Nieuwe oogst (4)

Tags

Grapjes, Gras, Internet, Koffie, Maputo, Meisje, Regen, Water

Gewoon wat grapjes die ik onlangs tegenkwam op internet. En hopelijk zijn ze een gezond tegengif voor het chagrijn dat al de hele dag in me rond spookt.

Het chagrijn is al een beetje aan het verdwijnen … meisjes en kunst zijn daarvoor prima ‘medicijnen’.

Tijd voor een bakje koffie.

Afwassen is toch het prettigst met warm water.

Nog even de tuin sproeien. Het nieuwe gras heeft het nodig.

Een onverwachte regenbui in Maputo en onmiddellijk is iedereen van slag. Mens en stoplicht.

Naar huis en vlug een maaltje in elkaar flansen. Al bij al een vruchtbare dag.

Advertenties

Geen paradijs, geen hel

Tags

Afrika, Armoede, Corruptie, Ergernissen, Favela, IMF, Maputo, Ressano Garcia, Sloppenwijk, Slum, Vrienden

Regelmatig deel ik mijn stukjes via mijn Facebook-pagina. Ik krijg dan meer views en meer commentaren. Dank daarvoor. Naar aanleiding van mijn Vlaamse Vrienden Plog reageerde Ingrid met een opmerking als “Het lijkt wel het paradijs”. Even later reageerde Rene met net het tegenovergestelde. “Mozambique is voor velen een hel.”

Ik geloof niet in paradijzen en ook niet in de hel. Hemel ik Mozambique teveel op … om nog even in dezelfde beeldspraak te blijven. Ik weet het niet. Ik schrijf over mijn dagelijks leven. Soms in Mozambique. Vaak in Nederland. Of op vakantie. Mijn weblog is geen objectieve site over het wel en wee van dit zuidelijk Afrikaanse land. Ik weet dat ik als buitenlander die meestal zijn geld in Europa verdient, een ver boven modaal leven leidt. En als er dan familie en vrienden langskomen, laat ik ze graag wat van mijn omgeving zien. Mooie stranden. Wildparken om het hoekje. Zeiltochtjes naar nabijgelegen eilanden. Maar ik rijd ook door andere wijken van Maputo. Ik ga ook met ze op bezoek bij familie die elke dag weer moet knokken om de eindjes aan elkaar te knopen.

Xikhelene – Maputo (Mozambique)

Ik vertel over de grote ongelijkheid. Iemand die voltijds (zes dagen per week) in de huishouding werkt, verdient iets tussen de vijftig en honderd euro. En dat betaalt niet iedereen aan zijn personeel. Er zijn veel baantjes voor een vergelijkbaar salaris. En natuurlijk zijn er rijke Mozambikanen met grote auto’s, huizen in de stad, huizen in de dure wijken en vakantieverblijven aan de kust.

Mafalala – Maputo (Mozambique)

Heel veel mensen wonen in heel eenvoudige huizen. Daken van golfplaten. Grote problemen als het regent en de wijk een open riool lijkt.

Op de ranglijst van armste landen van het Internationaal Monetair Fonds staat Mozambique op plaats 7. Ver onderaan dus. De methode waarop dit is berekend gaat uit van koopkrachtpariteit en houdt rekening met de verschillen van de kosten van het levensonderhoud in landen. Het inkomen per hoofd van de bevolking is uitgedrukt in zogenoemde ‘internationale dollar’ – vergelijkbaar met Amerikaanse dollars. Het gaat om een hypothetische munt die dezelfde koopkracht heeft die de Amerikaanse dollar in de VS heeft.

Corruptie is een van de hoofdredenen van armoede en enorme inkomstenverschillen. Dat schrikt buitenlandse investeerders af, zelfs als het gaat om landen met grote grondstof-voorraden zoals Mozambique.

Maputo

Het gemiddelde inkomen in Mozambique is 1.128 dollar. Als we dezelfde internationale dollar toepassen op de koopkracht per jaar, is het inkomen per hoofd in Nederland 50.846 dollar, zo valt te lezen op de site van businessinsider.nl.

De dagelijkse, kleine corruptie is bere-irritant. Een politieman die probeert een dealtje te sluiten. Onderwijzers die kinderen voortrekken als de ouders wat extra toeschuiven. De immigratiedienst die het uitgeven van documenten traineert. De bureaucratie die onwelwillend is. En dat zijn dagelijkse ergernissen. Ik geef een voorbeeld van afgelopen week. Ook met de Vlaamse vrienden.

Ressano Garcia – grens Mozambique – Zuid Afrika

Ik begin een paar weken eerder. Met Duitse en Nederlandse vrienden rijden we via Swaziland naar Zuid Afrika en een paar dagen later weer naar Mozambique. Zij kochten hun visum op het vliegveld van Maputo. Ongeveer 45 euro per persoon. Er was me verteld dat je nu met een single-entry visum even naar Zuid Afrika mag en niet opnieuw een visum moet kopen. En dat bleek juist te zijn. Ze passeerden de grens zonder bij te betalen. Vorige week deed ik hetzelfde met de Vlaamse vrienden. Althans … dat probeerden we. Gie kwam er zo doorheen maar Eric en Werner werden tegen gehouden. Opnieuw een visum kopen. Hoezo? En ook Gie werd teruggefloten.

Ik begin te soebatten. Dat helpt niet. En toen kwam de aap uit de mouw. De vrienden hebben hun visum in Brussel gekocht. Op de Mozambikaanse ambassade. Kostprijs voor single entry … 75 euro plus twee keer op en neer naar Brussel. Dat visum geeft niet de mogelijkheid om tweemaal binnen te komen. Begrijp je het nog? Ik niet, wij niet. “Ga daar maar zitten, maken we een foto en brengen we alles in orde.” Kostprijs 45 euro per persoon. Pinnen is niet mogelijk. Ik heb gelukkig euro’s op zak. Ik geef 140 euro en wacht op 5 euro wisselgeld. Dat hebben ze niet. Dan wil ik mijn 5 euro in Meticais. Dat kan niet. Of in Rand. Ook dat kan niet. Waar denk je dat mijn 5 euro teveel terecht zal komen? Juist. In de zak van een corrupte graaier. Ik neem 10 euro terug en zeg dat ZIJ het probleem hebben niet ik. We blijven soebatten. Het wordt net niet onaangenaam. Nou ja, Gie vindt van wel.  Uiteindelijk geeft een jongere ambtenaar de stempeltjes en we vertrekken.

De eeuwige bureaucratie

Maakt dit Mozambique tot een hel? Dat denk ik niet. Maar als je elke dag met zoiets geconfronteerd wordt dan compenseert het mooie weer en de paradijselijke stranden niet de ergernissen.

En toch blijf ik zeggen … bem vindo / wees welkom.

Vlaamse Vrienden – Plog

Tags

Costo do Sol, Familie, Isabel, Krugerpark, Macaneta, Maputo, Mozambique, Namaacha, Vrienden, Zuid Afrika

Een bijna vijftigjarige vriendschap. Mozambique – Maart 2018. Een plogje.

Eric – Werner – Koen – Gie

Het stadsbezoek aan Maputo is halverwege. Tijd voor een hapje en een drankje.

Costa do Sol (Maputo)

Costa do Sol (Maputo) op een doordeweekse dag

Het vingertje van Koen. Het staat op heel veel foto’s. Ik leg het graag uit. Ik weet het. Reisleider en gids – in eigen omgeving. En verhalen vertellen. Dat is nu eenmaal de aard van het beestje.

Thuis duiken we het zwembad in. Tijd om nieuwe plannen te maken.

Napraten en plannen maken voor morgen

Ik doe een aantal voorstellen. Wikken en wegen. Woensdag staat een dagje Krügerpark (Zuid Afrika) op het programma. We rijden op tijd weg. We passeren de grenzen in minder dan anderhalf uur. We rijden het wereldberoemde park in via Crocodile Bridge Gate. We worden niet teleurgesteld.

Een ontmoeting met de eerste van de Big Five

Olifant op “12 uur”

Voor de Vlaamse vrienden was dit het hoogtepunt van ons dagje Safari om het hoekje.

Voor het eerst had ik vooral oog voor vogels want Werner is een liefhebber. Hij heeft zijn verrekijker in de aanslag. De lijst wordt lang. We kijken links naar twee grijze go-away vogels. Kwēvoël in het Afrikaans. Een loerie of toerako.

Grey go-away bird / Grijze loerie

En omdat we met z’n allen naar links blijven kijken, zien we niet wat er rechts voorbijkomt. Gelukkig steken ze de weg over …

Neushoorn

We zien drie van de grote vijf. De olifant, de neushoorn en de buffel. De leeuw en het luipaard lieten zich niet zien. Wel giraffen, wrattenzwijnen, antilopes, zebra’s, koedoe’s, hyena, apen, krokodil, boseekhoorns en nog veel meer. Om tien uur rijden we het erf weer op. Werner is zestig geworden. Een mooie dag.

En dan is het alweer donderdag. Een nieuwe uitstap. Naar Namaacha, Pequenos Libombos en Tia Sandra.

De watervallen van Namaacha

Namaacha

En alweer dat vingertje … onderweg stoppen we om vers fruit te kopen.

Ik koop appel-bananen bij een van de vele stalletjes langs de weg

Vrijdag. Dat wordt een dagje strand aan de Indische Oceaan. Met de auto naar Macaneta. Op tijd stoppen voor een lokaal biertje. Een wandeling door de duinen en dan ons omver laten spoelen door de golven.

Praia da Macaneta in Marracuene

En ook de innerlijke mens wordt niet vergeten. We zaten vaak en lang aan tafel. Niet alleen vandaag maar alle dagen.

Heerlijk eten bij Quinta do Lourenço – Macaneta

En je weet het … als er een fototoestel wordt bijgehaald in een restaurant dan is het eten en de ambiance dik in orde.

En dan is Eric jarig. Een boottocht naar Portuguese Island en Inhaca. Met de catamaran Umoja vanuit Maputo. Ik maakte die tocht al vaker – ook met onze eerdere gasten.

Een dagje op de ‘Umoja’ van Maputo Yachting

En als we de haven van Maputo binnen varen, kruisen we een cruise-schip van de Holland America Line. De ‘Amsterdam’ met Rotterdam als thuishaven.

Eric fotografeert de AMSTERDAM van de Holland America Line

En waar is Isabel? Aan het werk maar ’s avonds en in het weekend vertelt ze honderd-uit over typisch Mozambikaanse zaken. Veel over planten en kruiden en het medicinaal gebruik ervan. En over African Magic. Sangoma’s en brucheria.

Isabel met de jongens

En als Isabel aan het woord is, houd ik mijn mond en m’n armpjes op de rug, luister en leer steeds meer over Mozambikaanse gebruiken.

En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken. Is dit plogje volledig? Nee, natuurlijk niet. De vele uren kaarten zijn niet in beeld gebracht. Kingen en Wiezen. Luisteren naar de radio – Ronde van Vlaanderen. Sterke Nikki Terpstra. Kijken en luisteren naar de regen. Zomerse kampeer-herinneringen ophalen. Familie opzoeken. Afdingen op de lokale markt. Capulana’s kopen op Inhaca. Lezen en luieren. Lachen met Gustave Eiffel’s flaters. We huren een Kia Soll. Ons huis en zwembad onverwacht vol vinden met familie en vrienden en dansen met Tia Sandra. Lokale gerechten proeven. Schelpjes en krab met bladeren van maniok en zoete aardappel. Boos worden op de bureaucratische systemen en onwillige douaniers. 2M drinken. Uren in de avondspits stilstaan. Op bezoek bij jarige Pai Sampaio. Uren in het donker doorbrengen want er is geen elektriciteit. Tot tweemaal toe is de watertank leeg en wordt het omschakelen naar de ‘kampeer-modus’. Het zwembad brengt uitkomst.

De dagen zijn omgevlogen. Een heerlijke tijd. Dit mag vaker gebeuren. Wij zijn er klaar voor. De gasten mogen zich melden …

Stil

Tags

Bezoek, Intervisie, Krugerpark, Maputo, Matola, Mozambique, Ronde van Vlaanderen, Vrienden

Ik ben stil op mijn weblog. En op Facebook. En op Twitter. En ook in huis is het stil. Is er iets aan de hand? Nee … niet dat ik weet. Opnieuw hadden we bezoek. Uit Vlaanderen dit keer. Jeugdvrienden. Het waren hele fijne dagen. Herinneringen ophalen. Vooral genieten van al het moois. En ik kijk weer even met hun ogen naar onze tuin en huis. Naar Maputo, Matola, Macaneta en Namaacha. Een intense week variërend van beestjes en vogels kijken in het Krügerpark tot (half)zeilend naar Ilha Inhaca en Portuguese Island. Twee keer een verjaardag gevierd. En op zondag met z’n allen aan de radio gekluisterd voor Vlaanderens Mooiste. En plannen maken voor de toekomst. Zo’n vrienden-bezoek werkt bij mij ook als een intervisie-clubje.

Ik ben ondertussen de foto’s aan het bekijken en aan het sorteren. Vooral de foto’s die Eric heeft gemaakt. En daar sta ik voortdurend zelf op. Hehe – logisch toch. Meestal zijn er niet zoveel foto’s waar ikzelf opsta – ik zit zelf liever aan de knoppen.

Uitzonderlijk gooi ik er vandaag nog een tweede stukje tegenaan. Met de foto’s. Een plogje.

 

Bange man

Tags

Bureaucratie, Diefstal, Ethiopia, Ethiopian Airways, Maputo, Verzekering, Vrienden

Waarom durven (kunnen) mensen niet hun verantwoordelijkheid nemen? Dat is de centrale vraag in dit stukje. Ik begin bij het begin. Een paar weken geleden merkte vriend JJ dat er spullen uit zijn koffers zijn verdwenen. Hij vloog van Addis Ababa naar Maputo. Economy class. Bij aankomst op het vliegveld merkte hij niets. Zijn koffer was niet beschadigd. Alles in orde. Pas de volgende ochtend zocht hij tussen zijn kleding naar een externe Hard Disc. Hij kon hem niet vinden. Ook de kabel van zijn laptop was verdwenen. Uiteindelijk merkte hij dat er veel meer verdwenen was. Via internet maakt hij een melding bij Ethiopian Airways. Een paar dagen later wordt hij doorverwezen naar hun kantoor in Maputo.

Hij wil aangifte doen en mogelijk een claim indienen. Of bij Ethiopian Airways of bij zijn reisverzekering. In beide gevallen moet hij een aangifte-formulier aanleveren. Toevallig weet ik waar hun hoofdkantoor is gevestigd. Op een middag rijden we naar Maputo. JJ wordt vriendelijk doorverwezen naar steeds een ander kantoor en tenslotte naar het kantoor op het vliegveld. Hij kan daar de volgende dag terecht. Hij heeft zich goed voorbereid met een engelstalige brief en een lijst met alle vermiste – gestolen – voorwerpen. Inclusief serienummers en de nieuw-waarde.

Bij het eerste kantoor van Ethiopian Airways wordt hij vriendelijk ontvangen maar doorverwezen naar een ander kantoor. Een verdieping hoger. Ik wacht ondertussen in de vertrekhal. Een uurtje later komt hij met een Portugees sprekende dame voorbij lopen. Ik moet hen vergezellen. Deze dame werkt bij ‘Lost and Found’ van het vliegveld. Zij moet een formulier aanleveren. Dat vinden wij allebei vreemd want deze aangifte gaat over diefstal uit een koffer. Meer dan waarschijnlijk op het vliegveld van Addis. Maar enfin … de dame begint aan haar formulier. In een overvol kantoortje. Een man uit Kameroen is zijn koffer kwijt. Drie personeelsleden zijn veel drukker om hun lunch te bestellen. Ook Facebook en Instagram krijgen meer aandacht dan de geïrriteerde klanten. En dan begint de verwarring want deze diefstal valt onder geen enkel voorbestemd vakje op haar formulier. “Welke koffer bent U kwijt?” Ze wijst op heel veel voorbeelden. JJ wijst een vergelijkbare koffer aan.

“Wat is uw land van herkomst?” “Nederland maar deze vlucht – dit ticket – begint en eindigt in Ethiopie.” De dame weet niet of ze NL of ETH moet invullen. “Waarom hebt U deze vermissing niet opgegeven bij aankomst?” “Omdat er niets vreemds te zien was aan mijn koffer. Ik merkte de diefstal pas op toen ik op mijn logeeradres was.” Vervolgens wordt ons officieel adres genoteerd. De lijst die JJ aan de dame toont wordt onzorgvuldig en onvolledig overgetypt. “Hoeveel wegen de vermiste spullen?” We moeten lachen – maar met kiespijn. Ik had eerder een akkefietje met een verloren koffer bij Ethiopian Airways. Er werd me enkel 20 USD dollar geboden per vermiste kilo bagage. Uiteindelijk kwam mijn koffer na negen dagen boven water. Dat gaat vast niet gebeuren met de electronica en nog wat kleinspul van JJ.

Zucht. Na een klein uurtje heeft JJ zijn aangifte-document. Nu nog een stempel halen bij Ethiopian Airways. De medewerker weigert het formulier te stempelen. Grrr. “Hoezo niet? Het is toch bij jullie gebeurd. Op een vlucht van Addis naar Maputo” De man blijft weigeren. Dan zegt JJ dat hij een foto maakt op te bewijzen dat hij op zijn kantoor was en niet zelf het document heeft gemaakt. Ook dat weigert de man. JJ zet door. Het bewijs is onderstaande foto.

Ik neem geen verantwoordelijkheid

Met het formulier gaat JJ terug naar ‘Lost and Found’ voor een noodzakelijke stempel. Bijna twee uur later verlaten we het vliegveld.

Ik ben benieuwd hoe dit verhaal verder gaat in Nederland. Of hij ooit iets zal vergoed krijgen? Van Ethiopian Airways of zijn reisverzekering? Ik denk het niet.

Wat een sukkel – de man op bovenstaande foto. Tot tweemaal toe zijn verantwoordelijkheid ontlopen. Geen aangifte willen opnemen. Doorverwijzen naar een instantie die daar niet over gaat en tenslotte het formulier niet willen stempelen. Dat deze angsthaas niet op de foto wilde, kan ik wel begrijpen. Pek en Veren. Schaam je … Ethiopian Airways.

Daar sta je dan

Tags

Accu, Auto, Batterij, Bergen op Zoom, Diefstal, Malandro, Maputo, Mozambique, Mural, Nissan X Trail, Vrienden, Vriendschap

Een laatste dag met de gasten naar Maputo. Een laatste keer nog even wat souvenirs scoren. Vooral Inge is nog niet uitgeshopt. Een ijsje eten. Een vers sapje. Een lichte lunch. Ik rij naar Maputo. Ik rij nog even langs de garage want er moet nog wat worden gesleuteld aan de airco van de auto. Een onderdeel wordt besteld.

Een week zal het duren voor ook dat onderdeel in de garage is. En daarna is de grote opknapbeurt van onze Nissan X-Trail voltooid. Veel nieuwe onderdelen – oa een nieuwe accu. Dat was noodzakelijk want de oude batterij was dringend aan vervanging toe.

Ik parkeer de auto in een drukke straat in hartje Maputo. Wij wandelen FEIMA op. Een park met heel veel stalletjes. Kunstenaars. Handwerkslui. Verkopers van prularia, capulana’s, schilderijen, sleutelhangers en handtassen. Een stuk of vier restaurantjes. Ik strijk neer en bestel een vers sapje. Even later zijn drie van de vier anderen ook toe aan een hapje. We bestellen iets te eten.

Ruim een uur later wandelen we terug naar de auto. JJ vraagt me waarom de motorkap van mijn auto niet in het slot zit. Wat zeg je? Losgetrild? Kan dat? Ik kan het me niet voorstellen. Ik doe de klep omhoog om hem goed te sluiten. En wat zie ik? Ik moet eigenlijk vragen … wat zie ik NIET? De batterij. Nauwelijks een week oud. Gejat.

Boos? Ja natuurlijk. Maar ik moet ook lachen. Dit is te absurd voor woorden. Ik kan er niet te lang bij stilstaan. Letterlijk niet. Ik spreek een beveiliger aan even verderop in de straat. Hij is niet verantwoordelijk maar ik vraag toch of hij iets heeft gezien. Nee. Maar hij antwoordt wel dat die straat steeds onveiliger wordt door dit soort kleine incidenten. “Malandro” voegt een andere man eraan toe. Letterlijk betekent het deugniet. Ik vind het een te lichte omschrijving voor dit straat-gespuis. Samen met Markus neem ik een taxi. We rijden naar een garage. Ik koop een nieuwe accu en de taxichauffeur brengt ons terug. Hij heeft wat gereedschap in de auto liggen en helpt. Ruim een half uur later dan gepland – en alweer bijna honderd euro armer – rijden we naar huis. Het is warm. Het zwembad roept …

Thuis laat Todinho zien hoe relatief gemakkelijk de motorkap kan worden geopend van onderuit. Ik moet dus op zoek naar wat extra sloten. Een ijzeren band rond de accu. Een kettinkje met slot aan de binnenkant van de motorkap. Mocht je een beter advies hebben, laat het me weten.

Thuis gaan we nog even verder met fantaseren hoe de dieven dit hebben aangepakt. Waarschijnlijk opereren zij in team-verband. Ze hangen wat rond op straat. Ze zien toeristen uitstappen en naar het park lopen. Eentje volgt het gezelschap en als ze neerstrijken op een terrasje krijgt de ander bericht dat de kust zeker een half uurtje veilig is. En bij de auto is het kwestie van een andere auto er naast te parkeren. Al dan niet met wat theater-gegoochel met startkabels. Motorkap open. Batterij er uit en weg. Makkelijk zat.

En mocht je nu concluderen  dat Maputo een onveilige stad is … tja. Verkeerd moment  – op de verkeerde plek – zonder toezicht. Ik relativeer het maar met de herinnering dat in de negentiger jaren twee auto’s van me gestolen zijn in Bergen op Zoom. Voor de deur – in een tijdsbestek van vijf maanden. Is Bergen op Zoom een onveilige stad? Tja.

Al bij al … erg dure weken. Maar ik zal me vooral de gezelligheid herinneren met vier lieve vrienden. Veel lekker eten. Filmpjes kijken in onze huis-openlucht-bioscoop. Uitstapjes. Bijpraten. Fantaseren over de toekomst. En er is een prachtige ‘mural’ bijgekomen. Daarover later meer.

 

Gebruik de eerste drie weken

Tags

Bezoek, Familie, Foto, Maputo, Mozambique, Schoenen, Straathandel, Verkoop, Vrienden, VSO

Voor de tweede keer in een paar maanden tijd hebben we bezoek. Ik rij meer dan gebruikelijk naar Maputo. Ik ben niet echt hun gids maar ik laat de gasten wel allerlei zaken zien die mooi of interessant zijn. En ze zien zaken die ik al lang niet meer zie.

Ja, ik zie ze wel maar ik sla ze niet meer op als bijzonder. JJ heeft een tijd gewerkt voor VSO. Zij zenden mensen als ondersteuners uit naar allerlei plekken in de wereld. In de voorbereidingen geven zij het advies om vooral foto’s te maken in de eerste drie weken. Want daarna worden de dagelijkse observaties gewoon. Een zeer wijs advies. Het is waar. Kan ik nog kijken met ‘frisse’ ogen naar mijn directie omgeving? Ja en Nee.

Schoenen te koop

Deze foto is een voorbeeld van iets dat me totaal niet meer opvalt. Ik zie het dagelijks op heel veel verschillende plekken. Ik heb het niet over de elektriciteit-instalatie op de achtergrond maar over de karretjes langs de kant van de weg. Ik zoom wat verder in.

Schoenen te koop

Zoals je ziet … handkarren vol met schoenen. Meestal tweedehands. Soms nieuw. De meest voorkomende schoenwinkel in Maputo en Matola. Handig opgehangen en uitgestald. ’s Morgens neergezet, de hele dag wat rondhangen in de hoop iets te verkopen en voor het donker wordt weer naar huis. Zij zijn vooral bij het invallen van het donker een gevaar op de straat. Onverlicht, geen licht reflecterende kleding. Er zijn tienduizenden straat-winkeltjes. Niet enkel met schoenen maar met alle mogelijke producten. Winkeltje is een te groot woord. Een kar, een omgekeerde karntonnen doos. Een doek waarop de waren liggen. Een waslijn met t’shirts, beha’s, hemden, babykleren. Een stuk karton met daarop een stapeltje tomaten, mango’s, avocado’s.

En dan zijn er nog de ‘wandelende winkeltjes’. Koekjes, ruitenwissers, eeltschrapers, smart-phone-hoesjes, kabeltjes, pruimen, appels, kraskaartjes om de mobiele telefoon op te laden, nootjes, de krant, leibanden voor honden, zonnebrillen. Op vaste plekken verkopen ze bloemen … die een uur later in de vaas slap hangen te verpieteren.

In de serie: IN DE BUURT

Een dagje op het water – plog

Tags

Boot, Catamaran, Inhaca, Katembe, Maputo, Mozambique, Plog, Sanjeeda, Vrienden, Zon

Het is weekend. De wekker loopt al om 6 uur af. Boterhammetjes smeren. Een snel kopje thee en/of koffie. Zwembroeken en bikini’s in de tas. Handdoeken en zon-beschermingsproducten. Een dagje met een catamaran naar twee eilanden voor de kust van Maputo. Veel foto’s met weinig tekst.

Porto de pesca

De vissershaven van Maputo. Bij het vertrekpunt van de Umoja en de Sanjeeda. Voor de duidelijkheid … deze boten staan niet op de foto. Op de achtergrond zie je de nieuwe brug – nog steeds in aanbouw.

Porto de pesca (Maputo)

Nog een mooi sfeerbeeld van de kleine vissershaven van Maputo op de vroege ochtend.

Tijd voor wat foto’s

Isabel en Hanneke verkennen de boot.

Alvast kennismaken met de bemanning en de andere gasten

Kapitein Wilhelm (Noorwegen), Jean Jacques (Nederland), Inge (Duitsland) en Sue (Oregon USA)

Hanneke en Markus

De foto vertelt eigenlijk het korte verhaal van vers water tanken voor we uitvaren. Een beetje een zoekplaatje.

De nieuwe brug tussen Maputo en Katembe

Een kwartiertje later zijn we onderweg. Bestemming: Ilha Portuguesa en Ilha Inhaka.

Flinke golven. We installeren ons in het zonnetje. Binnen een half uurtje druipen we van het zilte zeewater. Het fototoestel wordt opgeborgen. Veel lol maar we blijven voorzichtig. Bijna drie uur later naderen we Portuguese Island. Een klein eiland, een beschermd natuurgebied. Een grote zandbank met wat duinen. Een cruise-maatschappij bouwde hier twee jaar geleden een exclusieve ontvangstruimte. Bar, winkel, restaurant, een marktje, toiletten. Vandaag volledig uitgestorven.

Portuguese Island

Het is te ondiep om vlakbij aan te leggen. Dus zwemmen of met het rubberbootje naar dit onbewoonde bounty-eiland. Het fototoestel blijft achter. We zwemmen, we lopen door het warme zand. Twee dolfijnen duiken op. Vlak bij. Tussen het strand en de boot. We betalen een kleine (verplichte) bijdrage voor het ecologisch onderzoek op het eiland. Ik zwem deels terug naar de boot. De lunch staat klaar.

Onderschrift lijkt me overbodig

Genieten met een grote G

Een glaasje wijn. Een biertje. Dolfijnen rondom de boot. Azuurblauw water. Het leven is goed. Carpe diem. En de vraag of ik het ‘schaatsen’ in Nederland mis … ach ja.

Ook Koen gaat op de foto

Een tweede stop. Ilha Inhaca. 6000 inwoners. Veel natuur. Een typisch Mozambikaans dorp. Als het helder is zie je de skyline van Maputo. Nog gauw even een paar foto’s op het strand. De dame helemaal links … een mooie ontmoeting. Elsa, een Nederlandse vrouw. Mozambikaans van geboorte. Ze verhuisde toen ze zeven was met haar ouders van Maputo naar Amsterdam. Ze is even op vakantie – voorjaarsvakantie in Nederland. We hadden een mooi gesprek over van alles en nog wat. Ontwikkelingssamenwerking. Sanitatie. Zwarte Piet. Kinderen. Werkloze jongeren. Werken in Mozambique. We wisselen telefoonnummers uit. En dan is het tijd om weer naar Maputo te varen.

Sanjeeda gestrand

Wilhelm krijgt telefoon dat zijn andere boot – dhow Sanjeeda – met veertig feestende gasten aan boord – is vastgelopen op een zandbank in de buurt van Xefina (ook een eiland voor de kust van Maputo). We gaan de passagiers ophalen. Anderhalf uur later vieren we feest. Een verjaardag. Het is donker als we porto de pesca weer invaren.

Thuis volgt een snelle duik in het zwembad. Het zout en zweet afspoelen. Insmeren met after sun. Een heerlijke dag op het water.

Even bijpraten

Tags

Baixa, Bollywood, Hanneke Roelofsen, Kunst, Lourenzo Tsenane, Maputo, Mural, Regen, Three Idiots, Vrienden

Het lijkt of er niets gebeurd dat de moeite waard is om te vertellen. Dat is dus niet waar. Het is eerder het tegenovergestelde. Er gebeurt heel veel. Ik heb nauwelijks tijd om even rustig te gaan zitten bloggen. Correctie … ik maak geen tijd vrij om dat te doen. En ik hoor jullie al vragen … “Wat is er dan?” Laat ik alvast drie antwoorden geven. Bezoek. Regen. Kunst.

Een week geleden arriveerden vier hele goede vrienden – respectievelijk uit Ethiopië, Nederland en Duitsland. Dat geeft leven in de figuurlijke brouwerij. Bijpraten, foto’s kijken, herinneringen ophalen, boodschappen doen, om de beurt koken, lang tafelen, uitstapjes maken, een Bollywood-film kijken in de openluchtbioscoop van Casa Schyvens. De dagen zijn heerlijk gevuld.

Foto uit ‘Three idiots’

Naast alle leuke momenten hebben we ontzettend veel regen. Abnormaal veel. En dat geeft overlast. Mozambique heeft niet echt een regenseizoen. Het regent wat vaker tussen oktober en maart. Dat zijn de warmste maanden van het jaar en dan ontstaat er gemakkelijk onweer. Een beetje te vergelijken met zomerse onweren in België en Nederland. Deze regenbuien zijn heftig en langdurend. De benedenstad van Maputo staat blank.

Baixa (Maputo) onder water

Maar dat is niets vergeleken met het drama in Hulene B – een wijk van Maputo. Een afvalberg is gaan schuiven door de grote hoeveelheid water. Een catastrofe – tot nu toe 17 doden. Mozambique was weer even wereldnieuws. De NOS deed verslag. Klik HIER. De zandpaden rondom ons huis zijn tijdelijk veranderd in riviertjes, die langzaam weer veranderen in hele grote plassen. Gewone auto’s komen er niet doorheen. Dan ben ik weer blij met onze Nissan X-Trail (die iets hoger op zijn wielen staat).

En dan item nummer 3. Kunst. Een nieuwe mural. We hebben er al twee. Ik schreef er eerder over. Zin om dat nog eens terug te lezen? Klik HIER. En nu komt een vurige wens uit. Twee bevriende kunstenaars werken samen aan een nieuwe mural. Lourenzo Tsenane en Hanneke Roelofsen. Eerst veel bijpraten, aftasten, boeken kijken, schetsen op papier. Opnieuw overleg. En natuurlijk hebben Koen en Isabel een eigen mening over wat wel en wat niet.

Tsenane & Roelofsen

Een foto van de eerste ochtend. Lourenzo bladert door een boek met Hannekes werk. Zij vertelt. Hij reageert en vraagt. En ik heb deze foto met opzet zo gemaakt … want door het raam op de achtergrond zie je een van de murals die Lourenzo twee jaar geleden heeft gemaakt. Een ode aan Mestre Malangatana.

We zijn nu een week verder. En nee … ik laat nog niets zien wat ze aan het maken zijn. Dat komt later nog wel een keertje.

ps. En wat eigenlijk heel vreemd is … ik kijk nauwelijks naar de Olympische Spelen op de televisie. Ik volg het een klein beetje via een App van Nu.nl

In de buurt (11)

Tags

Boane, Familie, Isabel, Maputo, Mozambique, Namaacha, Pequenos Libombos, Plog, Vrienden, Waterval, Zondag

Meestal vertel ik onder het kopje ‘In de buurt’ iets over de onmiddellijke omgeving waar ik ben of verblijf. Vandaag is de buurt een stuk groter. Een uurtje bij ons vandaan. In de richting van Swaziland – zuid west van Matola / Maputo.

Ik had dit stukje ook ‘Zondag Plog’ kunnen noemen. Of ‘Namaacha’ of ‘Pequenos Libombos Dam’. Kortom … een tiental foto’s van ons zondag-tripje.

Isabel bij de Namaacha watervallen

Namaacha is een stadje op de grens met Swaziland. Vooral bekend van het water dat overal in Mozambique te koop is. Vergelijkbaar met Spa. Een klein uurtje rijden van bij ons vandaan. En dan zijn we ook nog onderweg gestopt voor een kop koffie.

Waterval Namaacha

Vanaf de grote weg kronkelt een weg vol kuilen naar beneden. Met onderweg een heuse haarspeldbocht. Hier en daar zie je al mini watervalletjes en kleine stroomversnellinkjes. Een kleine parkeerplaats – met veel teveel rotzooi op de grond. Glas, plastic flesjes, lege blikjes, een vieze luier. Er is geen vuilnisbak te bekennen. Gelukkig is de natuur prachtig. We zoeken de mooiste plekjes om foto’s te maken. En we maken een wandeling.

Namaacha

We volgen het riviertje tot we niet meer verder kunnen. Dom dom dom … geen wandelschoenen maar slippers. Een les voor een volgende uitstap. We zien veel vogeltjes, vooral wevers. En mooie lelies in/op het water. We fantaseren over een wandelpad, restaurant en vuilnisbakken. Ik weet dat de burgemeester een vriend is van mijn schoonvader …

Pequenos Libombos Dam

We rijden terug richting Boane maar draaien rechts af. Richting Pequenos Libombos Dam. Ik had dit stuwmeer nog nooit van dichtbij gezien. Wel uit de verte. Ik lees er vaak over. Er is een schrijnend tekort aan water.

Pequenos Libombos Dam

We rijden met de auto over de dam. Vergelijkbaar met de Oosterscheldekering maar dan anders. En aan de lage kant zie je duidelijk het gebrek aan water. Dat is de belangrijkste reden waarom wij (en met ons de hele provincie Maputo) maar een paar uur per dag water krijgen. Het water is op rantsoen.

Opwaaiende zomerjurken

We maken een wandelingetje. Heel af en toe waan ik me in Zeeland …

Vogeltjes kijken

Les twee van vandaag. Neem altijd de verrekijker mee en de vogelgids. Tijd voor een hapje en een drankje. We rijden richting Boane.

Een zondags biertje

En ja hoor … ook vandaag ontmoeten we iemand die we kennen. Een oud collega van Isabel woont hier met haar man en twee kindjes. Wat we niet wisten is dat ze een baraque hebben. Een opengewerkte container die als cafeetje dienst doet. We schuiven aan. Eerst een biertje en later een heerlijke soep. We willen voor het donker thuis zijn.

Een kilometer-lange goederentrein

We rijden richting Boane en staan stil bij een overweg. Er rijden in deze buurt enkel goederentreinen. Maar deze was wel heel lang. En stond een hele tijd stil. Weg geblokkeerd. Dus wachten … en wachten. We zingen mee met Whitney Houston. We kruisen een nieuwe weg. Leveren een ovenschaal af bij een tante en springen nog even binnen bij de schoonfamilie.

Ucthema

Zij zijn dezelfde middag thuis gekomen van familiebezoek in de provincie Inhambane. Vijf uurtjes rijden van Maputo. Diep in de binnenlanden. Geen gsm-ontvangst. Geen elektriciteit. Geen stromend water. Wel mooie verhalen. Een impala boven een kampvuurtje en veel Ucthema. Palmwijn – als ik het goed heb begrepen. Best wel lekker. Er zijn drie soorten. Ze brachten heel wat flesjes mee. Licht alcoholisch. Puur natuur. Ik drink een paar glazen. Het schijnt zuiverend te werken. Ik dronk het heel wat jaren geleden voor het eerst. Op een vissersboot in de Bazaruto-Archipel. De sigaretten en de medicijnen op de foto zijn van mijn schoonvader.  Naar huis. We kijken het laatste deel van ‘The honourable woman‘. Een mooie serie. Ik vind het een aanrader.

In de serie: IN DE BUURT en PLOG