Mogelijk heb je door mijn reacties her en der ontdekt dat ik (weer) in Nederland ben. Mogelijk ben je verbaasd dat ik de verjaardag van mijn nu veertig jarige Isabel niet in levende lijve in Mozambique heb meegevierd. Dat komt zo … na wel vijf verschillende scenario’s te hebben uitgewerkt, besloot ze om een vrouwendag (party) te organiseren. Geen kinderen. Geen mannen. Dus had ik mezelf moeten terugtrekken in mijn werkkamer en door de ramen gluren naar al dat Afrikaanse moois. Niet dus. Ik overlegde met haar dat ik twee weken na mijn tweede prik (Covishield) zou afreizen naar Europa.
Zo gezegd, zo gedaan, maar natuurlijk met allerlei obstakels. Eerst werd mijn heenreis (vliegticket) twee dagen uitgesteld. Dus ook de ingeplande en noodzakelijke pcr-test. Op maandagochtend de test. Op dinsdagochtend de uitslag – gelukkig negatief – en ’s middags naar het vliegveld. Heel veel gedoe met documenten en apps die je verplicht moet invullen. Enfin, ik ga er niet te veel woorden aan spenderen. Ik vloog via Addis Abeba (Ethiopië), Rome (Italië) naar Schiphol (Nederland). Ik kwam volgens planning aan in Nederland. En wat denk je? Nul komma nul controle op Schiphol. Geen enkele vraag over quarantaine. Moet ik dat ingevulde formulier dan nergens inleveren? Blijkbaar niet. Het is dus een zaak van eigen verantwoordelijkheid. Dat is trouwens een prima uitgangspunt.
Hanneke haalt me op en we rijden samen naar Leeuwarden. Fijn om na een lange tijd weer thuis te zijn. Mijn Nederlandse thuis wel te verstaan. Maar wat nu met quarantaine? Officieel mag ik het aan mijn laars lappen – een zogenaamde vrijstelling of uitzondering – want ik bezoek na lange tijd mijn (klein)kinderen. Ik besluit om het eerst vijf dagen rustig aan te doen. Niet naar musea, bioscoop of restaurants. Wel elke dag een 10.000 stappen wandeling.
Leeuwarden, Nieuwestad
Bij het volkstuintje van Hanneke
Dokkumer Ee
Mini-bieb in Snakkerburen
Bij de Oldehove (Leeuwarden)
Ik geniet met volle teugen van het mooie weer en de stad. Ik ga nergens naar binnen en houd afstand van de vele toeristen en winkelende Liwwadders. Thuis kook ik, lees ik, slaap wat langer dan gebruikelijk en volg het verjaardagsfeest van Isabel. Vanop afstand. Geen anderhalve meter maar ruim achtduizend kilometer. Nog één of twee dagen geduld en dan ontsla ik mezelf uit quarantaine voor ‘noodzakelijk familiebezoek’.
Ik heb nog niets vermeld dat mogelijk bij de titel van dit stukje past. Het is een hele waslijst variërend van niemand-met-een-mondkapje tot winkelstraten vol terrassen en feestende jongeren. Summer of love. Iedereen weet dat ook in Nederland de pandemie nog geen verleden tijd is maar ik zie nauwelijks een verschil met de tijd hiervoor. Dat is in Matola en Maputo wel heel anders. Ik kom er nog op terug (denk ik). Met andere woorden: Wordt vervolgd.
Als ik niet een beetje opschiet met deze vragen dan haalt Liesbeth (Apenstaartje) me nog voor het eind van het jaar in en zij begon pas dit jaar. ‘Beter tien antwoorden gepubliceerd dan vijfentwintig enkel in mijn hoofd.’
666. Wat was het keerpunt in je leven?
Natuurlijk is het eerste dat ik denk: het overlijden van Ine. Maar of dat ook een keerpunt was? Ik twijfel. Ik was nog steeds dezelfde man met dezelfde activiteiten, dezelfde idealen, dezelfde opvattingen, dezelfde normen en waarden. Weliswaar alleen maar niet ‘gebroken’. Volgens mij is het ja-zeggen tegen Isabel – en om een leven te beginnen samen met haar in Afrika – een groter keerpunt. In de zin van verandering.
667. Geloof je dat mensen de toekomst kunnen voorspellen?
Nee, niet echt of toch zeker niet iets op wat langere termijn. Ik kan nu voorspellen dat er geen nieuwe regering in Nederland zal zijn voor Prinsjesdag. Maar dat is natuurlijk geen voorspelling, dat is een verwachting.
668. Wat doe je op de automatische piloot?
Ik heb een tamelijk vaste volgorde van wat ik doe als ik ’s morgens (door de week) rond 5.15u opsta. Dat zou je een beetje ‘op de automatische piloot’ kunnen noemen. Ook wandelen, auto-rijden of fietsen doe ik min of meer op diezelfde automatische piloot. Die activiteiten gaan vanzelf, daar hoef je niet over na te denken. Als ik op mijn werkkamer zit staat er meestal klassieke muziek op. Classic.nl, klassiek shuffelen op iTunes of iet dergelijks en dan luister ik ‘op de automatische piloot’. Of moet ik zeggen: ik hoor het wel maar luister niet?
669. Op welke plaatsen zat je het liefst in de klas?
Had ik een voorkeur? Ik herinner me dat niet. Ik zat meestal op de tweede of derde rij en het liefst aan de raamkant, niet aan de gangkant.
670. Vermijd je sommige muziek omdat je er verdrietig van wordt?
Nee maar natuurlijk word ik wel eens verdrietig van muziek. Een herinnering, een associatie en sorry … daar komt ze weer … Ine. Zij duikt dan weer op wat soms verdrietig is maar niet vervelend.
671. Ben je een prater of een doener?
Een prater. Ik moet mezelf net iets te vaak een figuurlijke schop onder mijn kont geven om iets te gaan doen dat zich niet afspeelt in mijn werkkamer.
672. Welk van je vijf zintuigen is het best ontwikkeld?
Ruiken en proeven. Erg gewoon, niet bijzonder ontwikkeld. Voelen, de tastzin … ik mag graag iets aanraken. Van het lekkere velletje van Isabel tot een verrimpelde passievrucht die ik vanochtend in de tuin opraapte. Horen – dat is het minst goed ontwikkeld bij me. Niet in de zien van ‘doof’ maar in de zin van nuances. En de schrik dat ik eerder doof dan blind zal zijn is genetisch aanwezig. Zien – ik doe nog bijna alles zonder bril. Ver weg kijken … ik heb nog steeds een scherpe blik. Ik zie bijvoorbeeld veel meer beter) dan Isabel. Bij veel (voldoende) daglicht lees ik (bijna) alles zonder bril. ’s Avonds is het wel prettig dat ik een brilletje heb om te lezen. Niet om tv te kijken maar om bijvoorbeeld het onderscheid tussen een 6 en een 8 te zien of de priegellettertjes op een verpakking (bereidingswijze) te kunnen lezen.
Twee kapotte brilletjes (beiden ooit nog van Ine geweest). Of hoorde deze foto bij mijn kapot-stukje van gisteren?
673. Wanneer heb je moeite jezelf recht in de ogen te kijken?
Als ik in de keuken Spaanse pepertjes heb gesneden en dan in mijn ogen wrijf. Oei, ai … dan in de spiegel kijken – recht of krom – dat lukt me nauwelijks. Oooo, was deze vraag figuurlijk bedoeld? Zeg dat dan meteen.
674. Wie kan jou het beste troosten?
Ik denk iemand in Heemstede. Dat is soms (te) ver weg. Maar moet ik vaak getroost worden? Ik denk het niet maar misschien houd ik me wel eens te stoer. Gisteravond tijdens NEDERLAND – OEKRAÏNE (EK-voetbal) zei ik tegen Isabel “Eigenlijk zou ik nu met Jean Jacques en Rob zitten WhatsAppen. Wat mis ik die momenten.” Maar die jongens zijn vorig jaar ook gaan hemelen … dus ja … snik. Moet ik dan getroost worden? Een beetje misschien. Even zuchten en dan weer verder (kijken).
675. Wat was je grootste blunder?
Tja, wat zou dat zijn? Het feit dat ik daar niet één twee drie antwoord op kan geven betekent vast dat er geen grote blunders te herinneren zijn. Kleine blunders natuurlijk wel. Iets op het vuur zetten in de keuken en pas als ik iets verbrands ruik actie ondernemen. Een kleine blunder herinner ik me. Ik had een vriendinnetje, we hadden net verkering en ik kwam voor de eerste keer officieel bij haar ouders thuis. Ik had bloemen voor haar moeder gekocht. Ik was nerveus. Vriendinnetje Kr deed de deur open. Ik gaf haar een voorzichtige zoen en liep achter haar naar de woonkamer. Daar zag ik haar moeder, ik gaf de bloemen. Ik deed een paar passen achteruit en vroeg: “En je vader? Is hij nog niet thuis?” Achter me zei iemand luid en duidelijk “Als je nog drie stappen achteruit zet trap je op mijn voeten jongeman.”
Saturnein heeft haar 30 Weeks Photo Challenge uit de mottenballen – euh pardon, de vakantie-modus getrokken. Onderwerp 13 – Silhouet en onderwerp 14 – Licht. Natuurlijk is licht heel belangrijk op elke foto. Ik ben me er nauwelijks bewust van. Ja, één regel pas ik zoveel mogelijk toe. Ik – de fotograaf – ga zoveel mogelijk met mijn rug naar de zon staan zodat het onderwerp het (zon)licht vangt. Op onze veranda zal ik met mijn rug naar ‘buiten’ staan zodat wat er zich op de veranda bevindt zo goed mogelijk in beeld komt. Deze regel lijkt eenvoudig maar je wilt niet geloven hoe vaak hier tegen gezondigd wordt sinds iedereen over een fototoestel (telefoon) beschikt.
Toen ik de onderwerpen silhouet en licht deze week op mijn beeldscherm zag verschijnen was er niet een onmiddellijke klik of een herinnering die me aan een specifieke foto deed denken. Mijn drukke zaterdag is begonnen. Ik moet naar de stad om allerlei spullen te kopen voor de elektrische omheining die we dan toch maar gaan plaatsen. Zucht. Snik. Na die aankoop rij ik naar een garage in de buurt waar onze auto een kleine beurt krijgt. Meestal een klus van een half uurtje. Ik geef de sleutels af en zeg dat ik in het etablissement aan de overkant iets ga drinken. “Geef me een seintje als jullie klaar zijn of stuur me een appje.”
Ik bestel een verse jus. Appelsiensap. Sumo de laranja. En ik open mijn e-reader en lees verder waar ik was gebleven. ‘Wat wij zagen’ van Hanna Bervoets.
Het boekenweekgeschenk 2021. Een prima, beetje ‘zwarte’ novelle. Ik las eerder wel columns van Hanna Bervoets, nog nooit een roman. Of ik dat nu meteen wel ga doen? Nee, zeker niet onmiddellijk. En toen zag ik het plots … het licht. Op mijn e-reader, op het tafeltje, op de vloer …
Niet echt een heel bijzondere foto met als onderwerp licht maar ik kan er wel het wekelijks foto-logje mee vullen. Ja toch?!? Nu nog een silhouet-foto want dan sla ik twee vliegen in één klap.
Isabel heeft gisteren een paar tweedehandskleren gekocht en staat ze te showen passen. Uiteraard moet ik de aankopen bewonderen. Plots hoort ze iets in de tuin en loopt naar het raam. Ik check ondertussen iets op mijn foon en … ja, daar is mijn silhouet-moment.
Over onze getraliede ramen schreef ik vorig jaar al eens een stukje. Klik HIER. En terwijl ik bovenstaande foto bekijk op mijn mobieltje zie ik plots het binnenvallende licht op de muur rechts van me.
Of is dit geen foto over licht maar over schaduw? Ja, licht en schaduw is een Siamese tweeling. Over de litho – Ilha de Moçambique – van Rolf Weijburg die je ook op deze foto ziet, schreef ik ook al eerder. Klik HIER.
Het ritme van één keer per maand vijfentwintig vragen beantwoorden was een nobel streven. In de praktijk is het alweer maanden geleden dat ik er werk van maakte. Het is alweer eind maart (2021) … daar gaan we weer … nou ja, ik dan toch.
651. Hoe zou je je leven in drie steekwoorden omschrijven?
Gevarieerd / Reislustig / Loyaal
652. Wat is er het fijnst aan volwassen zijn?
Dat ben ik ondertussen al best lang dus een antwoord zou eenvoudig moeten zijn. Uiteraard ben ik de enige die verantwoordelijk is voor wat ik doe. Dat ben je als kind niet. Dus is een tamelijk voor de hand liggend antwoord: doen en laten wat ik zelf wil. Dat laatste klinkt als ‘vrijgevochten’. Dat is het niet want ook deze volwassene heeft gekozen om zijn dagelijks leven te delen met iemand anders. Gevolg: je doet niet altijd wat je zelf wilt. Ja, uiteindelijk wel natuurlijk maar je begrijpt vast wat ik bedoel.
653. Ben je een vechter?
Ik zou graag JA antwoorden maar ik ben eerder een vluchter denk ik. Uiteraard vecht ik voor wat écht belangrijk is. Maar ik herinner me een voorval zo’n vijfentwintig jaar geleden. Burenoverlast. Onze directe buren (wij woonden in huurhuizen) hadden de volumeknop bijna altijd op standje ‘maximaal’. Niet alleen de radio en de televisie maar ook hun stemmen. Vader, moeder en drie kinderen. Er werd alleen maar naar elkaar geroepen – leek het wel. Geschreeuwd. Als de kinderen iets deden wat niet mocht werden ze naar hun (kleine) tuin gestuurd. Het schreeuwen (krijsen en huilen) nam nog wat meer toe in volume. Eens dat je je begint te ergeren is er geen weg meer terug. Op een dag kreeg onze jongste mot op straat met hun oudste. Kinderen onder elkaar. Maar het buurjongetje riep de hulp in van papa. Buurman pakte onze zoon bij zijn kladden (lurven – kan ook). Iets fysieks – dus over de grens. Je blijft met je tengels af van het kind van een ander. Ook van je eigen kinderen trouwens. Ik ben uiteraard verbaal verhaal gaan halen. ’s Avonds of ’s nachts in bed besloot ik (wij) om te vertrekken, te verhuizen. We zoeken iets anders, we huren omdat we dan de vrijheid hebben om te gaan en staan waar we willen. We vertelden het aan alle andere buren in ’t straatje. Zij vonden ons besluit te zot voor woorden, we moesten vechten. Dat was het advies. Ik had daar geen zin in. Zonde van mijn energie. Uiteindelijk liep het met een sisser af want minder dan twee maanden later verhuisden de lawaaimakers zelf. Eén of ander akkefietje met zijn werkgever, schulden en trammelant met zijn broer. De opluchting was groot. Ik zou er uiteindelijk zesentwintig jaar blijven wonen.
654. Hoe groot is je fantasie?
Hoe moet je dat uitdrukken? Niet in kilowattuur. Ook niet in ampère. Kilometers per uur, mm per vierentwintig uur … nee ook niet. In aardbeien per weggeblazen zeepbel. In tutuutjes per eekhoorntjesbrood-taart?
655. Kunnen mensen veranderen?
Als ze dat zelf willen dan kan dat. Maar iemand anders proberen te veranderen. Nee, dat gaat niet. Daar zijn al zoveel huwelijken op stuk gelopen.
656. Probeer je je problemen eerst zelf op te lossen?
Ja. Maar of dat altijd verstandig is weet ik niet. Ik vraag vaak te laat hulp. Als het over praktische zaken gaat, roep ik de hulp van anderen wat gemakkelijker in. Een kapotte waterleiding. Bomen snoeien. Het zwembad schoonmaken. Maar dat zijn natuurlijk geen problemen.
657. Wat had je graag tien jaar eerder geweten?
De uitslag van de lotto want dan had ik 10 jaar de tijd om het formulier in te vullen met de winnende getallen … lol.
658. Wat wordt je eerstvolgende project?
Hier op WordPress, op dit blog … de verzameling gedichten en de 50 foto’s van Isabel op Facebook die daar de inspiratie toe waren, ga ik hier ergens een plekje geven. Ik laat het nog wel weten.
659. Doe je vaak meerdere dingen tegelijk?
Ik ben een man dus het antwoord is nee.
Mekelle – Tigray (in betere tijden) – Ethiopië (2008)
Nee, alle gekheid op een stokje. Meerdere dingen tegelijk doen is niet mijn sterkste eigenschap. Waarom zou je dat willen? Uiteraard is het ook een kwestie van definitie. Op bovenstaande foto lees ik. Natuurlijk adem ik ook. Ik zit te genieten van het boek en het park en de prachtige jacaranda die in bloei staat. Ik weet dat ik toen ook allerlei ideeën opschreef voor de theatertekst Ubuntu-in-wording. Op het moment van de foto was ik me waarschijnlijk ook bewust dat ik werd gefotografeerd. Maar of dit ‘meerdere dingen tegelijk doen’ is, betwijfel ik.
660. Wat zit je nog steeds dwars?
Een verloren vriendschap. Of eigenlijk moet ik zeggen: twee verloren vriendschappen. Ze hebben niets met elkaar te maken. Natuurlijk zal ik daar zelf ook een rol in spelen (hebben gespeeld) maar voor mijn gevoel was het ‘de ander’ die daar echt verantwoordelijk voor was.
661. Vind je het leuk als mensen naar je kijken?
Ik heb het nooit erg gevonden. Nu nog steeds niet. Nog niet zolang geleden stond ik in een lift met een jong gezin. Vader, moeder en hun dochtertje. Onbekenden voor me. Ik schat het meisje drie of vier jaar. Zij zegt: “Kijk mama, een leeuw.” En ze wees naar mijn wilde bos met haar. Ik vond het schattig. De moeder schaamde zich dood.
662. Wat wil je nog heel graag?
Mag ik me ervan maken met één hartewens? Dat dit hele corona-gedoe enkel nog bestaat in de geschiedenisboekjes.
663. Wat was de meest bijzondere uitnodiging die je ooit kreeg?
Dat is veel te intiem om hier open en bloot te vertellen. Ik pas.
664. Hoe zullen je vrienden je beschrijven?
Op soortgelijke vragen antwoordde ik eerder: loyaal, creatief, betrouwbaar maar als je iets nodig hebt van hem moet je hem achter zijn vodden blijven zitten. En een tikkeltje te serieus, soms een beetje zwaar op de hand.
665. Wie heeft je het meest pijn gedaan in het leven?
Een vergelijkbare reactie als mijn antwoord op vraag 663
Hier laat ik het even bij. Ik beantwoordde in het verleden meestal vijfentwintig vragen. Misschien is dat ook wel de reden dat ik me er de laatste tijd niet toe zette. Teveel. Ik ben toch maar mooi vijftien vragen dichterbij de duizendste vraag gekomen.
Het thema van deze tiende week: oud. “Weer heel veel mogelijkheden, weer heel veel mogelijkheden tot creativiteit. Een foto van je grootouders. Of je ouders. Of jezelf. Hangt allemaal af van je leeftijd, ha! Een oud gebouw. Je oude jeans. Een oud detail van iets nieuws. Something old. Er zijn zoveel mogelijkheden.” Dit is een deel van de beschrijving zoals je dat kunt lezen bij Satur9. Je weet wel … een wekelijks foto-idee, een challenge.
Bij het lezen van de woorden ‘oude jeans’ dacht ik onmiddellijk aan mijn oude wandelschoenen. Ik weet zeker dat ik er een foto heb van gemaakt net voor ze in de afvalcontainer belandden. Waar, in welk digitaal mapje staat deze foto? Of herinner ik me een foto van vóór zomer 2002? Dat is het jaar dat ik mijn eerste digitale camera kocht (op Schiphol op weg naar Atlanta – USA).
Ik zie op mijn laptop een paar honderd foto’s in sneltreinvaart. Veel oude gebouwen, een paar oude mensen. Als ik mijn eigen zwarte krullenbos verschillende keren zie, besef ik dat ik flink ben verouderd de laatste jaren. En dan zie ik een paar keer een foto van mijn oude tent.
Zomer 2006 – In de buurt van Talinn, Estland
Niemand denkt bij deze foto aan‘oud‘. Ik wel, een beetje dan toch. Oud in de zin van: voormalig. Als het weekthema ‘Wat mis ik?’ zou zijn dan had ik deze foto ook kunnen gebruiken. Ik kocht deze tent drie weken nadat Ine was overleden. 2005. Het was volop zomer en ik wilde er nog even tussenuit. Naar vrienden in Frankrijk. De tent die we hiervoor (samen uiteraard) gebruikten vond ik te groot. En ietsjes te onhandig om in mijn eentje op te zetten. Dus … een nieuw tentje. Drie-persoons – lichtgewicht, geen nylon.
Deze foto is één jaar later gemaakt. Mijn zomervakantie 2006 in de Baltische staten. Ik heb er al veel vaker over geschreven. Bij gebrek aan maatje, partner, reisgezel heb ik die vakantie wel twintig foto’s van mijn tentje gemaakt. Hahaha. Ook de daarop volgende jaren was deze tent onderwerp van een heel wat foto’s. Misschien ga ik er een keer een plogje van maken in het kader van ‘thematisch ploggen’.
Flink wat jaren later besloot ik om mijn tentje mee te nemen naar Mozambique. Ik had stiekeme plannetjes om ook met Isabel te gaan kamperen. Buurland Zuid-Afrika is daarvoor een ideale bestemming. Dat Isabel dit ABSOLUUT geen goed idee vind, kan onderwerp zijn van een toekomstig stukje. Mijn tentje ligt naast mijn slaapzak en opblaasmatjes stof te happen. Maar toen werd het kerstvakantie 2017. Mijn kinderen en kleinkinderen komen op bezoek. Hoera hoera hoera. Mijn zoon (en co) huurt een kampeerauto in Johannesburg. Twee weken later rijden ze ons erf op. Mijn dochter (en co) komt met het vliegtuig naar Maputo. Op de vroege ochtend van 2 januari 2018 vertrekken we naar Zuid-Afrika. Naar het Krugerpark en … gaan we kamperen. Ik koop een nieuw nylontentje voor de familie en ik beloof mijn oudste kleindochter dat zij samen met mij (Isabel moet werken en blijft in Mozambique) in het tentje van Bompa mag slapen.
We rijden naar Graskop maar het weer verandert dramatisch. We zoeken een plekje voor de nacht. De gehuurde kampeerauto zal dat noodweer wel doorstaan. De twee kleine tentjes niet. En de verwachtte nachttemperaturen rond de 10c zijn ook niet uitnodigend. We vinden een huisje voor de nacht. De volgende dag rijden we via Orpen het Krugerpark binnen. Vanavond gaan we dan echt kamperen …
We hebben kampeerplekjes gereserveerd bij Malelane Satelitte Camp. Ik haal mijn tentje – na jaren winterslaap – uit de tas. En dan … tromgeroffel … ontdek ik dat ik jaren daarvoor enkel de binnentent, de stokken en een paar haringen (piketten) heb meegenomen uit Bergen op Zoom. Ooo help !!! De rest – de buitentent – heb ik blijkbaar – ooit – in de afvalcontainer gedumpt. Domme Bompa. Hoezo dom? Het is toch lekker weer …
3 januari 2018 – Malelane Satellite Camp (Krugerpark)
Zoals je kunt zien staat mijn oude tent … nou ja, binnentent … te pronken naast een schitterende kampeerauto en een nylon geval. We hebben heerlijk geslapen. Gelukkig bleef het droog.
Tenslotte. Op de eerste foto zie je ook mijn oude auto. Niet echt oud in leeftijd maar het is de auto die ik toen gebruikte. Ik heb helemaal NIETS met auto’s. Ik kan dus niet vol weemoed vertellen over ‘mijn oude auto’ want ik heb er nauwelijks een gevoel bij. Zo’n ding moet starten wanneer ik dat wil. Als ik op de rem trap moet hij (het / zij) stoppen. En in Afrika is het handig dat de airco werkt. Verder heb ik geen enkele voorkeur. Merk, kleur, cc’s … het zal me worst wezen.
Ik doe sinds begin dit jaar mee met de wekelijkse foto-opdracht van Satur9’s. Vaste volgers weten dat ondertussen.
Een kleine twee weken geleden was het onderwerp: gestreept. Ik wilde niet een van mijn vele zebra-foto’s opduikelen. Ik wilde een tekening maken met alleen maar streepjes. Zoiets als onderstaande tekening die ik toevallig voorbij zag komen op internet.
Streepjesvolk
Het lukte me niet goed genoeg. Zou het met verf beter gaan? Een streepjes-schilderij in de stijl van Vincent van Gogh? Een leuke opdracht maar niet om even snel tussen ‘de soep en de patatten’ te doen. Wie weet later een keertje. Ik ben mijn externe schijven aan het opschonen en aan het reorganiseren. Zo kwam ik de foto van Isabel tegen die ik hierboven heb gepubliceerd. Een streepjesjurk (horizontaal) vormt een mooi toevallig contrast met het ijzeren hek (verticaal) van onze voordeur. Het is een extra beveiliging, onze voordeur is een houten deur. Ik schreef al eens eerder over de tralies voor ramen en deuren. Zo … ‘gestreept’ kan ik afstrepen. Volgende opdracht:
Huisdier / Knuffelbeest
Wij hebben dieren maar ze vallen niet echt onder het kopje: ‘huisdier’. Kippen, een haan, snel groeiende kuikens, schildpadden, veel vogeltjes en een aanloop-kat. Dan maar een foto van een ‘knuffelbeest’ publiceren. Hebben we die? Nee. Niet in de zin van knuffelen. Ik heb wel een ‘pop’. Hij heet ‘Zilver’, het is een das.
Koen met Zilver
Wie is Zilver? Zilver is een pop die gemaakt is voor de jeugdtheatervoorstelling ‘Dassenburcht’ (1991 – 1992). Ik schreef er vorig jaar een logje over. Klik HIER. Het gezelschap: ‘Het Hondje van de Ruyter’.Othilia Verdurmen maakte de pop. Na de succesvolle (scholen) tournee kreeg ik (de schrijver-regisseur) de pop van Lex cadeau. Ik ben er nog steeds heel blij mee. Ik gebruik ‘Zilver’ soms op school of in filmpjes voor mijn kleinkinderen. Mijn linkerhand (arm) beweegt de mond van deze das en mijn rechterhand (arm) zit in de poot van dit dier. Onmiddellijk is er magie. De magie van het poppenspel.
Moet ik dit uitleggen? Misschien wel een klein beetje maar heel veel woorden ga ik niet gebruiken. Ik doe mee met een wekelijkse photo challenge (om het op zijn slecht Vlaams te zeggen). Een idee van Satur9’s. Afgelopen week: ‘wolkenlucht’.
Ik wist meteen welke foto ik wilde publiceren. Er was echter nog één probleempje. De foto moest nog gemaakt worden. En je gelooft het niet … een hele week regen, regen en nog eens regen. En wind … je wordt er gek van. Wolken? Ja, maar donker en donker grijs met alleen maar regen, regen en nog eens regen. Dus weer om een foto te maken … vergeet het maar. Maar zoals dat gaat: na regen komt zonneschijn.
Trapje naar buiten. Isabel uitleggen wat ik graag wilde. Ik ging zelf op het trapje staan. Twintig foto’s later was ik nog niet tevreden met het resultaat. Deels omdat ik als model niet geschikt ben, anderzijds omdat de fotograaf van dienst niet de juiste positie koos. Dus … we draaien de rollen om. Ik maak de foto en mijn lief meet de wolken … De vrouw die de wolken meet.
En kunstliefhebbers hebben natuurlijk al lang het citaat ontdekt … Jan Fabre. Zegt je dat niets … klik HIER.
Vorige week lanceerde blogcollega Satur9s World een idee. Een challenge … ik heb een hekel aan dat woord. Ik zie haar idee meer als een uitnodiging om je eigen gang te gaan.
Het eerste thema: koffie of thee. Een foto of een paar foto’s en een stukje over datzelfde thema. Een onderschrift, een herinnering, een gedicht of zomaar een fantasieverhaaltje. Deze omschrijving heb ik zelf toegevoegd aan mijn ‘Dertig-dagen-foto-schrijven’.
De titel laat al vermoeden dat ik geen voorkeur heb. Wil ik thee of wil ik koffie? Ik drink het allebei. Als kwantiteit een criterium is dan wint thee. Ik drink veel meer thee dan koffie. En geen voorkeur gaat nog verder. Welke thee? Geen voorkeur. Ik drink earl grey, thee met fruitsmaakjes, citroenthee, gember-rooibos, ceylon tea, kamillethee. Isabel maakt vaak zelf thee met bladeren van bomen uit de tuin. Ik drink het allemaal. Geen voorkeur. Meestal zonder suiker, af en toe met honing al dan niet met citroen. Ik zet ’s morgens vaak een grote pot thee, drink dan één grote kop warme thee. De rest schenk ik over in een kan en die kan gaat in de ijskast. Gedurende de dag drink ik dan ijsthee.
Bij ons thuis (in mijn jeugd) dronk mijn moeder meestal thee en mijn vader Moccona uit zo’n glazen pot of Nescafé. Oploskoffie. Op feestdagen of als er bezoek was dan werd er een ‘filterke’ aangeboden. Mijn ouders hadden daar aparte ijzeren opzetstukjes voor met een soort plat koffiezakje. Later kon je plastic koffiebakjes kopen. Ze stonden altijd ergens in de kast te verpieteren. Ik herinner me niet wanneer ik zelf voor het eerst koffie dronk. Ik denk bij mijn grootouders. Koffie met veel melk.
Koffie leuten is geen Vlaamse activiteit. Ik maakte kennis met het traditionele koffiedrinken rond een uur of 10 toen we jaarlijks op zomervakantie gingen naar Terschelling. Alle Nederlandse buren deden eraan mee. Elke ochtend voor een andere tent, tussen de windschermen. Bij tante Trijn en ome Eppo, bij Roodermond, bij Elzer, bij tante Janny en Ome Willy, bij Nauta, bij Postmus. Mijn ouders kenden deze gewoonte niet. En zoals je weet trok deze jongen eind jaren 70 naar het hoge noorden. Studeren op de AVEK. Daar stonden twee grote koffiezetapparaten in de keuken. Je kon koffie tappen zoveel je wou. Thuis in Boelenslaan en later in Wyns stond er altijd een koffiezetapparaat in de keuken. Het werd verschillende keren per dag gebruikt. Er was altijd een onverlaat in huis die vergat het warmhoudplaatje uit te schakelen. Niks zo goor dan de geur van uitgekookte restjes koffie onder in de glazen pot.
Elk Nederlands huishouden heeft (had) een vergelijkbaar ding in huis. Vaste prik in het keukenkastje: een pak filterkoffie (soms een tweede pak met cafeïnevrije koffie. Een doos met de papieren filters. Melitta. Ik kocht vaak het verkeerde formaat filters. Te klein of te groot. Koffie kreeg nooit heel veel aandacht van me. Ik dronk koffie maar ik kon het ook zomaar een paar dagen vergeten en dat is trouwens nog altijd zo. Na een lekker etentje vind ik koffie wel lekker – niet thuis maar in een restaurant. Liefst met een cognacje en een stukje chocola.
We hebben altijd gekampeerd dus ook daar moest iets – zonder elektriciteit – op gevonden worden. Ik herinner me drie variaties. Ik toon ze in historische volgorde.
Die laatste variant – percolator – gebruik ik nog af en toe in Mozambique. Een cadeautje van Jean Jacques (snik) en Co. Maar eerst nog even terug naar Bergen op Zoom.
Ik kocht een chique espresso-apparaat voor Ine’s vijftigste verjaardag. Een Bosch. Op dat moment de Rolls Royce onder de thuis-espresso-apparaten. Bovenin doe je de bonen. Je stelt de maling in en de hoeveel water. Je drukt op een knopje. Je hoort dat de koffie wordt gemalen en even later druppelt de koffie in je kop of tas. En mocht je melk willen schuimen, dan kan dat ook met hetzelfde apparaat.
Na een paar jaar ging er iets mis. Gelukkig heeft Yvonnes vader er een nieuwe rubberen ring in gemonteerd. Ik kon weer jaren vooruit. Zeker op maandagochtenden als ik mijn traditionele sms ‘koffie klaar, de deur is los’ naar buurvrouw Luus stuurde. Het apparaat heeft de verhuizing uit Bergen op Zoom niet gehaald. In Mozambique gebruiken we een Delta-apparaat.
Als ik ‘we’ gebruik in de vorige zin bedoel ik meer Isabel dan mezelf. In dit apparaat doe je een capsule, sluit je het apparaat en druk je op een knop. Je hebt drie keuzes: weinig water, ietsjes meer water of een volle kop water. Koffie uiteraard. Het is een vreselijk duur systeem. Het apparaat kost weinig, de capsules kosten bijna 60 eurocent per stuk. Vergelijk het maar met een printer (relatief goedkoop) en de cartridges (erg duur).
Heb ik nog andere koffieverhalen? Ja natuurlijk wel. Ethiopië. Ik ben er gedurende acht jaar heel veel geweest. Ethiopië is één van de bakermatten van de koffie. Koffie, het ‘zwarte goud’ van Ethiopië. Bereket nam ons mee naar de plaats waar ooit de koffieplant (boon) werd ontdekt door een herder. Hij constateerde dat zijn geiten – die van die onbekende plant aten – veel actiever waren dan de geiten van zijn buurman lager in het dal. Vlakbij dronk ik een kopje koffie. Zoals er nog veel zouden volgen – al dan niet met een traditionele koffieceremonie.
Koffie in Jimma, Ethiopië
Koffie in Mekele (Ethiopië)
Rahel in Addis Ababa
Laat ik afronden. In de titel schrijf ik ‘Zonder voorkeur’. Hoe drink ik mijn koffie het liefst? Het maakt me niet uit. Echt niet. Zwart. Zwart met suiker (als de koffie heel sterk is, maar het hoeft niet). Met melk. Koffie verkeerd. Met geschuimde melk. Latte macchiato. Galão (al dan niet oscuro). Cappuccino. Het is me allemaal om het even. Echt waar. Ook ijskoffie vind ik lekker. Met koffiemelk of gecondenseerde melk … nee, laat maar. En als ik een week geen koffie drink … ik zal het nauwelijks hebben gemerkt. Of ik ’s avonds koffie vermijd omdat ik dan niet kan slapen? Ik heb nog nooit geconstateerd dat het zo is. En jullie?
Volgend thema: ‘Kader in Kader’.
ps. Misschien moet ik ooit een ode schrijven aan de wondermooie theevelden die ik in Oeganda en Kenya zag. Zo mooi. Beeldschoon.
