Onze buurmeisjes

Tags

Mozambique, Isabel, Lezen, School, Toekomst, Buren, Analfabetisme

Tussen het doorgaande zandpad en onze (lange) buitenmuur staan vier kleine bouwsels. Ze verdienen nauwelijks het woord huis. Ze zijn al gebouwd voordat wij ons optrekje kochten en verbouwden. Het zijn vier huizen en huisvesten drie families. Eén bouwsel is een barraca dat dienst doet als bar/café en mini-kruidenier. Buurvrouw Katja beheert dit plekje maar ze is niet de eigenaar. Zijzelf woont in het hoekhuisje met haar twee dochters. Tucha (10 jaar) en Tina (7 jaar). Haar man komt heel af en toe aanwaaien. Zo’n bezoek eindigt vaak in dronkenschap en de man heeft ‘losse handjes’ om het eufemistisch uit te drukken.

Het eerste advies van Isabel (en haar familie) was om op afstand te blijven van de buren. De uitdrukking ‘Eerst de kat uit de boom kijken’ is een juiste omschrijving. We zijn nu drie jaar later. Ik drink af en toe een biertje bij de barraca. Isabel vraagt buurvrouw Katja geregeld om hulp. Tafels klaarzetten, afwassen tijdens feestjes, kleding uitzoeken, de veranda vegen. En een oogje in ’t zeil houden – zeker als we een weekendje weg zijn. Isabel koopt af en toe een medicijn voor de meisjes. Laatst had Tucha de mazelen. Isabel kocht zalf, poeders en medicijnen. Onze oude ijskast staat ondertussen in haar huis en ze heeft sinds kort elektriciteit via een eigen meter.

Een paar weken geleden vroeg Katja (of Tucha)  – een beetje tussen neus en lippen – of Isabel de madrinha wil worden van de meisjes. Of van één van hen. Wij zouden het peettante noemen. In Mozambique een belangrijk iets / iemand. De madrinha (of padrinho) verbindt zich met het kind. Met goede raad, af en toe wat financiële hulp als het kan en nodig is. Soms een cadeautje – op verjaardag of na een reisje. En op latere leeftijd zijn de madrinha of padrinho vaak de ‘kruiwagen’ naar een baan. Isabel is madrinha van Chantelle – dochter van een goede vriendin.

Isabel was tamelijk stellig in haar antwoord. Ze antwoordt dat ze geen madrinha wil zijn van meisjes die niet kunnen lezen. Ze moeten beter hun best doen. Tamelijk emotioneel vertelt ze dit aan mij tijdens een zaterdag-brunch. Ik ben geraakt. Ik schrik en vind het een dapper antwoord van mijn vrouw. “Kunnen ze niet lezen of weet je het niet?” is mijn reactie. Isabel weet het niet precies. Een uur later zitten we bij de buurmeisjes op het erf. Ik wil graag hun schoolboeken zien. Daar wordt voor gezorgd. De rekenmethode zie ik nauwelijks maar ik wil wel de taal-methode beter bekijken. Ik zoek op waar ze zijn gebleven op school en vraag ze allebei om iets te lezen. Tina zit in de 2de graad (vergelijkbaar met 2de leerjaar / groep 4) en Tucha zit in de 4e graad (4de leerjaar / groep 6). Ik wijs een woordje aan in haar boek maar Tina weet niet wat ze moet doen. Ze raadt het woordje omdat er plaatjes bijstaan. Ze raadt driemaal verkeerd. Dus lezen … nee. Vergeet het maar. Of is ze verlegen? Dat kan ook. Tucha leest wel een heel klein beetje. Tenminste als het korte woordjes zijn. Een volledige zin is erg moeilijk en heeft na veel proberen weinig betekenis.

Ik ben geschokt. De meisjes gaan naar school. Er staan parafen van hun leerkrachten in de boeken. Maar ze kunnen niet of nauwelijks lezen. Hoe kan dat? Isabel kent het echte antwoord niet maar als leerlingen rustig in de klas zijn en braaf overschrijven wat er op het bord verschijnt dan is het algauw ‘goed’.

Ik doe boodschappen en ga op zoek naar heel simpele (lees)boekjes.

A B C – de eerste woorden

Ik beloof om de meisjes wat te helpen. Afspraak elke weekdag van 17u tot 17.45 komen lezen bij Tio Koen. We zijn nu ruim twee weken verder. Het is bedroevend gesteld met de leesvaardigheid van beide meisjes. Schrikbarend slecht.

Tina (7) kan alle letters feilloos spellen. B O N E C A (pop) maar is nauwelijks in staat om letters te combineren. Ik heb het twee weken geprobeerd met plaatjes en woordjes. Ze heeft een goed geheugen – denk ik – en een goed visueel geheugen. Ze herkent het woordje SAPO (kikker) eerder als beeld dan als samenhangende letters. Ze zegt dus keurig ‘sapo’ als ze het woordje ziet. Maar of ze het leest, vraag ik me af. Ze gokt heel vaak mis bij GATO (kat) en GALO (haan).  BICICLETA (fiets) gokt (leest ?) ze altijd juist maar DADO (dobbelsteen) is te moeilijk.

Tucha (10) leest woordjes met twee lettergrepen tamelijk foutloos maar vanaf drie lettergrepen of meer wordt het heel moeizaam. En als ik haar dan zeg om het beetje bij beetje te lezen is ze bij de derde lettergreep het begin alweer kwijt. En dan te bedenken dat ze – volgens de methode van school – al begrijpend moet kunnen lezen over bijvoorbeeld ‘A higiene pessoal’. Vergeet het maar – zelfs deze titel is al te moeilijk. En op de volgende bladzijde van haar boek zie ik dat ze het ‘onderwerp’, het ‘werkwoord’ en het ‘lijdend voorwerp’ moet kunnen onderscheiden.

HELP. Wat doet zij op school? Waarschijnlijk braaf aanwezig zijn. Hebben leerkrachten geen tijd voor testen? Hoe bestaat het dat ze al in graad 4 zit? Honderd vragen heb ik. HELP.

Ik gebruik elke dag een letter/lees-filmpje van YouTube als afsluiter. We herhalen heel veel – vaak in spelvorm – en ik heb voor Tina een heel eenvoudig rijtje gemaakt. Geen echte woordjes maar om haar te dwingen om letters te verbinden. E MA, A TO, I BO, A RO, A MA enzovoort.

Zelf maar iets uitproberen

Of dit iets zal uithalen voor hun toekomst? Een veel te ambitieuze vraag. Onmogelijk om daar iets over te zeggen. Ik vrees met grote vreze. Mama Katja is veel bezig met haar meiden maar niet met schoolse zaken. Niet samen lezen of voorlezen. Een heel klein beetje met rekenen zodat ze weten hoeveel een brood kost of een tomaat. Katja verdient een centje bij als kapster. Beter gezegd ‘haarvlechter’. Daar is ze bijzonder goed en handig in. Ook haar meiden worden vaak liefdevol onder handen genomen. Met mooie resultaten. En waarschijnlijk wordt dat ook hun toekomst … iets doen waarbij ze niet hoeven lezen. Net zoals Maria Helena – onze huishoudelijke hulp. Ik schat haar eind dertig, begin veertig. Ze reageerde laatst niet op twee sms-jes. Waarom niet? Ze kan ze niet lezen …

Advertenties

Hebban Top 1000

Tags

Boeken, Hebban.nl, In de ban van de ring, Lezen, Tolkien, Top 10, Top 25 van mijn mooiste boeken

Gisteren was het dan zover. Hebban maakte de top 1000 bekend van mooiste boeken. In de Nederlandse taal – ook vertaald werk. Ik schreef er al een keer eerder over half juli. Klik HIER.

© Hebban Top 1000

Deze Top 1000 van Mooiste Boeken is gebaseerd op alle ingezonden Top 25 van mooiste boeken volgens de grote Hebban-boeken-gemeenschap. Hebban gaat elk jaar deze Top 1000 herhalen. Kijken of er verschuivingen zijn na een jaar. Een beetje geïnspireerd op de radio Top 2000 op eind van het jaar.

De top 10 van dit jaar

1. In de Ban van de Ring – J.R.R. Tolkien (1954)
2. Harry Potter en de steen der wijzen – J.K. Rowling (1997)
3. De schaduw van de wind – Carlos Ruiz Zafón (2001)
4. De ontdekking van de hemel – Harry Mulisch (1992)
5. Ik ben Pelgrim – Terry Hayes (2013)
6. Een klein leven – Hanya Yanagihara (2015)
7. Het achtste leven (voor Brilka) – Nino Haratischwili (2014)
8. Haar naam was Sarah – Tatiana de Rosnay (2006)
9. De verborgen geschiedenis – Donna Tartt (1992)
10. Mannen die vrouwen haten – Stieg Larsson (2005)

Ik heb 9 van de 10 boeken gelezen. Alleen aan #6 “Een klein leven” ben ik nog niet begonnen. Ik heb zelf maar één boek uit deze top 10 in mijn eigen lijstje staan. #4 “De ontdekking van de Hemel”.

Ik overloop even dit lijstje.

#1 In de Ban van de Ring. Ik heb relatief lang gewacht voor ik deze boeken las. Ik wilde niet mee in de jaren 70 met de Tolkien-hype. Tijdens een lange vakantie in Portugal – ik denk in 1988 – ging ik voor de bijl. Prachtige boeken. Vakantieliteratuur. Ik las toen veel fantasy. De films heb ik later gezien maar ik vond er – eerlijk gezegd – niet veel aan. Veel teveel (visueel) geweld. Ik kan me voorstellen dat dit boek mijn persoonlijke Top 25 binnen kan komen.

#2 Harry Potter en de steen der wijzen, het eerste boek in de Harry Potter-serie heb ik ook tijdens een vakantie – in Italië – gelezen. Best vermakelijk maar halverwege het tweede boek ben ik afgehaakt. Hetzelfde geldt voor de films. Zeker geen Top 25 boek.

#3 De schaduw van de wind. Gelezen op de Trans Siberië Express. Viel me erg tegen. Ik heb het uitgelezen maar ik vond er niet veel aan. Niet mijn genre – denk ik. Ik had er me veel van voorgesteld maar waarschijnlijk waren de verwachtingen te hoog.

#4 De ontdekking van de hemel. Ik las meerdere Mulisch-Boeken met plezier. Zijn meesterwerk – gelezen in Griekenland – staat terecht in deze Top 10. De film vond ik beduidend minder.

#5 Ik ben Pelgrim – De hoogst genoteerde thriller. Ja, een vlot geschreven boek dat ik met plezier heb gelezen. In Mozambique. Ik heb zelf geen thrillers opgenomen in mijn persoonlijke Top 25. In een Top 25 van thrillers / spannende boeken zou ik hem wel opnemen maar zeker niet bij de beste tien.

#6 Een klein leven – Al wel over gelezen. Zeker nu Ivo van Hove (Toneelgroep Amsterdam) dit boek heeft bewerkt voor theater. Ik ben wat bang voor het zware thema.

#7 Het achtste leven (voor Brilka). Een paar weken geleden heb ik over deze Georgische familiegeschiedenis geschreven. Een mooi boek, geen twijfel over mogelijk maar net niet in mijn Top 25. Gelezen in Mozambique.

#8 Haar naam was Sarah – Het verbaast me niet dat dit boek in de Top 10 staat. Goed geschreven. Niet al te dik boek. Een heftig, emotioneel verhaal dat – zoals zoveel boeken – zich afspeelt in de tweede wereldoorlog. Gelezen in Bergen op Zoom. Het eerste boek in dit lijstje dat ik NIET tijdens een vakantie las.

#9 De verborgen geschiedenis – Dit boek was een hype. Ik heb het met veel plezier gelezen. Een mooie mix van roman en thriller. Ik las het tijdens een vakantie in Griekenland ergens in de jaren 90.

#10 Mannen die vrouwen haten – Het eerste boek van de Millennium trilogie. Ook een thriller. Ze zeggen soms dat een boek zichzelf leest. Dit boek is er zo een. Ik heb de drie boeken gelezen in één lang paas-weekend. In Bergen op Zoom. Van de bank naar de tuin naar de bank naar bed en dat drie of vier dagen na elkaar. Hooguit even vlug een ei bakken, een boterham smeren en weer verder lezen. Hahaha. Geen Top 25 boek maar wel heel amusant en onderhoudend.

Een laatste opmerking. Ik had verwacht dat minstens één boek van Gabriel García Márquez in de Top 10 zou staan. Niet dus. Zijn hoogste notering is voor Honderd jaar eenzaamheid op #12

Ik heb ruim 250 van de 1000 boeken gelezen. Waaronder best veel kinderboeken en jeugdliteratuur. Denk bijvoorbeeld aan Kruistocht in Spijkerbroek (#14), De brief voor de koning (#73), De gebroeders Leeuwenhart.

In de serie BOEKEN

De eerste vijf zinnen (2)

Tags

Anne Mieke Vermeulen, Boeken, C.J. Tudor, De Krijtman, Jan van Aken, Ken Follett, Lezen, Mia Couto, Pierre Jarawan

Alweer een boek uitgelezen. Dat zeg ik gemiddeld zo’n vijfendertig keer per jaar. En dan volgt altijd weer de vraag: “Wat is het volgende boek dat ik ga (wil) lezen?” Ik scroll wat door mijn voorraad. De meeste boeken lees ik op mijn e-reader. Kiezen tussen vijf boeken. Kijk eens aan! Ik kopieer de eerste vijf zinnen uit elk van deze boeken. Kunnen jullie er een titel aan koppelen? Ik ben benieuwd.

Boek 1 De kameel zakte om twaalf uur in elkaar. Het was de vijfjarige hengst die hij in Gialo gekocht had, de jongste en sterkste van de drie en de minst humeurige. Hij gaf om het dier zoveel als een mens om een kameel kan geven, dat wil zeggen dat hij het niet zo’n rotbeest vond. Ze beklommen de lijzijde van een heuveltje, man en kameel, en het dier plantte zijn grote, plompe poten in het onbestendige zand. Op de top hielden ze halt.

Boek 2 Op de stoffige wegen van Italië, in de vroege lente van het jaar 1415, kwam ik een tweetal reizigers achterop. Een jonge vrouw leidde een bepakt muildier aan de hand en voor haar uit ging een rijzige grijsaard met een zekere tred, al viel me op dat hij zijn reisstaf gebruikte als blindenstok. De vrouw droeg op haar linkerslaap een klein litteken als een zilveren spinnetje; ooit had een vaardige heelmeester daar een wond gehecht. Ik groette in het voorbijgaan zoals gebruikelijk is langs pelgrimswegen en wierp een vlugge blik op de man. Ogen als lege ijsvelden.

Boek 3 Alles pulseert, alles licht op. Beiroet bij nacht, die stralende schoonheid, een diadeem van flakkerende lichtjes, een band van ademloosheid. Als kind koesterde ik al het idee om ooit hier te zijn. Maar nu steekt er een mes tussen mijn ribben, en pijn schiet door mijn borstkas, waardoor ik niet eens kan schreeuwen. Wij zijn toch broeders, wil ik roepen terwijl ze mijn rugzak van mijn rug rukken en me trappen tot ik op mijn knieën zak.

Boek 4 Elke morgen kwamen er zeven zonnen op boven de vlakte van Inharrime. In die tijd was het firmament veel groter en pasten alle hemellichamen erin, de levende en de dode. Naakt, zoals ze had geslapen, liep onze moeder naar buiten met een zeef in haar hand en koos de beste zon uit. De overige zes sterren stopte ze in haar zeef en bracht ze naar het dorp. Ze begroef ze naast de termietenheuvel achter ons huis.

Boek 5 Zilver beschijnt de maan de rijpwitte velden. Over de stille dijk gaat een jonge man. Hij is gejaagd. Zijn bloed raast door zijn aderen. De kou buiten heeft zijn drift niet bekoeld.

Tot zover de vijf fragmenten. De eerste vijf zinnen van de boeken die wachten op een lezer. Enig idee welke boeken dit zijn? Herken je een fragment? Ik zou waarschijnlijk ook niet kunnen antwoorden. Goed, ik geef de titels en auteurs in willekeurige volgorde.

Code Rebecca – Ken Follett. De Ommegang – Jan van Aken. De zoon van de verhalenverteller – Pierre Jarawan. Vrouwen van as – Mia Couto. Michiel Dirks, het leven van een dagloner – Anne Mieke Vermeulen.

Weet je het nu wel te koppelen: titel en fragment? Welk stukje spreekt jou het meeste aan? Zou je door deze eerste zinnen geneigd zijn om meer te lezen? Ik ben alvast in één van deze boeken begonnen.

Ik ben net klaar met De Krijtman. Het alom bejubelde thriller-debuut van de Britse C.J. Tudor.

“De twaalfjarige Eddie is getuige van een ongeluk dat op de kermis plaatsvindt. Hier ontmoet hij ook zijn nieuwe leraar die hem op het idee brengt om met krijt mannetjes te tekenen die een geheime code voorstellen. Dat en zijn huidkleur levert de leraar de bijnaam De krijtman op. Omdat het vakantie is, vermaken Eddie en zijn vrienden zich hiermee. Totdat die tekeningen hen naar het dode lichaam van een meisje leiden. Inmiddels is het dertig jaar later en dit alles lijkt vergeten. Totdat Eddie post ontvangt, een envelop met een krijtje en een tekening van zo’n mannetje. Hij wil nu alsnog achterhalen wie het meisje omgebracht heeft.”

Het boek is opgebouwd uit hoofdstukjes die steeds in tijd verspringen. Afwisselend 1986 en 2016. Het verhaal in 1986 eindigt telkens met een cliffhanger. In 2016 kijkt Eddie – leraar Engels in zijn geboorteplaats – terug naar die dagen uit zijn jeugd. Nu en dan heeft het boek horror-elementen (beetje vergelijkbaar met Stephen King) zoals afgehakte ledematen en bizarre dromen van de verteller. Het boek leest gemakkelijk – zeker de hoofdstukken in 1986 waarin Eddie een twaalfjarige is – maar ik vind het boek geen topper. Een beetje overroepen zelfs.

In de serie: BOEKEN

ps. Ik plaatste eerder de eerste vijf zinnen van boeken. Klik HIER als je dit gepuzzel leuk vindt.

Reisfotochallenge (14)

Tags

22-11-1963, Boeken, Dallas, JFK, John F Kennedy, Lee Oswald, Lezen, Reisfotochallenge, Reizen, Stephen King, Usa, Vakantie, Verenigde Staten

Een serie … reisfotochallenge … begin 2016 geïnitieerd door collega Pannenkoek. Ik blijf het een mooie serie vinden. Vandaag nummer 14 in de reeks.

Laat ik beginnen met de foto.

Tijdens onze USA reis 2002

Het mannetje op de foto is dezelfde man die nu dit stukje zit te schrijven. Weliswaar zestien jaar jonger. Enig idee waar deze foto is gemaakt? De gebouwen zeggen waarschijnlijk niet veel. De asfaltweg mogelijk nog minder. Maar zie je dat witte, geschilderde kruis op het wegdek? Dat is geen normale wegmarkering.

Waarom ik deze foto vandaag publiceer, is omdat ik de afgelopen dagen heel vaak terugdenk aan die plek. En die vakantie in onder andere Texas. Het heeft alles te maken met het boek dat ik nu lees.

22-11-1963

Waarschijnlijk gaat de eerste foto nu al wat meer ‘spreken’. Mocht een foto dat al kunnen.

Juist. Dallas (Texas) in de Verenigde Staten.

Het geschilderde kruis op het wegdek is de plaats waar JF Kennedy is doodgeschoten door Lee Harvey Oswald.

We bezochten diezelfde dag (augustus 2002) ook het museum dat is ingericht in het voormalige boekendepot – Texas School Book Depository- vanwaaruit het dodelijke schot op de 35ste president van de Verenigde Staten is gelost.

Een interessant museum – vind ik. Ik ben geïnteresseerd in geschiedenis en in politiek. Daar komen uiteraard beide aspecten ruim aan bod.

Eerst loop je als het ware door de laatste maanden van JFK. Via krantenknipsels, posters en video-beelden. De aankondiging van zijn bezoek aan Dallas. De eerste voorbereidingen voor zijn herverkiezingscampagne in 1964. De aankomst op het vliegveld. De ontvangst en de rit in open limousine door de stad.

Plaquette van de JFK route (Dallas USA)

En dan sta je – in het museum – plots tussen de kartonnen dozen voor het raam op de vijfde verdieping (6th floor) vanwaaruit Lee Oswald JFK met zijn derde schot in het hoofd trof. Je kijkt uit het raam en je ziet (nu) het witte kruis op het asfalt.

Vervolgens loop je verder door het museum. Een beetje beduusd. Ik toch. Er zijn dan twee routes. Ten eerste de reacties – wereldwijd – op de moord en de tweede route vertelt wat er onmiddellijk na de aanslag gebeurde, de moord op Oswald tot en met de begrafenis een paar dagen later. Op een andere verdieping maak je kennis met de meest geruchtmakende complot-theorieën. Ik vond het een zeer interessant museum. Zeer goed en informatief van opzet.

Goed … nog even over het boek want dat is tenslotte de directe aanleiding waarom ik vandaag dit stukje schrijf. Ik ben geen grote Stephen King fan. Ik heb wel enkele van zijn boeken met plezier gelezen maar alles wat naar ‘horror’ ruikt laat ik ongelezen over aan anderen. Dit boek 22-11-1963 zag ik in heel veel Hebban-lijstjes terugkomen. Ik werd nieuwsgierig. Ik herinner me die dag ook. (Waarschijnlijk zal het de volgende dag geweest zijn.) Mijn broertje was jarig maar wij moesten muisstil zijn want mijn vader wilde persé het radio-journaal horen. Wij hadden nog geen televisie. Wij luisterden mee naar de radio. De president van de Verenigde Staten is doodgeschoten. Het was de eerste keer dat ik mijn vader zag huilen. Ik was net zeven. En hij zei iets in de trant van … “Als daar maar geen wereldoorlog van komt. En iets over de Sovjet Unie.”  Of ik toen iets wist over de afgewende Cuba-crisis in de Varkensbaai of over Chroesjtsjov betwijfel ik.

Het boek is geen historische roman – maar een gefantaseerd verhaal waar het hoofdpersonage vanuit 2011 de mogelijkheid heeft om de moord in 1963 te voorkomen. Meer vertel ik niet. Dat moet jezelf maar lezen. Of de mini serie bekijken die daarna gemaakt is.

In de serie REISFOTOCHALLENGE en BOEKEN

 

Het achtste leven (voor Brilka)

Tags

20ste eeuw, Boeken, Familiegeschiedenis, Georgie, Het achtste leven (voor Brilka), Lezen, Nino Haratischwili, Roman, Sovjet Unie

In iets minder dan twee weken heb ik deze grandioze roman gelezen. Niet verslonden maar gelezen. Met aandacht – ook voor de vele citaten. Bijna 1250 bladzijdes. Het had best sneller gekund maar er was zoveel moois om over na te denken. En te genieten. In totaal acht boeken. Hoofdstukken zou je kunnen zeggen. En heel geregeld raadpleegde ik Wikipedia om wat meer te lezen over de historische achtergrond.

Het achtste leven (voor Brilka)

Het achtste leven (voor Brilka)

De uitgever schrijft:

Een monumentaal, Tolstojesk familie-epos dat zes generaties omspant tussen 1900 en nu. Acht levens van één Georgische familie, beginnend in een kleine stad tussen Georgië en Azerbaidzjan, waar een getalenteerde chocolatier zijn dochters grootbrengt en en passant een recept bedenkt voor een verrukkelijke chocoladedrank met gevaarlijke krachten. Het brengt hem rijkdom en aanzien, maar dat betekent in die tijd ook al spoedig een gevaar. Niza is de achterkleindochter van Stasia, een van de dochters van de chocolatier. Zij woont in Berlijn en vertelt op eeslepende wijze, maar ook met veel ironie en humor, de dramatische geschiedenis van haar familie en die van de ‘rode’ twintigste eeuw – een cruciale periode in de Europese geschiedenis – met de opkomst en ondergang van de Sovjet-Unie, het wegvallen van het IJzeren Gordijn en de perestrojka.

Ik citeer Nitsja – de ik-persoon, de (alwetende en terugblikkende) verteller:

‘Ik heb deze regels te danken aan een eeuw die iedereen heeft bedrogen en misleid, iedereen die hoop koesterde. Ik heb deze regels te danken aan oneindig veel vergoten tranen, ik heb deze regels te danken aan mijzelf, omdat ik mijn vaderland verliet om mijzelf te vinden en mezelf toch meer verloor, maar ik heb deze regels vooral te danken aan jou, Brilka. Wat ons verbindt is een eeuw. Een rode eeuw.’ 

Het boek begint en eindigt met Nitsja Jasji en haar jonge nichtje Brilka. De meer dan duizend pagina’s daar tussenin vertelt de familie-geschiedenis van de Georgische familie Jasji. Geschreven in het begin van de eenentwintigste eeuw als een soort brief aan de jonge Brilka. De geschiedenis start eind negentiende eeuw, begin twintigste eeuw. De geschiedenis van Georgië – lange tijd een land in de Sovjet Unie. Natuurlijk over de Russische Revolutie (1917), over Stalin en Beria – beide Georgiërs en verantwoordelijk voor miljoenen doden. Over de perestrojka, de onafhankelijkheid en de burgeroorlog(en) in Georgië. Maar het verhaal speelt zich ook af in Moskou, Sint Petersburg, Tbilisi, Wenen, Praag, Londen, Berlijn en af en toe even in Amsterdam.

Zeven generaties – voornamelijk vrouwen. Stasia – de overgrootmoeder van de vertelster – loopt als een rode draad door het boek. Bijna op Gabriel Garcia Marquez achtige wijze. Haar vader – een plaatselijk beroemd chocolatier – onthult haar op eind van zijn leven het geheime recept van een donkerbruine chocolade-drank. “Te veel van het goede kan veel slechts teweegbrengen,” zei de oude chocolatier ooit tegen zijn dochters. “Ik heb nog nooit iemand gezien die deze chocola proefde en daarna niet verlangde naar meer, zelfs begerig was naar meer. Maar begerigheid in combinatie met genot kan een mens noodlottig worden.” En dat noodlottige gebeurt dan ook meerdere malen. Niet alleen in de familie Jasji maar ook met Georgië als land, als ontwrichte samenleving.

Ik eindig nogmaals met een citaat uit het boek dat ik een ****1/2 geef. Ik vind het boek absoluut een aanrader.

“De verhalen overlappen elkaar, lopen in elkaar over, vergroeien met elkaar – ik probeer dat kluwen te ontwarren, omdat je de dingen na elkaar moet vertellen, omdat de gelijktijdigheid van de wereld niet in woorden te vangen is.”

In de serie: BOEKEN

Mijn Hebban top 25

Tags

1000 mooiste boeken, Boeken, Hebban.nl, Lezen

Ik lees graag, dat weten volgers van mijn blog. Af en toe schrijf ik iets over de boeken die ik lees. In de rechterkolom (of elders in het menu) meld ik met regelmaat wat ik aan het lezen ben. Toen ik nog niet zo vaak in Afrika vertoefde kreeg ik veel vaker tips over boeken die me mogelijk interesseerde. En bezocht ik een paar keer per maand mijn geliefde boekhandel Quist (in Bergen op Zoom). Nu kijk ik op internet. Bij collega-bloggers of op gespecialiseerde websites. En sinds kort heb ik een account bij Hebban.nl Een site ‘Voor lezers. Door lezers’.

Zij publiceren in september 2018 een lijst met de mooiste 1000 boeken. Ik ben benieuwd. Deze Hebban 1000 richt zich alleen op Nederlandstalige boeken (oorspronkelijk en vertaald), van jeugdboeken tot thrillers. Van non-fictie boeken tot feelgood. Van fantasy tot zware literatuur. Deze lijst wordt gebaseerd op de ingezonden en gepubliceerde top 25 boeken van individuele deelnemers. Ik heb mijn lijst vorige week toegevoegd.

Bron – Hebban.nl

Ik heb ervoor gekozen GEEN thrillers op te nemen in mijn lijst en ook geen jeugdboeken. Zo’n lijst is natuurlijk een moment-opname. Benieuwd naar mijn lijst (juli 2018)?

1. Mijn naam is Asjer Lev – Chaim Potok
2. Verwante stemmen – Vikram Seth
3. 100 jaar eenzaamheid – Gabriel Garcia Marquez
4. Sprakeloos – Tom Lanoye
5. Liefde in tijden van cholera – Gabriel Garcia Marquez
6. De tuin van de avondnevel – Tan Twang Eng
7. Op zoek naar Julia – Jonathan Hull
8. Duin – Frank Herbert
9. Een duif en een jongen – Meir Shalev
10. Shantaram – Gregory David Roberts

En wil je mijn nummer 11 tot 25 ook nog weten klik dan HIER naar mijn lijst. Deze lijst kan ik steeds aanpassen want natuurlijk ben ik ook boeken die ik prachtig vond vergeten. Dus wie weet …

Wie doet hier ook aan mee? Hebben jullie ook een account en een lijst bij hebban.nl? Of hebben jullie tips over mooie boeken. Ik hou me aanbevolen. Of wat is jullie top 3 van mooiste boeken (ooit)? En ik hou hier op mijn weblog min of meer bij wat ik de afgelopen jaren heb gelezen. Neem gerust een kijkje. Onlangs gelezen

Twee weken, twee boeken

Tags

Alfred Birney, Boeken, De tolk van Java, Engeland, Geschiedenis, Het eeuwige vuur, Indonesië, Ken Follett, Lezen

Twee heel verschillende boeken. Dat doe ik met voorbedachte rade. Ik wissel graag af.  Ook in de volgorde waarin ik boeken lees. Twee verschillende genres. De ene – een semi-autobiografisch boek. Het andere – een historische roman. Wel allebei dikke boeken met veel historische achtergrond. De Tolk van Java. Over Indonesië – deels tijdens de onafhankelljkheid-strijd op Java en de zogenaamde politionele acties. En het andere boek – Het Eeuwige vuur – over Europa in de zestiende eeuw. Een eeuw vol godsdienstoorlogen. De strijd tussen Frankrijk, Engeland, Spanje en de Nederlanden. Een strijd om macht en invloed. Lezen. I like it. Duimpje omhoog. En daar heb ik afgelopen weken weer flink tijd in gestoken. Het was tweemaal binge-lezen.

De tolk van Java

“Voor een Helmondse schoenmakersdochter, een Indische voormalige oorlogstolk en hun zoon bestaat er geen heden. Alleen een belast verleden. De zoon achtervolgt zijn ouders met vragen over de oorlog in Nederlands-Indië die woedt in het gezin. Hun verhalen zijn spannend, hilarisch, gruwelijk, niet te bevatten, rauw, maar niet zonder humor.”

Een hard boek. De zoon die onverbloemd schrijft over zijn gefrustreerde, getormenteerde, gewelddadige vader en zijn wegkijkende, afwezige moeder. En het relaas van diezelfde vader over zijn jeugdjaren in Nederlands Indië, bastaardzoon – half Chinees, half Indisch. Over zijn oorlogsjaren waarin de Jappen de macht in handen hebben en daarna de politionele acties. Wisselende vijanden. Strijdende Nederlanders – vaak dienstplichtigen – versus de rebelse onafhankelijkheidsstrijders van Soekarno en daaromheen de inlandse tolken. Recente Nederlandse geschiedenis.

Bijzonder. Gruwelijk. Interessant. Niets is echt zwart of wit. Met veel interesse gelezen.

Het eeuwige vuur

“Het laatste deel in de Kingsbridge-Saga. Het eeuwige vuur is, met zijn setting in een van de meest turbulente en revolutionaire periodes in de Europese geschiedenis, een van Folletts spannendste en meest ambitieuze boeken ooit. Geknipt voor zowel nieuwe lezers als voor trouwe fans van de Kingsbridge-saga, die begon met de bestsellers Pilaren van de aarde en Brug naar de hemel.“

Alweer een historisch, episch verhaal van meesterverteller Ken Follett. De zestiende eeuw in Europa. Opnieuw hetzelfde concept dat hij veel vaker gebruikt. Aan historische figuren die echt geleefd hebben – koningen, koninginnen, hertogen, admiraals, pausen, kardinalen, bisschoppen – voegt hij verzonnen personages toe. Families in Engeland, in Frankrijk en in Spanje. En later ook in de Nederlanden. Daardoor wordt het verhaal – de geschiedenis – spannender, persoonlijker en emotioneler. 800 bladzijden. Een page-turner zoals ze dat in goed / slecht Nederlands zeggen. Ik heb ervan genoten. Zeker weten.

In de serie: BOEKEN

Lezen en kijken

Tags

Boeken, BVN, Het Modigliani schandaal, Ken Follett, Lezen, Nelspruit, Serie, Smeris, Televisie

Tweemaal een lage score. Een boek. Een televisieprogramma. Mijn beoordeling schommelt tussen ‘slecht’ tot ‘zeer matig’.

Ik lees weinig de laatste weken. Het bezoek uit Nederland en Duitsland is aangenaam. De boodschappenlijst is uitgebreid. Als ik ’s avonds eenmaal in bed lig, knipper ik met m’n ogen en na drie, vier bladzijdes leg ik mijn boek weg. Dat is geen ideale manier om te lezen.

Het Modigliana schandaal

“De jonge, ambitieuze kunsthistorica Dee Sleign komt een originele Modigliani op het spoor. Maar al snel blijkt dat zij niet de enige is die tot het uiterste wil gaan om dit kostbare kunstwerk in handen te krijgen.

Zij raakt verstrikt in een meedogenloos web van intriges waarin alles lijkt toegestaan: bedrog, diefstal, vervalsing en zelfs moord.

Aan haar is de zware opdracht het schilderij veilig te stellen voor de laakbare praktijken van hen die maar beter buiten de wereld van de kunst hadden kunnen blijven.”

Ik geef het boek een minimale  *** drie sterren. Ik vind het heel matig. Het is een oud werk van de grote verteller Ken Follett. Uitgebracht onder pseudoniem in 1976.

Uitgemolken. Teveel overbodige bijvoeglijke naamwoorden. Teveel zij-stapjes en dat het verhaal verteld wordt vanuit zoveel verschillende personages vind ik mislukt. Misschien was dat goed in 1976. Nu voldoet het niet meer aan de normen die ik stel aan een goed boek cq thriller.

Ik was de afgelopen dagen in Nelspruit (Zuid Afrika). Onze auto is in de Nissan-garage voor een grote beurt en deels herstel van de ophanging. Ik verbleef in een lodge waar ze BVN op de televisie hebben. Ik weet dat deze gezamelnijke Nederlandse en Vlaamse zender bestaat maar ik keek er niet eerder naar. Zappend kwam ik er langs. Ik zag het Vlaamse en het NOS-journaal over de kou, de ijzel en de sneeuw. Ik zag Waylon in de DWDD zijn nieuwe songfestival-lied zingen. Ik zag Nieuwsuur en een aflevering van ‘Smeris’.

Screenshot Smeris

Ik heb nooit eerder gehoord van deze Nederlandse politie-serie. Ik vond het buitengewoon teleurstellend. Slecht. Zwak verhaal. Tenenkrommend acteerwerk. Ik kijk weinig – nauwelijks – naar Nederlandse series. Ik zag de twee eerste jaargangen van ‘Overspel’ en van ‘Penoza’. Dat vond ik goed. Was het toevallig een zwakke aflevering? Ik weet het niet. En ik ben niet nieuwsgierig geworden om meer te zien. En BVN kunnen we met ons Mozambikaanse DSTV-abonnement niet ontvangen.

Ik begin aan een nieuw boek. ‘De Mensengenezer’ van Koen Peeters. Mogelijk zal ik daar later enthousiaster over bloggen.

 

Hemel boven Londen

Tags

Boeken, Häkan Nesser, Hemel boven Londen. Thriller, Lezen, Luigi Pirandello, Roman

Dat ik graag lees is alom bekend. Denk ik. In de rechterkolom staat steeds een afbeelding van het boek dat ik NU lees. Tussendoor lees ik ook non-fictie en tijdschriften. Daarover een andere keer meer. Ik schrijf af en toe iets over een boek dat ik las. Vandaag dus over ‘Hemel boven Londen’ van Håkan Nesser. Een veel gelezen Zweedse thriller-auteur. Zijn van Veeteren-serie is ook verfilmd. Ik ben fan en las de meeste van zijn boeken.

Hemel boven Londen

Ook dit boek is aangekondigd als literaire thriller (zoals je kunt zien op de foto hierboven). En daar gaat het wringen. Is dat waar?

Ik begrijp dat de uitgever geen risico wilt lopen dus scharen ze ook dit boek onder de veel-te-oppervlakkige term: literaire thriller. Maar ik vind dat niet kloppen. Het is een roman met een paar spannende lijntjes. Spannend is niet het goede woord. Mysterieuze of curieuze lijntjes zou een juistere omschrijving zijn. Ik ga niet teveel verraden. Eerst maar even de samenvatting die de uitgever op de kaft afdrukt.

“De zeer vermogende Leonard Vermin heeft nog maar een paar weken te leven. Met zijn partner Maud is hij in Londen voor een afscheidsetentje waarvoor ook Mauds kinderen zijn uitgenodigd. Hoewel het etentje bruut wordt onderbroken, lukt het Leonard uiteindelijk toch zijn testament voor te lezen, en daarmee verrast hij iedereen. Is Leonard wel wie hij zegt te zijn?”

Ruim 500 bladzijden. Best veel. Zes hoofdstukken en steeds wordt het verwarrender en complexer. Je moet er wel bijblijven met je aandacht. Wat is waar? Wat zijn herinneringen of dagboekaantekeningen? Wie zijn die personages? Bestaan ze echt of zijn het verzinsels van een onbekende schrijver. New York, Londen en Praag lijken dan weer levensecht. En het blijft onderhuids spannend. Ik blijf lezen maar het wringt en schuurt. Veel beschouwingen over het leven (en de naderende dood). En dan komt er plots een associatie naar boven. ‘Zes personages op zoek naar een auteur’ (1921). Een klassiek, vernieuwend toneelstuk van Nobelprijs-winnaar Luigi Pirandello.

Een aanrader … ik weet het niet. Het is geen gemakkelijk boek. Wel de moeite waard. Geen alledaagse thriller. Een roman met thriller-elementen schurend tegen het magisch-realisme. Ik ben benieuwd of iemand van mijn volgers dit boek heeft gelezen. Laat het me weten.

Reisfotochallenge (12)

Tags

Atlanta, Canon Power Shot, Digitaal, Fotograferen, Ine, Isabel, Lezen, Motel, Reisfotochallenge, Schiphol, Trondheim, Usa, Zwembad

Deze serie behoort dan wel tot het archief van 2016 – met dank aan blog-collega Pannenkoek – maar waarom zou ik er niet nog eens een stukje aan toevoegen? Laat ik beginnen met de foto.

Atlanta (USA) juli 2002

Is dit een bijzondere foto? Voor een gemiddelde kijker niet. Want wat is het onderwerp? Een lezende dame bij een zwembad. Een ijzeren hekwerk. Wel raar dat het betreffende model in de schaduw zit. Beetje raar. Ja toch?

Voor mij is dit wel een bijzondere foto. Om twee redenen. Allebei nostalgisch van aard. De dame is mijn eerste grote liefde. Ine. De moeder van mijn kinderen. Deze foto is gemaakt in de zomer van 2002. Een klein jaar nadat Ine te horen kreeg dat ze borstkanker heeft. K*t-kolere-kl*te-ziekte. Dit was onze eerste vakantie na het hele traject van operatie, chemo en bestralingen. En de nodige medicijnen natuurlijk. Het leven lachte ons weer toe. Ine was alweer een paar maanden aan het werk. Ik kocht een retourtje Amsterdam – Atlanta. We huurden een auto en maakten een prachtige rondreis in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten.

In de zon zitten mocht maar af en toe een kwartiertje. Vandaar de schaduw. We zochten elke avond een hotelletje of motel op. Die zijn vaak erg saai maar we probeerden altijd even een lees-uurtje mee te pikken op een balkon, terras of bij het zwembad voordat we weer uren in de auto zaten.

En deze foto is ook bijzonder – voor mij – omdat het de allereerste foto is die ik digitaal heb gemaakt. Op Schiphol kocht ik namelijk mijn eerste digitale camera. Een Canon Power Shot. Het serienummer ben ik vergeten. Die camera werd een paar maanden later in Trondheim (Noorwegen) gejat. Maar dat is weer een heel ander verhaal.

Tijdens de vlucht heb ik wat in het instructieboekje zitten lezen. Vanaf het vliegveld reden we rechtstreeks naar een buitenwijk van Atlanta (Georgië), naar een hotel dat ik thuis al had geboekt. Voor ons gevoel was het al late avond maar door het tijdsverschil was het pas middag in de USA. Veel meer dan wat lummelen bij het zwembad hebben we die dag niet meer gedaan. Ja … ik maakte mijn eerste digitale foto’s. En had enorm veel plezier dat je het resultaat onmiddellijk kon zien op het schermpje. Die hele vakantie moest ik nog heel erg wennen aan het idee van digitaal fotograferen. Ik was zo gewend om kritisch te zijn want voor je het weet zijn de drie rolletjes van 36 foto’s volgeschoten. En tot op de dag van vandaag klik ik niet eindeloos hetzelfde beeld. Iets dat Isabel wel gemakkelijk doet. Zomaar 10 foto’s van hetzelfde. ’t Kost toch niets.

Goed. Tot zover maar weer eens. Even nostalgisch wegdromen. Wel een beetje met een krop in de keel want zoals veel van mijn volgers weten, is Ine drie jaar later toch overleden aan die rot-ziekte.