Het is geen prijsvraag

Tags

Dode Zee, Foto, Hoogste laagste punt, Israel, Nederland, Prijsvraag, Reisfotochallenge, Reizen, Taj Mahal

Op internet zag ik een lijst van plaatsen die je NIET meer moet bezoeken. Wegens overvol. Teveel toeristen. 12 toeristische bestemmingen om niet meer te bezoeken. Ik heb vijf van die oorden ooit bezocht. In willekeurige volgorde: Venetië (3x) – Dubrovnik (1x) – Barcelona (minstens 5x) – Santorini (1x) – Cinque Terre (1x). Ik ben verbaasd dat Amsterdam niet op dat lijstje staat. De Taj Mahal blijft wel op mijn niet bestaande bucket-lijst staan.

Zo’n lijst roept natuurlijk ook herinneringen op. Aan vakanties. Aan lange weekend-trips. Aan stedenbezoek. En ik moet ook denken aan een periode dat ik samen met een vriend voortdurend geografische kwisjes opstelde. En we moesten dan elkaars vragen beantwoorden zonder wikipedia te raadplegen.

Een bijzondere vraag was: “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?”

Begrijp je de vraag? Vast wel. Elk land heeft een laagste punt en een hoogste punt. In Nederland ligt het laagste punt in de buurt van Nieuwerkerk aan den IJssel – iets meer dan 6 meter onder NAP (zeeniveau). Het hoogste punt is de Vaalserberg. 322 meter (en dat heb ik wel opgezocht).

En dit lage punt zul je mogelijk herkennen …

En waar drijf ik?

Juist ja. In de Dode Zee in Israel in 2011. Of zeg je … dobberen OP de Dode Zee? Gemiddeld zo’n 425 onder de zeespiegel. Zo – nu kan ik dit stukje ook onderbrengen in de serie REISFOTO CHALLENGE.

Terug naar de vraag. “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?” Wie weet het? Ik ben benieuwd of iemand het land weet, kent of kan raden. En natuurlijk ben ik benieuwd of iemand dit land al een keer heeft bezocht … Ik kijk uit naar jullie reacties.

Advertenties

Verhuizen

Tags

Bergen op Zoom, Boeken, Dozen, Familie, Nederland, Verhuizing

Ik wilde dit stukje ‘De kogel is door de kerk’ noemen maar dat klinkt luguber enkele weken na de gruwelijke schietpartij in een Texaanse kerk. Ik heb er lang over nagedacht of moet ik zeggen: ‘gedubt’? Wikken en wegen. De plusjes en de minnetjes afwegen. Blijf ik wonen in een huis dat eigenlijk te groot is voor een alleen-wonende man? De conclusie is … nee. Ik ga kleiner wonen. Kortom ik verhuis. En dat is een hele stap na achtentwintig jaar. Ik zal het fijne contact met mijn buren ontzettend missen. Maar ik zal ze wel blijven zien want ik blijf in de buurt wonen. Maar dan wel kleiner. Meer overzichtelijk. En wat dichterbij een van mijn kinderen en kleinkinderen. En dat is ook heel fijn.

Kartonnen dozen

En dat betekent … werk aan de winkel. Heel veel zooi selecteren. Besluiten wat ik weggooi, verkoop en meeneem. Je zult het wel begrijpen dat ik bijna verdrink tussen kartonnen dozen, vuilniszakken en to-do-lijstjes. En … auw auw auw … de arme rug protesteert sinds een paar dagen.

Opruimen

En de oplettende kijker en meelezer had vorige week al ‘iets’ kunnen opmerken want op de foto van 7 november zie je de verhuisdozen al klaar staan in de gang. En dan begrijpen jullie ook waarom het aantal stukjes op dit blog erg laag is afgelopen weken. Ik ga d’r weer tegenaan. Het inpakken van alle fotoboeken … wordt zo goed als zeker vervolgd.

Herinnering aan een fietstocht

Tags

Bahamontes, België, Bergen op Zoom, Boechout, Col d'Aubisque, De Muur, Fietsen, Fietsvakantie, Frankrijk, Ine, Koksijde, Nederland, Nostalgie, Wyns

Laat ik beginnen met een foto.

Zoonlief op de fiets

Waarschijnlijk vragen enkele vrienden en bekenden zich af: “Is dit echt of gaat J naar een thema-feest?” Nee, het is echt, geen trucage. Zoonlief is licht besmet met het fiets-virus. Waarschijnlijk wilt hij niet achterblijven bij zijn zus en haar vriend. Ook zij zijn met enige regelmaat fietsend aan te treffen in Nederland of Vlaanderen. En ook Y heeft haar fiets besteld.

Ik ben nooit een fanatiek fietser geweest. Ja, ik ging met de fiets naar school. Tien kilometer heen en tien kilometer terug. Ik had een tijdje een racefiets tot hij gejat werd.

Samen met Ine op fiets-vakantie gaan was geen goed plan. Geen haalbare kaart. Ze had zo haar eigen geschiedenis met fietsvakanties. Ik beperkte me tot wat lange dagtochten. Zo herinner ik me een tocht van Wyns naar Borger en een week later terug. Ik fietste ook van Bergen op Zoom naar Sint Idesbald (Koksijde). En met J van Bergen op Zoom naar Boechout. Ine en de kinderen gingen met de auto. Eén keertje ging de fiets mee naar Frankrijk. Mijn beklimming (en afdaling) van de Col d’Aubisque vanuit Laruns hoort bij de stoere verhalen die ik mijn kleinkinderen wil vertellen. Maar het absolute hoogtepunt onder dit kopje, is de fietsvakantie samen met onze zoon. Van Vlissingen naar Maastricht. Eerst de LF13 Schelde Rheinroute (Vlissingen – Venlo) en daarna een deel van Maasfietsroute (Venlo – Maastricht). Hij was een jaar of twaalf. Vijf dagen uit en thuis. Alles mee in fietstassen. Tent, slaapmatjes, kookspullen, regenkleding, enzovoort. In de Limburgse heuvels ontdekte J dat zijn vader beschikt over beperkte klim-kwaliteiten, veel minder dan in zijn verbeelding. Toen dat echt tot hem doordrong verwoordde hij zijn teleurstelling als volgt: “Het is alsof ik voor de tweede keer in mijn leven hoor dat Sinterklaas niet bestaat.”  En hij trok weer een sprintje berg-op naar een denkbeeldige finish.

Ik heb mijn fiets weer van stal gehaald en Fietsboerke.nl gebeld voor een service-beurt. Ik kruip weer op de bank en beperk mijn fiets-enthousiasme met een nummer van Bahamontes en van De Muur.

Fietsservice aan huis

In de serie: VERVOER

20 dingen die anders zijn zonder Isabel

Tags

Isabel, Lijstje, Mozambique, Nederland, Vakantie, Verschillen

We zijn alweer aanbeland in de tweede helft van juli. En dus ook de tweede helft van 2017. Een jaar waarin we al lang van te voren wisten dat we meer niet dan wel samen zouden zijn. Isabel aan het werk in Mozambique. Ik aan het werk in Nederland. De korte vakanties proberen we samen door te brengen. Zoals de afgelopen twee weken. Isabel op zomervakantie in Nederland. Dat is een fijn seizoen want in Mozambique is het nu winter. Dat is overigens een betrekkelijk begrip. Wel korte dagen, vroeg donker, lange avonden. Overdag gemiddeld zo’n 24c en ’s nachts koelt het af naar een graad of 17c.

Sinds zondagavond zijn we weer alleen. Zij in Afrika. Hij (ik dus) in Europa. En dan val ik terug op patronen die anders zijn dan de weken die we samen zijn. Ik maak er een lijstje van.

Het mag duidelijk zijn … dit is een Griekse schotel voor twee.

1. Ik ga veel later naar bed. Omdat ik vaak avond-afspraken heb, kom ik laat thuis. Rond middernacht. Ik kan dan niet meteen het bed induiken. Dus blijf ik gemakkelijk nog een uurtje hangen op de bank. Even het nieuws in herhaling kijken. Of Jinek. En dan is het zo 1 uur. En dat is bijna twee en half uur later dan dat we samen naar bed gaan.
2. Een blokje kaas of toch een paar boterhammen. Dit hoort eigenlijk nog bij mijn eerste opmerking. Laat thuis komen. Dan heb ik meestal vooraf gegeten en dan heb ik honger. Ik weet dat ik dat niet moet doen maar ik blijf zwak … wat nacht-eten betreft.
3. Minder / meer uren op het internet. Omdat we uiteraard zoveel mogelijk samen proberen te doen, zijn de momenten achter de laptop veel schaarser. Mijn smartphone staat bewust uitgeschakeld – geen data-verbinding. Dat is wel zo rustig. Enkel online als ik thuis WIFI heb.
4. Geen toeristische uitstapjes. In mijn eentje trek ik er niet op uit. Samen met Isabel ben ik wel toerist in eigen land. Mooi Zeeland. Prachtig Brugge. Afwisselend Friesland.
5. Vannacht droomde ik weer in het Nederlands. Ik droom veel. Ik ben me zelden bewust van de taal maar toch realiseer ik me dat ik vaak in het Engels droom, doorspekt met Portugese woorden.
6. Ik slaap opvallend veel beter als ik samen met Isabel in bed lig. Dat is niet alleen in Nederland maar ook in Mozambique. Ik word veel vaker wakker in m’n eentje en dan kom ik weer moeilijk in slaap.
7. Ik eet onregelmatiger in m’n eentje. Met Isabel zit er veel meer regelmaat in. Drie maaltijden per dag. Dat vraagt het bio-ritme van mijn vrouw. Ik kan gemakkelijk een maaltijd overslaan.
8. De portemonnee blijft weer veel vaker in mijn broekzak. Ik ga niet ‘shoppen’ in mijn eentje. Isabel kwam met één koffer en ging weg met twee koffers.
9. De afwas blijft langer staan. In m’n eentje verzamel ik afwas van een dag of twee, drie. Dan loont het de moeite om af te wassen. Dat gebeurt nooit als mijn lief rondloopt in de keuken.
10. Ik lees weinig. Dat is trouwens alleen zo als we samen in Nederland zijn. Als we samen in Mozambique zijn, lees ik opvallend veel meer. Dat komt natuurlijk omdat Isabel dan vaak aan het werk is en ik alleen thuis ben.
11. Seks. Daar ga ik niet teveel aan toevoegen. Het lijkt me duidelijk dat er een groot verschil is in samen zijn of niet samen zijn.
12. Ik maak minder vaak schoon. Een beetje hetzelfde als de afwas. Stofzuigen en de ramen lappen kan ook morgen wel. Of volgende week … Met uitzondering van de badkamer. En natuurlijk moet ik erbij vertellen dat we dat in ons Afrikaanse huis niet zelf doen. Personeel … weet je wel !?
13. Ik kijk veel minder televisie. In mijn eentje kijk ik af en toe een beetje sport, het journaal en wat actualiteiten-programma’s. Met Isabel kijken we films en series. Leve Netflix (met Engelse ondertiteling).
14. Ik neem trager een besluit. Ik denk wel na over bepaalde zaken (vaak over de toekomst) maar besluiten worden vaak uitgesteld. Als we d’r samen over kunnen praten, komen we veel eerder tot een besluit of een afspraak.
15. Ik roddel veel minder. Misschien is roddelen niet het goede woord. In mijn eentje praat ik nauwelijks over andere mensen. Als je samen bent, doe je dat natuurlijk wel.
16. Ik kijk zelden in een fotoboek. Even op de bank of aan tafel. Gezellig even door fotoboeken bladeren. Onze eerste vakantie samen in Brazilië. Isabel twee maanden in Europa. Lekker tutten met een glaasje en een hapje. In mijn eentje zoek ik hooguit een foto op als ik me iets concreets tracht te herinneren. Niet zomaar …
17. Koffie drinken met de buren. Het hoort bij de ochtendrituelen. Zeer regelmatig krijg ik ’s morgens een appje van de buren. ‘Koffie’ is dan de enige tekst. Samen even een bakje doen en dan weer verder met het werk. In de periode dat Isabel hier was – geen koffie – wel kwamen de buren bij ons bijpraten. Al dan niet met ‘bubbels’.
18. Ik bel weer dagelijks. Ook dat wordt bijna een dagelijkse gewoonte. Een eerste ‘Appje’ wordt rond 5.30u verstuurd. Isabel video-belt me tussen 7u en 8u als ze op haar werk is aangekomen.
19. Ik trek wat gemakkelijker twee dagen na elkaar hetzelfde shirt aan. Of dezelfde broek. Dat is ‘not done’ als Isabel in de buurt is. Elke dag iets anders. Dat is vast iets ‘vrouwelijks’ en dat wordt nog versterkt door haar werk. Representatief zijn …
20. Ik drink veel minder. Dat heeft natuurlijk ook met werk cq vrije tijd te maken. Als we uitgebreid lunchen en ik niet meer moest rijden … dan gaat er algauw een fles wijn open. Isabel witte wijn, ik retsina.

Dit is geen lijstje van goed of fout. Natuurlijk is het veel fijner om samen te zijn. Ik ben na haar vertrek weer lekker druk in mijn werkzaamheden gedoken. Dat leidt af. En als ik nog even wil nagenieten van het samen zijn van de afgelopen weken dan zijn er altijd nog te foto’s. Tijd om een nieuw fotoboek te maken. Zomer 2017 – Isabel e Koen em Holanda.

Yes, she arrived

Tags

Bergen op Zoom, Isabel, Nederland, Vakantie

Even weinig woorden, weinig tekst. Inspiratie genoeg .. En de foto vertelt genoeg, lijkt me. De bureaucratie overwonnen. Joepie.

Het is gelukt. Isabel op vakantie in Nederland.

De papierwinkel

Tags

Burgerzaken, Isabel, Kafka, Nederland, Reizen, Schengen visa, Visa

Ook wij zijn plannen aan het maken voor de aanstaande zomervakantie. Wat gaan we doen? En bij ons is vooral de vraag “Waar gaan we naar toe?” of “Waar zien we elkaar?” van groot belang. Omdat daarna de onvermijdelijke gang naar loketten moet worden ingezet. Als ik naar Mozambique ga, is er weinig administratief gedoe. Mijn verblijfsvergunning is nog een paar maanden geldig. Komt Isabel naar Nederland dan moet ze ruim van tevoren een Schengen-visum aanvragen. Ik ga de hele procedure niet uitleggen in dit stukje. Slechts één onderdeel wil ik beschrijven.

Het ‘Bewijs van garantstelling en/of particuliere logiesverstrekking’. Dat is één van de zeven documenten die Isabel moet inleveren bij haar aanvraag voor een toeristen-Schengen-visum. Ik nodig haar uit om naar Nederland te komen en moet daarbij het hierboven genoemde document aanleveren.

Bewijs van garantstelling

Vier pagina’s om in te vullen. De gewone gegevens zoals namen, geboorteplaats, geboortedatum enzovoort enzovoort. Maar dan volgt hoofdstukje 2. Ik citeer: “In het geval u (ik dus) getrouwd bent dient u voor de garantstelling tevens toestemming te worden verleend door uw huwelijkse partner.” Isabel dus. Dit invullen is al wat lastiger omdat zij geen burgerservicenummer heeft. Het ondertekenen is ook niet zomaar gedaan want ik ben hier (NL) en zij is daar (MOZ).

Maar ik ga verder. Hoofdstukje 4 Gegevens Visumplichtige Vreemdeling. Uiteraard is dat Isabel. De gegevens invullen, dat is geen probleem. Ondertekenen door mezelf is ook geen probleem. Maar dan moet dit document gelegaliseerd worden bij de gemeente. Stempels en waarschijnlijk ook iets betalen.

Eerst wordt opgemerkt dat de handtekening van Isabel bij hoofdstukje 2 ontbreekt. Ik leg het uit. En dan volgt natuurlijk de vraag: “Hoe kan Isabel de toestemming vragen / geven op dit document om dezelfde Isabel logies te verstrekken?” Een vraag waar drie ambtenaren niet uitkomen.

“Wilt zij hier komen wonen?” “Nee, enkel op vakantie.” “Voor het eerst?” “Nee, al voor de vierde of vijfde keer?” “Oo, en hoe ging dat de vorige keren?” “Maakt dat iets uit?” De twee eerste keren waren wij nog niet getrouwd, dus dit probleem bestond nog niet.  En ik denk dat de papieren alweer iets uitgebreider zijn dan een vorige keer. Ik stel de ambtenaar voor om niets in te vullen bij hoofdstuk 2. Doen alsof ik NIET getrouwd ben. Maar dat kan niet want in mijn gegevens bij Burgerzaken sta ik bekend als getrouwd. En dat zal degene die dit formulier moet beoordelen (mens of computer) opmerken. Dat is geen optie.

Ik ga naar huis. Zucht. Eerst maar eens voor de andere papieren zorgen. Uiteenlopend van pasfoto’s, verzekeringen, brieven van haar werkgever, tickets … enzovoort enzovoort.  En je begrijpt het … wordt vervolgd.

Een beetje actualiteit

Tags

Actualiteit, Frankrijk, Metical, Mozambique, Nederland, Toekomst

Wat vandaag nieuws is, is morgen verouderd. Volgende week herinneren we het ons nog vaag. En volgend jaar zijn we verbaasd dat er alweer een jaar voorbij is. Om van dat laatste een voorbeeld te geven – wij verhuisden een jaar geleden van Jardim (in Maputo) naar Djonasse (in Matola). En dat in combinatie dat ik veel meer in Nederland ben, maakt het tot een bijzondere periode. Hoe moet ik kijken? Hoe moet ik rekenen? Neem ik de momenten dat ik in Mozambique ben als ijkpunt? Ja, dat kan. Tussen deze momenten – met Isabel – ben ik aan het werk in het land waar ik officieel woon. Toch gaat het denkbeeldig rekenen omgekeerd. Ik tel in Nederland af wanneer ik weer naar Afrika kan afreizen. Dat doe ik omgekeerd veel minder. Goed, ik dwaal af. Ik zou het over de actualiteit hebben.

22 april 2017. In de wereld. Het is de dag voor de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen. Wordt het Le Pen en Macron? Bijna wekelijks is er wel ergens een aanslag. We plaatsen al lang geen symbolen of vlaggetjes meer in onze Facebook-profielen. We raken er aan gewend hoe afschuwelijk elke aanslag ook is. Janus-kop Trump, je weet gewoon niet wat hij zal doen. Hij verandert sneller van mening dan mijn schoonzusje van kapsel.

22 april 2017. In Nederland. De mei-vakantie is begonnen. Een weekje waarin de koning zijn verjaardag viert en daarna nog een week waarin ‘herdenken’ en ‘de vrijheid vieren’ centraal staan. Goes loopt uit want de stads-vesten zijn prachtig verlicht met grote en kleine activiteiten. De voetbalcompetitie is spannend. Zal Feijenoord het redden of wordt Ajax maar weer eens landskampioen?. Veel zal afhangen van PSV of ze toch nog ‘eervol’ derde willen worden. Na maandenlange televisieprogramma’s met de politieke kopstukken is het nu vooral: ‘geen nieuws’. Ik ben benieuwd of Jesse Klaver eruit komt met de VVD of zou Buma de moeilijk-doener zijn? Laten we hopen dat het geen nieuw Samson-scenario wordt. Ik denk dat Groen Links het niet moet doen. Hou je poot stijf als het om de grote principes – klimaat en een eerlijkere welvaarts-deling – gaat. Dan maar weer in de oppositie en bouw daar aan een sterk front met de restanten van de PVDA en progressieve SP’ers.

22 april 2017. In Mozambique. Het is al de hele week fantastisch weer. Overdag klimt de temperatuur tot 30c. ’s Nachts koelt het af naar 18c a 20c. Het wordt wel eerder donker en dat is jammer. Om half zes gaan de lichten al aan.

Lusa (File photo)

De prijzen gaan nog steeds omhoog. Ook van brood en eieren. Waarschijnlijk kost een liter benzine eind juni het dubbele van begin januari. De salarissen volgen die trend niet. Het verkeer is even afschuwelijk (gevaarlijk) als altijd. De lokale munt (metical) wordt weer duurder vergeleken met de euro. Niemand kan me uitleggen hoe dat kan. We hebben iets minder vaak een elektriciteit-probleem. Water blijft beperkt beschikbaar. Het nieuwe gras in onze tuin schreeuwt om water en als protest verandert het gras dan maar van kleur. Het groen wijkt voor geel en wit.

22 april 2017. Koen. Ik pieker wat vaker dan de afgelopen jaren. Deels heeft dat te maken met werk. Dat hoort erbij. Maar daar is ook wat bijgekomen. Hoe ziet mijn toekomst eruit? Is er nog werk voor me? Wat zijn mijn ambities voor de komende jaren? Ik werk sinds 1990 als zelfstandige. Al de jaren dat ik internationaal werkte voor een Noorse organisatie waren economisch zorgeloze jaren. Maar daar is een einde aan gekomen. Ook de kleinere opdrachten die daar nog uit zijn voort gekomen, zijn nu verleden tijd. De projecten in Middelburg (1) en Goes (2) staan in mijn agenda maar binnen een half jaar is dat ook voorbij. Dan resten enkel de mooie herinneringen, een fotoboek en een dvd. En dan? Ik weet het niet. Misschien is het beter om te zeggen: ‘Ik weet het nog niet.’ De toekomst zal het leren. Nu eerst genieten van een korte vakantie met mijn lief. We kijken elke avond een aflevering van Narcos. We eten altijd buiten op de veranda. Het zwembad geeft verkoeling. We praten veel en zijn blij en trots met ons één-jaar-oude-stekkie. Carpe Diem.

(1) Meisje met de parel – Het Middelburgs Theater. Twintig voorstellingen tussen 23 september en 23 december 2017.

(2) E-Njen – Zomerspektakel in Goes in het kader van Goes-Azië. 23 – 27 augustus 2017.

Ik mag niet

Tags

Goes, Groen Links, Nederland, Tweede Kamer, Verkiezingen

Raar eigenlijk dat ik best veel lees over de verkiezingen in Nederland. En praatprogramma’s op televisie kijk. Nou ja, dat laatste niet echt heel veel. Het doet er namelijk niet toe. ‘Hoezo niet?’ hoor ik enkelen denken … Het doet er niet toe want ik mag niet stemmen. Ik heb namelijk geen Nederlands paspoort. Ik ben (nog steeds) Belg. En woon al bijna veertig jaar in Nederland. Maar zo is de kieswet. Ik mag enkel stemmen voor de gemeenteraad en het Waterschap. Niet voor de Kamer en niet voor de Provincie. Met de Europese verkiezingen mag ik voor één van beide landen stemmen. Niet voor allebei. Als ik me op tijd aanmeld voor Belgische parlement-verkiezingen dan mag ik daar voor stemmen. Maar dat laatste is al tweemaal fout gegaan door administratieve slordigheden. Ik kreeg ooit een excuus-telefoontje van de ambassadeur. Dank u wel Mijnheer.

Bron: © NRC

Ik las laatst een pleidooi om de naam van de Partij van de Dieren (PvdD) te veranderen in Partij van de Duurzaamheid (PvdD). Dan hoeven ze hun afgekorte naam niet te veranderen. En dat dekt meer hun partij-programma, hun visie op mens en aarde. Bovendien vind ik dat dieren geen rechten hebben maar dat mensen de plicht en verantwoordelijkheid hebben om fatsoenlijk om te gaan met dieren.

En als ik wel mocht stemmen dan gaat mijn stem naar Kathalijne Buitenweg – nummer 2 op de lijst van Groen Links. Ze kreeg eerder mijn stem toen het wel mocht. Europese verkiezingen 1999.

© Carel Buring (op Twitter)

Zouden grote, gemeentelijke aanplakborden helpen om mensen naar de stembus te krijgen? Of om op een bepaalde partij te stemmen? Ik betwijfel het. Maar waarom iemand het nodig vindt om die affiches te verscheuren – zoals op bovenstaande foto in de Wijngaardstraat in Goes – dat gaat er bij mij niet in.

Ik heb de stemwijzer nog niet ingevuld. Dat ga ik mogelijk wel eens proberen. En het zal wel duidelijk zijn dat ik geen stemadvies heb behalve dat ik vind dat iedereen die mag stemmen, moet gaan stemmen. En dat ik hoop dat er een (centrum) links kabinet komt.

Ondertussen in Nederland (2)

Tags

Bergen op Zoom, Familie, Nederland, Tandarts, Theater

“Het zal de trouwe volgers van mijn weblog al wel zijn opgevallen … er verschijnt maar heel weinig op deze site. Is er iets aan de hand? Nee, niets ernstig. Is er dan niets de moeite waard om over te schrijven? Vast wel maar het komt er gewoon niet van. Omdat je te druk bent? Een beetje ja en een beetje nee. Vertel.”

Zo begon mijn stukje op 26 mei van dit jaar. Ik kan het één op één kopiëren. Bijna alles uit dat logje geldt ook vandaag. Ik ben ook nu alleen in Nederland. Mijn lief is achtergebleven (snik) en is hard aan het werk in Mozambique. We WhatsAppen dagelijks. Vaak meerdere keren per dag. Af en toe met een foto op en neer. Het grootste verschil is het weer. Het seizoen. Hier (in Nederland) is het winter. Ik klaag niet hoor want het is best zacht buiten. In Nederland heb ik van alles om handen. Maar het is wel erg vroeg donker en gisteren moest het licht de hele dag aan. In Maputo zijn we nu op weg naar de langste dag van het jaar. De zomervakantie is op de meeste scholen begonnen. Het is opvallend rustig op de weg. Veel Portugezen die in Mozambique wonen en werken brengen de kerstvakantie door in Portugal. Het regent af en toe maar verder is het warm. Dat kun je ook ‘heet’ noemen. Zo’n 35c. Dan is een airco geen overbodige luxe. En een regelmatige ‘plons’ in het (eigen) zwembad hoort er ook bij.

Tandarts Lynda

De dame op bovenstaande foto speelt vandaag een belangrijke rol in mijn leven. Ik vertelde een paar weken geleden al over mijn tandarts-bezoek in Maputo. Vandaag heb ik de echte afspraak. Lynda is al bijna vijfentwintig jaar mijn (onze) tandarts. Twee kiezen zijn getrokken. Ze waren niet meer te redden. Jammer maar het is niet anders. De aftakeling is begonnen. Ze zijn eruit en op dit moment voel ik dat de verdoving stilaan is uitgewerkt. Ik ben geen held bij de tandarts. Integendeel. Maar dankzij Lynda red ik het elke keer. De foto heb ik geplukt van de site van haar praktijk.

Ik zal later wel wat meer schrijven over mijn werkzaamheden in Goes (E-Njen) en Middelburg (Het Meisje met de Parel). Ik doe vandaag rustig aan. Zeker met eten. In een begeleidend briefje lees ik dat ik drie dagen niet mag roken en drinken. Dat gaat me zeker lukken want roken heb ik nooit gedaan en het laatste glas alcohol dateert alweer van eind augustus.

Olivia is jarig. Zeven jaar. Hieperdepiep hoera. We gaan d’r zondag een feestje van maken met alle vier de kleinkinderen. En ik ga er eens over nadenken waarom ik in Nederland veel minder schrijf op mijn weblog dan in Afrika.

Dia do Rei

Tags

België, Handelsdelegatie, Isabel, Jan de Nul, Mozambique, Nederland, Receptie, Vlaanderen

Heb je ooit een officiële uitnodiging gehad voor ‘Koningsdag’? Waarschijnlijk knikken een paar Nederlandse vrienden (lezers) nu ja. Alhoewel het woord ‘Koningsdag’ nog steeds een beetje wennen is na een eeuw ‘Koninginnedag’ te hebben gezegd. Maar ik richt me tot de Vlaamse (Belgische) lezers. Het gaat over onze Philip. Een Belgische ‘Koningsdag’? Nooit van gehoord. Wel van ‘Het feest van de Dynastie’. 15 november. Dat is/was de naamdag van Leopold. En zo hebben de Belgen er wel drie gehad. I, II en III.

De uitnodiging

Goed, terug naar mijn uitnodiging. Ik twijfelde of we zouden gaan. Ik ken nauwelijks Belgen in Maputo. De paar Vlamingen die ik hier heb ontmoet zijn alweer lang in een ander ver-weg-land aan het werk. Afgelopen maandag belde de consul me met de vraag of we kwamen. Na kort overleg met Isabel bevestigde ik onze komst. Nog geen uur later kreeg ik nog een telefoontje of ik misschien voor muzikanten kon zorgen. Dat deed ik ook eerder in 2014 voor de nationale feestdag. Ik schreef er toen een stukje over. Ik heb wat telefoonnummers doorgegeven.

Ik trek een pak aan. Isabel verkleedt zich op het werk. Een chique receptie in een van de duurdere hotels van Maputo. Handen schudden met de ambassadeur en de delegatie-leider. Drie formele zoenen voor mevrouw de consul. Er is best veel volk. Ik hoor alleen maar Portugees en Frans. Een grote Belgische handelsdelegatie bezoekt deze dagen Tanzania en Mozambique. Een tafel vol met info-materiaal. Pennen. Post It blokjes. Twee kleurrijke brochures in het Portugees over Brussel. En een mooi Engelstalig boekwerkje over Wallonië. Geen letter Nederlands (Vlaams) te ontdekken. In de lijst van aanwezigen zie ik wel een delegatie van de Antwerpse haven. En nog een paar Vlaamse bedrijven die ik niet (her)ken. De Vlaamse vertegenwoordiger ‘Economic and Commercial Representation in Mozambique – Trade & Investment Counselor – Flanders’ is gevestigd in … Johannesburg. Sic. Veel succes met uw werk mijnheer Marc Schiltz.

En dan volgen de volksliederen en de speeches. Gaap. Isabel staat te praten met een paar studie-genoten van de universiteit. Ik scharrel wat rond en heb wat social talk met Madame Katja Low. De Waalse project manager van Awex – Wallonië Export Investment Agency. Zij is hier met vier collega’s. We praten Frans, Vlaams zat er niet in. We komen er (alweer) achter dat IK niets weet over Wallonië en dat ZIJ niets weet over Vlaanderen. Ik ga weer op zoek naar Isabel. Twee mannen staan duidelijk uit te kijken naar een praatje. Het is tenslotte lobby-tijd. Ik krijg een hand en hoor ‘Koen’ zeggen. Even ben ik verbaasd maar dat is gauw voorbij. De man stelt zich voor als Koen Hutsebaut, Business Development Mangager van Jan de Nul (Bagger en Offshore). Yes, een Vlaming. Hij stelt mij voor aan zijn collega Mick. Yes, twee Vlamingen. Mick werkt ook voor Jan de Nul. Hij komt uit Brugge en woont in Maputo. Hij spreekt vlot Portugees/Braziliaans. Zijn bagger-maatschappij houdt de toegang tot de haven van Maputo open. De open (Indische) oceaan ligt ongeveer tien kilometer uit de kust. Twee gezellige kerels. Koen woont in Kaapstad. En toen werd het toch nog even gewoon doen, niet dat opgeprikte gedoe. Een ongemakkelijk gevoel. We spreken gauw iets af. Iets drinken. Iets eten.

En het is ook de maandelijkse Nederlandse (borrel)avond. Een kilometer verderop. We gaan er nog even langs. Een wereld van verschil. Hier ken ik heel wat mensen. Ontspannen bijkletsen. Lachen. Nieuwtjes uitwisselen. Alvast Sinterklaas-voorpret want de goed heilig man heeft beloofd om ook dit jaar langs te komen in Maputo.

En dan begint het – alweer – te bliksemen boven de oceaan. De wind steekt op. We rijden naar huis – een rit van ruim een half uur. In de spits heb je daar anderhalf uur voor nodig. In bed lig ik later – niet voor het eerst – te denken. “Wat ben ik nu eigenlijk? Belg of Nederlander?'” Mijn paspoort is Belgisch maar al de rest is veel meer Nederlands. Behalve tijdens sportevenementen … lol. Liever de Rode Duivels dan Oranje. Liever Greg van Avermaet dan Nicky Terpstra. Alhoewel … ook dat maakt me nauwelijks nog iets uit.

Ik stond vandaag namelijk zachtjes mee te zingen … “Moçambique nossa terra gloriosa. Pedra a pedra construindo um novo dia. Milhões de braços, uma só forma. Oh pátria amada, vamos vencer”. Het refrein van het Mozambikaanse volkslied. Vertaling op aanvraag. Geloof je het zelf Koen? “Moçambique, nossa terra gloriosa.”