Zestien

Tags

29 juni, Droom, Gedicht, Hilde, Icarus, Ine

Mocht je niet meteen begrijpen wat ik bedoel met zestien dan klik je misschien door naar ‘Een kaarsje’ of andere logjes op 29 juni.

Advertentie

Amanda Gorman

Tags

Amanda Gorman, Amerika, Gedicht, Inauguratie, Joe Biden, Kamala Harris, Knack, Politiek, The Guardian, The Hill We Climb, Verenigde Staten

Deze titel had ik 24u geleden nooit kunnen bedenken. Amanda wie?

Met open mond heb ik naar haar geluisterd en gekeken. Tweeëntwintig jaar en je dan zo aan de wereld presenteren. Ik ben ontroerd en zwaar onder de indruk. Ik ben blij, ik ben trots, ik krijg het warm en ik denk weer voor het eerst in jaren positief over Amerika. Er is weer hoop voor een mooiere, liefdevolle samenleving. Amanda Gorman, een naam om te onthouden.

Weet je nog niet over wie ik hier schrijf dan heb je waarschijnlijk niets meegekregen of gezien van de inauguratie van Joe Biden als de nieuwe president van de Verenigde Staten.

Amanda Gorman – The Hill We Climb

“We waren niet voorbereid om de erfgenamen te worden van deze verschrikkelijke tijd, maar in onszelf hebben we de kracht gevonden om een nieuw hoofdstuk van hoop en vreugde te schrijven. Wij zijn de erfgenamen van een land en een tijd, waarin een mager zwart meisje, dat afstamt van slaven en opgevoed werd door een alleenstaande moeder, kan dromen om president te worden en voor een president een voordracht kan houden.”

“We hebben krachten aan het werk gezien die ons land willen vernietigen in plaats van te delen die ons land liever vernietigen dan dat ze de democratie vertragen. En het is hen bijna gelukt. Maar de democratie laat zich soms misschien uitstellen. Ze kan nooit worden verslagen. In deze waarheid, in dit geloof, hebben wij vertrouwen. Want zolang we onze ogen op de toekomst richten, richt de geschiedenis haar ogen op ons.“

Het hele gedicht kun je HIER lezen (in het Engels). Hierboven heb ik enkele fragmenten min of meer geciteerd. Amanda Gorman is jeugd-dichter-des-vaderlands. Mevrouw (first lady) Biden had een tijdje geleden een voordracht van deze jonge vrouw gezien en heeft de organisatie van de inauguratie geadviseerd haar een gedicht te laten schrijven. Zij kreeg er de specifieke opdracht bij om iets te schrijven over nationale eenwording.

De kersverse vice-president Kamala Harris is voor haar een inspiratie. Ook Maya Angelou (zij sprak op de inauguratie van Bill Clinton in 1993) en songteksten uit de musical Hamiliton hebben haar geïnspireerd. Oprah Winfrey reageerde: “Nooit ben ik trotser geweest op een opgroeiende jonge vrouw.” Tegen Hillary Clinton fluisterde ze dat in 2036 – dan is ze volgens de grondwet oud genoeg – zal opkomen voor president.

Haar Twitter- en Instagram-accounts ontploffen. Haar twee dichtbundels staan onmiddellijk nummer 1 en 2 bij Amazon. De wereldpers spreekt van ‘een wonderkind met sterke politieke overtuigingen’.

Ik vond de hele plechtigheid mooi en indrukwekkend. De speech van president Biden, Lady Gaga, Jennifer Lopez, Garth Brooks en de symbolische kleur van de kleding van Kamala Harris. Paars – de verbinding van rood en blauw. De kleuren van respectievelijk de republikeinen en democraten. Het land zet een eerste stap op weg naar verzoening en samenwerking. Laten we het hopen. En wie weet zeggen we (zij) dan over een tijdje: “Thank you president Biden to make America Great again.”

Knack – Wie is Amanda Gorman, de dichter die Amerika opnieuw deed hopen?

The Guardian – Amanda Gorman will be youngest poet to recite at a presidential inauguration

Gelukkig heb ik de foto’s nog

Tags

Amerika, Gedicht, Georgia, GHIDFN, Ine, Magnolia, Poëzie, Remco Campert, Usa, Vakantie

Mijn Corona-fotoprojectje op Facebook – ’50 tinten Isabel’ – heb ik vorige week afgerond. Ik heb er ook hier tweemaal over geschreven. Ik mis het een beetje. Het zoeken naar een foto, het zoeken naar een gedicht. Het was een fijne activiteit. Dus wat let me om een nieuw project te starten, een beetje vergelijkbaar met het vorige.

Een (eigen) foto, een tekst – misschien wel weer met een gedicht of een gedachte. Of een zelf geschreven verhaaltje of herinnering. En de vermelding van plaats, maand en jaartal. Ik begin eerst met een keuze uit mijn digitale foto’s – vanaf zomer 2002 – en ik zie wel of ik later oudere foto’s scan of niet. Niet chronologisch. Ook nu zal ik Facebook gebruiken als medium, dat vind ik meer geschikt dat dit blog. Ik zal de foto’s waarschijnlijk afwisselen, af en toe een foto van een gebouw of landschap. Misschien een foto waar ikzelf opsta of Ine of Isabel. Ik zie wel. Ook nu is mijn streven om vijftig keer een foto met tekst te publiceren onder het kopje GHIDFN. Laat ik mijn eerste bijdrage ook hier publiceren.

Magnolia in Georgia (USA)

Een beetje natuur

Een beetje natuur
soms voel ik daar wel voor
en plukje gras tussen de stoepstenen
of een zwieperige vlier

Lieveheersbeestjes
klein gekriebel op je arm
strandenvol een keer
toen je me aardig vond

In de achtertuin
bloeit een magnolia
en voor de kamerplanten
zorg ik steeds beter

Maar door Tarzan verkracht
naakt in een oerwoud
daar nu uitgerekend
ga jij nu dromen

[Uit: Betere Tijden (1970) – Remco Campert]

Foto: Magnolia, op een voormalige plantage in Georgia (USA) – juli 2002

Nog een weetje: alle Amerikaanse staten hebben een bijnaam. Missisipi is de Magnolia State. Georgia is de Peach State. Wij (Ine en ik) bezochten beide staten tijdens onze zomervakantie in ‘Het Diepe Zuiden van de USA’ (2002).

30 dagen later

Tags

30 dagen, Facebook, Foto, Gedicht, Herinneringen, Isabel, Mozambique, Poëzie, Reizen, Twitter

30 dagen een foto

Eigenlijk moet de titel ‘drieëndertig dagen later’ zijn maar dan kan ik moeilijker verwijzen naar een stukje van vorige maand. Klik HIER. Ik zag ergens na twee weken lock down (op Twitter of Facebook) een oproep om dertig dagen een (eigen) foto te publiceren. De dertig onderwerpen stonden vermeld in het Engels. Onmiddellijk dacht ik dat me dat wel moest lukken met foto’s van mijn lief. Dus ik ging aan de slag en publiceerde de eerste foto op Facebook – een medium dat ik meer geschikt acht dan dit weblog. Voor die eerste keer leek het me wel een leuk idee om er ook een gedicht aan toe te voegen. En laat nu dat laatste me veel plezier geven.

Ik kies een thema uit het lijstje, zoek er de goede foto van Isabel bij en ga op zoek naar een bijpassend gedicht. En als ik dat niet één twee drie vind, schrijf ik zelf een gedicht(je). De meeste reacties (duimpjes, hartjes of geschreven reacties) kreeg ik – kregen wij – op de dag #4. Het thema was: ‘In het wit’. Honderdnegentien emotions. Ik plaatste een foto van mijn geliefde tijdens het etentje precies één jaar na onze bruiloft. De Mozambikaanse traditie schrijft voor dat het bruidspaar op die eerste verjaardag hetzelfde draagt als op die dag één jaar geleden. Dus Isabel in haar bruidsjurk en ik weer in pak. Er waren meerdere reacties – waarvoor dank – die ons feliciteerden met onze bruiloft. Waarschijnlijk enige Babelse spraakverwarring want de gedichtjes schrijf (citeer) ik in het Nederlands. Ik weet dat veel Facebookers een automatische vertaling hebben ingesteld. Maar toch …

Zondag was dus de dertigste dag. ‘Tsjallensh’ voltooid zou je zeggen. Ja, maar ik heb er zoveel lol in dat ik nog even doorga onder het nieuwe motto: ’50 tinten Isabel’. Dat geeft me ook de ruimte om zelf een thema te verzinnen. Mocht jij een thema bedenken dat niet in het lijstje hierboven staat en je kunt niet wachten om mijn vrouw … laat het me weten. Wie weet heb ik er wel een bijpassende foto en gedicht(je) voor. Laat ik voor deze keer dan ook maar een link naar mijn Facebook-pagina plaatsen. Klik HIER.

Nog een grappig verhaaltje. Een dag of tien geleden kwam een collega (een man) van Isabel naar haar toe met de boodschap: “Ik denk dat je een geheime minnaar hebt die elke dag een foto van jou publiceert. Weet je dat?” Isabel piste bijna in haar broek van het lachen vooral omdat de collega geen flauw idee had dat het haar echtgenoot is die achter dit foto-bombardement zit. Hij droop af met de staart tussen de benen.

O ja, Isabel heeft gevraagd of ik er een boek(je) wil van maken. Vijftig foto’s, vijftig gedichten. Dat ik daar zelf niet ben opgekomen … knipoog. Niet verder vertellen.

30 dagen

Tags

Challenge, Facebook, Foto, Gedicht, Herman de Coninck, Isabel, Reisfotochallenge, Slapen

Sociale media en in het bijzonder Facebook puilen uit van de ‘challenges’. De ene ‘uitdaging’ al wat interessanter dan de andere ‘tjellenche’. Foto’s van theatervoorstellingen krijgen mijn volle aandacht. Vaak omdat ik de voorstellingen herken of soms omdat ik er zelf heb aan meegewerkt. Ook de foto’s ‘uit de oude doos’ doen het goed op FB. Ik ben ook voor dezelfde categorie genomineerd – zoals dat heet. “Lief en dankjewel. Ik zou het graag overwegen om mee te doen maar al mijn toneelfoto’s zitten in kartonnen dozen op de zolder bij mijn dochter of in de kelder van mijn zoon.” Of een antwoord van gelijke strekking. De herinneringen zitten natuurlijk ook opgeslagen in één van mijn vele hersenkamertjes. De daadwerkelijke foto’s liggen te verstoffen op een ander continent.

Ik deed wel vaker mee aan zo’n tiendaagse op Facebook. Over films en vinylplaten die me zijn bijgebleven uit mijn jeugd. Of hier op mijn blog – veertig-dagen-bloggen. Of de ‘reisfotochallenge’ die ik op onregelmatige tijden weer wakker blog. De tienduizend stappen per dag is van een iets andere orde. Wat ik nooit doe is zelf iemand nomineren. Wie het leuk vindt, doet gerust mee. 

30 days …

Ik zag op Twitter een paar dagen geleden wel een leuk lijstje. Zie de foto hiernaast (of hierboven als je mijn blog op een slimme telefoon leest).

Onmiddellijk ging ik – in mijn gedachte – op zoek naar foto’s van mijn geliefde Isabel. Zou ik dertig foto’s van haar vinden die onder de genoemde categorieën vallen? Ik weet het niet maar ik denk wel dat ik ver zou komen. En die foto’s staan op verschillende harde schijven. Toevallig veel minder ver weg. Kwestie van de juiste schijf in te pluggen en op zoek te gaan naar de juiste (en de meest geschikte) foto van mijn lief.

Laat ik er dan maar een persoonlijke draai aan geven. Ik verzin zelf wel dertig onderwerpen – deels gebruikmakend van het bovenstaande lijstje. Facebook is een beter medium voor zo’n dertig-dagen-idee. Dus daar kun je kijken of ik het ook waarmaak. Ik begin vandaag met nummer 25. Slapend. Maar bij deze foto wil ik er graag een gedicht van Herman de Coninck aan toevoegen. (Dat had ik namelijk een paar weken geleden al beloofd !)

Slapend

RÊVERIE

Je slaapt

in de herinnering aan mijn strelen

die zo zacht is

als mijn strelen.

 

Je lichaam droomt je lichaam

en jij droomt dat het samen is

met mij.

 

En ik

droom dit alles.

 

uit: ‘Met de vedel’ – DE GEDICHTEN (pagina 48)

Mijn schrijfplek

Tags

Familie, Gedicht, Lutgart De Smedt, Schrijfplek, Schrijven

Bladen aan één zijde bedrukt,

gebundeld en samengelijmd.

Zilveren schrijfpen

gekregen van mijn zoon.

Blauwe stoel op wielen,

rugleuning verstelbaar.

Plaats gemaakt

op mijn schrijftafel.

Een brandende kaars

tussen foto’s en ‘niemendalletjes’.

Alles spreekt zijn eigen taal

en roept: kom, ga beginnen.

Schrijfplek in Huize Tijl

Door het raam zie ik de tuin.

De wiegende takken van de rode es,

het wolkenspel en vogelzang

lokken mij naar buiten. Niet ik,

maar wat in mijn hoofd zit moet eruit.

Gekreun, gezucht.

Maar eens begonnen

stop ik niet, tot het einde.

Ademloos – leeg – opgeborgen.

Alles laten rusten.

Herlezen, herwerken

dát is iets voor morgen.

[Lutgart De Smedt]

Bovenstand gedicht schreef mijn moeder in 1999 tijdens een schrijfcursus bij Cootje Houdijk. De opdracht: Schrijf een vrij vers met als titel ‘Mijn schrijfplek’ – twee coupletten met perspectiefwisseling.

Vandaag zou mijn moeder 85 jaar zijn geworden. Zij overleed op 26 juli 2015. Vanavond toasten we met de hele familie op het leven – l’chaim – en op de mooie herinneringen aan Lutgart De Smedt (1930 – 2015).

Mogelijk zal ik vaker iets van haar honderden teksten, verhalen, cursiefjes, gedichten en schrijfoefeningen publiceren op mijn blog.

Gevraagd: tekstbijdrage

Tags

Blogs, Foto, Gedicht, Onderschrift, Schrijven, Titel, Weblog

Naar analogie van ‘Verzinnebeeld’ en het masterproject van Fleur plaats ik vandaag een foto. En een oproep …

Gevraagd: tekstbijdrage (Foto: Vebjørg Hagene Thoe)

Er is geen studie aan verbonden. Geen wedstrijd. Eigenlijk helemaal niets. Toch ben ik benieuwd of er lezers/volgers zijn die de handschoen oppakken en deze foto van een tekst voorzien. Het kan een onderschrift zijn. Of een gedicht. Of een associatie. Mogelijk een beschrijving van wat je ziet – liefst met een bijzondere kijk erop. Laat ik een limiet stellen – minimaal 1 woord en maximaal 500 woorden.

Mail je inzendingen naar mijn email-adres koenschyvens ad gmail dot com (*) Dan beïnvloed je mogelijk andere mee-schrijvers niet. Gewoon reageren kan natuurlijk altijd maar je mogelijke tekstbijdrage zie ik dus graag in mijn mailbox. Volgende week donderdag 4 juni publiceer ik alle inzendingen. Inclusief titel, auteursnaam en mogelijke links naar jouw of andere blogs. En daarna … eeuwige roem …

Ik ben benieuwd. Alvast dank en succes. En je mag natuurlijk een link plaatsen op je eigen blog of Facebookpagina naar dit stukje.

(*) Ik ga ervan uit dat iedereen mijn email-adres begrijpt. Dit is een veilige(re) manier om een email-adres in de openbaarheid te brengen. Allerlei zoekmachines en algoritmes kunnen het dan niet als dusdanig herkennen.

Hanneke en Herman

Tags

Beeldende kunst, Gedicht, Hanneke Roelofsen, Herman de Coninck, Schilderij

De lenige liefde

Je truitjes en je witte en rode
sjaals en je kousen en je slipjes
(met liefde gemaakt, zei de reclame)
en je brassières (er steekt poëzie in
die dingen, vooral als jij ze draagt)-
ze slingeren rond in dit gedicht
als op je kamer.

Kom er maar in, lezer, maak het je
gemakkelijk, struikel niet over de
zinsbouw en over de uitgeschopte schoenen, gaat u zitten.

(Intussen zoenen wij even in deze
zin tussen haakjes, zo ziet de lezer
ons niet.) Hoe vindt u het,
dit is een raam om naar de werkelijkheid
te kijken, alles wat u daar ziet
bestaat. Is het niet allemaal
als in een gedicht?

[Gedicht van Herman de Coninck – schilderij van Hanneke Roelofsen]