L’Chaim

Tags

Eid Mubarak, Hebreeuws, Hemelvaart, Israel, L'Chaim, Op het leven, Palestina, Suikerfeest

Ik proost op het leven ondanks zoveel verdriet en ellende in de wereld. Vandaag een bijzondere dag. De dag dat Hemelvaart en Eid Mubarak (Suikerfeest) op dezelfde dag vallen. Als ik de krant of een nieuwssite open staat het Israelisch-Palestijns geweld op de voorpagina’s. Mijn hart bloedt. Een feestdag voor zoveel mensen en de aarde kleurt rood. Ik ben van mijn melk, mijn apropos.

Op het leven

De draad weer oppakken

Tags

Friesland, Geert Mak, Isabel, Jean Jacques, L'Chaim, Leeuwarden, Maandag, Netflix, Online, Overlijden, Rouw, Uitvaart, Vrienden

Iedereen kent deze uitdrukking wel die zoiets betekent als: verder gaan na een onderbreking. Dat is de realiteit op deze eerste maandag van het jaar. Een heel gewone dag – althans zo lijkt het. De kerstperiode zit erop. Morgen de kerstboom afbreken en de kerstspullen opruimen. Ik houd me meestal aan de traditionele data. Kerstboom optuigen NA Sinterklaas. Alles opruimen rond (voor of onmiddellijk na) Driekoningen (6 januari).

Maar het was geen normale decembermaand. Zoals bijna iedereen verplaats ik me op de vierkante centimeter met steeds dezelfde mensen. Onze vierkante centimeter valt gelukkig wel mee, we hebben een grote tuin. Hoeveel mensen heb ik gezien sinds 15 december? Acht. Ik tel het nog even na. Ja, acht. De paar mensen in de supermarkt en bij de benzinepomp tel ik niet mee. Acht. Isabel (uiteraard). De schoonmaakster, de tuinman, de ouders van Isabel, Techa, Per en Wilhelm (goede vrienden) die zaterdag samen met ons online naar de uitvaart van Jean Jacques keken.

Het was mooi (nou ja, een uitvaart is natuurlijk verschrikkelijk, vreselijk, afschuwelijk … niet mooi). maar toch zeg je dan: “Het was mooi.” Klein en ingetogen. In besloten kring door de corona-regels. Wij keken mee via het televisie-scherm. Het is emotioneel, zeer emotioneel. Ik hou de emoties onder controle want ik vertaal alles (veel) dat gezegd wordt want de andere toehoorders verstaan geen Nederlands. Ik schiet vol als Martine “Koen en Isabel” zegt, onmiddellijk gevolgd door “Koen en Ine” en nog wat later “Dominiek en Maartje. Rob en Rita”. En vele anderen. Het beeld dat Geert Mak schetst van Jean Jacques in het zonnetje voor hun huis in Jorwerd dat hij vergelijkt met zijn kleindochter die met suikerspin een ander meisje wilt zijn en hoe hij op dat moment Jean Jacques wilt zijn …. is zeer mooi getroffen. Het vertalen schiet er even bij in …

De kaarsen worden weggehaald. Nog even zien we de kist – door Hanneke geschilderd. In gedachten zie ik Hanneke, Joa en Daphne, Anneke en alle anderen de kist vergezellen en de Grote Kerstraat oplopen. Op tv zien we dat niet. Dat hoeft ook niet. Wij lopen naar de veranda. Stil. Flink slikken. Een sigaretje. Per dan toch, ik rook niet. Een zucht. Een traan. En dan heffen we het glas. L’Chaim. Op het leven. Op Jean Jacques. Bij gebrek aan een goede Port (sorry JJ) proosten we met witte wijn en 1920 (een brandy). Isabel steekt een sigaartje op (gekregen tijdens zijn laatste bezoek in maart). Het is gek … onmiddellijk is Jean Jacques aanwezig op onze veranda. Geuren zijn heel associatief. Dat er nog veel van dit soort momenten mogen volgen.

Na het overlijden van Ine (zomer 2005) bleef ik ook een paar weken in mijn eigen cocon. Eerst om van alles administratief te regelen. Zakelijk en persoonlijk. Ik ging in zee met een nieuwe boekhouder (ook een ZZP’er). Hij heeft me toen goed geholpen. Nog steeds trouwens. Verder maakte ik fotoboeken en ruimde kartonnen dozen op. Een zelfde neiging heb ik nu. Voor de uitvaart heb ik (op verzoek) foto’s van Jean Jacques opgespoord en aangeleverd. Dat was een fijne en emotionele bezigheid. Een paar duizend foto’s van onze reizen en bezoeken. Onze werkprojecten samen. Sommige foto’s had ik jaren niet meer gezien. Herinneringen komen terug. De knoop in mijn maag (buik) werd er niet minder van maar dat geeft niet.

Gisteren hebben we laat gebruncht. Ik had bedacht dat ik even wat eet-boodschappen zou doen maar het is er niet van gekomen. We kropen op de bank en we vergaapten ons aan het leed van anderen. Een dagje en avondje netflixen. De laatste vier afleveringen van ‘Tiny Pretty Things’ en de eerste vier afleveringen van ‘Bridgerton’.

Een gewone maandag. Isabel vertrekt als gewoonlijk om 6.30 naar haar werk. Ik draai twee wasjes. Ik lees de krant. Ik maak een weekplanning. Ik lees wat blogs. Ik pak de draad weer op. Ik schrijf dit logje. Straks geef ik mijn eerste online-les van 2021.

Duin Irma Johanna

Tags

Bergen op Zoom, De maan, Duin, Familie, Geboorte, Kleindochter, L'Chaim, Schyvens

‘Beebie’ is geboren. Maandag 14 januari  – 17.55u wordt in Bergen op Zoom mijn vijfde kleinkind geboren. 3630 gram. DUIN IRMA JOHANNA SCHYVENS. Dochter van mijn zoon Jules en schoondochter Yvonne. Hun derde kindje, Ender en Icarus hebben een zus. Olivia en Carmen een nichtje.

Duin Schyvens

De tekst hierboven klinkt erg zakelijk. Het zijn de feiten maar hier zit een meer-dan-trotse Bompa te stralen van oor tot oor. Een kleindochter. Joepie. Alles gaat goed met moeder en kind. Dat is ook altijd fijn om te horen / weten.

We schenken een borreltje in en toosten op het nieuwe leven. Welkom Duin. En met m’n glaasje loop ik naar buiten en breng een toost uit op ‘de Maan’. L’Chaim – Op het leven.

ps. Dit is de vijfde keer dat ik zo’n mooi bericht kan plaatsen op mijn blog. En zoals je vast zult begrijpen, zal ik in de (nabije) toekomst terughoudend zijn met het plaatsen van foto’s van mijn kleinkinderen. Dat is namelijk niet aan mij … maar vandaag mag het wel. Ik ben zielsgelukkig.

Een kaarsje

Tags

Boechout, Champagne, Familie, Hilde, Icarus, Ine, L'Chaim, Nostalgie, Torhout

Het blijft een bijzondere dag. Een onrustige nacht. Het is elf jaar geleden dat mijn geliefde Ine is overleden. Onweer boven Rotterdam en Bergen op Zoom. Is elf jaar lang? Ja en nee. Soms lijkt het pas gisteren. Facebook, smartphones en iPads bestonden nog niet. Als je dan weet dat de aanslagen in de metro van Londen een week later plaatsvonden, dan denk je … dat is al lang geleden.

New Orleans, USA (2002)

Tijdens al onze vakanties zochten we steeds een kerk, kapel of Maria-grot op om een kaarsje aan te steken voor onze overleden familieleden. Eerst voor onze grootouders. Niet veel later gevolgd met een kaarsje voor onze Bart (mijn broer) en Opa Louw (Ine’s vader). Ook dachten we dan – meestal luidop – aan zieke vrienden en familieleden. In 2002 vonden we een Maria-grot in een park in New Orleans (Louisiana, USA). De traditionele kaarsjes werden aangestoken. En we stonden extra stil bij de k*t-kl*te-ziekte (borstkanker) die bij Ine een klein jaar eerder was ontdekt. Alle behandelingen waren voorbij. Chemo’s en bestralingen. Ze was alweer een hele poos aan het werk. In 2005 stak de rottigheid weer de kop op en zoals gezegd, overleed mijn lief op 29 juni 2005. Grrr.

Een bijzondere dag. Want op 29 juni is ook Hilde, mijn schoonzusje, jarig. Hoe combineer je herdenken en vieren? Nou, meestal met een heerlijk glas champagne. L’Chaim. Op het Leven. En graag voeg ik nog een foto toe. Van een veel jongere Ine.

Ine bij Bart en Hilde op het terras. (1988)

Zomer 1988. Wij kwamen vanuit Wyns in Friesland naar Vlaanderen. Deels voor de verjaardag van Hilde maar ook gingen we voor de tweede keer samen naar het rock-festival in Torhout. Jules – toen vijf jaar – bleef bij Bart en Hilde. We genoten van oa Los Lobos, John Hiatt, INXS, Bryan Adams en Sting.

En deze dag kreeg twee jaar geleden (2014) nog een mooier vervolg. Mijn kleinzoon Icarus Camilo Herbert, zoon van Jules en Yvonne, werd geboren op 29 juni om 10.10u. Op precies dezelfde minuut dat Ine negen jaar eerder overleed. Het blijft bijzonder.

Je begrijpt het waarschijnlijk wel. Er brandt een kaars in Mozambique en de champagne ligt koud. Wij drinken vanavond alweer … Op het leven. L’Chaim.