Opnieuw een gouden medaille voor Ranomi Kromowidjojo.
Ik ben de tel kwijt hoe vaak deze Nederlandse zwemster op het hoogste schavotje stond bij internationale zwemwedstrijden. Olympische Spelen. EK en WK langebaan en korte baan. Wat een kanjer en doorbijter. Ik weet dat ik lang geleden een logje over haar schreef. Ik ging op zoek op dit weblog maar kan het niet vinden. Dat moet dus in de web-streepje-log periode zijn geweest. Die stukjes zijn verloren gegaan. Maar daar gaat het nu niet over.
In dat logje schreef ik iets over de toen nog jonge zwemster. Nee, vooral iets over haar naam. Ranomi Kromowidjojo. Ik vond het eerst een tongbreker maar wel eentje met poëzie. Ik proefde de letters in mijn mond. Ik liep naar de badkamer en voor de spiegel zei ik langzaam – goed articulerend- haar naam driemaal. Ranomi Kromowidjojo. Je moet het zelf maar eens proberen … ra-no-mi- kro-mo-wid-jo-jo. Een schitterend voorbeeld van mond-gymnastiek. Mocht ik ooit nog een dochtertje krijgen – wat ik overigens niet denk dat dat zal gebeuren – dan zal ik de voornaam Ranomi zeker overwegen.
Vrouwelijke zwemsters en turnsters van wereldniveau zijn in mijn (beperkte) herinnering jong. Pak ‘m beet … tussen de vijftien en maximaal vijfentwintig jaar. Een zwemster die vier Olympische Spelen na elkaar aan de start staat – met kans op een (gouden) medaille – is volgens mij uiterst zeldzaam. Ranomi is buitencategorie. Na 2008 – 2012 – 2016 dan nu naar Tokio 2021. Ik weet niet waar ik zal zijn op dag dat zij naar het startblok zal lopen. Opnieuw een olympische finale. (Cross fingers) Ik hoop ergens waar ik televisie kan kijken. En ik beloof dat ik na haar overwinning(en) naar de spiegel zal lopen en opnieuw driemaal … ra-no-mi- kro-mo-wid-jo-jo zal zeggen.
Ik hou van sport dat schrijf ik vaak. Maar zwemmen en atletiek volg ik niet op de voet. Niet dagelijks of wekelijks. Maar als de grote toernooien eraan komen verhoogt de interesse vanzelf. Maar roem is zo vergankelijk. In mijn zoektocht naar het logje over Kromowidjojo stuitte ik op ‘Een dag in Londen’ – zondag 5 augustus 2012. Bijna negen jaar geleden. In dat stukje noteer ik heel wat namen van kersverse olympische kampioenen. En weet je wat zo frappant is? Ik herken nauwelijks een naam. Ja, Usain Bolt, Andy Murray, Dorian van Rijsselberghe en natuurlijk … je raadt het al: Ranomi Kromowidjojo.
Wil je nog meer weten over het recente EK-langebaan zwemmen in Boedapest? Klik dan HIER (met interview) of HIER (met de EK-wedstijd 50 meter vrije slag met Nederlands commentaar).
Mijn hele kindertijd was de (onze) poppenkast een belangrijk tijdverdrijf. We hadden een eigen poppenkast. Een stevig houten kist met gordijntjes. Ik denk dat we een stuk of zes, hooguit tien poppen hadden. De gangbare commerciële poppen. Jan Klaassen, Katrien, de champetter, een prinses, de koning, een grootmoeder, een boef, de duivel, een draak of krokodil. Poppen met een buigzame plastic kop, een stoffen kleed en twee armpjes / handjes. Je wijsvinger ging in de kop, je middenvinger en je duim gingen in de armpjes/handjes. Alleen de draak had geen handjes maar met dezelfde drie vingers kon je zijn bek open en dicht doen.
Bron: Catawiki.be
Ik heb de foto van het internet geplukt. Het lijkt een beetje op de poppen die wij hadden. Mijn broertje (onze Bart) was twee jaar jonger maar we hebben – zeker in de koudere periodes – heel veel samen gespeeld. We speelden met de coureurekes, met onze Märklin-treinen, met lego, meccano of met de poppenkast. We mochten de typemachine van mijn moeder gebruiken om onze scenario’s uit te werken. (*) We verzonnen zelf verhaaltjes die geïnspireerd waren op voorstellingen die we hadden gezien of boeken die we hadden gelezen. Ook de korte strips uit Ons Volkske en de Kapoentjes zetten wij om in poppenkast-dramatiek.
We oefenden veel, we waren best goed in de traditionele poppenkast-dynamiek. De boef die verschijnt en een zak vol gestolen spul meezeult. Natuurlijk vraagt hij het publiek om hem niet te verraden. Hij verstopt zich. Natuurlijk komt dan de champetter of Jan Klaassen, ze zijn op zoek naar de boef. “Hebben jullie de dief gezien?” Het publiek antwoordt – roept – uiteraard ja of nee. Dan volgt de vraag: “Links of rechts?” Natuurlijk begrijpt de champetter het verkeerd. De dief komt weer even terug en doet “sshttt” en verstopt zich weer. Een flinke achtervolging. De champetter en Jan Klaassen botsen op elkaar. Tenslotte worden er flink wat kopstoten uitgedeeld en wordt de boef gevangen.
Je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen hoe dat ging. Bij aanvang lagen alle rekwisieten en poppen keurig klaar maar na een paar keer wisselen werd het al gauw een rommeltje achter de poppenkast. We schilderden ook vlijtig onze decors. Een bos. Een kasteel in de verte. Een kamer met een open haard. Een dorpsplein. Onze poppenkast had vier lampen. Twee witte, een rode en een groene. Vooral de rode lamp was spectaculair want met de aan-en-uit-schakelaar hebben we veel onweren veroorzaakt. Ook de opkomst van de Duivel werd ondersteunt door lichtflitsen en hard geklop tegen de binnenkant van de poppenkast. Uiteraard met de kop van de Duivel tegen de houten binnenkant. Poor Devil.
Hoogtepunt van het jaar was het jaarlijks bezoek van Pats Poppenspel aan ons dorp.
Pats Poppenspel met de daaraan verbonden kleurwedstrijd.
Ik vond het geweldig. Ik deed mijn best op de kleurplaat. Ik herinner me niet dat ik ooit won in tegenstelling tot de kleurwedstrijden van De Witte Mus – de plaatselijke ornithologische vereniging maar dat is een ander verhaal.
In mijn fantasie was het Nonkel Bob die de voorstellingen aan elkaar praatte (of was het echt zo?) en natuurlijk zelf in de poppenkast dook. “Vrolijke, vrolijke vrie-ienden, vrolijke vrienden dat zijn wij …” Of het echt Bob Davidse was weet ik niet. Het jaarlijkse verhaal was een Suske en Wiske avontuur maar ook Mon en Tuur van de Melkbrigade gaven acte de presence. “Milleke Melleke Mol, karwitsel, karditsel, kardol.”
De volgende weken speelden wij varianten van hetzelfde verhaal. Ons huis was volledig onderkelderd. Achteraan de patattenkelder, in het midden de ‘chaufache’ (de verwarmingsketel) en vooraan de grootse ruimte. Opslag en speelkelder. Dus ook de plaats van onze poppenkast. Bij de deur was de kassa, 1 frank per persoon. Toeschouwers waren mijn ouders en buurtkinderen. Een mooie herinnering. Jaren later maakten we een ‘grote’ poppenkast. Een houten frame dat we konden open en dicht klappen. Groene zijgordijnen. In die poppenkast konden we staan want we waren uit de oude kast gegroeid. Van deze poppenkast heb ik nog een foto, van de oude kast niet. Spijtig.
Toen leerde ik de familie Peeters kennen en zag plots poppenkast van een heel ander niveau. Bart tekende en schilderde de decors. Zij (Bart, Stijn en Kaatje) maakten zelf hun poppen. Papier maché. Mama Suuz was een innemende verteller. Interactie tussen een verteller buiten de kast en de figuren in de kast. De (theater) wereld ging steeds een beetje meer open. Dit kind (ik dus) speelde poppenkast op ‘provinciaal niveau’ en nu mocht ik meekijken – ook achter de schermen – van een team in de ‘pro league’. Heerlijk.
Nog steeds kan ik betoverd worden door de magie van het poppentheater. Van een eenvoudige handpop tot de professionele gezelschappen als Studio Peer (Fred Delfgauw) en FroeFroe (ook Boechoutse wortels).
(*) Deze typemachine is nu in bezit en gebruik door mijn zoon. Hij heeft natuurlijk ook een laptop maar zijn intieme schrijfsels en brieven worden nog steeds op dezelfde manier getypt als zijn oma zeventig jaar geleden deed.
De mevrouw die ik als kind Tante Doortje noemde, was geen echte tante van me maar de vrouw die een camping uitbaatte op Hoorn (Terschelling) – recht tegenover ‘Stilma’ (later een Spar-winkel). De camping vlakbij de watertoren – aan de rand van het bos van Hoorn.
Tante Doortje – respectievelijk de weduwe Doeksen en Camping Tante Doortje. Ik heb waarschijnlijk honderden keren ‘Bij Tante Doortje’ geantwoord op de vraag waar wij kampeerden tijdens onze vakanties. De eerste keer was in de zomer 1967. Bijna zes weken stond onze bruine bungalowtent op het kleine veldje. Het begin van een heel lange traditie. Zes weken werden twee maanden. Ik heb er al veel vaker over geschreven. De camping heet nu ‘Camping Dennedune’. In opzet nog bijna hetzelfde als vijftig jaar geleden. Alleen is het nu de kleinzoon van Tante Doortje die de camping runt.
In dit logje wil ik het niet over de camping hebben maar over het bezoek van Tante Doortje bij ons thuis in Boechout (België). Dat was volgens mij een grote belevenis voor alle betrokkenen. Wij gingen elk jaar naar haar. Nu kwam zij naar ons. Volgens mij was het best bijzonder dat zij naar ‘de wal’ ging. En dan ook nog helemaal naar het buitenland. Een hele onderneming. Op bezoek bij ‘Schyvens’, bij de Belgen van het kleine veldje. Ik denk niet dat zij veel andere, vaste kampeergasten heeft opgezocht in bijvoorbeeld Krommenie, Groningen, Sneek, Franeker of Amersfoort. Zij kwam niet alleen maar met het gezin van haar dochter (dochter, schoonzoon en drie kleinzonen). De jongens waren van onze leeftijd. We kenden ze van onze vakanties.
Tante Doortje en haar familie op bezoek in Boechout (België)
Op de achterste rij van links naar rechts: Tante Doortje (weduwe Doeksens), mijn moeder (Lutgart) en mijn vader (Frans). Op de voorste rij van links naar rechts: de twee jongste kleinzonen. Ik denk dat Richard de jongste is. De naam van zijn broer ben ik vergeten. Dan sta ik in het rijtje met een zware boekentas. Mijn jongere broer Bart heeft onze kat ‘Poesie’ in zijn armen. Naast hem Henk en dan zijn moeder – Annie, dochter van Tante Doortje. De foto’s zijn gemaakt door meneer van der Veen, schoonzoon van Tante Doortje, politiefotograaf van de gemeentepolitie Leeuwarden. Ik heb hem jaren later nog een keer ontmoet in Ljouwert – hij was toen in functie als politieagent. Net geen bekeuring, wel een waarschuwing. Hij herkende me direct en was verbaasd dat ik in zijn stad studeerde.
Ik herinner me dat het bezoek van Tante Doortje in de tweede helft van oktober was. Ik denk 1968 of 1969. Herfstvakantie in Nederland (*) maar wij moesten nog naar school tot Allerheiligen. Tante Doortje, haar dochter en schoonzoon logeerden in een nabijgelegen hotel. De jongens sliepen bij ons. Wij aten altijd samen. Overdag werden er uitstappen gemaakt. Naar Lier (begijnhof, Zimmertoren, een wandeling langs de Nete) en naar Antwerpen (het Steen, de Grote Markt, de kathedraal, de Groenplaats). Mijn vader speelde (een beetje) voor gids.
Tante Doortje op de Groenplaats (Antwerpen) tussen de duiven.
Op de achtergrond de kathedraal van Antwerpen.
Tante Doortje op bezoek in België
Of deze derde foto in Antwerpen of in Lier is gemaakt weet ik niet. Als ik Henk zo naar boven zie kijken dan kijkt hij waarschijnlijk naar de Onze Lieve Vrouwe kathedraal of naar de Boerentoren. Allebei in Antwerpen.
Deze drie foto’s vond ik vorig jaar in een kartonnen doos die jarenlang bij mijn moeder in een kast stond. Prachtige foto’s van een ‘wereldberoemde vrouw’ op Hoorn (Terschelling). Een begrip. Hoeveel badgasten zouden er bij haar gekampeerd hebben? Op het kleine veld of op het grote veld. In het bakkershuisje, in de grote schuur of in de appartementen achter haar woonhuis. Vele honderden of duizenden. Ik denk dat mijn ouders tot 1986 een deel van hun zomervakantie doorbrachten bij Tante Doortje.
(*) Wij kregen elk jaar in de Nederlandse herfstvakantie bezoek. Tante Doortje en haar familie. Tante Joke en Ome Geert en hun jongens (uit Groningen). Meneer en mevrouw Nauta (uit Amersfoort). Waarom ik dat nog zo goed weet? Omdat ik altijd verjaarde tijdens die bezoeken. En wat ik ook nog weet: al deze gasten aten nooit dubbele boterhammen (hún boterhammen zijn veel dikker gesneden) en ze aten een zacht gekookt ei zonder brood. Gewoon als een lekkernij. Raar vond ik dat … raar.
Sinds enkele weken werk ik met de nieuwe editor van WordPress. Niet dat ik zat te wachten op deze zogenaamde upgrade, het werd me min of meer digitaal door de strot geduwd. Werken met ‘blokken’. Ik ga me er niet in verdiepen maar me er ook niet tegen verzetten. Ik zie wel wat ik ervan oppik. Een eerste ontdekking is het toevoegen van een diashow. Een verouderd fenomeen in een digitaal jasje. Volgers van mijn leeftijd hebben waarschijnlijk ook heel wat middagen en/of avonden hun broek versleten tijdens de diashows van hun ouders. De buren werden uitgenodigd. De collega’s. Nonkels en tantes. Ze zouden en moesten allemaal de 999 dia’s zien van onze vakantiereis naar Torrox (1964) en wij moesten elke keer meekijken. Na een paar keer waren we het beu en gingen we een beetje ‘zieken’. Tijdens het klaarzetten van het diascherm, de projectietafel en de diaprojector (bovenop het telefoonboek) draaiden we vliegensvlug – in enkele dialaders – een aantal dia’s ondersteboven. Mijn vader raakte dan van zijn apropos, snapte er niets van en raakte de draad van zijn verhaal kwijt. “Papa, je vergat te vertellen dat wij de eerste bezoekers ooit waren op die camping en dat we gratis paella mochten eten.” O ja … nog 731 dia’s te gaan.
Goed, terug naar het heden. Ik heb in mijn logjes over Amor en Psyche een paar keer de optie ‘diashow’ gebruikt. De lezer moet dan zelf op de pijlen links of rechts drukken voor de volgende foto. Of op de smartphone met de vinger links of rechts (boven naar beneden) vegen. Scrollen dus. Ben je nog mee?
Ik ga hieronder – bij wijze van oefening – een diashow toevoegen van mijn Top 25 boeken zoals ik die heb vermeld op Hebban. Van 25 naar 1. Veel kijkplezier. Veel leesplezier.
25
24
23
22
21
20
19
18
17
16
15
14
13
12
11
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
Bij deze heb ik de optie ‘diashow’ voldoende uitgeprobeerd. Misschien wel een beetje teveel van het goede. Het is niet anders. Hebben jullie alle vijfentwintig de voorkantjes bekeken? Knap !!! Toch nog een laatste opmerking – niet over de nieuwe editor maar over mijn lijstje van 25 mooiste (beste) boeken. Deze lijst is doordrenkt van nostalgie. Heel wat van deze boeken heb ik lang geleden gelezen. Als ik ze NU zou herlezen weet ik niet welke boeken de tand des tijds hebben doorstaan. Ik heb er een paar klaar staan op mijn e-reader. Ik durf er nog niet aan beginnen. Maar wie weet binnenkort wel …
Dat ik nieuws over Mozambique wat meer volg dan het nieuws over bijvoorbeeld Costa Rica, Cambodja of Litouwen mag algemeen bekend zijn. Ik kijk af en toe naar het TVM – 8 uurjournaal en ik lees regelmatig ‘Club of Mozambique’ (engelstalige internet-krant). Ik heb al eerder verteld dat er in het uiterste noord-westen van het land regelmatig jihadistische terreuraanslagen worden gepleegd. Afschuwelijk. Verschrikkelijk. Het gaat van kwaad naar erger.
Muurschildering met Mozambikaanse vlag – Pixabay
Gisteren melden het NOS-journaal en RTL-Nieuws over nieuwe aanslagen en onthoofdingen in die regio. Ja, je leest er zo overheen maar ik schreef echt wel … onthoofdingen. Ik plaatste een paar links op mijn Facebook-pagina. Dat doe ik ook hier op mijn blog. Zie hieronder. Weet ik dan meer dan wat ik lees in de pers? Het antwoord is NEE. In feite lees ik er meer over op internet dan dat ik iets verneem via de plaatselijke pers. Wordt het onder de pet gehouden? Ik denk dat het antwoord is … ja en nee. Wat er precies gebeurd is, wordt hooguit in grote lijnen vermeld. Het regeringsleger en ingehuurde milities uit Rusland en Zuid-Afrika falen. Dat mag duidelijk zijn. Dus de overheid staat niet te springen om hier veel ruchtbaarheid aan te geven. En dan druk ik me heel voorzichtig uit.
De regio – grenzend aan Tanzania – is arm. Een enorme (jeugd)werkloosheid. Voor de kust is tien jaar geleden een enorme gasbel gevonden. Dan zou je denken dat er meer werkgelegenheid zal komen. Dat valt vies tegen. Ik lees dat het hooguit 6500 banen zal opleveren en dat het geld verdwijnt (zal verdwijnen) in de zakken van de (politieke) machthebbers in het zuiden (1) is geen rare veronderstelling. Grote sociale ontevredenheid, dat mag duidelijk zijn. Werkloze jongeren zijn gemakkelijk te ronselen voor verzet zeker als er geen enkel vooruitzicht is op een betere toekomst. Maar dat verzet tegen ongelijkheid uitmondt in religieus geïnspireerd terrorisme is hemeltergend afschuwelijk. Ik heb niet genoeg woorden om dit ten alle tijden te veroordelen.
Is dit een ver van mijn bed item? Zoals je hieronder kunt lezen is dat letterlijk (in kilometers) ver van mijn bed. Natuurlijk is dit vreselijk nieuws. Naast de ingestorte toeristen-industrie (covid-19), de natuurrampen van vorig jaar is dit natuurlijk rampzalig voor het land van mijn vrouw (en veel vrienden en familie). Het dag-dagelijkse leven in Djonasse is er nog niet door beïnvloed. Maar hoe lang zal ik dat nog kunnen zeggen? Een vraag die ik mezelf stel op de dag dat het 102 jaar geleden is dat er een einde kwam aan de Grote Oorlog. ‘Nooit meer oorlog – Plus jamais de guerre – Nie wieder Krieg – No more war’ (2) Laat ik het er ook nog bijschrijven in het Portugees en het Swahili (de taal die in de getroffen regio wordt gesproken). Nunca guerra novamente – Kamwe vita tena.
(1) De hoofdstad Maputo ligt hemelsbreed ruim 2000 kilometer zuidelijker. Via de weg is de afstand tussen Palma en Maputo ongeveer 2.750 kilometer. Dat is min of meer te vergelijken met de afstand Utrecht – Athene (2.823 km) Leeuwarden – Faro (2.540 km) of Brussel – Sint-Petersburg (2.480 km).
(2) Op de IJzertoren in Diksmuide (herdenkingsmonument Grote Oorlog in de Westhoek) staat deze wens in vier talen.
Zoals ik gisteren al schreef is ‘carrière’ een woord dat eigenlijk niet past bij mijn bescheiden sportieve leven. Ik ga toch een paar sportieve activiteiten vermelden.
Tennis
Ine (mijn eerste vrouw) kwam uit een tennisfamilie. Haar vader speelde behoorlijk goed tennis en zijn kinderen gingen als vanzelfsprekend ook op tennis. In begin zestiger jaren was dat meer een sport voor de elite maar daar had mijn schoonvader lak aan. Ine speelde competitie en kon niet tegen haar verlies met kapotslaan van rackets en gevloek als een Mc Enroe avant la lettre. Vooral de verplichte handdruk met de tegenstander na verlies viel haar zwaar. Aldus de familieverhalen. Ik had nog nooit getennist maar ik probeerde het tijdens familie-weekendjes. Mijn schoonvader moedigde me aan. Ik had niet echt aanleg maar wel veel plezier en toonde veel inzet. Het resulteerde in een lidmaatschap bij een tennisvereniging bij ons in de buurt (Bergen op Zoom). Recreatief spelen tegen elkaar op vrijdagochtend – onze gezamenlijke vrije dag. En een paar keer per jaar bardienst draaien. Goed voor de sociale contacten. We waren elkaars gelijke. Ine dankzij haar techniek, ik dankzij fanatieke inzet. Lopen naar het net en niet opgeven. En soms onderhands opslaan zoals Michael Chang ooit deed. Laten we zeggen dat ik 45% van de setjes won en Ine 55%. Ze kan het niet tegenspreken. Snik.
Atletiek
Ik schreef er gisteren al over. Ik herinner me een grote club-wedstrijd op de paardenrenbaan van Oostende. Ik denk dat ik in (met) een estafette-team liep. En ik ging een paar keer naar meetings – zoals dat heette. Vier of vijf atletiekverenigingen uit de provincie Antwerpen die elkaar bestreden met de meeste atletiek-disciplines. Veel onderdelen met telkens één deelnemer per club. Je kon dus punten voor je team winnen. Ik werd (meestal) ingezet voor de 400 meter. Dat lijkt een korte afstand maar het is verdomde lang. Of zeg je ver? Ik startte altijd te snel. Lag in een mooie positie na de eerste bocht – op een 400-meter-baan – maar de tweede bocht was meestal mijn Waterloo. Ik sukkelde naar de finish. Ik herinner me geen tijden maar het was nooit onder de minuut. Snik.
Zwemmen
Ook dit vermelde ik al eerder. Ik kon zwemmen maar om naar een wedstrijd te gaan was nooit mijn intentie. Toch werd ik door het schoolteam gevraagd om mee te gaan. Provinciale schoolkampioenschappen. Ik weet niet meer in welke maand maar het water was IJSKOUD. Een openluchtzwembad. Het was een broeder die ons meenam in zijn auto. Ik zat op een katholieke broederschool. Hij was het schapenvet vergeten – zo herinner ik het me. De meeste jongens – onze tegenstanders – smeerden zich in van kop tot teen. Ik deed stoer en zei dat ik goed tegen kou kon. Het was koud, heel koud. Ik denk dat mijn piemeltje nog nooit zo verschrompeld in mijn zwembroekje heeft gezeten. Snik. En vijftig meter is best ver. Heen en weer in een 25-meter-bad. Ergens in de Kempen … in Herentals, Zandhoven of Geel … daar ergens. Eens en nooit weer.
Badminton
Leeuwarden, ergens in de 80’er jaren. John – studiegenoot en vriend – vroeg of ik zin had om te badmintonnen. Ik kende het enkel als een vakantie-activiteit. Met een vriendenclubje huurden we een baan in het plaatselijke sportcentrum. Ik geloof van 21.30 tot 22.30. Dat was het goedkoopste uur. Een hele winter lang. Ik vond het leuk maar ik had bij aanvang van onze badminton-avondjes me zwaar vergist in de explosiviteit van het speeltje cq sport. Eén winterseizoen was genoeg.
Kayakken
Ook dit hoort bij vakantie. In de Dordogne. In (op) de Tarn. In Letland. In Friesland. Nooit als een wedstrijd, altijd recreatief. Soms alleen. Meestal met Ine en de kinderen. Heel prettig om te doen en schitterend om het land vanaf het water te zien.
Fietsen
Als ik de titel ‘wielrennen’ gebruik, zou ik jullie misleiden. Fietsen dus. Ik kocht een racefiets toen we in Wyns woonden. Ik herinner me individuele tochtjes. Wyns – Ruinerwold. Wyns – Stavoren. Wyns – Harlingen. En op de fiets naar Leeuwarden. Lange tochten in Les Landes. Hoogtepunt was een vakantie waarop de racefiets meeging. Hoogtepunt: Laruns – Col d’ Aubisque (en terug uiteraard) in de Pyreneeën. Ook ritjes in het achterland van Barcelona. Mijn fiets werd gestolen in Leeuwarden. Einde grote tochten. Vanuit Bergen op Zoom werd het eerder recreatief fietsen. Met Jules naar Boechout. In vijf dagen van Vlissingen naar Maastricht – ook met Jules. Van Bergen op Zoom naar Koksijde (in mijn eentje) en een schitterende tocht (met Jules) op huurfietsen in de buurt van Meyrueis. Cevennen. Ik had net daarvoor De Renner van Tim Krabbé gelezen. Met vriendjes speelden we soms de Ronde Frankrijk na. Parcours: Welvaartstraat – Fruithoflaan – Acacialaan – Sint-Gabriëlstraat – Welvaartstraat. Tien rondjes – ik won vaak. Ik was meestal de enige deelnemer maar Roger de Vlaeminck, Eddie Merckx, Ferdinand Bracke en Felice Gimondi reden in gedachte met me mee.
Schaatsen
Ik verhuisde in 1979 (voor de eerste keer) naar Leeuwarden. In 1985 woonden we in Wyns aan de Dokkumer Ee – vlakbij Bartlehiem. Ik schreef er al eerder over. Het werd een strenge winter. Iedereen stond op het ijs. Een buurman – Jan Kwast – gaf me een paar ‘houtjes’. Ik bond de schaatsen onder en een week later voltooide ik mijn eerste toertocht. Dertig kilometer – de Kleine Wielen Toertocht. Het café in Wyns was één van de stempelposten. Geen wedstrijd maar een toertocht – met eenmedaille als beloning.
Ook de daarop volgende twee winters – ik had ondertussen lage noren – werd er veel geschaatst. Ik voltooide de Elfstedentocht in drie of vier etappes. Op en neer naar Dokkum vanuit Wyns vond ik saai. In Harlingen heb ik veel moeten lopen. Het ijs was daar onbetrouwbaar. Bij heel wat bruggen bracht ik het ‘klunen’ in de praktijk. Zeventig kilometer (wind mee) was de max – daarna gingen mijn enkels zwikken. Op en neer schaatsen naar het werk in Leeuwarden. Een genot. Later heb ik op de Binnenschelde in Bergen op Zoom geschaatst maar dat was gepruts op een grote vijver. Geef mij maar Friesland.
Voetbal
Nooit bij een club maar natuurlijk heb ik ook weleens gevoetbald.
Onze klas – voetbalteam Mens-Wetenschappen Pius X (*)
Op school. Tijdens jeugdkampen. Op de camping. Ik was echter beter in het mee organiseren van een groot (jaarlijks) (straat)voetbaltornooi. Ik was de speaker van dienst en ik zat in de redactie van de tornooi-gazet – de Man met de Bolhoed.
Kaatsen
Nogmaals ga ik terug in de tijd. Terug naar Fryslân, terug naar Wyns. De hele zomer werd er recreatief gekaatst. Ik vond het heerlijk – ik ging met veel plezier naar de maandag-avond-partijtjes. Tweemaal per seizoen was er een echt tornooi. Tijdens het dorpsfeest en op het eind van de zomer de clubkampioenschappen. Ik deed graag mee en eenmaal hoorde ik bij het koningspartuur. Met de lauwerkrans als ultieme beloning. Ik schreef er eerder over. Lees HIER.
En wat nog meer …
Zeilen – als recreatief tijdverdrijf – nooit in wedstrijdverband. Tafeltennis – puur als vermaak. Volleybal – met een vakantie-team op Terschelling. Biljarten en schaken tijdens – en na schooltijd. Midgetgolf tijdens vakanties. Of zijn dat geen sporten? Basketbal en handbal in de school/klas-competitie (Pius X). Wandelen – ik haalde ooit mijn diploma als berg-wandel-gids in Zwitserland of was het Italië? Maar is wandelen een sport of een sportieve activiteit? Heel veel 10 en 20 kilometer Brandaris-wandeltochten op Terschelling. We (Ine en ik) hadden ooit de ambitie om de GR 20 te lopen op Corsica. We trainden wekelijks. Ine’s knie gooide roet in het eten. En na vijf dagen té koud weer in Wales, hingen we tenslotte de wandelschoenen aan de wilgen.
Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik geen honkbal heb kunnen spelen. Ik denk dat ik daar enige aanleg voor had maar het was meer iets van de VS niet van Vlaanderen. Mijn zoon zat wel één of twee seizoenen bij de Wizards of Boz maar versleet zijn jonge broek vooral op de bank. Misschien was het iets teveel Daddy die dit een leuke sport vond.
En nu?
Bijna niets. Wandelen – af en toe. Eerlijk gezegd veel te weinig. Een beetje sportschool maar nog niet sinds de corona-uitbraak.
Conclusie
Ik ben geen stijve hark maar om me een sportieveling te noemen is fel overdreven. Ik ben benieuwd of er me nog iets te binnen schiet de komende dagen. Wie weet wordt dat dan deel 3.
(*) Bij de foto. Er is er maar een met een afro-kapsel, dat ben ik. Dit was bijna onze hele klas – Mens-Wetenschappen van Pius X Antwerpen. We speelden vriendenwedstrijden tegen andere klassen / scholen. In het geval van bovenstaande foto: bij de Alexianen in Boechout tegen een team van Kringers en jongens van Sint-Gabriël.
Wat zijn fijne onderwerpen om over te schrijven? Ik probeer de ‘dagboekstijl’ te vermijden. Zoals bijvoorbeeld: ‘Wakker om 5.17. Beetje gelezen. 6.08 opgestaan en thee gezet. Lunch voor Isabel gemaakt. Bakje yoghurt gegeten. 7.15 uitnodigingen Zoom-lessen per email verstuurd. …’ enzovoort. Totaal niet interessant – noch voor mezelf, noch voor lezers / volgers. Bloggen over corona doe ik af en toe maar dagelijks … ik moet er niet aan denken. Ik probeer mijn stukjes afwisselend te houden.
Op Facebook (of is het Twitter) zie ik met enige onregelmatigheid foto’s van alledaagse voorwerpen uit het verleden. Nog niet oud genoeg om in Bokrijk te worden geëxposeerd maar toch meestal verdwenen uit onze huizen. Het is algauw nostalgie troef en dat is vaak wel een fijn gevoel. Huishoudelijke spullen die vroeger heel gewoon waren. Ik heb het over de zestig- en zeventiger jaren van de vorige eeuw. Mijn kinder- en jeugdjaren. Misschien wordt dit het begin van een nieuwe serie. Ik heb de titel tenslotte een (#1) nummer meegegeven. Natuurlijk heb ik zelf geen eigen foto’s van bijvoorbeeld mijn eerste cassetterecorder, pick up of de bandopnemer van mijn vader. Ik zal dus af en toe een foto uit Pixabay of Pikrepo gebruiken. Die foto’s zijn rechtenvrij.
In 2008 besloot mijn moeder (toen 78 jaar) om te verhuizen naar een kleinere woning. Mijn ouderlijk huis ging in de verkoop. Het huis is door mijn ouders gebouwd (laten bouwen) in 1957 en 1958. Mijn moeder heeft er dus vijftig jaar gewoond. Ik ben kort vóór haar verhuizing nog een keer doorheen het huis gelopen waar ik van mijn tweede tot mijn tweeëntwintigste (met een kleine onderbreking) heb gewoond. Met mijn fototoestel. Ik heb er een fotoalbum van gemaakt wat datzelfde jaar mijn kerstcadeautje werd voor mijn moeder. Deze foto’s staan ook nu nog op een externe schijf. Ik kijk met een weemoedige glimlach naar die foto’s. Spullen en plekjes uit mijn jeugd. Bijvoorbeeld mijn eerste bureautje …
Mijn eerste bureautje
Vooral op ‘onze’ zolder vond ik een denkbeeldig (foto)boek vol herinneringen. En natuurlijk ook veel vergeten spullen. Aan dit bureautje heb ik heel veel tijd doorgebracht. Om mijn huiswerk te maken en om toneelstukjes te schrijven. Of scenario’s voor poppenkastvoorstellingen. Ook het logboek van de scouts en van onze BaLuDiKo-club werd hieraan bijgehouden. De stickers op de bureaulades zijn van na mijn tijd. Ik heb mijn schenen heel dikwijls gestoten (en opengehaald) aan de verbindingslat die te zien is zo’n 20 centimeter van de vloer. Auw auw auw. Het bureautje was af te sluiten met een rolluik. Ik herinner met het geluid en je moest er enige handigheid in hebben want anders kreeg je het niet dicht. Op de foto zie je onder het rolluikje nog net twee kleine laadjes voor potloden, slijpers, gummetjes en frutsels.
En er is meer te zien. Weet je wat of wie die houten pop is? Een notenkraker. Met een houten hendel aan de achterzijde open je de ‘mond’ van deze pop, je stopt een noot in zijn bekkie en ‘krak krak’ … nootjes gekraakt. Deze (magische) Notenkraker komt uit het beroemde, klassieke ballet van Pjotr Iljitsj Tsjaikovski. Klik HIER voor een foto.
Ook de gekleurde plastic bakjes – rechts op de foto, achter een houten ladder – horen thuis in de verzameling ‘dingen van vroeger’. Ze waren in gebruik in de (bij)keuken. Drie bakjes op elkaar gestapeld voor uien, prei, selder, rabarber … afhankelijk van het seizoen. Een nostalgische wandeling door het huis van mijn jeugd …
In de serie: IETS VAN VROEGER. Er komt vast een vervolg.
Al een paar weken lag een plastic zak met amêijoas in de diepvries. Elke keer dat ik de deur opentrok lachten de schelpjes me tegemoet. Ik wist wat ik wilde klaarmaken maar het was nooit het juiste moment. Maar wat is het juiste moment om ‘Spaghetti vongole’ klaar te maken? Naar goed Italiaans gebruik doe je dat op vrijdag. Het is een van mijn lievelings(voor)gerechten. Een hemelse traktatie. Ik droom weer even terug naar mijn veertigste verjaardag. Met Ine, Catelijne en Jules drie dagen naar Rome. Op het pleintje voor het Panthenon … een terrasje en een overheerlijk bord ‘Spaghetti vongole’ …
Maar ik ben nu niet in Italië dus het staat nooit op de kaart als wij op restaurant gaan. Om het op z’n Vlaams te zeggen. Uiteraard staan er wel amêijoas op de kaart in Mozambique maar niet op die unieke Italiaanse wijze. Een lokale variant is de Portugese ‘Carne Alentejana – varkensblokjes met schelpjes’ – ook lekker maar heel anders – maar er gaat niets boven de ‘Pasta alle vongole’.
Eigenlijk is het een heel eenvoudig gerecht. De voorbereiding vraagt meer werk dan het klaarmaken zelf. Ik vertel eerst wat ik heb gebruikt. Voor 2 personen.
Spaghetti vongole (bij Isabel en Koen) (*)
750 gram schelpen – noem het kokkels of amêijoas, dat maakt niet uit / 2 grote tomaten / 10 teentjes knoflook / Spaanse pepertjes / goede olijfolie / citroen / een beetje zout / een pak spaghetti / verse koriander (officieel moet dit verse peterselie zijn) / een goed glas witte wijn.
Snijd de tomaat in kleine stukjes. Snijd ook de knoflooktenen en de steeltjes van de koriander in kleine stukjes. Verhit olijfolie en fruit de ui, de knoflook en de koriander-steeltjes. Voeg er Peri Peri – pepertjes – aan toe naar eigen smaak. Laat dit een kleine tien minuutjes pruttelen. Zorg dat het niet aanbrand.
Was en spoel ondertussen de schelpjes in zout water.
Voeg een flink glas witte wijn toe aan de knoflook-tomatensaus. Even roeren en als de alcohol verdampt is, voeg je de schelpjes toe aan de saus. Schep goed door. Even het deksel op de pan. Twee minuutjes en controleer of de schelpjes opengaan.
Ondertussen heb je ook de spaghetti gekookt volgens de aanwijzingen op de verpakking. Ik voeg ook een beetje zout en de verse korianderblaadjes toe aan het water. Kook de spaghetti. Niet te lang – juist ‘al dente’. Giet de pasta af maar vang het kookvocht op.
Voeg nu de spaghetti toe aan de saus en de schelpen. Ook nog een flinke scheut van het kookvocht en een beetje olijfolie. Hussel alles flink door elkaar. En klaar is de schelpen-pasta. De rest van de fles witte wijn … dat hoef ik niet uit te leggen.
(*) Culinaire fotografie is uiteraard een vak apart. Een vak dat ik duidelijk niet beheers want dan had ik op z’n minst de randen van het bord moeten schoonvegen, de citroen moeten toevoegen en de belichting goed moeten instellen …
Wie herkent de titel van dit stukje? Dan keek je in de 80’er jaren naar Sesamstraat en dan had je waarschijnlijk een casettebandje dat eindeloos werd herhaald. Thuis en in de auto. Bij ons is het een klassieker. ‘Even om het hoekje vlakbij.’
Maar ik wilde het eigenlijk niet hebben over Sesamstraat maar over een dagje naar het Krugerpark met gasten uit Portugal die bij ons logeren ivm de bruiloft van mijn schoonzusje. Ik heb niet zoveel tijd om stukjes te schrijven en foto’s uit te zoeken. Laat ik me dus beperken tot één foto. Nou ja, een kleine collage met de hoogtepunten van ons dagje Krugerpark – en zoals de meeste volgers en meelezers wel weten dat is … even om het hoekje vlakbij.
De Bourgondiërs. Het alom bejubelde boek van Bart van Loo. Ik ben erin begonnen en omdat we de hele dag (van 9 tot 15u) geen elektriciteit hadden … alweer een stroomstoring of een reparatie – zat er niet veel anders op dan lezen. Ik ben ook nog bezig in ‘Serotonine’ (Michel Houllebecq). Maar dat doe ik wel vaker … twee boeken tegelijkertijd lezen. Maar dan wel fictie naast non-fictie.
Al bij de proloog lach ik van oor tot oor. De herkenning. De vele uren dat ik als kind met ’s Lands Glorie op schoot zat.De prenten (Jean-Léon Huens) maakten een diepe indruk op me. En de bijgevoegde teksten (professor Jean Schoonjans) verorberde ik gretig. Mijn liefde voor geschiedenis is daarmee ontstaan net zoals bij schrijver Bart van Loo.
Uit: ’s Lands Glorie
Eind januari, begin februari hield ik ronde 2 van het grote opruimen. Ik schreef er eerder over en dat zal ik vast nog een paar keer doen. Bijna honderd Artis / Historia boeken zijn de afgelopen vijftien jaar een paar keer verhuisd. Eerst vanuit mijn ouderlijk huis naar de nieuwe woonst van mijn moeder. Daarna kortstondig in een garage in Mortsel. Daarna nam ik ze mee naar Bergen op Zoom. Voor de projecten in Goes heb ik een aantal boeken veel gebruikt. De boeken over Afrika, later over Latijns Amerika en tenslotte de Aziatische boeken.
November 2017. Ik besluit kleiner te gaan wonen. De verzameling heeft een tijdje te koop gestaan op Marktplaats, net als veel romans en thrillers. Ik kreeg nauwelijks reactie. De boeken heb ik grotendeels weggegeven aan familie en vrienden. Boeken met een Afrikaans thema zijn mee verscheept naar Mozambique. De Artis / Historia boeken verhuisden opnieuw naar een opslagloods. En in februari heb ik een aantal boekwinkels gebeld of ze interesse hadden. Gratis en voor niets. Niemand in de buurt gevonden met belangstelling voor deze boeken. De Kringloper in Roosendaal heeft ze wel aangenomen. De zes groene Historia boeken ’s Lands Glorie heb ik bewaard. Puur jeugdsentiment. En datzelfde sentiment spat ook van de eerste bladzijden van ‘De Bourgondiërs’. En algauw duikt Clovis op in het boek … de koning van de Merovingers die zich bekeerde tot het christendom. Zijn vrouw Clothilde spoorde hem daartoe aan.
Clovis en Clothilde – ’s Lands Glorie
Deze boeken hebben niet alleen mijn interesse in geschiedenis gewekt maar ook voor het stripverhaal. Want bladerend door ’s Lands Glorie lees je eigenlijk een stripverhaal (met tekst) over de geschiedenis van België / De Lage Landen. Ik ga weer verder lezen …
