Als U me mist

Tags

E-Njen, Goes, Goes Azië, Theater

Nee, niet op vakantie. Wel heel veel van huis. De repetitie-marathon in Goes is begonnen. Weinig tijd om aan iets anders te denken. Nog negen dagen tot de première.

Foto © Corina Smit-Bijl

Een promo filmpje

Tags

E-Njen, Goes, Goes Azië, Theater

Nog 7 weken …

Woord van de dag

Tags

De Ochtend, E-Njen, Frits Spits, Goes, Radio, Radio 1, Woord van de Dag

Bijna dagelijks zit ik in de auto. Meestal op weg naar werkafspraken. En dat zijn ritjes van ongeveer 40 km (naar Goes) of 65 km (naar Middelburg). Mijn autoradio staat standaard afgesteld op Radio 1. In het programma ‘De Ochtend’ is er een dagelijks moment waarin ‘Het woord van de dag’ wordt besproken door een lid van het Taalteam – waarvan Frits Spits het bekendste lid is.

Ik vind dit een fijne rubriek. Ook het uitgebreidere programma op zaterdagochtend ‘De Taalstaat’ beluister ik graag. Niet thuis – enkel in de auto.

Goed, terug naar ‘De Ochtend’. Elke werkdag praat een team van taaldeskundigen, cabaretiers en schrijvers je in De Ochtend bij over de taal van die dag. Dit Taalteam zoekt in de miljoenen woorden die op een dag voorbij komen, naar dat ene woord dat de dag kleur geeft. Ze leggen onverwachte taalverbanden, ontleden hoogdravende uitspraken, veroordelen nietszeggendheid, rijmen, verfraaien en kneden de actuele taal van die dag! 

Het Taalteam

Het woord van afgelopen maandag was ‘Ontsporingstong’. Een woord dat opdook in de actualiteit omdat de NS met opzet een trein had laten ontsporen om mogelijk erger te voorkomen. En later bespreken ze het woord van de week en nog later ‘Het woord van het Jaar.

Herken je ze nog – deze woorden?

Na een half uurtje gaat de radio weer uit en concentreer ik me op mijn eigen werkzaamheden. Gisteren was het een lange ochtend bijpraten allerlei productie-zaken voor de openluchtvoorstelling E-Njen. We hadden het over muziek, kostuums, dans, rekwisieten. Natuurlijk ook over de repetities en tenslotte ook over de noodzakelijke vergunningen. En dat was het moment dat ook wij onze eigen rubriek ‘Woord van de Dag’ konden opstarten. Ik noem er een paar: ‘Obstakelvrees’. ‘Puntvernauwing’. ‘Opklimming’. ‘Tweerichtingsverkeersstraat’. Zomaar een greep uit rapporten, tussentijdse evaluaties, voorschriften. We konden er hartelijk om lachen.

Toch vind ik woorden als ‘Drakenstaartkleur’, ‘Keizersplatform’, ‘Waterspeeltuin’, ‘Wahjongschimmendoek’, ‘Nevelpagode’, ‘Rijstveldgodin’ en ‘Bamboebouwvrijwilliger’ fijnere woorden. En jullie … wat zijn jullie woorden van de dag?

Ik denk / vrees dat het woord van dinsdag refereert aan de gruwelijke aanslag in Manchester of aan de maag/darmproblemen van Tom Dumoulin. Ik hoorde bijvoorbeeld het woord ‘Terreurinflatie’ – als je erover nadenkt is dat natuurlijk te triest voor woorden.

Een wandeling op zondag

Tags

Dans, E-Njen, Goes, Goes Azië, Muziek, Spektakel, Toneel

Het beloofde een mooie dag te worden. Op zaterdag hebben we bevestigd dat we op zondagochtend gaan wandelen. Niet met vrienden of familie. Niet met een wandelvereniging. Maar met de cast van het nieuwe zomerspektakel in Goes. Niet zomaar een wandeling maar een bezoek aan het groene gebied bij De Hollandse Hoeve. Dat wordt de plaats ‘to be’ eind augustus. In dat gebied speelt tussen 23 en 27 augustus de openluchtvoorstelling ‘E-Njen’ in het kader van het Goes Azië jaar.

Een woordje uitleg van de regisseur

We repeteren meestal in verschillende groepen. Muzikanten. Acrobaten. Zangers. Spelers. Dansers. Er wordt door heel veel mensen aan de kostuums en de rekwisieten gewerkt. Er worden decorstukken gemaakt, draken-dansen geoefend. Er wordt gewerkt aan vergunningen, affiches en flyers.

We repeteren meestal in de aula of een gymzaal van een school. Zondag was het dan zover. We gingen aan de wandel. Naar buiten. Naar de plek waar de voorstelling in augustus zal spelen. En voor het eerst maakt iedereen een soort vertaling in zijn (of haar) hoofd. Dat wat we steeds binnen oefenen in de gymzaal krijgt nu een duidelijkere invulling. “Daar komt de Nevelpagode. Daar bouwen we het ereplatform van de keizerlijke familie van Kerajaan Angsa. Door die poort vertrekt de Generaal en het Meisje op zoek naar ‘De Cirkel’. Tussen dat bosje en die boom zit straks het orkest. Daar in de verte – tussen dat dijkje en die grote bomen – is een doorsteek naar de back stage tenten  …”.

Er moet nog veel werk verzet worden door de bijna driehonderd mensen die bij dit spektakel zijn betrokken. En ik kan nu al bedenken dat deze mooie locatie straks zal aanvoelen als onze ‘tweede thuis’. Met andere woorden … we gaan deze wandeling nog heel vaak maken. En nog een laatste geheimpje … ook het publiek moet de wandelschoenen aantrekken want ook tijdens ‘E-Njen’ wordt er gewandeld – ook door het publiek.

Ik mag niet

Tags

Goes, Groen Links, Nederland, Tweede Kamer, Verkiezingen

Raar eigenlijk dat ik best veel lees over de verkiezingen in Nederland. En praatprogramma’s op televisie kijk. Nou ja, dat laatste niet echt heel veel. Het doet er namelijk niet toe. ‘Hoezo niet?’ hoor ik enkelen denken … Het doet er niet toe want ik mag niet stemmen. Ik heb namelijk geen Nederlands paspoort. Ik ben (nog steeds) Belg. En woon al bijna veertig jaar in Nederland. Maar zo is de kieswet. Ik mag enkel stemmen voor de gemeenteraad en het Waterschap. Niet voor de Kamer en niet voor de Provincie. Met de Europese verkiezingen mag ik voor één van beide landen stemmen. Niet voor allebei. Als ik me op tijd aanmeld voor Belgische parlement-verkiezingen dan mag ik daar voor stemmen. Maar dat laatste is al tweemaal fout gegaan door administratieve slordigheden. Ik kreeg ooit een excuus-telefoontje van de ambassadeur. Dank u wel Mijnheer.

Bron: © NRC

Ik las laatst een pleidooi om de naam van de Partij van de Dieren (PvdD) te veranderen in Partij van de Duurzaamheid (PvdD). Dan hoeven ze hun afgekorte naam niet te veranderen. En dat dekt meer hun partij-programma, hun visie op mens en aarde. Bovendien vind ik dat dieren geen rechten hebben maar dat mensen de plicht en verantwoordelijkheid hebben om fatsoenlijk om te gaan met dieren.

En als ik wel mocht stemmen dan gaat mijn stem naar Kathalijne Buitenweg – nummer 2 op de lijst van Groen Links. Ze kreeg eerder mijn stem toen het wel mocht. Europese verkiezingen 1999.

© Carel Buring (op Twitter)

Zouden grote, gemeentelijke aanplakborden helpen om mensen naar de stembus te krijgen? Of om op een bepaalde partij te stemmen? Ik betwijfel het. Maar waarom iemand het nodig vindt om die affiches te verscheuren – zoals op bovenstaande foto in de Wijngaardstraat in Goes – dat gaat er bij mij niet in.

Ik heb de stemwijzer nog niet ingevuld. Dat ga ik mogelijk wel eens proberen. En het zal wel duidelijk zijn dat ik geen stemadvies heb behalve dat ik vind dat iedereen die mag stemmen, moet gaan stemmen. En dat ik hoop dat er een (centrum) links kabinet komt.

De Vlaketunnel

Tags

Auto, Bergen op Zoom, Goes, Middelburg, Vlaketunnel, Werk, Zeeland

Onderweg van huis naar een werkafspraak. En daarna weer terug naar huis. Daar wil ik het vandaag over hebben. Bijna al mijn werkzaamheden heb ik dit kalenderjaar in Zeeland. En nog specifieker op Walcheren en Zuid- en Noord Beveland. De centjes worden dit jaar in Nederland verdiend – vanuit Bergen op Zoom – en de vakantiedagen probeer ik in Mozambique door te brengen. Bij het meisje, bij het zwembad, bij het strand en bij de schoonfamilie. Ik ben dus veel onderweg.

Onderweg passeer ik altijd – ongeveer halverwege – de Vlaketunnel. Voor mij een belangrijk ijkpunt. Ik leg uit waarom.

Vlaketunnel onder het Kanaal door Zuid Beveland.

Als ik vanuit Bergen op Zoom vertrek, zijn mijn gedachten nog vaak bij huishoudelijke zaken. ‘Heb ik de verwarming wel lager gedraaid? Als ik straks thuiskom mag ik niet vergeten de vuilcontainer bij de straat te zetten. Ik moet dringend het gras maaien. Van wie zijn toch al die geparkeerde auto’s in ons straatje?’ Dat soort dingen. Als ik de tunnel door ben, gaat mijn aandacht vol naar het werk. In gedachte neem ik dan de repetitie door. Of focus ik me op de aanstaande vergadering. Letterlijk soms door een laatste moment telefoontje te plegen.

En een paar uur later is het precies andersom. Tussen Goes en/of Middelburg naar de tunnel denk ik nog na over wat we net hebben gedaan of hebben besproken. Eens de tunnel door is het werk naar de achtergrond verdwenen en denk ik aan andere zaken of luister naar de radio. Ik vind het prima. Misschien nog even voor lezers die Zeeland niet zo goed kennen. De afstand tussen Bergen op Zoom en Goes is 40 kilometer (een klein half uurtje met de auto) en naar Middelburg rij ik 60 kilometer (ongeveer veertig minuten).

Ook mijn eerdere werkzaamheden in Brabant hadden hetzelfde ritme. Naar Zundert – 38 kilometer, naar Oosterhout – 50 kilometer. Maar dan zonder tunnel. Die was er enkel in mijn hoofd. Jaren geleden had ik een opdracht in Bergen op Zoom. Vijf minuten fietsen van huis. Eerst vond ik het een geweldig idee. Veel tijd dat ik niet onderweg hoefde te zijn. Joepie. Ik kwam er al gauw achter dat mijn ritme danig verstoord werd door de korte verplaatsing. Mijn toetje zat bij wijze van spreken nog in mijn slokdarm als ik de acteurs de eerste opdracht gaf. En de weigering van een actrice om een ‘onflatteuze jurk’ aan te trekken tijdens een repetitie had ik nog niet verteerd. Ik nam een dreigend conflict mee naar huis.

En jullie? Hoe ervaren jullie de reistijd van huis naar werk? Misschien moet ik er wel bij vertellen dat deze verplaatsingen vaak op rustige uren zijn. Zelden last van een files. En dat ze niet dagelijks zijn. Soms wel maar gemiddeld rijd ik drie of vier keer per week door de tunnel – soms ook tijdens het weekend.

Nog even terug kijken

Tags

De Bevelander, Goes, Krant, Pers, PZC, Radio, Televisie

Het is al wel twee weken geleden maar omdat ik niet in Goes woon, krijg ik de kranten met enige vertraging te zien. Nog even nagenieten.

Balletstudio Free tijdens de Startavond – De Bevelander

Fotoimpressie – De Bevelander

En ook de PZC schreef over deze bijzondere avond

En verder waren er ook mooie bijdrages bij Omroep Zeeland Radio en Omroep Zeeland Journaal.

Ondertussen in Nederland (3)

Tags

Donald Trump, Goes, Nieuws, Syrië, Televisie, Verenigde Staten

Al bijna tien dagen ben ik weer in Nederland. Veel tijd breng ik door met allerlei werkzaamheden, vergaderingen en afspraken voor de nieuwe (theater) voorstellingen waarbij ik betrokken ben. Ik schreef er al eerder over en dat zal ik vast nog meer doen in de komende tijd.

Ik ben alleen want Isabel heeft geen vrij van haar werk en is dus nog steeds in Mozambique. We vergelijken onze situatie vaak met stellen waarvan de man (of vrouw) op de grote vaart zit. Maanden van huis en dan weer een tijdje samen thuis. Dat is onze situatie de komende maanden. Ik ga d’r niet over klagen, het is tenslotte onze eigen keuze.

Het valt me op dat ik in mijn eentje andere dagelijkse gewoontes heb. Als ik kook en alleen thuis ben, zet ik veel gemakkelijker de televisie aan. Even journaal kijken, een kwis, een kookprogramma, een actualiteiten-rubriek … nog even een rondje zappen en ‘ploep’ zomaar zijn we twee uur later. Gauw terug naar de computer. Eerst nog even wat rondkijken bij collega blogs of scrollen doorheen een krant of weekblad (vaak via Blendle). En nu komt het … ik heb een soort gruwel-verslaving als ik het woord ‘Trump’ lees.

“Kijk mij eens – alweer een verkiezingsbelofte die ik nakom.”

Ik lees teveel Trump-Horror verhalen. Ben ik masochistisch? Het begint er wel op te lijken. Het lukt me niet om zo’n artikel niet te lezen. Ik wil Trump het liefst volledig ‘blokken’ uit mijn systeem maar dat gaat niet. Ik kan het niet. Ik ben geen nieuws-junk maar ik volg de actualiteit graag en bijna dagelijks. “Hij doet wat hij beloofd heeft tijdens de verkiezingen” hoor ik zeggen – als een soort vergoelijking voor al zijn presidentiële decreten. Brrr. Grrr.

Ik stond afgelopen zaterdag met twee Syrische vluchtelingen die in Goes wonen te praten. Zij vierden ook de start van het nieuwe themajaar in Goes – Goes Azië ter gelegenheid van Chinees Nieuwjaar. Ik haalde mooie herinneringen op aan hun land en hoe vriendelijk de mensen (toen) waren. Ik zag mevrouw Nabeeld Al Obaied en haar zoon Besher stralen van oor tot oor en tegelijkertijd een traan wegpinken.

Ik moest weer aan hen denken toen ik het journaal zag. Syriërs zoals mevrouw Al Obaied komen de Verenigde Staten niet meer in. Of ze dat überhaupt wilt, weet ik niet. Maar het is toch van de zotte dat een land dat voor meer dan 95% bestaat uit nakomelingen van immigranten de grenzen sluit voor vluchtelingen uit oorlogsgebieden. Shame on you, mister president.

En wees gewaarschuwd, de kans dat een inwoner van de VS gedood wordt door een moslim-terrorist uit een van de zeven landen op de Trump Black List is uiterst klein. Maar gedood worden door een landgenoot is vele malen groter. Jaarlijks sterven er bijna 12.000 mensen door vuurwapengeweld in de USA.

Twee foto’s

Tags

Boeken, E-Njen, Goes, Het Middelburgs Theater, Johannes Vermeer, Lezen, Middelburg, Schrijven

Voor E-Njen (in Goes)

Voor Vermeer (Middelburg)

Ik ga de wolken meten

Tags

Azië, Beeldende kunst, Goes, Jan Fabre, Johannes Vermeer, Wolkenmeter

Het is de hoogste tijd om weer in mijn eigen wereld te duiken. De nieuwssites even te laten voor wat ze zijn. Internet weer gebruiken om iets op te zoeken zoals ik dat vroeger deed met de encyclopedieën van mijn ouders. Terug naar Azië voor het Goes Azië 2017 themajaar. Terug naar de zeventiende eeuw in Delft en Middelburg. Op zoek naar Johannes Vermeer en zijn meisjes. Meisjes met brieven, halskettingen, juwelen en parels. Terug naar de kunst waar het gemakkelijker is om te dromen. Ontroerd te worden of geconfronteerd te worden. En als ik aan het schrijven ben, kan ik zelf de wereld creëren.

Ik kan rivieren laten stromen, rijstvelden blank zetten, draken oproepen om de reisgenoten te beschermen. Johannes laten kijken naar de bouw van de Oostkerk. Ik kan politie een staking laten breken of demonstranten vreedzaam bloemen in hun wapens laten stoppen. Ik kan prinsen verliefd laten worden op vissers-meisjes. Ik kan acrobaten laten dansen op papieren bootjes …

Ik ga de mieren tellen op onze achterveranda, ik ga een liedje zingen voor de mango-bomen, ik ga een gedicht verzinnen voor de schildpadden, ik ga een zwembad maken voor de vogels in onze moestuin, ik ga een taart bakken met gefantaseerde ingrediënten, ik ga een symfonie componeren voor de bananen-boom, ik ga de wolken meten …

De man die de wolken meet – Jan Fabre