Overvloed

Tags

Albert Heijn, Bio-industrie, Consuminderen, Klimaat, Nederland, Politiek, Wilders

Eerder dan ik dacht wandel ik weer rond in de Lage Landen. Weer thuis op Nederlandse en Vlaamse bodem. Regenachtig en winderig. Een klein uurtje vertraging omdat rukwinden het vliegverkeer in Zaventem een beetje in de war stuurde. Bij thuiskomst moeten er uiteraard boodschappen gedaan worden.

Het werd een rondje Albert Heijn. Ik laad meer zaken in mijn karretje dan dat ik van plan was. Maar wat een overvloed. Wat een enorm grote keuze. Ik sta er elke keer weer verbaasd naar te kijken.

Mijn boodschappen

Terug in Nederland is ook een soort ‘gewenning’ van een dag of twee, drie. En dan is alles weer gewoon. Ik moet de eerste dagen bijvoorbeeld goed opletten in het verkeer. ‘Rechts rijden Koen’ is daar een voorbeeld van, een aandachtspunt. Check. Het knipperlicht zit links van het stuur. Check. Het stuur zit ook aan de linkerzijde. Check. Tweemaal naar de verkeerde deur lopen is genoeg. ‘De macht der gewoonte’ … Het grappige is dat me dat ook overvalt als ik de reis in de andere richting maak.

In Mozambique volg ik het Nederlandse en Belgische nieuws via internet maar nu ik weer in ons koude kikkerlandje ben voelt het actueler. Wat een gruwelijke verdeeldheid is er aan het ontstaan. De toon en de woordkeuze op twitter zijn vaak degoutant. Is het de tegenstelling LINKS – RECHTS? Maar is bezorgdheid over klimaat een zaak van links – rechts? Ik betwijfel het. Anti-immigratie of een eerlijk vluchtelingen-beleid? Anti-islam of respect voor iedereen?

Neem het boerenprotest van gisteren in Nederland. Ik begrijp dat boeren zich zorgen maken over hun toekomst. Het is niet niks dat een politicus zegt dat er 50% gesaneerd moet worden. Dat is erg bedreigend. Toch zal er iets moeten gebeuren. Op een eerlijke manier met een gericht plan en compensatie. Bijna maandelijks – misschien wel vaker – zijn er stalbranden met duizenden beesten die omkomen. De beelden van opgefokte varkens en legbatterijen zijn gruwelijk om te zien. Als ik dan lees dat 75% van de vleesproductie voor het buitenland is bestemd dan begrijp ik dat de overheid daar vraagtekens bij plaatst. De bio-industrie is een grote vervuiler. Net als de luchtvaart. Grote cruiseschepen. Formule 1 in Zandvoort. Het zijn maar een paar zaken die me nu te binnen schieten. De bijbehorende vraag is natuurlijk ook … “Wat doe ik er zelf aan?” Een terechte vraag. Ik heb deze week drie keer in een vliegtuig gezeten. Stijgen en landen. Ik heb drie dagen op rij vlees gegeten. Ik rij al een paar dagen in een huurauto. Waar haal ik de moed vandaan om te minderen? Ik weet het nog niet. Een dilemma als gevolg van mijn verblijf op twee continenten.

Nog even terug naar de scheldpartijen via sociale media of het geblaat van figuren als Wilders en Baudet. Zij zijn solidair met de boeren. Praatjes voor de bünhe. Geert beklimt een traktor en noemt de boeren echte helden. Dezelfde politicus die uit de EU wil stappen wat zou beteken dat bijna 900 miljoen euro ‘Brusselse’ subsidie voor landbouw zou wegvallen. Daar hoor je hem niet over.

Jongens, jongens, jongens … hou toch op. Meisjes trouwens ook. Zoek samen naar oplossingen in plaats van elkaar in vijandige kampen te plaatsen. Ik loop door Albert Heijn … 50% van de producten kan er gemakkelijk uitgegooid worden en dan is er nog een overvloed om uit te kiezen.

Weekboek

Tags

Boechout, Familie, Hans Aarsman, Hermitage, Isabel, Kenya Airways, Lier, Mozambique, Nederland, Netflix, Suitsupply, Vertraging, Visa, When they see us

Geen dagboek maar een weekboek. Het is alweer acht dagen geleden dat ik te gast was in (mijn eigen) blogland. Even een korte update – om het in slecht Nederlands te zeggen.

Foto: Pixabay

Woensdag

Een dagje voor mezelf. Ontbijten met dochter en kleindochter. Op de fiets naar het station en kuieren door de Amsterdamse binnenstad. Een kaartje kopen voor de (Amsterdamse) Hermitage. Een mooi bezoek – vooral de audiotour met Hans Aarsman bij de tentoonstelling Hollanders van de Gouden Eeuw. Een heerlijke Vietnamese noodle-soep gegeten met als gevolg een volgespetterd tshirt. Soep eten met stokjes blijft een circus-atractie.

Donderdag

Een dagje Heemstede in combinatie met Haarlem. Bompa en kleindochter en tussendoor mijn nieuwe kostuum (een pak) opgehaald bij Suitsupply. Er komt een bruiloft aan in Mozambique en als Padrinho en zwager van de bruid wordt er van mij verwacht … enzovoort.

Vrijdag

Ritje naar Bergen op Zoom. Tandarts (een afgebroken kies laten trekken). Met verdoofde lip naar de kapper. Cadeautje kopen in de Wereldwinkel. Naar de apotheek. Even thuis in Ossendrecht. Post sorteren. Wout van Aert zien vallen in de tijdrit (op tv). Naar België. Naar het trouwfeest van Laura en Bob in Lier. Dochter van goede vrienden.

Zaterdag

Berlaar en Boechout. Een paar heftige buien. Goed voor de tuin. Laat ik toch geen tuin hebben in België, maar dat terzijde. Verjaardagsfeest in festivalstijl. Heel in de verte horen we – naar het schijnt – de bassen van Tomorrowland. Kan dat? Zo’n twintig kilometer verderop – hemelsbreed?

Zondag

Beetje aantutten. Een boodschapje bij Delhaize en koffers inpakken. Alle cadeautjes zijn voorzien van cadeaupapier. De koffers staan gereed. Mijn schoonzus brengt me naar Zaventem, waarvoor nogmaals dank. Ik heb tijd genoeg om nog een (afscheid) steak-tartaar te eten. Mijn vlucht naar Amsterdam duurt nauwelijks 22 minuten. ‘Shame on me’ – een vlucht Brussel – Amsterdam – maar dat maakt het totaal-ticket naar Mozambique bijna 300 euro goedkoper. Ik zal never nooit iets begrijpen van prijzen voor vliegtickets.

Maandag

Wakker worden ergens in de lucht. Een licht ontbijt ergens boven Somalië en om half zes voet aan de grond in Nairobi (Kenia). Overstaptijd ruim 5 uur. Een sapje. Een plekje zoeken ergens op de grond om nog een uurtje te doezelen. Rond half tien kijk ik op de informatieborden welke gate ik moet opzoeken. Nog geen informatie beschikbaar. Enkel het bericht: Maputo 11.10 – SHEDULED. Om kwart over tien is deze mededeling verwijderd. Tiens !?! Ik loop naar de balie van Kenya Airways. Vlucht geannuleerd. Grom grom. Alweer. Dat overkwam me ook in februari. Grom grom. 24 uur wachten. Ik eis en krijg een beter hotel dan de vorige keer. Papieren invullen voor visa. Aanschuiven. Wachten op transport. Anderhalf uur in de file. Gelukkig heb ik een goed boek. Isabel appen dat ik alweer vertraging heb. Grom grom. Uit eten in mijn eentje in een chique hotel op kosten van een ander … grom grom. Ik val rond half tien in slaap.

Dinsdag

Met vierentwintig uur vertraging aangekomen in Maputo. Een uurtje wachten op het vliegveld want Isabel kan niet zomaar weg op haar werk. Gelukkig is daar mijn boek en mijn tablet. Ik kijk naar “When they see us”. Een Netflix-mini-serie. Een aanrader maar wel schokkend – gebaseerd op ware gebeurtenissen. Om zes uur thuis in mijn Afrikaanse thuis. Drie dagen onderweg. Een mengeling van grom grom, zucht zucht en joepie joepie.

Woensdag

De koffers zijn uitgepakt. De cadeautjes zijn uitgedeeld. Een paar uurtjes naar de stad. Samen uit eten en dan op internet lezen dat de Mozambikaanse overheid de prijzen voor visa en verblijfsvergunning hebben verhoogd. Single visa van ca 30 euro naar 90 euro. Verblijfsvergunning voor een jaar van bijna 300 euro naar bijna 500 euro. Vandaar dus GROM GROM in hoofdletters. De overheid maakt toerisme in/naar Mozambique haast onbetaalbaar. Voor buurland Zuid Afrika heb je geen visum nodig. Idiote overheid. Kleine accommodaties zullen gauw het loodje leggen.

Laat ik toch optimistisch eindigen. Ik ben weer bij mijn meisje. Het was vandaag 32c (ja, ik weet het, dat is ‘kouder’ dan in de Lage Landen). Mijn internet werkt. Ik ben terug in blogland.

Een teken van leven

Tags

Archeon, Avifauna, België, Broadchurch, Familie, Goes, Kleinkinderen, Nederland, NS, Serie, The Missing, Trein

Bloggen is een vanzelfsprekendheid als ik in Mozambique ben. Nu ik weer veelvuldig hop tussen Vlaanderen en Nederland ben ik nauwelijks actief als blogger. Ik lees weinig logjes van anderen. En zelf schrijven doe ik nog minder. Nu dus wel. En een soort van primeur. Ik zit in de trein (Heemstede – Goes) en de NS is zo vriendelijk om gratis WIFI aan te bieden. Omdat ik op weg ben naar een werkafspraak heb ik mijn laptop bij. Ik ga online en geef bij deze een teken van leven.

“Had je dan drukke dagen?” hoor ik jullie denken. Nou nee, dat valt wel mee. Ik ben wel veel onderweg. Een kleine opsomming. Heemstede, Ossendrecht, Boechout, Goes, Bergen op Zoom, Zundert, Leeuwarden, Utrecht, Oosterhout, Berlaar, Roosendaal. Het is zomervakantie in zuid en noord. Dat betekent ook vrije tijd voor mijn kleinkinderen. Dus … Bompa-tijd. Bezoekjes aan Archeon (met Olivia en Carmen) en Avifauna (met Carmen). Naar de bioscoop. Toy Story 4. De drie anderen zijn op vakantie in Griekenland. Via WhatsApp krijg ik jaloersmakende foto’s.

Ben ik op vakantie? Die vraag krijg ik bijna dagelijks. Nee, zo voelt het niet. Vakantie is anders. Een nieuwe bestemming, geen afspraken en MET Isabel … dat zijn ingrediënten die nu niet voorradig zijn. Dus geen vakantie maar wel veel vrije tijd.

Tijd om series te kijken (met Nederlandse ondertitels) – zelfs overdag. Dus toch ook een beetje vakantie. Broadchurch (drie seizoenen) en The Missing (het derde seizoen).

Ik ga geen uitgebreide recensies schrijven maar wat een wereld van verschil. Broadchurch … goed tot heel goed. Een 8 zou ik zeggen. The Missing 3 is slecht. Waardeloos. Hooguit een 3. Onduidelijk. Zwak verhaal. Slecht scenario en vol continuiteits-fouten. Heel irritant.

Ik lees weinig. Mijn dagen zitten vol met andere zaken. Nog een paar dagen en dan vlieg ik weer uit. Naar mijn meisje. Naar de zon. Mooie dagen in de Lage Landen maar strandweer … nou nee.

Zo Bompa, zo kleinzoon

Tags

Culinair, Familie, Frikandel speciaal, Haring, Kleinzoon, Koffer, Maatjesharing, Nederland, Patat, Reizen

Omdat ik niet opnieuw een klaag-stukje wil schrijven, voeg ik twee (vrolijk makende)  foto’s toe aan dit logje.

Koen eet nieuwe haring

Icarus eet nieuwe haring

De titel is hierbij uitgelegd. Mijn schoondochter kocht tien nieuwe haringen. Wetende dat de schrijver van dit weblog dat erg lekker vindt en dat hij dat in Mozambique zeker niet eet. Mmm … en wat doet mijn jongste kleinzoon? Hij wordt morgen vijf. Hij wil niet onderdoen voor zijn Bompa. Dus allebei eten we drie maatjes met uitjes. Mmm.

En de volgende dag schuif ik aan bij een traditioneel etentje op donderdag bij vrienden. Patat en een frikandel speciaal. Zo … ik ben weer in Holland. Vanavond nog een jonge jenever en dan kan ik zeggen: “Ik ben weer thuis”.

Mocht je je afvragen waarover ik niet wil klagen – zie de eerste lijn van dit stukje. Het is nu vrijdagavond en ik heb mijn koffer nog steeds niet. (Zie stukje van gisteren.) Grrr.

Mijn ecologische voetafdruk

Tags

Afval, Ecologische voetafdruk, Elektriciteit, Klimaat, Milieu, Mozambique, Nederland, Openbaar Vervoer, Vakantie, Vervoer, Vliegen

Ik denk niet dat ik de term “Ecologische voetafdruk” twee jaar geleden al bewust hoorde. Vandaag word je er bij wijze van spreken mee dood gegooid.

Op Wikipedia lees ik : “Uit de resultaten van bedreigde diersoorten per land, consumptie per land, houtverbruik per land, CO² uitstoot per land, cement verbruik per land wordt de ecologische voetafdruk berekend. Vanaf 2000 wordt de ecologische voetafdruk in hectare berekend. Nederland scoort 6,31 ha (nummer 9 in de wereld) en Mozambique 0,75 ha (nummer 137 in de wereld).” 

Eerlijk gezegd word ik niet veel wijzer van de uitleg bij Wikipedia. Ik kijk wat verder. Op de website van het WNF kun je een test invullen. Ik begin aan de vragen maar concludeer al na een paar vragen dat ik hier geen antwoord zal vinden. Op de vraag hoe ik mijn huis verwarm was geen van de keuzemogelijkheden voor ons van toepassing. Ik verwarm mijn huis niet maar dat antwoord staat er niet bij. Uiteraard houdt zo’n ( Nederlandse) vragenlijst geen rekening met een enkeling die in Mozambique verblijft. Dus ga ik zelf maar wat schrijven over ‘Koen & Isabel en Duurzaamheid’.

Mijn voetafdruk

Ik denk dat de conclusie zal zijn … Koen en Isabel doen het niet zo goed. Of soortgelijke bewoordingen. We zitten vast op een 5,5 ha schat ik in. Lager dan het Nederlandse gemiddelde en vele malen hoger dan de gemiddelde Mozambikaan. Ik ga er wat gedetailleerder en genuanceerder over schrijven. Wat doe ik (wij) goed, wat doe ik (wij) niet goed en wat zou beter kunnen?

Wonen

Wij wonen in een vrijstaand huis. We hebben flink wat cement gebruikt voor verbouwingen en aanpassingen. We hebben geen verwarming maar wel airco in onze slaapkamer, in mijn werkkamer, in de woonkamer en in de andere twee slaapkamers. In de woonkamer en de twee slaapkamers die we niet gebruiken staat de airco hoogst zelden aan. Van oktober tot april gebruiken we de airco wel. Niet continue maar met regelmaat. Buiten is het dan overdag rond de 35c. Binnen ook algauw 30c of meer. Werken en slapen is wel zo prettig als het wat koeler is. Het grootste deel van de dag leven we op onze veranda en is een briesje al genoeg om wat koelte te brengen. Spaarlampen branden enkel op de plaatsen waar we zijn. ’s Nachts branden een aantal (spaar)lampen in de tuin omwille van de veiligheid. Wij hebben weinig elektrische apparaten. Geen wasmachine. Geen vaatwasser. Geen droogkast … hahaha het idee alleen al … een droogtrommel.

Kan dit duurzamer? Ja maar enkel als ik geen airco meer zou gebruiken. En dat betekent waardeloos slapen en heftig transpirerend zitten werken. Ik zie hier weinig verbeterpunten in de nabije toekomst. Ook omdat de aanschaf van zonne-energie-producten stervens duur is in Mozambique. Raar maar waar … in een land waar de zon bijna altijd schijnt. Op dit moment kunnen wij ons zo’n investering niet permitteren. Er bestaan geen subsidies, het Chinese materiaal is waardeloos – maximaal zes maanden garantie – en er valt niets te regelen met de elektriciteitsmaatschappij. En zonnepanelen en batterijen zijn een geliefde buit voor dieven.

Voeding

Wij eten vlees en vis en schaaldieren. Ook yoghurt en eieren. Ik drink melk. Ik breng een kleine nuance aan. Ik denk dat wij drie of vier keer per week vlees eten. Een dag rundvlees, een dag varkensvlees en twee dagen kip of kalkoen. Geen grote porties. Twee dagen vis of garnalen. Eén of twee keer per week eten we vegetarisch. Dat laatste zouden we vast wat vaker kunnen doen maar in Mozambikaanse oren klinkt dat heel vreemd. “Typical white people !!!” We eten zelden vleeswaren. Een beetje bacon bij de zondag-brunch maar meestal eten we kaas en / of een eitje bij het brood. En vers fruit …

Groenten en fruit. Hier scoren we heel goed. Het meeste komt uit eigen tuin of van marktjes en kraampjes in de buurt. Zelden iets dat ingevoerd is uit het buitenland. Geen diepvries-eten of kant en klaar maaltijden, geen pizza of fast food, uiterst zelden iets uit blik. We eten producten van het seizoen. Iets dat in mijn jeugd (60 / 70’er jaren) heel gewoon was. We gooien zelden eten in de vuilnisbak. Ik ben goed in ‘kliekjes’ hergebruiken. Als we echt teveel hebben gekookt of klaargemaakt, dan geven we het aan onze huishoudelijke hulpen.

Lifestyle

Hierin zijn we zeer verschillend. Ik hou van ‘vaak hetzelfde aantrekken’. Ik hoef niet steeds iets nieuws te kopen. Ik draag rustig een broek die ik tien jaar geleden kocht en die me nog past. Truien en jassen hebben we zelden nodig en gaan dus jaren mee. Ik ben mode- en merk-ongevoelig. En zeker als ik thuis ben draag ik een korte broek en een tshirt, polo of hemd met korte mouwen. Isabel houdt van variatie. Dat heeft veel te maken met haar werk. Ze krijgt geen kleedgeld, geen bedrijfskleding maar moet wel representatief gekleed zijn als assistente van het management-team. Ze koopt met de hand op de knip. Soms nieuw maar vaak ook tweedehands voor weinig geld. En ze geeft veel weg aan haar zus, vriendinnen of nichtjes. Schoenen, een nieuwe handtas en haar zijn een ander verhaal.

Ook afval scheiden valt onder dit kopje. Dat doen we niet. Moet ik me schamen? Ja natuurlijk maar het hele principe van afval scheiden bestaat simpelweg niet in Mozambique. Ik kan natuurlijk plastic bij plastic stoppen, een doos voor glasafval enzovoort maar alles komt … op de grote hoop terecht. Heel jammer maar dat is de realiteit. We hebben wel een tijdje groenafval bewaard voor compost. Maar dat trok in no time teveel ratten aan. En waarschijnlijk ook slangen en ander beesten-spul dat je liever niet in je tuin ziet. En natuurlijk zou ik dit heel graag anders doen. In Nederland ben ik een keurige – zelfs fanatieke afval-scheider.

We hebben een zwembad en dat kost energie. De pomp zuivert (filtert) het water anderhalf uur per dag. Vast niet duurzaam … De zon verwarmt de watertank voor de douche. Ik lees boeken en de krant op mijn e-reader en tablet. Geen papier … geen reclamefolders of huis-aan-huis- bladen. Heel soms een papieren krant – dat is goed voor mijn Portugees.

Vervoer / Vakantie

In Nederland heb ik geen auto (meer) en probeer ik zoveel mogelijk het openbaar vervoer te gebruiken. Dat lukt me heel aardig. Mijn laatste auto in Nederland was een Auris Hybrid. In Mozambique hebben we twee auto’s. Eentje voor het vuile werk. 4 x 4 vervoer op slechte zandpaden met veel ruimte in de achterbak. En een zuinige auto voor af en toe woon-werk-verkeer en weekendjes-weg. De meeste dagen gebruikt Isabel het openbaar vervoer. Dat is zo’n anderhalf uur heen en anderhalf uur terug. Met de auto zou ze dat in tweemaal vijfenveertig minuten kunnen doen. Ik gebruik de auto voor boodschappen, bureaucratische regelzaken en voor woon-werk-verkeer. Ik heb nog nooit een elektrische auto gezien in Maputo en wijde omgeving. Zelfs geen hybride.

We nemen de auto naar het strand in Macaneta of Ponto de Oro een keer of zes per jaar. Tel daarbij een paar weekendjes op. Naar Swaziland of Nelspruit. (400 kilometer heen en weer).

Tenslotte het vliegtuig. Sinds het Umoja-programma – waar ik voor werkte – is gestopt vlieg ik heeeeeeel veel minder. Gemiddeld maak ik 2,5 keer per jaar de grote verplaatsing NEDERLAND – MOZAMBIQUE. Isabel vliegt één keer per twee jaar mee naar Europa. In 2011 vlogen we naar Brazilië. In 2014 gingen we naar Indonesië op vakantie en in 2018 naar Thailand. Een volgende ver-weg-vakantie staat nog niet gepland.

Kan dit beter? JA, natuurlijk. Moet ik wat minder vaak naar mijn vrouw in Mozambique vliegen? Ik vind van niet. Of omgekeerd … moet ik wat minder vaak mijn kinderen en kleinkinderen willen zien? Moet ik mijn werkzaamheden in Nederland opgeven? Nee.

Conclusie

De omstandigheden in Mozambique zijn anders dan in Nederland of in België. Als ik een eigen huis zou hebben in Europa zou ik zeker goed isoleren, zonne-energie overwegen, groene stroom kopen. Afval scheiden. Minder op vakantie gaan (vliegen of auto) zou ik wel moeilijk vinden. Minder vlees eten zou ik zeker doen. Géén vlees eten … dat nu ook weer niet.

Heb ik ‘vlieg-schaamte’? Een term die ik vorige week voor het eerst las. Nee. Moet ik nadenken over auto en vliegtuig? Ja. Begrijp ik het dat vrienden zeggen dat ze niet naar Mozambique op bezoek komen omdat ze hun ‘ecologische voetafdruk’ willen beperken? Tja … wat kan ik daar op antwoorden? Niets denk ik als ik niet cynisch wil reageren of vragen waarom ze nog steeds twee auto’s voor de deur hebben staan. Uiteraard moet iedereen zelf deze afwegingen maken.

Vind ik dat er iets gedaan moet worden aan milieu en klimaat? Ja. Dat de politiek (de overheid) NU werk moet maken van de klimaatakkoorden? Een volle JA. Dus zal ik en elke burger er aan moeten bijdragen.

Ik blijf GROEN LINKS stemmen in Nederland of GROEN in België. Dat is niet een kwestie van drammen maar van verantwoordelijkheid nemen voor de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen. En berekeningen dat Nederland maar een 0,0001 % kan bijdragen aan CO² vermindering is misschien cijfermatig juist maar Nederland is geen zelfstandige planeet maar een (klein) onderdeel van het grote geheel.

In de serie: #27/40

ps. Zie je op de foto mijn voetstappen op weg naar een bananenboom in onze tuin? Geen vervoerskosten of stookkosten voor mijn banaantjes …

Kiezen

Tags

Code+, Dillema, Doe je mee, Kiezen, Nederland, Nederlandse les, Spelletje, Tag, ThiemeMeulenhoff

Ik gebruik CODE + (uitgeverij ThiemeMeulenhoff) als methode met mijn Mozambikaanse leerlingen die Nederlands willen leren. Bij elke taak vind je een online-oefening die ‘Kies het goede woord’ heet. Ik geef een voorbeeld. Eddy GEEFT / HEBT / HEET autorijles. Dit is een voorbeeld uit het eerste hoofdstuk. Ze hebben deze zin al een keertje gehoord in een filmpje of in een tekst die ik (de docent) heb voorgelezen. Meestal antwoorden ze juist. Soms is het echt kiezen of beter gezegd … gokken.

Tja … dat wordt kiezen. Foto: Pixabay

Eén van mijn studenten oriënteert zich inmiddels ook op verhuizen naar Nederland en vroeg me waar ik het liefste zou willen wonen: Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Utrecht. En ze dwong me te kiezen en mijn keuze te motiveren. En dat is lastig. Heel lastig. Ik koos gisteren Den Haag maar vandaag kan ik best voor één van de andere steden kiezen. Wat zou jij kiezen?

En toen bedacht ik onderstaande #TAG. Vijftien maal kiezen. Doe je mee? Ik maak mijn eigen keuzes over een paar dagen bekend – met een woordje uitleg.

1. Geen vlees meer eten of Geen vis, garnalen en schaaldieren meer eten.

2. 50 euro storten voor de slachtoffers van Cycloon Idai of 50 euro storten voor KWF (kankeronderzoek).

3. Een dagje met de trein naar Groningen of Een dagje met de auto naar Maastricht.

4. Een kampeervakantie in Scandinavië of Een cruise op de Middellandse Zee.

5. Spaans leren of Chinees leren.

6. Rembrandt van Rijn of Peter Paul Rubens.

7. Kookles Thaise gerechten of Kookles Griekse zoetigheden.

8. Een jaarabonnement op HUMO winnen of Een lang weekend CENTRE PARCS winnen.

9. Nu één hartenwens in vervulling laten gaan of Over 10 jaar drie hartenwensen zien uitkomen.

10. Iedereen hoort alles wat jij denkt of Jij hoort alles wat iedereen denkt.

11. Een jaar zonder hartig of Een jaar zonder zoet.

12. Een maand zonder internet, telefoon en computer of Een maand op Terschelling verblijven zonder je partner en kinderen.

13. Een boek over je leven (laten) schrijven of Een film over je leven (laten) maken.

14. Een middagje met Jesse Klaver in de Keukenhof of Een avondje NAC met Klaas Dijkhof.

15. Meedoen met de Nijmeegse wandelvierdaagse of Vier dagen fietsen (minimaal 100 kilometer per dag) voor een goed doel.

Tot zover. Gemakkelijk toch … kiezen.

En als deze 15 keuzes een beetje teveel van het goede zijn, beperk je dan tot 1 antwoord. In welke stad zou jij willen (kunnen) wonen? Amsterdam, Rotterdam, Den Haag of Utrecht.

In de serie: #27/40

Duizenden scheermessen

Tags

Bergen op Zoom, Culinair, Ensis, Meeuwen, Natuur, Nederland, Noordzee, Nostalgie, Scheermessen, Strandlopers, Terschelling, Vakantie, VARA, Vroege vogels, Zandvoort

Op hetzelfde strand in Zandvoort – waar ik eergisteren over schreef – zag ik eerst de meeuwen …

Zandvoort (Zuid)

… en toen ik dichterbij kwam … de scheermessen.

Zandvoort (Zuid)

Vele duizenden scheermessen …

Heel veel scheermessen

Als kind bracht ik veel vakantietijd door op het Noordzeestrand. Eerst in Koksijde (BEL), later op Texel (NL) en tenslotte op Terschelling (NL).

En onze activiteiten waren een afwisseling van ravotten in de zee, over de golven springen en duiken. Met een schepnet garnalen vangen. Zandkastelen en forten bouwen bij opkomend tij. En langs de vloedlijn strandjutten en schelpen zoeken. We hadden een mooie verzameling. In een boek zochten we de namen op en in de winter thuis installeerden we op de zolder ons eigen schelpen-museum. We hadden een paar scheermessen. Dat was een geweldige vondst. Een uitzonderlijke vondst. Een mooie aanwinst voor ons museum. En op de badkamer zeepten we ons als 8 en 10-jarigen stiekem in met scheerzeep en ‘scheerden’ we ons als echte kerels.

De soort die je nu in Nederland veelvuldig aantreft heet de ‘Amerikaanse zwaardschede’ (Ensis). Een exoot, meegekomen met schepen uit (zuidelijk) Amerika. Normaal staan ze verticaal in het zand (slijk) en halen ze hun voedsel uit het water. Mini-organismen, plankton en zo. Eigenlijk horen ze thuis is veel warmer water dan de Noordzee. Als het te koud is of er is een heftige storm gaan ze dood en spoelen aan. Een feestmaal voor de vele meeuwen en strandlopers. De foto’s hierboven maakte ik eind januari. Een zonnige dag met temperaturen rond het vriespunt.

Op de website van het VARA/BNN-programma ‘Vroege Vogels‘ vind je meer informatie. Klik HIER.

In de binnenstad van Bergen op Zoom vind je een heel goede viswinkel. Ik was er vele jaren een trouwe klant. Af en toe kocht ik een bundeltje scheermessen … om op te eten wel te verstaan. Ik maakte ze klaar als mosselen. Kort koken in een beetje vocht (liefst bier), wat groenten in de pan. Een dipsausje d’r bij en smullen maar. Het was altijd een bijzonder voorafje want zoiets komt niet elke dag op je bord.

In de serie #01/40

Praatje met plaatje

Tags

Auteursrecht, Bloggen, Copyright, Foto, Nederland, Schrijven, Zandvoort

Al vanaf de eerste dag dat ik blog (1 januari 2011) hanteer ik hetzelfde principe. Ik schrijf een stukje en ik voeg er een foto aan toe. Meestal foto’s die ik zelf heb gemaakt. Soms met een foto van Pixabay – of vergelijkbare sites – want die foto’s zijn rechten-vrij.

Lang was ik in de gedachte dat ik ook foto’s kon (mocht) gebruiken die ik her en der op het wereldwijde web vond. Dat deed ik dan ook meestal met bronvermelding. Een collega-blogger attendeerde me op dit misverstand. Waarvoor dank K. Ik ben er één keer op aangesproken. Via een mail. Ik schreef een stukje over Joost Zwagerman en gebruikte een foto die ik de dagen rond zijn dood veelvuldig aantrof op internet. De fotograaf van de foto stuurde me een mail (of reactie) waarin hij mij opdroeg die foto te verwijderen. Dat heb ik uiteraard gedaan. Hoe wist hij van het bestaan van mijn foto? Waarschijnlijk omdat ik zo keurig was geweest om zijn naam als bron te vermelden. Zou hij werkelijk elke avond zijn eigen naam invoeren bij Google en kijken waar hij opduikt? Vast niet …

Goed. Ik moet dus geen foto’s meer gebruiken waar mogelijk auteursrecht op rust. Want zelfs dit soort blogs – beetje ouwehoeren zonder enige commerciële bijbedoeling – valt onder de strenge eisen van copyright.

Ik voel wel dat het een soort rem zet op mijn inspiratie. Ik hou van taal maar ook van beeld. Ik wil niet enkel tekst produceren. Is dat raar? Uiteraard komen jullie hier meeLEZEN en veel minder meeKIJKEN. Maar toch …

Het betekent dat ik mijn telefoon wat vaker zal gebruiken om een foto te maken. Zoals  hieronder …

Beeld in Zandvoort

Nu is de vraag: “Mag ik deze foto publiceren op mijn blog?” Ik hoop van wel want bij deze heb ik dat besluit genomen. Jullie kunnen deze foto zien. Ik heb die foto zelf gemaakt. Dus geen vuiltje aan de lucht. Denk ik. Nu rest de vraag of de kunstenaar die dat beeld heeft gemaakt dat ook goed vindt? Ik herinner me niet of er een bordje stond tussen het gras. Ik liep er toevallig langs op één van mijn dagelijkse wandelingen. Ik moet dus op internet gaan zoeken of ik iets meer te weten kom over dit beeld.

Na flink zoeken (surfen) vind ik de volgende informatie. Het bronzen beeld heet “The seas of She” van Marc Sjerps. Ik zoek nog wat verder en vind onderstaande tekst.

Op vrijdag 22 september, 17.00 uur, onthulde wethouder G. Toonen, met onder andere Kunst & Cultuur in de portefeuille, het beeld ‘The Seas of She’, dat onlangs door de Stichting Kunstcircus is aangekocht en wat door de stichting welwillend in bruikleen is gegeven aan de gemeente. De aanwinst staat op de Boulevard Paulus Loot, ter hoogte van huisnummer 37. De Zandvoortse kunstenaar Mark Sjerps creëerde een gestileerde vrouwfiguur in de traditie van de 19e eeuwse modernisten. ‘Bij die traditie van vormen weglaten en abstraheren sluit ik me aan’, zegt hij, terwijl hij de onthulling voorbereidt. Daar is hij in de ogen van Stichting Kunstcircus meer dan voldoende in geslaagd. ‘Een excellent kunstwerk’, met die woorden typeerde Leo Heino van Stichting KunstCircus het nieuwe beeldhouwwerk.

Ben ik nu volledig genoeg? Moet ik bij een landschapsfoto ook de landschapsarchitect vermelden? Nee toch … Zijn deze noodzakelijke overpeinzingen stimulerend om te blijven bloggen? Nee, niet echt. Maar ik begrijp ook dat er auteursrecht geldt voor het gebruik van het werk van anderen …

ps. Zou ik nu slapende honden wakker maken? Of slaapt de copyright-politie niet?

Een synoniem van pruttelen

Tags

België, Bloggen, Duin, Koffie, Mozambique, Nairobi, Nederland, To do list

Waar zal ik eens beginnen? Het lijkt wel of ik een blog-pauze heb ingelast. Dat was zeker niet zo gepland maar het kan wel zo overkomen. Was ik dan te druk om iets te schrijven? Ja en nee. Ik ga over mijn eigen tijd dus dat is geen argument. Dat ik de laatste tien dagen in vijf verschillende bedden – op twee continenten – heb geslapen, is een deel van de uitleg. Dat betekent namelijk ook dat ik elke keer met een andere ‘dagelijkse realiteit’ heb (had) te maken. En dan geef ik de prioriteit aan mensen – mijn (klein) kinderen, mijn zus, vrienden – en niet aan mijn solistisch (egoïstisch) gepier naar een scherm. En ik had een flinke ‘to do lijst’ die ik voor een groot deel heb afgewerkt. Beetje trots / tevreden op mezelf en blij dat anderen mij daarbij hebben geholpen. Ik kom er vast nog wel een keertje op terug de komende tijd. Misschien schrijf ik wel een stukje over de 24 uur die ik eergisteren ongewild moest doorbrengen in Nairobi omdat mijn vlucht naar Maputo werd geannuleerd.

Daar zit ik dan. In mijn eigen werkkamer in heet Mozambique (37c). De koffers zijn nog niet helemaal uitgepakt. Ik sluit de laptop aan. Ik herstart het kleine internet-modem. Daar moet je uiteraard ‘credits’ voor kopen. Hier wordt nauwelijks aan abonnementen gedaan. Hier betaal je vooruit voor een dag, een week of dertig dagen. En je betaalt per KB / MB. Streamen en filmpjes kijken doen we zeer beperkt. Toch wordt het tijd om over te stappen naar een andere provider. Een vaste som betalen voor ongelimiteerd gebruik van KB / MB / GB. De prijs die je daarvoor betaalt is gekoppeld aan de gewenste download-snelheid. In Europa iets heel gewoons. Hier in Mozambique nog tamelijk nieuw. Ook daar ga ik binnenkort wat meer over vertellen.

Ik pak de blog-draad weer op

Ik schrijf zelden ‘vooruit’. Er staan dus geen stukjes klaar als concept. Wel wat krabbels in een notitieboekje. Ik ga de komende dagen een beetje terugkijken op mijn veertig dagen in winters NED / BEL. Van wandelingen in de sneeuw tot een vroege lente, opruimen van een opslag-box, een gezelschapspel bedenken, ontwerpen en spelen met mijn kleindochters. Een dag met de grote kleine jongens naar een speeltuin, een tropisch bos en een sneeuwwit strand. Fotoboeken van mijn ouders en grootouders bekijken samen met mijn zus. Me verwonderen hoe kleine Duin in zes weken zo ongelooflijk groeit. En nog veel meer. En natuurlijk blijf ik schrijven over dagelijkse zaken. Over boeken, een film of over Mozambique. En over ‘leven in twee thuizen op twee continenten’ want dat is mijn realiteit. Meestal denk ik er nauwelijks over na, soms pruttelt dat wat heftiger in mijn bovenkamer … zeker als ik de hub NED / BEL naar MOZ (of omgekeerd) weer heb gemaakt.

Tot zover mijn donderdag-middag gepruttel op deze laatste dag van februari. Het pruttelen ga ik zo verder zetten in de keuken. Nou ja … de saus moet pruttelen. Er staat lasagne op de kaart maar dat moet ik eerst nog maken.

Westfries Museum

Tags

Hoorn, Nederland, Westfries Museum

Een regendag. Een afspraak in Hoorn om samen met J te gaan eten. Ik reis met de trein naar deze Noord-Hollandse stad. Ik ben er een paar keer eerder geweest. Afgelopen zomer heel kort maar enkel in de onmiddellijke omgeving van het station. Ik ben er in de 80’er jaren een paar keer naar een theatervoorstelling gaan kijken (vanuit Friesland). Nu dus tijd voor een korte stadswandeling. Hoorn is groter dan ik me herinner. De gevels in de oude binnenstad zijn deels vervangen door winkelketens. Nederlandse steden gaan daardoor steeds meer op elkaar lijken. De regen gooit toch wat roet in het eten. Ik kort mijn wandeling in en beland al gauw op De Roode Steen.

De Roode Steen – Hoorn

Het historische hart van Hoorn met in het midden het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen. Iedereen zal wel weten dat het standbeeld omstreden is omdat Coen een twijfelachtige reputatie heeft na de massale slachting van de inheemse bevolking op de Banda-eilanden. Ter meerdere eer en glorie van de VOC en het veilig stellen van de handel in nootmuskaat.

Ik bezoek het Westfries Museum. Ik luister met veel plezier naar de audio-tour, ingesproken door Mieke van de Weij en specialisten. Ik wandel van zaal en zaal. Vijfentwintig in totaal.

Portretten van de vier schutterijen van Hoorn

En ook in kleine hoekjes zijn bijzondere zaken te zien. Wat denk je bijvoorbeeld van een grote collectie ‘papier-knipkunst’? In 2000 regisseerde ik ‘Zacharias Jansen’. Een personage in deze musical is ‘Jantje, de prentenknipper’. Nu zag ik het werk van één van zijn collega’s uit Hoorn.

Verfijnde papier-knip-kunst

En weet je wat een drankorgel is? De figuurlijke betekenis kende ik wel. Nu ook de letterlijke betekenis. Zie foto hieronder.

Drankorgel in het Westfries Museum

En dan beland ik in een zaal waar ik (onverwacht) het langst blijf plakken. Ik leg zo uit waarom.

Diefstal in WFM

In de nacht van 9 op 10 januari 2005 ontvreemden criminelen 24 schilderijen en 70 stuks zilver uit het Westfries Museum. Hoofdzakelijk meesterwerken uit de zeventiende en achttiende eeuw. Vijf schilderijen zijn teruggevonden in Oekraïne en gerestaureerd in Nederland. De rest is nog zoek. Lees meer over deze diefstal. Klik HIER. Ik kijk naar een documentaire over de restauratie van twee werken. Een suppoost vertelt me – nog steeds met veel emotie – over de inbraak. Het is rustig in het museum. Hij attendeert me op een televisie-uitzending van de Kunstdetective over deze diefstal. Klik HIER.

Ik loop verder. Krijg een VR-bril op met koptelefoon. Ik maak een virtuele wandeling door historisch Hoorn en vaar mee met een schip en rond de meest zuidelijke kust van Zuid Amerika. Kaap Hoorn.

En tenslotte sta ik voor de portretten van Jan Pieterszoon Coen en zijn vrouw, Eva Ment geschilderd door Jacob Wabbe.

Jan Pieterszoon Coen en Eva Ment

En dan is een soort cirkeltje rond. Een paar maanden geleden las ik ‘Schaduwspel’ van Simone van der Vlugt. Ik schreef er eerder over. Zij schrijft over Eva, grotendeels gebaseerd op historische feiten. Hier en daar aangevuld met fantasie. In dezelfde ruimte waar deze portretten hangen wordt ruim aandacht besteed aan de protesten tegen de helden-status van JP Coen.

Ik verlaat als laatste het museum. De meeste suppoosten staan al met de jassen klaar in de gang. Ik had een fijne middag.