Ik kijk nog even achterom (12)

Tags

Boeken, Brugge, De Walvishaai, Donna Leon, Duin, E-reader, Fantasy, Fauda, Frank Herbert, Lezen, Mozambique, Netflix, Pieter Aspe, Shadow & Bone, Suburra, Televisie, Terugblik, The Serpent, Tolino, Venetië, Wilfried de Jong

Ik maak het jaar vol met deze maandelijkse terugblik. Vandaag nummer twaalf, mei 2021. Of ik volgende maand aan een tweede jaar begin weet ik nog niet.

De avonden in Mozambique worden langer en langer. Tenminste wat ‘donkerte’ betreft. Al iets voor vijven ’s middags gaan de lichten in huis aan. Een kwartiertje later is het donker. De volgende ochtend wordt het pas om zes uur weer licht. Overdag is het nog steeds lekker weer, gemiddeld 25c. Dat is in Vlaanderen en Nederland goed om er een stranddag van te maken. Als het donker wordt daalt de temperatuur snel naar 17c en met een beetje wind vindt Isabel het te koud om buiten te eten. Binnen eten, afruimen, de boel aan de kant en dan gaat meestal de televisie aan. Niet elke dag maar toch vier of vijf avonden per week.

GEKEKEN

Ook in mijn eentje keek ik af en toe een aflevering (of een paar afleveringen) van een serie. Dat zijn vaak series waarbij Isabel na twee afleveringen is afgehaakt. Bijvoorbeeld The Serpent.

The Serpent – een fictie-serie (Netflix) gebaseerd op de gruweldaden van de Aziatische seriemoordenaar Charles Sobhray en de verbeten speurtocht van Herman Knippenberg naar deze man.

Fauda – ik zag eerder dit jaar jaargang één en twee van deze Israëlische serie. Nu dus ook serie 3. Dat was wel bijzonder (en een beetje raar) want terwijl ik naar deze fictie keek over een Israelisch geheime politie-eenheid die infiltreert in Gaza zijn de oorlogshandelingen in het grote conflict Palestina – Israel volop aan de gang. Een goede serie als je van het genre houdt.

Suburra – Italiaanse misdaadserie van Netflix. Ook drie jaargangen. We zijn er in april al aan begonnen. In mei keken we het derde jaar (dat we beter vonden dan het tweede jaar). Ik zou Suburra kunnen vergelijken met Narcos (met Pablo Escobar). De gangsters (maffia, politici, zigeuners, kardinalen) zijn de hoofdrolspelers en ontegensprekelijk breng je ENIGE sympathie op voor deze boeven. Dat gebeurt ook bij Ozark en Breaking Bad. Een succesvolle formule.

Shadow & Bone – Een fantasy-serie. Geen vijf-sterren maar wel een van de betere fantasy-series die we sinds Game of Thrones hebben gezien.

GELEZEN

Mijn Tolino – Shine 3

In het gezelschap van de courtisane – Sarah Dunant. Dit is het tweede boek van een drieluik. Het zijn afzonderlijke romans. Ik blogde er al eerder over. Klik HIER.

Het vierkant van de wraak – Pieter Aspe. Mijn eerste ‘Aspe’. Het is me niet tegengevallen. Geen hoogvlieger maar het leest lekker vlot weg. En wat werd er veel gedronken en gerookt in die dagen (1995). Gaat ‘Van In’ dat volhouden? Zes Duvels per dag en twee pakjes sigaretten. Zucht. Plaats van handeling: Brugge. Soms een teveel aan bijvoeglijke naamwoorden om situaties te beschrijven. Emoties wisselen soms als een op hol geslagen achtbaan. Ik ga nog een paar ‘Aspes’ lezen – ik heb ze tenslotte gratis en voor niks op een externe schijf staan – maar vast niet allemaal.

Een stille dood – Donna Leon. Mijn eerste kennismaking met Commissario Brunetti. Plaats van handeling: Venetië. Vlotter geschreven dan Aspe. Het verhaal komt wat traag op gang om dan plots in een stroomversnelling te schieten. De Italiaanse couleur locale (inclusief wandelingen en boottochtjes door de stad én veel lekker eten) maakt het boek prettig om te lezen.

Nobiltà – Donna Leon. Meteen maar een tweede Commissario Brunetti opgepakt. Fijn maar ik weet zeker dat ik binnen een half jaar het (misdaad) verhaal niet kan navertellen. De sfeer en de markante vaste personages zal ik me wel herinneren.

Duin – Frank Herbert. Ik schreef al eerder dat ik na 40 jaar deze SF-klassieker zou gaan herlezen. Bang dat ik teleurgesteld zou worden. Dat laatste is niet gebeurd. Gaf ik vroeger dit boek een dikke vijf sterren-score dan knaag ik er nu één sterretje af. Ik was zelf verbaasd hoeveel ik toch nog wist. Grote momenten in het verhaal bedoel ik dan.

De Midasmoorden – Pieter Aspe. En zoals ik hierboven al schreef: een tweede Aspe zou spoedig volgen. Een beetje een zelfde soort opmerking … de hoofdpersonages zal ik wel onthouden. Het overmatige alcohol(mis)gebruik ook. Maar het misdaadverhaaltje vergeet ik waarschijnlijk al na een paar maanden. Maar dat geldt niet enkel voor Aspe, dat is eigen aan series met dezelfde personages.

Herfstlied – Simone van der Vlugt. Ik hou erg van de historische romans van Simone van der Vlugt. Haar thrillers lezen vlot maar ik ga niet meteen op zoek naar een andere titel.

De man en zijn wielerverhalen – Wilfried de Jong. Dit boek van meer dan 500 pagina’s lees ik niet in één keer uit. Het zijn korte en lange stukjes die wielerliefhebber en journalist Wilfried de Jong heeft geschreven in de afgelopen twintig jaar. Ik lees dus af en toe een stuk of wat (vijf, zes) verhalen en dan klik ik door naar een ander boek. Ik ben op bladzijde 140 dus ik kom de zomer wel door met zijn stukjes.

GEDAAN

Zoals je kunt zien aan het leesoverzicht hierboven heb ik best veel tijd lezend doorgebracht. Dat lezen doe ik vaak ‘tussen de bedrijven door’. Vaste prik: als ik naar bed ga, als ik rond half zeven op Isabel wacht, als ik ’s nachts langer dan 10 minuten wakker lig. In de weekenden lees ik natuurlijk veel meer. Op mijn schooldagen (lesgeven) lees ik het minste. Voor onze NTC- school (De Walvishaai) was het digitaal kwalitatief inspectieonderzoek deze maand heel belangrijk in verband met het voortbestaan van de school en de daarbij horende subsidie. Het is allemaal vlot verlopen en we kunnen uitkijken naar een positief rapport over de gehele linie.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Met de gezondheid zit het wel weer snor. Om het populair te zeggen. Groot aandachtspunt blijft … het buikje, dus overgewicht. Ik drink al sinds half maart geen druppel alcohol, ook geen koffie. Ik snoep niet maar de boterhammetjes en de toetjes blijven grote verleiders. Verder heb ik de Giro (Ronde van Italië) gevolgd maar na het uitvallen van Remco Evenepoel verslapte de aandacht en interesse enigszins. De verwachtingen van deze talentvolle coureur waren niet realistisch na negen maanden revalidatie.

TENSLOTTE

Ik moet gauw een paar knopen doorhakken. Kiezen. Dat is niet mijn sterkste eigenschap. Ik stel sommige keuzes uit. Er liggen voor diverse klussen offertes op tafel. Dat wordt onderhandelen, afdingen enzovoort. Ik wil de meeste van deze klussen afgerond zien voor het einde van juni 2021. Ook persoonlijke goede voornemens. Ja, maar ik vermeld ze nog niet. Later misschien wel.

Venus van Urbino

Tags

Beeldende kunst, Boeken, Edouard Manet, Giorgione, Grande Odalisque, Hanneke Roelofsen, Italië, Jean-Auguste Domique Ingres, Lezen, Lourenzo Tsenane, Sarah Dunant, Titiaan, Venetië, Venus van Urbino

Een paar dagen geleden sloeg ik de laatste (digitale) bladzijde om van de roman ‘In het gezelschap van de courtisane’ van Sarah Dunant. Het is het tweede boek van een Italiaanse trilogie. Ik las eerder ‘De geboorte van Venus’. Waarschijnlijk zal ik ook het derde boek lezen.

“Het is 1527, en de Sacco di Roma is in volle gang: een woeste plundering waarbij Rome door een huurleger volledig onder de voet wordt gelopen. Terwijl de stad in brand staat weten twee van haar meest kleurrijke bewoners te ontsnappen. Fiametta is een wonderschone courtisane, Bucino de dwerg die haar met raad en daad bijstaat. Vroeg in de ochtend na de overval gaan ze op weg naar Venetië, een stad waar, menen zij, het geld op straat ligt. Bucino is slim, zijn ogen zien alles en hij heeft een scherpe tong, Fiametta is mooi en handig. Al snel doen zij met hulp van een jonge, blinde genezeres en een scanduleuze dichter uit Rome weer goede zaken.
Maar Venetië is een stad die zo zijn eigen verlokkingen kent en de grootste uitdaging blijkt uiteindelijk die jonge, blinde vrouw die hun leven en uiteindelijk ook hun hart binnen weet te dringen – met vernietigende gevolgen voor allen.”

Ik wil het niet echt over het boek hebben in dit logje. Al bij al vond ik het boek geen hoogvlieger, zeker niet een boek dat ik vrienden meteen zou aanraden. Een beetje een veel te lang uitgemolken idee. Ik weet niet waar de schrijfster is begonnen. Wat was de start van haar idee? Mogelijk een schilderij van Titiaan. ‘Venus van Urbino’. Een hoofdpersonage in dit boek is een courtisane (een deftig woord voor prostituee) van menig vooraanstaand Venetiaan. In het boek ontmoet ze de schilder Titiano. Zij poseert met regelmaat naakt voor deze begaafde kunstenaar. Op de boekcover zie je een detail van het schilderij. Het totale schilderij zie je hieronder …

Venus van Urbino – Titiaan, 1538, olieverf op doek, 119 x 165 cm, Uffizi museum, Firenze

Ik ben tweemaal in Firenze geweest (1981 en 2015) en bezocht uiteraard beide keren het Uffizi museum. Ik heb dus tweemaal oog in oog gestaan met deze dame. Nee, met dit schilderij. De tweede keer liep ik door het museum met een koptelefoon. Een woordje uitleg bij de topstukken. Ik weet dat ik oa. naar dit schilderij heb gekeken. Ik heb in de museumwinkel ook een ansichtkaart gekocht van dit schilderij voor mijn hele kleine verzameling ‘naakten’. Het verhaal dat de audio-gids me vertelde ben ik vergeten. Door het lezen van het boek ben ik wat meer gaan opzoeken. Wat blijkt? Titiaan schilderde dit werk in opdracht van de Graaf van Urbino (Guidobaldo della Rovere 1514-1574). Vandaar de titel van dit kunstwerk. Waarschijnlijk heeft Titiaan zich laten inspireren door een ander Italiaans werk. ‘Slapende (of rustende) Venus’ van zijn vriend en leermeester Giorgione.

Rustende Venus – Giorgione ca. 1510, olieverf op doek, 108.5 x 175 cm, Gemäldegalerie Alte Meister, Dresden

Het grote verschil tussen de twee schilderijen is de blik van Venus. Titiaan laat haar recht naar de toeschouwer kijken. Dat was nieuw. Meestal waren afgebeelde half-naakte dames Griekse of Romeinse godinnen. Of bijbelse figuren. Deze Venus (godin van de liefde) is een aardse dame. Volledig naakt ligt ze op een rustbed met witte lakens en witte kussens. In haar rechterhand heeft ze een bosje bloemen. Rozen? Ze draagt een armband en oorbellen. Haar weelderige donkerblonde haar hangt losjes gedrapeerd over haar rechterschouder. Voor sommigen was (is) dit schilderij schokkend. Plots werd er een andere betekenis gegeven aan de linkerhand. Wat doen die vingers daar? Gaat dit om vleeslijk, seksueel genot? Bijzonder in deze context is natuurlijk het doorkijkje rechtsboven. We zien een alledaags tafereel: dienstmeisjes doorzoeken (waarschijnlijk) een kledingkist. Het is late namiddag als we naar de lucht kijken. Nadert er een onweer? Het slapende hondje versterkt dan weer de rust van het hoofdpersonage.

Zelfs een paar eeuwen later was dit schilderij aanleiding voor heftige discussies. Zo noemde de Amerikaanse schrijver Marc Twain in 1880 de Venus van Urbino ‘walgelijk en schunnig.’ Het schilderij werd ook de inspiratie voor andere schilders. Zoals het schilderij ‘Grande Odalisque’ (haremdame) van Jean-Auguste Dominique Ingres.

Grande Odalisque – Jean-Auguste Dominique Ingres, 1814, olieverf op doek, 91 x 162 cm, Musée du Louvre, Parijs

Of het beroemde werk van Édouard Manet – Olympia.

Olympia – Édouard Manet, 1863, olieverf op doek, 130.5 x 190 cm, Musée d’Orsay, Parijs

Ook dit schilderij werd om dezelfde reden verguisd. De dame kijkt veel te uitdagend naar de toeschouwer. Ook het schilderij ‘Le déjeuner sur l’herbe’ van dezelfde schilder kreeg dezelfde kritiek.

Le déjeuner sur l’herbe – Édouard Manet, 1863, olieverf op linnen, 206 x 269 cm, Musée d’Orsay, Parijs

Dus ook een onderdeel van de mural in onze tuin kun je – via via – herleiden naar de Venus van Urbino.

Saúde – Lourenzo Tsenane & Hanneke Roelofsen. 2018. Detail Mural. Cement. Djonasse – Matola Rio

Er zijn nog tientallen – misschien wel honderden – andere voorbeelden te geven van moderne of hedendaagse kunst die te herleiden zijn naar één van bovenstaande werken. Veel plezier met je eigen zoektocht.

Bronnen: Wikipedia – Art Salon Holland – De Groene Amsterdammer

In de serie: BOEKEN en BEELDENDE KUNST

Een late kennismaking

Tags

Baantjer, Boeken, Brugge, Donna Leon, Herbert Flack, Lezen, Pieter Aspe, Thriller, Venetië

Dat ik graag thrillers lees weten jullie waarschijnlijk wel. Ik schrijf hier af en toe een stukje over een boek dat ik net heb gelezen. Ik hou er zelfs een lijstje van bij. Klik HIER. In de rechterkolom kun je altijd zien welk boek ik nu aan het lezen ben. In mijn maandelijkse terugblik maak ik meestal kort melding van wat ik heb gelezen. Toos reageerde vorige week en attendeerde me op een serie (en auteur) die ik niet kende. Donna Leon. Al haar boeken spelen zich af in Venetië, toevallig ook het decor van twee boeken die ik afgelopen weken heb gelezen. De hoofdpersoon is Commissario Guido Brunetti. Ik ken haar boeken niet. Ik heb ooit een hele zwik Nederlandstalige epub-boeken gekregen. Ze staan opgeslagen op een externe schijf. Ik ging dus eens kijken of ik toevallig een boek heb van deze Amerikaanse schrijfster. Ja dus. Een paar ‘oudjes’.

Vorige week overleed Pieter Aspe. Vlaams misdaadauteur. Zijn naam kende ik wel maar ik heb nog nooit een boek van hem gelezen. Ooit heb ik wel eens – bij toeval – een aflevering gezien van de televisieserie Aspe met Herbert Flack in de rol van commissaris Pieter van In. Ik weet dat Brugge altijd het decor is in deze thrillerserie. Ik las ergens de vergelijking van Aspe met Baantjer. Amsterdam en commissaris de Cock.  ‘Mijn naam is De Cock, met ceeooceekaa.’ Ook van Baantjer las ik nog nooit één boek. Ik zag wel enkele televisieafleveringen.

Best raar eigenlijk dat ik nog nooit iets heb gelezen van deze drie veel-schrijvers. Ik hou van het genre. Dat begon ooit met Agatha Christie (Poirot en Miss Marple) en Georges Simenon (Maigret). Het werd pas echt goed toen ik de Sjöwall en Wahlöö (Martin Beck) ontdekte eind jaren 70. Jef Geeraerts (Vincke en Verstuyft) was mijn meest geliefde Vlaamse (misdaad) auteur. Ik moet dan natuurlijk ook Henning Mankell (Kurt Wallander) vermelden, Jo Nesbø (Harry Hole) en Michael Connelly (oa. Harry Bosch). Ik hou op met die opsomming. Natuurlijk is het lijstje van thrillerauteurs met een vast hoofdpersonage veel en veel langer.

Op dezelfde externe schijf waar ik een paar boeken van Donna Leon vond, staan ook enkele oudere boeken van Pieter Aspe. In De Zevende Dag werd aan Herbert Flack gevraagd welk boek van Pieter Aspe hij geïnteresseerde lezers kon aanbevelen. Hij noemde onder andere het eerste boek: Het vierkant van de wraak. Laat dat nu toch op die schijf staan. Kortom mijn twee volgende boeken zijn van Pieter Aspe (Het vierkant van de wraak) en Donna Leon (Een stille dood). Respectievelijk het eerste en het zesde boek uit hun oeuvre. Oudjes want ze zijn geschreven in de 90’er jaren dus geen mobieltjes, internet, google en nog geen big brother – een stad vol camera’s. Een late kennismaking; ik ben benieuwd. Op naar Brugge en Venetië en dat zijn geen verkeerde bestemmingen. Ik heb beide steden een paar keer bezocht dus mogelijk herken ik af en toe iets.

In de serie: BOEKEN

Ik kijk nog even achterom (# 11)

Tags

Boeken, Corona, Lezen, Rogier van der Weyden, Televisie, Vaccin

Een teken van leven. Hartelijk dank voor de vele beterschapswensen. Ben ik beter? Ik zou graag ja antwoorden maar dat is bezijden de realiteit. Ik pak maandag wel mijn dagelijkse activiteiten weer op. Ik schreef vorige week dat ik er niet over wil schrijven. Daar is nauwelijks iets aan veranderd. Hooguit dit: ik heb (had) geen corona en ook geen malaria. Stop. Ander onderwerp.

GEKEKEN

Niet zoveel. Een paar actie-thrillers maar weinig dat echt indruk heeft gemaakt.

Het geheim van de meester (2021) – AvroTros. Nog steeds een mooi programma maar ik mis ‘het eerste team van experts’.

The Bold Type – vermakelijk, lichtvoetig amusement. Een soort Sex in the City 2.0 Een serie die Isabel meer bevalt dan dat het mij bekoort maar samen kijken is leuk.

Snabba Cash – Zweedse Netflix crimi. Doet me een beetje denken aan ‘The Wire’ qua onderwerp, niet qua impact en gelaagdheid.

GELEZEN

De Ommegang – Jan van Aken. Een dikke historische pil. Je gaat als lezer mee op reis met het hoofdpersonage. Twee soorten reizen: door zijn hoofd en door Europa. Helemaal tot de Oriënt en weer terug. Veel uurtjes leesplezier maar toch een lichte teleurstelling als ik terugkijk.

Politie – Jo Nesbø. Ik geloof dat dit alweer de tiende thriller is in de Harry Hole serie. Uitermate spannend. Heel vaak word je als lezer op het verkeerde been gezet. Eerlijk gezegd … misschien net een paar keer te vaak.

De geboorte van Venus – Sarah Dunant. Historische roman die heel lekker wegleest. Firenze in de zestiende eeuw. Een jong meisje ontdekt haar passie voor schilderkunst maar het keurslijf van haar opvoeding en de politieke realiteit vormen grote obstakels. Ik heb het graag gelezen.

Een gewaarschuwd man – Michael Connelly. Veruit mijn meest geliefde (thrillerauteur): Michael Connelly. Hij stelt me nooit teleur. In dit nieuwe boek is journalist Jack McEvoy opnieuw het hoofdpersonage. Geen Harry Bosch dit keer. Een aanrader als je van het genre houdt.

De roof – Daniel Silva. Hoofdpersonage in zijn boeken (thrillers) is altijd Gabriël Allon – meester-restaurateur en kunstkenner en Israelisch topspion. Een vermakelijke combinatie en dit keer best veel ‘kunst’, van Caravaggio tot van Gogh.

Het recht van de macht – David Baldacci. En nog maar een thriller. Een oudje dit keer. 1995. En dat is wel een beetje gek. Nog geen mobieltjes of internet. Nauwelijks camera’s. Een page turner maar geen aanrader.

GEDAAN

Het is raar maar ik herinner me nauwelijks iets dat afwijkt van het gangbare (corona-beperkingen) patroon. Zelfs het geplande reisje in het paasweekend hebben we uiteindelijk geschrapt. O ja … een dingetje dat ik ook al in maart heb gedaan. Ik plaatste elke ochtend een foto op Facebook met de vraag: ‘Waar was ik?’ Geen quiz, geen prijsvraag, gewoon fijn om wat in mijn vele foto’s te grasduinen. En ik heb mijn eerste ‘prik’ gehad, ik zou het bijna vergeten te vermelden.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Ik heb best veel gelezen in april. Het is gek maar er zijn enkele ‘items’ die steeds opduiken. Ik ben er niet naar op zoek maar ze duiken voortdurend op. In boeken, in blogs, in artikels die ik lees, zelfs in films of series. Dante Alighieri en zijn Goddelijke Comedie. Opera. Caravaggio. In deze volgorde. Twee jaar geleden las ik met veel plezier ‘De Bourgondiërs’ (Bart van Loo). Nu luister ik in de auto naar de Klara-Podcast. Ik kom er nog een keer op terug.

TENSLOTTE

Om een beetje vrolijk te eindigen plaats ik een foto van een triptiek. Een schilderij (een altaarstuk) van de Vlaamse kunstschilder Rogier van der Weyden. Op Twitter zag ik een deel van dit triptiek met de tekst ‘Spoiler Alert’. Ontdekken jullie ‘de fout’? Prettig weekend, op naar een mooiere mei-maand.

Rogier van der Weyden – Annunciatietriptiek, kort na 1434

In de serie: IK KIJK NOG EVEN ACHTEROM

Ik kijk nog even achterom (# 10)

Tags

Boeken, Diefstal, Lezen, Mozambique, Palma, Rutte, Stucen, Tante Doortje, Terugkijken, Zondag met Lubach, Zwembad

Laat ik het jaar proberen vol te maken met het maandelijks achterom kijken. Vandaag de tiende maand. Maart 2021. Meer als een persoonlijk geheugensteuntje dan dat het super interessant is voor mijn lezers / volgers.

GEKEKEN

Zondag met Lubach is vaste prik op maandagochtend. Jammer dat er een eind aan is gekomen. Ik ga Arjan Lubach missen.

News of the World, Grace of Monaco en The Green Mile zijn de films die ik de moeite waard vind om te vermelden.

In mijn eentje zag ik de Vlaamse serie 13 Geboden. Goed – zonder superlatieven. Behind her eyes. Ik heb het boek enkele jaren geleden met veel plezier gelezen. De serie is oké maar geen hoogvlieger. Ook niet echt mijn genre. Ik heb het eerste seizoen van Spartacus volgehouden maar ik kijk niet verder. Isabel waarschijnlijk wel. Ru Paul’s Drag Race zet Isabel aan als ze een avondje wil niksen op de bank. Af en toe kijk ik een halve aflevering mee.

GELEZEN

De geheime orde – Daniël Silva. Ik heb er al eerder een stukje over geschreven. Het was een lekker boek om flink wat letters weg te vreten in een korte tijd.

Transfermaand – Philip Kerr. Dit is de tweede voetbalthriller van de schrijver die vooral beroemd is van zijn Bernie Gunther thrillers. Teveel opgerakelde voetbalfeitjes maar wel een aangenaam tussendoortje.

Winterland – Kim Faber / Janni Pedersen. Een prima Deense thriller in de beste traditie van de Scandinavische thriller. Een aanrader. Vlot geschreven. Goed verhaal. Geloofwaardig. Ik kijk uit naar een nieuw boek van dit duo.

De eenzame bruid – Ellis Peters. Eén of twee keer per jaar haal ik een oudje uit de kast met in de hoofdrol broeder Cadfaël. Amusant. Onderhoudend. Niets meer, niets minder.

De ommegang – Jan van Aken. Een dikke historische pil. Omdat ik nauwelijks halverwege ben zal ik er ook volgende maand iets over vertellen.

GEDAAN

Dit is het saaiste onderdeel van dit maandelijkse overzicht. Oersaai … dat heeft natuurlijk te maken met de wereldwijde pandemie. Dus behalve werken, lezen, filmpje kijken, koken is er niets dat me nu te binnen schiet dat afwijkt van dit patroon. Geen uitstapjes. Geen theater. Geen concert. Geen weekendjes weg. Zelfs geen stranddag want de stranden zijn officieel verboden gebied. Maar dat wordt nauwelijks gecontroleerd.

Omdat het wielerseizoen weer is losgebarsten vind je mij wat vaker op mijn werkkamer. Dan luister ik online naar de wedstrijdverslagen. Af en toe kan ik ook wat beelden streamen. Heerlijk. Morgen (maar dat is dus al april) Vlaanderens Mooiste.

Verkiezingen in Nederland. Dat ik niet blij was met de uitslag heb ik al eens eerder geschreven. Het hele ‘verkenners-verhaal’ (Positie Omtzigt: functie elders) kan je in ‘House of Cards’ verwachten maar toch niet in Nederland. Wel dus. Ik begrijp niet dat Rutte niet is opgestapt. Ik denk niet dat er een Rutte IV komt. Wel nieuwe verkiezingen in het najaar? Dat zou zomaar wel eens kunnen wegens onmogelijkheid om een meerderheidsregering te vormen. D66 wint weer. Kaag wordt premier. D66 + linkse partijen + Volt. Wordt vervolgd.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Extra corona-kilo’s. Ik ben me er van bewust maar ik heb er nog niets aan gedaan. Komt wel – zegt hij optimistisch – ik dus. Voor de zoveelste keer hadden we weer eens insluipers op bezoek. Waarschijnlijk altijd dezelfden. Ondanks alle extra ijzeren frames en hekken is het elektrisch paneel van de zwembad weer maar eens gestolen. Voor de vierde keer al. En dit keer ook de lampen uit het zwembad. Grrr. Sukkels.

• 

• 

Ondertussen hebben we vijf offertes op tafel liggen. Voor elektrische draden bovenop de tuinmuren. Voor twee nieuwe poorten. En voor eventueel camera-toezicht. Tel daarbij ook de vervanging op van de gestolen zwembadspullen op. Je begrijpt vast wel dat er van een spaarpotje weinig overblijft. Wat een geluk dat we het afgelopen jaar nooit meer weekendjes weg konden. Grrr. Een hond staat op het verlanglijstje …

De buitenmuren van ons bijgebouw zijn nog nooit gestuct aan de buiten(achter)kant. De hevige slagregens van begin maart veroorzaakten veel lekkage. Dan zit er maar één ding op: stucen. Cement en zand kopen en de buurman vragen om een extra centje bij te verdienen. In april gaan we de drie kamers – badkamer, (slaap) kamer en de keuken – opnieuw schilderen.

• 

• 

De achter- en zijkant van ons ‘optrekje’ met vers gestuct bijgebouw, plus een klein beetje zicht op de tuin van onze buren.

Natuurlijk moet ik nu ook iets schrijven over de terroristische aanslagen in het uiterste noorden van Mozambique. Afschuwelijk in het kwadraat. Ik schreef er al eerder over en dat zal ik vast nog wel eens doen. Nu niet. Mocht iemand zich ongerust maken over onze veiligheid. Palma – de plaats van de laatste aanslagen – is ruim 2000 kilometer bij ons vandaan.

GEBLOGD

De foto-uitdaging van Saturnein vormt de rode draad doorheen maart 2021. Mijn stukje over Tante Doortje kreeg meer dan 600 bezoekers op één dag. De Terschellinger (plaatselijk weekblad) nam contact met me op. Ze willen dat logje in aangepaste vorm een keer gebruiken. Prima. Het lawaai van de quad van de buurjongen beperkt zich nu tot half uurtjes.

Pontius Pilatus

Tags

Boeken, Conclaaf, Daniel Silva, De geheime orde, Evangelie, Holocaust, Jesus, Joden, Lezen, Pontius Pilatus, Rome, Thriller, Vaticaan

Wanneer zou ik voor de eerste keer bewust de naam ‘Pontius Pilatus’ gehoord hebben? Ergens in de zestiger jaren – is het antwoord. Ik ben van 1956. Zou dat al in het eerste leerjaar geweest zijn als voorbereiding op mijn eerste communie of pas een paar jaar later als je wat beter luistert naar het evangelie? Ik hou van verhalen dus als jongetje (en later als misdienaar) heb ik honderden keren horen voorlezen uit het evangelie. Ik had (heb) een goede fantasie en zag dus veel van die verhalen als kleine filmpjes in mijn hoofd. Epistels hoorde ik wel maar ze kregen nul komma nul betekenis in mijn kinderhersentjes. Natuurlijk is het verhaal van ‘Witte donderdag tot en met de kruisiging’ (het jaarlijks terugkerende passieverhaal) een spannende (rechtbank) thriller. In dat verhaal duikt de Romeinse gouverneur Pontius Pilatus op. En de uitdrukking ‘je handen in onschuld wassen’ is daar onlosmakelijk mee verbonden.

Waarom schrijf ik dit? Afgelopen week las ik de nieuwste Gabriel Allon thriller. De geheime orde. Auteur: Daniel Silva.

Ik lees de thrillers van deze Amerikaanse schrijver graag. Het zijn geen meesterwerken maar hele fijne ‘tussendoortjes’. Vlot geschreven pageturners. Het terugkerende hoofdpersonage – Gabriel Allon – is boeiend door de combinatie van beroep en interesse. Hij is een Israëlische topspion en één van de beste restaurateurs ter wereld van renaissance schilderijen.

‘De geheime orde’ speelt zich af in de week nadat de paus (de verzonnen Paulus VII) dood wordt gevonden en het conclaaf dat een nieuwe paus kiest. Dit is geen origineel idee. Er bestaan heel veel soortgelijke boeken (thrillers). Toch heb ik me best vermaakt met dit boek. Wat doet een Joodse man in het Vaticaan, zo dicht bij de ‘Heilige Stoel’? Zonder al teveel te verraden kan ik zeggen dat er gezocht wordt naar het ‘Evangelie van Pontius Pilatus’. Ook niet origineel maar Daniel Silva legt wel interessante verbanden met de verwerpelijke positie van het Vaticaan tijdens de nazi-periode en de holocaust en de de huidige covid-pandemie, de rechts populistische partijen in Nederland, Frankrijk, Italië, Oostenrijk en Duitsland.

Een paar uurtjes lekker lezen. En ook een beetje nadenken over de evangeliën. Wie schreef ze? Voor wie? Wanneer? Ik had al wel eens eerder over dit onderwerp gelezen en gediscussieerd. Het woord evangelie komt uit het Grieks en betekent: goede (blijde) boodschap. Tegenwoordig staat evangelie voor een apart genre, namelijk een (het) levensverhaal over Jezus, waarvan er uiteindelijk 4 in de christelijke bijbel zijn opgenomen / toegelaten. Of een Romeinse gouverneur het levensverhaal van een predikende Galileeër heeft geschreven, valt sterk te betwijfelen. Maar een rechtbankverslag van JC’s proces voor zijn superieuren in Rome … dat zou natuurlijk wel kunnen. Als het (nog) bestaat, waar wordt dat dan bewaard?

In de serie: BOEKEN

Ik kijk nog even achterom (# 5)

Tags

Boeken, Corona, Lezen, Lotus, Online lesgeven, Schrijven, Series, Skype, Speculaas, Trump, Zoom

Ook oktober 2020 loopt alweer op z’n laatste benen. Nog twee maanden en we bakken weer oliebollen en ergeren we ons aan al het geknal op straat – ondanks het vuurwerkverbod. Is de tweede corona-golf dan op z’n retour? Laten we hopen van wel. Trump maakt nog een paar te-late stuiptrekkingen, hij treedt af en Pence wordt nog even interim-president zodat hij The Donald algehele amnestie kan verlenen voor de rest van zijn leven. Melania heeft eind januari 2021 een eerste afspraak met een advocaat … Joe Biden neemt het roer over maar wordt een van de korst zittende presidenten uit de Amerikaanse geschiedenis. Zijn gezondheid gaat snel achteruit. Kamala Harris staat klaar maar of zij er in zal slagen de Verdeelde Staten van Amerika weer te herenigen is waarschijnlijk een grotere opgave dan the war on terror of de klimaatproblemen.

GEKEKEN

Het was wel een beetje een maand van: één of twee afleveringen van een serie zien en dan afhaken. Vooral Isabel is de afhaker. In geval van ‘Secret of the Nile’ en ‘She’s Gotta have it’ begrijp ik het afhaken. ‘Crazy Ex Girlfriend’ vind ik wel grappig; Isabel vindt al dat zingen raar en storend. Misschien kijk ik ooit nog wel eens verder. Dat ze afhaakte na drie afleveringen van ‘Northern Rescue’ snap ik niet. Gelukkig zagen we wel series tot het eind. Dat is vier of vijf keer ‘afhaken’ in één alinea, dat kan beter Koen!

Emily in Paris – Tien afleveringen in twee dagen gekeken. Het stelt niets voor maar het is wel heel vermakelijk. Van de makers van Sex in the City. Romantische Comedie zonder Hugh Grant – hahaha. Er komt vast een vervolg …

The boy who harnessed the wind – Een mooie film gebaseerd op een waar gebeurd verhaal in Malawi. De moeite waard. Aanrader. Op Netflix.

Virgin River – Het eerste seizoen. Er is nog geen tweede reeks beschikbaar maar die gaat er vast komen en dan kijken we verder. Zeker weten. Genre: romantisch drama. Met veel plezier samen gekeken.

Bedford Wives – Een matige Zuid-Afrikaanse serie in het Griekse immigranten-milieu van Johannesburg. Beetje hetzelfde uitgangspunt van ‘Penoza’. Zakenman die ook actief is in de (drugs) onderwereld wordt doodgeschoten in de eerste aflevering. Zijn weduwe neemt de zaak over … inclusief duistere zaakjes en een gezin.

A suitable boy – Een miniserie. Zes afleveringen. Mooi. Romantisch. Nostalgisch. India 1951 – 1952. Ik heb het dikke boek van Vikram Seth ‘Een geschikte jongen’ ruim tien, twaalf jaar geleden met heel veel plezier gelezen. Lang genoeg geleden om nu – zonder al teveel voorkennis – te genieten van deze mooie serie.

Zondag met Lubach – Ik kijk het op maandag en ik ben heel blij dat dat kan via BVN. Amusant comedy-info-tainment.

GELEZEN

Dodelijk web – Dick Francis. Een tussendoortje voor mij, volgens het bekende Dick Francis concept.

Daar waar de rivierkreeften zingen – Delia Owens. Ik heb er al eerder over geschreven. Heel mooi.

De getuige – Steve Cavanagh. Een Eddie Flyn rechtbankthriller. Goed, spannend maar het wordt stilaan een zich herhalend concept.

Het verloren Labyrinth – Kate Mosse. Goed maar ook ruim 200 bladzijden teveel. Een dubbel verhaal waarvan je meteen weet dat ze ooit samen zullen vallen. Enerzijds eind twaalfde begin dertiende eeuw tijdens de Katharen-vervolging en ook in 2005. Telkens het boek van periode verandert, ben je er ook een beetje uit. Ik heb mooiere (betere) boeken (romans) gelezen over deze periode. Wel fijn om weer even herinnert te worden aan een vakantie in de Languedoc. Montségur, Foix, Montaillou. Ergens eind jaren 80, begin jaren 90.

GEDAAN

Tja, wat heb ik gedaan? Alweer niets bijzonders. Online lesgeven. Iets teveel rondhangen op internet. Lezen. Bloggen. Af en toe ’s morgens anderhalf wandelen. Koken. Boodschappen doen. M’n verjaardag gevierd. Verder gewerkt aan een schrijfopdracht en daar af en toe over Zoomen of Skypen.

Zoom – de saaiste foto van dit jaar op mijn blog

De gewone dingen en ik weet nu al dat november niet heel veel anders zal worden. De kinderen en kleinkinderen zie ik enkel via foto’s, video’s of via beeld-appen.

NOG IETS EXTRA OM TE VERTELLEN

In Leeuwarden valt nauwelijks iets cultureels te beleven. Uit eten gaan – een weekendje weg … vergeet het maar. Het internationaal vliegverkeer van en naar Maputo is weer een beetje op gang gekomen. De corona-maatregelen zijn een heel klein beetje afgezwakt in Mozambique. De meeste scholen zijn nog steeds gesloten. De cijfers zijn in vergelijking met de USA en Europa goed. Of dit een eerlijk en totaal beeld is, valt te betwijfelen. 12.525 positieve tests, 80 % is genezen, 91 doden. Sinds 20 maart wel te verstaan. Vliegtickets zijn haast onbetaalbaar. De noodzakelijke corona-test kost bijna 100 euro.

Oo ja, nog één ding … blijf van mijn Lotus-speculaas, rot op met biscoff – het lijkt alsof ze mijn speculaasje al in de koffie hebben gesopt en daarna verpakt. Slappe hap.

GEBLOGD

In eerdere terugblikken vermeldde ik alle logjes. Een beetje overbodig vind ik nu. Ik schrijf met veel plezier een mythologisch vervolgverhaal – met veel beeldmateriaal – over Psyche en Amor. Dat ga ik de volgende dagen ook nog doen. Klik HIER en lees eventueel wat je hebt gemist..

In de serie: IK KIJK NOG EVEN ACHTEROM

Daar waar de rivierkreeften zingen

Tags

Bestseller, Boeken, Daar waar de rivierkreeften zingen, Delia Owens, Lezen, Moeras, North Carolina, Pat Conroy, Prins der Getijden, Verenigde Staten

Voor de derde keer in minder dan een maand heb ik een (heel) goede (mooie) roman gelezen. En voor het eerst scoort een boek dit jaar (2020) vijf *****sterren op mijn persoonlijke scorelijst. ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’ (eerder uitgegeven als: ‘Het moerasmeisje’)

“In Barkley Cove, een rustig stadje aan de kust van North Carolina, gaan al jarenlang geruchten over het moerasmeisje. Kya is in haar eentje opgegroeid in het moeras. Hier voelt ze zich thuis. De natuur is haar leerschool. Dan komt de tijd dat ze ernaar verlangt aangeraakt te worden en lief te hebben. Twee jonge mannen uit de stad raken geïntrigeerd door haar fascinerende schoonheid. Wanneer een van hen dood wordt gevonden, valt de verdenking onmiddellijk op Kya.”

Kun je na het lezen van bovenstaande publiciteitstekst een genre op dit boek plakken? Niet zo eenvoudig zou ik zeggen. Dat was ook het probleem van de (oorspronkelijke) Amerikaanse uitgever. Toch worden er steeds meer exemplaren verkocht. Ondertussen al meer dan 5 miljoen over de hele wereld. Het verhaal is ook een mix van allerlei genres. Een familieroman, een streekroman, een thriller, een natuurboek, een coming-of-age verhaal … zelfs zeer regelmatig wordt er een gedicht geciteerd.

Op de foto hierboven lees je: ‘Gruwelijk mooi’ en ‘Adembenemend’. Dat zijn natuurlijk grote woorden die een uitgever graag citeert. Ik zou ze niet hebben gebruikt maar wel soortgelijke synoniemen.

Heel in het kort het verhaal zonder al te veel te verraden. We volgen twee verhalen in hetzelfde dorp. Het ene verhaal begint in 1952; het andere in 1969. Uiteraard weet je dat de verhalen op een moment zullen samenvallen want het gaat over dezelfde mensen. Deze structuur maakt het boek spannend want je wilt weten wat er gebeurd is met het hoofdpersonage – Kya. Zij woont in een hut in het moeras, zo’n vijf of zes kilometer buiten het kleine dorp. Lopen is een optie maar een boot is het gangbare vervoermiddel in het moeras, aan de kust en bij het drasland. Kya’s zus en grotere broers vertrekken en komen nooit meer terug. Ook haar moeder vertrekt en tenslotte ook haar gewelddadige vader. Zij – het jongste kind – blijft alleen achter en leeft tussen de meeuwen, de schelpen en andere dieren die een thuis hebben in het moeras. Ze is zeven als ze voor zichzelf moet zorgen. ’s Morgens vroeg zoekt ze mosselen of rookt ze een paar vissen die ze met de zwarte pompbediende van het dorp ruilt – meestal voor benzine voor haar boot. Van zijn vrouw krijgt ze af en toe een kleinigheid en kleding. Op een dag verdwaalt ze met haar boot maar een blanke jongen die in de buurt vist, loodst haar weer naar haar hut. Het begin van een beetje menselijk contact …

Ik had het boek gemakkelijk in twee of drie dagen kunnen uitlezen maar ik heb er ruim een week de tijd voor genomen. Waarom? Omdat het bijna te mooi was en je voelt dat er iets mis zal gaan met Kya. Ik wil dat nog niet. Dus het verder lezen stel ik nog even uit alsof dat ook even adempauze geeft aan een geliefd roman-personage.

Lang geleden las ik ‘Prins der Getijden’ (Pat Conroy). Ook dat boek – een bestseller (en film) – speelt zich af in dezelfde streek in North Carolina. Ook een schitterende roman. Ik denk dat ik nu – begin oktober – het mooiste boek van dit jaar al heb gelezen maar zeker weten doe ik dat natuurlijk niet. En voortdurend vond ik het jammer dat ik mijn moeder niet over dit boek kan vertellen. Ze zou het verorberd hebben in anderhalve dag en twee maanden had ze het waarschijnlijk nog een keer gelezen. Helemaal haar smaak, ik heb het dus van geen vreemden.

Twee tips dus in één stukje. Doe er je voordeel mee. Voor jezelf, Sinterklaas, verjaardag, kerst …

De rat van Amsterdam

Tags

Amsterdam, Boeken, De rat van Amsterdam, Lezen, Pieter Waterdrinker, Postcodeloterij, Riga, Rusland

De rat van Amsterdam – Pieter Waterdrinker

Nooit eerder las ik een boek van deze Nederlandse schrijver die grote delen van het jaar in Rusland woont. Er was best veel publiciteit toen zijn nieuwste roman verscheen. De foto voor op boek en de titel waren niet direct uitnodigend maar de goede recensies zijn dat wel. Ik koop het boek. Ik ben benieuwd.

“De 41-jarige Ruben Katz vertelt vanuit een Nederlandse gevangeniscel over zijn leven. Met vervalste Joodse identiteitspapieren wil het gezin Katz in 1990 de hoofdstad Riga van de Sovjetrepubliek Letland verruilen voor Tel Aviv, maar blijft hangen in Amsterdam. Terwijl moeder het verdriet om hun in Riga begraven dochter nauwelijks te boven komt en steeds verder wegkwijnt, proberen vader en zoon Katz ieder op hun eigen manier zo snel mogelijk te integreren. Vader Katz begint een instituut voor Duitse taal- en letterkunde, terwijl Ruben Katz na zijn rechtenstudie begint te werken voor de Nationale Armenloterij, een filantropisch rattenbolwerk. Zijn obsessie voor Phaedra, de dochter van de puissant rijke loterijbaas, voert Ruben Katz uiteindelijk naar het moderne Rusland, waar hij lid wordt van het Siberisch Front, een schimmige organisatie van Europeanen die Moskou verkiezen boven Brussel. In de van hem bekende energieke en beeldende stijl schetst Waterdrinker een onvergetelijk portret van het huidige Nederland en de neoliberale wereld op drift.”

Bovenstaande (blauwe) tekst is uiteraard de tekst die de uitgever gebruikt om deze dikke roman te promoten. Ik heb het boek met veel plezier gelezen. Het ik-personage (Ruben Katz) zit een korte straf uit in een gevangenis in Nederland. Op advies van een sociaal werker schrijft hij zijn levensverhaal op in zeven Hema-schriftjes en nog heel veel extra a4’tjes. Zo leren we Ruben en de familie Katz kennen. De fragmenten staan min-of-meer in chronologische volgorde in de schriftjes. Soms springt de schrijver (Ruben) even (te) ver vooruit in de tijd en vertelt hij alvast iets wat we eigenlijk pas kunnen (mogen) weten vierhonderd bladzijden later. Dat is natuurlijk een uitstekende vondst van de auteur (Pieter Waterdrinker). Omdat je dus al iets weet of vermoedt, wil je verder lezen. Je weet als lezer al gauw dat er iets is gebeurd met zijn zusje en later ook met zijn klasgenote. Maar wat en hoe kom je pas (veel) later te weten.

Ruben beschrijft zichzelf voortdurend als ‘rat’ omdat hij volop meedraait in een wereld van leugens, schijn en bedrog. Ik begrijp die vergelijking met een rat. Uiteraard snap ik dat maar Waterdrinker (of Ruben) herhaalt dat wel duizend keer in dit boek. Voor mij net iets te vaak – nee, veel te vaak. Het gaat me irriteren. Maar dat is dan ook het enige dat ik als negatief zou kunnen opmerken. Het is een zeer vlot (leesbaar) geschreven boek met kleurrijke figuren, herkenbare locaties en veel maatschappij-kritiek. En natuurlijk ligt de vergelijking tussen de verzonnen ‘Armenloterij’ en de bestaande ‘Postcodeloterij’ (en dergelijke) voor de hand. Tevens werpt hij een blik op populistische, nationalistische bewegingen. Zoals de Gele Hesjes, Forum v D en consorten – zonder deze clubs bij naam te noemen.

In de serie: BOEKEN

ps. Ik overweeg serieus of ik nog langer zal (wil) meespelen met de postcodeloterij. Of stop ik daarmee? ’t Is zomaar een gedachte die natuurlijk is ontstaan door het lezen van dit boek.

Ik kijk nog even achterom (# 4)

Tags

Boeken, Familie, Lezen, Netflix, Rob Heiligers, Schrijven, September, Sport, Terugkijken, Theater, Vrienden, Weblog

Afgelopen maand (september 2020) eindigde in groot mineur. Tristesse alom. Rob is overleden op de laatste dag van september. Vriend, jarenlang onze huisgenoot, man van Rita (al meer dan veertig jaar een goede vriendin en ooit studiegenote op de AVEK), vader van Yoko, opa van Loes. Acteur, fantast, DktrZ met love-pleisters, vogelliefhebber, natuur-verschijnselen-gelover, sportliefhebber, optimist, pyramide-onderzoeker, reiziger. Ik kan dit lijstje blijven aanvullen. Ik schreef al vaker over hem. Graag verwijs ik naar een logje van eerder dit jaar. AUditie. Rob speelde in deze voorstelling ‘de acteur’. Een jeugdtheater-voorstelling over dood-gaan en herdenken. Ik zal vast nog vaker over Rob schrijven want dan blijft deze bijzondere man ‘levend’ in mijn (onze) verhalen.

GEKEKEN

De Ronde van Frankrijk Wij hebben geen Ziggo- of KPN-abonnement maar via DSTV heb ik de Tour toch kunnen volgen. Niet enkel via het geschreven woord of de radio maar ook met beeld. Joepie. Ik heb er afgelopen maand meer over geschreven.

De Avondetappe – Van hetzelfde laken een pak. De dagelijkse nabeschouwing op de Tour. Meestal via BVN.

Snowpiercer – Een Netflix-serie. Niet mijn favoriete genre. Een mix van science-fiction en thriller. In een toekomstige ijstijd reizen de enige overlevenden (zo’n 3000) rond in een lange trein met verschillende leefomstandigheden. Van extra luxe tot straat-arm. Een revolte is aanstaande …

Bloodline – Nog een Netflix-serie. Veel meer mijn genre. Een drama-serie. Een mix van een (goede) soap en thriller. De familie Rayburn (vader, moeder, vier kinderen en kleinkinderen) baten een hotel uit in de Florida Keys (USA). Familiegeheimen uit het verleden blijven niet langer verborgen. We zijn ondertussen begonnen aan het tweede seizoen. Ik vind het een aanrader, maar ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat we nog maar nauwelijks halverwege de drie seizoenen zijn.

Karppi (Deadwind) – Een Finse politieserie in de beste traditie van de Scandinavische thrillers. We zagen twee seizoenen. Goed maar ook niet meer dan dat. Gewoon goed.

Resgate / Redemption – De eerste Mozambikaanse Netflix-film ooit. Een gangster-movie. Niet erg goed maar ik me wel reuze geamuseerd omdat het ook een raad-spelletje werd … ‘Waar is deze scène opgenomen?’ Een feest van herkenning – ook sommige acteurs (m/v) ken ik. En leuk om Mozambikaans Portugees te horen op Netflix.

GELEZEN

Uit het leven van een hond – Sander Kollaard. Het winnende boek – Libris Literatuurprijs 2020. Ik vond het heel mooi. Absoluut een aanrader.

Spervuur – Dick en Felix Francis. Een echte ‘Dick Francis’. Het ik-personage is – zoals altijd – een held tegen wil en dank. Met alle bekende ingrediënten: paarden, een misdaad in het paardenmilieu, een zeer hachelijke situatie voor het hoofdpersonage maar het komt goed, enzovoort.

De rat van Amsterdam – Pieter Waterdrinker. Het is het eerste boek van Pieter Waterdrinker dat ik heb gelezen. Er zullen er meer volgen. Ik ga later een logje schrijven over dit dikke boek. Ik geef het vier-en-een-halve ster.

Jacques Klöters – Deze cabaretier / publicist deelt bijna dagelijks een herinnering aan een oud-collega – op Facebook. Mooie stukjes. De moeite waard om hem toe te voegen als ‘vriend’ op FB.

GEDAAN

Niets bijzonders – zo zou ik deze maand kunnen omschrijven. Of vergeet ik iets? Ik ben weer wat vaker aan het wandelen. De dagelijkse 10.000 stappen haal ik nog niet maar wie weet wat oktober zal brengen.

NOG IETS EXTRA OM TE VERTELLEN

In mijn vorig overzicht schreef ik over onze kippen. Ze hebben alle sla- en koolplantjes opgegeten. Tja – ik moet dus dringend het kippengaas van de ren verhogen. In ruil vind ik wel gemiddeld drie eitjes per dag. Wel elke dag Pasen want ze zoeken steeds een andere leg-plek. En we hebben nog andere dieren in onze tuin (gehad). Dit keer onuitgenodigde gasten. Kikkers. Waar ze vandaan komen mag Joost weten. En ook hij weet het niet. Maar op een avond begon het gekwaak. Bijna onder ons slaapkamerraam. Wat een hels kabaal. Bij daglicht zag ik ze. In en bij het zwembad. Zes stuks. Dikke, vette kikkers. Ik heb ze met plezier de vrijheid gegeven maar dan wel ver weg van onze tuin. Ik hoor ze soms nog brullen, gelukkig in de verte.

GEBLOGD

Terug naar school – Over mijn opa. Ik vond na het schrijven van dit stukje – bij toeval – een foto waar ik samen met hem op sta.

Mijn eerste communie. Ik zit uiterst rechts op schoot bij opa (mei 1963).

Een bizar bericht – Ik geloof dat ik op Facebook kortstondig ben gehackt. En ik ben niet de enige, merk ik tijdens deze september-maand.

Te gek voor woorden – Over de idioot goedkope vliegtickets in vergelijking met te dure treinkaartjes.

Een schrijfdipje of is het iets anders? – Gewoon beginnen schrijven helpt. Meestal dan toch.

Saai of niet saai, dat is de vraag – Over de Ronde van Frankrijk. En toen werd het toch nog … een historische ontknoping.

Mijn sportcarrière (1) – Over onder andere gymnastiek op de lagere school. Bijna zeshonderd keer werd dit bericht bekeken. Dat is hoogst uitzonderlijk. Ik geloof zelfs goed voor een derde plaats aller tijden.

Mijn sportcarrière (2) – Dank voor alle complimenten in de reacties voor mijn sportieve verleden.

Het geheim van de de smid – Ik schrijf over het (niet) nalezen van mijn blog-stukjes. Veel collega-bloggers reageren en schrijven dat ze veel herkennen. Trienette en Groengenot laten in hun reactie blijken dat ze de opzettelijke ‘tweemaal DE’ in de titel hebben opgemerkt. Jullie ook of las je er overheen?

Iets van vroeger (#2) – ‘Electro’ weer voor even uit de nostalgische vergetelheid gehaald.

In de serie: IK KIJK NOG EVEN ACHTEROM