De draad weer oppakken

Tags

Friesland, Geert Mak, Isabel, Jean Jacques, L'Chaim, Leeuwarden, Maandag, Netflix, Online, Overlijden, Rouw, Uitvaart, Vrienden

Iedereen kent deze uitdrukking wel die zoiets betekent als: verder gaan na een onderbreking. Dat is de realiteit op deze eerste maandag van het jaar. Een heel gewone dag – althans zo lijkt het. De kerstperiode zit erop. Morgen de kerstboom afbreken en de kerstspullen opruimen. Ik houd me meestal aan de traditionele data. Kerstboom optuigen NA Sinterklaas. Alles opruimen rond (voor of onmiddellijk na) Driekoningen (6 januari).

Maar het was geen normale decembermaand. Zoals bijna iedereen verplaats ik me op de vierkante centimeter met steeds dezelfde mensen. Onze vierkante centimeter valt gelukkig wel mee, we hebben een grote tuin. Hoeveel mensen heb ik gezien sinds 15 december? Acht. Ik tel het nog even na. Ja, acht. De paar mensen in de supermarkt en bij de benzinepomp tel ik niet mee. Acht. Isabel (uiteraard). De schoonmaakster, de tuinman, de ouders van Isabel, Techa, Per en Wilhelm (goede vrienden) die zaterdag samen met ons online naar de uitvaart van Jean Jacques keken.

Het was mooi (nou ja, een uitvaart is natuurlijk verschrikkelijk, vreselijk, afschuwelijk … niet mooi). maar toch zeg je dan: “Het was mooi.” Klein en ingetogen. In besloten kring door de corona-regels. Wij keken mee via het televisie-scherm. Het is emotioneel, zeer emotioneel. Ik hou de emoties onder controle want ik vertaal alles (veel) dat gezegd wordt want de andere toehoorders verstaan geen Nederlands. Ik schiet vol als Martine “Koen en Isabel” zegt, onmiddellijk gevolgd door “Koen en Ine” en nog wat later “Dominiek en Maartje. Rob en Rita”. En vele anderen. Het beeld dat Geert Mak schetst van Jean Jacques in het zonnetje voor hun huis in Jorwerd dat hij vergelijkt met zijn kleindochter die met suikerspin een ander meisje wilt zijn en hoe hij op dat moment Jean Jacques wilt zijn …. is zeer mooi getroffen. Het vertalen schiet er even bij in …

De kaarsen worden weggehaald. Nog even zien we de kist – door Hanneke geschilderd. In gedachten zie ik Hanneke, Joa en Daphne, Anneke en alle anderen de kist vergezellen en de Grote Kerstraat oplopen. Op tv zien we dat niet. Dat hoeft ook niet. Wij lopen naar de veranda. Stil. Flink slikken. Een sigaretje. Per dan toch, ik rook niet. Een zucht. Een traan. En dan heffen we het glas. L’Chaim. Op het leven. Op Jean Jacques. Bij gebrek aan een goede Port (sorry JJ) proosten we met witte wijn en 1920 (een brandy). Isabel steekt een sigaartje op (gekregen tijdens zijn laatste bezoek in maart). Het is gek … onmiddellijk is Jean Jacques aanwezig op onze veranda. Geuren zijn heel associatief. Dat er nog veel van dit soort momenten mogen volgen.

Na het overlijden van Ine (zomer 2005) bleef ik ook een paar weken in mijn eigen cocon. Eerst om van alles administratief te regelen. Zakelijk en persoonlijk. Ik ging in zee met een nieuwe boekhouder (ook een ZZP’er). Hij heeft me toen goed geholpen. Nog steeds trouwens. Verder maakte ik fotoboeken en ruimde kartonnen dozen op. Een zelfde neiging heb ik nu. Voor de uitvaart heb ik (op verzoek) foto’s van Jean Jacques opgespoord en aangeleverd. Dat was een fijne en emotionele bezigheid. Een paar duizend foto’s van onze reizen en bezoeken. Onze werkprojecten samen. Sommige foto’s had ik jaren niet meer gezien. Herinneringen komen terug. De knoop in mijn maag (buik) werd er niet minder van maar dat geeft niet.

Gisteren hebben we laat gebruncht. Ik had bedacht dat ik even wat eet-boodschappen zou doen maar het is er niet van gekomen. We kropen op de bank en we vergaapten ons aan het leed van anderen. Een dagje en avondje netflixen. De laatste vier afleveringen van ‘Tiny Pretty Things’ en de eerste vier afleveringen van ‘Bridgerton’.

Een gewone maandag. Isabel vertrekt als gewoonlijk om 6.30 naar haar werk. Ik draai twee wasjes. Ik lees de krant. Ik maak een weekplanning. Ik lees wat blogs. Ik pak de draad weer op. Ik schrijf dit logje. Straks geef ik mijn eerste online-les van 2021.

Advertentie

Zes weken, zeven boeken

Tags

Aan de meet, Arne Dahl, Broer, Geert Mak, Hobby, Jan Six, Lezen, Nachtblauw, Roman, Thriller, Tonio, Voor jou, Woede

Het is alweer even geleden dat ik iets schreef over de boeken die ik las. Tussen alle bedrijven door vind ik ook tijd om te lezen. Gelukkig maar. Soms maar een paar bladzijden per dag. Soms ietsje meer. Tijdens onze korte vakantie las ik meer. Een herkenbaar patroon, lijkt me.

De levens van Jan Six – Geert Mak

“Een familiegeschiedenis. Het verhaal van Jan Six, zijn familie en zijn vele nakomelingen. Zijn portret geldt als het mooiste dat zijn vriend Rembrandt ooit schilderde, het hangt – uniek – nog steeds in het familiehuis aan de Amstel. Jan kende iedereen in het 17e-eeuwse Amsterdam, van Vondel, tot Tulp, tot Spinoza.”

Ik ben een groot fan van (meester / historicus) Geert Mak. Ook zijn nieuwste boek heb ik met veel plezier en interesse gelezen. Met wat extra aandacht voor de eerste hoofdstukken. Amsterdam in de tweede helft van de zeventiende eeuw.

Nachtblauw – Simone van der Vlugt

“Na de dood van haar man wordt Catrijn huishoudster bij de familie Van Nulandt. Ze is er op haar plek en kan de vrouw des huizes ondersteunen tijdens haar schilderlessen. Catrijns verleden achtervolgt haar echter en ze moet op zoek naar een andere betrekking. Ze komt terecht bij Evert van Nulandt in zijn plateelfabriek in Delft, waar haar schildertalent op waarde wordt geschat. Ze ontmoet in ‘Herberg Mechelen’ Johannes Vermeer. Er breken woelige tijden aan. Catrijn overleeft in 1654 de Delftse donderslag die de binnenstad in puin legt ternauwernood.”

Ik kreeg deze boekentip van Willian. Een schot in de roos. Een historische roman – met een thriller-element als rode draad. Met veel plezier gelezen. Mijn moeder had dit boek bejubeld, dit was echt haar lievelings-genre. En ik kreeg wat extra inspiratie voor mijn grote ‘Johannes Vermeer Project’ in Middelburg.

Woede – Arne Dahl

“Een gerenommeerde plastisch chirurg wordt opgehangen in zijn huis aangetroffen. In een Stockholmse kroeg sterft een Albanese wapenhandelaar in een hagel van kogels. En op het voormalige gevangeniseiland Capraia vindt een hooggeplaatste politicus de dood. De leden van het Europese Opcop-team – opererend vanuit Den Haag – moeten de samenhang tussen deze moorden aan het licht brengen. Ze ontdekken dat twee seriemoordenaars tegelijkertijd actief zijn. En dat een van hen het op een medewerker van het internationale politieteam heeft voorzien …”

Ook bij lezen hou ik erg van de afwisseling. Een non fictie boek, een thriller, een roman. En heel af en toe een paar gedichten, zelden een hele bundel. ‘Woede’ is het tweede of derde boek dat ik las van Arne Dahl. Met plezier. Het duurt even om er in te komen. Natuurlijk weet je als lezer dat de verschillende verhaal-lijnen uiteindelijk bij elkaar zullen komen. Maar al gauw is het een prima page turner … als je van politie-verhalen houdt. De lezer kan veel denkbeeldige airmiles verzamelen want het boek speelt zich af in verschillende steden, landen en continenten. Dan weer in Den Haag, dan in Stockholm, in Kaapstad, in Rusland, in Marseille …

Wij en ik – Saskia de Coster

“In een Vlaamse verkaveling, boven op een berg, woont de familie Vandersanden. Een upper class milieu waar het wemelt van de grote en kleine drama’s en familiegeheimen, en waar liefde, waarheid en ambities regelmatig op gespannen voet staan. De neurotische, aristocratische Mieke kamt haar tapijten en houdt intussen haar gezin en haar buren nauwlettend in de gaten. Haar echtgenoot, de selfmade man Stefaan, maakt carrière in een door schandalen geplaagd farmaceutisch bedrijf. Dochter Sarah, overbeschermd en benieuwd naar het echte leven, zoekt haar eigen weg met de middelen van haar generatie.” 

Een bejubelde en bekroonde roman. Ik las nooit eerder een boek van Saskia de Coster. Een dikke pil. Goed geschreven maar om deze roman ‘groots’ te noemen, vind ik erg overdreven. Het kabbelt en het kabbelt en het kabbelt. In een recensie las ik een vergelijking met ‘Desperate Housewives’. Voor wat het waard is. Het was wel een fijn boek om aan Isabel te vertellen – zoals ik wel vaker doe.

Aan de meet – Mart Smeets

“Als wielerjournalist maakte Mart Smeets (1947) 42 keer de Tour de France mee. 2015 was zijn laatste Tour en tijdens de Amstel Gold Race in april dit jaar sloot hij zijn carrière als wielercommentator bij de NOS af. In ‘Aan de meet’ blikt Smeets terug op 42 Tours aan de hand van 27 beschrijvingen, persoonlijke herinneringen van Nederlandse en internationale topwielrenners die hij van dichtbij meemaakte.”

Ik behoor tot de ‘liefhebbers’ van Mart Smeets. Ik weet dat er veel ‘Mart-haters’ zijn. Maar dat terzijde. Ik kreeg dit boekje als verjaardagscadeautje. Dankjewel. Leuk om zo nu en dan tussendoor te lezen. Toch vind ik deze bundel geen topper. Het D-woord valt veel en vaak. Doping en wielrennen. Een siamese tweeling. Mart Smeets zat er met zijn neus bovenop. Maar ook hij heeft tot de dag van vandaag te maken met de ‘Omerta’. De geheimhoudingsplicht in de erecode van de Italiaanse maffia, de georganiseerde misdaad. Deze term wordt ook gebruikt voor de zwijgplicht over doping in het wielrennen. Deze geldt voor wielrenners, soigneurs, ploegleiders, dokters en mogelijk potentiële getuigen. Hij probeert het wel. Hij stuit vaak op leugens, bedrog en schouder-ophalen. Ik kreeg tijdens het lezen het gevoel dat Mart Smeets nog niet in het reine is met zijn eigen rol als kritische wielerjournalist …

Broer – Esther Gerritsen

“Olivia, financieel directeur van een familiebedrijf, krijgt een telefoontje van haar broer Marcus. Zijn been dreigt te worden afgezet. Marcus en Olivia zien elkaar zelden, maar de amputatie raakt Olivia onverwachts, alsof het haar eigen been is dat ze verliest. Ze laat alles uit haar handen vallen in een hopeloze poging haar broer te redden.”

Het boekenweekgeschenk 2016. Het lag al even op de plank. Een prima boekje. Heel vlot geschreven. Levensechte dialogen. Ik heb de schrijfster ooit ontmoet, nog voor ze iets had gepubliceerd. Op de een of andere manier was ik er nog nooit toegekomen om  een boek van haar te lezen. Nu dus wel. Het smaakt naar meer. Ik ga gauw op zoek naar een ander boek van Esther Gerritsen. Zo werkt dat met een goed boekenweekgeschenk …

Voor jou – Jojo Moyes

“Louisa’s wereld is klein. Ze werkt in een café om de hoek en woont nog bij haar ouders, en hoewel ze ergens wel weet dat haar vriend Patrick niet de liefde van haar leven is, passen ze goed genoeg bij elkaar. Lekker overzichtelijk. Wills wereld is ook klein. Vroeger had hij alles wat hij zich kon wensen – een goede baan, avontuurlijke vakanties, een mooie vriendin – maar door een ongeluk zit hij in een rolstoel, verlamd vanaf zijn nek. Door de chronische pijn en zijn wanhoop ziet hij maar één uitweg. Wanneer Louisa haar baan kwijtraakt, gaat ze aan de slag als Wills verzorger, en het duurt niet lang voor de tegenpolen botsen.”

Ik weet niet meer waarom ik dit boek heb aangeschaft. Niet echt mijn genre. Waarschijnlijk omdat ik over de film heb gelezen. Nou ja, doet er ook niet toe. Ik heb het wel gelezen. Een bouquet-reeks-boek. Niet dat ik die ooit heb gelezen, maar ik heb een vermoeden. Eenvoudig meisje wordt verliefd op een oudere, rijke man. Een onmogelijke liefde. Veel gezucht en diepe verlangens en uiteindelijk vallen ze voor elkaar en vinden we het meisje terug in de bankschroef-armen van haar grote liefde.

Erg voorspelbaar allemaal. Een beetje meeliften op het grote succes van ‘Intouchables’ – een mooie, ontroerende Franse film. Ik ben niet overtuigd. Ik heb het boek wel uitgelezen. De levensvraag wat te doen als je voor de rest van je leven verlamd, afhankelijk bent van anderen, is natuurlijk boeiend. In 1998 regisseerde ik het toneelstuk “Wiens leven is het eigenlijk?” met exact dezelfde thematiek.

Ik ben gisteravond begonnen in ‘Tonio’ van A.F.Th. van der Heijden. Ook dat boek ligt al jaren klaar. Ik lees jubelende recensies over de film. Eerst het boek lezen … je hoort nog van me.

Mijn ***-beoordeling vind je terug bij ‘Onlangs gelezen’. En … iemand nog een boekentip? Ik lees het graag …

In de serie: BOEKEN

1000 vragen aan mezelf (4)

Tags

1000 vragen, Boeken, Chaim Potok, Facebook, Geert Mak, Terschelling, Theater, Verjaardag

Ik ga weer even verder met een serie die nog heel lang kan doorgaan. 1000 vragen aan mezelf. Ze komen uit een boekje dat ooit een cadeautje was bij een tijdschrift. Vandaag vraag en antwoord 43 tot en met 56.

43. Hoelang sta je gemiddeld onder de douche?

Kort. Dat wilt zeggen zo’n drie, maximaal vier minuten. Als ik mijn haar was duurt het natuurlijk wat langer. Het aantal keren per dag dat ik onder de douche staat wordt sterk beïnvloed door het weer. Gisteren was het heet (in Mozambique). Dat werden dus drie momenten onder de douche. ’s Ochtends vroeg, in het begin van de middag nadat ik een flinke wandeling had gemaakt en nog een keer voordat ik naar bed ging.

44. Denk je dat er buitenaards leven bestaat?

Nee. Niet in de zin zoals wij hier op aarde ‘leven’ beschrijven. Dat er mogelijk ‘intelligentie’ of ‘natuur’ bestaat ergens ver weg, valt niet uit te sluiten. Hoe en wat en in welke vorm? Geen idee.

45. Hoe laat sta je meestal op?

Ook vanochtend liep de wekker om 5.15 af. Net als op de meeste werkdagen in Mozambique. En ook vandaag lag ik al een kwartiertje wakker in bed. Ik sta meestal direct op. In Bergen op Zoom is het meestal twee uurtjes later. Wekker op 7.15 maar vaak al vroeger wakker.

46. Vier je altijd uitgebreid je verjaardag?

Liever niet. Mijn verjaardag viel heel veel jaren tijdens het Umoja-Festival weekend. Dan had ik ook geen tijd om er uitgebreid bij stil te staan. Een taart hoort er in Mozambique nog meer bij dan in Vlaanderen en Nederland. M’n veertigste verjaardag vierde ik met Ine, Catelijne en Jules in Rome. Een paar dagen er tussenuit. Mijn vijftigste verjaardag vierde ik in Bergen op Zoom – traditioneel – met de buren en een paar familieleden. Vorig jaar nodigde ik mijn schoonfamilie uit naar een van de betere (duurdere) restaurants in Maputo. Dit jaar … nog maar even niet aan denken. Het komt vanzelf dichterbij. Liefs er even tussenuit knijpen …

47. Hoe vaak per dag kijk je op Facebook?

Heel wisselend. Wel dagelijks. Omdat ik geen dataverbinding op mijn smartphone wil, ben ik enkel online als ik thuis wifi heb. En dan kijk ik twee a drie keer per dag op Facebook. Als ik niet thuis ben, beperkt zich dat uiteraard.

48. Wat is je favoriete ruimte in huis?

We verhuisden een paar maanden geleden, dus ik moet mijn favoriete ruimte nog ontdekken. Ik denk onze nieuwe veranda.

Onze veranda in Djonase

Alhoewel ik meer tijd doorbreng in mijn ‘escritório’ (werkkamer).

49. Wanneer heb je voor het laatst een hond (of ander dier) geaaid?

Gisteren. ‘Grace’, het hondje van de familie Sampaio. Ze kent me ondertussen heel goed en wacht altijd op mijn geknuffel en gestreel. Een echte dame. Maar eerlijk gezegd ben ik niet zo’n grote dieren-aaier. Mij doe je geen groot plezier met een huisdier. Ik heb er ook geen hekel aan. En als ik zou moeten kiezen, dan wordt het eerder een hond dan een kat.

50. Wanneer ben je op je best?

Als ik aan het werk ben met andere mensen. In m’n eentje verlummel ik veel teveel tijd. En het beste moment van de dag blijft toch de ochtend. Als er een deadline aankomt (of is gepasseerd) kan ik ook ’s morgens heel vroeg – bijna nog ’s nachts – bijzonder productief zijn.

51. Met wie zoende je voor het eerst?

Ik zit even na te denken. Zoenen? Echt zoenen? Hilda. Een meisje uit Franeker. Mijn vakantieliefje, twee of drie zomers lang. Op Terschelling. Camping Tante Doortje, het kleine veldje. Elk jaar dezelfde families. Drie families Ottens, familie Wetsema, familie Elzinga, familie Postumus, familie Schyvens en de familie Dykstra uit Franeker. Zij huurden ‘de Kokkel’, een soort woonwagen. De rest kampeerde de eerste jaren in tenten, later in caravan’s. Wij waren er altijd het langst. Bijna twee maanden – juli en augustus. Met Hilda had ik ‘verkering’. Een Hollandse uitdrukking die ik als jonge Vlaming overnam. En in de praktijk bracht. Na elke zomer schreven we elkaar tot ergens in oktober, begin november. En we stuurden elkaar ingesproken cassettebandjes met onze lievelingsmuziek. Daarna verwaterde de correspondentie. In juli pakten we de draad weer op. Ik ben Hilda nog twee keer tegen gekomen toen ik jaren later in Leeuwarden studeerde. Een kort, wat verlegen praatje.

52. Welk boek heeft veel indruk op je gemaakt?

Kijk eens naar mijn favoriete boekenlijst. Uit dat lijstje kies ik ‘Mijn naam is Asher Lev’ van Chaim Potok. En ook ‘Het heilige bloed en de heilige graal’ van Henry Lincoln, Michael Baigent, Richard Leigh en ‘In Europa’ van Geert Mak voldoen ruimschoots aan dit criterium: ‘Indruk op me gemaakt’.

53. Hoe ziet je ideale trouwjurk eruit?

Duidelijk een vraag uit een dames-magazine. Ik was zelf blij dat ik een sjaaltje droeg bij m’n trouwpak en geen strik of das. Uiterst ongebruikelijk in Mozambique.

54. Ben je bang in het donker?

Nee. Wel ongemakkelijk. In het donker ben ik onthand, verlies de vanzelfsprekende controle. Het duurt even voor ik op mijn gemak ben. Ik schuifel dan voetje voor voetje, bang om te vallen of te struikelen. Of de laatste trede van de trap te missen. Maar bang in de betekenis van ‘enge zaken – mens of dier’, nee daar ben ik niet bang voor. En het is verbluffend hoeveel je toch kunt zien als je ogen aan het duister gewend zijn.

55. Welke sieraden draag je dagelijks?

Aan mijn linker ringvinger draag ik mijn trouwring – twee kleuren goud. Aan mijn linker arm (pols) twee zilveren armbanden. Verder een dunne, zilveren halsketting met daaraan kleine zilveren bedeltjes. Ik denk dat dat het juiste woord is. Herinneringen, cadeautjes die bij een theaterproductie horen. Shakespeare Verliefd, Anne Frank, Ubuntu, A58, Lucia de Moucheron, Anatevka, Umoja en nog een paar dierbare herinneringen. En in mijn rechteroor een zilveren ringetje.

56. Vinden kinderen jou leuk?

Ja, dat denk ik wel. Eerst moeten ze wel even aan mijn ‘donkere uitstraling’ wennen. Ik heb jarenlang een grote bos donker krullend haar gehad. Dat schrikte kinderen nog wel eens af. Ik herinner me een meisje van een jaar of drie, vier in een grote lift. Ze keek me met grote ogen aan en ze zei: “Een leeuw”. Niet bang, hooguit verbaasd. Haar ouders geneerden zich dood. Ik vond het geweldig. En als kinderen in de gaten krijgen dat ik graag verhaaltjes vertel dan denk ik wel dat zij mij ‘leuk’ vinden. In Mozambique blijven jonge kinderen wel op grotere afstand van me … zo’n grote WITTE man. Wel een beetje eng en dat is vast niet ‘leuk’ in hun ogen.

Meer lezen in deze 1000 vragen serie? Klik HIER.