Het verkeer in Mozambique

Tags

Knipperlicht, Lomba, Maputo, Mozambique, My Love, Politie, Portagem, Radar, Verkeer, Xapa

Ik heb er in de loop van al de jaren dat ik blog natuurlijk al vaker over geschreven. Het verkeer. Mijn hemel … dat is wel degelijk een ander verhaal dan rijden in het beschaafde Nederland of België. En dat heeft niets te maken met het LINKS rijden want dat went heel snel. Natuurlijk zijn er ook in Mozambique verkeersreglementen. Maar die worden gemiddeld vijftig keer per dag met voeten getreden. En dan bedoel ik … per weggebruiker. Vijftig keer … nou ja, niet wetenschappelijk vastgesteld. Wel proefondervindelijk als mede-weg-gebruiker.

Maputo – in de file

Waar zal ik eens beginnen? Bij de zoveelste controle gisteravond? Nee, laat maar zitten. Alles was in orde. Als de agente met me was meegereden naar huis had ze minstens twintig bekeuringen kunnen uitschrijven. Eén op drie auto’s heeft ofwel een kapot licht of geen licht of slecht afgestelde lichten. De helft van de auto’s MET licht rijdt met de GROTE lichten aan. Een aaneenschakeling van verblinde momenten is het gevolg. Ik rij dus relatief traag en daardoor word ik langs beide kanten gepasseerd door idiote vrijdagavond-chauffeurs. Meestal op weg van- of naar een kroeg. Zelfs een lijnbus haalde me gisteravond – in een plaatselijke file – aan de verkeerde kant in. Op een tweebaansweg.

Vrachtwagens op de weg

Heel veel files worden veroorzaakt door vrachtwagens. Van- en naar de haven van Maputo. Oude vrachtwagentjes waar zwarte rook uitkomt, grote vrachtauto’s met reuze-aanhangers en alles daar tussenin. De rijstroken zijn overwegend SMAL en daarom rijden de meeste trucks in het midden – gebruikmakend van twee rijstroken. Levensgevaarlijk om ze in te halen. En meerdere malen per week staat er een vrachtwagen met stukken stil op de (snel)weg. Er worden dan – volgens oud gebruik – takken op de weg gelegd ter waarschuwing. Soms met een gevarendriehoek.

Portagem Maputo

En het dagelijks gewriemel bij de tolpoorten lijkt me een bron van hilariteit als je dat vanuit de lucht zou kunnen zien. De auto’s komen van twee rijstroken plots voor een stuk of tien tolpoortjes. Als mieren schiet iedereen alle kanten op. En dan zijn er altijd chauffeurs die het verkeerde poortje kiezen. Dat geeft een groot oponthoud want dan moeten er minstens drie of vier auto’s achteruit manoeuvreren.

Heb ik het al gehad over het twee- en drie-dubbel parkeren / stationeren in de ochtenduren? Ook tijdens de lunch. Iedereen wil perse voor de deur van zijn / haar kantoor worden weggebracht of opgehaald.

Rotondes. Een verhaal apart. Officieel heeft de auto OP de rotonde voorrang maar het invoegende verkeer heeft daar vaak geen boodschap aan. Uitkijken dus.

Xapa My love – Mozambique

Dit is een dagelijks zicht. Openbaar vervoer. Ik doe d’r nog een fotootje bij.

Nog een Xapa My love – Mozambique

Dit is het belangrijkste vervoermiddel vanuit de verder afgelegen wijken. Daar waar geen lijnbussen komen. En waarom ze dit transportmiddel ‘My Love’ noemen moeten de foto’s toch duidelijk maken. Ja toch?

Het verkeer in Maputo

Moet ik herhalen dat er zelden strepen op de weg staan? Er heel veel kuilen zijn? Er nauwelijks straatlantaarns functioneren buiten het centrum? Dat één op de drie chauffeurs ook mobiel belt als ze rijden? En dat het stikt van de verkeersdrempels?

Verkeersdrempel – Lomba

Wat nog meer? Richting aanwijzen … wordt hier niet aan gedaan. Inhalen doe je aan alle kanten. Je houden aan de voorgeschreven snelheid doe je enkel op de plaatsen waar je uit ervaring weet dat er wordt gecontroleerd met radar. En dat is altijd waar de verkeerspolitie in de schaduw kan staan – liefst beneden aan een helling. Dan is de pakkans groter. Sic. En ben je die controle voorbij dan waarschuw je het tegemoet komende verkeer met een lichtsignaal. Dat is het enige moment dat chauffeurs ‘sociaal’ zijn voor hun mede-weg-gebruiker. Verder is het asociaal en lak hebben aan regels en andere chauffeurs.

Ik rij sinds 2010 rond in dit gekkenhuis. Ik heb nog maar één keertje een klein ongelukje gehad. Een klein autootje gaf vol gas na de tolpoortjes en knalde op de achterkant van onze Nissan XTrail. Nauwelijks schade. Bij ons althans. Ik ben even gestopt. Mijn schouders opgehaald want ik had een afspraak en wilde op tijd zijn. De sukkel moest zijn autootje naar de vluchtstrook duwen. Levensgevaarlijk want ook die worden volop gebruikt.

Goed, ik ga me klaarmaken want ik duik zo het verkeer weer in … prettig weekend.

 

Advertenties

Een Sinterklaas-plog

Tags

Ambassade, De Walvishaai, Maputo, Mozambique, Regenboog-Pieten, Sinterklaas

Schrijf ik erover of schrijf ik er niet over?

Ik twijfel. Ik denk dat ik het tot een paar foto’s beperk. Met een paar woordjes uitleg. Sinterklaas in Maputo. Ja, de goed heilig man bezoekt ook de Nederlandse en Vlaamse kinderen in Mozambique. De Nederlandse ambassade is the place to be en de Walvishaai – Nederlandse school organiseert dit feestje.

De chopela’s staan klaar met de Sint en de Pieten.

Het thema dit jaar is DE REGENBOOG. De kinderen hebben tekeningen gemaakt voor de Sint en de Regenboog-Pieten. Een kleurrijk feest in Afrika.

Vier enthousiaste Pieten

De Sint is een tikkeltje bezorgd … past de mijter wel in zo’n chopela?

Ja dus. Hij krijgt wat hulp bij het uitstappen.

En even later zijn het vooral blije gezichtjes die de Sint omringen.

De cadeautjes komen van het dak via een reuze-capulana tot bij de kinderen. Het hoogtepunt van de ochtend.

Krijg ik ook een cadeautje?

Op de foto met … Anika

Tot volgend jaar … Dag Sinterklaasje, daa-ag, daa-ag, daa-ag …..

Ondertussen in Mozambique (6)

Tags

Brug, Katembe, Landbouw, Maputo, Moamba, Mozambique, Regenboog, Sinterklaas, Terreur, Zwembad

Het was warm. Drie dagen ongeveer 40c. Dan praten zelfs de Mozambikanen over het weer. In Tete – in het noord-westen – tikte de thermometer maandag 47.6c aan. Te heet. De airco maakt overuren. Dat is meer iets voor half januari. Nu dus al eind november.

Goed ik ga het vandaag niet over het weer hebben. Ik kom nog even terug op mijn stukje over SIMO en de onmogelijkheid om te pinnen. Dat probleem is (voorlopig) opgelost. De Nationale Bank – 51% aandeelhouder – wil niet verder met de Portugese firma die de software levert. Dus black out, de Portugezen trokken de stekker eruit. De commerciële banken – 49% eigenaar – zijn het daar niet mee eens. Zij betaalden dus zelf – elk naar rato – de achterstallige rekeningen. Hun klanten leden namelijk inkomsten-derving tot wel 90% van hun dagelijkse omzet. Alles is voorlopig weer bij het oude. De privé-sector lost de problemen van de overheid op. Het zoveelste bewijs van mis-management. Laat ik maar verder gaan met goed nieuws.

De nieuwe Maputo – Katembe brug

De langste hangbrug van Afrika

De brug is in gebruik. Al in 1989 werden de eerste plannen ontwikkeld. De Maputo-Katembe-Brug – ruim 5 kilometer lang inclusief op- en afritten – is een hangbrug over de Maputo-baai in het zuiden van Mozambique. De brug verbindt de Mozambikaanse hoofdstad op de noordelijke oever met de buitenwijk en district Katembe aan de zuidelijke oever.

Foto van de brug vanuit Hotel Rovuma

De bouwwerkzaamheden begonnen in 2014 en de brug werd officieel geopend op 10 november 2018. De bouwwerkzaamheden werden uitgevoerd door de Chinese China Road en Bridge Corporation. Een groot deel van het project wordt gefinancierd met leningen van de Chinese Exim Bank. Kosten ca 675 miljoen euro.  Lees meer.

Terreur

Ook Mozambique ontsnapt niet aan terreur. In het uiterste noord-oosten – dichtbij de grens met Tanzania – is een Islamitische terreur-organisatie actief. Afschuwelijk. Afgelopen vrijdag met twaalf slachtoffers in een dorp. Executies en brandstichting. Twintig doden in één week. Gevolg: duizenden Mozambikaanse vluchtelingen die de Rovuma-rivier oversteken richting ‘veilig’ Tanzania. Ik las dit nieuws op een Vlaamse website. Hier is weinig aandacht voor deze terreur. Maputo ligt heel ver weg van deze brandhaard. Verschrikkelijk. Een vreemd detail om te vertellen … ik las dit bericht eerst op een Vlaamse website. Mozambique wachtte maar liefst vijf dagen met dit bericht naar buiten te brengen. Waarom? Geen flauw idee. Waarschijnlijk een vorm van censuur. Maar ik begrijp niet waarom. Waarschijnlijk omdat in dezelfde provincie (Cabo Delgado) gas en olie is gevonden. Dus kunnen buitenlandse investeerders worden aangetrokken. Alsof zij geen nieuws volgen. Lees meer.

Gaan we boeren?

Ja, je leest het goed. Isabel heeft een paar jaar geleden landbouwgrond gekocht in de buurt van Moamba. Zo’n veertig kilometer bij ons vandaan. Heel langzaam ontwikkelen we deze twee hectaren in the middle of nowhere. Begin deze week werd het land omgeploegd. Ik zal er nog een keertje wat uitgebreider over schrijven. Nu een foto.

Het land wordt omgeploegd

En dan zijn er natuurlijk de dag-dagelijkse perikelen. Te vaak staat mijn auto in de garage ter reparatie. De man die het zwembad schoonmaakt en de kwaliteit van het water controleert is al een week onbereikbaar. Waarom? Ook geen flauw idee. En morgen kruip ik weer in de jaarlijkse rol van de man met een witte baard die op de Nederlandse ambassade veel kinderen blij zal maken met cadeautjes. En wie assisteren hem? De regenboog-pieten. Want zij zijn op zoek naar het eind van de regenboog – die naar verluid in Maputo staat.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

A Grande Guerra

Tags

1914 - 1918, De Groote Oorlog, Duits Oost Azie, Geschiedenis, Lettow-Vorbeck, Lourenço Marques, Maputo, Mozambique, Portugal, Vrienden, WO I

Het zal vast niet moeilijk zijn om bovenstaande titel te vertalen / te begrijpen. ‘De Groote Oorlog’, ik blijf het met opzet met dubbele oo schrijven. ‘De Eerste Wereldoorlog’. Ik schreef er al twee stukjes over. Mijn Nederlandse lezers / volgers reageerden haast unaniem dat zij nauwelijks iets weten over deze periode. Nederland was neutraal dus veel minder familiaal leed dan in België en in heel veel andere landen. Dus weinig aandacht – ook niet in het (geschiedenis) onderwijs. Eerlijk gezegd weet ik ook niet heel veel. Zo vroeg ik me af … wereldoorlog … dan was het slagveld niet beperkt tot Europa? Wat gebeurde er in 1914 – 1918 in Afrika? In Mozambique? Ik had geen flauw benul.

Toch weet ik al heel wat jaren dat er ‘iets’ moet gebeurd zijn want op het plein voor het Centraal Station in Maputo – een prominente plek in de hoofdstad – staat een groot monument met als opschrift: “Aos seus combatentes europeus e africanos da grande guerra” 

Monument voor de gesneuvelden

Er is nauwelijks iemand te vinden die iets meer kan vertellen over het monument en wie dan wel die gesneuvelden zijn. Wikipedia (de Portugese versie) helpt me op weg.

“Het herdenkingsmonument, door de beeldhouwer Ruy Roque Gameiro in samenwerking met de architect Veloso Reis, werd in 1935 in Maputo (toen Lourenço Marques), de hoofdstad van Mozambique, ingewijd. Het is gelegen aan de Praça dos Trabalhadores (voormalig Mac Mahon plein), tegenover het beroemde treinstation, en is een eerbetoon aan de Portugezen en Afrikanen (Mozambikanen en Angolezen) die zijn omgekomen in de Eerste Wereldoorlog.”

In een andere document – een universitaire studie – vind ik wat meer details die ik hier niet vermeld. Het gaat over de betekenis van de figuren en de gesymboliseerde veldslagen die zijn afgebeeld. Vraag blijft nog … ‘Waar zijn deze Mozambikanen gesneuveld?’ Mijn Mozambikaanse vriend Rufus stelt zich dezelfde vraag. Hij werkt aan een boek (studie) over dit onderwerp. Zijn eerste doel is om ‘namen’ te vinden. Wie waren deze mannen? Uit welk deel van Mozambique kwamen ze? Dat Mozambique – toen nog Portugees Oost Afrika – een kolonie van Portugal was, is bekend. Dus werden Mozambikanen en Angolezen ingezet als soldaat (kanonnenvlees) aan het Afrikaanse front. En in Frankrijk.

Ik lees een verhelderend stuk over de laatste dagen van Duits verzet in dit deel van de wereld. Ik citeer een paar stukjes.

“De Duitse generaal Paul von Lettow-Vorbeck, die nog altijd een guerrillastrijd in Oost-Afrika voert, heeft dan toch het nieuws van de wapenstilstand vernomen. Hij houdt al de hele oorlog met zijn koloniale Schutztruppen stand tegen een grote overmacht van geallieerde koloniale troepen. Nadat een groot deel van de Schutztruppen in Duits Oost-Afrika (nu Tanzania) waren uitgeschakeld, ontkwam Lettow-Vorbeck een jaar geleden naar Portugees Oost-Afrika (nu Mozambique).

Enkele weken geleden wist hij langs het Nyassameer (het huidige Malawiweer) onverwachts op te rukken naar Noord-Rhodesië (nu Zambia).  Daar voerde hij nog een paar succesvolle aanvallen uit. Eergisteren, de dag nà de wapenstilstand, wist hij nog de stad Kasama te veroveren. 

Lettow-Vorbeck en zijn troepen als kwelduivels van de Britten in Oost-Afrika (Lustige Blätter, nr 33, 1918).

Vandaag zag hij iemand met een witte vlag naderen. Een Britse magistraat in Noord-Rhodesië overhandigde hem een brief van de Zuid-Afrikaanse generaal Jacob van Deventer, de bevelhebber van de Geallieerde strijdmacht.  Lettow-Vorbeck heeft zo kunnen vernemen dat er een einde is gekomen aan de vijandelijkheden en dat ook in Afrika de strijd moet ophouden. De Duitse troepen in Afrika zullen niet krijgsgevangen worden gemaakt als ze zich overgeven. Ze zullen naar Europa worden teruggebracht.

Lettow-Vorbeck zou nu bereid zijn zich over te geven. Op dit moment beschikt hij nog maar over 140 Duitse militairen en iets meer dan duizend askari’s (inheemse zwarte soldaten).  Nadat hij het nieuws vernomen heeft, begeeft Lettow-Vorbeck zich met zijn troepen in alle kalmte naar Abercorn bij het Tanganyikameer, waar hij zich op 25 november eervol overgeeft. Als hij in maart 1919 naar Duitsland terugkeert, wordt hij in Berlijn als een held onthaald.”

Blijft de vraag wie waren de Mozambikaanse soldaten? Overzichtstabellen over Mozambikaanse slachtoffers vind ik niet. Er waren in totaal zo’n drieëndertig duizend Portugese oorlogsslachtoffers waarvan ongeveer zevenduizend doden.

Aan het Europese front hebben naar verluid ruim een een half miljoen Afrikanen meegevochten.

Frontlinie – November 1918 – Bron VRT NWS

---

Bronnen

Monumento a Grande Guerra

De onbekende oorlog in Duits Oost-Afrika

Paul von Lettow-Vorbeck, de onverstaanbare generaal

Wapenstilstand dringt door tot Oost-Afrika

Slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog

Studie over monumenten (1030 – 1940) in Lourenço Marquez (Maputo) 

Ondertussen in Mozambique (3)

Tags

Beluane, Brug, Bureaucratie, Heineken, Illegalen, Isabel, Katembe, Maputo, Mia Couto, Mozambique, Narcos, Tete, Tol, Trein, Zuid Afrika

Grote en kleine nieuwsberichten. Persoonlijke zaken en wat staat er vandaag in de krant. Vandaag deel 3.

Een gewone week. Wat  klussen in en rondom het huis. Boodschappen doen. Koken. En ’s avonds een filmpje of een aflevering van een serie kijken. We zijn ruim halverwege Narcos – Seizoen 2

Sinds een paar weken gebruikt Isabel de trein om naar haar werk te gaan. Ik breng haar ’s morgens naar het station van Beluane. Vijf kilometer bij ons vandaan.

Station Beluane – met de trein naar Maputo

In de stad heeft zij een aansluitende bus. ’s Middags lukt het haar vaak niet om op tijd op het station te zijn. Haar baas komt vaak met last minute klusjes die uitgevoerd moeten worden. Dan is een bus de enige oplossing om thuis te komen.

Boeken van Mia Couto nu ook vertaald in het Chinees / Mandarijn

De meest bekende Mozambikaanse schrijver is Mia Couto. Twee van zijn boeken zijn nu vertaald voor de Chinese markt. Voor hemzelf is dat een droom die uitkomt, vertelt hij in een interview. Hij schreef tot nu toe 34 boeken. Vijf boeken zijn ook vertaald in het Nederlands. En bij Bol.com zag ik dat er nog steeds drie boeken van hem verkrijgbaar zijn. Oa. ‘De bekentenis van de leeuwin’ (Querido 2017), roman, oorspronkelijke titel ‘A confissão da Leoa’, vertaling Harrie Lemmens.

De politie deporteert 200 illegale immigranten

Illegalen. Ook dat speelt hier, in dit deel van de wereld. Het is vooral Zuid Afrika dat in trek is. En dan is Mozambique – vooral de provincie Tete in het noordwesten – een doorgangsgebied. Er werden Ethiopiërs, mensen uit Malawi en Zambia aangehouden en uitgezet. Mensen zonder papieren – zullen we ze maar noemen. ‘Op zoek naar werk’ is hun uitleg.

De brug Maputo – Katembe

Gaat het er toch nog van komen? Gaat de brug in gebruik zijn voor het eind van het jaar? Eind oktober wordt nu gezegd. En dat is al een jaar later dan was gepland. Maar ja … de Noord-Zuid-lijn in Amsterdam kwam er ook pas na … hoeveel jaren vertraging?

Foto: © Noticias

De brug is klaar maar de toegangswegen nog niet. Het is al maanden een grote puinhoop in de stad door de vele werken aan die toegangswegen. Ik beloof er later wat uitgebreider over te schrijven. Als de brug open is. En de snelweg naar Ponta de Ouro en KwaZulu Natal (Zuid Afrika). De discussie gaat nu over hoeveel het gaat kosten om de brug te gebruiken. En de tolpoortjes verderop. Wordt vervolgd.

12.000 ambtenaren hebben niet bewezen dat ze nog in leven zijn.

Jaja. De bureaucratie. Als je een baan bij de overheid hebt, moet je jaarlijks – in de maand van je verjaardag – je in persoon komen melden bij een registratie-kantoor. Dan krijg je opnieuw het certificaat ‘proof of life’. Er wordt niet beweerd dat deze 12.000 mensen fraudeurs zijn, of geesten. Vaak hebben zij niet de mogelijkheid om naar zo’n registratie-kantoor te gaan. Afstand. Drukke werkzaamheden. Ziekte. Enfin … natuurlijk gaat dit over geld. 96% was wel op tijd afgelopen jaar. Ik vind dat best veel.

Heineken stopt met inzet ‘promotiedames’.

Een heel gewoon verschijnsel in winkels, shoppingmalls en kroegen. Een promotieteam deelt folders uit of laat hapjes proeven. Wij hadden laatst twee meisjes in een kroeg die voor elk glaasje whisky – ik denk dat het Jameson was – een tweede glas gratis inschonken. Uiteindelijk moesten we hun cadeautje weigeren. Ik zeker want ik was de BOB. En natuurlijk worden daar mooie meiden voor geronseld. Of zij worden uitgebuit kan ik niet zeggen. Volgens een artikel en een boek in NRC zijn er veel misstanden. Het verhaal gaat dat sommige vrouwen tegelijk ook prostituee zouden zijn, maar dat werd niet in het onderzoek bevestigd. Wel hebben de ‘promotiedames’ laten weten van tijd tot tijd te maken hebben gekregen met ongewenst gedrag van met name barbezoekers. Het ging niet alleen om relatief onschuldige dingen zoals het vragen om een telefoonnummer, maar ook om ongepaste opmerkingen en handtastelijkheden. In dertien gevallen, allemaal in Mozambique, was er sprake van ongewenste intimiteiten. Heineken stopt met deze vorm van publiciteit.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

Nieuwe oogst (4)

Tags

Grapjes, Gras, Internet, Koffie, Maputo, Meisje, Regen, Water

Gewoon wat grapjes die ik onlangs tegenkwam op internet. En hopelijk zijn ze een gezond tegengif voor het chagrijn dat al de hele dag in me rond spookt.

Het chagrijn is al een beetje aan het verdwijnen … meisjes en kunst zijn daarvoor prima ‘medicijnen’.

Tijd voor een bakje koffie.

Afwassen is toch het prettigst met warm water.

Nog even de tuin sproeien. Het nieuwe gras heeft het nodig.

Een onverwachte regenbui in Maputo en onmiddellijk is iedereen van slag. Mens en stoplicht.

Naar huis en vlug een maaltje in elkaar flansen. Al bij al een vruchtbare dag.

Geen paradijs, geen hel

Tags

Afrika, Armoede, Corruptie, Ergernissen, Favela, IMF, Maputo, Ressano Garcia, Sloppenwijk, Slum, Vrienden

Regelmatig deel ik mijn stukjes via mijn Facebook-pagina. Ik krijg dan meer views en meer commentaren. Dank daarvoor. Naar aanleiding van mijn Vlaamse Vrienden Plog reageerde Ingrid met een opmerking als “Het lijkt wel het paradijs”. Even later reageerde Rene met net het tegenovergestelde. “Mozambique is voor velen een hel.”

Ik geloof niet in paradijzen en ook niet in de hel. Hemel ik Mozambique teveel op … om nog even in dezelfde beeldspraak te blijven. Ik weet het niet. Ik schrijf over mijn dagelijks leven. Soms in Mozambique. Vaak in Nederland. Of op vakantie. Mijn weblog is geen objectieve site over het wel en wee van dit zuidelijk Afrikaanse land. Ik weet dat ik als buitenlander die meestal zijn geld in Europa verdient, een ver boven modaal leven leidt. En als er dan familie en vrienden langskomen, laat ik ze graag wat van mijn omgeving zien. Mooie stranden. Wildparken om het hoekje. Zeiltochtjes naar nabijgelegen eilanden. Maar ik rijd ook door andere wijken van Maputo. Ik ga ook met ze op bezoek bij familie die elke dag weer moet knokken om de eindjes aan elkaar te knopen.

Xikhelene – Maputo (Mozambique)

Ik vertel over de grote ongelijkheid. Iemand die voltijds (zes dagen per week) in de huishouding werkt, verdient iets tussen de vijftig en honderd euro. En dat betaalt niet iedereen aan zijn personeel. Er zijn veel baantjes voor een vergelijkbaar salaris. En natuurlijk zijn er rijke Mozambikanen met grote auto’s, huizen in de stad, huizen in de dure wijken en vakantieverblijven aan de kust.

Mafalala – Maputo (Mozambique)

Heel veel mensen wonen in heel eenvoudige huizen. Daken van golfplaten. Grote problemen als het regent en de wijk een open riool lijkt.

Op de ranglijst van armste landen van het Internationaal Monetair Fonds staat Mozambique op plaats 7. Ver onderaan dus. De methode waarop dit is berekend gaat uit van koopkrachtpariteit en houdt rekening met de verschillen van de kosten van het levensonderhoud in landen. Het inkomen per hoofd van de bevolking is uitgedrukt in zogenoemde ‘internationale dollar’ – vergelijkbaar met Amerikaanse dollars. Het gaat om een hypothetische munt die dezelfde koopkracht heeft die de Amerikaanse dollar in de VS heeft.

Corruptie is een van de hoofdredenen van armoede en enorme inkomstenverschillen. Dat schrikt buitenlandse investeerders af, zelfs als het gaat om landen met grote grondstof-voorraden zoals Mozambique.

Maputo

Het gemiddelde inkomen in Mozambique is 1.128 dollar. Als we dezelfde internationale dollar toepassen op de koopkracht per jaar, is het inkomen per hoofd in Nederland 50.846 dollar, zo valt te lezen op de site van businessinsider.nl.

De dagelijkse, kleine corruptie is bere-irritant. Een politieman die probeert een dealtje te sluiten. Onderwijzers die kinderen voortrekken als de ouders wat extra toeschuiven. De immigratiedienst die het uitgeven van documenten traineert. De bureaucratie die onwelwillend is. En dat zijn dagelijkse ergernissen. Ik geef een voorbeeld van afgelopen week. Ook met de Vlaamse vrienden.

Ressano Garcia – grens Mozambique – Zuid Afrika

Ik begin een paar weken eerder. Met Duitse en Nederlandse vrienden rijden we via Swaziland naar Zuid Afrika en een paar dagen later weer naar Mozambique. Zij kochten hun visum op het vliegveld van Maputo. Ongeveer 45 euro per persoon. Er was me verteld dat je nu met een single-entry visum even naar Zuid Afrika mag en niet opnieuw een visum moet kopen. En dat bleek juist te zijn. Ze passeerden de grens zonder bij te betalen. Vorige week deed ik hetzelfde met de Vlaamse vrienden. Althans … dat probeerden we. Gie kwam er zo doorheen maar Eric en Werner werden tegen gehouden. Opnieuw een visum kopen. Hoezo? En ook Gie werd teruggefloten.

Ik begin te soebatten. Dat helpt niet. En toen kwam de aap uit de mouw. De vrienden hebben hun visum in Brussel gekocht. Op de Mozambikaanse ambassade. Kostprijs voor single entry … 75 euro plus twee keer op en neer naar Brussel. Dat visum geeft niet de mogelijkheid om tweemaal binnen te komen. Begrijp je het nog? Ik niet, wij niet. “Ga daar maar zitten, maken we een foto en brengen we alles in orde.” Kostprijs 45 euro per persoon. Pinnen is niet mogelijk. Ik heb gelukkig euro’s op zak. Ik geef 140 euro en wacht op 5 euro wisselgeld. Dat hebben ze niet. Dan wil ik mijn 5 euro in Meticais. Dat kan niet. Of in Rand. Ook dat kan niet. Waar denk je dat mijn 5 euro teveel terecht zal komen? Juist. In de zak van een corrupte graaier. Ik neem 10 euro terug en zeg dat ZIJ het probleem hebben niet ik. We blijven soebatten. Het wordt net niet onaangenaam. Nou ja, Gie vindt van wel.  Uiteindelijk geeft een jongere ambtenaar de stempeltjes en we vertrekken.

De eeuwige bureaucratie

Maakt dit Mozambique tot een hel? Dat denk ik niet. Maar als je elke dag met zoiets geconfronteerd wordt dan compenseert het mooie weer en de paradijselijke stranden niet de ergernissen.

En toch blijf ik zeggen … bem vindo / wees welkom.

Vlaamse Vrienden – Plog

Tags

Costo do Sol, Familie, Isabel, Krugerpark, Macaneta, Maputo, Mozambique, Namaacha, Vrienden, Zuid Afrika

Een bijna vijftigjarige vriendschap. Mozambique – Maart 2018. Een plogje.

Eric – Werner – Koen – Gie

Het stadsbezoek aan Maputo is halverwege. Tijd voor een hapje en een drankje.

Costa do Sol (Maputo)

Costa do Sol (Maputo) op een doordeweekse dag

Het vingertje van Koen. Het staat op heel veel foto’s. Ik leg het graag uit. Ik weet het. Reisleider en gids – in eigen omgeving. En verhalen vertellen. Dat is nu eenmaal de aard van het beestje.

Thuis duiken we het zwembad in. Tijd om nieuwe plannen te maken.

Napraten en plannen maken voor morgen

Ik doe een aantal voorstellen. Wikken en wegen. Woensdag staat een dagje Krügerpark (Zuid Afrika) op het programma. We rijden op tijd weg. We passeren de grenzen in minder dan anderhalf uur. We rijden het wereldberoemde park in via Crocodile Bridge Gate. We worden niet teleurgesteld.

Een ontmoeting met de eerste van de Big Five

Olifant op “12 uur”

Voor de Vlaamse vrienden was dit het hoogtepunt van ons dagje Safari om het hoekje.

Voor het eerst had ik vooral oog voor vogels want Werner is een liefhebber. Hij heeft zijn verrekijker in de aanslag. De lijst wordt lang. We kijken links naar twee grijze go-away vogels. Kwēvoël in het Afrikaans. Een loerie of toerako.

Grey go-away bird / Grijze loerie

En omdat we met z’n allen naar links blijven kijken, zien we niet wat er rechts voorbijkomt. Gelukkig steken ze de weg over …

Neushoorn

We zien drie van de grote vijf. De olifant, de neushoorn en de buffel. De leeuw en het luipaard lieten zich niet zien. Wel giraffen, wrattenzwijnen, antilopes, zebra’s, koedoe’s, hyena, apen, krokodil, boseekhoorns en nog veel meer. Om tien uur rijden we het erf weer op. Werner is zestig geworden. Een mooie dag.

En dan is het alweer donderdag. Een nieuwe uitstap. Naar Namaacha, Pequenos Libombos en Tia Sandra.

De watervallen van Namaacha

Namaacha

En alweer dat vingertje … onderweg stoppen we om vers fruit te kopen.

Ik koop appel-bananen bij een van de vele stalletjes langs de weg

Vrijdag. Dat wordt een dagje strand aan de Indische Oceaan. Met de auto naar Macaneta. Op tijd stoppen voor een lokaal biertje. Een wandeling door de duinen en dan ons omver laten spoelen door de golven.

Praia da Macaneta in Marracuene

En ook de innerlijke mens wordt niet vergeten. We zaten vaak en lang aan tafel. Niet alleen vandaag maar alle dagen.

Heerlijk eten bij Quinta do Lourenço – Macaneta

En je weet het … als er een fototoestel wordt bijgehaald in een restaurant dan is het eten en de ambiance dik in orde.

En dan is Eric jarig. Een boottocht naar Portuguese Island en Inhaca. Met de catamaran Umoja vanuit Maputo. Ik maakte die tocht al vaker – ook met onze eerdere gasten.

Een dagje op de ‘Umoja’ van Maputo Yachting

En als we de haven van Maputo binnen varen, kruisen we een cruise-schip van de Holland America Line. De ‘Amsterdam’ met Rotterdam als thuishaven.

Eric fotografeert de AMSTERDAM van de Holland America Line

En waar is Isabel? Aan het werk maar ’s avonds en in het weekend vertelt ze honderd-uit over typisch Mozambikaanse zaken. Veel over planten en kruiden en het medicinaal gebruik ervan. En over African Magic. Sangoma’s en brucheria.

Isabel met de jongens

En als Isabel aan het woord is, houd ik mijn mond en m’n armpjes op de rug, luister en leer steeds meer over Mozambikaanse gebruiken.

En dan is het bijna tijd om de koffers te pakken. Is dit plogje volledig? Nee, natuurlijk niet. De vele uren kaarten zijn niet in beeld gebracht. Kingen en Wiezen. Luisteren naar de radio – Ronde van Vlaanderen. Sterke Nikki Terpstra. Kijken en luisteren naar de regen. Zomerse kampeer-herinneringen ophalen. Familie opzoeken. Afdingen op de lokale markt. Capulana’s kopen op Inhaca. Lezen en luieren. Lachen met Gustave Eiffel’s flaters. We huren een Kia Soll. Ons huis en zwembad onverwacht vol vinden met familie en vrienden en dansen met Tia Sandra. Lokale gerechten proeven. Schelpjes en krab met bladeren van maniok en zoete aardappel. Boos worden op de bureaucratische systemen en onwillige douaniers. 2M drinken. Uren in de avondspits stilstaan. Op bezoek bij jarige Pai Sampaio. Uren in het donker doorbrengen want er is geen elektriciteit. Tot tweemaal toe is de watertank leeg en wordt het omschakelen naar de ‘kampeer-modus’. Het zwembad brengt uitkomst.

De dagen zijn omgevlogen. Een heerlijke tijd. Dit mag vaker gebeuren. Wij zijn er klaar voor. De gasten mogen zich melden …

Stil

Tags

Bezoek, Intervisie, Krugerpark, Maputo, Matola, Mozambique, Ronde van Vlaanderen, Vrienden

Ik ben stil op mijn weblog. En op Facebook. En op Twitter. En ook in huis is het stil. Is er iets aan de hand? Nee … niet dat ik weet. Opnieuw hadden we bezoek. Uit Vlaanderen dit keer. Jeugdvrienden. Het waren hele fijne dagen. Herinneringen ophalen. Vooral genieten van al het moois. En ik kijk weer even met hun ogen naar onze tuin en huis. Naar Maputo, Matola, Macaneta en Namaacha. Een intense week variërend van beestjes en vogels kijken in het Krügerpark tot (half)zeilend naar Ilha Inhaca en Portuguese Island. Twee keer een verjaardag gevierd. En op zondag met z’n allen aan de radio gekluisterd voor Vlaanderens Mooiste. En plannen maken voor de toekomst. Zo’n vrienden-bezoek werkt bij mij ook als een intervisie-clubje.

Ik ben ondertussen de foto’s aan het bekijken en aan het sorteren. Vooral de foto’s die Eric heeft gemaakt. En daar sta ik voortdurend zelf op. Hehe – logisch toch. Meestal zijn er niet zoveel foto’s waar ikzelf opsta – ik zit zelf liever aan de knoppen.

Uitzonderlijk gooi ik er vandaag nog een tweede stukje tegenaan. Met de foto’s. Een plogje.

 

Bange man

Tags

Bureaucratie, Diefstal, Ethiopia, Ethiopian Airways, Maputo, Verzekering, Vrienden

Waarom durven (kunnen) mensen niet hun verantwoordelijkheid nemen? Dat is de centrale vraag in dit stukje. Ik begin bij het begin. Een paar weken geleden merkte vriend JJ dat er spullen uit zijn koffers zijn verdwenen. Hij vloog van Addis Ababa naar Maputo. Economy class. Bij aankomst op het vliegveld merkte hij niets. Zijn koffer was niet beschadigd. Alles in orde. Pas de volgende ochtend zocht hij tussen zijn kleding naar een externe Hard Disc. Hij kon hem niet vinden. Ook de kabel van zijn laptop was verdwenen. Uiteindelijk merkte hij dat er veel meer verdwenen was. Via internet maakt hij een melding bij Ethiopian Airways. Een paar dagen later wordt hij doorverwezen naar hun kantoor in Maputo.

Hij wil aangifte doen en mogelijk een claim indienen. Of bij Ethiopian Airways of bij zijn reisverzekering. In beide gevallen moet hij een aangifte-formulier aanleveren. Toevallig weet ik waar hun hoofdkantoor is gevestigd. Op een middag rijden we naar Maputo. JJ wordt vriendelijk doorverwezen naar steeds een ander kantoor en tenslotte naar het kantoor op het vliegveld. Hij kan daar de volgende dag terecht. Hij heeft zich goed voorbereid met een engelstalige brief en een lijst met alle vermiste – gestolen – voorwerpen. Inclusief serienummers en de nieuw-waarde.

Bij het eerste kantoor van Ethiopian Airways wordt hij vriendelijk ontvangen maar doorverwezen naar een ander kantoor. Een verdieping hoger. Ik wacht ondertussen in de vertrekhal. Een uurtje later komt hij met een Portugees sprekende dame voorbij lopen. Ik moet hen vergezellen. Deze dame werkt bij ‘Lost and Found’ van het vliegveld. Zij moet een formulier aanleveren. Dat vinden wij allebei vreemd want deze aangifte gaat over diefstal uit een koffer. Meer dan waarschijnlijk op het vliegveld van Addis. Maar enfin … de dame begint aan haar formulier. In een overvol kantoortje. Een man uit Kameroen is zijn koffer kwijt. Drie personeelsleden zijn veel drukker om hun lunch te bestellen. Ook Facebook en Instagram krijgen meer aandacht dan de geïrriteerde klanten. En dan begint de verwarring want deze diefstal valt onder geen enkel voorbestemd vakje op haar formulier. “Welke koffer bent U kwijt?” Ze wijst op heel veel voorbeelden. JJ wijst een vergelijkbare koffer aan.

“Wat is uw land van herkomst?” “Nederland maar deze vlucht – dit ticket – begint en eindigt in Ethiopie.” De dame weet niet of ze NL of ETH moet invullen. “Waarom hebt U deze vermissing niet opgegeven bij aankomst?” “Omdat er niets vreemds te zien was aan mijn koffer. Ik merkte de diefstal pas op toen ik op mijn logeeradres was.” Vervolgens wordt ons officieel adres genoteerd. De lijst die JJ aan de dame toont wordt onzorgvuldig en onvolledig overgetypt. “Hoeveel wegen de vermiste spullen?” We moeten lachen – maar met kiespijn. Ik had eerder een akkefietje met een verloren koffer bij Ethiopian Airways. Er werd me enkel 20 USD dollar geboden per vermiste kilo bagage. Uiteindelijk kwam mijn koffer na negen dagen boven water. Dat gaat vast niet gebeuren met de electronica en nog wat kleinspul van JJ.

Zucht. Na een klein uurtje heeft JJ zijn aangifte-document. Nu nog een stempel halen bij Ethiopian Airways. De medewerker weigert het formulier te stempelen. Grrr. “Hoezo niet? Het is toch bij jullie gebeurd. Op een vlucht van Addis naar Maputo” De man blijft weigeren. Dan zegt JJ dat hij een foto maakt op te bewijzen dat hij op zijn kantoor was en niet zelf het document heeft gemaakt. Ook dat weigert de man. JJ zet door. Het bewijs is onderstaande foto.

Ik neem geen verantwoordelijkheid

Met het formulier gaat JJ terug naar ‘Lost and Found’ voor een noodzakelijke stempel. Bijna twee uur later verlaten we het vliegveld.

Ik ben benieuwd hoe dit verhaal verder gaat in Nederland. Of hij ooit iets zal vergoed krijgen? Van Ethiopian Airways of zijn reisverzekering? Ik denk het niet.

Wat een sukkel – de man op bovenstaande foto. Tot tweemaal toe zijn verantwoordelijkheid ontlopen. Geen aangifte willen opnemen. Doorverwijzen naar een instantie die daar niet over gaat en tenslotte het formulier niet willen stempelen. Dat deze angsthaas niet op de foto wilde, kan ik wel begrijpen. Pek en Veren. Schaam je … Ethiopian Airways.