Even bijpraten (2)

Tags

Bank, Beira, Bruiloft, BTM, Familie, IDAI, Internet, Isabel, Moza-bank, Mozambique, Paus, Peaky Blinders, Uitnodiging, Weblog

Alweer een week niets toegevoegd op mijn eigenste stukje www. Hoe dat komt? Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. Ik ben niet drukker dan normaal. Ik lees wel maar niet opvallend veel vaker dan gebruikelijk. Ik reageerde de afgelopen dagen wel op stukjes van collega-bloggers maar ik vergat mijn eigen weblog. Vandaar dus een korte update (in slecht Nederlands). Even bijpraten …

Mijn bank-perikelen zijn nog steeds niet opgelost. Ik kan mijn ‘oude’ btm-bankpas wel gebruiken maar ik heb nog steeds geen toegang tot internet-banking. Dat betekent dat ik niets kan beginnen met mijn eurootjes op mijn Mozambikaanse bankrekening. Ook bij mijn derde bezoek verontschuldigden de dames van MOZA-bank zich. De twee systemen (BTM en MOZA) zijn nog niet volledig aan elkaar gekoppeld. Nog even geduld. Ik heb ondertussen wel mijn nieuwe rekening-nummers en bijbehorende NIB en IBAN-nummers gekregen. Mijn persoonlijke ‘economie’ draait weer uitsluitend op cash-geld. Wordt vervolgd …

De ene bruiloft is nauwelijks achter de rug of er liggen alweer drie uitnodigingen klaar. Omdat Isabels ouders tot eind oktober in Portugal verblijven worden wij geacht acte de présence te geven. Een oud-collega. Een neef. Een vage kennis van vroeger. Ik heb tweemaal ja gezegd en eenmaal nee. Mensen die ik nog nooit gezien heb en Isabel waarschijnlijk ook niet … nee … dank u. “Proficiat, eet smakelijk, proost en nog veel geluk samen”.

De paus is weer veilig terug in Vaticaan. Zijn rondreis in zuid-oost Afrika zit erop. Driemaal M. Mozambique, Madagascar en Mauritius. Veel media-aandacht. Ook wij keken een paar dagen naar het achtuurjournaal. ‘Vrede en verzoening’ waren de sleutel-woorden tijdens alle interviews en toespraken. Heel veel speeches met voortdurend de Mozambikaanse president in beeld. Het is tenslotte verkiezingstijd. Waar nauwelijks aandacht voor is (was) … na IDAI, de storm die Beira (tweede grootste stad van Mozambique) trof, zou de paus zeker deze streek bezoeken en in gesprek gaan met overlevenden. Dat is dus niet gebeurd. Waarom niet? De burgemeester van Beira is van de oppositiepartij MDM (en ook presidentskandidaat) en zou anders teveel aandacht krijgen. Let op … dit zijn mijn woorden. Verder hoor ik daar niemand over. Klik HIER voor een kort verslag en enkele foto’s.

We kijken af en toe een aflevering van ‘Peaky Blinders’ maar vaak is Isabel te moe en gaat haar figuurlijke kaarsje al rond negen uur uit.

Bron: Pixabay

Zeker na een dag als gisteren wanneer de ‘baas’ haar tot half acht bezighoudt. Deels voor prive-zaken maar ja … dat zijn verworven rechten van het hoger management. Einde werktijd is officieel 17u. Compensatie? Vergeet het maar. Vanochtend liep de wekker gewoon om 5.10 af en vertrok mijn lief om 6.15 naar kantoor in de stad.

Ik ga zo mijn lessen voor morgen voorbereiden want dat gaat ook gewoon door. Daar ben ik blij mee. Daarna ga ik de maandelijkse waterrekening betalen en klagen dat die veel te hoog is. Belachelijk hoog. Dus weer een hoop … gedoe. Het houdt me wel actief zullen we maar zeggen. Ik wil uiteraard positief eindigen …

Advertenties

Mijn jeugd ABC Tag (3)

Tags

Arendsoog, Bart Peeters, Boechout, Boeken, Bompa, Familie, Hove, Hugo Matthysen, Indiaan, Italië, Karl May, Klukkluk, Ottorongo, Pius X, Televisie, Texel, Vakantie, Vlaanderen, Winnetou, Witloof

Opnieuw drie herinneringen aan mijn jeugd.

G. GROENTEN

Welk kind heeft niet – van tijd tot tijd – ruziegemaakt met z’n (haar) ouders over het eten van ‘groenten’. Eigenlijk herinner ik me enkel de strijd om ‘witloof’. Ik schrijf het opzettelijk met twee o’s. Witloof en niet ‘witlof’. Uiteraard is dit dezelfde groente. In Vlaanderen schrijven we dat met twee o’s. In Nederland werd het lang ‘Brussels lof’ genoemd en nu is witlof de algemeen aanvaarde naam. Mijn moeder maakte witloof op drie verschillende manieren klaar. Rauw – in kleine stukjes gesneden. Mijn vader was er verzot op. Met mayonaise (uiteraard) en soms met een koud hard gekookt eitje. Deze variant mochten wij overslaan. Dan aten wij veldsla. Ook met mayonaise en een eitje. Witloof gestoofd in boter. De meest bittere variant. Grrrr. Met lange tanden … en ruzie … enzovoort. Witloof met hesp en kaassaus (uit de oven) was eetbaar. Zeker met veel extra kaassaus. En mijn moeder was zo aardig om een paar rolletjes witloof te vervangen door prei. De schat.

Verse groenten (foto: Pixabay)

Verder was ik een goede groente-eter met rode kool als favoriet. Gevolgd door pekes en erwtjes – gestoofd met een ajuintje. Opnieuw kies ik voor de Vlaamse schrijfwijze. Omdat we in die tijd veel meer seizoensgebonden groenten aten, kwamen de snijbonen na een tijdje mijn neus uit. Teveel dagen hetzelfde. En er werd wat afgeweckt in die tijd – dat is een understatement. Schorsenelen (schorseneren) en asperges hoorden (toen) ook niet tot mijn favoriete groeten.

En hoe anders is dat nu. Ik ben dol op witlof en asperges. Zou het kunnen dat de telers een minder bittere variant hebben ontwikkeld? Van broccoli, aubergine, courgette, kousenband of Chinese kool hadden we nog nooit gehoord.

H. HUGO MATTHYSEN

Middelbare school in Antwerpen. Afdeling ‘Mens Wetenschappen’. In mijn jeugd waren er bijna geen gemengde scholen in het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Jongens en meisjes gingen naar verschillende scholen. Een aantal staatsscholen waren wel gemengd. In het vijfde en zesde middelbaar zat ik in de klas met één van de laatst overgebleven ‘internen’ van PIUS X. Den Hugo. Hij was ‘intern’, dat betekent dat hij door de week op school bleef slapen en dus een kamer had op school. Heel wat vrije lesuren hingen we dan ook stiekem rond in zijn kamer. We werden goede vrienden. Hij speelde gitaar en schreef grappige liedjes en toneelstukjes (Johny Wol). Snel na mijn achttiende verjaardag had ik een auto en begonnen we in het weekend uit te gaan. Hugo woonde destijds in Ekeren Kappelen maar trok meestal met ons op. Met ons bedoel ik: Peter (uit Hove) en ik (uit Boechout). Ik was vaak de chauffeur van dienst. Met plezier overigens. De meeste Vlaamse lezers weten vast wie ‘Hugo Matthysen’ is. Compagnon van Bart Peeters of ze kennen hem van zijn stukjes in Humo of als scenarioschrijver van Dag Sinterklaas, Kulderzipken, Het Leugenpaleis, enzovoort. Moet ik ook nog ‘Clement Peerens’ vermelden? De link met Bart Peeters is nu gauw gelegd want den Bart zat ook op onze middelbare school en woonde ook in Boechout. Kun je nog volgen? Een kleine wereld … De vriendschap met Hugo (en Bart) is verwaterd door de grote afstand. Ik verhuisde algauw naar Friesland, hij studeerde in Leuven en verhuisde later naar Hove. Ik kwam maar een keer of drie vier per jaar naar Vlaanderen en hij was druk met z’n carrière. Soms horen we iets van elkaar via anderen. En mocht den Hugo dit lezen. “Groetjes en laten we weer eens iets afspreken … en altijd welkom in Ossendrecht of in Mozambique.”

I. Indianen

Mijn moeder was een grote lezer. Mijn vader moedigde ook ons aan om boeken te lezen. Strips werden oogluikend toegestaan maar als leraar Nederlands had hij zijn bedenkingen. Wij leerden de Indianen kennen via boeken en films. Ik las alle verhalen van Karl May. Ik hield veel meer van Winnetou – het opperhoofd van de Apachen – dan van Old Shatterhand. Ook de Arendsoog-boeken werden verslonden. Via de televisie leerden we Ottorongo (Johan en de Alverman) en Klukkluk (Pipo de Clown) kennen. We verkleedden ons vaak als indiaan – met oorlogsstrepen – en we waren uren bezig om goede bogen te maken. En heel veel pijlen en een zelfgemaakte pijlenkoker. We galoppeerden op denkbeeldige paarden die we vastbonden aan heel wat denkbeeldige bomen op Texel en Terschelling.

Indianen op Texel

Mijn grootvader – Bompa Schyvens – maakte één grote reis in zijn leven. Naar Italië – ik denk naar Venetië. Geen onverdeeld succes. Sinds die ene reis sprak hij het woord ‘Italianen’ nooit meer uit. Hij gebruikte daarvoor het woord ‘Indianen’.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG

Nabeschouwen

Tags

Bruiloft, Familie, Feest, Mozambique, Vrienden

Veel heb ik niet te vertellen over de bruiloft van schoonzusje Aldovanda en Andrew. De bruidegom is weer naar Canada vertrokken. Aldovanda is druk met alle mogelijke sociale media. Van Facebook tot WhatsApp-status, van Instagram tot haar eigen YouTube-kanaal. Het geeft haar vast wat afleiding nu haar kersverse echtgenoot Afrika weer heeft ingeruild voor het Noord-Amerikaanse continent. Hij woont en werkt sinds afgelopen maart in Toronto. Zij hoopt hem daar in oktober of november voor het eerst te bezoeken. Ik heb persoonlijk een wat andere fantasie bij ‘witte broodsweken’. Maar het gaat niet over mij of over ons.

Eerst maar eens een foto.

Andrew en Aldovanda Alexander – Sampaio

De bruid zag er stralend uit en heeft ook nu nog steeds een glimlach van oor tot oor. Ze kijkt zeer tevreden terug op haar (droom)huwelijk. Twee dagen feest met heel veel familie en vrienden van de bruid. Ze kwamen uit Portugal, Zimbabwe, Zuid Afrika en uit bijna alle Mozambikaanse provincies. Dat in schril contrast met de twee gasten van de bruidegom. Zijn broer vloog over uit Barcelona en een jeugdvriend uit Belfast. Jammer dat de rest van zijn familie verstek liet gaan. Zij hebben daar vast een goede reden voor – die ik niet ken – maar voor mijn schoonvader is het toch een teleurstelling. In de (Afrikaanse) traditie is een huwelijksfeest toch vooral het samenkomen van TWEE families.

In tegenstelling tot onze bruiloft in 2013 koos het jonge echtpaar voor twee dagen feest vieren in ‘het wit’ en in ‘pak met stropdas’. Geen Afrikaanse details, geen capulana’s. Dat was een beetje buiten de waard gerekend want schoon-papa had wel degelijk twee culturele dansgroepen geëngageerd. Een exotisch detail voor de Ierse gasten. Er werd veel gedanst, veel gedronken en het aantal speeches was gelukkig op één hand te tellen. Mooie dagen.

Nog een paar wetenswaardigheden. Alles begint hier té laat. Je nodigt je gasten uit tegen 14u en dan mag je blij zijn dat om 15.30 de helft is komen opdagen. Zo ook op deze beide huwelijksdagen. Op de eerste dag kwamen er uiteindelijk 14 mensen niet opdagen. Dat valt de gewone bezoeker niet op maar de familie wel. Jammer, er is wel voor hen betaald en dat in combinatie met andere vrienden die de uiteindelijke lijst van 170 genodigden niet hebben gehaald. Een beetje zuur. Ook het tegenovergestelde gebeurt. Broer Nando – hij woont in Zuid Afrika – werd uitgenodigd. Vier plaatsen zijn voor hem voorzien. Hij arriveert de dag voor de bruiloft met negen mensen. En denk je dat die extra bezoekers iets hebben geregeld om te overnachten? Nee, natuurlijk niet. Dus schoon-mama belt haar kennissenkring om slaapplekken te organiseren. Uiteindelijk geven wij ook onderdak aan ‘mensen van ver’. Op zondagnacht slapen er zelfs negen mensen bij ons.

Het is juister te zeggen: maandagochtend. Na het officiële feest nodigde Isabel nog een paar mensen uit om nog even na te borrelen op onze veranda. ‘Een paar’ verandert algauw in twintig feestvierders. In diverse stadia van dronkenschap. Rond half drie waande ik me in een Italiaanse film met slapende, lallende en ruziemakende mensen. Isabel en ik hebben uiteindelijk het gros in onze auto’s gezet en ze afgeleverd op verschillende adressen. De rest lag te pitten op de divan, matjes op de grond en in onze extra slaapkamers. Een uurtje later ging de zon op.

En dat was het dan? Nee, we werden bij Isabels ouders op maandag verwacht voor een ‘na-praat-lunch’. Met precies dezelfde mensen waarmee we op de donderdag voor de bruiloft een ‘voor-praat-lunch’ hadden. Eten en drank in overvloed. Dat laatste heb ik zeer deskundig kunnen beperken. Joepie. En wat was het fijn om gisteravond met z’n tweetjes te eten en daarna een aflevering van Peaky Blinders te kijken. De rust is weergekeerd.

1000 vragen aan mezelf (26)

Tags

1000 vragen, Avek, Bruiloft, Chic, Decadent, Familie, Fotoboek, Mozambique, New York, Parachute, Steden, Twin Towers, WTC, Zwembad

Daar gaan we weer. Vijfentwintig vragen. De antwoorden ga ik er nu aan toevoegen.

451. Wanneer heb je voor het laatst foto’s ingeplakt?

Auw. Meteen een pijnlijke vraag. Veel te lang geleden is het eerlijke antwoord. Ik heb heel wat jaren trouw fotoalbums gemaakt. Meestal liep ik een jaar – soms iets meer – achter de feiten aan. Ik denk dat het laatste album gedateerd moet worden ergens halverwege de jaren negentig. Op zolder staan kartonnen dozen met lege fotoboeken en dozen met keurig gerangschikte fotomapjes. Vaak met knipsels of foldertjes van bezochte musea of kastelen. Ook kaartjes van theatervoorstellingen zitten opgeslagen in de eerder genoemde kartonnen dozen. Stilaan vrees ik dat uitstel dit keer afstel wordt. Heb ik dan na – pak ‘m beet – 1996 niets meer ingeplakt? Nee, maar ik ben wel trouw digitale albums beginnen maken vanaf 2002. Daar is sinds twee jaar ook de klad ingekomen. Goed … het lijstje met to do zaken is weer wat langer geworden.

452. Waarover ben je onlangs van mening veranderd?

Over een uitgewerkt onderdeel van de bruiloft van mijn schoonzusje. Maar de vader van de bruid wilde er niets van weten en dreigde zelfs … censuur … dus ben ik bijgedraaid en veranderde van mening.

453. Wanneer had je het liefst een dag in bed willen blijven liggen?

Afgelopen zondag. Dan had ik de tweede dag van het huwelijk van Aldovanda en Andrew kunnen overslaan. Teveel van hetzelfde … overdaad schaadt.

454. Geloof je in een open relatie?

Ja … is mijn eerste (naïeve) antwoord maar ik weet ook dat dat in de realiteit niet werkt.

455. Welke wet zou je invoeren als je minister-president zou zijn?

Zo eenvoudig kan een minister-president geen wetten invoeren. Daar komt heel wat meer bij kijken. Maar mocht het kunnen dan zou ik vast iets willen veranderen aan de grote ‘inkomens-ongelijkheid’ en zou ik veel grotere budgetten beschikbaar stellen voor ontwikkelings-SAMENwerking, kunst en cultuur en het daarbijhorende onderwijs.

456. Wat zou je doen met een miljoen?

Allereerst heel blij zijn en vervolgens er een nachtje of wat over nadenken. Er volgt vast ook een serieuze babbel met de kinderen. De belastingen snoepen dan waarschijnlijk de helft op. Blijft er vijf ton over. Dan ga ik vast wat rondkijken om mogelijk iets van ‘vastgoed’ te kopen – misschien wel aan zee … En toen liep de wekker weer af en bleek dat miljoen een droom te zijn.

457. Hoe heette je favoriete knuffel?

Ik weet het niet. Ik herinner me een teddybeer en die noemden we ‘Fortje’. Het was een cadeautje bij Fort-koffie – waarschijnlijk gespaard met punten.

Koen – net 2 jaar geworden – gaat naar bed.

Op foto’s zie ik mezelf wel met een beer maar herinneringen heb ik er niet bij.

458. Wat was je verste reis?

Dat is een beetje lastig om op te antwoorden want daarvoor heb je een vast vertrekpunt nodig. Neem ik daarvoor Boechout – waar ik ben geboren? Of Friesland waar ik 10 jaar heb gewoond of Bergen op Zoom of Mozambique? Verre reizen zijn Beijing (China), Lombok (Indonesië) of Inguazu (het drielandenpunt Brazilië / Argentinië / Paraguay). En wat te denken van San Francisco (USA)?

459. In welke houding slaap je het lekkerst?

Op mijn rechterzij. Mijn rechterbeen bijna helemaal gestrekt en mijn linkerbeen een beetje geplooid en over het andere been gedrapeerd. Daarbij lig ik uiteraard ook deels op de rechterkant van mijn buik.

460. Naar wie ga je toe met je problemen?

Mijn meest directe kringetje. Namen hoef ik hier niet te noemen.

461. Voor wie ben je een inspiratiebron?

Dat vind ik een groot woord. Uiteraard hoop ik dat ik mijn leerlingen (en /of acteurs (m/v) etc) inspireer en als mijn kleinkinderen dat later ook doen ben ik nog trotser dan dat ik dat nu al ben.

462. Wanneer heb je voor het laatst een zonsopgang gezien?

Vandaag en bijna dagelijks. Laat ik zeggen zes dagen per week. Ik drop Isabel vijf dagen per week bij het station van Beluluane. Daarna rij ik de zon tegemoet – het is dan 06.25 / 06.35u. In deze periode van het jaar komt dan de zon tevoorschijn. Ik ben  op weg naar mijn eerste uurtjes lesgeven van 7u tot 9.15u

463. Hoe hoog was het hoogste gebouw dat je hebt bezocht?

In 1995 – het World Trade Centre in New York. 417 meter. Dat is dus één van de ingestorte torens. Heel wat jaren voor de aanslag.

464. Kunnen mensen op je bouwen?

Figuurlijk wel, hoop ik. Ja dus, dat weet ik eigenlijk wel. Ik ben betrouwbaar en loyaal.

465. Wat is het wildste dat je ooit hebt gedaan?

Een parachutesprong in Namibië. Maar om dat nu ‘wild’ te noemen is overdreven, want alles is uiteraard perfect uitgelegd en begeleid. Ik herinner me een nachtelijk avontuur met twee andere mannen en drie of vier vrouwen. Medestudenten. Een nachtelijke (AVEK) sessie in het kader van ‘Project Decadent’. Nep-champagne, een tiental slagroom- en fruittaarten, pakken vla, glaasjes advocaat, fruit en bussen slagroom. In het ‘Fries’ op het Schavernek. Eerst heel bescheiden een glaasje. Hier en daar een likje slagroom op een neus. Een druif of een stukje mandarijn verplaatst zich van mijn lippen naar een andere, vragende mond. Langzaamaan ging er een blouse uit en een spijkerbroek … Lingerie wordt zichtbaar. Een eerste toefje slagroom in een langslopende decolleté. Dat moest dan vervolgens worden … euh … de rest fantaseer je d’r zelf maar lekker bij.

466. Koop je vaak nieuwe kleren?

Nee. Een langer antwoord is overbodig.

467. Zou je een deel van je intelligentie willen inleveren voor een oogverblindend uiterlijk?

Laten we hopen dat de domste vraag van dit stukje bij deze is gesteld.

468. Heb je ooit een stille aanbidder gehad?

Ja, het werd wat gênant toen het bijvoeglijk naamwoord ‘stille’ niet meer van toepassing was.

469. Wat is je favoriete stad?

Te moeilijke vraag. Nee, een gemakkelijke vraag maar uitermate moeilijk om te beantwoorden. Barcelona. Rome. Antwerpen. New York. Ik beperk me tot deze vier steden maar Krakau, Parijs, Brugge, Firenze kloppen op de figuurlijke deur. Ook niks mis met Gent, Amsterdam, Stockholm, Riga, Sevilla, Marseille, Goes, Leeuwarden, Porto, Rio de Janeiro, Fredrikstad. Ik ben nog nooit in Sint Petersburg en Boedapest geweest maar ik kan me voorstellen dat zij onmiddellijk in mijn top 5 kunnen verschijnen.

470. Wat zou je je toekomstige zelf willen vragen?

Iets serieuzer studeren dan de huidige versie van mezelf heeft gedaan. Goed muziekonderwijs volgen en dat niet te snel opgeven.

471. Zou je ook bij je partner blijven als je omgeving hem afkeurde?

In mijn geval is de ‘hem’ een ‘haar’. Ik denk het wel maar dat is me gelukkig niet overkomen. De omgeving keurt trouwens vooral het effect dat de partner heeft op mij. Veel minder de partner zelf.

472. Wanneer heb je voor het laatst iets gebakken?

Telt een ei en een tosti ook mee? Dan moet ik antwoorden: vanochtend. Mijn laatste taart kwam vorige week uit de oven.

473. Voor welke gelegenheid was je voor het laatst chic gekleed?

Dat mag duidelijk zijn. Afgelopen weekend tijdens de tweedaagse bruiloft van mijn schoonzusje en haar kersverse echtgenoot.

474. Wat is je favoriete uitdrukking?

Heb ik die? Ik weet het niet. Ik antwoord gemakkelijk: “Ja, dat is waar” maar dat is geen uitdrukking. Ik blijf voorlopig het antwoord schuldig. In hele kleine familiekring is dat:“Thank yourself” – ik hoor nu mijn kinderen op afstand gniffelen.

475. Wat staat er op de laatste foto die je hebt gemaakt?

Voetjes in het water

De foto is uiteraard het antwoord op de vraag. Afgelopen maandag-namiddag na de bruiloft. Eerst werd er nog gezamenlijk geluncht bij mijn schoonouders. Daarna trok het ‘jonge grut’ naar onze tuin met zwembad. Op de foto van links naar rechts. Ana, Mangaze, Mathew, Aldovanda (de bruid), James en Andrew (de bruidegom). Ik was de enige die wel in het zwembad dobberde, de rest vond het te koud. De watjes.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Even om het hoekje vlakbij

Tags

Aap, Buffel, Familie, Giraf, Krugerpark, Leeuw, Liedjes, Neushoorn, Nostalgie, Olifant, Sesamstraat, Vrienden, YouTube, Zuid Afrika

Wie herkent de titel van dit stukje? Dan keek je in de 80’er jaren naar Sesamstraat en dan had je waarschijnlijk een casettebandje dat eindeloos werd herhaald. Thuis en in de auto. Bij ons is het een klassieker. ‘Even om het hoekje vlakbij.’

Maar ik wilde het eigenlijk niet hebben over Sesamstraat maar over een dagje naar het Krugerpark met gasten uit Portugal die bij ons logeren ivm de bruiloft van mijn schoonzusje. Ik heb niet zoveel tijd om stukjes te schrijven en foto’s uit te zoeken. Laat ik me dus beperken tot één foto. Nou ja, een kleine collage met de hoogtepunten van ons dagje Krugerpark – en zoals de meeste volgers en meelezers wel weten dat is … even om het hoekje vlakbij.

Dagje Krugerpark

Weekboek

Tags

Boechout, Familie, Hans Aarsman, Hermitage, Isabel, Kenya Airways, Lier, Mozambique, Nederland, Netflix, Suitsupply, Vertraging, Visa, When they see us

Geen dagboek maar een weekboek. Het is alweer acht dagen geleden dat ik te gast was in (mijn eigen) blogland. Even een korte update – om het in slecht Nederlands te zeggen.

Foto: Pixabay

Woensdag

Een dagje voor mezelf. Ontbijten met dochter en kleindochter. Op de fiets naar het station en kuieren door de Amsterdamse binnenstad. Een kaartje kopen voor de (Amsterdamse) Hermitage. Een mooi bezoek – vooral de audiotour met Hans Aarsman bij de tentoonstelling Hollanders van de Gouden Eeuw. Een heerlijke Vietnamese noodle-soep gegeten met als gevolg een volgespetterd tshirt. Soep eten met stokjes blijft een circus-atractie.

Donderdag

Een dagje Heemstede in combinatie met Haarlem. Bompa en kleindochter en tussendoor mijn nieuwe kostuum (een pak) opgehaald bij Suitsupply. Er komt een bruiloft aan in Mozambique en als Padrinho en zwager van de bruid wordt er van mij verwacht … enzovoort.

Vrijdag

Ritje naar Bergen op Zoom. Tandarts (een afgebroken kies laten trekken). Met verdoofde lip naar de kapper. Cadeautje kopen in de Wereldwinkel. Naar de apotheek. Even thuis in Ossendrecht. Post sorteren. Wout van Aert zien vallen in de tijdrit (op tv). Naar België. Naar het trouwfeest van Laura en Bob in Lier. Dochter van goede vrienden.

Zaterdag

Berlaar en Boechout. Een paar heftige buien. Goed voor de tuin. Laat ik toch geen tuin hebben in België, maar dat terzijde. Verjaardagsfeest in festivalstijl. Heel in de verte horen we – naar het schijnt – de bassen van Tomorrowland. Kan dat? Zo’n twintig kilometer verderop – hemelsbreed?

Zondag

Beetje aantutten. Een boodschapje bij Delhaize en koffers inpakken. Alle cadeautjes zijn voorzien van cadeaupapier. De koffers staan gereed. Mijn schoonzus brengt me naar Zaventem, waarvoor nogmaals dank. Ik heb tijd genoeg om nog een (afscheid) steak-tartaar te eten. Mijn vlucht naar Amsterdam duurt nauwelijks 22 minuten. ‘Shame on me’ – een vlucht Brussel – Amsterdam – maar dat maakt het totaal-ticket naar Mozambique bijna 300 euro goedkoper. Ik zal never nooit iets begrijpen van prijzen voor vliegtickets.

Maandag

Wakker worden ergens in de lucht. Een licht ontbijt ergens boven Somalië en om half zes voet aan de grond in Nairobi (Kenia). Overstaptijd ruim 5 uur. Een sapje. Een plekje zoeken ergens op de grond om nog een uurtje te doezelen. Rond half tien kijk ik op de informatieborden welke gate ik moet opzoeken. Nog geen informatie beschikbaar. Enkel het bericht: Maputo 11.10 – SHEDULED. Om kwart over tien is deze mededeling verwijderd. Tiens !?! Ik loop naar de balie van Kenya Airways. Vlucht geannuleerd. Grom grom. Alweer. Dat overkwam me ook in februari. Grom grom. 24 uur wachten. Ik eis en krijg een beter hotel dan de vorige keer. Papieren invullen voor visa. Aanschuiven. Wachten op transport. Anderhalf uur in de file. Gelukkig heb ik een goed boek. Isabel appen dat ik alweer vertraging heb. Grom grom. Uit eten in mijn eentje in een chique hotel op kosten van een ander … grom grom. Ik val rond half tien in slaap.

Dinsdag

Met vierentwintig uur vertraging aangekomen in Maputo. Een uurtje wachten op het vliegveld want Isabel kan niet zomaar weg op haar werk. Gelukkig is daar mijn boek en mijn tablet. Ik kijk naar “When they see us”. Een Netflix-mini-serie. Een aanrader maar wel schokkend – gebaseerd op ware gebeurtenissen. Om zes uur thuis in mijn Afrikaanse thuis. Drie dagen onderweg. Een mengeling van grom grom, zucht zucht en joepie joepie.

Woensdag

De koffers zijn uitgepakt. De cadeautjes zijn uitgedeeld. Een paar uurtjes naar de stad. Samen uit eten en dan op internet lezen dat de Mozambikaanse overheid de prijzen voor visa en verblijfsvergunning hebben verhoogd. Single visa van ca 30 euro naar 90 euro. Verblijfsvergunning voor een jaar van bijna 300 euro naar bijna 500 euro. Vandaar dus GROM GROM in hoofdletters. De overheid maakt toerisme in/naar Mozambique haast onbetaalbaar. Voor buurland Zuid Afrika heb je geen visum nodig. Idiote overheid. Kleine accommodaties zullen gauw het loodje leggen.

Laat ik toch optimistisch eindigen. Ik ben weer bij mijn meisje. Het was vandaag 32c (ja, ik weet het, dat is ‘kouder’ dan in de Lage Landen). Mijn internet werkt. Ik ben terug in blogland.

Een teken van leven

Tags

Archeon, Avifauna, België, Broadchurch, Familie, Goes, Kleinkinderen, Nederland, NS, Serie, The Missing, Trein

Bloggen is een vanzelfsprekendheid als ik in Mozambique ben. Nu ik weer veelvuldig hop tussen Vlaanderen en Nederland ben ik nauwelijks actief als blogger. Ik lees weinig logjes van anderen. En zelf schrijven doe ik nog minder. Nu dus wel. En een soort van primeur. Ik zit in de trein (Heemstede – Goes) en de NS is zo vriendelijk om gratis WIFI aan te bieden. Omdat ik op weg ben naar een werkafspraak heb ik mijn laptop bij. Ik ga online en geef bij deze een teken van leven.

“Had je dan drukke dagen?” hoor ik jullie denken. Nou nee, dat valt wel mee. Ik ben wel veel onderweg. Een kleine opsomming. Heemstede, Ossendrecht, Boechout, Goes, Bergen op Zoom, Zundert, Leeuwarden, Utrecht, Oosterhout, Berlaar, Roosendaal. Het is zomervakantie in zuid en noord. Dat betekent ook vrije tijd voor mijn kleinkinderen. Dus … Bompa-tijd. Bezoekjes aan Archeon (met Olivia en Carmen) en Avifauna (met Carmen). Naar de bioscoop. Toy Story 4. De drie anderen zijn op vakantie in Griekenland. Via WhatsApp krijg ik jaloersmakende foto’s.

Ben ik op vakantie? Die vraag krijg ik bijna dagelijks. Nee, zo voelt het niet. Vakantie is anders. Een nieuwe bestemming, geen afspraken en MET Isabel … dat zijn ingrediënten die nu niet voorradig zijn. Dus geen vakantie maar wel veel vrije tijd.

Tijd om series te kijken (met Nederlandse ondertitels) – zelfs overdag. Dus toch ook een beetje vakantie. Broadchurch (drie seizoenen) en The Missing (het derde seizoen).

Ik ga geen uitgebreide recensies schrijven maar wat een wereld van verschil. Broadchurch … goed tot heel goed. Een 8 zou ik zeggen. The Missing 3 is slecht. Waardeloos. Hooguit een 3. Onduidelijk. Zwak verhaal. Slecht scenario en vol continuiteits-fouten. Heel irritant.

Ik lees weinig. Mijn dagen zitten vol met andere zaken. Nog een paar dagen en dan vlieg ik weer uit. Naar mijn meisje. Naar de zon. Mooie dagen in de Lage Landen maar strandweer … nou nee.

Nostalgie eten

Tags

België, Berlaar, Camping Casa Valerosa, Catalonië, Culinair, Familie, Kalfsrol, Steak Tartaar, Visa, Zeewolf

De mevrouw die de vleeswaren snijdt bij Delhaize Berlaar vraagt welke soort ‘kalfsrol’ ik wil. Ze hebben twee soorten. Zelfgemaakte met mosterd of de klassieke (ouderwetse) kalfsrol. Ik vraag (koop) er een bakje ‘saus’ bij. Het kan niet nostalgischer. En dan zie ik ook in de rest van mijn boodschappenmandje.

Steak Tartaar

Kalfsrol, preparé, pistolets, rijstpap met saffraan, beuling en meergranenbrood. De steak tartaar heb ik afgelopen week al op het vliegveld van Brussel gegeten toen ik zat te wachten op een VISA-medewerker. Ze hebben namelijk mijn creditcard geblokkeerd en ik begrijp niet waarom. Gisteravond een gezellig etentje met mijn zus die vanochtend naar Spanje is vertrokken. Het begin van een nieuw leven? Een beetje wel ja. Van schooljuf met autistische kinderen naar beheerder van een (natuur)camping in het zuiden van Catalonië. Ik at lekkere zeewolf en prikte een vorkje mee in de mosselpot van ons Lief. We zijn allebei blij dat WhatsApp een prima middel is om met elkaar in contact te blijven. En nu overweeg ik ook om Instagram te gaan gebruiken want dat is haar voornaamste mededelingen-medium. Ik doe het nog steeds bloggend.

Ps. Mijn koffer is sinds zaterdagochtend terug in mijn bezit. Oef.

Zo Bompa, zo kleinzoon

Tags

Culinair, Familie, Frikandel speciaal, Haring, Kleinzoon, Koffer, Maatjesharing, Nederland, Patat, Reizen

Omdat ik niet opnieuw een klaag-stukje wil schrijven, voeg ik twee (vrolijk makende)  foto’s toe aan dit logje.

Koen eet nieuwe haring

Icarus eet nieuwe haring

De titel is hierbij uitgelegd. Mijn schoondochter kocht tien nieuwe haringen. Wetende dat de schrijver van dit weblog dat erg lekker vindt en dat hij dat in Mozambique zeker niet eet. Mmm … en wat doet mijn jongste kleinzoon? Hij wordt morgen vijf. Hij wil niet onderdoen voor zijn Bompa. Dus allebei eten we drie maatjes met uitjes. Mmm.

En de volgende dag schuif ik aan bij een traditioneel etentje op donderdag bij vrienden. Patat en een frikandel speciaal. Zo … ik ben weer in Holland. Vanavond nog een jonge jenever en dan kan ik zeggen: “Ik ben weer thuis”.

Mocht je je afvragen waarover ik niet wil klagen – zie de eerste lijn van dit stukje. Het is nu vrijdagavond en ik heb mijn koffer nog steeds niet. (Zie stukje van gisteren.) Grrr.

1000 vragen aan mezelf (24)

Tags

1000 vragen, Avek, Culinair, Duin, Familie, Flair, Ine, Isabel, Kanker, Pius X, Post, Vincent Kompany

Nog niet op de helft van alle vragen / antwoorden maar wel op de goede weg.

401. Wat is je favoriete troosteten?

Heb ik dat? Moet ik vaak getroost worden? Of sta ik mezelf niet toe om getroost te worden? Ik hou het maar op kalfstong. Koeientong mag ook. Met gekookte aardappeltjes en twee soorten saus. De tomaten-madeira-saus van mijn oma en de iets zuurdere witte saus met rozijnen uit het kookboek van Ine’s moeder. Nostalgie-eten zou ik het liever noemen.

402. Heb je wel eens iets bovennatuurlijks of onverklaarbaars meegemaakt?

Populair zeg ik dan “ik ben niet heel erg van zweverig geiten wollen sokken gedoe”. Dus mijn antwoord is nee. Maar ook in mijn leven is niet alles verklaarbaar. Een klein voorbeeld is dan: plots aan iemand denken die al jaren niet meer in je gedachte was en dan krijg je dezelfde dag een bericht (telefoontje) van die persoon.

403. Welke uitdaging moet je overwinnen?

Daar is alweer dat woord uitdaging. Ik had dat woord toch geschrapt uit mijn persoonlijke woordenboek? Is de vragensteller uit de Flow dat misschien vergeten … ga je schamen.

404. Wie heeft je het meest beïnvloed in je leven?

Wel een mooie vraag. Het meest is dan weer moeilijk. Herman De Graaf – hoofddocent Nederlands tijdens mijn lerarenopleiding Nederlands – Geschiedenis (Pius X instituut in Antwerpen) komt daarvoor in aanmerking. Mensen als Godert vdB en Salvatore C zijn ook heel belangrijk geweest. Maar uiteindelijk komt voor deze ‘eretitel’ Ine toch op de eerste plaats.

405. Wat is klein geluk voor jou?

Heel letterlijk: mijn vijf kleinkinderen. Maar misschien moet ik klein dan toch vervangen door groot …

406. Doe je wel eens iets uit medelijden?

Vast wel. Of medelijden dan de primaire reden is durf ik te betwijfelen. Ik hou het even klein en dicht bij huis. Er zijn tientallen onofficiële baantjes in Maputo. In het centrum zijn er heel wat plaatsen waar jongens – altijd jongens – je een plek wijzen om te parkeren. Je hebt die jongens niet nodig want een vrije parkeerplaats kun je zelf ook wel zien. Dan volgt onmiddellijk de vraag of ze je auto mogen poetsen en of ze de wielen mogen behandelen met een superspray. Enzovoort. Allemaal niet nodig. Een oogje in ’t zeil houden is prima. Als ik dan weer vertrek geef ik wat klein geld. Uit medelijden? Nee, eerder om geen problemen met ze te krijgen. Bij een aantal stoplichten in het centrum van Maputo zijn bedelaars actief. Altijd dezelfde gehandicapte mensen. Een meisje met één arm, een man met een bochel, een blinde vrouw met een kind of kleinkind, een jongen in een rolstoel. Zij krijgen geregeld iets van me. Uit medelijden? Ja, een soort van. In de Joodse traditie bedank je de bedelaar dat hij/zij je de kans heeft gegeven om iets goeds doen … mooie gedachte vind ik dat.

407. Wanneer was je laatste spelletjesavond?

Veel te lang geleden. Zo’n avond – met het accent op avond – is al een jaar geleden. Met zoon en schoondochter. Overdag spelletjes spelen is nog niet zo lang geleden. Met de kleinkinderen. En met bezoek uit Nederland / Vlaanderen. Yaniv, Scopa en vergelijkbare kaart-spelletjes. En terwijl ik dit typ kijk ik met grote weemoed naar mijn prachtig mahjong-spel boven op de boekenkast …

408. Ben je goed in je werk?

Dat zou een ander moeten beantwoorden. Ik denk het wel want er komen vaak nieuwe opdrachten van dezelfde klanten …

409. Wie bewonder je?

Ik ga niet met namen strooien. Waarom niet? Moet ik Vincent Kompany antwoorden? Een schitterende voetballer die telkens zijn blessures overwint en weer aan de top komt. Bewonder ik hem? Tja … ja. Afgelopen week toen ik weer even mijn regie-pet mocht opzetten, had ik grote bewondering voor de dansers. Een onuitputtelijke energie en een onbegrijpelijk goed geheugen voor de choreografieën die ze (moeten) uitvoeren. Hoe werkt het geheugen van een danser? Heel interessant allemaal …

410. Heb je een goede gewoonte die je iedereen zou aanraden?

Eerst JA zeggen in plaats van NEE. Met een NEE sluit je onmiddellijk alle deuren met een JA ligt de wereld nog steeds voor je open. Ik hoef dat niet verder uit te leggen, denk ik.

411. Wat sla je over in de krant?

Het financiele nieuws lees ik zelden. Hooguit de koppen en de inleiding.

412. Wat doe je met je grijze haren?

Wassen met shampoo en daarna behandelen met crème-spoeling, net zoals de niet-grijze haren.

413. Wat stond er op je laatste Instagram-foto’s?

Ik heb geen Instagram-account. Dus het antwoord is duidelijk. Op Facebook zet ik wel soms een foto. En ook op WhatsApp-status – die foto’s verdwijnen weer na 24u.

Isabel eet artisjok / alcachofra

En dat was een foto van Isabel die voor het eerst in haar leven artisjok eet. De blaadjes afschraapt …

414. Sta je liever op de voorgrond of op de achtergrond?

Dat hangt van de situatie af. Morgen gaan we naar de begrafenis van een tante van Isabel. Dan sta ik graag op de achtergrond. In een reisgezelschap zul je mij eerder op de voorgrond aantreffen.

415. Hoe vaak lak je je nagels?

Ik denk dat ik dat één keer in mijn leven heb gedaan. Een St Juttemis-feest op de AVEK – ergens begin jaren tachtig.

416. Filter je het nieuws voor jezelf?

Ja. ‘Kanker’ is nog steeds mijn achilleshiel. Ik zap weg, ik sla zo’n stukje in de krant over, ik klik zelden iets aan dat ‘ziekte-gerelateerd’ is. Verder ben ik wel een ongevaarlijke nieuws-junk.

417. Voor welk TV-programma zou je jezelf opgeven?

Dat heb ik één keer gedaan. De Vara-kwis ‘Twee voor Twaalf’. Samen met Rob H. We zijn niet uitgenodigd, zelfs niet voor de pre-selecties. Over ‘Met het mes op tafel’ heb ik wel eens nagedacht …

418. Hoe beleg je het liefst je boterham?

Ik hou van boterhammen. Met kaas. Met vleeswaren. En ik eindig met zoet.

419. Wat is je grootste zwakte?

Teveel boterhammen … hahaha. Deze vraag komt in allerlei varianten voor in deze lijst. Dus opnieuw is mijn antwoord: mijn uitstel-gedrag.

420. Hoe amicaal ben je?

Ik vind mezelf amicaal maar als ik naar mezelf en mijn gedrag kijk, ben ik dat niet heel erg. Ik ben eerder wat gereserveerd en heb de grootste moeite met ‘social talk’. En dat moet een amicaal iemand wel tentoon spreiden … lijkt me.

421. Wat zijn je doucherituelen?

Mijn grijze haren wassen. Hahaha. Doucherituelen – heb ik die? Ik ben een snel-doucher. Nat worden, niet te heet, even alles inzepen, afspoelen en daarna de kraan kouder zetten. Afdrogen en een beetje insmeren met Nivea. De vloer weer droog deppen. Haren uit het putje halen. Dat is het wel zo’n beetje …

422. Hoe gevaarlijk is jouw werk?

Fysiek is mijn werk niet gevaarlijk. Wel tijdrovend want er zijn geen vaste kantoortijden dus dat kan nog wel eens gevaarlijk zijn want het thuisfront weet niet altijd wanneer ik thuiskom …

423. Van welke bioscoopfilm heb je enorm genoten?

Ik schreef er een tijdje geleden over. Bohemian Rhapsody. Maar ik kan nog wel wat films opnoemen … Moulin Rouge, Dogville, Kaos, Meglio Gioventu, Chocola. Dat is onderwerp voor een apart stukje. Op FB heb ik vorig jaar posters van mijn 25 meest favoriete films geplaatst.

424. Wat is je favoriete bordspel?

Het bordspel: ‘Duin’

Duin. En wat geweldig dat dat ook de naam is van mijn kleindochter.

425. Aan wie heb je het laatst een kaartje gestuurd?

Help. Iets wat vroeger zo gewoon was. Ik doe het niet meer. Appen, smsen, emailen … hebben het kaartjes schrijven en versturen verdrongen. Ik denk dat mijn laatste kaartje met postzegel richting Harlingen is gegaan want daar woont een dame die het kaartjes-sturen nog steeds beoefent. Waarvoor dank. Ook mijn lieve buurvrouw uit Bergen op Zoom blijft een topper in deze vorm van sport. Ik kan natuurlijk de smoes gebruiken dat de Mozambikaanse post niet functioneert …

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF