Ruim een maand geleden stelden we een weekend-uitstapje naar Zuid-Afrika uit want ‘Freddy’ was onderweg naar de Afrikaanse oostkust. Zoals je vast wel weet krijgen cyclonen en tropische stormen een naam. Freddy hield huis op Madagascar en was op weg naar Mozambique. In de regio rond Vilanculos zou deze snoodaard aan land komen. Wij – bijna 700 kilometer meer zuidelijk – kregen af en toe stevige buien en wat windstoten te verduren. Niets bijzonders. Hier geen omgewaaide bomen.
Ik dacht dat het dit keer wel meeviel. Onvergelijkbaar met Idai en Kenneth vier jaar geleden. Zodoende gingen we in op een uitnodiging om een weekendje in Bilene door te brengen. Het waren heerlijke en ontspannen dagen. Maar onze gastheer Gaspar belde bijna elke twee uur met zijn moeder in Quelimane. Hij was ongerust. En waarom? Omdat ‘Freddy’ besloot om nog een keertje langs te komen. Dit keer in de noordelijke provincie Zambezia. Freddy houdt al meer dan 30 dagen aan. Sinds zaterdagnacht is bellen met die regio haast niet meer mogelijk.
Het gebeurt maar af en toe dat Mozambique opduikt in het Nederlandse nieuws. Dat is in bijna alle gevallen wegens slecht nieuws.‘Tropische storm Freddy maakt in maand tijd meer dan 130 slachtoffers.’ Las je dit NOS-artikel? Waarschijnlijk nog niet. Hoorde je er iets van op de radio en televisie? Staat er iets over in je eigen krant?
Laat deze tussendoor-zinnetjes eens tot je doordringen … ‘Ook in Mozambique zijn de gevolgen groot. Daar hebben volgens de VN bijna een half miljoen mensen hulp nodig.’ Een half miljoen …
Ik schreef vaker over cyclonen op mijn blog. Klik HIER. Club of Mozambique is een Engelstalige internetkrant. Klik HIER. Of HIER voor een nieuwsbericht met foto’s in het Portugees.
En morgen mogen Nederlanders stemmen voor het waterschap en de provincie. Ik hoop dat veel mensen zich realiseren dat het de hoogste tijd is om prioriteit te geven aan klimaat en natuur. Ik hoef geen stemadvies te geven maar het mag duidelijk zijn waar mijn loyaliteit ligt.
Wat een gedoe! Ik kreeg een mailtje van mijn bank met bovenstaande tekst als titel. Ze schrijven dan wel ‘abertura’ (opening) maar eigenlijk bedoelen ze ‘sluiting’. ‘We gaan je rekening stopzetten.’ Wat is er aan de hand? Ik probeer het zo eenvoudig mogelijk uit te leggen. Ik opende ruim twaalf jaar geleden een bankrekening bij Banco Terra. Een toenmalige, Mozambikaanse dochter van de Rabobank. Dat deed ik op het toenmalige hoofdkantoor in Maputo. Laat ik dat kantoor ‘Samora’ noemen. Ik heb een euro-rekening en een meticais-rekening. Na wat aanloop-hobbels werkte alles prima. Mijn BT-pinpas en internet-bankieren. Ik maak(te) er veel gebruik van.
Toen verhuisden wij naar Matola-Rio. Het dichtstbijzijnde kantoor van BTM (de nieuwe naam – Banco Terra Moçambique) staat bij João Mateus, een kilometer of 10 verderop. Ik meldde me daar aan in 2016. Ik werd daar altijd vriendelijk geholpen. Een tijd later werd BTM opgekocht door MoZaBanco. Ik moest voor een aantal nieuwigheden naar hun kantoor in ‘Matola Cidade‘. Oa voor een nieuwe pinpas en aanpassingen voor internet-bankieren. Zucht. Maar alles bleef toch min of meer hetzelfde.
Toen opende MoZaBanco een kantoor op loopafstand van bij ons. ‘Moz River.’ Mooi zo, wel zo gemakkelijk. Zij hebben de pinautomaat die ik het vaakst gebruik. Af en toe doe ik een handeling IN het kantoor. Afgelopen september kon ik plots mijn internet-bankieren niet meer gebruiken. Ik kreeg steeds de melding dat de codes die ik invoerde niet correct waren. Vervelend maar ook niet heel erg want veel transacties kun je per telefoon of bij de ATM-automaat uitvoeren. Toch ging ik in november klagen in het kantoor. Medewerker Ivan begreep het ook niet. Hij probeerde het ook … tevergeefs. Zijn voorstel: we cancelen je inloggegevens en we vragen volledig nieuwe codes aan. Een week later had ik drie losse e-mails met allerlei codes en kon ik weer aan de slag. Dat probeerde ik vlak voor ik weer naar Nederland reisde – half december. Het werkte niet. Alweer niet.
Sinds enige weken word ik voortdurend gebeld door iemand van MozaBanco – meestal als ik les geef. Ik hou het dan kort en vraag om me terug te bellen. Dan doen ze, maar weer tijdens mijn werktijd. Zucht. Uiteindelijk krijg ik ze aan de lijn. Ze zeggen dat ze vanuit João Mateus bellen. Ik meld vriendelijk dat ik nu mijn zaken – al een hele tijd trouwens – regel bij Moz River, bij meneer Ivan. Dat vertelde ik hen al een paar keer eerder.
Nog iets vreemds, even iets tussendoor. Mijn pinpas is officieel verlopen op 09/22. Toch gebruik ik deze pas nog bijna dagelijks. Ook afgelopen weekend nog in Zuid-Afrika. Ik kreeg waarschijnlijk al een keer een telefoontje hierover maar ik weet dat niet zeker. Mogelijk door mijn irritatie of door mijn zwakke Portugees.
Afgelopen week kreeg ik telefoon dat MoZaBanco mijn euro-rekening gaat afsluiten omdat ik die rekening al lang niet meer heb gebruikt. Er staat nog wel geld op. Ik protesteer heftig. Ik leg uit dat mijn salaris in euro’s wordt betaald maar dat ik geen internet-toegang meer heb om te internetbankieren. Dat is tegen dovemansoren gezegd. Mogelijk ook door mijn geïrriteerde zwakke Portugees.
Vrijdag kreeg ik dan de hierboven genoemde e-mail. Ik zag dat bericht tijdens ons Zuid-Afrika-weekendje. Ik moet dringend vier gegevens aanleveren. Ik mail drie ingescande documenten als antwoord. Ik zie dat die vraag komt van ‘Samora’ waar ik al zeven jaar niet meer over de vloer ben geweest. Ik werd vanochtend al voor 9u gebeld met hetzelfde verzoek. Ik antwoord zeer korzelig. Ik besluit mijn lessen van vandaag te annuleren en naar Maputo (Samora) te rijden met allerlei documenten.
Nadat ik wat stoom heb afgeblazen, kan ik luisteren en normaal antwoorden. Deels in het Portugees, deels in het Engels. Ze willen controleren of mijn gegevens nog up to date zijn. Ze krijgen kopieën van mijn identiteitskaart, van mijn nuit (een soort Burger Service Nummer) en een bewijs van waar ik woon of verblijf in Djonasse Matola-Rio. En ik moet aantonen hoe ik aan geld kom. Dat laatste leg ik uit. Salaris in Nederland en problemen met mijn euro-rekening bij MoZaBanco wegens internet-blokkade. Dus vaak euro’s wisselen voor meticais bij een wisselkantoor of met familieleden. Ik vul een papier in want ik moet officieel verhuizen voor de bank van ‘Samora’ naar ‘Moz River’. Ik teken een formulier. Zucht.
Tenslotte vraag ik – met enige schroom – iets over mijn verlopen maar nog wel werkende bankkaart (pinpas). De dame zoekt iets op in haar computer en zegt dat mijn kaart bij ‘João Mateus‘ op me ligt te wachten. Oké, nooit iets over vernomen via e-mail of gewone post. Ik vraag of ik die kaart daar morgenochtend kan ophalen. Dat kan maar voor de zekerheid belt zij. ‘Samora’ belt ‘João Mateus‘. En weet je wat er wordt geantwoord? Meneer Koenraads kaart ligt in ‘Moz River’. Haha en dan beweren dat ze niet weten dat ik niet meer bij ‘Samora’ klant ben maar bij ‘Moz River’. Zucht.
Ik ga er donderdag langs. Nieuwe kaart ophalen en hopen dat ik daarna weer kan internet-bankieren. Zucht.
Ps. Ik heb mijn RIP Vic en Eddie stukje van vrijdag wat uitgebreid. Klik HIER.
Een kort vervolg op mijn logje over Isabels ontslag en hoe mijn leven deels op de kop staat. Allereerst wil ik iedereen bedanken die heeft gereageerd. Hier op WordPress, via een Appje, via een mail. Erg lief. Dankjewel.
We hadden een leuk weekend. Ik zorgde ervoor dat ik me zo weinig mogelijk terugtrok in mijn werkkamer. We keken best veel samen tv (Netflix). We gingen op bezoek bij buren (2 km verderop). Gezellig bijgepraat en wat hebben zij een geweldige tuin. Tussendoor probeerde ik voorzichtig terug te kijken op de afgelopen week zonder in verwijten te vervallen. Het was een beginnetje. Praten over onze tuin is gemakkelijker en veiliger. Ik hoop dat ik binnenkort terug kan kijken naar dat logje als ‘emotionele paniek’. Wordt vervolg. Einde NAWOORD.
Het regent al dagen in dit deel van de wereld. Heler straten en wijken staan onder water. Wij hebben er weinig last van. Het zwembad loopt over maar dat is geen probleem. Een gevolg van de langdurige regenval is het afsluiten van de waterleiding. Er zijn door kleine aardverschuivingen veel buizen ontwricht. Dus tijdelijk geen water uit de kraan voor veel mensen. Wij kunnen nog even verder want we hebben twee watertanks. Respectievelijk van 2500 liter en 1000 liter. Dat is natuurlijk klein leed ten opzichte wat er in Turkije en Syrië is gebeurd. In 2004 was ik in dat gebied. Dat zou vandaag niet meer gaan door die ellendige burgeroorlog.
Enkele weken geleden voegde ik twee strip-grapjes van Dirk Jan toe aan een logje. Getekende taalgrapjes. Dat doe ik ook vandaag. Een (glim)lach moet op zijn tijd, vind je niet? Een dag niet gelachen, een dag niet geleefd.
En nog eentje …
Oo ja … Isabel is zich een beetje aan het verdiepen in ‘micro financiën’. Ook in de praktijk. Dat is ook een ‘beginnetje’ en daarvoor moet ze niet meer eerst naar ‘haar baas’ zoals Dirk Jan.
Begin december nam ik me voor om na Oud en Nieuw een tijdje geen alcohol te drinken. Isabel vond dat een goed idee en zou er over nadenken om dat ook te doen. (*) Tijdens de jaarwisseling was ik thuis in Leeuwarden. 31 december dronk ik samen met Hanneke een laatste glaasje port. Met een proost richting JJ ergens op zijn eeuwige jachtvelden. Als het een jonge jenever was geweest, was er vast een ‘L’Chaim’ uitgesproken richting Ine ergens bij een kampvuurtje in de buurt van de maan. En toen werd het dus januari 2023.
Ik ontdekte pas vorige week dat er internationaal zoiets bestaat als ‘Dry January’. Ik had er nog nooit van gehoord. Dus onbedoeld was ik deelnemer aan deze ‘actie’. Ik las bijna elk jaar een alcohol-vrije periode in. De ene keer een maand, de andere keer een week of zes. Ook nu had ik bedacht om tussen 1 januari en 13 februari geen alcohol te drinken. Deels om er geen dagelijkse gewoonte van te maken en deels om mezelf te bewijzen dat ik zónder kan. Op Valentijnsdag (14 februari) toast ik samen met Isabel – met echte bubbels – op de liefde. En daarna zie ik wel wat ik doe.
Toch is zo’n alcoholvrije periode niet gemakkelijk vol te houden want mijn (Afrikaanse) omgeving begrijpt zo’n beslissing maar moeizaam. Sociale druk, weet je wel! Een etentje bij mijn schoonouders zonder alcohol is bijna als ‘vloeken in de kerk’. Een aperitiefje moet toch kunnen? Even proosten met z’n allen? Weigeren is bijna een onbeleefdheid. En proosten met een leeg glas maakt een of andere spirit boos. Hahaha. Dan maar proosten met een glas water. Ook het afslaan van een cognacje kan rekenen op afkeuring. Meestal herinnert Sr. Sampaio zich dat niet want het gaat om ‘dat moment’ en hij heeft dan al heel wat glaasjes achterover geklokt samen met zijn andere gasten. Inclusief mijn lieftallige ega.
Vorige week was Sr. Oswaldo – een vriend en buurman – jarig. Dat werd op onze veranda gevierd. Inclusief taart aansnijden en proosten met bubbels. Een traditie in Mozambique. Ik was erop voorbereid. In de ijskast stond een flesje bruiswater klaar. Een heel klein scheutje appelsap bij de Spa Rood bubbels en Koen was klaar om het feest mee te vieren. Isabel – de lieverd – had zes flesjes Heineken 0.0 voor me gekocht. Ik deed dus volop mee met slempen en ouwehoeren. Ik moet zeggen dat het alcohol-vrije Heineken bier naar ‘bier’ smaakt. Hoor ik daar in de verte Vlamingen lachen met de bewering dat Heineken naar bier smaakt? Hahaha.
Ook in Zuid-Afrika was het afgelopen dagen flink raak. Natuurlijk ná de ceremonie op het kerkhof. Ik kon daar echter gemakkelijk weigeren want ik was tenslotte de chauffeur van dienst. De BOB, weet je wel.
Het bevalt me. Ik mis het maar heel zelden. Ons dagelijks moment mét alcohol na thuiskomst van het werk is bijna een traditie geworden. Een kwartiertje samen op de veranda een biertje drinken. Of een glaasje port, gin, rum, wodka of whiskey. Wat er maar in huis is of open is. Even bijpraten. Een belangrijk moment. En daarna pas aan tafel. Nu schuif ik aan bij Isabel met een vers glas citroensap (uit eigen tuin) met veel water. Ook lekker.
Heb ik er ook profijt van? Ik weet het niet. Waarschijnlijk wel maar op de weegschaal zie ik dat niet. Ik sta ’s morgens wel veel fitter op en dat is natuurlijk fijn. Ik ga nog even door. Er staat ons nog wel een etentje te wachten op 12 februari waar ik nu al van weet dat alcohol weigeren weer een ‘dingetje’ wordt. Ik hou vol. Waarschijnlijk ga ik na het Valentijns-drankje nog even door. Ook wel prettig voor de portemonnee want stiekem geef je (ik) flink wat uit aan alcohol.
Ik denk dus dat ik nog wel even doorga …
Het is weer februari, het is weer Tournée Minérale. De Belgische variant van ‘Dry January’.
(*) Jammer genoeg deed (doet) ze niet mee. Maar wat niet is, kan nog komen. Ja toch!?
Een wat verwarrende titel. Wat bedoel ik eigenlijk? Afgelopen dagen – van donderdag tot zondag – was ik (waren wij) uithuizig. Ik zou het graag als ‘vakantie’ bestempelen maar toch gaat die vlieger niet helemaal op. Laat ik eerst een kaart tonen …
Mogelijk herken je hier en daar een naam. Laat ik toch een en ander wat toelichten. Helemaal rechts (in het oosten dus) lees je ‘Complexo Aliança’. Dat is de naam van een trouwcentrum bij ons in de buurt. In Matola-Rio (Mozambique). Dichtbij eSwatini (Mbabane is de hoofdstad van Swaziland dat sinds enkele jaren eSwatini heet.) 778 kilometer naar het westen zie je onze weekend-bestemming: Dinokana. Dichtbij de grens met Botswana. (Gaborone is de hoofdstad van Botswana). Het grootste deel van de kaart (en de reis) is Zuid-Afrika. Van oost naar west doorkruisen we drie provincies: Mpumalanga, Gauteng en Noordwest.
Laat je niet te veel afleiden door Nederlandse namen. Bijvoorbeeld Ermelo en Middelburg. Steeds meer worden de oude (plaats)namen vervangen door Afrikaanse namen. Zo heet Nelspruit (de hoofdstad van Mpumalanga) nu Mbombela. Bijna alle verkeersborden en wegwijzers zijn aangepast.
Tot zover deze topografische bijdrage. Nu rest natuurlijk nog het waarom van deze ‘niet-vakantie’.
Iets meer dan een jaar geleden overleed ons nichtje Zaza. Mensen die toen al meelazen, herinneren zich mogelijk mijn stukjes (klik HIER) over haar begrafenis in Dinokana. Juist … datzelfde Dinokana van deze reis. In dit deel van Afrika is het de gewoonte om een jaar na het overlijden (begrafenis) opnieuw bijeen te komen met familie en vrienden. Vorig jaar waren mijn schoonouders (de grootouders van Zaza) in Portugal. Het was toen voor hen onmogelijk om op stel en sprong bij de begrafenis aanwezig te zijn. Isabel en ik gingen wel. ‘Een jaar later’ is dus wat eenvoudiger te plannen.
We reisden dit keer samen: mijn schoonouders, Isabel en ik. Ik was de chauffeur van dienst. Er staan zo’n 1600 kilometer meer op de teller van de auto van Sr. Sampaio. Het zijn prima (snel)wegen. Meestal tolwegen, ongeveer 25 euro toltaks (enkele reis). Over onze dagen in Zeerust en Dinokana vertel ik komende dagen nog wat meer.
Nu nog één opmerking. Natuurlijk hebben Afrikaanse mensen die in loondienst werken ook vakantiedagen (vrije dagen / vrije weken). Die dagen worden heel vaak gebruikt om familie-ver-weg te bezoeken. Bijvoorbeeld voor een bruiloft of een ceremonie één jaar later. Veel minder om als toerist op vakantie te gaan zoals wij dat doen in Europa.
Laat ik mezelf weer op gang bloggen met honderd tags. Ik gebruikte dat trucje eerder. Klik HIER mocht je dat nog eens willen lezen. Gewoon woordjes beginnen schrijven over zaken of dingen die ik de afgelopen tien dagen heb meegemaakt. Of wat me op de een of andere manier heeft beziggehouden. Bijvoorbeeld het woord ‘boekenkast’. Als ik het echt zou noteren als een tag zou er #boekenkast staan. Ik ga dat hekje niet honderd keer toevoegen. En een tag die uit meerdere woorden bestaat zoals ‘Wilbur Smith’ ga ik niet aan elkaar schrijven. In tag-land zou dat dan #wilbursmith zijn.
Je begrijpt vast wat ik bedoel. In totaal willekeurige volgorde.
Chocolade. Alcoholvrij. Grafzerken. Gasfles. Noorse zalm. Naakt. Jan van Eyck. Per seconde wijzer. Harddisc. PSV. Kalfstong. Ontslag. Black Earth Rising. Ratten. Zwembad. Prei. Anne Frankhuis. Docentenlicentie. Diabetes type 2. Huiswerk. Printpapier. Dirk Jan. Citroenwater. Manifesto. Transfers.
Weegschaal. Buitendouche. Onkruid. Metselaars. La Gomera. Melk. Slapeloos. Lijstjes. Lunchbox. Veilig Leren Lezen. Piraten. Kaapstad. Manchester United. Reageren. Roosterwijziging. Duizend vragen aan mezelf. Cartoon. Boerenoorlog. Johannes Vermeer. Postcodeloterij. Code +. Logeerkamer. Linda Rusconi. Isabel. Schilderen.
From Scratch. Wilhelm. Statusfoto’s. Zeerust. Anjet Daanje. Budgettering. De slimste mens. Zon. Jérsica. Bruegel. Wisselkoers. Musical Moods. NSM De Walvishaai. Nederlandse ambassade. Nuit. Toekomstzorgen. Liefde. Spruitjes. Gezondheid. WC-rolletjes. NOB. Wevernest. Wielrennen. Goes. Duin.
Dat waren ze weer voor vandaag – mijn honderd tags voor deze keer. Mocht je denken ‘Daar wil ik wat meer over weten / horen / lezen.’ Schroom dan niet om dat dan in je reactie te vermelden. Ik beloof niet dat ik alles ga uitleggen maar misschien zijn er wel tzt een paar logjes uit te persen.
Ik wilde eerst de titel ‘Onze gekko’s’ gebruiken. Maar dat zou suggereren dat we een persoonlijke band onderhouden met die diertjes. Dat is niet zo. Toch horen ze bij ons optrekje in Mozambique. Ze houden van de warmte. Iets dat je elk dag ziet, valt je na verloop van tijd nauwelijks op. Zo gaat dat ook met onze gekko’s. Ze zijn er. Op de veranda, af en toe in de badkamer. Ook wel eens in de keuken, woonkamer en zelfs in de slaapkamer. Je ziet ze vooral als ze er schichtig vandoor gaan.
Ze horen er gewoon bij. Ze geven geen overlast. Eerder het omgekeerde. Ze eten hun buikje rond met muggen, spinnetjes en wormpjes.
De gekko is een tropische nachthagedis en is de enige hagedisachtige die klikgeluiden maakt. Dat heb ik trouwens nog nooit bewust gehoord. Wat deze beestjes vooral uniek maakt is de manier waarop ze moeiteloos tegen muren oplopen en ondersteboven over het plafond lopen. Het lijkt erop dat ze met met de zwaartekracht spotten of pootjes met zuignapjes hebben. Sommige mensen zeggen dat gekko’s geluk brengen. Dat gaat dan vandaag niet op voor ons want een van onze boekenkasten is al voor de tweede keer deze week in elkaar gestort.
Afrikaanse muurgekko
Met hun bijna doorzichtige beige huidje glibberen ze over de muren, op zoek naar insecten. De hoek tussen twee muren of tussen de muur en het plafond overbruggen ze met een sprongetje, een actie die de wetten van de zwaartekracht tart. Onze veranda met veel houten balken en verstop-plekjes lijkt me een heerlijk pretpark voor hen.
Ik herinner me een camping in het zuiden van Italië (Pizzo Greco) waar veel gekko’s waren in en rondom de toiletgebouwen. Er hingen overal waarschuwingen in verschillende talen om ze vooral vriendelijk te bejegenen. “Gekko’s zijn onze vrienden. Dood ze niet. Ze eten heel veel muggen.”
De titel lijkt wel een lullige parodie van Shaffy’s ‘Zing, vecht, huil, bid, werk en bewonder’. Nee, het zijn typische zondag-werkwoorden en dan vooral op zondagen dat we thuisblijven. Veel van die tijd vind ik mijn wederhelft voor de beeldbuis. Ze kan zonder blikken of blozen zes, zeven films op een (zon)dag zien. Ik doe mijn best om er dan eentje, soms twee mee te kijken. Ik zit nu ook op mijn werkkamer met de deur open en hoor het Netflix-geluid op de achtergrond zonder dat het me stoort. Ik loop elk half uurtje wel even langs, een zoen, een streel of de vraag of ze iets wil drinken. Ik maak een planning in mijn hoofd wat de beste momenten zullen zijn om te eten. En dat doen we (bijna) NOOIT hangend voor de buis.
Ik wissel mijn werkkamer af met de veranda en de keuken. Tussendoor ook even een plons in het zwembad. Het is warm.
Terug naar de titel. Ik lees kranten, check best veel sportitems, bekijk korte filmpjes en lees indien het gratis is, stukjes over politiek. De peiling – zetelverdeling 2de Kamer – van vandaag is van een steeds grotere verrechtsing. Of moet ik zeggen ‘extreem rechts‘? Kijk je mee en huiver. (*)
Ik zeg: ‘onbegrijpelijk’. Ja, ik begrijp niet dat zoveel potentiële kiezers voor extreem rechts kiezen. Alsof deze partijen ooit haalbare voorstellen hebben gedaan. PVV + JA21 + FVD + BBB + BVNL = 55 zetels. Deze partijen zijn vooral TEGEN iets of het zijn ontkenners om het woord ‘complotdenkers’ maar niet te gebruiken. Alsof er geen klimaatcrisis bestaat, alsof “grenzen dicht” roepen ook maar iets oplost. Goed, ik ben geen boer of visser, ik woon niet naast een AZC of in Gronings aardbevingsgebied of in een achterstandswijk. Ik ben geen benadeelde toeslagouder. Dit is een peiling 4 maanden voor de provinciale statenverkiezingen en dus onrechtstreeks ook voor de 1ste kamer. Dus wel degelijk van nationaal belang. Zo’n peilingsresultaat toont duidelijk aan dat toekomstige onderhandelingen voor een regering wreed moeilijk zullen zijn. Zoveel minifracties. Tijd voor een kiesdrempel van 5%? Ja, maar dat zal de tweedeling niet verminderen, eerder versterken. Ik word heel somber van deze peiling maar het is dan wel grappig dat een linkse stemmer heel enthousiast reageert op Twitter met: ‘GL + PvdA samen 22 zetels – de grootste partij na de Statenverkiezing’. De optimist.
Verder vind ik het geweldig hoe Frank Van Den Broecke (Vooruit-minister in België) heeft gereageerd in de kamer op een mini-rel over 25 miljoen euro klimaatontwikkelingsgeld voor Mozambique. Petje af minister.
Genoeg over politiek. O nee, nog één dingetje. Zou het ‘trumpisme’ zijn langste tijd hebben gehad? De wens is de vader van de gedachte. De tweedeling in de VS blijft onveranderlijk groot.
Nog een paar onderwerpen die me vandaag kort (digitaal) hebben beziggehouden. #Sinterklaas #Familiedag #Walvishaai #Oranje #PSV #The Crown #Vliegtickets #Boekhouding #DiaTaal #Blogs #Cillessen naar mannetje #Rode Duivels #Qatar #dBieb #Blauwe Zwaan #Blauwdruk #Djuba #MozaNet #Banksy
Laat ik dit gemekker eindigen met een foto die ik vandaag tegenkwam. Ik kan geen maker vinden. Sorry. Prettige zondag.
(*) Er zijn vast volgers die niet huiveren maar dit resultaat toejuichen. Dat kan, dat mag … zolang er hier maar niet gescholden en gediscrimineerd wordt. Elders ook niet, vind ik.
Eigenlijk zou de titel ‘De herstvakantie is voorbij’ moeten zijn. En ook dat is niet helemaal juist want er is geen sprake van herfst in dit deel van de wereld. Geen ‘herfst’ maar wel een weekje vrij. Onze Nederlandse School in Maputo volgt dit schooljaar zoveel mogelijk het vakantierooster van de Franse School. Zij noemen dit weekje: ‘Vacances de la Toussaint’. Allerheiligen dus naar goed katholiek gebruik.
Isabel had nog zeven ongebruikte vakantiedagen. Daar heeft ze er nu vier van gebruikt voor onze korte vakantie naar (op) Zanzibar in Tanzania. Even d’r samen tussenuit. Zanzibar ligt bij wijze van spreken bij ons om het hoekje. Niet echt waar maar toch.Met het vliegtuig: Maputo – Pemba – Dar es Salaam – Zanzibar.
Vandaar dat het hier een weekje muisstil was, we zijn er even tussenuit geknepen. Ik was tussen 2007 en 2014 bijna jaarlijks een paar dagen op Zanzibar. Op werkbezoek bij de plaatselijke muziekacademie. DCMA – Dhow Countries Music Academy. Een partner in het Umoja-programma. Natuurlijk heb ik toen – in tussenuurtjes – ook enkele korte toeristische uitstapjes gemaakt op dit wereldberoemde eiland. Isabel was er nog nooit geweest, zelfs niet in Tanzania. Nochtans woonde ze vijf jaar in Pemba – hoofdstad van Capo Delgado, de meest noord-oostelijke provincie van Mozambique. Grenzend aan Tanzania.
Ik moet onze foto’s nog uitzoeken, downloaden en in het juiste mapje stoppen. Opnieuw heb ik het voornemen om er spoedig een fotoboek van te maken. En ik maak daarna nog een plogje over onze korte vakantie. Met andere woorden: wordt vervolgd.
Koen Schyvens 