Ik kijk nog even achterom (#3)

Tags

Augustus 2020, Bloggen, Boeken, Lezen, Terugkijken

Wat was er eerst: de kip of het ei? Je leest het hieronder …

Alweer voor de derde keer een (overzichtelijke) terugblik op de voorbije maand. Nog steeds bevindt de wereld zich in de grootste pandemie sinds de Spaanse griep. Corona / Covid-19. Uiteraard waren hongersnood en heel veel oorlogen minstens zo desastreus voor de menselijke soort. 2020 gaat ongetwijfeld de boeken in als een bijzonder jaar. Natuurlijk wegens de ziekte maar zeker ook wegens de maatregelen die de maatschappij ook ten dele ontwricht. En de polarisatie die steeds meer toeneemt. Virus-waarheid contra overheid. Complottheorieën. De eeuwig durende zwarte piet discussie. En uiteraard Trump – Biden of de tot op het bot verdeelde Verenigde Staten.

GEKEKEN 

Dynastiy Netflix. We waren de hele maand zoet met de remake van Dynasty in de 80’er jaren. Een soap dus. In het Portugees beter bekend als: novela. Niet persé mijn lievelingsgenre (en dat is een understatement). Maar na flink wat series over gestoorde moordenaars en getroebleerde politie-inspecteurs was het fijn om wat luchtigers te zien … vond Isabel. En je zult het niet geloven … we zagen alle 64 afleveringen die tot nu toe zijn uitgebracht. Zucht. Dat heb ik ook weer overleefd. Je kunt het zo gek niet bedenken: moordaanslagen, plastische chirurgie, gijzelingen, honderd faillissementen, bruiloften, schijnhuwelijken, list en bedrog, onbekende exen en kinderen die plots opduiken, uiteraard ook een homo-huwelijk (we zijn tenslotte in 2020). Het zit er allemaal in. Geloofwaardig? Natuurlijk niet. Alles over the top met veel glitter en glamour en een heel hoog tempo. Een maand alleen maar Bouquet-romannetjes op de buis. “Genoeg is genoeg”. Was het niet VDB die dat ooit in twee talen zei? Of zei hij: “Te veel is trop en trop is te veel”? Tijd voor iets anders, dat is zeker.

De Slimste Mens Een dagelijks plezier, meestal kijk ik dit programma via BVN. Ik begrijp volkomen dat dit programma bijna twee miljoen kijkers trekt. Het is zeer onderhoudend. Een kwis-niveau dat ik probleemloos aan kan.

De Ronde van Frankrijk. Oude liefde roest niet. Al zolang ik me kan heugen verheug ik me op het nieuwe wielerseizoen. Voor het eerst een ‘Ronde van Frankrijk’ (met eerbied schrijf ik het met een hoofdletter) in september. Laat ik een top vijf voorspellen. 1. Primoz Roglic 2. Egan Bernal 3. Tadej Pogacar 4. Tom Dumoulin 5. Richard Carapaz en verder eindigt Bauke Mollema op plaats 10 Ps. Dumoulin had kunnen winnen maar hield zich keurig aan de team-afspraken bij Jumbo-Visma.

Trevor Noah De Zuid-Afrikaanse presentator van The Daily Show op NBC. Al sinds het begin van de corona-crisis kijk ik naar zijn vlogjes via Twitter of YouTube. Gisteren keken we weer eens naar een volledige theatershow (uit 2015). Veel herkende ik uit de show die ik een paar jaar geleden zag in de Ziggo-dome (Amsterdam). Ik vind hem top.

GELEZEN

Grof wild – Desmond Bagley. Opnieuw een ‘oudje’ met veel plezier herlezen. Over een miljoenen-erfenis waar een geurtje aanzit. Een groot deel van het boek speelt zich af in Kenia. 

De man zonder verleden – Desmond Bagley. De titel zei me niets meer. Maar al gauw herkende ik het decor: een stuwdam / stuwmeer in aanbouw. Ik las het boek lang (lang) geleden. Een traditionele Bagley-held, een dame, slechteriken en nog helemaal geen mobiele telefoon of Google Maps. Spannend – niets meer en niets minder.

Duister lot – David Baldacci. Ik had tot enkele weken geleden nog nooit een boek van deze veel-schrijver gelezen. Nu dus wel. Ook nu weer een oudje. Een arm meisje met een baby en een foute vriend laat zich verleiden tot vals spelen met de nationale loterij. Hoe ze vals speelt weet ze niet. Ze wint. Als jonge miljonaire reist ze van het ene land naar het andere. Steeds op de vlucht uit angst voor ontmaskering. Na tien jaar keert ze terug naar de Verenigde Staten. Dat had ze beter niet kunnen doen. Spannend maar minstens 150 pagina’s te veel van het goede. Een beetje bondiger mag ook. Voorlopig begin ik nog niet aan een tweede Baldacci.

De onthoofde stad – Hans Mantel. Hoe dit boek op mijn e-reader terecht kwam, weet ik niet meer. Waarschijnlijk omdat het maar € 1,99 heeft gekost. Dit is het slechtste boek (thriller) dat ik de afgelopen jaren heb gelezen. Ongeloofwaardig. Een vreemd verzonnen land en steden. Voorspelbaar. Een soort langdradigheid en dan weer veel te veel op één dag. Platte karakters. Ik heb het – tot mijn eigen verbazing – uitgelezen.

Onder de paramariboom – Johan Fretz. Gelukkig zit er ook een mooi boek in de oogst van augustus. Het boek stond al ruim een half jaar in mijn digitale wachtkamer te wachten. Toen verscheen de auteur als kandidaat in De Slimste Mens. Dus gauw zijn boek weer opgeduikeld. Een erg fijn boek. De schrijver op zoek naar zijn lang ontkende Surinaamse roots.  Erg mooi. Een ontdekking.

Nek aan nek – Dick en Felix Francis. Ook een koopje. Een typische Dick Francis (een paarden-detective) die ik nog niet had gelezen. Zelfde concept als al zijn vorige boeken. Dit keer met een sterren-kok en een intelligente alt-violiste in de hoofdrollen. Lekker op zaterdagochtend beginnen en op zondagmiddag de laatste (denkbeeldige) pagina omdraaien. Heerlijk. Op naar een volgend boek en september mag wat meer kwaliteit hebben.

GEDAAN

Ik zou de tekst van juni of juli kunnen kopiëren en hier weer plakken. Niets bijzonders dus. Online lesgeven. Lezen. Netflix kijken. Beetje rommelen in huis en tuin. Meestal zelf lekker koken en één keer uit eten geweest. Een gepland weekendje hebben we wegens ongunstige weersvoorspelling uitgesteld naar later. Wie weet in september. Ik ben gevorderd tot dag #23 in mijn Facebook-serie: ‘GHIDFN’ inclusief een gedicht.

En ik heb me twee keer laten verleiden om toch te reageren op in mijn ogen controversiële Facebook berichten. Het liefst vermijd ik FB-discussies en scroll gauw verder als iets me niet bevalt.

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Een lang gekoesterde wens heb ik in vervulling laten gaan. Ik wilde weer kippen.

Hoenderhof Schyvens

Dat is geleden van eind 1989 in Wyns. Isabel is / was bang voor stankoverlast. Onze tuin is groot genoeg dus het kippenhok staat niet dicht bij het huis. Een vriend kwam helpen en nam iets te vlot de touwtjes in handen. Het hok is iets te veel een hondenhok geworden maar dat is een detail. Ik doe later nog een paar aanpassingen. Zes kippen en een haan scharrelen de hele dag rond. Niet alleen in de kippenren maar ook in de tuin. Ik geniet van al het leven op hoenderhof Schyvens. Isabel is nog sceptisch. Dat verandert vast als er meer eitjes worden geproduceerd. Zoals je op de foto helemaal bovenaan dit stukje kunt zien … een blij ei. En in dit geval heeft Yvonne gelijk … hier was de kip er voor het ei.

GEBLOGD

Wielrennen 2.0 Ondertussen weten we dat Wout van Aert vier prachtige wielerwedstrijden heeft gewonnen en is hij met overmacht de wielerkoning van augustus 2020.

Iets van vroeger (#1) Over mijn eerste, houten bureautje.

Arm Libanon Wat een verschrikkelijke ramp in Beiroet – in een land waar de burgers het toch al zo moeilijk hebben.

De waan van de (mid)dag Een middagje Twitteren en tweets lezen …

Te laat is te laat De letter van de wet.

Moederkesdag Een vrije dag. Weet de jeugd (in Vlaanderen) nog waarom 15 augustus een vrije dag is?

Het weer is voor de boeren O clima é para os agricultores

WordPress heeft kuren Dank voor de suggesties om de problemen zelf op te lossen.

Hoe het ooit begon Het best bezochte stukje op mijn weblog in jaren. Tweede hoogste score ooit.

Jan, Vlaams kronikeur pur sang Een herontdekking – pareltjes uit Humo.

Thematisch plagen (#6) Over mijn vakantie-lectuur door de jaren heen (voor de persoonlijke aanschaf van een e-reader).

De zestiende niet-verjaardag Ik blijf over haar vertellen dan blijft ze ‘levend’ in mijn verhalen.

Laat september maar beginnen … terug naar school … (bij wijze van spreken).

Thematisch ploggen (6)

Tags

Baltische Staten, Boeken, Foto, Fotograferen, Frankrijk, Groot-Brittanië, Ile de la Réunion, Ine, Ithaka, Lezen, Mali, Noorwegen, Polen, Reizen, Thailand, Thematisch ploggen, Zuid Afrika

Eigenlijk vind ik (stiekem) deze serie ‘Thematisch ploggen’ een hele fijne serie om te maken. Alleen ik denk er vaak niet aan. Waarschijnlijk omdat het meer tijd kost om zo’n logje (in dit geval: plogje) te maken. Ik moet allerlei verschillende externe schijven uit de la halen, ze koppelen aan de computer (of laptop) en dan vervolgens moet ik gaan scrollen door fotomappen. Dat vraagt flink wat tijd.

Vandaag nam ik even wat meer tijd. Dat ik graag lees weet iedereen die hier al wat langer komt kijken. In een ver verleden gingen wij in de zomer vijf weken op vakantie. Meestal naar Griekenland met de auto en de tent. Dan ging er altijd een grote boodschappentas of een kartonnen doos met boeken mee. We kozen altijd een stuk of zes tot tien boeken die we allebei wilden lezen – aangevuld met een paar boeken die één van ons wilde lezen. Omdat we met de auto gingen was dat nooit een groot probleem. We zijn driemaal naar de Verenigde Staten op vakantie gegaan. Drie weken uit en thuis. Met het vliegtuig (uiteraard). Dan was het wat zorgvuldiger kiezen wegens beperkte bagage.

Hetzelfde probleem deed zich voor toen ik (voor het werk) veelvuldig naar Afrika of Scandinavië begon te reizen. Een koffer met kleren, toiletspullen en nog wat van dat soort zaken en een tweede koffer met boeken. Een stuk of tien, soms twaalf. Daar kwam een einde aan toen ik mijn eerste e-reader (be-book) kocht. Sindsdien geen gezeul meer met boeken.

Vanaf 2002 fotografeer ik met een digitale camera en sinds een paar jaar ook met een smartphone. Van de meeste vakanties en reizen heb ik een fotoboek gemaakt. Op het eind van zo’n reis maakte ik een foto van de boeken die ik (wij) had gelezen. En een foto van de museumkaartjes en het lokale geld. Een kleine, leuke herinnering. Vandaag dus zeven foto’s van zo’n boekenverzameling.

Noorwegen 2004

Dit was een vakantieweekje (met Ine) na mijn werkzaamheden en de circustheater-voorstelling ‘Ithaka’ in Aarhus (Denemarken), Malmö (Zweden) en Fredrikstad (Noorwegen). Een toneelstuk (Wit) en een biografie (Sting). Van ‘Le secret’ herinner ik me niets. Waarschijnlijk heb ik dat niet gelezen.

Frankrijk 2004

Zomervakantie op Île de la Réunion en in de Cevennen. Drie weken – ook met Ine. ‘Vorig jaar Jerusalem’ en ‘De lijfarts’ heb ik niet gelezen. ‘Lelieblank, scharlaken rood’ was een mooie, dikke (historische) pil.

Zuid Afrika 2004

Van deze reis met Ine (drie weken met een huurauto door Zuid-Afrika en Swaziland) kan ik geen boeken-verzameling vinden. Wel veel foto’s van een lezende Ine. De foto hierboven is gemaakt op de laatste ochtend in Kaapstad. Daarna vlogen we terug naar Johannesburg en een paar dagen later terug naar Nederland. Ik herinner me beide boeken. Later bleek het de laatste vakantie te zijn samen met Ine.

Polen en de Baltische staten (2006)

Mijn tweede vakantie in m’n eentje. Mooie boeken. ‘Vita’ was bijzonder om te lezen want dat is het laatste boek dat Ine niet heeft uitgelezen. De bladwijzer zat ergens halverwege. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Het boek lag op haar nachtkastje in de Daniël den Hoedkliniek. Het was emotioneel om bij dat punt uit te komen en dan verder te lezen. En wat frappant hé … de titel. ‘Vita’ … Italiaans voor ‘Leven’.

Mali 2008

Een schitterende reis in dit West-Afrikaanse land (Mali) toen je nog overal kon komen. Van ‘Een enkel woord’ herinner ik me niets. En zoals je ziet, pas ik de keuze van boeken deels aan aan de (vakantie)bestemming. Ik had ‘Segou’ van Maryse Conde al eerder gelezen, anders waren deze twee boeken vast mee op reis gegaan met ondergetekende.

Thailand 2010

Nauwelijks enkele dagen voor een grote vergadering in Mozambique werd alles afgezegd wegens onzekere subsidie. Daar zat ik dan. In mijn eentje in Bergen op Zoom. Sneeuw en nog eens sneeuw – begin januari 2010 en drie weken een lege agenda. Mijn vooruitzicht van zon en warmte werd me door de neus geboord. Grrr. Een dag later boekte ik een vliegticket naar Bangkok. Het zou een schitterende reis worden. Ik zie op de foto dat ik daar ‘Shantaram’ heb gelezen. Een schitterend boek. Een aanrader. En Mozambique kwam toch nog een beetje (onverwacht) voorbij in ‘Kennedy’s Brein’ want heel wat hoofdstukken spelen zich af in Maputo en Xai Xai. Gelukkig kwam de subsidie toch nog los en de planningsvergadering werd verschoven naar maart of april.

Groot-Brittanië 2010

Zomervakantie 2010. Een rondje Groot-Brittanië (Engeland – Wales – Engeland – Schotland – Engeland) met de auto. In m’n eentje. Het zou mijn laatste (lange) vakantie worden zonder Isabel. Ook nu weer een boek uit mijn persoonlijke Top 25 (Hebban). ‘Sprakeloos’. Een heel mooi boek.

Rond deze periode kocht ik dus mijn eerste e-reader en maakte ik geen foto meer van mijn boeken. En tijdens mijn vakantie doorheen voormalig Joegoslavië (2007) en tijdens de geweldige reis met de Trans Siberië Express (2009) heb ik uiteraard wel gelezen maar vergat ik de ‘traditionele’ boekenfoto te maken.

In de serie: THEMATISCH PLOGGEN en BOEKEN

Te laat is te laat

Tags

11-11-1918, Boeken, Capitulatie, Frankrijk, Grote Oorlog, Hebban, Jonathan Hull, Lezen, Noorwegen, Op zoek naar Julia, Oslo, Quarantaine, Vliegtuig

Eén minuut te laat … of zijn het er twee of drie? Waar gaat dit over hoor ik jullie denken. Ik lees net een bericht op RTL-Nieuws dat een Noors vliegtuig afgelopen nacht landde op Gardermoen in Oslo om 00.01.

Landing in de nacht (foto: Pixabay)

Het vliegtuig kwam uit Frankrijk en vanaf vandaag geldt in Noorwegen een verplichte tiendaagse quarantaine voor reizigers die uit Frankrijk komen. Dit thuisblijf-commando is niet vrijblijvend, er wordt op gecontroleerd. De piloot en de passagiers waren van mening dat ze om 23.59 waren geland. De luchthavenautoriteiten dachten daar anders over. Een heel verschil voor de desbetreffende passagiers en crew.

Onmiddellijk moest ik aan het boek ‘Op zoek naar Julia’ denken dat ik lang geleden heb gelezen. Met veel plezier en interesse. Dat boek staat dan ook in mijn Hebban-top-25- aller tijden. Wat is dan het verband met het Noorse vliegtuig? Ik leg het uit. In dat boek gaat een Amerikaanse oude man terug naar het voormalige slagveld in Frankrijk waar hij als jonge dienstplichtige soldaat de Grote Oorlog heeft overleefd. Een collega (of vriend) van hem werd kort na die oorlog beschuldigd van moord. Ook deze man was een jonge frontsoldaat maar hij doodde een Duitse soldaat op 11 november 2018 om veertien (of zeventien) minuten over elf. Het officieel einde van de oorlog – de capitulatie van Duitsland – is vastgesteld op 11-11-1918 om 11.11 in Versailles. Vóór dat moment was zijn fatale schot een oorlogsdaad geweest en na 11.11u een moord. Te laat is te laat.

Ik heb dit detail altijd onthouden uit dat boek. Het exacte moment van 11-11-1918 om 11.11u in Versailles was met opzet gekozen omdat het gemakkelijk te onthouden (en te communiceren) was.

Tweemaal Kate Mosse

Tags

Amsterdam, E-boek, Frankrijk, Historische roman, Kate Mosse, Languedoc, Leesplezier, Lezen, Parijs, Roman, Stad van tranen, Tijden van vuur

Historische romans

Een boekentip. In dit geval een dubbele tip. Een aanrader als je van (dikke) historische romans houdt.

Een aantal weken (of zijn het al maanden?) kocht ik ‘Tijden van Vuur’. € 4,99 Daar kon ik me geen buil aan vallen. Ook de korte inhoud sprak me aan.

“Carcassonne, 1562. De negentienjarige Minou Joubert ontvangt een anonieme brief in de boekhandel van haar vader. De brief is verzegeld met een opvallend familiewapen, en bevat slechts zeven woorden: Zij weet dat jij in leven bent. Maar voordat Minou de geheimzinnige boodschap kan ontcijferen verandert haar lot voor altijd door een ontmoeting met de jonge hugenoot Piet Reydon. Piet heeft een eigen gevaarlijke missie, en hij heeft Minou’s hulp nodig om de Cité levend te ontvluchten. Religie zorgt voor steeds meer verdeeldheid in de Midi. Oude vrienden worden aartsvijanden en zowel Minou als Piet komt vast te zitten in Toulouse. Overal in de hele stad laait de spanning op. Als een lang verborgen document boven water dreigt te komen, raakt de machtige en wrede Vrouwe van Puivert geobsedeerd door het document. Het geheim dat het bevat zou haar macht kunnen vernietigen – en dat wil ze koste wat kost voorkomen.”

Ik vloog bij wijze van spreken door de bijna zeshonderd bladzijdes. Ik las lang geleden boeken over de bloedige vervolging van de Katharen in de 12de en 13de eeuw in het zuiden van Frankrijk. Deze twee boeken spelen zich deels af in dezelfde streek maar dan in de 16de eeuw. Opnieuw een eeuw met veel godsdienstoorlogen. De vervolging van de Hugenoten. De jacht op relikwieën. Het verhaal is spannend in het historische decor van de Languedoc in de zestiende eeuw. Een beetje in de stijl van de Kingbridge-trilogie van Ken Follet.

Even later zag ik dat ook het tweede deel is verschenen. ‘Stad van Tranen’. Dit keer plakt de uitgever er een ander prijskaartje aan. € 13,99. Ik heb het over e-boeken. De gedrukte boeken zijn nog duurder. (Maar er bestaan ook bibliotheken.) Even twijfelde ik maar ik had opnieuw zin in een lichtvoetige pageturner cq gemakkelijk boek.

“Augustus 1572. Minou Joubert en haar familie zijn in Parijs voor een koninklijke bruiloft. Het huwelijk tussen Margaretha, de zuster van de katholieke koning Karel IX, en de protestantse hugenoot Hendrik van Navarra is bedoeld om vrede te brengen in Frankrijk na een decennium van religieuze oorlogen. De hele stad loopt uit, en van heinde en verre zijn mensen gekomen om het feest mee te vieren. Maar ook Vidal, een oude vijand van Minou, is naar de hoofdstad getrokken. En wat een week vol feestelijkheden had moeten worden mondt binnen enkele dagen uit tot een grote moordpartij, waarna de straat bezaaid is met duizenden doden. Minous familie slaat op de vlucht, en moet zich noodgedwongen verspreiden over de vier windstreken.”

Dezelfde leeservaring als bij het eerste boek. In een paar dagen zijn de 600 pagina’s verteerd. Dezelfde stijl. Deels dezelfde personages. Een familiegeschiedenis in een periode vol godsdiensttwisten en bloedige oorlogen. Het verhaal neemt je mee vanuit de Languedoc naar Parijs, Chartres en Amsterdam. Het deels katholieke Amsterdam – De Stad van Tranen – is het toevluchtsoord voor veel vluchtelingen: Hugenoten, Calvenisten, Joden enzovoort – ten tijde van Willem van Oranje (en de moord door Balthasar Gerards).

Ik weet nu al dat ik ook deel 3 zal kopen zodra het verschijnt. Een prettige kennismaking met Kate Mosse – niet het Britse fotomodel van Calvin Klein maar de Britse schrijfster. Mosse – met een e op het eind.

In de serie: BOEKEN

Ik kijk nog even achterom (#1)

Tags

Boeken, Bureaucratie, Covid-19, Culinair, Diefstal, Facebook, Isabel, juni, Kate Moss, Kintu, Lesgeven, Lezen, Marcella, Mozambique, Ozark, Series, Tabula Raza, Terugkijken, Thriller

Enkele collega bloggers eindigen hun blog elke maand met een kort overzicht van hun activiteiten in die afgelopen maand. Ik vond het al lang een goed idee. Iets om ook een keertje te  proberen doen. Met wel vooraf één waarschuwing aan mezelf: ‘Ga niet herhalen wat je ook al in logjes hebt geschreven.’ Uiteraard een nobel streven maar soms zal ik er niet aan ontkomen. Ik ga het toch proberen.

JUNI 2020

Ik houd geen agenda meer bij. Terugkijken doe ik dan ook uit het geheugen.

GEKEKEN

Hier ga ik series vermelden, films niet behalve als ik ze heel bijzonder vond.

Marcella – Seizoen 1 (Netflix) Met veel plezier gekeken, samen met Isabel. We zijn gisteren begonnen aan het tweede seizoen.

Designated Survivor – Seizoen 3 (Netflix) We wisten eerst niet dat er een derde seizoen bestond van deze serie – een soort ’24’. Goed maar ook niet meer dan dat. Wel frappant dat de dreiging van een pandemie in het (her)verkiezingsjaar een belangrijk thema is. De serie verscheen voor de corona-uitbraak.

Tabula Raza – (Netflix) Een Vlaamse serie. Voor het eerst zagen we samen een Vlaamse serie met Portugese ondertiteling. Een aanrader of ben ik bevooroordeeld omdat het Vlaams is?

Ozark – Seizoen 1 (Netflix) – Een serie die ik in mijn eentje kijk. Goed. Spannend met een soort ‘zwarte’ humor. Van een Breaking Bad niveau vind ik … ik ben aan het tweede seizoen begonnen.

GELEZEN

Dert13n – Steve Cavanagh – Een heel goede rechtbankthriller

Spion buiten dienst – John le Carré – Spionageverhaal van de oude meester Le Carré. Valt wat tegen , vind ik.

De laatste stem – Graham Moore – Vijfsterrenboek van Vrij Nederland. Prima rechtbankthriller.

Testrit in Moskou – Dick Francis – een oudje. Nog prima te lezen.

Wat jij niet ziet – M.J. Arlidge – Geschenk in het kader van de maand van de Spannende Boeken. Goed maar wel een tikkeltje voorspelbaar.

Tijden van Vuur – Kate Moss – Historische roman (deel 1 van een trilogie) in de stijl van Ken Follett. Languedoc – halverwege 16de eeuw. Strijd tussen katholieken en hugenoten. Leuk, onderhoudend, spannend.

Kintu – Jennifer Nansubuga Makumbi – Een internationaal bejubeld boek. Deze vuistdikke, Afrikaanse (Oeganda) roman ben ik in juni beginnen lezen. Dit boek zal dus ook voorkomen in mijn volgende overzicht (eind juli) want ik ben pas bladzijde 123.

GEDAAN

Lesgeven / Online-lesgeven – Juni was wel een bijzondere maand want veel van de lessen stonden in het teken van ‘toetsen’. Ik had dus meer voorbereidingswerk en uiteraard ook meer nakijkwerk. Mijn Vlaamse en Nederlandse leerlingen hebben de meeste toetsen goed gemaakt. Werkwoordspelling blijft voor hen – en voor ons allemaal – een punt van aandacht. Omdat al deze kinderen en jongeren overdag Engels (Amerikaans) onderwijs volgen zijn hun teksten (opstel, brief, betoog, column, enzovoort) vaak (te vaak) ‘vertaald Engels’. Dat is vrij logisch maar natuurlijk wel een punt van aandacht.

Bureaucratie – De weg naar Canossa. Een sisyfus-marteling. De processie naar Echternach. Kafka in het dagelijks leven. Ik heb er al vaker over geschreven: de eeuwige, onontwarbare bureaucratie in Mozambique. En in deze corona-tijden is alles nog een graadje erger. Om een klein voorbeeld te noemen … er moest voor de zoveelste keer een document gehaald worden bij het kadaster in Boane. Eerst koop je een formulier dat je moet invullen. Dan lever je het ingevulde formulier in bij het juiste kantoor. De volgende dag mag je het gestempelde papiertje komen ophalen. Dan ga je naar een ander kantoor om het gestempelde formulier te laten legaliseren (betalen natuurlijk) en wachten op nieuwe stempels. Met dat papiertje – inclusief 2 stempels – ga je naar een betaalbalie (30 kilometer verderop). Je betaalt en krijgt een derde stempel. Dan weer terug naar kantoor 1. Nu kunnen ze een officieel document maken. Op een nieuw formulier schrijf je weer alle details (uiteraard dezelfde als op document 1). Een ambtenaar en notaris zal dat vervolgens in een register noteren (overschrijven) en dan moeten wij dat – in het register – onderteken. Afspraak vijf dagen later. Wij er dus weer naartoe (alweer een vrije dag die Isabel moet opnemen). “Sorry, de ambtenaar die erover gaat zit 2 weken in quarantaine. Covid-19 weet je wel? Kom volgende week.”  Grrr.  De laatste dag van juni – nieuwe ronde, nieuwe kansen. De hele akte wordt aan ons voorgelezen (notarieel Portugees … hahaha). Wij tekenen. “Overmorgen (vandaag dus) mag je de kopieën uit het register komen ophalen.” Dus het blijft een vervolgverhaal voor juli.

Koken – niets bijzonders om te vermelden. Mogelijk zijn: koeientong, broodpudding, appeltaart, moussaka, koningsgarnalen, geit en lasagne geen alledaagse gerechten. Wel de moeite waard om hier te vermelden. Knipoog. Niet allemaal op dezelfde dag hoor. Verspreid over de hele maand juni.

50 tinten Isabel

Isabel aan het ontbijt (13 juni 2020)

Ik deed onverschrokken verder met mijn persoonlijk (corona) project op Facebook. 50 tinten Isabel. Vijftig foto’s en elke foto (van mijn vrouw) voorzie ik van een gedicht. Meestal van anderen, soms van mezelf. De serie is ondertussen voltooid.

UITSTAPJES / VAKANTIE

Tot mijn (onze) spijt blijft dit onderdeel oningevuld. Geen fysieke uitstapjes. Enkel in onze dromen en in onze fantasie. Covid-19 … weet je wel!!!

NOG IETS EXTRA OM TE VERMELDEN

Jammer genoeg wel. Alweer een diefstal. Een insluiping. Voor de derde keer in anderhalf jaar tijd is de pomp van het zwembad gestolen met het daarbijbehorend elektrische systeem. Gruwel, kolere, klote-dieven. Nochtans zit alles achter slot en grendel maar ja .. sloten kunnen opengeknipt of geforceerd worden. Waarschijnlijk dezelfde bende als de twee vorige keren. Ze kennen de omgeving en de omstandigheden. Grrr. Dus toch maar prikkeldraad of een hond aanschaffen? Ik denk het wel … maar heel erg tegen mijn zin. Deze ezel heeft zich nu driemaal … zucht.

GEBLOGD

• Roeptoeters
• 1000 vragen aan mezelf (30)
• Corona update (#6)
• Spannende boeken
• Normaal

Met dank aan Annelies en Wanda. Zij inspireerden me om een maandoverzicht te maken.

1000 vragen aan mezelf (extra)

Tags

1000 vragen, Aquarel, Boechout, Citroën CV 4, Elektra Award, Friesland, Isabel, Kaatsen, Kleurenblind, Lezen, Lombok, Movitel, Mozambique, Randomness of being, Theaterregisseur, Toyota RAV 4, Verbouwen

Elke vijf zes weken beantwoord ik vijfentwintig vragen. Als je al wat langer hier meeleest, heb je ze vast wel eens voorbij zien komen. Ik ben ondertussen bij vraag 550. De afgelopen dagen hebben veel collega-bloggers een soortgelijk stukje geschreven. Randomnes of being. Ik doe mee en voor het gemak nummer ik ze vanaf 1001.

1001. Pak het boek dat het dichtste bij je ligt, ga naar pagina 18 en zoek regel 4.

‘Het enige waar ze voor had gekozen, was het stelen’. Het boek: Leswijs Nederlands. Lesboek 1 havo / vwo Deel II Pagina 18 regel 4. Ik ben lessen aan het voorbereiden vandaar dat een studieboek het dichtste bij me ligt. De regel komt uit een fragment van: ‘Een gang met gele deuren’ van Rom Molemaker.

1002. Strek je linkerarm zo ver uit als je kan. Wat kan je aanraken?

KBC Digipass

Hoe heet zo’n ding? Een digipass? Van KBC. Het apparaatje dat je nodig hebt om met je bankkaart in te loggen op de online-service van KBC (de bank). Ik moet straks wat bankzaken regelen vandaar dat ik dat ding alvast uit een lade van mijn bureau had gepakt.

1003. Wat deed je voor je deze tag begon in te vullen?

Me ergeren. Mijn kabel-internet-verbinding doet het niet meer sinds woensdagochtend. Vijf dagen ging het goed. Er schijnt een kapotte antenne in de buurt te zijn. Ik ben dus weer opnieuw gebruik aan het maken van het kleine modem. Traag x 3. Heel even was ik in het internet-paradijs … dacht ik.

1004. Wat hoor je op het moment? 

‘Het eerste vioolconcert opus 26 van Max Bruch.’ Als ik in mijn werkkamer zit zet ik heel vaak de podcast ‘Het Zondagochtend Concert’ (Avro/Tros) aan. Zachtjes op de achtergrond. Toevallig hoor ik presentator Hans van den Boom dit vioolconcert aankondigen. Vandaar dat ik deze details kan opschrijven. Anders zou ik vast ‘klassieke muziek’ hebben geantwoord. Ik hoor ook vogeltjes buiten en de waterpomp die af en toe even aanslaat. Ik ben in gespannen afwachting van een ander geluid. De beltoon van mijn mobieltje. De Movitel-technicus heeft beloofd om langs te komen.

1005. Wanneer ben je voor het laatst buiten geweest? Wat deed je toen? 

Als met buiten de openlucht wordt bedoeld dan ben ik vanochtend buiten geweest. Voor het eerst om half zes vanochtend. De buitenverlichting uitgedaan en de deuren opengezet. Ik ben om half zeven met Isabel mee naar de poort gelopen – ca 55 meter in de tuin – en weer terug. Ik heb op de veranda twee broodjes gegeten, een kop koffie en een glas vers appelsiensap gedronken. Een half uurtje gelezen en toen ben ik binnen de diepvries gaan reorganiseren, deels schoonmaken. Als ik deze vraag over ‘buiten de poort’ had beantwoord dan was het antwoord: gisteren om een boodschap te doen en handtekening te vragen aan Per op een document dat zijn dochter mij had gestuurd.

1006. Heb je gedroomd afgelopen nacht? 

Ja. Ik droom veel en verschillende keren per nacht. In de vroege ochtend iets met een huis dat ik niet ken en een dame – die ik ook niet (her)ken. Veel kleren had ze niet aan. Was ze naakt? Dat zou zo maar kunnen. Ik hield me deels schuil achter een pilaar en een gordijn van hele dunne stof. Ik gluurde en voelde de verleiding en de opwinding groeien. Wilde ik ontdekt worden? Was deze dame zich bewust van mijn aanwezigheid? Voor ik daarop antwoord had lag ik wakker in mijn eigen bed naast mijn eigen schoonheid.

1007. Wanneer heb je voor het laatst gelachen? Waarom?

Gisteren denk ik. Met Trevor Noah. Of was het eergisteren? Zijn dagelijkse show (The Daily Show) wordt nu gepresenteerd via YouTube en Twitter. Kleinere fragmenten (hap-klare-brokken) vanuit zijn eigen huis of studio. Zonder publiek. Ik ben fan. Zijn collage-filmpjes over D. Trump zijn hilarisch. Nou ja … eigenlijk zijn ze afgrijselijk – het zijn verschrikkelijke quotes van de meest imbeciele, Amerikaanse president ooit.

1008. Wat hangt er op de muur van de kamer waar je in bent?

Wissel plankjes

Een soort wissellijst. Soms foto’s, soms eigen fröbel geschilder, vaak reproducties van schilderijen. Vandaag dus van boven naar beneden: Twee aquarellen van Malinese graan-schuur-deurtjes (eigen werk), een geschilderde Ethiopische bescherm-engel (Hanneke Roelofsen) en zes ansichtkaarten met schilderijen van Edward Hopper.

1009. Zou je het ooit overwegen te emigreren? 

Dat heb ik in feite al twee keer gedaan. De eerste keer in 1979. Van Boechout (dorp tussen Antwerpen en Lier) naar Friesland (Leeuwarden, Boelenslaan, Leeuwarden, Wyns). En in de dagelijkse praktijk ook naar Mozambique. Dat laatste is officieel geen emigratie want ik woon in Leeuwarden en verblijf vaak bij mijn vrouw in Djonasse Matola Rio (Mozambique). Het is dus een kwestie van definitie. Ooit lang geleden (met Ine) droomden we van Spanje of Argentinië. Spanje was gebaseerd op vakantie-ervaringen. We gingen zelfs twee jaar op ‘Spaanse les’. Argentinië is een droom gebleven, we zijn er zelfs nooit geweest.

1010. Door wie ben je voor het laatst gebeld?

Je gelooft het niet. Een paar minuten geleden werd ik gebeld door sr. Patrick. De technicus van Movitel. De kabel-aansluiting is weer hersteld. Obrigado.

1011. Laatste keer dat je in een zwembad zwom?

Gisterenmiddag. Zwemmen is misschien iets overdreven gezegd. Ik heb geen baantjes getrokken. Gewoon even d’r in en d’r uit en de slang van de barracuda opnieuw aangesloten. Die was losgesprongen. Het blijft heerlijk een zwembad in je eigen tuin. Het is nu half mei. Herfst (?). Middagtemperatuur ca 30c. ’s Nachts ca 18c. Om half zes wordt het donker en dan koelt het gauw af.

1012. Luister je op het moment naar muziek?

Hetzelfde programma van vraag 1004. Wel een ander stuk. Johannes Sebastian Bach – cantate 147.

1013. Welke kleur is de vloer van je slaapkamer?

Wil je geloven dat ik moet gaan kijken? Tel daarbij op dat ik deels kleurenblind ben. Ik bel Isabel zometeen op met de vraag hoe zij deze kleur beschrijft. Een soort gemarmerde tegel in een heel licht soort gebroken bruin. Denk ik.

1014. Als je iets kon veranderen aan je huis (ook al is het niet handig of mogelijk), wat zou het dan zijn?

In het midden van onze grote woonkamer staat een pilaar. Enerzijds staat deze pilaar ontzettend in de weg. Anderzijds splits hij de ruimte op in vier gelijke deel-compartimenten. Zonder pilaar zou de aanschaf van een (nieuwe) bank veel gemakkelijker zijn. Nu wordt de ruimte beperkt. Ik zou ook de keuken meer willen betrekken bij de kamer. Een kookeiland zou dan tot de mogelijkheden behoren. Ik zou de tweede en de derde slaapkamer iets groter willen hebben – inclusief een eigen badkamer. Het liefst zou ik alle traliewerk voor de ramen verwijderen. Veel mooier. Veel vrijer. Maar het zou bijzonder stom zijn want jammer genoeg is ‘beveiliging’ een noodzakelijk kwaad in deze contreien. Nog een laatste wens? Twee dan toch. De buitenkeuken mag een flinke upgrade krijgen en de ijzeren poorten zou ik graag vervangen door houten poorten met een stalen frame i.v.m. dezelfde beveiliging.

1015. Wat is het laatste wat je hebt gekocht?

Als ik ‘eten en drinken’ even buiten beschouwing laat dan zijn het: benzine, telefoon-en electriciteits-credits. En net daarvoor een elektrische citruspers. Dat weet Isabel nog niet. Cadeautje voor dit weekend.

1016. Ooit op een motor gereden?

Nee. Zelfs nauwelijks op een brommer. Een keer een Vespa op Kreta gehuurd. De keren dat ik de brommer van een vriend heb geleend kan ik op één hand tellen. Een motor – nooit. Ik heb tot mijn achttiende verjaardag gefietst naar school. 10 km heen en 10 km terug. Ik was wel de eerste van de klas – twee maanden na mijn 18e verjaardag – met een ‘geit’ (lelijke eend – 2cv).

1017. Wat is het verste weg wat je ooit bent geweest?

Laat ik die vraag proberen te beantwoorden vanuit Boechout waar ik ben opgegroeid en heb gewoond tot 1979. Dan is het of Beijing, Kaapstad, Foz do Iguaçu, San Francisco of Lombok? Ik zoek het op want ik wil het ook graag weten. Ik ben verbaasd over de afstanden – hemelsbreed / in vogelvlucht. Beijing (8000 km), San Francisco (8800 km), Kaapstad (9560 km), Foz do Iguaçu (10.300 km), Lombok (12.300 km). Het Indonesische eiland Lombok is dus het verste weg (vanuit Boechout).

1018. Heb je ooit een trofee/beker gewonnen?

Ja. Een paar keer een ‘Elektra Award’ (de Zeeuwse theater-oscar). Maar leuker is de lauwerkrans als lid van het koningspartuur. Enig idee wat ik bedoel? Kaatsen. Een zeer populaire sport in Fryslãn. Eén keer had ik het geluk om als derde wiel aan de wagen de finale te winnen van de Wynser dorpsfeesten. De krans ging mee naar Bergen op Zoom en hing twee maanden aan de voorgevel van ons huis. In Friesland een heel gewoon iets. In Brabant kwamen ze vragen wie er overleden was. Hahaha.

1019. Hoe heette je eerste huisdier?

Als kind was dat onze kat Poesie. Of schrijf je dat als ‘Pussy’? Don’t mension the name of that president. Als volwassene was dat Jason. Een licht bruine labrador. Nog steeds mijn favoriet. Wel heel lang geleden (1979 – 1984).

1020. Wat is de laatste film die je in de bioscoop hebt gezien?

Dat was ‘Toy Story 4’ met mijn twee kleindochters of het was ‘Once upon a time in Hollywood’ in mijn eentje? Allebei gezien in de bioscoop in Haarlem. We spelen zelf ook bioscoopje op onze veranda. Beamer, geluidsbox en een grote witte muur als projectiescherm. De laatste film daar was ‘The Wife’.

1021. Wat doe je als je je verveelt?

Doe ik dat? Ik lees, dus waarschijnlijk zit ik al ergens met een boek voordat ik me verveel. Of ik lees een paar blogs van anderen. Af en toe wil ik wel eens een serie in mijn eentje bekijken. Of je vindt me in de keuken.

1022. Wat wilde je vroeger worden?

‘Toneelregisseur’ antwoordde ik bij het PMS in het vijfde leerjaar. Dat kon niet was even later het antwoord van een of ander sociaal figuur van het PMS want ik was (ben) kleurenblind. Een beetje dan toch. Ik noem het: kleuren-dyslectisch. Ik vroeg nog naar het verband tussen toneelregisseur en kleurenblindheid. “Dan moet je ook decors en kostuums kunnen ontwerpen. En zeggen welke kleurenspots er moeten worden gebruikt. Dat kan niet als je kleurenblind bent.” Ik heb een potje gejankt zonder dat ze het zag. Of ik het mijn ouders heb verteld, herinner ik me niet. Ik ben het toch maar wel mooi geworden … toneelregisseur. Met terugwerkende kracht denk ik dat ik misschien wel rechercheur had willen worden. Maar in mijn jeugdjaren was ‘de politie’ toch ‘de vijand’? Ja toch. Hahaha. En waarschijnlijk heb ik een veel te romantisch beeld bij de ‘recherche’.

1023. Met welke auto rijd je?

Het interesseert me totaal niet. Op één dingetje na … ze moeten het doen. Geen auto-zorgen svp. Ik rijd in een Toyota RAV 4 (driedeurs) en heel af en toe voor het vuilere werk met een Nissan X-Trail – die we aan de straatstenen niet kwijt kunnen. Hij staat wel te koop maar dat gaat niet lukken. Dus twee auto’s.

1024. Wat voor jobs heb je gehad?

Als student voornamelijk monitor van jeugdkampen in binnen- en buitenland. Animator in een familiehotel in Bredene (denk ik). Ik was theater-animator op het woonwagenkamp in Groningen (Peize). Ik was consulent Drama en Taaldrukken. Ik was (ben) theaterdocent. Regisseur. Artistiek leider van diverse (internationale) kunstprojecten. Rollenspelacteur. Leraar Nederlands. Docent NT2. Bijna altijd als ZZP’er. Zelden in loondienst.

1025. Hoe ver van je geboorteplaats woon je?

Vanuit Leeuwarden is dat 300 kilometer. Vanaf Djonasse … hahaha. Hemelsbreed 9000 kilometer en rijdend 14.000 km. Ik moest dat laatste ook opzoeken op internet.

Dat waren ze dan – de 25 extra vragen in mijn serie: 1000 vragen aan mezelf.

Thrillers, wel uitgelezen

Tags

23 Seconden, Amsterdam, Boeken, De Schim, Jo Nesbø, Kees van Beijnum, Lezen, Oslo, Romans, Thrillers

Als ik gisteren schreef over romans die ik (nog) niet heb uitgelezen, nu dan een overzicht van de boeken die ik dit jaar wel tot de laatste bladzijde heb gelezen. Wat ik trouwens meestal wel doe.

In de eerste vier maanden van dit jaar las ik 10 thrillers. Dat is vergelijkbaar met andere jaren. Meestal kom ik tot 55 boeken per jaar. Gemiddeld één boek per week. Meestal is zo’n lijstje opgebouwd uit: 25 thrillers, 20 romans en 10 non-fictie boeken.

Thrillers die ik las in 2020. De kwade knecht – Ellis Peters / De bruidsschat – Frederick Forsyth / Wondermans eindspel – Willem Asman / De tweede verlosser – Tomas Ross / Een volmaakte vendetta – R.J. Ellory / De verdediging – Steve Cavanagh / Nachtvuur – Michael Connelly / 23 seconden – Kees van Beijnum / Verloren vrouw – Charles den Tex / Verloren licht – Michael Connelly / De schim – Jo Nesbø.

Als je gaat natellen dan lees je hierboven elf titels en geen tien zoals ik een paar minuten geleden nog beweerde. Ik twijfel of 23 seconden – Kees van Beijnum een thriller is of een roman. Het boek balanceert tussen beide genres.

23 SECONDEN – Kees van Beijnum

23 seconden – Kees van Beijnum

“Twintig jaar na de geruchtmakende ‘hamermoord’ op haar moeder, een Amsterdamse raamprostituee, keert de jonge schrijfster Anne terug naar de Amsterdamse Wallen. Annes zoektocht naar de wortels van haar eigen bestaan, werpen steeds meer vragen op over de moord op haar moeder. Vastbesloten om het mysterie te ontrafelen, daalt ze dieper en dieper af in de duistere wereld van haar verleden. Als ze contact zoekt met de moordenaar, zijn de gevolgen niet meer te overzien. De ontrafeling van het mysterie is verbluffend knap verweven met het aangrijpende verhaal over de fotograaf Hayo, Annes te jong gestorven jeugdliefde.”

Ik ben fan van de boeken van Kees van Beijnum. Klik HIER en lees wat ik eerder over zijn boeken schreef. Ook dit nieuwe boek heb ik met veel plezier gelezen. Dit is niet zijn beste roman maar wel nog steeds heel goed. Ik ken de rosse buurt van Amsterdam redelijk goed want mijn dochter heeft er een aantal jaren gewoond. Nee, ze zat niet in ‘het vak’. Ze woonde in het souterrain van haar ex-schoonvader (zaliger) met ‘meisjes’ links en rechts van haar en ‘Het Leger des Heils’ slechts een paar panden verderop. Dit is het decor waar ’23 seconden’ zich afspeelt. Het boek is vlot geschreven en wordt algauw een pageturner. Het wordt spannender en spannender. De schrijfster (het hoofdpersonage) doet research voor haar nieuwe boek. Een boek over haar vermoorde moeder. Via haar researchwerk springen we geregeld in tijd. Jeugdherinneringen, interviews met mensen die haar moeder hebben gekend, inzage in het moorddossier en brieven van de man die veroordeeld is voor de moord. Ik vond het een lekker weg-lees-boek.

DE SCHIM – Jo Nesbø

De Schim – Jo Nesbø

“Na drie jaar in het buitenland keert Harry Hole terug naar Oslo om een schijnbaar opgeloste drugsmoord te onderzoeken. Een jonge junkie, Gusto Hanssen, lijkt te zijn omgebracht door een vriend. De zaak is gesloten en de dader is veroordeeld. Maar Hole heeft zo zijn twijfels over de manier waarop de zaak is afgehandeld, en gaat zelf op onderzoek uit. Hole bezoekt de veroordeelde in de gevangenis, en is geschokt als hij ziet wie hij voor zich heeft. Het is het begin van een onmogelijke zoektocht naar een moordenaar die als een geest door de straten van Oslo rondwaart.”

Ruim veertien jaar werkte ik nauw samen met Noorse collega’s. En ook nu heb ik nog steeds goede Noorse vrienden. Brith, Per en Irmelin zijn ook grote lezers. Ik herinner me hun opgewonden gesprekken als er weer een nieuwe ‘Harry Hole’ was verschenen. Ik verstond geen Noors maar begreep wel dat ze enthousiast vertelden over de boeken van Jo Nesbø – een landgenoot. Toen er een Nederlandse vertaling verscheen van ‘De Sneeuwman’ maakte ik ook kennis met rechercheur Harry Hole. En ik las meer Harry Hole thrillers. Goed, spannend en af en toe iets te gewelddadig of ziek-psychopatisch. Tel daarbij op dat HH een zware alcoholist is … het werd me net iets teveel. Ik las geen nieuwe Nesbø’s meer. Ik had er nochtans nog twee op de digitale boekenplank staan. Omdat ik ‘Een klein leven’ even wilde wegleggen – zoals ik gisteren schreef – begon ik na jaren weer in een HH-thriller. Met plezier. Harry heeft al drie jaar geen druppel aangeraakt. (Zucht – opluchting). Het hele boek speelt zich af in Oslo. En laat dat nu ook een stad zijn die ik tamelijk goed ken. Het gebied rond de opera, het centraal station en het centrum met in de nachtelijke uurtjes veel kort gerokt vrouwvolk met Afrikaanse roots op straat. Knipogend, hun diensten aanbiedend. Je begrijpt vast wat ik bedoel. Ik zag ze vaak op mijn wandeling van het station naar het hotel waar ik meestal overnachtte. ‘De schim’ behandelt een moord in het drugmilieu. Dat is dan weer een volstrekt vreemde wereld voor me. Een goed en spannend boek. Ik ga gauw nog een boek van deze auteur lezen.

In de serie BOEKEN

Niet uitgelezen

Tags

Boeken, Lezen

Misschien is de titel: ‘Nog niet uitgelezen’ een juistere omschrijving. Ik werkte vanochtend mijn lijstje ‘Onlangs gelezen’ weer eens bij. Op dat lijstje staan drie romans die ik nog niet heb uitgelezen. Dat is best veel. Dat gebeurt niet zo vaak – dacht ik. Dit jaar dus al drie keer. Hoe komt dat? Ik probeer een antwoord te vinden. Laat ik eerst de drie boeken even voorstellen en dan vermelden waarom ik (tijdelijk) ben gestopt.

BRUG DER ZUCHTEN – Richard Russo

Brug der zuchten

“Louis Charles Lynch, bijnaam “Lucy’, woont al zijn hele leven in Thomaston, New York. Hij is veertig jaar getrouwd met Sarah en hun zoon is inmiddels een volwassen man die op het punt staat het familiebedrijf over te nemen. Lucy is een dromer en een echte optimist, een karaktereigenschap die hij van zijn vader heeft geërfd. Zijn moeder, die nog steeds volop ontembaar in leven is, is de drijvende kracht achter zijn bestaan. Dankzij haar scherpe intelligentie, gecombineerd met het optimisme van de Lynches, heeft de familie zich ontworsteld aan haar lage sociale status. Nu bereiden Lucy en Sarah zich voor op hun – eerste en enige – reis naar Italië, waar Lucy’s oudste vriend Noonan woont. Noonan verkoos, in tegenstelling tot Lucy, de vrijheid boven het beperkte, kleinsteedse milieu van Thomaston en is inmiddels een beroemd kunstenaar. Ter voorbereiding op hun reis besluit Lucy zijn geschiedenis toe te vertrouwen aan zijn dagboeken, in de hoop daarmee het mysterie van zijn en Sarah’s vriendschap met Noonan te ontrafelen.
In Brug der zuchten wisselen de geschiedenis van Lucy en die van Noonan elkaar af in een gestaag crescendo dat voortdurend verrast.”

Ik heb het boek even weggelegd op pagina 237 van de 684 pagina’s in totaal. Waarom? Ik weet het niet meer precies. Vast een combinatie van: druk met mijn lesvoorbereidingen en het traag verlopende verhaal. Dat laatste is mogelijk de reden dat ik even iets ‘snellers’ wilde lezen. Dat zijn meestal goede thrillers. Toch is deze – typisch Amerikaanse roman – spek voor mijn bek. Ik hou van Jonathan Franzen, Donna Tartt, Jonathan Safran Foer, Johan Irving … om een paar vergelijkbare auteurs te noemen.

De kans dat ik het boek weer oppak schat ik op 70%.

DE BOEKBINDER – Bridget Collins

De boekbinder

“Emmett, een boerenzoon, gaat in de leer bij een boekbindster. Zij weet dat hij de aangeboren gave heeft om herinneringen van mensen te wissen en in een uniek boek vast te leggen. Een dergelijk boek kan zowel in goede als verkeerde handen vallen. Op een dag doet Emmett een verbijsterende ontdekking. In een kluis onder de werkplaats van zijn mentor ontdekt hij een boek met zijn eigen naam erop.Een onvergetelijke historische roman die zich afspeelt in het Engeland van voor de industriële revolutie.”

Dit zijn uiteraard de woorden van de uitgever. Ik zag dit boek op verschillende lijstjes. Vaak met een hele hoge waardering-score. Op bol.com bijvoorbeeld een 4.7 Dat is tamelijk hoog. Ik hou van historische boeken en 4,95 euro voor de digitale versie lijkt me een koopje. Ik begon met veel plezier en interesse aan dit boek. Ik ben pagina 72 (van in totaal 374) blijven steken. Nee, ik heb het weggelegd. Dat had ik twintig pagina’s eerder ook al eens gedaan. Zonder al te veel te verraden … het verhaal werd me enerzijds te ‘creepy’, niet echt griezelig maar toch wel een beetje en anderzijds iets teveel ‘fantasy’. Sorry voor de Engelse woorden. Is dit een horrorverhaal? Ik weet het niet maar het vertoonde wel trekjes van dat genre. Niet mijn genre. Misschien zie ik het wel heel verkeerd. Ik hoor het graag van iemand die dit boek wel heeft uitgelezen.

De kans dat ik dit boek weer oppak schat ik op 20%. Maar ik laat me graag overtuigen.

EEN KLEIN LEVEN – Hanya Yanagihara

Een klein leven

“Vier studievrienden zoeken samen hun weg in New York: de charmante acteur Willem, de excentrieke kunstenaar JB, de getalenteerde architect Malcolm en Jude St. Francis. Jude is teruggetrokken, slim en raadselachtig, en zijn vrienden weten beter dan vragen te stellen over zijn verleden. Ze proberen zijn pijn te verlichten, maar naarmate de decennia verstrijken dringt zich de vraag op of Jude wel verlost kan worden van de demonen uit zijn verleden.”

Waarschijnlijk is dit het meest bekende boek van de drie. Met dank aan het boekenpanel van DWDD.

Ik kreeg dit boek al verschillende keren als tip van vrienden en familie. Ook medebloggers zijn er lovend over. Ik weet dat ITA (International Theatre Amsterdam) er een succesvolle voorstelling van gemaakt heeft. Dit stuk heb ik jammer genoeg alweer gemist. Maar wie weet … succesvoorstellingen hernemen ze, dat is algemeen bekend.

Goed. Het boek. Ik heb er lang tegen aangehikt om er aan te beginnen. Ik weet dat het de trieste geschiedenis is van het hoofdpersonage Jude. Heel veel meer weet ik niet. Ja, dat het iets met een ziekte van doen heeft. Dat blijft altijd mijn persoonlijke achilleshiel. Toch begon ik eraan. Net als ‘Brug der zuchten’ is ook dit een typische Amerikaanse roman. Ik lees met veel plezier de eerste tweehonderd bladzijden. En dan gaat het lezen wat trager … er wordt meer duidelijk over het verleden van het hoofdpersonage. Auw. Ai. Pijnlijk. Het doet zeer. Voor de buitenwereld gaat het nog tamelijk goed met Jude St. Francis. Zijn beste vrienden weten wel beter … In tussenzinnetjes meldt de schrijver dat Jude zal ontsporen … ik wil dat NIET. En ik wil dat niet weten. Het doet nu al zeer. Ik word ongemakkelijk van het leed en de psychische gevolgen van dat leed. Ik krijg buikpijn. Ik wil even niet verder lezen … Ik ben bladzijde 268 (totaal 726 – alweer een dikke pil). Eerst maar wat lichters tussendoor. Ik ben alweer vier boeken verder …
De kans dat ik dit boek weer oppak is 80% maar … auw auw auw … Ik hoor graag jullie reactie. Ook als je de boeken niet hebt gelezen.

In de serie: BOEKEN

Repertwaar (8)

Tags

A Chorus Line, Astrid Lindgren, Auditie, De Broertjes, De Gebroeders Leeuwenhart, Fryslân, Huis aan de Amstel, Jeugdtheater, Leeuwarden, Lezen, Overlijden, Regisseur, Repertoire, Repertwaar, Requiem, Richard Strauss, Vrienden

Jonatan wist dat ik gauw dood zou gaan. Ik geloof dat iedereen het wist behalve ikzelf. Op school wisten ze het ook, want ik lag maar thuis en deed niets dan hoesten en was ik eigenlijk altijd ziek. Het laatste halfjaar ben ik helemaal niet meer naar school geweest. Alle mevrouwen voor wie mama jurken naait wisten het ook, en toen een van die mevrouwen er met mama over aan het praten was, hoorde ik het toevallig, maar dat was niet de bedoeling. Ze dachten dat ik sliep. Maar ik had alleen mijn ogen dicht. En toen hield ik ze verder ook maar dicht, want ik wilde niet laten zien dat ik die verschrikkelijke woorden gehoord had – dat ik gauw dood zou gaan.

AUditie 

De Broertjes (1990) Jeugdtheater 7+

AUditie – Stichting Broersma

Herken je bovenstaande tekst? Dan heb je waarschijnlijk ‘De Gebroeders Leeuwenhart’ van Astrid Lindgren gelezen of voorgelezen. Het zijn (bijna) de eerste zinnen uit het boek.

In het voorjaar 1990 stierf het dochtertje van (acteur) Rob (en Rita). Nauwelijks één dag oud. Een meer dan verdrietige periode. Rob en zijn gezin waren kort daarvoor naar Stiens verhuisd. Wij naar Bergen op Zoom. Het einde van bijna zes jaar lief en leed delen.

Het plan om samen met Eric en Rob een nieuwe voorstelling te maken was er al. De thematiek en de speelstijl van De Broertjes was aan herziening toe zonder de kracht van hun speelse energie te verliezen. Maar hoe verwerk je kolder met zoiets als rouwverwerking? Geen simpele opgave.

Enkele jaren eerder keken we met veel plezier naar de film: ‘A Chorus Line’ Een kijkje achter de schermen van een dansgezelschap tijdens de audities. Toen was het één plus één en werd het basidee van een nieuwe voorstelling geboren.

Het verhaal in het kort: Een theaterregisseur (Eric) wil een requiem en een herdenkingsbijeenkomst organiseren voor zijn overleden grootmoeder. De dame was een wereldberoemde operazangeres die furore maakte met ‘Letzte Lieder’ van Richard Strauss. Hij zoekt acteurs voor dit requiem dat hij wil uitvoeren op en nabij het graf van zijn oma. Een acteur (Rob) komt naar de auditie. Hij moet de meest idiote en moeilijke opdrachten uitvoeren zoals: ‘Doe drie dingen tegelijkertijd heel goed.’ ‘Doe vier dingen tegelijkertijd – en nu op één been.’ Je begrijpt het al. Lachen – maar de acteur heeft last van deze idioterie. Hij probeert het wel maar eigenlijk heeft hij heel iets anders in zijn hoofd. Iets dat volgens hem wel voldoet aan een requiem. Bijvoorbeeld zijn lievelingsboek: De Gebroeders Leeuwenhart. Hij leest de eerste bladzijde voor. De regisseur gaat – onverwacht over stag – en gaat meteen aan de slag met dit materiaal en deze acteur.

Het stuk speelde in een fraai decor met het publiek aan twee kanten. Op het einde is er alleen nog maar muziek, een brandende kandelaar en een echte tortelduif. La Paloma, de troetel- en artiestennaam van Oma. Tijdens de voorstelling verschuift de sfeer bij het publiek van hilarisch naar doodstil.

Het was een bijzondere repetitieperiode. Ik reisde wekelijks op en neer van Brabant naar Friesland. Het was fijn om Rob en Eric weer vaak te zien en toch was het ook anders dan de vorige producties. Wat is de toekomst van De Broertjes? Komen zij in aanmerking voor gemeentelijke of provinciale subsidies? Is de verschuiving van kolder en meespeeltheater naar een theatrale, thematische voorstelling de moeite waard? Heeft dit toekomst?

Het was mijn laatste samenwerking met Rob en Eric in deze constructie. Ik maakte nog meer voorstellingen met Eric en met Rob, maar niet meer met allebei tegelijkertijd. Ik heb met Eric (de Groot) en Rob (Heiligers) – tot op de dag van vandaag contact. En nog steeds delen we lief en leed … ondanks dat we heel andere wegen zijn ingeslagen.

In de serie: REPERTWAAR

ps. Ik heb later (1993) een hele mooie jeugdtheatervoorstelling gezien van De Gebroeders Leeuwenhart door Het Huis aan de Amstel – vormgeving: Rieks Swarte.

Wat lees je na ‘Grand Hotel Europa’?

Tags

Antwerpen, Boeken, Chaim Potok, Grand Hotel Europa, Hebban.nl, Israel, Joden, Lezen, Margot Vanderstraeten, Mazzel tov, Mijn naam is Asjer Lev, Orthodox

De boekensite Hebban.nl stelt vandaag deze vraag: ‘Wat lees je na Grand Hotel Europa?’ Ik herken mijn eigen worsteling van enkele maanden geleden om weer een boek te lezen waarvan ik opgewonden wordt. Ik heb nog een flinke voorraad ongelezen boeken maar ik kan niet goed kiezen. Ik heb na het terecht bejubelde boek van Ilja Pheijffer nog mooie boeken gelezen. Zeker weten. Ik heb er al over geblogd maar echt opgewonden … nou nee. Ik doodde de leestijd vaak met wat thrillers. Tijdverdrijf. Niks mis mee. Zie mijn leeslijst. Klik HIER.

Vanochtend heb ik ‘Mazzel tov’ van Margot Vanderstraeten uitgelezen. Een tip van mijn zus. Dank voor de tip Lief. Goed. Ik geef ****1/2 – vier-en-een-halve ster.

Mazzel Tov (Margot Vanderstraeten)

Misschien kun je de tussentitel op de foto (cover) niet goed lezen. “Mijn leven als werkstudente bij een orthodox-joodse familie.”

De uitgever promoot het boek als volgt:

“Mazzel tov biedt een indringend, uniek inkijkje in de onbekende wereld van een gesloten orthodox-joods gezin in Antwerpen. Zes jaar lang begeleidt auteur Margot Vanderstraeten de kinderen van de familie Schneider bij hun huiswerk. Via dochter Elzira en zoon Jakov krijgt ze geleidelijk aan toegang tot hun wereld. Hier heersen religieuze wetten en eeuwenoude tradities die de Vlaamse studente maar moeilijk kan rijmen met de tijd: de jaren negentig. Maar ook de joodse familie wordt beproefd door de open, maar kritische werkstudente. Dat zij ongehuwd samenwoont met haar Iraanse vriend Nima wekt achterdocht. Gaandeweg winnen – aan beide zijden – respect, nieuwsgierigheid en humor het van verontwaardiging en verwerping. Als de kinderen afgestudeerd zijn zal Vanderstraeten ze jaren later in Israël en New York opzoeken.”

Ik begrijp dat er na de verschijning van ‘Mazzel tov’ best veel aandacht was voor dit boek. Ik heb dat totaal gemist. Dat komt natuurlijk omdat ik nauwelijks naar de televisie kijk – zeker niet als ik in Mozambique op bezoek ben bij mijn vrouw. 

Niet alles in het boek is nieuw voor me. Ik heb verschillende theaterstukken geregisseerd met een Joodse thematiek. Ik heb me toen (oppervlakkig) verdiept in joodse tradities met grote dank aan Luuc en Ida. In de jaren dat ik ‘Getto’, ‘Het dagboek van Anne Frank’ en ‘Anatevka’ regisseerde, liep ik ook wat vaker door de diamantwijk / jodenbuurt van Antwerpen – in de buurt van het centraal station. Ik kocht er met enige regelmaat koosjere producten als cadeautje voor een sjabbesmaal in Middelburg. Ik bezocht Israel en verbleef ruim een week in (oost) Jeruzalem. Ik liep verschillende keren door New York.

Margot Vanderstraeten is – als privé-lerares van de kinderen – veel dieper doorgedrongen in de gesloten wereld van ‘de Antwerpse Joden’. Ze doet daar jaren later verslag van in dit boek. Zeer prettig leesbaar. Goed geschreven met de nodige humor – met dank aan de moppen van Papa Schneider. Sfeervol en respectvol. Soms beschrijft ze haar verwarring, haar nieuwsgierigheid, haar onhandigheid maar ze gaat ook de kritische vragen niet uit de weg. Het hele boek door reflecteert ze ook naar haar eigen afkomst en haar hedendaags leven. Een katholiek, Limburgs meisje opgegroeid tussen heel veel migrantenkinderen. Ze heeft een Iraanse (Perzische) vriend. De familie Schneider is een modern-joods-orthodox gezin.

Ik heb dit boek heel graag gelezen. In mijn persoonlijke TOP 25 staat ‘Mijn naam is Asjer Lev’ (Chaim Potok) nog steeds op nummer één. Dat is een joods verhaal van binnenuit de gemeenschap geschreven. ‘Mazzel tov’ is een verslag van iemand die van buiten naar binnen mag / mocht kijken. Ik vind het een aanrader als je interesse hebt in de thematiek.

In de serie: BOEKEN