Duin Irma Johanna

Tags

Bergen op Zoom, De maan, Duin, Familie, Geboorte, Kleindochter, L'Chaim, Schyvens

‘Beebie’ is geboren. Maandag 14 januari  – 17.55u wordt in Bergen op Zoom mijn vijfde kleinkind geboren. 3630 gram. DUIN IRMA JOHANNA SCHYVENS. Dochter van mijn zoon Jules en schoondochter Yvonne. Hun derde kindje, Ender en Icarus hebben een zus. Olivia en Carmen een nichtje.

Duin Schyvens

De tekst hierboven klinkt erg zakelijk. Het zijn de feiten maar hier zit een meer-dan-trotse Bompa te stralen van oor tot oor. Een kleindochter. Joepie. Alles gaat goed met moeder en kind. Dat is ook altijd fijn om te horen / weten.

We schenken een borreltje in en toosten op het nieuwe leven. Welkom Duin. En met m’n glaasje loop ik naar buiten en breng een toost uit op ‘de Maan’. L’Chaim – Op het leven.

ps. Dit is de vijfde keer dat ik zo’n mooi bericht kan plaatsen op mijn blog. En zoals je vast zult begrijpen, zal ik in de (nabije) toekomst terughoudend zijn met het plaatsen van foto’s van mijn kleinkinderen. Dat is namelijk niet aan mij … maar vandaag mag het wel. Ik ben zielsgelukkig.

Advertenties

Negen

Tags

Familie, Negen, Olivia, Oud en Nieuw, Zwangerschap

Bron: Pixabay

Wat ga ik schrijven? Er pruttelt van alles. Als ik het borrelen zou noemen, overdrijf ik. Het is woensdag 2 januari. Alweer een woensdag die als een maandag voelt. Ik ga negen korte stukjes schrijven. 

♠ Dit is het eerste stukje van mijn negende blogjaar. Op 1 januari 2011 ben ik eraan begonnen. Of ik toen kon bedenken dat ik in 2019 nog steeds … enzovoort? Ik denk het niet. De frequentie is wel wat afgenomen. Iets minder vaak. Soms omdat ik niet eindeloos in herhaling wil vallen. Deels omdat ik ‘niks’ te melden heb. Nou ja … in combinatie met dat ik geen zin (of tijd) maak om wat te schrijven.

♠ Waarom ‘negen’ in de titel? Dat heb ik hierboven net uitgelegd. Maar nu ga ik verder denken en associëren op ‘negen’.

♠ Mijn oudste kleindochter is een paar weken geleden negen geworden. Een grote (jonge) dame. Ik ben de dagen aan het af tellen … ietsjes meer dan negen … en dan zie ik haar (en de anderen) weer in levende lijve. Joepie.

♠ Negen maanden. Dat associëren we natuurlijk met zwangerschap. Mijn schoondochter is hoogzwanger van hun derde kindje. En het zou zomaar kunnen zijn dat hij / zij het levenslicht zal zien over precies negen dagen.

♠ Regen rijmt op negen. En dat doet het deze zomer veel en veel te weinig. Het gras wordt stilaan geler en geler. Van mij mag het de komende negen dagen regenen. Zullen we afspreken … liefst ’s nachts. Een uurtje of twee …

♠ Raar maar waar. Ik luister naar de radio op de achtergrond. Het is … negen uur (in Mozambique).

♠ Er staan precies negen boeken klaar op mijn e-reader. Ik moet nog kiezen wat het eerste boek van 2019 wordt. Ik twijfel nog tussen ‘roman’ – ‘thriller’ – ‘non fictie’. Boekentips blijven altijd welkom.

♠ Oud en Nieuw hebben we in kleine kring gevierd. Met familie, vrienden en een Nederlandse logee. Heel gezellig. En toen we om half twee nog even bij mijn schoonouders langsgingen waren we met negen personen om elkaar ‘Feliz Ano Novo’ te wensen. En te proosten op het nieuwe jaar.

♠ En op dit soort dagen gaan de gedachten natuurlijk ook uit naar de geliefden die er niet meer (bij) zijn. Bijvoorbeeld naar mijn eerste volger – mijn trouwe blog-lezeres. Mijn moeder. En zij verdient het om in dit rijtje te staan want zij werd geboren op 9/9. Negen september dus.

Dat waren ze dan. Negen mini-stukjes op deze warme woensdagochtend. Het is laf weer – zoals wij dat in Boechout zeggen. 28c. Geen blad beweegt aan de bomen. Grijze lucht. In België / Nederland is dat het vaste recept voor een onweer in de namiddag. Van mij mag het. Onweren. Letterlijk dan. Ik hoop op zo min mogelijk figuurlijke onweren in 2019.

Hé … dat jaartal eindigt ook op … negen.

Het beste voor jullie allemaal. Carpe Diem in goede gezondheid.

1000 vragen aan mezelf (22)

Tags

1000 vragen, Familie, Game of Thrones, Mozambique, Nero, Overgewicht, Proust, Vakantie

De vorige keer dat ik hier vragen beantwoordde, adviseerde Trienette om te stoppen met deze vragenlijst maar om de Proust-vragenlijst te gebruiken. Dank voor de suggestie. Omdat ik een zwak heb voor het getal 22 kan ik niet zomaar opgeven. Vandaag dus de tweeëntwintigste aflevering van ‘1000 vragen aan mezelf’.

351. Hoe ijdel ben je?

Dat vind ik moeilijk uit te drukken in een getal. Maar laat ik het houden op een 7 (waarbij 10 heel ijdel is en 1 totaal niet ijdel). Ik twijfelde tussen een 6 en een 7. Ik denk dat dit blog al een vorm van ijdelheid is. Ik schrijf over mezelf en wat me bezighoudt. Ik plaats de laatste twee jaar veel minder foto’s van mezelf op internet. Dat heeft meer met ‘veiligheid’ te maken dan met gebrek aan ijdelheid. Als ik echt te ijdel ben dan hoop ik dat Isabel of mijn kinderen me daar op zullen wijzen.

352. Volg je meestal je hart of je hoofd?

Het liefst zou ik nu ‘mijn hart’ antwoorden maar gelukkig is daar ‘het hoofd’ om me voor grote stommiteiten te behoeden. In het algemeen is mijn hart en hoofd goed in balans.

353. Wat is het laatste risico dat je hebt genomen?

Veel in Afrika verblijven en mezelf daardoor ‘onzichtbaar’ maken voor mogelijke opdrachtgevers. Dat is zeker een risico dat ik heb genomen. En nog neem. En ik weet de uitkomst nog niet … ik zie wel.

354. Neem jij vaak het voortouw in een gesprek?

Ja, dat doe ik. Soms zelfs wat teveel en bezondig ik me aan uitgebreid mijn zegje doen. Of laten blijken hoeveel ik weet … Ik betrap mezelf daar geregeld op. Meestal nadat het gesprek al voorbij is.

355. Op welk fictief karakter uit een serie lijk je?

Leuke vraag. Laat ik er de personage-lijst van Game of Thrones er eens bijnemen. Dan ben ik Petyr Baelish (Littlefinger) maar dan zonder al het stiekeme van zijn personage. In Casa de Papel herken ik me het meest in ‘Nairobi’.

Het traditionele EINDE van een Nero-album

Ik ben de combinatie tussen NERO en zijn MADAM. Ik heb de wafels gebakken en ik voer het hoogste woord.

356. Wat mag er niet op een goed feest ontbreken?

Een plaats waar je kunt praten en elkaar kunt verstaan. Soms is de muziek zo luid dat een gesprek onmogelijk is. Dat zijn niet mijn geliefde feesten.

357. Neem je gemakkelijk een compliment in ontvangst?

Ja. Geen probleem. En als het compliment bedoeld is voor meerderen dan kan ik dat goed delen met die anderen.

358. Hoe serieus neem je je gezondheid?

Ik denk dat ik moet antwoorden … niet heel serieus. Of toch niet serieus genoeg. Dat moet ik dan natuurlijk ook uitleggen. Ik weet dat ik overgewicht heb. Een buik. Ik weet dat ik serieuzer moet proberen af te vallen. Ik doe daar te weinig voor. Ja, ik ga sinds een paar weken weer  tweemaal per week naar de sportschool. Maar ik zou vooral moeten minderen met eten. Ik eet gewoon teveel. Niet tussendoor maar bij elke maaltijd. Het is zo lekker …

359. Welk deel neemt seks in je leven in?

Seks maakt op een gezonde manier – om in de terminologie van de vorige vraag te blijven – deel uit van mijn / ons leven. En zoals je kunt lezen is de toevoeging ‘ons’ van wezenlijk belang.

360. Hoe vier je graag je vakantie?

Op reis. Liefst naar een land (of stad of streek) dat ik nog nooit eerder bezocht. Dat is het eerste antwoord. En tijdens zo’n reis moet er tijd zijn voor elkaar, voor veel afwisseling – stad en dan weer strand. Een museum of een concert en daarna weer een mooie wandeling in de natuur. Tijd om te lezen, uit eten te gaan en samen plannen te maken voor de nabije toekomst als we weer thuis zijn.

361. Wat is het ergste waarover je hebt gelogen?

Liegen. Ik kan er slecht tegen. En natuurlijk heb ik me daar ook wel eens schuldig aan gemaakt. Maar ‘het ergste’ … dat weet ik niet zo gauw. En als ik het wel wist zou ik dat hier niet open en bloot vertellen.

362. Rek jij je eigen grenzen op?

Ja. Zonder enige twijfel doe ik dat. Laat ik het voorbeeld van mijn ‘te dikke buik’ en het daarbijbehorend overgewicht er nog een keertje bijnemen. Als ik eerst zei “voor het eind van het jaar moet er tien kilo af” dan schuift dat al gauw op naar “eerst maar eens beginnen met vijf kilo” of “na de feestdagen is het een beter moment om er serieus aan te werken”.

363. Ben jij een goede moppentapper?

Ja, dat ben ik. Maar ik doe het nog zelden. Ik word niet meer ‘gevoed’ met moppen. Je moet moppen horen om ‘in conditie’ te blijven.

364. Welk liedje gaat over jou?

‘Morgen beginnen’ (Gerard van Maasakkers) is het eerste wat bij me naar boven komt. Maar dat heeft natuurlijk ook te maken met mijn antwoord op vraag 362

365. Van welke kleine dingen kun je genieten?

Best van veel. Een foto die ik krijg doorgestuurd via WhatsApp. Tussen half zes en tien over zes in de ochtend – op onze veranda naar de tuin en de vogeltjes kijken. Een nieuw nummer van ‘Bahamontes’ in de bus krijgen.

366. Waarvoor mogen mensen jou altijd wakker maken?

De bekende ‘beschuit-vraag’ … Ik zou vroeger zeker geantwoord hebben: ‘Donker bruin meergranen-brood met spekvet, oude kaas en een sterke mosterd’.

Kloosterbrood met oude kaas (Koningshoeven)

Natuurlijk mogen ze me wakker maken als iemand in nood is. Ik hoop dat ik dan kan helpen al is het maar als chauffeur of als luisterend oor.

367. Wat zou je willen veranderen aan je uiterlijk?

Het wordt een saai antwoord. Mijn buik.

368. Wat wil je dat mensen zeggen op je begrafenis?

Zullen we dat maar overlaten aan diegene die dan leven en zich geroepen voelen om iets te zeggen?

369. Laat jij je gemakkelijk voor de gek houden?

Tja … meer dan ik zelf in de gaten heb. Vrees ik. Ik refereer hier vooral aan allerlei lieden in Mozambique (garagist, metser, schrijnwerker, elektricien, etc) die een centje extra aan me proberen te verdienen want Koen heeft een wit velletje en dat betekent … een dikke portemonnee. Ja toch?

370. Wat zou je doen als het onmogelijk mis kon gaan?

Deze vraag moet ik een paar keer lezen. Wat vragen ze eigenlijk? Ik weet het niet. ‘Hét doen natuurlijk’ want het kan onmogelijk mis gaan.

371. Moet je altijd alles kunnen zeggen?

Dit is een vraag die een politieke lading heeft gekregen. De vrijheid van meningsuiting.   Ik hoop dat de meeste mensen zo verstandig zijn om niet ALLES te zeggen wat ze denken en vinden. Maar het mag wel.

372. Aan wie moet je meer aandacht besteden?

Als er me een naam te binnen schiet dan zal ik hem/haar bellen, mailen of langsgaan. Zo gauw daarvoor de gelegenheid is. En mocht iemand vinden dat ik te weinig aandacht aan hem/haar besteed dan hoor ik dat graag.

373. Kun je gemakkelijk loslaten?

Ja. En ook een beetje nee. Als regisseur moet ik heel veel loslaten. De spelers (dansers, zangers, muzikanten, acrobaten) moeten het waarmaken op de planken. Dus … loslaten. Na de laatste voorstelling is het nog meer ‘loslaten’. Opruimen, afbreken en dat was het dan. En foto’s verdwijnen ook al gauw in een mapje ergens in de computer. Gek genoeg kan ik – in eerste instantie – ‘spullen’ slechter loslaten. De verzamelaar in mij …

374. Waar ben je dankbaar voor?

Ik ben erg gevoelig voor het woord ‘dankbaar’. Ik vind het een K#T-woord. Ik vermijd het zoveel mogelijk. Ik heb alle sprekers op de afscheidsbijeenkomst (uitvaart) van Ine gevraagd om het woord ‘dankbaar’ NIET te gebruiken. Ik ben blij met heel veel zaken. Ik ben blij dat mijn geliefden gezond zijn. Ik ben blij dat ik een mooi huis heb en dat ik het goed heb met Isabel aan mijn zij. Ik ben blij met haar familie. En met de mijne – uiteraard. Ik word blij van een mooi boek. Moet ik nu overal waar ik ‘blij’ schreef ‘dankbaar’ schrijven? Kom op zeg. Rot op met je dankbaarheid.

375. Zijn complimentjes van mensen die je niet goed kent belangrijk voor je?

Complimentjes krijgen voelt goed. Dat is prettig. Of ze nu van bekenden of onbekenden komen, doet niet veel terzake.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Uitgelezen

Tags

Alhambra, Boeken, Familie, Historische roman, Lezen, Miquel Bulnes, Moren, Reconquista, Sevilla, Toledo

Een joekel. Een klepper. Een turf. Een dikke pil. Bijna achthonderd bladzijden. Reconquista. Een historische roman die zich afspeelt in de vroege middeleeuwen (einde 11de eeuw, begin 12de eeuw) in Spanje / Portugal. Voornamelijk in Sevilla en Toledo. In Andalusië en in de regio Castilië en León. Twee neven uit Aquilar vertrekken op een tocht naar het zuiden om belastingen te innen voor Koning Alfonso. Ze verliezen elkaar uit het oog bij schermutselingen in de buurt van Sevilla en leiden vervolgens een heel verschillend leven. Aan verschillende zijdes van eindeloze conflicten. Enerzijds de Islamitische stadstaten en anderzijds de noordelijke christelijke koninkrijken.

Ik was bijna acht (in 1964) toen ik met mijn ouders twee maanden rondtoerde in Spanje. Met de tent en een paar weken in een huisje in Torox – niet heel ver van Malaga. Ik herinner me heel goed de Moorse kathedraal van Cordoba en het schitterende Alhambra paleis in de buurt van Granada. Ik heb dus mijn hele leven geweten dat de Moorse / Mohammedaanse cultuur een onderdeel is van de rijke Spaanse geschiedenis. Ik ben later nog een paar keer in Andalusië geweest. Ook nog een keertje in Toledo.

Reconquista – Miquel Bulnes

“Tegen het einde van de elfde eeuw, tijdens een expeditie om voor koning Alfonso VI de beschermingsgelden te innen van de stadstaat Sevilla, raken de jonge Castiliaanse neven Eloy en Carmelo van elkaar gescheiden. Carmelo wordt in Sevilla onder de hoede genomen van een islamitische vizier, leert Arabisch en neemt dienst in het leger van Sevilla; Eloy wordt benoemd tot infanzon in het door Alfonso VI veroverde Toledo. Uiteindelijk zullen hun wegen elkaar pas weer kruisen wanneer zij tegenover elkaar staan op het slagveld.
Aan het begin van de twaalfde eeuw wordt de mozaraabse broeder Pius vanuit Toledo naar een klooster van de orde van Cluny gesommeerd om de biecht te horen van een stervende edele. Terwijl de edele de daadwerkelijke confessie eindeloos voor zich uit blijft schuiven, gaat Pius langzaamaan begrijpen naar wat voor plek hij precies is afgereisd en waarom juist hém deze taak is toebedeeld.”

Het is geen gemakkelijk boek door de grote hoeveelheid Spaanse en Arabische woorden en termen die de auteur gebruikt. Heel veel (bij)personages die soms de vaart uit het verhaal halen. Deels wordt het verhaal verteld als een uitgebreide biecht – terugkijkend op eerdere gebeurtenissen. De meeste – soms korte – hoofdstukjes spelen zich af in Sevilla of in Toledo. En er vloeit bloed. Heel veel. Moorden, belegeringen, verkrachtingen, represailles, folteringen, corruptie, intriges aan het hof en in de harem van de Banu Abbad. Liefdesperikelen en affaires. Een mysterieus klooster vol geheimen ergens ver weg in het noorden. 

Het boek is geen echte pageturner maar blijft wel boeien. Mooie taal – veel Arabische poēzie. Toch zijn er voortdurend cliffhangers die je verleiden of dwingen om verder te lezen. Ik heb dat met veel plezier gedaan. Wel wat trager dan mijn gewoonte. Dat komt mogelijk omdat ik Reconquista (de herovering) als e-boek las. Dan is bladeren naar verklarende woordenlijsten, stambomen, kaarten en historische overzichten lastiger dan in een papieren boek. Dit boek krijgt van mij vier en een halve ster op mijn persoonlijke ranking. Is het een aanrader? Ja, zeker als je van historische verhalen houdt. Het zal duidelijk zijn dat dit geen snel-lees-tussendoortje is.

In de serie: BOEKEN

Beebie

Tags

Baby, Ender, Familie, Tekening

Ik ga vandaag niet veel woorden gebruiken. Ik laat het woord aan mijn kleinzoon Ender Schyvens. ‘Woord’ is niet helemaal juist. Hij tekent de toekomstige gezinssamenstelling … Ik word half januari voor de vijfde keer Bompa.

Ender Schyvens (6) tekent alvast de nieuwe samenstelling van zijn gezin.

Icarus / Papa / Mama / Ender / Beebie

Ik smelt … eerst dacht ik omdat het hier in Djonasse 37c is. Nee … zo’n App-berichtje van mijn kleinzoon is geweldig als je aan de andere kant van de wereld verblijft.

IJzerbedevaart

Tags

Cyriel Verschaeve, Dentergem, Diksmuide, Familie, Familiegeschiedenis, Geschiedenis, IJzer, IJzermonument, IJzertoren, Sint-Amands, TAK

Ik denk dat het een korte serie wordt. Stukjes naar aanleiding van honderd jaar (na) De Groote Oorlog. Een paar herinneringen uit tweede hand, zoals ik gisteren al schreef. Belangrijk hierin is Diksmuide. De IJzervlakte. Het IJzermonument en de IJzertoren.

Als kind leerden we dat België drie stromen heeft. Stromen zijn groter dan rivieren. De Schelde, de Maas en de IJzer. Het gaat dus in dit stukje over de omgeving van de IJzer – strijdtoneel in de Westhoek (1914 – 1918).

IJzertoren Diksmuide @ Westoer VAB magazine

De jaarlijkse bedevaart stond prominent in de familie-agenda. Dat begon al lang geleden. Ergens in de jaren twintig van de vorige eeuw. Mijn grootouders – de ouders van mijn moeder hebben elkaar daar ontmoet. Tijdens de IJzerbedevaart – toen nog bij het (oude) IJzer-monument. Hij (mijn opa) uit Sint Amands aan de Schelde (provincie Antwerpen) en zij (mijn oma) uit Dentergem (West Vlaanderen). Zij waren er om de vele (Vlaamse) frontsoldaten te herdenken. Onder andere mijn oma’s broer.

“Hier liggen hun lijken – Als zaden in ’t zand – Hoop op de oogst – O Vlaanderland” Dichtregels van Cyriel Verschaeve die ik honderden keren heb gelezen.

IJzermonument Diksmuide

Deze dichtegels stonden niet alleen op het IJzermonument maar ook op een tegel bij Nonkel Gustaaf en Tante Edmonda in de keuken in Menen. AVV – VVK – Alles voor Vlaanderen / Vlaanderen voor Kristus. En De Blauwvoet van Albrecht Rodenbach. Ik zal de volgende dagen ook eens schrijven over Nonkel Gustaaf – oudste broer van mijn Oma. 

Ik denk dat ik tien of elf was als ik de eerste keer meeging naar de Ijzerbedevaart. Met Bompa Schyvens, oud-strijder en V.O.S. Later ging ik alleen en dan betaalde oma mijn reiskosten en een zakcentje. Twee keer was ik er als actief lid van TAK (Taal Aktie Komitee). Maar al gauw voelde ik me daar niet meer op mijn plaats. De IJzerbedevaart werd als het ware gegijzeld / gekaapt door rechtse militanten. De manifeste aanwezigheid van groepen als WERIDI en VMO (Vlaams Militante Orde) stoorde me enorm. Ik ben afgehaakt – rond 1977 denk ik – want ik wilde niets te maken hebben met deze lui.

Nog even terug naar de oorspronkelijke IJzerbedevaart. Mijn grootouders vertelde uitvoerig over de dynamitering in 1946 van het eerste monument. Een nooit opgeloste misdaad. Na de tweede wereldoorlog werd de Vlaamse ontvoogdingsstrijd gekoppeld aan collaboratie met nazi-Duitsland. Vaak terecht, minstens zo vaak onterecht.

Onmiddellijk daarna werd geld ingezameld voor een nieuw vredesmonument. De IJzertoren in de vorm van een kruis met op alle vier de zijdes de tekst: ‘Nooit meer oorlog’ in alle talen van de strijdende partijen. Plus jamais de guerre, No more War, Nie wieder Krieg. De donatie gedaan door mijn grootouders is tot de dag van vandaag te zien hoog in de toren op een herdenkingstegel. Fam. De Smedt – Sint Amands.

Ik heb het bijbehorende museum verschillende keren bezocht. Met Ine en later met mijn kinderen. En natuurlijk ook In Flanders Fields Museum en de dagelijkse Last Post ceremonie onder de Menen-poort in Ieper. Maar daarover een andere keer meer.

In de serie: FAMILIEGESCHIEDENIS

Vandaag honderd jaar geleden

Tags

Bompa, Diksmuide, Familie, Familiegeschiedenis, Grote Oorlog, Jules Schyvens, Nonkel Pater, Westhoek, WO I

11 november 1918 om 11.11u … het officieel einde van de Eerste Wereldoorlog. Vandaag precies honderd jaar geleden. De Vlaamse kranten berichten al dagen over de laatste dagen van WO I. Ik klikte niet elk bericht aan. Enkel zo nu en dan. Mijn gedachten gaan daardoor wel wat vaker dan gebruikelijk naar overleden familieleden.

The last post

Uiteraard ben ik veel te jong – deze zin lees ik met plezier nog een paar keer – om iets uit eerste hand te weten over de Grote Oorlog. Wel uit tweede hand. Ik weet niet of deze uitdrukking bestaat maar je begrijpt vast wat ik bedoel. Mijn grootvader (Bompa Schyvens) was vier jaar frontsoldaat aan het IJzerfront. En ook Nonkel Pater was als dienstplichtige vier jaar betrokken bij al die verschrikkingen. Beide mannen hebben de oorlog overleefd en zijn pas overleden toen ik zelf al kinderen had.

Ik heb me nooit echt verdiept in hun prestaties. Laat staan dat ik iets weet over hun legeronderdelen. Ik weet enkel wat details. Herinneringen van een kind. En toch was de Eerste Wereldoorlog nooit ver weg in de verhalen uit mijn jeugd. De term ‘Groote Oorlog’ gebruikten we niet; dat is pas iets van de laatste twintig, dertig jaar. Denk ik.

Al van jongs af aan wist ik dat den Bompa een oud-strijder is. Een term die ik eerst meer associeerde met ridders en kastelen. Elk jaar werd de wapenstilstand gevierd / herdacht op elf november. Ik schreef al eerder over. Klik HIER. Op school leerden we een heel klein beetje meer over de oorlog. Mijn grootvader was erg jong toen de oorlog uitbrak. Hij was net niet dienstplichtig maar er werd sterke druk uitgeoefend dat hij – en zijn leeftijdgenoten – toch soldaat werden in het Belgisch leger. Als argument werd aangevoerd dat hij na de mogelijke bezetting door Duitsland, hij waarschijnlijk Duits soldaat moest worden en dan zijn oudere broers – aan Belgische zijde – zou moeten doodschieten. Dus de jonge Jules Schyvens vertrok naar het front in de Westhoek. Veel meer weet ik niet. Wel weet ik dat hij zeker één keer zodanig verwond is geraakt dat hij in Engeland werd verzorgd. Daarna volgde een overplaatsing naar (Noord) Frankrijk waar hij werd opgeleid tot telegrafist. Dat is hij gebleven tot het eind van de oorlog.

Drie termen herinner ik me uit mijn kinderjaren. Oud-strijder. Vos. En Telegrafist. V.O.S. staat voor Vlaamse Oud Strijder. Bompa nam me een aantal jaren mee naar de IJzerbedevaart in Diksmuide. We gingen altijd met de trein. Later ging ik zonder hem. Hij zat vooraan op gereserveerde plaatsen bij de oud-strijders of bij de Vossen. Ik denk dat hij dat een beetje afwisselde. Hij was Vlaming maar ook Belg. Ik herinner me ook dat we een extra rondje Westhoek deden. Dan vertelde hij over Poelkapelle, Mont Cassel (Franse Westhoek) en Marechal Ferdinand Foch. Eén keertje liepen we samen over een oorlogsbegraafplaats. Hij was dan erg stil en liep veel stijver en meer rechtop dat gebruikelijk. Ik denk dat hij bij die gelegenheid ook een paar medailles droeg maar daar liep hij zeker niet mee te koop. Een verhaal dat ik me herinner was dat de bevelen meestal in het Frans werden gegeven maar dat veel Vlaamse jongens dat niet verstonden. Wat heeft geleid tot veel onnodig leed.

Nonkel Pater – broer van mijn opa aan moeders zijde – was ook vier jaar soldaat. Als seminarist – opleiding tot priester – was hij vrijgesteld van wapens. Hij moest wel in dienst als brancardier. Hij moest rennen om gewonden terug te brengen in de loopgraven. Je kunt je wel voorstellen hoe ik daarover kon fantaseren als jong ventje. Op familiefeesten waar den Bompa (langs vaders zijde) en Nonkel Pater (langs moeders zijde) beiden aanwezig waren, zaten ze vaak naast elkaar en haalden ze herinneringen op. Dat was niet voor onze kinderoren bestemd.

Een familielid dat ik nooit heb gekend, is nonkel Rudolf (uit Dentergem). Broer van mijn Oma. Hij is gesneuveld in de oorlog. Het ging heel vaak over hem. In alle (familie) gebeden werd hij steeds genoemd. Hij was één jaar ouder dan mijn oma. Toen er eind zestiger jaren bij mijn oma werd ingebroken en haar handtas werd gestolen was het grootste verlies voor haar een foto en het bidprentje van Nonkel Rudolf. Dat heeft ze de dieven nooit kunnen vergeven. Voor hen een stukje waardeloos papier, voor haar een tastbare herinnering aan haar lievelingsbroer.

Morgen schrijf ik verder / herinner ik verder

Ik eindig met een citaat van een Engelse frontsoldaat, gesneuveld op 25jarige leeftijd.

“Kromgebogen, als oude bedelaars onder hun knapzak, vloekten we ons, hoestend als oude wijven, met knikkende knieën een weg door het slijk.”

Hoe verschrikkelijk het is geweest, besefte ik als kind niet. Dat kwam pas met de ‘jaren van verstand’ en dan nog twijfel ik of we dat ook echt kunnen invoelen.

In de serie: FAMILIEGESCHIEDENIS

Allerzielen

Tags

Allerzielen, Boechout, Chrysanten, Familie, Griekenland, Icarus, Ine, Isabel, Kerkhof, Matola

De afgelopen dagen hebben collega-bloggers in grote getale over kerkhoven, chrysanten en andere bloempotten geschreven. In de katholieke traditie worden op 1 en 2 november Allerheiligen en Allerzielen de doden herdacht. Meestal met een bezoek aan het kerkhof. Een gouden periode voor bloemisten.

Als kind vond ik 1 november veruit de saaiste feestdag van het jaar. Ik ging niet altijd mee naar het kerkhof. Saai – voor een kind. Het beperkte zich niet enkel tot het Boechoutse kerkhof maar we moesten ook naar Sint-Amands. Daar was het graf van de grootouders van mijn moeder. Of we ook naar Bouwel gingen weet ik niet. Daar kwam den Bompa vandaan.

Op het kerkhof (Matola – Mozambique)

Mozambique heeft nog wel een grote kerkhof-traditie. Met bloemen. Niet specifiek tijdens deze dagen maar het hele jaar door. Eerst bij de begrafenis. Daarna zeven dagen later nog een keer. En vervolgens na een jaar. Na vijf jaar en dan weer na tien jaar. En daar horen bidden, zingen en dansen ook bij. En eten en drinken natuurlijk. Vorige week was het weer raak – om het oneerbiedig te zeggen. Een neef van Isabel is een jaar geleden – onverwacht – gestorven. Wij waren op tijd. Acht uur ’s morgens. De familie uit de stad met onder andere de weduwe waren er om kwart over negen nog niet. Sorry … en dan maar proberen om niet boos te worden. We liepen met z’n tweeën naar het graf en dan begint Isabel meteen te poetsen.

Vorig jaar liepen we wel over het kerkhof van mijn jeugd. In Boechout dus. Isabel had me dat gevraagd. Voor mij was het een mooie manier om wat te vertellen over mijn familie.

Op het kerkhof (Boechout – Belgie)

Over het ‘plekje in de zon’ waar we de as van mijn broer (in 1993) hebben uitgestrooid. Over de ouders van mijn vader, mijn Bompa (1983) en Bomma Schyvens – Claes (1967). De ouders van mijn moeder, mijn Opa (1964) en Oma De Smedt – Delafontaine (1985). Nonkel Gust en Tante Maria.

En waarom Isabel een beetje bozig naar me kijkt? Ze vindt het niet gepast dat ik foto’s maak op het kerkhof. Is dat echt zo fout? Ik vind van niet. We staan hier bij het urnen-graf van mijn ouders. Mijn vader heeft ze nooit ontmoet. Mijn moeder wel.

Voor mij geen jaarlijkse wandeling naar het kerkhof. Mijn figuurlijke chrysanten zijn de stukjes die ik over ze schrijf. Dat is mijn manier. En wat ik zelf wil … ik weet het niet meer. Ik laat het maar over aan diegenen die me dan vaarwel zeggen. Dat niet weten is natuurlijk ingegeven door het leven op twee continenten. Ine wilde persé geen ‘plek’. Dat hebben we dus gerespecteerd. Haar as is grotendeels uitgestrooid in zee. In het warme Griekenland. Op de verjaardag van kleinzoon Icarus. Hij werd namelijk geboren op dezelfde dag – hetzelfde uur – dezelfde minuut waarop Ine negen jaar eerder (2005) is overleden. Vandaar deze symbolische daad. De mythologische Icarus viel uit de Griekse hemel in zee. Onze Icarus … ook een geschenk. Waarvan vandaan? Doet het er toe, nee. Wij vieren het leven. Gisteren, vandaag en morgen. Ook op Allerzielen. L’Chaim.

Mijn helden

Tags

Antwerpen, Arthur, Boechout, Boeken, Boekenbeurs, Boekerij, De Rode Ridder, Familie, Koenraad, Kruistochten, Leopold Vermeiren, Lezen, Merlijn, Thea Beckman, Tonke Dragt

In Antwerpen wordt voor de zoveelste keer de jaarlijkse boekenbeurs georganiseerd. Ik ben er een paar keer – in mijn jeugdjaren – met mijn ouders geweest. Maar veel vaker alleen en later met Ine. Het was één van de twee plaatsen waar ik ‘Hotdog met choucroute’ at. Het Antwerpse sportpaleis is de andere plaats. Maar daar wil ik het niet over hebben. Wel over lezen. Ik ben een gretige lezer. Altijd geweest. Het is me met de paplepel ingegoten. Mijn vader – leraar Nederlands – was zelf geen grote lezer. Mijn moeder wel. Op haar begrafenis wilde ik memoreren aan de duizenden boeken die ze heeft gelezen. Ik durfde te beweren dat als je al de boeken die ze heeft gelezen achter elkaar zou neerleggen in een lange rij dat je dan Sint-Amands – waar ze is opgegroeid met Boechout – waar ze vanaf haar huwelijk tot haar dood woonde – met elkaar kunt verbinden. Misschien een tikkeltje overdreven. Maar mijn moeder zien zonder boek was een uitzondering. Zij was mijn voorbeeld. Later draaiden we de rollen om en las zij onze boeken.

De school waar mijn vader lesgaf – Sint Gabriël-instituut in Boechout – had in de 60’er jaren geen eigen bibliotheek. Mijn vader – vooral mijn moeder – begon er dus zelf een. Bij ons thuis. Ik denk zo’n driehonderd jeugdboeken. Ik heb ze bijna allemaal gelezen. Van Eric, het kleine insectenboek (Godfried Bomans) tot Michel Strogoff (Jules Verne). Arendsoog, Biggles, de Hardy’s, de Witte, Floere het fluwijn. Maar ook Kaas (Willem Elschot), Wierook en Tranen, Pallieter, Pietje Bell en De Leeuw van Vlaanderen. Een veel te lange lijst om hier op te sommen.

En ik ging wekelijks naar de parochiale  ‘boekerij’ op de eerste verdieping van het Gildenhuis – achter de kerk. Ook daar heb ik alles wat los en vast zat gelezen. Met hoog in mijn jongens-top-tien-lijst de boeken van De Rode Ridder van Leopold Vermeiren (1).

De Rode Ridder (Leopold Vermeiren)

Ik heb tientallen van deze ‘Rode Ridder’ boeken verslonden. Ik ben op internet wat gaan snuffelen. Er zijn in totaal 64 boeken in deze reeks verschenen. Tot nummer 35 herken ik titels. Daarna niet meer.

De avonturen van de Rode Ridder waren reizen in mijn fantasie. Naar andere tijden – de Middeleeuwen – en naar andere landen. Het Midden Oosten. De meeste boeken spelen zich af tijdens de kruistochten. En als ik weer een hoofdstuk uithad speelden we buiten de belangrijkste scènes na. Of we maakten (krom)zwaarden van takken en stokken en gebruikten onze peignoirs als mantels. Schatten verstoppen of opgraven. Sluwe listen bedenken om de schurken te slim af te zijn. Denkbeeldige kampvuren opstoken om een zelf geschoten fazant of hert te roosteren. Heldhaftig geschaakte deernes verlossen uit de kerkers van de snoodaards.

Of ik dan zelf Johan – de Rode Ridder – was, betwijfel ik want mijn echte held was Koenraad. De beste vriend en helper van de Rode Ridder. Koenraad – zoals mijn doopnaam in mijn paspoort. En soms werd hij ook aangesproken als Koen. Ik groeide dan een paar centimeter.

Er kwam een moment dat ik mijn interesse verloor. Mogelijk omdat ik de Nederlandse boeken van Thea Beckman (2) en Tonke Dragt (3) veel mooier vond. En waarschijnlijk had ik onbewust door dat de Rode Ridder wel erg eendimensionaal was.

Willy Vandersteen – vooral bekend als de tekenaar van Suske en Wiske –  heeft met zijn opvolgers – honderden stripalbums uitgebracht over de Rode Ridder. Ook die las ik graag maar Koenraad werd ingeruild voor Merlijn, Arthur, Lancelot, Guinevere en de licht erotische Galaxa, fee van het licht en Bahaal, prins der duisternis.

In de serie: BOEKEN

Ps. Het (dikke) boek dat ik nu lees Reconquista bevat dezelfde Rode Ridder elementen maar uiteraard veel gelaagder. Bijzonder om te merken dat meer dan vijftig jaar na Johan en Koenraad ik nog steeds van dit soort boeken houd.

(1) Leopold Vermeiren was zijn hele leven onderwijsinspecteur. Hij schreef jeugdverhalen om de jeugd aan het lezen te krijgen. Voor Vermeiren moest de Rode Ridder een toonbeeld zijn van ridderlijkheid voor de jonge lezers een drager van deugden als edelmoedigheid, hulpvaardigheid, eerlijkheid. Een ideaalbeeld dus, een rolmodel. Hij vond dat de Rode Ridder de lezer diende te begeleiden naar de volwassenheid. Respect en karaktervastheid waren sleutelwoorden die Vermeiren de jeugd trachtte mee te geven via zijn ridderfiguur. Zijn diep katholiek geloof bracht hem ertoe dit te beschouwen als een opdracht, en deze taak volbracht hij via de wereld van de fantasie, waarin kinderen de soms akelige en teleurstellende werkelijkheid even kunnen vergeten. Bron: Schrijversgewijs

(2) Van Thea Beckman las ik oa Kruistocht in Spijkerbroek, de trilogie over de 100-jarige oorlog – Geef me de ruimte, Triomf van de verschroeide aarde, Het rad van fortuin, de Thule trilogie – Kinderen van moeder aarde, Het helse paradijs, Het gulden vlies van Thule en Hasse Simonsdochter en Stad in de storm.

(3) Van Tonke Dragt las ik oa De brief voor de koning, De zevensprong en Torens van februari.

 

25 jaar

Tags

1958, 1993, Bart, België, Boechout, Familie, Jeugd, Klussen, Legerdienst, Overlijden, Poppenkast, Terschelling, Vissen, Vrienden, Wielrennen

9 oktober 1993. We slapen op een matras in mijn werkkamer. We hebben tijdelijk onze eigen slaapkamer ter beschikking gesteld aan een klasgenote van Catelijne. Zij heeft het even te moeilijk thuis. In samenspraak met Ome Leo – mentor en vertrouwenspersoon van het Gymnasium waar de dames naar school gaan – hebben we voor deze oplossing gekozen.

Waarom schrijf ik dit stukje hierboven? Omdat ik het me zo goed herinner want op diezelfde ochtend belt mijn vader. We zijn al wel wakker maar liggen nog in bed … matras dus. Het is nog vroeg en mijn vader is geen ‘beller’. Het trieste nieuws. Mijn broer is overleden. Niet helemaal onverwacht. 34 jaar is hij geworden. Hij was behoorlijk ziek. Kolere kl#te K. (Hotchkin of Non-Hotchkin) (*) En toch komt zo’n nieuws aan als een donderslag bij heldere hemel … nou ja … bewolkte hemel.  Zijn hart kon het niet meer bolwerken. Je zult begrijpen dat de dagen erna heel anders werden ingevuld dan we dachten. We helpen mijn schoonzusje zoveel we kunnen.

Ik schreef vorige week twee keer over vissen op Terschelling. En daar memoreerde ik al dat ik niet de visser van de familie was maar wel mijn broer. Ik was toen nog niet bezig dat het alweer vijfentwintig jaar geleden is dat hij is overleden. Misschien wel in het onderbewuste.

Koen heeft een broertje (23-11-1958)

Onze eerste foto samen. Een maand eerder blies ik twee kaarsjes uit. In de tien dagen dat mijn moeder met onze Bart in ’t ‘moederhuis‘ lag, verhuisden wij van de Frans Segersstraat naar de Welvaartstraat. Daar staat het huis van onze jeugd. Huize Tijl. Ik ben – op een korte tussentijd na – daar blijven wonen tot de zomer van 1979.

Onze Bart. Twee jaar jonger. Dat is tijdens je kinderjaren heel veel. Nou ja … op school dan toch. Thuis is dat anders. Wij deden heel veel samen. Ik moet wel bekennen dat ik bijna altijd de ‘baas’ was. We speelden Batman. Ik uiteraard de held en Bart was Robin. We bouwden kampen (hutten). Ik was de projectleider, mijn broer de uitvoerder. We richtten geheime genootschappen op. BaLuDiKo. Ik was de president, mijn broer de secretaris. De buurjongens waren ‘leden’. Ik vond bij de verhuizing onlangs ons logboek. In het reglement stond onder andere … “Koen is de baas. Als hij er niet is, is Bart de baas.” En nog veel meer uiteraard. Het document is door ons vieren ondertekend met een duimafdruk van bloed. Ik herinner me de ceremonie met naald en kaarsen op onze zolder.

Uiteraard bleef de rolverdeling niet zo. Toch was er altijd een verschil. Ik was eerder wat serieuzer en onze Bart de (onbezonnen) doener. Als vijfjarige knipte hij zijn eigen haar … coupe: diepe happen in het acajou-kleurige haar. Hij was handiger. Tekende graag en goed. We hebben ontzettend veel toneelstukjes en poppenkast-verhalen verzonnen. We typten de scenario’s op de oude typemachine van mijn moeder. Mijn broer maakte de decors. We richtten onze kelder in als Poppentheater KOBA. We vroegen 1 frank entree. We zijn er nooit rijk van geworden maar hadden een onbezorgde jeugd. We speelden met de coureurekes, deden de wielrenners na in onze buurt. We bouwden berglandschappen en speelden uren op de zolder met onze Märklin-treinen. We verzonnen gezelschapspelletjes. Lange zomervakanties – kampeervakanties – eerst in Koksijde, een jaar in Spanje, twee jaar op Texel en vanaf 1967 op Terschelling.

Later gingen we studeren. Ik in Antwerpen en Bart in Hoboken. We deden allebei een lerarenopleiding. Ik Nederlands/Geschiedenis en Bart werd technisch leraar Elektriciteit. Hij besteedde uren aan lesvoorbereidingen met prachtige maquettes. Later stapte hij over naar het bedrijfsleven. In huis moest hij zaken herstellen. Een loshangend deurtje van een kast, een rolluik. Kapotte lampen. Ik deed alsof ik twee linkerhanden had. Ik ‘profiteerde’ van zijn vakmanschap.

We waren allebei zeer actief in ‘De Kring – jeugdvereniging in Boechout. Hij was de gangmaker van jeugdatelier ‘Kakeldoe’ in Vremde. Speelde ‘Koning Tituto’ en werd ‘gehypnotiseerd’  in een van de eerste shows in het chiromeisjes-lokaal. Hij speelde de man in de ‘Ghenouchelicke clute van nu noch’. Ik regisseerde met Suus – de moeder van Bart Peeters – als theatercoach.

Ik werd afgekeurd voor legerdienst – dat ik ondertussen in Friesland woonde heeft zeker meegeholpen. Mijn broer vervulde zijn diensttijd in Duitsland en werd daar de animator / gangmaker van zijn legereenheid. Ik bezocht hem daar één keer samen met zijn verloofde. Later zijn vrouw. Ik was onder de indruk van zijn organisatie-talent. Zijn kameraden droegen hem op handen. Jarenlang heeft hij zich ingespannen voor de plaatselijke volleybalvereniging. Het clubblad, wedstrijdformulieren … ik hoorde het af en toe want ik was ondertussen ‘ver van huis’. Ik woonde in Friesland en had mijn eigen leven en gezin. Hij kocht het huis van onze grootouders en begon aan een heel grote verbouwing.

Hij was – zeker als kind – meer bij de hand dan ik. Ik herinner me Sinterklaas. In Vlaanderen wordt Sinterklaas gevierd met cadeautjes zolang er nog een kind in huis is dat gelooft. Onze Oma verraadde mij dat de facteur Sinterklaas is. Ik was een goedgelovige en erg ontgoocheld. Zowat hetzelfde jaar vertrouwde onze Bart mij toe dat hij wist dat Sinterklaas niet echt was. Maar hij zei dat hij er nog twee jaar in zou blijven geloven anders waren er geen cadeautjes meer – zeker omdat hij eind november jarig was. En hij heeft dat volgehouden.

Nog zo’n voorbeeld. Hij zei altijd ‘kelat’ in plaats van ‘chocolat’. Mijn vader – leraar Nederlands – was dat zo beu dat hij boos werd en mijn broer dwong om ‘chocolat’ te zeggen. Waarop Bart (4 of 5 jaar oud) met zijn mond vol zei: “Ik weet dat ik chocolat moet zeggen maar ik zeg … kelat.” Einde discussie.

Dit stukje is een beetje van de hak op de tak. Herinneringen komen boven. De fotoboeken staan thuis in de kast in Nederland. Hier in Mozambique moet ik het doen met flarden jeugdherinneringen. Onze jongere zus heeft heel andere herinneringen aan onze Bart en dat komt natuurlijk door het grote verschil in leeftijd. Respectievelijk twaalf en veertien jaar.

‘Typisch  Bart’ herken ik vooral in mijn eigen zoon. Jules lijkt fysiek op hem en ook veel van zijn interesses zijn hetzelfde. En hun grenzeloze inzet voor iets waar ze zich toe engageren. Volleybal / Brandweer.

Wat had ik hem graag Mozambique laten zien. En ons huis en tuin. En … zo gaat het in het leven. Niet eerlijk maar Ine zou zeggen … ‘karma’ … en daar laat ik het maar bij. Karma.

(*) Ik heb best een goed geheugen maar de medische en ziekenhuis details van zowel Bart als van Ine heb ik min of meer uitgewist. Controle Alt Delete.