20 dingen die anders zijn zonder Isabel

Tags

Isabel, Lijstje, Mozambique, Nederland, Vakantie, Verschillen

We zijn alweer aanbeland in de tweede helft van juli. En dus ook de tweede helft van 2017. Een jaar waarin we al lang van te voren wisten dat we meer niet dan wel samen zouden zijn. Isabel aan het werk in Mozambique. Ik aan het werk in Nederland. De korte vakanties proberen we samen door te brengen. Zoals de afgelopen twee weken. Isabel op zomervakantie in Nederland. Dat is een fijn seizoen want in Mozambique is het nu winter. Dat is overigens een betrekkelijk begrip. Wel korte dagen, vroeg donker, lange avonden. Overdag gemiddeld zo’n 24c en ’s nachts koelt het af naar een graad of 17c.

Sinds zondagavond zijn we weer alleen. Zij in Afrika. Hij (ik dus) in Europa. En dan val ik terug op patronen die anders zijn dan de weken die we samen zijn. Ik maak er een lijstje van.

Het mag duidelijk zijn … dit is een Griekse schotel voor twee.

1. Ik ga veel later naar bed. Omdat ik vaak avond-afspraken heb, kom ik laat thuis. Rond middernacht. Ik kan dan niet meteen het bed induiken. Dus blijf ik gemakkelijk nog een uurtje hangen op de bank. Even het nieuws in herhaling kijken. Of Jinek. En dan is het zo 1 uur. En dat is bijna twee en half uur later dan dat we samen naar bed gaan.
2. Een blokje kaas of toch een paar boterhammen. Dit hoort eigenlijk nog bij mijn eerste opmerking. Laat thuis komen. Dan heb ik meestal vooraf gegeten en dan heb ik honger. Ik weet dat ik dat niet moet doen maar ik blijf zwak … wat nacht-eten betreft.
3. Minder / meer uren op het internet. Omdat we uiteraard zoveel mogelijk samen proberen te doen, zijn de momenten achter de laptop veel schaarser. Mijn smartphone staat bewust uitgeschakeld – geen data-verbinding. Dat is wel zo rustig. Enkel online als ik thuis WIFI heb.
4. Geen toeristische uitstapjes. In mijn eentje trek ik er niet op uit. Samen met Isabel ben ik wel toerist in eigen land. Mooi Zeeland. Prachtig Brugge. Afwisselend Friesland.
5. Vannacht droomde ik weer in het Nederlands. Ik droom veel. Ik ben me zelden bewust van de taal maar toch realiseer ik me dat ik vaak in het Engels droom, doorspekt met Portugese woorden.
6. Ik slaap opvallend veel beter als ik samen met Isabel in bed lig. Dat is niet alleen in Nederland maar ook in Mozambique. Ik word veel vaker wakker in m’n eentje en dan kom ik weer moeilijk in slaap.
7. Ik eet onregelmatiger in m’n eentje. Met Isabel zit er veel meer regelmaat in. Drie maaltijden per dag. Dat vraagt het bio-ritme van mijn vrouw. Ik kan gemakkelijk een maaltijd overslaan.
8. De portemonnee blijft weer veel vaker in mijn broekzak. Ik ga niet ‘shoppen’ in mijn eentje. Isabel kwam met één koffer en ging weg met twee koffers.
9. De afwas blijft langer staan. In m’n eentje verzamel ik afwas van een dag of twee, drie. Dan loont het de moeite om af te wassen. Dat gebeurt nooit als mijn lief rondloopt in de keuken.
10. Ik lees weinig. Dat is trouwens alleen zo als we samen in Nederland zijn. Als we samen in Mozambique zijn, lees ik opvallend veel meer. Dat komt natuurlijk omdat Isabel dan vaak aan het werk is en ik alleen thuis ben.
11. Seks. Daar ga ik niet teveel aan toevoegen. Het lijkt me duidelijk dat er een groot verschil is in samen zijn of niet samen zijn.
12. Ik maak minder vaak schoon. Een beetje hetzelfde als de afwas. Stofzuigen en de ramen lappen kan ook morgen wel. Of volgende week … Met uitzondering van de badkamer. En natuurlijk moet ik erbij vertellen dat we dat in ons Afrikaanse huis niet zelf doen. Personeel … weet je wel !?
13. Ik kijk veel minder televisie. In mijn eentje kijk ik af en toe een beetje sport, het journaal en wat actualiteiten-programma’s. Met Isabel kijken we films en series. Leve Netflix (met Engelse ondertiteling).
14. Ik neem trager een besluit. Ik denk wel na over bepaalde zaken (vaak over de toekomst) maar besluiten worden vaak uitgesteld. Als we d’r samen over kunnen praten, komen we veel eerder tot een besluit of een afspraak.
15. Ik roddel veel minder. Misschien is roddelen niet het goede woord. In mijn eentje praat ik nauwelijks over andere mensen. Als je samen bent, doe je dat natuurlijk wel.
16. Ik kijk zelden in een fotoboek. Even op de bank of aan tafel. Gezellig even door fotoboeken bladeren. Onze eerste vakantie samen in Brazilië. Isabel twee maanden in Europa. Lekker tutten met een glaasje en een hapje. In mijn eentje zoek ik hooguit een foto op als ik me iets concreets tracht te herinneren. Niet zomaar …
17. Koffie drinken met de buren. Het hoort bij de ochtendrituelen. Zeer regelmatig krijg ik ’s morgens een appje van de buren. ‘Koffie’ is dan de enige tekst. Samen even een bakje doen en dan weer verder met het werk. In de periode dat Isabel hier was – geen koffie – wel kwamen de buren bij ons bijpraten. Al dan niet met ‘bubbels’.
18. Ik bel weer dagelijks. Ook dat wordt bijna een dagelijkse gewoonte. Een eerste ‘Appje’ wordt rond 5.30u verstuurd. Isabel video-belt me tussen 7u en 8u als ze op haar werk is aangekomen.
19. Ik trek wat gemakkelijker twee dagen na elkaar hetzelfde shirt aan. Of dezelfde broek. Dat is ‘not done’ als Isabel in de buurt is. Elke dag iets anders. Dat is vast iets ‘vrouwelijks’ en dat wordt nog versterkt door haar werk. Representatief zijn …
20. Ik drink veel minder. Dat heeft natuurlijk ook met werk cq vrije tijd te maken. Als we uitgebreid lunchen en ik niet meer moest rijden … dan gaat er algauw een fles wijn open. Isabel witte wijn, ik retsina.

Dit is geen lijstje van goed of fout. Natuurlijk is het veel fijner om samen te zijn. Ik ben na haar vertrek weer lekker druk in mijn werkzaamheden gedoken. Dat leidt af. En als ik nog even wil nagenieten van het samen zijn van de afgelopen weken dan zijn er altijd nog te foto’s. Tijd om een nieuw fotoboek te maken. Zomer 2017 – Isabel e Koen em Holanda.

Nederlandse les

Tags

Familie, Isabel, Koerdisch, Nederlands, Portugees

Een tante van Isabel woont al heel wat jaartjes in Nederland. Een zus van haar moeder. Ze was getrouwd met een Nederlandse man. Gescheiden en opnieuw getrouwd. Nu met een (Turkse) Koerd. Met een tas vol cadeautjes belden we aan. Na drie keer aanbellen deed de kersverse echtgenoot open. Na enig handen- en voetenwerk werd het ons duidelijk dat Tia Fina boodschappen deed en dat we nog even moesten wachten.

Elke poging tot een minieme conversatie strandde onmiddellijk. Geen Nederlands. Geen Engels. Geen Portugees. Okee, we wachten. Hij vertrok weer naar boven en wij zaten in de woonkamer te wachten. En ons te verbazen over hoe Tia Fina en Elik met elkaar communiceren. Een groot vraagteken. Zou zij Turks of Koerdisch spreken? We kunnen er ons niets bij voorstellen.

Bijna drie kwartier later komt tante thuis met tassen vol eten en drinken. Een hartelijk weerzien. Een half uur later zitten we aan tafel. Een verlaat ontbijt gaat eenvoudig over in een heerlijke lunch. Elik blijkt een prima bbq-chef te zijn. Vis, vlees. Het ruikt lekker en het smaakt goed. We spreken Portugees en af en toe schakelt Fina over naar Nederlands. Ze merkt het zelf niet op. Zo sprak ze altijd met Jan, haar ex echtgenoot.

Ik begrijp het niet allemaal. Eerlijk gezegd – ik wil het niet allemaal begrijpen. Ik zit in een Nederlands huis maar het is een wereld-mix. Een Mozambikaanse vrouw (Isabel), haar tante (nu Nederlandse), haar Turks Koerdische man (een vluchteling), een Braziliaanse vriendin en ik (ook een mix met mijn Belgisch paspoort en half in Nederland en half in Afrika wonend). We vragen hoe zij met elkaar praten. Tia Fina zegt dat het heel belangrijk voor hem is om Nederlands te leren. Daar helpt ze hem bij  door middel van briefjes. Een beproefde methode.

Het briefje op de diepvries

Ik knik enthousiast. Ik had de briefjes al zien hangen. Het woord in het Nederlands en in het Turks. Of Koerdisch? Dat weet ik niet. Zoals op de foto. ‘Diepvries’. Maar dan op z’n Tia Fina’s … ‘Difris‘. Zij heeft Nederlands leren praten door het te doen. Nooit via schriftelijke cursussen. Alle woorden in huis zijn dus fonetisch opgeschreven. Zoals zij ze hoort en gebruikt. Ik glimlach maar corrigeer niets en hou m’n mond. Ik heb bewondering voor haar methode.

Ik vind het een prachtig voorbeeld van ‘zelfredzaamheid’ en je aanpassen. Zij pusht haar nieuwe man om Nederlands te leren. Dat heet volgens mij ‘integratie’. Gelukkig heeft ze kinderen en een ex-man die haar helpen met alle bureaucratische rompslomp.  Teveel papier-werk. Want ik weet uit ervaring dat dat in Nederland al even moeilijk is dan in Mozambique. En daar komt de vluchtelingen-status van Elik bovenop.

Als Isabel aanstaande week is vertrokken, haal ik mijn Portugese lessen weer uit mijn tas. Ik ga de cursussen herhalen. Nu voor mezelf want het kan (een moet) beter.

Brugge plog

Tags

België, Brugge, Brugse Zot, Champagne, Geschiedenis, Isabel, Jan Breydel en Pieter de Coninck, Reizen, Verjaardag, Wandelen

Zoals beloofd. Tien foto’s van onze tweedaagse in Brugge. En wat doe je dan zoal? Wandelen, foto’s maken, neerstrijken op terrasjes, mensen kijken (en becommentariëren – hahaha), winkelen, uit eten gaan, lokale lekkernijen proeven, een boottochtje op de Reien, herinneringen vertellen, een avondwandeling, een zondagse vrij-markt bezoeken, oorbellen kopen, verjaardagsvuurwerk regelen, veel liefde, slapen en iets tussen de lakens, koopjes scoren bij Zara, een flesje champagne kraken in onze loft voor één nacht, vertellen over Jan van Eyck, de Brugse Metten, babbelutten, Guldensporenslag, kruistochten en de Heilige Bloed Kapel, chocola en pralines  … nog veel meer natuurlijk. Laat de foto’s het verhaal maar vertellen.

Het eerste terrasje. Brugse Zot proeven.

En wat is er dan lekkerder dan een pot mosselen bij het bier?

De wandelschoenen aan, de stadsplattegrond in de achterzak en daar gaan we … Brugge op z’n mooist.

Jan, Pieter en Koen. Hoe vertel ik aan de vooravond van 11 juli – in een paar zinnen – de geschiedenis van Pieter de Coninck en Jan Breydel?

Een paar uurtjes later strijken we voor de vierde keer neer op een terras. Het verjaardags-etentje in een voortreffelijk visrestaurant. De Gouden Karpel. Geen puma op mijn bord maar zeewolf … mmm.

Verjaardagsvuurwerk voor Isabel. Het flesje Poully-Fumé en de cognacjes ontbreken op de foto.

Uitbuiken. Hoe kan dat beter dan met een avondwandeling langs de Reien? Genieten (met een hoofdletter).

De volgende dag. Boottochtje op de Reien. Ook dat hoort erbij want we zijn tenslotte toeristen …

Het Minnewater en het Begijnhof van Brugge. In een mix van Engels en Portugees probeer ik het fenomeen ‘Begijn’ uit te leggen aan een Mozambikaanse vrouw … Ik ben benieuwd hoe zij dat weer verder zal vertellen aan haar vriendinnen.

Historisch Brugge.

Brugge

Tags

België, Brugge, Isabel, Verjaardag

Jarig zijn in Brugge … een droombestemming. Feliz aniversário Belinha.

Jarige Isabel en Koen in Brugge

Ik beloof een paar plogjes de volgende dagen. Nu is het tijd voor … champagne en een romantisch diner.

We toasten op het leven. Saúde.

Yes, she arrived

Tags

Bergen op Zoom, Isabel, Nederland, Vakantie

Even weinig woorden, weinig tekst. Inspiratie genoeg .. En de foto vertelt genoeg, lijkt me. De bureaucratie overwonnen. Joepie.

Het is gelukt. Isabel op vakantie in Nederland.

Duizend vragen aan mezelf (12)

Tags

1000 vragen, Familie, Hond, Ine, Isabel, Johannes Vermeer, Labrador, Lezen, Martin Luther King, The Lion King, Wyns

Laat ik weer eens tijd nemen om de volgende veertien vragen te beantwoorden.

155. Hoeveel boeken lees je per jaar?

Ik denk dat ik gemiddeld dertig tot veertig boeken per jaar lees. Een beetje afhankelijk van vrije tijd. En of het dikke of dunne boeken zijn. Ik hou een lijstje bij van wat ik heb gelezen. Onlangs gelezen.

156. Google je jezelf?

Ja, dat heb ik wel eens gedaan. Dat doen we allemaal toch wel een keertje, ja toch? Maar dat is al heel wat jaartjes geleden. Ik weet dat ik dan allerlei verwijzingen krijg naar dit weblog, mijn Facebook-pagina en de theaterproducties waar ik aan meewerk.

157. Welke historische gebeurtenis had je graag met eigen ogen gezien?

Dat is een mooie vraag. Maar ik heb er niet een twee drie een antwoord op. Even nadenken. Ik houd het op de beroemde rede ‘I have a dream’ die Martin Luther King hield in Washington bij het Lincoln Memorial. Veel historische gebeurtenissen zijn zo gewelddadig en om daar bij te willen zijn … nou nee, dank je. Een goede tweede is de eerste publieke wandeling van Nelson Mandela na zijn vrijlating. Of het vallen van de Berlijnse Muur. En even meekijken als Johannes Vermeer aan het schilderen is … daar zou ik ook wel bij geweest willen zijn.

Allegorie van de Schilderkunst – Johannes Vermeer

158. Zou je met je vriendinnen kunnen samenwonen?

Aan zo’n vraag merk je onmiddellijk dat dit vragenlijstje uit Flow – een damesblad – komt. Laat ik de vraag algemener beantwoorden of ‘ik met vrienden kan samenwonen’. Ja dat kan ik. Dat hebben we tien jaar gedaan in onze Friese periode in Boelenslaan en Wyns. Met twee gezinnen in één huis. Prettig en praktisch. Met veel plezier gedaan. Of ik het vandaag nog zou kunnen? Ja, kunnen wel maar of ik het nog zou willen is een heel andere vraag. In Mozambique houd ik het wel voor mogelijk maar dan voor korte tijd om een vriend of familielid te helpen.

159. Praat je tegen voorwerpen?

Nee, ik denk het niet. Hooguit tegen een stoelpoot, een hoek van de tafel, een kastje of een doos waar ik me aan stoot. En of je mijn vervloeking dan praten kunt noemen … ik dacht het niet!

160. Wat is je grootste tekortkoming?

Oei, wordt dit een openbare bekentenis? Mijn grootste tekortkoming is ‘uitstellen’. En nu verwachten jullie natuurlijk een woordje uitleg. Jammer dan, dat stel ik nog even uit.

161. Ben je een honden- of kattenmens?

Ik heb geen hond en ook geen kat. In Mozambique hebben we twee schildpadden – een huwelijkscadeau. Vroeger thuis hadden we een tijdje een poes. Ik had daar niet zoveel mee. In Friesland hadden onze huisgenoten katten en honden. Hun labradors vond ik prima gezelschap. Ik ben dus een hondenmens. De kippen en schapen hoorden bij het leven op de boerderij. Maar ik heb er altijd voor gezorgd dat wij geen huisdieren hadden. Teveel gedoe. Zeker omdat we graag op reis en vakantie gaan, lange weekends weg. Naar festivals, naar de film, naar theatervoorstellingen … en als je dan steeds je buren moet lastig vallen om voor de hond of kat te zorgen … nee, daar was ik principieel op tegen.

162. Hoe laat je merken dat je iemand aardig vindt?

Gewoon door zelf aardig te zijn tegen anderen. En wat je geeft krijg je meestal ook terug. Een praatje, soms een compliment. Interesse tonen. Als deze vraag gaat over ‘een stapje verder gaan’ – iemand aardig vinden omdat er misschien een liefdesrelatie in kan zitten – dan is het antwoord natuurlijk uitgebreider. Maar dat wordt hier niet gevraagd. Nee toch?

163. Met welke reden eet je?

Hahaha. Omdat ik het lekker vind natuurlijk. Wist je dat het woordje ‘lekker’ een van de weinige Nederlandse woorden is die Isabel heeft toegevoegd aan haar eigen woordenschat?

164. Dans je voor de spiegel?

Nee, niet echt. Ik moet natuurlijk ja antwoorden want ik repeteer vaak in ruimtes waar een spiegelwand is en dan dans ik ook wel eens. En tijdens mijn opleiding tot drama-docent stond ik ook met enige regelmaat dansend voor de spiegel. Laat ik het liever ‘bewegen’ noemen. Maar thuis voor de spiegel zul je mij niet dansend aantreffen. Mocht Isabel het me vragen dan zou ik eerst weigeren en later beschroomd wat pasjes zetten … Don’t tell her.

Op onze bruiloft

In de twaalf jaar dat ik aan het werk was in Afrika ben ik ontzettend vaak de dansvloer opgetrokken door onze jongeren. Een traditie op het eind van een voorstelling. Het publiek wordt gevraagd om mee te dansen. En ik was vaak de eerste die werd gevraagd. En dat heb ik nooit geweigerd en op onze bruiloft vonden een paar vrienden het nodig om me een spoedcursus te geven. Zie foto. Lachen … vooral voor alle aanwezigen.

165. Waarin ben jij anders dan andere mensen?

Ik ben niet heel veel anders dan anderen. Alles wat ik hier antwoord zal ook opgaan voor heel veel andere mensen. Ik ben nauwelijks materialistisch. Ik geef geen bal om auto’s. Ja, ze moeten rijden, dat wel. Ik hou van het onbekende. Ik hoef niet te weten waar ik vanavond slaap als we op reis zijn. Ik heb een grote fantasie en een goed ontwikkeld associatie-vermogen. Ik hou van multi-culti. Ik hou van een zwarte vrouw.

166. Welke jeugdfilm zou je kinderen aanraden?

Ik heb geen flauw idee. Ik ben al lang uit dit genre films gegroeid. Als ik een familiefilm kan noemen is dat “The Lion King” (De Leeuwenkoning). Een verhaal over familie, traditie, trouw en verraad, vriendschap, leven met verantwoordelijkheid in een hechte gemeenschap. Natuurlijk noem ik deze film omdat ik pas vorige week met Olivia – mijn oudste kleindochter – naar de musical ‘The Lion King’ ben geweest in Scheveningen. Een groot succes. Voor ons beiden.

Met Bompa naar The Lion King

167. Blijf je tot het laatst op feestjes?

Ja, dat gebeurt wel eens. Ik ben eerder een plakker dan een vroeg-vertrekker. In Mozambique is dat anders. Dan ben ik meestal de BOB en dan wordt het al gauw vervelend als dronken mensen tegen je aanlullen in onverstaanbaar Portugees en niet willen begrijpen dat ik niet meer wil drinken omdat ik nog moet auto rijden. Dan wil ik graag naar huis. Het is dan een hele kunst om Isabel wel zo ver te krijgen dat ze mee gaat …

167. Welk nummer heb je de laatste tijd grijsgedraaid?

Geen. Ik ben niet zo’n grijsdraaier. Dat was meer iets van Ine. En dan sloot ik me daar graag bij aan. De albums van Adele krijgen al wel een licht-grijze kleur, met dank aan Isabel. Ik luister veel naar muziek maar meestal naar mijn iPod of iTunes op de shuffle-stand. Of naar Classic FM.

In de serie 1000 VRAGEN AAN MEZELF

De papierwinkel

Tags

Burgerzaken, Isabel, Kafka, Nederland, Reizen, Schengen visa, Visa

Ook wij zijn plannen aan het maken voor de aanstaande zomervakantie. Wat gaan we doen? En bij ons is vooral de vraag “Waar gaan we naar toe?” of “Waar zien we elkaar?” van groot belang. Omdat daarna de onvermijdelijke gang naar loketten moet worden ingezet. Als ik naar Mozambique ga, is er weinig administratief gedoe. Mijn verblijfsvergunning is nog een paar maanden geldig. Komt Isabel naar Nederland dan moet ze ruim van tevoren een Schengen-visum aanvragen. Ik ga de hele procedure niet uitleggen in dit stukje. Slechts één onderdeel wil ik beschrijven.

Het ‘Bewijs van garantstelling en/of particuliere logiesverstrekking’. Dat is één van de zeven documenten die Isabel moet inleveren bij haar aanvraag voor een toeristen-Schengen-visum. Ik nodig haar uit om naar Nederland te komen en moet daarbij het hierboven genoemde document aanleveren.

Bewijs van garantstelling

Vier pagina’s om in te vullen. De gewone gegevens zoals namen, geboorteplaats, geboortedatum enzovoort enzovoort. Maar dan volgt hoofdstukje 2. Ik citeer: “In het geval u (ik dus) getrouwd bent dient u voor de garantstelling tevens toestemming te worden verleend door uw huwelijkse partner.” Isabel dus. Dit invullen is al wat lastiger omdat zij geen burgerservicenummer heeft. Het ondertekenen is ook niet zomaar gedaan want ik ben hier (NL) en zij is daar (MOZ).

Maar ik ga verder. Hoofdstukje 4 Gegevens Visumplichtige Vreemdeling. Uiteraard is dat Isabel. De gegevens invullen, dat is geen probleem. Ondertekenen door mezelf is ook geen probleem. Maar dan moet dit document gelegaliseerd worden bij de gemeente. Stempels en waarschijnlijk ook iets betalen.

Eerst wordt opgemerkt dat de handtekening van Isabel bij hoofdstukje 2 ontbreekt. Ik leg het uit. En dan volgt natuurlijk de vraag: “Hoe kan Isabel de toestemming vragen / geven op dit document om dezelfde Isabel logies te verstrekken?” Een vraag waar drie ambtenaren niet uitkomen.

“Wilt zij hier komen wonen?” “Nee, enkel op vakantie.” “Voor het eerst?” “Nee, al voor de vierde of vijfde keer?” “Oo, en hoe ging dat de vorige keren?” “Maakt dat iets uit?” De twee eerste keren waren wij nog niet getrouwd, dus dit probleem bestond nog niet.  En ik denk dat de papieren alweer iets uitgebreider zijn dan een vorige keer. Ik stel de ambtenaar voor om niets in te vullen bij hoofdstuk 2. Doen alsof ik NIET getrouwd ben. Maar dat kan niet want in mijn gegevens bij Burgerzaken sta ik bekend als getrouwd. En dat zal degene die dit formulier moet beoordelen (mens of computer) opmerken. Dat is geen optie.

Ik ga naar huis. Zucht. Eerst maar eens voor de andere papieren zorgen. Uiteenlopend van pasfoto’s, verzekeringen, brieven van haar werkgever, tickets … enzovoort enzovoort.  En je begrijpt het … wordt vervolgd.

Internationale Vrouwendag (2017)

Tags

Dia international de Mulher, Internationale Vrouwendag, Isabel

Naar jaarlijkse gewoonte plaats ik een foto van een vrouw op mijn weblog op Internationale Vrouwendag. Dus ook vandaag. Uitleg is overbodig denk ik.

Isabel – a minha Belinha

Foto’s van vorig jaar. Klik HIER.

Duizend vragen aan mezelf (10)

Tags

1000 vragen, Biechtstoel, Blogs, Boechout, Isabel, Rijksmuseum, Taco Dibbits, Vulpotlood, Zondag

Vandaag het antwoord op veertien nieuwe vragen.

127. Word je snel verliefd?

Als er zou gevraagd worden: ‘Word je wel eens verliefd?’ dan zou ik zeker ja antwoorden. Maar of ik SNEL verliefd word, is een andere zaak. En dan ga ik natuurlijk ook nadenken wat ‘verliefd zijn’ precies inhoudt. Ja, ik word wel eens verliefd maar het kan ook zomaar een korte bevlieging zijn die over is voor ik er überhaupt ruchtbaarheid heb aangegeven.

128. Waar denk je aan voordat je in slaap valt?

Bijna een vast ritueel voor ik in slaap val is lezen. Dat kan vijf minuten zijn of ook wel een uur (of meer). De afspraak die ik met mezelf heb gemaakt is dat ik mijn boek wegleg zo gauw ik met mijn ogen begin te knipperen. Ik leg mijn boek weg, doe het licht uit en val gegarandeerd binnen dertig seconden in slaap. En in die korte tijd denk ik waarschijnlijk aan Isabel want meestal ligt zij in hetzelfde bed en probeer ik haar niet wakker te maken met mijn gedraai en gewroet.

129. Wat is je favoriete dag van de week?

De zondag denk ik. En dat heeft niets met godsdienst te maken maar wel dat ik op die dag zelden moet werken. En als ik toch repetities heb, zijn het meestal zeer goede bijeenkomsten waar er flink wat werk verzet wordt. En in Mozambique zijn we lekker met z’n tweetjes op zondag want het is de vrije dag van Todinho.

130. Wat is je grootste overwinning?

Jeetje. Wat een vraag. Ik blijf een antwoord schuldig. Tellen gezelschapspelletjes ook mee?

131. Met welke beroemdheid zou je een dag willen doorbrengen?

Vroeger had ik zeker ‘Nelson Mandela’ geantwoord. Ik denk lang na. Goed, ik geef antwoord. Met Taco Dibbits, directeur van het Rijksmuseum. Hij mag me een dagje meenemen (rondleiden) door zijn museum – door zijn wereld. Niemand anders erbij. Gewoon hij en ik. Ik kies deze man uit, niet omdat ik iets weet over hem, maar via zijn verhalen kan ik dan het Rijksmuseum bezoeken … dat lijkt me wel wat.

132. Ben je weleens verliefd geweest op een (onbereikbare) beroemdheid?

Niet dat ik me kan herinneren.

133. Wat is je droomberoep?

Ik doe wat ik graag doe. En als ik iets anders moet bedenken dan is het waarschijnlijk weer iets in de kunsten. Succesvol schrijver. Beeldend kunstenaar. Dirigent. En als ik dagdroom zie ik mezelf ook als (sport)journalist met een eigen tv-show – een soort Mart Smeets (*) of als piloot. En als ik wat geduldiger was aangelegd was rechercheur misschien ook wel iets geweest.

(*) Waarschijnlijk zijn nu heel wat lezers afgehaakt bij de gedachte aan Mart Smeets. Hij heeft ‘haters’ en ‘liefhebbers’. Ik voel me thuis bij de tweede soort.

134. Vraag je makkelijk om hulp?

Nee. En dat vind ik een slechte eigenschap van mezelf. Dat zou ik veel vaker wel moeten doen.

135. Wat kun je maar niet weggooien?

Heb je even? Wie mijn stukjes al een tijdje leest, weet dat ik een verzamelaar ben. Ik kan zeer slecht zaken weggooien. Ik wil wel maar dan voeg ik de daad niet bij het woord.

140. Welke site bezoek je dagelijks?

Hier heb ik wel eens eerder over geschreven. Ik kijk bijna dagelijks naar Nu.nl en de meeste dagen klik ik ook Facebook en de Volkskrant open. Niet dagelijks maar toch een paar keer per week klik ik naar mijn WordPress-reader en dan verder naar nieuwe stukjes van collega-bloggers.

141. Zijn de beste dingen in het leven gratis?

Wat? Plots een filosofische vraag … Moet ik nu achter mijn oren krabben? Mijn gezicht in een fronsend vraagteken veranderen? De beste dingen in mijn leven zijn uiteraard zaken die met liefde en gezondheid hebben te maken. En om dat te combineren met gratis … nou moe … doe mij maar een volgende vraag.

142. Heb je weleens iets gestolen?

Ja. Als kind een vulpotlood in een supermarkt. (Voor de kenners: bij De Wolf in Boechout toen het nog een Alvo-winkel was). Wat was ik opgelaten nadat ik dat had gedaan. Slecht geslapen. Zware schuldgevoelens. Ik heb het potlood nooit durven gebruiken en ik herinner me ook de biechtstoel waarin ik dat vertelde aan de biechtvader van dienst. Meestal verzon ik mijn zonden: “Eerwaarde Vader, ik heb gezondigd. Ik ben 4x ongehoorzaam geweest. Ik heb 3x gelogen. Ik heb mijn broertje gepest. Ik heb uit de suikerpot gesnoept.”  Hahaha … dat zei ik altijd maar ik heb dat nooit gedaan … suiker – bah … ik heb ook wel eens gezegd dat ik onkuise gedachten heb gehad … er werd gelukkig niet naar details gevraagd … oef, ik had niet geweten wat ik had moeten antwoorden. Maar die keer na mijn potlood-diefstal, zweette ik peentjes.

143. Welk gerecht schotel je gasten vaak voor?

Stoofvlees. Videekes – pasteitjes. Baclava. Soep. Moussaka. Vis in folie verpakt. Mooi woord vind ik dat: voorschotelen …

144. In welke winkel wil je wel één minuut gratis winkelen?

Leuk idee. Ik kom nu niet verder dan de Mediamarkt of een Apple-store. Maar als ik aan een ‘handeltje’ denk dan kan ik heel wat parfumflesjes scoren in één minuut bij Douglas of een andere drogisterij. Mijn lief zou d’r ogen niet geloven …

In de serie: 1000 vragen aan mezelf

Wat niet, wat wel Plog

Tags

Avocado, Corruptie, Djonase, Isabel, Mango, Mozambique, Politie, Strand, Verkeer, Zon, Zuid Afrika, Zwembad

Nog even en dan hop ik weer van het zuidelijk halfrond naar het noordelijke. Dat betekent ook van de zomer naar de winter. En als ik de weersvooruitzichten mag geloven wordt dat een grote overgang. Zijn de rayonhoofden al opgeroepen? En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken en te kiezen wat ik achterlaat tot een volgend verblijf in Mozambique. Wat ga ik niet missen daar in de Lage Landen en wat ga ik wel missen? Een klein plogje.

De verkeerspolitie

Altijd maar weer dat gecontroleer van mijn internationale rijbewijs en autopapieren. En dat ik moet uitleggen waarom ik met een Nederlands rijbewijs toch een Mozambikaanse auto kan en mag besturen. Zucht. Soms moet ik blazen. Prima, daar klaag ik niet over. En dan gaan ze muggenziften over een losgelaten sticker. Ik ga dat niet missen.

Aanschuiven

De rijen zijn soms lang in Mozambique. Bij de bank, bij loketten waar je stempels moet halen of zoals op bovenstaande foto bij de grens. Ik ga dat niet missen.

Alweer een ongeluk

Het idiote, onverantwoorde rijgedrag van veelal dronken chauffeurs op vrijdag- en zaterdagnacht. Ik ga dat niet missen.

Bij ons achter

Een foto van bij ons achter in Djonase. Ik heb in de weken dat ik in Mozambique ben niet één keer een trui aangetrokken. Laat staan een vest of een jas. Ik trek enkel een lange broek aan als ik naar een bruiloft of begrafenis ga. Of naar een kantoor van de overheid. Hier zie je een stukje van onze achter-veranda. Misschien een groot woord maar wij zitten hier graag. Net buiten de keuken. We ontbijten er en ook ’s avonds is dit meestal de plek waar we bijpraten over onze dag. Ik ga dat missen.

Onze avocado-boom (en de kleine bbq)

Dit is een detail van de vorige foto. Avocado’s, zomaar in je achtertuin. Ik hoef mijn arm maar uit te steken en ik heb een rijpe vrucht op mijn bord liggen. Het is een groot genot. Sinds ruim een week zijn ze rijp genoeg om te eten. Dat doe ik nu dagelijks. Isabel zal er nog een week of twee, drie mee kunnen doorgaan. De andere boom die je op de vorige foto ziet, is een citroenboom. Daar kunnen we bijna het hele jaar rond citroenen van plukken. In de grote voortuin zijn de mango’s al een paar weken rijp. We hebben twee soorten. Ik kom superlatieven tekort. Hemels-fruit. Binnenkort eten we ook atta, bananen en tangurine uit eigen tuin. En natuurlijk allerlei groenten en kruiden. Moet ik er nog iets aan toevoegen? Ik ga dat missen.

Isabel

Eind november was het zover. We namen de eerste stapjes in ons eigen zwembad. En sindsdien zijn er maar weinig dagen geweest dat we niet even een duik hebben genomen. Nou ja, meestal een plons. Soms met een glaasje op de rand van het zwembad plannetjes maken of wegdromen. Een beetje badderen, afkoelen of baantjes trekken. Nog niet alles is gerealiseerd. Er is nog genoeg te doen in en rondom het zwembad en tuin. Zoals ‘gras’ bijvoorbeeld. Maar het zwembad is echt een geweldige toevoeging aan ons plekje onder de zon. Ik ga dat missen.

En het is natuurlijk niet toevallig dat ik een foto gebruik van Isabel (in het zwembad). Haar ga ik het meest missen. Laat ik er hier maar niet over uitweiden want dan word ik emotioneel en ik heb nog heel andere plannen voor vandaag.

O ja, het beroerde internet, de dagelijkse stroomstoringen, dagen na elkaar geen water, de stijgende prijzen, de corruptie … ga ik niet missen.

Onze nieuwe keuken en douche – kortom het huis, vrienden en familie, het Krügerpark om de hoek, het strand op een uurtje rijden, de marabenta … ik ga het missen.