In herhaling vallen

Tags

Bloggen, Herhalen, Lezen, Schrijven, Vergeten, Vrienden, Weblog

Mijn tiende blogjaar. Ik begon op 1 januari 2011. Dominiek (zaliger) was mijn grote inspiratiebron. Hij schreef veel. Van politieke opinie-stukken tot theaterteksten. En ook kleine observaties tijdens zijn (dagelijkse) wandelingen in landelijk Groningen. Mijn eerste echte kennismaking met het blog-fenomeen. “Waarom ga ik dat ook niet proberen?” was de vraag. Ik schreef met enige regelmaat lange emails over mijn bezigheden in het buitenland. Mijn moeder (ook zaliger) was mijn eerste lezer. Het adressenbestand van deze emails breidde ik langzaamaan uit. Familie, vrienden, buren. “Is het niet gemakkelijker om al die krabbels online te publiceren?” was de logische volgende vraag. Ja dus. Ik had natuurlijk nooit kunnen denken dat ik op 2 januari 2020 nog steeds logjes schrijf (typ) en die de wereld inslinger.

Foto: Pixabay

De vrees om in herhaling te vallen doemt geregeld op. Alweer schrijven over een ‘tarte tatin’ die ik heb gebakken of over een onbetrouwbare, zakelijke afspraak in Mozambique? Ik twijfel soms. Ik weet ook dat er nieuwe lezers zijn. Toch is het schrikken als ik constateer dat ik in herhaling val. Enkel omdat ik het zelf ben vergeten. Ik schreef dinsdag een stukje over mijn oudejaarsavonden. Gewoon uit de losse pols. Zomaar wat herinneringen. Ik was zelf wel tevreden dat ik me dat allemaal herinnerde. Goed. Ik publiceer het stukje en krijg veel reacties. Dank daarvoor. Ook WordPress doet aan algoritmes. Ik kreeg namelijk een lees-suggestie: ‘Oud & Nieuw buiten de deur’. Ik klik de leessuggestie aan en … zie (lees) mijn eigen logje van 30 december 2016. Voor ruim 80% dezelfde herinneringen. “Ooo help. Man man , ik word oud. Nee, ik BEN oud.” Je zult dus begrijpen dat het herhaling-spook dichterbij is dan ik al vreesde. Ik moet het maar accepteren. Zullen we afspreken dat jullie er me op wijzen als ik binnen een jaar tijd drie keer hetzelfde vertel?

Mijn beloofde boekenlijstje

Tags

Boeken, Chad Harbach, Colson Whitehead, Gabriel Garcia Marquez, Griet Op de Beeck, Henning Mankell, Ilja Leonard Pfeijffer, Jonas Jonasson, Kader Abdolah, Lezen, Lijstje, Nino Haratischwili

Sinds ik blog, hou ik min of meer bij wat ik heb gelezen. Klik HIER. Soms gebruik ik dat overzicht als geheugensteuntje voor mezelf. Of ik een roman heb gelezen, is nooit de vraag. Dat weet ik echt nog wel. Bij thrillers is dat niet altijd zo. Uitgevers hebben de neiging om hun covers steeds in dezelfde stijl uit te geven. Wegens herkenbaarheid voor de lezer (koper). Ook titels lijken op elkaar. Wat nog erger is, is dat uitgevers een boek jaren later nog een keer uitgeven maar dan met een nieuw vertaalde titel en een ander plaatje op de voorkant. Pek en veren zou ik zeggen. Met enige regelmaat begin ik aan een boek maar ontdek – meestal al na een bladzijde of twee, drie – dat ik het boek al heb gelezen. Grrr – zucht. Tweemaal hetzelfde boek kopen is natuurlijk een gotspe. Ook dat overkomt me weleens.

Ik eindig volgende week mijn negende blog-jaar. Dus ook negen lijstjes van gelezen boeken. Elk jaar kies ik voor mezelf HET BESTE BOEK VAN HET JAAR. Dat hoeft niet te betekenen dat het uitgekozen boek ook dat jaar is uitgeven. Nee, het is voor mij het beste boek dat ik in dat betreffende jaar heb gelezen.

De boekenkast in de gang in Bergen op Zoom (December 2011)

Het beloofde lijstje – HET BESTE BOEK VAN HET JAAR

2011 – De kunst van het veldspel – Chad Harbach (****)

2012 – De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween – Jonas Jonasson (****)

2013 – Geschiedenis van een gevallen engel – Henning Mankell (****)

2014 – Herinnering aan mijn droeve hoeren – Gabriël Garcia Marquez (***1/2)

2015 – Kom hier dat ik U kus – Griet op de Beeck (****1/2) (bijna 5)

2016 – Het huis van de moskee – Kader Abdolah (****)

2017 – De ondergrondse spoorweg – Colson Whitehead (*****)

2018 – Het achtste leven (voor Brilka) – Nino Haratischwili (****1/2)

2019 – Grand Hotel Europa – Ilja Leonard Pfeijffer (*****)

Een mooi lijstje vind ik zelf. Kennen jullie deze boeken of één van deze boeken? Ik vraag mezelf af welk boek ik zou kiezen als BESTE BOEK VAN HET DECENNIUM. Oei. Moeilijk. Ik vertel het vaakst over ‘Geschiedenis van een gevallen engel’ maar dat komt natuurlijk omdat het verhaal zich grotendeels in Maputo afspeelt. Ik vond ‘Het Huis van de moskee’ en ‘Het achtste leven (voor Brilka)’ erg mooi. Waarschijnlijk omdat het inkijkjes geeft in culturen die ik nauwelijks ken. Het nooit-bekroonde boek – ‘Grand Hotel Europa’ – van Ilja Leonard Pfeijffer heeft ook van mij ***** vijf-sterren gekregen. Is dat het beste of het mooiste? Weet je wat? Ik kies niet, dat hoeft ook niet. Kunnen jullie wel kiezen uit dit lijstje? Maar natuurlijk lees ik graag wat jouw favoriete boek is – los van mijn smaak en voorkeur.

In de serie: BOEKEN

ps. Omdat ik GEEN ENKEL economisch belang heb, heb ik met opzet links geplaatst naar heel diverse uitgeverijen en websites.

Ik heb nog niet

Tags

Cadfael, Derek Jacobi, E-reader, Ellis Peters, Friesland, Leeuwarden, Lezen, Negen, Regen, Sinterklaas, Sorjonen, Tolino, Verhuizen

 

Love – Jaume Plensa

Ik heb nog niet …

• verteld over het bezoek van Sinterklaas aan de Nederlandse en Vlaamse kinderen in Maputo. Eind november had de beste man tijd gevonden om een paar cadeautjes uit te delen op de Nederlandse ambassade. Gelukkig is zijn conditie goed want van het koude Nederland – rond de 2c – naar zuid-oost Afrika – rond de 40c – is een flinke aanslag op de weerstand. Maar ja … waarom zou ik daar een maand later nog over willen schrijven?
• verteld dat ik na bijna dertig jaar weer twee thrillers van Ellis Peters heb gelezen. Met plezier. Misschien herinner je je de BBC-serie ‘Cadfael’ (Derek Jacobi) met een middeleeuwse monnik als hoofdpersonage. Een speurneus die de nodige misdaden oplost in de jaren stillekes (1137 – 1145). Leuk om tussendoor te lezen.
• verteld dat ik dezelfde acteur – Derek Jacobi – in de zomer van 1979 aan het werk zag als Hamlet (William Shakespeare) in het openlucht-theater bij de Acropolis in Athene (Griekenland). Oudere (mee)lezers kennen die acteur misschien van ‘I Claudius’ – een andere succesvolle BBC-serie.
• verteld dat ik verhuisd ben naar Leeuwarden. Ik heb er natuurlijk al eens vaker over gemijmerd en over geschreven. Waarschijnlijk heeft het getal 9 invloed op deze beslissing. In 1979 verhuisde ik vanuit Vlaanderen naar Leeuwarden. In 1989 verhuisden we met het hele gezin vanuit Wyns – op een steenworp-afstand van Leeuwarden – naar Bergen op Zoom. En nu – 2019 – maak ik de reis in de omgekeerde richting. Van Noord Brabant (Ossendrecht) terug naar ‘Us Heitelân’.
• verteld over mijn pech met mijn Tolino e-reader. Misschien is pech niet het goede woord – onhandigheid of onzorgvuldigheid zijn waarschijnlijk eerlijker omschrijvingen. Ik pak mijn spullen en loop naar de auto. Het regent harder dan ik dacht dus ik let niet goed op. Ik stap in de auto en vertrek. Mijn mobieltje, een paraplu, een extra trui op de stoel naast me . Ik rij weg en realiseer me … geen e-reader. Ik draai om en rij terug naar huis. Op de plaats waar ik net daarvoor wegreed zie ik mijn e-reader liggen. Nat en half in het zand – beginnende modder. Ik maakte me nog niet druk want mijn elektronische bibliotheek zit verpakt in een leren omslag. Ik check heel gauw of alles nog werkt maar moet me haasten want ik ga naar een concert met vrienden uit Zimbabwe. Ze zijn op tournee. ’s Avonds laat ontdek ik dat er toch schade is aan mijn e-reader. Ik kan niet meer ‘bladeren’ en de onderste 15 % van het beeld is verdwenen. Ooo … domme Koen. Goed voor de economie maar slecht voor mijn eigen portemonnee. Er moet een nieuw apparaat gekocht worden want zonder boek …
• verteld dat ik ondertussen weer papieren boeken lees. Tja – een mens moet wat … hahaha. Non-fictie-boeken lees ik bijna nooit op mijn e-reader of tablet. Nee, in non-fictie-boeken wil ik kunnen bladeren. Heen en weer en weer terug en eventueel iets aankruisen of markeren. Dat kan ook met een elektronische variant maar dat vind ik teveel gedoe.
• verteld dat ik net ‘Sorjonen’ (Bordertown) – seizoen 1 heb gezien. Een prima politie-serie uit Finland. Maar verdorie … het eerste seizoen eindigt met een reuze cliffhanger en ik heb het tweede seizoen niet … help. Hier was ik niet op voorbereid.

1000 vragen aan mezelf (27)

Tags

1000 vragen, Boeken, Kijkdoos, Kleinkinderen, Lezen, Maan, Pier en oceaan, Schubert, Televisie, Voorlezen, Wim Delvoye

Bijna halverwege …

476. Vind je het belangrijk om stil te staan bij bijzondere data?

‘Belangrijk’ is een iets te groot woord maar ik ben wel datum-gevoelig. Ik onthoud (misschien moet ik zeggen: “ik onthield” – in de verleden tijd) data. Sterf-data van geliefden. De belangrijkste verjaardagen. Maar het wordt wel steeds minder belangrijk … denk ik.

477. Wat zou je in een kijkdoos plakken?

Wie kijkt er in zo’n kijkdoos? Stel dat het mijn Heemstede-kleindochters zijn … dan zullen zij natuurlijk een foto zien van zichzelf – misschien wel meerdere foto’s. De randen van de kijkdoos zullen vast een Afrikaans landschap voorstellen en het zwembad van Bompa op de vloer van de kijkdoos. Voor mijn Ossendrecht-kleinzoons gebruik ik hetzelfde decor maar komen er waarschijnlijk brandweer-elementen bij en een mango-boom. En natuurlijk ‘De Maan’ in allebei de kijkdozen..

478. Welke crèmes gebruik je?

Weinig. Nivea body lotion.

479. Zou je fysiek sterker willen zijn?

Soms, maar dat is hooguit een keer of twee per jaar. Verhuisdozen sjouwen is niet mijn hobby maar als je het gewicht verdeelt over meerdere dozen dan valt het best wel mee. Zakken cement … dat laat ik graag aan een ander over.

480. Vind je dat elke dag moet tellen?

Tja. Als ik JA antwoord dan vind ik dat ik overdrijf. Natuurlijk probeer ik elke dag zinvol te besteden maar dat is zo subjectief … of niet dan?

481. Bij welk tv-programma zap je meteen verder?

Ik heb al jaren geen tv-abonnement meer dus daar heb ik geen antwoord op. Netflix of Youtube wegzappen is van een ander orde – dan bevalt de film of de serie niet en ga ik opzoek naar iets anders. Vroeger was dat zeker bij elke glimp van Ron Boszhard. Weg. Heel gauw … weg. Ook Prem Radhakishun werd snel weg-gezapt. Ik was ooit de bedenker van een knop op de afstandsbediening. Je kunt vijf namen – gezicht of stem herkenning – invoeren dan zapt de tv automatisch weg. Destijds zaten eerder genoemde heren onder die knop. Ook Janmaat (Wie kent hem nog?), Wibo van der Linden en Henk Bres. Maurice de Hond stond op de wachtlijst, net als Piet Paulusma. Gek genoeg … geen vrouwen. Nou ja, Rita Verdonk.

482. Wanneer heb je voor het laatst iemand voorgelezen?

Haaientanden

Ik lees regelmatig voor tijdens mijn lessen Nederlands maar dat is een ander soort voorlezen. Ik heb de meisjes ‘Haaientanden’ voorgelezen tijdens de Kinderboekenweek. Op school (en thuis) bij de jongens in Bergen op Zoom heb ik ‘Opa gaat op reis’ voorgelezen.

483. Ben je goed in smalltalk?

Nee.

484. Welk nieuws greep je onlangs enorm aan?

Racisme. Afgelopen zondag bij een voetbalwedstrijd in Den Bosch. Wat verschrikkelijk … zeker als je dan ook nog zo’n supporter de Hitler-groet ziet brengen. Taakstraf alsjeblieft en een stadion-verbod. Ook de ontaarde Zwarte Pieten discussie vind ik verschrikkelijk. En ja ook ‘Zwarte Piet’ valt onder racisme alhoewel heel veel mensen dat niet zo bedoelen – dat weet ik ook wel. We moeten het gewoon niet meer doen.

485. Welke taal zou je graag kunnen spreken?

Ik spreek een mondje Portugees. Dat zou veel beter kunnen. Dat geldt trouwens voor al mijn vreemde talen. Ja, ik spreek Engels en Frans – genoeg om te communiceren maar verre van vlekkeloos en met een beperkte woordenschat. Zal ik aan het wensenlijstje ook nog Duits en Spaans toevoegen? Ooit – in een ver verleden – sprak ik een mondje Spaans maar dat is ondertussen ‘vernietigd’ door mijn Portugees. Te weinig onderhoud.

486. Kun je bellen blazen van kauwgom?

Wordt dat nog steeds gedaan? Het lijkt me zo 60-70’er jaren. Ik heb het zelden gedaan of zelfs maar geprobeerd.

487. Wat was je favoriete verjaardag?

Die van de kleinkinderen vind ik wel erg leuk. Verder geef ik niet zo veel om verjaardagen. Laat Isabel het niet horen …

488. Wat is je stopwoordje?

Ik weet niet of ik dat nog heb. Een tijdje betrapte ik me op: “Yes that is true” als veel gebruikte reactie of stopwoordje. Meer als een soort ja-hummen.

489. Kun je je makkelijk in tekenfilms inleven?

Mag ik de kleinkinderen weer opvoeren? Als ik met hen een tekenfilm zie dan gaat het inleven als vanzelf. In mijn eentje (en met Isabel) zie ik zelden een tekenfilm.

490. Zoek je je wasmiddel uit op geur?

Nee, maar ik kies wel altijd iets ‘blauw’. Lavendel. Lentefris. Of is ‘lentefris’  ‘geel en groen’?

491. Is het gras altijd groener bij de buren?

Zeker weten van niet – zeker niet in de letterlijke betekenis.

492. Wat is je favoriete gezonde snack?

Fruit. Liefst vers uit eigen tuin maar gedroogde mango- of bananenstrips, vijgen of dadels lust ik ook wel. Zijn dat gezonde snacks? Of moet ik dan komkommer en worteltjes invullen?

493. Hoe stevig is je handdruk?

Heel gewoon. Niet slap en ook niet knijpend.

494. Schrijf je vaak dingen op om ze beter te kunnen onthouden?

Steeds vaker. Boodschappenlijstjes. Do do lijstjes en soms ook een quote uit een boek. Op de computer bewaar ik vaker artikels in mijn leeslijst – vooral om iets te onthouden. Zo maakte ik tijdens het lezen van ‘Pier en oceaan’ – dat ik nu bijna uitheb – losse krabbels. Bijvoorbeeld: Schubert sonate D894 en Joachim Patinir.

495. Waar heb je voor het laatst ‘ja’ tegen gezegd?

Vanochtend na een vergadering “Of ik nog iets wilde drinken?” Ik zeg best dikwijls ‘JA’. Dat levert veel meer op dan ‘NEE’.

496. Wat is je favoriete maaltijd van de dag?

Oei, dat is een moeilijke. Ik denk … het ontbijt maar dan wel in gezelschap. In mijn eentje graai ik meestal een bakje yoghurt of eet een boterham uit het vuistje. Uitgebreid ontbijten – met alles d’r op en d’r aan … mmm.

497. Val je weleens in slaap voor de tv?

Wij kijken series – dat vertel ik met enige regelmaat. Af en toe wil Isabel onmiddellijk een tweede aflevering zien. In het kader van gemakkelijk ‘ja-zeggen’ kom ik mezelf dan tegen. Halverwege zo’n tweede aflevering knipper ik met mijn ogen en val even een paar minuten weg. Mijn devies blijft dus: ‘Eén aflevering per avond.’ In het weekend of tijdens de vakantie gaat deze regel natuurlijk niet op. Dan is het heel vaak binge-kijken.

498. Hoe erg is je verzamelwoede?

Die was best groot. Verhuizen en kleiner gaan wonen helpt om verzamelingen af te stoten. Eerst met pijn in het hart maar al gauw heb ik er vrede mee. Nou ja … een beetje dan toch. Ik moet er maar niet te hard over nadenken …

499. Houd je je altijd aan je zelfopgelegde schema?

Nee. Dat is al het tweede NEE-antwoord in deze 27ste editie.

500. Welk kunstwerk heeft grote indruk op je gemaakt?

Panem et Circenses I © Wim Delvoye

Meerdere. Ik heb een bijzondere emotionele herinnering aan “Panem et Circenses I © Wim Delvoye”. Ik heb er al eens eerder over geblogd. Klik HIER.

Zo … ik ben halverwege. Vijfhonderd vragen, vijfhonderd antwoorden. Op naar de 1000. Wordt vervolgd.

In de serie: 1000 VRAGEN AAN MEZELF

Weemoed

Tags

Afrika, Boechout, Boeken, Friesland, Ine, Isabel, Koksijde, Leeuwarden, Lezen, Oek de Jong, Ontheemd, Pier en oceaan, Weemoed, Zeeland, Zomer

Wat is weemoed? Ik vind volgende definitie: “Een beetje bedroefd zijn om iets fijns dat voorbij is. Zacht-treurige stemming” Vannacht toen ik wakker lag – dat gebeurt bijna elke nacht – schoot me dit woord te binnen: weemoed. Ik weet ook waarom ik aan deze emotie moet denken. De belangrijkste reden is ‘Pier en oceaan’ – de roman van Oek de Jong die ik aan het lezen ben. Ik ben bladzijde 200, nog bijna 600 pagina’s in het verschiet. Ik zal er later nog wel een keertje over bloggen. Het verhaal speelt zich af tussen 1944 en 1971. Zonder al teveel te verklappen kan ik zeggen dat dit boek zich afspeelt in Friesland en in Zeeland. Een beetje Breda, Amsterdam en Zandvoort. Laten dat nu precies de twee provincies zijn in Nederland waar ik zelf ook mooie – weemoedige – herinneringen aan heb. 

Passages in het boek over schaatsen in Friesland. Voor het eerst ‘houtjes’ onderbinden. Krabbelen op het ijs van de Dokkumer Ee dat stilaan verandert in schaatsen. Een week later mijn eerste toertocht van 30 kilometer. Logeren bij grootouders, samen met een jonger broertje. Mijn associatieve hersenpan maakt overuren.

Koen en Bart – Koksijde, zomer 1963

Jeugdherinneringen worden wakker ‘gekust’ door deze roman. Is dat vervelend? Nee, ik word er een beetje weemoedig van. Niet echt bedroefd. Natuurlijk vraag ik me regelmatig af waar mijn ‘thuis’ staat. Dan komt de term ‘ontheemd’ bij me op. Dat ben ik een beetje. Niet heel erg hoor. Dat is natuurlijk het gevolg van mijn levenspad. Figuurlijk en natuurlijk ook letterlijk. Opgegroeid in Boechout (Vlaanderen). Daarna ben ik verhuisd naar Friesland waar ik met heel veel plezier heb gestudeerd, gewoond en gewerkt. Ik heb daar leren zeilen met een BM’er en leren schaatsen. Ik heb Ine daar leren kennen. Onze kinderen gingen er naar de basisschool. Daarna vertrokken we naar Bergen op Zoom en had ik mooie (theater) opdrachten in Zeeland. Mijn eerste productie – Water – (1993) in Zeeland ging in première op Neeltje Jans ter gelegenheid van 40 jaar na de watersnoodramp. En een paar jaar na het overlijden van mijn geliefde Ine belandde ik in de armen van Isabel, aan de andere kant van de evenaar. Waar staat mijn thuis? Is dat in Ossendrecht waar ik woon? Of in Djonasse (Mozambique) waar ik vaak verblijf. Boechout is nog heel vertrouwd. Zundert of Goes? Als ik in Leeuwarden (Friesland) ben, voelt het als thuiskomen.

Wat een boek niet allemaal kan veroorzaken. Weemoed.

Waarom heb ik deze foto uitgekozen? Ook door een associatie. Samen met mijn jonger broertje – alweer 26 jaar geleden gaan hemelen – in de duinen van Koksijde aan de Belgische kust. Zomer 1962 of 1963. Ik herinner me flarden. Bijvoorbeeld de zwembroek die ik aan moest. Flanel – een soort badhanddoeken-stof. Geen probleem zolang je op het strand en in de duinen speelt. Maar als zo’n broek(je) nat wordt – spelen in de plassen op het strand en in de branding – dan wordt zo’n onding-zwembroek 10 kilo zwaarder en zakt onherroepelijk naar je knieën. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Vervolgens ging het elastiek uitlubberen … Mijn moeder maakte papieren bloemen van crèpe-papier die wij dan ‘verkochten’ in ruil voor schelpjes. Maar met zo’n natte broek in een zand-kraampje zitten in de buurt van het strandhokje – waar het altijd naar pis stonk – was uiteindelijk niet leuk. We mochten na verloop van tijd wel een droge onderbroek aan maar dat gewriemel met een handdoek … Bert Haanstra heeft er prachtige beelden van geschoten in zijn bejubelde documentaire ‘Alleman’.

Ach wat geeft het. Een beetje weemoedig zijn … niks mis mee.

Uitgelezen – alweer drie boeken

Tags

Boeken, De belofte van Pisa, Detective, Jussi Adler-Olsen, Lezen, Mano Bouzamour, Rome, Serie Q, Steven Saylor

Na de geweldige roman ‘Grand Hotel Europa’ waarover al eerder schreef, heb ik weer drie boeken kunnen toevoegen aan mijn ‘Onlangs Gelezen’ lijstje. Geen meesterwerken, daar had ik ze ook niet op uitgekozen. Gewoon even lekker lettertjes vreten. Dat is gelukt.

Selfies

Selfies

“Ze zijn jong, knap, lopen in merkkleding en besteden dagelijks uren aan hun haar – en daarbij leven ze van een bijstanduitkering. Deze jonge vrouwen denken alleen aan zichzelf, maar leiden een levensgevaarlijk bestaan, want langzaam maar zeker zijn ze een doorn in het oog geworden van een volstrekt labiele persoon die besluit om één voor één met al deze klaplopers af te rekenen. In eerste instantie is het geen zaak waar brigadier Carl Mørck veel aandacht aan besteedt. Hij is erachter gekomen dat hij onvrijwillig een pion is geworden in de interne machtsstrijd binnen de politieleiding en hij moet snel handelen om het bestaan van afdeling Q veilig te stellen. Als hij tegelijkertijd een tip krijgt over een splinternieuwe moordzaak die in veel opzichten aan een onopgehelderde moord van lang geleden doet denken, heeft hij meer dan ooit behoefte aan het vlijmscherpe overzicht van zijn collega Rose. Maar Rose is met ziekteverlof, omdat afschuwelijke gebeurtenissen uit het verleden haar achtervolgen.”

Het is alweer het zevende boek in de serie ‘Afdeling Q’. De afdeling die vanuit de kelder van het politiebureau oude zaken probeert op te lossen. De medewerkers van deze afdeling zijn bij de vaste lezers bekend. In dit boek wordt er veel aandacht besteed aan het traumatische verleden van Rose. Misschien wel iets teveel. De mix tussen het ‘politie-onderzoek’ en ‘de persoonlijke besognes van de politiemensen’ is natuurlijk het basis-concept van de Scandinavische thriller. Ik denk dat Sjowall en Wahloo (Martin Beck) aan de wieg stonden van dit genre. Bij Camille Lackberg ben ik afgehaakt na het zesde boek omdat de balans ‘Onderzoek – Prive’ teveel doorsloeg naar het laatste. Jussi Adler-Olsen moet – voor mijn smaak – er de rem op zetten in zijn volgend Q-boek. ‘Selfies’ – wel met plezier (snel) gelezen hoor.

De belofte van Pisa

De belofte van Pisa

“De man in pak vroeg aan de decaan: “Zitten hier ook Marokkanen op school?” De decaan zegt dat het reuze meevalt. Totdat Sam het Hervormd Lyceum binnenstapt. Zijn broer zit in de zware criminaliteit, zijn zussen werken achter de kassa en zijn buurtvrienden hangen doelloos op straat. Sam, thuis heet hij Samir, is echter vastbesloten het vwo te gaan doen en hij belooft zijn broer omdat tot en met zijn diploma vol te houden. Daarnaast stort  hij zich – soms letterlijk – op zijn piano. Liefde voor klassieke (piano) muziek. Waar zijn broer die vrachtwagen vol pianos vandaan heeft gehaald, vraagt hij liever niet. Thuis worstelt Sam met zijn analfabete en weinig geïntegreerde ouders, die liever hebben dat hij salam aleikum zegt dan goeiemorgen. Ook op het elitaire lyceum kan hij zich lastig staande houden. Buurthuizen en sterrenrestaurants, moskeeën en jetsetfeestjes laten zich niet gemakkelijk combineren.”

Een schelmenroman. Een bildungsroman (coming of age). Ja, allebei is waar. Ik had dit boek al een hele tijd in mijn (figuurlijke) boekenkast staan. Op mijn e-reader wel te verstaan. Steeds koos ik een ander boek. Onlangs zag ik dat dit boek is verfilmd. Dat prikkelde opnieuw mijn interesse. Dan moet dit best een interessant boek zijn, flitste door mijn hoofd. Ik heb het met veel plezier in twee dagen verslonden. Heel vlot geschreven. Vaak grappig en een tikkeltje vulgair. Hoe overleef je als intelligente jongen uit De Pijp – met Marokkaanse roots – in een elitair schoolmilieu in Amsterdam Zuid? Dat is niet vanzelfsprekend. Sam probeert het. Een prima boek. Lezen, zou ik zeggen. Nu heb ik de ‘teaser’ van de film gezien … de film laat ik lekker links liggen. Leve het boek.

Dood van een slavendrijver

Dood van een slavendrijver

“Rome 70 voor Christus. Na de dood van de beheerder van een Romeinse villa worden twee slaven verdacht van de moord. Zij zouden zich inmiddels gevoegd hebben bij Spartacus die een slavenopstand leidt. De wet zegt dat alle slaven van een vermoorde eigenaar ter dood moeten worden gebracht. Gordianus de Vinder – privé-detective avant la lettre – wordt gevraagd om de moord te onderzoeken, in de hoop dat hij de moordenaar ontmaskert, zodat de slaven gered kunnen worden. Gordianus reist af naar de Golf van Napels en heeft maar drie dagen de tijd, want meteen na de begrafenis zullen de slaven naar de arena gebracht worden.”

Ergens op een externe harde schijf heb ik een map met ‘oude boeken’. Ik kijk er zelden naar. Na ‘De belofte van Pisa’ ging ik op zoek of ik nog andere boeken heb van Mano Bouzamour of Ilja Leonard Pfeijffer. Ik begon dus te scrollen en toen kwam ik de naam ‘Steven Saylor’ tegen met een heel aantal boeken. Tiens, nooit van gehoord. Aan de titels zag ik direct dat deze auteur een voorliefde heeft voor Romeinse verhalen. Dat is een periode in onze geschiedenis die ook mijn interesse heeft. Het is fijn dat je meteen op internet wat meer te weten kunt komen van een auteur. Zijn hoofdpersonage is Gordianus. Een vrije Romeinse burger. Nieuwsgierig en een ervaren reiziger. Een Romeinse ‘detective’. Je zou dit boek (deze reeks) kunnen vergelijken met collega-detectives zoals Hercule Poirot (Agatha Christie), Sherlock Holmes, Maigret (Simenon) of Cadfael (Ellis Peters).

Een lekker doorlees-boek. Een ‘who done it’ in een antiek Romeins decor. Dat laatste doet de schrijver zeer overtuigend en uitvoerig. In zijn nawoord vermeldt hij een waslijst aan geraadpleegde literatuur. Ik ga zeker meer van deze verhalen lezen. Heel ontspannend, iets voor de vakantiekoffer en het strand – zeker als je naar Italië op vakantie gaat en van geschiedenis en thrillers houdt.

In de serie: BOEKEN

Blogs lezen

Tags

Blogs, Lezen, Weblog

In de rechterkolom kun je zien welke blogs ik volg. Dat doe ik bijna dagelijks. Ik lees stukjes van mensen die ik in het echte leven nog nooit heb ontmoet. Ik gebruik daarvoor mijn WordPress-reader. In dit overzicht zie ik wie er een nieuw stukje heeft gepubliceerd. Deze logjes verschijnen in chronologische volgorde. Het meest nieuwe bericht op de eerste (hoogste) plaats. Dit is een service van WordPress dus blogs die niet via hen worden gepubliceerd, lees ik veel minder vaak. Daar moet ik wat extra knopjes voor indrukken en dat schiet er meestal bij in.

Bijna allemaal schrijven ze een persoonlijk blog. Over hun dagelijks leven. Soms volgens een strak ritme, soms wat onregelmatiger zoals ikzelf. Ikzelf voel me in het genre ‘persoonlijk blog’ het meeste thuis. Zowel als auteur en als lezer. Uitzonderlijk volg ik ook enkele reisblogs, een boekenblog en een historisch weblog. Ik reageer niet dagelijks op hun stukjes maar wel met (grote) regelmaat. En ook hier gaat de leuze op: “Geef je wat dan krijg je wat.” Met andere woorden het zijn ook vaak collega-bloggers die op mijn stukjes reageren. Dank daarvoor. Ook familie en vrienden die reageren blijf ik heel fijn vinden. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Ik lees blogs (Bewerkte foto Pixabay)

Wat schrijven die mensen zoal? Ik ga ze niet citeren maar geef een mini-bloemlezing van de laatste dagen. Zonder bronvermelding.

Eén van mijn favorieten vertrekt vandaag of morgen op vakantie naar Tenerife. Hij komt vast naar huis met mooie detail-foto’s van wat hij op straat tegenkomt. Vaak levert dat humoristische stukjes op. Een ander schrijft zeer persoonlijk over haar werk en thuissituatie; inclusief alle echtscheiding-perikelen en gevoelens die daarbij horen. Dankzij een Haagse collega kom ik een heel klein beetje te weten hoe zwaar het is als 24 uur-mantelzorger van een dementerende echtgenoot. Zij maakt ons deelgenoot van alledaagse zaken. Vaak met een kwinkslag maar zoals wij allemaal (haar volgers) zeggen: “Petje af voor wat jij allemaal doet. Indrukwekkend.”

Als jij weet wat HD, WO en JD betekent, weet jij ook dat deze vrouw erg aan het aftellen is. Verhuizen en goodbye kantoor, werken vanop afstand is de toekomst. Ik weet nu heel veel meer over Colombia, China en over Roeselare. Dankzij collega-bloggers. Elke zaterdag vind ik een zwijmel-muziek-tip in mijn reader. Ik lees de antwoorden op de 1000-vragen – die ikzelf ook beantwoord – bij een bewust alleenstaande moeder. Drie blogs die ik volg leveren me boekentips op. Ook vaak tips voor wandelingen in Nederland of Vlaanderen. Steden-tips, vaak in Duitsland, Oostenrijk of de provincie Groningen.

Nog meer? Ja, de bouw-perikelen van een jong gezin met veel kinderen. De cadeautjes die een moeder maakt voor haar jarige tweelingdochters. Mooie foto’s, poëtische ontboezemingen, korte impressies van vakanties, reacties op artikelen in krant of tijdschrift. En natuurlijk de zorgen over zoon vier van een Vlaamse (ex) docente. Vlamingen, een Zeeuwse (cultuur) journaliste, een Rotterdamse (reis / muziek) journalist. Brabanders – eentje in A’dam Zuid Oost – een Friese fotograaf, een Tukker die van voetbal, wielrennen en lezen houdt, een historicus. Een Vlaamse vrouw die aanstekelijk over haar groene vingers schrijft. Een Vlaamse vrouw met literaire kwaliteiten die vanuit Spanje ons deelgenoot maakt van haar leven ‘in den vreemde’. Een Vlaamse oma die geniet van haar pensionering en graag schrijft over haar uitstapjes met haar kleinkinderen. Ik denk ook aan twee (tijdelijk) gestopte bloggers die nog wel blijven reageren. Wat te denken van een Vlaamse kunstenaar die elke dag een werk van eigen hand publiceert op zijn blog? Of de Nederlandse briljante kunstenaar van het jaar 2016? Allemaal erg fijn om te volgen en hun stukjes te lezen. Alle blogs die ik volg zijn in het Nederlands op eentje na. Dat zijn stukjes – met veel (dieren) foto’s – in het Afrikaans.

Ik hou erover op. Ik moet nog wat gaan bijlezen bij mijn collega’s. Prettig weekend.

Grand Hotel Europa

Tags

Caravaggio, Europa, Grand Hotel Europa, Ilja Leonard Pfeijffer, Lezen, Venetië

Ruim 500 bladzijden. Een meesterwerk wordt gezegd. Na La Superba is dit het tweede boek dat ik las van Ilja Leonard Pfeijffer. Of ik het ook een meesterwerk vind? Dat weet ik niet maar dat het een (zeer) goed boek is, weet ik wel.

Grand Hotel Europa

“De schrijver – Ilja Leonard Pfeijffer – neemt zijn intrek in het illustere maar in verval geraakte Grand Hotel Europa om te overdenken waar het is misgegaan met Clio, op wie hij in Genua verliefd is geworden en met wie hij in Venetië is gaan wonen. Hij reconstrueert het meeslepende verhaal van liefde in tijden van massatoerisme, van hun reizen naar Malta, Palmaria, Portovenere en de Cinque Terre en hun spannende zoektocht naar het laatste schilderij van Caravaggio. Intussen vat hij een fascinatie op voor de mysteries van Grand Hotel Europa en raakt hij steeds meer betrokken bij het wedervaren van de memorabele personages die het bevolken en die uit een eleganter tijdperk lijken te stammen, terwijl de globalisering ook op die schijnbaar in de tijd gestolde plek om zich heen begint te grijpen.”

Hoe schrijf ik in hemelsnaam een recensie over deze imposante roman? Dat hoef ik natuurlijk niet te doen, maar toch … Tijdens het lezen wilde ik er voortdurend over vertellen maar dat is niet fijn omdat mijn toehoorders het boek ook nog willen lezen. Zij hebben natuurlijk gemerkt dat ik enthousiast ben. Een vriendin van Catelijne noemde het een politiek boek. Daar zit wel iets in. Ik vond het met grote regelmaat een verzameling lange columns en dat bedoel ik positief. Is dit wat ze een “ideeënroman” noemen? Ja, ik denk het wel. Verschillende verhaallijnen zoals de zoektocht van de schrijver – samen met zijn Italiaanse geliefde – naar het laatste schilderij van Caravaggio. Of over Ilja’s ontmoetingen met een team dat een film wilt maken over massatoerisme. Met grote regelmaat strijk je weer even neer in het hotel waar de schrijver zijn liefdesverdriet onder woorden tracht te brengen. Europa – het continent dat emigranten probeert te weren en dreigt ten onder te gaan aan (Aziatisch) massatoerisme. Denk maar aan Venetië, Barcelona, Amsterdam, Giethoorn, Dubrovnik … 

Mijn woorden zijn te pover om dit boek te beschrijven. Het blijft fascinerend dat de schrijver zijn eigen naam geeft aan het roman-personage. Wat is fantasie, wat niet? Dat is niet belangrijk maar het kabbelt altijd ergens (achter) in mijn gedachte. Laat één ding duidelijk zijn: ik vind het een aanrader. Het krijgt vijf *****sterren in mijn persoonlijk lijstje.

En toen was hij weer stil

Tags

Film, Instinct, Lezen, Once upon a time in Hollywood, Theater

Het is een terugkerend gegeven. Als ik in NL / BEL ben, blog ik veel minder. Is er dan meer te beleven in Mozambique? Ja en nee. Natuurlijk zijn de ‘verhaaltjes’ die ik over het land van mijn vrouw vertel exotischer en vaak absurd of bizar. Niet de stukjes maar de dagelijkse realiteit. Neem nu de overname van mijn bank. Ik schreef er eerder over. Ik zou er een soort vervolg-verhaal kunnen van maken ook nu – ruim twee maanden later – kan ik nog steeds niet bij mijn eurootjes. Erg onhandig. Vanuit de Lage Landen kan ik dat ook niet oplossen. Ik moet persoonlijk langskomen. Kortom … de frustratie parkeren en wachten tot ik weer die kant op ga.

Een andere reden dat ik minder blog is natuurlijk ook een veel drukkere familiale en sociale agenda. Hoppen van Ossendrecht, naar Geel, naar Goes, naar Leeuwarden, vaak naar Heemstede en Utrecht. Natuurlijk ook Middelburg, Bergen op Zoom en Boechout. Fijn om vrienden en familie weer even uitgebreid te zien. Bijpraten met een hapje en een drankje.

Bloemkool-puree en zelf gemaakte worstjes

Niet overal heb ik internet of heb ik de zin om dat op te zoeken. Een persoonlijk gesprek is natuurlijk veel fijner dan het getuur naar een schermpje – groot of klein. Mooie momenten zijn bijvoorbeeld voorlezen op de school van mijn kleinkinderen. Of voordat de meiden naar bed gaan. Leve de ‘Kinderboekenweek’.

Een theatervoorstelling, een begrafenis, een reünie, een werkoverleg, tweemaal naar de film, een bezoek aan mijn boekhouder … zomaar wat activiteiten van de afgelopen twee weken. Ik zou er natuurlijk ook dagelijks over kunnen bloggen zoals ik dat deed tijdens mijn 40-dagen-bloggen eerder dit jaar.

Once upon a time in Hollywood

Zal ik dan schrijven over ‘Instinct’ of over ‘The Sunshine Boys’ of over ‘Once upon a time in Hollywood’? Ik lees het wel wat jullie willen weten. Een korte recensie misschien. Vraag maar raak. Nu naar buiten want eindelijk is het  – zondagnamiddag – mooi weer. Voor eventjes dan toch – dat dan weer wel. Tijdens het video-skype-bellen met mijn lief zie ik dat het prachtig weer is in Mozambique en dat ons zwembad volop in gebruik is door Afrikaans schoon volk …

Sint Juttemis

Tags

Abe de verteller, Avek, Fanfare, Het Bedrijf v/h, Leeuwarden, Legende, Lezen, Onmogelijk, Pausin Johanna, Rob Maaskant, Sint Jut, Sint Juttemis, Vrienden

Vandaag is het vrijdag de dertiende (september). Sinds mijn studie (eind jaren 70, begin jaren 80) op de ‘Akademie voor Ekspessie en Kommunikatie’ (AVEK) zijn de termen ‘Sint Juttemis’ en ‘Vrijdag de Dertiende’ onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het lesrooster ging totaal overboord. De hele school vierde het feest van Sint Jut – de dag dat het onmogelijke mogelijk bleek te zijn. Elk Sint Jut-feest had een ander thema maar steevast werd er een vuur gemaakt en werd de legende van Sint Juttemis verteld of voorgelezen.

Afbeelding uit het AVEK-archief

In het jaarverslag (ik denk 1981) werd deze legende ook gedrukt. Gestencild is een juistere omschrijving. Ik publiceer het hele verhaal binnenkort op dit weblog. Voor de geïnteresseerden HIER alvast een link en het begin van de legende.

Een traditie die in ons geheugen (en hart) is gegrift. Elke vrijdag de dertiende heb ik wel contact met enkele voormalige studie-genoten. Het is vandaag niet anders. Dankzij een ‘WhatsApp-groepje’ vliegen de beste wensen op en neer. Van Kreta via Breda naar Harlingen. Van Frankrijk via Groningen naar Amersfoort en Hilversum. Van Bosnië naar Mozambique en weer terug naar Leeuwarden waar het allemaal begon.

Omdat ik toch online ben, check ik even meer ‘weetjes’ over Sint Juttemis. Uiteraard is het een item op Wikipedia. Een mooi verhaal vind ik bij Abe de Verteller. Klik HIER. Hij verwijst naar Pausin Johanna. Ik heb het boek met dezelfde titel langgeleden – met heel veel plezier – gelezen. Auteur: Donna Woolfork Cross.

Sint Juttemis of ‘De dag dat de kalveren op het ijs dansen’. Met andere woorden … een dag die niet bestaat. Het is onmogelijk. Ook in vergelijkbare uitdrukkingen zoals de Vlaamse variant: ‘Als de kiekens tanden krijgen’. Of ‘Als de katten ganzen-eiren leggen’ Of ‘Als Pasen en Pinksteren op één dag vallen’. En de laatste variant zegt dat Sint Juttemis een verbastering is van ‘Jodenmis’. Ook dat is onmogelijk – het Joodse geloof kent geen mis, zoals de katholieken.

Nog een laatste opmerking. Eind 1989 verhuisden we naar Bergen op Zoom. Enkele jaren later maakte ik kennis met Rob Maaskant. Beeldend kunstenaar, performer en muzikant. We werkten vaak samen aan grote theatrale producties in Brabant en Zeeland. Rob was jarenlang muzikant bij de Zeeuwse fanfare … je raadt het al … Sint-Juttemis.

Ondertussen zijn er meer dan vijftig ‘Appjes’ verstuurd in de ‘Oud-Avek-groep’ en wordt er flink gewerkt aan een drijvend Sint Juttemis feest. Als het zover is zal ik er vast over schrijven. Eén ding is zeker … het is op een vrijdag de dertiende …