Thematisch ploggen (5)

Tags

Azië, Bergen op Zoom, China, Culinair, Eten, Familie, Frankrijk, Isabel, Kroatië, Lozere, Luik, Mali, Mas Donzelenche, Mozambique, Nederland, Nelspruit, Schevingen, Swaziland, Vrienden, Zuid Afrika

Een serie die ik nodig weer eens moet aanvullen. Dit wordt aflevering vijf of zes. De vorige plogjes gingen over ‘Kussen’, ‘Achter de schermen’, ‘Slaapplekken’, ‘Koen in de keuken’ en ‘Samen met standbeelden’. Vandaag 12 foto’s met eten of eters. Een onderwerp dat ik heel vaak fotografeer. Uiteraard omdat ik dan meestal in opperbeste stemming ben of het moment wil vereeuwigen. Verder doe ik niet zoveel met die eindeloze hoeveel eet-foto’s. Tot vandaag. Kijk je mee. 12 foto’s … van 2007 tot 2018. Met wat korte opmerkingen onder elke foto.

2007 – Dubrovnik (Kroatië)

Een kampeervakantie in mijn eentje door alle voormalige landen van Joegoslavië. Ik was uitgenodigd voor een groot familie-feest in Kosovo. Een ander hoogtepunt van die vakantie was het bezoek aan Dubrovnik. Ik vroeg de ober om een foto van me te maken. En van het eten uiteraard.

2008 – Sahara – 20 km buiten Timboektoe (Mali)

Een geweldige reis in Mali. Ook Timboektoe werd aangedaan. Een soort bestemming die op veel To Do Lijstjes voorkomt. Ik was er in 2008 – toen het nog mogelijk was. De stad heb je al gauw gezien. Grijs en stoffig. Met een mythische geschiedenis. Ik werd aangesproken door twee jongens die me een ritje aanboden – dieper de woestijn in. En blijven eten en slapen bij een bedoeïnen-familie. Kortom … twee dagen op een kameel en mee-eten met wat de pot schaft. Een top-ervaring.

2009 – Beijing (China)

Alweer zo’n ver-weg-plek. Met de trein van Moskou naar Beijing. Met allerlei tussenstops. En na twee weken kamperen in Mongolië, zeven dagen in de trein was het prettig om weer eens aan een tafel te eten. Ik schreef er al eerder over. Klik HIER

2010 – Mas Donzelenche, Vialas (Frankrijk)

Van 2001 tot 2013 ging ik minstens één keer per jaar op bezoek bij Hanneke en Jean Jacques in Frankrijk. In de Lozère. Ik heb eindeloos veel foto’s van alle geweldige maaltijden en feesten. Op de binnenplaats, in de oude keuken, kijkend naar een film, een verjaardagsfeest of beneden bij de rivier.

2011 – Djuba – Matola (Mozambique)

Alles moet je een eerste keer doen. En sommige ‘eerste keren’ herinner je je beter dan andere. Op de foto hierboven zie je (links) vriend en collega Per en (in het midden) Isabels vader. Het was de eerste keer dat ik officieel bij mijn (toekomstige) schoonfamilie aan tafel aanschoof. Het was mijn officiële introductie. Een belangrijk ritueel in Mozambique. Boy friend meets parents of his girl friend. Een gedenkwaardige avond want ik kwam al bijna twee jaar over de vloer maar altijd wanneer ‘Pai’ niet thuis was. Vanaf deze avond was alles goedgekeurd. En daar ben ik nog steeds heel blij mee.

2012 – Bergen op Zoom (Nederland)

Nog een soort ‘eerste keer’. Isabel voor het eerst in Nederland. Twee maanden vakantie. Deze foto is gemaakt in de tuin van mijn oude buren en vrienden in Bergen op Zoom. Een memorabele avond met buurvrouw Lucy (zaliger) in de hoofdrol. Het was ook emotioneel want ik heb veel soortgelijke foto’s van vóór 2005. Etentjes met de Bergse buren. Uiteraard met Ine en zonder Isabel. Voor mij was deze avond in 2012 een soort nieuwe ‘introductie’ – Isabel en Koen – tot mijn Bergse leventje. Een soort cirkel die zich – met volle goedkeuring van de buren – sloot.

2013 – Op weg naar Kenia

En ook in vliegtuigen wordt gegeten. Op huwelijksreis naar Kenia. En waar we toen vlogen? Boven Mozambique of al boven Tanzania? Het doet er niet toe. En ook in Kenia hebben uiteraard heerlijk getafeld. Maar ik wil me beperken tot één foto per jaar.

2014 – Ezulwini (Swaziland)

Alweer een foto met Isabel aan tafel. Ja, ik zou bijna dagelijks een foto van haar kunnen maken met eten als onderwerp. Hierboven waren we een lang weekend in Swaziland. Een uurtje bij ons vandaan. En dan wordt er uiteraard geluncht. Hier staan zes verschillende kleine sea food / vis-gerechtjes op tafel. Een soort tapa’s. Mmm.

2015 – Nelspruit (Zuid Afrika)

Ja ja, bijna een kopie van de eerdere foto. Ook een lang weekend. Dit keer naar Nelspruit in Zuid Afrika. En het zit er heel dik in dat ik aanstaand weekend weer zo’n foto kan maken want Mozambique heeft een lang weekend. Vrijdag is een vrije dag. Dus er even tussenuit … en wat nog grappiger is … ook nu heeft Isabel heel kort haar. Hahaha.

2016 – Luik (Belgie)

We proberen het nog steeds … elke twee jaar een meerdaagse uitstap met de jeugdvrienden. In 2016 was Luik de bestemming. En natuurlijk wordt er dan gegeten, gekaart, gewandeld, een voetbalmatch bezocht en eindeloos geluld. Vaak over voetbal en wielrennen. En over werk, onze kinderen en kleinkinderen. En in 2018 kwamen de jongens (Gie, Werner en Eric) naar Mozambique. Meer dan geweldig.

2017 – Scheveningen (Nederland)

Een super-dagje. Kleindochter Olivia met Bompa een dagje uit. ’s Middags naar de boulevard van Scheveningen en ’s avonds naar de Lion King en ’s nachts samen naar huis in Bergen op Zoom. Geweldig. Ik hoop dit soort uitstapjes in de nabije toekomst ook te maken met de andere kleinkinderen. Pareltjes !!!

2018 – Djonasse Matola Rio (Mozambique)

En een foto van eters op onze veranda mag natuurlijk niet ontbreken. Een super lunch met vrienden. Van links naar rechts met de klok mee. Hanneke, Stephen, Gilemina, Markus, Inge, Jean Jacques, Julia, Wilhelm, Lourenzo. Zeven verschillende nationaliteiten aan tafel. Nederland, Noorwegen, Angola, Duitsland, Mozambique, Zweden en België. Per en ikzelf staan niet op de foto. We zaten wel aan tafel. Nou ja … ik stond ook heel veel in de keuken.

In de serie THEMATISCH PLOGGEN

 

Advertenties

Joepie, het is zo ver

Tags

Fietsen, Isabel, Kleinkinderen, Mozambique, Nederland, Rode Duivels, WK 2018

Ik vertel het met een liedje – een YouTube-filmpje …

Waarschijnlijk een tikkeltje (te) cryptisch … en natuurlijk moet je 2014 vervangen door 2018.

En dan nog wat pee-esjes.

ps 1 De Rode Duivels waren de beste ploeg van het WK maar ze werden verschalkt door een uitgekookte tactiek van Les Blues. Jammer, maar zo gaat het … Tevreden zijn met brons want daarmee verbeteren ze het resultaat van Ceulemans, Gerets en Co.

ps 2 Wat was het heerlijk om afgelopen weken weer veel te kunnen fietsen.

ps 3 Ik ga ze missen … die vier kleine deugnieten.

ps 4 Het was al die weken heerlijk Mozambikaans weer in Nederland, België en Duitsland. Ik voelde me helemaal thuis. Gosto.

Langs de kant van de weg (1)

Tags

Bij de Bootbouwer, Boudewijn de Groot, Corrosie, Harlingen, Kathodische bescherming, Liander, Meisje van Zestien, Nederland, Vrienden, YouTube

Mijn eerste associatie met ‘Langs de kant van de weg’ is een liedje van Boudewijn de Groot. Een zinnetje uit “Meisje van Zestien.” Nostalgie … mag je dat gerust noemen.

Nee. Met de titel doel ik op zaken die je langs de kant van de weg ziet. Als je er begint op te letten en overal foto’s wilt van maken dan sta je voortdurend stil. Ik heb het over putdeksels, allerlei paaltjes van nutsvoorzieningen, hekjes, heggen, poortjes, meubilair in voortuinen, kabouters, dinosaurussen … enfin. Misschien het begin van een nieuwe serie. LANGS DE KANT VAN DE WEG.

Ik loop van het station van Harlingen naar het huis van ‘Bij de bootbouwer‘. Ik stop om een foto te maken.

Ergens in Harlingen (NL)

Best een groot ding. Iets kleiner dan een barkruk. Wat is dit? Wat betekent dit? Voor wie is deze informatie? Ik begrijp heel erg weinig van de tekst. Ik zie een hoogspanning-symbool. Ik lees Liander. Ik denk dat dat de naam is van een energiebedrijf. Natuurlijk zie ik het 0800 telefoonnummer. Ik krijg de neiging om dat nummer te bellen en te vragen naar het hoe en waarom. Ik bel niet. Ik maak een foto en vraag me af wat ‘Kathodische bescherming’ betekent. Enig idee waarde mee-lezer?

Ik weet het niet. Ergens gaat een heel-ver-weg belletje rinkelen. Uit de tijd van de middelbare school en de lessen fysica. Iets met ‘kathoden’ en een practicum met draadjes, batterijen en een erlenmeyer. [Alweer een woord dat ik vijfenveertig jaar niet meer heb gebruikt.]

Goed. Ik ga op zoek naar de betekenis bij Wikipedia. Ik citeer de eerste zinnen.

Kathodische bescherming (KB) is een methode van corrosiebestrijding en berust op het principe van potentiaalverlaging van het te beschermen object.

Door de potentiaal voldoende te verlagen wordt de anode-reactie van ijzer tot ijzerionen zo sterk vertraagd dat hij praktisch te verwaarlozen is. Het te beschermen voorwerp (bijvoorbeeld een pijpleiding in water of in de grond) wordt daarbij kathode. Aan deze buis vindt alleen de kathodische waterreductie plaats (waterstofgas vorming). De stroom die daarvoor nodig is wordt meestal beschermstroom genoemd. De benaming ‘beschermstroom’ is eigenlijk incorrect, want het gaat om de potentiaal (spanning) en die moet dan ook regelmatig gecontroleerd worden.

Een kathodische bescherming wordt uitgevoerd met een galvanisch systeem of met een stroomopdruksysteem.

Bij opgedrukte stroom wordt kathodische bescherming meestal toegepast in combinatie met een coating op het te beschermen systeem. Bij toepassing van opofferingsanodes is het te beschermen object vaak niet gecoat. Denk hierbij aan offshore constructies en damwanden. Zeeschepen zijn altijd voorzien van opofferingsanodes, maar tegelijkertijd ook altijd gecoat.

Begrijp ik het nu wel? Euh … nee. Niet echt. De belletjes rinkelen wel iets nadrukkelijker maar ik lijk nog steeds verdwaald in Verweggistan waar ze een taal spreken waar ik – dankzij de context – losse woorden wel begrijp maar de echte betekenis blijft me ontgaan.

Dus nogmaals de vraag … waarom staat die paal daar? Voor wie is die informatie? Ik ben iets dichter bij het antwoord want Harlingen is een havenstad. Dit paaltje staat aan de Zuidoostsingel. Aan de ene kant huizen en aan de andere kant water. Een gracht vol bootjes. Is het water in Harlingen zoet, zout of brak? Ik weet het niet. De leidingen die daar liggen lopen waarschijnlijk dwars door of onder het water. Corrosie … iets met water en roesten. Ik ben iets dichter bij het antwoord. Waarschijnlijk is dit een melding voor medewerkers van Liander. Maar waarom zo prominent langs de kant van de weg? Hebben zij geen interne database met alle technische informatie?

Ach ja, het doet er ook niet toe, mij leverde het weer een stukje op. En nieuwe / oude woorden.

In de serie: LANGS DE KANT VAN DE WEG

Prijsverschil

Tags

België, Berlaar, Nederland, NMBS, NS, Prijsverschil, Reizen, Roosendaal

Waarom zijn twee (bijna identieke) producten verschillend van prijs?

Ik heb het niet over een kilo asperges, een tweedehandse iPhone of een elektrische fiets. Maar over een treinkaartje. Ik vertel …

Broederlijk naast elkaar NS en NMBS

Ik reis deze dagen veel met het openbaar vervoer. Het vaakst met de trein en af en toe met de bus of de tram.

Afgelopen week kom ik vanuit Bergen op Zoom aan op het station van Roosendaal. Ik wil verder reizen naar Berlaar (provincie Antwerpen).

De NS-conducteur adviseert me naar het NS-loket te gaan in Roosendaal. Dat hebben ze daar nog. [Juich]

Ik vraag een enkeltje Roosendaal – Berlaar. Dat kan hij (zijn computer) niet vinden. “Is dat Antwerpen agglomeratie?” vraagt hij. “Nee, het is nog een stukje verder.” Hij twijfelt en suggereert om een kaartje Antwerpen te kopen en dan aan de NMBS-conducteur te vragen hoe het verder moet. Dat begrijp ik. Dan vraag ik of hij een enkele reis Roosendaal – Lier wel verkoopt. Ja, dat kan het systeem ophoesten. Ik koop dat ticket. Dat kost € 13,40. Berlaar is één station verder. Ik wacht af maar tref geen conducteur. Ik stap uit in Berlaar zonder nog iets extra bij te betalen.

Een paar dagen later onderneem ik dezelfde rit in omgekeerde richting. Bij het perron in Berlaar staat een NMBS-ticket-automaat. Ik tik als eindbestemming Roosendaal in. Dat is mogelijk. Ik ga naar betalen en de prijs is € 9,90. Ik vind dat een enorm verschil. Drie euro en vijftig cent verschil. En dat voor een traject dat zelfs iets langer is. Wie legt me dat uit?

Natuurlijk zijn het twee verschillende organisaties. De NS en de NMBS. Maar toch? Hebben zij geen afstemming met elkaar over prijzen? Het verschil zit niet in spits- of daluur of weekendtarief.

Overvloed

Tags

Boodschappen, Dekamarkt, Heemstede, Kaas, Kiezen, Mozambique, Nederland, Overdaad, Overvloed

Alles functioneert weer als vanouds. Mobiele telefoon, ING-bankpas en internetbankieren. Ik doe voor het eerst in zes maanden weer boodschappen in Nederland. Ik loop de Dekamarkt in Heemstede binnen. En binnen no time sta ik mijn ogen uit te kijken. Wat een grote hoeveelheid spullen. Wat een grote variëteit. Wat een overvloed aan keuze-mogelijkheden.

Een Nederlandse supermarkt

Ook in Mozambique doe ik met regelmaat boodschappen in de plaatselijke supermarkt. Shoprite, Premier Spar, Extra, Game, ea Ik heb het idee dat ik alles kan kopen wat ik zoek. Nou ja, een paar zaken niet. Als we een weekendje in Nelspruit (Zuid Afrika) zijn, zie ik wel dat daar het assortiment veel ruimer is. Maar ik vind in Maputo / Matola wat ik nodig heb. Het is hooguit voorzichtig zijn met wat ik in mijn winkelkarretje leg want producten willen nog weleens verkocht worden als de houdbaarheids-datum gepasseerd is.

Nu terug naar Nederland. De Dekamarkt – niet eens een hele grote winkel. Geen Jumbo of AH-XL. Maar wel een gigantische hoeveelheid groenten, vleeswaren, pakjes en zakjes. Heel veel soorten brood en gebak. En voor de kaas-vitrine stond ik te watertanden. Mmmm. Ik kon niet kiezen en ik weet dat het niet slim is om met ‘honger’ boodschappen te doen. Ik werk keurig mijn lijstje af. Ik graai niets extras mee. Mijn hemel … wat een keuze. Ik was het vergeten.

Het is geen prijsvraag

Tags

Dode Zee, Foto, Hoogste laagste punt, Israel, Nederland, Prijsvraag, Reisfotochallenge, Reizen, Taj Mahal

Op internet zag ik een lijst van plaatsen die je NIET meer moet bezoeken. Wegens overvol. Teveel toeristen. 12 toeristische bestemmingen om niet meer te bezoeken. Ik heb vijf van die oorden ooit bezocht. In willekeurige volgorde: Venetië (3x) – Dubrovnik (1x) – Barcelona (minstens 5x) – Santorini (1x) – Cinque Terre (1x). Ik ben verbaasd dat Amsterdam niet op dat lijstje staat. De Taj Mahal blijft wel op mijn niet bestaande bucket-lijst staan.

Zo’n lijst roept natuurlijk ook herinneringen op. Aan vakanties. Aan lange weekend-trips. Aan stedenbezoek. En ik moet ook denken aan een periode dat ik samen met een vriend voortdurend geografische kwisjes opstelde. En we moesten dan elkaars vragen beantwoorden zonder wikipedia te raadplegen.

Een bijzondere vraag was: “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?”

Begrijp je de vraag? Vast wel. Elk land heeft een laagste punt en een hoogste punt. In Nederland ligt het laagste punt in de buurt van Nieuwerkerk aan den IJssel – iets meer dan 6 meter onder NAP (zeeniveau). Het hoogste punt is de Vaalserberg. 322 meter (en dat heb ik wel opgezocht).

En dit lage punt zul je mogelijk herkennen …

En waar drijf ik?

Juist ja. In de Dode Zee in Israel in 2011. Of zeg je … dobberen OP de Dode Zee? Gemiddeld zo’n 425 onder de zeespiegel. Zo – nu kan ik dit stukje ook onderbrengen in de serie REISFOTO CHALLENGE.

Terug naar de vraag. “Welk land heeft het hoogste laagste punt ter wereld?” Wie weet het? Ik ben benieuwd of iemand het land weet, kent of kan raden. En natuurlijk ben ik benieuwd of iemand dit land al een keer heeft bezocht … Ik kijk uit naar jullie reacties.

---

 

Bijna een half jaar later … 

Ik ben wel gruwelijk laat met mijn antwoord / reactie. Excuses daarvoor. XIMAAR heeft het juiste antwoord gegeven. Hiep Hiep HOERA. Eeuwige roem.

Lesotho – een bergland(je) dat volledig is omgeven door Zuid Afrika. Het laagste punt is 1400 meter boven de zeespiegel.

Verhuizen

Tags

Bergen op Zoom, Boeken, Dozen, Familie, Nederland, Verhuizing

Ik wilde dit stukje ‘De kogel is door de kerk’ noemen maar dat klinkt luguber enkele weken na de gruwelijke schietpartij in een Texaanse kerk. Ik heb er lang over nagedacht of moet ik zeggen: ‘gedubt’? Wikken en wegen. De plusjes en de minnetjes afwegen. Blijf ik wonen in een huis dat eigenlijk te groot is voor een alleen-wonende man? De conclusie is … nee. Ik ga kleiner wonen. Kortom ik verhuis. En dat is een hele stap na achtentwintig jaar. Ik zal het fijne contact met mijn buren ontzettend missen. Maar ik zal ze wel blijven zien want ik blijf in de buurt wonen. Maar dan wel kleiner. Meer overzichtelijk. En wat dichterbij een van mijn kinderen en kleinkinderen. En dat is ook heel fijn.

Kartonnen dozen

En dat betekent … werk aan de winkel. Heel veel zooi selecteren. Besluiten wat ik weggooi, verkoop en meeneem. Je zult het wel begrijpen dat ik bijna verdrink tussen kartonnen dozen, vuilniszakken en to-do-lijstjes. En … auw auw auw … de arme rug protesteert sinds een paar dagen.

Opruimen

En de oplettende kijker en meelezer had vorige week al ‘iets’ kunnen opmerken want op de foto van 7 november zie je de verhuisdozen al klaar staan in de gang. En dan begrijpen jullie ook waarom het aantal stukjes op dit blog erg laag is afgelopen weken. Ik ga d’r weer tegenaan. Het inpakken van alle fotoboeken … wordt zo goed als zeker vervolgd.

Herinnering aan een fietstocht

Tags

Bahamontes, België, Bergen op Zoom, Boechout, Col d'Aubisque, De Muur, Fietsen, Fietsvakantie, Frankrijk, Ine, Koksijde, Nederland, Nostalgie, Wyns

Laat ik beginnen met een foto.

Zoonlief op de fiets

Waarschijnlijk vragen enkele vrienden en bekenden zich af: “Is dit echt of gaat J naar een thema-feest?” Nee, het is echt, geen trucage. Zoonlief is licht besmet met het fiets-virus. Waarschijnlijk wilt hij niet achterblijven bij zijn zus en haar vriend. Ook zij zijn met enige regelmaat fietsend aan te treffen in Nederland of Vlaanderen. En ook Y heeft haar fiets besteld.

Ik ben nooit een fanatiek fietser geweest. Ja, ik ging met de fiets naar school. Tien kilometer heen en tien kilometer terug. Ik had een tijdje een racefiets tot hij gejat werd.

Samen met Ine op fiets-vakantie gaan was geen goed plan. Geen haalbare kaart. Ze had zo haar eigen geschiedenis met fietsvakanties. Ik beperkte me tot wat lange dagtochten. Zo herinner ik me een tocht van Wyns naar Borger en een week later terug. Ik fietste ook van Bergen op Zoom naar Sint Idesbald (Koksijde). En met J van Bergen op Zoom naar Boechout. Ine en de kinderen gingen met de auto. Eén keertje ging de fiets mee naar Frankrijk. Mijn beklimming (en afdaling) van de Col d’Aubisque vanuit Laruns hoort bij de stoere verhalen die ik mijn kleinkinderen wil vertellen. Maar het absolute hoogtepunt onder dit kopje, is de fietsvakantie samen met onze zoon. Van Vlissingen naar Maastricht. Eerst de LF13 Schelde Rheinroute (Vlissingen – Venlo) en daarna een deel van Maasfietsroute (Venlo – Maastricht). Hij was een jaar of twaalf. Vijf dagen uit en thuis. Alles mee in fietstassen. Tent, slaapmatjes, kookspullen, regenkleding, enzovoort. In de Limburgse heuvels ontdekte J dat zijn vader beschikt over beperkte klim-kwaliteiten, veel minder dan in zijn verbeelding. Toen dat echt tot hem doordrong verwoordde hij zijn teleurstelling als volgt: “Het is alsof ik voor de tweede keer in mijn leven hoor dat Sinterklaas niet bestaat.”  En hij trok weer een sprintje berg-op naar een denkbeeldige finish.

Ik heb mijn fiets weer van stal gehaald en Fietsboerke.nl gebeld voor een service-beurt. Ik kruip weer op de bank en beperk mijn fiets-enthousiasme met een nummer van Bahamontes en van De Muur.

Fietsservice aan huis

In de serie: VERVOER

20 dingen die anders zijn zonder Isabel

Tags

Isabel, Lijstje, Mozambique, Nederland, Vakantie, Verschillen

We zijn alweer aanbeland in de tweede helft van juli. En dus ook de tweede helft van 2017. Een jaar waarin we al lang van te voren wisten dat we meer niet dan wel samen zouden zijn. Isabel aan het werk in Mozambique. Ik aan het werk in Nederland. De korte vakanties proberen we samen door te brengen. Zoals de afgelopen twee weken. Isabel op zomervakantie in Nederland. Dat is een fijn seizoen want in Mozambique is het nu winter. Dat is overigens een betrekkelijk begrip. Wel korte dagen, vroeg donker, lange avonden. Overdag gemiddeld zo’n 24c en ’s nachts koelt het af naar een graad of 17c.

Sinds zondagavond zijn we weer alleen. Zij in Afrika. Hij (ik dus) in Europa. En dan val ik terug op patronen die anders zijn dan de weken die we samen zijn. Ik maak er een lijstje van.

Het mag duidelijk zijn … dit is een Griekse schotel voor twee.

1. Ik ga veel later naar bed. Omdat ik vaak avond-afspraken heb, kom ik laat thuis. Rond middernacht. Ik kan dan niet meteen het bed induiken. Dus blijf ik gemakkelijk nog een uurtje hangen op de bank. Even het nieuws in herhaling kijken. Of Jinek. En dan is het zo 1 uur. En dat is bijna twee en half uur later dan dat we samen naar bed gaan.
2. Een blokje kaas of toch een paar boterhammen. Dit hoort eigenlijk nog bij mijn eerste opmerking. Laat thuis komen. Dan heb ik meestal vooraf gegeten en dan heb ik honger. Ik weet dat ik dat niet moet doen maar ik blijf zwak … wat nacht-eten betreft.
3. Minder / meer uren op het internet. Omdat we uiteraard zoveel mogelijk samen proberen te doen, zijn de momenten achter de laptop veel schaarser. Mijn smartphone staat bewust uitgeschakeld – geen data-verbinding. Dat is wel zo rustig. Enkel online als ik thuis WIFI heb.
4. Geen toeristische uitstapjes. In mijn eentje trek ik er niet op uit. Samen met Isabel ben ik wel toerist in eigen land. Mooi Zeeland. Prachtig Brugge. Afwisselend Friesland.
5. Vannacht droomde ik weer in het Nederlands. Ik droom veel. Ik ben me zelden bewust van de taal maar toch realiseer ik me dat ik vaak in het Engels droom, doorspekt met Portugese woorden.
6. Ik slaap opvallend veel beter als ik samen met Isabel in bed lig. Dat is niet alleen in Nederland maar ook in Mozambique. Ik word veel vaker wakker in m’n eentje en dan kom ik weer moeilijk in slaap.
7. Ik eet onregelmatiger in m’n eentje. Met Isabel zit er veel meer regelmaat in. Drie maaltijden per dag. Dat vraagt het bio-ritme van mijn vrouw. Ik kan gemakkelijk een maaltijd overslaan.
8. De portemonnee blijft weer veel vaker in mijn broekzak. Ik ga niet ‘shoppen’ in mijn eentje. Isabel kwam met één koffer en ging weg met twee koffers.
9. De afwas blijft langer staan. In m’n eentje verzamel ik afwas van een dag of twee, drie. Dan loont het de moeite om af te wassen. Dat gebeurt nooit als mijn lief rondloopt in de keuken.
10. Ik lees weinig. Dat is trouwens alleen zo als we samen in Nederland zijn. Als we samen in Mozambique zijn, lees ik opvallend veel meer. Dat komt natuurlijk omdat Isabel dan vaak aan het werk is en ik alleen thuis ben.
11. Seks. Daar ga ik niet teveel aan toevoegen. Het lijkt me duidelijk dat er een groot verschil is in samen zijn of niet samen zijn.
12. Ik maak minder vaak schoon. Een beetje hetzelfde als de afwas. Stofzuigen en de ramen lappen kan ook morgen wel. Of volgende week … Met uitzondering van de badkamer. En natuurlijk moet ik erbij vertellen dat we dat in ons Afrikaanse huis niet zelf doen. Personeel … weet je wel !?
13. Ik kijk veel minder televisie. In mijn eentje kijk ik af en toe een beetje sport, het journaal en wat actualiteiten-programma’s. Met Isabel kijken we films en series. Leve Netflix (met Engelse ondertiteling).
14. Ik neem trager een besluit. Ik denk wel na over bepaalde zaken (vaak over de toekomst) maar besluiten worden vaak uitgesteld. Als we d’r samen over kunnen praten, komen we veel eerder tot een besluit of een afspraak.
15. Ik roddel veel minder. Misschien is roddelen niet het goede woord. In mijn eentje praat ik nauwelijks over andere mensen. Als je samen bent, doe je dat natuurlijk wel.
16. Ik kijk zelden in een fotoboek. Even op de bank of aan tafel. Gezellig even door fotoboeken bladeren. Onze eerste vakantie samen in Brazilië. Isabel twee maanden in Europa. Lekker tutten met een glaasje en een hapje. In mijn eentje zoek ik hooguit een foto op als ik me iets concreets tracht te herinneren. Niet zomaar …
17. Koffie drinken met de buren. Het hoort bij de ochtendrituelen. Zeer regelmatig krijg ik ’s morgens een appje van de buren. ‘Koffie’ is dan de enige tekst. Samen even een bakje doen en dan weer verder met het werk. In de periode dat Isabel hier was – geen koffie – wel kwamen de buren bij ons bijpraten. Al dan niet met ‘bubbels’.
18. Ik bel weer dagelijks. Ook dat wordt bijna een dagelijkse gewoonte. Een eerste ‘Appje’ wordt rond 5.30u verstuurd. Isabel video-belt me tussen 7u en 8u als ze op haar werk is aangekomen.
19. Ik trek wat gemakkelijker twee dagen na elkaar hetzelfde shirt aan. Of dezelfde broek. Dat is ‘not done’ als Isabel in de buurt is. Elke dag iets anders. Dat is vast iets ‘vrouwelijks’ en dat wordt nog versterkt door haar werk. Representatief zijn …
20. Ik drink veel minder. Dat heeft natuurlijk ook met werk cq vrije tijd te maken. Als we uitgebreid lunchen en ik niet meer moest rijden … dan gaat er algauw een fles wijn open. Isabel witte wijn, ik retsina.

Dit is geen lijstje van goed of fout. Natuurlijk is het veel fijner om samen te zijn. Ik ben na haar vertrek weer lekker druk in mijn werkzaamheden gedoken. Dat leidt af. En als ik nog even wil nagenieten van het samen zijn van de afgelopen weken dan zijn er altijd nog te foto’s. Tijd om een nieuw fotoboek te maken. Zomer 2017 – Isabel e Koen em Holanda.

Yes, she arrived

Tags

Bergen op Zoom, Isabel, Nederland, Vakantie

Even weinig woorden, weinig tekst. Inspiratie genoeg .. En de foto vertelt genoeg, lijkt me. De bureaucratie overwonnen. Joepie.

Het is gelukt. Isabel op vakantie in Nederland.