Werelden van verschil

Tags

Boeken, De Deal, Elle Kennedy, Gazaland, Historische roman, Lee Child, Lezen, Mia Couto, Mozambique, New Adult, Spaans Vuur, Thriller, Verleden tijd, Vrouwen van As, Wouter van Mastricht

Mozambique – eind negentiende eeuw. New Hampshire – een studentencampus en ergens in de middle of nowhere – eenentwintigste eeuw. Maastricht – zeventiende eeuw.

Dit waren (zijn) de werelden waar ik me de afgelopen weken heb bevonden. In mijn boeken dan toch. Maar het zijn nog eerder de verhalen en de stijl die me deden besluiten om dit stukje ‘Werelden van verschil’ te noemen.

VROUWEN VAN AS

Vrouwen van As

” Mozambique, eind negentiende eeuw. De bevolking wordt bedreigd door de legers van Zoeloekeizer Gungunhana en hoopt op steun van de Portugese kolonisator. Germano de Melo, een om politieke redenen verbannen Portugese sergeant, neemt zijn intrek in een vervallen kazerne in een afgelegen dorp. Daar trekt het vijftienjarige meisje Imani zijn aandacht. In een land verscheurd door oorlog kan een vrouw echter beter onopgemerkt blijven, alsof ze bestaat uit schaduw en as.”

Een indrukwekkend boek over mijn Afrikaanse thuis(land). Thuisland is natuurlijk een heel beladen woord. Ik bedoel natuurlijk het land waar ik me (ook) thuis voel. Goed. Het boek. Aangrijpend, poëtisch, magisch en niet gemakkelijk. Ik heb er langer over gedaan om dit boek te lezen dan gebruikelijk – deels door het bezoek en de drukte van de feestdagen. 

Germano de Melo is als Portugees sergeant verbannen naar Nkokolani, het dorp (in de huidige provincie Inhambane) waar de vijftienjarige Imani woont met haar familie. De sergeant en Imani vormen de twee stemmen van het boek. De sergeant bemant in zijn eentje de legerpost en doet middels brieven verslag aan zijn leidinggevende. Tenminste dat denkt hij. Hij doet formeel verslag maar schroomt noch kritiek op Portugal, noch het persoonlijke. Zeker niet als hij over Imani schrijft. Zij is opgevoed op een Portugese missieschool voordat haar volk alweer moest vluchten voor een (stammen)oorlog. Haar moeder noemde Imani ‘As’, omdat je geen pijn voelt als je as bent. Als vrouw in een oorlogssituatie is dat een groot voordeel.

Het boek is gebaseerd op historische feiten maar is een fictieve vertelling doordrenkt met magisch realisme. Dit boek gaat over de laatste dagen van wat ooit Gazastaat heette, het op een na grootste door een Afrikaan geleide Zoeloe-keizerrijk in Afrika.

Ik heb genoten van dit boek. Natuurlijk omdat ik van geschiedenis hou en allerlei zaken (namen en plaatsen) me bekend voorkomen. Maar ook het magisch denken van Mozambikanen is zeer herkenbaar. Naarmate het verhaal in ‘Vrouwen van As’ verloopt, schetst Mia Couto steeds duidelijker wat oorlog en kolonisatie met zich meebrengt. Hoe het gewone volk wordt verscheurd en lijdt. Branie en heroïek leiden tot familievetes, bloedvergieten en vernietigingen.

Een paar citaten.

“De wreedheid van een oorlog meet je niet af aan het aantal grafzerken op het kerkhof. Die meet je af aan de lijken die niet begraven worden. Dat dacht ik terwijl ik me voorzichtig een weg baande tussen roofvogels, jakhalzen en aan stukken gehakte mensen.”

“Het is niet de oorlog die om wapens vraagt, het is omgekeerd, het zijn de wapens die de oorlog laten ontstaan.”

De deal

DE DEAL

“Hannah Wells heeft een enorme crush op Justin Kohl, de hunk van het footballteam. Maar hoe kan ze ervoor zorgen dat hij haar eindelijk ziet staan?

Garrett Graham is de populaire aanvoerder van het ijshockeyteam. Maar hij kan ijshockey wel vergeten als hij niet snel zijn filosofiegemiddelde verbetert met behulp van bijles. Hij laat zijn oog vallen op de sarcastische brunette die als enige van de klas een goed cijfer heeft gehaald voor het tentamen dat hij over moet doen. Het enige probleem: zij heeft helemaal geen zin om hem te helpen.

Garrett is echter niet voor één gat te vangen en bedenkt een sluw plan: zij geeft hem bijles, en hij doet een tijdje alsof hij haar vriendje is. Als Hannah namelijk een paar keer als zijn date op feestjes wordt gezien, zal ze daarmee ongetwijfeld de aandacht van Justin trekken. In een vlaag van verstandsverbijstering gaat Hannah akkoord met de deal. Dat kan niet misgaan… toch?”

Ooit gehoord van het genre: ‘New Adult’? Daar schijnt dit boek aan te voldoen. Ik zou het eerder ‘Bouquet 2.0’ of ‘High School Soft Porno’ noemen. Waarom heb ik dit boek in hemelsnaam gekocht? Ik denk als iets extra voor € 1,99 bij een andere bestelling. Wat een plat verhaal. Geen enkele diepgang. Verschrikkelijk voorspelbaar. Goed … ik kan dit boek afstrepen van een denkbeeldige ‘challenge’ waarbij ik veel soorten genres moet lezen. En je begrijpt het natuurlijk … geen aanrader. Verder geen woorden aan vuil maken. Zonde van uw en mijn tijd.

VERLEDEN TIJD

Verleden tijd

“Jack Reacher is op weg van Maine naar San Diego, liftend of te voet, het maakt hem niet veel uit. Als hij in New Hampshire de plaatsnaam Laconia ziet, besluit hij er een kijkje te gaan nemen, omdat het de geboorteplaats van zijn vader is. Bij navraag blijkt dat niemand zijn vader gekend heeft en ook in het bevolkingsregister is hij niet te vinden. Toch vindt Reacher enkele sporen en blijkt dat de Reachers woonden waar nu een appelboomgaard is. Afgelegen net als het motel enkele kilometers verderop waarvan een zekere Marc Reacher mede-eigenaar is. Is hij familie? Is dit wel een gewoon motel?”

Alweer de drieëntwingste thriller van Lee Child met Jack Reacher – einzelgänger en voormalig militaire politie-commandant – in de hoofdrol. Af en toe heeft het boek ‘Stephen King-achtige’ trekjes. Opnieuw een pageturner. Vlot geschreven met de bekende Jack Reacher elementen. Geregeld een knokpartij waarbij de tegenstander wordt gewaarschuwd maar Jack aan een paar kop- en elleboogstoten genoeg heeft. Natuurlijk heeft hij ook een conflict met het plaatselijk gezag. Dat levert trouwens de beste dialogen op. Met plezier gelezen maar het is zeker niet het beste boek uit zijn grote oeuvre.

SPAANS VUUR

Spaans Vuur

“Maastricht, 1635. In de duisternis van de stad sluipt een Spaanse moordenaar rond, verkleed als monnik, zijn mes verborgen in de mouw van zijn pij. Zijn slachtoffers lijken willekeurig gekozen, maar achter elke moord schuilt een weldoordacht plan. Resultaat van zijn praktijken: angst en paniek onder de bevolking.

In Maastricht woedt een felle godsdienststrijd tussen de katholieken en de calvinisten; de stad is ingesloten door de Spaanse legers. Het lijkt een kwestie van dagen en de stad valt weer in Spaanse handen. Tegen deze achtergrond van de Tachtigjarige Oorlog krijgt de jonge Evan Sharpe, tolk in het leger van Frederik Hendrik, opdracht om uit te zoeken wie deze nietsontziende moordenaar is. Zijn speurtocht voert hem – dwars door het vijandig Spaanse gebied – naar het bedevaartsoord Scherpenheuvel, waar de eerste stukjes van de puzzel op hun plaats vallen …”

Dit is het eerste boek dat ik lees van Wouter van Mastricht. Een tip van een medeblogster. Heel erg dank. Als je hier al een tijdje meeleest, begin je natuurlijk mijn smaak een beetje te kennen. Ik heb het boek nog niet uit maar dat gaat vast niet lang meer duren. En het smaakt nu al naar meer …

In de serie: BOEKEN

Advertenties

Uitgelezen

Tags

Alhambra, Boeken, Familie, Historische roman, Lezen, Miquel Bulnes, Moren, Reconquista, Sevilla, Toledo

Een joekel. Een klepper. Een turf. Een dikke pil. Bijna achthonderd bladzijden. Reconquista. Een historische roman die zich afspeelt in de vroege middeleeuwen (einde 11de eeuw, begin 12de eeuw) in Spanje / Portugal. Voornamelijk in Sevilla en Toledo. In Andalusië en in de regio Castilië en León. Twee neven uit Aquilar vertrekken op een tocht naar het zuiden om belastingen te innen voor Koning Alfonso. Ze verliezen elkaar uit het oog bij schermutselingen in de buurt van Sevilla en leiden vervolgens een heel verschillend leven. Aan verschillende zijdes van eindeloze conflicten. Enerzijds de Islamitische stadstaten en anderzijds de noordelijke christelijke koninkrijken.

Ik was bijna acht (in 1964) toen ik met mijn ouders twee maanden rondtoerde in Spanje. Met de tent en een paar weken in een huisje in Torox – niet heel ver van Malaga. Ik herinner me heel goed de Moorse kathedraal van Cordoba en het schitterende Alhambra paleis in de buurt van Granada. Ik heb dus mijn hele leven geweten dat de Moorse / Mohammedaanse cultuur een onderdeel is van de rijke Spaanse geschiedenis. Ik ben later nog een paar keer in Andalusië geweest. Ook nog een keertje in Toledo.

Reconquista – Miquel Bulnes

“Tegen het einde van de elfde eeuw, tijdens een expeditie om voor koning Alfonso VI de beschermingsgelden te innen van de stadstaat Sevilla, raken de jonge Castiliaanse neven Eloy en Carmelo van elkaar gescheiden. Carmelo wordt in Sevilla onder de hoede genomen van een islamitische vizier, leert Arabisch en neemt dienst in het leger van Sevilla; Eloy wordt benoemd tot infanzon in het door Alfonso VI veroverde Toledo. Uiteindelijk zullen hun wegen elkaar pas weer kruisen wanneer zij tegenover elkaar staan op het slagveld.
Aan het begin van de twaalfde eeuw wordt de mozaraabse broeder Pius vanuit Toledo naar een klooster van de orde van Cluny gesommeerd om de biecht te horen van een stervende edele. Terwijl de edele de daadwerkelijke confessie eindeloos voor zich uit blijft schuiven, gaat Pius langzaamaan begrijpen naar wat voor plek hij precies is afgereisd en waarom juist hém deze taak is toebedeeld.”

Het is geen gemakkelijk boek door de grote hoeveelheid Spaanse en Arabische woorden en termen die de auteur gebruikt. Heel veel (bij)personages die soms de vaart uit het verhaal halen. Deels wordt het verhaal verteld als een uitgebreide biecht – terugkijkend op eerdere gebeurtenissen. De meeste – soms korte – hoofdstukjes spelen zich af in Sevilla of in Toledo. En er vloeit bloed. Heel veel. Moorden, belegeringen, verkrachtingen, represailles, folteringen, corruptie, intriges aan het hof en in de harem van de Banu Abbad. Liefdesperikelen en affaires. Een mysterieus klooster vol geheimen ergens ver weg in het noorden. 

Het boek is geen echte pageturner maar blijft wel boeien. Mooie taal – veel Arabische poēzie. Toch zijn er voortdurend cliffhangers die je verleiden of dwingen om verder te lezen. Ik heb dat met veel plezier gedaan. Wel wat trager dan mijn gewoonte. Dat komt mogelijk omdat ik Reconquista (de herovering) als e-boek las. Dan is bladeren naar verklarende woordenlijsten, stambomen, kaarten en historische overzichten lastiger dan in een papieren boek. Dit boek krijgt van mij vier en een halve ster op mijn persoonlijke ranking. Is het een aanrader? Ja, zeker als je van historische verhalen houdt. Het zal duidelijk zijn dat dit geen snel-lees-tussendoortje is.

In de serie: BOEKEN

Mijn helden

Tags

Antwerpen, Arthur, Boechout, Boeken, Boekenbeurs, Boekerij, De Rode Ridder, Familie, Koenraad, Kruistochten, Leopold Vermeiren, Lezen, Merlijn, Thea Beckman, Tonke Dragt

In Antwerpen wordt voor de zoveelste keer de jaarlijkse boekenbeurs georganiseerd. Ik ben er een paar keer – in mijn jeugdjaren – met mijn ouders geweest. Maar veel vaker alleen en later met Ine. Het was één van de twee plaatsen waar ik ‘Hotdog met choucroute’ at. Het Antwerpse sportpaleis is de andere plaats. Maar daar wil ik het niet over hebben. Wel over lezen. Ik ben een gretige lezer. Altijd geweest. Het is me met de paplepel ingegoten. Mijn vader – leraar Nederlands – was zelf geen grote lezer. Mijn moeder wel. Op haar begrafenis wilde ik memoreren aan de duizenden boeken die ze heeft gelezen. Ik durfde te beweren dat als je al de boeken die ze heeft gelezen achter elkaar zou neerleggen in een lange rij dat je dan Sint-Amands – waar ze is opgegroeid met Boechout – waar ze vanaf haar huwelijk tot haar dood woonde – met elkaar kunt verbinden. Misschien een tikkeltje overdreven. Maar mijn moeder zien zonder boek was een uitzondering. Zij was mijn voorbeeld. Later draaiden we de rollen om en las zij onze boeken.

De school waar mijn vader lesgaf – Sint Gabriël-instituut in Boechout – had in de 60’er jaren geen eigen bibliotheek. Mijn vader – vooral mijn moeder – begon er dus zelf een. Bij ons thuis. Ik denk zo’n driehonderd jeugdboeken. Ik heb ze bijna allemaal gelezen. Van Eric, het kleine insectenboek (Godfried Bomans) tot Michel Strogoff (Jules Verne). Arendsoog, Biggles, de Hardy’s, de Witte, Floere het fluwijn. Maar ook Kaas (Willem Elschot), Wierook en Tranen, Pallieter, Pietje Bell en De Leeuw van Vlaanderen. Een veel te lange lijst om hier op te sommen.

En ik ging wekelijks naar de parochiale  ‘boekerij’ op de eerste verdieping van het Gildenhuis – achter de kerk. Ook daar heb ik alles wat los en vast zat gelezen. Met hoog in mijn jongens-top-tien-lijst de boeken van De Rode Ridder van Leopold Vermeiren (1).

De Rode Ridder (Leopold Vermeiren)

Ik heb tientallen van deze ‘Rode Ridder’ boeken verslonden. Ik ben op internet wat gaan snuffelen. Er zijn in totaal 64 boeken in deze reeks verschenen. Tot nummer 35 herken ik titels. Daarna niet meer.

De avonturen van de Rode Ridder waren reizen in mijn fantasie. Naar andere tijden – de Middeleeuwen – en naar andere landen. Het Midden Oosten. De meeste boeken spelen zich af tijdens de kruistochten. En als ik weer een hoofdstuk uithad speelden we buiten de belangrijkste scènes na. Of we maakten (krom)zwaarden van takken en stokken en gebruikten onze peignoirs als mantels. Schatten verstoppen of opgraven. Sluwe listen bedenken om de schurken te slim af te zijn. Denkbeeldige kampvuren opstoken om een zelf geschoten fazant of hert te roosteren. Heldhaftig geschaakte deernes verlossen uit de kerkers van de snoodaards.

Of ik dan zelf Johan – de Rode Ridder – was, betwijfel ik want mijn echte held was Koenraad. De beste vriend en helper van de Rode Ridder. Koenraad – zoals mijn doopnaam in mijn paspoort. En soms werd hij ook aangesproken als Koen. Ik groeide dan een paar centimeter.

Er kwam een moment dat ik mijn interesse verloor. Mogelijk omdat ik de Nederlandse boeken van Thea Beckman (2) en Tonke Dragt (3) veel mooier vond. En waarschijnlijk had ik onbewust door dat de Rode Ridder wel erg eendimensionaal was.

Willy Vandersteen – vooral bekend als de tekenaar van Suske en Wiske –  heeft met zijn opvolgers – honderden stripalbums uitgebracht over de Rode Ridder. Ook die las ik graag maar Koenraad werd ingeruild voor Merlijn, Arthur, Lancelot, Guinevere en de licht erotische Galaxa, fee van het licht en Bahaal, prins der duisternis.

In de serie: BOEKEN

Ps. Het (dikke) boek dat ik nu lees Reconquista bevat dezelfde Rode Ridder elementen maar uiteraard veel gelaagder. Bijzonder om te merken dat meer dan vijftig jaar na Johan en Koenraad ik nog steeds van dit soort boeken houd.

(1) Leopold Vermeiren was zijn hele leven onderwijsinspecteur. Hij schreef jeugdverhalen om de jeugd aan het lezen te krijgen. Voor Vermeiren moest de Rode Ridder een toonbeeld zijn van ridderlijkheid voor de jonge lezers een drager van deugden als edelmoedigheid, hulpvaardigheid, eerlijkheid. Een ideaalbeeld dus, een rolmodel. Hij vond dat de Rode Ridder de lezer diende te begeleiden naar de volwassenheid. Respect en karaktervastheid waren sleutelwoorden die Vermeiren de jeugd trachtte mee te geven via zijn ridderfiguur. Zijn diep katholiek geloof bracht hem ertoe dit te beschouwen als een opdracht, en deze taak volbracht hij via de wereld van de fantasie, waarin kinderen de soms akelige en teleurstellende werkelijkheid even kunnen vergeten. Bron: Schrijversgewijs

(2) Van Thea Beckman las ik oa Kruistocht in Spijkerbroek, de trilogie over de 100-jarige oorlog – Geef me de ruimte, Triomf van de verschroeide aarde, Het rad van fortuin, de Thule trilogie – Kinderen van moeder aarde, Het helse paradijs, Het gulden vlies van Thule en Hasse Simonsdochter en Stad in de storm.

(3) Van Tonke Dragt las ik oa De brief voor de koning, De zevensprong en Torens van februari.

 

Uitgelezen … vijf boeken

Tags

Boeken, E-reader, Eva Ment, Jan Pieterszoon Coen, Ken Follett, Lezen, Libanon, Neville Chamberlain, Pierre Jarawan, Robert Harris, Simone van der Vlugt, VOC

Voor de liefhebbers. Verschillende tags zoals #Lezen #Boeken #Historische Roman enzovoort. Een overzicht van de boeken die ik afgelopen weken heb gelezen.

Code Rebecca

Code Rebecca

“Noord-Afrika, 1942: het Duitse leger van Erwin Rommel rukt op naar Egypte. Zijn geheime wapen is Alex Wolff, een briljante spion die in Cairo inlichtingen vergaart bij de Britten. Zijn methode is zo oud als de wereld: terwijl buikdanseres Sonja de Engelse officieren verleidt met haar sensuele act, gaat Wolff op zoek naar informatie, die hij aan Rommel doorspeelt via een ingewikkelde code.“

Ik heb al vaker geschreven dat ik een Ken Follett liefhebber ben. Een rasverteller. Geen hoogstaande literatuur maar vlot geschreven entertainment met een historische achtergrond. Ook dit – al wat oudere boek – leest lekker vlot. Na drie dagen moest ik alweer op zoek naar een volgend boek.

 

München 1938

München 1938

“September 1938. Hugh Legat maakt carrière bij de Britse diplomatieke dienst. Hij werkt op Downing Street 10 als privésecretaris voor premier Neville Chamberlain. In een laatste poging om de wereldvrede te redden, vliegen de Britten naar München om daar tijdens een cruciale conferentie te onderhandelen met Hitler, Mussolini en de Franse premier Daladier.
Tien jaar daarvoor was Hugh tijdens zijn studie in Oxford goed bevriend met een jonge Duitser. Hugh weet niet dat Paul von Hartmann tegenwoordig voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Berlijn werkt en dat hij in het diepste geheim lid is van het verzet tegen Hitler. Hugh en Paul hebben al jaren geen contact gehad, maar in de volgende vier dagen zullen hun levens elkaar kruisen, met dramatische gevolgen voor de toekomst van Europa.”

Opnieuw een historische roman die zich in (net voor) de tweede wereldoorlog afspeelt. Dat is toeval. Dit boek is veel meer dan Code Rebecca gebaseerd op historische feiten. Ik denk dat ze dit genre ‘faction’ noemen. Fictie toevoegen aan historische feiten. Een goed leesbaar, spannend boek. Alsof je even bij Adolf Hitler kunt binnen kijken. Soms iets te traag. Geloofwaardig? Niet helemaal maar prettig om even niet alleen de bel te kennen maar ook te weten waar de klepel hing in die septemberdagen in 1938. En als je mijn leeslijst bekijkt weet ik dat ik al veel boeken heb gelezen van Robert Harris. Ook het vierde boek in dit overzicht is van hem.

De zoon van de verhalenverteller

De zoon van de verhalenverteller

“Samir, zoon van Libanese ouders, groeit op in Berlijn. Zijn ouders kwamen in 1983 als vluchteling naar Berlijn. Na enkele jaren kregen ze een verblijfsvergunning en leken ze zich goed te hebben geïntegreerd. Samir heeft een sterke band met zijn vader, hij vertelt hem geheimzinnige verhalen voor het slapen gaan die hij niet door mag vertellen. Op een dag verdwijnt zijn vader plotseling. Wat hebben de verhalen en een gevonden foto van zijn vader in militair uniform met de verdwijning te maken? Samir gaat op zoek.”

Een boek dat ik leerde kennen omdat het heel vaak werd toegevoegd aan persoonlijke Top 25 boeken op de Hebban-lijst. Ik vond het een goed boek, soms een beetje langdradig. De eindeloze zoektocht van Samir vult heel veel pagina’s en daar moet je doorheen. Wel een interessant boek want het gaat over een actueel onderwerp. Vluchtelingen. Hoe beleeft een kind dat? Samir is in Duitsland geboren – dus eigenlijk geen vluchteling – maar zijn vader en zijn omgeving zijn dat wel en leven in de Duits-Libanese gemeenschap. Hoe verhouden die twee werelden zich? Libanon – het land van de ceders. Ook deze roman is gebaseerd op historische feiten. Recente geschiedenis. Ik vond dat onderdeel heel boeiend. En natuurlijk is het fijn om een aantal zaken te herkennen want ik was begin 2004 in Libanon. Syrië controleerde toen via Hezbollah de Bekaa-vallei. Elke vijf kilometer een road-block met controles door hele jonge soldaten. Veel van die reis-herinneringen kwamen terug tijdens het lezen van dit boek.”

De angst-index

“Dr. Alexander Hoffmann is een legende. Hij werkte als wetenschapper aan de deeltjesversneller van cern, maar tegenwoordig gebruikt hij zijn kennis voor een systeem waarmee computeralgoritmen de financiële markten kunnen voorspellen. Niemand weet hoe hij het doet, maar Hoffmanns hedgefonds behaalt enorme winsten voor zijn investeerders.
In de nacht voor een belangrijke bijeenkomst met investeerders wordt Hoffmann in zijn zwaar beveiligde huis aangevallen door een insluiper. Is dit toeval of is dit een gerichte aanval op Hoffman of zijn bedrijf? “

Er stond nog een boek van Robert Harris in mijn e-reader bibliotheek. Dit keer geen boek met een historische achtergrond. Een thriller over moderne technologie. Nemen computers ons denken over of zijn we ze nog de baas? Er passeren veel financiële termen in de loop van het verhaal. Die probeerde ik niet allemaal te snappen. Ik ben een groentje als het gaat over hedge-fondsen, aandelen, dividenden, stock options – enzovoort. Spannend? Ja. Geloofwaardig? Niet helemaal. Kunstmatige intelligentie – moeten we daar blij mee zijn of is voorzichtigheid geboden? Het zal me verbazen als ik volgend jaar nog gedetailleerd weet waar dit boek overgaat.

Het schaduwspel

“Eva Ment verkeert in de betere kringen van Amsterdam aan het begin van de 17de eeuw. De tijd van de republiek en de Verenigde Oost-Indische Compagnie. Kortweg de VOC. Op een bijeenkomst ontmoet ze Jan Pieterszoon Coen, een man van aanzien, die op zoek is naar een echtgenote. Ze trouwen en in het voorjaar van 1627 reizen Jan en Eva met hun pasgeboren dochtertje naar Batavia.”

Het lijkt er sterk op dat ik in de afgelopen weken enkel boeken heb gelezen van auteurs die ik ken. Hun boeken dan toch. Pierre Jarawan (zie hierboven) is daarop een uitzondering. Ik las al eerder verschillende historische romans van Simone van der Vlugt. Haar hoofdpersonage – verteller – is altijd een vrouw. Ook in dit nieuwste boek. Veel mensen in Nederland hebben wel eens gehoord over Jan Pieterszoon Coen. Al was het maar omdat een belangrijke tunnel in Amsterdam – richting Hoorn, zijn geboorteplaats – zijn naam draagt. De Coentunnel. Is hij een held of een boef? Die vraag wordt al jaren gesteld. Simone van der Vlugt geeft daar geen direct antwoord op maar schuwt de controverse niet. De jonge Eva reist met haar beroemde en beruchte man mee naar Nederlands Indië waar de republiek een nieuwe stad uit de grond stampt. Batavia. Een belangrijke handelspost in het oosten. Peper, nootmuskaat. Wie heeft de handel in specerijen in handen? Het fundament van de rijkdom van de VOC. Batavia – een doorn in het oog van de Javanen – de plaatselijke bevolking. Ook de Portugezen, Spanjaarden en de Engelsen liggen op de loer. En Eva ziet voor het eerst slaven. En ze hoort over de massamoorden op de Banda-eilanden.

Ik heb het boek in twee dagen uitgelezen. Prettig, vlot, niet heel diepgravend. Het is geen historische studie. Het gaat minstens zoveel over een geschikte partner vinden, over kinderen krijgen, schaatsen op het IJ, liefdesperikelen, scheurbuik, pest-uitbraak, kamperen op het strand bij de Khoi-san in de Tafelbaai, textiel verven – enzovoort.

In de serie: BOEKEN

Onze buurmeisjes

Tags

Analfabetisme, Buren, Isabel, Lezen, Mozambique, School, Toekomst

Tussen het doorgaande zandpad en onze (lange) buitenmuur staan vier kleine bouwsels. Ze verdienen nauwelijks het woord huis. Ze zijn al gebouwd voordat wij ons optrekje kochten en verbouwden. Het zijn vier huizen en huisvesten drie families. Eén bouwsel is een barraca dat dienst doet als bar/café en mini-kruidenier. Buurvrouw Katja beheert dit plekje maar ze is niet de eigenaar. Zijzelf woont in het hoekhuisje met haar twee dochters. Tucha (10 jaar) en Tina (7 jaar). Haar man komt heel af en toe aanwaaien. Zo’n bezoek eindigt vaak in dronkenschap en de man heeft ‘losse handjes’ om het eufemistisch uit te drukken.

Het eerste advies van Isabel (en haar familie) was om op afstand te blijven van de buren. De uitdrukking ‘Eerst de kat uit de boom kijken’ is een juiste omschrijving. We zijn nu drie jaar later. Ik drink af en toe een biertje bij de barraca. Isabel vraagt buurvrouw Katja geregeld om hulp. Tafels klaarzetten, afwassen tijdens feestjes, kleding uitzoeken, de veranda vegen. En een oogje in ’t zeil houden – zeker als we een weekendje weg zijn. Isabel koopt af en toe een medicijn voor de meisjes. Laatst had Tucha de mazelen. Isabel kocht zalf, poeders en medicijnen. Onze oude ijskast staat ondertussen in haar huis en ze heeft sinds kort elektriciteit via een eigen meter.

Een paar weken geleden vroeg Katja (of Tucha)  – een beetje tussen neus en lippen – of Isabel de madrinha wil worden van de meisjes. Of van één van hen. Wij zouden het peettante noemen. In Mozambique een belangrijk iets / iemand. De madrinha (of padrinho) verbindt zich met het kind. Met goede raad, af en toe wat financiële hulp als het kan en nodig is. Soms een cadeautje – op verjaardag of na een reisje. En op latere leeftijd zijn de madrinha of padrinho vaak de ‘kruiwagen’ naar een baan. Isabel is madrinha van Chantelle – dochter van een goede vriendin.

Isabel was tamelijk stellig in haar antwoord. Ze antwoordt dat ze geen madrinha wil zijn van meisjes die niet kunnen lezen. Ze moeten beter hun best doen. Tamelijk emotioneel vertelt ze dit aan mij tijdens een zaterdag-brunch. Ik ben geraakt. Ik schrik en vind het een dapper antwoord van mijn vrouw. “Kunnen ze niet lezen of weet je het niet?” is mijn reactie. Isabel weet het niet precies. Een uur later zitten we bij de buurmeisjes op het erf. Ik wil graag hun schoolboeken zien. Daar wordt voor gezorgd. De rekenmethode zie ik nauwelijks maar ik wil wel de taal-methode beter bekijken. Ik zoek op waar ze zijn gebleven op school en vraag ze allebei om iets te lezen. Tina zit in de 2de graad (vergelijkbaar met 2de leerjaar / groep 4) en Tucha zit in de 4e graad (4de leerjaar / groep 6). Ik wijs een woordje aan in haar boek maar Tina weet niet wat ze moet doen. Ze raadt het woordje omdat er plaatjes bijstaan. Ze raadt driemaal verkeerd. Dus lezen … nee. Vergeet het maar. Of is ze verlegen? Dat kan ook. Tucha leest wel een heel klein beetje. Tenminste als het korte woordjes zijn. Een volledige zin is erg moeilijk en heeft na veel proberen weinig betekenis.

Ik ben geschokt. De meisjes gaan naar school. Er staan parafen van hun leerkrachten in de boeken. Maar ze kunnen niet of nauwelijks lezen. Hoe kan dat? Isabel kent het echte antwoord niet maar als leerlingen rustig in de klas zijn en braaf overschrijven wat er op het bord verschijnt dan is het algauw ‘goed’.

Ik doe boodschappen en ga op zoek naar heel simpele (lees)boekjes.

A B C – de eerste woorden

Ik beloof om de meisjes wat te helpen. Afspraak elke weekdag van 17u tot 17.45 komen lezen bij Tio Koen. We zijn nu ruim twee weken verder. Het is bedroevend gesteld met de leesvaardigheid van beide meisjes. Schrikbarend slecht.

Tina (7) kan alle letters feilloos spellen. B O N E C A (pop) maar is nauwelijks in staat om letters te combineren. Ik heb het twee weken geprobeerd met plaatjes en woordjes. Ze heeft een goed geheugen – denk ik – en een goed visueel geheugen. Ze herkent het woordje SAPO (kikker) eerder als beeld dan als samenhangende letters. Ze zegt dus keurig ‘sapo’ als ze het woordje ziet. Maar of ze het leest, vraag ik me af. Ze gokt heel vaak mis bij GATO (kat) en GALO (haan).  BICICLETA (fiets) gokt (leest ?) ze altijd juist maar DADO (dobbelsteen) is te moeilijk.

Tucha (10) leest woordjes met twee lettergrepen tamelijk foutloos maar vanaf drie lettergrepen of meer wordt het heel moeizaam. En als ik haar dan zeg om het beetje bij beetje te lezen is ze bij de derde lettergreep het begin alweer kwijt. En dan te bedenken dat ze – volgens de methode van school – al begrijpend moet kunnen lezen over bijvoorbeeld ‘A higiene pessoal’. Vergeet het maar – zelfs deze titel is al te moeilijk. En op de volgende bladzijde van haar boek zie ik dat ze het ‘onderwerp’, het ‘werkwoord’ en het ‘lijdend voorwerp’ moet kunnen onderscheiden.

HELP. Wat doet zij op school? Waarschijnlijk braaf aanwezig zijn. Hebben leerkrachten geen tijd voor testen? Hoe bestaat het dat ze al in graad 4 zit? Honderd vragen heb ik. HELP.

Ik gebruik elke dag een letter/lees-filmpje van YouTube als afsluiter. We herhalen heel veel – vaak in spelvorm – en ik heb voor Tina een heel eenvoudig rijtje gemaakt. Geen echte woordjes maar om haar te dwingen om letters te verbinden. E MA, A TO, I BO, A RO, A MA enzovoort.

Zelf maar iets uitproberen

Of dit iets zal uithalen voor hun toekomst? Een veel te ambitieuze vraag. Onmogelijk om daar iets over te zeggen. Ik vrees met grote vreze. Mama Katja is veel bezig met haar meiden maar niet met schoolse zaken. Niet samen lezen of voorlezen. Een heel klein beetje met rekenen zodat ze weten hoeveel een brood kost of een tomaat. Katja verdient een centje bij als kapster. Beter gezegd ‘haarvlechter’. Daar is ze bijzonder goed en handig in. Ook haar meiden worden vaak liefdevol onder handen genomen. Met mooie resultaten. En waarschijnlijk wordt dat ook hun toekomst … iets doen waarbij ze niet hoeven lezen. Net zoals Maria Helena – onze huishoudelijke hulp. Ik schat haar eind dertig, begin veertig. Ze reageerde laatst niet op twee sms-jes. Waarom niet? Ze kan ze niet lezen …

Hebban Top 1000

Tags

Boeken, Hebban.nl, In de ban van de ring, Lezen, Tolkien, Top 10, Top 25 van mijn mooiste boeken

Gisteren was het dan zover. Hebban maakte de top 1000 bekend van mooiste boeken. In de Nederlandse taal – ook vertaald werk. Ik schreef er al een keer eerder over half juli. Klik HIER.

© Hebban Top 1000

Deze Top 1000 van Mooiste Boeken is gebaseerd op alle ingezonden Top 25 van mooiste boeken volgens de grote Hebban-boeken-gemeenschap. Hebban gaat elk jaar deze Top 1000 herhalen. Kijken of er verschuivingen zijn na een jaar. Een beetje geïnspireerd op de radio Top 2000 op eind van het jaar.

De top 10 van dit jaar

1. In de Ban van de Ring – J.R.R. Tolkien (1954)
2. Harry Potter en de steen der wijzen – J.K. Rowling (1997)
3. De schaduw van de wind – Carlos Ruiz Zafón (2001)
4. De ontdekking van de hemel – Harry Mulisch (1992)
5. Ik ben Pelgrim – Terry Hayes (2013)
6. Een klein leven – Hanya Yanagihara (2015)
7. Het achtste leven (voor Brilka) – Nino Haratischwili (2014)
8. Haar naam was Sarah – Tatiana de Rosnay (2006)
9. De verborgen geschiedenis – Donna Tartt (1992)
10. Mannen die vrouwen haten – Stieg Larsson (2005)

Ik heb 9 van de 10 boeken gelezen. Alleen aan #6 “Een klein leven” ben ik nog niet begonnen. Ik heb zelf maar één boek uit deze top 10 in mijn eigen lijstje staan. #4 “De ontdekking van de Hemel”.

Ik overloop even dit lijstje.

#1 In de Ban van de Ring. Ik heb relatief lang gewacht voor ik deze boeken las. Ik wilde niet mee in de jaren 70 met de Tolkien-hype. Tijdens een lange vakantie in Portugal – ik denk in 1988 – ging ik voor de bijl. Prachtige boeken. Vakantieliteratuur. Ik las toen veel fantasy. De films heb ik later gezien maar ik vond er – eerlijk gezegd – niet veel aan. Veel teveel (visueel) geweld. Ik kan me voorstellen dat dit boek mijn persoonlijke Top 25 binnen kan komen.

#2 Harry Potter en de steen der wijzen, het eerste boek in de Harry Potter-serie heb ik ook tijdens een vakantie – in Italië – gelezen. Best vermakelijk maar halverwege het tweede boek ben ik afgehaakt. Hetzelfde geldt voor de films. Zeker geen Top 25 boek.

#3 De schaduw van de wind. Gelezen op de Trans Siberië Express. Viel me erg tegen. Ik heb het uitgelezen maar ik vond er niet veel aan. Niet mijn genre – denk ik. Ik had er me veel van voorgesteld maar waarschijnlijk waren de verwachtingen te hoog.

#4 De ontdekking van de hemel. Ik las meerdere Mulisch-Boeken met plezier. Zijn meesterwerk – gelezen in Griekenland – staat terecht in deze Top 10. De film vond ik beduidend minder.

#5 Ik ben Pelgrim – De hoogst genoteerde thriller. Ja, een vlot geschreven boek dat ik met plezier heb gelezen. In Mozambique. Ik heb zelf geen thrillers opgenomen in mijn persoonlijke Top 25. In een Top 25 van thrillers / spannende boeken zou ik hem wel opnemen maar zeker niet bij de beste tien.

#6 Een klein leven – Al wel over gelezen. Zeker nu Ivo van Hove (Toneelgroep Amsterdam) dit boek heeft bewerkt voor theater. Ik ben wat bang voor het zware thema.

#7 Het achtste leven (voor Brilka). Een paar weken geleden heb ik over deze Georgische familiegeschiedenis geschreven. Een mooi boek, geen twijfel over mogelijk maar net niet in mijn Top 25. Gelezen in Mozambique.

#8 Haar naam was Sarah – Het verbaast me niet dat dit boek in de Top 10 staat. Goed geschreven. Niet al te dik boek. Een heftig, emotioneel verhaal dat – zoals zoveel boeken – zich afspeelt in de tweede wereldoorlog. Gelezen in Bergen op Zoom. Het eerste boek in dit lijstje dat ik NIET tijdens een vakantie las.

#9 De verborgen geschiedenis – Dit boek was een hype. Ik heb het met veel plezier gelezen. Een mooie mix van roman en thriller. Ik las het tijdens een vakantie in Griekenland ergens in de jaren 90.

#10 Mannen die vrouwen haten – Het eerste boek van de Millennium trilogie. Ook een thriller. Ze zeggen soms dat een boek zichzelf leest. Dit boek is er zo een. Ik heb de drie boeken gelezen in één lang paas-weekend. In Bergen op Zoom. Van de bank naar de tuin naar de bank naar bed en dat drie of vier dagen na elkaar. Hooguit even vlug een ei bakken, een boterham smeren en weer verder lezen. Hahaha. Geen Top 25 boek maar wel heel amusant en onderhoudend.

Een laatste opmerking. Ik had verwacht dat minstens één boek van Gabriel García Márquez in de Top 10 zou staan. Niet dus. Zijn hoogste notering is voor Honderd jaar eenzaamheid op #12

Ik heb ruim 250 van de 1000 boeken gelezen. Waaronder best veel kinderboeken en jeugdliteratuur. Denk bijvoorbeeld aan Kruistocht in Spijkerbroek (#14), De brief voor de koning (#73), De gebroeders Leeuwenhart.

In de serie BOEKEN

De eerste vijf zinnen (2)

Tags

Anne Mieke Vermeulen, Boeken, C.J. Tudor, De Krijtman, Jan van Aken, Ken Follett, Lezen, Mia Couto, Pierre Jarawan

Alweer een boek uitgelezen. Dat zeg ik gemiddeld zo’n vijfendertig keer per jaar. En dan volgt altijd weer de vraag: “Wat is het volgende boek dat ik ga (wil) lezen?” Ik scroll wat door mijn voorraad. De meeste boeken lees ik op mijn e-reader. Kiezen tussen vijf boeken. Kijk eens aan! Ik kopieer de eerste vijf zinnen uit elk van deze boeken. Kunnen jullie er een titel aan koppelen? Ik ben benieuwd.

Boek 1 De kameel zakte om twaalf uur in elkaar. Het was de vijfjarige hengst die hij in Gialo gekocht had, de jongste en sterkste van de drie en de minst humeurige. Hij gaf om het dier zoveel als een mens om een kameel kan geven, dat wil zeggen dat hij het niet zo’n rotbeest vond. Ze beklommen de lijzijde van een heuveltje, man en kameel, en het dier plantte zijn grote, plompe poten in het onbestendige zand. Op de top hielden ze halt.

Boek 2 Op de stoffige wegen van Italië, in de vroege lente van het jaar 1415, kwam ik een tweetal reizigers achterop. Een jonge vrouw leidde een bepakt muildier aan de hand en voor haar uit ging een rijzige grijsaard met een zekere tred, al viel me op dat hij zijn reisstaf gebruikte als blindenstok. De vrouw droeg op haar linkerslaap een klein litteken als een zilveren spinnetje; ooit had een vaardige heelmeester daar een wond gehecht. Ik groette in het voorbijgaan zoals gebruikelijk is langs pelgrimswegen en wierp een vlugge blik op de man. Ogen als lege ijsvelden.

Boek 3 Alles pulseert, alles licht op. Beiroet bij nacht, die stralende schoonheid, een diadeem van flakkerende lichtjes, een band van ademloosheid. Als kind koesterde ik al het idee om ooit hier te zijn. Maar nu steekt er een mes tussen mijn ribben, en pijn schiet door mijn borstkas, waardoor ik niet eens kan schreeuwen. Wij zijn toch broeders, wil ik roepen terwijl ze mijn rugzak van mijn rug rukken en me trappen tot ik op mijn knieën zak.

Boek 4 Elke morgen kwamen er zeven zonnen op boven de vlakte van Inharrime. In die tijd was het firmament veel groter en pasten alle hemellichamen erin, de levende en de dode. Naakt, zoals ze had geslapen, liep onze moeder naar buiten met een zeef in haar hand en koos de beste zon uit. De overige zes sterren stopte ze in haar zeef en bracht ze naar het dorp. Ze begroef ze naast de termietenheuvel achter ons huis.

Boek 5 Zilver beschijnt de maan de rijpwitte velden. Over de stille dijk gaat een jonge man. Hij is gejaagd. Zijn bloed raast door zijn aderen. De kou buiten heeft zijn drift niet bekoeld.

Tot zover de vijf fragmenten. De eerste vijf zinnen van de boeken die wachten op een lezer. Enig idee welke boeken dit zijn? Herken je een fragment? Ik zou waarschijnlijk ook niet kunnen antwoorden. Goed, ik geef de titels en auteurs in willekeurige volgorde.

Code Rebecca – Ken Follett. De Ommegang – Jan van Aken. De zoon van de verhalenverteller – Pierre Jarawan. Vrouwen van as – Mia Couto. Michiel Dirks, het leven van een dagloner – Anne Mieke Vermeulen.

Weet je het nu wel te koppelen: titel en fragment? Welk stukje spreekt jou het meeste aan? Zou je door deze eerste zinnen geneigd zijn om meer te lezen? Ik ben alvast in één van deze boeken begonnen.

Ik ben net klaar met De Krijtman. Het alom bejubelde thriller-debuut van de Britse C.J. Tudor.

“De twaalfjarige Eddie is getuige van een ongeluk dat op de kermis plaatsvindt. Hier ontmoet hij ook zijn nieuwe leraar die hem op het idee brengt om met krijt mannetjes te tekenen die een geheime code voorstellen. Dat en zijn huidkleur levert de leraar de bijnaam De krijtman op. Omdat het vakantie is, vermaken Eddie en zijn vrienden zich hiermee. Totdat die tekeningen hen naar het dode lichaam van een meisje leiden. Inmiddels is het dertig jaar later en dit alles lijkt vergeten. Totdat Eddie post ontvangt, een envelop met een krijtje en een tekening van zo’n mannetje. Hij wil nu alsnog achterhalen wie het meisje omgebracht heeft.”

Het boek is opgebouwd uit hoofdstukjes die steeds in tijd verspringen. Afwisselend 1986 en 2016. Het verhaal in 1986 eindigt telkens met een cliffhanger. In 2016 kijkt Eddie – leraar Engels in zijn geboorteplaats – terug naar die dagen uit zijn jeugd. Nu en dan heeft het boek horror-elementen (beetje vergelijkbaar met Stephen King) zoals afgehakte ledematen en bizarre dromen van de verteller. Het boek leest gemakkelijk – zeker de hoofdstukken in 1986 waarin Eddie een twaalfjarige is – maar ik vind het boek geen topper. Een beetje overroepen zelfs.

In de serie: BOEKEN

ps. Ik plaatste eerder de eerste vijf zinnen van boeken. Klik HIER als je dit gepuzzel leuk vindt.

Reisfotochallenge (14)

Tags

22-11-1963, Boeken, Dallas, JFK, John F Kennedy, Lee Oswald, Lezen, Reisfotochallenge, Reizen, Stephen King, Usa, Vakantie, Verenigde Staten

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaag nummer 14 in de reeks.

Laat ik beginnen met de foto.

Tijdens onze USA reis 2002

Het mannetje op de foto is dezelfde man die nu dit stukje zit te schrijven. Weliswaar zestien jaar jonger. Enig idee waar deze foto is gemaakt? De gebouwen zeggen waarschijnlijk niet veel. De asfaltweg mogelijk nog minder. Maar zie je dat witte, geschilderde kruis op het wegdek? Dat is geen normale wegmarkering.

Waarom ik deze foto vandaag publiceer, is omdat ik de afgelopen dagen heel vaak terugdenk aan die plek. En die vakantie in onder andere Texas. Het heeft alles te maken met het boek dat ik nu lees.

22-11-1963

Waarschijnlijk gaat de eerste foto nu al wat meer ‘spreken’. Mocht een foto dat al kunnen.

Juist. Dallas (Texas) in de Verenigde Staten.

Het geschilderde kruis op het wegdek is de plaats waar JF Kennedy is doodgeschoten door Lee Harvey Oswald.

We bezochten diezelfde dag (augustus 2002) ook het museum dat is ingericht in het voormalige boekendepot – Texas School Book Depository- vanwaaruit het dodelijke schot op de 35ste president van de Verenigde Staten is gelost.

Een interessant museum – vind ik. Ik ben geïnteresseerd in geschiedenis en in politiek. Daar komen uiteraard beide aspecten ruim aan bod.

Eerst loop je als het ware door de laatste maanden van JFK. Via krantenknipsels, posters en video-beelden. De aankondiging van zijn bezoek aan Dallas. De eerste voorbereidingen voor zijn herverkiezingscampagne in 1964. De aankomst op het vliegveld. De ontvangst en de rit in open limousine door de stad.

Plaquette van de JFK route (Dallas USA)

En dan sta je – in het museum – plots tussen de kartonnen dozen voor het raam op de vijfde verdieping (6th floor) vanwaaruit Lee Oswald JFK met zijn derde schot in het hoofd trof. Je kijkt uit het raam en je ziet (nu) het witte kruis op het asfalt.

Vervolgens loop je verder door het museum. Een beetje beduusd. Ik toch. Er zijn dan twee routes. Ten eerste de reacties – wereldwijd – op de moord en de tweede route vertelt wat er onmiddellijk na de aanslag gebeurde, de moord op Oswald tot en met de begrafenis een paar dagen later. Op een andere verdieping maak je kennis met de meest geruchtmakende complot-theorieën. Ik vond het een zeer interessant museum. Zeer goed en informatief van opzet.

Goed … nog even over het boek want dat is tenslotte de directe aanleiding waarom ik vandaag dit stukje schrijf. Ik ben geen grote Stephen King fan. Ik heb wel enkele van zijn boeken met plezier gelezen maar alles wat naar ‘horror’ ruikt laat ik ongelezen over aan anderen. Dit boek 22-11-1963 zag ik in heel veel Hebban-lijstjes terugkomen. Ik werd nieuwsgierig. Ik herinner me die dag ook. (Waarschijnlijk zal het de volgende dag geweest zijn.) Mijn broertje was jarig maar wij moesten muisstil zijn want mijn vader wilde persé het radio-journaal horen. Wij hadden nog geen televisie. Wij luisterden mee naar de radio. De president van de Verenigde Staten is doodgeschoten. Het was de eerste keer dat ik mijn vader zag huilen. Ik was net zeven. En hij zei iets in de trant van … “Als daar maar geen wereldoorlog van komt. En iets over de Sovjet Unie.”  Of ik toen iets wist over de afgewende Cuba-crisis in de Varkensbaai of over Chroesjtsjov betwijfel ik.

Het boek is geen historische roman – maar een gefantaseerd verhaal waar het hoofdpersonage vanuit 2011 de mogelijkheid heeft om de moord in 1963 te voorkomen. Meer vertel ik niet. Dat moet jezelf maar lezen. Of de mini serie bekijken die daarna gemaakt is.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en BOEKEN

 

Het achtste leven (voor Brilka)

Tags

20ste eeuw, Boeken, Familiegeschiedenis, Georgie, Het achtste leven (voor Brilka), Lezen, Nino Haratischwili, Roman, Sovjet Unie

In iets minder dan twee weken heb ik deze grandioze roman gelezen. Niet verslonden maar gelezen. Met aandacht – ook voor de vele citaten. Bijna 1250 bladzijdes. Het had best sneller gekund maar er was zoveel moois om over na te denken. En te genieten. In totaal acht boeken. Hoofdstukken zou je kunnen zeggen. En heel geregeld raadpleegde ik Wikipedia om wat meer te lezen over de historische achtergrond.

Het achtste leven (voor Brilka)

Het achtste leven (voor Brilka)

De uitgever schrijft:

Een monumentaal, Tolstojesk familie-epos dat zes generaties omspant tussen 1900 en nu. Acht levens van één Georgische familie, beginnend in een kleine stad tussen Georgië en Azerbaidzjan, waar een getalenteerde chocolatier zijn dochters grootbrengt en en passant een recept bedenkt voor een verrukkelijke chocoladedrank met gevaarlijke krachten. Het brengt hem rijkdom en aanzien, maar dat betekent in die tijd ook al spoedig een gevaar. Niza is de achterkleindochter van Stasia, een van de dochters van de chocolatier. Zij woont in Berlijn en vertelt op eeslepende wijze, maar ook met veel ironie en humor, de dramatische geschiedenis van haar familie en die van de ‘rode’ twintigste eeuw – een cruciale periode in de Europese geschiedenis – met de opkomst en ondergang van de Sovjet-Unie, het wegvallen van het IJzeren Gordijn en de perestrojka.

Ik citeer Nitsja – de ik-persoon, de (alwetende en terugblikkende) verteller:

‘Ik heb deze regels te danken aan een eeuw die iedereen heeft bedrogen en misleid, iedereen die hoop koesterde. Ik heb deze regels te danken aan oneindig veel vergoten tranen, ik heb deze regels te danken aan mijzelf, omdat ik mijn vaderland verliet om mijzelf te vinden en mezelf toch meer verloor, maar ik heb deze regels vooral te danken aan jou, Brilka. Wat ons verbindt is een eeuw. Een rode eeuw.’ 

Het boek begint en eindigt met Nitsja Jasji en haar jonge nichtje Brilka. De meer dan duizend pagina’s daar tussenin vertelt de familie-geschiedenis van de Georgische familie Jasji. Geschreven in het begin van de eenentwintigste eeuw als een soort brief aan de jonge Brilka. De geschiedenis start eind negentiende eeuw, begin twintigste eeuw. De geschiedenis van Georgië – lange tijd een land in de Sovjet Unie. Natuurlijk over de Russische Revolutie (1917), over Stalin en Beria – beide Georgiërs en verantwoordelijk voor miljoenen doden. Over de perestrojka, de onafhankelijkheid en de burgeroorlog(en) in Georgië. Maar het verhaal speelt zich ook af in Moskou, Sint Petersburg, Tbilisi, Wenen, Praag, Londen, Berlijn en af en toe even in Amsterdam.

Zeven generaties – voornamelijk vrouwen. Stasia – de overgrootmoeder van de vertelster – loopt als een rode draad door het boek. Bijna op Gabriel Garcia Marquez achtige wijze. Haar vader – een plaatselijk beroemd chocolatier – onthult haar op eind van zijn leven het geheime recept van een donkerbruine chocolade-drank. “Te veel van het goede kan veel slechts teweegbrengen,” zei de oude chocolatier ooit tegen zijn dochters. “Ik heb nog nooit iemand gezien die deze chocola proefde en daarna niet verlangde naar meer, zelfs begerig was naar meer. Maar begerigheid in combinatie met genot kan een mens noodlottig worden.” En dat noodlottige gebeurt dan ook meerdere malen. Niet alleen in de familie Jasji maar ook met Georgië als land, als ontwrichte samenleving.

Ik eindig nogmaals met een citaat uit het boek dat ik een ****1/2 geef. Ik vind het boek absoluut een aanrader.

“De verhalen overlappen elkaar, lopen in elkaar over, vergroeien met elkaar – ik probeer dat kluwen te ontwarren, omdat je de dingen na elkaar moet vertellen, omdat de gelijktijdigheid van de wereld niet in woorden te vangen is.”

In de serie: BOEKEN

Mijn Hebban top 25

Tags

1000 mooiste boeken, Boeken, Hebban.nl, Lezen

Ik lees graag, dat weten volgers van mijn blog. Af en toe schrijf ik iets over de boeken die ik lees. In de rechterkolom (of elders in het menu) meld ik met regelmaat wat ik aan het lezen ben. Toen ik nog niet zo vaak in Afrika vertoefde kreeg ik veel vaker tips over boeken die me mogelijk interesseerde. En bezocht ik een paar keer per maand mijn geliefde boekhandel Quist (in Bergen op Zoom). Nu kijk ik op internet. Bij collega-bloggers of op gespecialiseerde websites. En sinds kort heb ik een account bij Hebban.nl Een site ‘Voor lezers. Door lezers’.

Zij publiceren in september 2018 een lijst met de mooiste 1000 boeken. Ik ben benieuwd. Deze Hebban 1000 richt zich alleen op Nederlandstalige boeken (oorspronkelijk en vertaald), van jeugdboeken tot thrillers. Van non-fictie boeken tot feelgood. Van fantasy tot zware literatuur. Deze lijst wordt gebaseerd op de ingezonden en gepubliceerde top 25 boeken van individuele deelnemers. Ik heb mijn lijst vorige week toegevoegd.

Bron – Hebban.nl

Ik heb ervoor gekozen GEEN thrillers op te nemen in mijn lijst en ook geen jeugdboeken. Zo’n lijst is natuurlijk een moment-opname. Benieuwd naar mijn lijst (juli 2018)?

1. Mijn naam is Asjer Lev – Chaim Potok
2. Verwante stemmen – Vikram Seth
3. 100 jaar eenzaamheid – Gabriel Garcia Marquez
4. Sprakeloos – Tom Lanoye
5. Liefde in tijden van cholera – Gabriel Garcia Marquez
6. De tuin van de avondnevel – Tan Twang Eng
7. Op zoek naar Julia – Jonathan Hull
8. Duin – Frank Herbert
9. Een duif en een jongen – Meir Shalev
10. Shantaram – Gregory David Roberts

En wil je mijn nummer 11 tot 25 ook nog weten klik dan HIER naar mijn lijst. Deze lijst kan ik steeds aanpassen want natuurlijk ben ik ook boeken die ik prachtig vond vergeten. Dus wie weet …

Wie doet hier ook aan mee? Hebben jullie ook een account en een lijst bij hebban.nl? Of hebben jullie tips over mooie boeken. Ik hou me aanbevolen. Of wat is jullie top 3 van mooiste boeken (ooit)? En ik hou hier op mijn weblog min of meer bij wat ik de afgelopen jaren heb gelezen. Neem gerust een kijkje. Onlangs gelezen