Weemoed

Tags

Afrika, Boechout, Boeken, Friesland, Ine, Isabel, Koksijde, Leeuwarden, Lezen, Oek de Jong, Ontheemd, Pier en oceaan, Weemoed, Zeeland, Zomer

Wat is weemoed? Ik vind volgende definitie: “Een beetje bedroefd zijn om iets fijns dat voorbij is. Zacht-treurige stemming” Vannacht toen ik wakker lag – dat gebeurt bijna elke nacht – schoot me dit woord te binnen: weemoed. Ik weet ook waarom ik aan deze emotie moet denken. De belangrijkste reden is ‘Pier en oceaan’ – de roman van Oek de Jong die ik aan het lezen ben. Ik ben bladzijde 200, nog bijna 600 pagina’s in het verschiet. Ik zal er later nog wel een keertje over bloggen. Het verhaal speelt zich af tussen 1944 en 1971. Zonder al teveel te verklappen kan ik zeggen dat dit boek zich afspeelt in Friesland en in Zeeland. Een beetje Breda, Amsterdam en Zandvoort. Laten dat nu precies de twee provincies zijn in Nederland waar ik zelf ook mooie – weemoedige – herinneringen aan heb. 

Passages in het boek over schaatsen in Friesland. Voor het eerst ‘houtjes’ onderbinden. Krabbelen op het ijs van de Dokkumer Ee dat stilaan verandert in schaatsen. Een week later mijn eerste toertocht van 30 kilometer. Logeren bij grootouders, samen met een jonger broertje. Mijn associatieve hersenpan maakt overuren.

Koen en Bart – Koksijde, zomer 1963

Jeugdherinneringen worden wakker ‘gekust’ door deze roman. Is dat vervelend? Nee, ik word er een beetje weemoedig van. Niet echt bedroefd. Natuurlijk vraag ik me regelmatig af waar mijn ‘thuis’ staat. Dan komt de term ‘ontheemd’ bij me op. Dat ben ik een beetje. Niet heel erg hoor. Dat is natuurlijk het gevolg van mijn levenspad. Figuurlijk en natuurlijk ook letterlijk. Opgegroeid in Boechout (Vlaanderen). Daarna ben ik verhuisd naar Friesland waar ik met heel veel plezier heb gestudeerd, gewoond en gewerkt. Ik heb daar leren zeilen met een BM’er en leren schaatsen. Ik heb Ine daar leren kennen. Onze kinderen gingen er naar de basisschool. Daarna vertrokken we naar Bergen op Zoom en had ik mooie (theater) opdrachten in Zeeland. Mijn eerste productie – Water – (1993) in Zeeland ging in première op Neeltje Jans ter gelegenheid van 40 jaar na de watersnoodramp. En een paar jaar na het overlijden van mijn geliefde Ine belandde ik in de armen van Isabel, aan de andere kant van de evenaar. Waar staat mijn thuis? Is dat in Ossendrecht waar ik woon? Of in Djonasse (Mozambique) waar ik vaak verblijf. Boechout is nog heel vertrouwd. Zundert of Goes? Als ik in Leeuwarden (Friesland) ben, voelt het als thuiskomen.

Wat een boek niet allemaal kan veroorzaken. Weemoed.

Waarom heb ik deze foto uitgekozen? Ook door een associatie. Samen met mijn jonger broertje – alweer 26 jaar geleden gaan hemelen – in de duinen van Koksijde aan de Belgische kust. Zomer 1962 of 1963. Ik herinner me flarden. Bijvoorbeeld de zwembroek die ik aan moest. Flanel – een soort badhanddoeken-stof. Geen probleem zolang je op het strand en in de duinen speelt. Maar als zo’n broek(je) nat wordt – spelen in de plassen op het strand en in de branding – dan wordt zo’n onding-zwembroek 10 kilo zwaarder en zakt onherroepelijk naar je knieën. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Vervolgens ging het elastiek uitlubberen … Mijn moeder maakte papieren bloemen van crèpe-papier die wij dan ‘verkochten’ in ruil voor schelpjes. Maar met zo’n natte broek in een zand-kraampje zitten in de buurt van het strandhokje – waar het altijd naar pis stonk – was uiteindelijk niet leuk. We mochten na verloop van tijd wel een droge onderbroek aan maar dat gewriemel met een handdoek … Bert Haanstra heeft er prachtige beelden van geschoten in zijn bejubelde documentaire ‘Alleman’.

Ach wat geeft het. Een beetje weemoedig zijn … niks mis mee.

Zomaar wat neerpennen

Tags

Actualiteit, Alfabet, Bloggen, Familie, Herfst, Ine, Isabel, Slap ouwehoeren, Somber

Niet echt een onderwerp vandaag. De laptop aanzetten, gaan zitten en beginnen typen. Het begin van een logje. Ik zie wel waar ik uitkom. Als hulpmiddeltje gebruik ik het alfabet. Van A tot Z.

Als je me vraagt waar ik het meest aan denk dan antwoord ik: Afrika.

Bedoel ik te zeggen: Isabel? Ja, misschien wel.

Carmen en Olivia hebben vandaag een vrije woensdagnamiddag. De meisjes zijn moe. Fijn dat het volgende week herfstvakantie is.

Dinsdag aanstaande wordt een Bompa-dagje met de meisjes.

Even wat surfen om een ideetje te krijgen wat ik met ze ga doen. Suggesties zijn uiteraard welkom.

François heeft me heel positief verrast bij het de Sunshine Boys van Het Middelburgs Theater. Petje af.

Ga ik vandaag of morgen mijn boodschappenlijstje afwerken? Kruidnoten voor de Sinterklaasviering in Maputo later dit jaar. Anijshagel, sesamolie, geleisuiker, nieuwe schoenen – type outdoor, kaas …

Hans en Henny. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden maar nu zal Hans een nieuwe invulling moeten vinden. Rust zacht lieve Henny.

Ine was door het overlijden van Henny weer heel erg ‘aanwezig’. In verhalen, in herinneringen, in mijn dromen.

Ja, de eerste tien gedachte-zinnetjes staan erop. Nog zestien te gaan.

K is een van mijn geliefde collega-bloggers. Meestal recht voor z’n raap. Weinig zelfcensuur. Ik lees en volg haar graag.

Lief (mijn zus) en Bart (haar partner) hebben hun eerste seizoen als camping-uitbaters  in het zuiden van Catalonië er bijna opzitten. Ik ben benieuwd naar hun verhalen en hun toekomstplannen.

Meestal kopieer ik maandelijks de foto’s van mijn telefoontje naar een externe schijf of naar mijn computer. Bang om ze anders te verliezen. Doen jullie dat ook?

Nog even en dan moet ik besluiten of ik een kaartje koop voor ‘The Book of Mormon’ in Carré. Het schijnt een vrolijke, satirische musical te zijn van de makers van South Park.

Ook gewone huis-tuin-en-keuken-zaken vragen om aandacht. Afwassen, de banden van mijn fiets oppompen, boodschappen doen, koken, vuile kleren in de wasmachine stoppen. Het lijstje is uiteraard langer.

Pak ‘m beet … de kwartaalboekhouding afwerken en opsturen naar de boekhouder. Een afspraak maken bij de bank en de Kamer van Koophandel.

Qua onzinnige zinnetjes scoort dit logje hoog. Zometeen moet ik dus ook nog iets verzinnen bij de x.

Radio 1 staat bij mij altijd aan in de (huur)auto. Ik bedoel zowel de Nederlandse NPO 1 als de Vlaamse variant. Luisteren naar de actualiteit , soms een interview en af en toe een muziekje.

Soms zit ik te piekeren en ik moet oppassen dat het niet doorslaat naar somberen. Ook met een S. Als ik er later de juiste woorden voor vind dan zal ik er vast wel eens over bloggen.

Tot nu toe ben ik gematigd tevreden over dit stukje. Geen hoogvlieger maar wat geeft het?

Uiteraard hoop ik dat mijn lezers na vandaag niet afhaken.

Voorlopig ga ik dit concept niet herhalen. Er zijn nog genoeg andere series die ik nog niet heb voltooid. Denk maar aan de 1000 vragen aan mezelf en Mijn Jeugd ABC Tag.

Waarom treedt de politie (en het OM) zo verschillend op tegen betogers? Klimaat-demonstranten en boze boeren. Een kruispunt vreedzaam blokkeren is toch heel iets anders dan het omver rijden van hekken en deuren forceren. Of ben ik bevooroordeeld? Vast wel.

Xenofobie – haat en angst voor vreemdelingen. Jammer genoeg heel erg actueel. Niet alleen in Europa maar ook in Zuid Afrika. Ik word daar zo verdrietig van. Laat ik wel vermelden dat ik de x heel veel gebruik in mijn berichtjes naar Isabel. Meestal drie x’jes. Xxx

Yoghurt met anijshagel en vers fruit is op dit moment mijn favoriete toetje.

Zal ik dan maar eindigen met een foto? Ja dus.

Ja, ik weet het … meligheid troef.

Verkiezingen in Mozambique

Tags

Afrika, Blauwe vinger, Felipe Nyusi, Frelimo, Isabel, Mozambique, Renamo, Stemmen, Verkiezingen, Vrije Dag

Dinsdag 15 oktober 2019. Mozambique gaat naar de stembus. Waarschijnlijk is de verkiezingsuitslag dezelfde als de vorige keer. En de vorige-vorige keer. En als die van de verkiezingen daarvoor. Met andere woorden: Frelimo – de regerende partij zal ook deze keer een volstrekte meerderheid halen. Meer dan waarschijnlijk wel iets nipter dan vijf jaar geleden. Je moet de oppositie ook iets gunnen. Sic. Sic. Sic. Felipe Nyusi -presidentskandidaat voor Frelimo – zal zijn tweede termijn krijgen.

Laat ik er maar niet teveel woorden aan vuil maken. Een paar foto’s met een klein beetje uitleg.

Verkiezingsdag Koen

Om kwart over acht vanochtend zet ik de computer aan en log in bij Facebook. Hun algoritmes zijn niet feilloos. Ik woon in Nederland. Ik ben Belg. En ja … ik ben vaak in Mozambique bij mijn geliefde. Maar nee Facebook … ik heb geen stemrecht. Ik haal vandaag geen blauwe vinger.

Isabel heeft gestemd

Isabel was al vroeg op stap naar een stembureau in de buurt. Ze ging lopend. Na het stemmem dompel je je wijsvinger in een inktpot. Het bewijs dat je hebt gestemd. Al gauw zie ik heel wat foto’s van vrienden en familie met blauwe en paarse vingers verschijnen op Facebook en Twitter.

“Bom dia. Ik heb gestemd … en verder geniet ik van een vrije dag …”

Ook uittredend president – Felipe Nyusi – heeft gestemd.

Benieuwd hoe een Mozambikaanse stembrief eruit ziet?

Twee stemformulieren

Wat rest is natuurlijk de uitslag. De Nederlandse en Belgische ambassades hebben ons – hun onderdanen – opgeroepen via WhatsApp om voorzichtig te zijn vandaag en de volgende dagen. ‘Blijf thuis’ is de boodschap. Als het kan vermijd dan zeker demonstraties en mogelijke relletjes. Want de verwachting is dat Frelimo zal winnen en dat de oppositie-partijen deze uitslag zullen aanvechten. Of er in Mozambique ook ‘Groningse boeren-toestanden’ zullen zijn, weet ik niet. Waarschijnlijk hoor je later sterke verhalen zoals: “In kiesdistrict X in provincie Y heeft Frelimo 6.788 stemmen gehaald, Renamo 2.555, MDM 1.890. Het aantal kiesgerechtigden in dit kiesdistrict bedraagt 5.345 geregistreerde kiezers.” Begrijp je het? Lees het nog een keer. Begrijp je het nog niet? Ik ook niet … maar dat is de Mozambikaanse realiteit.

Nu moet het land weer worden schoongemaakt. Alles is volgeplakt. Muren, bruggen, bomen. lantaarnpalen. Overal vlaggen van Frelimo. Wedden dat er nog honderden posters hangen als je begin 2021 Mozambique bezoekt.

Stem Frelimo … de grote schoonmaak is begonnen

Even bijpraten (2)

Tags

Bank, Beira, Bruiloft, BTM, Familie, IDAI, Internet, Isabel, Moza-bank, Mozambique, Paus, Peaky Blinders, Uitnodiging, Weblog

Alweer een week niets toegevoegd op mijn eigenste stukje www. Hoe dat komt? Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op. Ik ben niet drukker dan normaal. Ik lees wel maar niet opvallend veel vaker dan gebruikelijk. Ik reageerde de afgelopen dagen wel op stukjes van collega-bloggers maar ik vergat mijn eigen weblog. Vandaar dus een korte update (in slecht Nederlands). Even bijpraten …

Mijn bank-perikelen zijn nog steeds niet opgelost. Ik kan mijn ‘oude’ btm-bankpas wel gebruiken maar ik heb nog steeds geen toegang tot internet-banking. Dat betekent dat ik niets kan beginnen met mijn eurootjes op mijn Mozambikaanse bankrekening. Ook bij mijn derde bezoek verontschuldigden de dames van MOZA-bank zich. De twee systemen (BTM en MOZA) zijn nog niet volledig aan elkaar gekoppeld. Nog even geduld. Ik heb ondertussen wel mijn nieuwe rekening-nummers en bijbehorende NIB en IBAN-nummers gekregen. Mijn persoonlijke ‘economie’ draait weer uitsluitend op cash-geld. Wordt vervolgd …

De ene bruiloft is nauwelijks achter de rug of er liggen alweer drie uitnodigingen klaar. Omdat Isabels ouders tot eind oktober in Portugal verblijven worden wij geacht acte de présence te geven. Een oud-collega. Een neef. Een vage kennis van vroeger. Ik heb tweemaal ja gezegd en eenmaal nee. Mensen die ik nog nooit gezien heb en Isabel waarschijnlijk ook niet … nee … dank u. “Proficiat, eet smakelijk, proost en nog veel geluk samen”.

De paus is weer veilig terug in Vaticaan. Zijn rondreis in zuid-oost Afrika zit erop. Driemaal M. Mozambique, Madagascar en Mauritius. Veel media-aandacht. Ook wij keken een paar dagen naar het achtuurjournaal. ‘Vrede en verzoening’ waren de sleutel-woorden tijdens alle interviews en toespraken. Heel veel speeches met voortdurend de Mozambikaanse president in beeld. Het is tenslotte verkiezingstijd. Waar nauwelijks aandacht voor is (was) … na IDAI, de storm die Beira (tweede grootste stad van Mozambique) trof, zou de paus zeker deze streek bezoeken en in gesprek gaan met overlevenden. Dat is dus niet gebeurd. Waarom niet? De burgemeester van Beira is van de oppositiepartij MDM (en ook presidentskandidaat) en zou anders teveel aandacht krijgen. Let op … dit zijn mijn woorden. Verder hoor ik daar niemand over. Klik HIER voor een kort verslag en enkele foto’s.

We kijken af en toe een aflevering van ‘Peaky Blinders’ maar vaak is Isabel te moe en gaat haar figuurlijke kaarsje al rond negen uur uit.

Bron: Pixabay

Zeker na een dag als gisteren wanneer de ‘baas’ haar tot half acht bezighoudt. Deels voor prive-zaken maar ja … dat zijn verworven rechten van het hoger management. Einde werktijd is officieel 17u. Compensatie? Vergeet het maar. Vanochtend liep de wekker gewoon om 5.10 af en vertrok mijn lief om 6.15 naar kantoor in de stad.

Ik ga zo mijn lessen voor morgen voorbereiden want dat gaat ook gewoon door. Daar ben ik blij mee. Daarna ga ik de maandelijkse waterrekening betalen en klagen dat die veel te hoog is. Belachelijk hoog. Dus weer een hoop … gedoe. Het houdt me wel actief zullen we maar zeggen. Ik wil uiteraard positief eindigen …

Even er tussenuit

Tags

Auto, Barefoot in Barra, Inhambane, Inharrime, Isabel, Midweek, Mozambique, Nhanombe Lodge, Praia da Barra, Praia de Zavora, Reizen, Vakantie

Een korte vakantie in eigen land. In ons geval moet je dat ‘eigen land’ lezen als … Mozambique. Isabels vakantie werd door haar werkgever begin juni ingekort van drie weken naar elf dagen. Te kort om samen ‘ver weg’ te gaan. Dan bedoel ik naar Europa of naar een ver buitenland. Vandaar ‘vakantie in eigen land’.

De meest populaire vakantiebestemming in Mozambique is Inhambane. Praia da Barra  en/of Praia de Tofo. Ik was er eerder in 2006 en Isabel ging er voor het laatst in 2008 op vakantie. We waren er nog nooit samen. In het hoogseizoen (half december – half januari) kun je er over de koppen lopen. Mooie stranden. Kans om walvissen, walvishaaien en/of reuze-roggen te zien. Snorkelen en duiken zijn de meest geliefde sporten. In die periode waan je je echter in een enclave van Zuid Afrika want vanuit Johannesburg (bijna tien miljoen inwoners) is de kust van het schiereiland Inhambane maar zo’n 1100 kilometer rijden. Vergelijk het maar met NL/BEL naar de Middellandse Zee. (Nice, Toulon, Barcelona).

Inhambane, Praia da Barra

Eind juli, begin augustus is het er muisstil. Winter … weet je wel. Hahaha. We hadden de twee lodges die we geboekt hebben in ons eentje. ‘Barefoot in Barra’ en ‘Nhanombe Lodge’. Het weer was prima. Tussen de 28c en 32c in de namiddag. ’s Nachts koelt het af naar 20c. Heerlijk. Lezen. Twee films en Outlander 4 (op de laptop) kijken. Zelf koken en overdag grote wandelingen maken. In vijf dagen uit en thuis.

Inharrime, Praia de Zavora

Ondertussen zijn we allebei weer aan het werk. Zo gaat dat en je hoort me niet klagen. Het was een fijne midweek in eigen land.

Frustratie in het kwadraat

Tags

Audi TT, Auto, Bank, Frustratie, Isabel, Mozambique, Smoesjes, Verkoop, Vrienden

Een logje gebruiken om te klagen is niet mijn gewoonte. Vandaag toch een beetje. Ik heb het over de gevoelstoestand van Isabel. En daardoor ook een beetje – weliswaar afgeleid – mijn gevoel.

Audi TT – Te Koop

Het onderwerp van deze ‘frustratie’ is een auto en dit gevoel is al minstens anderhalf jaar sluimerend. Zie foto. Sinds half juni loopt het kwik op tot recordhoogtes. Een korte samenvatting. Deze auto kocht zij ruim drie jaar geleden. Tussen ons gezegd en gezwegen – een miskoop. Er is geen Audi-garage in Maputo dus je moet altijd de grens over (Zuid Afrika) voor een service-beurt. Het ‘kreng’ zuipt veel teveel benzine. Als het (hard) regent zijn de plassen te diep om het pad van ons huis naar de grote weg te gebruiken. Lage carrosserie. Conclusie najaar 2017 … “Laat ik de auto verkopen.” Ik is in dit geval Isabel en ik ben het 200% eens met haar. Eerst deed haar vader een mislukte poging. Advertenties op plaatselijke ‘Marktplaatsen’ leverden weinig reacties op. Ik denk vijfmaal een kandidaat-koper maar ze haakten af. Deels omwille van de prijs en deels omdat zij op tijd nadachten over het onderhoud.

Begin dit jaar beloofde een vriend om haar te helpen met de verkoop. Volgens mij spraken ze 20% commissie (loon) af. De eerste weken haalde hij de Audi TT twee of drie keer op om aan kandidaat kopers te tonen. Zonder resultaat. Wij betaalden ondertussen wel de benzine, de wegenbelasting en de verzekering. Begin maart leek het Isabel (en die vriend) handiger dat hij de auto bij hem thuis stalt en de benzine betaalt bij een proefrit.

Volgende stap. Hij gebruikt de auto en maakt ‘reclame’ via de achterruit. Daar moet je tax per letter voor betalen maar dat is zijn pakkie-an. Eind mei is Isabel het zat. Ze vraagt de auto terug. De vriend is ondertussen gewend geraakt aan deze bolide. Hij wilt hem zelf kopen maar kan dat niet in één keer betalen. Isabel en hij maken een afspraak over ‘betalen in twee termijnen’. Iets meer dan de helft nu (half juni) en de rest in oktober.

Ik ben ondertussen in Nederland. Isabel laat me weten dat hij het eerste bedrag zal overschrijven naar mijn Mozambikaanse bankrekening. Ik vind het best. Begin juli vraagt Isabel of er al geld is overgemaakt. Nee. Een vaag verhaal over geld waar hij (de vriend) ook op wacht en dan onmiddellijk zal doorsluizen naar mijn rekening. Afgelopen week – ik ben nog in Ossendrecht – krijg ik een appje van hem dat het geld is overgeschreven. Het staat dinsdag op mijn rekening. Dat is (toevallig) de dag dat ik weer in Mozambique aankom. Ik check mij rekening op woensdag. Niets. Isabels eerste vrije dag gaat voorbij met veel telefoontjes, luisteren naar verhalen enzovoort. De frustratie-temperatuur gaat gelijk op met het kwik in de Lage Landen. Donderdag gaan ze samen naar zijn bank om alles in orde te brengen. Dat is tenminste de bedoeling. Hij haalt haar op – ze heeft vakantie – rond half negen. Om acht uur smst hij dat het half elf wordt. Om half één rijdt hij ons erf op maar meldt dat hij telefoon kreeg van de school van zijn kinderen. Hij moet ze ophalen want zijn vrouw kan niet weg op haar werk. Hij schat dat hij om twee uur weer terug is. Isabel kookt figuurlijk, ik kook letterlijk een late lunch. Om drie uur is er nog geen bericht. De banken zijn ondertussen gesloten. Isabel gaat naar de stad op jacht naar een avondjurk voor de aanstaande bruiloft. Een beetje afleiding zoeken.

De vrijdag verloopt vergelijkbaar met nieuwe, andere verhalen. Lees: smoezen. Ik doe Isabel een paar voorstellen. 1. Je eist de auto nu terug en je bent weer terug bij af (december 2017). 2. Hij houdt de auto maar Isabel houdt de sleutels tot er betaald is. 3. Je geeft hem opnieuw een week en je besluit om de knop om te zetten en vakantie te vieren in plaats van je weinige vrije dagen te laten verpesten door ‘spelletjes’ en frustratie. Ze kiest voor optie drie en slaagt daar – dank zij bezoek – ook in. Volgende week wordt het vast scenario twee.

De eerste vier dagen van haar vakantie voelen niet als vakantie. Daar moet verandering in komen. Ik boek een paar dagen een huisje aan zee. Even weg … Ik hoop dat de telefoon even op silence staat … weg van Mozambikaans gedoe en onbetrouwbaarheid. Zucht.

Weekboek

Tags

Boechout, Familie, Hans Aarsman, Hermitage, Isabel, Kenya Airways, Lier, Mozambique, Nederland, Netflix, Suitsupply, Vertraging, Visa, When they see us

Geen dagboek maar een weekboek. Het is alweer acht dagen geleden dat ik te gast was in (mijn eigen) blogland. Even een korte update – om het in slecht Nederlands te zeggen.

Foto: Pixabay

Woensdag

Een dagje voor mezelf. Ontbijten met dochter en kleindochter. Op de fiets naar het station en kuieren door de Amsterdamse binnenstad. Een kaartje kopen voor de (Amsterdamse) Hermitage. Een mooi bezoek – vooral de audiotour met Hans Aarsman bij de tentoonstelling Hollanders van de Gouden Eeuw. Een heerlijke Vietnamese noodle-soep gegeten met als gevolg een volgespetterd tshirt. Soep eten met stokjes blijft een circus-atractie.

Donderdag

Een dagje Heemstede in combinatie met Haarlem. Bompa en kleindochter en tussendoor mijn nieuwe kostuum (een pak) opgehaald bij Suitsupply. Er komt een bruiloft aan in Mozambique en als Padrinho en zwager van de bruid wordt er van mij verwacht … enzovoort.

Vrijdag

Ritje naar Bergen op Zoom. Tandarts (een afgebroken kies laten trekken). Met verdoofde lip naar de kapper. Cadeautje kopen in de Wereldwinkel. Naar de apotheek. Even thuis in Ossendrecht. Post sorteren. Wout van Aert zien vallen in de tijdrit (op tv). Naar België. Naar het trouwfeest van Laura en Bob in Lier. Dochter van goede vrienden.

Zaterdag

Berlaar en Boechout. Een paar heftige buien. Goed voor de tuin. Laat ik toch geen tuin hebben in België, maar dat terzijde. Verjaardagsfeest in festivalstijl. Heel in de verte horen we – naar het schijnt – de bassen van Tomorrowland. Kan dat? Zo’n twintig kilometer verderop – hemelsbreed?

Zondag

Beetje aantutten. Een boodschapje bij Delhaize en koffers inpakken. Alle cadeautjes zijn voorzien van cadeaupapier. De koffers staan gereed. Mijn schoonzus brengt me naar Zaventem, waarvoor nogmaals dank. Ik heb tijd genoeg om nog een (afscheid) steak-tartaar te eten. Mijn vlucht naar Amsterdam duurt nauwelijks 22 minuten. ‘Shame on me’ – een vlucht Brussel – Amsterdam – maar dat maakt het totaal-ticket naar Mozambique bijna 300 euro goedkoper. Ik zal never nooit iets begrijpen van prijzen voor vliegtickets.

Maandag

Wakker worden ergens in de lucht. Een licht ontbijt ergens boven Somalië en om half zes voet aan de grond in Nairobi (Kenia). Overstaptijd ruim 5 uur. Een sapje. Een plekje zoeken ergens op de grond om nog een uurtje te doezelen. Rond half tien kijk ik op de informatieborden welke gate ik moet opzoeken. Nog geen informatie beschikbaar. Enkel het bericht: Maputo 11.10 – SHEDULED. Om kwart over tien is deze mededeling verwijderd. Tiens !?! Ik loop naar de balie van Kenya Airways. Vlucht geannuleerd. Grom grom. Alweer. Dat overkwam me ook in februari. Grom grom. 24 uur wachten. Ik eis en krijg een beter hotel dan de vorige keer. Papieren invullen voor visa. Aanschuiven. Wachten op transport. Anderhalf uur in de file. Gelukkig heb ik een goed boek. Isabel appen dat ik alweer vertraging heb. Grom grom. Uit eten in mijn eentje in een chique hotel op kosten van een ander … grom grom. Ik val rond half tien in slaap.

Dinsdag

Met vierentwintig uur vertraging aangekomen in Maputo. Een uurtje wachten op het vliegveld want Isabel kan niet zomaar weg op haar werk. Gelukkig is daar mijn boek en mijn tablet. Ik kijk naar “When they see us”. Een Netflix-mini-serie. Een aanrader maar wel schokkend – gebaseerd op ware gebeurtenissen. Om zes uur thuis in mijn Afrikaanse thuis. Drie dagen onderweg. Een mengeling van grom grom, zucht zucht en joepie joepie.

Woensdag

De koffers zijn uitgepakt. De cadeautjes zijn uitgedeeld. Een paar uurtjes naar de stad. Samen uit eten en dan op internet lezen dat de Mozambikaanse overheid de prijzen voor visa en verblijfsvergunning hebben verhoogd. Single visa van ca 30 euro naar 90 euro. Verblijfsvergunning voor een jaar van bijna 300 euro naar bijna 500 euro. Vandaar dus GROM GROM in hoofdletters. De overheid maakt toerisme in/naar Mozambique haast onbetaalbaar. Voor buurland Zuid Afrika heb je geen visum nodig. Idiote overheid. Kleine accommodaties zullen gauw het loodje leggen.

Laat ik toch optimistisch eindigen. Ik ben weer bij mijn meisje. Het was vandaag 32c (ja, ik weet het, dat is ‘kouder’ dan in de Lage Landen). Mijn internet werkt. Ik ben terug in blogland.

Uitslag

Tags

Foto, Frankrijk, Isabel, Klaipèda, Litouwen, Musée d’Orsay, Nazaré, Parijs, Portugal, Prijsvraag, Reizen, Uitslag

Voorlopig blijf ik gevrijwaard van de processie-eikenrups. Ik heb het dus over een andere uitslag. Een vergeten uitslag van een vergeten prijsvraag. We gaan terug naar 16 april van dit jaar. Klik HIER. Drie foto’s en daarbij de vraag “Waar ben ik?” Met andere woorden: “Waar heb ik deze foto’s gemaakt?”

Weinig juiste antwoorden. Een paar gokjes. Gerbie geef ik een half punt. En Ximaar verdient ook een half punt maar ik geef hem een vol punt. Hij antwoordde op foto één: Musée d’Orsay in Parijs. Dat is helemaal juist. Officieel had hij natuurlijk ‘Frankrijk’ moeten antwoorden maar ik reken het goed.

Gerbie krijgt een half punt voor zijn gok bij foto twee. Ja, het is in Portugal maar niet in de Algarve maar bij Sitio – Nazaré. Deze twee foto’s heb ik genomen tijdens Isabels eerste vakantie in Europa in 2012.

De derde foto was duidelijk te moeilijk. Het strand bij Klaipèda in Litouwen.

Klaipèda in Litouwen

Ik was er in de zomer 2006. Een mooie reis door de Baltische staten. In mijn eentje, met de tent, wat toeristengidsen, veel boeken. Een mooie herinnering.

In de serie: REIZEN en PRIJSVRAAG

1000 vragen aan mezelf (24)

Tags

1000 vragen, Avek, Culinair, Duin, Familie, Flair, Ine, Isabel, Kanker, Pius X, Post, Vincent Kompany

Nog niet op de helft van alle vragen / antwoorden maar wel op de goede weg.

401. Wat is je favoriete troosteten?

Heb ik dat? Moet ik vaak getroost worden? Of sta ik mezelf niet toe om getroost te worden? Ik hou het maar op kalfstong. Koeientong mag ook. Met gekookte aardappeltjes en twee soorten saus. De tomaten-madeira-saus van mijn oma en de iets zuurdere witte saus met rozijnen uit het kookboek van Ine’s moeder. Nostalgie-eten zou ik het liever noemen.

402. Heb je wel eens iets bovennatuurlijks of onverklaarbaars meegemaakt?

Populair zeg ik dan “ik ben niet heel erg van zweverig geiten wollen sokken gedoe”. Dus mijn antwoord is nee. Maar ook in mijn leven is niet alles verklaarbaar. Een klein voorbeeld is dan: plots aan iemand denken die al jaren niet meer in je gedachte was en dan krijg je dezelfde dag een bericht (telefoontje) van die persoon.

403. Welke uitdaging moet je overwinnen?

Daar is alweer dat woord uitdaging. Ik had dat woord toch geschrapt uit mijn persoonlijke woordenboek? Is de vragensteller uit de Flow dat misschien vergeten … ga je schamen.

404. Wie heeft je het meest beïnvloed in je leven?

Wel een mooie vraag. Het meest is dan weer moeilijk. Herman De Graaf – hoofddocent Nederlands tijdens mijn lerarenopleiding Nederlands – Geschiedenis (Pius X instituut in Antwerpen) komt daarvoor in aanmerking. Mensen als Godert vdB en Salvatore C zijn ook heel belangrijk geweest. Maar uiteindelijk komt voor deze ‘eretitel’ Ine toch op de eerste plaats.

405. Wat is klein geluk voor jou?

Heel letterlijk: mijn vijf kleinkinderen. Maar misschien moet ik klein dan toch vervangen door groot …

406. Doe je wel eens iets uit medelijden?

Vast wel. Of medelijden dan de primaire reden is durf ik te betwijfelen. Ik hou het even klein en dicht bij huis. Er zijn tientallen onofficiële baantjes in Maputo. In het centrum zijn er heel wat plaatsen waar jongens – altijd jongens – je een plek wijzen om te parkeren. Je hebt die jongens niet nodig want een vrije parkeerplaats kun je zelf ook wel zien. Dan volgt onmiddellijk de vraag of ze je auto mogen poetsen en of ze de wielen mogen behandelen met een superspray. Enzovoort. Allemaal niet nodig. Een oogje in ’t zeil houden is prima. Als ik dan weer vertrek geef ik wat klein geld. Uit medelijden? Nee, eerder om geen problemen met ze te krijgen. Bij een aantal stoplichten in het centrum van Maputo zijn bedelaars actief. Altijd dezelfde gehandicapte mensen. Een meisje met één arm, een man met een bochel, een blinde vrouw met een kind of kleinkind, een jongen in een rolstoel. Zij krijgen geregeld iets van me. Uit medelijden? Ja, een soort van. In de Joodse traditie bedank je de bedelaar dat hij/zij je de kans heeft gegeven om iets goeds doen … mooie gedachte vind ik dat.

407. Wanneer was je laatste spelletjesavond?

Veel te lang geleden. Zo’n avond – met het accent op avond – is al een jaar geleden. Met zoon en schoondochter. Overdag spelletjes spelen is nog niet zo lang geleden. Met de kleinkinderen. En met bezoek uit Nederland / Vlaanderen. Yaniv, Scopa en vergelijkbare kaart-spelletjes. En terwijl ik dit typ kijk ik met grote weemoed naar mijn prachtig mahjong-spel boven op de boekenkast …

408. Ben je goed in je werk?

Dat zou een ander moeten beantwoorden. Ik denk het wel want er komen vaak nieuwe opdrachten van dezelfde klanten …

409. Wie bewonder je?

Ik ga niet met namen strooien. Waarom niet? Moet ik Vincent Kompany antwoorden? Een schitterende voetballer die telkens zijn blessures overwint en weer aan de top komt. Bewonder ik hem? Tja … ja. Afgelopen week toen ik weer even mijn regie-pet mocht opzetten, had ik grote bewondering voor de dansers. Een onuitputtelijke energie en een onbegrijpelijk goed geheugen voor de choreografieën die ze (moeten) uitvoeren. Hoe werkt het geheugen van een danser? Heel interessant allemaal …

410. Heb je een goede gewoonte die je iedereen zou aanraden?

Eerst JA zeggen in plaats van NEE. Met een NEE sluit je onmiddellijk alle deuren met een JA ligt de wereld nog steeds voor je open. Ik hoef dat niet verder uit te leggen, denk ik.

411. Wat sla je over in de krant?

Het financiele nieuws lees ik zelden. Hooguit de koppen en de inleiding.

412. Wat doe je met je grijze haren?

Wassen met shampoo en daarna behandelen met crème-spoeling, net zoals de niet-grijze haren.

413. Wat stond er op je laatste Instagram-foto’s?

Ik heb geen Instagram-account. Dus het antwoord is duidelijk. Op Facebook zet ik wel soms een foto. En ook op WhatsApp-status – die foto’s verdwijnen weer na 24u.

Isabel eet artisjok / alcachofra

En dat was een foto van Isabel die voor het eerst in haar leven artisjok eet. De blaadjes afschraapt …

414. Sta je liever op de voorgrond of op de achtergrond?

Dat hangt van de situatie af. Morgen gaan we naar de begrafenis van een tante van Isabel. Dan sta ik graag op de achtergrond. In een reisgezelschap zul je mij eerder op de voorgrond aantreffen.

415. Hoe vaak lak je je nagels?

Ik denk dat ik dat één keer in mijn leven heb gedaan. Een St Juttemis-feest op de AVEK – ergens begin jaren tachtig.

416. Filter je het nieuws voor jezelf?

Ja. ‘Kanker’ is nog steeds mijn achilleshiel. Ik zap weg, ik sla zo’n stukje in de krant over, ik klik zelden iets aan dat ‘ziekte-gerelateerd’ is. Verder ben ik wel een ongevaarlijke nieuws-junk.

417. Voor welk TV-programma zou je jezelf opgeven?

Dat heb ik één keer gedaan. De Vara-kwis ‘Twee voor Twaalf’. Samen met Rob H. We zijn niet uitgenodigd, zelfs niet voor de pre-selecties. Over ‘Met het mes op tafel’ heb ik wel eens nagedacht …

418. Hoe beleg je het liefst je boterham?

Ik hou van boterhammen. Met kaas. Met vleeswaren. En ik eindig met zoet.

419. Wat is je grootste zwakte?

Teveel boterhammen … hahaha. Deze vraag komt in allerlei varianten voor in deze lijst. Dus opnieuw is mijn antwoord: mijn uitstel-gedrag.

420. Hoe amicaal ben je?

Ik vind mezelf amicaal maar als ik naar mezelf en mijn gedrag kijk, ben ik dat niet heel erg. Ik ben eerder wat gereserveerd en heb de grootste moeite met ‘social talk’. En dat moet een amicaal iemand wel tentoon spreiden … lijkt me.

421. Wat zijn je doucherituelen?

Mijn grijze haren wassen. Hahaha. Doucherituelen – heb ik die? Ik ben een snel-doucher. Nat worden, niet te heet, even alles inzepen, afspoelen en daarna de kraan kouder zetten. Afdrogen en een beetje insmeren met Nivea. De vloer weer droog deppen. Haren uit het putje halen. Dat is het wel zo’n beetje …

422. Hoe gevaarlijk is jouw werk?

Fysiek is mijn werk niet gevaarlijk. Wel tijdrovend want er zijn geen vaste kantoortijden dus dat kan nog wel eens gevaarlijk zijn want het thuisfront weet niet altijd wanneer ik thuiskom …

423. Van welke bioscoopfilm heb je enorm genoten?

Ik schreef er een tijdje geleden over. Bohemian Rhapsody. Maar ik kan nog wel wat films opnoemen … Moulin Rouge, Dogville, Kaos, Meglio Gioventu, Chocola. Dat is onderwerp voor een apart stukje. Op FB heb ik vorig jaar posters van mijn 25 meest favoriete films geplaatst.

424. Wat is je favoriete bordspel?

Het bordspel: ‘Duin’

Duin. En wat geweldig dat dat ook de naam is van mijn kleindochter.

425. Aan wie heb je het laatst een kaartje gestuurd?

Help. Iets wat vroeger zo gewoon was. Ik doe het niet meer. Appen, smsen, emailen … hebben het kaartjes schrijven en versturen verdrongen. Ik denk dat mijn laatste kaartje met postzegel richting Harlingen is gegaan want daar woont een dame die het kaartjes-sturen nog steeds beoefent. Waarvoor dank. Ook mijn lieve buurvrouw uit Bergen op Zoom blijft een topper in deze vorm van sport. Ik kan natuurlijk de smoes gebruiken dat de Mozambikaanse post niet functioneert …

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Een dagje Krugerpark (1)

Tags

Afrika, Auto, Crocodile Bridge, Familie, Gnoe, Impala, Isabel, Komatipoort, Krugerpark, Lower Sabie, Malelane, Moederdag, Neushoornvogel, The Big Five, Vogels, Waterbok, Zebra, Zuid Afrika

Wij wonen op precies 100 km van de dichtstbijzijnde ingang van het wereldberoemde Krugerpark. Crocodile Bridge Gate. Tot gisteren was Isabel er nog nooit geweest. “Dat is iets voor witte mensen” of woorden van gelijke strekking was steeds haar commentaar. Ook haar zus en moeder hebben nog nooit een wildpark bezocht. ‘Toerist zijn’ is hen niet vreemd – Spanje, Portugal, Zwitserland, Italië, Nederland, België, Frankrijk enzovoort – maar toch niet vlakbij huis … ben je gek?!? Mijn schoonvader is nog in Portugal dus dit was een mooie gelegenheid om zo’n bezoek te regelen. Nou ja … regelen – dat is een veel te groot woord. Je rijdt ernaar toe, je betaalt een dagkaart – Mozambikanen krijgen een flinke korting – en je zoekt je eigen weg. Wij rijden om 7.12u het park in. Rond half vijf rijden we via Malelane Gate weer naar buiten en naar huis. Moederdag 2019. Of moet ik zeggen ‘Schoonmoeder-dag’?

Minha sogra – Dona Isabel – mijn schoonmoeder

In Mozambique en Portugal vieren ze dat trouwens op de eerste zondag van mei. In Zuid Afrika en de meeste Europese landen vieren ze dat op de tweede zondag van mei. Wij gisteren. Laat ik er maar een meer-daags plogje van maken. Een kleine selectie van de vele foto’s. Met een heel gewone camera en met het mobieltje van mijn Isabel. Ja, ze is naar haar moeder vernoemd. In familiekring zegt iedereen Belinha (kleine Isabel) tegen mijn lieftallige echtgenote. Ik was eerder met haar in andere wildparken in Zuid Afrika en Eswatini (Swaziland).

Minha esposa – Belinha

Goed .. foto’s van het Krugerpark moeten natuurlijk dieren-foto’s zijn. Daar gaan we.

Gnoe – Wildebeest en Geelbekreigertjes

We hebben aardig wat vogels gezien. Mijn beperkte foto-apparatuur schiet tekort om dat mooi in beeld te brengen. We zagen naast de veel voorkomende soorten ook een zwartborstslangenarend, een prachtige ijsvogel, een secretaris-vogel, een uiltje, veel maraboe’s, een zwarte ooievaar en verschillende soorten neushoornvogels.

Neushoornvogel – ‘Zazoe’ in The Lion King

Zuidelijke hoornraaf (Bromvoël – in het Afrikaans)

En natuurlijk gingen ook mijn Mozambikaanse meisjes op zoek naar ‘The Big Five’. Dat is niet gelukt. Ik zag ze wel alle vijf maar nooit tijdens één bezoek. Gisteren konden zij de buffel en de olifant op hun lijstje aankruisen. Luipaard, leeuw en neushoorn zal voor een andere keer zijn.

Waterbok

Impala

Krokodil

Zoekplaatje … hoeveel krokodillen zie je op deze foto?

Ik was voor de vierde keer in het Krugerpark. De eerste keer drie dagen met Ine (2004). Begin 2018 twee dagen met mijn kinderen en kleinkinderen. Met de Vlaamse vrienden – Werner zijn zestigste verjaardag – gingen we één dagje. Haast identiek met onze uitstap van gisteren. 365 kilometer op de dagteller van onze auto waarvan 135 kilometer in het park. Voor de kenners: via Crocodile Bridge naar Lower Sabie en dan doorgestoken richting Jock Safari Lodge en dan naar het zuiden – de uitgang van Malelane.

Ik heb van al mijn bezoeken aan wildparken in Afrika heel veel foto’s. Gisteren dacht ik … de meisjes gaan flink wat fotograferen. Ik hoef niet zonodig maar als je dan de eerste zebra’s van de dag ziet … dan kan ik het niet laten …

Burchel’s zebra’s

Morgen deel twee.