Weemoed

Tags

Afrika, Boechout, Boeken, Friesland, Ine, Isabel, Koksijde, Leeuwarden, Lezen, Oek de Jong, Ontheemd, Pier en oceaan, Weemoed, Zeeland, Zomer

Wat is weemoed? Ik vind volgende definitie: “Een beetje bedroefd zijn om iets fijns dat voorbij is. Zacht-treurige stemming” Vannacht toen ik wakker lag – dat gebeurt bijna elke nacht – schoot me dit woord te binnen: weemoed. Ik weet ook waarom ik aan deze emotie moet denken. De belangrijkste reden is ‘Pier en oceaan’ – de roman van Oek de Jong die ik aan het lezen ben. Ik ben bladzijde 200, nog bijna 600 pagina’s in het verschiet. Ik zal er later nog wel een keertje over bloggen. Het verhaal speelt zich af tussen 1944 en 1971. Zonder al teveel te verklappen kan ik zeggen dat dit boek zich afspeelt in Friesland en in Zeeland. Een beetje Breda, Amsterdam en Zandvoort. Laten dat nu precies de twee provincies zijn in Nederland waar ik zelf ook mooie – weemoedige – herinneringen aan heb. 

Passages in het boek over schaatsen in Friesland. Voor het eerst ‘houtjes’ onderbinden. Krabbelen op het ijs van de Dokkumer Ee dat stilaan verandert in schaatsen. Een week later mijn eerste toertocht van 30 kilometer. Logeren bij grootouders, samen met een jonger broertje. Mijn associatieve hersenpan maakt overuren.

Koen en Bart – Koksijde, zomer 1963

Jeugdherinneringen worden wakker ‘gekust’ door deze roman. Is dat vervelend? Nee, ik word er een beetje weemoedig van. Niet echt bedroefd. Natuurlijk vraag ik me regelmatig af waar mijn ‘thuis’ staat. Dan komt de term ‘ontheemd’ bij me op. Dat ben ik een beetje. Niet heel erg hoor. Dat is natuurlijk het gevolg van mijn levenspad. Figuurlijk en natuurlijk ook letterlijk. Opgegroeid in Boechout (Vlaanderen). Daarna ben ik verhuisd naar Friesland waar ik met heel veel plezier heb gestudeerd, gewoond en gewerkt. Ik heb daar leren zeilen met een BM’er en leren schaatsen. Ik heb Ine daar leren kennen. Onze kinderen gingen er naar de basisschool. Daarna vertrokken we naar Bergen op Zoom en had ik mooie (theater) opdrachten in Zeeland. Mijn eerste productie – Water – (1993) in Zeeland ging in première op Neeltje Jans ter gelegenheid van 40 jaar na de watersnoodramp. En een paar jaar na het overlijden van mijn geliefde Ine belandde ik in de armen van Isabel, aan de andere kant van de evenaar. Waar staat mijn thuis? Is dat in Ossendrecht waar ik woon? Of in Djonasse (Mozambique) waar ik vaak verblijf. Boechout is nog heel vertrouwd. Zundert of Goes? Als ik in Leeuwarden (Friesland) ben, voelt het als thuiskomen.

Wat een boek niet allemaal kan veroorzaken. Weemoed.

Waarom heb ik deze foto uitgekozen? Ook door een associatie. Samen met mijn jonger broertje – alweer 26 jaar geleden gaan hemelen – in de duinen van Koksijde aan de Belgische kust. Zomer 1962 of 1963. Ik herinner me flarden. Bijvoorbeeld de zwembroek die ik aan moest. Flanel – een soort badhanddoeken-stof. Geen probleem zolang je op het strand en in de duinen speelt. Maar als zo’n broek(je) nat wordt – spelen in de plassen op het strand en in de branding – dan wordt zo’n onding-zwembroek 10 kilo zwaarder en zakt onherroepelijk naar je knieën. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Vervolgens ging het elastiek uitlubberen … Mijn moeder maakte papieren bloemen van crèpe-papier die wij dan ‘verkochten’ in ruil voor schelpjes. Maar met zo’n natte broek in een zand-kraampje zitten in de buurt van het strandhokje – waar het altijd naar pis stonk – was uiteindelijk niet leuk. We mochten na verloop van tijd wel een droge onderbroek aan maar dat gewriemel met een handdoek … Bert Haanstra heeft er prachtige beelden van geschoten in zijn bejubelde documentaire ‘Alleman’.

Ach wat geeft het. Een beetje weemoedig zijn … niks mis mee.

Uitgelezen – alweer drie boeken

Tags

Boeken, De belofte van Pisa, Detective, Jussi Adler-Olsen, Lezen, Mano Bouzamour, Rome, Serie Q, Steven Saylor

Na de geweldige roman ‘Grand Hotel Europa’ waarover al eerder schreef, heb ik weer drie boeken kunnen toevoegen aan mijn ‘Onlangs Gelezen’ lijstje. Geen meesterwerken, daar had ik ze ook niet op uitgekozen. Gewoon even lekker lettertjes vreten. Dat is gelukt.

Selfies

Selfies

“Ze zijn jong, knap, lopen in merkkleding en besteden dagelijks uren aan hun haar – en daarbij leven ze van een bijstanduitkering. Deze jonge vrouwen denken alleen aan zichzelf, maar leiden een levensgevaarlijk bestaan, want langzaam maar zeker zijn ze een doorn in het oog geworden van een volstrekt labiele persoon die besluit om één voor één met al deze klaplopers af te rekenen. In eerste instantie is het geen zaak waar brigadier Carl Mørck veel aandacht aan besteedt. Hij is erachter gekomen dat hij onvrijwillig een pion is geworden in de interne machtsstrijd binnen de politieleiding en hij moet snel handelen om het bestaan van afdeling Q veilig te stellen. Als hij tegelijkertijd een tip krijgt over een splinternieuwe moordzaak die in veel opzichten aan een onopgehelderde moord van lang geleden doet denken, heeft hij meer dan ooit behoefte aan het vlijmscherpe overzicht van zijn collega Rose. Maar Rose is met ziekteverlof, omdat afschuwelijke gebeurtenissen uit het verleden haar achtervolgen.”

Het is alweer het zevende boek in de serie ‘Afdeling Q’. De afdeling die vanuit de kelder van het politiebureau oude zaken probeert op te lossen. De medewerkers van deze afdeling zijn bij de vaste lezers bekend. In dit boek wordt er veel aandacht besteed aan het traumatische verleden van Rose. Misschien wel iets teveel. De mix tussen het ‘politie-onderzoek’ en ‘de persoonlijke besognes van de politiemensen’ is natuurlijk het basis-concept van de Scandinavische thriller. Ik denk dat Sjowall en Wahloo (Martin Beck) aan de wieg stonden van dit genre. Bij Camille Lackberg ben ik afgehaakt na het zesde boek omdat de balans ‘Onderzoek – Prive’ teveel doorsloeg naar het laatste. Jussi Adler-Olsen moet – voor mijn smaak – er de rem op zetten in zijn volgend Q-boek. ‘Selfies’ – wel met plezier (snel) gelezen hoor.

De belofte van Pisa

De belofte van Pisa

“De man in pak vroeg aan de decaan: “Zitten hier ook Marokkanen op school?” De decaan zegt dat het reuze meevalt. Totdat Sam het Hervormd Lyceum binnenstapt. Zijn broer zit in de zware criminaliteit, zijn zussen werken achter de kassa en zijn buurtvrienden hangen doelloos op straat. Sam, thuis heet hij Samir, is echter vastbesloten het vwo te gaan doen en hij belooft zijn broer omdat tot en met zijn diploma vol te houden. Daarnaast stort  hij zich – soms letterlijk – op zijn piano. Liefde voor klassieke (piano) muziek. Waar zijn broer die vrachtwagen vol pianos vandaan heeft gehaald, vraagt hij liever niet. Thuis worstelt Sam met zijn analfabete en weinig geïntegreerde ouders, die liever hebben dat hij salam aleikum zegt dan goeiemorgen. Ook op het elitaire lyceum kan hij zich lastig staande houden. Buurthuizen en sterrenrestaurants, moskeeën en jetsetfeestjes laten zich niet gemakkelijk combineren.”

Een schelmenroman. Een bildungsroman (coming of age). Ja, allebei is waar. Ik had dit boek al een hele tijd in mijn (figuurlijke) boekenkast staan. Op mijn e-reader wel te verstaan. Steeds koos ik een ander boek. Onlangs zag ik dat dit boek is verfilmd. Dat prikkelde opnieuw mijn interesse. Dan moet dit best een interessant boek zijn, flitste door mijn hoofd. Ik heb het met veel plezier in twee dagen verslonden. Heel vlot geschreven. Vaak grappig en een tikkeltje vulgair. Hoe overleef je als intelligente jongen uit De Pijp – met Marokkaanse roots – in een elitair schoolmilieu in Amsterdam Zuid? Dat is niet vanzelfsprekend. Sam probeert het. Een prima boek. Lezen, zou ik zeggen. Nu heb ik de ‘teaser’ van de film gezien … de film laat ik lekker links liggen. Leve het boek.

Dood van een slavendrijver

Dood van een slavendrijver

“Rome 70 voor Christus. Na de dood van de beheerder van een Romeinse villa worden twee slaven verdacht van de moord. Zij zouden zich inmiddels gevoegd hebben bij Spartacus die een slavenopstand leidt. De wet zegt dat alle slaven van een vermoorde eigenaar ter dood moeten worden gebracht. Gordianus de Vinder – privé-detective avant la lettre – wordt gevraagd om de moord te onderzoeken, in de hoop dat hij de moordenaar ontmaskert, zodat de slaven gered kunnen worden. Gordianus reist af naar de Golf van Napels en heeft maar drie dagen de tijd, want meteen na de begrafenis zullen de slaven naar de arena gebracht worden.”

Ergens op een externe harde schijf heb ik een map met ‘oude boeken’. Ik kijk er zelden naar. Na ‘De belofte van Pisa’ ging ik op zoek of ik nog andere boeken heb van Mano Bouzamour of Ilja Leonard Pfeijffer. Ik begon dus te scrollen en toen kwam ik de naam ‘Steven Saylor’ tegen met een heel aantal boeken. Tiens, nooit van gehoord. Aan de titels zag ik direct dat deze auteur een voorliefde heeft voor Romeinse verhalen. Dat is een periode in onze geschiedenis die ook mijn interesse heeft. Het is fijn dat je meteen op internet wat meer te weten kunt komen van een auteur. Zijn hoofdpersonage is Gordianus. Een vrije Romeinse burger. Nieuwsgierig en een ervaren reiziger. Een Romeinse ‘detective’. Je zou dit boek (deze reeks) kunnen vergelijken met collega-detectives zoals Hercule Poirot (Agatha Christie), Sherlock Holmes, Maigret (Simenon) of Cadfael (Ellis Peters).

Een lekker doorlees-boek. Een ‘who done it’ in een antiek Romeins decor. Dat laatste doet de schrijver zeer overtuigend en uitvoerig. In zijn nawoord vermeldt hij een waslijst aan geraadpleegde literatuur. Ik ga zeker meer van deze verhalen lezen. Heel ontspannend, iets voor de vakantiekoffer en het strand – zeker als je naar Italië op vakantie gaat en van geschiedenis en thrillers houdt.

In de serie: BOEKEN

Blogs lezen

Tags

Blogs, Lezen, Weblog

In de rechterkolom kun je zien welke blogs ik volg. Dat doe ik bijna dagelijks. Ik lees stukjes van mensen die ik in het echte leven nog nooit heb ontmoet. Ik gebruik daarvoor mijn WordPress-reader. In dit overzicht zie ik wie er een nieuw stukje heeft gepubliceerd. Deze logjes verschijnen in chronologische volgorde. Het meest nieuwe bericht op de eerste (hoogste) plaats. Dit is een service van WordPress dus blogs die niet via hen worden gepubliceerd, lees ik veel minder vaak. Daar moet ik wat extra knopjes voor indrukken en dat schiet er meestal bij in.

Bijna allemaal schrijven ze een persoonlijk blog. Over hun dagelijks leven. Soms volgens een strak ritme, soms wat onregelmatiger zoals ikzelf. Ikzelf voel me in het genre ‘persoonlijk blog’ het meeste thuis. Zowel als auteur en als lezer. Uitzonderlijk volg ik ook enkele reisblogs, een boekenblog en een historisch weblog. Ik reageer niet dagelijks op hun stukjes maar wel met (grote) regelmaat. En ook hier gaat de leuze op: “Geef je wat dan krijg je wat.” Met andere woorden het zijn ook vaak collega-bloggers die op mijn stukjes reageren. Dank daarvoor. Ook familie en vrienden die reageren blijf ik heel fijn vinden. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Ik lees blogs (Bewerkte foto Pixabay)

Wat schrijven die mensen zoal? Ik ga ze niet citeren maar geef een mini-bloemlezing van de laatste dagen. Zonder bronvermelding.

Eén van mijn favorieten vertrekt vandaag of morgen op vakantie naar Tenerife. Hij komt vast naar huis met mooie detail-foto’s van wat hij op straat tegenkomt. Vaak levert dat humoristische stukjes op. Een ander schrijft zeer persoonlijk over haar werk en thuissituatie; inclusief alle echtscheiding-perikelen en gevoelens die daarbij horen. Dankzij een Haagse collega kom ik een heel klein beetje te weten hoe zwaar het is als 24 uur-mantelzorger van een dementerende echtgenoot. Zij maakt ons deelgenoot van alledaagse zaken. Vaak met een kwinkslag maar zoals wij allemaal (haar volgers) zeggen: “Petje af voor wat jij allemaal doet. Indrukwekkend.”

Als jij weet wat HD, WO en JD betekent, weet jij ook dat deze vrouw erg aan het aftellen is. Verhuizen en goodbye kantoor, werken vanop afstand is de toekomst. Ik weet nu heel veel meer over Colombia, China en over Roeselare. Dankzij collega-bloggers. Elke zaterdag vind ik een zwijmel-muziek-tip in mijn reader. Ik lees de antwoorden op de 1000-vragen – die ikzelf ook beantwoord – bij een bewust alleenstaande moeder. Drie blogs die ik volg leveren me boekentips op. Ook vaak tips voor wandelingen in Nederland of Vlaanderen. Steden-tips, vaak in Duitsland, Oostenrijk of de provincie Groningen.

Nog meer? Ja, de bouw-perikelen van een jong gezin met veel kinderen. De cadeautjes die een moeder maakt voor haar jarige tweelingdochters. Mooie foto’s, poëtische ontboezemingen, korte impressies van vakanties, reacties op artikelen in krant of tijdschrift. En natuurlijk de zorgen over zoon vier van een Vlaamse (ex) docente. Vlamingen, een Zeeuwse (cultuur) journaliste, een Rotterdamse (reis / muziek) journalist. Brabanders – eentje in A’dam Zuid Oost – een Friese fotograaf, een Tukker die van voetbal, wielrennen en lezen houdt, een historicus. Een Vlaamse vrouw die aanstekelijk over haar groene vingers schrijft. Een Vlaamse vrouw met literaire kwaliteiten die vanuit Spanje ons deelgenoot maakt van haar leven ‘in den vreemde’. Een Vlaamse oma die geniet van haar pensionering en graag schrijft over haar uitstapjes met haar kleinkinderen. Ik denk ook aan twee (tijdelijk) gestopte bloggers die nog wel blijven reageren. Wat te denken van een Vlaamse kunstenaar die elke dag een werk van eigen hand publiceert op zijn blog? Of de Nederlandse briljante kunstenaar van het jaar 2016? Allemaal erg fijn om te volgen en hun stukjes te lezen. Alle blogs die ik volg zijn in het Nederlands op eentje na. Dat zijn stukjes – met veel (dieren) foto’s – in het Afrikaans.

Ik hou erover op. Ik moet nog wat gaan bijlezen bij mijn collega’s. Prettig weekend.

Grand Hotel Europa

Tags

Caravaggio, Europa, Grand Hotel Europa, Ilja Leonard Pfeijffer, Lezen, Venetië

Ruim 500 bladzijden. Een meesterwerk wordt gezegd. Na La Superba is dit het tweede boek dat ik las van Ilja Leonard Pfeijffer. Of ik het ook een meesterwerk vind? Dat weet ik niet maar dat het een (zeer) goed boek is, weet ik wel.

Grand Hotel Europa

“De schrijver – Ilja Leonard Pfeijffer – neemt zijn intrek in het illustere maar in verval geraakte Grand Hotel Europa om te overdenken waar het is misgegaan met Clio, op wie hij in Genua verliefd is geworden en met wie hij in Venetië is gaan wonen. Hij reconstrueert het meeslepende verhaal van liefde in tijden van massatoerisme, van hun reizen naar Malta, Palmaria, Portovenere en de Cinque Terre en hun spannende zoektocht naar het laatste schilderij van Caravaggio. Intussen vat hij een fascinatie op voor de mysteries van Grand Hotel Europa en raakt hij steeds meer betrokken bij het wedervaren van de memorabele personages die het bevolken en die uit een eleganter tijdperk lijken te stammen, terwijl de globalisering ook op die schijnbaar in de tijd gestolde plek om zich heen begint te grijpen.”

Hoe schrijf ik in hemelsnaam een recensie over deze imposante roman? Dat hoef ik natuurlijk niet te doen, maar toch … Tijdens het lezen wilde ik er voortdurend over vertellen maar dat is niet fijn omdat mijn toehoorders het boek ook nog willen lezen. Zij hebben natuurlijk gemerkt dat ik enthousiast ben. Een vriendin van Catelijne noemde het een politiek boek. Daar zit wel iets in. Ik vond het met grote regelmaat een verzameling lange columns en dat bedoel ik positief. Is dit wat ze een “ideeënroman” noemen? Ja, ik denk het wel. Verschillende verhaallijnen zoals de zoektocht van de schrijver – samen met zijn Italiaanse geliefde – naar het laatste schilderij van Caravaggio. Of over Ilja’s ontmoetingen met een team dat een film wilt maken over massatoerisme. Met grote regelmaat strijk je weer even neer in het hotel waar de schrijver zijn liefdesverdriet onder woorden tracht te brengen. Europa – het continent dat emigranten probeert te weren en dreigt ten onder te gaan aan (Aziatisch) massatoerisme. Denk maar aan Venetië, Barcelona, Amsterdam, Giethoorn, Dubrovnik … 

Mijn woorden zijn te pover om dit boek te beschrijven. Het blijft fascinerend dat de schrijver zijn eigen naam geeft aan het roman-personage. Wat is fantasie, wat niet? Dat is niet belangrijk maar het kabbelt altijd ergens (achter) in mijn gedachte. Laat één ding duidelijk zijn: ik vind het een aanrader. Het krijgt vijf *****sterren in mijn persoonlijk lijstje.

En toen was hij weer stil

Tags

Film, Instinct, Lezen, Once upon a time in Hollywood, Theater

Het is een terugkerend gegeven. Als ik in NL / BEL ben, blog ik veel minder. Is er dan meer te beleven in Mozambique? Ja en nee. Natuurlijk zijn de ‘verhaaltjes’ die ik over het land van mijn vrouw vertel exotischer en vaak absurd of bizar. Niet de stukjes maar de dagelijkse realiteit. Neem nu de overname van mijn bank. Ik schreef er eerder over. Ik zou er een soort vervolg-verhaal kunnen van maken ook nu – ruim twee maanden later – kan ik nog steeds niet bij mijn eurootjes. Erg onhandig. Vanuit de Lage Landen kan ik dat ook niet oplossen. Ik moet persoonlijk langskomen. Kortom … de frustratie parkeren en wachten tot ik weer die kant op ga.

Een andere reden dat ik minder blog is natuurlijk ook een veel drukkere familiale en sociale agenda. Hoppen van Ossendrecht, naar Geel, naar Goes, naar Leeuwarden, vaak naar Heemstede en Utrecht. Natuurlijk ook Middelburg, Bergen op Zoom en Boechout. Fijn om vrienden en familie weer even uitgebreid te zien. Bijpraten met een hapje en een drankje.

Bloemkool-puree en zelf gemaakte worstjes

Niet overal heb ik internet of heb ik de zin om dat op te zoeken. Een persoonlijk gesprek is natuurlijk veel fijner dan het getuur naar een schermpje – groot of klein. Mooie momenten zijn bijvoorbeeld voorlezen op de school van mijn kleinkinderen. Of voordat de meiden naar bed gaan. Leve de ‘Kinderboekenweek’.

Een theatervoorstelling, een begrafenis, een reünie, een werkoverleg, tweemaal naar de film, een bezoek aan mijn boekhouder … zomaar wat activiteiten van de afgelopen twee weken. Ik zou er natuurlijk ook dagelijks over kunnen bloggen zoals ik dat deed tijdens mijn 40-dagen-bloggen eerder dit jaar.

Once upon a time in Hollywood

Zal ik dan schrijven over ‘Instinct’ of over ‘The Sunshine Boys’ of over ‘Once upon a time in Hollywood’? Ik lees het wel wat jullie willen weten. Een korte recensie misschien. Vraag maar raak. Nu naar buiten want eindelijk is het  – zondagnamiddag – mooi weer. Voor eventjes dan toch – dat dan weer wel. Tijdens het video-skype-bellen met mijn lief zie ik dat het prachtig weer is in Mozambique en dat ons zwembad volop in gebruik is door Afrikaans schoon volk …

Sint Juttemis

Tags

Abe de verteller, Avek, Fanfare, Het Bedrijf v/h, Leeuwarden, Legende, Lezen, Onmogelijk, Pausin Johanna, Rob Maaskant, Sint Jut, Sint Juttemis, Vrienden

Vandaag is het vrijdag de dertiende (september). Sinds mijn studie (eind jaren 70, begin jaren 80) op de ‘Akademie voor Ekspessie en Kommunikatie’ (AVEK) zijn de termen ‘Sint Juttemis’ en ‘Vrijdag de Dertiende’ onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het lesrooster ging totaal overboord. De hele school vierde het feest van Sint Jut – de dag dat het onmogelijke mogelijk bleek te zijn. Elk Sint Jut-feest had een ander thema maar steevast werd er een vuur gemaakt en werd de legende van Sint Juttemis verteld of voorgelezen.

Afbeelding uit het AVEK-archief

In het jaarverslag (ik denk 1981) werd deze legende ook gedrukt. Gestencild is een juistere omschrijving. Ik publiceer het hele verhaal binnenkort op dit weblog. Voor de geïnteresseerden HIER alvast een link en het begin van de legende.

Een traditie die in ons geheugen (en hart) is gegrift. Elke vrijdag de dertiende heb ik wel contact met enkele voormalige studie-genoten. Het is vandaag niet anders. Dankzij een ‘WhatsApp-groepje’ vliegen de beste wensen op en neer. Van Kreta via Breda naar Harlingen. Van Frankrijk via Groningen naar Amersfoort en Hilversum. Van Bosnië naar Mozambique en weer terug naar Leeuwarden waar het allemaal begon.

Omdat ik toch online ben, check ik even meer ‘weetjes’ over Sint Juttemis. Uiteraard is het een item op Wikipedia. Een mooi verhaal vind ik bij Abe de Verteller. Klik HIER. Hij verwijst naar Pausin Johanna. Ik heb het boek met dezelfde titel langgeleden – met heel veel plezier – gelezen. Auteur: Donna Woolfork Cross.

Sint Juttemis of ‘De dag dat de kalveren op het ijs dansen’. Met andere woorden … een dag die niet bestaat. Het is onmogelijk. Ook in vergelijkbare uitdrukkingen zoals de Vlaamse variant: ‘Als de kiekens tanden krijgen’. Of ‘Als de katten ganzen-eiren leggen’ Of ‘Als Pasen en Pinksteren op één dag vallen’. En de laatste variant zegt dat Sint Juttemis een verbastering is van ‘Jodenmis’. Ook dat is onmogelijk – het Joodse geloof kent geen mis, zoals de katholieken.

Nog een laatste opmerking. Eind 1989 verhuisden we naar Bergen op Zoom. Enkele jaren later maakte ik kennis met Rob Maaskant. Beeldend kunstenaar, performer en muzikant. We werkten vaak samen aan grote theatrale producties in Brabant en Zeeland. Rob was jarenlang muzikant bij de Zeeuwse fanfare … je raadt het al … Sint-Juttemis.

Ondertussen zijn er meer dan vijftig ‘Appjes’ verstuurd in de ‘Oud-Avek-groep’ en wordt er flink gewerkt aan een drijvend Sint Juttemis feest. Als het zover is zal ik er vast over schrijven. Eén ding is zeker … het is op een vrijdag de dertiende …

Drie thrillers

Tags

Arne Dahl, Boeken, D B John, Het laatste oordeel, Lezen, Michael Connelly, Noord Korea, Schijnoffer, Ster van het Noorden, Thriller, Vrij Nederland

Juni – de maand van het spannende boek. Naar goede (persoonlijke) gewoonte wissel ik het lezen van romans en thrillers met mekaar af. Het hele jaar door. Tussendoor lees ik ook non fictie – meestal dat laatste genre niet in één keer. Vandaag kort wat commentaar bij drie thrillers die ik onlangs heb gelezen.

 Het laatste oordeel van Michael Connelly. Voor de kenners van zijn oeuvre meld ik dat dit een boek is in de serie van de Lincoln advocaat maar dat er kleinere rollen zijn voor politieman Harry Bosch en journalist McEnvoy. Volgens mij voor het eerst alle drie zijn personages in één verhaal. Maar dit terzijde. Hoe promoot de uitgever dit boek?

“Het ziet er goed uit voor advocaat Mickey Haller. Na twee donkere jaren is hij weer in de rechtbank te vinden. Als zijn collega Jerry Vincent wordt vermoord, erft Haller al diens cliënten, onder wie een filmproducent die ervan wordt beschuldigd zijn vrouw en haar minnaar te hebben vermoord. Maar terwijl Haller zich in deze zaak verdiept, lijkt het erop dat Vincents moordenaar het ook op hem heeft voorzien. Rechercheur Harry Bosch, die vastbesloten is om Vincents moordenaar te vinden, deinst er niet voor terug om Haller als lokaas te gebruiken. Als het gevaar dichterbij komt en de risico s steeds groter worden, beseffen deze twee knorrige einzelgängers dat er niets anders op zit: ze moeten samenwerken.” 

Ik ben fan van Michael Connelly. Dat schreef ik al eerder. Ik vind hem horen bij de absolute wereldtop in dit genre. Dit boek is waarschijnlijk het best te omschrijven als een rechtbank-thriller maar doorweven met een doorlopend politieonderzoek. Twee dagen, meer had ik niet nodig om weer met grote tevredenheid deze ‘Connelly’ dicht te slaan. In zoverre je dat kunt zeggen van een boek dat ik las op mijn e-reader.

 Schijnoffer van Arne Dahl.

“In een Stockholmse kroeg valt bij een ruzie tussen rivaliserende voetbalsupporters een dode. Uit het onderzoek blijkt dat verschillende omstanders niet toevallig in de kroeg aanwezig waren. Ze zijn daar allemaal – zonder het van elkaar te weten – in verband met de overdracht van een geldbedrag aan een chanteur. De supportersruzie gooit echter roet in het eten. Het spel om de knikkers verplaatst zich dan naar elders, met bloedige resultaten.”

Het derde deel in de A-team serie. Veel aandacht voor persoonlijke besognes van de betrokken politiemensen die ik al ken uit de vorige twee delen. Een concept wat bijna alle Scandinavische misdaad-auteurs hanteren. In dit boek vind ik het neigen naar overdaad. Natuurlijk begrijp ik dat een onderzoek niet altijd van een leien dakje loopt en dat er dagen en weken verloren gaan met schijnbaar nul-resultaat. Natuurlijk komt het onderzoek – en dus het boek – uiteindelijk wel op gang. Een goed boek maar voor mij dit keer geen hoogvlieger.

 Ster van het Noorden van D.B. John

Thriller van het jaar (2019) volgens Vrij Nederland. Ik koop meestal hun winnende boeken. Vaak naar tevredenheid. Ook dit jaar met een kleine kanttekening. Eerst de publiciteitstekst:

“Tweeëntwintig jaar na de ontvoering van haar tweelingzus door Noord-Koreaanse spionnen is Jenna Williams nog steeds op zoek naar aanwijzingen of haar zus leeft. Ze probeert toegang te krijgen tot het geheimzinnige en afgesloten land, wat haar onder de aandacht brengt van de CIA. Als er aanwijzingen zijn dat haar zus is opgesloten in een speciaal strafkamp, besluit Jenna deel te nemen aan een geheime en gevaarlijke missie diep in het hart van het Noord-Koreaanse regime. Een levensgevaarlijk kat-en-muisspel volgt, waarbij Jenna een onverwachte bondgenoot vindt in een hooggeplaatste Noord-Koreaanse diplomaat die opgejaagd wordt door zijn eigen geheime dienst en wil overlopen naar het Westen.”

Ik ken deze auteur niet. Ik las wel een interview met hem want er was na het verschijnen van dit boek veel aandacht voor D.B. John. Las ik ooit eerder een boek dat zich afspeelt in Noord-Korea? Ik denk het niet. Ik herinner me wel stukjes op het blog van Yvonne – een Nederlandse vrouw (en blogger) die in Beijing woont. Zij bezocht Noord-Korea en schreef uitgebreid over het strak door het regime georganiseerd bezoek. De auteur van dit boek deed hetzelfde, woonde een tijd in Zuid-Korea en liet zijn fantasie de vrije loop – deels gebaseerd op andere boeken en ooggetuige-verslagen. ‘Ster van het Noorden’ is een pageturner. Spannend. Geen twijfel over mogelijk. In verschillende hoofdstukken volg je drie hoofdpersonages. Een Amerikaanse docente, een Noord Koreaanse diplomaat en een Noord Koreaanse markt-koopvrouw. Uiteraard komen deze verhalen samen. Hoe? Dat vertel ik niet, dat zou teveel verraden. Misschien ga ik nu iets teveel prijsgeven met mijn laatste opmerking … wil je dat niet … lees dan niet verder. De laatste – pak ‘m beet – tachtig bladzijden ‘ontspoort’ (woordspeling want er is ook een trein in het spel) het boek lichtelijk. Wel spannend maar een iets te hoog ‘James Bond-gehalte’. Al bij al wel twee dagen veel leesplezier.

De volgende thrillers die ik ga lezen zijn: Gevallen Engel van Daniël Silva en een boek  van mijn lieveling-auteur (in dit genre) … Michael Connelly. Twee soorten waarheid.

Ps. Dat ik steeds links plaats naar Bol punt Com is uiterst onschuldig of arbitrair. Ik krijg daar niets voor betaald. Misschien moet ik een volgende keer maar Libris of Standaard Boekhandel uitkiezen. En mocht een uitgeverij denken dat ze mij een present-exemplaar willen sturen in ruil voor een recensie … ik hou me aanbevolen. Uiteraard zal ik dat dan wel melden.

In de serie: BOEKEN

 

Wees onzichtbaar

Tags

Amsterdam ZuidOost, Bijlmer, Bijlmerramp, Boeken, El Al, Het Hondje van de Ruyter, Lezen, Middelburg, Murat Isik, Wees onzichtbaar, Zaza

Opnieuw heb ik een Nederlandse roman uitgelezen. Opnieuw naar grote tevredenheid. En ook nu weer een pil van meer dan zeshonderd bladzijden. Eerst maar eens de tekst die de uitgever gebruikt om dit boek te promoten:

Wees onzichtbaar van Murat Isik is een grootse epische roman over de wanhopige strijd van een gezin tegen een tirannieke vader en een prachtige coming of age van een sensitieve jongen die opgroeit in een onveilige wereld, gebaseerd op Murat Isiks eigen jeugd. Maar het is ook een schitterende en kleurrijke ode aan de Bijlmer. De Bijlmermeer, begin jaren tachtig. De vijfjarige Turkse Metin komt met zijn ouders en zus naar Nederland. Het gezin gaat in de flat Fleerde wonen. Vader is een werkloze communist die overdag boeken van Marx leest en zich ’s avonds bezat met vrienden. Thuis is hij vaak gewelddadig en dan siddert het hele gezin. Metin vreest hem en maakt zich onzichtbaar. Maar langzaam – als de kinderen ouder worden en de moeder emancipeert – groeit het verzet tegen de vader. Ondertussen verandert de Bijlmer ook. Bedoeld als vooruitstrevende wijk verwordt het tot een gevreesd getto met veel criminaliteit en hordes junks.

Iets meer dan honderd korte hoofdstukjes. Geen literaire hoogstandjes, tamelijk recht toe rechtaan. Het hele boek leest heel vlot. Je vertoeft als het ware de hele tijd in de onmiddellijke omgeving van Metin. Je kijkt (leest) hoe hij zich terugtrekt op zijn kamer, conflicten met zijn vader probeert te vermijden, voetbalt met zijn vrienden, gepest wordt op de middelbare school, blij is met een nieuwe vriend. Het effect is dat ik meevoel met wat Metin voelt en meemaakt. Geen ik-roman maar wel hetzelfde gevoel.

Ik ben een paar keer in de Bijlmer geweest. Twee maal werk-gerelateerd in het Bijlmer Parktheater. En een keertje op bezoek bij familie van Isabel. Een Mozambikaanse tante van haar die in Zuid-Oost woont. Mijn bezoeken aan de Amsterdam Arena en de Ziggo-Dome reken ik daar niet bij. In de ‘oude Bijlmer’ ben ik nooit geweest. Dankzij Metin / Murat Isik ging ik er toch nog op bezoek. Ik ken de oude Bijlmer enkel uit televisiereportages, krantenartikelen en reportages in weekbladen. En dan lag de focus altijd op de problemen. Criminaliteit en drugs.

Bijzonder blijft natuurlijk zondagavond 4 oktober 1992. “Waar was je die avond?” Een veel gestelde vraag. De avond van de Bijlmerramp. Ik was samen met collega’s van Het Hondje van de Ruyter (jeugdtheater-gezelschap) in Middelburg. Bij Peter en Dick. Ergens halverwege het gezellige etentje hoorden we de eerste berichten over een neergestort El Al-vliegtuig. De volgende dagen was de focus (wereldwijd) op de Bijlmer gericht. Ik herinner me uitgebreide portretten van bewoners. Ghanezen, Surinamers, Antilianen. Plots kreeg de Bijlmer een gezicht. Even was Nederland solidair – weliswaar vanuit de eigen woonkamer; meer niet. Het ging even niet over diefstal, prostitutie en junks.

Natuurlijk weet je dat deze gebeurtenis eraan zit te komen in het boek. Dankzij mijnheer Rolf – personage en buurman van Metin – stopt de auteur voldoende achtergrond informatie over deze Amsterdamse wijk in het boek. De Bijlmer / Amsterdam- ZuidOost vierde vorig jaar zijn 50ste verjaardag. In recensies wordt dit boek (de schrijfstijl) vergeleken met Dickens. Ik heb daar geen seconde aan gedacht. Ik heb eerlijk gezegd nog nooit een boek van Dickens gelezen. Eerder (heel in de verte) dacht ik aan De Avonden van Gerard Reve. Wees onzichtbaar – een mooi boek, het won vorig jaar de Libris-literatuurprijs. Opnieuw een ****1/2 ster.

De laatste jaren lees ik veel vaker (positieve) berichten over Amsterdam-ZuidOost met dank aan collega blogger Rob Albers. Dat is dus meteen mijn tweede leestip van deze langste / kortste dag van het jaar.

In de serie: BOEKEN

 

Otmars zonen

Tags

Achterflap, Boeken, Bonita Avenue, Cliffhanger, Hype, Lezen, Literatuur, Otmars zonen, Peter Buwalda, Trilogie

Zeshonderdacht bladzijden. Dat mag je gerust een dikke pil noemen. Otmars zonen – een Nederlandse roman van Peter Buwalda. Het is pas zijn tweede boek. In 2011 las ik met veel plezier zijn succesvolle eersteling: ‘Bonita Avenue’. Meteen na het verschijnen van zijn nieuwe boek – een half jaar geleden – was er sprake van een hype. Overal in de pers dook Peter Buwalda op. Ik ben altijd wat huiverig voor hypes dus ik wachtte een paar maanden. Ik heb wel een interview gelezen met de schrijver maar verder niets. Ik probeer ook zoveel mogelijk achterflap-teksten te vermijden. Ik wil het liefst NIETS weten voor ik aan een boek begin. Dat is me bij dit boek gelukt. Heeft dit ook jou verkeur … lees dan niet verder. Onthou enkel dat ik dit boek  ****1/2 sterren heb gegeven. Ik twijfelde even of het toch een vijfsterren-boek is. Nee, maar wel erg goed.

Otmars zonen – Peter Buwalda

De uitgever prijst het boek aan met volgende tekst cq samenvatting:

“Otmars zonen vertelt het verhaal van de jonge Shell-employé Ludwig Smit, die na een bezoek aan de illustere Johan Tromp op het Siberische eiland Sachalin strandt in een sneeuwstorm. Juist nu, wanneer onderzoeksjournaliste Isabelle Orthel hem het deksel komt overhandigen van een beerput, begint Tromps daverende carrière in de oliebusiness te wankelen. Tromp – hedonist, alfaman, kroonprins van Shell, en in alles het tegenbeeld van Ludwig – schat zijn twee bezoekers volkomen verkeerd in.

Peter Buwalda verkent in Otmars zonen de grenzen van de epische wereld die hij al in Bonita Avenue schiep.”

Door omstandigheden had ik weinig tijd om te lezen. Ik deed er meer dan twee weken over om de eerste honderdvijftig pagina’s te lezen. Niet een echte worsteling maar ook niet vanzelfsprekend. Lag dat aan het boek of aan mijn 10-bladzijden-per-avond-ritme? Aan allebei denk ik. De lezer leert Ludwig kennen, zijn moeder en Otmar, zijn stiefvader. Zijn stiefbroer en stiefzus. Tegelijkertijd ook zijn vrouw en haar dochtertje. Het boek verspringt voortdurend van tijd en plaats. Niets is chronologisch. Een tweede hoofdpersonage is Isabelle – what’s in a name? En ook haar verhaal – en van haar familie – wordt verteld met veel flash backs. En dan springen we met grote regelmaat van Nigeria naar Enschede en terug. Naar Overveen en Londen maar vooral naar Sachalin in Siberië. De laatste vierhonderd pagina’s heb ik in minder dan een week verslonden.

En dan … cold turkey. Pats boem afgelopen … midden in een confrontatie. Ik begrijp het niet. Ik lees (ook) dit boek op mijn e-reader. Heb ik de tekst niet volledig gedownload? Wel dus. Ik blijf wat verweesd achter. Een uur later ga ik op zoek naar recensies. Ik lees: “In de nog te verschijnen delen van deze roman “De jaknikker” en “Hysteria siberiana” geeft Buwalda deze wereld verder vorm.”

Dat krijg je dus als je geen achterflappen wilt lezen. Dit boek is het eerste deel van een trilogie. Maar natuurlijk ook een uitgevers-strategie. Elk jaar een nieuw deel. We zijn dat ondertussen gewend van series of populaire films zoals In de ban van de Ring, Harry Potter en Game of Thrones. Eindigen met een cliffhanger … de kijker – in dit geval de lezer – komt volgend jaar wel terug. Ja, dat zal ik zeker doen. Niet omwille van sympathieke personages – eerder het tegendeel. Maar één ding is zeker: Peter Buwalda kan schrijven. Mijn hemel wat een prachtige zinnen, beeldspraken en vergelijkingen. En al dat gespring in tijd en van plaats is geen enkel probleem. Nee sterker nog … hartstikke duidelijk. Hoe krijgt hij het voor elkaar om dit moeilijke procedé zo feilloos te gebruiken? Geen idee maar ik vind het meesterlijk. Ik weet al wat Sinterklaas later dit jaar mag opsturen … “De jaknikker” van Peter Buwalda.

In de serie: BOEKEN

Gewoon wat weetjes

Tags

Boeken, Game of Thrones, Groen, Groen Links, Lezen, Mozambique, Verkiezingen, Winter, Zoete aardappel

De een noemt het ‘Wat houdt me bezig’, de ander ‘Fait d’hivers’ en een derde ‘Kan het nog slapper’. Ik heb dit stukje maar ‘Gewoon wat weetjes’ gedoopt.

Gisterochtend heb ik voor de eerste keer – sinds half augustus vorig jaar – weer een trui aangetrokken. (*) Om tien over zes uur ’s morgens. Dat is het moment dat ik naar de auto loop om Isabel bij het station af te zetten. Het was uitzonderlijk koud. 14c Overdag tikt de thermometer gewoon de 31c aan. Het is al dagen prachtig weer. Weinig wind. Strakblauwe luchten en een wassende maan. Dat zorgt dus voor heldere en relatief koude nachten. Tot tweemaal toe hoorde ik Mozambikanen verzuchten: “Winter is Coming.” Natuurlijk ook verwijzend naar GoT. Wij mijden alle commentaren en recensies over deze hit-serie. Wij willen er pas over praten als we alle zes de afleveringen – in korte tijd na elkaar – hebben gezien. Nog een paar weken geduld.

Wie kent deze bloemen?

Het is geen prijsvraag, gewoon een foto. Het zijn de bloemen die groeien op het loof van de zoete aardappels in onze tuin. Mooi hé!? Ze zeggen als er veel bloemen groeien  tussen het loof dat dan de aardappels groot zijn. We gaan het zien … voorlopig blijven we de bladeren eten. Erg lekker. Je maakt ze klaar als spinazie, eventueel met een uitje, wat knoflook en gestoofde tomaat.

Wat meer? Ik lees nog steeds twee boeken tegelijkertijd. Twee dikke pillen. De Bourgondiërs (Bart van Loo) en Otmar’s zonen (Peter Buwalda). Op de een of andere manier kom ik er niet toe om echt door te lezen. Tien, vijftien bladzijden ’s avonds in bed. Overdag ben ik te druk met andere zaken. De gebruikelijke bureaucratische papierwinkel bijvoorbeeld. Twee dagen lesgeven en natuurlijk moeten die lessen ook voorbereid worden. Kortom … ik verveel me niet.

Mogelijk herinneren jullie nog dat ik een tijdje geleden het verhaal dat mijn vader in 1941 schreef als twaalfjarige  – Een eindelooze achtervolging – ben beginnen publiceren op mijn weblog. Ik heb weer enkele bladzijden toegevoegd. Klik HIER als je dat wilt lezen.

Jammer dat er zo snel een einde kwam aan de Giro van Tom Dumoulin. Het maakt de interesse meteen een stukje kleiner. In de (internet)pers is er veel aandacht voor de aanstaande verkiezingen. Ik was niet op tijd om alles te regelen om vanuit het buitenland te kunnen stemmen. Een beetje: ‘Shame on me’. Dat is een zekere ‘groene’ stem die niet wordt uitgebracht. Volgende keer beter. En jullie … ligt de keuze al vast?

(*) Uiteraard droeg ik wel warme kleren toen ik in de winter-periode in Nederland en België was. Dat lijkt me logisch.