Tags
Corona-crisis, Cultuursector, Demonstratie, Evenementenbranche, Formule 1, Mozambique, Nederland, Politiek, Solidariteit, Unmute us
Ik ben zaterdag niet in Nederland. Jammer anders was ik meer dan waarschijnlijk de straat op gegaan. Ouderwets demonstreren onder het motto UNMUTE US. Jammer dat het een Engelstalige kreet is maar verder ben ik 100 % solidair.
Ik citeer:
“We moeten opkomen voor de Nederlandse evenementenbranche die al ruim anderhalf jaar stil ligt. Voor alle 101.000 mensen die hierin werkzaam zijn én haar vele bezoekers. We moeten strijden voor alle jongvolwassenen die momenteel psychische problemen ervaren. Voor onze bezoekers die ons nodig hebben om te ontladen van de dagelijkse structuur, om zichzelf te kunnen zijn binnen de veilige omgeving die wij samen creëren, om de zorgen even te kunnen vergeten. We willen elkaar weer kunnen ontmoeten, weer kunnen lachen en dansen. Bovenal willen we weer vooruit kunnen kijken. Want perspectief hebben we nog steeds niet.
Vanaf het begin van de coronacrisis heeft de evenementenbranche geluisterd. We hebben aangehoord en ingestemd. Niet alleen jongeren maar iedereen. Met veel geduld hebben we gewacht, en gewacht en gewacht. Maar het kabinet hield ons op mute. Daarom zijn we op 21 augustus de straat op gegaan tegen het willekeurige beleid en om te vechten voor heropening van de evenementensector op volledige capaciteit. Ondanks het gigantische succes met ruim 70.000 demonstranten bleef het oorverdovend stil in Den Haag.
Daarom organiseren we op zaterdag 11 september een nieuwe protestmars in 11 steden: Amsterdam, Den Haag, Eindhoven, Enschede, Groningen, Leiden, Maastricht, Nijmegen, Rotterdam, Tilburg en Utrecht.
We stoppen niet voordat we gehoord worden. De boodschap: Stop de willekeur en laat ons open gaan!”
Er wordt al vele duizenden keren boos en verongelijkt gekeken (vergeleken) naar flink gevulde voetbalstadions en vorige week naar de formule 1-race in Zandvoort. Tenenkrommend ergerlijk. Ook in Mozambique is het al sinds april 2020 oorverdovend stil. Geen theater, nauwelijks concerten – af en toe iets illegaals, geen festivals, geen bioscopen, geen clubs. Hier is er 0% compensatie van de overheid. Artiesten, muzikanten, dansers (m/v) … ze zoeken – soms tevergeefs – andere jobs want er moet toch brood op de plank komen.
Vanochtend zag ik een heel ander – maar symbolisch vergelijkbaar – bericht.
