Een dagje Krugerpark (1)

Tags

Afrika, Auto, Crocodile Bridge, Familie, Gnoe, Impala, Isabel, Komatipoort, Krugerpark, Lower Sabie, Malelane, Moederdag, Neushoornvogel, The Big Five, Vogels, Waterbok, Zebra, Zuid Afrika

Wij wonen op precies 100 km van de dichtstbijzijnde ingang van het wereldberoemde Krugerpark. Crocodile Bridge Gate. Tot gisteren was Isabel er nog nooit geweest. “Dat is iets voor witte mensen” of woorden van gelijke strekking was steeds haar commentaar. Ook haar zus en moeder hebben nog nooit een wildpark bezocht. ‘Toerist zijn’ is hen niet vreemd – Spanje, Portugal, Zwitserland, Italië, Nederland, België, Frankrijk enzovoort – maar toch niet vlakbij huis … ben je gek?!? Mijn schoonvader is nog in Portugal dus dit was een mooie gelegenheid om zo’n bezoek te regelen. Nou ja … regelen – dat is een veel te groot woord. Je rijdt ernaar toe, je betaalt een dagkaart – Mozambikanen krijgen een flinke korting – en je zoekt je eigen weg. Wij rijden om 7.12u het park in. Rond half vijf rijden we via Malelane Gate weer naar buiten en naar huis. Moederdag 2019. Of moet ik zeggen ‘Schoonmoeder-dag’?

Minha sogra – Dona Isabel – mijn schoonmoeder

In Mozambique en Portugal vieren ze dat trouwens op de eerste zondag van mei. In Zuid Afrika en de meeste Europese landen vieren ze dat op de tweede zondag van mei. Wij gisteren. Laat ik er maar een meer-daags plogje van maken. Een kleine selectie van de vele foto’s. Met een heel gewone camera en met het mobieltje van mijn Isabel. Ja, ze is naar haar moeder vernoemd. In familiekring zegt iedereen Belinha (kleine Isabel) tegen mijn lieftallige echtgenote. Ik was eerder met haar in andere wildparken in Zuid Afrika en Eswatini (Swaziland).

Minha esposa – Belinha

Goed .. foto’s van het Krugerpark moeten natuurlijk dieren-foto’s zijn. Daar gaan we.

Gnoe – Wildebeest en Geelbekreigertjes

We hebben aardig wat vogels gezien. Mijn beperkte foto-apparatuur schiet tekort om dat mooi in beeld te brengen. We zagen naast de veel voorkomende soorten ook een zwartborstslangenarend, een prachtige ijsvogel, een secretaris-vogel, een uiltje, veel maraboe’s, een zwarte ooievaar en verschillende soorten neushoornvogels.

Neushoornvogel – ‘Zazoe’ in The Lion King

Zuidelijke hoornraaf (Bromvoël – in het Afrikaans)

En natuurlijk gingen ook mijn Mozambikaanse meisjes op zoek naar ‘The Big Five’. Dat is niet gelukt. Ik zag ze wel alle vijf maar nooit tijdens één bezoek. Gisteren konden zij de buffel en de olifant op hun lijstje aankruisen. Luipaard, leeuw en neushoorn zal voor een andere keer zijn.

Waterbok

Impala

Krokodil

Zoekplaatje … hoeveel krokodillen zie je op deze foto?

Ik was voor de vierde keer in het Krugerpark. De eerste keer drie dagen met Ine (2004). Begin 2018 twee dagen met mijn kinderen en kleinkinderen. Met de Vlaamse vrienden – Werner zijn zestigste verjaardag – gingen we één dagje. Haast identiek met onze uitstap van gisteren. 365 kilometer op de dagteller van onze auto waarvan 135 kilometer in het park. Voor de kenners: via Crocodile Bridge naar Lower Sabie en dan doorgestoken richting Jock Safari Lodge en dan naar het zuiden – de uitgang van Malelane.

Ik heb van al mijn bezoeken aan wildparken in Afrika heel veel foto’s. Gisteren dacht ik … de meisjes gaan flink wat fotograferen. Ik hoef niet zonodig maar als je dan de eerste zebra’s van de dag ziet … dan kan ik het niet laten …

Burchel’s zebra’s

Morgen deel twee.

Advertenties

Veertig

Tags

Aswoensdag, Bloggen, Familie, Isabel, Pasen, Rome, Vasten, Veertig, Voetstappen, XL

Onderaan dit logje zie je #40/40 staan. Vandaag maak ik “40 dagen bloggen” vol. Ik schreef er eerder over op dag #15. Ik was trouwens al twee dagen eerder begonnen. Dit is dus eigenlijk logje nummer #42. Tweeënveertig aaneengesloten dagen een stukje publiceren. Maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Het lijkt al gauw op borstklopperij. Nog wel wat gedachten en associaties op het getal 40.

Veertig. Foto: Pixabay

Toen in enkele weken geleden het plan opvatte om een keer mee te doen met dit 40-dagen gedoe las ik dat je tussen Aswoensdag en Pasen zes keer mocht verzaken. Mocht smokkelen. Watjes … dacht ik. Afgelopen week merkte ik voor het eerst dat ik enkele dagen voor Pasen de kaap van 40 zou ronden. Heb ik verkeerd geteld? Ik snapte het niet. Ik ging opnieuw tellen. Er zijn 46 dagen van Aswoensdag tot Pasen. Tiens. Ik heb mijn hele jeugd het woord “40 dagen Vastentijd” gehoord. Zijn het dan geen veertig dagen. Nee dus. Op de zondagen in die periode hoef je niet te vasten. Weet je dat ik dat me nooit heb gerealiseerd? Raar maar waar. “Alhoewel er zesenveertig dagen verlopen tussen Aswoensdag en Pasen (einde van de vastentijd), wordt er traditioneel (binnen de Katholieke Kerk) niet gevast op de zes zondagen tijdens die periode, waardoor de totale duur van de vastentijd op veertig dagen uitkomt.” (citaat op Wikipedia) Veertig komt trouwens veel vaker voor in de Bijbel, maar dat terzijde.

Goed, ik ga nog een paar dagen door met elke-dag-bloggen. Denk ik. Misschien ook niet. Waarschijnlijk ga ik binnenkort weer naar mijn gewone ritme. Dat is gemiddeld drie stukjes per week. Soms iets meer, soms iets minder. Het heeft me niet heel veel moeite gekost om elke dag iets te publiceren maar ik wil het niet tot norm verheffen. Geen dwang, gewoon voor mijn plezier.

40. Denk ik vaak aan het getal 40? Nee. Ik heb er geen bijzondere gedachte bij. Nochtans heb ik in 2019 al tweemaal een 40-dagen-ding gedaan. In veertig dagen 400.000 stappen zetten en nu dus veertig dagen bloggen. Ik heb wel iets met de getallen 22, 28, 36 en 222. Daar kom ik nog een keer op terug in een ander stukje.

Mijn veertigste verjaardag herinner ik me goed. Ik wilde het geruisloos laten passeren. Niet teveel aandacht geven. Maar een beetje extra mocht dan weer wel. We besloten met zijn vieren een paar dagen naar Rome te gaan. Ine, Catelijne, Jules en ik. Eind oktober. Nog steeds mooi weer maar niet meer zomers heet. We hadden een geweldig weekend. Vraag me niet wat we deden op mijn 39ste of 41ste verjaardag. Ik weet het niet meer. En ja … ook bij Isabel komt de veertig dichterbij. Ja, ze is jonger dan ik maar dat wisten jullie toch wel? Ze begint af en toe te vragen wat ik in gedachte heb. De schat. Nou, eerlijk gezegd … nog niets maar natuurlijk zullen we … ijs en weder dienende …

Ik denk dat wij in de tachtiger jaren verschillende keren veertig dagen op zomer-vakantie gingen. Niet bewust dat ronde getal maar wel de volle periode van de schoolvakanties. Naar Griekenland, naar Portugal. Het feest voor de veertigste huwelijksverjaardag van Opa Lauw en Oma Rietje was een groot succes. Een mooie herinnering.

XL is de Romeinse schrijfwijze van 40. Ik denk daarbij eerder aan een kledingmaat. Ik heb meestal XL nodig en als een shirt of hemd een beetje krap uitvalt, moet ik uitwijken naar XXL. En nu ik het toch over kledingmaten heb … S of M … daar tussen moet ik altijd kiezen als ik iets voor Isabel koop. In etiketten staan ook andere getallen. Teveel maateenheden EU USA etc …  Daar kom ik niet wijs uit. Hetzelfde verhaal voor schoenen. Ik weet wel dat 38 een kledingmaatje is dat klopt als ik iets voor haar koop maar langzaamaan kruipt dat ook naar de  … Vertel haar maar niet dat ik dit zomaar open en bloot op mijn blog schrijf. Ze zou me wel eens …. hahaha.

In de serie #40/40

De Notre-Dame staat in brand

Tags

Frankrijk, Isabel, Kathedraal, Kerk, Notre-Dame, Parijs, Quasimodo, Reizen, Vakantie

Een drukke dag. Boodschappen doen. Een uitgebreid verjaardagsmaal klaarmaken, inclusief taart. Lesgeven in Matola Stad. Lesgeven in Matola Djonasse. Met de auto naar de jaarlijkse autokeuring. En dan is ’s avonds uiteindelijk alles aan kant. Het is tien uur. Nog gauw even mijn mails checken en de belangrijkste punten van het nieuws bekijken.

“De Notre-Dame in Parijs staat in lichterlaaie.” Ik schrik zoals waarschijnlijk heel veel mensen – zeker in Frankrijk maar ook in de rest van de wereld. Een wereldberoemd gebouw staat in brand. Een van de vele symbolen van de lichtstad. Ik roep Isabel die op het punt staat te gaan slapen. “Weet je nog …?” Herinneringen komen boven. Ik was de afgelopen jaren driemaal in Parijs – voornamelijk als gids van Afrikaanse familieleden.

Met Isabel bij de Notre-Dame – juni 2012

Wat is er gebeurd? Is het waar dat er al een van de twee kerktorens is ingestort? Ik denk natuurlijk terug aan de verschillende bezoeken die ik ooit heb gebracht aan Parijs en aan de wereldberoemde kerk (van Quasimodo). Ik begrijp dat half Parijs op bruggen en hoge gebouwen staat toe te kijken. Zeer begrijpelijk. Een icoon staat in brand. Ik ga er vast nog wat meer over lezen op internet voordat ik ga slapen.

In de serie: REIZEN, REISFOTOCHALLENGE en #39/40

Toch geen zondag

Tags

Isabel, Lui, Maandag, Mozambique, Vrije Dag, Wakker, Wekker, Zondag

Omdat deze maandag voelt als een zondag – wegens de vrije dag vandaag – hebben we een ‘ik doe bijna niks dagje’. Ik zoek een plaatje op Pixabay …

Lekker lui (Bron: Pixabay)

Toch nog een paar zinnetjes. Ik ben helemaal geen katte-mens maar ik vond de foto wel toepasselijk voor hoe ik me voelde vandaag. Tot drie keer toe werd in afgelopen nacht uit mijn slaap gewekt. GRRR. Not nice …

Isabel was op stap met haar vriendinnen – dat vertelde ik gisteren al – en zou in de stad blijven slapen bij haar zus. Prima. Ik ga op tijd naar bed met mijn boek. Iets na elven knip ik het licht uit. Om 01.04 schrik ik wakker van mijn telefoon. Isabel. Ze komt toch naar huis en vraagt of de poort nog los is. “Nee, natuurlijk niet.” Ik grom, enerzijds van de slaap en anderzijds van het veranderde scenario. Goed, ik sta tien minuten later op en ontgrendel onze deuren en loop de tuin in en open het hangslot op onze grote poort. Ik kruip weer in bed.

04.02 Ik word weer wakker. Isabel komt thuis. Ze probeert alles zo stil mogelijk te doen. Ik hou me ook stil maar een paar minuten later vleit ze zich uitgebreid en in volle glorie op mijn slapende lijf. “Mmm, lekker warm” hoor ik haar mompelen. Ik kreun zachtjes en vraag om d’r eigen kantje op te zoeken. We praten morgenochtend wel. Ze zegt dat ze een houding zoekt om gauw in slaap te vallen. Dat lukt haar. Ik hoor haar drie minuten later ademhalen als in een diepe slaap. Ik wring me onder haar uit en kruip terug in bed aan haar kantje. Ik val weer in slaap.

05.15 Ik hoor de wekker aflopen, dat wil zeggen … Isabels telefoon in haar handtas ergens in de kamer. Het alarm staat op een herhaal-stand. Van maandag tot vrijdag loopt de ‘wekker’ af om 05.15. Dat pokkending weet niet dat dit geen gewone maandag is maar … zondag !!!

In de serie: #32/40

Feliz dia da Mulher Moçambicana (2019)

Tags

Capulana, Cassave, Culinair, Dia da Mulher Moçambicana, Feestdag, Isabel, Koken, Maniok, Mozambikaanse vrouwendag, Mozambique, Vriendinnen

Elk jaar schrijf ik op 7 april iets over de Mozambikaanse Dag van de Vrouw. Een feestdag. Omdat 7 april dit jaar op een zondag valt krijgt werkend Mozambique een vrije dag op maandag. Ook de mannen. Zij worden geacht iets voor hun vrouw te kopen. Bloemen, een capulana, een sierraad. De dames vieren het vandaag. Zo ook mijn Isabel. Ze is de hort op. Een afspraak met vriendinnen om samen te lunchen in een van de betere restaurants in de hoofdstad. Ze hebben afgelopen week allemaal dezelfde capulana gekocht en ze verrassen elkaar met hun creatie. Isabel heeft na heel veel pogingen haar goedkeuring gegeven aan een eigen gecreëerde hoofd-bedekker. Ik weet even geen ander woord te verzinnen. Ze draaide, wikkelde, friemelde de ruim drie meter lang stof in iets óp haar hoofd. Geen hoed, geen muts, geen sluier, geen tulband, geen ħijāb maar een typische ‘Isabel creatie‘.

Ze is er klaar voor …

Op zon- en feestdagen zijn we met z’n tweetjes. Ook het personeel heeft vrij. Koken doe ik altijd. Afwassen doen we ook meestal zelf. Heel af en toe vraag ik Maria Helena om een typisch Mozambikaans gerecht klaar te maken. Maar zij komt dinsdag pas terug. Het is al maanden geleden dat ik maniok heb gegeten. En daar heb ik weer eens zin in. Dus vraag ik Isabel om advies. Het is nog niet helemaal het seizoen maar op de markt vind je altijd wel iemand die deze grote ‘wortel-knollen’ verkoopt. Ik heb er in de loop van de jaren al vaker over geschreven. In België kennen we het onder het woord ‘maniok’. Wij leerden op de lagere school (in de 60’er jaren) dat de mensen in Kongo ‘maniok’ eten in plaats van aardappelen. In Nederland gebruiken we eerder het woord ‘cassave’. Twee woorden voor hetzelfde.

Maniok schoonmaken … en dat op de Mozambikaanse Dag van de Vrouw. Hahaha. Obrigado querida. Te amo.

Je ziet op de foto dat de maniok-wortels best groot zijn. Het eerste dat je doet is de wortels schillen. Er zit een soort schors rond het witte vruchtvlees.

De schors – de buitenkant – van de cassave snijden.

Ik snij de (witte) maniok-knollen in kleinere stukken. We vullen drie plastic zakjes en drie tupperware-dozen met maniok en bewaren dat in de diepvries. Een halve wortel ga ik morgen gebruiken. Er zijn heel veel manieren om maniok klaar te maken. Veel mogelijkheden, veel recepten. Vergelijk het maar met aardappelen: gekookte aardappelen, gebakken aardappelen met een ajuintje, aardappelpuree, kroketten, frietjes, chips. Al deze varianten zijn ook mogelijk met maniok. Je moet er wel op letten dat je de harde, taaie draden – stevige vezels – die in het midden van de wortel zitten – verwijdert. Je kunt de cassave-wortel ook raspen en al dan niet laten drogen tot een soort bloem. Lekker om koekjes van te bakken, pannenkoeken of pap van te koken. In Nederland vind je cassave (in de supermarkt) op de plank met kroepoek.

Tenslotte nog één detail. En niet het minste. 7 april is is ook de verjaardag van mijn dochter. Ook een jaarlijkse gebeurtenis. “Gelukkige verjaardag lieverd.”

In de serie: Dia da Mulher Moçambicana en #31/40

 

Woman in red

Tags

Bruiloft, Film, Isabel, Mozambique, Rode jurk, Xigiane

Was dat niet een film? Woman in red. Met zo’n opwaaiende rode jurk. Zo’n beetje als de iconische foto met Marlyn Monroe.

Zoals ik het ook gisteren zei: “Dit weekend houd ik het kort.” Vandaag nog korter dan gisteren. Niet omwille van de zomertijd want in Mozambique wordt de klok niet / nooit verzet. Maar omdat we twee dagen te gast zijn op een bruiloft.

Wij zijn d’r klaar voor. Op naar de bruiloft van J & W

In de serie #25/40

Halverwege

Tags

10.000 stappen, Amsterdamse Waterleidingduinen, Familie, Halverwege, Isabel, Noord Holland, Steptember, Wandelen

Vanaf nu kan ik weer beginnen aftellen. Ik ben halverwege mijn winters-verblijf in mijn eerste thuis. In Ossendrecht (NL). Met tussenstops in Heemstede (NL) en Berlaar (BEL). Werkafspraken laat ik maar even onvermeld. Over een kleine drie weken vlieg ik weer naar de zon. Naar mijn meisje die me vanochtend vertelde dat ze ook al begint af te tellen.

Ergens in december ben ik wat regelmatiger gaan sporten bij ProGym – sportschool. Niet fanatiek maar wel twee of drie keer per week wandelen, fietsen, roeien en een klein beetje rennen op de loopband. Deed ik dat omdat ik wist dat ik half januari naar Nederland zou vertrekken? Tja, wie weet. En dan lees ik vlak voor mijn vertrek dat blog-collega Gerbie meer dan 4,6 miljoen stappen heeft gelopen in 2018. Een gemiddelde van bijna 13.000 stappen per dag. Klik HIER als je zijn stukje wilt lezen.

Ik doe het hem niet na. Ik heb me dat ook niet voorgenomen. Toch triggert het me enigszins. Ik heb in het verleden een paar keer meegedaan – voor mezelf – met de Steptember-campagne. Elke dag 10.000 stappen lopen. Dat ga ik veertig dagen proberen. De veertig dagen dat ik niet naar de sportschool (in Mozambique) kan gaan. Dus geen smoesjes dat het te koud of te nat is. Vandaag ben ik halverwege.

Het doel is 400.000 stappen in 40 dagen. Het hoeven niet persé 10.000 stappen per dag te zijn maar op de dag van vertrek wil ik wel dat er 400.000 stappen op de teller staan.

4 februari 2019

Ik ben halverwege en ik lig op schema. Nog twintig dagen voor de boeg. En ik begin er plezier in te krijgen. Het lijkt of de afstand van het station naar huis steeds korter wordt. Vaak luister ik naar mijn favoriete podcasts. Hoe ik mijn stappen tel? Ik heb de Pedometer-Stappenteller-App gedownload en ga de deur niet uit zonder mijn smartphone.

Aan de wandel met Catelijne

Meestal loop ik alleen. Soms tweemaal per dag ongeveer drie kwartier. Soms wat korter en gisteren (zondag) was het buitengewoon lekker weer. Dus werd het een wandeling van bijna drie uur. Bijna twintigduizend stappen. En als je de foto hierboven goed bekijkt zie je twee schaduwen. Dat klopt. Ik wandelde voor het eerst in mijn leven in de Amsterdamse Waterleidingduinen samen met mijn dochter. Een mooi gebied waar ik heel vaak heb over gehoord maar ik was er nog nooit IN geweest. Zeer de moeite waard.

Zo … morgen weer een dag. Op naar de vierhonderdduizend stappen. Vraag me eind februari maar of ik mijn doel heb gehaald.

Nieuwe oogst (8)

Tags

Chagrijn, Isabel, Kerstmis, Kus, Nederlandse les, Plastic, Scheveningen, Terschelling, Vervuiling, Vis, Vluchtelingen

Ik moet een interne strijd leveren om niet te chagrijnig te worden / blijven. En dat al op de derde dag van het jaar. ’t Is natuurlijk ook maar een gewone donderdag. Isabel is aan het werk. Onze empregado zou vandaag weer aan het werk gaan. Je begrijpt het al. Ik gebruik de werkwoordsvorm ‘zou’. Het is bijna vier uur en hij is er nog steeds niet. Voor de tweede opeenvolgende dag is hij niet op komen dagen. Het moet wel een geweldige oud-en-nieuw-kater zijn die hij moet uitzieken. Sic. Is dat het begin van het einde voor Sr. Bennie?

En hij is niet de enige die niet komt opdagen. Ik geef twee leerlingen Nederlandse les. En je raadt het al. Eentje gaf vorige week al aan even een pauze te willen nemen. En de ander smste me vanochtend om 8 uur dat ze niet kan komen. Ik had alles al klaar gelegd. Extra oefeningen gemaakt. Een eenvoudige tekst geschreven … grrr. En ook de zwembad-schoonmaker is nog niet verschenen. Ik typ dus veel te vaak GRRR de laatste tijd. Daar moet verandering in komen.

Daarom maar een nieuwe aflevering van ‘Nieuwe oogst’. Plaatjes die ik van het internet heb geplukt. Soms van Twitter, Facebook of een nieuwssite. Gewoon kleine grapjes of nadenkertjes. Laat ik maar met iets vrolijks / moois beginnen.

Weg met het grijze chagrijn

De vrolijkste kerstboom die ik afgelopen periode ben tegengekomen is wel deze …

Mijn favoriete kerstboom

Ik lees nog steeds Vlaamse en Nederlandse kranten en tijdschriften. Weliswaar via internet. En naast de puinhoop in Scheveningen en de ontelbare leugens en verdraaide waarheden van The Donald lees ik ook over de containers die bij Borkum overboord zijn geslagen. Terschelling en andere waddeneilanden (kust) worden overspoeld met plastic en piepschuim. Drie containers met gevaarlijke stoffen zijn nog zoek.

Dier en mens

En ook onderstaande cartoon snijdt hetzelfde thema aan. Erg grappig (als het niet zo triest was).

Vertaling is vast niet nodig.

De actie “We gaan ze halen” mag dan wel mislukt zijn. Iets te naïeve voorbereiding. Maar dat er nog steeds zoveel mensen op de vlucht zijn of eindeloos wachten in erbarmelijke (Griekse en andere) kampen is beschamend als je bedenkt hoeveel miljoenen er weer in de lucht zijn geknald afgelopen maandag …

Dit behoeft geen onderschrift

Laat ik maar iets vrolijker eindigen. Dat was tenslotte de opzet van dit stukje.

Gewoon … een mooie gedachte

Niet helemaal waar natuurlijk. Maar wel een prikkelende zin.

Een dooddoener

… maar wel eentje die je zo vaak moet herhalen.

Zometeen spring ik nog even in de auto. Bij gebrek aan ‘trein’. Sorry. De eerste boodschappen van het jaar doen. Wat eten we vandaag?

Wat eet ik vandaag?

Na de kip, konijn en lam van de afgelopen dag kies ik vandaag opnieuw voor een vis-maaltijd. Ik woon tenslotte dichtbij zee. Dat vindt mijn meisje vanavond vast een prima keuze.

Dit plaatje bewaarde ik al lang op mijn bureaublad.

En na het eten beginnen we aan een nieuwe serie. Dat betekent wel … kiezen. En dat is niet altijd vanzelfsprekend … zeker niet gemakkelijk. Maar als we rond half tien – of ietsjes later – het licht uitknippen dan eindigen we onze dag met …

Welterusten

Het valt me nu pas op hoeveel ‘Engels’ ik gebruik – via de plaatjes – in dit logje. Tja … ’t Is mijn dagelijkse taal geworden. Daarom blijf ik bloggen … in het Nederlands. Met zo nu en dan een Vlaamse zinconstructie.

In de serie: NIEUWE OOGST

Arbeidsvoorwaarden

Tags

Arbeid, Arbeidsvoorwaarden, Bank, Functioneringsgesprek, Isabel, Mozambique, Vakantie, Vakbond

Ik kan geen 100% garantie geven over de juistheid van dit stukje. Ik vertel namelijk wat ik hoor (van Isabel en collega’s) en heb geen nader onderzoek gedaan in wetboeken. Toch is dit geen fake-stukje. Ik wil hier niet op de man spelen en zal dus ook geen namen noemen.

Ken je rechten

Er is veel mis in mijn ogen met de arbeidsvoorwaarden van mijn geliefde met haar werkgever. Een kleine-middelgrote bank. Een buitenlandse eigenaar. Gespecialiseerd in  het midden- en klein bedrijf. Zij werkt iets meer dan tien jaar voor deze bank – die ruim vier jaar geleden van eigenaar is veranderd. Sindsdien werkt ze op het hoofdkantoor en niet meer in één van de filialen.

Ze heeft al die tijd nooit één functionerings-gesprek gehad. Nooit. Ze werd geregeld van de ene dienst naar de andere dienst overgeplaatst. Zelden met uitleg of motivatie. Haar salaris bleef steeds hetzelfde. Vooral dat laatste stoort haar enorm. Kort na de overname zijn er meer dan dertig collega’s ontslagen. Zij ontsprong de dans. Het gevolg was wel dat de meeste werknemers blij waren dat zij konden blijven en dus houden ze wijselijk hun mond. Al twee jaar vraagt Isabel een geschreven bevestiging van haar functie en de functies die zij daarvoor heeft bekleed. Twee leidinggevenden verwijzen steeds naar elkaar – naar de ander. Nul resultaat. Als Isabel wilt solliciteren kan ze NIET aantonen wat ze al die jaren heeft gedaan omdat zo’n verklaring ontbreekt. Een paar maanden geleden vertrok één van deze leidinggevende terug naar Portugal. Of dit vrijwillig of gedwongen was, weten de medewerkers niet. De achtergebleven baas zegt nu dat hij niet precies weet wat Isabels functies in het verleden waren en dat hij dus zo’n verklaring niet kan afgeven. Grrr. Voorlopig heeft ze enkel een vage omschrijving van wat ze nu doet.

Een licht-gestoorde arbeidsverhouding is het gevolg. Haar baas ontloopt haar of doet overdreven vriendelijk. Hij heeft er onlangs voor gezorgd dat er iemand van buiten in de positie is gekatapulteerd tussen hem en Isabel. Zonder toelichting of uitleg. De eerste weken was Isabels voornaamste taak om deze persoon in te werken. Dat doet ze met gezonde tegenzin. Extra pijnlijk – door haar functie weet Isabel dat deze nieuwe persoon driemaal meer salaris ontvangt dan zijzelf. Omdat er geen (juiste) functie-omschrijving van Isabel bestaat, kan haar salaris niet ‘wettelijk’ gekoppeld worden aan een officiële salaris-schaal en blijft het afwachten en schipperen.

Half september kwam er een nieuwe CEO. Een Portugees die eerder in Angola heeft gewerkt. Waarschijnlijk moet hij schoon schip maken maar dat weet het personeel niet. Er loopt ook een onderzoek vanuit de Nationale Bank. Veel onrust en vraagtekens bij iedereen. De nieuwe CEO vroeg al na een paar weken of Isabel zijn persoonlijke assistente wil worden. Met lichte aarzeling heeft Isabel dit aanbod aanvaard. Ze is bang dat ze een veredelde koffie-dame wordt en veel onregelmatiger zal moeten werken. Hij zegt dat zij binnenkort een gesprek zullen hebben over deze functie maar dat hij zich eerst wilt inwerken in zijn nieuwe job. Het is nu half december en Isabel zit nog steeds op haar oude plekje. Er kwam geen vervolg op zijn aanbod. Je baas (de grote baas) hierop aanspreken hoort niet tot de gangbare cultuur. Je wacht ‘braaf’ af …

Afgelopen week kreeg ze een email dat haar salaris van december met twee dagen wordt gekort. Een figuurlijke kortsluiting bij Isabel. Wat? Hoezo? Haar vakantiedagen zijn opgesoupeerd en ze was anderhalve dag onwettig afwezig in 2018. Deze email kreeg ze van de dame die ze kort daarvoor heeft ingewerkt en bijna recht tegenover haar zit bij Human Resource / Personeelszaken. Isabel keek uiteraard in haar agenda naar deze dagen. De eerste dag was in januari. De auto begaf het op weg naar haar werk. Wachten op iemand die haar hielp. Ze heeft onmiddellijk gebeld en de zaak uitgelegd. De volgende dag ging ze weer aan het werk. De andere dag was eind juni toen de hele familie werd opgetrommeld om met spoed naar het ziekenhuis te komen. Haar vader was die nacht per ambulance vervoerd en lag in kritieke toestand op intensive care. Daarvoor heeft ze alle officiële documenten en bewijzen. De strafkorting wordt ingetrokken. Bij nader onderzoek blijkt dat zo’n korting wettelijk niet is toegestaan zonder gesprek of waarschuwing. Je begrijpt dat de verhoudingen tussen beide dames niet optimaal zijn. En dat ze afgelopen jaar verschillende keren moest opdraven op zaterdagen of op avonden waarbij de bank nieuwe klanten probeert aan zich te binden – dat wordt niet vergoed. Niet in geld, niet in vrije tijd. Sic.

Ik eindig met nog een paar ‘eigenaardigheden’. Niet enkel bij Isabel maar in het algemeen in arbeidscontracten. Vakantiedagen. Het eerste jaar heeft een werknemer GEEN vakantiedagen. Vanaf het tweede jaar bouw je vakantiedagen op. Eerst twaalf dagen. Daarna doorgroeiend naar 24 dagen. Begin je bij een nieuwe werkgever dan start je weer bij nul tenzij je goed hebt onderhandeld. Maar nu komt het. Je neemt een week vakantie vanaf maandag de zoveelste en je begint weer te werken op de volgende maandag. Dat kost je zeven dagen. Je leest het goed. Zeven. Ook de zaterdag en de zondag worden meegeteld terwijl dat normaal niet je werkdagen zijn. Flexibele werktijden … vergeet het maar. Een verplichte middagpauze van een (onbetaald) uur terwijl een half uur zou volstaan. Meestal zit Isabel al om half acht aan haar bureau maar de werktijd begint om acht uur. Dat is de regel en waag het niet om al om kwart voor vijf weg te gaan.

Ik weet dat Isabel lid is / was van de vakbond. Jaren geleden stelde ik haar voor om haar ‘klachten’ voor te leggen aan de vakbonds-vertegenwoordiger van haar bank. Wat bleek? Dat is / was haar baas.

Ik hou d’r over op. Of nee, nog niet. De salaris-verhoudingen zijn onvoorstelbaar groot. En natuurlijk wonen ‘de bazen’ in mooie huizen en appartementen in de betere wijken – dicht bij het kantoor en worden hun huren door de bank betaald. En rijden ze in auto’s van de bank en hebben een privé-chauffeur en mogen ze met hun familie tweemaal per jaar … STOP. Ik word er chagrijnig van. Ik loop de tuin in en pluk een paar mango’s. Dat zal me vast opvrolijken …

1000 vragen aan mezelf (21)

Tags

1000 vragen, Avek, Isabel, Koen, Kuiten, Lente, Moedig, Schoenenschraper, Traditie, Wyns

De figuurlijke wekker loopt weer af … “Koen het is tijd om weer wat vraagjes te beantwoorden”. Ik geef er gehoor aan maar eerst nog even een figuurlijke pluim voor Marion L, MS en Vlinder1960. Ook Beer en Colette reageerden via FB. Zij hadden een juiste omschrijving bij de foto die ik op 30 oktober plaatste.

Wat is dit?

Het is inderdaad een schoenen- of laarzenschraper – ingebouwd in de voorgevel van een huis – dicht bij de voordeur. In dit specifieke geval in het huis van vriend Werner in Boechout. Is dit een Belgisch fenomeen? Ja, wie weet? In Nederland droegen mensen vaak klompen en die liet je buiten staan – met of zonder slijk. Maar minstens zoveel dank aan Daniela, AnneMarie, Géa, Bermalbooks, Trienette, Sandravda, Rietepietz, Suskeblogt en Regenboogvlinder want ook zij reageerden met inventieve antwoorden.

326. Welke vraag is je al te vaak gesteld?

Of het niet heel gevaarlijk is in Afrika. Zeker om er te wonen … en meestal beantwoord ik die vraag heel vriendelijk. Vaak met de opsomming wat er in Bergen op Zoom allemaal is gebeurd. Tweemaal onze auto gestolen voor de deur, inbraak in huis, verschillende inbraken in ons schuurtje, dochter die vlakbij huis ernstig is lastig gevallen door een creep … daarna hoef ik niet verder te antwoorden. En dan beëindig ik zo’n antwoord met de volgende dooddoener: “Niet alle slangen in onze tuin zijn giftig. Zeker de tuinslang niet.”

327. Is alles mogelijk?

Niet een erg boeiende vraag. Veel te ruim … is alles mogelijk? Waar gaat dit over? Ik pas wegens desinteresse.

328. Hoe traditioneel ben je?

Niet heel erg traditioneel. Ik heb veel zaken in mijn leven gedaan die niet meteen het etiket ‘traditioneel’ verdienen. Ik ben ook geen grote vernieuwer of super progressief. Ik ben ondernemend en niet bang voor verandering. Ik hou wel van tradities maar kan ze ook gemakkelijk negeren.

329. Kent iemand je diepste geheimen?

Nu moet ik heel hard gaan nadenken wat mijn diepste geheimen zijn. Deel ik die? Ja, meestal wel maar misschien zijn dat dan weer geen ‘diepste geheimen’. Een paar zaken houd ik voor mezelf en daar ga ik uiteraard hier niet over schrijven.

330. Hoe ziet je ideale partner eruit?

Ik heb mijn dag niet of de vragen bevallen me niet. Ik geef de voorkeur aan de laatste mogelijkheid. Goed, ik antwoord waarschijnlijk heel clichématig. Een ideale partner is iemand die je volledig vertrouwd, waarmee je kunt lachen en geinen. Iemand die tegen een stootje kan en niet bang is om mij van repliek te dienen. Of ging de vraag over het uiterlijk? Boeiend … euh … niet dus. Ik ben trouwens heel blij met met het visuele plaatje van mijn partner. Isabel dus. En dat ze ook nog ’s nachts naast me ligt, is mooi meegenomen. Dat laatste zinnetje is een letterlijke quote uit de musical Chicago.

331. Waar hunker je naar?

Alweer een vraag waarvan ik denk … laat maar. Ik krijg vandaag de kriebels van woorden als ideaal, partner, hunkeren. Waar verlang ik heel erg naar? Als ik antwoord: “Naar de volgende vakantiereis’ of ‘Een goedbetaalde opdracht” of ‘Een nieuwe auto’ … dan denk ik meteen dat dat geen hunkeren is maar dat zijn wensen. Hunkeren is meer iets van zuchten, begeren, ongeduldig verlangen, ziekelijk smachten, snakken … zoals in stripverhalen uitgedroogde woestijnbezoekers hunkeren naar een slok water. Ik hunker naar betere en interessantere vragen.

332. Ben je moedig?

‘Koen’ betekent ‘dapper / moedig’. En dat ben ik meestal wel. Niet roekeloos moedig, eerder voorzichtig – bedachtzaam moedig.

333. Is er voor alles een juiste plaats en tijd?

Vast wel maar ik ben niet zo van dat soort waarheden. Tegeltjeswijsheid. Af en toe leuk om tegen te komen op Twitter maar wat heb ik eraan? Wijlen Johan Cruijf had er vast een eigen draai aan kunnen geven.

334. Waar voel jij je te goed voor?

Ik dacht eerst te antwoorden … voor niets. Maar natuurlijk word ik niet graag ongevraagd voor het karretje van een ander gespannen. Of word ik of mijn mening misbruikt om iets voor elkaar te krijgen. Daar pas ik voor.

335. Zou jij een jaar zonder mensen kunnen?

Een soort ‘Wat-Als vraag’. Politici beantwoorden die zelden. Ik ben geen politicus maar wat moet ik met deze vraag? Beantwoorden. Goed. Ik denk dat ik het zou kunnen … alhoewel … Waar haal ik alles wat ik nodig heb vandaan? Voedsel, huisvesting, water, energie …? Zijn daar dan wel of geen mensen voor? Een onbewoond eiland? En weet ik van tevoren dat het maar één jaar is? Dus het eerlijkste antwoord is gewoon … nee dat kan ik niet. Laat staan dat ik het zou willen.

336. Wanneer was je voor het laatst trots op jezelf?

Er lag een flinke kluslijst op me te wachten. In en rondom het huis. Geen hele grote zaken. Niets dat onmiddellijk actie vereist. Dus was er alweer sprake van uitstel-gedrag. Tot ik afgelopen vrijdag de geest kreeg. De lijst is gehalveerd. De voldoening is groot zeker als ik beloond word met complimenten en heel veel kussen van ‘de ideale partner’.

337. Ben je nog steeds dezelfde persoon als vroeger?

Nee. Gelukkig niet. En natuurlijk ook een beetje wel. Net als de meeste mensen ontwikkel ik me. En het fanatieke wat ik in me had is fel verminderd. Ik ben een veel mildere variant van mezelf dertig, veertig jaar geleden.

338. Waarom heb je gekozen voor het werk dat je nu doet?

Theatermaken. Regisseren. Schrijven.

Ze liggen in elkaars verlengde. Ik ben een verteller. Ik ben opgegroeid tussen boeken en verhalen. Wij gingen naar de film, naar het (jeugd)theater. Mijn ouders lazen ons voor of verzonnen verhalen. Ik heb dat altijd prachtig gevonden. Dat wilde ik ook. Mijn fantasie gebruiken en vorm geven. Toneel spelen. En dat delen met anderen. En zoals ik graag herhaal … “Ook ik heb van mijn hobby mijn beroep kunnen maken.”

339. Welke slechte gewoonte heb je?

Ik heb daar al vaak op geantwoord. Ik ben een uitsteller. Soms is dat geen enkel probleem – hooguit voor mezelf – maar soms wacht een ander op ‘iets’ van me en dan wordt mijn uitstellen irritant. Mea culpa.

340. Vaar jij je eigen koers?

Ja, dat denk ik wel. Ik zit aan het roer en navigeer. De bemanning van ons kleine bootje heeft wel degelijk invloed op die koers. Gelukkig maar want anders zou het een eenzame tocht worden. Nu ontdekken we samen onbekende kusten en mooie eilandjes.

341. Waar kun jij over doorzeuren?

Ik hoop dat anderen – die deze vraag over mij beantwoorden – geen lange lijstjes op kunnen dreunen. Ik denk dat het vaak herhalen van ‘prioriteiten stellen’ wel een dingetje is. Zeker voor Isabel. Haar wensen-lijstje is mooi maar vaak groter dan de portemonnee. En dan komt Koen weer aanzetten met … prioriteiten stellen querida. En plagend kom ik steeds terug op het verlies van de huwelijks-aanzoek-ring die ik Isabel gaf.

342. Is elke relatie te redden?

Nee, natuurlijk niet. Daar zijn ook in mijn omgeving voorbeelden van die ik hier niet zal toelichten.

343. Met welk lichaamsdeel ben je tevreden?

Mijn benen – meer specifiek mijn kuiten. Of ik dat ook echt vind? Eerlijk gezegd weet ik dat niet maar het is wel frappant hoe vaak Ine dat heeft gezegd. En ook Isabel spreekt heel regelmatig in bewonderende termen over mijn benen. Hahaha.

344. Hoe hou je het leven spannend?

Door een goede mix van vertrouwde zaken te herhalen en te koesteren en nieuwe dingen toe te voegen. Bijvoorbeeld onze vakantiebestemmingen. Veel variatie in activiteiten en bestemmingen. Vaak nieuwe restaurants uitproberen. En we zijn niet het hele jaar samen. Ik ben af en toe in mijn eentje in Nederland en dan weer elders in Afrika. Dat houdt het ook spannend. Even afstand nemen van dagelijkse patronen, verlangen naar elkaar en dan weer samen zijn. Een prima formule.

345. Kun je goed presteren onder druk?

Ja. Dat kan ik prima. Ik slaap dan wel minder maar daar heb ik overdag geen last van.

346. Welke levensfase heb je als prettig ervaren?

Moeilijk kiezen. Ik heb het altijd wel naar mijn zin gehad. Onze jaren in Wyns (Friesland) waren erg prettig. Een grote boerderij gekocht en deels opgeknapt en verbouwd. Prettig, creatief werk. Samenwonen met twee gezinnen. Veel samen delen. De kinderen op de (basis)school doen het goed. Ik ben actief in het dorp. Ik sport. Een prima tijd. Maar ik had net zo goed een andere periode kunnen beschrijven.

347. Vind je andere mensen net zo veel waard als jezelf?

Ken je de term ‘evenwaardigheid’? Dat was een zeer belangrijk uitgangspunt van de Avek. De opleiding tot docent drama (*) in Leeuwarden die ik heb gedaan. Ik heb me daar altijd voor de volle 100 procent in kunnen vinden.

348. Heb je altijd een keuze?

Ja, hoezo? Beste vragensteller … wanneer is er een situatie waarin je geen keuze hebt?

349. Wat is je favoriete seizoen?

De lente.

Foto: Pixabay

De dagen worden langer, alles staat in bloei. Veel groen, veel kleuren, bloemen in bermen. Rokjesdag is in aantocht. Het is nog niet te heet. En de zomervakantie komt eraan … Eerlijk gezegd ben ik tamelijk seizoen-ongevoelig. Een mooie herfst met schitterende rood-bruine tinten – niks mis mee. Koude, zonnige winterdagen waarop er geschaatst kan worden. Helemaal top. Zwoele zomeravonden rondom een vuurtje en pas gaan slapen als het weer licht wordt. Natuurlijk hou ik daarvan.

350. Hoe had je willen heten als je zelf je naam had mogen uitzoeken?

Ik ben heel tevreden met mijn naam. Ik weet niet beter … hahaha. Op mijn paspoort staat weliswaar KOENRAAD – dat moest destijds van de burgerlijke stand. Ik ben altijd KOEN genoemd en ik kan niet zo snel een alternatief bedenken.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

(*) Officieel ben ik afgestuurd als ‘Docent expressie door Woord en Gebaar’. Op de AVEK gebruikten we de term ‘Docent Ekspressie en Kommunikatie’ (70’er jaren spelling). Het diploma is ‘Docent drama’.