Twee weken, twee boeken

Tags

Alfred Birney, Boeken, De tolk van Java, Engeland, Geschiedenis, Het eeuwige vuur, Indonesië, Ken Follett, Lezen

Twee heel verschillende boeken. Dat doe ik met voorbedachte rade. Ik wissel graag af.  Ook in de volgorde waarin ik boeken lees. Twee verschillende genres. De ene – een semi-autobiografisch boek. Het andere – een historische roman. Wel allebei dikke boeken met veel historische achtergrond. De Tolk van Java. Over Indonesië – deels tijdens de onafhankelljkheid-strijd op Java en de zogenaamde politionele acties. En het andere boek – Het Eeuwige vuur – over Europa in de zestiende eeuw. Een eeuw vol godsdienstoorlogen. De strijd tussen Frankrijk, Engeland, Spanje en de Nederlanden. Een strijd om macht en invloed. Lezen. I like it. Duimpje omhoog. En daar heb ik afgelopen weken weer flink tijd in gestoken. Het was tweemaal binge-lezen.

De tolk van Java

“Voor een Helmondse schoenmakersdochter, een Indische voormalige oorlogstolk en hun zoon bestaat er geen heden. Alleen een belast verleden. De zoon achtervolgt zijn ouders met vragen over de oorlog in Nederlands-Indië die woedt in het gezin. Hun verhalen zijn spannend, hilarisch, gruwelijk, niet te bevatten, rauw, maar niet zonder humor.”

Een hard boek. De zoon die onverbloemd schrijft over zijn gefrustreerde, getormenteerde, gewelddadige vader en zijn wegkijkende, afwezige moeder. En het relaas van diezelfde vader over zijn jeugdjaren in Nederlands Indië, bastaardzoon – half Chinees, half Indisch. Over zijn oorlogsjaren waarin de Jappen de macht in handen hebben en daarna de politionele acties. Wisselende vijanden. Strijdende Nederlanders – vaak dienstplichtigen – versus de rebelse onafhankelijkheidsstrijders van Soekarno en daaromheen de inlandse tolken. Recente Nederlandse geschiedenis.

Bijzonder. Gruwelijk. Interessant. Niets is echt zwart of wit. Met veel interesse gelezen.

Het eeuwige vuur

“Het laatste deel in de Kingsbridge-Saga. Het eeuwige vuur is, met zijn setting in een van de meest turbulente en revolutionaire periodes in de Europese geschiedenis, een van Folletts spannendste en meest ambitieuze boeken ooit. Geknipt voor zowel nieuwe lezers als voor trouwe fans van de Kingsbridge-saga, die begon met de bestsellers Pilaren van de aarde en Brug naar de hemel.“

Alweer een historisch, episch verhaal van meesterverteller Ken Follett. De zestiende eeuw in Europa. Opnieuw hetzelfde concept dat hij veel vaker gebruikt. Aan historische figuren die echt geleefd hebben – koningen, koninginnen, hertogen, admiraals, pausen, kardinalen, bisschoppen – voegt hij verzonnen personages toe. Families in Engeland, in Frankrijk en in Spanje. En later ook in de Nederlanden. Daardoor wordt het verhaal – de geschiedenis – spannender, persoonlijker en emotioneler. 800 bladzijden. Een page-turner zoals ze dat in goed / slecht Nederlands zeggen. Ik heb ervan genoten. Zeker weten.

In de serie: BOEKEN

Advertenties

Lezen en kijken

Tags

Boeken, BVN, Het Modigliani schandaal, Ken Follett, Lezen, Nelspruit, Serie, Smeris, Televisie

Tweemaal een lage score. Een boek. Een televisieprogramma. Mijn beoordeling schommelt tussen ‘slecht’ tot ‘zeer matig’.

Ik lees weinig de laatste weken. Het bezoek uit Nederland en Duitsland is aangenaam. De boodschappenlijst is uitgebreid. Als ik ’s avonds eenmaal in bed lig, knipper ik met m’n ogen en na drie, vier bladzijdes leg ik mijn boek weg. Dat is geen ideale manier om te lezen.

Het Modigliana schandaal

“De jonge, ambitieuze kunsthistorica Dee Sleign komt een originele Modigliani op het spoor. Maar al snel blijkt dat zij niet de enige is die tot het uiterste wil gaan om dit kostbare kunstwerk in handen te krijgen.

Zij raakt verstrikt in een meedogenloos web van intriges waarin alles lijkt toegestaan: bedrog, diefstal, vervalsing en zelfs moord.

Aan haar is de zware opdracht het schilderij veilig te stellen voor de laakbare praktijken van hen die maar beter buiten de wereld van de kunst hadden kunnen blijven.”

Ik geef het boek een minimale  *** drie sterren. Ik vind het heel matig. Het is een oud werk van de grote verteller Ken Follett. Uitgebracht onder pseudoniem in 1976.

Uitgemolken. Teveel overbodige bijvoeglijke naamwoorden. Teveel zij-stapjes en dat het verhaal verteld wordt vanuit zoveel verschillende personages vind ik mislukt. Misschien was dat goed in 1976. Nu voldoet het niet meer aan de normen die ik stel aan een goed boek cq thriller.

Ik was de afgelopen dagen in Nelspruit (Zuid Afrika). Onze auto is in de Nissan-garage voor een grote beurt en deels herstel van de ophanging. Ik verbleef in een lodge waar ze BVN op de televisie hebben. Ik weet dat deze gezamelnijke Nederlandse en Vlaamse zender bestaat maar ik keek er niet eerder naar. Zappend kwam ik er langs. Ik zag het Vlaamse en het NOS-journaal over de kou, de ijzel en de sneeuw. Ik zag Waylon in de DWDD zijn nieuwe songfestival-lied zingen. Ik zag Nieuwsuur en een aflevering van ‘Smeris’.

Screenshot Smeris

Ik heb nooit eerder gehoord van deze Nederlandse politie-serie. Ik vond het buitengewoon teleurstellend. Slecht. Zwak verhaal. Tenenkrommend acteerwerk. Ik kijk weinig – nauwelijks – naar Nederlandse series. Ik zag de twee eerste jaargangen van ‘Overspel’ en van ‘Penoza’. Dat vond ik goed. Was het toevallig een zwakke aflevering? Ik weet het niet. En ik ben niet nieuwsgierig geworden om meer te zien. En BVN kunnen we met ons Mozambikaanse DSTV-abonnement niet ontvangen.

Ik begin aan een nieuw boek. ‘De Mensengenezer’ van Koen Peeters. Mogelijk zal ik daar later enthousiaster over bloggen.

 

Hemel boven Londen

Tags

Boeken, Häkan Nesser, Hemel boven Londen. Thriller, Lezen, Luigi Pirandello, Roman

Dat ik graag lees is alom bekend. Denk ik. In de rechterkolom staat steeds een afbeelding van het boek dat ik NU lees. Tussendoor lees ik ook non-fictie en tijdschriften. Daarover een andere keer meer. Ik schrijf af en toe iets over een boek dat ik las. Vandaag dus over ‘Hemel boven Londen’ van Håkan Nesser. Een veel gelezen Zweedse thriller-auteur. Zijn van Veeteren-serie is ook verfilmd. Ik ben fan en las de meeste van zijn boeken.

Hemel boven Londen

Ook dit boek is aangekondigd als literaire thriller (zoals je kunt zien op de foto hierboven). En daar gaat het wringen. Is dat waar?

Ik begrijp dat de uitgever geen risico wilt lopen dus scharen ze ook dit boek onder de veel-te-oppervlakkige term: literaire thriller. Maar ik vind dat niet kloppen. Het is een roman met een paar spannende lijntjes. Spannend is niet het goede woord. Mysterieuze of curieuze lijntjes zou een juistere omschrijving zijn. Ik ga niet teveel verraden. Eerst maar even de samenvatting die de uitgever op de kaft afdrukt.

“De zeer vermogende Leonard Vermin heeft nog maar een paar weken te leven. Met zijn partner Maud is hij in Londen voor een afscheidsetentje waarvoor ook Mauds kinderen zijn uitgenodigd. Hoewel het etentje bruut wordt onderbroken, lukt het Leonard uiteindelijk toch zijn testament voor te lezen, en daarmee verrast hij iedereen. Is Leonard wel wie hij zegt te zijn?”

Ruim 500 bladzijden. Best veel. Zes hoofdstukken en steeds wordt het verwarrender en complexer. Je moet er wel bijblijven met je aandacht. Wat is waar? Wat zijn herinneringen of dagboekaantekeningen? Wie zijn die personages? Bestaan ze echt of zijn het verzinsels van een onbekende schrijver. New York, Londen en Praag lijken dan weer levensecht. En het blijft onderhuids spannend. Ik blijf lezen maar het wringt en schuurt. Veel beschouwingen over het leven (en de naderende dood). En dan komt er plots een associatie naar boven. ‘Zes personages op zoek naar een auteur’ (1921). Een klassiek, vernieuwend toneelstuk van Nobelprijs-winnaar Luigi Pirandello.

Een aanrader … ik weet het niet. Het is geen gemakkelijk boek. Wel de moeite waard. Geen alledaagse thriller. Een roman met thriller-elementen schurend tegen het magisch-realisme. Ik ben benieuwd of iemand van mijn volgers dit boek heeft gelezen. Laat het me weten.

Reisfotochallenge (12)

Tags

Atlanta, Canon Power Shot, Digitaal, Fotograferen, Ine, Isabel, Lezen, Motel, Reisfotochallenge, Schiphol, Trondheim, Usa, Zwembad

Deze serie behoort dan wel tot het archief van 2016 – met dank aan blog-collega Pannenkoek – maar waarom zou ik er niet nog eens een stukje aan toevoegen? Laat ik beginnen met de foto.

Atlanta (USA) juli 2002

Is dit een bijzondere foto? Voor een gemiddelde kijker niet. Want wat is het onderwerp? Een lezende dame bij een zwembad. Een ijzeren hekwerk. Wel raar dat het betreffende model in de schaduw zit. Beetje raar. Ja toch?

Voor mij is dit wel een bijzondere foto. Om twee redenen. Allebei nostalgisch van aard. De dame is mijn eerste grote liefde. Ine. De moeder van mijn kinderen. Deze foto is gemaakt in de zomer van 2002. Een klein jaar nadat Ine te horen kreeg dat ze borstkanker heeft. K*t-kolere-kl*te-ziekte. Dit was onze eerste vakantie na het hele traject van operatie, chemo en bestralingen. En de nodige medicijnen natuurlijk. Het leven lachte ons weer toe. Ine was alweer een paar maanden aan het werk. Ik kocht een retourtje Amsterdam – Atlanta. We huurden een auto en maakten een prachtige rondreis in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten.

In de zon zitten mocht maar af en toe een kwartiertje. Vandaar de schaduw. We zochten elke avond een hotelletje of motel op. Die zijn vaak erg saai maar we probeerden altijd even een lees-uurtje mee te pikken op een balkon, terras of bij het zwembad voordat we weer uren in de auto zaten.

En deze foto is ook bijzonder – voor mij – omdat het de allereerste foto is die ik digitaal heb gemaakt. Op Schiphol kocht ik namelijk mijn eerste digitale camera. Een Canon Power Shot. Het serienummer ben ik vergeten. Die camera werd een paar maanden later in Trondheim (Noorwegen) gejat. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

Tijdens de vlucht heb ik wat in het instructieboekje zitten lezen. Vanaf het vliegveld reden we rechtstreeks naar een buitenwijk van Atlanta (Georgië), naar een hotel dat ik thuis al had geboekt. Voor ons gevoel was het al late avond maar door het tijdsverschil was het pas middag in de USA. Veel meer dan wat lummelen bij het zwembad hebben we die dag niet meer gedaan. Ja … ik maakte mijn eerste digitale foto’s. En had enorm veel plezier dat je het resultaat onmiddellijk kon zien op het schermpje. Die hele vakantie moest ik nog heel erg wennen aan het idee van digitaal fotograferen. Ik was zo gewend om kritisch te zijn want voor je het weet zijn de drie rolletjes van 36 foto’s volgeschoten. En tot op de dag van vandaag klik ik niet eindeloos hetzelfde beeld. Iets dat Isabel wel gemakkelijk doet. Zomaar 10 foto’s van hetzelfde. ’t Kost toch niets.

Goed. Tot zover maar weer eens. Even nostalgisch wegdromen. Wel een beetje met een krop in de keel want zoals veel van mijn volgers weten, is Ine drie jaar later toch overleden aan die rot-ziekte.

Op vakantie in Kingsbridge

Tags

Boeken, Brug naar de Hemel, E-boek, E-reader, Historische roman, Ken Follett, Kingsbridge, Lezen

Mocht je benieuwd zijn waar Kingsbridge ligt dan vertelt Google Maps en Wikipedia het  kort en duidelijk. In het Engelse graafschap Devon. In Zuid West Engeland. Daar ben ik niet. Ik ben in het gefantaseerde Kingsbridge. De plaats die door Ken Follett is bedacht en het middelpunt is van zijn Kingsbridge-trilogie. Het eerste boek – De kathedraal / Pilaren van de aarde – las ik meer dan twintig jaar geleden en een paar maanden geleden herlas ik het. Nu ik wat meer tijd heb, ben ik begonnen aan het tweede en het dikste van de drie boeken. Brug naar de Hemel. Ruim 1100 bladzijden. Daar heb je veel vrije tijd voor nodig. Dat red je niet met tien pagina’s per avond.

Het boek leest als het ware zichzelf. Je blijft lezen want je wilt steeds weten hoe het de vier hoofdfiguren vergaat. Het werkt een beetje als een goede serie. Op het eind van elke aflevering wil je de volgende aflevering zien. Binge-kijken. Dit is binge-lezen …

Brug naar de Hemel

De uitgever verwoordt het als volgt:

“Het is de dag van Halloween in het jaar 1327. Vier kinderen – een dievegge, een pestkop, een geniaal joch en een meisje dat dokter wil worden – knijpen ertussenuit na de mis in de kathedraal van Kingsbridge. In het bos zien ze hoe twee mannen worden vermoord. Hun levens als volwassenen blijven met elkaar verbonden door de krachten van ambitie, liefde, hebzucht en wraak. Ze moeten voorspoed en hongersnood onder ogen zien, oorlog en zelfs de pest. En al die tijd leven ze in de lange schaduw van die onverklaarbare moordpartij waarvan zij op die ene dag in hun kindertijd getuige waren.”

Een historische roman. Het leven in de veertiende eeuw in Engeland. De macht van de steden wordt steeds belangrijker. Burgers eisen meer rechten. Ambachtslui verenigingen zich in gildes. De bouwmeester droomt over de hoogste toren van Engeland. De abt (prior) is tegelijk conservatief en ambitieus. De adel heerst vaak onverschrokken over hun gebied. Horigen dienen hun afdracht te voldoen aan hun heersers zelfs als ze daardoor zelf honger zullen lijden. De kerk preekt hel en verdoemenis. En de Engelse koning blijft aanspraak maken op Frans grondgebied met eindeloze oorlogen als gevolg. En dan breekt ook de pest nog uit en de gezondheidszorg staat nog in de kinderschoenen.

Ik geniet van mijn dagen in Kingsbridge. Het is geen verheven literatuur maar wel een zeer onderhoudend verhaal. Dat is de kracht van Ken Follett. Hij is een meester-verteller en situeert zijn verhalen in een historische context. Nu en dan een vleugje seks, een beetje een geschiedenis les, een beetje wetenschap en religie. Kortom … een spannend verhaal. Caris, de intelligente en vrijgevochten dochter van een wolhandelaar die dokter wilt worden maar dat niet mag, de broers Merthin en Ralph, zonen van een arme edelman, van wie de eerste van timmerman een belangrijke bouwer en burger wordt, de tweede een vechtersbaas en ambitiueuze krijgsman en tenslotte de praktische Gwenda, dochter van een arme dagloner, die een onmogelijke liefde koestert voor een boerenzoon. Hun leven en liefdes ontwikkelen zich tegen de achtergrond van de gedeeltelijke herbouw van de kathedraal, de bouw van een hospitaal en de nieuwe brug.

Ik ben blij dat ik dit boek lees op mijn e-reader want een gedrukt boek van 1100 bladzijden weegt heel wat. En een paar weken geleden is het derde deel verschenen. Het eeuwige vuur dat zich afspeelt in de zestiende eeuw. Eerst een paar andere boeken en dan ga ik later nog een keertje ‘op vakantie naar Kingsbridge’.

Ik schreef vaker over Ken Follett. Klik HIER.

Duizend vragen aan mezelf (14)

Tags

1000 vragen, Isabel, Kritiek, Labrador, Lezen, Piekeren, Theater, Verhuizing

Ben je nieuwsgierig naar de vragen? Of toch meer naar de antwoorden? Gauw verder lezen.

183. Op welke manier kom je het liefst tot rust?

In dit antwoord moet je natuurlijk de woorden ‘Lezen’, ‘Isabel’, ‘Boek’, ‘Reizen’ tegen komen en dat in willekeurige volgorde en meestal alle vier tegelijkertijd. Duidelijk toch?

184. Voel je je weleens buitengesloten?

Ja, dat gebeurt wel eens. Afgewezen worden voelt behoorlijk kl*te. Gelukkig niet vaak maar de keren dat het gebeurde zijn wel pijnlijke herinneringen.

185. Waar pieker je vaak over?

De afgelopen tijd natuurlijk over mijn verhuizing. Over de ‘ontspulling’. Een woord dat Caroline gebruikte als reactie op een Facebook-foto. Wat neem ik mee, wat geef ik weg, wat gooi ik weg? Afwegingen die ik lang heb uitgesteld en de nodige ‘pieker-momenten’ hebben opgeleverd. En daaraan gekoppeld natuurlijk de (nabije) toekomst en daar zit ook een financieel-pieker-item aan vastgeplakt.

186. Hoe zie je de toekomst?

Deze vraag komt natuurlijk voort uit de vorige vraag / antwoord. Het liefst zou ik antwoorden … CARPE DIEM (Pluk de dag) … Dat doe ik, de ene dag al wat meer dan de andere. En hoe ik de wat verdere toekomst zie … daar lees je hier geregeld iets over.

187. Waar viel je op bij je partner?

Raar dat deze vraag in de verleden tijd is gesteld. Moet ik daarvoor terug naar het eerste moment dat ik haar zag? Dan is het antwoord een rode jurk en een stralende, uitdagende lach.

188. Op welk familielid lijk je het meest?

Ik denk dat ik net ietsjes meer op mijn moeder lijk dan op mijn vader. Maar ik ben duidelijk een product van hen beiden.

189. Hoe breng je het liefst de avond door?

Dat is heel verschillend. Een avond met Isabel – na een lange werkdag – staat in het teken van even bijpraten, eten en als we niet te moe zijn een aflevering van een mooie serie kijken. In Nederland – in mijn eentje – probeer ik toch minstens één of twee keer per week naar een theatervoorstelling te gaan. En een avondje met (bord)spelletjes staat ook hoog genoteerd.

190. Hoe onafhankelijk sta je in het leven?

Ik voel me onafhankelijk en in goed evenwicht met mijn geliefden.

191. Neem je vaak het initiatief?

Ja. Ik neem vaak het initiatief in heel veel zaken al staat dat soms in contrast met mijn uitstel-gedrag. In de meeste gevallen ben ik de initiatief-nemer.

192. Aan welk huisdier heb je goede herinneringen?

Ik ben geen huisdieren-man. Ik schreef daar al vaker over. Toch vermeld ik graag ‘Jason’ een gele labrador van onze inwonende huisgenote.

Waarschijnlijk de enige keer dat ik ging twijfelen of we misschien toch …

193. Staat er genoeg op je spaarrekening?

Lees het antwoord op vraag 185 nog een keertje. Nee dus. Wie antwoordt op deze vraag wel met JA?

194. Blijf je altijd wonen waar je nu woont?

Hahaha. En dat wordt gevraagd – nauwelijks vijf dagen nadat ik verhuisd ben.

195. Ben je gevoelig voor kritiek?

Ja. Ik wou dat ik ‘nee’ kon antwoorden. Dat klinkt stoerder en zelfverzekerder. Ik ben gevoelig voor kritiek maar kan daar meestal wel goed mee omgaan. Als regisseur (theatermaker) hoort kritiek bij je vak. Natuurlijk heeft iedereen een mening over iets dat gemaakt is. Ik sta open voor kritiek en glim tot het puntje van mijn neus als ik complimenten krijg. En over negatieve kritiek denk ik na en weet dat meestal wel een plekje te geven.

196. Ben je bang voor iemand die je kent?

Bijzondere vraag. Ik denk na … maar ik geloof niet dat ik bang voor iemand ben. Ik probeer weg te blijven van fysiek geweld … dus is er weinig reden om bang te zijn.

197. Neem je vaak tijd voor jezelf?

Ja. En dat is geen kunst als ik in mijn eentje aan het werk ben in Nederland. En als ik in Mozambique bij Isabel ben heb ik op allerlei momenten tijd genoeg voor mezelf. Daarover zul je mij niet horen klagen.

198. Waar had je het laatst de slappe lach om?

Oei … dat moet een behoorlijke tijd geleden zijn want er komt niet meteen een antwoord naar boven. Ik ben niet zo’n uitbundige lacher. Met de Vlaamse vrienden lach ik waarschijnlijk het meest. Spitsvondigheden. Een kwinkslag.

In de serie: DUIZEND VRAGEN AAN MEZELF

Help, er vallen gaten in mijn bovenkamer

Tags

Boeken, E-boek, E-reader, Game of Thrones, Herlezen, John Grisham, Lezen, Thriller, Vergeetachtigheid

Een schokkende constatering. Ik vergeet meer dan ik zelf denk. Natuurlijk weet ik dat ik met regelmaat iets vergeet. Nog geen belangrijke zaken, denk ik. Hoop ik. Toch betrap ik me iets te vaak op vergeetachtigheid. Niet dat ik afspraken vergeet maar onbelangrijke zaken verdwijnen in een tot nu toe onbekend zwart gat. Ik merk het al een tijdje als ik na een paar jaren een film terugkijk. Ik herinner me meestal wel de sfeer en de hoofdlijnen van het verhaal maar ik ben verbaasd hoeveel er ook verdwenen is. Zo zag ik enkele weken geleden op Ziggo zes korte samenvattingen van de zes seizoenen ‘Game of Thrones’. Ik knipperde vaak met mijn ogen want ik dacht voortdurend … dit ben ik vergeten. Hoe zat dat ook alweer? Ik ben verbaasd. Zou het misschien komen omdat ik die serie in het Engels heb gevolgd en daarom zo nu en dan wat miste? Als dat zo is, is er nog niet veel aan de hand.

Maar nu een meer schokkende ervaring …

Boekenplankje – John Grisham

Ik lees veel en ik vergeet tegenwoordig veel meer dan vroeger. Zeker van thrillers. En nog meer als die thrillers op elkaar lijken. Vroeger had ik een goed visueel geheugen. Ik onthield de kaft, de cover-foto. Het werd pas een probleem als de uitgever een titel opnieuw uitbracht met een andere voorkant, soms zelfs met een andere titel. Dan begon ik te twijfelen. Heb ik dit boek al gelezen of niet? Dit moet ik eerlijk gezegd een beetje relativeren want uitgevers hebben er handje van weg van om hun cover-foto’s erg op elkaar te laten lijken. Voor ik aan het werk was in Afrika en de e-reader nog niet bestond, keek ik bij twijfel in onze boekenkast als ik niet zeker was. De boekenkast puilt uit. Boeken staan twee rijen dik. Ik denk niet dat ik ooit een boek bij vergissing een tweede keer kocht en ook niet per ongeluk een tweede keer las. Niet dat ik de verhalen gedetailleerd herinner of kan navertellen. Nee, maar ik weet redelijk zeker dat ik na twintig, dertig bladzijden weet hoe het verhaal zich zal ontwikkelen. En de Hercule Poirot in mij weet vast nog wie later zal ontmaskerd worden als snoodaard.

Nou, niet dus. Ik las een paar weken geleden een John Grisham. Met veel plezier. Ik herken uiteraard zijn stijl en het soort karakters (advocaten) die hij graag gebruikt als hoofdpersonage. Ergens ruim halverwege in het boek wordt een kind ontvoerd in een park. Tiens … het is alsof ik dat al eens eerder las. Ach ja, boeken en plots lijken soms op elkaar. Na een paar bladzijden dacht ik er niet meer over na. Ik heb het boek uitgelezen en beoordeeld met mijn eigen sterren-ranking. En nu komt het … ik ben vanochtend mijn mappen met e-books aan het her-organiseren, zowel op mijn e-reader als op mijn laptop en externe harde schijf. En wat zie ik … dat boek van Grisham heb ik tweemaal. Zelfs tweemaal gekocht en nu begrijp ik dat ik het dus ook tweemaal heb gelezen. De eerste keer nauwelijks drie jaar geleden.

HELP … in grote letters.

Nooit geweten dat dit me zou overkomen. Ik ben geschokt. Nou ja, eventjes dan. Ik kan het ook positief duiden. Als het waar is dat ik zoveel vergeet waarom koop ik dan nog steeds nieuwe boeken (thrillers)? Hier kan ik flink kosten gaan besparen. Er staan honderden thrillers in de boekenkast en op mijn harde schijf. Durf ik die test aan? Gewoon opnieuw beginnen met Henning Mankell, Sjowall en Walhoo, Lee Child, Elisabeth George en vele anderen … Constateren dat ik veel meer vergeten ben dan ik me realiseer? Ik ga het voorzichtig uitproberen. Voorlopig onthoud ik romans beter, houd ik me voor. Die zijn natuurlijk ook unieker van opzet en verhaal, meestal toch.

En mocht ik de volgende weken opnieuw bloggen over mijn opkomende vergeetachtigheid, schroom dan niet om het me voorzichtig te melden in een reactie – die altijd erg graag ontvang.

Herlezen

Tags

Boeken, De Kathedraal, Herlezen, Ken Follett, Lezen, Praag, Regie, Theater, Toneel

Doen jullie dat wel eens? Een boek herlezen. Ik doe dat zelden, bijna nooit. Ik denk altijd dat een nieuw boek me meer zal bevallen. Boeken die ik wel heb herlezen zijn op één hand te tellen. Dan reken ik boeken zoals ‘Dagboek van Anne Frank’, ‘Meisje met de parel’, ‘Kroniek van een aangekondigde dood’, ‘Keefman’ niet mee. Deze boeken heb ik als toneelstuk geregisseerd en dan is herlezen een deel van het werk.

Ik herinner me dat ik ‘Siddhartha’ van Hermann Hesse wilde herlezen. Ik vond als tiener al zijn boeken geweldig. Puur jeugd-sentiment. Help!!! Wat een ontgoocheling. Ik heb het boek gauw weer weggelegd. “Niet doen Koen, koester de herinnering. Dat is genoeg.”

En opnieuw durf ik het aan om een boek te herlezen. ‘De Kathedraal’, nu onder de titel ‘Pilaren van de aarde’ van Ken Follett. Ik zag namelijk dat er een derde deel is verschenen. En ook het tweede deel heb ik nog niet gelezen. Dus ik dacht … herlezen. Ik las het boek ruim vijfentwintig jaar geleden. Ik vond het mooi, dat weet ik nog. Ik herinner me dat ik kort daarna veel langer dan gebruikelijk bleef zitten in de kathedraal van Praag omdat ik zoveel herkende uit dat boek. Ik kon er niet over zwijgen.

Pilaren van de aarde (De kathedraal)

“In het Engeland van de twaalfde eeuw trekt meesterbouwer Tom Builder met zijn gezin van stad naar stad op zoek naar werk. Ten einde raad vraagt hij onderdak in de priorij van Kingsbridge. Overste Philip ziet een hemels teken in zijn komst: Tom zou wel eens de man kunnen zijn die de magistrale kathedraal kan bouwen waar Philip altijd van heeft gedroomd. Maar zijn ambities zijn groot, en lang niet iedereen steunt zijn plannen…”

Meer dan 800 pagina’s. Ik kom er al gauw achter dat de euforie van lang geleden er niet meer is. Ja, ik hou van historische romans maar dit boek is toch oppervlakkiger en voorspelbaarder dan ik me herinner. Het is een beetje dik uitgevallen jeugdboek. Best wel spannend. Ik heb het ook deze keer uitgelezen in een paar dagen tijd. Me even onderdompelen in een boek (en een andere tijd dan Johannes Vermeer). Maar of ik dit boek (na herlezing) aanraad? Nou nee, niet echt.

Het vervolg ‘Brug naar de hemel’ heb ik nog nooit gelezen. Het staat wel klaar. Maar eerst toch nog een paar andere boeken lezen. Zal ik het aandurven om ‘Duin’ (Frank Herbert), ‘Liefde in tijden van cholera’, ‘100 jaar eenzaamheid’ (Gabriel Garcia Márquez), ‘Mijn naam is Asjer Lev’ (Chaim Potok) en ‘Enders game’ (Orson Scott Card) te herlezen? ’t Is zomaar een lijstje van boeken die ik destijds meer dan goed vond.

En jullie? Herlezen jullie wel eens een boek na 25 jaar?

Terugvallen in oude patronen

Tags

24, Binge, Boeken, Designated survivor, John Grisham, Kiefer Sutherland, Lezen, Tv-serie

De titel suggereert eerder iets negatief. Zo bedoel ik het zeker niet. Ik heb weer tijd en zin om te lezen en om series te kijken. Dat heb ik een hele tijd heel weinig gedaan. Te weinig. Ik heb de e-reader weer dagelijks in mijn handen. ’s Avonds als ik naar bed ga. Een uurtje tussendoor en als ik ’s nachts niet terug in slaap val. Het moet dan wel gemakkelijk leesvoer zijn. Legal thrillers beantwoorden prima aan deze definitie. Ik las de afgelopen dagen twee boeken van John Grisham. ‘De afperser’ en ‘De verdediging’.

Geen hoogvliegers maar wel twee vermakelijke page turners. Kun je dat wel zeggen als je digitaal leest? Met bekende Grisham ingrediënten. Een solo acteerende advocaat die veel tegenwerking krijgt van politie en openbaar aanklagers. Een vleugje romantiek ondanks een mislukt huwelijk met een mooie, intelligente vrouw.

En op dezelfde manier ben ik ook aan het binge serie kijken. Ook dat ben ik weer aan het doen. Leve Netflix. Ik kies dan series uit waarvan ik weet dat het niet Isabels smaak is. Ik keek naar de vijfde jaargang van ‘House of Cards’, ‘Marcella’ en ‘Designated survivor’.

Designated survivor

Ik had nog nooit van deze serie gehoord. Van de hoofdrolspeler wel. Kiefer Sutherland – acteur en medeproducer van het succesvolle 24. In 24 is hij als Jack Bauer altijd op de een of andere manier nauw betrokken bij aanslagen of het voorkomen van aanslagen op de president van USA. Wij hebben alle 9 series gezien. Met plezier maar na een paar jaar later lopen de verhalen in elkaar over. Waarschijnlijk dacht Kiefer Sutherland dat het tijd was om zelf een keertje aan de andere kant te staan. Hij is (wordt) de president in deze nieuwe serie. Het tempo en het script lijken op de succesvolle 24 serie. Complotten, aanslagen, dubbelspel, moeizame relatie met Rusland, jihadistisch gevaar, tegenstrijdige belangen in het Witte Huis en het Congres.

Vermakelijk amusement waar niet teveel gevraagd wordt van de kijker. Nou ja, één ding wel … op tijd de uit-knop vinden van de afstandsbediening want voor ik het weet is het al ver na middernacht.

 

De Chinees

Tags

Afrika, Boeken, China, E-boek, E-reader, Henning Mankell, Lezen, Mozambique, Thriller, Vakantie, Zweden

Een dikke pil. Bijna vijfhonderd bladzijden. Een thriller van succes-auteur Henning Mankell. Het boek staat al een paar jaar op mijn Mozambikaanse boekenplank. Ik stelde steeds uit om erin te beginnen. Te zwaar om in bed te lezen. En toen kwam ik dit boek als digitaal koopje tegen. En omdat ik een beetje in de ‘vakantie-modus’ sta, begon ik aan dit boek. Drie dagen later is het uitgelezen. Tijd voor een korte recensie.

De Chinees – Henning Mankell

“In januari 2006 vindt de politie van het Zweedse dorp Hesjövallen achttien mensen die op beestachtige manier zijn vermoord. Birgitta Roslin, rechter in Helsingborg, is met stomheid geslagen want bijna alle slachtoffers zijn verwanten van haar. Omdat haar huisarts haar twee weken ziekteverlof voorschrijft, reist ze naar het noorden en vindt in het huis van een slachtoffer een dagboek van een verre verwant uit de negentiende eeuw. En dan schakelt het boek naar een tweede verhaal. In Nevada (USA) wordt in de 19e eeuw een spoorweg aangelegd. Scandinavische opzichters, Chinese en Afrikaanse dwangarbeiders. En voor de derde maal beginnen we aan een nieuw hoofdstuk (verhaal). In hedendaags China. Een moderne, corrupte TaiPan leest in zijn familie-dagboek. Als lezer weet je al gauw dat er verbanden zijn tussen de drie verhalen.” 

Ik vind het een goed boek. Maar geen topper. Teveel, te uitgebreide zijwegen. Maar ook lijntjes die niet zijn uitgewerkt of afgerond. Het is alsof Mankell het principe ‘Kill your darlings’ vergeten is. Natuurlijk voegt hij er geschiedenis en politiek aan toe. We weten dat hij een sociaal geëngageerd schrijver is (was). Met een zwak voor Afrika.

Raad ik dit boek aan? Ja, maar je moet wel een doorbijter zijn en van historische, sociale en politieke ontwikkelingen houden. Wat weten wij over China en hoe Chinezen denken? Hoe werkt de Chinese politiek en waarom zijn er zoveel Chinezen in Afrika? Hoe verhoudt kapitalisme en communisme zich met elkaar in het post-Mao-tijdperk? Interessante vragen die ik ook regelmatig stel want ook de grote infrastructurele werken in Mozambique worden door Chinezen uitgevoerd.

Cartoon © Zapiro