesprek in Leeuwarden was het begin van de grootste verandering in mijn carrière … Scandinavië en Afrika … meer dan veertien jaar zou ik opdrachten uitvoeren voor deze Noorse organisatie.
503. Wat is je favoriete bloem?
Als Zundertse corso-fanaat zou ik nu dahlia moeten antwoorden. Ja, ik hou van de dahlia in al haar verscheidenheid qua vorm en kleur. Maar mijn lievelingsbloem is de avalanche. Een grote witte roos.
504. Zou je onder hypnose te brengen zijn?
Dat denk ik wel maar tot nu toe heb ik die behoefte niet gehad of gevoeld.
505. Wat moet je hoognodig weggooien?
Volgens Isabel kan minstens de helft van mijn kleren weggegooid worden. Of weggeven natuurlijk. Ik ben een bewaarder en wat geeft het dat een nog steeds passend poloshirt al vijftig keer is gewassen? In mijn werkkamer zou ik heel wat mappen met minder belangrijke papieren kunnen weggooien. Dat ik dat nog niet heb gedaan komt door mijn uitstel-gedrag. Hoelang bewaar je bijvoorbeeld een dikke ordner met alle offertes, bonnetjes en rekeningen van de verbouwing van ons huis? Iemand een advies?
506. Welke buitenlandse stad zou je graag eens bezoeken?
Boedapest, Buenos Aires en Sint Petersburg.
507. Draag je vaak lippenstift?
Twee keer per jaar. Als ik door de tax-free-shop in Schiphol of Zaventem loop en één of twee lippenstiften koop voor Isabel. Dan draag ik ze na aankoop meestal in mijn laptop-tas.
508. Wat is je favoriete taartje?
Ik hou van taart. Cheese-cake met passievrucht – mmm. Rijstevlaai – mmm. Kersenvlaai – mmm.
509. Bezoek je wel eens een kerkhof?
Te vaak – is het eerlijke antwoord.
Joodse begraafplaats – Krakau (Polen) 5 juli 2006
Maar waarschijnlijk wordt er bedoeld ‘een (onbekend) kerkhof bezoeken als toerist’. Dat doe ik wel eens maar dat staat niet standaard op het programma. Zo heel af en toe wel. Ik herinner me bijvoorbeeld de Joodse begraafplaatsen in Krakau en Praag heel goed. En een kerkhof in Salvador de Bahia (Brazilië).
510. Hoeveel wil je maximaal uitgeven voor een goede fles wijn?
Voor hele speciale etentjes durf ik wel eens een fles Pouilly-Fumé kopen van dertig euro of een hele goede Bordeau. Maar gewoonlijk kost een fles wijn die ik koop iets minder dan tien euro.
511. Hoe zou je je kledingstijl omschrijven?
Vrije tijds tot nonchalant. Ik geloof niet dat mijn kledingkeuze het woord ‘stijl’ eer aandoet.
512. Wat is er terechtgekomen van je tienerdromen?
Best veel vind ik, behalve dat ik nooit met een blonde – liefst rondborstige – dame ben getrouwd.
513. In welke zee heb je voor het laatst gezwommen?
Door mijn geregelde bezoeken aan Mozambique is dat natuurlijk de Indische Oceaan.
514. Kook je vaak uit pakjes en zakjes?
Uiterst zelden. De enige uitzondering zijn pakjes of zakjes met Indische / Indonesische kruiden.
515. Waar voel je je geborgen?
Thuis. En dat is zowel in Nederland als in Mozambique. De afgelopen jaren heb ik ook wat vaker bij mijn zus gelogeerd (in België) en ook daar voel ik me geborgen. Uiteraard heeft dat veel meer met mensen te maken dan met bakstenen.
516. Wat is je beautygeheim?
Heb ik dat? Hahaha. Jong van geest blijven – althans dat proberen …
517. Ben je soms streng voor jezelf?
Wel als het over mijn werk gaat. Niet als het over iets anders gaat. Goede voornemens en er dan vervolgens niets voor doen … dan zou ik natuurlijk streng voor mezelf kunnen zijn maar dat doe ik dan uiterst zelden. Ik ben meer van ‘Carpe Diem’ …
518. Welk verhaal over jou gaat al jaren rond in de familie?
Welke familie zou de vraagsteller bedoelen? Als ik mijn Vlaamse neven en nichten definieer als ‘familie’ (allemaal ruim 50+) dan zeggen ze vast zoiets als: “De Koen heeft het goed voor mekaar met zijn schoon, jong en exotisch poppemieke. De gelukzak. Wel goed van de Koen dat hij niet is blijven treuren na het verlies van zijn Hollandse madam.”
519. Wanneer ben je voor het laatst een hele dag in de buitenlucht geweest?
Uiteraard gebeurt dat heel vaak als ik in Mozambique ben. Ons leven in de vrije tijd speelt zich dan hoofdzakelijk af in de buitenlucht. Op de veranda, bij het zwembad, in de schaduw onder de grote bomen in de tuin.
520. Hoe vaak schrijf je met de hand?
Krabbels. Lijstjes. Ideetjes. Lesvoorbereidingen. Repetitie-voorbereidingen. Aantekeningen tijdens een repetitie of tijdens de Nederlandse (of Portugese) les. Dat gebeurt allemaal met de hand.
521. Van welke documentaire was je onder de indruk?
Voor de Michael Moore documentaires ging ik zelfs naar de bioscoop. Bowling for Columbine enzovoort.
522. Ga je altijd je eigen gang?
Nee. Ik heb wel een belangrijk aandeel in wat we doen of gaan doen. Ik doe dat in overleg en dat gaat meestal heel goed. Als ik in mijn eentje in Leeuwarden of elders in Nederland ben, ga ik natuurlijk wel mijn eigen gang maar ook dat zal ik afstemmen met anderen waar ik op dat moment logeer of op bezoek ben.
523. Hoe ver heb jij je verleden achter je gelaten?
Niet. Of juist helemaal. Ik weet niet zo goed wat ik moet antwoorden. Ik leef vandaag – geen twijfel over mogelijk. Ik denk aan morgen (en overmorgen) maar ik kijk ook met veel plezier (en soms enige nostalgie) terug naar mijn verleden.
524. Wat zou je eigenlijk niet meer moeten doen?
‘Vlees eten’ – minderen lukt wel, stoppen nog niet. Ik schreef er al eens eerder over. ‘Geen vliegreisjes meer boeken in Europa’. Dat gaat al wel iets beter omdat ik de centjes bewaar voor de grote vlieg-verplaatsingen BEL/NL naar MOZ en weer terug. Wat ik ook niet meer moet doen dat is ‘nacht-eten’. Dat doe ik nooit in Mozambique maar in mijn eentje in Nederland doe ik dat wel – te vaak zelfs – na een avondrepetitie of na een theater-bezoek.
525. Houd je van klassieke muziek?
Ja. Classic-Fm staat bijna dagelijks op. Als ik zit te werken staat dikwijls mijn iTunes op een shuffle-programma met klassieke muziek. Ik hou van opera. Niet om thuis of in de auto naar te luisteren maar wel in het theater. Jammer dat ik dat veel minder doe dan vroeger. Ook dat heeft te maken met ‘budget’ en ‘keuzes maken’.
Met dank aan Tiny. Het is nog vroeg op deze laatste dag van het jaar. Zoals heel veel dagen begin ik de dag met een kop thee en een sapje. Ik start de computer of de laptop. Lees de hoofdpunten van het nieuws en kijk wat collega-bloggers hebben gepubliceerd. Ik lees best veel stukjes maar niet alles. Ik kijk snel naar de titel en de eerste regels. Tiny op oudejaarsavond. Ik begin te lezen en tegelijkertijd draaien een aantal radertjes – ergens in dat rare geheugen – op topsnelheid. Wat deed ik tig jaar geleden met Oud en Nieuw.? Ik heb geen dagboekjes op zolder om herinneringen te koppelen aan jaartallen. Dus uit de losse pols wat herinneringen.
Ik heb nauwelijks herinneringen aan de 31ste december tijdens mijn kinderjaren. Ik denk dat wij gewoon tussen zeven en acht gingen slapen. Niks aftellen om middernacht. Middernacht blijft voor mij verbonden met de nachtmis op 24 / 25 december. En we moesten in topvorm zijn op 1 januari. Dat was het grote Schyvens-feest bij Nonkel Gust en Tante Maria. Nieuwjaarsbrieven voorlezen. De traditionele familie-kwis spelen die mijn ouders hadden voorbereid. De avond ervoor was dus onbelangrijk.
Ik heb een herinnering aan Oud en Nieuw 1975-1976. Ik had een ‘geit’ (lelijke eend – Citroën 2pk). Samen met mijn broer gingen we naar ‘Papillon’ kijken in de Cartoons in Antwerpen. Een lange gevangenis-film met oa Dustin Hofman en Steve McQueen. Proberen te ontsnappen van Duivelseiland. Enfin … iets voor middernacht is de film afgelopen, we lopen naar buiten en … de wereld is wit geworden. Een flinke laag verse sneeuw. Totaal onverwacht. We rijden stapvoets naar Boechout en slip verschillende keren. Gelukkig zonder ongelukken. Ik denk dat we nog even naar Sjaloom (jeugdclub in Hove) zijn gegaan.
Vanaf 1979 zijn het avonden met Ine. Vaak met huisgenoten en vrienden. Bij ons thuis in Boelenslaan (Friesland) en later in Wyns (Friesland). In Hogebeintum, Den Bosch of in Leeuwarden. Mahjongen met Godert en Angelique, lekker eten, de oudejaarsconference kijken en becommentariëren. In 1981-1982 vieren we Oud en Nieuw in Rome met Salvatore en Rene. Weinig vuurwerk maar wel duizenden lege flessen wijn die naar buiten werden gegooid. Zo kapot mogelijk. Rare jongens die Romeinen.
Dan volgen er reünie-achtige oudejaarsavonden met Derk en Trienette, Rob en Rita, Eric en Nienke / Wendy, Gea en plus en wij. Plus natuurlijk onze kinderen. Op Texel, ergens in Limburg, in Blankenberge, in Harlingen, op de Zwarte Haan op Terschelling. 1999 – 2000 … met Rob en Rita op Lanzarote. Vaste prik waren de door Ine gebakken oliebollen. En eindeloos verhalen ophalen over onze Avek-tijd. Ik herinner me de vraag aan de kinderen hoe ze het vonden om met z’n allen een paar dagen weg te zijn. “Saai – jullie lullen alleen maar over vroeger”. RAAK. Ze hadden gelijk. Aandachtspuntje voor volgend jaar. Maar nee hoor, weer hetzelfde liedje. Een keertje met z’n tweeën in Le Touquet – Paris Plage. Ik zou in fotoboeken moeten gaan kijken om het jaartal te weten.
2001 – 2002 Oud en Nieuw in Torquay (Zuid Engeland). Daar loopt iedereen verkleed over straat alsof het carnaval is. We zaten in een ‘Fawlty Towers’ hotelletje. Heel Brits, uitermate saai. Ine zat middenin de borstkanker-behandeling. De chemo’s waren voorbij. Twee weken rust. Daarna begonnen de bestralingen. We gingen een dag of vijf weg. Er even tussenuit. Catelijne woonde al in Amsterdam en Jules had net een nieuwe vriendin en bleef thuis. We kwamen terug in het hotel na een gruwelijk slecht etentje. Het was nauwelijks half negen. We besloten dat wij om 21u gingen doen alsof het middernacht was. Dat is natuurlijk ook zo ergens op aarde. Dus champagne. Glaasje. Proosten. Kussen en hopen op volledig herstel. We werden wakker gebeld door de kinderen toen in Nederland het vuurwerk losbarstte. Drie jaar later waren we in de Ardennen met Eric en Wendy. 2004 – 2005. De avond tevoren spraken we de vrees uit dat de kanker mogelijk opnieuw de kop opstak. Het werd onze laatste Oud en Nieuw samen.
Sterretjes (voor je weet wel wie)
Ik werd elk jaar door de buren in Bergen op Zoom uitgenodigd om samen met hen te dineren en te feesten. Ik heb dat nooit aangenomen. Ik was liever in mijn eentje. Beetje aanrommelen, Freek of Youp kijken en om 12 uur wel naar buiten. Vuurwerk kijken en dan schoof ik wel graag aan bij de buren voor een glas (en meer).
Over de jaarwisselingen in Mozambique vertel ik misschien een andere keer. Daar is trouwens veel van terug te vinden op dit weblog. Morgen begin ik aan mijn tiende blog-jaar. Tot dan. Veel plezier en wees voorzichtig met vuurwerk en auto-rijden met een glaasje teveel op.
