Vissen op Terschelling (1)

Tags

Bot, De Groene Weide, Familie, Hoorn, Lijnvissen, Nostalgie, Schar, Schol, Skylge, Takkenfuik, Terschelling, Vakantie, Vissen, Waddenzee, Zeepier, Zeewier

Drie jaar van mijn leven heb ik op Terschelling doorgebracht. Daarvoor heb ik wel alle dagen / nachten bij elkaar moeten optellen. Ik heb er veel vaker over geschreven. Klik HIER. Terschelling is een deel van mijn jeugd en van de tien jaar dat we in Friesland woonden.

In de zomer kampeerden we jaarlijks twee maanden op Skylge, bij Tante Doortje op Hoorn. Later kochten mijn ouders een huisje op Formerum. Onze eerste vakantie en mijn kennismaking met Terschelling was in de paasvakantie van 1967.

Waddenzee – Foto Pixabay

Onze vakantieactiviteiten in de 60 en 70’er jaren waren uiteraard zonder televisie, zonder laptops, computerspelletjes, zonder internet. Laat staan mobiele telefoons, Facebook en WhatsApp. Wij verzonnen spelletjes, organiseerden fietstochten, liepen door het bos naar het strand. Speurtochten in de duinen, hutten bouwen, vliegeren, met de huifkar naar het Amelandergat, veel fietsen, wandeltochten van 10 of 20 kilometer. Op dinsdagavond naar de volksdansavond (achter De Groene Weide). En heel vaak naar de Waddenzee. Om te vissen, kokkels op te graven, mossels plukken, pieren steken en heel af en toe – bij vloed – gingen we in Lies zwemmen.

In dit stukje wil ik over vissen schrijven. Ik herinner me een vijftal manieren om vis op ons bordje te krijgen. Een wekelijkse activiteit. Soms zelfs een paar keer per week. Ik ben geen visser in de gewone zin van het woord. Op Terschelling waren we in die jaren eerder ‘stropers’. Ik denk dat veel van onze methodes uit de jaren 70 vandaag niet meer mogen.

Een takkenfuik. Een effectieve methode om een maaltje bij elkaar te vissen / krijgen.

Takkenfuik

We gebruikten een fuik van de vader (of de oom) van Hessel. Ja, de zingende barman van cafe De Groene Weide. Wij zijn leeftijdgenoten. We raadpleegden een lokaal krantje om de juiste eb- en vloedtijden te kennen. Dat was belangrijk want we moesten tweemaal – bij laag water – naar de fuik. Ik geef een voorbeeld. Het is vloed om 12u dan weet je dat het ’s morgens om 6 uur laag water is en ’s middags om 18u. Goed. In de vroege ochtend fietsten we – met de schoongemaakte fuik achter op de bagagedrager – naar de waddendijk. We ploften onze fietsen ergens neer. We staken de dijk over en we begonnen aan onze wandeling richting takkenbossen zoals op de foto hierboven. Een tiental minuten uit de kust. In het uiteinde van de V bevestigden we de fuik. Het was vooral veel knoopwerk aan de verschillende paaltjes / takken.

Takkenfuik op het wad

Als er veel zeewier tussen de takken zat, probeerden we dat zoveel mogelijk te verwijderen. We veronderstelden dat de vissen bij hoog water donkere plekken probeerden te mijden.  Ze zwommen wel in de V – de fuik in. What’s in a name? Als de fuik stond en vastgeknoopt was, liepen we terug naar onze fietsen. Twaalf uur later gingen we terug. Benieuwd naar de vangst – catch of the day. Meestal was de vangst iets tussen tien en twintig platvissen. Bot, schar, schol. Dit ritueel herhaalden we twee of drie getijden na elkaar. Dan was er genoeg gevangen. En waren de tijden van eb en vloed ongunstiger.

Vaak gebruikten we een tweede methode die we combineerden met de fuik.

Een lange lijn met zestig haken. Nergens op internet vind ik iets over deze methode. Was onze methode uniek? Ik denk het niet. Waarschijnlijk is het vandaag de dag strikt illegaal om op deze manier te vissen. Daarom noemde ik  mezelf hierboven ook een ‘stroper’. Geen haan die ernaar kraaide in de 70’er jaren. Ik probeer het uit te leggen hoe dat in z’n werk gaat (ging).

Lijnvissen op het wad

De foto hierboven heb ik deels ingetekend. Bij eb zet je deze lange lijn uit. Een vijftiental paaltjes of stevige takken. Tussen alle paaltjes spanden we nylon visdraad. Alles bij elkaar zo’n honderd meter vistouw. Tussen twee paaltjes bevestigden we aan het hoofdtouw een stuk of vijf zijdraadjes – 15 cm – met een vishaakje aan het eind. Aan elke haak staken we een zeepier. Dat was dus ook zeepieren steken. Gewapend met een riek liepen we het wad op. En spitten maar. Een werkje van twintig à dertig minuten en dan was het blikje weer vol. Zestig zeepieren.

Zeepieren steken

De pier rijg je een paar centimeter achter de kop aan de haak. Ik was er gauw erg handig in.

Zeepier

Het laatste klusje was alle pieren ‘begraven’ onder een hoopje wadden-slijk. Waarom vraag je je waarschijnlijk af – als je nog niet bent afgehaakt want vijfenveertig jaar later is dit waarschijnlijk dierenleed. Omdat bij opkomend water eerst de krabben de lijn passeren. Als de wormen dan te zichtbaar zijn, is de helft al opgevreten voor er vissen langskomen.

Goed … begrijp je het systeem? De vloed komt, vissen zwemmen langs en … hap. Beet. Ik denk dat we gemiddeld tien vissen scoorden op zestig haken. Het grootste werk was achteraf het verwijderen van het zeewier dat vast bleef hangen aan de lange lijn.

Twee effectieve methodes die ik (wij) heel wat zomers na elkaar heb gebruikt. Ik denk dat we dat drie of viermaal per vakantie ondernamen. Telkens twee of drie dagen na elkaar. Ook tijdens de eerste vakantiekampen met De Kring – uit Boechout – hebben we deze methode uitgeprobeerd. Met succes.

Morgen vertel ik over andere vis-herinneringen op Terschelling.

Advertenties

Een dozen-plog

Tags

Bergen op Zoom, Dozen, Nostalgie, Ossendrecht, Verhuizing

Dozen en nog eens dozen

Bananen-dozen zijn zeer bruikbaar

Dozen in de opslag

Nog meer dozen …

Karntonnen dozen

Herinnering aan een fietstocht

Tags

Bahamontes, België, Bergen op Zoom, Boechout, Col d'Aubisque, De Muur, Fietsen, Fietsvakantie, Frankrijk, Ine, Koksijde, Nederland, Nostalgie, Wyns

Laat ik beginnen met een foto.

Zoonlief op de fiets

Waarschijnlijk vragen enkele vrienden en bekenden zich af: “Is dit echt of gaat J naar een thema-feest?” Nee, het is echt, geen trucage. Zoonlief is licht besmet met het fiets-virus. Waarschijnlijk wilt hij niet achterblijven bij zijn zus en haar vriend. Ook zij zijn met enige regelmaat fietsend aan te treffen in Nederland of Vlaanderen. En ook Y heeft haar fiets besteld.

Ik ben nooit een fanatiek fietser geweest. Ja, ik ging met de fiets naar school. Tien kilometer heen en tien kilometer terug. Ik had een tijdje een racefiets tot hij gejat werd.

Samen met Ine op fiets-vakantie gaan was geen goed plan. Geen haalbare kaart. Ze had zo haar eigen geschiedenis met fietsvakanties. Ik beperkte me tot wat lange dagtochten. Zo herinner ik me een tocht van Wyns naar Borger en een week later terug. Ik fietste ook van Bergen op Zoom naar Sint Idesbald (Koksijde). En met J van Bergen op Zoom naar Boechout. Ine en de kinderen gingen met de auto. Eén keertje ging de fiets mee naar Frankrijk. Mijn beklimming (en afdaling) van de Col d’Aubisque vanuit Laruns hoort bij de stoere verhalen die ik mijn kleinkinderen wil vertellen. Maar het absolute hoogtepunt onder dit kopje, is de fietsvakantie samen met onze zoon. Van Vlissingen naar Maastricht. Eerst de LF13 Schelde Rheinroute (Vlissingen – Venlo) en daarna een deel van Maasfietsroute (Venlo – Maastricht). Hij was een jaar of twaalf. Vijf dagen uit en thuis. Alles mee in fietstassen. Tent, slaapmatjes, kookspullen, regenkleding, enzovoort. In de Limburgse heuvels ontdekte J dat zijn vader beschikt over beperkte klim-kwaliteiten, veel minder dan in zijn verbeelding. Toen dat echt tot hem doordrong verwoordde hij zijn teleurstelling als volgt: “Het is alsof ik voor de tweede keer in mijn leven hoor dat Sinterklaas niet bestaat.”  En hij trok weer een sprintje berg-op naar een denkbeeldige finish.

Ik heb mijn fiets weer van stal gehaald en Fietsboerke.nl gebeld voor een service-beurt. Ik kruip weer op de bank en beperk mijn fiets-enthousiasme met een nummer van Bahamontes en van De Muur.

Fietsservice aan huis

In de serie: VERVOER

Mei 1968

Tags

Boechout, Jihad, Katholiek, mei 1968, Misdienaar, Nostalgie, Opruimen, Soldaat, Vormsel

Een titel die mogelijk een aantal extra hits zal opleveren. Maar waarschijnlijk zijn toevallige bezoekers op zoek naar informatie over de woelige studentenprotesten in Europa. Hen moet ik teleurstellen. Sorry. Dit gaat over mijn Mei 1968. Terwijl jongens en meisjes – die gemiddeld zo’n zes tot tien jaar ouder zijn dan ik opkwamen voor meer democratische rechten – volgde ik met mijn leeftijdgenoten de tweejarige ‘catechismus-lessen’. Het eerste jaar bij juffrouw Janbroers en het tweede jaar bij onderpastoor Willems. Er werd toegewerkt naar het grote moment: de Plechtige Communie en het Vormsel. Een hoogtepunt als je in het zesde leerjaar zit. Ik was een jonge leerling – geboren eind oktober – ik was dus elf toen ik werd gevormd tot ‘Soldaat van Jesus’.

Soldaat van Jesus

Waarschijnlijk denk je nu ‘Koen overdrijft, wie noemt zichzelf nu Soldaat van Jesus’? Brrr. Grrr. En toch hebben mijn ouders deze term gebruikt op het traditionele communie-prentje. En waarschijnlijk vond ik dat helemaal goed. Ik ben katholiek opgevoed, zoals de overgrote meerderheid bij ons op het dorp. Niet fanatiek, geen pilarenbijters. Gewoon in de traditie van ouders, grootouders enzovoort. Het tweede Vaticaans Concilie had de kerk ook veel toegankelijker gemaakt. Andere plaats van het altaar, alles in het Nederlands. Ik werd een enthousiaste misdienaar. Ik schreef er al eerder over … ik heb altijd al graag op een podium gestaan. En daar horen verkleedkleren bij.

Goed, ik wilde niet schrijven over mijn kerkelijk verleden maar over de term ‘Soldaat van Jesus’. Blijkbaar was dat volstrekt aanvaard taalgebruik in die dagen. Nu klinkt het erg ‘krijgslustig’. Een volgeling van een religie vergelijken met een soldaat. Zijn het niet exact dezelfde termen die jihadistische strijders gebruiken? Weliswaar niet van Jesus maar wel in naam van hun God. Brrr. Grrr.

‘Taal’ … soms gebruikt als wapen, gebruikt om te indoctrineren. Ik blijf taal gebruiken om te vertellen, soms om te troosten, om te inspireren. Achtenveertig jaar geleden ging ik op mijn knieën voor de bisschop van Antwerpen en werd ik gevormd. Ik herinner dat hij me een kruisje gaf en een klap met twee vingers op mijn rechterwang.

In dezelfde beeldspraak ben ik al heel lang ‘een deserteur’. Het fijne van opruimen is dat je zaken die je (bijna) vergeten bent weer tegenkomt. Zoals mijn kaartje / prentje uit mei 1968. En dat levert dan weer een stukje op voor mijn weblog.

Nonkel Pater (3)

Tags

China, Fantasie, Kist, Nonkel Pater, Nostalgie, Verhalen

Dit keer geen foto’s uit zijn album maar zes foto’s van een grote, houten kist. Formaat ca 1,10m x 0,40m en ca 0,65m hoog. Met zwarte houten pootjes. Zou het ebbenhout zijn? Dat zou zomaar kunnen. Je zou het een ‘dekenkist’ kunnen noemen. Maar dan wel een bijzondere. Een Chinese kist die ooit vanuit China naar Vlaanderen is gebracht. Nonkel Pater kwam terug vanuit zijn missie-post in Chinees Mongolië. Hij kwam twee keer terug op retraite en de laatste keer definitief omdat hij en zijn medebroeders – Paters van Scheut – het land werden uitgezet.

Wanneer deze kist meekwam weet ik niet. Ik herinner me verhalen dat hij ‘Chinees spul’ meebracht als cadeautjes maar vooral om te verkopen. De opbrengst ging dan weer naar de missie in China. Enfin, deze kist kwam bij mijn grootouders terecht waar hij logeerde. Het was ook zijn ouderlijk huis. Als kind heb ik die kist altijd in de gang van mijn ouderlijk huis zien staan. Ik geloof dat er zaken in zaten die niet heel belangrijk waren. Tenslotte heeft de kist na de verhuizing van mijn moeder in 2008 ergens een nieuw plekje gekregen.

‘De Chinese kist’ in mijn ouderlijk huis.

Een Chinees Sprookje

Wat nu volgt is een bijzonder beeldverhaal. Een strip uitgesneden in hout. Want zoals je kunt zien op de foto hierboven heeft de kist houten panelen. Vijf in totaal. De voor- en achterzijde. De twee zijkanten en nog eentje bovenop. Het deksel.

De voorkant.

De eerste zijkant

De achterkant

De andere zijkant

De bovenkant

En wat vertelt het verhaal? En is dit wel de volgorde? Is het wel een verhaal. Het is eigenlijk heel raar dat ik nog nooit eerder naar het verhaal op de kist heb gekeken. Er nooit heb over gefantaseerd.

Begint het verhaal bij de voorkant? Een rijk tafereel met drie deelverhaaltjes. Links vraagt een jonge man aan een oudere man de hand van zijn dochter. Zij houdt zich verlegen schuil achter haar vader. Daarna verplaatsen mijn ogen zich naar het midden tafereel. Er wordt een bezoek gebracht aan een wijs man. Krijgt hij geschenken in ruil voor advies en goede raad? Mogelijk moet de jongeman rechts – in een kamertje wachten – op het antwoord.

De eerste zijkant. De jongen gaat een praatje maken met zijn meisje. Bij een rivier of bij een plas. Houdt zij een schaal vast of is het een klein bootje? Ik zie het stelletje zitten bij een rijstveld. En zijn het tonnen die klaar liggen voor vervoer? Een landelijk tafereel.

Op de achterzijde hebben ze duidelijk een onderhoud met een derde persoon. En in de verte komt nog iemand aan lopen terwijl links iemand in een huis of herberg zit.

De tweede zijkant vertelt duidelijk een intiemer verhaal. De geliefden voelen zich veilig om hun liefde aan elkaar te tonen.

Op de bovenzijde speelt veel zich tegelijkertijd af. Het hof van de Mandarijn-Keizer in het midden. Onderhandelt hij met een koopman of een kunstenaar die aanzit aan dezelfde tafel? Twee soldaten staan paraat en ook een mooie vrouw is in de nabijheid van de Keizer. Rechts staat een ander belangrijk persoon te onderhandelen met twee nieuwkomers. Zijn het onze geliefden? Ik denk het niet. Mogelijk rivalen van de jongeman. De geliefden zitten nu in het kamertje links. Niemand die het weet maar waarschijnlijk zijn ze veilig onder de bescherming van de Keizer. Het keizerlijk paleis heeft een schitterende tuin.

Eerdere verhalen in de serie over Nonkel Pater.

ps. Als je op de foto’s klikt, zie je ze op een groter formaat.

Veel teveel potjes

Tags

België, Bergen op Zoom, Boechout, Confituur, Familie, Huize Tijl, Jam, Nostalgie

Glazen potjes met deksel, lege confituur-potjes, steriliseer-bokalen. Het huis van mijn jeugd was ermee gevuld. Op de voorraad-planken in de kelder. Twee trapjes af. Daar stonden de conserven-blikken, de potjes confituur, de extra pakken bloem en paneermeel en de bakken met frisdrank en tafel-bier. Op de meeste planken lag kast-papier dat elk jaar werd vervangen tijdens de grote kuis (schoonmaak). Een scherpe 180 graden-bocht naar rechts en dan ging je echt de kelder in.

De kelderkast bij ons thuis (2008)

In 2008 verliet mijn moeder ‘Huize Tijl’ waar ze vijftig jaar had gewoond. Een paar dagen voor de verhuizing ben ik nog eens door alle kamers gelopen. Dit keer met mijn fototoestel. Meer dan honderd foto’s heb ik gemaakt. Ik maakte er een fotoboek van. Een bevroren herinnering aan veel mooie jaren.

Eigenlijk was ik niet van plan te schrijven over vroeger. Maar over nu. Het zit in mijn familiaal dna dat ik lege bokalen moet uitspoelen met kokend water en ze moet verzamelen voor de nieuwe oogst. Nieuwe potjes voor confituur. Elk jaar bracht ik mijn lege potjes naar mijn moeder. Die kreeg ik dan vol weer terug. Haar favoriete jam was abrikozen met rabarber. Maar er was veel meer. Pruimen. Aardbeien. Rode bessen. Appelmoes in grotere potten. En als zoon van mijn moeder deed ik haar een klein beetje na met het fruit uit onze eigen tuin. Ik haal ternauwernood tien potjes per seizoen. En toen ging mijn moeder verhuizen en was de oogst veel minder. Er werd minder jam gemaakt. Ik bleef echter potjes verzamelen in onze kelderkast. En nu moet ik plaats maken voor vijf nieuwe potjes op de voorraad-planken. Ik sta voor de overvolle voorraadkast. ‘Mijn hemel’ … wat een idiote verzamelwoede. Ik pak de grote boodschappen tas en een plastic zak. Een half uur later heb ik bijna honderd potjes apart verzameld van de honderd dekseltjes.

Op weg naar de glas-container (2017)

Een tevreden gevoel. De kast is flink opgeruimd. Het einde van een tijdperk? Dat is een te groot woord. Een licht gevoel van nostalgie. En voor de zekerheid heb ik zes potjes bewaard want er komt een nieuw seizoen aan met aalbessen, kruisbessen, frambozen, bramen en pruimen. En dan heb ik het nog niet over de druiven. Voorlopig blijf ik jam maken. In Mozambique met ander fruit. Mango, avocado, ata … ik vertel er een andere keer over. Nu ga ik een boterham smeren met … eigengemaakte jam. Eet smakelijk.

 

 

Opruimen (2)

Tags

Boechout, Elf, Kabouters in de Stad, Nostalgie, Toneel, Travestie

Ik schreef al eerder over de vele dozen in mijn huis die staan te wachten op een beslissing. Naar de afvalcontainer of toch nog goed voor een tweede (derde of vierde) leven? Ik heb het over dozen die bij mij gestald zijn na het overlijden van mijn moeder. Fotoboeken gooi ik natuurlijk niet weg al moet ik bekennen dat ik veel mensen op de foto’s niet ken of herinner. Er zijn ook dozen bij met van alles en nog wat. Zo kwam ik een map tegen met oude rapporten van mezelf. En briefjes. Zo schreef ik op 12 juni 1964 “Ik beloof altijd goed te luisteren en niet gaan te lopen als ik iets misdaan heb, altijd goed na te denken en mijn broertje niet te plagen. Als ik nog eens stout ben mag ik nooit meer tv kijken. Koen Schyvens. 12/6/64” 

Elfje Step [Koen Schyvens 2 Lj B]

Het briefje is aan de achterzijde ondertekend. Ik zocht er een foto bij uit dezelfde periode. Toneel spelen zat er al heel vroeg in. Voor het eerst als drie-jarige. Dit is een foto uit de voorstelling “Kabouters in de Stad” (Lode Cantens) – maart 1964. Ik speelde (en danste) de rol van een elfje. Met witte sokjes, vleugeltjes, in het eerste communie-kleedje van een nichtje. In mijn jeugd waren de (katholieke) scholen nog niet gemengd. Jongens-scholen en meisjes-scholen. Jongens speelden dus ook de meisjes-rollen. Ik heb dat verschillende keren gedaan.

Ik weet niet meer waarom ik het briefje schreef. Waarschijnlijk om het weer goed te maken met mijn ouders na een ruzie. Door dit te lezen herinner ik me dat mijn vader woest kon worden als we wegliepen tijdens een reprimande. Zeker als er een ‘klets’ werd uitgedeeld. Mijn moeder riep dan altijd tegen onze Papa: “Op hun poep, niet op hunne kop.” 

Hahaha … dat is lang geleden dat ik de woorden ‘klets’ = klap en ‘poep’ = kont en ‘kop’ = hoofd heb gebruikt. Ook de Vlaamse taal is iets nostalgisch geworden als je veel vaker Engels, Portugees en Nederlands spreekt.

ps. Voor ik de indruk wek dat ik vaak werd geslagen, dat is niet zo. Vandaag zouden we dat een ‘corrigerende tik’ noemen. Ook daarin zijn de tijden gelukkig veranderd.

In de serie KOEKJESTROMMEL

Reisfotochallenge (11)

Tags

Afrika, Catelijne, Familie, Namibië, Nostalgie, Parachute, Reisfotochallenge, Swakopmund

Ik twijfelde of ik een foto zou opduikelen uit het archief of veertien vragen aan mezelf zou beantwoorden. Ik koos voor de foto. Ik ga iets meer dan tien jaar terug. Naar Namibië.

Alweer een diploma rijker

De tekst op de muur is licht overdreven. ‘Skydiving’. De tekening vertelt wel het hele verhaal. Nou ja, bijna het hele verhaal.

Oktober 2006. Ik maak met Catelijne (mijn dochter) een mooie reis van twee weken door Botswana en Namibië. Eerst had ze me opgezocht in Mozambique en bezocht de voorstellingen die ik daar had gemaakt. Tien dagen later verbleven we een extra dag in Swakopmund in Namibië. We maakten een wandeling. We keken onze ogen uit in dit ‘Duitse’ stadje aan de Atlantische Oceaan. Inclusief een Bahnhof en vakwerk-huizen. Een mooie vuurtoren. Catelijne zag een reclame om een parachutesprong te doen. In die tijd had ze ook een paar keer aan ‘parapente’ gedaan. Wij naar het desbetreffende centrum. Ze betaalde een duo-sprong met een instructeur. Ik volgde alle voorbereidingen en maakte veel foto’s. En haar landing filmde ik als een echte cameraman-in-actie. Een herinnering voor later, voor haar. Ze was erg enthousiast. En toen begon het te knagen …

Een tikkeltje jaloers dat zij dat wel deed en deze ouwe lul niet. Voor ze het me kon vragen zei ik dat ik nu aan de beurt was. Ik zou een week later 50 worden. Bestaat er een beter moment om iets weg te strepen van een niet bestaande bucket-list? Een parachutesprong boven Afrika. De zandduinen van Swakopmund. “Kom op Koen.”

Ik kreeg dezelfde instructie. Ik trok een oranje overall aan en wandelde naar het kleine vliegtuigje. Een Cesna als ik het me goed herinner. De piloot leek weggelopen uit een B-film. We stegen op tot 3500 meter. Mijn buddy legde alles nog een keertje uit. Ik zat aan hem vast alsof ik de kangaroe-baby ben. Na de sprong uit het vliegtuig duurt de vrije val z’n vijfenveertig seconden. Sensationeel. Dan trekt de begeleider de parachute open. Ik moest dan een soort zithouding aannemen. We zweven boven Afrika. Onder ons – de woestijn. Wonderbaarlijk stil. Heel mooi om een keer te doen. Twee minuten later landen we veilig in het zand. Dit keer maakt Catelijne de film.

Een kwartiertje later is alles weer ingeleverd en ik ben een diploma rijker.

Andere stukjes in deze serie: reisfotochallenge.

Buske stamp

Tags

Blikspuit, Buske stamp, Hoorn, Isabel, Macaneta, Mozambique, Nostalgie, Spelletjes, Tante Doortje, Terschelling

Ik twijfel of ik dit (nostalgische) stukje ‘Buske stamp’ zal noemen of ‘Blikspuit’. Ik kies voor de Vlaamse variant. Mogelijk moet ik zeggen: de Boechoutse, Antwerpse variant. Ik weet niet hoe dit kinder-spel in Limburg of West Vlaanderen heet. Waarschijnlijk bestaan er tientallen synoniemen voor.

Als we het spel in mijn geboortestreek speelden – met vrienden, de scouts, familie – dan heet het: ‘Buske stamp’. Als we het op Terschelling speelden dan was de gangbare term: ‘Blikspuit’. Het is een verstop-spelletje. Met iets meer variatie dan ‘bedot’ of ‘verstoppertje’. Het principe is hetzelfde. Een blik of een bal wordt op een vast punt geplaatst. En bij aanvang van het spel wordt het blik (het buske) of de bal weggeschopt. Eentje is de zoeker en haalt het blikje op en plaatst dat terug op het vaste punt. Hij/Zij telt tot tien – meestal met een aftelrijmpje en de schreeuw: ‘IK KOM’. Ondertussen hebben de anderen zich verstopt. De zoeker gaat op zoek. Als hzij iemand vindt, rent hzij zo snel mogelijk naar het blik en tikt de gevonden persoon af. Daarna gaat de zoektocht verder. De verstopte personen proberen ondertussen onzichtbaar dichterbij te sluipen en proberen het buske weg te stampen voordat de zoeker ze kan aftikken. En dan begint het ritueel van zoeken en verstoppen opnieuw.

We hebben het honderden keren gespeeld. We begonnen vaak op de camping (Tante Doortje, Hoorn Terschelling) maar het verstoppen achter windschermen en in voortenten kreeg weinig bijval. We moesten dan uitwijken naar het bos of het begin van ‘De Badweg’. Het fietspad naar het Noordzeestrand.

Badweg Hoorn, Terschelling (Foto: Aad van der Drift)

We speelden ook een ander – zeer populair spel – op de camping. Ik heb geen flauw idee meer hoe we dat noemden. Ik probeer het te omschrijven. We plaatsten een grote fles gevuld met water op een open veld. Dan verzamelden we ons bij een werpstreep. Ongeveer vijfentwintig meter van de fles verwijderd. We verdelen ons in twee ploegen. Iemand van de eerste ploeg is aan de beurt. Hzij gooit de bal naar de fles in de hoop de fles te raken zodat de fles omvalt. Gooi je mis, dan is de volgende ploeg (werper) aan de beurt. Wordt de fles geraakt dan rent deze gelukkige gooier naar de fles en tracht er zoveel mogelijk water uit te gieten. Ondertussen rennen de leden van de andere ploeg naar de bal. Met de bal tik je op de flessen-gieter en dan hoort deze op te houden en dan plaatst hzij de inmiddels minder volle fles terug op de grond. Dan is de volgende ploeg (werper) aan de beurt. De ploeg die als eerste de fles helemaal leeg heeft gegooid, krijgt een punt. De fles wordt weer gevuld. Er start een nieuwe ronde. Tot een ploeg vijf punten heeft gescoord.

Ik moest aan dit spel denken toen we een paar dagen geleden kinderen een soortgelijk spel zagen spelen aan de rand van de duinen in Macaneta. Isabel werd meteen enthousiast toen ze het zag. Ze begon te vertellen. Hier in Mozambique spelen ze het op bijna identieke wijze zoals wij op Terschelling eind jaren 60, begin jaren 70 maar in plaats van water wordt de fles gevuld met duin-zand.

Kennen jullie dit spel? Hoe noemen jullie het?

Eenentwintig jaar later

Tags

Bergen op Zoom, Culinair, Ender, Familie, Nostalgie, Wyns

Verhuizen betekent ook (vaak) dat je kinderen naar een andere school gaan. Dat gebeurde ook bij ons toen we in de kerstvakantie 1989 – 1990 verhuisden van het Friese platteland naar Bergen op Zoom. Onze oudste verhuisde van het ene naar het andere gymnasium. Zij zat toen in de tweede klas. Onze jongste was net begonnen in groep drie van de plaatselijke basisschool. We zochten een geschikte school. Omdat we er vrij zeker van waren dat we spoedig weer zouden verhuizen, kozen we een school waar hij kon blijven. Ook na een eventuele verhuizing in de buurt. We kozen voor de Montessori-school van Bergen op Zoom. Ook in de hoop dat die het best zou aansluiten bij zijn (korte) schoolverleden. De dorpsschool van Wyns telde namelijk in totaal 23 kinderen verdeeld over groep 1 tot en met 8. Dus er was enigszins sprake van individueel onderwijs – samen met andere kinderen in dezelfde klas.

Na iets meer dan anderhalf jaar werd ik gepolst voor een functie in het schoolbestuur. Dat heb ik aangenomen. Met interesse en met plezier. Ik werd na een tijdje secretaris en was nauw betrokken bij de verhuizing van de school. Van het Zilverschoonplein naar de Noordsingel. Een van de laatste keren dat ik mijn zoon – toen twaalf – ging ophalen was na de traditionele schoolmusical van groep acht en het afscheidsfeest. Ik heb mijn bestuursfunctie ingeleverd en kwam nooit meer terug in het gebouw. Ik reed er wel vaak langs. Af en toe maakte ik een praatje met een meester en een juf of een medebestuurslid als ik ze in de stad bij toeval tegenkwam. De Montessorischool van Bergen op Zoom werd een deel van het verleden.

Tot nu. Eenentwintig jaar later. Jules en zijn vrouw zijn in het voorjaar op zoek gegaan naar een school van hun kinderen. Ender – de oudste – werd vier in september. De jongste is spoedig twee-en-een half. Wordt het de dorpsschool? Of de Jenaplanschool? En je begrijpt het al … het is de Montessorischool van Bergen op Zoom geworden. Sinds 5 september gaat mijn kleinzoon naar groep 1 van de basisschool. Dezelfde school waar zijn vader heeft opgezeten. En dan komt de dag dat Bompa terugkeert naar de Montessorischool.

Montessorischool Bergen op Zoom

Yvonne had de juf al verteld dat Ender wordt opgehaald door haar schoonvader. Bompa Afrika. Ik ben ruim op tijd en zoek een plekje op de speelplaats met uitzicht op het hoofdgebouw. Veel andere ouders en grootouders wachten op hun kinderen. In gedachte zie ik de grote optocht van alle kinderen met lampionnen van het Zilverschoonplein naar de Noordsingel. Ik zie de ‘Geest van de Noordsingel’ boven op het dak verschijnen tussen grote rookwolken. Ik had Kees, Mieky en Robert – bevriende acteurs – gevraagd om een bijdrage te leveren aan deze feestelijke verhuizing.

En dan gaan de deuren open. Ik zie juf Marleen naar buiten komen met haar kindjes. Zij was er al in 1995 toen Jules van school ging. We maken een kort praatje. En dan komt Ender naar buiten. Ik heb een brok in mijn keel. We gaan samen naar huis. Hij vertelt over zijn werkjes op school. We moeten boodschappen doen. We maken een heerlijke cheese-cake. Een bijzonder moment.