Vlaamse steden

Tags

België, City-trip, Lijstje, Onzinnig lijstje, Steden, Vlaanderen

Gisteren bekende ik dat ik nog nooit in Bergen of Charleroi ben geweest. Dat van Charleroi is geografisch gezien niet juist want ik was een paar keer op het vliegveld van ‘Brussel-Zuid’. Ik heb de stad of de (verpauperde) buitenwijken nog nooit met eigen ogen aanschouwd.

De titel maakt natuurlijk duidelijk dat ik vandaag iets over Vlaamse steden wil melden. Ken ik Vlaanderen dan beter dan Wallonië? Beter dan Nederland of Mozambique? Er is geen juist antwoord mogelijk op deze vraag. Hieronder ga ik een lijst publiceren van alle … Vlaamse steden. Ik heb wel hulp gezocht bij nonkel Wikipedia (klik HIER) zodat ik alle 65 steden in het Vlaams gewest kan vermelden. En ik gebruik een (#) om aan te geven hoe goed ik zo’n stad ken als bezoeker. Ik heb de volgende indeling in mijn hoofd:

( ) Een Vlaamse stad waarvan ik niet eens wist dat ze bestaan. Nou ja … waarvan ik eerlijk gezegd niet wist dat ze zich een stad mogen noemen.

(#) Steden die ik wel van naam ken maar waar ik nog nooit écht ben geweest. Hooguit voorbijgereden of gestopt om de weg te vragen, te plassen of te tanken.

(##) Steden waar ik ooit moest zijn in verband met werk of een afspraak maar nooit echt heb bezocht. Zeker niet als toerist.

(###) Steden die ik wat vaker heb bezocht (werk, vrienden, familie, theater, festival, concert etc) en dan met ietsjes meer aandacht. Maar nog steeds is mijn kennis zeer oppervlakkig.

(####) Steden die ik wel als toerist heb bezocht. Dus waar ik ook kerken en/of een museum van binnen heb gezien. En waar ik heb gewandeld in de stad en/of in een park.

(#####) Steden waarvan ik durf te zeggen dat ik ze ken. Niet als inwoner maar als geregelde bezoeker.

De wandelschoenen aan, de stadsplattegrond in de achterzak en daar gaan we … Brugge op z’n mooist.

Als aankomend leraar geschiedenis heb ik ooit (school)groepen begeleid tijdens stadsbezoeken (excursies als gids) in Brugge en Lier. Ook in Trier maar dat is in Duitsland. Goed daar ga ik met mijn (onzinnig) lijstje … van nul naar vijf.

( ) Halen (L), Mesen (WV), Oudenburg (WV) en Zoutleeuw (VB).

(#) Borgloon (L), Dilsen-Stokkem (L), Harelbeke (WV), Herk-de-Stad (L), Ninove (OV), Tielt (WV).

(##) Aalst (OV), Beringen (L), Bilsen (L), Bree (L), Deinze (WV), Eeklo (OV), Genk (L), Gistel (WV), Halle (VB), Izegem (WV), Landen (VB), Poperinge (WV), Roeselare (WV), Ronse (OV), Scherpenheuvel-Zichem (VB), Sint-Truiden (L), Tienen (VB), Tongeren (L), Vilvoorde (VB), Waregem (WV), Wervik (WV).

(###) Aarschot (VB), Damme (WV), Dendermonde (OV), Diest (WB), Hasselt (L), Herentals (A), Hoogstraten (A), Kortrijk (WV), Lokeren (A), Lommel (L), Lo-Reninge (WV), Peer (L), Sint-Niklaas (A), Torhout (WV).

(####) Blankenberge (WV), Brugge (WV), Diksmuide (WV), Geel (A), Gent (OV), Geraardsbergen (OV), Hamont-Achel (L), Ieper (WV), Leuven (VB), Mechelen (A), Menen (WV), Nieuwpoort (WV), Oostende (WV), Oudenaarde (OV), Turnhout (A) en Veurne (WV).

(#####) Antwerpen (A), Lier (A) en Mortsel (A).

Kan ik hier nog enige duiding geven? Dat ik de provincie Antwerpen het beste ken is logisch want ik ben geboren in Mortsel (A), ging naar school in Boechout en Antwerpen. Boechout is een buurgemeente van Mortsel (A) en Lier (A). Wij hadden een vakantiehuisje in Hamont-Achel (L) en mijn oma woonde acht jaar in Menen (WV).

Ik zocht ook nog even naar een lijst van Belgische gemeenten. Klik HIER. Vlaanderen heeft 300 gemeenten. Beveren (A) is de grootste gemeente (inwoners) in Vlaanderen die zich geen stad mag noemen. Brussel (natuurlijk wel een stad) zou ik opnemen in mijn lijst met vier (####) kruisjes. Brussel is historisch natuurlijk wel een Vlaamse (Brabantse) stad maar maakt (politiek) geen deel uit van het Vlaamse gewest.

Een saai lijstje? Waarschijnlijk wel (sorry) maar ik vond het leuk om er eens bij stil te staan omdat ik gisteren over het onbekende Henegouwen schreef. Mocht je een (toeristische) tip hebben in Vlaanderen … dan houd ik me aanbevolen. Eerst maar eens deze corona-periode gezond en verantwoord doorkomen …

Mijn beloofde boekenlijstje

Tags

Boeken, Chad Harbach, Colson Whitehead, Gabriel Garcia Marquez, Griet Op de Beeck, Henning Mankell, Ilja Leonard Pfeijffer, Jonas Jonasson, Kader Abdolah, Lezen, Lijstje, Nino Haratischwili

Sinds ik blog, hou ik min of meer bij wat ik heb gelezen. Klik HIER. Soms gebruik ik dat overzicht als geheugensteuntje voor mezelf. Of ik een roman heb gelezen, is nooit de vraag. Dat weet ik echt nog wel. Bij thrillers is dat niet altijd zo. Uitgevers hebben de neiging om hun covers steeds in dezelfde stijl uit te geven. Wegens herkenbaarheid voor de lezer (koper). Ook titels lijken op elkaar. Wat nog erger is, is dat uitgevers een boek jaren later nog een keer uitgeven maar dan met een nieuw vertaalde titel en een ander plaatje op de voorkant. Pek en veren zou ik zeggen. Met enige regelmaat begin ik aan een boek maar ontdek – meestal al na een bladzijde of twee, drie – dat ik het boek al heb gelezen. Grrr – zucht. Tweemaal hetzelfde boek kopen is natuurlijk een gotspe. Ook dat overkomt me weleens.

Ik eindig volgende week mijn negende blog-jaar. Dus ook negen lijstjes van gelezen boeken. Elk jaar kies ik voor mezelf HET BESTE BOEK VAN HET JAAR. Dat hoeft niet te betekenen dat het uitgekozen boek ook dat jaar is uitgeven. Nee, het is voor mij het beste boek dat ik in dat betreffende jaar heb gelezen.

De boekenkast in de gang in Bergen op Zoom (December 2011)

Het beloofde lijstje – HET BESTE BOEK VAN HET JAAR

2011 – De kunst van het veldspel – Chad Harbach (****)

2012 – De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween – Jonas Jonasson (****)

2013 – Geschiedenis van een gevallen engel – Henning Mankell (****)

2014 – Herinnering aan mijn droeve hoeren – Gabriël Garcia Marquez (***1/2)

2015 – Kom hier dat ik U kus – Griet op de Beeck (****1/2) (bijna 5)

2016 – Het huis van de moskee – Kader Abdolah (****)

2017 – De ondergrondse spoorweg – Colson Whitehead (*****)

2018 – Het achtste leven (voor Brilka) – Nino Haratischwili (****1/2)

2019 – Grand Hotel Europa – Ilja Leonard Pfeijffer (*****)

Een mooi lijstje vind ik zelf. Kennen jullie deze boeken of één van deze boeken? Ik vraag mezelf af welk boek ik zou kiezen als BESTE BOEK VAN HET DECENNIUM. Oei. Moeilijk. Ik vertel het vaakst over ‘Geschiedenis van een gevallen engel’ maar dat komt natuurlijk omdat het verhaal zich grotendeels in Maputo afspeelt. Ik vond ‘Het Huis van de moskee’ en ‘Het achtste leven (voor Brilka)’ erg mooi. Waarschijnlijk omdat het inkijkjes geeft in culturen die ik nauwelijks ken. Het nooit-bekroonde boek – ‘Grand Hotel Europa’ – van Ilja Leonard Pfeijffer heeft ook van mij ***** vijf-sterren gekregen. Is dat het beste of het mooiste? Weet je wat? Ik kies niet, dat hoeft ook niet. Kunnen jullie wel kiezen uit dit lijstje? Maar natuurlijk lees ik graag wat jouw favoriete boek is – los van mijn smaak en voorkeur.

In de serie: BOEKEN

ps. Omdat ik GEEN ENKEL economisch belang heb, heb ik met opzet links geplaatst naar heel diverse uitgeverijen en websites.

20 dingen die anders zijn zonder Isabel

Tags

Isabel, Lijstje, Mozambique, Nederland, Vakantie, Verschillen

We zijn alweer aanbeland in de tweede helft van juli. En dus ook de tweede helft van 2017. Een jaar waarin we al lang van te voren wisten dat we meer niet dan wel samen zouden zijn. Isabel aan het werk in Mozambique. Ik aan het werk in Nederland. De korte vakanties proberen we samen door te brengen. Zoals de afgelopen twee weken. Isabel op zomervakantie in Nederland. Dat is een fijn seizoen want in Mozambique is het nu winter. Dat is overigens een betrekkelijk begrip. Wel korte dagen, vroeg donker, lange avonden. Overdag gemiddeld zo’n 24c en ’s nachts koelt het af naar een graad of 17c.

Sinds zondagavond zijn we weer alleen. Zij in Afrika. Hij (ik dus) in Europa. En dan val ik terug op patronen die anders zijn dan de weken die we samen zijn. Ik maak er een lijstje van.

Het mag duidelijk zijn … dit is een Griekse schotel voor twee.

1. Ik ga veel later naar bed. Omdat ik vaak avond-afspraken heb, kom ik laat thuis. Rond middernacht. Ik kan dan niet meteen het bed induiken. Dus blijf ik gemakkelijk nog een uurtje hangen op de bank. Even het nieuws in herhaling kijken. Of Jinek. En dan is het zo 1 uur. En dat is bijna twee en half uur later dan dat we samen naar bed gaan.
2. Een blokje kaas of toch een paar boterhammen. Dit hoort eigenlijk nog bij mijn eerste opmerking. Laat thuis komen. Dan heb ik meestal vooraf gegeten en dan heb ik honger. Ik weet dat ik dat niet moet doen maar ik blijf zwak … wat nacht-eten betreft.
3. Minder / meer uren op het internet. Omdat we uiteraard zoveel mogelijk samen proberen te doen, zijn de momenten achter de laptop veel schaarser. Mijn smartphone staat bewust uitgeschakeld – geen data-verbinding. Dat is wel zo rustig. Enkel online als ik thuis WIFI heb.
4. Geen toeristische uitstapjes. In mijn eentje trek ik er niet op uit. Samen met Isabel ben ik wel toerist in eigen land. Mooi Zeeland. Prachtig Brugge. Afwisselend Friesland.
5. Vannacht droomde ik weer in het Nederlands. Ik droom veel. Ik ben me zelden bewust van de taal maar toch realiseer ik me dat ik vaak in het Engels droom, doorspekt met Portugese woorden.
6. Ik slaap opvallend veel beter als ik samen met Isabel in bed lig. Dat is niet alleen in Nederland maar ook in Mozambique. Ik word veel vaker wakker in m’n eentje en dan kom ik weer moeilijk in slaap.
7. Ik eet onregelmatiger in m’n eentje. Met Isabel zit er veel meer regelmaat in. Drie maaltijden per dag. Dat vraagt het bio-ritme van mijn vrouw. Ik kan gemakkelijk een maaltijd overslaan.
8. De portemonnee blijft weer veel vaker in mijn broekzak. Ik ga niet ‘shoppen’ in mijn eentje. Isabel kwam met één koffer en ging weg met twee koffers.
9. De afwas blijft langer staan. In m’n eentje verzamel ik afwas van een dag of twee, drie. Dan loont het de moeite om af te wassen. Dat gebeurt nooit als mijn lief rondloopt in de keuken.
10. Ik lees weinig. Dat is trouwens alleen zo als we samen in Nederland zijn. Als we samen in Mozambique zijn, lees ik opvallend veel meer. Dat komt natuurlijk omdat Isabel dan vaak aan het werk is en ik alleen thuis ben.
11. Seks. Daar ga ik niet teveel aan toevoegen. Het lijkt me duidelijk dat er een groot verschil is in samen zijn of niet samen zijn.
12. Ik maak minder vaak schoon. Een beetje hetzelfde als de afwas. Stofzuigen en de ramen lappen kan ook morgen wel. Of volgende week … Met uitzondering van de badkamer. En natuurlijk moet ik erbij vertellen dat we dat in ons Afrikaanse huis niet zelf doen. Personeel … weet je wel !?
13. Ik kijk veel minder televisie. In mijn eentje kijk ik af en toe een beetje sport, het journaal en wat actualiteiten-programma’s. Met Isabel kijken we films en series. Leve Netflix (met Engelse ondertiteling).
14. Ik neem trager een besluit. Ik denk wel na over bepaalde zaken (vaak over de toekomst) maar besluiten worden vaak uitgesteld. Als we d’r samen over kunnen praten, komen we veel eerder tot een besluit of een afspraak.
15. Ik roddel veel minder. Misschien is roddelen niet het goede woord. In mijn eentje praat ik nauwelijks over andere mensen. Als je samen bent, doe je dat natuurlijk wel.
16. Ik kijk zelden in een fotoboek. Even op de bank of aan tafel. Gezellig even door fotoboeken bladeren. Onze eerste vakantie samen in Brazilië. Isabel twee maanden in Europa. Lekker tutten met een glaasje en een hapje. In mijn eentje zoek ik hooguit een foto op als ik me iets concreets tracht te herinneren. Niet zomaar …
17. Koffie drinken met de buren. Het hoort bij de ochtendrituelen. Zeer regelmatig krijg ik ’s morgens een appje van de buren. ‘Koffie’ is dan de enige tekst. Samen even een bakje doen en dan weer verder met het werk. In de periode dat Isabel hier was – geen koffie – wel kwamen de buren bij ons bijpraten. Al dan niet met ‘bubbels’.
18. Ik bel weer dagelijks. Ook dat wordt bijna een dagelijkse gewoonte. Een eerste ‘Appje’ wordt rond 5.30u verstuurd. Isabel video-belt me tussen 7u en 8u als ze op haar werk is aangekomen.
19. Ik trek wat gemakkelijker twee dagen na elkaar hetzelfde shirt aan. Of dezelfde broek. Dat is ‘not done’ als Isabel in de buurt is. Elke dag iets anders. Dat is vast iets ‘vrouwelijks’ en dat wordt nog versterkt door haar werk. Representatief zijn …
20. Ik drink veel minder. Dat heeft natuurlijk ook met werk cq vrije tijd te maken. Als we uitgebreid lunchen en ik niet meer moest rijden … dan gaat er algauw een fles wijn open. Isabel witte wijn, ik retsina.

Dit is geen lijstje van goed of fout. Natuurlijk is het veel fijner om samen te zijn. Ik ben na haar vertrek weer lekker druk in mijn werkzaamheden gedoken. Dat leidt af. En als ik nog even wil nagenieten van het samen zijn van de afgelopen weken dan zijn er altijd nog te foto’s. Tijd om een nieuw fotoboek te maken. Zomer 2017 – Isabel e Koen em Holanda.

Een onzinnig lijstje

Tags

Antwerpen, Athene, Beijing, Familie, Ine, Isabel, Lijstje, Lillehammer, Olympische Spelen, Oslo, Reizen, Rio de Janeiro, Rome, Sport, Steden, Vakantie, Wyns

De Olympische zomerspelen komen d’r aan, dat zal nauwelijks iemand zijn ontgaan. Ik hou van sport (kijken). Ik ga de komende weken zo nu en dan wat schrijven over de Olympische Spelen of over sport. Wees gerust, geen wedstrijdverslagen. Gewoon wat associaties. Dingen die ik me herinner en dat is echt niet alleen maar sport gerelateerd. Dus ook de sport-haters hoeven niet af te haken, denk ik toch. Neem nu vandaag, gewoon een onzinnig lijstje van wereldsteden. Steden waar de Olympische spelen (zomer en winter) zijn georganiseerd. En dan vermeld ik erbij of ik er wel of niet ben geweest. Als bezoeker, als toerist en soms om te werken. Maar nog nooit ben ik bezoeker geweest tijdens de Spelen. Alhoewel dit wel op mijn bucket list staat.

Rio 2016

Athene (1896) – ja, heel wat keren geweest. In 1977 voor het eerst. Parijs (1900) – ja, zelfde antwoord. Saint Louis (1904) – nee. Londen (1908) – ja, zelfs onlangs nog een keertje. Stockholm (1912) – ja, tussen 2002 en 2004 kwam ik er vaak om te werken. Antwerpen (1920) – ja, natuurlijk. Ik heb er jaren op school gezeten – op de VIIde Olympiadelaan, recht tegenover het Olympisch Stadion op het Kiel – thuishaven van den Beerschot. Parijs (1924) – ja. Amsterdam (1928) – ja, ik heb er wel nooit gewoond maar ik kom er toch gauw vijftien keer per jaar. Los Angeles (1932) – ja, tijdens een vakantie en rondreis door het westen van de Verenigde Staten. Ik vond Los Angeles helemaal niks. 100 km snelweg, eindeloze rondwegen en honderden wijken. Geen hart. Geen stad. Berlijn (1936) – ja, tien dagen met Ine, nog voor de muur was gevallen / afgebroken (1981). Londen (1948) – ja.  Helsinki (1952) – nee. In 2006 was ik van plan om Helsinki te bezoeken. Met de ferry van Talinn in Estland naar Finland maar de Baltische staten bevielen me zo goed dat ik de overtocht niet heb gemaakt. Helsinki staat nog wel hoog op mijn verlanglijstje. Melbourne (1956) – nee. Rome (1960) – ja, verschillende keren. Vorig jaar nog met mijn hele familie (de Nederlandse, Vlaamse en de Mozambikaanse). En ik vierde er een keertje Oud en Nieuw en een paar jaar later mijn veertigste verjaardag. Tokio (1964) – nee. Het zijn wel de eerste Spelen waarvan ik me iets herinner. De gouden medaille van Gaston Roelants op de 3000 meter steeple. Mexico Stad (1968) – nee. Ook een stad van mijn bucket list. München (1972) – ja. Een half-dag-bezoekje en er vaak langs gereden. Montreal – (1976) – nee. Veel van deze Spelen heb ik in het ziekenhuis gezien na een foute behandeling van klierkoorts (kuskes-ziekte) / ziekte van Pfeiffer. Moskou (1980) – ja. Vier dagen in de Russische hoofdstad, bij het begin van mijn Trans Siberië Express avontuur. Mooie stad. Los Angeles (1984) – ja. Seoel (1988) – nee. Op de dag van de opening van de Spelen kochten we een nieuwe televisie bij V&D in Leeuwarden. We hadden bijna een jaar geen tv gekeken nadat het afdankertje van mijn schoonouders het definitief had begeven. Barcelona (1992) – ja. Verschillende keren. Voor het eerst als kind in 1964. Het was jarenlang onze lievelings-stad in Europa, met zeer regelmatige lange-weekend-bezoeken. Atlanta (1996) – ja. Onze rondreis door het Diepe Zuiden van de Usa begon en eindigde in Atlanta. Sydney (2000) – nee. Australië trok me heel lang niet maar nu ik er relatief veel dichterbij woon, denk ik dat het niet meer heel lang zal duren om down under een keer te bezoeken. Athene (2004) – ja. Maar het is alweer veel te lang geleden dat ik in Griekenland was.

Olympische Spelen 2008 Beijing (*)

Beijing (2008) – ja. Ook vier dagen Peking, aan het eind van dezelfde reis die in Moskou begon. En precies twintig jaar later kocht ik – weer op de openingsdag van de Spelen – een nieuwe televisie. Nu bij de Mediamarkt in Bergen op Zoom. Londen (2012) – ja. En ook begin oktober ben ik er weer (even).

Isabel en Koen – Corcovado – Cristo Redentor (2011)

Rio de Janeiro (2016) – ja. Samen met Isabel verbleven we in 2011 twee keer een paar dagen in Rio. Mooie herinneringen aan deze stad die (toen) droomde van een mooie toekomst … wereldbeker voetbal in 2014, Olympische Spelen in 2016.

Voor de volledigheid – ook het Winter-lijstje. Chamonix (1924) – ja. Een mooie camping aan de voet van de Mont Blanc. Hartje zomer wel te verstaan. Sankt Moritz (1928) – nee. Lake Placid (1932) – nee. Garmisch Partenkirchen (1936) – nee. Wel blijft deze winter-sport-plaats voor altijd verbonden met Nieuwjaar – schansspringen. Tv kijken en daarna naar het familiefeest bij Nonkel Gust. Sankt Moritz (1948) – nee. Oslo (1952) – ja. Heel vaak – sinds 2002. Altijd voor werk. Cortina d’Ampezzo (1956) – nee. Squaw Valley (1960) – nee. Dit is de enige plaats in deze onzinnige lijst waar ik werkelijk niets over weet. Innsbruck (1964) – ja. Ik ben er in de jaren 70 vaak geweest als begeleider van jeugdkampen. De eerste keer dat ik met eigen ogen een olympische spring-schans zag (in de zomer) was in Innsbruck. Ik was diep onder de indruk. Zo steil. Zo diep. En in de verte / in de diepte … het kerkhof van Innsbruck. Grenoble (1968) – ja. Ik antwoord ‘ja’ maar ‘nee’ is meer op zijn plaats. Ik ben verschillende keren via Grenoble gereden, vorig jaar nog, maar nooit in Grenoble gestopt. Sapporo (1972) – nee. De eerste winterspelen waar ik me iets van herinner. Met dank aan Ard Schenk. Innsbruck (1976) – ja. In diezelfde zomer heb ik de olympische bobsleebaan bezocht. Lake Placid (1980) – nee. De eerste Winterspelen die ik uitgebreid – schaatsen en ijshockey – heb gezien. Ik woonde toen net een paar maanden in Boelenslaan (Friesland). Met de onmogelijke vijf gouden medailles van Eric Heiden. Sarajevo (1984) – ja. Een paar dagen op de stadscamping gestaan en de stad (in wederopbouw) veelvuldig bezocht. In mijn eentje in 2007. Een paar jaren na de burgeroorlog. Calgary (1988) – nee. Ik herinner me deze winterspelen vooral omdat ik vaak met Rob (in Wyns) schaatsen zat te kijken. Albertville (1992) – ja. Ook in de zomer. En alweer op een camping. Mooie berg-wandelingen gemaakt vanuit Albertville. Lillehammer (1994) – ja. Ik ben er zowel in de zomer als in de winter geweest. Aanleiding was altijd werk. 2002 / 2004.

Koen in Lillehammer (2003)

Ook hier stond ik ooit – in de winter dit keer – boven op de olympische springschans. En ik heb er zelf op de lange latten gestaan. Langlaufen. Bij mij was het eerder ‘sneeuw-krabbelen’. Nagano (1998) – nee. Salt Lake City (2002) – nee. De hoofdstad van Utah. Ik was er twee keer dichtbij maar we kozen steeds voor een National Park en niet voor een Mormoonse kerk / tempel. Turijn (2006) – ja. Of nee. Eenzelfde antwoord als Grenoble. Verschillende keren langs gereden maar nooit echt bezocht. Vancouver (2010) – nee. Ik heb ooit overwogen om die kant op te gaan maar tot op heden is het er niet van gekomen. Sotsji (2014) – nee. En de plaats van de Winterspelen in 2018 kan ik nog steeds niet uitspreken, laat staan opschrijven.

(*) Over de 5 km foto. Deze foto maakte ik in de zomer van 2009 in een park in Beijing. Een stille, nagelaten getuigenis van de zomerspelen, één jaar eerder. De (blauwe) ideale lijn voor marathon-lopers. Hier het 5 km punt, nog iets minder dan 40 km en dan zijn de lopers weer terug in het legendarische ‘Vogelnest’ – Olympisch stadion van Beijing.

In de serie ‘Olympische Spelen’.

Nog tien dagen

Tags

Internet, Lijstje, Weblog

Het is raar, als ik zeeën van tijd heb – en dat heb ik de afgelopen weken – ga ik steeds minder uitvoeren. En toch heb ik een waslijst van dingen die ik wil of moet doen. Misschien is het lijstje van ‘moeten’ niet zo heel groot. Maar wat is het verschil tussen ‘willen’ en ‘moeten’ (meestal van mezelf)? En omdat de vakantie er aan komt – nog tien dagen – wil ik toch het meeste van dat lijstje hebben afgewerkt. Tabula rasa. Dat is vast een prettig gevoel – vooral als we straks weer veel nieuwe indrukken opdoen.

Ik maak zo af en toe ook een to do lijst op papier. Niet dat ik daar achteraf vaak naar kijk maar het opschrijven helpt om mijn gedachten en activiteiten te orderen.

Het een is al wat meer urgenter dan het andere

Gewone dagelijkse dingen schrijf ik niet op zo’n lijst. Boodschappen doen (heel zelden met een lijstje), koken, bloggen, lezen, scheren, haar wassen, Isabel ophalen, krantje lezen … dat soort zaken horen tot het dagelijkse ritme. Geen lijst voor nodig.

En ook de grotere zaken staan er niet op. Dingen zoals: mijn werktoekomst, mijn (onze) financiën, mettertijd een nieuw huis zoeken, mijn volgend bezoek aan BEL/NL, mijn te dikke buik (lees overgewicht), vriendschappen onderhouden op grote afstand, gezondheid, het huis in Bergen op Zoom …

Ik ga me eerst maar eens bezighouden met het lijstje uit het schrift. Elke dag een paar zaken afwerken en dan wegstrepen en dat is niet altijd eenvoudig want voor een aantal zaken ben ik afhankelijk van anderen – de eeuwige strijd met ambtenaren – en van internet. En dat heeft weer veel kuren vandaag.