Langs de kant van de weg (1)

Tags

Bij de Bootbouwer, Boudewijn de Groot, Corrosie, Harlingen, Kathodische bescherming, Liander, Meisje van Zestien, Nederland, Vrienden, YouTube

Mijn eerste associatie met ‘Langs de kant van de weg’ is een liedje van Boudewijn de Groot. Een zinnetje uit “Meisje van Zestien.” Nostalgie … mag je dat gerust noemen.

Nee. Met de titel doel ik op zaken die je langs de kant van de weg ziet. Als je er begint op te letten en overal foto’s wilt van maken dan sta je voortdurend stil. Ik heb het over putdeksels, allerlei paaltjes van nutsvoorzieningen, hekjes, heggen, poortjes, meubilair in voortuinen, kabouters, dinosaurussen … enfin. Misschien het begin van een nieuwe serie. LANGS DE KANT VAN DE WEG.

Ik loop van het station van Harlingen naar het huis van ‘Bij de bootbouwer‘. Ik stop om een foto te maken.

Ergens in Harlingen (NL)

Best een groot ding. Iets kleiner dan een barkruk. Wat is dit? Wat betekent dit? Voor wie is deze informatie? Ik begrijp heel erg weinig van de tekst. Ik zie een hoogspanning-symbool. Ik lees Liander. Ik denk dat dat de naam is van een energiebedrijf. Natuurlijk zie ik het 0800 telefoonnummer. Ik krijg de neiging om dat nummer te bellen en te vragen naar het hoe en waarom. Ik bel niet. Ik maak een foto en vraag me af wat ‘Kathodische bescherming’ betekent. Enig idee waarde mee-lezer?

Ik weet het niet. Ergens gaat een heel-ver-weg belletje rinkelen. Uit de tijd van de middelbare school en de lessen fysica. Iets met ‘kathoden’ en een practicum met draadjes, batterijen en een erlenmeyer. [Alweer een woord dat ik vijfenveertig jaar niet meer heb gebruikt.]

Goed. Ik ga op zoek naar de betekenis bij Wikipedia. Ik citeer de eerste zinnen.

Kathodische bescherming (KB) is een methode van corrosiebestrijding en berust op het principe van potentiaalverlaging van het te beschermen object.

Door de potentiaal voldoende te verlagen wordt de anode-reactie van ijzer tot ijzerionen zo sterk vertraagd dat hij praktisch te verwaarlozen is. Het te beschermen voorwerp (bijvoorbeeld een pijpleiding in water of in de grond) wordt daarbij kathode. Aan deze buis vindt alleen de kathodische waterreductie plaats (waterstofgas vorming). De stroom die daarvoor nodig is wordt meestal beschermstroom genoemd. De benaming ‘beschermstroom’ is eigenlijk incorrect, want het gaat om de potentiaal (spanning) en die moet dan ook regelmatig gecontroleerd worden.

Een kathodische bescherming wordt uitgevoerd met een galvanisch systeem of met een stroomopdruksysteem.

Bij opgedrukte stroom wordt kathodische bescherming meestal toegepast in combinatie met een coating op het te beschermen systeem. Bij toepassing van opofferingsanodes is het te beschermen object vaak niet gecoat. Denk hierbij aan offshore constructies en damwanden. Zeeschepen zijn altijd voorzien van opofferingsanodes, maar tegelijkertijd ook altijd gecoat.

Begrijp ik het nu wel? Euh … nee. Niet echt. De belletjes rinkelen wel iets nadrukkelijker maar ik lijk nog steeds verdwaald in Verweggistan waar ze een taal spreken waar ik – dankzij de context – losse woorden wel begrijp maar de echte betekenis blijft me ontgaan.

Dus nogmaals de vraag … waarom staat die paal daar? Voor wie is die informatie? Ik ben iets dichter bij het antwoord want Harlingen is een havenstad. Dit paaltje staat aan de Zuidoostsingel. Aan de ene kant huizen en aan de andere kant water. Een gracht vol bootjes. Is het water in Harlingen zoet, zout of brak? Ik weet het niet. De leidingen die daar liggen lopen waarschijnlijk dwars door of onder het water. Corrosie … iets met water en roesten. Ik ben iets dichter bij het antwoord. Waarschijnlijk is dit een melding voor medewerkers van Liander. Maar waarom zo prominent langs de kant van de weg? Hebben zij geen interne database met alle technische informatie?

Ach ja, het doet er ook niet toe, mij leverde het weer een stukje op. En nieuwe / oude woorden.

In de serie: LANGS DE KANT VAN DE WEG

Trein

Tags

Afrika, Beijing, Boeken, Bompa, Harlingen, Lezen, Märklin, Moskou, Thalys, Transsiberie Express, Trein, Wales

Alweer bijna tien dagen geleden dat ik iets schreef op mijn weblog. Heb ik geen inspiratie? Heb ik niets te vertellen? Nou nee. Het komt er gewoon niet van. In Mozambique krijg ik meerdere malen per dag een ‘klik’ in mijn hoofd … klik – alweer een mogelijk onderwerp. In Nederland gebeurt dat wat minder. Omdat ik me er minder voor openstel of omdat ik wat minder verwonderd ben om bijzondere zaken te zien. En wie zit nu te wachten op mijn bespiegelingen op het dagelijkse leven in de Lage Landen? Iets over de kabinetsformatie? Over kleindochter Carmen die vandaag vijf jaar wordt? Ik zou iets kunnen schrijven over voetbal. Over mijn bijna voetbal-desinteresse de laatste weken. Of over Tom Dumoulin? Prachtige overwinning trouwens in een spectaculaire Giro. Moet ik meer schrijven over de theaterproducties waar ik bij betrokken ben? Dat komt nog wel.

Laat ik maar aan een nieuw thema beginnen. Vervoer. Dat klinkt saai maar ik ga wat stukjes schrijven over: de trein, de fiets, de auto, het vliegtuig. Niet noodzakelijk in deze volgorde en niet dagelijks. Vandaag over de trein. Ik en de trein. Laat ik eerst vertellen waar deze ‘klik’ vandaan komt. Met enige regelmaat plof ik thuis neer op de bank. Televisie gaat aan en ik zap en ik zap en ik zap nog meer. En dan beland ik soms bij de EO. Deze omroep brengt al jaren de serie ‘Rail Away’. Over treinen en mooie treinroutes. En dan blijf ik altijd hangen. Een beetje meereizen met de trein vanop de bank. Wegdromen naar mooie bestemmingen op het ritme van het spoor. De liefde voor treinen is er met de paplepel ingegoten. Mijn grootvader (Den Bompa) werkte zijn hele leven bij ‘Den IJzeren Weg’. Elk jaar bracht Sinterklaas nieuwe onderdelen – locomotieven, wagons, sporen, wissels – voor onze Märklin treinen.

Ik heb – op een korte periode na – nooit dagelijks met de trein gereisd. Toch zit ik best vaak in de trein. Op weg naar een werkafspraak. Of op weg naar een voorstelling of een museum. Een boek en de krant gaan mee. Een beetje lezen en dan wegdoezelen. Af en toe een praatje maken met een toevallige medereiziger en tegenwoordig kan ik online gaan met free wifi in de trein. Ik heb een aantal grotere treinreizen gemaakt. Niet heel veel. Ik zou er best meer willen maken. De eerste internationale treinreizen waren van Boechout (in Vlaanderen) naar Harlingen Haven (Nederland).

Trein naar Harlingen Haven

Op weg naar Terschelling. Die reis heb ik vaak gemaakt. In beide richtingen. In de 70’er jaren moest de machinist nog uitstappen bij de overweg tussen het station van Harlingen en het station van de haven. Hij bediende dan handmatig de slagbomen. Ook herinner ik me de trein-reizen met de Ziekenkas (CM). Van Antwerpen Oost naar Zwitserland. Melchtal (met de 14-jarigen – ik was 13) en naar Glüringen. Met speciale treinen vol kinderen. Vertrek in de namiddag en de volgende morgen wakker worden in Zwitserland. Heel speciaal.

Later volgde de eerste rit door de Kanaaltunnel met de Eurostar. En de eerste keer met de Thalys naar Parijs. Een treinreis naar Milaan met de (voetbal)vrienden. Treinen in Wales en Engeland. Met de trein naar Keulen. Met de trein in ruim acht uur van Bangkok naar Sisaket in Thailand. Van New York naar Philadelphia. Met de trein naar Pisa en Firenze. En in 2009 de hoogmis van het treinen: De Trans Siberië Express.

Zomer 2009

Ik heb er al vaker over geschreven. In vijf dagen (en nachten) van Moskou naar Irkoetsk in Siberië. Daarna overstappen op de Trans Mongolië Express. Van Irkoetsk naar Ulan Bator. En tenslotte de Trans Mantsjoerije Express van Ulan Bator naar Beijing. Een schitterende reis. Ik vond het heerlijk. En tegelijkertijd ook saai want de eerste drie – bijna vier dagen – zie je niets behalve bomen. Geen weidse vergezichten. Geen spectaculaire bruggen over kronkelende rivieren. Nee, de bomen beletten alle uitzicht. Het doorkruisen van het Oeralgebergte gebeurde jammer genoeg in de nacht. En toch vond ik deze treinreis geweldig. Het eindeloze ritme van kedeng kedeng kedeng brengt je in een andere gemoed-toestand. Ik deelde mijn coupe met een Russische moeder en haar dochtertje en een Nederlandse vrouw. Ik vergelijk deze treinreis als het verblijf op een camping. De eerste dag verken je enkel je eigen camping-veldje. Een wandeling naar de wc / douche of naar de samowar. Een praatje met je buren. Dat is genoeg. De volgende dag maak je een grotere wandeling. Je ontdekt de andere veldjes (wagons) en de restauratiewagen. En elke drie of vier uur maakt de trein een stop op een groot, tussengelegen station. Op de informatieborden kun je lezen hoe lang de trein halt houdt. Meestal tussen de 8 en 15 minuten. Ik haastte me dan meestal naar het plein voor het station. Even iets opsnuiven van de stad. En dan weer terug naar het perron. Wat fruit kopen of een pak koekjes. De plaatselijke bevolking staat bij aankomst al klaar op het perron met handkarren vol lekkers.

Verkoop op de perrons

En daar gaan we weer. Op weg naar het oosten. Elke dag een tijdszone verder. Elke dag heeft daardoor maar 23 uur.

Ik vond het heerlijk. Mooie en bijzondere ontmoetingen met medereizigers. Veel gelezen. Me overgeven aan het ritme van de trein. Het is zoveel meer dan de simpele verplaatsing van A naar B zoals je dat met een vliegtuig wel doet. En terwijl ik dit zit te schrijven, krijg ik zin om weer een (grote) treinreis te maken. Iets voor volgend jaar … In Mozambique zijn de mogelijkheden beperkt. Je kunt met de trein van Maputo of Komatipoort naar Kaapstad. Of van Livingstone (Zambia) naar Dar es Salaam (Tanzania) …

Trein routes zuidelijk Afrika

In de serie: VERVOER

Zeilplogje (1)

Tags

Friesland, Harlingen, Kornwerderzand, Lemmer, Stavoren, Terschelling, Texel, Vlieland, Vrienden, Zeilen

Vandaag twee bijdrages. Fotobijdrages van onze jaarlijkse zeiltocht. Dit is deel 1.

Onze boot (voor vier dagen)

En zoals elk jaar is Eric de initiatiefnemer en de kapitein aan boord. Vrijdagmiddag. Dezelfde bemanning van vorig jaar monstert aan. Ron, Mike, Johan en ondergetekende. Om kwart voor vijf zijn we klaar om uit te varen bij Enjoy Sailing in Lemmer. Maandagmiddag worden we terug verwacht.

De brug gaat open

Een kwartiertje later gaan de ‘ballen’ over de reling, we zitten klaar. De brug gaat open, de lichten springen op groen, we varen de sluis in. Op naar het IJselmeer.

Mijn foto-momentje

We zijn de sluis door. Eric roept ons bij mekaar. Hij stelt twee vaar-schema’s voor nadat hij de weerberichten heeft bekeken. De wind-voorspellingen en het tij. Alleen de sluizen bij Kornwerderzand zijn in gebruik. De sluizen van Den Oever zijn niet in gebruik. We besluiten om naar Stavoren te varen en dan zien we morgenochtend wel verder.

Ron aan het roer, Koen met z’n gedachte (even) in Afrika.

Het is een prachtige avond. Zaterdag wordt een dag met windkracht 3 a 4. Zondag voorspellen ze regen en nauwelijks wind. We overwegen om op zaterdag naar Oudeschild (Texel) te varen. Of mogelijk door te varen naar IJmuiden. Zondag wordt het pruttelen op de motor naar en door Amsterdam. Een andere optie is om op Texel te blijven. We zien wel. We slapen d’r een nachtje over. We gaan voor anker voor Stavoren.

Voor de sluizen van Kornwerderzand. Ron en Johan.

Het is zaterdag. Mooi weer. We moeten een tijdje ronddobberen voor we de sluis in kunnen. Eric heeft een nieuw voorstel. We varen na de sluizen naar Harlingen en steken door naar Vlieland en Terschelling. Door de Vliestroom naar de Noordzee. En dan buitenom – rondom Texel – naar Noord Holland. Een ambitieus plan. Het zal een latertje worden. We gaan d’r voor.

Land in zicht. Zie je de ‘Brandaris’? Jeugdsentiment.

Het is druk in de vaargeul naar Terschelling. Veel terugkerende boten vanaf de eilanden. Ook vrachtverkeer en de schepen van Doeksen gebruiken dezelfde geul als de pleziervaartuigen. Om half vier zeilen we tussen de twee eilanden. Tegenwind. We proberen met lange slagen toch nog vooruit te komen. Dat lukt. Ik leer elk uur weer wat bij. Johan en Mike lezen en interpreteren de kaart. Ik krijg een paar korte kaart-navigatie-lesjes. Eric staat het meest aan het roer. Mij vind je in de kombuis. Een oefening in evenwicht-kunsten. Niet alleen voor mij, ook voor de potten, pannen en borden. De innerlijke mens mag niets te kort komen. Alcohol is taboe tijdens het zeilen.

Mike aan het roer

De zwemvesten gaan aan. De wind neemt toe tot vier beaufort. We zijn op weg naar de Noordzee. Ik voorzie de afwisselende stuurlui van een hapje en een praatje. Mijn vier vrienden zijn veel meer ervaren op het water. Ik zeil mee. Zij zeilen. Af en toe neem ik het roer een half uurtje over onder het toeziend oog van een van de anderen.

Op weg naar de Noordzee

Af en toe een zeehond. Veel aalscholvers. We zien de laatste badgasten ver weg op het strand van Vlieland. Nog een uur en dan wordt het donker. Er wordt meer wind voorspeld – meestal tegen – en ook gaat het regenen. We verwachten ergens tussen drie en vier in Den Helder te zijn. We moeten ivm de diepgang van onze boot zeer ruim rondom Texel varen.

Zonsondergang

Prachtige luchten. Cadeautjes voor de (amateur)fotograaf. Ik ben blij dat ik mijn camera heb meegenomen en niet enkel genoegen neem met mijn mobieltje. Het schiet voor geen meter op. Bij wijze van spreken. De vuurtoren op het noordelijke puntje van Texel blijft alsmaar op dezelfde hoogte aan bakboord.

Nog een ‘Captain’s briefing’. Eric en Koen.

We zitten in duo’s te praten. Over het werk. Over onze families. Over onze plannen. Over de liefde. De kinderen en de kleinkinderen. Vier van ons zijn al opa/bompa. Mike volgt in november. We wisselen ‘intervisie-achtige’ momenten af met gezamenlijke herinneringen aan eerdere zeiltochten en reizen. De wind steekt meer op. Tegenwind welteverstaan. De zeilpakken en/of regenjassen gaan aan.

Ik vertel verder op een tweede plogje.