RIP Vic en Eddie

Tags

Ajax-fan, Anatevka, Boechout, Eddie Bogaert, Facebook, Goes, GOV, Kom op tegen Kanker, MuZe, Nostalgie, Politiek, Regisseur, Reizen, Ride for the Roses, Schepen, Staatssecretaris, Vic Anciaux, Volksunie, Vrienden, Wethouder, Wielertoerist, Zacharias Jansen, Zeeland

Mogelijk schrijf ik later wat meer over beide heren. Zij hebben elkaar niet gekend. Zij zijn overleden op dezelfde dag.

Vic Anciaux – Eddie Bogaert

Zoals ik vrijdag al meldde, schrijf ik nu (een paar dagen later) ietsjes meer over deze twee mannen.

Vic Anciaux – mijn hele jeugd hoorde ik zijn naam in de gesprekken over politiek. Mijn vader en hij (de Vic) waren goede jeugdvrienden in Boechout. Toneelspelen, een KSA-afdeling (nieuw) leven in blazen, druk bezig met de Vlaamse zaak, enzovoort. Vic verhuisde naar Brussel en werd huisarts in Machelen. Mijn vader bleef in Boechout wonen en werd leraar op de plaatselijke middelbare school, actief in allerlei culturele verenigingen. Ze waren beide actief lid van de Volksunie. Anciaux (Vlaams nationalist) op landelijk niveau, staatssecretaris, onderhandelaar, partijvoorzitter. Mijn vader op lokaal niveau. Hij was lijstduwer en later schepen (wethouder) in Boechout. Ze spraken elkaar af en toe op (politieke)bijeenkomsten. Vic Anciaux hielp mijn Kosovaarse (pleeg)zus met de juiste adviezen voor haar naturalisatie. Na zijn pensionering was Vic Anciaux een boegbeeld voor Kom op tegen Kanker acties. Hij bezocht de begrafenissen van mijn beide ouders in Boechout.

Eddie Bogaert – in 1999 leerde ik deze enthousiaste Zeeuw kennen. Hij was op dat moment voorzitter van de GOV (Goese Operette Vereniging). Dit amateurgezelschap – tegenwoordig Muziektheater Zeeland – wilde destijds de bakens verzetten. Een verjonging van zowel leden als publiek en naast operettes veel meer musicals en heel af en toe een uitstapje naar opera. Ik werd in 2000 gevraagd als regisseur van een nieuwe musical: Zacharias Jansen. Ik had een grote inbreng. Mocht het scenario deels aanpassen, had een vinger in de pap bij de kostuums en het decor. Ik kreeg de artistieke touwtjes in handen. Marjolein – de vrouw en grote liefde van Eddie – speelde en zong de vrouwelijke hoofdrol. Zijn schoonmoeder was mijn regie-assistente. Mijn eerste kennismaking met het culturele wereldje van Goes en omstreken. Het was een fijne kennismaking met Eddie en zijn clubje. Een jaar later (2001) zetten we gezamenlijk onze tanden in Anatevka, Fiddler on the roof. Een musical die zelfs een tv-registratie beleefde. Ik kwam wekelijks bij Eddie en Marjolein over de vloer. In het dagelijks leven was Eddie politieagent, fanatiek Ajax-fan, volleerd wereldreiziger en wielertoerist. We kwamen elkaar met grote regelmaat tegen. In het theater, bij een wielerwedstrijd, op Facebook, bij bijzondere evenementen. We regeerden op elkaars stukjes. Hij was een gepassioneerde reis-blogger. Zijn levensmotto was Carpe Diem en zijn lievelingswoord: genieten. Na zijn pensionering werd hij oa heel actief als organisator van de Ride for the Roses. Een groots, landelijk fiets-evenement met als doel geld inzamelen voor kanker-projecten en kankeronderzoek. Die rotziekte werd hem fataal.

Advertentie

Driemaal is geen

Tags

Goes, Harmonie Oranje, Het Roosendaals Toneel, Leeuwarden, Meester Koen, Mozambique, Opera, Roosendaal, Wouw

… scheepsrecht. Dit is natuurlijk geen bestaande uitdrukking. De juiste uitdrukking luidt: ‘Driemaal is scheepsrecht.’ Iets voor optimisten. Lukt het de eerste keer niet en ook de tweede keer niet dan gaat het vast de derde keer goed komen.

Ik ben eerder een optimist dan een pessimist en zeker geen doemdenker. Maar daar gaat dit stukje niet over. ‘Waarover dan wel?’ hoor ik natuurlijk niemand denken want dat lukt me nooit … ‘horen wat een ander denkt’. Ik dwaal af. Zoals jullie weten heb ik een tijdje geleden mijn oude stiel weer opgepakt. Leraar Nederlands. Meestal met NT2-studenten en sinds januari 2020 ook als ‘Meester Koen’ in zowel het VO als in het PO. Tijdelijke afspraken werden omgezet in een jaarcontract en dat jaarcontract werd weer met een jaar verlengd, enzovoort. Enfin … brood op de plank en ik kon het afgelopen (school)jaar combineren met de grote theaterproductie in Goes (Nederland). Die afspraken waren al lang geleden gemaakt.

De combinatie was niet altijd gemakkelijk maar het is gelukt. In het voorjaar 2021 kreeg ik een vraag of ik interesse had in een nieuwe regie in Wouw.(Dankjewel Willem). Ik heb daar eerder met veel plezier samengewerkt met Harmonie Oranje en een geweldig productieteam. Tijdens de zomer 2021 hebben we samen aan tafel gezeten maar ik gaf meteen aan dat een nieuwe samenwerking niet vanzelfsprekend was. Ik in Leeuwarden of in Mozambique en zij in West-Brabant. Reiskosten, overnachtingskosten, enzovoort. Begin van dit jaar heb ik aangegeven dat ik niet beschikbaar ben. SNIK.

Afgelopen mei kreeg ik via Facebook (dankjewel Bernadette) de vraag of ik interesse heb voor een nieuwe regie in Roosendaal. Bij Het Roosendaals Toneel. Ook aan die toneelvereniging heb mooie herinneringen. Ik heb opnieuw nee gezegd wegens mijn les-geef-afspraken. SNIK. En natuurlijk bedacht ik toen dat het jammer was dat die twee vragen niet tegelijkertijd werden gesteld. Maar zo gaat dat nu eenmaal in het leven van een artistieke freelancer.

En toen werd het begin september en het nieuwe schooljaar ging van start. Ik word gebeld vanuit Nederland en ik krijg de vraag of ik interesse heb in een muziek-opera-project in Goes. (Dankjewel Rutger) “Ja natuurlijk maar … ooo nee …” De opzet klinkt zeer inspirerend – iets historisch en uitgevoerd door (deels) semi-professionals. Tot mijn spijt moet ik opnieuw een nee verkopen. Dat doet zeer want ooit iets met opera doen staat al dertig jaar op mijn niet bestaande bucket list. Meester Koen wint het opnieuw van de regisseur. SNIK. Voor de derde maal iets niet (kunnen) aannemen omdat … enzovoort. Zo jammer dat zulke vragen los van elkaar gesteld worden terwijl de speeldata in een zelfde periode zijn gepland. Laat voorjaar en zomer 2023. Want dan had ik …

Genoeg gesnikt voor vandaag. Ik ga zometeen uitleggen wat de stam van het werkwoord is en later vanmiddag wat het verschil is tussen een bijwoord en een bijvoeglijk naamwoord.

Ondertussen in Mozambique (13)

Tags

Buren, Djonasse, Foto's, Goes, Isabel, Kippen, Koffers, Mozambique, Reizen, Saloon, School

De titel moet je met een korreltje zout nemen. Ik ben nauwelijks 48u geleden aangekomen in mijn tweede thuis. Terug in Djonasse bij Isabel. Niet dat ik Isabel al heel veel heb gezien. Donderdag en vrijdag zijn lange werkdagen voor haar en vandaag stond een bezoek aan haar ‘saloon’ op het programma. Dat betekent zo’n slordige 5 uur zitten, wachten en je laten bepotelen. Een beetje pedicure, vinger- en teennagels krijgen een grote beurt – inclusief nieuwe kleurtjes en ook nog iets met haar haar. In de tussentijd deed ik grote boodschappen. Nee Thomas, niet wat jij denkt. De diepvries, de voorraadkast en de ijskast zijn weer aangevuld. Omdat maandag het nieuwe schooljaar van NSM De Walvishaai begint heb ik daar dan minder tijd voor. Er moet vooruit gedacht worden.

Met mijn gedachte ben ik nog best veel in Nederland. Meer bepaald in Goes. Ik word nog steeds wakker met liedjes in mijn hoofd uit de voorstelling IN HET SPOOR VAN DE STIER. Ook de grote WhatsApp-groep ‘De Stier’ is nog erg actief. Het delen van grappige berichtjes, links naar Google-Foto’s. Ook foto’s van achter de schermen.

Het eerste lijstjes zijn gemaakt. Een lijstje met klusjes in- en rondom het huis. Een boodschappenlijstje voor de Nederlandse School. Een voorzichtige vakantieplanning gemaakt met de zeven overgebleven vakantiedagen van Isabel. Waarschijnlijk tijdens de ‘herfstvakantie’ wat hier eigenlijk een ‘lentevakantie’ is. De laatste week van oktober. En laat ik toch in die week jarig zijn. Wordt vervolgd.

Een paar zaken die me opvallen nu ik ruim 10 weken in Europa verbleef. Het is droog. Kurkdroog. De grote doorgaande weg (Rua de Mozal) is in betere conditie. Veel putten zijn dichtgemaakt. Waarschijnlijk spoelen ze weer open als het (hard) gaat regenen. Meestal vanaf half of eind oktober. Op onze veranda hangt een irritante pisgeur. Onaangenaam. Wat blijkt? Een buurman is een kippen-business begonnen op nauwelijks 50 meter van ons bedoeninkje. Als de wind verkeerd staat waait de penetrante geur onze kant op. Isabel is gaan melden dat wij (en ook andere buren) niet gediend zijn van deze stankoverlast. Ook dit: wordt vervolgd.

Balanceer-act voor 4 koffers en handbagage (Zaventem – Brussels Airport)

Nog een laatste detail. Ik ben toegekomen met alle koffers. Vier in totaal + handbagage. ‘Vier?’ hoor ik jullie denken. Ja vier. Twee van mezelf. Een koffer vol boeken voor de schoolbibliotheek. En Isabels koffer. Weet je nog? Isabels koffer kwam nooit aan in Brussel. Het woord ‘nooit’ moet ik vervangen door ‘vierentwintig dagen te laat’. Ja, de koffer werd keurig afgegeven op een door mij opgegeven adres in Bergen op Zoom. Eind goed, al goed. Isabel blij en ik 220 euro armer omdat ik extra bagage moest inchecken. Zucht. Wordt niet meer vervolgd.

Kort samengevat

Tags

Corso, Corso Zundert, Goes, Goes Europa, In het spoor van de stier, Nederland, Zundert

Te druk met de voorstellingen van IN HET SPOOR VAN DE STIER in Goes om ’s nachts nog na te denken over een logje. Zaterdagavond speelden we de laatste voorstelling. We worden overspoeld met complimenten. Heel fijn, hartelijk dank. Nu weer terug naar de dagelijkse realiteit. Toch nog twee foto’s …

Foto: Hans Colijn

Foto: Patrick van Iersel

Een zoekplaatje? Misschien wel een beetje. Of alle 123 (m/v) muzikanten, dansers, artiesten, zangers, acteurs enz op de foto staan, denk ik niet. Tel er gerust nog zo’n 60 mensen bij op die achter de schermen werken (kostuums, grime, kapsels, catering, decorploeg, enz dan krijg je een indruk waar de schrijver van dit logje zich ophield de laatste tijd.

De eerste zondag van september … Bloemencorso in Zundert. Ik ben in de buurt dus wat dacht je? Natuurlijk ben ik van de partij. Dankjewel voor de uitnodiging. Het was een beetje thuiskomen bij zoveel corso-vrienden.

Zoekplaatje? Nee, ik denk het niet. En als de 2de doorkomst op zich laat wachten, vindt Omroep Brabant twee oud-gedienden op de eerste rij van de tribune.

Foto: Jules Vereecken

Maandag. Wat staat er nu op het programma? Inpakken en hop … huiswaarts keren … Mijn hart maakt alvast een klein sprongetje.

The day after

Tags

Dans, Goes, Goes Europa, In het spoor van de stier, Liedjes, Muziek, Openluchtspektakel, Première, Theater, Trein, YouTube, Zang

Om tien voor elf gisteravond veerde het publiek als één man op. In werkelijk zijn het er ruim zevenhonderd. Een staande ovatie. De première van IN HET SPOOR VAN DE STIER zit erop. Ik ben tevreden. Het is gelukt. We krijgen veel complimenten van bekenden, van vrienden, van collega’s, van politici, van onbekenden. Ook de lokale pers blikt vanochtend positief terug op het Openluchtspektakel GOES-EUROPA 2022. Dat is fijn. Nog een paar uurtjes en dan gaat het figuurlijke doek weer op voor de tweede voorstelling. De meest moeilijke. Na een succesvolle première kan de neiging ontstaan ‘Het ging toch goed gisteravond …’ en dat dan de concentratie wat afneemt. Dat gaan we met z’n allen proberen te voorkomen. Dus op naar nummer twee!!!

Hier een korte impressie met een YouTube-filmpje van De Cultuurverslaggever.

En mocht je nog overwegen om te komen kijken wacht dan niet te lang om een kaartje (8,50 euro) te boeken want de voorstellingen zijn bijna uitverkocht.

Zeeuw van de dag

Tags

Europa, Goes, In het spoor van de stier, Omroep Zeeland, Radio, Zeeland, Zeeuw van de dag

Deze nieuwe eretitel is me zomaar in de schoot geworpen. Ik ben vandaag bij Omroep Zeeland ‘Zeeuw van de dag’. Haha, best bijzonder voor deze Vlaamse Mozambikaan uit Leeuwarden.

Ze bellen me tweemaal. Vanochtend om 6.45 en vanavond nog een keer om 18.45. Het is telkens een live-gesprek dus ik ben benieuwd naar de vragen. Laat ze maar komen.

Ik werd vorige week gebeld door de redactie van dit radio-programma. Of ze me mochten bellen op 30 augustus omdat vandaag het Openluchtspektakel IN HET SPOOR VAN DE STIER in première gaat in het kader van het themajaar Goes-Europa 2022. Omroep Zeeland vindt mij een geschikte ‘Zeeuw van de dag’. Dankjewel.

In het programmaboekje staat natuurlijk iets anders vermeld. Daar lees je dat ik de ‘artistiek coördinator en eindregisseur’ van deze voorstelling ben. Ruim 120 acteurs, zangers, muzikanten, dansers, vuurartiesten enzovoort op de planken en ruim 60 mensen achter de schermen.

Kom dat zien, kom dat zien. Zes voorstellingen, van 30 augustus tot 3 september. Er zijn nog kaartjes: Tickets IN HET SPOOR VAN DE STIER

Altijd een gratis product

Tags

Albert Heijn, Boodschappen, Goes, Gratis, Kleine lettertjes

Niets is me vreemd dus ook ik krijg graag iets cadeau. Joepie, dankjewel. AH gaf de afgelopen weken een kraskaartje voor een gratis product bij aankoop van 15 euro aan boodschappen. (*)

Joepie, ik heb er enkele verzameld. Ik kraste me vandaag naar maandagochtendgeluk. Een croissant, Lipton ice tea, Fuze tea en 4 kleuren ijsjes. Ik steek de opengekraste kaartjes in mijn portemonnee en ga boodschappen doen. Eens in de winkel moet ik zoeken als een echte Hercule Poirot. Ik zie zeker nog drie andere miss Marples in de winkel. Allemaal zijn we op zoek naar de gratis heilige graal. Bij de broodafdeling hangt een briefje dat het over een mini-croissant gaat en dat deze even niet in voorraad zijn. Bij de ijsjes-diepvries geen briefje en ook geen gratis 4 kleuren ijsjes. De Fuze Tea vind ik wel. Bij de kassa ontdek dat ik een flesje heb gepakt en geen gratis blikje. Dus gewoon 1,30 afrekenen. Ik vergeet boter en melk mee te nemen. Dom. Gretig graaien wordt onmiddellijk gestraft. Ik kom thuis zonder gratis producten.

Op de fotootjes op de kraskaartjes staan vaak twee producten afgebeeld. De mevrouw voor me bij de kassa had haar gratis producten wel gevonden en had van alles het aantal meegenomen zoals op de foto’s is afgebeeld. Ze dacht enkel gratis producten in haar mandje te hebben. Mis poes. Betalen. Veel discussie, veel gemopper en ze werd tenslotte doorverwezen naar de klantenbalie. Thuis las ik aandachtig de kleine lettertjes op de achterzijde. Natuurlijk staat daar: ‘Elke kaart geeft recht op één specifiek gratis product (uit een reeks).’

Ik denk dat de cassières (m/v) veel gemopper moeten aanhoren. Op 4 september zijn ze er vanaf. Ik doe volgende week een nieuwe poging want ja … gratis is gratis.

(*) En 15 euro is 15 euro. Ik betaalde 29,72 en kreeg één kaartje. Juist is juist. Zucht. Met zegeltjes voor handdoeken zijn ze wat coulanter.

Werkverblijf in Goes (7)

Tags

Fiets, Fietsen, Goes, Maputo, Mozambique, Nederland

Deze serie heet ‘Werkverblijf in Goes’, dus begrijp je dat ik daar niet woon. Ik voel me er wel heel erg thuis. Ik ken er de weg redelijk goed. Als ik door de binnenstad loop zie ik bijna altijd wel iemand die ik ken. Even knikken, even ‘hoi’ zeggen of een kort praatje. En soms volgt de vraag ‘Jij woont toch in Afrika?’ Dan begrijp je dat mijn antwoord wat langer is.

Maar dit is eigenlijk niet waarover ik snel iets wil schrijven. Wel over het antwoord op de vraag: ‘Wat mis je het meest in Afrika?’ Dat zijn de kinderen en de kleinkinderen natuurlijk maar meestal antwoord ik: de fiets. Daarna waarschijnlijk: kaas. De fiets is hetgeen ik heel vaak mis. En waarom fiets ik daar niet? Omdat het levensgevaarlijk is. Er wordt nauwelijks gefietst, heel erg jammer. De meeste wegen zijn zandpaden en dat fietst niet lekker. De geasfalteerde wegen zijn slecht onderhouden, dus vol kuilen. Verder zijn er geen fietspaden en wordt er links en rechts ingehaald. Vaak ook via de berm. Dus uitwijken als fietser is zelden een optie.

Fietswinkels heb ik nog nooit gezien. Ja, de grote winkelketens verkopen fietsen. Type ATB of mountainbike. In Maputo stad zie ik tijdens het weekend wel eens een groepje ‘wielertoeristen’. Op racefietsen dus. Ik sprak ze wel eens aan. Zij fietsen meestal op de grote ringweg (Marginal en Circular) rond de stad. Eigenlijk zijn dat een soort snelwegen met een goed wegdek. Heel wat stukken zijn tolwegen waar zij dan tussen de tolpoortjes doorlaveren. Best wel gevaarlijk.

In Goes heb ik een auto te leen van mijn zoon en schoondochter. Erg handig voor grotere afstanden. In Goes heb ik een leenfiets. Erg fijn en wat geniet ik van mijn mini-fiets-tochtjes van hier naar daar. En dan dwalen mijn gedachte af naar mijn andere thuis in Djonasse … ‘Oh wat jammer dat …!’

Daar staan ze dan … mijn geleende voertuigen.

Ik spring zo op de fiets want ze verwachten me op de speellocatie van IN HET SPOOR VAN DE STIER, vlakbij de Stoomtrein Goes – Borsele. Nog 12 dagen …

Werkverblijf in Goes (6)

Tags

Atomium, België, Brussel, Duitsland, Familie, Goes, Isabel, Koffer, Mechelen, Plantentuin in Meise, Schloss Spielberg, Shopping, Steinere Rinne, Uber, Vakantie, Vrienden, Wahrberg, Waterloo, Winkelen, Zwemvijver

De vakantie is ten einde. Ik ben weer in Goes en Isabel is aangekomen in Mozambique. Nu gelukkig wel met haar koffers, waarvan één nieuwe.

Nog even terugblikken op de afgelopen drie weken. Als ik er een score aan moet geven dan twijfel ik aan een zes, een zes plus of een zeven min. Dat vind ik licht teleurstellend want natuurlijk zou een acht of een negen fijner zijn. En waarom deze subjectieve, te lage score? Dat heeft voornamelijk te maken met de nooit aangekomen en waarschijnlijk verloren koffer van Isabel. Ik heb er al genoeg over geschreven.

Het gevolg was wel dat we een paar dagen langer in België bivakkeerden. Een dagje in Mechelen en eentje in Neufchateau. Daarna een bezoek aan het Atomium, de Plantentuin in Meise en de Leeuw van Waterloo.

• 

• 

• 

• 

• 

Mechelen, Brussel, 2x Meise en Waterloo

Dat klinkt als typische bestemmingen voor toeristen. Dat is ook zo. Ik kan ook zeggen: schoolreis bestemmingen. Ik was op al die plaatsen al eens eerder, maar dan wel meer dan 50 jaar geleden. Veel kiekjes geschoten. Wat veel minder fotogeniek is, zijn de uren die ik deels wachtend doorbracht in of bij winkels. Zucht. Slik. Want je begrijpt het goed: er moest geshopt worden, wat door het verlies van de bagage ook bittere noodzaak was.

Een winkel in Neufchateau (België)

Winkelen … niet meteen mijn favoriete sport of vrijetijdsbesteding. Dat is een understatement. Tussen ons gezegd en gezwegen … dit is deels de uitleg van die lage beoordeling. Winkelen in Lissabon, in Nazaré, in Mechelen, in Neufchateau en tweemaal in Ansbach. Het was fijn dat Hanneke bij de laatste ronde in Ansbach de honneurs van me heeft overgenomen.

Over enkele weken is het kleine leed weer vergeten en ben ik zelf ook weer in zuidelijk Afrika. Ik kijk er al naar uit. Natuurlijk hadden we ook veel mooie dagen. Met als hoogtepunten de grote familie-lunch in Nazaré, de dagen in Chãos in de Portugese bergen, een avondje uit in Mechelen, de Plantentuin in Meise, het verblijf op de Wahrberg, het bezoek aan Schloss Spielberg. Ook de Steinere Rinne vond ik opnieuw een buitengewoon natuurverschijnsel. Twee keer naar het strand, vaak uit eten, spelletjes spelen met Carmen en Olivia, voor het eerst een Uber-taxi gebruikt, zwemmen in de zwemvijver van Markus en Inge, enzovoort. Als ik dit onvolledig lijstje goed tot me laat doordringen dan eindig ik deze korte terugblik toch met een score van zeven plus.

Maar nu eerst weer aan het werk in Goes. Nog zestien dagen en dan gaat IN HET SPOOR VAN DE STIER in première. Ik ga er de komende weken meer over vertellen.

Verlaten plekken in Europa

Tags

André Joosse, Foto, Fotograaf, Goes, Goes Europa, Klein Frankrijk, Nederland, Urban Exploring, Urbex, Verlaten plekken, YouTube

Zoals beloofd.

Een grote fototentoonstelling van André Joosse in Goes in de weilanden rondom de verlaten boerderij Klein Frankrijk. In de buurt van de televisietoren en de molen. Helemaal gratis. De opzet is eenvoudig. Je loopt door het weiland en je kijkt je ogen uit naar de foto’s van ‘Verlaten plekken in Europa’, geprint en gepresenteerd op groot zeil. De foto’s staan op gesteld in grote driehoeken.

Tekens twee foto’s, onder vermelding van het land en de plaats waar de fotograaf de foto maakte en een woordje uitleg. De foto’s (van de foto’s) hieronder maken het vast duidelijker.

• 

• 

• 

• 

• 

Het zijn vaak scholen, kloosters, klinieken, industriële complexen, laboratoria, hotels, paleizen, kastelen, enzovoort. Dit genre in de fotografie trekt steeds meer liefhebbers. Zeker op YouTube. Er zijn zoveel details op de foto’s te zien. Achtergelaten speelgoed, beddengoed, instrumenten. Afbladderend gipswerk, fresco’s, graffiti, onbekende meetinstrumenten. Ik kan nog wel even doorgaan. André Joosse heeft ondertussen in achttien landen zulke plekken bezocht en heel veel gefotografeerd.

Op zijn website – klik HIER – staan nog veel meer foto’s van al dat indrukwekkend verval. Stuk voor stuk vreemde, verlaten plekken mét een verhaal. Ik loop weer terug naar de binnenstad. Een wandeling van nauwelijks vijf minuten.

Goes-Europa