1000 vragen aan mezelf (#41)

Tags

1000 vragen, Beijing, Broek in Waterland, Catelijne, Duizend vragen aan mezelf, E-reader, Efteling, Etosha National Parc, Facebook, Google, Griekenland, Jeugdliefde, Kalfstong, Koedoe, Laptop, Marokko, Namibië, Noorwegen, Op tijd, Partnerruil, Rechercheur, Reizen, Rembrandt, Sahara, Schoolportiek, Strafrechtadvocaat, Tripe, Trondheim, Vrienden, Walvis, Woestijn, Wyns, Zand

Daar gaan we weer. Nou ja. Ik dan toch.

776. Welk cijfer zou je je leven geven?

Wat zal ik eens antwoorden? Zeven en dan maak ik af en toe een sprongetje naar zeven min en dan weer naar zeven plus.

777. Maak je makkelijk contact met anderen?

In het algemeen wel. Dat heb ik natuurlijk vooral moeten uitproberen tijdens de vakanties in mijn eentje. Dat lukte me uitstekend.

778. Wanneer heb je voor het laatst iets nieuws geleerd?

Vandaag nog. Ik probeer te doorgronden hoe ik allerlei gegevens van mijn ene (de oude) laptop de andere (de nieuwe) laptop kan overschrijven. Morgen ben ik die kennis vast weer vergeten. Zo gaat dat ook (te vaak) met nieuwe Portugese woorden.

779. Hoe hoog is het muurtje om je hart?

Eigenlijk helemaal niet zo hoog, denk ik.

780. Doe je weleens dingen tegen je zin?

Ja. Dat doet iedereen toch wel eens. Ja toch?

781. In welk boek had je graag een rol willen spelen?

Een leuke vraag. Ik denk nu even na over de boeken die ik onlangs las of beluisterde. Assistent van Rembrandt? (Ik las ‘De schilder en het meisje’) Soms denk ik dat ik rechercheur zou kunnen zijn. Maar misschien nog meer een goede strafrechtadvocaat. En dat zijn voor mij eerder romanpersonages dan mensen die ik dagelijks ontmoet.

782. Ben je ondernemend?

Hier zou ik mezelf een zes min voor geven. Want ondernemend is toch het tegengestelde van uitstellend? Ja, ik kan best ondernemend zijn hoor.

783. Kom je altijd te vroeg, te laat of op tijd?

Op tijd. En als ik door omstandigheden toch te laat dreig te komen dan laat ik dat zo snel mogelijk weten. En ben ik te vroeg, dan wacht ik gewoon even buiten of in de auto of in een café in de buurt.

784. Hoe zorg je voor orde in je hoofd?

Werk op tijd afwisselen met andere zaken. Lezen, op reis gaan, lekker eten, een filmpje, museumbezoek, bloggen enzovoort

785. Ben je ooit ergens geweest waar je alleen maar zand of water om je heen zag?

Op een boot. Maar dan zag ik natuurlijk ook nog de boot, niet alleen de zee. Alleen zand … ja, ergens in de Sahara. Ik maakte een korte wandeltocht vanuit ons kampement. Mogelijk hier en daar nog een palmboom maar toch voornamelijk heel veel zand. Ik vond het zo sensationeel dat ik me uitkleedde en in mijn blote niks me van een hoge zandduin naar beneden liet rollen.

Ook bovenstaande foto komt deels in aanmerking als antwoord op deze vraag. Je ziet mijn geliefde dochter die mijn persoontje op handen draagt. Hahaha. De schat. De foto (2006) is genomen in een droog gevallen meer in Etosha National Park in Namibië. Ik heb soortgelijke foto’s in de Gobi-woestijn in Mongolië. Maar dat is voor een andere keer.

786. Op welke plek ga je zitten in een achtbaan?

Ik heb nog nooit in een échte achtbaan gezeten. Dan bedoel ik dus eentje die ‘over de kop’ gaat. Nee, dat is niet aan mij besteed. De andere ‘banen’ (bijvoorbeeld in de Efteling) doe (deed) ik braaf mee met mijn (klein)kinderen.

787. Wijs je iemand snel op zijn of haar fouten?

Dat hangt van de situatie af. Als leraar of regisseur hoort dat bij je taak om op het juiste moment iemand op een fout te wijzen. In mijn dagelijks leven met Isabel zal ik eerder op mijn tong bijten of zelf een mogelijke fout (van haar) herstellen.

788. Welke rol heb jij in je vriendengroep?

De organisator, de bedenker, de plannenmaker, de boeker. Ik denk nu natuurlijk aan een specifiek vriendengroepje met E, W en G.

789. Wat is het vreemdste wat je ooit hebt gegeten?

Een paar gerechten in Beijing. Ik schreef er al eens een stukje over. Klik HIER. En lang geleden ergens in Frankrijk vond ik ‘tripe’ niet helemaal mijn ding. Ik hou wel van hersentjes en zwezerik. En voor (kalf)tong mag je me wakker maken. De krokodil die ik bestelde bleek kip te zijn en de olifantslurf was een stuk rundvlees. Koedoe maak ik af en toe klaar. Raar? Niet in mijn Afrikaanse tweede huis. O ja, in Noorwegen (Trondheim) at ik een keer walvis. Een soort kerstspecialiteit als ik het me goed herinner.

790. Lees je je horoscoop?

Zelden of nooit. Heel af en toe (niet eens jaarlijks) leest Isabel mijn horoscoop voor in een of ander tijdschrift.

791. Wat is de raarste plek waar je ooit bent wakker geworden?

Op een matrasje in onze woonkamer naast een buurvrouw. Even verderop lag Ine ook op een matrasje, zij met een buurman. De man van die buurvrouw. Dat lijkt op partnerruil maar dat was het niet. Gewoon op het eind van een tuinfeestje met onze zatte koppen in slaap gevallen in onze woonkamer waar we een laatste afzakkertje namen. De buren zouden blijven slapen want zij woonden net iets te ver weg om nog veilig thuis te komen. Ons bed en slaapkamer waren gewoon één trap naar boven maar dat herinnerde ik me pas toen het licht werd. Hahaha.

Natuurlijk zijn er ook andere plekjes die bijzonder waren. Op een vrachtboot, in het schoolportiek, in dezelfde woestijn als in vraag 785, in een brandende boerderij, in een vliegtuig, op een dorpspleintje in Broek in Waterland, op een Grieks strand.

792. Zou je willen dat er iets naar je vernoemd zou worden?

Ja, maar dan moet ik nu ook nog bedenken wat dan. Wie weet kom ik daar nog eens op terug.

793. Wat doe je als je niet kunt slapen?

Lezen. Dat is het fijne van een e-reader. Daar hoef ik het licht niet voor aan te knippen. En zo’n ding weegt weinig. Hooguit één of tweemaal per jaar installeer ik me op de bank bij de televisie. En als het niet kunnen slapen te maken heeft met iets dat ik dringend moet afmaken dan sta ik op en ga naar mijn werkkamer.

794. Kun je ook bevriend zijn met mensen die totaal anders denken?

Ja, maar uiteraard zijn er grenzen. En dan weet ik niet of ik ze onder het kopje ‘vrienden’ zal scharen. Kennissen of buren waar ik vriendschappelijk mee omga, kunnen gerust totaal anders denken dan ik.

795. Hoelang zou jij kunnen overleven op een onbewoond eiland?

Waarschijnlijk zal ik dit nooit uitproberen. Maar zeg nooit nooit. Een paar dagen zal wel lukken als er water of een riviertje is.

796. Hoe vaak google je de naam van je jeugdliefde(s)? 

Ik heb dat wel eens gedaan. Eerder door een toevalligheid. Ik zag de naam van een jeugdliefde voorbijkomen op Facebook. Voor- en achternaam. Of zij dat ook was, weet ik niet. Ik heb haar al meer dan 40 jaar niet gezien. Zij emigreerde lang geleden naar een ver buitenland. Ik stuurde deze vrouw een berichtje met de vraag of zij was wie ik dacht dat ze was. Ik heb nooit antwoord gekregen. Verder vond ik ook niets over haar. Waarschijnlijk gebruikt ze – als ze nog leeft – de naam van haar man want ik weet dat zij in dat buitenland is getrouwd. Ook alweer 40 jaar geleden.

797. Welk schoolvak vond je verschrikkelijk?

Scheikunde en fysica maar dat kwam ook door een vervelende leraar. Hij gaf beide vakken.

798. Welke ingrediënten mogen niet ontbreken in je favoriete taart?

Wat is mijn favoriete taart? Ik hou van taart. Een kersentaart, rijstevlaai, cheese cake, slagroomtaart. Het is moeilijk kiezen.

799. Wat zing je onder de douche?

Ik zing niet onder de douche. Hooguit kaïeter ik luidkeels als het water plots té koud of té heet is.

In de serie: 1000 vragen aan mezelf.

Advertentie

Nooit meer slapen

Tags

Boeken, Dichters, E-boek, Lerarenopleiding, Lezen, Literatuur, Meteoriet, Muggen, Nooit meer slapen, Noorwegen, Schrijvers, WF Hermans

Zal ik eerst maar eens beginnen met een bekentenis? Ik had nog nooit een boek van Willem Frederik Hermans gelezen. Daar heb ik een paar weken geleden verandering in aangebracht. Ik las: ‘Nooit meer slapen’. En dat is me bevallen.

“Nooit meer slapen is het meesterlijke verhaal van de jonge geoloog Alfred Issendorf, die in het moerassige noorden van Noorwegen onderzoek wil verrichten om de hypothese van zijn leermeester en promotor Sibbelee te staven. Issendorf is ambitieus: hij hoopt dat hem op deze reis iets groots te wachten staat, dat zijn naam aan een belangrijk wetenschappelijk feit zal worden verbonden. Deze ambitie hangt samen met het verlangen het werk van zijn vader, die door een ongeluk tijdens een onderzoekstocht om het leven kwam, te voltooien. Nooit meer slapen is een grootse roman over grote dromen.”

Eerst maar eens terugkomen op mijn eerste zinnen. Dat ik nog nooit een boek had gelezen van WF Hermans. Ik vertel hier vaak dat ik graag en veel lees. Mogelijk weten jullie dat ik ooit (1979) ben afgestudeerd als leraar Nederlands. Hoe kan het dan dat ik nooit iets van deze ‘grote meneer’ heb gelezen? Waarom heb ik gewacht tot het WF Hermans jaar? De schrijver werd op 1 september 1921 geboren. Eerlijk gezegd heb ik geen afdoend antwoord. Op de lerarenopleiding moesten we natuurlijk veel lezen. Dat heb ik ook gedaan. Veel aandacht ging uiteraard naar jeugdliteratuur want onze (toekomstige) doelgroep waren jongeren tussen de 12 en 16 jaar. Dus veel Tonke Dragt, Jan Terlouw, Guus Kuijer, Thea Beckman, Gie Laenen, ea. Natuurlijk ook Anne Frank. Ook veel aandacht voor Vlaamse grootheden zoals Stijn Streuvels, Ernest Claes, Felix Timmermans, Hugo Claus, Hubert Lampo, Jos Vandeloo, Johan Daisne, Willem Elschot, Jef Geeraerts, Louis Paul Boon, Gerard Walschap. En ook dichters als Guido Gezelle, Paul van Ostaijen, Anton van Wildenrode, Eddie van Vliet, Jotie T’Hooft.

Dit lijstje wordt saai. Toch ga ik nog even door want ook Nederlandse schrijvers passeerden de revue. Vondel, Brederode, Multatuli, Couperus, Marcellus Emants, Godfried Bomans, Antoon Coolen, Simon Carmiggelt, Frederik van Eeden, Hella Haasse, Willem Kloos, Piet Paaltjes, Bordewijk, Reve, Marga Minco, Mulisch, Wolkers, WF Hermans. Van de meeste van deze Vlaamse en Nederlandse schrijvers heb ik toen minstens één boek gelezen. Waarom Hermans steeds terzijde werd geschoven weet ik niet (meer). Natuurlijk ken ik ‘Nooit meer slapen’, ‘De donkere kamer van Damokles’, ‘Onder professoren’ en ‘Het behouden huis’ van naam. Deze boektitels duiken steeds weer op in lijstjes.

En toen werd het eind november 2021. In de ‘Taalstaat’ hoor ik bijna wekelijks wel iets over WF Hermans. Ergens op een schijf vind ik ‘Nooit meer slapen’ terug als e-boek. Ik ga het lezen. Met plezier maar niet in een heel hoog tempo en grappig genoeg vaak als ik ’s nachts niet kan slapen. Ik reis mee met Alfred, het hoofdpersonage, naar Noorwegen. Ik herken het land waar ik tussen 2002 en 2014 vaak ben geweest. Alfred kan niet slapen. Te veel zoemende en bijtende muggen – ook die herken ik in zomers Mozambique – en in de zomer wordt het nooit donker boven de poolcirkel. Hij is veruit het zwakste expeditielid van het viertal. Hij piekert en piekert maar zijn zoektocht naar een meteoriet gaat wel gewoon verder. Zonder de beloofde luchtfoto’s en natuurlijk nog zonder mobiele telefoon of google maps want het is 1960 – weet je wel. En dan besluit zijn reisgezel een ander pad te volgen. Alfred is nu voor alles op zichzelf aangewezen …

De taal is nog steeds heel goed te lezen. Ondanks dat de zoektocht een beetje voortkabbelt blijf ik met plezier verder lezen. Ik geef het vier ****sterren. En misschien ga ik wel op zoek naar een van zijn andere, zeer bejubelde boeken.

In de serie: BOEKEN

Steden tellen (2)

Tags

België, Eindhoven, Eksel, Fredrikstad, Gent, Houston, Lam Gods, Lyndon B. Johnson Space Centre, Nasa, Nederland, Noorwegen, Slapen, Steden, Taal Aktie Komitee, Texas, Usa, Vlaanderen

Er werd flink gereageerd op mijn steden-in-slaap-val-lijstje van gisteren. Dus laat ik er vandaag nog even mee verdergaan. Enkele weken geleden zag ik tot tweemaal toe een lijstje passeren op Twitter of Facebook waarbij de vraag gesteld werd in hoeveel steden ben jij geweest?

• 

• 

Dat lijstje neem ik natuurlijk niet mee naar bed als ik probeer in te slapen. Misschien beantwoord ik die vraag nog wel een keer. Ik vind dat ik JA mag antwoorden als ik er ook daadwerkelijk ben geweest. Alleen op het vliegveld bij een tussenlanding of er langs rijden met de auto of de trein telt niet. Nou ja misschien voor 1%, goed voor een vermelding in de marge.

E van EINDHOVEN

Waarschijnlijk bezocht ik Eindhoven voor de eerste keer toen ik een jaar of twaalf was. Mijn ouders hadden een huisje (een chalet) in Eksel, in Belgisch Limburg. Eksel – toevallig ook met een E. We brachten er heel veel weekenden door. Dus een uitstap naar Eindhoven lag voor de hand want dat is nauwelijks 40 kilometer verderop. We bezochten het Evoluon. Dat deed ik later nog een paar keer. Of ik toen al supporter was (werd) van PSV kan ik me niet echt herinneren. In 1972 speelden PSV tegen Lierse SK (mijn clubke in België). De Eindhovenaren wonnen thuis met 1 – 0 maar Lierse zon op revanche. Het werd maar liefst 4 – 0 en Lierse door in de Uefa-Cup. Vanuit Bergen op Zoom gingen we met enige regelmaat naar een tentoonstelling, naar een museum of naar een theatervoorstelling in de Lichtstad.

Ook met een E … Enschede, Eeklo, Eupen, Edinburgh … maar dat zijn weer andere verhalen.

F van FREDRIKSTAD

De stad in Noorwegen die ik het beste ken. Ik ben er dan ook heel vaak geweest. In het zuiden van Noorwegen, niet zo ver van de Zweedse grens. Ik ben er aangekomen met de trein, met de bus, met een gehuurde auto en met mijn eigen auto. De muziek- en cultuurschool van Fredrikstad maakte drie jaar deel uit van het Cirque Nouveau project en de voorstelling Ithaka die ik regisseerde. Daarna was de school – waarvan Per een tijdje directeur was – deelnemer van het grote UMOJA-CFC-programma. De meeste collega’s uit die programma’s waren en bleven collega’s maar Helga en Per werden vrienden voor het leven. Diezelfde school werkt ook nu nog samen met een school in Maputo. Twee jaar geleden regisseerde ik nog een keer een gezamenlijke show van beide scholen. Ik wil graag weer en keertje naar Fredrikstad, lekker bijpraten en dan met de kleine ferry naar Gamlestan en dan rondzwerven door de oude stad. Ik denk dat Ithaka II – circus-muziek-theater – op een voormalige scheepswerf in de zesde stad stad van Noorwegen, een van mijn dierbaarste (werk)herinneringen is.

Ook met een F … Firenze, Frankfurt, Faro, Fort Portal, Fes … maar dat zijn weer andere verhalen.

G van GENT

Als ik dat zo typ: ‘G van Gent’ moet ik onmiddellijk denken aan Cyriel Van Gent. Acteur en een van de hoofdrolspelers in Johan en de Alverman (Don Cristobal). Jeugdsentiment. Maar ik heb het hier uiteraard over de Vlaamse stad. Een mooie stad, ik was er vaak maar ik heb er maar één keertje overnacht. En opnieuw zijn museum- en theaterbezoek de belangrijkste reden waarom ik vaak in de Arteveldestad te vinden was. Het liefst zou ik de verleden tijd in de vorige zin willen vervangen door de tegenwoordige tijd maar door mijn langdurig verblijf in Afrika is het laatste bezoek al weer jaren geleden. Naast de vele culturele en historische bezoeken ben ik er ook een paar keer om politieke redenen geweest. Ja, ik beken. Ik was enkele jaren een actief T.A.K.-lid, het Taal Aktie Komitee. Ik ben in Gent een keer opgepakt door de politie tijdens een betoging in 1973. Boudewijn, 25 jaar koning der Belgen – Blijde Intrede in Gent. Twee jaar later sprak in namens de Vlaamse Jeugd op de eerste republikeinse conventie in de Gentse stadsschouwburg. Het ging me echter meer en meer irriteren dat Vlaams werd geassocieerd met uiterst rechts. Ik wilde daar helemaal niets mee te maken hebben. VMO en WERE DI en ander fascistisch gespuis, het stuitte me tegen de borst. Ik vertrok algauw daarna naar Leeuwarden. Laat ik dit stukje positief eindigen met de wens om gauw weer een keer naar Gent te gaan. Naar het S.M.A.K., naar Het Lam Gods en tegen dan heb ik vast nog meer tips (gekregen).

Ook met een G … Groningen, Gibraltar, Glasgow, Göteborg, Galveston, Granada … maar dat zijn weer andere verhalen.

H van HOUSTON

Ik voeg Houston toe in mijn half-wakker-half-slaap toestand. Natuurlijk is de zin “Houston, we have a problem” wereldberoemd. Tijdens onze mooie reis door het diepe zuiden van de Verenigde Staten (2002) kwamen we ook voorbij deze grote stad in Texas. En als echte toeristen brachten we een dagje door in het Nasa Space Centre.

Koen in Houston, Lyndon B. Johnson Space Centre (2002)

Ik vond het een interessant bezoek. Niet omdat ik buitengewoon geïnteresseerd ben in ruimtevaart maar het hele Apollo-programma was toch een rode draad door mijn jeugd.

Ook met een H … Harlingen, Hasselt, Heerenveen, Haarlem, Harare, Heidelberg

ps. De steden die in opsom bij … Ook met een … heb ik ook bezocht maar daar vertel ik nu niets over. Sorry Derk en Trienette …

Bergen

Tags

België, Bergen, Bergen op Zoom, City-trip, Mons, Noorwegen, Reizen, Stedenbezoek, Vrienden

Waarschijnlijk kent iedereen het spelletje: “Ik zeg een woord – bijvoorbeeld: ‘bergen’- en dan zeg jij …” Om bij hetzelfde voorbeeld te blijven … ‘Bergen’ en dan volgen er reacties zoals: ‘Wandelen. Alpen. Sneeuw. Vakantie. Pyreneeën.’ Als ik deze vraag stel in West-Brabant (NL) dan is de kans groot dat mensen ‘Bergen op Zoom’ antwoorden want in het Markiezaat zegt men: ‘Bergen’ en niet ‘Bergen op Zoom’.

Misschien krijg je wel een verwijzing naar het Noord-Hollandse Bergen of Bergen aan Zee. Of mensen die Noorwegen een beetje kennen reageren mogelijk met het Noorse Bergen. Of wie weet ‘Bergen Belsen’.

Bergen (Mons) Foto: Hugo Segers

Is er iemand die dit stukje leest al op de gedachte gekomen om ‘Mons’ te antwoorden? De Waalse stad ‘Bergen’. ‘Mons’ dus in het Frans. Waarschijnlijk niet. Zoals je onder de foto kunt lezen is deze foto gemaakt door (collega) Hugo Segers. Hij was afgelopen weekend op city-trip naar het Waalse Bergen en hij plaatste heel mooie foto’s op zijn Facebook-pagina.

En dat zette me aan het denken. Ik ben nog nooit in Bergen (Mons) geweest en ook Charleroi ken ik enkel vanuit de verte omdat er een snelweg in de buurt ligt die ik wel eens gebruik. Ik weet NIETS over deze Belgische steden. Het lijstje van steden (in Europa en in de wereld) die ik al heb bezocht is best wel lang. Van San Francisco tot Beijing. Van Moskou tot Rio de Janeiro. Van Talinn tot Brugge. Van Belfast tot Nairobi. Van Stockholm tot Marrakesh. Van Jerusalem tot Kaapstad. Van Damascus tot Irkoetsk. En ja ook Bergen op Zoom, Bergen (NH) en Bergen in Noorwegen heb ik al bezocht. Maar het Belgische Bergen … ik weet er niets van. Rien de Rien. Een totaal onbekende stad in mijn eigen land. Dat laatste is maar deels waar want ik woon al sinds 1979 in het buitenland. Maar toch …

De nieuwe corona-maatregelen in de Lage Landen zijn niet bevordelijk om nu onmiddellijk een stedentrip te plannen naar Mons. Ik zet de stad (en Charleroi) wel op mijn lijstje om met de voetbalvrienden eens te bezoeken. We waren tenslotte al samen in: Luik, Marseille, Lyon, Firenze, Luca, Milaan, Sevilla, Istanbul, Eindhoven, Lier, Mechelen, Mortsel, Lissabon, Napels, Palermo. Ja … en ook in Bergen op Zoom.

Bergen (Mons) Foto: Hugo Segers

Wie van mijn volgers (lezers) kent de hoofdstad van de Belgische provincie Henegouwen? Ooit al eens bezocht? Wij gingen vroeger met onze kinderen af en toe op stedenbezoek. Ik herinner me: Ieper, Oudenaarde, Rijsel, Gent en Rome. En met Ine waren er korte uitstappen naar Praag (2x), Londen (2x), Barcelona (2x), Kassel (3x), Berlijn (1x) en Parijs (3x). De steden die we bezochten tijdens ‘gewone’ vakanties laat ik hier onvermeld.

Wat zijn jullie favoriete steden om te bezoeken? City-trips dus van twee, drie of vier dagen. Ik ben benieuwd. Maar eerst is het opnieuw: “Blijf in uw kot!”

ps. Ik heb de foto’s ongevraagd ‘weggeplukt’ van de Facebook-pagina van Hugo Segers. “Hugo, mocht dit een probleem voor je zijn dan hoor ik het wel. En dank voor de tip. Een eye-opener om het in slecht Vlaams te zeggen”

Thematisch ploggen (6)

Tags

Baltische Staten, Boeken, Foto, Fotograferen, Frankrijk, Groot-Brittanië, Ile de la Réunion, Ine, Ithaka, Lezen, Mali, Noorwegen, Polen, Reizen, Thailand, Thematisch ploggen, Zuid Afrika

Eigenlijk vind ik (stiekem) deze serie ‘Thematisch ploggen’ een hele fijne serie om te maken. Alleen ik denk er vaak niet aan. Waarschijnlijk omdat het meer tijd kost om zo’n logje (in dit geval: plogje) te maken. Ik moet allerlei verschillende externe schijven uit de la halen, ze koppelen aan de computer (of laptop) en dan vervolgens moet ik gaan scrollen door fotomappen. Dat vraagt flink wat tijd.

Vandaag nam ik even wat meer tijd. Dat ik graag lees weet iedereen die hier al wat langer komt kijken. In een ver verleden gingen wij in de zomer vijf weken op vakantie. Meestal naar Griekenland met de auto en de tent. Dan ging er altijd een grote boodschappentas of een kartonnen doos met boeken mee. We kozen altijd een stuk of zes tot tien boeken die we allebei wilden lezen – aangevuld met een paar boeken die één van ons wilde lezen. Omdat we met de auto gingen was dat nooit een groot probleem. We zijn driemaal naar de Verenigde Staten op vakantie gegaan. Drie weken uit en thuis. Met het vliegtuig (uiteraard). Dan was het wat zorgvuldiger kiezen wegens beperkte bagage.

Hetzelfde probleem deed zich voor toen ik (voor het werk) veelvuldig naar Afrika of Scandinavië begon te reizen. Een koffer met kleren, toiletspullen en nog wat van dat soort zaken en een tweede koffer met boeken. Een stuk of tien, soms twaalf. Daar kwam een einde aan toen ik mijn eerste e-reader (be-book) kocht. Sindsdien geen gezeul meer met boeken.

Vanaf 2002 fotografeer ik met een digitale camera en sinds een paar jaar ook met een smartphone. Van de meeste vakanties en reizen heb ik een fotoboek gemaakt. Op het eind van zo’n reis maakte ik een foto van de boeken die ik (wij) had gelezen. En een foto van de museumkaartjes en het lokale geld. Een kleine, leuke herinnering. Vandaag dus zeven foto’s van zo’n boekenverzameling.

Noorwegen 2004

Dit was een vakantieweekje (met Ine) na mijn werkzaamheden en de circustheater-voorstelling ‘Ithaka’ in Aarhus (Denemarken), Malmö (Zweden) en Fredrikstad (Noorwegen). Een toneelstuk (Wit) en een biografie (Sting). Van ‘Le secret’ herinner ik me niets. Waarschijnlijk heb ik dat niet gelezen.

Frankrijk 2004

Zomervakantie op Île de la Réunion en in de Cevennen. Drie weken – ook met Ine. ‘Vorig jaar Jerusalem’ en ‘De lijfarts’ heb ik niet gelezen. ‘Lelieblank, scharlaken rood’ was een mooie, dikke (historische) pil.

Zuid Afrika 2004

Van deze reis met Ine (drie weken met een huurauto door Zuid-Afrika en Swaziland) kan ik geen boeken-verzameling vinden. Wel veel foto’s van een lezende Ine. De foto hierboven is gemaakt op de laatste ochtend in Kaapstad. Daarna vlogen we terug naar Johannesburg en een paar dagen later terug naar Nederland. Ik herinner me beide boeken. Later bleek het de laatste vakantie te zijn samen met Ine.

Polen en de Baltische staten (2006)

Mijn tweede vakantie in m’n eentje. Mooie boeken. ‘Vita’ was bijzonder om te lezen want dat is het laatste boek dat Ine niet heeft uitgelezen. De bladwijzer zat ergens halverwege. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Het boek lag op haar nachtkastje in de Daniël den Hoedkliniek. Het was emotioneel om bij dat punt uit te komen en dan verder te lezen. En wat frappant hé … de titel. ‘Vita’ … Italiaans voor ‘Leven’.

Mali 2008

Een schitterende reis in dit West-Afrikaanse land (Mali) toen je nog overal kon komen. Van ‘Een enkel woord’ herinner ik me niets. En zoals je ziet, pas ik de keuze van boeken deels aan aan de (vakantie)bestemming. Ik had ‘Segou’ van Maryse Conde al eerder gelezen, anders waren deze twee boeken vast mee op reis gegaan met ondergetekende.

Thailand 2010

Nauwelijks enkele dagen voor een grote vergadering in Mozambique werd alles afgezegd wegens onzekere subsidie. Daar zat ik dan. In mijn eentje in Bergen op Zoom. Sneeuw en nog eens sneeuw – begin januari 2010 en drie weken een lege agenda. Mijn vooruitzicht van zon en warmte werd me door de neus geboord. Grrr. Een dag later boekte ik een vliegticket naar Bangkok. Het zou een schitterende reis worden. Ik zie op de foto dat ik daar ‘Shantaram’ heb gelezen. Een schitterend boek. Een aanrader. En Mozambique kwam toch nog een beetje (onverwacht) voorbij in ‘Kennedy’s Brein’ want heel wat hoofdstukken spelen zich af in Maputo en Xai Xai. Gelukkig kwam de subsidie toch nog los en de planningsvergadering werd verschoven naar maart of april.

Groot-Brittanië 2010

Zomervakantie 2010. Een rondje Groot-Brittanië (Engeland – Wales – Engeland – Schotland – Engeland) met de auto. In m’n eentje. Het zou mijn laatste (lange) vakantie worden zonder Isabel. Ook nu weer een boek uit mijn persoonlijke Top 25 (Hebban). ‘Sprakeloos’. Een heel mooi boek.

Rond deze periode kocht ik dus mijn eerste e-reader en maakte ik geen foto meer van mijn boeken. En tijdens mijn vakantie doorheen voormalig Joegoslavië (2007) en tijdens de geweldige reis met de Trans Siberië Express (2009) heb ik uiteraard wel gelezen maar vergat ik de ‘traditionele’ boekenfoto te maken.

In de serie: THEMATISCH PLOGGEN en BOEKEN

Te laat is te laat

Tags

11-11-1918, Boeken, Capitulatie, Frankrijk, Grote Oorlog, Hebban, Jonathan Hull, Lezen, Noorwegen, Op zoek naar Julia, Oslo, Quarantaine, Vliegtuig

Eén minuut te laat … of zijn het er twee of drie? Waar gaat dit over hoor ik jullie denken. Ik lees net een bericht op RTL-Nieuws dat een Noors vliegtuig afgelopen nacht landde op Gardermoen in Oslo om 00.01.

Landing in de nacht (foto: Pixabay)

Het vliegtuig kwam uit Frankrijk en vanaf vandaag geldt in Noorwegen een verplichte tiendaagse quarantaine voor reizigers die uit Frankrijk komen. Dit thuisblijf-commando is niet vrijblijvend, er wordt op gecontroleerd. De piloot en de passagiers waren van mening dat ze om 23.59 waren geland. De luchthavenautoriteiten dachten daar anders over. Een heel verschil voor de desbetreffende passagiers en crew.

Onmiddellijk moest ik aan het boek ‘Op zoek naar Julia’ denken dat ik lang geleden heb gelezen. Met veel plezier en interesse. Dat boek staat dan ook in mijn Hebban-top-25- aller tijden. Wat is dan het verband met het Noorse vliegtuig? Ik leg het uit. In dat boek gaat een Amerikaanse oude man terug naar het voormalige slagveld in Frankrijk waar hij als jonge dienstplichtige soldaat de Grote Oorlog heeft overleefd. Een collega (of vriend) van hem werd kort na die oorlog beschuldigd van moord. Ook deze man was een jonge frontsoldaat maar hij doodde een Duitse soldaat op 11 november 2018 om veertien (of zeventien) minuten over elf. Het officieel einde van de oorlog – de capitulatie van Duitsland – is vastgesteld op 11-11-1918 om 11.11 in Versailles. Vóór dat moment was zijn fatale schot een oorlogsdaad geweest en na 11.11u een moord. Te laat is te laat.

Ik heb dit detail altijd onthouden uit dat boek. Het exacte moment van 11-11-1918 om 11.11u in Versailles was met opzet gekozen omdat het gemakkelijk te onthouden (en te communiceren) was.

Ntumbuluko (2)

Tags

Dans, Maputo, MoNo, Mozambique, Muziek, Noorwegen, Regie, Stewart Sukuma, Theater

Vandaag een plogje

MoNo Dance Company

Choreografie: Enoque Simomole

MO(zambique) en NO(orwegen)

Groeien …

7 juni 2019 – Ntumbuluko in CC UEM – Maputo

MoNo – Companhia de dança

Morgen wat verhaaltjes over de voorbereidingen, repetities en andere aanverwante zaken.

ps. De show is met veel enthousiasme ontvangen door het publiek.

Ondertussen in Mozambique (4)

Tags

Armoede, HDI, Human Development Index, Mozambique, Niger, Noorwegen, Rapport, Verenigde Naties

Het wordt een triest overzicht. Beroerde cijfers voor Mozambique. De realiteit achter de cijfers is natuurlijk het meest verdrietige nieuws want dat gaat over mensen. Mijn buren, mijn (schoon) familie. Dit stukje – uit Lusa en Club of Mozambique – gaat over “De menselijke ontwikkelingsindex”. Misschien een beetje een abstract begrip. De cijfers en een woordje uitleg maken het wat begrijpelijker.

Op het strand bij laag water

Mozambique is het negende land onderaan de lijst op de Human Development Index (HDI) – de menselijke ontwikkelingsindex. Nummer 180 van de 189 landen die zijn onderzocht in een wereldwijd rapport van het ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP).

Lokaal transport

Het rapport kijkt naar de gegevens over 2017. Het werd afgelopen week gepresenteerd in New York. Er wordt een waarde toegekend aan Mozambique van 0,437 HDI wat aanzienlijk hoger is dan bij de vorige meting (0.418 HDI). (*)

Nog steeds staat Mozambique (27 miljoen inwoners / 20 keer groter in oppervlakte dan Nederland) daarmee in de lijst van 38 landen in de categorie “lage ontwikkeling” .

Deze index is gebaseerd op factoren zoals de gemiddelde levensverwachting, die in Mozambique 58,9 jaar is. Jaren van scholing – gemiddeld slechts 3,5 jaar, één van de laagste cijfers ter wereld. Mozambique vertoont hierbij een opvallende ongelijkheid tussen mannen (4,5 jaar scholing) en vrouwen (2,5 jaar scholing).

Ter vergelijking, Noorwegen – het meest ontwikkelde land ter wereld – heeft een HDI van 0,953 en 12,6 jaar effectieve scholing. In de basisscholen in Mozambique heeft elke leraar gemiddeld 55 leerlingen, terwijl in Noorwegen elke leraar maar negen kinderen onderwijst.

De toekomst

Het geboortecijfer geeft gemiddeld vijf kinderen per vrouw in de vruchtbare leeftijd aan.

Mozambique is het vijfde slechtste land voor tuberculose, dat gemiddeld ongeveer 140 mensen per 100.000 in de wereld aanvalt, maar in Mozambique treft het 551 mensen per 100.000 mensen.

Met ongeveer 84,6% van de werknemers in onzekere banen, is het bruto binnenlands product per hoofd van de bevolking, berekend volgens koopkracht-pariteitseenheden, $ 1,136 USD. Het wereldgemiddelde is $ 15.339 USD

Het land met de slechtste / laagste score ter wereld is Niger, met een score van slechts 0,354 HDI.

Ik hoor jullie denken bij het lezen van dit stukje ‘Hoe houdt Koen (en Isabel) het vol in zo’n arm land?’ Een goede vraag, een terechte vraag. Het antwoord is uiteraard veel minder gemakkelijk te geven. Zie ik deze armoede, de lage ontwikkeling van velen, de vele zieken enzovoort? Ja en nee. Wij wonen in de nabijheid van de hoofdstad, min of meer in een groene buitenwijk. Ons huis en tuin zijn in de onmiddellijke omgeving bovengemiddeld van kwaliteit en grootte. We zijn aangesloten op water en elektriciteit. Zonder leverings-garantie moet ik erbij vertellen. We wonen aan een zandpad met diepe kuilen – problematisch na veel regen – zo’n 400 meter van een doorgaande asfaltweg. Niet heel ver van Zuid Afrika. We hebben links en rechts veel arme buren die hun geld verdienen als bediende, timmerman, metselaar of wasvrouw. En dat zijn dan de ‘gelukkigen’ want velen hebben geen betaalde baan. Zij verkopen in geïmproviseerde stalletjes tomaten, uien en fruit van het seizoen. Of ze hebben een verkooppunt aan huis van bier, cola, brood, telefoonkaartjes en zakjes snoep. Of ze verdienen wat bij met nagels lakken of haren vlechten van senhoras die zich dat kunnen veroorloven. De meesten hebben een stukje grond in de buurt dat ze bewerken. Maïs, maniok en aardnoten zijn de belangrijkste producten die ze verbouwen voor dagelijks gebruik. Er scharrelen kippen rond op het zandpad waarvan ik niet weet van wie ze zijn. Er staan ook veel chiquere villa’s op loopafstand van ons huis – ook van mensen die tijdens de week op een flat in de binnenstad van Maputo verblijven.

Dus ja … ik zie de armoede om me heen. De bovenstaande cijfers gaan ook op voor de hoofdstad maar in iets mindere mate dan op het immense platteland. Er zijn scholen en ziekenhuizen. Er zijn winkels in de buurt. Er is openbaar vervoer naar de stad voor redelijke prijzen. Wij hebben het goed – zeker in vergelijking met het overgrote deel van de bevolking. We proberen hier en daar een beetje te helpen. Ik wil daar niet over uitweiden want dat wordt algauw misplaatste borstklopperij.

Als ik vorige week enigszins idyllisch en lyrisch schrijf over de fruit- en groenten-stalletjes langs de kant van de weg, vergeet ik te vermelden dat de verkopers op schrale zandgronden (duingebied) wonen en leven. Kleine huisjes – vaak onbeschermd voor de zomerse zon. Dat ze soms kilometers moeten lopen om water te halen in jerrycans. Dat ze koken op houtskool en nauwelijks gevarieerd eten. Dat hun enige inkomsten het fruit is dat ze verkopen aan ‘rijke toeristen’ op weg naar de paradijselijke (bounty) stranden. En dat de kinderen al vroeg moeten helpen met water sjouwen, fruit verkopen of de akkers bewerken. School is vaak te ver weg of er is geen geld om de meester wat extra te geven zodat ook hun kind wat aandacht krijgt.

Ik schreef eerder over de begrafenissen van familieleden. Meestal veel te jong gestorven. Het zijn bijna altijd arme mensen, wonend in kleine huisjes met golfplaten op het dak. Ze slapen op rieten matten die ze ’s avonds uitrollen. Hun tuin is de voorraadschuur – nu gebruik ik een veel te mooi woord – voor de keuken. Het meest voorkomende beroep in Mozambique is ‘empregada’. Huisbediende, meid.

Een zonnige zondag – strand bij Costa do Sol (Maputo) – Bron: Folha de Maputo

(*) Volgens de auteurs van het rapport komt de evaluatie van Mozambique mogelijk niet helemaal overeen met de werkelijkheid, omdat ze niet alle door de UNDP op tijd gevraagde gegevens heeft verzameld en gepresenteerd.

Thematisch ploggen (1)

Tags

Culinair, EK 2016, Foto, Jardim, Koedoe, Koken, Noorwegen, Ploggen, Reizen, Usa, Voetbal, Zuid Afrika, Zweden

Met het scrollen door allerlei digitale fotomappen viel het me op hoeveel foto’s ik heb van etende mensen, borden vol eten, mooi opgemaakte borden, restaurant-eten, verjaardagstaarten. Ook van (huur)auto’s, de verbouwing en natuurlijk een eindeloze reeks foto’s van vakanties, landschappen, dieren, planten, vuurtorens, postkantoren, Isabel, de (klein)kinderen. De afgelopen weken heb ik maar liefst zes fotoalbums gemaakt van vakanties in 2013, 2014 en 2015. Veel werk maar als ze dan geprint en wel bij Isabel op schoot liggen en we samen herinneringen ophalen, word ik helemaal blij. En ook een beetje trots.

Ik kreeg het idee om de komende tijd wat van die foto’s te gebruiken voor mijn stukjes. Ik ga dat thematisch aanpakken. Net zoals ik vroeger ‘sport-postzegels’ verzamelde en mijn broer ‘dieren-postzegels’. Een idee van mijn vader, de organisator van menig postzegelclubje.

Goed, daar gaan we dan. Koen in de keuken is het eerste thema.

‘Köök’ is Ests voor ‘keuken’

Een eerste foto om het thema in te leiden. Ik maakte de bovenstaande en de foto hieronder op een camping op Saaremaa (Estland). Het regende pijpenstelen die namiddag dus zo’n camping-keuken is dan een ideale oplossing.

Best wel een uitkomst bij slecht weer, vind je niet?

Een keuken in Knysna (Zuid Afrika)

Knysna, een populaire bestemming aan de zuidkust van Zuid Afrika. We huurden daar in 2004 een self-catering huisje. Met een mooie keuken en een geweldig mooi uitzicht op een baai. Na een bezoek aan het plaatselijk winkelcentrum dook ik de keuken in met onze aankopen. Koedoe, een Afrikaanse antilope-soort. Ik was zo verbaasd en tegelijkertijd opgewonden dat ik het vlees niet kon laten liggen. Ik moest en zou het uitproberen. Ik maakte er een stoofpotje van zoals op de volgende foto te zien is.

Koedoe in een stoofpotje

Waarschijnlijk zitten velen van jullie nu met ethische bezwaren mijn blog te lezen. Zeker de vegetariërs en fanatieke wild-ecologisten. Tja. In Zuid Afrika kun je dat gewoon in de supermarkt kopen. En in menig restaurant staat het op de kaart. En ik kan het nog gekker maken. Ik at ooit olifantenslurf en krokodillenstraat – tenminste dat beweerde de kok. En wat dacht je van struisvogel en walvis? Ook dat heb ik wel eens gegeten. Goed, op naar de volgende foto.

Lillesand (Noorwegen)

Bovenstaande foto is gemaakt op een naturistencamping. Dat zou je zo op het eerste zicht niet zeggen natuurlijk. Het was best frisjes geworden tegen de avond. Begin juni als ik het goed herinner. En koken met mijn eigen slurfje open en bloot onder kokende pannen … nou nee. Toch maar niet.

Ergens op een motelkamer

Zomer 2002. Op het allerlaatste moment kochten we twee vliegtickets naar Atlanta. We huurden een auto en we reisden in drie weken door elf staten in het Diepe Zuiden van de USA. We sliepen de meeste nachten in motels. Een Usa-road-trip. Precies zoals je dat uit boeken en films kent. Soms gingen we uit eten maar er stond ook een kartonnen boodschappen-doos achter in de auto. En houtskool voor toevallig aanwezige barbecues. En gelukkig hadden sommige motelkamers net iets meer dan een waterkoker. Dan was het de kunst om met weinig toch iets lekkers op tafel te zetten. Van deze kamer herinner ik me dat we ’s morgens Michael Boogaert de rit naar La Plagne (Ronde van Frankrijk) zagen winnen.

Onze keuken in Fomento (Matola, Mozambique)

In 2012 was het zweten geblazen in ons keukentje in Fomento. Het eerste huis dat Isabel en ik samen huurden. Later volgden meer dan drie jaren (de keuken) in Jardim.

Kookles in Jardim

Het gerucht ging al gauw rond in de grote van familie van Isabel. “Zij heeft een man die graag kookt.” Dat moest natuurlijk worden gecheckt. Onder allerlei voorwendsels werd er een dagje georganiseerd met neven en nichten. Vooral de dames wilden dat eten van deze ‘Mulungu’ wel eens proeven. De nieuwsgierigheid won het van de beleefdheid. En voor ze het in de gaten hadden stonden ze in mijn potjes te roeren. En giechelen omdat ik met Mozambikaans bier kookte. Je kunt slechter gezelschap in de keuken aantreffen. Vind je niet?

En nu snel de nieuwe keuken in. Er moet gekookt worden. Svenska köttbullar, Toast Skagen en Sill. Zweedse hapjes. Vriend Per (hij is Zweeds) komt eten en voetballen kijken. En zoals gebruikelijk … deze Belg kan nu al genieten. Voorpret. We vreten die Zweden op vanavond. Nu maar hopen dat Zlatan niet teveel wordt vrijgelaten. En dat het inderdaad zijn laatste wedstrijd wordt voor Sverige. Dat betekent dat de Rode Duivels door zijn naar de volgende ronde.

Waar ben ik – de uitslag (8)

Tags

Ine, Italië, Naturisme, Noorwegen, Prijsvraag, Providence Canyon, Usa, Vakantie

Moeilijk dus. Weinig of geen aanknopingspunten. Toch fijn dat er verschillende volgers gokjes hebben opgestuurd. Dank daarvoor. En Hilde heeft daarbij eenmaal goed gegokt. Een vol punt dus. Het zijn foto’s van vakanties met Ine in respectievelijk 2004 – 2002 – 2003.

Foto 1 Een naaktstrand. Dat hebben meerderen van jullie gezien. Een foto uit 2004. Een juni-vakantie naar Italië – eindbestemming: naturisten-camping Pizzo Greco (Calabria). Mooie herinneringen.

Foto 2 Een canyon. Dat was duidelijk te zien. Maar waar? In Georgia USA. Niet zo heel ver van Atlanta. Providence Canyon. Een mooie dagbestemming. Wij deden dat in de zomer 2002 na een dagje rondhangen in de CNN-studio’s.

Providence Canyon

Foto 3 – Een ferry. Laat ik daar Gerbie toch maar een half punt voor geven. Hij gokte nadat mijn blog een kwartiertje online was. Hij dacht het Skagerrak tussen Denemarken en Noorwegen. Dat Noorse deel van zijn antwoord is juist. Het is op het Oslo-fjord. Op de ferry tussen Moss en Horten. Wij reisden toen – ook in het voorjaar – van Fredrikstad naar Kristiansand. Een weekje tussen twee werkafspraken in.