Abertura de conta em Meticais

Tags

Bank, BTM, Internet bankieren, Kafka, Maputo, Matola, Matola Rio, Moz River, MoZa, Mozambique, Pinpas

Wat een gedoe! Ik kreeg een mailtje van mijn bank met bovenstaande tekst als titel. Ze schrijven dan wel ‘abertura’ (opening) maar eigenlijk bedoelen ze ‘sluiting’. ‘We gaan je rekening stopzetten.’ Wat is er aan de hand? Ik probeer het zo eenvoudig mogelijk uit te leggen. Ik opende ruim twaalf jaar geleden een bankrekening bij Banco Terra. Een toenmalige, Mozambikaanse dochter van de Rabobank. Dat deed ik op het toenmalige hoofdkantoor in Maputo. Laat ik dat kantoor ‘Samora’ noemen. Ik heb een euro-rekening en een meticais-rekening. Na wat aanloop-hobbels werkte alles prima. Mijn BT-pinpas en internet-bankieren. Ik maak(te) er veel gebruik van.

Toen verhuisden wij naar Matola-Rio. Het dichtstbijzijnde kantoor van BTM (de nieuwe naam – Banco Terra Moçambique) staat bij João Mateus, een kilometer of 10 verderop. Ik meldde me daar aan in 2016. Ik werd daar altijd vriendelijk geholpen. Een tijd later werd BTM opgekocht door MoZaBanco. Ik moest voor een aantal nieuwigheden naar hun kantoor in ‘Matola Cidade‘. Oa voor een nieuwe pinpas en aanpassingen voor internet-bankieren. Zucht. Maar alles bleef toch min of meer hetzelfde.

Toen opende MoZaBanco een kantoor op loopafstand van bij ons. ‘Moz River.’ Mooi zo, wel zo gemakkelijk. Zij hebben de pinautomaat die ik het vaakst gebruik. Af en toe doe ik een handeling IN het kantoor. Afgelopen september kon ik plots mijn internet-bankieren niet meer gebruiken. Ik kreeg steeds de melding dat de codes die ik invoerde niet correct waren. Vervelend maar ook niet heel erg want veel transacties kun je per telefoon of bij de ATM-automaat uitvoeren. Toch ging ik in november klagen in het kantoor. Medewerker Ivan begreep het ook niet. Hij probeerde het ook … tevergeefs. Zijn voorstel: we cancelen je inloggegevens en we vragen volledig nieuwe codes aan. Een week later had ik drie losse e-mails met allerlei codes en kon ik weer aan de slag. Dat probeerde ik vlak voor ik weer naar Nederland reisde – half december. Het werkte niet. Alweer niet.

Sinds enige weken word ik voortdurend gebeld door iemand van MozaBanco – meestal als ik les geef. Ik hou het dan kort en vraag om me terug te bellen. Dan doen ze, maar weer tijdens mijn werktijd. Zucht. Uiteindelijk krijg ik ze aan de lijn. Ze zeggen dat ze vanuit João Mateus bellen. Ik meld vriendelijk dat ik nu mijn zaken – al een hele tijd trouwens – regel bij Moz River, bij meneer Ivan. Dat vertelde ik hen al een paar keer eerder.

Nog iets vreemds, even iets tussendoor. Mijn pinpas is officieel verlopen op 09/22. Toch gebruik ik deze pas nog bijna dagelijks. Ook afgelopen weekend nog in Zuid-Afrika. Ik kreeg waarschijnlijk al een keer een telefoontje hierover maar ik weet dat niet zeker. Mogelijk door mijn irritatie of door mijn zwakke Portugees.

Afgelopen week kreeg ik telefoon dat MoZaBanco mijn euro-rekening gaat afsluiten omdat ik die rekening al lang niet meer heb gebruikt. Er staat nog wel geld op. Ik protesteer heftig. Ik leg uit dat mijn salaris in euro’s wordt betaald maar dat ik geen internet-toegang meer heb om te internetbankieren. Dat is tegen dovemansoren gezegd. Mogelijk ook door mijn geïrriteerde zwakke Portugees.

Vrijdag kreeg ik dan de hierboven genoemde e-mail. Ik zag dat bericht tijdens ons Zuid-Afrika-weekendje. Ik moet dringend vier gegevens aanleveren. Ik mail drie ingescande documenten als antwoord. Ik zie dat die vraag komt van ‘Samora’ waar ik al zeven jaar niet meer over de vloer ben geweest. Ik werd vanochtend al voor 9u gebeld met hetzelfde verzoek. Ik antwoord zeer korzelig. Ik besluit mijn lessen van vandaag te annuleren en naar Maputo (Samora) te rijden met allerlei documenten.

Nadat ik wat stoom heb afgeblazen, kan ik luisteren en normaal antwoorden. Deels in het Portugees, deels in het Engels. Ze willen controleren of mijn gegevens nog up to date zijn. Ze krijgen kopieën van mijn identiteitskaart, van mijn nuit (een soort Burger Service Nummer) en een bewijs van waar ik woon of verblijf in Djonasse Matola-Rio. En ik moet aantonen hoe ik aan geld kom. Dat laatste leg ik uit. Salaris in Nederland en problemen met mijn euro-rekening bij MoZaBanco wegens internet-blokkade. Dus vaak euro’s wisselen voor meticais bij een wisselkantoor of met familieleden. Ik vul een papier in want ik moet officieel verhuizen voor de bank van ‘Samora’ naar ‘Moz River’. Ik teken een formulier. Zucht.

Tenslotte vraag ik – met enige schroom – iets over mijn verlopen maar nog wel werkende bankkaart (pinpas). De dame zoekt iets op in haar computer en zegt dat mijn kaart bij ‘João Mateus‘ op me ligt te wachten. Oké, nooit iets over vernomen via e-mail of gewone post. Ik vraag of ik die kaart daar morgenochtend kan ophalen. Dat kan maar voor de zekerheid belt zij. ‘Samora’ belt ‘João Mateus‘. En weet je wat er wordt geantwoord? Meneer Koenraads kaart ligt in ‘Moz River’. Haha en dan beweren dat ze niet weten dat ik niet meer bij ‘Samora’ klant ben maar bij ‘Moz River’. Zucht.

Ik ga er donderdag langs. Nieuwe kaart ophalen en hopen dat ik daarna weer kan internet-bankieren. Zucht.

Ps. Ik heb mijn RIP Vic en Eddie stukje van vrijdag wat uitgebreid. Klik HIER.

Advertentie

Werkverblijf in Goes (7)

Tags

Fiets, Fietsen, Goes, Maputo, Mozambique, Nederland

Deze serie heet ‘Werkverblijf in Goes’, dus begrijp je dat ik daar niet woon. Ik voel me er wel heel erg thuis. Ik ken er de weg redelijk goed. Als ik door de binnenstad loop zie ik bijna altijd wel iemand die ik ken. Even knikken, even ‘hoi’ zeggen of een kort praatje. En soms volgt de vraag ‘Jij woont toch in Afrika?’ Dan begrijp je dat mijn antwoord wat langer is.

Maar dit is eigenlijk niet waarover ik snel iets wil schrijven. Wel over het antwoord op de vraag: ‘Wat mis je het meest in Afrika?’ Dat zijn de kinderen en de kleinkinderen natuurlijk maar meestal antwoord ik: de fiets. Daarna waarschijnlijk: kaas. De fiets is hetgeen ik heel vaak mis. En waarom fiets ik daar niet? Omdat het levensgevaarlijk is. Er wordt nauwelijks gefietst, heel erg jammer. De meeste wegen zijn zandpaden en dat fietst niet lekker. De geasfalteerde wegen zijn slecht onderhouden, dus vol kuilen. Verder zijn er geen fietspaden en wordt er links en rechts ingehaald. Vaak ook via de berm. Dus uitwijken als fietser is zelden een optie.

Fietswinkels heb ik nog nooit gezien. Ja, de grote winkelketens verkopen fietsen. Type ATB of mountainbike. In Maputo stad zie ik tijdens het weekend wel eens een groepje ‘wielertoeristen’. Op racefietsen dus. Ik sprak ze wel eens aan. Zij fietsen meestal op de grote ringweg (Marginal en Circular) rond de stad. Eigenlijk zijn dat een soort snelwegen met een goed wegdek. Heel wat stukken zijn tolwegen waar zij dan tussen de tolpoortjes doorlaveren. Best wel gevaarlijk.

In Goes heb ik een auto te leen van mijn zoon en schoondochter. Erg handig voor grotere afstanden. In Goes heb ik een leenfiets. Erg fijn en wat geniet ik van mijn mini-fiets-tochtjes van hier naar daar. En dan dwalen mijn gedachte af naar mijn andere thuis in Djonasse … ‘Oh wat jammer dat …!’

Daar staan ze dan … mijn geleende voertuigen.

Ik spring zo op de fiets want ze verwachten me op de speellocatie van IN HET SPOOR VAN DE STIER, vlakbij de Stoomtrein Goes – Borsele. Nog 12 dagen …

Twee hotels onder het vergrootglas

Tags

Bier, Bruiloft, Hotel Cardoso, Hotel Polana, Isabel, Maputo, Mozambique, Ontbijt, Restaurant, Vrienden

Ik maakte mijn traditionele hub weer. Zoals je weet: vanuit NED/BEL naar MOZ of omgekeerd. Dit keer koos ik voor Ethiopian Airlines. Van Brussel via Addis Abeba naar Maputo. Waarom nu? Omdat goede vrienden afgelopen weekend hun bruiloft (uitgebreid) hebben gevierd en wij uitgenodigd waren. Over de bruiloft schrijf ik later deze week nog een keertje.

We kozen ervoor om tweemaal in een hotel te overnachten in Maputo. Weliswaar maar vijfentwintig kilometer bij ons vandaan. Maar een feest met veel vrienden is natuurlijk leuker als je niet op een glaasje meer of minder moet letten. En we onafhankelijk van elkaar kunnen besluiten te gaan slapen want het feest is in een van de hotels waar we overnachten. Isabel heeft veel (werk)contact met de meeste internationale hotels in de Mozambikaanse hoofdstad. Zij regelde – via die contacten – onze kamers in twee van de beste hotels, gelukkig voor een gereduceerd tarief. Nog steeds duur hoor, gemiddeld 140 euro, inclusief ontbijt. Slik.

We kozen voor twee hotels uit de koloniale tijd. Hotel Cardoso en Hotel Polana. Uiteraard zijn deze hotels vaak gemoderniseerd en zijn ze aangesloten bij internationale ketens.

Hotel Cardoso

Ik ken dit hotel al sinds mijn eerste verblijf (2003) in Maputo, toen voor werk. Ik verbleef er best vaak. Het was een beetje ons ‘huis-hotel’. Tijdens onze bruiloft (2013) sliepen we er ook drie nachten net zoals tijdens heel wat jaarwisselingen. Nu was het zeker vier jaar geleden dat we er overnachtten. Ons laatste feest was de bruiloft van Koen en Jacinta (januari 2020). Tijdens de pandemie was Hotel Cardoso bijna anderhalf jaar gesloten. Wegens: geen toeristen, geen zakenmensen. Even een paar zaken die ons (negatief) opvielen. Ik zet ze op een rijtje. In onze gang stonk het heel erg naar zweetvoeten. Volgens een bordje dat op de grond lag, was er net geschilderd. Ik vond de kamer piepklein en aan de lawaaierige straatkant. De temperatuur-regelaar vond ik erg ingewikkeld. Er lag geen papier met uitleg. Eigenlijk waren er maar twee standen: AAN en UIT. Isabel vond de AAN-stand te koud. ’s Nachts vond ik het dan weer veel te warm. De badkamer was klein maar voor één nachtje goed genoeg.

Bom dia vanuit Hotel Cardoso

Het ontbijt vond ik ronduit tegenvallen. Een mooi terras met uitzicht op de baai van Maputo maar alle tafeltjes waren ofwel bezet, gereserveerd of vies achtergelaten door vroege ontbijters. Ik moest naar binnen om te vragen om een tafeltje voor ons schoon te maken.

Zoals in alle hotels is er een ontbijtbuffet (self service) en kun je eieren bestellen, klaargemaakt zoals jij het vraagt. We vroegen allebei twee spiegeleitjes. Dan draai je ze niet om in de pan! Slik. Er was weinig keuze aan beleg en brood. Gelukkig wel veel vers fruit. In een aantal warmhoudschalen met deksel lag meer voedsel te wachten. Zonder enige uitleg. Je moet dus alles openen om te weten wat daaronder ligt te verpieteren … euh … warm te blijven. Niet aantrekkelijk. De koffie was oploskoffie. De thee was in orde. Het zoutvaatje zat vol vocht, dus onbruikbaar. Het uitchecken ging vlot. Al bij al hooguit ***1/2 ster. Nee, laat dat half sterretje maar zitten.

Hotel Polana

Lange tijd was dit hét top-hotel in Maputo. Ik was er vaak maar ik had er nog nooit overnacht. Dat deed ik afgelopen zaterdagnacht voor het eerst. Het inchecken ging heel moeizaam. Ik baalde dat ik bij de receptie zat te zweten in (onder) mijn mondkapje. Een piccolo hielp met het dragen van één koffertje. De kamer en de badkamer zijn heel ruim. Wow. Erg mooi.

We gaan snel iets eten in het restaurant maar we vergaten onze mondkapjes. Ik terug naar boven. De sleutelkaart werkt niet. Terug naar beneden om de kaart opnieuw te activeren. Naar boven en dan weer naar beneden naar het restaurant. Naast ons … de kindertafel van een bruiloft in de serre van het hotel. Veel gegil en gekrijs. Rondrennende kinderen en nanny’s die het niet in de hand kunnen houden. Niet fijn.

Kamer 229 – Hotel Polana (Maputo – Mozambique)

Als de kippensoep (voor Isabel) en een salade van de chef (voor mij) komen, moeten we lang wachten om ook het zoutvaatje en de olijfolie te krijgen. De soep was niet erg warm, de salade was heerlijk. Twee glazen bier van hetzelfde merk in twee glazen van verschillende merken. Vreemd. We maken er een grapje van: waarschijnlijk een vrouwelijk en een mannelijk glas.

Twee biertjes

Isabel gaat alvast naar boven en neemt één sleutelkaart mee. Tien minuten later ben ik ook weer boven. Sleutelkaart werkt niet. Dus weer naar beneden en dan weer terug. Op het bureau ligt een brief waarin de gasten gewaarschuwd worden voor mogelijk geluidsoverlast wegens een bruiloft. Met excuses van het management. Dat is waarschijnlijk de bruiloft van Carla en Miro waar wij te gast zijn. Dus last van lawaai in onze kamer? Nee. Wel op het feest zelf, we zaten te dicht bij de boxen dus ik maakte af en toe een wandelingetje. Ook om even naar Real Madrid – Liverpool te kijken. Super Courtois.

Serre-restaurant Hotel Polana

Het ontbijt was top. Een uitgebreid buffet met ruime keuze. Niets op aan te merken. Het uitchecken ging vlot. De parkeerwachter bedelde net iets te veel om een fooi. Hotel Polana krijgt een ruime ****1/2 ster-beoordeling. Over de bruiloft vertel ik later wat meer.

Vrij of niet

Tags

Ambassade, Culinair, De Walvishaai, Docent Nederlands, Huwelijksverjaardag, Isabel, Kleuters, Koningsdag, Maputo, Mozambique, Vakantie, Vrije dagen, Zambi

En waar is dat feestje? In Zambi (Maputo, Mozambique).

Het zijn een beetje rare dagen. Elke dag weer de vraag: ‘Is het vandaag een werkdag of niet? Ik leg het uit.

Ik geef Nederlandse les aan alle leerlingen van de Nederlandse school in Maputo. NSM DE WALVISHAAI. (Nederlandse School in Maputo – De Walvishaai). Daarnaast geef ik les aan drie medewerkers van de Nederlandse Ambassade en enkele privé-leerlingen. Alle lessen verzorg ik van maandag tot donderdag. De vrijdag houd ik zoveel mogelijk vrij voor andere zaken. Voor het huis, de tuin en noodzakelijke (bureaucratische) rompslomp.

De school heeft Nederlandse en Vlaamse leerlingen. Zij gaan naar vier of vijf verschillende dagscholen. De Italiaanse school, de Engelstalige Montessori-school, de Engelstalige Internationale school, de Amerikaanse school en de Franse school. Deze scholen hebben geen enkel overleg met elkaar wat vakantiedagen betreft. Ja, over een ding zijn ze het eens: een officieel vrije dag in Mozambique is ook een vrije dag op hun school. Daarnaast volgen zij ook de vrije dagen en onduidelijke vakantieroosters van respectievelijk Italië, USA en Frankrijk. Als ik daar de Nederlandse en de Belgische vrije dagen zou aan toevoegen dan zijn er meer vrije dagen dan lesdagen, bij wijze van spreken dan toch.

Vandaag is het een gewone lesdag terwijl het in Nederland Koningsdag is. Dus vrij. In België is het een gewone schooldag. Twee leerlingen zijn afwezig want zij zijn kort op vakantie in Nederland. Vandaag na school- en werktijd gaan Isabel en ik nog even langs op de Nederlandse ambassade voor een Koningsdag-receptie. Nog geen feest want dat mag nog niet. Pandemie, weet je wel. Er zijn – jammer genoeg – nog steeds beperkingen.

Aanstaande zondag is het 1 mei en dat is een vrije dag in Mozambique. Omdat deze dag op zondag valt wordt ie automatisch verplaatst naar maandag. Dus maandag 2 mei is een officieel vrije dag. Omdat er best veel maandagen wegvallen als schooldag, ga ik maandag wel aan de slag met mijn kleutergroepje. Alle ouders vonden dat een prima idee. Licht gemopper van Isabel, dat dan weer wel.

Ik ga nu aan de slag met wat anders want de lessen van vanmiddag moet ik nog voorbereiden. Vertelde ik al dat we gisteren onze huwelijksverjaardag vierden met een lekker etentje na het werk? Nee, natuurlijk niet maar het maakt het gevoel van ‘vrij of niet vrij zijn’ alleen maar wat verwarrender.

Ondertussen in Mozambique (12)

Tags

Bewaking, Guarda, Maputo, Mozambique, Schoenen, Stoelen, Straatverkoop

Wat je elke dag of elke week ziet valt niet meer op. Dat is voor mij niet anders. Ik was een half uurtje te vroeg in de straat waar ik een afsprak had. Ik kom daar elke week. Meestal zoek ik een plekje in de straat of in een zijstraat om de auto te parkeren. Ik stap uit, pak mijn tas en doe de auto op slot. Ik loop dan naar het huis waar ze me verwachten. Tijd tussen de auto en de poort is hooguit 30 seconden. Ik kijk vooral naar beneden – naar de vele kuilen in de straat en het trottoir.

Dit keer sta ik wat verder weg geparkeerd. Drie, vier minuten lopen. Ik blijf nog even in de auto zitten en luister naar de podcast van Musical Moods. En ik kijk wat om me heen. Ik ben in de binnenstad van Maputo in een zijstraat van een zijstraat van een grote doorgaande avenida.

Twee jaar geleden bij het begin van de pandemie werd alle (illegale) straatverkoop verboden. Dat was een figuurlijke doodsteek voor heel veel mensen en families. Geen handel, geen inkomen, geen eten, kinderen niet naar school enzovoort. Spontaan ontstane marktjes werden afgebroken maar al gauw verschenen de kruiwagens en de steekkarren met koopwaar weer in het straatbeeld. Zo ook de kleine tafeltjes en opengeklapte kartonnen dozen met fruit, groente, schoolboeken, kammetjes en zeepjes, koekjes, schoenen, prularia en ik kan nog wel even doorgaan. Uiteraard werd deze handel weer gedoogd want de inbraak-cijfers gingen razendsnel omhoog. Je begrijpt vast waarom.

Vanuit de auto zie ik zo’n verkoopplekje …

Wat zie je? De hoek van een straat met een verbrokkeld muurtje. Een paar auto’s, blauwe lucht. Een paar huizen, bomen, bovengrondse elektriciteitspalen en draden. Vuilniscontainers en heel slecht onderhouden trottoirs. En … schoenen op het muurtje op een kartonnen ondergrond. Een schoenwinkel dus. (*)

Als ik wat dichterbij kom om deze foto te maken hoor ik iemand achter mij half grommend vragen wat ik doe of wil. De verkoper zat aan de overkant van de straat – in de schaduw op een kapotte stoel – te prutsen aan zijn mobieltje. Hij had het goed ingeschat dat ik geen echte klant ben. Ik wenste hem vriendelijk goede middag en liep naar mijn afspraak.

Omdat ik mijn telefoon (lees: camera) nog in mijn handen had, maakte ik nog een foto van iets heel alledaags.

En wat zie je nu? Een straat met bomen, een paar auto’s, muren van huizen, ijzeren poorten maar vooral drie kapotte stoelen. Enig idee wat die daar doen? Bijna alle huizen hebben een privé ‘guarda’ in dienst. Een bewaker voor de poort. Meestal mannen die ook nog wat andere klusjes voor de bewoners opknappen. Auto wassen, planten water geven, de hond uitlaten, de poort openen en sluiten voor de bewoners en bezoekers en nog wat van dat soort zaken. Het overgrote deel van de tijd zitten ze te zitten. Hun opdrachtgevers geven hen een stoel want op de grond zitten kan natuurlijk niet.

Haha … ik heb nog NOOIT een stoel zonder mankementen of schade gezien. Af en toe fotografeer ik een stoel. Nooit mét de man op de stoel, dat hoort niet. Ze zouden het ook niet tolereren want dan steel je een stukje van hun ziel. Ook ’s nachts zitten duizenden mannen op zo’n stoel, meestal gewikkeld in een extra jas of een deken, de poort te bewaken. Het dievengilde is op pad … Soms wordt er gedamd, meestal worden er duizenden uiltjes geknapt.

Expats en rijkere Mozambikanen hebben contracten met geüniformeerde security compagnies. Dan bestaat er geen persoonlijke band met de guarda’s want zij draaien gewoon hun diensten op plaatsen waar de rooster-manager ze heen stuurt. In onze buurt – zo’n 25 kilometer van hartje Maputo vandaan – zie ik weinig bewakers. Ja, wel bij condominio’s – een groep huizen achter een gezamenlijke muur en toegangspoort. Deze bewakers zijn in dienst van een beveilingsbedrijf met een 24/7 service.

(*) Natuurlijk zijn er ook (veel) gewone schoenwinkels in Maputo.

In de serie: ONDERTUSSEN IN MOZAMBIQUE

Verkeersboete

Tags

Auto, Benzine, CJIB, Goes, Haringvlietbrug, Heemstede, Maputo, Nederland, Numansdorp, Refresco, Repetities, Snelheidovertreding, Verkeersboete

Dat is een hekel heb aan de verkeerspolitie in Mozambique en hun klein-corrupt gedrag heb ik hier al vaker uit de doeken gedaan. Maar als ik dan in Nederland een verkeersboete krijg dan heb ik onmiddellijk heimwee naar de jongens en meisjes in Maputo. Daar kun je tenminste tegenaan lullen en kijken of je het op een akkoordje kunt gooien. In Nederland zie of spreek je geen hond. Alles gaat via camera’s en enveloppen met boetes.

Ja, ik heb tot tweemaal toe te snel gereden. Twee weken na elkaar op bijna hetzelfde tijdstip, op dezelfde plaats. Grrr. Ja, ik reed te snel maar had niet echt in de gaten dat ik iets verkeerds deed. Ik let namelijk goed op en gebruik meestal cruisecontrol om te verhinderen dat ik onoplettend toch te hard rij. Ik leg uit wat ik verkeerd deed. Gisteravond reed ik namelijk opnieuw op hetzelfde tijdstip op dezelfde plek. Zoals je op de bekeuring kunt lezen: Op de A29 op de Haringvlietbrug om 22.47. Ik kom dan van de repetitie in Goes en rij naar mijn logeeradres in Heemstede. Vanaf Goes mag je ’s avonds bijna overal 120 km/u rijden. Ik houd me aan die snelheid. Ik luister naar NPO 1. Het is rustig op de weg. Iets voor de Haringvlietbrug zie je plots een bord 90 km/u. Heel even later staat op het matrix-bord 70 en nog even later 50. Ik denk dat dit alles binnen een kilometer afstand van elkaar staat. Uiteraard schakel ik de cruisecontrol uit en verminder vaart. Ik ga niet vol op de rem. De weg is versmald. Er wordt aan de weg (brug) gewerkt. Niet ’s nachts maar er zijn wegwerkzaamheden. Voor mijn gevoel (dom Koen) reed ik heel rustig ondanks de lege snelweg. Niet dus. Ik reed 65 km/u. Te hard. Boete: 108 euro. WAT ZONDE VAN DE CENTJES. En niemand om tegenaan te lullen. Ik betaal uiteraard per ommegaande maar dan zie ik dat ik een week later (vorige week dus) opnieuw in de fout ging. Nu een boete van 45 euro.

Gisteravond heb ik driedubbel goed opgelet. Opnieuw een volkomen lege snelweg. Geen werkvolk in de buurt. Ik kroop tegen 49km/u over die kostbare brug. Alle Haringvliet-slakken passeerden me met groot gemak.

Al bij al zijn het dus dure repetities. Dure benzine en bijkomende boetes. ‘It’s all in the game’ zullen we maar zeggen. Maar ik kijk nu al uit naar het moment dat de verkeerspolitie in Maputo zeurt om een ‘refresco’. Letterlijk betekent dat een ‘frisdrank’ maar ze bedoelen natuurlijk een ‘zakcentje’. Beginnen met een boete van 2000 mt – ongeveer 25 euro – tot pak ‘m beet na wat over en weer gepraat … een eurootje of 5 voor hun eigen broekzak.

Onschuldige bekentenis

Tags

Bijen, De Walvishaai, Kleuter, Knutselen, Maputo, Meester Koen, Nederlands, Nederlandse les, Pulhof, RITCS, Schilderen, School, Sinterklaas, Tips

Laat ik beginnen met iedereen te bedanken die met me meeleefde en me adviezen gaf na de bijenaanval van vorige week. Het gaat goed met me. Ik heb met interesse jullie tips gelezen en er uiteindelijk niets meegedaan. Sorry, typisch Koen, dat geef ik toe. Een beetje afwachten, een beetje uitstellen. Ik blijf wel alert maar de bultjes zijn geslonken. Er rest enkel nog een ‘korstje’ dat niet meer jeukt. Ik hou het nog wel in de gaten maar (voorlopig) ga ik geen medische post opzoeken.

De titel van dit stukje verklaar ik zometeen. Op zondag en zeker op maandagochtend verandert mijn werkkamer in een soort kleuteratelier. Ik vertelde al vaker dat ik weer lesgeef. Het begon enkele jaren geleden met een Mozambikaanse neurologe die een jaar in Leuven ging werken. Ik hielp haar met een stoomcursus Nederlands. Algauw kwamen er andere volwassen studenten bij. Twee van hen hebben ondertussen het basisexamen Nederlands gehaald.

Begin 2020 werd ik gevraagd als invalleerkracht Nederlands op de Nederlandse school in Maputo. Zeven middelbare scholieren (Havo 1, 2 en 3) en enkele leerlingen van groep 7 (vijfde leerjaar). Het zijn (waren) Vlaamse en Nederlandse kinderen die in Maputo naar verschillende dagscholen gaan. Eenmaal per week schuiven ze aan bij meneer/ meester Koen op De Walvishaai. Een Nederlandse Taal- en Cultuurschool. Maar gezinnen vertrekken weer naar elders en er komen weer nieuwe families bij. De schoolpopulatie verandert dus ook. In september 2021 begon ik (niet ‘ik’ maar de school natuurlijk) met een kleuterklasje. Vier- en vijfjarigen. Dit groepje zie ik elke maandagnamiddag.

Foto door Yan Krukov op Pexels.com

Alle kinderen hebben (minstens) één Nederlandssprekende ouder. Dat is een voorwaarde. Nu kom ik terug op het woord ‘kleuteratelier’. We spelen samen (woordenschat)spelletjes, ik lees voor en ik speel poppenkast, we kijken samen naar een filmpje. We zingen een liedje. We maken puzzels en we knutselen. De kinderen krijgen ook heus huiswerk – meestal iets als voorbereidend schrijven.

Vanmiddag gaan we pepernoten bakken in de keuken van mama Sarah. Verder ben ik vandaag omringd door verfdozen, crêpe-papier, wc-rolletjes, lijm, plakband enzovoort. Je zult vast begrijpen dat ‘Sinterklaas’ het thema is van vorige, deze en volgende week. De kinderen – ook die van groep 3, 4, 5 en 6 – werken met veel plezier aan dit thema. Tussendoor moet ik ook allerlei toetsen organiseren. Dat is een subsidie-voorwaarde want de school is officieel erkend door de Nederlandse onderwijsinspectie.

En dan nu de bekentenis. Toen ik een jaar of 16, 17 was ging (moest) ik natuurlijk ook nadenken over een vervolgopleiding. Wat na de middelbare school? Ik was al actief als begeleider van het jeugdatelier van De Kring in Boechout. Daar moet ik later nog maar een keer wat uitgebreider over schrijven. Mijn zusje is veertien jaar jonger dan ik. Dus thuis liep er een kleuter rond. Kleuterleider … dat leek me wel wat. Zou dat iets voor mij zijn? Ik sprak er over met iemand van het PMS. Er werd niet NEE gezegd, waarschijnlijk wel gedacht. Er was op dat moment geen opleiding tot kleuterleider waar jongens welkom waren. Ik moest maar eens gaan praten op het Pulhof. Een meisjesschool in Berchem met een opleiding tot kleuterleidster. Die stap heb ik nooit gezet. Iets met toneel trok toch veel harder aan me. Het werd dus … het RITCS in Brussel. Maar ook dat is een ander verhaal.

En zie me hier nu zitten … toch nog kleuterleider ‘Meester Koen’ geworden. 🙂 🙂 🙂

ps. Omwille van privacy kan ik hier geen foto’s van mijn klasje(s) plaatsen.

Ongemak

Tags

Angel, Bijen, Bijennest, Lesgeven, Maputo, Mozambique, Oorlel, Steken, Zwelling, Zwerm

Woensdagmiddag. Mijn drukste dag van de week als ‘meester Koen’. Enkele minuten voor twee klop ik zoals gebruikelijk op de poort van de familie J. Ik heb een rugzak bij en mijn laptoptas. Het duurt altijd even voor mijn geklop wordt gehoord. Ik voel een irritante steek op mijn linkerschouderblad. Ik sla en krap wat onhandig met mijn rechterhand. Ik zweet. Heel normaal want het is ruim 35c. De steek is best wel irritant. Waarschijnlijk een mug. Er zijn altijd wel muggen maar in het algemeen heb ik er weinig last van. Ja, ik word ook wel eens gebeten maar ik ben geen favoriet voedselgebied van deze kleine onrustzaaiers.

Deze steek in combinatie met het zweet dat me uitbreekt is veeleer uitzondering dan regel. De huishoudelijke hulp M – die de poort altijd openmaakt en later weer afsluit – komt aangerend. De poort gaat open en zij begint te gillen “abelhas, todas as abelhas”. Ze maait met haar handen en armen in het wilde weg. Dan zie ik ze ook. Tientallen bijen zoemen en zwermen om ons beiden. Ik loop een stukje het pad op. We roepen en gillen. Ik laat mijn tassen vallen en ren naar de achterdeur. De deur naar de keuken. Ik probeer zoveel mogelijk bijen van me af te slaan. M duikt heel even naar binnen en gilt iets naar de twee kinderen die op me wachten voor de Nederlandse les. Ik krijg een handdoek toegeworpen in de keuken en sla wild om me heen. Ik trek mijn shirt uit, er vallen heel wat verdwaasde beestjes op de grond. Ik stamp en wrijf me te pletter. M spuit een halve bus Baygon leeg. Na een paar minuten kom ik tot rust. Aan onze voeten liggen heel wat dode bijen. Ik schud overdreven mijn shirt uit en trek het weer aan. Het lijkt of mijn lijf overal jeukt.

Ik ga over tot de orde van de dag. Ik loop voorzichtig naar buiten en raap mijn tassen op. De meisjes (9 en 10 jaar) zijn naar boven gevlucht. Ik roep ze naar beneden. De jongste trilt over haar hele lijf en huilt. Ik probeer ze te kalmeren. Dat lukt gelukkig wel. Ik verzeker ze dat er geen bijen in de kamer zijn. Voor de zekerheid controleer ik alle ramen. Alle horren zijn gesloten. Met een kwartier vertraging beginnen we met de les. De gebruikelijke 10 minuten om buiten te spelen slaan we deze week maar over. Als ik ’s avonds thuis ben neem ik de schade op. Ik voel hier en daar wat bulten of moet ik het bultjes noemen?

Isabel hoort mijn verhaal aan en smeert, als we naar bed gaan, wat zalf op die plekjes. De volgende ochtend voel ik dat die plekken groter en harder zijn geworden. Op mijn linker middelvinger, tussen mijn wenkbrauwen, naast mijn linker oog, op mijn rechterduim, op mijn linker en rechter schouderblad en aan de onderkant van mijn buik, net onder mijn navel. De meest opvallende zwelling voel ik op mijn linker oorlelletje. Ik voel de zwelling en loop naar de spiegel en maak een foto.

Het begin van ‘Olifantsman’ … hoor ik mezelf denken. Ook de steek (zwelling) tussen mijn wenkbrauwen voelt vreemd. De steken op mijn vingers jeuken het sterkst. Ik knijp ze samen, er druppelt wat bloed uit. Zit daar nog een angel in? Ik weet het niet. Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik moet doen. Ik ben niet ziek, ik denk niet dat ik een allergische reactie heb. Omdat ik de hele dag thuis ben, vind ik het lastig om er niet aan te denken. Ik krap er regelmatig aan. Rond 11 uur krijg ik een berichtje van de familie J waar ik de vorige dag werd ‘verwelkomt’ door die agressieve bijen. Mama C vraagt naar mijn welbevinden. Erg aardig van haar. Zij vertelt vervolgens dat ze nu weten wat er is gebeurd. Bij hun directe buren werden woensdag de airco’s schoongemaakt. Onder het buitendeel van een airco zat een bijennest dat door de ‘schoonmaker’ deels werd vernield voor hij in de gaten had wat hij deed. De bijen waren dus ook in paniek. Meester Koen en M werden er het slachtoffer van.

Een onprettige gebeurtenis. Het is nu bijna 48 uur later. De bulten zijn nog even hard, het lijkt of er overal korstjes opzitten. De zwelling in mijn oorlelletje is er nog maar wel wat minder dan gisteren. Moet ik hiermee naar een medische post? Is het erg dat er waarschijnlijk nog twee dagen oude angels in mijn lijf zitten? Ik weet het niet. Ik wacht maar af en wie weet krijg ik wel goed advies van mijn lezers / volgers. Als mijn oma nog had geleefd had ik meteen haar goede raad opgevolgd. Ik herinner me dat ik als kind een paar keer ben gestoken door een bij. Nooit door een hele zwerm die – zoals woensdagmiddag – razendsnel onder mijn t shirt bescherming zochten. Ik kan me ook niet herinneren wanneer ik voor het laatst – deels in paniek – zo hard gilde en schreeuwde. Erg vervelend voor de meisjes. Al bij al … geen fijne ervaring.

Ondertussen in Mozambique (11)

Tags

Corona, Costa do sol, Covid-19, Heet, Herfst, Maputo, Mozambique, Strand, Weer, Weerberichten

We zijn alweer halverwege oktober. De dagen en weken rijgen zich aan elkaar zonder veel bijzonderheden. Ik ben aan het werk. Isabel is aan het werk. Af en toe kijken we ’s avonds even televisie. Dat is 95% van de tijd iets op Netflix. Het lokale nieuws heeft zelden onze belangstelling. Ik scroll even door de Engelstalige krant, ’s morgens luisteren we even naar de radio. Vooral Isabel en dat is dan meestal voor het weerbericht. “Wat trek ik aan?” Zij dus, ik ben uiterst saai wat (werk) kleding betreft. Meestal kijk ik wel een paar dagen vooruit. Deze week is het warm. Correctie: deze week is het heet.

Ja, je ziet het goed. 40 graden Celsius op 14 oktober. Dat zijn temperaturen voor januari en dan ook nog niet elke dag in januari. Een uitzonderlijk hete week. In huis maakt de airco overuren. Gelukkig zijn we ook veel uit-huis, dat scheelt heel wat kosten op de energierekening. Dat laatste is niet helemaal correct want je krijgt hier (in Mozambique) geen energie-rekening. Je betaalt namelijk vooraf. De meeste huizen zijn aangesloten op het elektriciteitsnet van EDM. Er is geen ‘vrije markt’. In huis heb je dan een meter. Je koopt van te voren elekricitieits-credits. De code die je ontvangt voer je in op de meter. Als de credits ‘op’ zijn, slaat je elektriciteitssysteem uit totdat je weer ‘energie’ koopt. Ik ben er al lang aan gewend. Op het bonnetje kun je wel lezen hoeveel je betaalt per kilowatt. Ik hou me daar zelden mee bezig want je moet het nu eenmaal betalen. Het blijft doodzonde dat zonne-energie hier nog nauwelijks is doorgedrongen. Eigenlijk onbegrijpelijk. Er zullen vast weer mooie woorden gesproken worden volgende week in Glasgow maar de dagelijkse praktijk is weerbarstig.

‘Ondertussen in Mozambique’ gebruikte ik vandaag als titel. Dus moet ik ook iets melden over corona / covid-19. Sorry. Hou je van cijfers? Het dodenaantal staat vandaag op 1924. Of de besmettingen weer toenemen, weet ik niet. Sinds enkele weken zijn de beperkende maatregelen deels ingetrokken of versoepeld. En meteen ging het mis volgens de regering. Overvolle stranden. Geen afstand houden. Geen mondkapjes.

Dit is een foto uit een plaatselijke krant. WhatsApp overstroomde figuurlijk met soortgelijke foto’s. In het eerste weekend na het (deels) loslaten van de strenge voorschriften ging het ook in het verkeer mis. Veel meer dodelijke ongelukken dan de anderhalf jaar hiervoor, meestal door roekeloos rijgedrag – al dan niet onder invloed van alcohol. Na het tweede weekend met overvolle stranden greep de regering in. De vijftien meest populaire stranden in het land zijn voorlopig gesloten. Dat betekent: niet op het strand zitten, niet langs de vloedlijn wandelen, niet zwemmen. Een totaal strand-verbod. Politietoezicht. Ook niet als je bent gevaccineerd. Stel je dat eens voor aan een Europese kust …

Zal ik het hier maar bij laten? De overgrote meerderheid van mijn lezers / volgers staat aan de vooravond van koudere, natte periodes. Herfst en winter. Dan moet ik jullie maar terug naar jullie eigen realiteit ‘flitsen’. Laat ik dat doen met een mooie ‘herfstfoto’ die ik een paar dagen geleden op Twitter zag.

Ik drink een koud biertje en straks eten we paella. De witte wijn ligt koud. Ik ben blij dat ik straks nog even in het zwembad kan springen. Até a próxima vez.

ps. Zondag is het 23c en wordt er veel regen voorspeld.

Een brievenbus of geen brievenbus

Tags

Brievenbus, Correios, Dertig weken foto schrijven, Foto, Foto challenge, Leeuwarden, Maputo, Mozambique

Het lijkt of mijn stukjes zich beperken tot de foto-ideeën van Saturnein. Dat is dicht bij de realiteit. Natuurlijk komt dat door mijn drukke werkdagen gedurende de week. Ik probeer mijn vrijdagen zoveel mogelijk in te vullen als vrije dagen. En dat is de dag dat we het nieuwe onderwerp ontdekken van deze ‘Dertig weken foto schrijven‘. Vandaag dus: brievenbus. Op haar site schrijft ze dat over brievenbus heel wat minder is te schrijven. Tiens, dat is buiten deze waard gerekend … Laat is maar wel beginnen met een brievenbus.

Brievenbus bij Museu – Maputo, Mozambique

Mooie foto, vind je niet? Dit is een (voormalige) brievenbus in de Mozambikaanse hoofdstad. Een fraai exemplaar. Ik maakte de foto in 2010. Her en der in Maputo vind je ook nu nog soortgelijke exemplaren. Allemaal staan ze open. De meeste zijn in gebruik als een soort open haard. Ik zag er ook eentje met binnenin een afbeelding van Samora Machel – de eerste president, de vader des vaderlands. Daar wordt uiteraard geen vuurtje in gestookt.

De posterijen – correios – bestaan nog wel in Mozambique maar volgens mij zitten bijna alle medewerkers met hun vingers te draaien. Het hele systeem van post bezorgen ligt al jaren op zijn gat. Het is iets uit het verleden. Een postzegel kopen en je brief in de brievenbus stoppen. Dat is binnenkort net zoiets als stoomtreinen en gaslampen. Moderne koeriersbedrijven hebben hun activiteiten overgenomen. DHL en Corre zijn waarschijnlijk de grootsten.

Een kleine tien jaar geleden probeerde mijn buurvrouw uit Bergen op Zoom het postsysteem uit. We hadden toen een officieel adres – inclusief een straatnaam en een nummer. Zij verstuurde op dezelfde dag een ansichtkaart, een brief en een klein pakketje. Alleen de brief is bezorgd na een week of drie. Navraag op het nabijgelegen postkantoor leverde niets op. Het was voor mij het bewijs dat het niet verstandig is om iets te laten versturen van Nederland (of België) naar Mozambique.

Ik ben lid van de WhatsApp-groep ‘Nederlanders in Moz’. Voor corona was de meest gebruikte tekst: “Wie gaat binnenkort naar Nederland en kan een brief meenemen?” of “Wie komt binnenkort naar Maputo en kan een brief of klein pakje meebrengen?” Ik heb beide zaken verschillende keren gedaan met / voor anderen. Nu er veel minder wordt gereisd is deze optie wat aan het verwateren.

Mocht ik al iets willen laten bezorgen bij ons thuis, dan is dat problematisch. Waarom? Wij hebben geen brievenbus. We hebben zelfs geen officieel adres. Wel een nummer van het kadaster. Als we uitleggen waar we wonen moeten we dat omschrijven als volgt: “Ken je dat grote witte gebouw dat vaak wordt gebruikt voor bruiloften in M? Wij zijn de achterburen van dat centrum, volg een zandpad naast de grote muur en bel ons dan …” Een postbode zal je nooit bellen. Iemand die iets aan je kan verdienen meestal wel. Leve WhatsApp. Dat is gratis. De maandelijkse rekening van het waterleidingbedrijf wordt tussen de poort en de muur gepropt. Natuurlijk is een ‘pin’ plaatsen op Google-Maps een moderne manier om uit te leggen waar je woont. Ik gebruik het af-en-toe.

Volgens mij is de brievenbussen-cultuur in Vlaanderen heel wat interessanter (kitch en huisvlijt) dan in Nederland. Neem nu mijn brievenbus in Leeuwarden …

Een klepje in de voordeur, uiteraard met een NEE – NEE sticker

… saai? Ach ja. De post valt gewoon op de vloer achter de deur. Hooguit onhandig als je lang weg bent geweest.

Week 11 – brievenbus

Op haar website verzamelt Saturnein wekelijks alle deelnemende foto’s. Als er veel Vlamingen meedoen dan kan dat – denk ik – een mooie verzameling worden. Volgende week: BOKEH. Geen flauw idee wat dat betekent want het heeft niets met bokes van doen … Antwerps-Vlaams voor boterhammen.

In de serie: DERTIG WEKEN FOTO SCHRIJVEN