Vijf dingetjes

Tags

Boeken, Eus' Boekenclub, Fauda, I touch myself, Isabel, Koning, Laat me, Lakshmi, Lezen, Netflix, Ramses Shaffy, Sport, Spotify, Stef Bos

Zondagnamiddag en ik wil een stukje schrijven. Meestal heb ik wel iets bedacht voordat ik mijn WordPress open. Nu niet. Of toch? Laat ik over vijf kleine dingetjes iets schrijven … waarover? Dat weet ik nu niet maar zometeen waarschijnlijk wel.

1. Een gewone zondagnamiddag is het tegenovergestelde van iets opwindends. Meestal hangt Isabel voor de Netflix-buis. Ik zit dan – met open deur – op mijn werkkamer en volg diverse sport-sites. Vandaag dus de Ronde van Italië, de voetbalcompetitie in Nederland en België, soms ook de Premier League. Als ik er aan denk klik ik ook naar Formule 1. Is dit boeiend? Ach ja, een beetje wel want ik hou van sport. Op een passieve manier … hahaha. Af en toe wandelen is het meest actieve dat ik tegenwoordig te weinig doe.

2. De schoolvakantie eindigt vanavond. Morgen weer een nieuwe dag, het begin van een nieuwe week. Ik had me van alles voorgenomen om te doen voor school maar ik deed nauwelijks iets. Daar heeft niemand last van, hooguit ikzelf want dan zal ik die zaken de komende dagen moeten doen. Geen man overboord, laat staan een kind.

3. Uiteindelijk zijn we helemaal niet weg geweest. En dan bedoel ik: op vakantie buitenshuis. Ook niet naar Zuid-Afrika of naar Ponta d’Ouro. Waarom niet? Isabel is al bijna twee weken zwaar verkouden, licht grieperig. Hoesten, spierpijn, ontstoken tong en een ontstoken binnenkant van haar wangen. Zo erg zelfs dat ik al een paar dagen apart slaap. NIET LEUK maar voorkomen is beter dan genezen. Ja toch? Sinds donderdag is zij met een antibiotica-kuur bezig. Ik hoop dat het (haar) helpt.

4. Ben ik koningsgezind? Nee, maar een fanatieke republikein ben ik ook niet meer. Waarom zeg ik dit? Dat heeft natuurlijk alles te maken met koningsdag en de dodenherdenking vorige week. Ik volg het wel een beetje. En natuurlijk met het koninklijk gedoe gisteren in Groot Brittanië. De tv stond de hele dag aan. Langer dan ik van plan was. Ik zat regelmatig even mee te kijken naar alle onderdelen. De historische kant vind ik boeiend want geef toe … sommige gebruiken zijn al 1000 jaar oud. Dat is best bijzonder. Verder is een koningshuis natuurlijk super ondemocratisch. Maar of een republiek met een verkozen president beter is? Ik betwijfel dat. Ook dat kost geld en de enige zinnigheid van een monarch is dat hij (of zij) neutraal – dus verbindend kan / moet zijn.

5. Nu heb ik nog maar één onderwerp te gaan want in de titel zei ik: ‘Vijf dingetjes’. Schrijf ik iets over het boek dat ik nu lees? Het laatste offer van Simone van der Vlugt. Of over de serie die ik afgelopen dagen zag? Fauda – seizoen 4. Nee, ik vermeld dat ik naar ‘Eus’ Boekenclub’ heb gekeken. Mies Huibers blogde over dit boekenprogramma. Ik had het nog nooit gezien. Nu wel, via NPO-Start. Ben ik fan geworden? Nee, ik vind dat de presentator ‘gemaakt enthousiast ‘ doet over boeken. En ik versta hem vaak niet of toch slecht. Gelukkig zijn de wat langere stukjes – over een specifiek boek met de auteur (m/v) en twee lezers – wel interssant. En de ontdekking van de maand voor mij is Lakshmi. Zij en haar muzikanten zijn de houseband van dit boekenprogramma. Ik word ter plekke (online) digitaal verliefd op haar … bij wijze van spreken natuurlijk.

En nog eentje …

Mensen die me persoonlijk kennen weten waarom ik dit een mooie cover vind. SNIK. Ik heb geen Spotify maar ik zou haar zeker toevoegen aan mijn play list. Wie weet ga ik wel op zoek of zij binnenkort een concert heeft in de buurt …

Advertentie

Lobolo achteraf

Tags

Afrika, Bruidschat, Familie, Isabel, Lobolo, Mafalala, Mozambique, Taart, Traditie

Dit is het laatste stukje waarbij ik terugkijk naar onze bruiloft, tien jaar geleden. Dag één van een traditionele bruiloft werd bij ons dag drie. Ruim anderhalf jaar later. Ik leg kort uit hoe en wat en waarom.

Lobolo is de traditionele bruidsschat die de bruidegom moet betalen aan de familie van zijn aanstaande bruid. Ik schreef er al eens eerder over. Klik HIER. De ouders van Isabel hadden mij vrijgesteld van deze traditie. Zij komen oorspronkelijk uit een provincie in het noorden van Mozambique waar ze deze bruidsschat-ceremonie zelden in de praktijk brengen.

Al tijdens onze bruiloft vingen we de eerste klachten op. Koen en Isabel respecteren de tradities niet. De oudste nog levende tante uitte met grote regelmaat haar ongenoegen. Het was altijd mijn schoonmoeder die dit gezeur moest aanhoren. Nooit rechtstreeks aan ons gericht. Waarom is Tia Rosa verongenoegd? Zij is de oudste en er niets aan haar gevraagd. Zij en haar directe familie (gezin) zijn arm in vergelijking met Isabels ouders. De zaken van de lobolo-lijst gaan altijd naar de familie van het meisje. Dus ook naar Tia Rosa en aanverwanten. Meestal scoren de arme familieleden hun kleding voor de bruiloft via zo’n lijst.

Toen ik hoorde dat Tia Rosa beweerde dat Isabel niet zwanger werd omdat ik geen lobolo heb betaald, ging ik er me wat meer in verdiepen. Onzin natuurlijk maar ik ben wel nieuwsgierig. Ik zocht de familie op en legde uit dat mijn (enige) zus en haar dochters niet op onze bruiloft aanwezig konden zijn omdat zij geen vrijaf kregen. Maar nu zouden ze wel komen voor de lobolo. Ik vroeg Tia Rosa om een lijst te maken. Die lijst kreeg ik. Normaal wordt daar flink over onderhandeld. Ik ging na raadpleging en overleg akkoord met het gevraagde. Mijn schoonmoeder en Isabel gingen op stap met de boodschappenlijst. En dan was het zover. Tia Catarina (zaliger) nam opnieuw de honneurs waar (als zijnde een ‘Schyvens’) en nam mijn zus en nichtjes op sleeptouw.

Mijn zus en mijn nichtjes, vriendin Hawa en Tia Catarina met alle lobolo-aankopen in een grote koffer.

De dag voordien hadden we alle eten en drank al gebracht. Tia Catarina gaat nu alles uitstallen voor het lobolo-committee …

Een woordje uitleg. Zie je de man (een neef) met het blauwe overhemd met een papier in zijn handen? Hij is de secretaris en controleert of alles van de lijst ook daadwerkelijk wordt geleverd. Bij elke jurk, capulana of overhemd wordt ook een briefje van 100 meticais toegevoegd. Zoals je ziet op de foto zitten de twee families tegenover elkaar. De hele lijst wordt afgewerkt.

Wat valt waarschijnlijk niet op? Je ziet geen Isabel en geen Koen op de foto’s. Het bruidspaar is NIET aanwezig, het is een kwestie tussen twee families, niet van de geliefden. In de praktijk mocht ik wel toekijken. Isabel niet. Als het committee zijn zegen heeft gegeven mag het aanstaande bruidspaar er ook bij zijn. En is het tijd voor familiefoto’s.

Nog een woordje uitleg. De man naast Isabel is haar oudste broer. Hij woont in Zuid-Afrika. Als mannelijke stamoudste wordt hij helemaal in het nieuw gestoken. Onderdeel van de lijst! Een pak, een hoed, schoenen en een wandelstok. Daarna wordt er gegeten en gedronken. Natuurlijk met taart want een Mozambikaans feest kan niet zonder taart.

Ik heb hier in Mozambique nog nooit iets gehoord over 12,5 jaar. De koperen bruiloft. Oktober 2025. Wie weet wordt dat wel een verrassing voor hen …

Tinnen bruiloft

Tags

10 jaar, Accordeon, Bruiloft, Cachoeira, Casamento, Dansen, Derk, Familie, Fotoarchief, Huwelijk, Isabel, Kus, Stewart Sukuma, Taart, Tin, Umoja CFC

“De naam die hoort bij 10 jaar huwelijk is: tinnen bruiloft. Tin staat namelijk symbool voor een lange levensduur en voor flexibiliteit. Twee eigenschappen die best handig zijn als je getrouwd bent! Het materiaal dat ook bij dit huwelijksjubileum past is staal.” (uit: Kaartje2go)

Laat ik een paar foto’s uit het archief toevoegen.

Wil je nog meer foto’s zien (en heb je Facebook) klik dan HIER.

Morgen nog een dagje terugkijken want een Mozambikaanse bruiloft is meestal een drie-traps-raket.

Nummer vijf

Tags

Afspraak, België, Beloofd is beloofd, Botanische tuin, Brussel, Cactus, Donderdag, Egon Schiele, Familie, Isabel, Kasteel, Meise, Omabaard, Plantentuin, Tekening, Vakantie, Weekend

Donderdagen zijn altijd wat drukker dan de andere dagen. Ik probeer dan eind van de middag steeds klaar te zijn met alle ‘schoolwerk’. Op vrijdag ga ik dan zaken voor ‘het huis’ regelen en daarna weekend. Joepie. Vaak hebben we sociale of familiale afspraken in het weekend. Zoals vorig week. Een familiebijeenkomst om twee uur. In Maputo. Ruim 40 minuten rijden. We weten dat zo’n afspraak bijna altijd later (te laat) begint dus we melden ons pas om 3 uur. En wat denk je? Er was nog niemand. Nou ja, een nicht van Isabel was er wel want zij woont daar op de afgesproken plaats. Maar ze was er ook niet want ze lag nog te slapen. Om iets voor half vier zeiden we: “Ajuu paraplu” en vertrokken we onverrichterzake weer naar huis. Een tante belde enige tijd later – licht gepikeerd omdat we niet op haar hadden gewacht. Tja … We zijn hooguit één ding te weten gekomen: de bruiloftsdagen zijn 22, 23 en 24 september. Ik kan me gaan voorbereiden op het antwoord op de vraag: ‘Waar wil ik wel bij zijn en waarbij niet?’

Omabaard had goed naar mijn bureaublad gekeken. Ik denk met een vraagteken …

Lijnende vrouw met lang haar – Egon Schiele – 1918

En weet je nog dat ik enkele dagen geleden leerlingen de opdracht gaf om een titel (onderschrift) te bedenken bij tekeningen? Bij bovenstaande tekening had ik de titel ‘Lijnende vrouw’ niet zelf kunnen bedenken. Ik las eerst ‘Liggende vrouw’ maar dat was het dus niet.

En dan nog iets. Omabaard is onlangs naar de Plantentuin in Meise gegaan. Daar waren wij afgelopen augustus. Ik ging op zoek naar mijn logje over dat bezoek … Het bestaat niet. Dus daarom vandaag een paar foto’s en wie weet later nog wat meer.

Isabel in de Plantentuin van Meise (België)

Deze foto’s met mijn lief kon ik gemakkelijk kiezen. Natuurlijk zou het zinvoller zijn om foto’s van planten of bloemen te publiceren als je verslag wilt doen van een plantentuin annex botanische tuin. Ja toch? Maar dat is in dit geval veel moeilijker kiezen. Ik tel er al gauw een stuk of zeventig in het mapje ‘Meise’. En dan ook nog eens 20 foto’s van beelden. Dus voor mijn nummer vijf moeten deze foto’s maar volstaan.

Dit is #5 van acht dagen na elkaar een logje publiceren.

In de serie: BELOOFD IS BELOOFD

Veertien dagen later

Tags

10 jaar getrouwd, 1000 vragen, Bloggen, Classic nl, Dessertrijst, Foto, Isabel, Lobolo, Meester Koen, Netflix, NRC, Ondertitels, Series, Vakantie, Zorgen

Twee weken niet bloggen is niet echt mijn gewoonte. Natuurlijk is dat al wel eens gebeurd maar toch niet dikwijls. Was er iets aan de hand? Nee, niets anders dan anders. Ik las wel blogs en antwoordde af en toe op een stukje. Ik scrolde als gewoonlijk door mijn Facebook en Twitter. Ik heb tegenwoordig een digitaal NRC-abonnement dus daar breng ik wel wat meer tijd door dan daarvoor. Ik zou niet zo één twee drie kunnen zeggen waarom ik niets publiceerde. Maar ik maak het goed. Ik bedenk 14 kleine onderwerpen, bedenk er dan een vraag bij en beantwoord dan de aan mezelf gestelde vraag. Van 1037 tot 1050. Héhé.

1037 Wat ligt er in de directe omgeving van je laptop?

Ik kijk even rond. Twee potloden. Een doosje paperclips. Een schaar. Twee afgescheurde Peter van Straten grapjes. Mijn e-reader verbonden met een kabeltje aan de laptop. Een lijstje met jeugdboeken die ik voor de school wil aanschaffen. Mijn twee mobieltjes. De printer.

1038 Wat hoor je op dit moment?

Classic.nl – afwisselend klassieke muziek en wat noodzakelijke mededelingen. Ik hoor Isabel in de keuken, rammelen met bestek tijdens de afwas. Ik hoor vogeltjes maar kan er geen namen opplakken. Af en toe hoor ik de waterpomp even aanslaan. En omdat ik weet dat ik de pomp van het zwembad zou moeten kunnen horen, doe ik dat ook. De radio hoor ik het beste.

1039 Wat zijn je plannen voor vandaag?

Een rustige zaterdagochtend. We hadden een uitgebreid ontbijt op de veranda. Heerlijk. Straks moeten we naar een familievergadering ter voorbereiding van een lobolo. De traditionele bruiloft waarin de bruidsschat wordt besproken en wordt aangeboden door de aanstaande bruidegom. Onderweg naar die afspraak doen we nog wat boodschappen. Ik hoop dat we op tijd terug zijn.

1040 Is er een vaste gewoonte die je onlangs hebt veranderd?

Ja. Zoals ik al vaker heb verteld kijken wij hoogst zelden gewone televisie. Wij zijn Netflixers. Kijk ik in mijn eentje dan gebruik ik Nederlandse ondertitels. Kijkt Isabel alleen dan leest zij Portugese onderschriften. Samen – dan gebruiken we Engelse subtitles. Tot zover is er niets veranderd. Audio stond tot voor kort altijd op de originele taal. Een Duitse serie – we horen Duits. Een Noorse serie – we horen Noors, enzovoort. Dat hebben we sinds kort aangepast. Kijken we naar een meer exotische serie (Koreaans, Fins, Turks, etc) dan zetten we de audio op Engels (met Engelse ondertitels). Raar? Ach ja …

1041 Eigen foto’s zijn uiteraard uniek. Heb je een eigen foto van de laatste weken die de term ‘uniek’ ook echt verdiend?

Mijn klaslokaal (eenmaal per week)

1042 Maakte je iets klaar in de keuken wat al lang geleden was?

Ja. Rijstpudding. Dessertrijst is in Mozambique niet te vinden. Dat staat dus op een niet-bestaand boodschappenlijstje voor mijn traditionele hup Leeuwarden – Djonasse. Het pak dessertrijst stond wat verborgen achter wat andere pakken in de voorraadkast. ‘Ha, daar ben!’ dacht ik. Rijstpudding op z’n Grieks, sticky rice met verse mango en kokosmelk op z’n Thais. Morgen rijstpap met saffraan op z’n Vlaams. Met bruine suiker uiteraard. Nog zo’n product dat ik in Mozambique niet vind.

1043 Wat staat er op je to do lijstje dat je steeds maar uitstelt?

Kleren uitzoeken die ik nooit meer draag of zal dragen en die dan naar een goed doel brengen.

1044 Maak je je ergens zorgen over?

Ja … maar ik heb nu geen zin om er over te schrijven. Het zijn trouwens geen heel ernstige zaken. Want stel je voor dat jij (de lezer) zich daar dan weer zorgen over gaat maken. Niet nodig.

1045 Heb je (jullie) vakantieplannen?

Als ik mezelf vanochtend op de veranda zie zitten, heb ik eigenlijk geen vakantie nodig. Een mooie tuin, lekker weer, het zwembad op nauwelijks tien stappen vanaf de veranda, een gevulde ijskast met oa lekkere verse vis voor de barbecue vanavond of morgen. De witte wijn ligt al koud. Dat hou ik nog wel even vol ondanks een te volle klusjeslijst …!

Binnen twee weken zijn we 10 jaar getrouwd. Ooit hadden we het plan om dat in Mexico te vieren. Toen werd het Vietnam. Nu waarschijnlijk Zuid-Afrika. Er even tussen uit want ook Meester Koen heeft twee weken ‘mei-vakantie’ in april. Maar we hebben nog niets geboekt.

1046 Doe je mee aan loterijen?

Nee. Geen Lotto, geen Postcodeloterij en ook geen Staatsloterij meer. Zelden iets gewonnen, dat wel gehoopt natuurlijk. Het boek ‘De rat van Amsterdam’ (Pieter Waterdrinker) heeft me ooit het laatste zetje gegeven om daarmee te stoppen.

1047 Wat ging er de laatste tijd kapot?

Gisteren een leeg whiskyglas. Het glibberde in de keuken uit mijn natte handen … op de plavuizenvloer. De zonneklep in onze auto aan de kant van de chauffeur brak af. De barracuda in de zwembad is niet kapot maar wel aan vervanging toe.

1048 Heb je een goed voornemen om de komende tijd te doen?

Laat ik tot volgende week zaterdag elke dag een logje publiceren. Of valt dat niet onder de categorie ‘goed voornemen’?

1049 Over je weblog gesproken, hoeveel SERIES heb je daar?

Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Ik beëindig heel regelmatig een stukje met de vermelding: In de SERIE … zus en zo. Bijvoorbeeld: Thematische ploggen, Repertwaar, 1000 vragen aan mezelf, Beeldende Kunst, Boeken, Gedichten enzovoort.

1050 Staan of er hangen er foto(lijstjes) in je werkkamer?

Ik tel zes fotolijstjes met trouwfoto’s. Nog vier foto’s van Isabel alleen en twee foto’s van ons samen. Op een apart plankje in de boekenkast staat een foto van mijn broer Bart, een foto van Ine met haar vader, een foto van Ine (in de VS) en een fotootje in een vuurtorenlijstje van Ine en Koen. Op hetzelfde plankje staan ook de overlijdens-foto-kaartjes van mijn ouders, oma Rietje en Ine (bovenop de vuurtoren van Kaap Agulhas).

In de SERIE: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Lijstjesmaandag of 10 extra vragen aan mezelf

Tags

1000 vragen, Avocado, Bomen, Familie, Isabel, Kerkhof, Kippen, Lezen, Netflix, Ongeluk, Pudim, The Night Agent, Vrienden, Weekend, Whatsapp, Winter in Madrid

Een maandagochtend begint bijna altijd met ‘Studio Voetbal’ gevolgd door ‘Lijstjesmaandag’ van Liesbeth Apenstaartje. Zij heeft – in tegenstelling met mijn persoontje – een ijzeren blog-discipline wat het beantwoorden van vragen betreft. Ik keek daarnet even snel naar de vragen die nog op me liggen te wachten in mijn reeks: 1000 vragen aan mezelf. Ik ben aanbeland bij vraag 800.

Tja. Zucht. Laat ik gewoon ter plekke – hier en nu – 10 vragen bedenken over het afgelopen weekend. En die nummer ik dan vanaf nr 1026. Wil je weten waarom? Klik dan HIER.

1026. Wat was het hoogtepunt van het afgelopen weekend?

Een etentje met Isabel op zondagmiddag bij ‘Food Lovers’ in Matola Cidade. Lekker eten, een flesje witte wijn en live muziek van een Mozambikaanse band die we niet kenden. Heel goed.

1027. En wat was het dieptepunt van het afgelopen weekend?

Zaterdagochtend kregen we Whatsappjes dat onze vriend en bijna-buurman O een ernstig auto-ongeluk heeft gehad in de vroege morgen. Ik ga er niet te veel over uitweiden. Huurauto total loss, korte opname in het ziekenhuis met verwondingen aan zijn linkeroor en een aangereden voetganger (v) die nog in het ziekenhuis ligt. Isabel is al tweemaal langs geweest. Dit krijgt vast nog een staartje. (Sorry Liesbeth, dat bedoel ik niet als grapje)

1028. Hoeveel stappen maakte je dit weekend?

Te weinig. Vrijdag 3.455 – Zaterdag 5.070 – Zondag 4.260 Nu het iets minder warm is kan ik het argument ‘te warm’ niet meer gebruiken. Dus …

1029. Wat lees je?

Dat kun je altijd zien in de rechterkolom van mijn blog. Waarschijnlijk zie je dat niet als je dit stukje op een telefoon leest. Ik lees: ‘Winter in Madrid’ van C. J. Sansom. Officieel is het een thriller, ik vind het eerder een historische roman met wat spannende elementen.

1030. Wat kijk je?

Ook hier verwijs ik graag naar de rechterkolom. We eindigden zaterdagavond een Mexicaanse serie ‘Tríada’ en we begonnen gisteravond aan ‘The Night Agent’. We zagen twee afleveringen, tot nu toe zeg ik dat het een soort ’24’ is.

1031. Weekend betekent ook vaak ‘sport’. Ook dit weekend?

Ik zag niets live. Wel was ik blij met de 0 – 3 overwinning van de Rode Duivels. Ik kan niet hetzelfde zeggen over Oranje, 4 – 0 verlies. En dat Wout van Aert het alweer goed doet is een understatement. Aftellen naar de Ronde van Vlaanderen.

1032. Heb je tijdens het weekend contact gehad met de familie in het buitenland?

Ja, op zaterdagochtend gingen we naar het kerkhof in Maputo. Een traditionele ceremonie, één jaar geleden overleed Tia Catarina. Met een paar foto’s hield ik de (schoon)familie in Belfast, Johannesburg en Lissabon op de hoogte. Zaterdagmiddag hadden Catelijne en ik eindelijk tijd gevonden om wat langer bij te kletsen. En kleinzoon Ender werkt hard aan zijn spreekbeurt over Mozambique. Bompa heeft hem een beetje op weg geholpen.

1033. En nog nieuws uit de keuken?

Een lekkere pudim van passievrucht. Mmm, met grote dank aan Isabel. Verder moeten we heel dringend de diepvries in de buitenkeuken ontdooien want een onverlaat heeft de deur open laten staan. Gelukkig zat er niet heel veel in. Ja, veel ijs. Zucht.

1034. Van de keuken naar de tuin. Is er iets te zeggen over het weelderige groen in de tuin?

Dat alles heel hard groeit. Warm en heel regelmatig een bui … kortom: groeizaam weer. Het gras groeit (te) hard. Ook de bougainville groeit als kool. Net zoals de Partij voor de Dieren. (Grapje) Isabel knipte een mooi boeket witte, wilde rozen. Ze staan nu te schitteren in een vaas op de veranda. Onder de grote avocadoboom liggen er elke dag minstens tien joekels. Er valt niet tegen op te eten. Dat is een mededeling die ik elk jaar met mijn lezers deel. Hahaha. We moeten nadenken over de steeds groter wordende bomen aan de rand van het zwembad. We zien bijna door de bomen … de tuin niet meer.

1035. Is er dierennieuws?

De plannen om een nieuw kippenhok te bouwen zijn er. Maar nieuwe kippen kunnen niet gehuisvest worden in plannen. Dus tijd voor actie. De schildpadden hebben drie baby’s. Een jong poesje dat we drie weken geleden ophaalde, ontsnapte vrijwel onmiddellijk en hebben we nooit meer gezien. Dat moeten we bij een nieuwe poging toch wat beter aanpakken.

In de serie: 1000 vragen aan mezelf

Alweer vrijdag

Tags

BBB, Bilene, BVN, Caroline van der Plas, Foto, Gaza, Hans van der Meer, Isabel, Meester Koen, Mozambique, NTC-dag, Praia do Bilene, Voetbalvelden, Voorleesdag, VPN

Eerst een kort overzicht van logjes die ik niet heb gedeeld met jullie. Driemaal een stukje geschreven over de BBB en Caroline. Elke keer bij het nalezen vond ik het flut-stukjes en stuurde ik ze linea recta naar de prullenbak. Ik ben geen politiek analyticus dat mag duidelijk zijn. Toch ben ik benieuwd hoe het politieke landschap er zal uitzien in Nederland over een paar maanden of over een jaar of twee …

Iets schrijven over mijn werk als ‘meester Koen’ op de Nederlandse school in Mozambique is een herhaling van zetten. Behalve over afgelopen zaterdag. Onze jaarlijkse voorleesdag. Een geslaagde NTC-activiteit. Omwille van privacy kan (mag) ik hier geen foto’s van plaatsen.

Af en toe kijk ik een serie of film. Meestal zijn het keuzes van Isabel. Ik haak veel vaker af dan vroeger. Is het mijn desinteresse of ben ik wat Netflix-moe?

Steeds meer tv-programma’s en podcasts zijn niet meer toegankelijk als je niet in Nederland bent. Daar baal ik van. Zelfs bij BVN krijg ik die mededeling regelmatig. Bah. Ik wil niet aan een VPN-abonnement, het leven is nu al veel te duur. Ps. Isabel heeft nog geen nieuwe baan maar we hebben een prima manier gevonden om elkaar niet in de weg te zitten.

De dagen worden steeds korter. Ja … zo gaat dat aan de andere kant van de evenaar. Dat vind ik niet leuk want nu kom ik bijna altijd in het donker thuis. Niet leuk.

Ik schrijf met grote regelmaat iets over de boeken die ik las. Dat zijn mijn logjes met het minst aantal reacties. Dat geeft niets, ik begrijp dat. Ik maak die stukjes meer voor mezelf zodat ik later herinner wat ik las. Dus wees gewaarschuwd … er komt weer zo’n overzicht aan. Hahaha.

We maakten twee weken geleden een leuke weekenduitstap naar Praia do Bilene. Bijna 4 uur bij ons vandaan, in de provincie Gaza. Laat ik daar dan maar wat foto’s over delen.

Praia do Bilene – provincie Gaza (Mozambique) maart 2023

Collega blogger Gerbie plaatst met grote regelmaat foto’s van voetbalvelden. Hij draagt ze altijd op aan Hans van der Meer.

Ik moest aan hem denken tijdens dit uitstapje …

Voetbalvelden – veldjes in Praia do Bilene (provincie Gaza – Mozambique)

Internationale vrouwendag (2023)

Tags

Isabel, Vrouwen, Buren, Internationale Vrouwendag, Empregada, Buurvrouwen, Handje contantje

Mozambique viert vrouwendag elk jaar op 7 april. Een officiële vrije dag. Ook op 8 maart wordt er stilgestaan bij internationale vrouwendag. Vanochtend (om iets na zevenen) schoven twee buurvrouwen aan bij Isabel op onze veranda. Ik trok me dus al vroeg terug in mijn werkkamer. Want wat heeft een witte man te zoeken bij deze drie dames?

Deze bijeenkomst heeft echter niets te maken met de vrouwendag. Of misschien toch? En dan komt het woord ‘solidariteit’ om het hoekje kijken. Wat is er aan de hand? Onze huishoudelijke hulp (Martha) daagt sinds vorige week (1 maart) niet meer op. Zonder enige mededeling. De dag daarvoor (28 februari) kreeg ze – zoals gebruikelijk op de laatste dag van de maand – haar salaris. Handje contantje zoals altijd. Ze werkte bijna drie jaar bij ons. Naar mijn tevredenheid maar Isabel had best veel kritiek op haar werk. En omdat mijn lief nu veel vaker thuis is, waren haar opmerkingen niet uit de lucht. Heeft het een met het ander te maken? Dat weet ik niet want er is geen contact. Ze neemt de telefoon niet op. Heeft ze een nieuwe job? Is ze ziek? We weten het niet maar we besloten gisteravond om niet meer op haar te rekenen. We vervangen het slot op de poort want ze heeft onze / haar sleutel niet ingeleverd.

Ik baal hiervan want moeten we nu alweer iemand nieuw zoeken? Zucht. Ik vertelde al eerder dat onze buurvrouw Dona Isabel onze tuin een beetje bijhoudt. Dat gaan we nu wat gestructureerder aanpakken. Op maandag doet ze allerlei zaken in de tuin en op woensdag komt ze strijken. Dus een afspraak mét een maandelijkse betaling. Onze andere buurvrouw Katja – vanochtend ook aanwezig – krijgt af en toe een klusje en wordt dan per klus betaald. Verder maakt Isabel in huis schoon en ik doe de was. Boodschappen deed ik altijd al. En afwassen deden ook meestal zelf, zonder hulp van Martha. Dus voorlopig geen nieuwe ‘empregada’ in huis. Ik ben benieuwd hoe lang deze regeling van kracht zal blijven. En komt Martha weer opdagen dan … We zien wel!

Ik schreef al vaker over VROUWENDAG. Klik HIER.

Nawoord

Tags

Bijpraten, Dankjewel, Dirk Jan, Isabel, Micro financiën, Mozambique, Ontslag, Regen, Syrië, Tuin, Turkije

Een kort vervolg op mijn logje over Isabels ontslag en hoe mijn leven deels op de kop staat. Allereerst wil ik iedereen bedanken die heeft gereageerd. Hier op WordPress, via een Appje, via een mail. Erg lief. Dankjewel.

We hadden een leuk weekend. Ik zorgde ervoor dat ik me zo weinig mogelijk terugtrok in mijn werkkamer. We keken best veel samen tv (Netflix). We gingen op bezoek bij buren (2 km verderop). Gezellig bijgepraat en wat hebben zij een geweldige tuin. Tussendoor probeerde ik voorzichtig terug te kijken op de afgelopen week zonder in verwijten te vervallen. Het was een beginnetje. Praten over onze tuin is gemakkelijker en veiliger. Ik hoop dat ik binnenkort terug kan kijken naar dat logje als ‘emotionele paniek’. Wordt vervolg. Einde NAWOORD.

Het regent al dagen in dit deel van de wereld. Heler straten en wijken staan onder water. Wij hebben er weinig last van. Het zwembad loopt over maar dat is geen probleem. Een gevolg van de langdurige regenval is het afsluiten van de waterleiding. Er zijn door kleine aardverschuivingen veel buizen ontwricht. Dus tijdelijk geen water uit de kraan voor veel mensen. Wij kunnen nog even verder want we hebben twee watertanks. Respectievelijk van 2500 liter en 1000 liter. Dat is natuurlijk klein leed ten opzichte wat er in Turkije en Syrië is gebeurd. In 2004 was ik in dat gebied. Dat zou vandaag niet meer gaan door die ellendige burgeroorlog.

Enkele weken geleden voegde ik twee strip-grapjes van Dirk Jan toe aan een logje. Getekende taalgrapjes. Dat doe ik ook vandaag. Een (glim)lach moet op zijn tijd, vind je niet? Een dag niet gelachen, een dag niet geleefd.

En nog eentje …

Oo ja … Isabel is zich een beetje aan het verdiepen in ‘micro financiën’. Ook in de praktijk. Dat is ook een ‘beginnetje’ en daarvoor moet ze niet meer eerst naar ‘haar baas’ zoals Dirk Jan.

Kroniek van een aangekondigd ontslag

Tags

Bloggen, Brieven, Buren, Cheque, De bank, Flexibiliteit, Hulp, Isabel, Job, Juridisch, Kopere handdruk, Ontslag, Privé, Schrijven, Solliciteren, Spanning, Vrienden, Zielenroerselen

Ik heb lang getwijfeld of ik dit stukje zou publiceren. Het feit dat jij dit nu kunt lezen, toont aan dat ik op de knop PUBLICEER heb gedrukt. En mogelijk besluit ik over enige tijd dit logje weer te verwijderen.

En waarom deze eerste alinea? Omdat dit deels over Isabel gaat en meestal ben ik terughoudend om over haar (kritisch) te bloggen. In de rechterkolom van dit blog meld ik de lezer dat ik schrijf over wat me bezighoudt. Dat zijn vaak dagdagelijkse zaken. Een boek, een film, een uitstapje, een recept. Iets over sport of over politiek. Wat me nu al een hele tijd bezighoudt is het ontslag van Isabel. In mijn #100 tag stukje van een tijdje geleden was het woord ‘ontslag’ al opgedoken. Enkele wakkere volgers hadden dat al opgemerkt. Dat ontslag (sinds 1 februari) houdt me heel erg bezig, vandaar dat ik er toch over schrijf. Gelukkig heb ik mijn eigen werk nog. Vier dagen per week geef ik les in Maputo en ben ik van ongeveer 12u tot half 7 de hort op. Maar de nachten breng ik te vaak tobbend en piekerend door.

Foto door Anna Shvets op Pexels.com

Toen ik Isabel voor het eerst ontmoette werkte ze al bij ‘de bank’. De bank is een paar keer van naam veranderd en ook een keer van eigenaar. Isabel bleef altijd op post en slalommende een beetje van het ene filiaal naar het andere en later van de ene verdieping naar de andere verdieping op het hoofdkantoor. Op 1 april aanstaande zou ze 15 jaar volmaken. Er zijn maar twee andere medewerkers van ‘de bank’ die er langer werken. En toch staat ze op straat.

Uiteraard ken ik maar één kant van het verhaal. Ze is al een hele tijd ontevreden, onder andere omdat ze zelden een loonverhoging krijgt en ze een onduidelijke functieomschrijving heeft. Zeker als ze weer maar eens een andere manager krijgt. Alle opeenvolgende ceo’s luisteren wel naar haar verzoek/klachten maar er veranderde zelden iets. Met haar nieuwste afdelingsbaas – een jonge ambitieuze manager – heeft het nooit geklikt. Ik denk – en dat is zeer subjectief – dat hij te veel wilde veranderen en Isabel koppig bleef vasthouden hoe zij het altijd had gedaan. Isabel is goed in NEE-zeggen, JA-zeggen is een leerpuntje. Zeg ik een beetje cynisch. Een stevige clash volgde met onduidelijke reprimandes richting Isabel. Nooit een fatsoenlijk functionerings- of beoordelingsgesprek. Deze nieuwe baas zocht daarna steun bij een directeur hogerop. Ook geen ‘vriendje’ van Isabel. Daarop volgde een lange brief met waarschuwingen richting Isabel. De details heb ik nooit goed begrepen door verhullend, juridisch Portugees taalgebruik. Maar de boodschap was duidelijk. Het was een eerste stap richting ontslag want als zij niet zou voldoen aan de eisen dan had ‘de bank’ een juridische stok om mee te slaan. Die brief dus. Met hulp van mijn schoonvader kwam er een nog langer juridisch antwoord. Officieel dus van Isabel. De brief van ‘de bank’ werd met de grond gelijk gemaakt en moest van tafel. Dat gebeurde ook. Maar uiteraard volgde een juridisch meer correcte brief. En weer een antwoord van Isabel gericht aan ‘de bank’.

De laatste dag (half december) voordat de ceo vier weken op vakantie vertrok naar Portugal werd zij ontboden op zijn kantoor. Eigenlijk was zijn vraag: “Isabel, wat moet ik aan met deze kwestie? Ik weet het niet want ik ben hier nog maar kort.” Met andere woorden een soort pat-stelling. En toen werd het half januari en toen eind januari. Isabel kreeg geen officieel ontslag maar na weer een bezoek op het kantoor van de ceo werd er een cheque (#) met dank voor bewezen diensten aangeboden. Dat heeft ze aangenomen. Ze had dat kunnen weigeren maar dan was het scenario niet moeilijk te raden. De ‘bazen’ zouden dan op elke slak zout gaan leggen en haar zo gauw mogelijk ontslaan wegens ‘wat voor obstructie dan ook’. En dan was er ook geen cheque. En ook geen ‘ww’ (of zoiets) … ik denk het, zeker niet bij zo’n soort ontslag.

Onmiddellijk verdween iets meer dan 55% van de cheque naar allerlei taksen, belastingen en een verplichte aflossing van een lening bij ‘haar bank’.

IK HEB ER DE PEST OVER IN. Waarom? Omdat dit mijn dagelijks leven heel erg beïnvloedt. Natuurlijk moet ik zeggen ONS leven. Ik ken Isabel enkel met betaald werk van maandag tot vrijdag. Dat geeft gaf een duidelijke structuur aan mijn en haar leven. Aan ons leven. Ik ben een oude man en heb flink wat ingeleverd aan geestelijke flexibiliteit. Sic. We zijn nu 10 dagen verder en ik vind het een ramp. Ik kan er niet tegen dat ik niet meer alleen in huis ben om mijn lessen voor te bereiden. Voorheen veranderde ons ‘huis’ in ‘mijn kantoor’ nadat Isabel rond half 7 was vertrokken. Nu zijn er voortdurend ’s middags anderen over de vloer, inclusief flesjes bier, whiskey en luide muziek. Vrienden. Buren. Ja … ze komen helpen met klusjes. Ja, dank daarvoor maar … rot op!

Isabel begrijpt mijn klagen niet. “Ze komen toch helpen!” We praten langs elkaar heen. Ik weet het. Ik slik veel ergernis in. Ik probeer redelijk en begripvol te zijn maar dat lukt me niet altijd. Omdat er een cheque ligt voelt ze geen onmiddellijke noodzaak om te beginnen solliciteren. Iets dat ze al 15 jaar niet heeft gedaan. Dat had ze trouwens ook al voor haar ‘ontslag’ kunnen doen. Maar dat terzijde. “Een job is meer dan alleen maar geld. Het is ook een kader met collega’s, sociale contacten en het geeft een (dagelijkse) structuur.” Ouwe-mannen-gelul. Voorlopig is het nog aan dovemansoren gericht. En ik geef het eerlijk toe … ik heb weinig geduld op dit ogenblik. Ik ben op dit moment niet de vrolijkste in huis. Ik ben mede-schuldig aan de spanning in huis en tussen ons.

Voor het eerst sinds ik haar ken, bekruipt me het gevoel (angst?) dat we mogelijk het einde van het jaar als koppel niet gaan halen. (*)

(#) Cheque … geen gouden handdruk, eerder iets van goedkoop koper of messing …

(*) Ik hoop deze laatste zin zo gauw mogelijk te kunnen verwijderen.