Ik zat de afgelopen week heel wat uurtjes in de trein. Dat vind ik geen enkel probleem, laat dat duidelijk zijn. Drie lange ritten van bijna 4 uur. Veel tijd dus om wat te lezen, e-mails te beantwoorden, een klein beetje te slapen, de hoofdpunten van het nieuws te bekijken, wat te whatsappen of enkele ‘Better call Saul’ – afleveringen te zien. Kortom: ik verveel me niet en een paar uur later ben ik op de plek van bestemming. In mijn geval de afgelopen week tweemaal Leeuwarden, tweemaal naar huis.
In deze opsomming vergat ik twee belangrijke onderdelen te vermelden: naar mensen kijken (en luisteren) en over hen fantaseren. En een mogelijk praatje maken met een medereiziger. (*) Dat laatste gaat een stuk moeizamer dan vroeger want bijna iedereen tuurt tegenwoordig naar zijn/haar eigen beeldscherm. Telefoon, tablet of laptop. Ik zat tweemaal in het stiltecoupé en daar wordt in principe niet gepraat of luidop getelefoneerd.
Ik reis al mijn hele leven zeer regelmatig met de trein. Er is best veel veranderd. Treinkaartjes waar een gaatje werd in geknipt zijn geëvolueerd naar de persoonlijke OV-chipkaart. Er rijdt geen koffiekarretje (railtender) meer door de trein. Best wel jammer maar ja … in de overvolle treinen tegenwoordig is er natuurlijk geen doorkomen aan. Op de grote stations zijn er nu mini-supermarkten en koffiebars. Het spoorboekje zit niet meer in mijn tas maar ik volg de dienstregeling nu op schermen in de trein of op m’n telefoon.
Vroeger zocht ik altijd naar een achtergelaten krant of tijdschrift. En naar ‘Tussen de rails’ en later ‘Rails’. Het gratis maandelijks magazine van de NS. De NMBS (Belgische treinen) had zijn eigen tijdschrift – hangend aan een haakje en/of touwtje – als ik me niet vergis.
‘TUSSEN DE RAILS’ – verboden mee te nemen.
Ik was er dol op. Als toevallig de maand bijna voorbij was verdween er wel eens een ‘Tussen de rails’ … richting mijn tas of rugzak. Ik geef het dertig jaar later toe. Ik hoop dat de strafbare feiten zijn verjaard.
Toen kwam de tijd van ‘Spits’ en ‘Metro’. De gratis krantjes. Ook die las ik bijna altijd op de trein. NS gooide het toen over een moderne boeg. ‘Tussen de rails’ werd ‘Rails’. Een trendy magazine met vaak een heel bijzondere layout. Het werd meer kijken dan lezen.
‘RAILS’ – verboden mee te nemen
Nu vind ik zelden nog achtergelaten lectuur in de trein. Best wel jammer. Krantenlezers lezen nu hun krant (of magazine) op de smartphone of tablet. Alweer een nostalgisch logje waarbij je mij niet hoort beweren dat het vroeger beter was. Wel anders.
Ik herinner me een treinreis (ik denk van Leeuwarden naar Bergen op Zoom) waarbij ik eerst tegenover een man zat die een partituur zat te lezen. Ik sprak hem aan en vroeg of hij hoorde wat hij las. Hij zei volmondig ja. Op dezelfde reis kwam ik terecht naast een blinde man. Hij had een volledig wit braille-tijdschrift op schoot liggen en zat te lezen – met zijn vingers uiteraard. Ook hem sprak ik aan en vertelde hem onder andere over de man met de partituur. Ik kreeg na een praatje zijn braille-tijdschrift. Heel aardig. Ik heb het minstens 15 jaar bewaard.
Zoiets bijzonders is me de afgelopen dagen niet overkomen. Wel had ik een gesprek met een dertiger uit Groningen die twintig jaar lang een oliebollenkraam had op kermissen en tijdens de kerstperiode. Hij is nu werkeloos want hij kan de energie (elektriciteit) niet meer betalen. Alles doorrekenen naar de klant zit er niet in.
(*) Mijn ouders hebben elkaar op de trein ontmoet. Ze lazen toevallig hetzelfde boek en raakten daardoor aan de praat. De rest is geschiedenis … waarvan de schrijver van dit blog dus een deel van die geschiedenis is. Een treinliefhebber.
Zo, dat hebben we ook weer gehad. Het is beter om de vorige zin in het enkelvoud te schrijven. Zo, dat heb ik ook weer gehad. Weer een jaartje ouder, eigenlijk maar een dagje ouder maar goed, in de gangbare telling tellen we met jaren. Ik kreeg veel verjaardagswensen in wel vijf verschillende talen. Of waren het er zes? Via sms, via WhatsApp, telefoontjes en bijna 300 via mister Zuck. Allemaal heel erg bedankt. Obrigado. Takk. Kanimambo. Danke schön. Gracias. Geen kaartjes dit keer … alhoewel ik dat niet zeker weet. Zoals ik al vaker vertelde zijn de posterijen in Mozambique uiterst onbetrouwbaar. Wat er op de deurmat in Leeuwarden is gevallen weet ik nu nog niet.
Een Vlaams app-bericht sprak over pensioen. Pensioen? Nee, dat zit er nog niet in. Ja, ik ben 65 geworden maar de pensioenleeftijd (aow) in Nederland is voor de meeste mensen 67 jaar. Dus nog even geduld. Toch blijft dat getal 65 voor altijd verbonden met zoiets als ‘op pensioen gaan’. Mijn beide grootvaders waren al op pensioen toen ik mijn eerste woordjes brabbelde. Uiteindelijk maakte mijn Bompa (vader van mijn vader) het grapje dat hij langer op pensioen was dan dat hij ooit gewerkt had. Ik weet het niet precies maar volgens mij was hij nauwelijks 50 toen ‘Den IJzeren Weg’ hem uitzwaaide. Daar zat een ingewikkelde rekensom achter. Ik weet het niet precies maar het was zoiets als ‘elk oorlogsjaar telt voor drie’. Hij zat vier jaar aan het front achter de IJzer. Ik heb het over de Grote Oorlog 14-18. Werken bij het spoor – dus de overheid – had ook weer zijn eigen telling. Ik moet zeggen dat hij goed van zijn pensioen heeft genoten. Hij kon zijn vrouw – mijn Bomma – thuis verzorgen toen het woord ‘mantelzorger’ nog niet was uitgevonden. Hij werd bijna 90. Hij overleed enkele weken nadat mijn jongste zoon het levenslicht zag. Vier generaties mannelijke Schyvens.
Mijn andere grootvader was onderwijzer en schoolhoofd in Sint-Amands aan de Schelde. Ik weet niet precies wanneer hij op pensioen ging (mocht). Volgens mij toen hij een jaar of 55 was. Mijn vader sukkelde al met zijn gezondheid toen hij nauwelijks 60 was. Zijn langdurig ziekteverlof gleed tamelijk geruisloos over in pensioen. Mijn moeder was – denk ik – 64 toen er een eind kwam aan haar betaald, werkzaam leven. Mijn zus(je) ging op pensioen net voor ze tram 5 opstapte. Voornamelijk wegens medische redenen, dus niet persé leuk.
Ik werkte van mijn 26ste tot mijn 33ste in loondienst. En dat part-time. We verhuisden van Friesland naar Noord-Brabant. Ine werkte al vanaf haar 22ste en bouwde pensioen op. Ik werd free-lancer (ZZP’er) en vond het bedrag om mijn pensioenbreuk op te vangen achterlijk hoog. Met andere woorden: ik heb nauwelijks iets opgebouwd voor mijn oude dag. Lang dachten we dat we wel rond zouden komen van Ine’s pensioen, haar aow en later aangevuld met mijn aow’tje. We gingen er lang van uit dat dat op je 65ste zou gebeuren. De realiteit was een heel andere. Snik. Ine overleed, ik kreeg nul komma nul partnerpensioen en hop nog steeds van job naar job. Zonder enige pensioenopbouw.
Het hele beeld van ‘op pensioen gaan als je 65 wordt’ is iets van vroeger of uit een sprookje. Dat geldt niet voor mij, ik moet nog even door. Ja, ik krijg een uitgedunde aow als ik 67 word. Uitgedund omdat ik pas op mijn 22ste officieel in Nederland kwam wonen. Dat wordt doorberekend in negatieve zin.
Is dit een klaagzang, een mopper-Koen? Ik hoop het niet want zo voel ik me niet. Ik ben bijna altijd omringd door kinderen en veel jongere mensen. Dat houdt mij jong … zullen we maar zeggen. Maak ik me zorgen over mijn (onze) toekomst? Ik kan hier niet volmondig ja of nee op antwoorden. Een beetje wel, een beetje niet. Mijn financieel vooruitzicht is niet al te rooskleurig maar met een beperkt budget rondkomen moet vast lukken. Ja toch? Dat hoop ik tenminste de dag na mijn vijfenzestigste verjaardag.
Ik had me voorgenomen om elke maand vijfentwintig vragen te beantwoorden. Laat ik dan ook de daad bij het (geschreven) woord voegen.
626. Welke eigenschap vind je niet mooi aan jezelf?
Loslaten is niet mijn sterkste eigenschap. Ik ben af en toe een vastbijter. Een idioot misverstand, een foute reactie of een slechte grap kan bij de geliefde nog wel eens voor ontploffingsgevaar zorgen. Als er dan inderdaad een explosie volgt dan wil ik het uitleggen. Mijn gelijk halen. Dat wordt dan algauw mezelf goedpraten in de ogen van mijn wederhelft. Dan ben ik meestal aan het verkeerde adres bij mijn tonnetje dynamiet. Ik krijg dan (in eerste instantie) geen ruimte om te nuanceren of om me te excuseren. Dan zet ik – dom dom dom – de hakken in het zand en wordt het duelleren of veel te lang zwijgen. Ook dat laatste is geen mooie eigenschap. Zo, de kop is er af. Nog vierentwintig vragen. Het hoeven wat mij betreft niet allemaal biechtstoel-vragen te zijn.
627. Welk gerecht zou je elke dag willen eten?
Niets. Ik hou heel erg van afwisseling maar als ik een ingrediënt zou noemen dan is het KAAS. Dat kan ik echt elke dag eten. Zelfs meerdere keren per dag. Omwille van de afwisseling uiteraard de ene keer brie of camembert. Een volgende keer blauwe kaas in de saus of in de salade. Oude boerenkaas, smeerkaas, feta, witte cheddar, mozzarella … en BROOD wil ik ook het liefst elke dag eten.
628. Met welk gevoel loop je door een dierentuin?
Omdat ‘lopen in de dierentuin’ een typische familieactiviteit is, loop ik meestal met een grote smile rond. Vroeger was dat de Antwerpse Zoo of Plankendael. Later volgden heel wat bezoeken aan Het Emmer Dierenpark. De laatste jaren De Beekse Bergen en Blijdorp.
2016 – Jules is jarig in ‘Afrika’ (Diergaarde Blijdorp / Rotterdam Zoo)
Ik ben nog nooit in Artis geweest, realiseer ik me nu. Maar … een hele grote maar … sinds ik vaak in Afrika verblijf, vind ik dierentuinen erg surrogaat en krijg ik steeds meer bedenkingen bij het opsluiten op dieren in een artificiële omgeving. Leve de wildparken! Bijvoorbeeld het Krugerpark waar ik al vaak over heb geblogd. Het lijstje van wildparken dat ik heb bezocht is veel langer dan het aantal dierentuinen.
629. Wanneer had je eerder je grenzen moeten aangeven?
Ik ben in eerste instantie een JA-zegger want als je NEE zegt op een vraag dan is het meteen OVER en UIT. Het gevaar van ja-zeggen is dan wel dat je te lang met iets of iemand meegaat en dan tegen grenzen aanloopt of ze zelfs overschrijdt. Een onschuldig voorbeeld is meegaan naar een feestje waar ik eigenlijk geen zin in heb en dan veel te lang moet blijven omdat ik ook de BOB ben en er altijd nog een allerlaatste drankje of gesprekje moet volgen. Meneer wacht wel.
630. Wat vind je de beste slechte film die ooit gemaakt is?
Leuke vraag. De eerste film die bij me opkomt is ’10’ – film uit 1979 met Julie Andrews, Dudley Moore en natuurlijk Bo Derek. Modern noemen ze dat … My Guilty Pleasure.
Door het opzoeken van deze trailer zie ik dat de hele film op YouTube staat. Maar of ik …
631. Is elke dag een nieuw begin?
Onzin. Natuurlijk niet. Ja, wel van die specifieke dag maar elke dag staat natuurlijk in een onlosmakelijk verband met de vorige en de volgende dagen. En sommige dagen zijn natuurlijk wat meer ‘een nieuw begin‘. Begin van een nieuw schooljaar of semester. De eerste repetitiebijeenkomst. De dag dat je op reis (vakantie) vertrekt. De eerste dag nadat je weer thuis bent gekomen en de draad van het gewone leven oppakt. Enzovoort.
632. Waar ga je het liefst naar toe op een eerste date?
Ik ben een bijna onbeschreven blad wat ‘daten’ betreft. Als ik ‘daten’ ruim interpreteer dan kom ik aan twee momenten. Of moet ik zeggen twee dames (in mijn specifiek geval)? Het waren in beide gevallen dames die ik al een hele tijd kende. Dus er was geen sprake van blind daten. Wel was er twee keer sprake van nogal wat push-werk van anderen. “Je moet echt een keer …” Ik gaf toe. Een drankje. Een etentje. En nog een drankje. Ik ben de beroerdste niet maar echt ontspannen was ik niet. Er volgde dan ook geen tweede één-op-één afspraak. We bleven elkaar wel zien zoals dat ook al was vóór zo’n geforceerde ‘date’.
633. Wanneer heb je je voor het laatst moeten inhouden?
Ik zou nu mijn antwoord op vraag 626 kunnen uitbreiden. Ik hou het kort. In zo’n explosieve situatie of in de stilte daarna zijn er natuurlijk voortdurend momenten dat je – bewust of onbewust – keuzes maakt. Je inhoudt. Op je woorden let. Gelukkig maar, wil ik eraan toevoegen.
634. Kun je iemand nadoen?
Een beetje. Zinnetjes, stemmetjes, typetjes. Bijvoorbeeld Jiskefet-typetjes of Koot en Bie-typetjes. Ik kon vooral mijn vader goed nadoen – beetje zwarte, wrange humor als ik er nu aan terugdenk.
635. Wat had je veel eerder moeten doen?
De Postcodeloterij opzeggen.
636. Zing je altijd mee in de auto?
Soms, stukjes van een liedje. Absoluut niet altijd. In de auto luister ik afwisselend naar podcasts, radio 1 (actualiteiten) of naar een musical-mix.
637. Met wie zou je graag willen ruilen van leven?
Een idiote vraag. Over een dagje ruilen zou ik kunnen nadenken maar een leven … kom op zeg. Volgende vraag.
638. Wanneer heb je voor het laatst heel hard gejuicht?
Dat was vast met een overwinning van Wout van Aert. En dat waren er heel wat het afgelopen seizoen. Tour etappes, Strade Bianchi, Milaan – San Remo.
639. Hoe gaat het met je liefdesleven?
Als je al wat langer hier meeleest dan weet je het antwoord op deze vraag. Ps. Ze belde me vijf minuten geleden op met de vraag wat we vanavond eten. De liefde van mijn lief gaat (ook) door de maag. Hahaha. Het antwoord is tajine met kip, couscous en een frisse salade.
640. Waardoor raak je geïnspireerd?
Door iets dat ik hoor, lees, zie, ruik, proef, voel. Door iemands verhaal. Door iets dat ik heb meegemaakt. Soms door een herinnering. Doordat iemand op het juiste moment de juiste prikkel geeft. Van dat soort zaken. Een voorbeeld is mijn her-vertelling van Amor en Psyche. Al doende, lezende en schrijvende raak ik steeds meer geïnspireerd.
641. Welk muziekinstrument zou je graag willen bespelen?
Gitaar. Ik denk dat dat binnen mijn motorieke mogelijkheden ligt. Bij piano twijfel ik daar ernstig over. Als ik mezelf zie als muzikant – wat ik dus niet ben – dan zal dat eerder begeleidend, sfeermakend zijn dan als solist. Denk maar in de richting van een kampvuur en iemand die zit te tokkelen op een gitaar en dan ook nog liedjes die plots opkomen weet te begeleiden met een paar akkoorden.
642. Heb je een grote algemene kennis?
Ik vind zelf van wel. Of ik dat kan bewijzen? Nee. Ik word stilaan een oude man dus waarschijnlijk zullen de twintigers van nu zeggen dat ik … laat maar.
643. Voor wie heb je een zwak?
Is dat nog niet duidelijk? Natuurlijk is dat Isabel. Mijn kinderen en mijn kleinkinderen, dat mag toch duidelijk zijn. Ik heb goede vrienden en daar heb ik een zwak voor. Ook familie en schoonfamilie. En binnen al deze categorieën heb ik een groter zwak voor de een dan voor de ander. Maar dat is totaal afhankelijk van het moment en dat kan morgen weer heel anders zijn.
644. Wat is je grootste obstakel?
Sinds eind maart 2020 mag het duidelijk zijn dat corona / covid-19 mijn (ons) grootste obstakel is. Moet ik er een tekeningetje bijmaken?
645. Wat ben je vandaag aan het doen?
In telegramstijl: thee zetten, Isabels lunch maken, kippen voeren, watertank bijvullen, moestuin water geven, kruidentuin sproeien, schildpadden voeren, een plons in ’t zwembad, douchen, broodje met kaas eten, (internet) krant lezen, Zondag met Lubach kijken, oefeningen maken voor mijn Nederlandse lessen, koffie drinken, emails beantwoorden. WhatsApp-berichtjes sturen en beantwoorden, online lesgeven, voorbereidingen voor het avondeten uitvoeren, werkkamer beetje opruimen, telefoontjes beantwoorden, dit logje schrijven … en de dag is nog maar halverwege.
646. Waar had je langer over moeten nadenken?
Over al dan niet verhuizen. Te vroeg? Te laat? Wat bewaren, wat wegdoen, wat verschepen? Waar? Zee, bos, stad, dorp, appartement of kamer? Van dat soort zaken.
647. Heb je liever gelijk of geluk?
Ik denk dat ik stiekem graag gelijk heb. Zie alweer mijn antwoord op de eerste vraag hierboven. Geluk is trouwens mooi meegenomen. Zijn dat eigenlijk tegengestelden: gelijk en geluk? Nee toch.
648. Wat vind je van de partners van je vriendinnen?
Dit zijn vragen uit een damesblad. Natuurlijk heb ik vrouwelijke vrienden. Vriendinnen dus. Heel wat zelfs. Hou ik me bezig met wat ik van hun partners vind? Nauwelijks. Op eentje na dan maar dat ga ik hier niet uit de doeken doen. En de partners van mijn vrienden? Hetzelfde antwoord. Waarom zou ik daar iets moeten van vinden?
649. Welke eigenschap zou je van je vader willen hebben?
Dan moet ik nadenken over mijn vader van voordat hij ziek werd. Zijn sociaal engagement was groot en dat bracht hij (mijn ouders) ook in de praktijk. Bijna mijn hele jeugd woonden er ook anderen bij ons thuis. Nooit officieel als pleeggezin maar het kwam er wel heel dichtbij in de buurt. Ik tel ze even … laat ik enkel de eerste letter van hun voornamen noteren en tussen haakjes (j – jongen) of (m – meisje). C (j), P (j), M (j), H (m), H (j), J (m), M (m). En in de korte vakanties kwam daar ook M (j) bij. Ook twee Waalse jongeren gingen met ons mee op vakantie om Nederlands te leren / praten. Het verhaal van Valbona heb ik al eerder verteld.
650. Met welk idee moet je nog steeds iets doen?
Er staan twee nieuwe her-vertellingen klaar om uitgewerkt te worden. Verder moet er een carport gerealiseerd (gebouwd) worden – vindt vooral mijn lieftallige Belinha. Dat laatste is dus eerder een dingetje dat hoog op de wensenlijst (to do list) staat. Het idee is er al lang. De uitvoering (en de centjes) laat nog op zich wachten …
Vijfenzestig jaar geleden. Zomervakantie 1955. Mijn ouders zijn net getrouwd. Als huwelijkscadeau kregen ze een auto van mijn opa en oma. De ouders van mijn moeder. Ze kregen als extra opdracht om op huwelijksreis te gaan MET de auto. Naar Nederland en nergens anders heen. Want … mijn moeder had nauwelijks rijervaring. Mijn vader helemaal geen. En in Nederland waren geen bergen dus dat was het ideale land om te oefenen.
Het werd dus De Ronde van Nederland. Ik geloof dat ze ruim drie weken onderweg waren. Ik herinner me niet dat ze er veel over hebben verteld aan ons – hun kinderen. Behalve één onderdeel van hun eerste vakantie met z’n tweetjes. Ze waren in Harlingen beland en schreven zich in in een lokaal hotel. Ze zouden maar één nachtje blijven maar toen zagen ze onderstaand bericht (of folder). Althans iets soortgelijks …
Dagtocht naar Terschelling
De plannen werden aangepast en ze kochten twee dagtickets naar Terschelling. Ze boekten een extra nachtje in Harlingen. Het enige dat ik me herinner van hun verhaal is de belofte aan elkaar op het hoge duin in West (Terschelling). “Hier komen we terug als we kinderen hebben.” Een kleine twaalf jaar later kwamen ze hun belofte na. Paasvakantie 1967. Ik was tien en mijn broer acht. We gingen op zoek naar een geschikte camping voor de zomervakantie. We logeerden bij de familie (Jan) de Boer op Hoorn. Zij hadden het pension ‘Om Aest’ – een van de laatste huizen op Hoorn, richting Oosterend. Ik herinner me nu nog de woorden van mevrouw de Boer nadat we terug kwamen van het strand of de duinen: “Jullie het plezier, ik het zand.”
Op loopafstand bevond zich ”Camping Tante Doortje’ – recht tegenover ‘Stilma’ – de kruidenier, later een Spar-winkel. Mijn ouders boekten een plaatsje op ‘het kleine veld – in de verste hoek van de camping’. We zouden twee maanden blijven maar die vakantie werd ruw onderbroken door het overlijden van mijn grootmoeder. We vertrokken met grote haast (6 augustus 1967) met de belofte volgend jaar terug te komen. En ook nu hebben mijn ouders woord gehouden. Opnieuw twee weken bij de familie de Boer in de paasvakantie en twee maanden in de zomer bij ‘Tante Doortje’. En dat heel veel jaren aan een stuk. Een familietraditie.
Later werd de bungalowtent een caravan – steeds op het kleine veldje en wij hadden onze eigen, kleine tentjes. Ik ging mee tot 1976 denk ik. Nooit twee maanden aan een stuk maar regelmatig onderbroken voor het kamp met de scouts (in België), de ziekenkas (OM) in Oostenrijk of Italië en later met De Kring ook op Terschelling.
We kregen vaak (Boechouts) bezoek. Familie en vrienden. Zo kwam ook Roger S. samen met T. – zijn toenmalige vrouw – op bezoek. Ik denk dat zij een weekje de caravan van mijn ouders huurden. Toen ontstond het plan om vakantiereizen te organiseren voor Boechoutse kinderen (het eerste jaar alleen jongens). Kring 12 werd Kring 13 enzovoort. De kampeerboerderij ‘Jort van Gossen’ op Formerum werd onze uitvalsbasis. Het begin van een veelvuldig bezoek van Boechoutenaren aan het mooiste van de vijf waddeneilanden.
Later kochten mijn ouders een huis (bungalow) op Formerum (Molkenbosweg) en wisselden ze de camping af met de bungalow. Het werd de ideale weekend- en vakantiebestemming toen wijzelf in Friesland woonden met onze kinderen – in de 80’er jaren. Ik heb ooit eens uitgerekend dat ik alles bijeen ruim drie jaar op Terschelling heb doorgebracht. Een persoonlijk hoogtepunt vind ik dat ik voor het werk – SKVF – consulent ‘Drama en Taaldrukken’ – wekelijks (betaald) naar Terschelling mocht / moest. Daar vertel ik een andere keer nog eens over.
20 juli – de 202de dag van dit schrikkeljaar. Nog 164 dagen tot het einde van het jaar.
Ik ben geen datum-fetisjist maar op de een of andere manier onthoud ik een aantal data vrij eenvoudig. 20 juli is zo’n dag. Wikipedia is natuurlijk een goede informatiebron om eens na te lezen wat er zoal op deze dag doorheen de geschiedenis is gebeurd. Veel namen en feiten zijn me totaal onbekend. Ik lees dat het vandaag de nationale feestdag van Colombia is. Gisteren las ik bij Sabine hoe streng de corona-maatregelen daar in Colombia zijn. Stel je voor dat die maatregelen (*) in België of Nederland zouden gelden … dan breekt er een volksopstand uit. Nu enkel een tweede coronagolf.
Het is wachten op echte wielerwedstrijden. Ik ben benieuwd of die er zullen komen. Het terugkijken naar oude beelden gaat al snel vervelen. De Ronde van Frankrijk eindigde verschillende keren op 20 juli. Eddie Merckx won in 1969. Luis Ocaña in 1973. Bernard Thevenet in 1975 (vóór Merckx) en Joop Zoetemelk in 1980 (na 5 tweede plaatsen). Allemaal op 20 juli.
Nog meer op 20 juli. Apollo 11 landt op de maan. 1969. Wij luisteren naar een transistorradiootje (op Camping Tante Doortje – Hoorn, Terschelling) naar deze historische gebeurtenis. In de Netflix-serie The Crown (seizoen 3) is er een mooie aflevering over deze maanlanding.
Op 20 juli 2011 sterft Lucian Freud – een schilder die ik erg bewonder. We zagen ooit een prachtige tentoonstelling van hem in Londen en een paar jaar later in Den Haag. Gelukkige verjaardag Peter A en Hanneke G. Ik zie op Facebook dat jullie jarig zijn. In Zimbabwe wordt op 20 juli (2008) het bankbiljet van 100 miljard (Zimbabwaanse) dollar ingevoerd. Ik heb dat jaar zo’n (waardeloos) briefje in mijn hand gehad. Officieel was de inflatie toen 2,2 miljoen procent.
Maar de belangrijkste 20 juli in mijn leven is natuurlijk de bruiloft van mijn ouders (zaliger) in 1955 in Sint-Amands aan de Schelde. Vandaag 65 jaar geleden. Eigenlijk is het niet juist wat ik schrijf. Er was natuurlijk nog geen sprake van de man die deze woorden typt. Hij – ik dus – zag pas het levenslicht in oktober een jaar later. Zij hadden die dag uitgekozen omdat mijn vader al vanzelfsprekend vakantie had (een leraar) en omdat alle bruiloftsgasten de volgende dag ook vrij waren: de Belgische nationale feestdag.
Wij gingen elk jaar op 20 juli uit eten met het gezin. Op restaurant. Dat was vaak op Terschelling waar we jaarlijks op vakantie waren. Toen ik zelf kinderen had en in Friesland woonde, was dat niet meer vanzelfsprekend. Dikwijls viel deze 20ste juli midden in onze zomervakantie en om dan even over te wippen vanuit Griekenland … dat was wat veel van het goede. Toch hielden we deze 20 juli traditie zolang en zo vaak mogelijk in ere.
Frans en Lutgart (20 juli 2003)
Ook hun gouden bruiloft (2005) herinner me nog goed want dat was nauwelijks drie weken na het afscheid van Ine. Het was fijn om toen weer veel familie te zien onder vrolijkere omstandigheden dan op een begrafenis.
En zou het toeval zijn dat ik vanochtend een lange Skype-babbel had met mijn zus in Spanje? Vast niet. We hadden dat niet bewust zo afgesproken. Wel fijn zo’n 20 juli moment. Ik drink vanavond een glaasje op hen beiden en op het leven. L’Chaim.
(*) Een paar bizarre corona-regels in Colombia: op weekenddagen mag je enkel buiten zijn afhankelijk van het laatste cijfer op je ID-kaart. Winkels moeten dat controleren. Idem voor de dag dat je boodschappen mag doen. Of auto mag rijden (altijd in je eentje). Mannen en vrouwen mogen niet op hetzelfde moment (dag) buiten sporten en dan nog maar gedurende enkele uren per dag. Fietsen mag enkel ’s ochtends. Wat zeuren wij dan over mondkapjes …
Wat zullen mensen zich over vijfentwintig jaar herinneren over 20 juli 2018? De scheepsramp in Missouri? Dat Sagan opnieuw de sterkste is in de Tour? Dat het heet is in de Lage Landen? Individueel zullen mensen zich de geboorte van een kind herinneren. Of het overlijden van een geliefde. Iedereen heeft wel een aantal dagen (data) die iets meer betekenen dan andere dagen. Zo’n dag is het vandaag voor mij.
Drieënzestig jaar geleden trouwden mijn ouders in Sint-Amands aan de Schelde. Ik was daar (uiteraard) niet bij.
Sint-Amands
Ze kozen die dag als trouwdag omdat het midden in de zomer viel. De kans op mooi weer was groot. Maar vooral omdat het de volgende een vrije dag was. Belgisch nationale feestdag. Er kon dus flink gefeest worden.
Heel veel jaren vierden wij hun huwelijks-verjaardag. Ook tijdens vakanties gingen we dan meestal uit eten in een restaurant. In 2005 vierden ze hun gouden bruiloft. De telling eindigde bij 54 kaarsjes op de denkbeeldige taart.
Koen Schyvens 