1000 vragen aan mezelf (38)

Tags

1000 vragen, Bloggen, Eten, Film, Filosofie, Gebruiksaanwijzing, Griekenland, Ine, Isabel, Koken, Kunstgeschiedenis, Nostalgie, Oma, Theater, Vrienden

Ik moest terug scrollen tot 24 oktober vorig jaar om te ontdekken waar ik was gebleven op mijn route richting vraag 1000. Ik denk niet dat er ooit zo’n lang bloggat – dit zou een Pannenkoekwoord kunnen zijn – heeft gezeten tussen twee edities in deze serie. Na Mijn Digitaal Lockdown Museum avontuur is het tijd om weer wat persoonlijker te worden. Laat ik de draad oppakken.

726. Welke film zou je kijken op een filmavond met vrienden?

Dat hangt heel erg af met welke vrienden. Ik kijk uit naar ‘Don’t look up’. Ik denk dat Isabel daar niet warm voor loopt. Alhoewel … Leonardo DiCaprio en Jennifer Lawrence?! Of ‘The Power of the Dog’. Allebei Netflix-films. Ik spaar deze films op om met Hanneke, Marcus en Inge te kijken.

727. Voel je je anders als je een jurkje draagt?

Ja, zeker weten. Ik hoop dat jullie nu niet om foto’s gaan vragen …

728. Welke geur doet je meteen weer denken aan vroeger?

Als ik daar een top 5 van zou moeten opschrijven dan zijn het waarschijnlijk drie of vier geuren die iets met eten (en koken) van doen hebben. Waarschijnlijk ruik ik dan de kookkunsten van mijn oma. Zij werd 125 jaar geleden geboren – precies vandaag maar dan in 1897. Wat ik graag weer eens zou willen ruiken? Een dennenbos op Terschelling onmiddellijk na een zomerse regenbui. Of een met turf gestookte kachel.

729. Wat zou je anders doen als je met niemand rekening hoefde te houden? 

Meer op reis gaan. En dan vergeet voor het gemak corona-restricties en beschikbare financiën.

730. In welke oude beschaving had je wel willen leven?

Dan is het van groot belang in welk segment van die samenleving je terechtkomt. Ervan uitgaande dat ik dan ook theatermaker en leraar ben dan lijkt me de tijd van de grote Griekse schrijvers een interessante periode. Ongeveer 500 voor Chr. in zomers Griekenland.

731. Denk je lang over beslissingen na?

Ja, maar dat heeft meer te maken met mijn uitstel-gedrag. Iets dat vaak positief uitpakt moet ik erbij vermelden.

732. Ben je weleens de bioscoop uit gelopen voor het einde van de film?

Niet vaak maar toevallig wel afgelopen zomer. ‘The Green Knight’ … na een klein half uurtje had ik het wel gezien. Nou ja … de rest heb ik dus niet gezien.

733. Om welke ongepaste grappen lach je stiekem toch?

Weet ik eigenlijk niet. Wat is ongepast? Misschien lach ik wel eens stiekem om een seksistische grap maar vraag me niet om een voorbeeld te geven.

734. Horen de slechte dagen ook bij het leven? 

Wat moet ik daar nu weer eens op antwoorden? Ja natuurlijk maar ik zou het eerder momenten met tegenslagen noemen. Een lange stroomstoring, gestolen autospiegels, aangebrande groenten en een overlijdensbericht in de familie op één dag. Dat is een slechte dag dat mag duidelijk zijn. Zelf niet lekker in m’n vel zitten of weinig inspiratie hebben is ook een slechte dag maar van een heel andere orde.

735. Wat zou er in jouw gebruiksaanwijzing moeten staan?

Oei. Interessante vraag. Ik ben het meest gevoelig als het over ‘eten’ gaat. Ik kook (bijna) altijd en weet graag hoe laat we gaan eten. Bijvoorbeeld rond half 7. Dat is het moment dat vrouw-lief thuiskomt op een doordeweekse dag. Het avondeten is dan bijna klaar. Ik wacht tot ze er is om dan nog de laatste zaken in de keuken te doen. En dan aan tafel! Zeker op vrijdagen (mijn thuisdag) doe ik extra mijn best. Als mevrouw dan komt aankakken om acht uur met de mededeling dat een collega trakteerde op een borrel in de stad en dat haar telefoonbatterij leeg was … Nou dan is het goed om mijn ‘gebruiksaanwijzing’ heeeeel nauwkeurig te volgen. Dan ben ik een boze ontploffer. Kort maar wel heftig. Krijg ik een oprechte sorry dan is het over en voorbij. En eet ik waarschijnlijk in mijn eentje in mijn werkkamer. En nog een dingetje dat onder het kopje ‘eten’ valt. Geen telefoon aan tafel en alles proeven. Je hoeft het niet lekker te vinden maar proeven doe je met je mond. Niet met je ogen of met vooroordelen. Natuurlijk weet ik na een tijdje wat iemand écht niet lust. Geen courgette voor Catelijne. Geen zoet en zout gemixt in hetzelfde gerecht voor Isabel. Geen vlees voor vegetarische vrienden. Geen melkproducten voor Trienette.

736. Hoe groot is onze vrije wil?

Is dit een filosofische vraag? Daar zijn al heel wat interessante boeken over volgeschreven. Ik herinner me goede filosofie-lessen op school van Rob K. en Salvatore C. Nu denk ik bij deze vraag alweer aan alle corona-maatregelen. Het woord ‘vrijheid’ en ‘vrije wil’ vliegen – vaak ongepast – in het rond. Ik houd me min of meer aan de opgelegde voorschriften. Ook als ik me afvraag of zo’n maatregel terecht is. Wappies zullen vast beweren dat mijn vrije wil is aangetast. Nou, volgens mij niet. Het is mijn eigen vrije wil om me aan de maatregelen te confirmeren. Ja toch?

737. Welke cursus wil je graag nog volgen?

Voor ik Isabel leerde kennen had ik waarschijnlijk ‘boekbinden’ geantwoord. Na het verhuizen en veel kleiner gaan wonen in Leeuwarden is de zin en noodzaak verdwenen. Bijna alle tijdschriften zijn oud papier geworden. De laatste twee cursussen die ik heb gevolgd waren ‘Portugees’ en ‘Kunstgeschiedenis’. Die laatste cursus was leuk maar te oppervlakkig en te veel in de vorm van twaalf lezingen. Veel te weinig ruimte voor gesprekken, vragen, ideeën, verbindingen leggen … Als ik weer een cursus ga volgen zal het vast weer iets over geschiedenis of kunst zijn. Ik volg enkele online-cursussen (bijscholing) in verband met mijn schoolwerk. Zoals ‘hybride onderwijs’. Of ik die GRAAG volg … weet ik niet. Het is oké en hoort bij mijn betaalde activiteiten op dit ogenblik.

738. Maak je soms grappen ten koste van jezelf?

Dagelijks. Zelfspot is heerlijk. Ik heb dan de woorden “Ik bén een oude man!” meer dan waarschijnlijk gebruikt.

739. Welke bloemen koop je het liefst voor jezelf?

Ik heb twaalf jaar lang witte avalanches gekocht. Ik kocht ze voor mezelf. Bij een foto van Ine. Na mijn verhuizen uit de Holleweg (november 2017) in Bergen op Zoom ben ik gestopt met die tweewekelijkse traditie. In Leeuwarden en Mozambique koop ik nooit bloemen voor mezelf. Ja, planten voor de tuin maar dat is niet echt voor mezelf.

740. Welke dierlijke eigenschap zou je wel willen hebben?

Vliegen. En jullie?

741. Mag je gesprekken met de ene vriendin vertellen aan de andere?

Het is maar weer eens duidelijk dat deze vragenlijst in een damesblad (Flow) stonden. Ik ben zeer discreet als het moet. Laatst vertelde Isabel me iets over de Mozambikaanse vrouw van een gezamenlijke vriend. Ik antwoordde dat ik dat al lang wist. “Hoe dat zo?” “Nou gewoon omdat hij (die vriend) me dat al lang geleden in vertrouwen had verteld.” Isabel was verbaasd dat ik dat niet met haar had gedeeld.

742. Met wie deel je je dromen?

Mijn letterlijke dromen vertel ik af en toe aan Isabel. Andersoortige dromen deel ik zelden (denk ik).

743. Is nieuw altijd beter?

NEE. Met opzet gebruikte ik hoofdletters. Dat zal vast ook iets zijn van mijn generatie of van het ouder worden.

744. Wat doe je wanneer een feestje maar geen feestje wil worden?

Weggaan. De vraag is dan wel of mijn wederhelft dat ook zo ervaart. Gelukkig hebben we daar goede afspraken over. Als het me niet bevalt dan ga ik naar huis en dan ben ik bereid haar later op te komen halen. In de praktijk is dat nog nauwelijks voorgekomen. Een enkele keer herinner ik me dat en toen bracht een vriend haar thuis. No problem!

745. Wat heb je geleerd op school waar je nog steeds wat aan hebt?

Lezen uiteraard. Hoofdrekenen alhoewel ik dat steeds minder doe. Een beetje Frans, een beetje Engels. Kortom vooral algemene kennis. De tabel van Mendeljev en de stelling van Pythagoras liggen op het kerkhof van verloren kennis.

746. Zeg je altijd de waarheid, ook als die een ander kan kwetsen?

Nee. Het is een mooi principe maar zo ‘Hollands’. Of zoals ze dan in Afrika (en elders) zeggen ‘typical Dutch’. En natuurlijk ontkom je er niet altijd aan. Rond de pot blijven draaien lost ook weinig op. Maar wat is ‘de waarheid’? Het is en blijft natuurlijk ‘een mening’.

747. Wat heb je onlangs weggegeven aan iemand die het harder nodig had?

Een soort eindejaars-pakket voor onze huishoudelijke hulp. Tegelijkertijd heb ik flink wat ruimte gemaakt in een voorraadkast, een voorraadlade, diepvries en ijskast. En iets wat lijkt op een niet bestaande en niet afgesproken dertiende maand zat ook in dat ‘pakket’.

748. Ben je online anders dan in het echte leven?

Ja, natuurlijk want online heeft niemand last van mijn grommen, scheten, ongeduld, slapeloosheid, zweten, flauwe grappen … moet ik nog meer voorbeelden geven? Ik vertel hier wel wat persoonlijke zaken maar er is altijd een vorm van zelf-censuur. Zeker als ik het over andere mensen heb. Ik probeer daarmee mijn blog niet achter een ‘slotje’ te plaatsen. Wat ik trouwens wel heel goed begrijp van collega-bloggers.

749. Wat doe je als je ergens bent verdwaald?

Dat gebeurde voor het laatst zo’n drie jaar geleden. In de buurt van Barbeton (Mpumalanga – Zuid-Afrika). We maakten een uitstap met de auto. Ik had de route min of meer van te voren bekeken. In de bergen was er plots geen internet-bereik. Dus geen navigatie en geen google-maps. Mijn gevoel en een klein beetje de zon brachten ons toch weer in de bewoonde wereld. ’t Was wel even spannend. Ask Isabel. Ik heb geen probleem om de weg te vragen maar vaak helpt dat heel weinig want de meeste mensen (in Afrika) kennen enkel hun eigen buurt(je).

750. Wanneer ben je voor het laatst naar het theater gegaan?

Wat een rotvraag om dit logje mee af te sluiten. Maar het is de vragensteller vergeven want hij of zij wist bij het bedenken van deze 1000 vragen niets over covid-19 laat staan gesloten theaters, bioscopen en musea. Onder normale omstandigheden had ik vast geantwoord: “Eergisteren of vorige zaterdag of 29 december of zoiets.”

In de serie: 1000 vragen aan mezelf

Advertentie

Roerei

Tags

Columns, Culinair, Djonasse, Ei, Hotel, Kip, Koken, Roerei, Spiegelei, Youp van 't Hek

Ik hou van een eitje. Niet dagelijks maar toch een paar keer per week. We hebben kippen en dus hebben we eitjes. Af en toe gaat er een kip in de pot. Nee, ik moet het juister formuleren. Als de jonge hanen de macht willen overnemen in het kippenhok dan gaan ze de pan in. Papa Haan blijft de baas, we helpen hem graag een handje. Ik denk dat de zes eerste hennen die we ruim een jaar geleden kochten, ondertussen al lang en breed zijn verteerd. Ik kan ze niet allemaal uit elkaar houden. En aan namen geven zijn we niet begonnen. Elke paar maanden broeden enkele aanstaande kuiken-mama’s zich te pletter op een stuk of wat eieren. Na een tijdje zien we dan jonge kuikentjes hun moeder achterna dribbelen. Gisteren zag ik er weer een stuk of vier. We zijn in blijde verwachting van nog een dozijn.

Dit is allemaal mogelijk omdat we buiten wonen en een grote tuin hebben. We storen niemand. De haan kukkelekuut zich een ongeluk maar niemand heeft er last van. Het is een geluid dat hoort bij het buitenleven. En de kippen en de eitjes zijn natuurproducten waar wij geen nee tegen zeggen.

Isabel eet het allerliefst een spiegelei. Heel af en toe is een omelet ook goed. Ik eet eieren in alle mogelijke vormen. Zacht gekookt, hard gekookt in een salade, een spiegelei (sunny side up), een omelet, roerei. Rauw eigeel op steak tartaar.

Na mijn wielerverhalen in bed, lees ik tijdens wakker-lig-periodes in een oude bundel columns van Youp van ’t Hek. Stukjes uit de periode van Jan Peter, LPF’ers in de regering, Donner bij Trix op bezoek op de fiets, Nederland leert Maxima kennen, Volkert eist veganistisch eten in de gevangenis en de Roy van Zuydewijn maakt zich elke dag publiekelijk belachelijk. Het laatste stukje dat ik vroeg in de ochtend las heet: ‘Hotelroereifabriek’. Waarschijnlijk zou ik het woord afkeuren bij een potje Scrabble. Ik typ het nog een keer … hotelroereifabriek. Er gaat een wereld voor me open.

Ik kook graag maar ik ben nog nooit in een professionele keuken geweest als er wordt gekookt. Ik ken die keukens enkel van kookprogramma’s. Een genre waar ik af en toe erg van kan genieten. Goed, terug naar het roerei. Wat lees ik? Roerei dat je in hotels bij het ontbijt krijgt, komt uit blik. Ik slik en lees verder. Hele grote megablikken roerei. Ben ik net als Youp in de veronderstelling dat elke ochtend om zes uur een kok eitjes staat te klutsen en te bakken? Euh … ja. Niet dan? Was het me dan nog nooit opgevallen dat hotelroereitjes in bijvoorbeeld Trondheim (Noorwegen), Kaapstad (Zuid-Afrika) of in Bangkok (Thailand) er allemaal hetzelfde uitzien? Egaal vaal geel en quasi smeuïg.

Ik val niet meer in slaap. Ik ga naar mijn werkkamer en klap mijn laptop open. Ik google ‘roerei in blik’. En verdomd, een heleboel hits.

Ik slik. Ik krijg een weeïge smaak in mijn mond. Ik trek een vies gezicht als ik naar mijn beeldscherm kijk. Bestaat er een uitdrukking die het tegenovergestelde van ‘het water loopt me in de mond’ betekent’? Toch kijk ik nog wat verder.

Eiproducten vloeibaar – Groothandel Hanos

Ik slik nogmaals. Ik lees de informatie bij het eerste plaatje. Roerei mix scharrel vloeibaar. De roereimix van Wiesenhof Eifix is panklaar. Het is gemaakt van de beste ingrediënten en heeft een uitstekende smaak. In de eimix roerei zijn geen conserveringsmiddelen, kleurstoffen of smaakversterkers toegevoegd. Vanwege de handige verpakking is de mix gemakkelijk portioneerbaar. Uiterst vers en vloeibaar. Door pasteurisatie is de mix gegarandeerd salmonellavrij. EIEREN (86%), geklopte ROOM, volle MELK, kippenvet, maltodextrine, gemodificeerd zetmeel E1422, zout, gemixte specerijen met SELDERIJ, zuurterelegaar: citroenzuur E330.

Wat ben ik toch een onwetende naïeveling. Het is zaterdagochtend. Traditioneel ontbijten we dan uitgebreid op de veranda. Er zijn weer heel veel vogeltjes actief. Prachtig om te zien. Het wordt hier voorjaar. En in de lente leggen alle vogeltjes een … Wij gaan ontbijten met lekkere broodjes, vers sap en fruit, kaas en een eitje. Isabel vraagt vast ovo estrelado. Ik denk dat ik dat ook maar doe en nog een paar dagen wacht om een smeuïg roereitje te maken.

Ik kijk mijn ogen uit

Tags

40, Covid-19, Familie, Isabel, Koken, Leeuwarden, Mondkapje, Nederland, PCR-test, Reizen, Verjaardag, Vliegen, Vrienden, Wandelen

Mogelijk heb je door mijn reacties her en der ontdekt dat ik (weer) in Nederland ben. Mogelijk ben je verbaasd dat ik de verjaardag van mijn nu veertig jarige Isabel niet in levende lijve in Mozambique heb meegevierd. Dat komt zo … na wel vijf verschillende scenario’s te hebben uitgewerkt, besloot ze om een vrouwendag (party) te organiseren. Geen kinderen. Geen mannen. Dus had ik mezelf moeten terugtrekken in mijn werkkamer en door de ramen gluren naar al dat Afrikaanse moois. Niet dus. Ik overlegde met haar dat ik twee weken na mijn tweede prik (Covishield) zou afreizen naar Europa.

Zo gezegd, zo gedaan, maar natuurlijk met allerlei obstakels. Eerst werd mijn heenreis (vliegticket) twee dagen uitgesteld. Dus ook de ingeplande en noodzakelijke pcr-test. Op maandagochtend de test. Op dinsdagochtend de uitslag – gelukkig negatief – en ’s middags naar het vliegveld. Heel veel gedoe met documenten en apps die je verplicht moet invullen. Enfin, ik ga er niet te veel woorden aan spenderen. Ik vloog via Addis Abeba (Ethiopië), Rome (Italië) naar Schiphol (Nederland). Ik kwam volgens planning aan in Nederland. En wat denk je? Nul komma nul controle op Schiphol. Geen enkele vraag over quarantaine. Moet ik dat ingevulde formulier dan nergens inleveren? Blijkbaar niet. Het is dus een zaak van eigen verantwoordelijkheid. Dat is trouwens een prima uitgangspunt.

Hanneke haalt me op en we rijden samen naar Leeuwarden. Fijn om na een lange tijd weer thuis te zijn. Mijn Nederlandse thuis wel te verstaan. Maar wat nu met quarantaine? Officieel mag ik het aan mijn laars lappen – een zogenaamde vrijstelling of uitzondering – want ik bezoek na lange tijd mijn (klein)kinderen. Ik besluit om het eerst vijf dagen rustig aan te doen. Niet naar musea, bioscoop of restaurants. Wel elke dag een 10.000 stappen wandeling.

• 

  Leeuwarden, Nieuwestad

• 

  Bij het volkstuintje van Hanneke

• 

  Dokkumer Ee

• 

  Mini-bieb in Snakkerburen

• 

  Bij de Oldehove (Leeuwarden)

Ik geniet met volle teugen van het mooie weer en de stad. Ik ga nergens naar binnen en houd afstand van de vele toeristen en winkelende Liwwadders. Thuis kook ik, lees ik, slaap wat langer dan gebruikelijk en volg het verjaardagsfeest van Isabel. Vanop afstand. Geen anderhalve meter maar ruim achtduizend kilometer. Nog één of twee dagen geduld en dan ontsla ik mezelf uit quarantaine voor ‘noodzakelijk familiebezoek’.

Ik heb nog niets vermeld dat mogelijk bij de titel van dit stukje past. Het is een hele waslijst variërend van niemand-met-een-mondkapje tot winkelstraten vol terrassen en feestende jongeren. Summer of love. Iedereen weet dat ook in Nederland de pandemie nog geen verleden tijd is maar ik zie nauwelijks een verschil met de tijd hiervoor. Dat is in Matola en Maputo wel heel anders. Ik kom er nog op terug (denk ik). Met andere woorden: Wordt vervolgd.

Over koken en televisie

Tags

Culinair, Dagelijkse Kost, DSTV, Eend, Jeroen Meus, Jury, Koken, Masterchef, MasterChef Australië, Pad Thai, Rudolph van Veen, Televisie

Af en toe schrijf ik wel eens iets over eten of over koken in het algemeen. Soms over mijn eigen gekokkerel. Maar niet vaak. Mijn foto’s van eten … dat is zelden een succes – dat is écht een vak apart – terwijl het er in het echt best wel vaak lekker en goed uitziet. Ik zou een bijna dagelijks logje kunnen vullen met onze ‘dagelijkse kost’. Maar dat vraagt een heel andere concentratie in de keuken. Heel regelmatig denk ik tijdens het koken of tijdens de voorbereidingen … mmm, laat ik daar een foto van maken. Maar dat doe ik bijna nooit want dat is zo’n gedoe. Handen wassen want die zijn natuurlijk niet schoon genoeg (wel plakkerig of vet) om een fototoestel te hanteren.

Waarom schrijf ik vandaag iets over eten? Vorige week meldde ik al dat we weer tv-kijken want ik heb het DSTV-abonnement weer geactiveerd. De belangrijkste reden: EK-voetbal. In de dagelijkse praktijk heb ik nog maar vier wedstrijden helemaal gezien. Tweemaal de Rode Duivels en tweemaal Oranje. Maar natuurlijk zappen we ook naar andere zenders. Bijvoorbeeld: VUZU, BBC Lifestyle en Food Network. Ik denk niet dat dit zenders zijn die belletjes doen rinkelen in de Lage Landen. Zo ontdekten we vorige week dat Master Chef Australië dagelijks wordt uitgezonden tussen zeven en half negen. Dat is precies de tijd dat wij bijna klaar zijn met eten. En laat MasterChef Australië toch mijn meest favoriete televisie-kookwedstrijd zijn. Joepie. We zitten klaar. Seizoen 12. En wat blijkt nu? …

Ten eerste, er zijn nog maar 12 kandidaten over, dus het programma wordt al een hele tijd uitgezonden. Oké, dat geeft niets. Maar een veel grotere verbazing, om niet te zeggen … shock … Waar zijn Garry, George en Matt? De presentatoren die tegelijkertijd ook de jury vormen van deze kookwedstrijd. Zij zijn toch het kloppende hart van dit geweldige tv-programma? We kijken een aflevering en maken kennis met Andy, Melissa en Jock. Het nieuwe presentatie-trio. Ik ben nog niet overtuigd en na de aflevering ga ik googlen, op zoek naar informatie.

De drie heren zijn er tijdens nieuwe contract-onderhandelingen niet uitgekomen met de producent. Tja, daar heb ik niets aan toe te voegen. Wel jammer in het kwadraat want presentatoren zijn zeer belangrijk. Ik hou bijvoorbeeld niet van MasterChef Amerika met Gordon Ramsy. Ik begrijp dat de vervanging van Garry, George en Matt wereldwijd veel aandacht heeft gekregen want ik ben lang niet de enige die MasterChef Australië het beste televisieprogramma vindt in het genre ‘culinair’. Dus een beetje oud nieuws maar voor ons was het wel een verrassing.

We zijn nu zes afleveringen verder en alles went. Dus ook een nieuwe jury. Het is bijvoorbeeld een genot om jurylid Jock te zien proeven van de gerechten van de kandidaten. De producent deed iets slims. Alle kandidaten zijn deelnemers die hoog eindigden in een van de vorige elf seizoenen. De kijker is dus niet helemaal verweesd. Zo vond ik het fijn om Poh weer te zien, de runner up van het eerste seizoen. En wat is het camera-werk geweldig. Het inzoomen op de gerechten, wow, het water loopt ons geregeld in de mond.

Het format is niet veranderd, de grote MasterChef-keuken is dezelfde, de mystery box verschijnt met regelmaat ten tonele en ook het balkon van waarop deelnemers naar hun collega’s kijken – en supporteren – is er nog steeds. Ook de sfeer van het programma is niet veranderd. Ja, een beetje, er heerst namelijk een wereldwijde pandemie. Ik zie geen mondkapjes maar wel heel veel anderhalve meters en geen geknuffel. De warmte en liefde voor elkaar, het koken en het programma zelf zijn nog steeds heel voelbaar. Ik was fan en dat ben ik nog steeds. Kijken jullie naar kookprogramma en/of kookwedstrijden?

Om nog even terug te komen op de eerste alinea. Afgelopen weekend maakte ik (slow cooked) eend klaar, geïnspireerd op een recept van Jeroen Meus (Dagelijkse Kost). Deze week aten we tweemaal verse spinazie. Een vegetarische prei-quiche. Kip in kokosmelk met boontjes. Mijn eigen versie van pad thai (met kip en garnaal) en sticky rice met mango. Vers gefrituurde sardientjes met aardappeltjes gekookt in melk en citroen. Ik stop nu met bloggen want ik ga een Normandische appeltaart maken volgens een recept dat ik nog ken toen ik in Nederland naar 24 Kitchen keek met Rudolph van Veen. (Rudolph Bakery).

Pasta alle vongole

Tags

Amêijoas, Culinair, Ine, Italië, Koken, Mozambique, Nostalgie, Rome, Schelpjes, Spaghetti vongole

Al een paar weken lag een plastic zak met amêijoas in de diepvries. Elke keer dat ik de deur opentrok lachten de schelpjes me tegemoet. Ik wist wat ik wilde klaarmaken maar het was nooit het juiste moment. Maar wat is het juiste moment om ‘Spaghetti vongole’ klaar te maken? Naar goed Italiaans gebruik doe je dat op vrijdag. Het is een van mijn lievelings(voor)gerechten. Een hemelse traktatie. Ik droom weer even terug naar mijn veertigste verjaardag. Met Ine, Catelijne en Jules drie dagen naar Rome. Op het pleintje voor het Panthenon … een terrasje en een overheerlijk bord ‘Spaghetti vongole’ …

Maar ik ben nu niet in Italië dus het staat nooit op de kaart als wij op restaurant gaan. Om het op z’n Vlaams te zeggen. Uiteraard staan er wel amêijoas op de kaart in Mozambique maar niet op die unieke Italiaanse wijze. Een lokale variant is de Portugese ‘Carne Alentejana – varkensblokjes met schelpjes’ – ook lekker maar heel anders – maar er gaat niets boven de ‘Pasta alle vongole’.

Eigenlijk is het een heel eenvoudig gerecht. De voorbereiding vraagt meer werk dan het klaarmaken zelf. Ik vertel eerst wat ik heb gebruikt. Voor 2 personen.

Spaghetti vongole (bij Isabel en Koen) (*)

750 gram schelpen – noem het kokkels of amêijoas, dat maakt niet uit / 2 grote tomaten / 10 teentjes knoflook / Spaanse pepertjes / goede olijfolie / citroen / een beetje zout / een pak spaghetti / verse koriander (officieel moet dit verse peterselie zijn) / een goed glas witte wijn.

Snijd de tomaat in kleine stukjes. Snijd ook de knoflooktenen en de steeltjes van de koriander in kleine stukjes. Verhit olijfolie en fruit de ui, de knoflook en de koriander-steeltjes. Voeg er Peri Peri – pepertjes – aan toe naar eigen smaak. Laat dit een kleine tien minuutjes pruttelen. Zorg dat het niet aanbrand.

Was en spoel ondertussen de schelpjes in zout water.

Voeg een flink glas witte wijn toe aan de knoflook-tomatensaus. Even roeren en als de alcohol verdampt is, voeg je de schelpjes toe aan de saus. Schep goed door. Even het deksel op de pan. Twee minuutjes en controleer of de schelpjes opengaan.

Ondertussen heb je ook de spaghetti gekookt volgens de aanwijzingen op de verpakking. Ik voeg ook een beetje zout en de verse korianderblaadjes toe aan het water. Kook de spaghetti. Niet te lang – juist ‘al dente’. Giet de pasta af maar vang het kookvocht op.

Voeg nu de spaghetti toe aan de saus en de schelpen. Ook nog een flinke scheut van het kookvocht en een beetje olijfolie. Hussel alles flink door elkaar. En klaar is de schelpen-pasta. De rest van de fles witte wijn … dat hoef ik niet uit te leggen.

(*) Culinaire fotografie is uiteraard een vak apart. Een vak dat ik duidelijk niet beheers want dan had ik op z’n minst de randen van het bord moeten schoonvegen, de citroen moeten toevoegen en de belichting goed moeten instellen …

Feliz dia da Mulher Moçambicana (2019)

Tags

Capulana, Cassave, Culinair, Dia da Mulher Moçambicana, Feestdag, Isabel, Koken, Maniok, Mozambikaanse vrouwendag, Mozambique, Vriendinnen

Elk jaar schrijf ik op 7 april iets over de Mozambikaanse Dag van de Vrouw. Een feestdag. Omdat 7 april dit jaar op een zondag valt krijgt werkend Mozambique een vrije dag op maandag. Ook de mannen. Zij worden geacht iets voor hun vrouw te kopen. Bloemen, een capulana, een sierraad. De dames vieren het vandaag. Zo ook mijn Isabel. Ze is de hort op. Een afspraak met vriendinnen om samen te lunchen in een van de betere restaurants in de hoofdstad. Ze hebben afgelopen week allemaal dezelfde capulana gekocht en ze verrassen elkaar met hun creatie. Isabel heeft na heel veel pogingen haar goedkeuring gegeven aan een eigen gecreëerde hoofd-bedekker. Ik weet even geen ander woord te verzinnen. Ze draaide, wikkelde, friemelde de ruim drie meter lang stof in iets óp haar hoofd. Geen hoed, geen muts, geen sluier, geen tulband, geen ħijāb maar een typische ‘Isabel creatie‘.

Ze is er klaar voor …

Op zon- en feestdagen zijn we met z’n tweetjes. Ook het personeel heeft vrij. Koken doe ik altijd. Afwassen doen we ook meestal zelf. Heel af en toe vraag ik Maria Helena om een typisch Mozambikaans gerecht klaar te maken. Maar zij komt dinsdag pas terug. Het is al maanden geleden dat ik maniok heb gegeten. En daar heb ik weer eens zin in. Dus vraag ik Isabel om advies. Het is nog niet helemaal het seizoen maar op de markt vind je altijd wel iemand die deze grote ‘wortel-knollen’ verkoopt. Ik heb er in de loop van de jaren al vaker over geschreven. In België kennen we het onder het woord ‘maniok’. Wij leerden op de lagere school (in de 60’er jaren) dat de mensen in Kongo ‘maniok’ eten in plaats van aardappelen. In Nederland gebruiken we eerder het woord ‘cassave’. Twee woorden voor hetzelfde.

Maniok schoonmaken … en dat op de Mozambikaanse Dag van de Vrouw. Hahaha. Obrigado querida. Te amo.

Je ziet op de foto dat de maniok-wortels best groot zijn. Het eerste dat je doet is de wortels schillen. Er zit een soort schors rond het witte vruchtvlees.

De schors – de buitenkant – van de cassave snijden.

Ik snij de (witte) maniok-knollen in kleinere stukken. We vullen drie plastic zakjes en drie tupperware-dozen met maniok en bewaren dat in de diepvries. Een halve wortel ga ik morgen gebruiken. Er zijn heel veel manieren om maniok klaar te maken. Veel mogelijkheden, veel recepten. Vergelijk het maar met aardappelen: gekookte aardappelen, gebakken aardappelen met een ajuintje, aardappelpuree, kroketten, frietjes, chips. Al deze varianten zijn ook mogelijk met maniok. Je moet er wel op letten dat je de harde, taaie draden – stevige vezels – die in het midden van de wortel zitten – verwijdert. Je kunt de cassave-wortel ook raspen en al dan niet laten drogen tot een soort bloem. Lekker om koekjes van te bakken, pannenkoeken of pap van te koken. In Nederland vind je cassave (in de supermarkt) op de plank met kroepoek.

Tenslotte nog één detail. En niet het minste. 7 april is is ook de verjaardag van mijn dochter. Ook een jaarlijkse gebeurtenis. “Gelukkige verjaardag lieverd.”

In de serie: Dia da Mulher Moçambicana en #31/40

 

Steak tartaar

Tags

Afrika, Biefstuk, Culinair, Koken, Meikles Hotel, Rauw vlees, Steak Tartaar, Umoja, Zimbabwe

Collega blogger Sandra – Genieten in Stijl – schrijft heel regelmatig over haar restaurant-bezoekjes. Korte (smakelijke) recensies. Vandaag schrijft ze over haar bezoek aan Chez Fred in Antwerpen. Ze bestelde steak tartaar en dat bracht mij terug bij heel wat aangename, culinaire momenten. Smakelijke herinneringen. Ik hou erg van steak tartaar. Je vindt het jammer genoeg zelden op een menukaart. Zeker niet in Afrika. Maar er was een tijd … ik vertel.

Gedurende twaalf jaar (2003 – 2014) bezocht ik voor mijn werk Zimbabwe. Twee, drie keer per jaar streek ik een paar dagen (soms weken) neer in Harare, de hoofdstad. Ook tijdens de grote crisisjaren. Ik bezocht en organiseerde met onze plaatselijke partners audities, concerten, festivals. We werkten mee aan televisieprogramma’s, we maakten shows en af en toe draafden we op bij een congres of een lezing. Het werd al gauw een traditie dat we met ons Zimbabwaanse team één keer per bezoek lekker uit eten gingen in het Meikles Hotel. Een luxe hotel met een lang (koloniaal) verleden. Vergane glorie maar het bestaat nog steeds. Versleten pluche. Veel rode lopers. Goud ornamenten. Op elke hoek een piccolo (m/v). Een restaurant met een pianist. En obers met witte handschoenen. En in het restaurant een uitgebreide kaart. In de ergste crisisjaren kreeg je vaak het vriendelijke antwoord dat iets net was uitverkocht. Maar nu komt het … er stond ook altijd ‘Steak Tartare‘ op de kaart.

Steak Tartaar

Dat bestelde ik bijna altijd. De eerste jaren leverde dat heel veel vragen op en nog meer gegruwel van Afrikaanse collega’s. Wat is dat? Eet jij rauw vlees? Grrr, griezel … en soortgelijke – vaak onderdrukte – reacties. Ik liet het allemaal van me afglijden want ik kreeg persoonlijk een chef aan de tafel. Hij komt aanrijden met een trolley met daarop – onder een cloche – mijn gehakte biefstuk met 12 kleine schaaltjes. Fijngehakte peterselie, fijngehakte uitjes, fijngehakte cornichons, fijngehakte sjalotjes,  fijngehakt bieslook, kappertjes, mosterd, worcester-saus, ketchup, tabasco, olijfolie, een eigeel, zout en de pepermolen. De ober mixt aan de tafel alle ingrediënten met het gemalen vlees. Ik krijg er frietjes en twee kleine broodjes bij geserveerd. Wat een verrukking. Heerlijk. Mmm.

Enfin, dit tafereel en deze poppenkast herhaalde zich twee, drie keer per jaar. Hahaha. Het werd mijn / onze Zimbabwaanse Grounddog Day. Koen bestelt – als een soort kannibaal – zijn steak tartaar in Meikles Hotel. En eerlijk gezegd at ik hooguit nog één of twee keer per jaar ergens anders dit gerecht. Meestal thuis. Of een keer op het vliegveld in Zaventem. Je moet ook niet overdrijven met iets dat je lekker vind.

Maar nu komt het. Ik denk dat het in 2011 was. Opnieuw met de collega’s in Harare uit eten. En wat zie ik? Of beter gezegd wat zie ik NIET? Steak Tartare staat niet meer op de kaart. Ik roep een ober en hij haalt er de Chef d’Hotel (of zoiets) bij. Hij herkent ons van onze regelmatige bezoeken en van ons televisieprogramma op de Zimbabwaanse televisie. Ik vraag naar de Steak Tartare. Die hebben ze van de kaart gehaald. Bij een jaarlijkse herziening van de gerechten ontdekten ze dat Steak Tartare gemiddeld (maar) zeven keer per jaar werd besteld. Daar nam ik er twee of drie van voor mijn rekening. De ober lacht wat nerveus maar bevestigt bij zijn baas dat ik zo’n rauw-vlees-etende klant bent. Er volgen excuses en ik krijg gratis de lekkerste biefstuk van het huis. Uiteraard gebakken – iets tussen blue en saignant in.

Tijdens onze vakantie onlangs in Thailand zijn we één keer in een Franse bistro gaan eten. En je raadt het al … ik bestelde Steak Tartaar. Als rechtvaardig jurylid moet  ik deze niet bestaande wedstrijd beslissen: 1 – 0 voor Zimbabwe. In Bangkok was mijn gerecht al in de keuken gemixt. Jammer. Leve de vergane glorie van Meikles.

En maar klagen

Tags

Aardappel, Boeren, Culinair, Dief, Droogte, Elektriciteit, Friet, Het weer, Klagen, Koken, Masterchef, McDonalds, Ryanair, Schapen, Wolf

Herkennen jullie dat ook … ‘Het eeuwige geklaag’? En natuurlijk is het weer het favoriete onderwerp om over te klagen. Dat is ook relatief gemakkelijk want daar doe je niemand pijn of onrecht mee aan. Te warm, te koud, te nat, te droog. Er is altijd wel iets te klagen over het weer. En de boeren stonden op de eerste rij toen God ‘de mogelijkheid om te klagen’ aan de mens gaf.

Natuurlijk kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Het weer is van grote invloed voor hun oogst (lees: hun portemonnee). Maar is dat niet inherent aan hun vak? Aan het beroep van boer of agrariërs of landbouwer. Hoe je het beestje ook maar wilt noemen. Dan weet je toch dat je risico’s loopt als je erg afhankelijk bent van het weer. In zowel de Engelse, Nederlandse of Vlaamse pers hoor ik de aardappelboeren klagen.

Bron: Pixabay

Zo’n lange en droge periode is slecht voor de groei van heel veel aardappelsoorten. En zij zitten via allerlei constructies vast aan leveringsvoorwaarden. Want via tussenpersonen (of organisaties) telen zij voor de aardappel/friet-industrie. En McDonalds is een grote en veeleisende klant. Ik las een heel interessant artikel hoe het in Nederland werkt en geregeld is. Droogte zet relatie tussen aardappeltelers en frietindustrie op scherp. Zoals je kunt lezen zijn er goede tijden met een mooie opbrengst aan vooraf bepaalde prijzen en soms zit het tegen. Zoals nu blijkbaar. Maar waarom klagen over iets kleinere frietjes of pruimen of tomaten. Ook de appel- en perenboeren waarschuwen nu al dat de droogte ervoor zorgt dat de appeltjes en de peren in het najaar iets kleiner zullen zijn. Wel zoeter. En dus duurder worden. Dat verband begrijp ik niet. Ik ben noch boer noch econoom.

Bron: Pixabay

Wat een gezeur over iets compleets idioot. Bijna alle pruimen – groot of klein – bijt ik eerst in stukjes voor ik iets doorslik. Hetzelfde met frietjes. Dus waar hebben we het over? Zal ik een opmerking maken over Lombok, de Rohingya-vluchtelingen uit Myanmar of Afrika? Nee Koen, laat maar.

En nu roeren ook de schapenfokkers zich. Het aantal schapen dat dit jaar door wolven is gedood, ligt nu al fors hoger dan voorgaande jaren. Dit jaar zijn er al zeker 134 schapen gedood door een wolf, tegenover 21 vorig jaar, blijkt uit cijfers van BIJ12/Faunafonds.

Bron: Pixabay

Ja, so what? We zijn toch juist blij dat de wolf weer terug is? Er moet meteen gecompenseerd worden. Lang leve het klagen. Ik denk dat ik de lokale overheid hier in Matola Rio om compensatie ga vragen want bij ons is ‘De Dief’ weer gesignaleerd. En dat hij schade aanricht is algemeen bekend.

Laat ik vrolijk eindigen. Nog even iets over friet. Ik kijk weer (bijna dagelijks) naar een aflevering van Masterchef Australië. Verreweg het allerbeste kookwedstrijd-tv-programma dat er bestaat. George, Gary en Matt … wat een geweldig trio. Eén van de kandidaten had een techniek om friet te bakken die ik niet eerder zag. Ik heb hem gisteravond nagebootst. Met een heerlijk resultaat. Wat doet hij? Hij snijdt zijn frietjes. Bakt ze vervolgens kort in hete olie. Dept het druipende vet af en stopt de frietjes in de diepvries. Een half uur later herhaalt hij dit. Bakken, afdeppen en nogmaals de schaal in de diepvries. En dan vlak voor het opdienen een derde keer kort in de hete olie. Mijn frietjes waren bruin aan de buitenkant en heerlijk zacht vanbinnen. Perfecte friet. En ik maakte er zelf mayonaise bij met uitgebakken bacon-schaafsel erdoorheen. Mmm. Ook gezien bij Masterchef.

Mijn bordje (9 augustus 2018)

Ik fotografeer graag wat er op mijn bordje ligt maar al die foto’s zijn van een waardeloze kwaliteit. Excuses. Culinair fotograaf … een vak apart.

Zo. Heerlijk kunnen klagen over klagen. Heb ik al verteld dat we voor de derde dag op rij geen elektriciteit hebben tussen 10u en 17u? Onaangekondigd uiteraard. En dat al die Ryanair-mensen (piloten, cabine- en grondpersoneel) klagen … dat vind ik heel begrijpelijk. Groot gelijk hebben ze want wat je leest over hun arbeidsvoorwaarden … schandalig. Een Ierse wolf …

En om een trucje toe te passen dat veel collega-bloggers gebruiken – natuurlijk om een reactie uit te lokken – eindig ik met een vraag. Waar klaag jij wel eens over?

Chocolade cookies

Tags

Chocola, Cookies, Koekjes, Koken, Mozambique, Recept

Ik zet niet vaak een recept op mijn weblog. Ik kook wel bijna iedere dag. Meestal zonder een kookboek te raadplegen. En ik maak taarten en gebak. Dat doe ik niet uit het blote hoofd. Internet brengt mij dan op ideeën. Ik volg de eerste keer min of meer het voorgeschreven recept. Daarna wijk ik er gauw een beetje van af. Ik heb de afgelopen weken tweemaal chocolade cookies gemaakt. Een werkje dat gefikst is in minder dan een half uur.

Eerst maar eens de ingrediënten. 110 gram boter (op kamertemperatuur) – 175 gram suiker (ik gebruikte licht-bruine bastaardsuiker) – 1 ei – een scheut vanille essence – geraspte citroenschil – 200 gram bloem – een lepeltje bakpoeder – een beetje zout en 175 gram chocola (koud uit de ijskast).

Verwarm de oven voor op 180 graden. Roer (klop) in een kom de boter en suiker tot een bleke maar romige massa. Voeg het ei toe, geraspte citroenschil en een scheut vanille essence. Klop of roer dit door het mengsel. Vervolgens ook bloem, zout en bakpoeder. Snij de chocola in kleine brokjes en voeg dit als laatste toe aan het beslag.

Het deeg is plakkerig. Ik draai met natte handen kleine balletjes zo groot als een kleine golfbal. Ik plaats ze op bakpapier op de bakplaat van de oven. En tenslotte druk ik nog een klein stukje chocola in elk deegballetje. Zorg dat de hoopjes voldoende ruimte om zich heen hebben omdat ze nog uitlopen.

Beslag-bolletjes – klaar om in de oven te schuiven

Ik schuif het geheel in de oven en na 12 minuten haal ik de bakplaat er weer uit. Ik schuif het bakpapier met de cookies voorzichtig op een rooster. En wacht een paar minuten. Daarna verplaats ik elk koekje naar het rooster zodat ook het bakpapier kan weggegooid worden.

De gebakken cookies

De koekjes krijgen nu boven en onder ‘lucht’. Omdat ze nog warm zijn, zijn ze nog zacht en breekt er af en toe eentje doormidden. Maakt mij niets uit. Na een uurtje berg ik ze op in een grote, afsluitbare plastic bak. En zet die bak in de ijskast. Dat laatste is vast niet nodig als het winter is in Nederland en Vlaanderen. In Mozambique loopt de temperatuur in de keuken – met de oven in gebruik – algauw op tot bijna 40c.

Ze smaken prima. Een volgende keer gebruik ik waarschijnlijk iets minder suiker en iets meer bloem. En pure chocola. En laat ik de cookies 14 of 15 minuten in de oven bakken. Succes met het uitproberen.

 

Een boek en een film

Tags

Boeken, Chocolat, De Officier, Dreyfus, Film, Koken, Lasse Hallström, Lezen, Robert Harris, The Hundred Foot Journey

Tweemaal goed gekozen. Het boek dat ik deze week las heb ik ****1/2 ster gegeven. En ook de film die ik onlangs zag, scoort een hoog cijfer. Het boek en de film hebben niets met elkaar te maken. Zuiver toevallig las ik het boek (uit 2014) en keek ik de film (ook uit 2014) in dezelfde week. Ik heb het over ‘De Officier’ (Robert Harris) en ‘The hundred foot journey’.

Foto uit de film “The Hundred Foot Journey”

Heb je de film ‘Chocolat’ ooit gezien en zat je te watertanden. Ik wel. En dezelfde regisseur – Lasse Hallström – heeft nu – oa in opdracht van Ophrah Winfrey en Steven Spielberg – ‘The Hundred Foot Journey’ geregisseerd. Een beetje hetzelfde concept als in Chocolat. Buitenstaanders komen een klein Frans dorp binnen en veroorzaken een onbedoeld conflict met enkele bewoners. De Indische Kadam familie, onder leiding van Papa, is gevlucht uit India en vestigt zich uiteindelijk in Saint-Antonin-Noble-Val in het zuiden van Frankrijk. Hier openen ze het Indiaas restaurant Maison Mumbai recht tegenover Le Saule Pleureur, een klassiek Frans restaurant met één Michelin-ster. De eigenaresse – een mooie rol van Helen Mirren – is hier niet van gediend. Het protest begint. Zoon Hassan Kadam is een culinair genie. Hij tovert de heerlijkste gerechten op tafel – vaak met kruiden uit zijn geboorteland … Moet ik meer vertellen? Nee toch? Een aanrader – misschien een beetje zoetsappig – maar een feel good movie op zijn tijd vind ik heerlijk.

En dan het boek. ‘De Officier’. Het verhaal achter de Dreyfus-affaire. In januari 1895 wordt de joods-Franse officier Alfred Dreyfus voor het oog van een woedende menigte van zijn zwaard en rang ontdaan en veroordeeld tot levenslange opsluiting op Duivelseiland. Dreyfus is schuldig bevonden aan spionage voor de Duitse aartsvijand. Een van de toeschouwers is Georges Picquart, officier van de Franse inlichtingendienst. Hij stelt later als hoofd van de geheime dienst een onderzoek in naar de zaak-Dreyfus. Hij is niet pro Dreyfus maar wel pro eerlijke rechtspraak. En hij ontdekt gerommel met de bewijzen die zijn aangevoerd. Picquart ontdekt dat de werkelijke spion nog altijd in het Franse leger actief is. Hij zet een operatie op touw om hem in de val te lokken. Het resultaat hiervan is echter vele malen schokkender dan verwacht: een spoor van corruptie en leugens leidt tot in de hoogste regionen van het Franse leger en de regering. Maar zijn oversten kunnen zich geen nieuw Dreyfus-proces veroorloven. Zij liegen en manipuleren. Picquart wordt op een zijspoor gezet.

Ik heb het boek verslonden. Ik hou van geschiedenis en van goede thrillers. Hier gaan deze zaken hand in hand. Een aanrader en uitgeroepen door Vrij Nederland als het beste spannende boek van 2014. Ik ben het met ze eens.