1000 vragen aan mezelf (29)

Tags

Afrika, Denzel Washington, Eten, Familie, Griekenland, Ibrahim Afellay, Ine, Isabel, Koen, Mozambique, Oeganda, Televisie, Vakantie, Zomer

Vandaag opnieuw vijfentwintig vragen en vijfentwintig antwoorden. Ik heb één vraag vooraf aan mezelf: ‘Hoe vaak gaat een antwoord verband houden met COVID-19?’ Ik heb nu nog geen antwoord, dat weet ik pas als ik vraag 550 heb beantwoord. Daar gaan we …

526. Hoe opgeruimd is het is jouw hoofd?

Best goed vind ik zelf. Ik ben geen chaotisch denker of doener. Ik kan zaken goed onderscheiden en zo voelt het ook in mijn hoofd. Ergens in het voorportaal van mijn hoofd staan ‘aankomende zaken en/of beslissingen’ soms te trappelen om voorrang. Dat ervaar ik het meest in nachten dat ik slecht slaap. Bijna altijd kan ik de onrust herleiden naar dingen die ik de volgende dag moet doen. Ergens in datzelfde voorportaal staat heel dikwijls een vervelend kereltje op wacht die met een diepe frons en vraagteken op zijn voorhoofd wijst naar een portemonnee …

527. Welk gedicht vind je heel mooi?

In de kelder bij mijn zoon en schoondochter staat een grote bananendoos met mijn dichtbundels. Ik ga ze binnenkort een nieuwe plek geven want ik mis ze. Heel af en toe plaats ik wel eens een gedicht op mijn blog. Ik beloof dat ik dat één van de volgende dagen nog een keer zal doen.

528. Ben je een goede verliezer?

Nu wel. Als kind niet. Ik herinner me een groot familiefeest bij Nonkel Gust en Tante Maria. Mijn ouders hadden – naar jaarlijkse gewoonte – een quiz voor de hele familie voorbereid. Na een tijdje werd het duidelijk dat ik in een verliezend team zat. Mijn gedrag werd steeds vervelender – denk ik. Ik werd door Nonkel Gust – de oudste broer van mijn vader – meegenomen naar de veranda. Op een niet mis te verstane manier heeft hij mij heel indringend de les gelezen hoe ik het hele feest verziekte met mijn gedrag. Ik herinner me niet zijn woorden maar wel het moment. Het werd een les voor het leven. Ik denk dat ik een jaar of twaalf of dertien was.

529. Wie zou jou moeten spelen als je leven werd verfilmd?

Wat een leuke vraag. Nu moet ik natuurlijk met een naam komen. Denzel Washington zou ik wel fijn vinden. Hoor ik daar iemand zeggen dat wij niet dezelfde huidskleur hebben? Detail. Ja toch?

530. Hoelang heb je nodig om je klaar te maken voor een feestje?

Ik ben na scheren en douchen in een paar minuten klaar. Als er hoogst uitzonderlijk een das moet gestrikt worden, mag je er twee minuten bij optellen. Daarna volgt meestal een periode van wachten want ‘mevrouw’ heeft heel wat meer tijd nodig en durft in de auto nog van oorbellen en schoenen te veranderen. De schat …

531. Wie is je rolmodel?

Waarvoor? Ik heb niet echt een antwoord op deze vraag. Ik heb ooit – lang geleden – eens geschreven dat ik Ibrahim Afellay een rolmodel vind voor veel van zijn leeftijdgenoten. Ik heb bewondering hoe sommige goede vrienden het doen. Hoe zij keuzes maken.  Maar of het rolmodellen zijn … dat is een kwestie van definitie.

532. Zou je iets stelen als je er niet voor zou worden gestraft?

Zo’n ‘als-dan-vraag’ is niet echt aan me besteed.

533. Past je naam bij je?

Ja. Ik leg ook vaak uit dat ‘Koen’ dapper betekent en dat vind ik een fijne eigenschap. Veel mensen – vooral in oostelijk Afrika – noemen me ‘Koenie’ wat ‘brandhout’ betekent. En in het Farsi betekent Koen: ‘kont’. Gelukkig stond mijn wieg in Vlaanderen en niet in Perzië.

534. Wat is het grootste verschil tussen jou en je partner?

Heb je even? Onze verschillen komen deels voort uit leeftijdsverschil en culturele achtergrond. Mijn niet-materialistische inslag is erg verschillend en afwijkend van de wens van mijn lief om op geregelde tijden nieuwe zaken te kopen. Te willen kopen – doet meer recht aan de realiteit. Een bank, nieuwe stoelen, een nieuwe televisie …

535. Welke gekke eetgewoonte heb je?

Is ‘teveel’ een goed antwoord? Ik schep vaak een tweede en soms een derde keer op en dat is niet altijd nodig. Maar het is zo lekker … Is een boterham met kaas en confituur een gekke eetgewoonte? Ik vind het lekker.

536. Als alles mogelijk was: welk dier zou je willen hebben als huisdier?

Ik ben niet van de huisdieren. Ik vind dieren in de natuur vaak erg mooi. Ik geniet van de vogeltjes die ik zie in onze tuin. Maar om ze in een kooitje te stoppen en ze dan te temmen … nee, natuurlijk niet. Een hond … dat valt te overwegen.

537. Op welke vraag wist je onlangs geen antwoord?

Op deze vraag. Flauw hé. Meer concreet: ik kon laatst niet op de naam Mel Gibson komen. Tien minuten later – toen ik er niet meer over nadacht – floepte zijn naam op. Toen was ik alweer vergeten waarom ik zijn naam wilde herinneren …

538. Wat is de allerbeste uitvinding geweest?

Het schrift. Ik bedoel de mogelijkheid om een klank in een symbool om te zetten en dat te noteren zodat anderen – die de symbolen ook kennen – weten wat jij meedeelt. Bijvoorbeeld: het alfabet.

539. Als je moest emigreren, naar welk land zou je dan gaan?

Dat heb ik ooit gedaan van België naar Nederland. Mijn veelvuldig verblijf in Mozambique is dan weliswaar geen volledige emigratie maar het lijkt er soms wel op. Ooit droomde ik van Spanje en later van Midden of Zuid Amerika. Ik ben nog nooit in Nieuw Zeeland geweest maar ik zou dat wel kunnen overwegen als emigratieland. Verhuizen in / naar Afrika? Dan staat naast Mozambique Oeganda hoog in mijn top drie.

540. Waar zoek je een film op uit?

Op genre. Zelden een tiener-high-school-movie. Geen horror. Romantische komedies scoren hoog. Gewone lach-films en de meeste actie films krijgen hoogst zelden mijn aandacht. Ook alle super-helden blijven meestal uit mijn gezichtsveld. Wat dan wel? De rest … hahaha.

541. Houd je een dagboek bij?

Nee. Tijdens een bijzondere reis hou ik wel een dagboek bij. Dit blog lijkt soms wel op een dagboek alhoewel ik het probeer te vermijden. Wie is er nu dagelijks geïnteresseerd dat ik ’s morgens müsli heb gegeten en om kwart voor zeven in de auto stap op weg naar mijn eerste leerling van de dag … enzovoort.

Even wegdromen – foto’s – Pexels

542. Wie staan er op je favoriete foto?

Een leuke vraag. Wat is mijn favoriete foto? Het antwoord dat het eerst naar bovenkomt is ‘Ine’. Een favoriete foto is een zwart-wit foto. Najaar 1980. We hadden net een gloednieuwe, blauwe Renault 4 gekocht. Ik nam de foto op het erf in Boelenslaan. Ine staat naast de auto met Catelijne – vier jaar oud – die op de motorkap staat. Ik gebruikte die foto heel wat jaren als bladwijzer. Een andere foto van Ine hoort ook tot mijn lievelingsfoto’s. Op een Grieks strand. Mijn lief met haar tot bijna op d’r kont, starend naar de zee, een klein bikini-broekje, monokini. Een symbool van eeuwige liefde en schoonheid, van gezondheid en vrijheid.

Ik heb ook mooie foto’s van Isabel – absoluut zeker weten – maar het lijkt of digitale foto’s minder beklijven. Minder uniek zijn.

543. Voel je je vaak onnodig schuldig?

Nee. Heel hoogst zelden. Ik ben niet zo van me schuldig voelen. Doe ik iets fouts of iets stoms dan geef ik dat toe, verontschuldig me en klaar. Waarom zou ik me daarna nog schuldig moeten voelen. Laten we vooruit kijken …

544. Wat vind je het leukste aan de zomer?

Vroeger was dat zeker het vooruitzicht op vakantie. Jaren was onze zomer-vakantie-bestemming: Griekenland. Ruim vijf weken uit en thuis. Met het gezin, de auto en de tent. Vaak dicht bij het strand. Een paar dagen hier en dan weer een ander plekje opzoeken. We hadden favoriete plekjes maar we hielden ook van afwisseling. Zomer is zon, strand, lezen, spelletjes spelen, zwemmen en snorkelen, kamperen, kokkerellen en af en toe eens uit eten. Een glaasje retsina, dolmades, souvlaki …

Deze beschrijving van ‘zomer’ is vol nostalgie. Het bijna altijd mooie weer in Mozambique heeft het zomers gevoel wat uitgewist. Als ik in Nederland ben tijdens de zomer dan zijn de lange avonden met daglicht erg fijn. Ook dat hoort bij de zomer.

545. Wat kun je het makkelijkst missen?

Geweld. Hypocrisie. Populistische politici. Racisme. Religieus fanatisme. En als ik de vraag iets materialistischer beantwoord: bijna alle televisie-zenders. Af en toe een mooie serie of film is fijn maar daar hebben we gelukkig geen televisie-zenders meer voor nodig.

546. Hoe verwen je jezelf?

Lezen. Een mooie serie kijken – soms alleen, meestal samen. Lekker eten. Een romantisch avondje of weekend. De voorpret van een mooie reis hoort ook thuis onder het kopje ‘ik verwen mezelf’. En de reis zelf natuurlijk ook. In Nederland verwen ik me graag met een museum- en/of theaterbezoek – of allebei op dezelfde dag.

547. Wat is je favoriete vervoersmiddel?

De trein. Dat weet ik zeker, ik ben tenslotte de kleinzoon van een man van Den IJzeren Weg.

548. Ben je blij dat je ergens van af bent?

Zometeen vind ik het niet erg dat ik deze vijfentwintig vragen heb beantwoord.

549. Wat denk je ‘s ochtends als eerste?

De eerste secondes denk ik vast na over: ‘Welke dag is het vandaag? Wat staat er op het programma?’ Heel snel daarna is Isabel in beeld en dan … vul zelf maar in.

550. Wat herinner je je nog van de kleuterschool?

Een potkachel in het midden van de klas. Of dat ook waar is weet ik niet. Een grote boom op de speelplaats. Een non met een kap.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Een eindelooze achtervolging (3)

Tags

Corona-virus, Familie, Frans Schyvens, Schrijven, Vervolgverhaal

Eerst een paar woorden vooraf. Ik begon daarnet aan een logje over onze semi-thuis-quarantaine. En plots had ik er genoeg van. Natuurlijk is het corona-virus en COVID-19 een zaak die ons bezighoudt. Meer dan ons lief is. Maar ik wilde iets anders. Even geen corona-gezeur. Ik ben een jaar geleden begonnen met het boekje ‘Een eindelooze achtervolging’ te publiceren. Misschien zegt je dat niets. Mijn vader – Frans Schyvens – heeft op twaalfjarige leeftijd (in 1941) dit verhaal geschreven en uitgegeven – met behulp van zijn oudste broer. Ik kopieer alles zo letterlijk mogelijk wat ik in het boekje lees. Inclusief oude spelling en de leestekens die hij heeft gebruikt. Vandaag het begin van het tweede hoofdstuk. Lees je het verhaal graag vanaf het begin, klik dan HIER.

2de HOOFDSTUK

GEVANGEN OP EEN EILAND

Toen zij beneden waren en het lawaai van het donderen der steenen ophield, keken Freddy en Tom een lange stonde elkander aan … ‘Freddy, zouden we nu vrij zijn?’ vroeg de oude roover, toen ze in de gang voortgingen. ‘De uitgang, de uitgang waar die valschaard van mompelde toen hij achter ons zocht, zouden we die nog ooit terug vinden?’ vroeg de detective zich af, en hij had maar weinig hoop …

***

Ondertusschen waren ook de dieven niet onwerkzaam gebleven. Zoodra de hoofdman terug bovenkwam, en hij sakkerde van woede, kwamen zijn mannen naar hem toe. ‘Hebt ge iets gevonden, Robby (zoo heette de hoofdman). ‘Nee, verduiveld, neen !’ sakkerde hij binnensmomds. ‘Robby, moeten we gaan helpen?’ ‘ Ja, luie vlegels, hop !’ … De mannen sprongen als soldaten recht. De hoofdman is tevreden: ‘Nu zullen we dat stuk detective en zijn verrader eens gaan opsporen!’ … Hij wilde juist de valluik weer openen, toen hij almeteens een geweldige slag hoorde en iets daverends neerstortte … ‘Vluchten, mannen ! Seffens valt ook hier alles in … en dan wordt ons geld bedolven onder de puinen en wij erbij !’ Ieder stormde buiten, doch tot nog toe zakte niets in. Zoo rap als hun beenen hen dragen konden, liepen ze naar het vliegplein … De dieven sprongen in een vliegtuig en vlogen weg … in de richting van de Noordzee. Het was 4.36 uur.

***

Ondertusschen doolden ook onze twee vrienden nog altijd voort. ‘Maar, Tom, we hebben zeker al vijf kilometer afgelegd’, zei Freddy Williams, die moe wordt. Tom antwoordt niet, want juist splitste de weg in twee. Beide mannen stonden in beraad. Kordaat sloegen ze links af. Nu maakte de weg een groote kromming. Nog tien meter … en daar is een kleine opening. Midden in het struikgewas, buiten, in de schoone natuur … midden talrijke prachtige monsters van vliegtuigen … Ze zijn op het vliegplein.

***

Nauwelijks zijn ze buiten of een man verschijnt vóór hen. ‘Heeren, wat komt ge hier zoo plotseling doen?’ vraagt een soort portier. ‘Niets , mijnheer, we zijn maar langs hier op deze groote wei gekomen.’. ‘Wat langs daar? Er heeft nog nooit iemand beproefd er door te komen.’ ‘Wij hebben toch geen ongelukken tegengekomen’, lacht Freddy. ‘Maar waar zijn we eigenlijk aangeland?’ ‘Op het  vliegveld, heeren.’ Beiden stonden ze verstomd te kijken. Dat de gang op het vliegplein zou uitgekomen zijn, hadden ze nooit verwacht. ‘Heeren, ge hebt mij daarjuist gesproken dat ge langs daar, langs die petrolput gekomen zijt, maar dat kan ik niet gelooven. Wat bezielt u, langs zoo iets vuils, neen dààr !’ De man echter zag niets bijzonders. Toen trok Tom een struik weg en de gang werd zichtbaar. De man verschoot van kleur, maar nadat Freddy gansch de historie had verteld, ging hem ineens een licht op. ‘Kameraden’, riep hij, ‘dan kan ik  misschien helpen. Een kwartier geleden  kwamen hier eenige ongure elementen aangestormd, ze sprongen in een vliegtuig en weg waren ze zonder te betalen’ … ‘In welke richting zijn ze gevlogen?’ kreet Freddy. ‘Ik meen naar de Noordzee.’ ‘ Een vliegtuig, vlug !… Ginder doorklieven zij reeds het luchtruim …‘ Dit gebeurt om 4.50u, dus 14 minuten na de dieven.

***

‘We vliegen over de zee, mannen!’ En meteen keek de hoofdman op zijn horloge … ‘4.50 u. op den kop, mannen. Ik geloof dat we boven de zee vliegen.’

Na nog een uur gevlogen te hebben, zagen ze een klein stipje achter hen. ‘Full speed vooruit, luie vlegel ! ’t Is zeker dat stuk detective die zich voor Freddy Williams uitgeeft !’ De roovers vlogen niet heel rap, ’t was immers een zwaar verkeersvliegtuig. Maar het jachtje van Freddy daarentegen, want hij was het, vloog veel sneller en na een vijftal minuten circelden de twee vliegtuigen boven elkaar. Freddy van boven. Het gevecht begon … Freddy kon goed naar beneden schieten, maar het ander vliegtuig maakte zulke gekke buitelingen dat het onmogelijk was te raken. Plots  schoot hij met zijn snuit vooruit, recht op het jacht … Deze week achteruit, doch te laat. De hoofdman schoot en een kogel vloog in den benzinebak. De nafta druppelde naar beneden … groote vlammen sloegen op … Het vliegtuig begon te duikelen en in die worsteling maakt Freddy er gebruik van en schiet ook in den motor … De roovers begonnen te tieren: ‘Dat door dien fameuzen Freddy Williams!’ ‘Ze hebben van hetzelfde laken een broek !’ lacht Freddy. Doch hij wordt aanstonds  weer ernstig. ‘Tom, ik geloof, willen we niet verbrand worden, dat we zullen moeten springen. Houd u stevig, man, en tracht te zwemmen. Meer niet !…’ Ze sprongen met een valscherm in de ijselijke diepte. Weldra wordt hun voorbeeld gevolgd door de dieven. Ze hingen een vijf meter boven Freddy en Tom … Gelukkig waren alle valschermen open gegaan.

De hoofdman alleen heeft van uit het vliegtuig de revolver nog in de hand en hij wilde juist laffelijk beginnen schieten, doch een vreeselijk gekraak deed zich hooren … de twee vliegtuigen waren in zee gestort. De hoofdman wachtte niet lang. De kogels floten in de lucht.  Door de bewegingen van de valschermen schoot hij nooit juist. Nog een tien meter en de eerste dief, Bardey, kwam op het eiland … Uit Robby’s revolver floot een kogel en doorboorde de valscherm van Freddy op den beganen grond. Hij viel op den grond en bleef als dood liggen. Tom had kunnen weenen van ’t verdriet, want al was hij vier uur geleden nog een dief, hij hield toch van Freddy …

***

Weldra staat ieder weer op vasten grond. Tom boog zich over Freddy. Eén oogenblik kwam er een glimlach …

WORDT VERVOLGD

In de serie: EEN EINDELOOZE ACHTERVOLGING (Frans Schyvens)

Corona update (#2)

Tags

Corona-virus, Familie, Masker, Mozambique, Quarantaine, Vrienden, Zuid Afrika

Het is ondertussen ruim twee weken geleden dat ik voor het eerst iets schreef over het corona-virus / COVID-19. Toen nog iets van ‘Tamelijk-Verwegistan’ in China. Het gaat nu heel hard richting onbekende toestanden. Van quarantaine, straatverboden en noodregeringen. Ik praat jullie een beetje bij wat het met ons dagelijks leven doet.

Ik ben in Mozambique en zou eigenlijk op 27 maart naar Nederland vliegen. Terug naar mijn andere thuis in Leeuwarden. Je begrijpt het al … ik ga niet, dat heb ik afgelopen vrijdag besloten. Ik vergader en overleg wel via Skype en email. Het klink bijna als de omgekeerde wereld … Afrika lijkt OP DIT MOMENT de veiligste plaats op aarde.

Corona-virus in Afrika

Natuurlijk gebruik ik de hoofdletters niet voor niets. Is het cynisch bedoeld? Nee want ik weet natuurlijk ook dat het lage aantal zieken niets zegt over de nabije toekomst.

Officieel heeft Mozambique tot op de dag van vandaag – maandag 16 maart 14u – geen geconstateerde corona-gevallen.

Het is ook nog geen groot gespreksonderwerp op straat. Wel in de expat-gemeenschap. Ik vind mezelf daar niet echt bijhoren maar uiteraard ben ik wel veel meer gefocust op buitenlands nieuws. En daar is het 98% corona-nieuws wat ik lees en zie.

Al maanden weten we dat we bezoek krijgen van goede vrienden. Nederlandse vrienden die veelvuldig in Ethiopië werken en verblijven en Duitse vrienden die hun Zuid-Afrika-reis afsluiten met acht dagen Mozambique. De afspraak stond al heel lang in onze agenda: 15 maart – M, I, JJ en H ophalen in Nelspruit (Zuid-Afrika). Dat hebben we ook gedaan. Het was spannend want ‘Duitsland’ staat op de lijst van landen waarvan de burgers eerst veertien dagen in (huis) quarantaine moeten als ze Mozambique binnenkomen.

Corona-check

Onze koorts werd gisteren bij de grens tweemaal gecheckt door een jonge vrouw die net op dat moment een schort en handschoenen kreeg. Geen koorts. Driehonderd meter verder werden de Duitse vrienden apart genomen. Nieuwe check. Geen koorts. Toch lag het verdict ‘quarantaine’ op de loer. Argumenteren dat zij al 19 dagen in Zuid-Afrika op vakantie zijn en dus NIET uit Duitsland komen (kwamen) heeft geholpen. Op Facebook lees ik dat dat vandaag – nauwelijks 24u later – niet meer lukt.

Goed. Het bezoek is er. Joepie. Lopen wij nu meer kans op besmetting? Deden we iets stoms of onverantwoords? Ik denk het niet maar ik ben uiteraard geen dokter. Of ze volgende week naar Europa kunnen vliegen, zien we dan wel weer. Ik geef privé-les aan enkele leerlingen. Eén van hen hoest en moet op advies van haar arts alle contact vermijden. Dus geen les. Ik zoek uit of ze mij wel wilt betalen maar dat is eerder een bijkomstigheid. Ik verwacht dat volgende week ook de internationale scholen hun deuren zullen sluiten tot na de paasvakantie.

Isabels ouders kwamen vanochtend aan in Mozambique – een rechtstreekse vlucht Lissabon – Maputo. Deze dagelijkst TAP-verbinding zit altijd stampvol. Vandaag nauwelijks veertig passagiers. Op het middag-journaal hoor ik dat bijna alle land- grenzen woensdag dicht gaan. Wordt vervolgd …

Is Afrika echt zo veilig? Ik betwijfel het. Er is nauwelijks deskundigheid – vrees ik. Te weinig opsporingsmiddelen. En huis-quarantaine is een onmogelijkheid voor 80% van de bevolking. Ze wonen met grote aantallen in kleine huizen en hutten. Dus ’s nachts slapen ze heel dichtbij elkaar – meestal op rieten matten.

Als het waar is dat deze corona slecht tegen warmte kan dan ontsnapt Afrika misschien aan een grote ramp. Maar dat is nog steeds niet aangetoond. Uiteraard hoopt het koude Europa en Amerika op een doorbraak als de lente echt losbarst. Ik hoop het ook maar daar bestaat nog geen zekerheid over.

We hebben maskertjes in huis en ontsmetting-alcohol. Mensen bij de grens en op het vliegveld dragen handschoenen en mondmaskers. Verder zie je dat (nog) nergens.

Wordt vervolgd (vrees ik).

Internationale Vrouwendag (2020)

Tags

Catelijne, Dia international de Mulher, Familie, Hilde, Internationale Vrouwendag, Isabel, Lief, Valbona, Yvonne

Naar jaarlijkse gewoonte plaats ik op 8 maart foto’s van vrouwen. Vandaag is het thema: familie.

Catelijne

Hilde

Isabel

Lief

Valbona

Yvonne

En mochten de dames zich afvragen waarom in deze volgorde … alfabetisch lieverds. Elke andere volgorde zou uiteraard vragen oproepen. Jullie zijn me allemaal even lief. Ik wens jullie een mooie vrouwendag toe (en mannen die jullie daarbij helpen en ondersteunen).

1000 vragen aan mezelf (28)

Tags

1000 vragen, Avalanche, Duizend vragen aan mezelf, Familie, Frankrijk, Indische Oceaan, Isabel, Kerkhof, Klassieke muziek, Krakau, Mozambique, Pouilly-Fumé, Scandinavië, Schrijven, Trippe

Ergens in november vorig jaar was ik halverwege de duizend vragen. Beter gezegd … ik was halverwege de duizend antwoorden. Vandaag pak ik de draad weer op en ga richting de finish. Optimist die ik ben …

501. Laat je je graag verrassen als je uit eten gaat?

Ja. Zeker weten. Niet zozeer door de keuze van het restaurant maar wel door mijn keuze van gerechten. Vaak kies ik iets dat ik niet ken of niet eerder heb gegeten. Dat pakt meestal goed uit. Ik herinner me een keer heel lang geleden – ergens midden in Frankrijk. We hadden vertraging, er werd regen voorspeld en we besloten een hotelletje te zoeken in plaats van een camping. We gingen uit eten in het enige restaurant op het lokale dorpspleintje. Ik koos iets dat ik niet kende en vergat (waarschijnlijk bewust) te vragen wat het was. Het bleek een (stoof) potje te zijn van ingewanden. Maag, lever, pens en soortgelijke zaken. De lichte urinegeur was niet bevordelijk voor mijn appetijt.  Ik leerde die dag wel een nieuw Frans woord: ‘trippe’ (pens) en zou dat daarna nooit meer verwarren met ‘truite’ (forel).

502. Wat is je beste besluit in je carrière?

Ik werd ooit – vanuit Stockholm – telefonisch uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Natuurlijk zei ik volmondig ja. Ik was nog nooit in Scandinavië geweest. Dit is dus een buitenkans – dacht ik. Een paar dagen later kreeg ik opnieuw telefoon van de Noorse opdrachtgever. Hij had een week later een vergadering in Leeuwarden. Of ik hem daar kon ontmoeten? Ja, zucht, grrr. Weg gefantaseerd reisje naar Oslo, Kopenhagen of Stockholm. Ik woonde toen in Bergen op Zoom en mocht op gesprek komen in de stad waar ik tien jaar had gewoond en gewerkt. Ik zette mijn teleurstelling opzij en besloot naar het gesprek te gaan. De rest is geschiedenis. Dat gesprek in Leeuwarden was het begin van de grootste verandering in mijn carrière … Scandinavië en Afrika … meer dan veertien jaar zou ik opdrachten uitvoeren voor deze Noorse organisatie.

503. Wat is je favoriete bloem?

Als Zundertse corso-fanaat zou ik nu dahlia moeten antwoorden. Ja, ik hou van de dahlia in al haar verscheidenheid qua vorm en kleur. Maar mijn lievelingsbloem is de avalanche. Een grote witte roos.

504. Zou je onder hypnose te brengen zijn?

Dat denk ik wel maar tot nu toe heb ik die behoefte niet gehad of gevoeld.

505. Wat moet je hoognodig weggooien?

Volgens Isabel kan minstens de helft van mijn kleren weggegooid worden. Of weggeven natuurlijk. Ik ben een bewaarder en wat geeft het dat een nog steeds passend poloshirt al vijftig keer is gewassen? In mijn werkkamer zou ik heel wat mappen met minder belangrijke papieren kunnen weggooien. Dat ik dat nog niet heb gedaan komt door mijn uitstel-gedrag. Hoelang bewaar je bijvoorbeeld een dikke ordner met alle offertes, bonnetjes en rekeningen van de verbouwing van ons huis? Iemand een advies?

506. Welke buitenlandse stad zou je graag eens bezoeken?

Boedapest, Buenos Aires en Sint Petersburg.

507. Draag je vaak lippenstift?

Twee keer per jaar. Als ik door de tax-free-shop in Schiphol of Zaventem loop en één of twee lippenstiften koop voor Isabel. Dan draag ik ze na aankoop meestal in mijn laptop-tas.

508. Wat is je favoriete taartje?

Ik hou van taart. Cheese-cake met passievrucht – mmm. Rijstevlaai – mmm. Kersenvlaai – mmm.

509. Bezoek je wel eens een kerkhof?

Te vaak – is het eerlijke antwoord.

Joodse begraafplaats – Krakau (Polen) 5 juli 2006

Maar waarschijnlijk wordt er bedoeld ‘een (onbekend) kerkhof bezoeken als toerist’. Dat doe ik wel eens maar dat staat niet standaard op het programma. Zo heel af en toe wel. Ik herinner me bijvoorbeeld de Joodse begraafplaatsen in Krakau en Praag heel goed. En een kerkhof in Salvador de Bahia (Brazilië).

510. Hoeveel wil je maximaal uitgeven voor een goede fles wijn?

Voor hele speciale etentjes durf ik wel eens een fles Pouilly-Fumé kopen van dertig euro of een hele goede Bordeau. Maar gewoonlijk kost een fles wijn die ik koop iets minder dan tien euro.

511. Hoe zou je je kledingstijl omschrijven?

Vrije tijds tot nonchalant. Ik geloof niet dat mijn kledingkeuze het woord ‘stijl’ eer aandoet.

512. Wat is er terechtgekomen van je tienerdromen?

Best veel vind ik, behalve dat ik nooit met een blonde – liefst rondborstige – dame ben getrouwd.

513. In welke zee heb je voor het laatst gezwommen?

Door mijn geregelde bezoeken aan Mozambique is dat natuurlijk de Indische Oceaan.

514. Kook je vaak uit pakjes en zakjes?

Uiterst zelden. De enige uitzondering zijn pakjes of zakjes met Indische / Indonesische kruiden.

515. Waar voel je je geborgen?

Thuis. En dat is zowel in Nederland als in Mozambique. De afgelopen jaren heb ik ook wat vaker bij mijn zus gelogeerd (in België) en ook daar voel ik me geborgen. Uiteraard heeft dat veel meer met mensen te maken dan met bakstenen.

516. Wat is je beautygeheim?

Heb ik dat? Hahaha. Jong van geest blijven – althans dat proberen …

517. Ben je soms streng voor jezelf?

Wel als het over mijn werk gaat. Niet als het over iets anders gaat. Goede voornemens en er dan vervolgens niets voor doen … dan zou ik natuurlijk streng voor mezelf kunnen zijn maar dat doe ik dan uiterst zelden. Ik ben meer van ‘Carpe Diem’ …

518. Welk verhaal over jou gaat al jaren rond in de familie?

Welke familie zou de vraagsteller bedoelen? Als ik mijn Vlaamse neven en nichten  definieer als ‘familie’ (allemaal ruim 50+) dan zeggen ze vast zoiets als: “De Koen heeft het goed voor mekaar met zijn schoon, jong en exotisch poppemieke. De gelukzak. Wel goed van de Koen dat hij niet is blijven treuren na het verlies van zijn Hollandse madam.”

519. Wanneer ben je voor het laatst een hele dag in de buitenlucht geweest?

Uiteraard gebeurt dat heel vaak als ik in Mozambique ben. Ons leven in de vrije tijd speelt zich dan hoofdzakelijk af in de buitenlucht. Op de veranda, bij het zwembad, in de schaduw onder de grote bomen in de tuin.

520. Hoe vaak schrijf je met de hand?

Krabbels. Lijstjes. Ideetjes. Lesvoorbereidingen. Repetitie-voorbereidingen. Aantekeningen tijdens een repetitie of tijdens de Nederlandse (of Portugese) les. Dat gebeurt allemaal met de hand.

521. Van welke documentaire was je onder de indruk?

Voor de Michael Moore documentaires ging ik zelfs naar de bioscoop. Bowling for Columbine enzovoort.

522. Ga je altijd je eigen gang?

Nee. Ik heb wel een belangrijk aandeel in wat we doen of gaan doen. Ik doe dat in overleg en dat gaat meestal heel goed. Als ik in mijn eentje in Leeuwarden of elders in Nederland ben, ga ik natuurlijk wel mijn eigen gang maar ook dat zal ik afstemmen met anderen waar ik op dat moment logeer of op bezoek ben.

523. Hoe ver heb jij je verleden achter je gelaten?

Niet. Of juist helemaal. Ik weet niet zo goed wat ik moet antwoorden. Ik leef vandaag – geen twijfel over mogelijk. Ik denk aan morgen (en overmorgen) maar ik kijk ook met veel plezier (en soms enige nostalgie) terug naar mijn verleden.

524. Wat zou je eigenlijk niet meer moeten doen?

‘Vlees eten’ – minderen lukt wel, stoppen nog niet. Ik schreef er al eens eerder over. ‘Geen vliegreisjes meer boeken in Europa’. Dat gaat al wel iets beter omdat ik de centjes bewaar voor de grote vlieg-verplaatsingen BEL/NL naar MOZ en weer terug. Wat ik ook niet meer moet doen dat is ‘nacht-eten’. Dat doe ik nooit in Mozambique maar in mijn eentje in Nederland doe ik dat wel – te vaak zelfs – na een avondrepetitie of na een theater-bezoek.

525. Houd je van klassieke muziek?

Ja. Classic-Fm staat bijna dagelijks op. Als ik zit te werken staat dikwijls mijn iTunes op een shuffle-programma met klassieke muziek. Ik hou van opera. Niet om thuis of in de auto naar te luisteren maar wel in het theater. Jammer dat ik dat veel minder doe dan vroeger. Ook dat heeft te maken met ‘budget’ en ‘keuzes maken’.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Oudejaarsavond

Tags

Borstkanker, Conference, Familie, Friesland, Ine, Lanzarote, Oud en Nieuw, Oudejaarsavond, Rome, Tiny Blogt, Torquay, Vrienden

Met dank aan Tiny. Het is nog vroeg op deze laatste dag van het jaar. Zoals heel veel dagen begin ik de dag met een kop thee en een sapje. Ik start de computer of de laptop. Lees de hoofdpunten van het nieuws en kijk wat collega-bloggers hebben gepubliceerd. Ik lees best veel stukjes maar niet alles. Ik kijk snel naar de titel en de eerste regels. Tiny op oudejaarsavond. Ik begin te lezen en tegelijkertijd draaien een aantal radertjes – ergens in dat rare geheugen – op topsnelheid. Wat deed ik tig jaar geleden met Oud en Nieuw.? Ik heb geen dagboekjes op zolder om herinneringen te koppelen aan jaartallen. Dus uit de losse pols wat herinneringen.

Ik heb nauwelijks herinneringen aan de 31ste december tijdens mijn kinderjaren. Ik denk dat wij gewoon tussen zeven en acht gingen slapen. Niks aftellen om middernacht. Middernacht blijft voor mij verbonden met de nachtmis op 24 / 25 december. En we moesten in topvorm zijn op 1 januari. Dat was het grote Schyvens-feest bij Nonkel Gust en Tante Maria. Nieuwjaarsbrieven voorlezen. De traditionele familie-kwis spelen die mijn ouders hadden voorbereid. De avond ervoor was dus onbelangrijk.

Ik heb een herinnering aan Oud en Nieuw 1975-1976. Ik had een ‘geit’ (lelijke eend – Citroën 2pk). Samen met mijn broer gingen we naar ‘Papillon’ kijken in de Cartoons in Antwerpen. Een lange gevangenis-film met oa Dustin Hofman en Steve McQueen. Proberen te ontsnappen van Duivelseiland. Enfin … iets voor middernacht is de film afgelopen, we lopen naar buiten en … de wereld is wit geworden. Een flinke laag verse sneeuw. Totaal onverwacht. We rijden stapvoets naar Boechout en slip verschillende keren. Gelukkig zonder ongelukken. Ik denk dat we nog even naar Sjaloom (jeugdclub in Hove) zijn gegaan.

Vanaf 1979 zijn het avonden met Ine. Vaak met huisgenoten en vrienden. Bij ons thuis in Boelenslaan (Friesland) en later in Wyns (Friesland). In Hogebeintum, Den Bosch of in Leeuwarden. Mahjongen met Godert en Angelique, lekker eten, de oudejaarsconference kijken en becommentariëren. In 1981-1982 vieren we Oud en Nieuw in Rome met Salvatore en Rene. Weinig vuurwerk maar wel duizenden lege flessen wijn die naar buiten werden gegooid. Zo kapot mogelijk. Rare jongens die Romeinen.

Dan volgen er reünie-achtige oudejaarsavonden met Derk en Trienette, Rob en Rita, Eric en Nienke / Wendy, Gea en plus en wij. Plus natuurlijk onze kinderen. Op Texel, ergens in Limburg, in Blankenberge, in Harlingen, op de Zwarte Haan op Terschelling. 1999 – 2000 … met Rob en Rita op Lanzarote. Vaste prik waren de door Ine gebakken oliebollen. En eindeloos verhalen ophalen over onze Avek-tijd. Ik herinner me de vraag aan de kinderen hoe ze het vonden om met z’n allen een paar dagen weg te zijn. “Saai – jullie lullen alleen maar over vroeger”. RAAK. Ze hadden gelijk. Aandachtspuntje voor volgend jaar. Maar nee hoor, weer hetzelfde liedje. Een keertje met z’n tweeën in Le Touquet – Paris Plage. Ik zou in fotoboeken moeten gaan kijken om het jaartal te weten.

2001 – 2002 Oud en Nieuw in Torquay (Zuid Engeland). Daar loopt iedereen verkleed over straat alsof het carnaval is. We zaten in een ‘Fawlty Towers’ hotelletje. Heel Brits, uitermate saai. Ine zat middenin de borstkanker-behandeling. De chemo’s waren voorbij. Twee weken rust. Daarna begonnen de bestralingen. We gingen een dag of vijf weg. Er even tussenuit. Catelijne woonde al in Amsterdam en Jules had net een nieuwe vriendin en bleef thuis. We kwamen terug in het hotel na een gruwelijk slecht etentje. Het was nauwelijks half negen. We besloten dat wij om 21u gingen doen alsof het middernacht was. Dat is natuurlijk ook zo ergens op aarde. Dus champagne. Glaasje. Proosten. Kussen en hopen op volledig herstel. We werden wakker gebeld door de kinderen toen in Nederland het vuurwerk losbarstte. Drie jaar later waren we in de Ardennen met Eric en Wendy. 2004 – 2005. De avond tevoren spraken we de vrees uit dat de kanker mogelijk opnieuw de kop opstak. Het werd onze laatste Oud en Nieuw samen.

Sterretjes (voor je weet wel wie)

Ik werd elk jaar door de buren in Bergen op Zoom uitgenodigd om samen met hen te dineren en te feesten. Ik heb dat nooit aangenomen. Ik was liever in mijn eentje. Beetje aanrommelen, Freek of Youp kijken en om 12 uur wel naar buiten. Vuurwerk kijken en dan schoof ik wel graag aan bij de buren voor een glas (en meer).

Over de jaarwisselingen in Mozambique vertel ik misschien een andere keer. Daar is trouwens veel van terug te vinden op dit weblog. Morgen begin ik aan mijn tiende blog-jaar. Tot dan. Veel plezier en wees voorzichtig met vuurwerk en auto-rijden met een glaasje teveel op.

Maar één keer

Tags

één keer, Familie, Jagen, Katholiek, KNS, Lillehammer, Misbruik, Namibië, Parachute, Pijp, Roken, Skiën, Zwitserland

Ik probeer me te herinneren hoe ik op het idee kwam om dit logje te schrijven. Ik weet het niet meer. Natuurlijk door een associatie, maar welke? Waarschijnlijk door iets dat ik net heb gelezen of heb gezien. Ik maak een kort lijstje met een verhaaltje van zaken die ik maar één keer in mijn leven heb gedaan of heb meegemaakt.

Alpine-Skiën

Mijn ouders waren lid van de Christelijke Mutualiteiten (Vlaams Ziekenfonds). Kinderen van leden van de CM mochten drie keer mee op preventieve luchtkuren. Zo heetten de tiendaagse vakantiekampen. Met de elf-jarigen naar Middelkerke (Belgische kust). Met de veertien-jarigen naar Melchtall (Zwitserland) en als zeventien-jarige naar Glüringen (ook in Zwitserland). De twee eerste kampen waren zomerkampen, het kamp in Glüringen was een ski-vakantie – uiteraard in de winter. Met Walter Capiau als animator. Ik had nog nooit geskied en omdat ik dit hier ter sprake breng mag het duidelijk zijn dat het bij die ene keer is gebleven. Ik bakte er niets van. Een groepje jongens – ik denk een stuk of tien – en een jonge, blonde Heidi als ski-instructeur. Een voorzichtig begin waarin we bochtjes moesten oefenen. Niet overspringen maar de latten zo plaatsen dat je vanzelf een bocht maakt. Ik lag meer in de sneeuw dan me lief was. Het gevolg … ik had geen succes bij de blozende Heidi – anderen wel. Ik rookte in die tijd pijp. Niet echt, meer een soort bedacht imago. Ik liep ook rond met een bolhoed. Ik maakte een deal met mezelf: “Als ik na drie dagen nog niet fatsoenlijk bochtjes kan skiën dan breek ik – in het openbaar – mijn pijp in twee stukken en stop met roken!” Aldus geschiedde. Ik liet me de derde dag – deels met opzet – boven op wulpse Heidi vallen. Sneeuwhappen. Een afgang. Ik heb nooit (meer) gerookt. Met dank aan Jodel-Heidi. Wat alpine-skiën betreft is het dus bij die ene keer gebleven.

In Lillehammer Noorwegen (2004)

Ook langlaufen – de Noorse ski-variant – heb ik één keertje beoefend. In Lillehammer (Noorwegen). Het was een team-building activiteit van het Cirque Nouveau Ithaka-project. Veel gelachen. Ik vond dat het best wel goed ging tot een Noorse instructeur – alweer een jongedame – me wat technische tips gaf en ik plots alleen nog maar nadacht over wat ik deed. Het gevolg: weg lol en balen dat ik het niet kon. Hahaha. Sneeuwhappen 2.0

Ijshockey kijken

Ik blijf nog even in winterse sferen. Ik ben één keer naar een officiële ijshockey-interland gaan kijken. Ik was net verhuisd vanuit Vlaanderen naar Friesland. Ijshockey in Thialf – Heerenveen. De wedstrijd NEDERLAND – (ik denk) DDR. 40 jaar geleden. Een vriendschappelijke interland in voorbereiding van de Olympische Winterspelen in Lake Placid. Ik herinner me legendarische namen als Larrie van Wieren en Jack de Heer. Ik vond het spectaculair maar ben daarna nooit meer naar ijshockey gaan kijken. Wel op televisie.

Jagen

Ik was veertien denk ik. Ik bracht de paasvakantie door bij een nicht van mijn vader in Nimes (Wallonië). Om mijn Frans bij te spijkeren. Pierre, mijn gastheer – de man van die nicht – was houtvester en hij nam me geregeld mee met zijn jeep op zijn werk-uitstappen. De bossen in. Prachtig en avontuurlijk. We gingen ook een weekend kamperen in een blokhut. Alweer koud – hahaha en de volgende dag ging ik mee op kwarteljacht. Ik herinner me drie of vier mannen met jachtgeweren in bruine of groene, ribfluwelen broeken en jasjes. En hoedjes met een kleine veer. Mijn taak was de kwartels lokken met een plastic badeend. Drie keer knijpen en dan afwachten. Op een teken van Pierre weer drie keer knijpen. Iets tussen “Piep en kwaak” in. De vogels fladderden op. “Pang Pang”. De hond kwam de (aan)geschoten kwartels keurig brengen naar zijn baasje. Nu ik dit typ vraag ik me af: “Waren het wel kwartels?”  Ze zeggen toch “Zo doof als een kwartel”. Heb ik daar voor Jan-Joker staan piepen en kwaken?

Parachute-springen

Ja, je leest het goed. Ook één keer – als cadeautje voor mijn vijftigste verjaardag. Dankjewel Catelijne. In Namibië. Ik heb er al een keer eerder over geschreven. Klik HIER.

#MeToo

Ik zoek eigenlijk een beter titeltje. ‘Seksueel misbruikt’ klinkt veel te zwaar aangezet. Grens-overschrijdend gedrag van een man. Dat was het zeker. Een katholieke priester. Ik wil al meteen duidelijk stellen wat er gebeurd is nauwelijks iets voorstelt in vergelijking met hemeltergend veel gruwelijk misbruik van jongens en van meisjes door katholieke schurken. Frappant dat ik het woord ‘misbruik’ plots anders lees in de context van ‘katholiek’, maar dat terzijde.

Goed, ik vertel. We waren op terugweg van Menen naar Boechout. Wij waren het weekend op bezoek geweest bij mijn Oma en Nonkel Gustaaf. Wij zijn: mijn vader, mijn moeder, mijn broer en ik. Ik was twaalf of dertien denk ik. Uiteraard zaten mijn ouders voorin de auto en wij achterin. Bij de oprit van de snelweg staat een priester te liften. Mijn vader stopt en de man stapt aan mijn zijde achterin de auto. Ik zit vervolgens in het midden. Mijn ouders praten met de man en hij legt plots zijn hand op mijn linker knie en bovenbeen. Ik draag een korte broek. Ik verstijf maar laat niets blijken. Ik kijk strak voor me uit. Langzaamaan kruipt zijn hand naar boven en wriemelt hij zijn hand in mijn linkerbroekspijp en kriebelt hij met zijn vingers voorbij het elastiek van mijn onderbroek. Op zoek naar mijn piemeltje en kleine balletjes – denk ik. Ik verroer me niet. De volwassenen praten met elkaar. Ik voel onbekende kriebels in mijn onderbuik. Een beetje als de sensatie als je heel hoog zwiert in een schommel in de speeltuin. Even later zegt hij dat hij moet uitstappen bij de volgende afrit. Hij verdwijnt. Mijn vader rijdt de autostrade weer op en ik vertel – enigszins beschaamd – wat die man deed. Mijn vader ontploft en wilt terugdraaien maar dat gaat niet onmiddellijk op de snelweg. Mijn moeder kalmeert hem. We rijden niet terug – ik denk dat ik dat prima vond. Daar is het bij gebleven. Verder is er nooit iets vergelijkbaars gebeurd. Eén keer dus maar wel zodanig schokkend dat ik het nog steeds weet en kan navoelen.

Tenslotte

Natuurlijk zijn er nog heel veel andere zaken die ik maar één keer heb gedaan. Zoals boven op de Eiffeltoren of de Twin Towers staan. Ik ben maar één keer in het Vrijheidsbeeld (NY) geweest. Ik ben maar één keer in een hammam (Turks badhuis) geweest. Ik heb maar één keer aan een officiële zwemwedstrijd meegedaan. Ik ben één keer in Rusland geweest en het aantal landen en steden dat ik maar één keer bezocht, is best wel veel. Ik heb één keer meegespeeld in een voorstelling van de KNS (Koninklijk Nederlandse Schouwburg in Antwerpen). Ik was één keer het onderwerp van ‘Het Klokhuis’ (NPO). Enzovoort. Wie weet schrijf ik volgend jaar nog een keertje over ‘Maar één keer’. Hebben jullie mooie voorbeelden of verhalen?

Zomaar wat neerpennen

Tags

Actualiteit, Alfabet, Bloggen, Familie, Herfst, Ine, Isabel, Slap ouwehoeren, Somber

Niet echt een onderwerp vandaag. De laptop aanzetten, gaan zitten en beginnen typen. Het begin van een logje. Ik zie wel waar ik uitkom. Als hulpmiddeltje gebruik ik het alfabet. Van A tot Z.

Als je me vraagt waar ik het meest aan denk dan antwoord ik: Afrika.

Bedoel ik te zeggen: Isabel? Ja, misschien wel.

Carmen en Olivia hebben vandaag een vrije woensdagnamiddag. De meisjes zijn moe. Fijn dat het volgende week herfstvakantie is.

Dinsdag aanstaande wordt een Bompa-dagje met de meisjes.

Even wat surfen om een ideetje te krijgen wat ik met ze ga doen. Suggesties zijn uiteraard welkom.

François heeft me heel positief verrast bij het de Sunshine Boys van Het Middelburgs Theater. Petje af.

Ga ik vandaag of morgen mijn boodschappenlijstje afwerken? Kruidnoten voor de Sinterklaasviering in Maputo later dit jaar. Anijshagel, sesamolie, geleisuiker, nieuwe schoenen – type outdoor, kaas …

Hans en Henny. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden maar nu zal Hans een nieuwe invulling moeten vinden. Rust zacht lieve Henny.

Ine was door het overlijden van Henny weer heel erg ‘aanwezig’. In verhalen, in herinneringen, in mijn dromen.

Ja, de eerste tien gedachte-zinnetjes staan erop. Nog zestien te gaan.

K is een van mijn geliefde collega-bloggers. Meestal recht voor z’n raap. Weinig zelfcensuur. Ik lees en volg haar graag.

Lief (mijn zus) en Bart (haar partner) hebben hun eerste seizoen als camping-uitbaters  in het zuiden van Catalonië er bijna opzitten. Ik ben benieuwd naar hun verhalen en hun toekomstplannen.

Meestal kopieer ik maandelijks de foto’s van mijn telefoontje naar een externe schijf of naar mijn computer. Bang om ze anders te verliezen. Doen jullie dat ook?

Nog even en dan moet ik besluiten of ik een kaartje koop voor ‘The Book of Mormon’ in Carré. Het schijnt een vrolijke, satirische musical te zijn van de makers van South Park.

Ook gewone huis-tuin-en-keuken-zaken vragen om aandacht. Afwassen, de banden van mijn fiets oppompen, boodschappen doen, koken, vuile kleren in de wasmachine stoppen. Het lijstje is uiteraard langer.

Pak ‘m beet … de kwartaalboekhouding afwerken en opsturen naar de boekhouder. Een afspraak maken bij de bank en de Kamer van Koophandel.

Qua onzinnige zinnetjes scoort dit logje hoog. Zometeen moet ik dus ook nog iets verzinnen bij de x.

Radio 1 staat bij mij altijd aan in de (huur)auto. Ik bedoel zowel de Nederlandse NPO 1 als de Vlaamse variant. Luisteren naar de actualiteit , soms een interview en af en toe een muziekje.

Soms zit ik te piekeren en ik moet oppassen dat het niet doorslaat naar somberen. Ook met een S. Als ik er later de juiste woorden voor vind dan zal ik er vast wel eens over bloggen.

Tot nu toe ben ik gematigd tevreden over dit stukje. Geen hoogvlieger maar wat geeft het?

Uiteraard hoop ik dat mijn lezers na vandaag niet afhaken.

Voorlopig ga ik dit concept niet herhalen. Er zijn nog genoeg andere series die ik nog niet heb voltooid. Denk maar aan de 1000 vragen aan mezelf en Mijn Jeugd ABC Tag.

Waarom treedt de politie (en het OM) zo verschillend op tegen betogers? Klimaat-demonstranten en boze boeren. Een kruispunt vreedzaam blokkeren is toch heel iets anders dan het omver rijden van hekken en deuren forceren. Of ben ik bevooroordeeld? Vast wel.

Xenofobie – haat en angst voor vreemdelingen. Jammer genoeg heel erg actueel. Niet alleen in Europa maar ook in Zuid Afrika. Ik word daar zo verdrietig van. Laat ik wel vermelden dat ik de x heel veel gebruik in mijn berichtjes naar Isabel. Meestal drie x’jes. Xxx

Yoghurt met anijshagel en vers fruit is op dit moment mijn favoriete toetje.

Zal ik dan maar eindigen met een foto? Ja dus.

Ja, ik weet het … meligheid troef.

Even bijpraten (2)

Tags

Bank, Beira, Bruiloft, BTM, Familie, IDAI, Internet, Isabel, Moza-bank, Mozambique, Paus, Peaky Blinders, Uitnodiging, Weblog

Alweer een week niets toegevoegd op mijn eigenste stukje www. Hoe dat komt? Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. Ik ben niet drukker dan normaal. Ik lees wel maar niet opvallend veel vaker dan gebruikelijk. Ik reageerde de afgelopen dagen wel op stukjes van collega-bloggers maar ik vergat mijn eigen weblog. Vandaar dus een korte update (in slecht Nederlands). Even bijpraten …

Mijn bank-perikelen zijn nog steeds niet opgelost. Ik kan mijn ‘oude’ btm-bankpas wel gebruiken maar ik heb nog steeds geen toegang tot internet-banking. Dat betekent dat ik niets kan beginnen met mijn eurootjes op mijn Mozambikaanse bankrekening. Ook bij mijn derde bezoek verontschuldigden de dames van MOZA-bank zich. De twee systemen (BTM en MOZA) zijn nog niet volledig aan elkaar gekoppeld. Nog even geduld. Ik heb ondertussen wel mijn nieuwe rekening-nummers en bijbehorende NIB en IBAN-nummers gekregen. Mijn persoonlijke ‘economie’ draait weer uitsluitend op cash-geld. Wordt vervolgd …

De ene bruiloft is nauwelijks achter de rug of er liggen alweer drie uitnodigingen klaar. Omdat Isabels ouders tot eind oktober in Portugal verblijven worden wij geacht acte de présence te geven. Een oud-collega. Een neef. Een vage kennis van vroeger. Ik heb tweemaal ja gezegd en eenmaal nee. Mensen die ik nog nooit gezien heb en Isabel waarschijnlijk ook niet … nee … dank u. “Proficiat, eet smakelijk, proost en nog veel geluk samen”.

De paus is weer veilig terug in Vaticaan. Zijn rondreis in zuid-oost Afrika zit erop. Driemaal M. Mozambique, Madagascar en Mauritius. Veel media-aandacht. Ook wij keken een paar dagen naar het achtuurjournaal. ‘Vrede en verzoening’ waren de sleutel-woorden tijdens alle interviews en toespraken. Heel veel speeches met voortdurend de Mozambikaanse president in beeld. Het is tenslotte verkiezingstijd. Waar nauwelijks aandacht voor is (was) … na IDAI, de storm die Beira (tweede grootste stad van Mozambique) trof, zou de paus zeker deze streek bezoeken en in gesprek gaan met overlevenden. Dat is dus niet gebeurd. Waarom niet? De burgemeester van Beira is van de oppositiepartij MDM (en ook presidentskandidaat) en zou anders teveel aandacht krijgen. Let op … dit zijn mijn woorden. Verder hoor ik daar niemand over. Klik HIER voor een kort verslag en enkele foto’s.

We kijken af en toe een aflevering van ‘Peaky Blinders’ maar vaak is Isabel te moe en gaat haar figuurlijke kaarsje al rond negen uur uit.

Bron: Pixabay

Zeker na een dag als gisteren wanneer de ‘baas’ haar tot half acht bezighoudt. Deels voor prive-zaken maar ja … dat zijn verworven rechten van het hoger management. Einde werktijd is officieel 17u. Compensatie? Vergeet het maar. Vanochtend liep de wekker gewoon om 5.10 af en vertrok mijn lief om 6.15 naar kantoor in de stad.

Ik ga zo mijn lessen voor morgen voorbereiden want dat gaat ook gewoon door. Daar ben ik blij mee. Daarna ga ik de maandelijkse waterrekening betalen en klagen dat die veel te hoog is. Belachelijk hoog. Dus weer een hoop … gedoe. Het houdt me wel actief zullen we maar zeggen. Ik wil uiteraard positief eindigen …

Mijn jeugd ABC Tag (3)

Tags

Arendsoog, Bart Peeters, Boechout, Boeken, Bompa, Familie, Hove, Hugo Matthysen, Indiaan, Italië, Karl May, Klukkluk, Ottorongo, Pius X, Televisie, Texel, Vakantie, Vlaanderen, Winnetou, Witloof

Opnieuw drie herinneringen aan mijn jeugd.

G. GROENTEN

Welk kind heeft niet – van tijd tot tijd – ruziegemaakt met z’n (haar) ouders over het eten van ‘groenten’. Eigenlijk herinner ik me enkel de strijd om ‘witloof’. Ik schrijf het opzettelijk met twee o’s. Witloof en niet ‘witlof’. Uiteraard is dit dezelfde groente. In Vlaanderen schrijven we dat met twee o’s. In Nederland werd het lang ‘Brussels lof’ genoemd en nu is witlof de algemeen aanvaarde naam. Mijn moeder maakte witloof op drie verschillende manieren klaar. Rauw – in kleine stukjes gesneden. Mijn vader was er verzot op. Met mayonaise (uiteraard) en soms met een koud hard gekookt eitje. Deze variant mochten wij overslaan. Dan aten wij veldsla. Ook met mayonaise en een eitje. Witloof gestoofd in boter. De meest bittere variant. Grrrr. Met lange tanden … en ruzie … enzovoort. Witloof met hesp en kaassaus (uit de oven) was eetbaar. Zeker met veel extra kaassaus. En mijn moeder was zo aardig om een paar rolletjes witloof te vervangen door prei. De schat.

Verse groenten (foto: Pixabay)

Verder was ik een goede groente-eter met rode kool als favoriet. Gevolgd door pekes en erwtjes – gestoofd met een ajuintje. Opnieuw kies ik voor de Vlaamse schrijfwijze. Omdat we in die tijd veel meer seizoensgebonden groenten aten, kwamen de snijbonen na een tijdje mijn neus uit. Teveel dagen hetzelfde. En er werd wat afgeweckt in die tijd – dat is een understatement. Schorsenelen (schorseneren) en asperges hoorden (toen) ook niet tot mijn favoriete groeten.

En hoe anders is dat nu. Ik ben dol op witlof en asperges. Zou het kunnen dat de telers een minder bittere variant hebben ontwikkeld? Van broccoli, aubergine, courgette, kousenband of Chinese kool hadden we nog nooit gehoord.

H. HUGO MATTHYSEN

Middelbare school in Antwerpen. Afdeling ‘Mens Wetenschappen’. In mijn jeugd waren er bijna geen gemengde scholen in het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Jongens en meisjes gingen naar verschillende scholen. Een aantal staatsscholen waren wel gemengd. In het vijfde en zesde middelbaar zat ik in de klas met één van de laatst overgebleven ‘internen’ van PIUS X. Den Hugo. Hij was ‘intern’, dat betekent dat hij door de week op school bleef slapen en dus een kamer had op school. Heel wat vrije lesuren hingen we dan ook stiekem rond in zijn kamer. We werden goede vrienden. Hij speelde gitaar en schreef grappige liedjes en toneelstukjes (Johny Wol). Snel na mijn achttiende verjaardag had ik een auto en begonnen we in het weekend uit te gaan. Hugo woonde destijds in Ekeren Kappelen maar trok meestal met ons op. Met ons bedoel ik: Peter (uit Hove) en ik (uit Boechout). Ik was vaak de chauffeur van dienst. Met plezier overigens. De meeste Vlaamse lezers weten vast wie ‘Hugo Matthysen’ is. Compagnon van Bart Peeters of ze kennen hem van zijn stukjes in Humo of als scenarioschrijver van Dag Sinterklaas, Kulderzipken, Het Leugenpaleis, enzovoort. Moet ik ook nog ‘Clement Peerens’ vermelden? De link met Bart Peeters is nu gauw gelegd want den Bart zat ook op onze middelbare school en woonde ook in Boechout. Kun je nog volgen? Een kleine wereld … De vriendschap met Hugo (en Bart) is verwaterd door de grote afstand. Ik verhuisde algauw naar Friesland, hij studeerde in Leuven en verhuisde later naar Hove. Ik kwam maar een keer of drie vier per jaar naar Vlaanderen en hij was druk met z’n carrière. Soms horen we iets van elkaar via anderen. En mocht den Hugo dit lezen. “Groetjes en laten we weer eens iets afspreken … en altijd welkom in Ossendrecht of in Mozambique.”

I. Indianen

Mijn moeder was een grote lezer. Mijn vader moedigde ook ons aan om boeken te lezen. Strips werden oogluikend toegestaan maar als leraar Nederlands had hij zijn bedenkingen. Wij leerden de Indianen kennen via boeken en films. Ik las alle verhalen van Karl May. Ik hield veel meer van Winnetou – het opperhoofd van de Apachen – dan van Old Shatterhand. Ook de Arendsoog-boeken werden verslonden. Via de televisie leerden we Ottorongo (Johan en de Alverman) en Klukkluk (Pipo de Clown) kennen. We verkleedden ons vaak als indiaan – met oorlogsstrepen – en we waren uren bezig om goede bogen te maken. En heel veel pijlen en een zelfgemaakte pijlenkoker. We galoppeerden op denkbeeldige paarden die we vastbonden aan heel wat denkbeeldige bomen op Texel en Terschelling.

Indianen op Texel

Mijn grootvader – Bompa Schyvens – maakte één grote reis in zijn leven. Naar Italië – ik denk naar Venetië. Geen onverdeeld succes. Sinds die ene reis sprak hij het woord ‘Italianen’ nooit meer uit. Hij gebruikte daarvoor het woord ‘Indianen’.

In de serie: MIJN JEUGD ABC #TAG